Πέμπτη 9 Απριλίου 2020 –  Μετά τον κυκλώνα

07.30 First Landing Resort, Vuda, Fiji

Χρυσές αντανακλάσεις φωτός τρυπώνουν ανάμεσα από τις  κουρτίνες και  χορεύουν πάνω στους τοίχους με το τραγούδι των  πουλιών. Μοιάζει  απίστευτη  η σημερινή γαλήνη μετά το  τρομακτικό χθες. Το  ρεύμα είναι ακόμη κομένο, το ιντερνετ δεν λειτουργεί. Ντυνόμαστε και φεύγουμε.

Έξω, τα σημάδια του κυκλώνα βρίσκονται παντού, στο σκεπασμένο  από πεσμένα κλαριά και φυλλώματα χώμα,  στα ξεριζωμένα δέντρα. Η ημέρα είναι απίστευτα καθαρή, ο ήλιος λάμπει στον ασυννέφιαστο ουρανό και η ατμόσφαιρα είναι  διαυγής σαν κρύσταλλο.

Έξω στον κήπο δουλεύουν τρεις  άνδρες . Ζουν όλοι  στο  Viseisei, το κοντινότερο χωριό και πρώτο οικισμό σε ολόκληρο το Φίτζι”.  Εκεί δεν είχαν σοβαρά προβλήματα,  λένε, έχουν ζήσει πολύ χειρότερους κυκλώνες, μεγάλωσαν μαζί τους. .

Κάτω στην θάλασσα,  η  άμμος έχει σκεπαστεί από  κομμάτια κοραλλιών και πέτρες, ενώ καθίσματα και τραπέζια επιπλέουν στις πισίνες των παραθαλάσσιων bungalows. Τα φύλλα των δέντρων και των φυτών κρέμονται μαραμένα απτην αλμύρα.

Αυτή την ώρα ο κυκλώνας θα πρέπει να φτάνει στα νησιά Κουκ.

Στην Vuda Marina

Σαν φθινοπωρινή βροχή πέφτουν τα  φύλλα  από τα κλαριά των πανύψηλων δένδρων στην είσοδο της μαρίνας. Τα  δίδυμα  φραντζιπάνι  που στόλιζαν το γραφείο, είναι πεσμένα κάτω, ξεριζωμένα. Σκάφη και έδαφος, τα πάντα είναι  καλυμένα με φυλλώματα.

Ξεκινάμε να  επαναφέρουμε  το Φιλίζι σε λειτουργική κατάσταση,  τέντες στην θέση τους,  το καγιάκ έξω στην πλώρη, καθαρίζουμε, τακτοποιούμε.  Ξανά  νερά κάτω στις σεντίνες, μυστήριο που ακόμα δεν ξεδιαλύναμε.  Το  ηλεκτρικό είναι  ακόμα κομμένο, οπότε  οι μπαταρίες  του σκάφους θα φορτίζουν μόνο από τα ηλιακά πάνελ.

Κατεβάζουμε τα  σπαστά μας ποδήλατα, πάμε στο ξενοδοχείο, αδειάζουμε το δωμάτιο και ξαναγυρνάμε. Το Φιλίζι ψήνεται από τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Αέρας ελάχιστος μπαίνει από τα παράθυρα, που τους βάλαμε σήτες πρώτη φορά  ever, μήπως κρατήσουμε έξω τα αμέτρητα, αιμοβόρα κουνούπια που φωλιάζουν  κάτω από το σκάφος, μέσα στο cyclone pit. Και που μας κατασπαράσσουν καθημερινά και  όλο το  εικοσιτετράωρο. Ετοιμάζω σαλάτα με τόννο για μεσημεριανό.

-«Ας φάμε έξω», λέει ο Γιώργος.

-«Θα μας φάνε ζωντανούς!» , λέω και βγαίνω στο κόκπιτ να δω τί γίνεται.

Πράγματι, άρχισε να φυσά νοτιάς, πνοή του  κυκλώνα που βρίσκεται  πολλά μίλια μακριά, όπως λέει ο καπετάνιος μου και  μας δίνει αναπάντεχη ανάσα δροσιάς και μοναδική ευκαιρία.

Πριν το ηλιοβασίλεμα πάμε με τα ποδήλατα ως τα έργα επιχωμάτωσης, την  επέκταση της μαρίνας. Το χώμα που ως προχθές ήταν στρωμένο και καθαρό, είναι τώρα  καλυμένο από  αμέτρητα κοράλια και  κοχύλια,  μικρά ή και γιγάντια,  φερμένα από τα κύματα του κυκλώνα Χάρολντ!  Και πιο κάτω, στο σημείο που  πριν φτιαχνόταν  προβλήτα, τώρα βρίσκεται μια  τεράστια τρύπα, ένας κρατήρας διαμέτρου σαράντα μέτρων

Μαζεύω κοχύλια, απίστευτο θέαμα!

Σήμερα, πρώτη φορά μετά από ένα μήνα στο νησί, απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα καθισμένοι στην πλώρη του Φιλίζι. Κι ονειρευόμαστε οτι μια μέρα σύντομα θα ταξιδεύουμε. Κι ο  άνεμος βοηθός μας.

Το ίντερνετ  επανέρχεται με  διακοπές. Τα νέα  είναι άσχημα, έχουν γίνει πολλές  καταστροφές ειδικά στο νησί Kadavu.Xιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στα καταφύγια, σπίτια, σχολεία κατέρρευσαν,  δρόμοι έπαθαν ζημιές από τις  πλυμμύρες. Ευτυχώς ανθρώπινα θύματα δεν υπάρχουν.

Οι μπαταρίες του σκάφους μάλλον έχουν πρόβλημα. Σβήνουμε το ψυγείο για την νύχτα. Το   φεγγάρι μας καλεί να ταξιδέψουμε. Κουράγιο, να περάσει η περίοδος των κυκλώνων, να ανοίξουμε πανιά.

Παρασκευή 10 Απριλίου

07.00 Ο νοτιάς  συνεχίζει να φυσά, ο ήλιος λάμπει και η ατμόσφαιρα είναι τόσο καθαρή που σχεδόν διακρίνω φοινικόδεντρα στα  απέναντι νησάκια. Με τρομερό κέφι, προχωράμε τις δουλειές μας, ανεβάζουμε την μάτσα στην θέση της, ταχτοποιούμε τα τρόφιμα, καθαρίζουμε, αερίζουμε, οργανώνουμε. Παράλληλα συνεχίζουμε να ψάχνουμε την πηγή της διαρροής νερού στις σεντίνες. Ακόμα δεν βγάλαμε άκρη.

Τα κουνούπια βρήκαν  τρόπο και μπήκαν μέσα ξανά, παρά  τις σήτες και την κουνουπιέρα που βάλαμε στην είσοδο και φοβόμαστε μην πάθουμε Dengue, όπως τόσοι άλλοι στην μαρίνα. Φοράω μακρυμάνικη μπλουζα και μακρύ παντελόνι για να μην με τσιμπούν και γίνομαι  μούσκεμα στον ιδρώτα.  Θερμοκρασία μέσα 34°. . Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Μέχρι το απόγευμα  cabin 1 και cabin 2- αποθήκη είναι τακτοποιημένες και καθαρές. Η ασταμάτητη δουλειά μας βοηθά να ξεχνάμε τα φριχτά νέα από τον κόσμο – 1.600.000 κρούσματα Covid 19 παγκοσμίως, και 95,000  νεκροί. Φρίκη!

Η ζημιά στην ηλεκτροδότηση του νησιού δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα κι οι μπαταρίες  είναι πολύ πεσμένες, παρά την ηλιοφάνεια. Δίνουμε τα τυριά κλπ στον γείτονα Douglas από το sy Gilean και  σβήνουμετο ψυγείο εντελώς.

Σάββατο 11 Απριλίου

09.00 Η μουσική στον Gold FM 100,2 “Only the Classic Hits”, διακόπτεται  για τις ειδήσεις. Οι αρχές καταγράφουν τιςζημιές στην χώρα. Στα ανατολικά του Viti Levu, πολλές κοινότητες  παραμένουν  πλημμυρισμένες, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι  παραμένουν σε καταφύγια, παρά τον φόβο του Sars Cov2 . Κατά τα άλλα ισχύει πάντα το lockdown  της περιοχής μας (ευρύτερη Lautoka)  και η απαγόρευση κυκλοφορίας από  8 μ.μ. έως 5 π.μ. σε ολόκληρη τη χώρα. Χθες συνέλαβαν  κάποιους γιατί  προσπάθησαν να μπουν στην αποκλεισμένη περιοχή ή  γιατί ήταν έξω την ώρα του curfiew, ή γιατί  δημοσίευσαν στα social media  κάτι για το Covid 19!  Η ζωή παντού στην Γη προχωρά με ζαλισμένα βήματα, αυτό τον καιρό.

“Happy birthday Siroon, we love you to the moon…”, γράφω στίχους παρωδία  του happy birthday song,για τα  13^αγεννέθλια της  γλυκιάς Siroon,  μεγαλύτερης από τα τέσσερα παιδιά των Sevan και  Kerri  από το s/y Aghavni,  αγαπημένη παρέα στα Φίτζι το 2019. Τραγουδάμε τις ευχές στο βίντεο και  το στέλνουμε με  whatsapp. Οι φίλοι μας  έκαναν το δύσκολο πέρασμα ως τη Νέα Ζηλανδία τον Νοέμβριο του 2019, βρίσκονται ακόμα εκεί και τους αρέσει πολύ.  Όσο οι αγκαλιές είναι ανέφικτες, ευγνωμονούμε καθημερινά την τεχνολογία.

13.00 Η δυτική πλευρά του νησιού – εμείς –  είναι ακόμη χωρίς ηλεκτροδότηση. Το ψυγείο δεν λειτουργεί καλά, φοβηθήκαμε  οτι χάλασε αλλά μετά καταλάβαμε οτι φταίνε οι μπαταρίες.  Βγάζουμε τα στρώματα των κρεββατιών (στράφι η χθεσινή δουλειά), κι ο Γιώργος  ελέγχει τις μπαταρίες  μία προς μία. Το συμπέρασμα: μετά από 3 χρόνια και 3 μήνες λειτουργίας οι μπαταρίες πάνε για βρούβες. Τί κάνουμε τώρα?  Οι δυνατότητες  είναι  ελάχιστες. Οι μπαταρίες AGM που βρήκαμε στην Νέα Ζηλανδία θα ήταν ότι πρέπει, μα η χώρα δεν στέλνει ακόμα εμπορεύματα στο εξωτερικό. Το μαγαζί της μαρίνας έχει τέσσερις τελευταίες μπαταρίες κλειστού τύπου. Αναγκαστικά θα αγοράσουμε αυτές.

Κατά τα άλλα συνεχίζουμε να ψάνουμε  ακόμα την αιτία της διαρροής, δοκιμάζοντας με τεχνάσματα τους πιθανούς ενόχους,  κόκκινο σαπούνι στο ψυγείο,  μπλέ λουλάκι στον καταψύκτη…

18.00 Φτιάχνω σαλάτα και guacamole για δείπνο στο Φιλίζι.  Προτιμώ να τρώμε μέσα, παρ’ όλα αυτά πηγαίνουμε κάπου κάπου στο εστιατόριο Boatshed, για να ενισχύσουμε την μαρίνα και κυρίως τους εργαζόμενους που έχουν απομείνει στην δουλειά. Οι ειδήσεις για τον SARS COV-2 μας  αγχώνουν πολύ, κι ας υπάρχουν  ελάχιστα κρούσματα στα Φίτζι.

Δευτέρα 13 Απριλίου – Το λάθος

Επιτέλους, ήρθε το ρεύμα! Συνδέουμε το laptop και  ξεκινάμε  να ανεβάσουμε στο youtube την καινούργια μας ταινία Sailing to Fiji – part one.

Στο μεταξύ μάλλον κούρασα τον ώμο μου με τις δουλειές κι έχει αρχίσει να πονάει. Είναι ένα παλιό πρόβλημα, που επανέρχεται κάθε λίγα χρόνια. Θυμάμαι σαν χθές την μέρα που το έπαθα. Ήταν στην πρώτη λυκείου, στο κλειστό γήπεδο του Αμερικανικού Κολλεγίου  (Pierce College)και  ξεκινήσαμε με τη Δάφνη,   συμπαίκτρια  στην ομάδα βόλλεϋ του σχολείου,  προπόνηση  άμυνα – επίθεση, χωρίς να κάνουμε προθέρμανση.  Στο πρώτο  δυνατό καρφί έγινε το κακό. Ο τραυματισμός  με άφησε εκτός γηπέδων για μήνες.  Ένα λάθος που θα  πληρώνω όσο ζω…

Δευτέρα 20 Απριλίου – Μετακόμιση

Έχω περάσει οκτώ πολύ δύσκολες μέρες. Κάθε μέρα στο καρνάγιο είναι  δοκιμασία: πόνος, ζέστη, άπειρα κουνούπια, τα σιχαμένα sugar cane bugs” – μικρές ιπτάμενες κατσαρίδες (help!) των ζαχαροκάλαμων, που αφθονούν στην περιοχή γύρω από την μαρίνα – που κατεβαίνω την σκάλα με ένα χέρι για να πάω στις  ΚΟΙΝΕΣ τουαλέττες της μαρίνας, ο  φόβος του  ιού.  Δράμα!   Ευτυχώς, ούτε ο  Γιώργος το αντέχει οπότε  σήμερα μετακομίζουμε στο First Landing Resort δίπλα στην μαρίνα,  στο δωμάτιο   όπου περάσαμε την νύχτα του κυκλώνα.  Το ξενοδοχείο είναι κλειστό  λόγω της πανδημίας  και  μας έκαναν  πολύ καλή τιμή.

Περνάω τις  επόμενες μέρες στο δωμάτιο με το δεξί χέρι ακίνητο – δουλεύοντας  όσο μπορώ με το αριστερό τις μικρές ταινίες του κυκλώνα. Ο Γιώργος φροντίζει για  τα πάντα, με βοηθάει να ντυθώ, κάνει επισκευές  στο Φιλίζι, μαγειρεύει μέχρι και τα πιάτα πλένει (!!!!!!!!!!!!). Απίστευτο τί μπορεί να κάνει ο άνθρωπος τελικά!

Πέμπτη 23 Απριλίου – Γιορτή του Αγίου Γεωργίου

Ο καπετάνιος της καρδιάς μου γιορτάζει σήμερα! Με τον πρωινό καφέ του έδωσα  δώρο- έκπληξη, που κατάφερα και να φυγαδεύσω πριν μέρες με την βοήθεια του Vir  του οδηγού ταξί. Μετά  δεύτερη έκπληξη, γιορτινό zoom meeting  με καλεσμένη όλη την παρέα! Υπέροχα

Μετά από όλα αυτά, ο καπετάν Γιώργος πάει στο Φιλίζι για να συνεχίσει  τρίψιμο και  βερνίκωμα    σκαλιών και  ντουλαπιών –  «μεγάλη ευκαιρία», όπως λέει,  «να γίνει  αυτή η δουλειά  τώρα που δεν κοιμόμαστε στο σκάφος».

Εγώ κολυμπάω στην πισίνα, όπου με την βοήθεια της άνωσης, το δεξί μου μπράτσο ξεκολά λίγο από το σώμα μου χωρίς τρομερό πόνο. Για πρώτη φορά μετά από δέκα μέρες. Τί χαρά!!

Το μεσημέρι πηγαίνοντας προς το Boatshed, το εστιατόριο της μαρίνας,  συναντάμε τον ιταλό Gianluca και την κολομβιάνα φίλη του Ingri, από το ιστιοπλοϊκό Zahira και μας λένε τα χαρούμενα νέα τους. Μετά από προσπάθειες πολλών ημερών  οι αρμόδιες αρχές τους έδωσαν άδεια  να βγούν  από την μαρίνα και να πάνε να ρίξουν άγκυρα έξω από το port Denarau  απέναντι από την Vuda. Αυτή είναι εξέλιξη  σπουδαία αφού,  τα όλα τα σκάφη μας με  ξένη σημαία είναι  «φυλακισμένα»  στην μαρίνα. Η περίπτωση του Gianluca είναι ιδιαίτερη. Η κρίση του Covid 19 τον βρήκε να έχει επιστρέψει στην Ιταλία. Στην προσπάθειανα γυρίσει  στο σκάφος του, στα Φίτζι, κατάφερε και πέταξε στην  Ταϋλάνδη όπου τον έβαλαν 14 ημέρες σε καρντίνα.  Μετά πήρε πτήση για  Σιγκαπούρη κι από εκεί  στα Φίτζι. Το πρώτο κρούσμα Covid-19 στα Φίτζι  ήταν στις 19 Μαρτίου. Ο Gianluca έφτασε στο νησί μας στις 20  Μαρτίου, στην πρώτη  ημέρα του lockdown της περιοχής μας!  Χρειάστηκε  να μείνει σε ξενοδοχείο  για 17 ολόκληρες ημέρες, ως τις 6 Απριλίου που άρθηκε η απαγόρευση και  επιτέλους μπόρεσε να έρθει  στο  σκάφος του  και στην  καημένη Igri, που τον περίμενε τόσο καιρό.  Απίστευτη περιπέτεια που κράτησε πάνω από ένα μήνα! Το Zahira είναι το πρώτο σκάφος με διεθνή σημαία που βγαίνει από το λιμάνι της Vuda. Μακάρι να πάρουμε σύντομα την άδεια πλόων!

Σάββατο , 2 Μαΐου – Καλεσμένοι σε πάρτυ

6πμ Κάθε μέρα και  καλύτερα.  Πρώτη φορά που σηκώνομαι από το κρεββάτι χωρίς να πονέσω. Όλα είναι ευκολότερα  εδώ στο δωμάτιο, ήταν πολύ σωστή κίνηση που ήρθαμε να μείνουμε στο First Landing,. Είναι κοντά στο Φιλίζι, μόνο πέντε λεπτά με το ποδήλατο. Το ξενοδοχείο είναι άδειο,  όπως τα περισσότερα ξενοδοχεία στα Φίτζι, αφού οι μόνες πτήσεις που πραγματοποιούνται είναι για επαναπατρισμό. Εκτός από τον Jim τον ιδιοκτήτη και την Shalimi  την manager που κατοικούν εδώ, μόνο δυο δωμάτια είναι νοικιασμένα, το δικό μας και  του  Τζεφ από το σκάφος s/y Aros Mear. Η θάλασσα δυστυχώς  δεν είναι ωραία, είναι πολύ ρηχά, τα νερά εντελώς θολά και η παλίρροια κάθε 6 ώρες τραβά την θάλασσα μακριά ως τον ύφαλο.  Η πισίνα  είναι υπέροχη και είναι όλη δική μας!  Τις τελευταίες 2 μέρες  κατάφερα να κολυμπήσω  χωρίς  πέδιλα και αναπνευστήρα – πριν ούτε αυτό μπορούσα. Το καθημερινό κολύμπι με θεραπεύει.

Αυτές τις μέρες που έχω  «άδεια ασθενείας»  από τις «βαριές» δουλειές στο Φιλίζι, ασχολούμαι με το κανάλι  στο youtube και γράφω για το blog. Μετά από  δυο μικρού μήκους ταινίες για τον Κυκλώνα Χάρολντ που φτιάξαμε, ξεκίνησα χθες να βάζω αγγλικούς και ελληνικούς υπότιτλους. Είμαι αποφασισμένη να  υποτιτλίσω  όλες τις ταινίες μας γιατί το  αυτόματο CC του youtube είναι για γέλια. Ξεκίνησα προχθές βάζοντας αγγλικούς στο  Sailing Filizi to Fiji –Part One. Χθες μετάφρασα  στα ελληνικά, τοποθέτησα τους  υπότιτλους στην ταινία και την ώρα που πήγα να πατήσω DONE,  κάτι έγινε και τα έχασα όλα! Μετά το πρώτο σοκ, 5 ώρες χαμένες,  για να συνέλθω και να ταίσω τον καπετάνιο μου, μαγείρεψα  φασολάδα  στην συνταγή της  “μάμυ Μαίρη”,   της μητέρας του Γιώργου. Η καλή πεθερά είναι μεγάλη ευλογία, πόσο μάλλον όταν είναι καλή μαγείρισσα και έχει χιούμορ! Μετά ξανάρχισα  την δουλειά από την αρχή…

Στο μεταξύ, ο Γιώργος  ασχολείται καθημερινά με τις δουλειές στο Φιλίζι. Είναι ένα μυστήριο γιατί  το To Do List, η λίστα εργασιών μας, παραμένει παντοτινά ατελείωτη και για κάθε  δουλειά που τελειώνει, προστίθεται μια νέα ή και παραπάνω. Έως τώρα πάντως, δουλεύοντας μόνος ή  μαζί με εμένα, έχει κάνει πολλά:

1. Εντοπίσαμε και σταματήσαμε την διαρροή νερού, οι ένοχοιήταν δύο: το ντους που βρίσκεται στην πλατφόρμα της πρύμνης και η σιλικόνη στον νιπτήρα της  πρυμνιάς τουαλέττας. Αντικαταστήσαμε το παλιό ντους  Atwood με νέο ίδιο πουφέραμε  από την Αθήνα – μεγάλος και πολυήμερος μπελάς – και βάλαμε σιλικόνη στους νεροχύτες.
2. Γυαλίσαμε όλο το hull με τον αλοιφαδόρο και ειδική κρέμα
3. Τρίφτηκαν και βερνικώθηκαν τα σκαλιά και κάποια ντουλάπια, μέσα στο Φιλίζι
4. Αλλάχθηκε το shaft seal, ο στυπιοθλίπτης του άξονα της μηχανής- πολύ σημαντικό!!
5. Αντικαταστάθηκαν οι αεραγωγοί της μηχανής
6. Αντικαταστάθηκαν οι 5 μπαταρίες του σκάφους με καινούργιες
7. Αντικαταστάθηκε η μεγάλη μπρούτζινη βάνα του WC 1 με μια εξαιρετική πλαστική βάνα  True Design
8. Καθαρίστηκε και γυαλίστηκε η προπέλα
9. Βάφτηκε η άγκυρα και τα σημάδια μήκους της καδένας της
10. Έγινε service σε όλα τα βιτζιρέλα Harken. Bravo captain!

Μένουν ακόμη πολλές «σοβαρές» δουλειές,  service στη μηχανή και τη γεννήτρια, η επισκευή της τζένοας, να κολλήσουμε το tender, να γυαλίσουμε όλο το cockpit, να τρίψουμε και να λαδώσουμε το teak deck και του βάλουμε νέο λάστιχο σε κάποια σημεία  (caulking), να επισκευάσουμε τα αντιηλιακά καλύματα των παραθύρων, να βάψουμε την πλώρη, να καθαρίσουμε τα ντεπόζιτα νερού, να βγάλουμε και να πλύνουμε και να ξανατοποθετήσουμε όλα τα καλύματα των καθιστικών και των κρεββατιών και πολλά πολλά ακόμη. Ουφ, λαχάνιασα!

16.30  Ο καπετάνιος μου βγάζει απ’ τον φούρνο δυο φρατζόλες  ψωμί  και τις ακουμπά πάνω στη σχάρα. Μόλις κρυώνει λίγο τις τυλίγει σε  καθαρή πετσέτα, παίρνουμε ένα μπουκάλι  αγνό παρθένο ελαιόλαδο, αλάτι και ρίγανη και πάμε στην γιορτή. Σήμερα έχουν γεννέθλια δυο από τις γυναίκες  της μικρής ιστιοπλοϊκής παρέας της Vuda marina, η Bettina και η Brigitt και ο κόσμος  έχει ήδη μαζευτεί στον  χώρο του barbeque, λίγα μέτρα πιο μακριά από το Φιλίζι.

Όπως κάνουν συνήθως οι ιστιοπλόοι, όλοι οι προσκεκλημένοι προσφέρουναπό κάτι  και  έτσι έχει δημιουργηθεί ένας μικρός μπουφές με  φαγητά και ποτά. Ο Γιώργος κόβει το ψωμί σε φέτες, τους ρίχνει ελαιόλαδο, αλάτι και ρίγανη και προσφέρει.  Το ψωμί του είναι υπέροχο και γίνεται ανάρπαστο. Τους ελβετούς  από το S/V Sawadiva, τον Erwin & την Bettina που γιορτάζει,  τους γνωρίσαμε τον Σεπτέμβριο 2019 εδώ στα Φίτζι. Είχαμε μόλις φτάσει στο μικρό νησάκι Matagi ερχόμενοι από την ατόλη Wailagilala (Lau Group) και είχαμε μαζί ένα  mahi mahi 7 κιλά που ψάρεψε ο Γιώργος στην διαδρομή.

Πώς  να φάμε μόνοι μας  τόσα κιλά ψάρι? Όταν μετά από λίγο μας πλησίασαν οι ελβετοί με την βάρκα τους και μας είπαν πόσο αγαπούν την Ελλάδα, τους προσφέραμε δυο μεγάλα φιλέτα ψαριού. Κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας.

Την υπόλοιπη παρέα  την γνωρίσαμε εδώ, ο Rene και η Brigitt από το S/V Blue Spirit (Ολλανδία), οι Ian, Coleen και το  σκυλάκι τους Colí από το M/V Summer Spirit (Αυστραλία-Καναδάς), η Cheryl από το S/V Interlude (Καναδάς), οι David & Shela από το S/V Shore Leave (Καναδάς), οι Tom &  Sabine από το S/Y Lee- Nor ( USA & Πολωνία) και οι Greg και Karen από το S/V Optimist of London (Μ. Βρετανία)που μας παρακολουθούν στο youtube.

Η Brigitt και ο Rene γεμίζουν τα ποτήρια όλων  με πάγο και «pain-killer”, ένα  εξωτικό κόκτειλ που φτιάχνουν με ρούμι, κρέμα coconutκαι χυμό. Οι Καναδές Coleen, Sheila και Cheryl τραγουδούν κάποιο τραγούδι της πατρίδας τους.

Ο ήλιος πλησιάζει προς την δύση. Αν δεν υπήρχαν τα κουνούπια θα έλεγα πως ζούμε στον παράδεισο …

19.00 Σκοτείνιασε. Επιστρέφουμε περπατώντας προσεκτικά στον ασφαλτοστρωμένο, γεμάτο με λακούβες δρόμο.

-«Bula” (μμπούλα) χαιρετάμε  τον φύλακα στην είσοδο του First Landing. Ο άνδρας απαντά “Bula” και μας ακολουθεί με το βλέμμα. Πόσο παράξενο θα του φαίνεται το άδειο ξενοδοχείο κι εμείς οι δύο από τους τρεις πελάτες του. Απίστευτο αυτό που ζούμε.

Κυριακή 3 Μαΐου – Ουίστ on line

08.00 Συννεφιά σήμερα το πρωί, μετά από πολλές μέρες. Γράφω στο blog από τις πέντε που ξύπνησα και όπως πάντα έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ο  Γιώργος σηκώθηκε λίγο αργότερα και τώρα παίζει ουίστ διαδικτυακά με τους κουμπάρους. Είναι πολύ χαρούμενος με τους φίλους του.

14.00 Ο καπετάνιος μου γύρισε από το Φιλίζι – σήμερα ξεκίνησε γυάλισμα του cockpit με την ειδική κρέμα –  δουλειά που ως τώρα έκανα  εγώ.  Πηγαίνουμε στην πισίνα για κολύμπι – μεγάλη απόλαυση μετά από την σκληρή δουλειά στο καρνάγιο. Ο ώμος μου είναι σχεδόν καλά. Η χαρά  μου είναι απέραντη.

17.00 Αψηφώντας τα κουνούπια (ψεκαστήκαμε καλά!) περπατάμε στην παραλία παρέα με την Bula – όπως την ονομάσαμε –  μια από τις γάτες του ξενοδοχείου που έρχεται και την ταίζω. Η Μμπούλα είναι λαίμαργη, ανεξάρτητη και το κυριότερο δεν μου κάθεται για ζούμπηγμα.  Είμαι άτυχη με τα γατιά…

Είναι  όμορφη η παραλία τώρα, αυτή την ώρα έχει high tide– πλημμυρίδα – και τα νερά είναι ψηλά. Στο low tide – την άμπωτη, η θάλασσα τραβιέται τουλάχιστον 50 μέτρα μακριά και η ομορφιά χάνεται..

Δευτέρα 4 Μαΐου – Tai Chi 

06.45  Πρωί – πρωί με την αυγή κι εμείς φτάνουμε με τα ποδήλατα στην μαρίνα για να κάνουμε TAI CHI CHUAN  μαζί με την ομάδα των αποκλεισμένων ιστιοπλόων,  μας έχω ονομάσει  “Ομάδα Καραντίνας”. Επιτέλους! Η ομάδα ξεκίνησε να αθλείται πριν 2-3- εβδομάδες, τις μέρες που πόνεσε ο ώμος μου.  Χάσαμε πολλά μαθήματα, ο καπετάνιος έμενε μαζί μου για συμπαράσταση.

Δάσκαλος στο Tai Chi είναι ο Ελβετός Erwin,που ασχολείται με το άθλημα πάνω από 20 χρόνια.  Ο Γιώργος, που όταν ήταν μικρός έκανε Tang Su Do, βρίσκει αμέσως ρυθμό και επαφή. Το μάθημα είναι σπουδαίο, ταυτόχρονα άσκηση για δύναμη και  ισορροπία σώματος και μυαλού.

09.00 Στο Φιλίζι για δουλειά, ή «άδεια ασθενείας» που μου έδωσα έληξε σήμερα. Όσο ο Γιώργος κάνει διάφορες δουλειές μέσα,   ο Jojo κι εγώ γυαλίζουμε το cockpit. Ο Jojo είναι  ένος από τους εργαζόμενους της μαρίνας και κανονικά εργάζεται στο εστιατόριο.  Η κρίση του Covid 19  έχει αλλάξει τα δεδομένα στην εργασία. Ο Jojo είναι πολύ χαρούμενος που έχει ακόμα δουλειά, ακόμα και άν πρέπει κάνει εργασίες που ως πριν λίγο καιρό του ήταν άγνωστες. Του εξηγώ τί να κάνει και πως, κάθομαι δίπλα του να βοηθώ ώσπου τελειώνουμε.

14.00 Τέλος για σήμερα, το κόκπιτ είναι έτοιμο. Ιδρωμένοι και πεινασμένοι, τα μαζεύουμε και πάμε γρήγορα για βουτιά στην πισίνα και μετά για φαγητό στο δωμάτιο. Υπέροχο να έχεις άφθονο νερό, καθαρό μπάνιο για να πλυθείς και δροσιά στο υπνοδωμάτιο. Η ζωή στο καρνάγιο είναι  πικρός συμβιβασμός, το σκάφος πρέπει να είναι στην άγκυρα, αρόδο. Τύψη καμιά που μένουμε σε δωμάτιο  ξενοδοχείου. Καμιά!

Κλείνουμε την 2^η εβδομάδα χωρίς νέο κρούσμα Covid 19. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.

Παρασκευή 8 Μαΐου

05.00 Βζζζζζ . Ένα επίμονο κουνούπι  τριγυρνά δίπλα στο αυτί μου ώσπου ανοίγω τα μάτια . Έξω από τα παράθυρα που βρίσκονται ψηλά στην στέγη, ένας υπέροχος μωβ ουρανός μας καλεί. Ετοιμάζω καφέ, ξυπνώ τον καπετάνιο μου και κατεβαίνουμε στην παραλία να απολαύσουμε το υπερθέαμα του φεγγαριού.

08.15 Μόλις τελειώσαμε την γιόγκα  με την “ομάδα της Καραντίνας”, ένα  πρόγραμμα με  καλές και χρήσιμες ασκήσεις. “Δάσκαλος” της yoga  είναι ο  Καναδός David από το σκάφος  M/V Shore Leave, που κι αυτός  τις έμαθε παλιότερα από μια ταξιδιώτισσα  των θαλασσών. Οι ασκήσεις είναι καταπληκτικές, ενδυνάμωση και stretching μαζί  και το σώμα μου νιώθω πως τα έχει ανάγκη πραγματικά. Η πανσέληνος  γέρνει προς  στην δύση.  Μοιάζει εξωπραγματικό οτι μπορούμε να τα κάνουμε όλα αυτά την ώρα που ο μισός πληθυσμός του πλανήτη είναι κλεισμένος  μέσα στα σπίτι.

Παίρνουμε ένα καπουτσίνο και  δυο μικρά σάντουιτς με τυρί από το μαγαζάκι της μαρίνας και καθόμαστε σε ένα από τα τραπέζια, μπροστά από το γραφείο.  Στις 8.30 τα κορίτσια  του γραφείου Shamron & Jaz ξεκινούν την καθημερινή εκπομπή στο κανάλι 68 του VHF.

Ο Alan από το σκάφος S/V Rapsody λέει, ,όπως κάθε πρωί, τον καιρό και τις ώρες της παλίρροιας.  Μετά η Shamron συνεχίζει με  ειδήσεις και το αίνιγμα της ημέρας. Τίποτα το σπουδαίο στην εκπομπή σήμερα, μόνο ένα χαμηλό βαρομετρικό που θα μας φέρει βροχές και ανέμους τις επόμενες μέρες.

Ο Erwin και ο Rene κουβεντιάζουν με έναν ασιάτη. Σε λίγο  μιλάμεκι εμείς μαζί του. Πρόκειται για τον TC Wong από την Σιγκαπούρη που έφτασε στην μαρίνα πριν δυο μέρες με το  XIMULA 3, ένα καταμαράν Leopard 50 πόδια. Εκείνη την ημέρα έγινε χαμός, ένα περιπολικό της αστυνομίας και ένα ασθενοφόρο έφτασαν στην μαρίνα για να τον παραλάβουν και να τον πάνε στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ένας από τους αστυνομικούς διέδωσε  οτι ο Wong έχει Covid 19 δημιουργώντας σχετική αναστάτωση. Την επόμενη ημέρα, ο αστυνομικός ήρθε  ξανά, μίλησε στην εκπομπή στις 8.30 πμ και ζήτησε συγνώμη για την διάδωση ψευδών ειδήσεων! Μετά από 3 μήνες ολομόναχος  στον ωκεανό δεν χρειάστηκε να μπει σε καραντίνα.

Ο TC μας διηγείται οτι ξεκίνησε μόνος  από την Σιγκαπούρη –  λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία –  για να κάνει το ταξίδι στον Ειρηνικό Ωκεανό που προγραμμάτιζε από χρόνια. Πρώτος προορισμός του ήταν τοBali όπου θα έρχονταν να τον βρουν φίλοι για να ταξιδέψουν μαζί. Δυστυχώς ώσπου να φτάσει στην Ινδονησία, πτήσεις και σύνορα είχαν κλείσει. Έτσι βρέθηκε να ταξιδεύει μόνος για τρεις μήνες, χωρίς να πιάσει λιμάνι αφού παντού τον έδιωχναν.  Η μόνη στάση του ήταν για καύσιμα στα νησιά Solomon,  μετά από παρακάλια και μεγάλη προσπάθεια και ακόμη μία σε κάποια μικρά νησιά της Papua. Όταν πια έφτασε στα Φίτζι, το σκάφος του που είχε ήδη διάφορα προβλήματα χτύπησε σε κάποιο ύφαλο και έσπασε το ένα από τα δυο τιμόνια. Ταλαιπωρημένος και με προβλήμα υγείας, ο TC ζήτησε βοήθεια από την κυβέρνηση και τελικά τον δέχθηκαν και χρειάστηκε να τον ρυμουλκήσει ένα σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού

12.00 Ακόμα ένας μοναχικός ταξιδευτής καταφθάνει. Πρόκειται για τον Γάλλο Yves με το S/V Cajou, ένα αλουμινένιο Alliage 50 πόδια,  που  έρχεται από τα δυτικά, από την Γαλλική Πολυνησία. Η περιπέτεια του Yvesείναι  και αυτή δυσάρεστη, δεν τον άφησαν να σταματήσει πουθενά  μετά την Ταϊτή, ούτε καν στην Νέα Καληδονία που είναι Γαλλική Αποικία. Στο τέλος ήρθε στα Φίτζι όμως χρειάστηκε να μείνει για τρία εικοσιτετράωρα σε αναμονή έξω από τα χωρικά ύδατα, μέχρι να του επιτρέψουν να έρθει στην μαρίνα μας.  Ο Yves είναι πολύ χαρούμενος που τον άφησαν να έρθει, ακόμα κι αν πρέπει να μείνει σε καραντίνα μέσα στο σκάφος του.

Παρασκευή 15 Μαίου – Yoga

08.00 «…αφήστε το σώμα  σας να χαλαρώσει στο στρώμα κι αναπνεύστε βαθιά…» Το πρωινό πρόγραμμα της yoga τελειώνει,  είμαι ξαπλωμένη  πάνω στο απαλό γρασίδι, ακούγονται τα πουλιά  που κελαϊδούν, η σιγανή μουσική, η απαλή φωνή του David. Δίπλα  μου ο Γιώργος, γύρω οι άλλοι ιστιοπλόοι , η ομάδα της καραντίνας και πάνω μας ένας υπέροχος ουρανός.

Νιώθω βαθιά, απέραντη ευγνωμοσύνη, για όλο αυτό που ζούμε εδώ, για την ασφάλεια που νιώθουμε σε μια τόσο τρομακτική εποχή, για τους ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει, για την ομορφιά της φύσης.

Στο Φιλίζι έχουμε κάνει  πολλές και σημαντικές  δουλειές αυτή την εβδομάδα. Εχουμε βάλει νέα λάστιχα (caulking) στο cockpit  και πίσω στο transom, έχουμε καθαρίσει και λαδώσει όλο το teach deck, το κατάστρωμα. Μόλις παραλάβαμε τα σκίαστρα των παραθύρων επισκευασμένα, νέους ιμάντες για το bimini, νέο «πολυμορφικό» (τέντα για τον ήλιο) και μια ακόμη ειδική τέντα για την βροχή, όλα από ίδιο γκρί εξαιρετικής ποιότητας και αντοχής ύφασμα sunbrella  και όλα φτιαγμένα από τον Alan (Marshal Sails). Σύντομα  θα μας φέρει επισκευασμένη και  την τζένοα μας.

Τώρα ετοιμαζόμαστε να  κολλήσουμε το βαρκάκι  με ειδική κόλα δυο συστατικών για PVC και να βάψουμε το ξύλο του. Πανάκριβη η κόλα, ελπίζουμε να δουλεψει.Μετά θα πρέπει να  βάψουμε το ξύλο του, τόσο για προστασία όσο και για  ομορφιά.

16.00 Η ομάδα της καραντίνας κολυμπά στην «πισίνα», έτσι ονομάζουν την νέα μαρίνα που βρίσκεται υπό κατασκευή, δίπλα στο Φιλίζι. Φοράω το ολόσωμο μαγιώ, πραγματικά ολόσωμο από την κουκούλα έως τους αστράγαλους,  για να μην με ενοχλούν τα τσιμπήματα από τις  μικρές τσούχτρες, ο Γιώργος  φορά μια  αντιηλιακή μπλούζα με μακριά μανίκια και βουτάμε μαζί τους. Όμως, όσο κι αν είναι καλή η παρέα, δεν αντέχω να μην  βλέπω γύρω μου μέσα στη θάλασσα. Και εδώ το νερό είναι εντελώς θολό.

Έχουν περάσει 25 ημέρες χωρίς νέο κρούσμα στα Φίτζι. Σήμερα περιμέναμε να κάνει κάποια δήλωση  ο πρωθυπουργός, Vorege Bainamarama, να ανακοινώσει ότι είμαστε Covid Free και να μας δώσει την άδεια πλόων. Όμως σιωπή, Σιωπή, απαγόρευση κυκλοφορίας και τόσα ακόμα μέτρα. Μεγάλη απογοήτευση…

Δευτέρα 18 Μαϊου

Έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τότε που ξεκινήσαμε την καθημερινή πρωινή  γυμναστική και ήδη νιώθω περίφημα. Κάποιες ασκήσεις δεν  μπορώ  ακόμα να τις κάνω σωστά, την “Sacred turtle paddles” στο Tai Chi ή τα push-ups  στην  τα push-ups  στην yoga, αλλά μέρα με την  μέρα, κερδίζω λίγο  σε ευλυγισία και σε δύναμη.

Μετά την yoga και τον καφέ ακούμε  την εκπομπή στο καφέ με την ομάδα καραντίνας, σχεδόν καθημερινή συνήθεια πια. Μήπως  ακούσουμε κάποιο νέο για το cruising Permit, την άδεια πλόων? Όλοι εδώ περιμένουμε, μα δυστυχώς τίποτα ακόμα.

10.00 Μοιραζόμαστε  ταξί με τον Douglas και πάμε στην Lautoka για να αγοράσουμε κάποια απαραίτητα για το Φιλίζι και φρέσκα τρόφιμα από την αγορά.

16.00 Φορτωμένοι σαν γαιδούρια, μπαίνουμε στο λεωφορείο για την Vuda. Μας αρέσει να παίρνουμε το λεωφορείο  και να παρατηρούμε τους ντόπιους. Και βέβαια δεν σκεφτήκαμε  να ρωτήσουμε ποια διαδρομή θα ακολουθήσει…

17.20 Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο πιασμένοι,  κάναμε έναν τεράστιο κύκλο 1,5 ώρας – περάσαμε από όλους τους χωματόδρομους και τους οικισμούς της περιοχής. Αφήνουμε τα ψώνια μας στο Φιλίζι , κάνουμε ένα γρήγορο ντους και τρέχουμε στην είσοδο της μαρίνας όπου έχουμε ραντεβού με την αδερφή Μελανία. Την βρίσκουμε να μας περιμένει  μαζί με την αδερφή Αλυσία.

-«Όχι δεν χρειάζεται να πάμε στο μπαρ, δεν είναι ανάγκη», λέει χαμογελώντας με ταπεινότητα, νομίζω για να μην μας βάλει σε έξοδα. Τις πείθουμε να έρθουν για έναν χυμό. Είναι τόσο όμορφα  αυτή την ώρα στο ηλιοβασίλεμα.  Η Μελανία και η αδερφή Ανυσία φροντίζουν τα περίπου 20 παιδιά του ορφανοτροφείου της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας της Αγίας Τριάδας, που βρίσκεται εδώ πολύ κοντά στην Vuda marina. Όλον αυτό τον καιρό βέβαια, εκκλησία και ορφανοτροφείο είναι κλειστά για τους επισκέπτες και τα βγάζουν πέρα  δύσκολα μα τα καταφέρνουν.

Η αδερφή Μελανία έχει σπάνιο  χάρισμα, το   βλέμμα και η φωνή της εκπέμπουν  φως, γλυκύτητα και καλοσύνη. Μας μιλά για τα μικρά παιδιά του ορφανοτροφείου εδώ στα Φίτζι, τους δυο εικοσάχρονους που έχουν πάει στη. Ελλάδα για σπουδές πάνω από 1 χρόνο. Ο Γιώργος της δίνει αυτά που της έφερε από την Μονή Ιβήρων στο Άγιον Ορος, λιβάνι, κομποσκοίνια και λάδι.

Παρασκευή 22 Μαίου – Γεννέθλια 

Χθες αποχαιρετήσαμε τον  David , τον “δάσκαλο της yoga” και τη γυναίκα του Sheila.  Το πρωί έφυγαν  για την πατρίδα τους τον Καναδά, βρήκαν θέσεις σε μια πτήση επαναπατρισμού για Αυστραλούς υπηκόους, σε συνεργασία με την Καναδική πρεσβεία.

Έτσι σήμερα  κάνουμε  yoga με την Cheryl, από το s/v Interlude. Ο David μας έχει δώσει  όλες τις ασκήσεις.   Αργότερα στο καφέ οι άνθρωποι της μαρίνας   μου τραγουδούν Happy birthday, Γλύκα!

Για να γιορτάσουμε τα γεννεθλια  τους έχουμε καλέσει όλους στο First Landing στις 16.30. O Jim ο ιδιοκτήτης μας πρόσφερε τον χώρο, ένα υπέροχο  σκεπαστό deck  δίπλα στην θάλασσα, μπροστά από το μπαρ.  Το μεσημέρι μετά από δοκιμές (χικ) για την δοσολογία, ετοιμάζουμε  3 λίτρα rum punch, με  χυμό φρούτων, και καλό μαύρο ρούμι και τα βάζουμε στο ψυγείο να παγώσουν. Η Michelle μας φέρνει την τούρτα από την Lautoka.

Ο καιρός είναι υπέροχος, ένα απαλό αεράκι φυσά, ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει και έχουν έρθει όλοι, ακόμα και τα αγόρια Jack, Spiky και Sia. Σε  μου φέρνουν την τούρτα και σβήνω  κεράκι  ένα και μικρό. Ο τραγουδιστής μένει και μου τραγουδά!  Ο ήλιος δύει. Μαγεία.  Μοιάζει απίστευτο πού γιορτάζουμε  τα γεννέθλια μου   τα τελευταία χρόνια, το 2016  στην Μαρτινίκ, το  2017  εν πλώ προς τα νησιά Γκαλάπαγκος, το 2018 στην Bora Bora,  σήμερα στα Φίτζι. Απίστευτο ταξίδι,  καπετάνιε μου. Σ’ ευχαριστώ!