16˚55.52 S  150˚35.867 W  Νησιά Societé- Society Islands, Γαλλική Πολυνησία
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου

01.30 Ταξιδεύουμε προς το  αγαπημένο μας νησί Huahine, 85 ναυτικά μίλια από την Moorea, με πορεία βορειοδυτική στις 297˚. Έχει μια μπουνάτσα απίστευτη απόψε και  ο Νότιος Ειρηνικός Ωκεανός, με ελάχιστο swell, μοιάζει με μια απέραντη, γαλήνια, λίμνη.  
Απ’ ότι φαίνεται  ο κυκλώνας (tropical cyclone Pola) που βρίσκεται στην περιοχή των νησιών  Tonga, έχει ρουφήξει όλον τον άνεμο του ωκεανού στα δυτικά. Εκεί η καταστροφή και εδώ… 
Το φεγγάρι μισό, φωτίζει την πλεύση μας,  ο ουρανός είναι ασυννέφιαστος  και τ’άστρα ένα  υπερθέαμα. Μπροστά από την πλώρη του Φιλίζι λάμπουν ο Κάστωρ και ο Pollux – Πολυδεύκης των Διδύμων και δίπλα τους η «κατσαρόλα» της Μεγάλης Άρκτου μόλις ανέβηκε  από την γραμμή του ορίζοντα.  Στα αριστερά – δυτικά, ο Σείριος  ζωγραφίζει  λαμπρό μονοπάτι στην επιφάνεια του νερού και, πίσω απ’ την πρύμνη, στα νότια, ο  Σταυρός του Νότου παρέα με τους δυο λαμπρούς Δείκτες του  (Pointers)  στολίζουν τον ουρανό.  
Ο καπετάνιος μου ξάπλωσε πριν από μισή ώρα εδώ έξω  στο κόκπιτ, αφού με άφησε να κοιμηθώ  για 3 ολόκληρες ώρες.  Όχι οτι χόρτασα ύπνο, μα πάλι καλά. Σηκώνομαι για να διώξω την νύστα, κοιτάζω την πυξίδα, τον χάρτη Navionics  στο iPad, όλα είναι καλά και ήσυχα. Ο φαινόμενος άνεμος  σταθερά εδώ και ώρα στους 8 κόμβους από τις 30˚, σχεδόν κόντρα. Αλλιώς μας τα είχε πει το δελτίο καιρού. Μακριά στον ορίζοντα διακρίνεται αχνά  το φως κάποιου πλοίου και ουδέν άλλο πλεούμενο στον ορίζοντα.
Πιάνω το kindle  και  διαβάζω την συνέχεια του βιβλίου μου The Islands of Unwisdom, μια ιστορική νουβέλα που περιγράφει την αποστολή εποίκησης και εξερεύνησης  από την Lima του Peru στα νησιά του Σολωμώντα, το έτος 1595,. Πρωταγωνιστές ο ισπανός Alvaro Mendana, η Dona Isabel και ο πιλότος τους ο σπουδαίος πορτογάλος θαλασσοπόρος Pedro Fernandez de Quiros. Η αποστολή απέτυχε στους βασικούς σκοπούς της δηλαδή την εποίκηση των νησιών του Σολωμώντα και την ανακάλυψη της νότιας ηπείρου (Terra Austales) για λογαριασμό του ισπανού βασιλέα, αλλά στην πορεία της  ανακαλύφθηκαν τα νησιά Marquesas, τα τόσο απομακρυσμένα νησιά της Πολυνησίας, πρώτη στάση μας μετά τα Galàpagos.  Απίστευτο μα οι ισπανοί έφθασαν στην Πολυνησία  179 ολόκληρα χρόνια πριν απ’τον captain James Cook (1774)!!
Τα μάτια μου κλείνουν, αφήνω το βιβλίο και βρέχω το πρόσωπό μου με νερό από το μπουκάλι. Σηκώνομαι και στέκομαι πίσω από το τιμόνι για να ξεμουδιάσω.
Αποπλεύσαμε από το Vaiare της Moorea  χθες στις 12 το μεσημέρι, υπολογίζοντας οτι  χρειαζόμαστε περίπου 20 ώρες για να φτάσουμε στο Tefareri’i, το ανατολικό motu  του Huahine Iti. Είναι απόλυτα απαραίτητο όταν  φτάσουμε στο νησί  ο ήλιος να έχει σηκωθεί αρκετά ψηλά, ώστε να διακρίνονται καθαρά  ύφαλοι και   ρηχά. 
-‘Ολα καλά?”, ρωτάει ο Γιώργος.
-“Όλα καλά. Κοιμήσου είναι νωρίς ακόμα”
14.30 Ούτε σύννεφο στον  ουρανό απόψε.  Πόσος καιρός να έχει περάσει από τότε που ζήσαμε ξανά, μια νύχτα χωρίς βροχή? Ο καλοκαιρινός Φεβρουάριος είναι λένε στην Moorea ο πιο βροχερός και επικίνδυνος μήνας.. Την περασμένη εβδομάδα πέρασε  ένα  σύστημα καιρού από την περιοχή  που έφερε ανέμους 20-30 kts και ριπές ανέμου  πολύ δυνατές ως 55 kts και  πολλές δυνατές βροχές.
Προφυλαχτήκαμε για λίγες ημέρες στην μαρίνα Vaiare,  είχαμε άλλωστε και φιλοξενούμενους στο Φιλίζι, τον φίλους μας από τα Χανιά Γιώργο και Μάνια και την κόρη τους Λυδία, ένα μωράκι γλύκα μόλις 9 μηνών.
Οι φίλοι μας  ήταν τυχεροί, ο Φεβρουάριος φέτος είχε αρκετά  καλό καιρό και έτσι μπορέσαμε να   εξερευνήσυμε μαζί τους την Tahiti και την Moorea.
03.45 Μένουν περίπου 20 ναυτικά μίλια για το Huahine και η νύχτα πάντα ήσυχη. Ξαφνικά, έτσι όπως κοιτάζω τον ορίζοντα νιώθω και βλέπω να στρίβουμε αριστερά!
-«Ωχ! Ο αυτόματος πιλότος!» λέω δυνατά και τότε ο καπετάνιος μου ξυπνά, πετάγεται στο δευτερόλεπτο, αρπάζει το τιμόνι και το φέρνει στην πορεία.
-«Είσαι πολύ γρήγορος!»
-“Αφού στο είπα, ο αυτόματος απενεργοποιήθηκε μόνος του  νωρίτερα,  την ώρα που  κοιμόσουν”,  λέει και ξαναβάζει πορεία.“Μήπως ακούμπησες κάποιο κουμπί? Στην βάρδια μου είμαι σίγουρος δεν πείραξα κάτι”
-‘Οχι, δεν πάτησα κανένα κουμπί.  Μπλέξαμε φοβάμαι. Φαντάσου  να το πάθουμε σε δύσκολες συνθήκες”, λέω. 
-‘ Όταν φυσάει έχουμε το Hydrovane. Τον αυτόματο θα τον επισκευάσουμε. Ξάπλωσε  και μην ανησυχείς”, λέει  με ήρεμη φωνή. Ακουμπώ στο μαξιλάρι και αποκοιμιέμαι .
05.00 Το φως του έναστρου ουρανού  φωτίζει το κόκπιτ 
-“Κοίτα!” λέει ο Γιώργος και  δείχνει στον ουρανό. “Το άστρο της Βηθλεέμ!”. Γελάμε, μα είναι πράγματι ένα άστρο τόσο φωτεινό, που έχει γύρω του  στεφάνι φωτός, και λάμπει τόσο δυνατά που επισκιάζει ακόμα και τον γιγάντιο Δία, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα.
-“Η Αφροδίτη?” αναρρωτιόμαστε. Ανοίγουμε  το app  στο iPad και το μυστήριο λύνεται:  Αφροδίτη και Κρόνος δίπλα δίπλα αγκαλιά και μοιάζουν να έχουν γίνει ένα.  
Στον σκοτεινό ακόμα ορίζοντα μπροστά  διακρίνεται  αμυδρά η κορυφογραμμή του Χουαχίνε και  από πάνω  μαύρη περισπωμένη  ένα  βαρύ σύννεφο.
Το ξημέρωμα πλησιάζει  μετά από μια  νύχτα  ονειρεμένη,  χωρίς  βροχή, σύννεφα και  υγρασία. Χρώματα μωβ, λιλά και φούξια   ξεπετάγονται απ’ τα ανατολικά και το φώς των άστρων σβήνει. Ο ήλιος βιάζεται ν’ ανατείλει να φέρει το φως του να ομορφύνει την πλάση. Ο ωκεανός πάντα βελούδινος και  το βουβό σουέλ  φτιάχνει πάνω του μικρά  βουνά. Κοιτάζουμε γύρω  τις 360˚  του απέραντου ορίζοντα που αλλάζει τόνο και χρώμα  στιγμή την στιγμή. Κοιτάζουμε έτσι, απλά γιατί μπορούμε…
06.30 Ο ηλιάτορας ανατέλλει και ο Γιώργος φέρνει το  ειδικό τρυπητό τεντάκι και  με το φερμουάρ, το ενώνουμε πίσω από το bimini, για να προστατευτούμε   από τις καυτές ακτίνες του.  Ζέστη!!!
07.30 Περνάμε τους πρώτους δύο από μια σειρά ειδικούς φάρους που σηματοδοτούν το passé Farerea. Το πέρασμα έχει περίπου 180 μέτρα πλάτος και βρίσκεται στο σημείο που ενώνονται το Huahine Nui (μεγάλο) και το Huahine Iti (μικρό), νησιά  ενωμένα μεταξύ τους με  ρηχό κανάλι, που  το διαπλέουν μόνο βάρκες και μια γέφυρα για πεζούς και οχήματα.  Στρίβουμε νότια  αφήνοντας αριστερά μας το μικροσκοπικό motu  Topati, ένα νησάκι ζωγραφιά που έχει γύρω του πολύ ρηχά νερά.

Η χαρτογράφηση του Huahine  δεν είναι καθόλου ακριβής. Ο καπετάνιος μου κόβει ταχύτητα. 

-«Καρίνα πρέπει να ανέβεις. Δεν βλέπω!», μου λέει μετά από λίγο. 
 Αρπάζω το καπέλο μου, σκαρφαλώνω τα ειδικά σκαλοπάτια  και κάθομαι  στον πρώτο σταυρό του καταρτιού. Από εδώ ψηλά τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά.
  Πλέουμε αργά στο στενό θαλάσσιο κανάλι που βρίσκεται ανάμεσα στην ακτή του Huahine Iti και στο μακρύ  motu Tefareri’I.  Αμμούδα ρηχή από την μια και ύφαλος από κοράλι που φτάνει ως την επιφάνεια από την άλλη, και  αν δεν προσέξεις πολύ μπορεί να γίνει μεγάλο κακό. 
Ο καπετάνιος μου ακολουθεί την δική του «Κοντορεβιθούλειο Μέθοδο», τη παλαιότερη πορεία   μας που έχει σωσμένη στον ηλεκτρονικό χάρτη και εγώ από ψηλά, ελέγχω οτι πάμε καλά.
Μετά από 1,5 νμ φτάνουμε στο  σημείο, όπου πριν μήνες περάσαμε 2  αξέχαστες εβδομάδες. Το motu είναι πολύ ήσυχο αυτή την ώρα, και, εκτός από μια βάρκα που πέρασε  δεν υπάρχει κανένα αλλο σκάφος γύρω.. 
08.00 Φουντάρουμε στα 3 μέτρα βάθος σε  ένα μεγάλο πλάτωμα  καθαρής άμμου και σβήνουμε την μηχανή. Ενα spotted ray περνά από κάτω αργά  και μια γλώσσα ψαχουλεύει την άμμο που ανακατεύτηκε από την καδένα της άγκυρας,
Το νερό είναι τόσο ρηχό, τόσο διαυγές που το Φιλίζι μοιάζει να αιωρείται. Γύρω απόλυτη  ησυχία, ακούγεται μόνο ο μακρινός βόμβος των κυμάτων που σπάνε στον ύφαλο έξω απ’ το motu και κάπου κάπου ένα κελάϊδισμα  από τα δένδρα στην ακτή. Ψάχνουμε με το βλέμμα μήπως διακρίνουμε κάποια κίνηση έξω στο σπίτι της Elianne και των γιών της, Tehiarii (10)  και  Aruatei (7), αλλά δεν φαίνεται καμιά κίνηση. 
-“Τα παιδιά θα πρέπει να είναι στο σχολείο”,
Βουτάμε στην ήσυχη θάλασσα που μοιάζει με  μια τεράστια πισίνα και κολυμπάμε ως τα  κοράλια λίγο πιο πέρα.
14.00 Ακούγεται ο ήχος μηχανής, και βγαίνουμε για να δούμε. Η  Elianne φεύγει με την βάρκα και κατευθύνεται απέναντι, πάει φαίνεται  να παραλάβει τα παιδιά  της από το σχολικό. Μετά από λίγο επιστρέφει και  από τις φιγούρες αναγνωρίζουμε  τα αγόρια.
-“Ηρθαν!”
Πέρισυ πριν φύγουμε,  τους είχαμε πει  πως θα ξανάρθουμε σύντομα. Δεν φανταζόμασταν  πως θα περνούσε τόσος πολύς καιρός. 
-“Να τους δείξουμε την ταινία μας”, λέω στον Γιώργο.  (σσ στην ταινία Sailing Filizi to Tahiti and the Society Islands, σε κάποιες σκηνές από το Huahine είμαστε μαζί με τον Aruatei, τον Tehiarii  και την μητέρα τους.)
-«Απόψε πρέπει να ξεκουραστούμε. Αύριο θα πάμε να τους βρούμε όταν γυρίσουν απ’ το σχολείο», λέει ο Γιώργος, σοφός όπως πάντα. Στις 8μμ κοιμόμαστε ήδη. 
ΤΡΙΤΗ 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019
04 πμ Ξυπνάω μούσκεμα από τον ιδρώτα και βγαίνω στο κόκπιτ να  πάρω  ανάσα. Έξω είναι όνειρο, δροσιά και μια εντυπωσιακή  ξαστεριά. 
-«Τρομερή ζέστη απόψε», μουρμουράει ο Γιώργος βγαίνοντας έξω,  μισοκοιμισμένος.  
Ξαπλώνουμε στα μαλακά μαξιλάρια και  σκεπάζομαστε με δυο παρεό. Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά  για να θαυμάσω  τον λαμπρό Γαλαξία, μα το τραγούδι του ωκεανού με νανουρίζει.   Κοιμόμαστε  ως τις 6 πμ που ο ήλιος μας ξυπνά.
14.30 Κολυμπάμε ως την ακτή όπου ο μικρός Aruatei κάθεται σε ένα βραχάκι και ψαρεύει.  Σε λίγο έρχεται και η μητέρα Elianne και ο μεγάλος γιος, ο Tehiarii. Η μητέρα μας υποδέχεται θερμά μα τα παιδιά είναι ντροπαλά. Έχουν άλλωστε περάσει 10 μήνες από την προηγούμενη συνάντησή μας, για τόσο μικρά παιδιά, αυτό είναι πολύ μεγάλο διάστημα.
18.00 Ξανά στο σπίτι της Elianne, αυτή  την φορά με το βαρκάκι.  Δίνουμε στα παιδιά τα δώρα που τους αγοράσαμε από την Moorea, μαγιώ, t-shirt  και ένα φρίσμπι και η Elianne  μας προσφέρει μια τσάντα γεμάτη καρύδες. Ο Tehiarii ρωτάει πόσο θα μείνουμε στο νησί τους.

18.30 Πηγαίνουμε με το βαρκάκι ως την νότια άκρη του motu. Με τα πουλιά να τραγουδούν ακατάπαυστα και  την θάλασσα λάδι απολαμβάνουμε ένα χρυσό ηλιοβασίλεμα που θα μας μείνει αξέχαστο. 
ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019..
06.10  Ο ήλιος ανατέλει πίσω από το motu μας. Είμαστε σίγουροι πια! Εδώ είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουμε βρεθεί ως τώρα στην ζωή μας με το Φιλίζι. Ένα βαρκάκι περνά με ταχύτητα, και μέσα ένας από τους κάτοικους  του motu πηγαίνει τον γιο του στο σχολικό.

09.00 Με βατραχοπέδιλα, μάσκες και την κάμερα GoPro, πάμε με το βαρκάκι να κολυμπήσουμε στην εξωτερική πλευρά του νησιού.

t/sdcard/DCIM/100GOPRO/GOPR0302

Το  ρεύμα είναι δυνατό εδώ οπότε φτάνουμε όσο μακρύτερα μας επιτρέπουν τα κοράλια και πέφτουμε για drift snorkeling.
Κρατώντας το βαρκάκι εναλλάξ, και με το ρεύμα να μας σπρώχνει, περνάμε αργά ανάμεσα στα coral heads.  Η διαύγεια του νερού είναι καταπληκτική.  Παίρνουμε πολύ ωραία βίντεο με αμέτρητα ψάρια και  θαλάσσιες ανεμώνες.
11.00 Βγαίνουμε με το βαρκάκι στο Huahine Iti και πιάνουμε κουβέντα με έναν άνδρα, τον Leonard, που έχει το φυτώριό του κοντά στην προβλήτα. Ο Leonard μας κερνάει άγουρο mango με bonbon chinois,  μια γλυκιά ζαχαρωτή κόκκινη σκόνη που αρέσει πολύ στους κατοίκους των νησιών. Ακόμα  κόβει και μας  δίνει κλωνάρια βασιλικό για την μεσημεριανή μας μακαρονάδα.  Η γεναιοδωρία των ανθρώπων εδώ είναι φοβερή.
15.00 Ο Γιώργος ζυμώνει ιταλικά taralli και κριτσίνια  με την συνταγή που του έμαθε η φίλη μας Suzanne,
εγώ γράφω στο laptop και από έξω ακούγονται φωνές: ο Tehiarii και ο Aruatei  έχουν έρθει με το κανό τους για να μας δουν. Ρωτούν αν μπορούν να ανέβουν στο στο Φιλίζι  και μόλις λέω ΝΑΙ και ανεβαίνουν, αρχίζουν σαν σίφουνες την εξερεύνηση. Θέλουν όλα να τα δούν και όλα να τα πιάσουν. Η συνεννόηση  μεταξύ μας είναι κάπως δύσκολη. Τα  παιδιά μιλούν στο σπίτι  την ταϊτινή πολυνησιακή διάλεκτο, ενώ  γαλλικά  μιλούν  μόνο στο σχολείο. Και είναι αλήθεια πως σε  τουτό το παραδεισένιο μικρό νησάκι, που απέχει  550 μέτρα από την  ακτή του Huahine Iti και 2 χλμ. περίπου από το μικρό χωριό Tefarerii, ζουν κάπως απομονωμένοι. Νομίζω ο Γιώργος συνεννοείται πιο εύκολα μαζί τους.  Με  αγγλογαλλικά και  νοήματα είναι πάντα ΟΚ!
Ο Tehiarii  δείχνει την ελληνική σημαία πίσω από την πρύμνη. 
-“Γιατί δεν υπάρχει η σημαία σας πάνω στο φρίσμπι?” (στο φρίσμπι που τους δώσαμε έχει ένα αυτοκόλλητο με σημαίες από διάφορες χώρες). Του εξηγούμε οτι η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή χώρα και φέρνουμε την  φουσκωτή μας υδρόγειο για να την δουν. Με το δάχτυλο  τους δείχνουμε την πορεία του Φιλίζι και, παρ’ ότι είναι πολύ μικροί, παρακολουθούν με μεγάλοι ενδιαφέρον. Ο Γιώργος φέρνει μια μικρή ελληνική σημαία, που  πάνω της έχει γράψει sy Filizi και την χαρίζει στον Tahiarii. 
Μετά τους κεράσαμε μπισκότα και σοκολατάκια και τους δείξαμε  σκηνές από τo ταινιάκι Sailing Filizi to Tahiti and the Society islands στην οποία εμφανίζονται. Είναι παράξενο μα  δεν τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που είδαν τους εαυτούς τους ή την μαμά τους, πιο πολύ χάρηκαν που είδαν τους παλιούς τους γνώριμους, τους ταξιδευτές Annie & Eric που έχουν πια φτάσει στην Nouvelle Caledonie, την παλιά τους γειτόνισσα Nadine που τώρα μένει στο Fitii και  τον William. Μεταξύ των παιδιών και του Boulanger, μετά από λίγη ώρα το Φιλιζάκι μοιάζει να έχει εκραγεί. 
ΠΕΜΠΤΗ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2019.
05.45  Σύννεφα  κρύβουν τον ήλιο που ανατέλει και ανάμεσα στις αιθέριες καμπύλες τους βροντούν αστραπές  και εκρήγνυνται χρώματα δραματικά.
Γύρω από το Φιλίζι, κοπάδια από ασημί ψαράκια πηδούν έξω από το νερό, ξανά και ξανά.Πίνοντας τον πρωινό καφέ παρακολουθούμε  εκστατικοί  την φύση σε ακόμη ένα μαγευτικό πρωινό  ρεσιτάλ, εδώ στην ακρούλα του κόσμου, στο μοναχικό,  πανέμορφο motu Tefarerii.  Στο  email μας έρχεται μήνυμα από τους Paul & Suzanne “PARTIS!». Οι φίλοι   αποχαιρετούν εμάς και όλους τους φίλους τους στην Πολυνησία. Μετά από 10 χρόνια ζωής και εργασίας στην Moorea, ξεκίνησαν με το σκάφος τους Rubis (Jeanneau 43) το ταξίδι τους με πρώτη στάση την Χαβάη (2.200 ΝΜ, 20 ημέρες ταξίδι περίπου), μετά την Αλάσκα και την Δυτική ακτή της Αμερικής και πίσω στην Moorea μετά από 2-3- χρόνια. Καλούς ανέμους να έχουν!!! Bon Voyage Rubis 
08.00 Σηκώνουμε άγκυρα και αποπλέουμε με προορισμό  το Fare στην δυτική πλευρά του  Huahine Nui,  πρωτεύουσα και λιμάνι του νησιού. Με μπουνάτσα, συννεφιά και ψιλή βροχούλα διαπλέουμε τα 11ΝΜ απόσταση  και στις 10πμ βρισκόμαστε στο άνοιγμα του Passe Avamoa. Ο καπετάνιος μου ακολουθεί την νοητή γραμμή  που ορίζεται από  δυο ειδικούς στύλους ( βελόνες)  στην στεριά  , ευθυγραμμίζει το Φιλίζι και διασχιζουμε το πέρασμα.
10.30 Είμαστε πια δεμένοι με ασφάλεια στο γνωστό μας ρεμέτζο κοντά στο Lapita, στα 5 μέτρα  με  κάτω βυθό άμμο και μεγάλα κοράλια. Αναρρωτιόμαστε πόσα χρόνια να βρίσκεται αυτή η σημαδούρα μέσα στην θάλασσα, αφού έχει πάνω της κοράλια!!
 Τα νερά είναι τόσο διαυγή που διακρίνονται ολοκάθαρα τα πολλά ψαράκια που κολυμπούν  στο κοντινό κοράλι.  Πέφτουμε στο νερό να δροσιστούμε και πριν κάνουμε δυο απλωτές βλέπω λίγα μέτρα πιο μακριά να περνά ένας καρχαρίας. Σκουντώ τον Γιώργο και του τον δείχνω. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε καρχαρία εδώ σε αυτό το αγκυροβόλιο, και αυτός δεν είναι  black tip shark, το συνηθισμένο είδος καρχαρία της Πολυνησίας. Αυτός είναι περίπου  δυο μέτρα μακρύς, με λεπτό σώμα και δύο πτερύγια ίδιου μεγέθους στην πλάτη του, άρα είναι μάλλον  lemon shark. Βγαίνουμε από το νερό μάλλον βιαστικά, κατεβάζουμε το βαρκάκι, του βάζουμε την εξωλέμβια και φεύγουμε γρήγορα γρήγορα για το χωριό. Η ώρα είναι 11.00 και θέλουμε να φτάσουμε νωρίς στον Dome, πριν του τελειώσει το ψάρι!
Δένουμε το βαρκάκι στην προβλήτα του Huahine Yacht Club  και πριν καλά καλά προχωρήσουμε, μας πλησιάζει τρέχοντας σχεδόν μια κυρία.
-«Είσαστε Έλληνες?», ρωτάει με ελαφρά ξενική προφορά. Η κυρία Αγγελική που ζει με τον γερμανό άνδρα της στο Dusseldorf,  είδε το Φιλίζι και την ελληνική του σημαία χθες  από μακριά, στο Tefarerii, περνώντας με μια βάρκα σε  εκδρομή γύρω από το νησί. Μόλις ξαναείδε σήμερα το σκάφος έτρεξε να μας μιλήσει.  
-«Κάνουμε χρόνια κρουαζιέρες, στην Καραϊβική και παντού στον κόσμο. Είναι πρώτη φορά που συναντάμε σκάφος με ελληνική σημαία. Μπράβο παιδιά!», μας λέει χαρούμενη. Σε λίγο έρχεται και ο σύζυγος της,  ιστιοπλόος κάποτε κι αυτός.
Περπατάμε παρέα προς το χωριό. Υπάρχει κόσμος αρκετός στον δρόμο αυτή την ώρα, λίγο πριν το διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα, που εδώ είναι ώρα ιερή! Η Αγγελική και ο άνδρας της μας λένε πως το απόγευμα πετάνε για Ταϊτή και το Σάββατο θα αποπλεύσουν με το κρουαζιερόπλοιο Aranui για τα νησιά Tuamotus  και  Marquesas. Αυτήν την κρουαζιέρα θα θέλαμε να την κάνουμε κάποτε κι εμείς, μαζί με την παρέα μας. Όταν τα παιδιά των φίλων μας θα έχουν πια μεγαλώσει και θα έχουν χρόνο μέσα στον  ελληνικό χειμώνα.
11.30 Φτάνουμε στην καντίνα του Dome και είναι μεγάλη η χαρά μας που τον ξαναβλέπουμε. 
-“Giorgio, Karina, Bienvenus! Σας σκεφτόμουν, όταν έβλεπα στις ειδήσεις για τις φωτιές στην Ελλάδα (εννοεί την καταστροφική πυρκαϊά στο Μάτι). Λυπάμαι για αυτό που έγινε στην χώρα σας και χαίρομαι που είσαστε καλά!”, λέει και μας ξαφνιάζει.
Μας ετοιμάζει δυο παγωμένα smoothies με παπάγια, ανανά και φρέσκο γάλα καρύδας  και βέβαια το εξαίσιο του poisson cru, που είναι μακράν το καλύτερο που έχουμε φάει σε ολόκληρη Πολυνησία. Καταπληκτικός!!

18.00 Τσικνοπέμπτη απόψε και τσικνίζουμε στο Yacht club με  entrecôte sauce poivre vert. Όπως μπορεί ο καθένας.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019.

09.00 Το αγκυροβόλιο του Fare είναι περίπτωση σπάνια. Είμαστε δεμένοι σε ρηχά  νερά, 150 μέτρα από την παραλία  και η προβλήτα του χωριού, για προμήθειες και βόλτες απέχει μόλις 3 λεπτά με το βαρκάκι.
Και εκτός από αυτά το κολύμπι είναι απολαυστικό, με κοράλια, ψαράκια και πολλά spotted rays. Εκείνον τον καρχαρία δεν τον έχουμε  ξαναδεί.
Πεντακόσια  μέτρα πιο μακριά,  τα ωκεάνεια κύματα σπάζουν πάνω στον ύφαλο φράγμα (barrier reef). Εκεί νωρίς το πρωί αλλά και όλη την μέρα μαζεύονται οι serfers, που περιμένουν το κατάλληλο κύμα, για να το καβαλήσουν με την σανίδα τους.

18.00 Παρασκευή απόψε,  νύχτα βραδυνής εξόδου εδώ στην Πολυνησία και έχουμε ραντεβού με τον Xavier, την Falai, την Nadine, τον William και την Hélène στο Yacht Club.
Όπως κάθε Παρασκευή,  μια μικρή ορχήστρα παίζει  τοπική μουσική και  το μαγαζί είναι γεμάτο. Ο William παραγγέλνει 2 κανάτες μπύρα Hinano. Αυτό για αρχή αφού είναι σίγουρο πως θα έρθουν κάμποσες κανάτες ακόμη στο τραπέζι μας.
ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019.

05.15 Το ξυπνητήρι χτυπά και σηκωνόμαστε απρόθυμα. Οι φίλοι μας είπαν πως κάθε Κυριακή  4- 7.30πμ υπάρχει  υπαίθρια αγορά στο χωριό, όπου πουλούν παραδοσιακά και μη τοπικά φαγητά και εμείς θέλουμε να πάμε  νωρίς, για να δούμε τί γίνεται. 
Στις 6 πμ, που ο ήλιος δεν έχει ακόμη σηκωθεί πίσω από το βουνό, περπατάμε ήδη  στο παραλιακό δρόμο,  που έχει αυτή την ώρα περισσότερη κίνηση από ποτέ.
Αγοράζουμε διάφορα φαγητά, poulet au sauce citron, cauchon au champignions, nems , pain coco, taro,  & bananes cuites για να φάμε με τους φίλους που θα έρθουν  το μεσημέρι στο Φιλίζι. 

-«Δεν πρέπει να δοκιμάσουμε, να δούμε άν είναι νόστιμα?’ 
Κάπως έτσι ξεκίνησε και  φάγαμε   τηγανητό κοτόπουλο με γλυκιά σως και ζεστά κριτσινιστά nems (spring rolls) και pain coco για πρωινό! . Και το μεσημεριανό μας γεύμα λουκούλιο κι αυτό