Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου
17°29.36’S  149°51.04’W
Opunohu bay, Moorea 

06.30 Η σύντομη μπόρα σταματά  και τα σύννεφα που είχαν μαζευτεί  πάνω από τα βουνά της Mo’orea αρχίζουν να διαλύονται. Το βουνό  Muaroa- που το όνομά του σημαίνει δόντι καρχαρία –   κυριαρχεί στην κορυφογραμμή, θεαματικά φωτισμένο  από τις πρωινές ακτίνες του ήλιου. Ένα βαρύ νέφος, μωβ σαν τα κοράλια του υφάλου Temae και πολλά μίλια μακρύ, κυριαρχεί στον δυτικό ορίζοντα. 
Στο κανάλι 16 του VHF ακούγεται η γνωστή φωνή: «Appel a tous, appel a tous, appel a tous»,  η ειδοποίηση για όλα τα πλοία και εμείς τεντώνουμε τα αυτιά μας για να ακούσουμε το μετεωρολογικό δελτίο του Météo France από το JRCC Tahiti.  Η ζωή μας στο ιστιοπλοικό  εξαρτάται  απόλυτα από τις καιρικές συνθήκες  :
«Pas de BMS (bulletin  météorologique  spéciale)  en  cours ni prévue… », δηλαδή, κάτι σαν το No Gale warning που βλέπαμε στο Navtex, όταν είμασταν στην Ελλάδα. Ο άνεμος θα είναι ανατολικός- βορειοανατολικός 7 εως 10 κόμβοι και το νότιο σουέλ  1 μέτρο,  καιρός υπέροχος.  Ξεσκεπάζω τα όργανα ναυσιπλοίας από το αδιάβροχο κάλυμά τους.  Από τότε που επιστρέψαμε έχει βρέξει ελάχιστα, παρ’ότι  εδώ είναι περίοδος βροχών, το καλοκαίρι του νότου.  Η Birgitt μας έλεγε προχθές  οτι χαίρεται πολύ όταν  βρέχει, γιατί το νερό των βροχών κρυώνουν τα νερά του ωκεανού, μειώνοντας  την πιθανότητα ενός δυνατού  φαινομένου «El Ninio», που είναι αιτία για συχνότερους και εντονότερους κυκλώνες στους τροπικούς. Φέτος το ENSO τείνει για ελαφρύ El Ninio, οπότε βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση. Η πιθανότητα κυκλώνα εδώ στην Πολυνησία είναι πιο αυξημένη σε σχέση με τις ουδέτερες χρονιές όπως πέρυσι,  και αυτό είναι ένα ενδεχόμενο που ούτε να το φανταζόμαστε δεν θέλουμε. 

Ταχτοποιούμε και μαζεύουμε τα πράγματα μέσα στο σκάφος για να μην πέσει τίποτα με το κούνημα του ταξιδιού. Σύντομα είναι όλα έτοιμα και ιδρωμένοι  από την προετοιμασία για τον απόπλου, πέφτουμε για ένα σύντομο κολύμπι. Το νερό, βελούδινο και διαυγές,  με θερμοκρασία 27 βαθμούς κελσίου είναι απίστευτα αναζωογονητικό.
-«Μήπως να καθαρίσουμε την λευκή γραμμή;» ρωτάει ο Γιώργος κοιτώντας την ίσαλο γραμμή πάνω από την μουράβια που έχει γίνει καφετί. Όταν  έχει μπουνάτσα όπως όλες αυτές τις μέρες, στην επιφάνεια της θάλασσας μαζεύεται κάθε τόσο μια γλυτσερή ουσία, που φαίνεται να δημιουργείται από το χτύπημα των κυμάτων πάνω στα κοράλια του υφάλου . 
-«Καθαρίζει πανεύκολα τώρα που είναι φρέσκο, δες! », λέει  και τρίβει την γραμμή με το δάχτυλό του. Ανεβαίνω στο σκάφος και φέρνω τα βατραχοπέδιλα και τα σφουγγαράκια. Σε 10 λεπτά η δουλειά μας έχει τελειώσει και η γραμμή του Φιλίζι είναι ολοκάθαρη. Λουζόμαστε  στην πλατφόρμα της πρύμνης  με τον συνηθισμένο μας τρόπο: βρέξιμο με γλυκό νερό,  πλύσιμο με σαμπουάν, βουτιά στην θάλασσα να φύγει η σαπουνάδα, τελευταίο ξέπλυμα και έτοιμοι. Οικονομία νερού και απόλαυση μαζί!
07.00 Σηκώνουμε άγκυρα και πλησιάζουμε το σκάφος Jacaranda,  για να αποχαιρετήσουμε τους φίλους που αύριο αποπλεύουν  για τις ατόλες Tuamotus και μετά για τα νησιά Gambier. Θα τους δούμε ξανά τον Ιούνιο. 

Με τον χάρτη Navionics για οδηγό και τα μάτια δεκατέσσερα ο καπετάνιος μου τιμονεύει προς το άνοιγμα του υφάλου.  Το κρουαζιερόπλοιο της Ταιτής Paul Gaugen μόλις πλησιάζει και ρίχνει άγκυρα στην είσοδο του κόλπου. Αραγμένο κάτω από τα βουνά της Moorea, το μεγάλο πλοίο μοιάζει μικρό σαν παιδικό παιχνίδι. 

Βγαίνουμε στον ωκεανό και πλέουμε ανατολικά. Προορισμός μας η  μαρίνα της Papeete, στην Ταιτή, όχι για τουρισμό αυτήν τη φορά αλλά για δουλειές: Τελωνείο, καύσιμα,  διάφορες αγορές για την συντήρηση του σκάφους, έρευνα για ασφάλιση του για την επερχόμενη περίοδο των κυκλώνων  κι ένα ραντεβού με τους Sailmakers, αφού το spray hood και το bimini , τα  καλύματα του κόκπιτ, έχουν παλιώσει και δεν είναι αδιάβροχα πια. «Fixing our boat in exotic places », η συντήρηση και οι επισκευές είναι μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ, Όπως εύστοχα είπε ο Έντυ ο κουμπάρος μας προχτές: «Θα ετοιμάσετε το Φιλίζι, μετά θα φύγετε, και θα ξαναγυρίσετε για να το ξαναετοιμάσετε…» 

09.00 Μπουνάτσα. Πού είναι ο άνεμος που υποσχέθηκε το δελτίο, πού; Πλέουμε με 5 κόμβους με την μηχανή σε χαμηλές στροφές. Ο ουρανός έχει καθαρίσει εντελώς κι ο  ήλιος καίει.
Απλώνω τις πετσέτες θαλάσσης στα ρέλια  να στεγνώσουν, χαρούμενη που μοσχοβολούν καθαριότητα. Μέσα σε 2 μέρες στην μαρίνα έβαλα 20 πλυντήρια, γιατί όλα, μα όλα τα καθαρά μας ρούχα, σεντόνια, πετσέτες και κουβέρτες είχαν μυρίσει από την  υγρασία.
Τα 20 πλυντήρια δεν ήταν εύκολη δουλειά. Μετά από 4 μήνες στην Αθήνα  όπου με καθισιό  και αυτοκίνητο έγινα σαν ντολμάς, το κουβάλημα όλων αυτών των ρούχων ως τα πλυντήρια  και πίσω ήταν για μένα κάτι σαν μαραθώνιος.  Γενικά, την εβδομάδα που μείναμε  στην μαρίνα  Vaiare ξυπνούσαμε χαράματα και πιάναμε αμέσως δουλειά. Η ζέστη στο καλό αυτό λιμάνι που ο άνεμος ελάχιστα  το πιάνει γίνεται  εξουθενωτική τις μεσημεριανές ώρες, πόσο μάλλον που είχαμε μαζι jetlag, υγρασία και  άπνοια. Όσο εγώ έκανα  φασίνα, καπετάνιος μου έκανε τα δικά του, επισκεύασε τον αφαλατωτή, έκανε service στην γεννήτρια, έτριψε το teak  στο κατάστρωμα του Φιλίζι και το πέρασε με προστατευτικό λάδι. Άθλος!
Τα απογεύματα  σταματούσαμε τις δουλειές, και μετά από σύντομη siesta καβαλούσαμε τα ποδηλατάκια μας και πηγαίναμε για μπάνιο στην  πλαζ Temae.
Με την πρώτη  βόλτα γέμισα ξανά τις μπαταρίες μου με τις τροπικές εικόνες που τόσο αγαπώ, ο δρόμος με τα πανύψηλα φοινικόδεντρα, τα δέντρα  βαρυφορτωμένα με μάνγκο και bread fruit, 
οι μπανανιές με  τσαμπιά από πράσινες μπανάνες και κόκκινο μεγάλο λουλούδι από κάτω, οι μύριες καρύδες  πεσμένες στο χώμα,, τα αμέτρητα ροζ καβούρια  που μασουλούν τις πεσμένες καρύδες και που μόλις μας δουν, τρέχουν πλαγιαστά  να κρυφτούν στις  τρύπες τους, οι ολάνθιστοι ιβίσκοι, τα παιδιά που κουβαλούν σανίδες surf στα ποδήλατά τους, τα  ντόπια κορίτσια με τα μακριά μαλλιά και ένα λουλούδι να στολίζει το αριστερό  τους αυτί, 
τα τεράστια άνθη του δέντρου purau να πέφτουν  βροχή  με κάθε θρόισμα του ανέμου, οι χαμογελαστοί ντόπιοι που όλοι μας χαιρετούν τραγουδιστά «ia ora na»( που σημαίνει σε απόλυτη μετάφραση «να έχεις ζωή») & βέβαια αυτό το υπέροχο, μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών που γεμίζει τον αέρα. Moorea.
Όταν μετά από 20 λεπτά διαδρομής φτάναμε στην αμμουδιά, βουτούσαμε στην θάλασσα,  η κούραση  εξαφανιζόταν κι έμενε το βελούδινο νερό,  τα κοράλια και τα πολύχρωμα εξωτικά ψάρια, τα σαλάχια και από πάνω μας ο καταγάλανος ουρανός με τα  λευκά σύννεφά του. 
Κυριακή 23 Δεκεβρίου 2018
Ταιτή, marina Pape’ete

06.00  Έχει ξημερώσει για τα καλά  αφού  στις 22/12 είναι η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου στην Πολυνησία. 
Χθες το απόγευμα στο όμορφο  πάρκο Jardins de Pao’fai, δίπλα στην μαρίνα,  έγινε μεγάλη γιορτή προς τιμήν της καλλονής miss Tahiti 2017 που εστέφθει miss France!
Το γλέντι κράτησε ώρες, με ζωντανή μουσική, παιχνίδια για τα παιδιά και το βράδυ  απίθανα πυροτεχνήματα.  Ξενυχτήσαμε κι εμείς τρομερά. Πέσαμε για ύπνο μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Τρομερό ξενύχτι…

Γενικά, προλάβαμε  όλες μας τις  δουλειές αυτές τις 3 ημέρες, μέχρι και το σκάφος ασφαλίσαμε και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό, άσχετα αν στην φωτογραφία παρακάτω, ο καπετάνιος δείχνει μπουρινιασμένος. 
Για  μια ακόμα φορά τα ποδήλατά  μας έσωσαν στις τόσες αμέτρητες διαδρομές που κάναμε.
Σήμερα θα αποπλεύσουμε από την μαρίνα. Λαχταρώ να βρεθούμε αρόδου και να βουτήξω στην θάλασσα όσο τίποτα.
07.00 Μια  μπόρα ξεκίνηισε και σταμάτησε  μα εμείς μείναμε αυτή την φορά στεγνοί.
-«Μπράβο καπετάνιε μου!». Το πανί της τέντας έμεινε στεγνό και  οι σταγόνες της βροχής στέκονται σαν γυάλινοι βόλοι στην πάνω του πλευρά.
-«Μπράβο και σε σένα!», απαντά όλος χαμόγελο, θαυμάζοντας το ολόστεγνο bimini. 
-«Μπράβο  στον Paul και την Susanne, να τα λέμε κι αυτά», συμπληρώνει γελώντας. Την συνταγή για αδιαβροχοποίηση των υφασμάτων μας την έδωσαν  ο Paul & η Suzanne, ένα υπέροχο ζευγάρι που γνωρίσαμε στην Fakarava στα Tuamotus,  τους ξαναβρήκαμε στην μαρίνα του Vaiare και γίναμε φίλοι.  Εκείνος Γάλλος οικονομολόγος, πολίτης του κόσμου με προτίμηση στις  εξωτικές αποικίες, Νεα Καληδονία, Vanuatu, Moorea και η γυναίκα του, η γοητευτική ιταλο-καναδή  Suzanne τον συντροφεύει σε αυτή την  περιπετειώδη ζωή στην στεριά και στην θάλασσα. Να είναι καλά τα παιδιά, μας έχουν βοηθήσει πολύ.  Χτες το πρωί περάσαμε τα καλύματα με το μείγμα και μόλις τώρα είδαμε πόσο σποτελεσματικό είναι!! 
07.30 Γεμίσαμε το ντεπόζιτο με νερό, βάλαμε τα ποδήλατα στην cabin 2 και περπατάμε  στην πλωτή προβλήτα που κουνιέται σαν καρυδότσουφλο από το κύμα ενός πλοίου που μπήκε στο λιμάνι.
Η μαρίνα Papeete είναι σχεδον γεμάτη, και φαίνεται παράξενο, αφού αυτή η εποχή θεωρείται  επικίνδυνη. Στην κεντρική προβλήτα με τα σκάφη charter, είναι δεμένα τρία μεγάλα καταμαράν.
Και τα τρία έχουν  banners που διαφημίζουν ολιγοήμερες κρουαζιέρες στην Tetiaroa, το περίφημο ιδιωτικό νησί του Marlon Brando, που βρίσκεται 30 ναυτικά μίλια βόρεια της Ταιτής.
Ανοίγουμε την κεντρική πύλη με την μαγνητική κλειδαριά με δυσκολία, όπως πάντα, και προχωράμε προς την κεντρική αγορά, όπου τις Κυριακές μαζεύονται ντόπιοι παραγωγοί και πουλούν τα προιόντα τους, φρούτα, λαχανικά, ψάρια και φαγητά. 

Αγοράζουμε αβοκάντο, μπανάνες, μικρά τοπικά λεμόνια, φασολάκια, τζίντζερ, και γυρνάμε στο Φιλίζι.
Ετοιμαζόμαστε, ο καπετάνιος μου φτιάχνει τα σχοινιά και μου δίνει οδηγίες: 
-«Πέρνα αυτό μπεντένι και τράβα μόλις σου πω», λέει μα ξαφνικά, ένα βαρύ σύννεφο  καλύπτει την πόλη   και αρχίζει να φυσά δυνατός Β- ΒΑ άνεμος. 
-«Πώς θα φύγουμε τώρα; Κινδυνεύουμε μας σπρώξει ο αέρας πάνω στο Beneteau δίπλα». Στα γύρω σκάφη δεν φαίνεται ψυχή να βοηθήσει, ξενύχτισαν φαίνεται όλοι χθες.
 Ευτυχώς, μετά από 15’ το μπουρινάκι περνά και ο άνεμος πέφτει. Ανάβουμε την μηχανή, λύνουμε τους κάβους και  αποπλέουμε  με συνοπτικές διαδικασίες. 
12.00 Ο καπετάνιος μου πιάνει το μικρόφωνο του VHF και καλεί το Papeete Port Control. Ζητά άδεια για να περάσουμε από το κανάλι που βρίσκεται δίπλα  στον αεροδιάδρομο.  Μετά από λίγο έρχεται η απάντηση και προχωρούμε. Αφήνουμε αριστερά τον πύργο ελέγχου. Ένα αστραφτερό Lear Jet τροχοδρομει κι ετοιμάζεται για απογείωση. Δυο νεαροί διασχίζουν το κανάλι με παραδοσιακές «va’a» κωπηλατώντας.
 Πλέουμε νότια προς την μαρίνα Taina όπου αύριο Δευτέρα θα πάμε για καύσιμα. Σ ήμερα  δεν συμφέρει γιατί τα σαββατοκύριακα δεν ισχύει η έκπτωση φόρου  για τα σκάφη transit. Και η έκπτωση είναι μεγάλη, 35% φθηνότερα! Πλέουμε μέσα στο κανάλι που δημιουργείται από τον εξωτερικό κοραλιογεννή ύφαλο που περικλύει σχεδόν όλη την Ταιτή. Πριν φτάσουμε στην μαρίνα Taina αρχίζουμε να ψάχνουμε κάποιο ασφαλές σημείο να φουντάρουμε. Ο καιρός έχει στρώσει, ο ήλιος λάμπει και η θάλλασσα είναι  τόσο διαυγής που ξεχωρίζω τα κοχύλια στον βυθό. Ο Γιώργος βρίσκει ένα πλάτωμα  κατάλληλο. Κάνουμε ένα κύκλο με το Φιλίζι για να ελέγξουμε το βάθος και για επικίνδυνα κοράλια. 
Φουντάρουμε στα 2,5 μέτρα βάθος. Το σημείο μοιάζει ιδανικό, κάτω καθαρή άμμος,  κοράλια σε ασφαλή απόσταση  και στην ακτή απέναντι ένα resort με καλύβες πάνω στο νερό. 
Φοράμε τις μάσκες,  πέφτουμε στο νερό και κολυμπάμε ως την άγκυρά μας για να ελέγξουμε αν είναι εντάξει.
-«Λέω να διανυκτερεύσουμε εδώ, απόψε», λέει ο Γιώργος βγάζοντας τον αναπνευστήρα. 
-«Με πολλή πολλή χαρά!!», του απαντώ και κολυμπώ 
Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018
07.00  Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και η ημέρα ξεκινά με μπουνάτσα και λιακάδα.  Κολυμπάμε στα διαυγή νερά και κοιτάμε με λύπη τα κοράλια, το μεγαλύτερο ποσοστό απ’αυτά  είναι νεκρό. Μετά, αφού τρώμε για πρωινό γιαούρτι «a la grecque»- αλά ελληνικά- με μούσλι, σηκώνουμε άγκυρα και πάμε για καύσιμα.  Πλέουμε στο σηματοδοτημένο με κόκκινους και πράσινους στύλους κανάλι, ανάμεσα στα αμέτρητα ιστιοπλοικά που είναι  δεμένα στα moorings που νοικιάζει η μαρίνα. 
-«Filizi! Hello!», ακούμε  και βλέπουμε τον αυστριακό Edward και την ελληνικής καταγωγής Λαμπρινή να μας χαιρετούν από την πλώρη του σκάφους τους Sagita.
Πλησιάζουμε και κουβεντιάζουμε μαζί τους, μας προσφέρουν το mooring τους, εκείνοι μόλις παρέλαβαν 4 νέους πελάτες και αποπλέουν  για το Cook’s bay, στην Moorea. 
-«Ευχαριστούμε πολύ, εκεί πάμε κι εμείς. Θα τα πούμε!»
Λύνουν την πριμάτσα και φεύγουν.  Συνεχίζουμε ώσπου φτάνουμε στο gas station της μαρίνας, όπου πλαγιοδένουμε.  Ο καπετάνιος παίρνει τα χαρτιά του σκάφους,  μαζί και το έγγραφο  απαλλαγής φόρου που πήραμε από το τελωνείο και πηγαίνει να συνεννοηθεί.  Μετά από λίγο επιστρέφει μαζί με την  υπάλληλο. Ανοίγουμε την τάπα του πρώτου ντεπόσιτου.
-«Θα χρειαστούμε 180 λίτρα ντήζελ για αυτό», λέει στην γυναίκα και εκείνη γνέφει ΟΚ και  του δίνει την αντλία. Ο Γιώργος βάζει το στόμιο στο άνοιγμα,  πιέζει προσεκτικά τον ρυθμιστή ροής, μα παρ’όλα αυτά το πετρέλαιο αφρίζει κι αμέσως πάει να  ξεχυλίσει. Χρειάστηκε  απέραντη υπομονή για  να γεμίσουμε σιγά σιγά αυτό το ντεπόσιτο, 1,5 ώρα για 180 λίτρα, μαρτύριο κάτω σπό τον καυτό ήλιο…
 12.00 Πλέοντας σε μια θάλασσα σαν λάδι, διασχίζουμε το πέρασμα Tepuahono και βγαίνουμε στον ωκεανό.  Πού τα κύματα και το δυνατό ρεύμα που συναντήσαμε στο ίδιο σημείο και  μας γέμισαν αδρεναλίνη πριν λίγους μήνες;
Όσο απομακρυνόμαστε από την στεριά ο άνεμος φρεσκάρει και ανοίγουμε πανιά. Στο μεταξύ η μέρα έχει ξαφνικά αλλάξει, ο ουρανός είναι τώρα ι γκρίζος κι ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο εμφανίζεται πίσω από τα βουνά που σιγά σιγά καλύπτει τα πάντα και η Ταιτή εξαφανίζεται από τα μάτια μας.
Το  σύννεφο μεγαλώνει ολοένα, μπουμπουνίζει και αστράφτει
-«Θα μας προλάβει, τί λες;», με ρωτάει ο καπετάνιος μου

-«Νομίζω θα του ξεφύγουμε», λεω με αισιοδοξία. Και πράγματι του ξεφύγαμε και μετά από 2 ώρες απίθανης ιστιοπλοίας φτάνουμε στο reef του Temae. Στο αγκυροβόλιο βρίσκονται δυο ακόμα σκάφη. Φουντάρουμε στα 5,5 μ βάθος, αφήνουμε 30 μ καδένα και πέφτουμε για βουτιά. Ο ουρανός ξανοίγει και βγαίνει ήλιος μα μετά από λίγο ξανασυννεφιάζει. 
19.00   Είναι ένα γαλήνιο, λίγο  βροχερό απόγευμα και  μόλις έχει σκοτεινιάσει. Καθόμαστε μέσα στο Φιλίζι που μοσχοβολά φρεσκοψημένο ψωμί και ανταλλάσουμε ευχές τηλεφωνικά  με την μάμυ Μαίρη –  στην Ελλάδα έχει ήδη ξημερώσει η ημέρα των Χριστουγέννων, εμείς 12 ώρες πίσω.
Ξαφνικά αρχίζει να φυσάει δαιμονισμένα. Ο καπετάνιος μου βγαίνει γρήγορα  στο κόκπιτ.
-« Άναψε τα όργανα!», λέει φωνάζοντας σχεδόν, για να ακουστεί πάνω από τον άνεμο. 
-«Αμέσως!»
Βγαίνω κι εγώ, μαζεύω  τα μαγιώ  που ήταν απλωμένα στα ρέλια και σφίγγω τους ιμάντες που κρατούν το bimini και τρέχω στην πλώρη να ελεγξω το τεντάκι της καμπίνας μας και τα σχοινιά της άγκυρας.. Το ανεμόμετρο γράφει 25 kts άνεμο. Η θάλασσα γύρω έχει αγριέψει, τα κύματα χτυπούν τον ύφαλο με μανία. 
Παρ’όλο τον χαμό γύρω, η παρέα στο καταμαράν κοντά μας γλεντά με πολυνησιακά τραγούδια και γιουκαλίλι. Τί να πουν  25 ψωρομιλάκια άνεμος στους Ταιτινούς…
Το μπουρίνι κρατά 15 λεπτά και μετά ο άνεμος πέφτει  και αρχίζει να βρέχει  με το τουλούμι. Ευτυχώς που είμαστε αδιάβροχοι, σκέφτομαι ξανά. Ήσυχοι πια ξαναμπαίνουμε μέσα και τρώμε  δυο φέτες από το υπέροχο ψωμί του καπετάνιου με βούτυρο, τυρί και ντομάτα για δείπνο.
Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018 – Χριστούγεννα 
Temae, reef Moorea 
04.30 Ο μεταλλικός κρίκος που κρέμεται από το σπινακόξυλο ταλαντεύεται σαν τρελλός από τον άνεμο και μας ξυπνά. Ο καπετάνιος πετάγεται από το κρεββάτι και βγαίνει έξω. 
-« Άναψε τα όργανα», φωνάζει σχεδόν για ν’ακουστεί πάνω απ’τον άνεμο που λυσσομανά.
-«Αμέσως!»
 .  . .