31 Αυγούστου 2023

Wangi Wangi island  – Pasar Wajo, Buton island 05°31’S- 122º50’E –  42 NM

06.30 Αποχαιρετάμε  νοητά  το Wangi Wangi του Wakatobi και τους  ανθρώπους που γνωρίσαμε κι ανοίγουμε πανιά. Με πορεία δυτική, αρμενίζουμε για 42 ναυτικά μίλια  και το απόγευμα φτάνουμε  στον προορισμό μας: το Pasar Wajo (Πασάρ Γουάτζο) στο νησί Buton, όπως είναι  το πρόγραμμα του ράλλυ Sail 2 Indonesia (S2I), Αν και έχει έκταση αρκετά μεγαλύτερη από την Εύβοια, το Buton, μοιάζει μικροσκοπικό πάνω στον χάρτη καθώς δίπλα του βρίσκεται ένας γίγαντας, το νησί  Sulawesi (ή Celebes), ενδέκατο σε μέγεθος νησί του πλανήτη!!  Στον κόλπο  έχουν ήδη φτάσει  πολλά από τα σκάφη του ράλλυ. Κάνουμε μερικούς κύκλους, ψάχνοντας κατάλληλο  σημείο και  τελικά ρίχνουμε άγκυρα κοντά σε μια προβλήτα για βάρκες, που κατασκευάστηκε  ειδικά για μας. Ο Raymond, ο ικανότατος Μπαλινέζος διοργανωτής, στέλνει μήνυμα στο  WhatsApp γκρουπ  “S2I participants”: 

“Οι εθελοντές του Pasar Wajo σας περιμένουν  αύριο  στην ειδική προβλήτα”. 

Τα προπορευόμενα σκάφη  έχουν ήδη στείλει στο γκρουπ φωτογραφίες από  την προβλήτα, την θέση της και άλλες πληροφορίες για το μέρος. Αλλα και οι φίλοι μας του s/y Ora2 – που δεν συμμετέχουν στο ράλλυ – πέρασαν από το Pasar Wajo πριν δυο εβδομάδες, μας μίλησαν για την υπέροχη εμπειρία που είχαν  σε αυτό το χωριό και  μας έστειλαν το τηλέφωνο της  Andi,  της ντόπιας ξεναγού που τους οργάνωσε τα πάντα. Αργότερα  στέλνω μήνυμα στην Andi και κανονίζουμε να  συναντηθούμε το πρωί.  Στα χρόνια που ταξιδεύουμε  στις μακρινές θάλασσες  με το Φιλίζι, οι  απαραίτητες πληροφορίες για το ταξιδι μας  δεν προέρχονται  από τα ειδικά βιβλία, μα κυρίως από άλλους θαλασσοπόρους που πέρασαν από αυτά τα μέρη, και  μοιράστηκαν την εμπειρία τους ήτε  σε κάποιο Compendium ή σε κάποια εφαρμογή  όπως Navionics, Zulu Waterways, Noforeignland κλπ. Τα  2-3 βιβλία που υπάρχουν  για την πλοήγηση στην  Νοτιοανατολική Ασία και την Ινδονησία, έχουν τις βασικές πληροφορίες. Ευτυχώς τωρα ως αργοπορημένοι του S2I ράλλυ, έχουμε συμπληρωματικά την  φρέσκια  πληροφόρηση  των αυτοπτών, ότι πιο σημαντικό και απαραίτητο ειδικά  σε μέρη απάτητα και άγνωστα, όπως η ανατολική Ινδονησία!

1/9/23 Pasar Wajo 05º31’ S – 122º50’ E

Ξημέρωσε μια υπέροχη ημέρα, ο ουρανός γαλανός, ο ήλιος λάμπει πάνω από τους καταπράσινους λόφους και τα σμαραγδένια νερά της θάλασσας. Βγαίνουμε στην προβλήτα όπου μας  περιμένουν με χαρά, ενθουσιασμό  και αμέτρητες selfies,  οι νεαρές  εθελόντριες του ράλλυ. Και είναι πάρα πολύ εκδηλωτικές!!  Ένα κορίτσι ρωτά από πού είμαστε.

-“Greece, Athens”“Atena!”, απαντάμε  κι εγώ αρχίζω να  τραγουδάω το ρεφρεν του δημοφιλούς ινδονησιακού pop τραγουδιού “Kalimera Atena”. Τα κορίτσια το αναγνωρίζουν αμέσως και  τραγουδούν μαζί μου, μια πραγματικά φανταστική  στιγμή!   Προχωράμε τραγουδώντας  ως το  Buton Information Center (B.I.C), έναν χώρο  που  έχει  διαμορφωθεί  ειδικά, με γραφείο, καθίσματα και  χώρο εκδηλώσεων με  μεγάλη συναυλιακή σκηνή  με ένα τεράστιο banner Welcome S2I Rally, ηχητική εγκατάσταση – μεγάλη οργάνωση! Εκεί συναντάμε την Andi, μια γλυκύτατη 27χρονη που μιλά εξαιρετικά αγγλικά – σπάνιο για ντόπια!  Η Andi (Andinia)   είναι καθηγήτρια   στο  σχολείο Αγγλικής γλώσσας του πατέρα της  Rusdi, που είναι   ο εκπρόσωπος της Διεύθυνσης Τουρισμού της Περιφέρειας  Buton, καθηγητής  Αγγλικών και συντονιστής της  ομάδας των εθελοντών.  Η ομάδα  αποτελείται  από  μαθητές του Αγγλικού σχολείου – κορίτσια κυρίως-  από 17 έως 27 χρονών.  Στον τοίχο δίπλα στο γραφείο,  διαβάζουμε  τον κατάλογο με τις  υπηρεσίες που προσφέρουν, ξεναγήσεις,  μοτοσικλέτες και  αυτοκίνητα για ενοικίαση κλπ και το κόστος τους.  Τα οχήματα ανήκουν στους  εθελοντές και τις οικογένειες τους και τα διαθέτουν για μας από 9πμ έως 5 μμ, για να μας εξυπηρετήσουν, με αντάλλαγμα  ελάχιστα  χρήματα¨, τελειο? ! Η Andi προσφέρεται να μας δείξει τον τόπο της. Σε δυο λεπτά σταματά δίπλα μας ένα αυτοκίνητο με έναν νεαρό  οδηγό και ξεκινάμε.

Διασχίζουμε έναν ασφαλτοστρωμένο παραθαλάσσιο δρόμο που περνά μέσα από το  Pasar Wajo, ένα  χωριό με  ιδιαίτερο χαρακτήρα, πολύβουο και πολύχρωμο., με μικρά, φτωχικά αλλά χαρούμενα σπίτια, αμέτρητα warung (πρόχειρα εστιατόρια του δρόμου), μαγαζιά με τρόφιμα, φαρμακεία, ραφεία, σιδηρουργεία, ένα  τζαμί κλπ. Ολα αυτά ανάμεσα σε τεράστια δένδρα,  εξωτικά φυτά “εσωτερικού χώρου” και  λουλούδια, αμέτρητα λουλούδια σε εξαίσια χρώματα.

Το αυτοκίνητο σταματά σε μια  υπαίθρια  αγορά όπου υπάρχουν όλα τα καλά  αυτού του τόπου!  Η συνεννόηση  δεν είναι εύκολη, οι ντόπιοι δεν μιλούν ούτε λέξη αγγλικά κι εμείς  ξερουμε μόνο το ευχαριστώ  TERIMAKASHI, το παρακαλώ SAMA SAMA, τους αριθμούς και τα χαρτονομίσματα. 

Με την Andi  για μεταφράστρια  αγοράζουμε  φρέσκα φρούτα και  λαχανικά και  δοκιμάζουμε κάποιες από τις  παράξενες, τοπικές λιχουδιές.

Μετά την αγορά μας πηγαίνουν ως την κορυφή του  λόφου που δεσπόζει πάνω από  τον κόλπο του  Pasar Wajo. Σταματάμε δίπλα σε ένα από  τα   τεράστια κτίρια του Buton Regency Office, όπου  μια ομάδα από ενήλικες γυναίκες κάνουν μάθημα χορού.  Οι γυναίκες μας υποδέχονται με ενθουσιασμό και δεν δυσκολεύονται  πολύ για  να μας πείσουν να χορέψουμε  μαζί τους – σαλάτα τα έκανα στην χορογραφία!

Προχωράμε  ως την άκρη του πλατώματος, από όπου  θαυμάζουμε  την  θέα από  τον κόλπο ως μακριά στην θάλασσα Banda. Τον  όμορφο κήπο στολίζουν  ολάνθιστες μπουκαμβίλιες  και  δυο τεράστιοι πέτρινοι ανανάδες, σύμβολο του νησιού Buton.

Κατεβαίνουμε από μια  σκάλα βαμμένη με εντονα χρώματα και φτάνουμε  σε ένα  γήπεδο με  θέα στον κόλπο  του Pasar  Wajo. Ο χώρος είναι μεγαλειώδης.

-“Εδώ γίνεται  το ετήσιο φεστιβάλ  χορού του Buton. Μαζέύονται ως 10.000 χορευτές, είναι το  μεγαλύτερο  της Ινδονησίας!”, λέει με καμάρι η Andi. “Δυστυχώς, όλα  σταμάτησαν λόγω του Covid”, συμπληρώνει.

Συνεχίζουμε ως το χωριό Wabula, που φημίζεται  για τα παραδοσιακά  υφαντά  του. Φτανοντας αφηνουμε το αυτοκινητο και περπατάμε σε ένα παραθαλάσσιο μονοπάτι, δίπλα σε ξύλινα σπιτάκια που εχουν γυρω τον κήπο τους, με  μπανανιές, κοκοφοίνικες, παπάγια – τα απαραιτητα για την διατροφη της οικογενειας. Ξύλινες μακρόστενες ψαρόβαρκες  με  ανασηκωμένη πλώρη λικνίζονται στα ήσυχα, ρηχά νερά της ακροθαλασσιάς ενώ στο βάθος  τα κύματα αφρίζουν με βόμβο, σπάζοντας στον  μακρύ ύφαλο – φράγμα δίπλα σε ένα  μακρύ τοίχος  από ψηλά μπαμπού – παγίδα για  τα ψάρια – εξηγεί η Άντι. Ο ήχος της θάλασσας  παλεύει με την φωνή του ιμάμη που καλεί τους πιστούς. Γυρνάμε πίσω στον ασφαλτοδρόμο με τα πολύχρωμα σπίτια, χτισμένα όλα πάνω σε πασάλους και η  Andi μας οδηγει σε ένα από αυτά. Κάτω από το σπιτι, ανάμεσα   στους πασσάλους,  κάθονται μερικές γυναίκες, παιδιά και δίπλα τους είναι  ένα ξύλινο αδράχτι – ισως να είναι το πιο δροσερο σημειο του σπιτιου. . Μέσα σε ελάχιστα λεπτά μαζεύονται ακομη περισσότερα  παιδιά και γυναίκες. Στέκονται σε μια απόσταση και  μας παρατηρούν κι είναι όλοι τους  τόσο συγκρατημένοι, που αναρρωτιέμαι άν φοβούνται  μην έχουμε Covid ή κάτι τέτοιο.  

– “Μην σας ξαφνιάζει ο τρόπος τους”, εξηγεί η Andi, “σπάνια βλέπουν λευκούς, σε τούτα τα μέρη”. 

-“Salamat pagi” τους λέμε. Βγάζουμε από το σακίδιο  γλυφιτζούρια και τα μοιράζουμε  στα παιδιά. Φουσκώνουμε  2-3  μπαλόνια και αρχίζουμε να παίζουμε μαζί τους. Με το παιχνίδι ο “πάγος σπάει”και πριν περάσει πολλή  ώρα αρχίζουν οι selfie.

Η Andi μιλά στις  υφάντρες, κι αυτές   φέρνουν  τα υφαντά  τους για να διαλέξουμε. Τα σαρόνγκ (Kaintenun Buton) που φορούν οι ντόπιες είναι  κυκλικά, δηλαδή ενωμένα σαν ένας φαρδύς κύλινδρος. Τα υφαντά είναι ολα όμορφα και η επιλογή δεν  είναι εύκολη. Τελικά αγοράζουμε ένα φούξια με μεταλλικές κλωστές. Οι υφάντρες εργάζονται στον  αργαλειό δέκα ημέρες για ένα σαρόνγκ σαν αυτό. Εμείς το πληρώσαμε 400.000 ρουπίες (25€)

Αποχαιρετούμε τους ανθρώπους του Wabula και πάμε στο Kali Topa. Το μέρος είναι μαγικό,  τα πανύψηλα φοινικόδεντρα, κατάλευκη άμμος, τυρκουάζ θάλασσα  με κρυστάλλινη διαύγεια και ο καταγάλανος ουρανός συνθέτουν μια εικόνα συγκλονιστική. Ντόπια πιτσιρίκια  παίζουν  μπάλα  στα ρηχά νερά  και εγώ  αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται  την απίστευτη  ομορφιά που έχει  ο τόπος τους. 

Συνεχίζουμε την περιήγηση περνώντας από ένα χωριό Bajo. Το βράδυ πάμε μαζί με την Andi στο εστιατόριο Wisata,  όπου τρώμε παραδοσιακά πιάτα,  nasi goreng (τηγανητό ρύζι),  ikan bakar (ψητο ψάρι), παρακολουθούμε την θεαματική ανατολή  της πανςελήνου και κουβεντιάζουμε. Η Andi  μας μιλά  για το Pasar Bajo,  για τους μαθητές της, το σχολείο. Μας  ξαφνιάζει λέγοντας μας  για  μια υπέροχη εμπειρία της ζωής της, ένα  πολύμηνο ιστιοπλοϊκό ταξίδι με  καταμαράν, μαζί  με μια πενταμελή οικογένεια Αυστραλών. Δυστυχώς  το ταξίδι διακόπηκε  νωρίς, λόγω της Πανδημίας. Σπουδαίο  που η οικογένεια της  Andi της δίνει  ελευθερία κινήσεων. Την ρωτάω  για  το hijab, την μαντήλα  και απαντά ότι την βγάζει  μόνο όταν βρίσκεται σπίτι με την οικογένεια της. 

-“Στο ιστιοπλοϊκό βέβαια δεν την φορούσα. Αισθανόμουν σαν να  βρίσκομαι  στο σπίτι μου”, λεει. 

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου

04.30 Το “κάλεσμα για προσευχή”  με ξυπνά ξανά μέσα στην νύχτα. Μετά από ελάχιστα λεπτά, η φωνή του  πρώτου ιμάμη σκεπάζεται από τη φωνή του επόμενου  και του επόμενου, ώσπου σύντομα ακούγεται μια εκκωφαντική συναυλία. Άσχημη εξέλιξη τα ηχεία.

09.00 Κολυμπώντας με μάσκες και αναπνευστήρες στα ρηχά νερά κοντά στο Φιλίζι, εντοπίζουμε ένα πανέμορφο Arlekine Juvenile Sweetilips – που δεν θέλει να το φωτογραφίσουμε – και τρία διαφορετικά είδη αστερία! 

Το μεσημέρι έρχεται μια καταιγίδα, δυνατος άνεμος και καταρρακτώδης βροχής  σφυροκοπούν το Pasar Wajo  για δυο ώρες. 

Tο απόγευμα περπατάμε έξω μαζί με την Andi. Μόλις σκοτεινιάζει ο ουρανός, το χωριό βυθίζεται στο σκοτάδι 

-“Έχουμε διακοπή ρεύματος από το μεσημέρι, συνηθισμένο πρόβλημα, φταίει η  καταιγίδα”, εξηγεί η Andi.

Η νυχτερινή αγορά βρίσκεται σε ένα εσωτερικό, στενό δρόμο, κι  ευτυχώς φωτίζεται από γεννήτριες. Περπατάμε  ανάμεσα στους πάγκους και τα μαγαζιά, παρατηρώντας με μάτια αχόρταγα  πρόσωπα, ενδυμασίες,  χρώματα, παράξενα φρούτα και ακόμα πιο παράξενα φαγητά . Αυτή η αγορά ξεχωρίζει από όλες όσες έχουμε δει  ως τώρα, σε   καθαριότητα, τάξη,  όμορφο στήσιμο των διάφορων προϊόντων, αφθονία και  απίστευτα χαμηλές τιμές.  Οι  ντόπιοι μας αντιμετωπίζουν με χαμόγελο κι ευγένεια,  κι όταν χρησιμοποιούμε τις  λιγοστές  ινδονησιακές φράσεις που ξέρουμε εκείνοι ενθουσιάζονται!

Στον δρόμο του γυρισμού συναντάμε κάποιους μαθητές της Andi, ανάμεσα τους ένα εξάχρονο κορίτσι που ονομάζεται Καρίνα, αρκετα συνηθισμένο γυναικείο όνομα στην Ινδονησία! 

Ο ιμάμης ψέλει το  “Κάλεσμα σε προσευχή”.  Φτάνουμε έξω από το  Τζαμί και παρατηρούμε. Δυο νέοι πλένονται βιαστικά στη  βρύση έξω από τον ναό, αφήνουν τα παπούτσια τους στον σωρό με τα παπούτσια και μπαίνουν μέσα να προσευχηθούν μαζί με  άνδρες κι αγόρια.  Στο πλάι του τζαμιού τρεις μαντηλοφορεμένες σκιές  γλυστρούν στο σκοτάδι  κι ανεβαίνουν σιωπηλά στον  επάνω όροφο, που είναι αποκλειστικά για τις γυναίκες. Συνεχίζουμε τον δρόμο προς το B.I.C. κουβεντιάζοντας για την θρησκεία.  Υπέροχο κορίτσι η Andi, πολύ την έχουμε συμπαθήσει!

Οι φιλόξενοι διοργανωτές του Pasar Bajo  που φημίζεται, όπως είχαμε γράψει πιο πριν –  για το ετήσιο χορευτικό  του Φεστιβάλ,  έχουν διοργανώσει  για μας ´εναν διαγωνισμό παραδοσιακού χορού . Καθόμαστε σε ένα από τα τραπέζια. Ο ανοιχτός χώρος εκδηλώσεων του BIC,  είναι πλημμυρισμένος  από νιάτα και ομορφιά. 

Ομάδες  από κορίτσια 13-16 χρονών,  με   χρυσοποίκιλτες ενδυμασίες και έντονο make up, περιμένουν  την σειρά τους  για να διαγωνιστούν. Νεαροί  μουσικοί  παίζουν  παράξενες, γοητευτικές μελωδίες με  όργανα που ούτε έχουμε ξαναδεί, ούτε έχουμε ποτέ ακούσει!  Τα πάντα  είναι  πρωτόγνωρα  απόψε. Εννοείται δεν σταματάμε να φωτογραφίζουμε. Οι ομάδες των χορευτριών ανεβαίνουν η μια μετά την άλλη στη σκηνή και παρουσιάζουν μια  πανομοιότυπη σχεδόν ίδια  χορογραφία,  Σιγά – σιγά, η ματιά  μου ξεφεύγει από τα εντυπωσιακά ρούχα   και τα όμορφα πρόσωπα  και  επικεντρώνεται  στο νόημα  και στην εκτέλεση της χορογραφίας και  κυρίως στην απίστευτη χάρη που έχουν τα χέρια των χορευτριών,  χέρια  που είναι ανάλαφρα σαν φτερά και μια  κίνηση σαν  κορδέλες από μετάξι.!

Μετά τον διαγωνισμό,  ο dj βάζει τοπική και δυτική χορευτική μουσική  και πολύ  σύντομα η βραδιά εξελίσσεται σε χορευτικό πάρτυ, όπου χορεύουμε όλοι μαζί,  παιδιά, πληρώματα, όλοι – το καλύτερο μου!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 

Φυσάει  δυνατός ανατολικός άνεμος σήμερα,  η θάλασσα είναι πολύ αναστατωμένη και το αγκυροβόλιο έχει γίνει δυσάρεστο.  Αφήνουμε το Φιλίζι που κουνιέται σαν να ταξιδεύει στον ανοιχτό ωκεανό και πάμε έξω για  να παρακολουθήσουμε τον “Διαγωνισμό Τοπικής Ενδυμασίας”. Η πλωτή προβλήτα κουνιέται  και τρίζει.  Πηδάω έξω  με δυσκολία. Ο  καπετάνιος  μου  ρίχνει  την  μικρή άγκυρα και πηδά κι αυτός- ζόρικη κατάσταση.

Μαζεύομαστε  ολοι στο B.I.C. και οι εθελόντριες δίνουν σε όλους μας  αναμνηστικά δώρα, μπλούζες Sail 2 Indonesia Rally με μακριά μανίκια (απαραίτητα για τον ήλιο) και υφασμάτινα καπέλα. 

Μετά μας ντύνουν με παραδοσιακά ρούχα και μόνο τότε συνειδητοποίω ότι οι διαγωνιζόμενοι είμαστε εμείς!  Ντυνόμαστε όλοι κι αυτό έχει γούστο μα  φεύγουμε πριν τον διαγωνισμό. Ο εκκωφαντικός ήχος στα ηχεία δεν αντέχεται –  μόνιμο πρόβλημα σε αυτή την διοργάνωση.

 19.00 Απόψε, όλοι  οι συμμετέχοντες είμαστε προσκεκλημένοι από την κυβέρνηση του Buton  σε  Welcome Ceremony, δηλαδή σε επίσημο δείπνο! Ο συναυλιακός χώρος του B.I.C.  έχει στολιστεί με επισημότητα για  δεξίωση, με τραπέζια ντυμένα με λευκά τραπεζομάντηλα και στολισμένα με απίθανα, χρυσοποίκιλτα διακοσμητικά, εξωτικής ινδονησιακής αισθητικής.

Εμείς τα πληρώματα των σκαφών, είμαστε όλοι ντυμένοι πανομοιότυπα, μας ζήτησαν να φορέσουμε  τις αναμνηστικές μπλούζες του Ράλλυ. Οι τοπικοί αξιωματούχοι.  φορούν τα επίσημα τους.  Στο περιβάλλοντα χώρο, έχουν στηθεί περίπτερα με τοπικά προϊόντα και φαγητά, κι έχουν μαζευτεί  πολλοί κάτοικοι της γύρω περιοχής.

 Καθόμαστε σε ένα  τραπέζι μαζί με δυο  single handed sailors (ιστιοπλοοι που ταξιδευουν μονοι,  χωρις αλλο πληρωμα), τον  Βέλγο Rik s/y Masquenada, τον Αυστριακό Robert s/y Agapi. Ο δευτερος  έχει ταξιδέψει πολύ στην Ελλάδα και μιλά αρκετά Ελληνικά. Μαζι μας καθεται και ο  Rusdi, πατέρας της Andi, έναν πολύ συμπαθή και δραστήριο άνθρωπο. Η βραδιά ξεκινά με  τις καθιερωμένες ομιλίες των Τοπικών Αρχόντων  στα ινδονησιακά, ´οπου δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Μετά, μιλά στα αγγλικά ο πατέρας της Andi, Rusdi, μας καλωσορίζει εκ μέρους όλων και λέει  για την σημασία του S2I Ράλλυ, που βοηθά  να έρχονται σε επαφή άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτισμούς  και θρησκείες. Μετά, προσκαλεί στην σκηνή τον Βρετανό Julian, που συμμετέχει στο ράλλυ μαζί με την γυναίκα του Lyn και σκαφος τους sv Domini. Ο Julian  κάθεται στο πιάνο και πλησιάζει το μικρόφωνο: 

-“Χτες μου ζήτησαν να γράψω ένα κομμάτι για  την αποψινή βραδιά. Ας το τραγουδήσουμε όλοι μαζί”, λέει με  την  χαρακτηριστική λονδρέζικη προφορά του. Βάζει τα δάχτυλα  στα πλήκτρα  και με άνεση βιρτουόζου παίζει  μια μελωδία τζαζ  που είναι  τόσο απίστευτα  “κολλητική” που είναι βέβαιο ότι θα τη θυ(μόμαστε και θα την τραγουδάμε  για χρόνια. Οι επαναλαμβανόμενοι στίχοι είναι στην Ινδονησιακή γλώσσα Bahasa:

-“Terimakashi Pasar Bajo”-“Sama sama” (Ευχαριστώ Πασάρ Γουάτζο – Παρακαλώ!”

Το τραγούδι του μας ενθουσιάζει  τόσο που  σηκωνόμαστε όλοι  όρθιοι και χορεύουμε!  Μετά το φαγητό, που είναι πραγματικά σπουδαίο , αρχίζουν οι εκδηλώσεις, πρώτα   επίδειξη πολεμικών τεχνικών  από νέους του Buton και μετά με τοπικούς χορούς.

Η βραδιά εξελίσσεται ξανά σε χορευτικό πάρτυ. Τα ντόπια παιδιά χορεύουν  μαζί μας κι έχουν  τόση χαρά κι ενθουσιασμό, που,  αν και δεν πίνουμε αλκοόλ  (απαγορευμένο εδώ λόγω Ισλάμ), νιώθουμε σαν μεθυσμένοι  από την δυνατή  θετική ενέργεια τους. Mantap (τέλειο)!

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου

Συννεφιασμένη και …φυσερή ξεκίνησε η εβδομάδα.  Το κούνημα από το swell  μας έχει  κουράσει τόσο πολύ που  αποφασίζουμε να φύγουμε αύριο το πρωί, δηλαδή μια  ημέρα νωρίτερα από το πρόγραμματου ράλλυ.  Στις 10πμ μαζευόμαστε στο B.I.C. και παρακολουθουμε Cooking CLass,  από   νεαρούς μαθητές του Αγγλικού σχολείου  του Rusdi.

Τα αγόρια μας δείχνουν την πολύπλοκη τεχνική  μαγειρικής του φαγητού  Bamboo Rice, το οποίο –   όπως φανερώνει το όνομα του – είναι ρύζι που μαγειρεύεται μέσα σε ένα μεγάλο καλάμι bamboo! Μετά, δυο μεγαλύτεροι μαθητές κάνουν   επίδειξη δεξιοτεχνίας κάποιου τοπικού   πολεμικού χορού.   

Όταν η εκδήλωση τελειώνει, η Andi & ο αδερφός της, Nobel, μας πηγαίνουν   με τις μοτοσυκλέττες τους σε μια αγορά πιο μακριά,  στην άλλη άκρη του χωριου, που  τα παιδιά  την γνωρίζουν καλά γιατί είναι  κοντά στο σπίτι τους.  Η αγορά είναι τεράστια, με  αμέτρητους πωλητές και προϊόντα. Αγοραζουμε ενα ολοφρεσκο τονοειδες ψάρι και καθώς εκει  στα ψαραδικα, χωρίς ψυγεία και χωρίς καθαρό τρεχούμενο νερό,  η μυρωδιά είναι αφόρητη, απομακρυνόμαστε  όσο πιο γρήγορα και διακριτικά γίνεται.  Με τα δυο  αδέρφια πολυτιμους βοηθούς μας,  φεύγουμε απο την αγορά φορτωμένοι  με ολόφρεσκα καρπούζια, ανανάδες, μάνγκο, αβοκάντο, τις απαραίτητες πιπεριές τσίλι και πολλά άλλα.   

16.00 Ξανά προβλήτα, ξανά στρες. Ποσο κριμα που ο καιρός είναι έτσι! . Ο Rusdi μας παίρνει με το αυτοκίνητο  και πάμε στο ωραίο Home Stay  της οικογένειας  για να παρακολουθήσουμε την παράσταση  που έχουν ετοιμάσει  οι μαθητές για μας. Σαν εισαγωγή, ο Rusdi μας μιλά για το σχολείο:

“Στόχος μας είναι να μάθουν τα παιδιά αγγλικά, για να μπορέσουν να γνωρίσουν τον κόσμο. Ο Δυτικός Πολιτισμός  δεν είναι εχθρός του Ισλάμ και οι Μουσουλμάνοι δεν είναι όλοι τρομοκράτες. Μας ενώνουν πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν και η γλώσσα είναι μια  πόρτα στον κόσμο”

Κορίτσια και αγόρια μας παρουσιάζουν χορούς,  τραγούδια και παιδικά παιχνίδια στα Αγγλικά. Η δασκάλα τους, η γλυκιά  μας Andi, τα συντονίζει όλα σαν μαέστρος. Όλα είναι πολύ όμορφα, μα αυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση είναι  τέσσερα κορίτσια  ντυμένα από πάνω μέχρι κάτω με μαντήλες και φούστες,  καταφέρνουν να  παίζουν τέλεια το κοριτσίστικο παιχνίδι με το “λάστιχο”, πηδώντας ψηλά.  Το πώς αντέχουν την έντονη άσκηση με αυτό το ντύσιμο και  αυτή τη ζέστη, μοιάζει πραγματικά απίστευτο. Τέλος, τα παιδιά στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο και τραγουδούν το “We are the world”. 

Η παράσταση έφτασε στο τέλος. Η Andi δινει  το συνθηματικό  και σηκώνομαι να μιλήσω. 

-“Εκ μέρους του Sail 2 Indonesia rally ευχαριστούμε τους μαθητές και το σχολείο Nobel για όλα. Ευχόμαστε να μάθετε πολύ καλά την αγγλική γλώσσα και με αυτό το προσόν να μπορέσετε να γνωρίσετε τον κόσμο. Σαν έμπνευση, εμείς το Sailing Filizi, με πολύ αγάπη χαρίζουμε στο σχολείο σας THE WORLD”,λέω και πετάω στα παιδιά μια μπάλα που  δεν είναι απλή μπάλα αλλά μια φουσκωτή υδρόγειος που πάνω της  έχουμε σχεδιάσει την πορεία  του Φιλίζι  από την Ελλάδα ως το Pasar Wajo.  Τα παιδιά ορμούν για  να την πιάσουν και γίνεται πανζουρλισμός. Μετά από αυτό, ιστιοπλόοι και μαθητές μιλούν και  γνωρίζονται,  κι όλοι θέλουν να βγάλουν selfie με όλους! Χαμός!

Οι εκδηλώσεις στο  Pasar Wajo συνεχίζονται απόψε  το βράδυ και αύριο,  μα ο άνεμος δεν λέει να ησυχάσει και κουραστήκαμε. Το πρωί  θα αποπλεύσουμε  για  Taka Lamungan, μια ατόλη με προστατευμένο αγκυροβόλιο κι ωραία θάλασσα για κολύμπι. Πριν  αποχωριστούμε την αξιαγάπητη Andi, την προσκαλούμε στο Φιλίζι για φαγητό.  Μπαίνουμε κι οι τρεις στη βάρκα μα μόλις φτάνουμε στο σκάφος, συνειδητοποιούμε το μεγάλο λάθος,  την προσκαλέσαμε χωρίς να σκεφτούμε τον καιρό. Αρχίζω να μαγειρεύω μα το σκάφος  κουνάει  πολύ άσχημα. Η γλυκιά Andi, κάνει υπομονή και δεν παραπονιέται ούτε όταν,  στο τέλος κάνει εμετό από τη  ναυτία. Μετά από αυτό συνέρχεται και περνάμε όμορφα – αν και μένει νηστική. Αποχαιρετιόμαστε με αγκαλιές και φυσικά με selfie!

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου      Pasar Wajo – Taka Lamungan 

07.00 Ξυπνάω με πονοκέφαλο από το  άτσαλο κούνημα  του σκάφους. Κάνουμε προετοιμασία απόπλου στα γρήγορα, τοποθετούμε το φτερό  το τιμόνι της  Hydrovane  και ξεκινάμε για το ολονύκτιο πέρασμα.

Ο επόμενος προορισμός μας  Taka Lamungan βρίσκεται  νότια, μέσα στο θαλάσσιο πάρκο Taka Bonerate. Πρόκειται. για έναν  τεράστιο ύφαλο, σαν  ατόλη, με νερά διαυγή και  ωραίο βυθό, όπως μας πληροφόρησε κάποιος προπορευόμενος participant.  Το Taka Lamungan απέχει  125 ναυτικά μίλια οπότε θα κάνουμε overnight sail,  δηλαδή θα φτάσουμε αύριο.

12.00 Ταξιδεύουμε δευτερόπριμα (broad reach), με  τα πανιά δεμένα με  whisker & preventer. Η   θάλασσα είναι γαλήνια ομως υπαρχουν   παντού FAD και ειναι δυσδιάκριτα. .

Μόλις πέφτει το σκοτάδι, εμφανίζεται  ξανά το παράξενο φαινόμενο που είδαμε πηγαίνοντας στα Banda, ο ορίζοντας χάνεται,  η θάλασσα σκεπάζεται από ένα λευκό πέπλο και  μέσα στο νερό  αστράφτουν  φωτεινές πράσινες μπάλες biophosphoresence- θέαμα συγκλονιστικό κι απίστευτο!

22.45 Ανατέλλει το φεγγάρι και ο ωκεανός λάμπει. Το φεγγαρόφωτο  μας κάνει παρέα  όλη την νύχτα – συντροφιά στις μοναχικές μας βάρδιες που εναλλάσσονται.

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2023 – TAKA LAMUNGAN 06º30’S  121º16’ E – 130 NM – 23 ώρες

06.00 Μένουν μόλις 2 νμ από το πέρασμα του υφάλου. Μαζεύουμε τα πανιά, περιμένουμε λίγο ώσπου να ανέβει ο ήλιος για φωτίσει τη θάλασσα. Περνάμε από το   πλατύ άνοιγμα του υφάλου κι αμέσως το ωκεάνιο κύμα χάνεται. Πλέουμε αργά στα ήσυχα νερά ελέγχοντας συνέχεια το βυθόμετρο, ο χάρτης Navionics δεν είναι  ακριβής μα ευτυχώς έχουμε  εικόνες Google Earth στο Ovital Maps. Το βάθος στο κέντρο του υφάλου είναι 30 ως 50 μέτρα, μα θέλουμε να πάμε πιο ρηχά για να κολυμπήσουμε. Μετά από  ώρα και ψάξιμο,  βρίσκουμε ένα σημείο καθαρό χωρίς bommies (κεφάλια κοραλιών). Ρίχνουμε  άγκυρα στα 6 μέτρα άμμο, σε διαυγή, τυρκουάζ νερά. Μαγεία! Λίγο πιο πέρα, είναι αραγμενα καμποσα  γνωστά  μας σκάφη, 9 Lives, Domini, Serenity of Swanwick, Pagan, Postremo, Seahorse κ.α.

Φοράμε μάσκες, αναπνευστήρες και βατραχοπέδιλα και πάμε για snorkeling στα κοντινά bommies  που σκουραίνουν στα νερά γύρω μας. Το ρεύμα είναι  δυνατό και ερχεται  κόντρα μας, γιατί αυτή την ώρα υπαρχει  “incoming tide”, το νερό του ωκεανού μπαίνει μέσα στην ατόλη

Πόση  ομορφιά, διαυγεια, χρωματα!! Σε σημείο εντοπίζουμε  μια  μωβ ανεμώνη, (την πρώτη μας) και παντού γυρω αμέτρητους, μεγάλους αστερίες, και κοράλλια γεμάτα με  υπέροχα tridacna clams, τα αγαπημένα μας όστρακα με τα κυματιστά χείλη.  Στο ηλιοβασίλεμα, πηγαίνουμε για barbecue στο  καταμαράν 9 Lives προσκεκλημένοι από τους Αυστραλούς Jane &  Mark.

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου – Παράδεισος και Κόλαση

06.30 Φτιάχνουμε ελληνικό καφέ και καθόμαστε στο κόκπιτ.  Πέντε έξι   κατάλευκα θαλασσοπούλια κάνουν χαμηλή πτήση πάνω στη θάλασσα, ο ουρανός είναι καταγάλανος, ο ήλιος έχει ήδη ανέβει και φωτίζει τα  τυρκουάζ ρηχά νερά του υφάλου – απέραντη ομορφιά! Πίνω μια γουλιά καφέ, ανοίγω το Starlink και τότε έρχονται  δυο φοβερές, αδιανόητες ειδήσεις:   στο λιμάνι του Πειραιά ένας νέος άνδρας πνίγεται αβοήθητος, σπρωγμένος από τον καταπέλτη ενός πλοίου και μια ισχυρή καταιγίδα (Daniel)  έχει προκαλέσει  τεράστιες πλημμύρες, που σπέρνουν  καταστροφή  και θανάτους στην Ελλάδα. Διαβάζουμε τις ειδήσεις, σοκαρισμένοι και μουδιασμένοι.  Στην εποχή μας, Παράδεισος και Κόλαση απέχουν μόνο ένα κλικ.  Οσο κι αν προσπαθούμε να ζούμε στο παρόν μας, οι επόμενες ημέρες έχουν μεγαλο   βάρος, που το ελαφρυνουν  μονο η  γαλήνη  της φύσης και  η παρέα των ταξιδευτών..

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου – Pulau Bonerate – Bonerate island 07º20′ S – 121º04′ E

07.00 Με ένα γλυκό αεράκι  12 knots  από τις 60° και full  ιστιοφορία, ξεκιναμε κι  αρμενίζουμε  για 62 ναυτικά μίλια με κατεύθυνση νότια. Για να αποφύγουμε το overnight sailing (επικίδυνο λόγω των επικινδυνων FAD) σταματάμε  στο Bonerate, ένα μικρό νησί που βρίσκεται στο μέσον της απόστασης προς το νησί Flores, που είναι ο επόμενος προορισμός. 

17.00 Φτάνουμε στο αγκυροβόλιο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα.  Εκεί βρίσκονται ήδη κάποια  από τα σκάφη του ράλυ, Serenty of Swanwich, Seahorse, Ocean Lady, Ozone, Outrageous. Κάνουμε κύκλους με το Φιλίζι, ψάχνοντας  ασφαλές σημείο  για να φουντάρουμε. Μια αποτυχημένη προσπάθεια – κοράλια! – και ξανά στο ψάξιμο. Ο  ήλιος ετοιμάζεται να δύσει, η ορατότητα έχει  μειώθεί πολύ κι ο χρόνος πιέζει. Τότε, χτυπάει  το κινητό, είναι  ο Mitcho και η Cozzy  από το sv Ocean Lady –

 -“Στα δέκα μέτρα, δεξιά από το σκάφος μας, η άμμος είναι καθαρή, εχει  5 μέτρα βάθος”, μας λένε. Να είναι καλά τα παιδιά, απο μηχανής θεός – Deus Ex Machina! Αυτή είναι η αληθινή ουσία του ράλυ,  η αλληλοβοήθεια όταν παραστεί ανάγκη.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου

06.00 Με την ανατολή του ήλιου τα σκάφη Ocean Lady & Seahorse  αναχωρούν. Μετά τον καφέ  κολυμπάμε, το νερό είναι υπέροχα διαυγές μα δεν υπάρχουν καθόλου ψάρια, κάτι που δεν μας ξαφνιάζει  λογω της  εντατικής αλιείας που ειδαμε στην περιοχή. Μετά, κανονίζουμε  να συναντήσουμε τον Amir, έναν ντόπιο ξεναγό που  σύστησε κάποιος προπορευόμενος  συμμετέχων.  Μπαίνουμε στη βάρκα και πάμε έξω. 

Γύρω από τον οικισμό η θαλασσα είναι πολύ ρηχή, το  tide  άρχισε ήδη να κατεβαίνει. Ψάχνουμε να βρούμε που να αφήσουμε τη βαρκα μας,  και τελικά δένουμε σε μια απο τις μακριές, τσιμεντένιες προβλήτες, δίπλα σε μια σκουριασμένη ψαρόβαρκα. Μόλις βγαίνουμε μας πλησιάζουν τέσσεροις νεαροί, περίπου 17 χρονών, που δυστυχώς δεν μιλούν  λέξη αγγλικά εκτός από “hello mister”. 

Λίγο πιο πέρα, πάνω  σε μια μοτοσυκλέτα 250 cc, περιμένει ο Amir, ένας νέος 25 χρονών. Συστηνόμαστε, ο νεος μιλάει σπαστά  αγγλικά.

-“I am autodidact (αυτοδίδακτος). ΄Εμαθα αγγλικά  μόνος μου, από το internet, στο νησί μας δεν υπάρχει σχολείο αγγλικών”, λεει – δικαίως – με καμαρι.

Με λίγη καλή θέληση,  καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε. Περπατάμε στα στενά δρομάκια του χωριού, παρατηρώντας τα  σπίτια, τα μικρά μαγαζιά, τους περαστικούς, τη ζωή του χωριού. Η ζέστη είναι έντονη, το αεράκι που δροσίζει την θάλασσα δεν φτάνει ως εδώ. Μαντηλοφορεμένες γυναίκες με μακριά φουστάνια μας κοιτάζουν ξαφνιασμένες. Περπατάμε στην παραλία, μια πανέμορφη ακτή με  κατάλευκη άμμο δίπλα στα σμαραγδένια νερά, μα δυστυχώς υπάρχουν παντού αμετρητα  σκουπίδια.! Μετά από λίγο φτάνουμε στο “ναυπηγείο” του Bonerate, όπου   κατασκευάζουν παραδοσιακές ξύλινες βάρκες με την πατροπαράδοτη τεχνική. Παρατηρούμε με θαυμασμό τις στενές και μακριές βάρκες 15-20 μέτρα μήκος.

Δυο άνδρες  δουλεύουν σε μια βάρκα κάτω από ένα υπόστεγο από καλάμια και φοινικόφυλλα.  Η βάρκα τους είναι θαυμάσια και μυρίζει ξύλο, μυρωδιά που αγαπώ και μου θυμίζει το ξυλουργείο, δίπλα στο πατρικό μου  σπίτι.

-“Κοίτα!”, λέει ο Γιώργος.”Τα πάντα είναι φτιαγμένα από ξύλο, σιδερένιο καρφί δεν υπάρχει. Να γιατί  το ραντάρ μας δυσκολεύεται να εντοπίσει  αυτές τις βάρκες!”    

Ο Γιώργος προσπαθεί να  πάρει πληροφορίες  από τους μαστορες,  μα  δυστυχώς ο Amir  δεν έχει το λεξιλόγιο για να  μεταφράσει. 

Μετά , νοικιάζουμε την  μικρή μοτοσυκλέττα της αδερφής του Amir  και πηγαίνουμε βόλτα στο νησί. Πριν όμως φύγουμε από το χωριό, σταματάμε για φαγητό σε ένα μικρό μαγαζί. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι μαζί με δυο ντόπιες κι ο ξεναγός δίνει  παραγγελία: τρία πιάτα σπέσιαλ, δηλαδή noodles ayam (με κοτόπουλο).   Απο το πήγαινε -ελα  καταλαβαίνουμε  οτι πουλάνε φαγητό κυρίως σε πακέτα. Πεινάμε και το φαγητό αργεί. Μπαίνω μέσα στην μικροσκοπική κουζίνα και  με τυλίγει η θεσπέσια μυρωδιά  του φαγητού που βράζει στην κατσαρόλα.  Μια νεαρή κοπέλα κρατά ένα ζυμάρι, το περνά  μέσα από ένα ειδικό εργαλείο, που μετατρέπει το ζυμάρι σε noodles,  τα ρίχνει αμέσως στην κατσαρόλα κι αρχίζει να ανακατεύει.  

-“Salamat siang”, καλησπέρα, της λέω. 

-“Salamat siang”, απαντά και κρύβει ντροπαλά το  χαμόγελο της με την παλάμη της. Όταν της ζητώ να μου δείξει πώς  φτιάχνει τα νουντλς. το κάνει  με χαρά και καμάρι.

Μετά από λίγο μας σερβίρει  τα πρώτα φρέσκα και από τα πιο  νόστιμα νούντλς  της ζωής μας με τιμή  μερίδας  λιγότερο από ένα ευρώ! Ινδονησία! Όσο τρώμε κουβεντιάζουμε  με τον  ξεναγό μας. Ο Αμιρ ζει στο χωριό μαζί με τους γονείς και την αδερφή του. Δουλειές στο νησί δεν υπάρχουν κι έτσι πήγε  δυο χρόνια ναύτης σε εμπορικά πλοία. Ταξίδεψε αρκετά ανάμεσα στα νησιά της Ινδονησίας, μα η δουλειά ήταν  σκληρή και ο μισθός πολύ μικρός, περίπου 150 ευρώ το μήνα. Ονειρεύεται  να  μάθει καλύτερα αγγλικά, να δουλέψει  πλήρωμα στα ιστιοπλοικά και να γνωρίσει τον κόσμο. Πόσες ευκαιρίες  για εξέλιξη έχει ένας νέος  που γεννιέται σε ένα μικρό νησί της Ινδονησίας? Μακάρι να έχει καλή τύχη το παιδί

Βγαινουμε από τον χωριό  και παίρνουμε τον – γεμάτο με  λακούβες – ασφαλτοδρόμο του νησιού. Δεξιά κι αριστερά  υπαρχουν ατέλειωτα χωράφια με φυστικιές κάσιους, φορτωμένες με κίτρινα και κόκκινα φρούτα, χωράφια περίκλειστα με πέτρινες μάντρες, πανομοιότυπες με τις “ξερολιθιές” των Ελληνικών Κυκλάδων!  Ο ξεναγός μας οδηγεί μέσα σε ένα κτήμα με φυστικιές κάσιους όπου το  χώμα  είναι γεμάτο πέτρες – να πως φτιάχνουν τις “ξερολιθιές”. Εκεί  βρίσκεται το πιο αρχαίο πηγάδι του νησιού, φτιαγμένο  το 1920 – έναν αιώνα πριν!! Αφού μας δείχνουν το “αρχαιο” πηγάδι…ο κτηματίας  κόβει δυο  φρούτα κάσιους από ένα δένδρο και μας τα προσφέρει για να δοκιμάσουμε. Είναι γλυκόξυνα και κάπως στυφά

-“Τα ώριμα είναι πορτοκαλί και πιο γλυκά”, λέει ο Amir βλέποντας την έκφραση μας. 

Μετά, μας προτείνει να πάμε ως τον φάρο του νησιού, όμως  είναι αργά

. Ξεκινάμε για να γυρίσουμε στο χωριό όμως στον επόμενο οικισμό πέφτουμε στο πιο απίθανο  αδιέξοδο. Ο δρόμος έχει αποκλειστέι από  ένα τεράστιο υπόστεγο. Από κάτω υπάρχουν καρέκλες όπου κάθονται μερικοί άνδρες κι απέναντι  είναι  μια υπερυψωμένη σκηνή όπου παίζουν μουσικοί  και τραγουδούν δυο  τραγουδίστριες πολύ τσαχπίνες.  Ενας  από τους άνδρες μιλά στον Amir.

-“Γινεται γάμος και μας προσκαλούν. Ελάτε!”, λέει, κατεβαίνει από την μοτοσυκλέττα και τον ακολουθούμε. Η παρουσία μας δημιουργεί αναστατωση. Οι γυναίκες, που κάθονται  όλες  όρθιες, πίσω από τους άνδρες, κρυφογελούν και μας φωτογραφίζουν. Ένας  άνδρας μου ζητά να χορεψουμε και δεν του χαλάω το χατήρι! Έξω από το  σπίτι του γαμπρού, στην άκρη του δρόμου,  κάθονται  δυο πιτσιρίκια ντυμένα σαν πριγκιπόπουλα.

Αν και είναι πολύ μικρά, το κοριτσι 4 ετών, το αγόρι 5-6, είναι ακίνητα,  ανέκφραστα, ντυμένα με παραδοσιακά ρούχα με χρυσά στολίδια. Βγάζουμε  από το σακίδιο  δυο  γλυφιτζούρια, φουσκώνουμε δυο μπαλόνια και τους τα δίνουμε. Το κοριτσι  παίρνει  αγκαλιά το μπαλόνι κι αρχίζει να γλύφει το γλυφιτζούρι αμίλητο, με μια απάθεια πολύ παράξενη. Το αγόρι παίρνει τα δώρα, αποστρέφοντας το  γυάλινο βλέμμα του. Αρχίζω να αναρρωτιέμαι αν κάναμε  κάτι λάθος μα εκείνη τη στιγμή έρχεται μια γυναίκα, δίνει στο αγόρι ένα χαρτονόμισμα κι εκείνο το  ρίχνει στον πλαστικό κουβά μπροστά του, που είναι γεμάτος χαρτονομίσματα Αυτό είναι λοιπόν, τα παιδιά είναι παρανυφάκια και μαζεύουν δωρεες για το γάμο!

Δίνω στο αγόρι ένα χαρτονόμισμα 100.000 ρουπίες, (το παιδί πάλι δεν αντέδρασε, αναρρωτιέμαι τί του έχουν κάνει),  ποζάρουμε για selfie με τις ενθουσιώδεις γυναίκες, αρνούμαστε ευγενικά να μείνουμε για φαγητό, αφού μόλις φάγαμε και συνεχίζουμε το δρόμο μας.   

Γυρνάμε  στο χωριό όπου ψάχνουμε να αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, κάτι που δεν είναι απλό γιατι εδώ πολυ απλα  δεν υπάρχει μαγαζί να πουλάει τέτοια πράγματα. Για αρκετή ώρα ο Amir κάνει…  έρευνα  στα  στενά δρομάκια του χωριού, ώσπου  ανακαλύπτει το σπίτι που έχει τις φρέσκιες προμήθειες από  το νησί Sambawa.  Αγοράζουμε  ντομάτες, μελιτζάνες, μάνγκο και δυο μικρά καρπούζια. Μετά πάμε για να αγοράσουμε και κάσιους- από την πηγή – μα εκεί πουλάνε ακαθάριστα κάσιους  γεμάτα μηρμήγκια, οπότε δεν.  Φτάνουμε  φορτωμένοι  και ξεθεωμένοι στην προβλήτα  όπου συνειδητοποιούμε οτι : το tide έχει πέσει πολύ  και η βάρκα μας βρίσκεται 500 μέτρα μακριά από τη θάλασσα!! Την πατήσαμε σαν αρχάριοι.. 

Αποχαιρετούμε τον σύντροφο Amir και τον πληρώνουμε για την ξενάγηση

-“Παρακαλώ, μιλήστε για μένα στους φίλους σας”, λέει κάπως μελαγχολικά. 

Το κατέβασμα από την προβλήτα είναι  σχεδόν περιπέτεια. Βάζουμε τις προμήθειες στη βάρκα κι αρχίζουμε να την τραβάμε, μια διαδικασία αηδιαστική γιατί πατάμε σε μια λασπώδη άμμο, με φύκια,  κοχύλια, σκουπίδια και τεράστιους αστερίες, που μας ρουφάει τα παπούτσια και που  βουλιάζουν μέσα της  τα πόδια μας. Μπλιαξ. Μετά από αρκετή ώρα,  φτάνουμε επιτέλους  σε πιο βαθιά νερά, ανεβαίνουμε στη βάρκα και γυρνάμε στο Φιλίζι. Τρώμε  αυγά, τηγανητές πατάτες  και ντοματοσαλάτα  και κοιμόμαστε ψόφιοι από τις 9μμ

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου  

 Bonerate is.- όρμος Teluk Lingeh, Flores is. 08°17’S – 120°35’Ε    70ΝΜ – 14 ώρες

05.15 Αποπλέουμε με το πρώτο φως. της ημέρας Ταξιδεύουμε για λίγο με τη μηχανή και μετά κάνουμε  ωραία πλεύση πεταλούδα.

19.00  Ρίχνουμε άγκυρα στον κόλπο Teluk Linggeh,  στο νησί  Flores . Γύρω μας οι ντόπιοι ψαράδες ρίχνουν δίχτυα. Λίγο αργότερα βλέπουμε να καταφθάνει το s/y Serenity of Swanwick και ευτυχώς προλαβαίνουμε να τους προειδοποιήσουμε από το VHF για να μην πέσουν πανω στα δίχτυα . Μόλις σκοτεινιάζει ακούγεται το  πρώτο κάλεσμα του ιμάμη. Μετά από λίγο αρχίζει δεύτερο, τρίτο και το τέταρτο το καλύτερο, αφού ψέλει ένα παιδάκι. Ήμαρτον.

Το ξημέρωμα θα αποπλεύσουμε- ανυπομονουμε να φτασουμε στο Komodo για να δουμε τους περιφημους δρακους! .