Σάββατο 23 Μαϊου – First Landing Resort, Vuda

Ξυπνήσαμε πριν ξημερώσει παρότι κοιμηθήκαμε αργά χθες βράδυ. Και όταν λεω αργά εννοώ  λίγο μετά τις 21.00, ώρα που οι ιστιοπλόοι του κόσμου ονομάζουν  «sailor’s midnight” ;-). Φτιάχνουμε  καφέ  και βγαίνουμε στην βεράντα. Είναι παραπάνω από μήνας που μένουμε στο First Landing Resort, στο ξενοδοχείο δίπλα στην Vuda Marina και το νιώθουμε σαν σπίτι μας.

Το ξενοδοχείο είναι κλειστό εκτός από ελάχιστα δωμάτια που μας έχουν δώσει σε τιμή καταπληκτική, φθηνότερα από γκαρσονίερα στην Αθήνα.  Έξω από την πόρτα η Bula η γατούλα περιμένει. Μόλις με βλέπει  νιαουρίζει σιγά. Της απαντώ με γλυκόλογα, φέρνω  από το ψυγείο το φαγητό που της έχω μαγειρέψει  και  γεμίζω το πιάτο της. Ταϊζω την Μπούλα  τέσσερις φορές την ημέρα, μα δεν με αφήνει ποτέ να την χαιδέψω. Ίσως  γιατί δεν την αφήνω να μπει μέσα στο σπίτι, captain’s orders.  Πόσο  μου λείπει η Περκάν…

Αφήνω λαχανιασμένη το ποδήλατο και μπαίνω στον κήπο του yacht club.  Άργησα πάλι. Η «ομάδα καραντίνας» όπως ονομάζω την ομάδα υμών των αποκλεισμένων  στην Vuda Marina ιστιοπλόων, λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι! Ξεκινούν τις ασκήσεις  στις  7 πμ ακριβώς!  Εμείς οι Ελληνες αργούμε μονίμως 1-2 λεπτά. Η Milly που γυμνάζεται μαζί μας και είναι Φιτζιανή, έρχεται σε «Fiji time”, δηλαδή  10 -15 λεπτά αργότερα.  Σήμερα  την δασκάλα yoga  κάνει η L.A., μια Αμερικάνα γύρω στα 55, που έζησε   τόσα πολλά χρόνια στην Αλάσκα ώστε να την θεωρεί πατρίδα της.  Έχει  κλείσει πρόσφατα ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της και τώρα ταξιδεύει στον Ειρηνικό ωκεανό με μόνες αποσκευές, ένα μικρό σακίδιο και διάθεση για νέες εμπειρίες. Θαυμάζω τα κότσια και την ελευθερία της.

08.00 Το πρόγραμμα τελειώνει, μένουμε ξαπλωμένοι με τα μάτια κλειστά. Το γρασίδι  είναι δροσερό και απαλό κάτω από το  σώμα μου. Αμέτρητα πουλιά κελαιδούν. Ανοίγω τα μάτια, πόση ομορφιά. Κατάλευκα, αθώα σύννεφα  αρμενίζουν στον ουρανό που έχει πάρει το μπλε των ονείρων.  Τα φοινικόδεντρα  θροϊζουν με την αύρα του ανέμου. Νιώθω δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου. Μέσα σε αυτή την  παγκόσμια κρίση που μας γεμίζει αγωνία και φόβο, βρεθήκαμε  σε αυτό το πανέμορφο μέρος, όπου  αθλούμαστε 6 μέρες την εβδομάδα – δωρεάν, να το πούμε κι αυτό –  μαζί με ανθρώπους που μας ενώνουν κοινές εμπειρίες και αμοιβαίος σεβασμός, σε έναν παράδεισο, κάτω από τον τροπικό ουρανό στην σκιά των φοινικόδεντρων. Κάπου κάπου  ο άνεμος ρίχνει από ψηλά μια   καρύδα δίπλα στα κεφάλια μας. Έτσι για να  συνερχόμαστε.

16.30 «Αργήσαμε!», λέω  και ανεβαίνω στο ποδήλατο. Ο Γιώργος  ακολουθεί απρόθυμα. 

«Σοβαρά τώρα: πάμε για μάθημα χορού?»

Γιατί όχι? Εχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε? Δάσκαλος στο μάθημα χορού είναι ο  Neil, ένας Αυστραλός  που κάνει εγκαταστάσεις συστημάτων καθαρισμού νερού. Ο χώρος είναι το σπίτι του, εδώ μέσα στο First Landing. Όταν φτάνουμε έχουν ήδη μαζευτεί  αρκετοί από την ομάδα της Vuda. Mοιραζόμαστε σε ζευγάρια.  Ο Neil μας δείχνει τα βασικά βήματα του Rock n’Roll, έναν βηματισμό που ονομάζεται  East Coast Swing. Το θέμα έχει ενδιαφέρον και  γούστο. Μετά από μια ώρα, εξαντλημένοι από  κούραση και ζέστη αποχωρούμε. 

-“Τα λέμε  ξανά το επόμενο Σάββατο! Ευχαριστώ που ήρθατε!”, λέει ο ευγενέστατος οικοδεσπότης μας. 

18.00 Περπατάμε στην αμμουδιά και φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας. Ο ήλιος ρίχνει κόκκινες χρυσές ανταύγιες πάνω στις  παραθαλάσσιες βίλες και στις μικρές πισίνες τους που, τώρα πια, έχουν οι περισσότερες  νοικιαστεί.  Σε μια  από αυτές  είναι καθισμένοι ο Tex και  η Greta, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από τον Καναδά που ταξιδεύουν με ένα  μηχανοκίνητο αλουμινένιο σκάφος το  M/V Idlewild,  σκάφος ειδικής κατασκευής. Ξαφνιαζόμαστε που τους βλέπουμε.  Χθες  μας  αποχαιρέτησαν γιατί θα έφευγαν και αυτοί με την πτήση επαναπατρισμού. Η Greta  διηγείται την περιπέτεια, επτά ολόκληρες ώρες ταλαιπωρίας στο αεροδρόμιο Nadi χωρίς να τους επιτραπεί να ταξιδέψουν τελικά. Ο Τέξ είναι 78 χρονών, παλιός  cowboy και δεν το βάζει κάτω. Φέρνει ένα μπουκάλι  Diplomatico και τέσσερα μικρά ποτήρια

– «Ας πιούμε  από αυτό το σπουδαίο  ρούμι από τη Venezuela και μετά πάμε για δείπνο παρέα. Σύμφωνοι?»

Κυριακή 24 Μαϊου 

Φίλοι και γνωστοί  στέλνουν ακόμη ευχές γεννεθλίων. ‘Εχω πάρει μηνύματα από Αθήνα, Αίγινα, Ρόδο, Χίο, Χανιά, Θεσσαλονίκη, Κωσταντινούπολη & Bodrum – Τουρκία, Βερολίνο, Αμστερνταμ, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Ισλανδία, Ρουμανία, από Veneto & Συρρακούσες στην Ιταλία, Μονακό, Αγγλία, Ισπανία, Αζόρες, Πράσινο Ακρωτήρι, Σάντα Λουτσία, Μαρτινίκ, Saint Barth, San Blas Παναμά, Ονδούρες, Belize, Νέα Υόρκη, Βοστώνη & Ουάσινγκτον, Μοντεάλ & Αλμπέρτα στον Καναδά, Αργεντινή, Ταϊτή , Moorea, Huahine, Bora Bora στην Πολυνησία, Vava’u στην Tonga, Savusavu και Saweni στα Φιτζι , Opua  στην Νεα Ζηλανδία, Νεα Καληδονία, Αυστραλία, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη & Κίνα. Έλαβα ευχές από  33 χώρες του κόσμου και από 44 διαφορετικά σημεία του πλανήτη!!

08.00 Συμβουλευόμαστε το διαδίκτυο για να δούμε τις σημερινές ώρες της παλίρροιας.  Το High Tide / Low Tide ωράριο είναι μια παράμετρος  καθοριστική στην ζωή όσων  ζουν στις ακτές αυτής της χώρας. Τα νέα είναι καλά,  αυτή την ώρα  η  υψηλή  παλίρροια  πλησιάζει στο μάξιμουμ, οπότε η  παραλία μας θα έχει γεμίσει με θάλασσα και η διαύγεια του νερού θα πρέπει να είναι η καλύτερη δυνατή! Φοράμε μαγιώ, αντιηλιακές μπλούζες, καπέλα  και πάμε προς την παραλία. Περπατάμε τον στενό  διάδρομο που οδηγεί στην ακτή, περίπου 50 μέτρα μακρύ. Δεξιά και αριστερά πίσω από φράκτες προστάτες της ιδιωτικότητας, μικρές βίλες, με μικρές πισίνες και μικρούς κήπους μοιάζουν να αδημονούν μέσα στην ερημιά τους. Εξαίσια ευωδία λουλουδιών franjipani γεμίζει τον αέρα.  Τα πανύψηλα φοινικόδεντρα  της ακτής μας καλοσωρίζουν.

Παίρνουμε δυο από τα καλυμένα με άμμο και πεσμένα φύλλα καγιάκ του ξενοδοχείου, τα σέρνουμε ως το νερό, τα ξεπλένουμε και ξεκινάμε. Επιτέλους εν πλώ!  Κωπηλατούμε στο κανάλι, δίπλα στο νησάκι «πατούσα του πρώτου εποίκου». Βγαίνουμε έξω από τον ύφαλο και συνεχίζουμε προς την κατεύθυνση των mangroves.  Ημέρα υπέροχη! Ο άνεμος απαλός  ψίθυρος,  η θάλασσα έγινε  καθρέφτης να θαυμάζεται ο γαλάζιος καταγάλανος ουρανός που μαγνητίζει την ματιά. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε τόσο η διαύγεια του νερού βελτιώνεται.  Πλέουμε για λίγο ακόμη παράλληλα με την άκρη του υφάλου και μετά βουτάμε στο νερό.  Η κατάσταση του υφάλου μας ξαφνιάζει ευχάριστα, τα κοράλια είναι  ζωντανά και τα  ψάρια  άφθονα! Κολυμπάμε σέρνοντας πίσω μας τα καγιάκ. Η χαρά μας είναι μεγάλη. Μετά από 1,5 μήνα στα Φίτζι  κολυμπάμε στην θάλασσα και το απολαμβάνουμε απίστευτα!

16.00 Sailing Filizi in Tuamotus, ελληνικοί και αγγλικοί  υπότιτλοι έτοιμοι και για αυτή την ταινία. Οι Sailing in Fiji, Tahiti  and Society Islands είναι ήδη έτοιμες. Τώρα μένουν οι υπότιτλοι για το το Sailing Filizi in Marquesas. Στο μεταξύ, ο Γιώργος κάνει τα μαγικά του ως boulangier, δηλαδή φούρναρης. Σήμερα έφτιαξε τυρόπιτες με τραγανή ζύμη και γέμιση από  τυρί mild cheddar, μια νοστιμιά που έχει εμπνευστεί από τον Τάσο, το αγαπημένο τυροπιτάδικο της Γλυφάδας, το οποίο επισκεπτόμαστε ανελλειπώς, όποτε βρισκόμαστε στην Αθήνα. Δανείστηκε το τεράστιο ταψί από το εστιατόριο και τώρα τις πάει για ψήσιμο. Yummy!!

Πέμπτη 28 Μαϊου

08.30 Το πρόγραμμα της ομάδας μας γίνεται όλο και πιο  ενδιαφέρον και δημιουργικό. Επτά με οκτώ το πρωί κάναμε yoga με την Cheryl  στον κήπο του yacht club.  Τώρα παραγγέλνουμε έναν καπουτσίνο στην  πληθωρική Shannon, ψυχή του  παντοπωλείου της Vuda, παίρνουμε  και δυο  μικρά σάντουιτς και καθόμαστε μαζί με την υπόλοιπη ομάδα σε ένα από τα τραπέζια, έξω από το γραφείο. Στις 8.30   αρχίζει το Net, η καθημερινή ενημερωτική εκπομπή    στο κανάλι 68  (VHF). Αμέσως μετά ξεκινάει το  πρώτο μας μάθημα Φιτζιανής γλώσσας με δασκάλα την Milly (Marshal Sails), που προσφέρθηκε να μας μάθει μερικές χρήσιμες φράσεις και βασικό λεξιλόγιο.

ni sa bula (νι σα μμπούλα): χαιρετισμός ευγενής, how do you do

bula ή bula vinaka ( μμπούλα βινάκα): χαιρετισμός, καλημέρα, καλησπέρα, hello

sega na lega (σένγκα να λένγκα) : no worries, όλα καλά, παρακαλώ

sota tale   (σότα τάλε) : τα λέμε αργότερα

sota tale mataka: τα λέμε αύριο

moce (μόδε) : γεια, goodbye 

set (σετ) : εντάξει, σύμφωνοι, ΟΚ  

kere kere (κέρρε κέρρε) ή  yala vinaka ( γιάλα βινάκα – ευγενές) : παρακαλώ, please

tolou (τουλόου) : συγνώμη, sorry, excuse me 

isa (ίσα)  : όχι ρε γαμότο, damn 

na yacaqu Karina (να γιαδάνγκου): το όνομα μου είναι 

O cei na yacamu? (ο δέη να γιαδάμου?): πώς ονομάζεσαι?

au ( προφέρεται άου) : εγώ

iko (ήκο) ή oiko (οήκο,  εσύ ευγενείας) : εσύ

kedatou (κενντατόου) : εμείς

rau (ράου): εσείς

Τα Φιτζιανά είναι μια γλώσσα  απλή wai: νερό, tui: αρχηγός, wai tui: ωκεανός 

που τελικά  φαίνεται  δύσκολη επειδή κάθε μια λέξη έχει πάρα πολλές έννοιες και χρήσεις. 

Αρχίσαμε να μελετάμε Φιτζιανά πριν λίγες μέρες μελετώντας δυο παιδικά βιβλία. Με το πρώτο μάθαμε να μετράμε από το 1 έως το 10:  

1: Dua  2: Rua 3: Tolu 4: Va 5: Lima 6: Ono 7: Viti 8: Walu 9: Ciwa 10: Tini 

Τα χρώματα  είναι πραγματικός γλωσσοδέτης. Η εικονογράφηση  των βιβλίων είναι υπέροχη. 

12.00 Ο πάτερ Βαρνάβας, ο ιερέας της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Lambasa που γνωρίσαμε τον Σεπτέμβριο του 2019, μας έστειλε μήνυμα.  Ήρθε χτες στο νησί μας για να  κάνει λειτουργία για τα παιδιά του ορφανοτροφείου της εκκλησίας της Αγίας Τριάδος, πολύ κοντά στην Vuda, στο Saweni.  Σήμερα θα έρθει να μας συναντήσει. Εμφανίζεται ξαφνικά, νωρίτερα από ότι τον περίμενα.  Η  φιγούρα του  είναι σχεδόν ασκητική, το σκούρο πρόσωπο  τα χαρακτηριστικά μεγάλα μάτια που έχουν οι ινδοί και ένα κατάλευκο πλατύ χαμόγελο. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος.

-“Έπρεπε να κοινωνήσω τα παιδιά του ορφανοτροφείου, το είχαν  ανάγκη. Η εκκλησία έχει μείνει κλειστή πάνω από δύο μήνες»,  λέει και η φωνή του δείχνει βαθιά λύπη. Ο Γιώργος του δίνει κάποια  πράγματα   που  έφερε ειδικά για αυτόν από το Άγιον Όρος. Ο Βαρνάβας συγκινείται. Έχει ωραίες αναμνήσεις από την Ελλάδα, την επισκεύτηκε πριν από χρόνια μαζί με τον τότε μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας Αμφιλόχιο. Ο γιος του σπουδάζει ακόμα στην Αθήνα. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2020 – Splash!

07.45 Φεύγουμε βιαστικοί, πριν καν τελειώσουν οι ασκήσεις της yoga. Το Φιλίζι  είναι ανεβασμένο πάνω στο Travel Lift, τον ειδικό γερανό που το σήκωσε από την τρύπα του (cyclone pit) και μας περιμένει έτοιμο, τριμένο και φρέσκο – μουραβιασμένο για να το ρίξουμε στο νερό (splash). Είμαστε χαρούμενοι, ενθουσιασμένοι και ανήσυχοι. Όταν ένα σκάφος μπαίνει στο νερό μετά από τόσους μήνες πολλά μπορεί να πάνε στραβά. Ο Γιώργος σκαρφαλώνει στην ψηλή σκάλα και εγώ ακολουθώ. Μόλις ανοίγει το χατς και μπαίνει μέσα ακούω να φωνάζει μια βρισιά. Τί έγινε?

-«Πλημμυρίσαμε! To bilge είναι γεμάτο νερό!». Ανοίγει τα πανιόλα, τα ντουλάπια και μετά από λίγο εντοπίζει τον ένοχο: το καινούργιο φίλτρο εμπλουτισμού του πόσιμου νερού έσπασε! Μετά από κάμποσες ακόμη βρισιές, ξεκινάμε να μαζεύουμε τα νερά όσο πιο γρήγορα μπορούμε, ενώ από κάτω ο χειριστής του γερανού ζητά να βιαστούμε γιατί ο χρόνος τον πιέζει. Τί έλεγα νωρίτερα? Ακόμα δεν μπήκαμε στο νερό. Μετά από 15 λεπτά έχουμε απομονώσει το φίλτρο κι  έχουμε στεγνώσει τα πάντα, κάτι απόλυτα απαραίτητο, αφού όταν  θα πέσουμε στο νερό πρέπει να μπορούμε να ελέγξουμε με βεβαιότητα εάν υπάρχει εισρροή νερού μέσα στο σκάφος.

Ο χειριστής κατεβάζει το Φιλίζι με απόλυτη ακρίβεια και ΝΑΙ! Επιτέλους το σπίτι μας επιπλέει! Ο καπετάνιος μου ελέγχει όλες τις βάνες και τις σεντίνες: διαρροή δεν υπάρχει. Ωραία! Μετά έρχεται στο κόκπιτ και γυρνά το κλειδί για να βάλει μπρος την μηχανή. Μα η μηχανή μένει νεκρή! Περνά ένα δευτερόλεπτο αμηχανίας. Αμέσως μετά, ανοίγει την μηχανή και τρομπάρει το καύσιμο. Το Φιλίζι ήταν έξι μήνες στην στεριά. Δεύτερη δοκιμή και η μηχανή του σκάφους  Yanmar 75 ξεκινά. Όλα καλά! Οι εργάτες μας λύνουν τα σχοινιά και πλέουμε ελεύθεροι. Ανεβάζω τα μπαλόνια και τα δένουμε γύρω γύρω στα ρέλια ! Πλησιάζει η Lote, με την βάρκα. 

-«Η θέση σας είναι το #13.  Ετοιμάστε  τις μακριές πριμάτσες στην πρύμνη και έρχομαι”, λέει η γυναίκα. Κατευθυνόμαστε προς την θέση. Πετάω την πριμάτσα έξω στον Jim που ήρθε να βοηθήσει,  τρεις πριμάτσες στην πλώρη και  στην πρύμνη δένει  o  Γιώργος με της Lote που κάνει αριστοτεχνικές μανούβρες με την βάρκα. Ευτυχώς η παλίρροια είναι στη μέση, όλα είναι πιο εύκολα έτσι. 

Χωρίς να χάσουμε χρόνο, πάμε στο First Landing, αδειάζουμε το δωμάτιο και μετακομίζουμε  στο σκάφος, μετά από  1,5 μήνα!  Καλά ήταν. Είμαστε ευγνώμονες.

21.00 Το Φιλιζάκι επιπλέει με ένα  ανεπαίσθητο λίκνισμα. Είναι η πρώτη μας νύχτα στο νερό μετά από έξι μήνες. Είμαι απίστευτα κουρασμένη όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ, από υπερένταση και σκέψεις. Θα μας αφήσουν άραγε να ταξιδέψουμε?

Τρίτη 16 Ιουνίου 2020

Στις 5 Ιουνίου, ο πρωθυπουργός κύρηξε την χώρα Covid Free,  όμως για εμάς τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι ημέρες, οι εβδομάδες περνούν. Yoga, tai chi, μαθήματα φιτζιανής γλώσσας και χορού, δουλειές στο σκάφος και συχνές επισκέψεις στην Lautoka για προμήθειες  σε φρούτα, λαχανικά και super market, κάνουμε πολλά μα η ηρεμία έχει πια χαθεί.

Νιώθουμε φυλακισμένοι. Η χρυσή άμμος των  νησιών Mamanuca – λίγα μίλια μακριά – λάμπει κάτω από τον ήλιο.  Ο απέραντος ωκεανός μας καλεί. Η σκέψη όλων μας είναι πότε θα μπορέσουμε να βγούμε από την μαρίνα και να ταξιδέψουμε.  Οι φίλοι μας Erwin  και  Bettina απέπλευσαν σήμερα για την μαρίνα Denarau, πήραν ειδική άδεια από τις αρμόδειες αρχές για  κάποια επισκευή. Λαχταρώ να βρεθούμε κι εμείς μακριά από τη στεριά…

 Η πρωινή yoga  τελειώνει και μαζευόμαστε στο καφέ, έξω από το γραφείο. Η ατμόσφαιρα  είναι  τεταμένη, έχουμε  φτάσει όλοι στα όρια μας. Είναι  άδικο να μας έχουν κλεισμένους  ακόμη ενώ δεν υπάρχουν κρούσματα στην χώρα. Μετά από έντονη συζήτηση, αποφασίζουμε να γράψουμε μια επιστολή προς τον πρωθυπουργό, ζητώντας να  δώσουν  άδεια πλόων σε όλους εμάς τους διεθνείς ιστιοπλόους.

Το μεσημέρι μαζευόμαστε η Brigit (Blue Spirit) κι  εγώ και συντάσσουμε το γράμμα, εξηγώντας οτι όχι μόνο δεν θα είμαστε κίνδυνος για τους κατοίκους των απομακρυσμένων νησιών, αλλά οτι θα τους βοηθήσουμε δίνοντας  χρήματα και τρόφιμα. Τώρα μένει να βρούμε τρόπο για να το εκτυπώσουμε, να το δώσουμε σε όλους για να το υπογράψουν  και να το στείλουμε στο γραφείο του πρωθυπουργού. 

16.00 Κάνουμε δοκιμή σε μια εξωλέμβια μηχανή, μια μεταχειρισμένη  Yamaha 8 hp, που πουλά ο Tex, ο καναδός από το σκάφος Idlewild. Το βαρκάκι μας πλανάρει αμέσως. Συμφωνούμε να την κρατήσουμε λίγες μέρες για δοκιμή.

19.00  Δειπνήσαμε μαζί με την Cheryl  στο Φιλίζι. Η Cheryl,  είναι Καναδή περίπου 60 χρονών και είναι ιδιοκτήτρια του sy Interlude μαζί με μια φίλη της.  Μετά το φαγητό κουβεντιάζουμε και την ρωτάμε για τα ιστιοπλοϊκά  της ταξίδια.  Έφτασαν στα Φίτζι, μαζί με την  φίλη της  Karen, που τώρα βρίσκεται στον Καναδά, πριν από πέντε χρόνια και έχουν ταξιδέψει παντού στην χώρα. Η κουβέντα φτάνει φυσικά στους κυκλώνες.

-“Πού βρισκόσασταν στον κυκλώνα Winston?”. H Cheryl πίνει μια γουλιά κρασί  και  κάνει μια κίνηση με το χέρι, σαν να θέλει να απαλύνει,  την τρομερή ανάμνηση. Ο  καταστροφικός κυκλώνας 5ης κατηγορίας Winston, χτύπησε και διέλυσε τα Φίτζι τον Φεβρουάριο του 2016.  

-«Βρισκόμασταν με την Karen στο νησί Taveuni, δούλευα στο Paradise Resort τότε. Και καθώς ήταν «εποχή κυκλώνων» cyclone season, παρακολουθούσαμε καθημερινά τον καιρό.  Ο Winston ξεκίνησε σαν μια τροπική καταιγίδα στις αρχές Φεβρουαρίου (7/2) από το Vanuatu (νησιωτική χώρα δυτικά από τα Φίτζι). Τις επόμενες μέρες ενισχύθηκε  πολύ. Μετά από μια εβδομάδα, μας προσπέρασε  και κινήθηκε προς την Tonga (14/2) (νησιωτική χώρα ανατολικά από τα Φίτζι) όπου στάθηκε και φάνηκε να αποδυναμώνει. Τότε ξαφνικά, έκανε ένα τρομερό γύρισμα πίσω δυτικά και κατευθύνθηκε προς τα Φίτζι.

Εμείς είχαμε πάει για ασφάλεια στο λιμάνι Savusavu, και είχαμε δέσει  σε ένα από τα αντικυκλωνικά ρεμέτζα. Όταν ο Winston χτύπησε το νησί Vanua Balavu με ταχύτητα  ανέμου 280 χλμ/ώρα καταλάβαμε πως  έρχεται  πάνω μας. Βούτηξα με μπουκάλα στην λάσπη του βυθού  και έλεγξα  με την αφή σχεδόν το ρεμέτζο που ήταν δεμένο σε ένα μεγάλο μπλοκ από μπετόν. Κατεβάσαμε και κρύψαμε  τα πανιά, μαζέψαμε ότι μπορούσαμε να μαζέψουμε από το κατάστρωμα και  δέσαμε ότι έμεινε επάνω. Και μετά περιμέναμε.

-«Φρίκη!»

-«Οχι, εντάξει! Είμασταν ψύχραιμες. Όταν  έφτασε ο κυκλώνας ήταν απόγευμα μα ο ουρανός σκοτείνιασε σαν να ήρθε η νύχτα. Η βροχή ήταν καταρρακτώδης. Ο  κυκλώνας παρέσυρε βροχή, θάλασσα και φύλλα κάνοντας  την ορατότητα  σχεδόν μηδενική. Το σκάφος έτρεμε και χοροπηδούσε και το ρεμέτζο  άρχισε να ξεσέρνει  μαζί με το μπλοκ από μπετό πάνω στον βυθό.  Ένα από τα σκάφη που ήταν δεμένο κοντά, λύθηκε  και έπεσε  πάνω μας. Ευτυχώς μας χτύπησε λίγο. Μέσα στις επόμενες ώρες, στην αντάρα και τον χαμό, τέσσερα σκάφη που δεν είχαν επάνω τους πλήρωμα,  παρασύρθηκαν και  χτύπησαν πάνω  μας. Το τελευταίο από αυτά μας εμβόλισε πραγματικά και μας έκανε μεγάλη ζημιά.  To Savusavu μας προστάτεψε από το κύμα, μα η θάλασσα  φούσκωσε πολύ. Όταν έφυγε ο κυκλώνας δέκα  σκάφη  είχαν βγει  στην στεριά, άλλα στην άμμο  και άλλα πάνω στα mangroves.”

Ακούω την διήγηση της συγκλονισμένη.. Δεν θα ήθελα να το ζήσω αυτό μα όπως δείχνουν τα πράγματα, θα μείνουμε στα Φίτζι για πολλούς μήνες ακόμη. Και η επόμενη “εποχή κυκλώνων” ξεκινά σε πέντε μήνες από τώρα, τον Νοέμβριο. 

Κυριακή 21 Ιουνίου

Κυκλοφορεί η φήμη  οτι σήμερα ο πρωθυπουργός της χώρας θα κάνει μια σημαντική ανακοίνωση. Αδημονούμε να ακούσουμε την μαγική φράση  «Θα δωθούν Άδειες Πλόων (Cruising Permit) στα σκάφη αναψυχής”. Η επιστολή προς τον πρωθυπουργό, ευγενική μα και επίμονη, έχει σταλεί, υπογραμμένη από όλους σχεδόν τους καπετάνιους των διεθνών σκαφών.

Κάνουμε δουλειές για να ξεχάσουμε την αγωνία μας. Εγω κατασκευάζω προστατευτικές σήτες για τα μικρά φινιστρίνια του σκάφους. Ο Γιώργος ράβει δερμάτινα προστατευτικά στα ρέλια. 

Πάμε βόλτα  με τα ποδήλατα ως το διπλανό χωριό Viseisei. Η γυμναστική μας έχει δυναμώσει τόσο που ανεβαίνουμε εύκολα την  ανηφόρα που πριν δυο μήνες  φαινόταν απότομη και ατελείωτη. Η φύση αυτού του νησιού είναι υπέροχη.  

17.00  Έχουμε πάει για sundowner (ποτό στο ηλιοβασίλεμα) στο Cajou, το σκάφος του  Yves. Ο Yves  είναι Γάλλος και ζει στο Reunion. Πριν λίγους μήνες αγόρασε το Cajou, ένα εξαιρετικής κατασκευής αλουμινένιο  σκάφος Alliage (50 πόδια) στην Γαλλία και  από εκεί ξεκίνησε για να επιστρέψει στο Reunion. Όταν ξέσπασε η πανδημία βρισκόταν  στην Ταϊτή (Γαλλική Πολυνησία). Τα σύνορα έκλεισαν,  τα παιδιά του που θα πήγαιναν πλήρωμα μαζί του δεν μπόρεσαν να φτάσουν εκεί. Απέπλευσε μόνος, ελπίζοντας οτι σαν Γάλλος θα μπορέσει να βρει λιμάνι στην Νέα Καληδονία. Ταξίδεψε περίπου 2.500 ναυτικά μίλια και όταν ζήτησε άδεια για να μπει στην χώρα, η απάντηση ήταν «ΦΥΓΕ!».

Αναγκαστικά, άλλαξε πορεία και ήρθε στα Φίτζι. Περίμενε 5 ολόκληρες μέρες έξω από τα χωρικά ύδατα, σε μεγάλη θάλασσα, ώσπου του έδωσαν   άδεια να έρθει στην Vuda marina. Έμεινε 2 εβδομάδες  σε καραντίνα μέσα στο σκάφος.  Ο Yves σκέφτεται να φύγει σε δυο μέρες για τη Reunion, απογοητεύτηκε οτι δεν θα πάρουμε άδεια πλόων ποτέ. Προσπαθώ να τον πείσω να περιμένει λίγο ακόμη. Σύντομα θα ταξιδέψουμε!

19.00 Ο πρωθυπουργός Vorege Bainamarama ανακοινώνει την έναρξη του προγράμματος «Blue Lanes”: τα Φίτζι επιτρέπουν  την είσοδο σε σκάφη που έρχονται από το εξωτερικό, εφόσον τα πληρώματα τους  έχουν αρνητικό τεστ για   Covid 19  και μείνουν για 14 ημέρες καραντίνα, με την διάρκεια του θαλασσινού ταξιδιού να προσμετράται σαν ημέρες καραντίνας. Η ανακοίνωση δεν λέει λέξη για εμάς που βρισκόμαστε  εδώ τόσους μήνες, όμως άν μπορούν να ταξιδέψουν στα νησιά τα σκάφη που  έρχονται από το εξωτερικό, θα πρέπει να μπορούμε κι εμείς.  

Πέμπτη 25 Ιουνίου

Τις τελευταίες μέρες τα κέφια μας δεν είναι σπουδαία. Νέα για το Cruising Permit δεν υπάρχουν. Ο Γιώργος  είναι ταλαιπωρημένος, η μέση του πονάει σχεδόν 3 εβδομάδες και σήμερα νιώθει χάλια, σαν να έχει στραβώσει η πλάτη του. Ο σοφός γέρων Μακάριος λέει οτι ο πόνος της μέσης είναι  πόνος της ψυχής  και ίσως να είναι έτσι. Ο καπετάνιος μου κουράστηκε από την  αναμονή στην Vuda marina, αν και δεn  μιλάει ποτέ για αυτό. Και έχει στεναχωρηθεί γιατί η εξωλέμβια που θέλουμε να αγοράσουμε  έχει διάφορα προβλήματα. Του κάνω παρέα και δεν πάω στο μάθημα Tai Chi, άλλωστε ο δάσκαλος Erwin έφυγε. 

Αυτή την ώρα έχει ωραία άπνοια. Οργανωνόμαστε να βάλουμε την μαϊστρα στη θέση της. Πιάνουμε παρέα το πανί, μα τον βλέπω που μορφάζει από τον πόνο. 

-«Άστο σε μένα»

-«Εντάξει. Κουράγιο παληκάρι μου!», απαντά γελώντας.  Ευτυχώς η μαϊστρα δεν είναι βαριά.  Η τζένοα που  παραλάβαμε χθες από  επισκευή  είναι  ήδη  στην θέση της.   Το Φιλιζάκι είναι έτοιμο να ταξιδέψει. Το μόνο που μένει, είναι το Cruising Permit και η εξωλέμβια.

15.00 Το τηλέφωνό  χτυπά, είναι η Shamron η γραμματέας της μαρίνας. 

-«Πάρτε τα έγγραφα  και ελάτε στο γραφείο. Έχουν έρθει από το Immigration για να σας δώσουν το Cruising Permit”

Τρελλή χαρά! Κι ακόμα περισσότερο επειδή ήρθε τόσο αναπάντεχα

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020

Έντονη ημέρα η σημερινή! Το πρωί κάναμε  yoga με αισθήματα ανάμικτα. Οι φίλοι που θα μείνουν πίσω  είναι λυπημένοι που  φεύγουμε και που η μαρίνα θα ερημώσει. Οι υπόλοιποι είμαστε χαρούμενοι πολύ μα, πίσω από τα χαμόγελα, υπάρχει μια μικρή μελαγχολία, μια  τόση δα λύπη, για μια εποχή που  τέλειωσε,  για το  κεφάλαιο που έκλεισε, για  την αγαπημένη «ομάδα καραντίνας της Vuda” που ήρθε η ώρα  να διαλυθεί. 

Φεύγουμε γρήγορα  και πάμε να συναντήσουμε τον πωλητή Tex. Αγοράζουμε την εξωλέμβια όπως είναι με τα προβλήματα της αλλά και με το δυνατό γκάζι της που θα  πλανάρει πάνω από τα κύματα στα όμορφα νησιά όπου σύντομα θα ταξιδεύουμε. 

Κυριακή 28 Ιουνίου –Απόπλους για Malolo Lailai island, Musket Cove anchorage

Γεμίζουμε τα ντεπόζιτα του σκάφους με καύσιμα και αποπλέουμε. Την στιγμή που το Φιλίζι βγαίνει από την είσοδο της Vuda Marina νιώθω μεγάλη ταραχή. Επιτέλους! Eίμαστε ελεύθεροι!

 Αγάπη, ευγνωμοσύνη και καλούς ανέμους σε όλον τον κόσμο!