12 Σεπτεμβρίου 2023 

Flores island   –  Teluk Lingeh bay  – Gili Bodo islet.    –  08°22’S – 120º00’E    –  37NM      

06.00   Σαλπάρουμε με το πρώτο φως της ημέρας, να προλάβουμε πριν αποκλειστούμε από  τα δίχτυα των ψαράδων του χωριού. Παράξενο μέρος διαλέξαμε για διανυκτέρευση, μα  ήμασταν πολύ κουρασμένοι.  Χτες  ταξιδεύαμε όλη μέρα.  Αποπλεύσαμε χαράματα από το νησί Bonerate  και φτάσαμε αργά το απόγευμα  στο Flores,  ένα μεγάλο νησί  που ανήκει στην ομάδα Lesser Sunda Islands, όπως  τα Komodo,  Sambawa, Lombok,  Bali  κ.α.  

Flores,λουλούδι, το βάφτισαν οι Πορτογάλοι έμποροι που ήρθαν  το 1511 μ.Χ.  Οι Πορτογάλοι έφτιαξαν αποικία με Ιησουίτες μοναχούς για να σώσουν την ψυχή των άπιστων κατοίκων, έχτισαν φρούριο και ένα σταθμό  ανεφοδιασμού για   τα καράβια  τους που έκαναν εμπόριο σανταλόξυλου και μπαχαρικών στις Ανατολικές Ινδίες. . Σήμερα, το  νησί  φημίζεται για την μοναδική φύση του, το μέλι, τα πολλά, ενεργά ηφαίστεια του  και  για τους “δράκους Komodo”, ένα είδος σαύρας που δεν  υπάρχει πουθενά αλλού στον πλανήτη και που το μήκος της μπορεί να φτάσει τα  τρία μέτρα.

Στις 14.30  φτάνουμε στο ακατοίκητο μικρό νησί Gili Bodo,  για το οποίο μας μίλησε  ο  Manuel,  Πορτογάλος του sv Anima. Φουντάρουμε στα 15-20 μέτρα βάθος, σε μια στενή λωρίδα  καθαρής άμμου, ανάμεσα  στην ακτή και τον ύφαλο που την  περιβάλλει, δίπλα σε 4 σκάφη  του ράλλυ.  

Η βουτιά στη θάλασσα είναι απόλαυση! Το νερό έχει θερμοκρασία 27,7°C, αισθητά πιο ζεστό από οτι στα νησιά Wakatobi. Δυστυχώς, τα κοράλια δεν είναι σε  καλή κατάσταση, ίσως γιατί υπάρχουν  πολλά  crown of thorns, ένα είδος αστερία που τρώει  κοράλια. Ο ύφαλος πάντως έχει πολλά ψάρια κι αυτό είναι θετικό. Ανάμεσα τους, εντοπίζουμε ένα  Javanese Damshelfish, ένα μικροσκοπικό ψάρι με υπέροχα χρώματα, είδος που δεν υπήρχε στον Ειρηνικό Ωκεανό!

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου

05.00 Ξημερώνει. Ουρανός και σύννεφα καθρεφτίζονται  σε  θάλασσα  ασύσπαστη. Κοπάδια από μικρά ψάρια πετάγοντα  από το νερό,  σαν ασημένια βροχή! Έξω στο νησί,  οι μακάκες πίθηκοι πηδούν από  κλαδί σε κλαδί  ή  περιδιαβαίνουν  την ακροθαλασσιά, να ψαρέψουν  για να ταΐσουν τα μικρά τους. Τί βλέπουν τα μάτια μας, αγάπη μου!

17.30  Έχουμε προσκαλέσει σε δείπνο  τους Αγγλους του s/y Serenity of Swanwick. Ο Γιώργος έψησε πολύσπορο ψωμί και  νόστιμες τυρόπιτες – συνταγή δικής του επινόησης κι εγώ έφτιαξα την   μελιτζανοσαλάτα της  γιαγιάς μου Μαργαρίτας και  σπαγκέττι “aglio, oglio, pepperoncini’, λάδι σκόρδο και τσίλι, για την Σάρα που είναι χορτοφάγος κι εχει δυσανεξία στα γαλακτοκομικά. Η Sarah &  ο Phil φέρνουν ένα μπωλ με ζεστά φαλάφελ.  Στην κοινωνία των ταξιδευτων, σε κάθε συνάντηση συνηθίζεται να προσφέρουν  όλοι ένα πιάτο φαγητό ή κάποιο σνακ.   

Οι καλεσμένοι μας έρχονται, καθόμαστε στο κοκπιτ. Η Σάρα είναι 62 χρονών, μικροκαμωμένη, με κοντά καστανόγκριζα μαλλιά, γυαλιά  οράσεως πολλών βαθμών και μια βαθιά  φωνή  με “βασιλική” Εγγλέζικη προφορά που ξαφνιάζει. Πριν συνταξιοδοτηθούν και ξεκινήσουν  το ταξίδι τους από το Teignmouth της  νότιας Αγγλίας το 2017, η Σάρα ήταν  διευθύντρια σε μεγάλο λογιστικό  γραφείο.

Ο Phil είναι 72 χρονών, κοντούλης κι αδύνατος και  μοιάζει δέκα χρόνια νεότερος. Μεγάλωσε σε μια παραθαλάσσια  πόλη της νότιας Αγγλίας, αγάπησε την θάλασσα και  δίδασκε σε κολλέγιο, καθηγητής τεχνικών δεξιοτήτων. Όταν ήταν 25 χρονών, μια ατυχής συγκυρία  στο μάθημα  ξυλουργικής,  είχε αποτέλεσμα να κόψει  με την πριονοκορδέλα τρια δάχτυλα του δεξιού του χεριού, δείκτη, μέσο και παράμεσο. Το σοκ ήταν τρομερό, μα ο Phil δεν το έβαλε κάτω. Με φυσιοθεραπείες και αδιάκοπη  προσπάθεια, επανέκτησε σχετική χρήση του  δεξιού χεριού. Παράλληλα με την δουλειά  του στο κολλέγιο, άρχισε  να δίνει μαθήματα ιστιοπλοίας σε νέους, μετά πήρε πτυχείο yachtmaster  και συνέχισε. Απολαμβάνουμε την συζήτηση με το ζευγάρι. Κάθε θαλασσοπόρος έχει την δική του, μοναδική ιστορία…

Εκείνη την ώρα, δυο ανδρες από το ράλλυ κάθονται έξω στην παραλία. Λιγες μέρες αργότερα,  θα  αρρώστησουν αμφότεροι  από Denque. Ρίσκο η  παραμονή στην ακτή το ηλιοβασίλεμα, και στα μέρη που υπάρχουν άγρια ζώα, τα κουνούπια  είναι  ακόμα πιο επικίνδυνα.

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 

Gili Bodo – Waecicu bay, Labuan Bajo, Flores island  14 NM  

Ο επόμενος προορισμός μας είναι το  λιμάνι Labuan Bajo, από όπου ξεκινούν οι κρουαζιέρες στο Εθνικό Πάρκο Komodo. Επειδή  μάθαμε οτι το λιμάνι  είναι γεμάτο με  ψαράδικα και σκάφη κρουαζιέρας και  για να μην ανησυχούμε για την  ασφάλεια του Φιλίζι, αποφασίζουμε να κατευθυνθούμε στο  Waecicu, έναν ήσυχο κόλπο, πέντε μίλια  πιο πριν.  Φτάνοντας βρίσκουμε όλο το στόλο του ράλλυ αγκυροβολημένο  σε χώρο άπλετο, 24 σκάφη! Ρίχνουμε άγκυρα στα 10-15 μέτρα βάθος σε καθαρή άμμο και βγαίνουμε στην ακτή όπου βρίσκεται το resort  Sylvia. Όπως μάθαμε από τους προπορευόμενοους, το Sylvia αναλαμβάνει laundy (έχουμε  μαζέψει κάμποσα  άπλυτα ρούχα), σερβίρει δυτικό φαγητό  και  αλκοόλ. Η απαγόρευση του αλκοόλ  στην μουσουλμανική Ινδονησία είναι μεγάλο πρόβλημα για  τους περισσότερους. Για εμάς είναι παντελώς αδιάφορο,  αλκοόλ πίνουμε σπάνια.

Παίρνουμε ένα ταξί και πάμε στο Labuan Bajo. Ο δρόμος έχει  κίνηση  με πολυτελή  βαν που φέρνουν  τουρίστες στα μεγάλα  ξενοδοχεία. Το ταξί μας αφήνει  στο  Κέντρο Υποδοχής των κρουαζιερόπλοιων, δίπλα σε ένα μοντέρνο  εμπορικό κέντρο, με Starbucks, sushi και  boutiques, απέναντι από ένα τζαμί με λαμπερό, χρυσό τρούλο. Περπατάμε στον στενό, πολύβουο δρόμο που είναι γεμάτος από  μαγαζιά που οργανώνουν εκδρομές, κρουαζιέρες  και καταδύσεις.  Εδώ είναι μια Ινδονησία διαφορετική, οι ντόπιες κοπέλες δεν φορούν όλες μαντήλες και  οι τουρίστες φορούν σορτσάκια.  Μέσα σε όλα, βρίσκουμε μια μπουτίκ που ονομάζεται Σελήνη και  δίπλα της ένα Greek Restaurant.  Η σημαντικότερη ανακάλυψη είναι το MAISON BELMONT, ένα εργαστήριο παρασκευάζει  θεϊκό γαλλικό παγωτό που  το σερβίρει πάνω σε φρεσκοψημένα, λεπτά και τραγανά χωνάκια! Τρώμε  τρεις  τεράστιες μπάλες ο καθένας  

Το απόγευμα πάμε ξανά στο Labuan Bajo, μαζί με την Sarah και τον Phil. Ο Phil ψάχνει μπαταρία,  η μπαταρία  service του Serenity  χάλασε πριν  δυο   εβδομάδες και το ψυγείο τους υπολειτουργεί.  Δυστυχώς ούτε εδώ! 

Μετά ψάχνουμε  να βρούμε από πού θα αγοράσουμε  καύσιμα για τα σκάφη μας. Η ποιότητα των καυσίμων είναι μεγάλο πρόβλημα  στην Ινδονησία γιατί κυκλοφορούν  τρεις ποιότητες ντήζελ :  

1. Pertamina Dex, καύσιμο  καλής ποιότητας, ασφαλές για κινητήρες σκαφών μα δυστυχώς δυσεύρετο.
2. Dex Lite, που έχει μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε surfur  και δεν συνιστάται για  σκάφη  αλλά στην ανάγκη το χρησιμοποιούμε και αλλάζουμε λάδια μηχανής συχνότερα  
3. Solar, το πολύ φτηνό καύσιμο που χρησιμοποιούν τα περισσότερα πλεούμενη της χώρας και που  είναι εντελώς ακατάλληλο και πολύ επικίνδυνο για τους κινητήρες μας. Ευτυχώς στο κεντρικό λιμάνι βρίσκουμε ένα πρατήριο της εταιρίας Pertamina που διαθέτει καύσιμα καλής ποιότητας. Αύριο, θα πρέπει να φέρουμε τα  τέσσερα εικοσάλιτρα  μπιτόνια  που έχουμε για να τα γεμίσουμε. Τρώμε στο εστιατόριο Green Cherry που έχει συμπαθητικό φαγητό και ωραία  θέα στο λιμάνι.
4. 

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου

Μακάρι να είχαμε χρόνο για να εξερευνήσουμε το Komodo με το Φιλίζι, αλλά το πρόγραμμα του ράλλυ είναι πολύ γεμάτο και δεν προλαβαίνουμε. Μετά από  αρκετό ψάξιμο,  βρήκαμε έναν  ντόπιο τουριστικό πράκτορα  τον Jeffry, και οργανώσαμε για αύριο  ημερήσια κρουαζιέρα σε έξι προορισμούς του πάρκου.   Η κρουαζίέρα κοστίζει 8.500.000 ρουπίες  για έξι άτομα, δηλαδή 85 ευρώ το άτομο. Θα πάμε μαζί με τα πληρώματα των s/y  Serenity  και s/y Swiss Lady. 

Νοικιάζουμε  φτηνά ένα βαν σαράβαλο  μαζί με τους Serenity, με οδηγό  έναν νεαρό που δεν μιλάει λέξη αγγλικά και πάμε στην πόλη. Ρωτώντας  εδώ κι εκεί, καταφέρνουμε να εντοπίσουμε το pasar, αγορά φρέσκων τροφίμων, και αγοράζουμε ολόφρεσκα φρούτα και λαχανικά – σωθήκαμε! Επόμενη στάση  στο καφέ Eleven,  όπου συναντάμε τον  τουριστικό πράκτορα Jeffry και του  δίνουμε προκαταβολή για την αυριανή κρουαζιέρα –  απόδειξη δεν  πήραμε.  Μετά, πάμε για προμήθειες  στο  supermarket Zasco Mart, όπου, δυστυχώς βρίσκουμε μόνο μέλι Nusantara και κράκερς. Στάση απόλαυσης  στο  Burger Point, όπου τρώμε μπέργκερ, μετά από μήνες!  Τελος, πάμε στο πρατήριο καυστίμων, γεμίζουμε  όλα τα μπιτόνια. Με το σαραβαλο βαν  φορτωμένο στα όρια του, επιστρέφουμε στο αγκυροβόλιο για το μεγάλο φινάλε: το κουβάλημα προμηθειών και καυσίμων  στο Φιλίζι και μετά  τακτοποίηση τους! Αυτά ως μικρή γεύση για όσουν  νομίζουν οτι ζωή σε σκάφος σημαίνει ηλιοθεραπεία  σε εξωτικές παραλίες, με ένα  κοκτειλ. 

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2023

07.00 Το μικρό ταχύπλοο προσεγγίζει το ΦΙλίζι με καθυστέρηση 45 λεπτών, αναμενόμενο αφού  οι Ινδονήσιοι  βλέπουν με άλλο μάτι το χρόνο – jam karet λένε,  δηλαδή  “χρόνος σαν λάστιχο”. Το πλήρωμα είναι δυο νέοι και μια κοπέλα 20 + χρονών που καταλαβαίνουμε οτι δεν μιλούν αγγλικά, άρα δυστυχώς  ξενάγηση δεν υπάρχει. Το σκάφος, μικρότερο και παλιότερο απ’ αυτό που μας διαφήμιζε ο πράκτορας –   παίρνει  πορεία νότια.

Με ταχύτητα 25 ΚΝ διασχίζουμε τα γαλήνια νερά του Εθνικού Πάρκου.  Η φύση του νησιού Flores είναι  διαφορετική από των βορειότερων νησιών.  Εδώ η γη είναι ξερή,  παντού ολόγυμνοι λόφοι απο  κόκκινο χώμα  και απότομοι βράχοι που  μοιάζουν να ψήνονται κάτω από τον καυτό  ήλιο.

Τριάντα λεπτά  αργότερα το σκάφος μπαίνει στον στενό κόλπο  Loh Buaya, στη βόρεια πλευρά του νησιού Rinca (Ρίντσα). Στην προβλήτα  δεσπόζει ένα γλυπτό μεγάλου μεγέθους που απεικονίζει  ένα στιγμιότυπο πάλης ανάμεσα σε δυο εξαγριωμένους δράκους.

 Στην  μεγαλόπρεπη είσοδο  του Loh Buayana Komodo National Park μας υποδέχονται οι rangers, οι δασο – φύλακες του νησιού και μας συνοδεύουν σε ένα  μακρύ, υπερυψωμένο  μονοπάτι, φτιαγμένο σαν γέφυρα, έτσι ωστε να προστατεύει το χώμα του νησιού από την μόλυνση από τα παπούτσια των επισκεπτών …ή το ανάποδο. Ο  νεαρός δασοφύλακας  σταματά μπροστά σε έναν μεγάλο πίνακα με εικόνες και πληροφορίες.

¨ Ο δράκος Κomodo”, λέει με σπασμένα αγγλικά, “είναι σαύρα του είδους Monitor, η μεγαλύτερη  του πλανήτη μας, είδος απειλούμενο  που ζει  μόνο  στα νησιά Komodo, Rinca  και Flores. Είναι ένα ζώο σαρκοβόρο που για να πιάσει τη λεια του στήνει ενέδρα.  Στο φυσικό περιβάλλον του Rinca  ζουν πολλά είδη  άγριων ζώων, νεροβούβαλοι, άγρια άλογα,  ελάφια, πίθηκοι, κατσίκια, φίδια, διάφορα ερπετά και όλα, από τους μικρότερους δράκους  ως τα μεγαλύτερα ζώα, μπορεί να  γίνουν λεια του. Ο δράκος ακόμη κι άν είναι  μικρότερος σε μέγεθος μπορεί να σκοτώσει ένα μεγάλο βουβάλι ή ένα άλογο! Η δαγκωματιά του είναι θανατηφόρα. Το σάλιο του  περιέχει 57 δηλητηριώδη βακτήρια, τα οποία  προκαλούν παράλυση και στη συνέχεια  επιφέρουν αργό θάνατο, οπότε ο δράκος επιστρέφει και τρώει το ζώο.  Οι δράκοι είναι  άγριοι κι επικίνδυνοι. Αν τους συναντήσετε θα  πρέπει να κρατήσετε απόσταση ασφαλείας!….”

Στο μεταξύ, όση ώρα μιλάει , δυο νεαροί δράκοι περιδιαβαίνουν αργά το ξέφωτο, ακριβώς πίσω του –  στιγμιότυπο από  την  εποχή των δεινοσαύρων. Μετά από δυο  ακόμη στάσεις για  ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το νησί και τα ζώα του, επισκεπτόμαστε το μικρό μουσείο και το κέντρο πληροφόρησης. 

Με δυο δασοφύλακες οδηγούς ξεκινάμε μια διαδρομή σε φυσικό  μονοπάτι, μέσα σε  ένα αραιό δάσος με παράξενα  φυτά και δέντρα. Η ζέστη είναι έντονη, τόσο έντονη που δεν ακούγεται ούτε πουλί!  Ξαφνικά, ο  δασοφύλακας σταματά  και  μας κάνει νόημα “ησυχία”. Κάτω από τη σκιά των δένδρων, μέσα σ’ ένα  φυσικό νερόλακο, δροσίζονται μια νεροβουβάλα και το μικρό της βουβαλάκι. Κοντά τους κάθονται μια ομάδα πιθήκων, αναμεσα τους πέντε – έξι θηλυκιές με μωρά στην αγκαλιά. Η σκηνή αποπνέει απόλυτη γαλήνη μα,  άθελα  μου  σκέφτομαι πως όλα αυτά τα ζώα, θα   μπούν σύντομα στο μενού κάποιου δράκου.

Μετά από λίγο φτάνουμε σε αδιέξοδο:  ένας  τεράστιος δράκος έχει ξαπλώσει  φαρδύς – πλατύς  στη μέση της  γέφυρας που πρέπει να διασχίσουμε. Το ερπετό μοιάζει  να κοιμάται, ο ranger πιθανολογεί οτι έφαγε και προσπαθεί να χωνέψει.

Η πέψη του  δράκου είναι πολύ αργή, όπως και ο μεταβολισμός του και του αρκούν μόνο 12 γεύματα ανά έτος  για να επιβιώσει! Περνάμε  κάτω  από τη γέφυρα κι ερχόμαστε μπροστά του για να τον φωτογραφίσουμε. Κούκλος!!

Μετά από μια  κυκλική διαδρομή στα μονοπάτια και τους λόφους του νησιού, επιστρέφουμε στην προβλήτα και φεύγουμε.

Το ταχύπλοο πλέει ανάμεσα στα μικρά νησιά και σύντομα σταματά στο Manta Point, όπου ελπίζουμε να κολυμπήσουμε με manta rays. Μπαίνουμε στο νερό μα δεν είμαστε  τυχεροί. Είδαμε τρια manta rays.  μα δυστυχώς έμειναν σε μεγάλο βάθος. Ευτυχώς, έχουμε κολυμπήσει δίπλα τους στα Φιτζι. 

Επόμενος στάση μας στο Pulau (νησί) Karangan, που δεν είναι ακριβώς νησί μα  μια λωρίδα κατάλευκης άμμου (Sand Bar)  μέσα σε διαυγή, ρηχή θάλασσα με εκτυφλωτικό τυρκουάζ χρώμα. Γύρω της υπάρχει ύφαλος με  πολύχρωμα κοράλια, τροπικά ψάρια και άπειρους, τεράστιους αστερίες. Πάνω στην λωρίδα άμμου βρίσκεται μια καλύβα από   driftwood (ξύλα που ξέβρασε η θάλασσα),  φυσική και τέλεια, σαν  έργο τέχνης. Δεν βρίσκω  λόγια. Ευγνωμοσύνη!

Το σκάφος ξεκινά ξανά, κάνει μια σύντομη στάση στο νησί Komodo και μετά κατευθύνεται προς  τη δύτική ακτή  του Rinca. Φτάνουμε στο Pink Beach κι ο καπετάνιος κόβει ταχύτητα. Τα κύματα σπάζουν αφρίζοντας στην αμμουδιά. Ο νεαρός ναύτης πηδά στα ρηχά, προσπαθεί να κρατησει το σκάφος για να αποβιβαστούμε μα  αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο Γιώργος πηδά στο νερό να βοηθήσει. Με ομαδική προσπάθεια, πηδάμε ένας ένας στα ρηχά.  Κάτω από απότομες κορυφές με εντυπωσιακούς βράχους απλώνεται  μια πανέμορφη παραλία με άμμο ροζ, που  γίνεται   φούξια, κόκκινη  κάθε  που την βρέχει το κύμα. Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας!

Καθόμαστε σε ένα από τα υπόστεγα,  τρώμε το νόστιμο γεύμα που  έχει  ετοιμάσει  το πλήρωμα και αγοράζουμε παγωμένες καρύδες για να πιούμε το νερό τους! ¨Ονειρο!

Με βαριά καρδιά, γυρνάμε στο σκάφος και φεύγουμε  από τη μαγική παραλία. Μετά από δέκα λεπτά στατάμε σε μια προβλήτα,  στην ανατολική πλευρά του νησιού.  Μέχρι να πληρωθούν  τα εισητήρια εισόδου,  ξεμυαλίζομαι απτα όμορφά αναμνηστικά, καπέλα, κοχύλια, ξυλόγλυπτους δράκους και  διακοσμητικά  μπωλ από φίλντισι κι άλλα πολλά  που προσπαθούν ν πουλήσουν  οι πραματευτές. Ο καπετάνιος μου με τραβά από το χέρι και ξεκινάμε. Ανεβαίνουμε ένα μονοπάτι με αμέτρητα σκαλοπάτια, χωρισμένο σε τέσσερα “επίπεδα”,  για δυνατά πόδια. Μετά αρκετή ώρα και πολύ ιδρώτα φτάνουμε στην κορυφή του νησιού κι απολαμβάνουμε την συγκλονιστική θέα  μακριά στα γύρω νησιά  και στο πανέμορφο Rinca. 

Επιστρέφουμε στο Φιλίζι  μετά  τη δύση του ήλιου. Η τέλεια μέρα   κλείνει με πίτσα φτιαγμένη από τα χέρια του καπετάνιου μου και πατάτες τηγανητές φτιαγμένες από τα δικά μου….Η λάτζα δική μου, πάντα.

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου   Flores island –    Labuan Bajo  to Makassar Reef      22 NM

06.00 Πολύ θα  θέλαμε να μείνουμε εδώ  λίγο ακόμα,  μα πρέπει να  συνεχίσουμε.  Σε τρεις μέρες  πρέπει να βρισκόμαστε 100 ναυτικά μίλια μακριά, στο Welcome Party που διοργανώνει για το ράλλυ η κυβέρνηση του λιμανιού Bima, στο νησί Sumbawa,  δυτικά του  Flores.  Ο Raymond, ο διοργανωτής μας,  ζήτησε να είμαστε όλοι εκεί. Διαβάσαμε οτι η Bima είναι φτωχικό μέρος, χωρίς  ξένο τουρισμό, οπότε  αποκλείεται να βρούμε για να αγοράσουμε τρόφιμα “δυτικού τύπου”.  Είναι νωρίς, έχουμε καύσιμα, φρούτα,  λαχανικά. Προλαβαίνουμε να πεταχτούμε ως το  Labuan Bajo, μήπως βρούμε τυριά, γυαούρτι κλπ.

07.30 Πάμε στη ρεσεψιον  του Hotel Sylvia,  μα δεν υπάρχει  ταξί. Για να μην χάνουμε χρόνο – κι επειδή χρειαζόμαστε την άσκηση –  ξεκινάμε το περπάτημα κι ανεβαίνουμε οοοολη  την απότομη ανηφόρα,  από το ξενοδοχείο ως τον κεντρικό δρόμο! Εκεί, ξέπνοη, σταματάω ένα ταξί και το μοιραζόμαστε με  μια νεαρή από την Σιγκαπούρη.  Μέχρι να  αφήσουμε  την κοπέλα στο αεροδρόμιο – παίρνουμε πληροφορίες για την πόλη της. Σε  3-4 εβδομάδες  θα φτάσουμε  με το Φιλίζι στην Σιγκαπούρη ή δίπλα στη Μαλαισία, προοπτική συναρπαστική!

 Στο Labuan Bajo πάμε στα  μεγαλύτερα σουπερμάρκετ, μα γιαούρτι και τυρια δεν βρίσκουμε, φαίνεται αυτά τα τρόφιμα  δεν υπάρχουν στην Ινδονησία. Απογοητευμένοι, παίρνουμε ταξί να γυρίσουμε και τότε βλέπουμε  – τυχαία  –  στην άκρη του δρόμου, μια επιγραφή  Deli Point Food Store. Αρχίζω τα παρακάλια στον ταξιτζή ώσπου σταματά και  παρκάρει σε μια άκρη του στενού δρόμου. Μπαίνω τρέχοντας  στο  μικρό delicatessen κι αγοράζω γνήσια Ιταλική Grana,  ολόφρεσκη mozzarella, ζαμπόν από το Bali και μερικά πακέτα spaghetti Garofalo, τα πιο αγαπημένα μας. Ανέλπιστο!!

09.30 Επιστρέφουμε στο Φιλίζι και αποπλέουμε. Διαπλέουμε πολλά  νησιά,  ψάχνουμε, τριγυρνάμε, δεν βρίσκουμε ασφαλές αγκυροβόλιο και  συνεχίζουμε προς την ατόλη Makassar. 

14.30 Το σύννεφο που έκρυβε τον ήλιο μας κάνει τη χάρη να φύγει, για  να διασχίσουμε το πέρασμα της ατόλης με ασφάλεια.  Δυο  ιστιοπλοϊκά  που γνωρίζουμε,  s/y NV και s/y Lola B, είναι αραγμένα στα γαλήνια νερά του lagoon  ( η “λίμνη” που δημιουργείται από τον ύφαλο). Ερευνούμε τον βυθό και τα βάθη ώσπου βρίσκουμε ένα ασφαλές σημείο αγκυροβολίας σε υπέροχα διαυγή νερά. Το μέρος είναι ονειρεμένο!

Φοράμε τα απαραίτητα και βουτιά για εξερεύνηση.  Κολυμπάμε κόντρα στο δυνατό ρεύμα ως τα ρηχά. Αμέτρητοι τεράστιοι αστερίες στολίζουν τον αμμώδη βυθό της θάλασσας,  και παρότι  πουθενά πολύ είναι όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους.

Στα πιο βαθιά νερά η διαύγεια είναι εκπληκτική. Υπέροχα μπλε κοράλλια που μοιάζουν σαν τεράστια λουλούδια σκεπάζουν το βυθό. Πιο  πέρα στα ρηχά του υφάλου, βλέπουμε ένα άλλο είδος σαν  λεπτεπίλεπτη  ροζ δαντέλα, που δεν έχουμε ξαναδεί, απίστευτη ομορφιά!

Καθώς κολυμπάμε  αμέριμνοι ερχόμαστε  ξαφνικά  πρόσωπο με πρόσωπο με έναν καρχαρία του υφάλου. Οι ματιές μας διασταυρώνονται για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου,  ένα βλέμμα  ψυχρό, τα μάτια  του σαν από γυαλί. Με ταχύτητα εκπληκτική, κάνει στροφή 180° κι εξαφανίζεται.  Ο καρχαρίας μας φοβήθηκε περισσότερο από ότι εμείς!

19 Σεπτεμβρίου 2023 – Makassar Reef- Pulau Labuan Gili Banta 29NM

03.30 Μοιάζει απίστευτο μα μερικές φορές  ο άνθρωπος σκέφτεται καθαρότερα όταν κοιμάται απο ότι ξύπνιος. Ξύπνησα στις 3πμ γιατί θυμήθηκα οτι πρέπει να στείλω μήνυμα Airbnb με οδηγίες  άφιξης στους ξένους που έρχονται στο  σπίτι μου  στην Αίγινα. Ευτυχώς, όλα καλά! Η διαφορά της ώρας με την Ελλάδα δυσκολεύει τα πράγματα και δεν θα τα κατάφερνα χωρίς την  βοήθεια  της αδερφής μου. 

06.00 Ο  καπετάνιος μου   κατεβάζει τον καιρό, ο  κυρίαρχος  ελαφρύς ανατολικός άνεμος της εποχής θα μας πάει  τέλεια ως τον  προορισμό μας, το λιμάνι Bima, 80 ναυτικά μίλια  στα δυτικά. Μελετάμε το χάρτη, η απόσταση είναι μεγάλη και θα είναι καλύτερο να σπάσουμε την διαδρομή. 

13.00 Μετά από δυο ώρες κολύμπι, αποπλέουμε με βαριά καρδιά. Το κολυμπι είναι η πιο αγαπημένη μας άσκηση, το σώμα μας το χρειάζεται πολύ.  Βγαίνουμε από το άνοιγμα του υφάλου Makassar κι ανοιγουμε πανιά. Δυνατά θαλάσσια ρεύματα αναστατώνουν τη θάλασσα και το Φιλίζι πασχίζει να τα νικήσει. Καβατζάρουμε το νησί Komodo και συνεχίζουμε δυτικά. Λευκά πανιά και πολύχρωμα spιnaker  αρμενίζουν στον ορίζοντα, οι φίλοι μας χαιρετούν από μακριά κι από το VHF. ¨Ομορφες στιγμές

Μετά από 4,5 ώρες  πλεύση, κάμποσους πειραματισμούς και συνδυασμούς ιστιοφορίας, κι αφού μελετήσαμε το Cruising Guide to Indonesia, αποφασίζουμε να σταματήσουμε στο  αγκυροβόλιο C  του pulau (νησιού) Labuan Gili Banta.  Μπαίνουμε στον κλειστό  κόλπο και φουντάρουε σε βυθό λευκής άμμου, σε ασφαλή απόσταση από τα κοράλλια και τον υφάλο. Σβήνουμε τα όργανα ναυσιπλοίας και κοιτάζουμε γύρω.  Ερημιά! Το βαθύ μπλε της θάλασσας και του ουρανού, οι  βράχοι, οι θάμνοι, τα δέντρα  στην αμμουδιά  μας φέρνουν  ένα  ταυτόχρονο deja vue :

-“Κυκλάδες”, λέει ο Γιώργος”

-“Κύθνος!”, λέω με νοσταλγία. Πότε θα γυρίσουμε στην Ελλάδα με το Φιλίζι? Εννιά χρόνια έχουν περάσει…. Φοράμε  τα απαραίτητα και πάμε για κολύμπι.  Μέχρι να βγούμε από το νερό έρχονται ακόμα τέσσερα σκάφη. 

20 Σεπτεμβρίου  Labuan Gili Banta island  to Bima port, Sambawa island 55 NM

07.00 Ξύπνημα στις 6 και απόπλους στις 7 πμ. Βγαίνουμε από τον κόλπο και δοκιμάζουμε να πάμε αριστερά και  βόρεια – την λογική πορεία –  μα  η θάλασσα   είναι γεμάτη ρουφήχτρες (eddies), το ,ρεύμα αντίθετο και τόσο   δυνατό που είναι αδύνατο να προχωρήσουμε!  Μετά από 15 λεπτά   με μηδενική ταχύτητα, στρίβουμε  180º και το Φιλίζι αρχίζει να  “πετάει” με ταχύτητα SOG 10 kts και BOAT 4,5 kts  Στο νοτιοδυτικό ακρωτήριο συναντάμε ξανά ισχυρά   ρεύματα που μας σπρώχνουν πλαγίως προς τους βράχους.  Ο καπετάνιος μου  ανάβει το μοτέρ και ανεβάζει  στροφές. Μετά από δεκα μίλια, απομακρυνόμαστε αρκετά ώστε  να απολαύσουμε την  ιστιοπλοΐα.

Πλέουμε  για μίλια μαζί με τα Lola B, Catleya, Anima, 9 Lives, Serenity of Swanwick.  Διαπλέουμε τη νότια ακτή του πανύψηλου νησιού – ηφαιστείου Sangeane  και συνεχίζουμε, πλέοντας στα ανοιχτά  του Sambawa. Τα  μεγάλα καταμαραν Anima και Catleya σταματούν και  ρίχνουν άγκυρα  στο χωριό Were, για να επισκευθούν το  παραδοσιακό ναυπηγείο ξύλινων καραβιών. Εμείς το προσπερνάμε χωρίς δεύτερη σκέψη, Για  ένα σκάφος μονόγαστρο (monohull)  σαν το Φιλίζι, μια νύχτα σε αγκυροβόλιο τόσο εκτεθειμένο στο κύμα, είναι δυσάρεστη εμπειρία. Συνεχίζουμε πορεία με  πανιά πεταλούδα. Μαγεία!

18.00 Λίγο πριν δύσει ο ήλιος ρίχνουμε άγκυρα  στη Bima,  όπου βρίσκονται ήδη ολλά σκάφη του στόλου. Βγαίνουμε  έξω  και συναντόμαστε με τους Συμμετέχοντες στο “Bean bag bar” (όπως ονόμασαν οι Αυστραλοί το εστιατόριο με τις πολύχρωμες πολυθρόνες bean bag) 

21 Σεπτεμβρίου – Kota (city) Bima, pulau (island) Sambawa  08º28’S – 118º42′ E 

09.30 Δενουμε τη βάρκα μας στην πλαστική  επιπλέουσα προβλήτα που έχουν τοποθετήσει για το ράλλυ κι ανεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλια που οδηγούν σε ένα πλατύ  λιμενοβραχίονα. Ντόπιοι  τεχνίτες προετοιμάζουν τον χώρο για   την αποψινή γιορτή,  κάποιοι συναρμολογούν  μια γιγάντια βεντάλια από μπαμπού, άλλοι βάφουν με φρέσκια μπογιά τα φθαρμένα τεράστια  γράμματα που υποδέχονται τους επισκέπτες στην επαρχία Pantai Lawata, ενώ κάποιοι άλλοι πασχίζουν να σταθεροποιήσουν το μακρύ  χαλί – διάδρομο  από  κόκκινο πλαστικό βελούδο, που ο άνεμος  το σηκώνει συνέχεια  και το στριφογυρνάει. 

Στοην άκρη του  λιμανιού υπάρχει μια σειρά από μαγαζια   κι εστιατόρια, μα τα περισσότερα είναι κλειστά κι ο περιβάλλων  χώρος εχει χώματα, πέτρες  και σκουπίδια. Οι  ντόπιοι  μας χαιρετούν με πλατιά χαμόγελα

. Βρισκόμαστε 1 χιλιόμετρο  από το κέντρο  και κάνει πολλή  ζέστη για περπάτημα. Ο Γιώργος μιλά σε ένα νεαρό  που κάθεται καβάλα σε μια μοτοσυκλέττα  του τάζει 20.000 IDR , ινδονησιακές ρουπίες = 1,20 ευρώ και του ζητά να μας πάει πιο κάτω. Αυτός δέχεται  με χαρά και στέλνει μήνυμα σε ένα φίλο του. Μετά από δυο λεπτά είμαστε επιβάτες σε δυο μοτοσυκλέττες και διασχίζουμε έναν παραλιακό δρόμο με  ψηλά δένδρα. Οι νέοι μας αφήνουν έξω  ένα μοντέρνο σουπερμάρκετ, όπου βρίσκουμε ψυγείο με παγωτά Algida και  τρώω δυο  Cornetto  το ένα μετά το άλλο! Βγαίνοντας  συναντάμε τους Αυστραλούς του s/y Oceal Lady,  Cozzi & Mitso που επιστρέφουν   ενθουσιασμένοι από το pasar, την αγορά φρέσκων προϊόντων της Bima, όπου θα θέλαμε να πάμε κι εμείς.  Ο Hari, ένας ντόπιος εκπρόσωπος  της διοργάνωσης  που  μιλά  καλά αγγλικά. αναλαμβάνει να μας πάει  με το αυτοκίνητο. Διασχίζουμε τον  κεντρικό εμπορικό δρόμο της Bima με τα μεγάλα καταστήματα που πουλούν αυτοκίνητα,  μοτοσυκλέτες, έπιπλα και  ηλεκτικές συσκευές. Η  κίνηση  είναι κάπως χαώδης, τα  αυτοκίνητα είναι περικυκλωμένα από αμέτρητες μοτοσυκλέτες. Μετά από δυο δρόμους τα κτίρια αραιώνουν και ο Hari παρκάρει.

Η αγορά (pasar)  απλώνεται κάτω από ένα μεγάλο υπόστεγο. Εδώ υπάρχουν  τα πάντα, από  φρούτα, λαχανικά, ψάρια και κοτόπουλα ώς  φορέματα, κάλτσες κι εσώρουχα   και οι τιμές  είναι απίστευτα χαμηλές.  Οι πωλητές είναι  κυρίως γυναίκες. Τα προσωπα τους κουρασμένα από τις μακριές ώρες  της δουλειάς μα τα μάτια τους φωτεινά κι έτοιμα να χαμογελάσουν. 

Θα ήθελα να τις φωτογραφίσω όλες.  Το πιο συναρπαστικό στις  αγορές είναι οτι εκεί συναντάμε τους άνθρωπους του τόπου και βλέπουμε τον τρόπο που ζουν. Βλέπω ένα καλάθι γεμάτο με ζωντανά νεογέννητα κοτοπουλάκια βαμμένα τυρκουάζ, μωβ, πορτοκαλί και κίτρινα, δώρα για μικρά παιδιά. Επιστρέφουμε στο Φιλίζι γεμάτοι από την  δυνατή εμπειρία. 

18.00  Η προβλήτα έχει γεμίσει ασφυκτικά από φουσκωτές βάρκες, οι Συμετέχοντες είναι  όλοι εδώ. Το  Sail 2 Indonesia Rally  φτάνει για  πρώτη φορά στην Bima  και οι άνθρωποι του τόπου  θέλουν να  εντυπωσιάσουν με μια μεγαλόπρεπη Τελετή Καλωσορίσματος! Ο χώρος της προβλήτας  έχει μεταμορφωθεί  με  το εντυπωσιακό σκηνικό από μπαμπού, φώτα, τραπέζια και το ατίθασο κόκκινο  χαλί, που  σηκώνεται  σε κάθε ριπή του ανέμου.

Καθόμαστε στις θέσεις μας. Απέναντι  μας κάθονται οι εκπρόσωποι  της  τοπικής κυβέρνησης και οι  άρχοωτες. Οι  άνδρες είναι ντυμένοι με την  κομψή  φορεσιά της Ινδονησίας,  πουκάμισο από ύφασμα με ωραία σχέδια, παντελόνι  ή σαρόνγκ και  μαντήλι  Udeng στο κεφάλι. Ανάμεσα τους  κάθονται  και οι αρχόντισσες του τόπου, ντυμένες  με χρυσοποίκιλτα φορέματα, μαντήλες, κοσμήματα.  Η εκδήλωση  ξεκινά.  Η ορχήστρα παίζει  τοπική μουσική με κρουστά και για πρώτη φορά βλέπουμε να παίζουν ζωντανά το  χαρακτηριστικό  πνευστό όργανο seruna. Δέκα νεαρές κοπέλες  χορεύουν Tari Pentambutan,  τον παραδοσιακό χορό του τόπου.  Οι χορεύτριες φορούν μακριά  φορέματα από πολύχρωμο υφαντό ύφασμα και  γυαλιστερό σατέν και στο κεφάλι  μαντήλες με στεφάνια από κίτρινο και χρυσό ύφασμα που  τις κάνουν να μοιάζουν με  …μεγάλα λουλούδια. Ο χορός  τους  έχει  χάρη, σεμνότητα και γλυκύτητα. 

Μετά  την παράσταση,  κάθε χορεύτρια  έρχεται και παίρνει από μια  από εμάς τις γυναίκες του ράλλυ   και μας μαθαίνουν  τις κινήσεις του χορού και χορεύουμε μαζί!  Η γιορτή συνεχίζεται με επίδειξη πολεμικής τέχνης Buja Kadanda από δυο  άνδρες, μετά φαγητό και μουσική. Στο τέλος της βραδιάς ο άρχοντας του τόπου μας καλωσορίζει στην Bima στα Ινδονησιακά  και  οι αρχόντισσες ανεβαίνουν στη σκηνή και τραγουδούν καραόκε μαζί με την ορχήστρα!! 

22 Σεπτεμβρίου 2023

08.30 Ο Raymond και η κυβέρνηση της Bima έχουν  οργανώσει  για μας δωρεάν ξενάγηση  στην περιοχή. Ντυνόμαστε με κατάλληλα ρούχα, μπλούζες με μακρια μανίκια και μακριά παντελόνια για να μην προσβάλουμε τα ήθη του τόπου και παμε στο πάρκινγκ, δίπλα στο Bean bag bar. Εκεί  μας περιμένει έκπληξη:  δώδεκα αυτοκίνητα, που το καθένα έχει επιγραφή  με  το όνομα  κάθε σκάφους! Η αυτοκινητοπομπή  ξεκινά με επικεφαλή ένα περιπολικό  της αστυνομίας!  Διασχίζουμε την πόλη προς στα περίχωρα και  το περιπολικό ανάβει συνέχεια  φάρο και  σειρήνα. Σαν να περνά ο πρόεδρος της Αμερικής! Μετά από αρκετή ώρα φτάνουμε  στο χωριό Maria όπου επισκεπτόμαστε το Uma Lengge, έναν από τους παλαιότερους οικισμούς της φυλής Bima που χρονολογείται από τον 8ο αιώνα. Μέσα σε έναν περίκλειστο χώρο σώζονται 13 lengge,  καλύβες πάνω σε στύλους. Είναι κατασκευασμένες από ξύλο, μπαμπού και χόρτα  με  τρόπο ώστε να προστατεύουν τους ανθρώπους από τα  ζώα, τα στοιχεία της φύσης και τους κλέφτες.

Στη σύχρονη εποχή, τα lengge  χρησιμεύουν ως αποθήκες για την φύλαξη της σοδειάς του ρυζιού.  Κάτω από κάθε καλύβα υπάρχει μια εξέδρα από μαδέρια, ένας σκιερός και δροσερός χώρος  για ξεκούραση ή εργασία κατα τη διάρκεια της ημέρας. Απο μια  σκάλα  φτιαγμένη από μπαμπού και σχοινί ανεβαίνουμε  σε ένα από τα lengge. Το δωμάτιο  είναι άδειο εκτός από 4-5 σακιά  ρύζι κι  είναι τόσο μικρό που φαντάζει απίστευτο οτι  ήταν κατοικία μιας οικογένειας. 

Δυο ντόπιοιες  έχουν πουλούν  τοπικά υφαντά,  μαντήλια και udeng. Δυο γυναίκες από το ράλλυ  αγοράζουν μαντήλια για να καλύψουν τους γυμνούς ώμους  και τα πόδια τους.

Κάποιοι έχουν  μεγάλη δυσκολία να προσαρμόσουν το ντύσιμο τους στα ήθη της χώρας, ειδικά οι Αυστραλοί, καθώς οι περισσότεροι δεν  έχουν ταξιδέψει  στις νησιωτικές χώρες του Ειρηνικού. Οι Ευρωπαίοι που έχουμε διασχίσει τον μισό  πλανήτη είμαστε  ενήμεροι και  βεβαίως σεβόμαστε. Η επίσκεψη σε αυτό το  χωριό ήταν σπουδαία  εμπειρία, κρίμα που η γλώσσα στέκει εμπόδιο και δεν μάθαμε περισσότερες πληροφορίες. 

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες  με τους τοπικούς άρχοντες, επιβιβαζόμαστε ξανά στα αυτοκίνητα ενώ η σειρήνα του περιπολικού  σφυράει συνέχεια. Ρωτήσαμε την ομάδα γι αυτό κ απάντησαν  οτι κάποια μουσουλμανική οργάνωση  εναντιώθηκε στην επισκεψη του ράλλυ και  οτι υπήρξαν απειλές. 

 11.30 Επιστρέφουμε στην πόλη όπου επισκεπτόμαστε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, που ξεκίνησε ως παλάτι μαχαραγιάδων, συνέχισε ως παλάτι  σουλτάνων, ξαναχτίστηκε ως  Κυβερνείο των Ολλανδών και τώρα έχει γίνει  μουσείο. Ο ξεναγός μας μιλάει για την ιστορία της Bima, αλλα τα αγγλικά του είναι παράξενα και δεν καταλαβαίνουμε πολλα. Η ώρα πήγε δώδεκα το μεσημέρι.  Κάτω από τη σκιά των αιωνόβιων  δέντρων του κήπου, μας περιμένουν στρογγυλά τραπέζια με λευκά τραπεζομάντηλα  κι αναπαυτικές καρέκλες. Το φαγητό  είναι  καλό, το επιδόρπιο καλύτερο, ολόφρεσκο καρπούζι, ανανάς  και φρούτα του πάθους. Δυστυχώς μας σερβίρουν σε πλαστικά πιάτα και μαχαιροπήρουνα, μας προσφέρουν πλασικά μπουκάλια  εμφιαλωμένο νερό και στο τέλος έχει μείνει  ένα βουνό από σκουπίδια, σε μια πόλη που βρίσκεται ήδη στα όρια, σε ένα νησί τριγυρισμένο από  θάλασσα γεμάτη  πλαστικό. Δείχνω στον Hari φωτογραφίες από τα φεστιβάλ του Βανουάτου, όπου τα φαγητά ήταν μέσα σε πιάτα  από μπανανόφυλλα και τα ποτά φρέσκιες καρύδες, κομμένες από τα δέντρα. Του εξηγώ οτι  μια τέτοια προσέγγιση θα είχε μεγάλη απήχηση στους τουρίστες. Ο Hari δείχνει να καταλαβαίνει. Μακάρι!

14.00  Η ξενάγηση συνεχίζεται με επίσκεψη στο ορεινό χωριό Ntobo, που είναι φημισμένο για τα  υφαντά του. Οι κάτοικοι του χωριού έχουν βγει στο δρόμο να μας υποδεχτούν.  Γυναίκες κάθε ηλικίας, γιαγιάδες, μανάδες, και κορίτσια, όλες φορούν  κεφαλομάντηλα με καταπληκτικά σχέδια και χρώματα.

Όλοι θέλουν να μας μιλήσουν, παρότι δεν καταλαβαίνουμε τι λένε. Σε κάθε γωνιά  ένας αργαλιός,  σε κάθε σκιερή αυλή, έξω από τα  σπίτια, κάτω από τις εξέδρες των σπιτιών.

Οι γυναίκες υφαίνουν υφάσματα με περίτεχνα σχέδια με  φανταστικά χρώματα. Κάποια με προτρέπει και κάθομαι  δίπλα  σε μια γλυκιά γιαγιά, για να μου δείξει πως  γνέθει το μαλλί με την ανέμη. 

Το χωριό είναι πολύ μεγάλο, αμέτρητα σπίτια το ένα δίπλα στο άλλο που απ΄έξω κρέμονται υπέροχα υφαντά.

Περπατάμε μαγεμένοι από τη γλύκα  και την τέχνη αυτών των ανθρώπων. Σε  μια  αυλή παρακολουθούμε μια καταπληκτική χορευτική  αναπαράσταση της Υφαντικής Τεχνικής από δέκα όμορφες κοπέλες.

Οι χορεύτριες φορούν νιχάμπ, μακριές υφαντές φούστες μα παρά τα βαριά ρούχα τους έχουν της κορμοστασιά και τη χάρη  μια μπαλαρίνας. Αυτή είναι η  πιο εντυπωσιακή  χορευτική παράσταση από όσες είδαμε  ως τώρα στην Ινδονησία, ίσως γιατί εδώ  χορεύουν την αληθινή ζωή τους. 

Φτάνουμε  σε ένα φαρδύ δρόμο, όπου οι ντόπιοι  μας δείχνουν πως ετοιμάζουν τα φυσικές βαφές για τα υφαντά τους: τοποθετούν τα  ξεραμένα λουλούδια σε μια σκάφη από κορμό δέντρου και τα χτυπούν  με μακριά μπαστούνια από χοντρό μπαμπού, με  τόσο ωραίο ρυθμό  που θέλουμε να χορέψουμε!

Εχουμε πια φτάσει στην άκρη του χωριού. Ο Hari μας οδηγεί  σε ένα οίκημα. Πέντε κορίτσια με παραδοσιακές φορεσιές μας ραίνουν  όλους με πέταλα  λουλούδιών, όπως κάνουν στη χορογραφία του welcome dance!  

Μας προσφέρουν καφέ   που παράγεται στο νησί και  τοπικά γλυκά. Στο μεγάλο  δωμάτιο  υπάρχει μεγάλη ποικιλία από υφαντά, μα  δεν βρίσκω κάποιο που θα ήθελα να το φορέσω.  Το  υφαντό που με ενθουσίασε το βρίσκω πάνω   στο …κεφάλι   κοπέλας!

Διστάζω να το ζητήσω μα το τολμώ κι εκείνη συμφωνεί αμέσως και μου το δίνει.Είναι ένα αριστούργημα! Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο αγοράζω ένα ακόμη από τον αργαλειό, δώρο για την Τατιάνα. Ακόμα ένα αριστούργημα! 

23 Σεπτεμβρίου 2023

07.00  Τα περισσότερα σκάφη του  rally fleet αναχωρούν για το Badas. Βιάζονται να φτάσουν στον επόμενο προορισμό, για να βρούν θέση στο μικρό λιμάνι. Θα  φύγουμε κι εμείς σήμερα, μα πρώτα θα περάσουμε  από τον Χορό των Παιδιών, στο  μεγάλο γήπεδο της Bima. 

Ο Hari μας πάει  με το αυτοκίνητο στο γήπεδο που είναι γεμάτο απο κόσμο. Μας οδηγεί στις κερκίδες των “επισήμων” κι αισθάνομαι άσχημα που τα καθίσματα που έχουν κρατήσει για τους Συμμετέχοντες του ράλλυ, είναι σχεδόν όλα άδεια. Η ζέστη είναι αφόρητη και η πολυκοσμία επίσης. Ιδρώνουμε στις κερκίδες για  μισή ώρα.  Έρχεται  μια  νεανική ορχήστρα με όμορφα, παραδοσιακά όργανα.

Μέσα στο γήπεδο βρίσκονται  ομάδες μικρών παιδιών με εντυπωσιακές ενδυμασίες.  Εκατοντάδες  κορίτσια με κεφαλομάντηλα  με χρυσά στολίδια  σαν λουλούδια, εκατοντάδες αγορια με ωραίες φορεσιές, στέκονται ήσυχα και περιμένουν.  Η εκδήλωση αργεί να ξεκινήσει και κουράστηκα να κάθομαι. 

Κατεβαίνω στο γήπεδο  για να  δω  τα παιδιά από κοντά κι   γίνεται …πανικός! Δεκάδες κορίτσια κι αγόρια με  τραβούν  δεξιά – αριστερά, για   selfie,  παρασύρομαι από τα  γέλια, τις χαρούμενες φωνές, τις απίθανες ενδυμασίες, τα όμορφα παιδικά πρόσωπα. Ο Γιώργος, λίγο πιο μακριά, είναι περικυκλωμένος από παιδά. Μετά από … χίλιες selfie έρχεται η στιγμή  να φύγουμε. Ο Hari μας πάει στο λιμάνι.

10.30 Βίρα η άγκυρα κι ανοίγουμε πανιά. Το Φιλίζι βγαίνει από τον βαθύ κόλπο της Bima και παίρνει πορεία δυτική.  Πλέουμε  2-3 μίλια ανοιχτά από την ακτή του Sumbawa.  Ψάχνουμε  αγκυροβόλιο  για τη νύχτα, μελετάμε το Indonesia Cruising Guide, το Navionics, μα δεν  βρίσκουμε κάτι ασφαλές. Το Badas βρίσκεται 150 ναυτικά μίλια  μακριά. Οι νυχτερινές πλεύσεις είναι επικίδυνες,  γιατί – ως γνωστόν – οι ψαράδες βάζουν  παντού δίχτυα και FAD.  Μετά από δυο ώρες ο άνεμος πέφτει εντελώς. Ανάβουμε το μοτέρ και μαζεύουμε τα πανιά.   

17.50 Ο  ήλιος  δύει πίσω από τον  κάβο. Πλέουμε  ήδη εννιά ώρες με το μοτέρ σε  μια θάλασσα απόλυτα  γαλήνια,  σαν λάδι.  Υπάρχει μια άγκυρα στο χάρτη  Navionics, στα τέσσερα μίλια, κάποιος ταξιδευτής πέρασε τη νύχτα  του εκεί, έξω από το  χωριό Kawienda, Το σημείο είναι απόλυτα εκτεθειμένο  στον καιρό μα στη σημερινή  μπουνάτσα θα είμαστε εντάξει.

19.00 Έπεσε σκοτάδι, το φεγγάρι  δεν βγήκε ακόμα. Καθώς πλησιάζουμε  βλέπουμε  κόκκινες  λάμψεις και καπνό  πάνω  ψηλά!  Ο χάρτης γράφει Gunung (ηφαίστειο ) Tambora 2.935 μέτρα!! Μήπως είναι λάβα?  Νιώθω ένα τσίμπημα φόβου.  

20.15 Φτάνουμε στο Kawienda. Γύρω  σκοτάδι και μια υποψία από φώτα  πίσω από τα δέντρα της ακτής. Κάποιος είναι σε μια βάρκα  και φωτίζει  γύρω του με ένα φακό. Δυο παιδικές φωνές σπάζουν την  ησυχία της νύχτας.

Ο καπετάνιος μου κάνει ένα κύκλο με το Φιλίζι,  βλέπει οτι το βάθος μεταβάλλεται πολύ σταδιακά και συμπεραίνωντας οτι  είμαστε ΟΚ,  μου δίνει σήμα και φουντάρω την άγκυρα. Ξαφνικά ένας φωσφορισμός φωτίζει τη θάλασσα, είναι ένα δελφίνι που ήρθε να μας καλωσορίσει! Καλός οιωνός!  Σβήνουμε το μοτέρ και τα όργανα ναυσιπλοίας. Δεν φυσάει καθόλου, γύρω σκοτάδι κι απόλυτη ησυχία. Κοιτάμε το track, κάναμε 52 ναυτικά μίλια σε περίπου δέκα ώρες.  

Πάνω ψηλά, η κόκκινη αναλαμπή  φαίνεται ακόμη. Τί ξέρουμε για το Tambora? Συνδέω το Starlink, μπαίνω στη Wikipedia  και διαβάζω:

Ως το 1815  μ.Χ. το  ηφαίστειο Tambora  είχε ύψος 4.300 μέτρα, ήταν μια από τις υψηλότερες βουνοκορφές του αρχιπελάγους της Ινδονησίας και περνούσε  μια μακρά περίοδο αδράνειας. 

ΣΤΙΣ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1815,  ΤΟ TAMBORA ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΡΗΞΗ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΕΓΡΑΜΜΕΝΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ και των τελευταίων 100.000 χρόνων. 

Η έκρηξη  σκότωσε 70.000 ανθρώπους. Το ύψος του βουνού  κατέβηκε κατά 1.300 μέτρα. Τα βαριά ηφαιστειακά νέφη  που εκλύθηκαν προκάλεσαν τεράστιες ανωμαλίες στο κλίμα της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να καταστραφούν οι σοδειές, να πεθάνουν κοπάδια ζώων  και να προκληθεί ο  μεγαλύτερος λιμός του αιώνα. Το 1815 ονομάστηκε η χρονιά χωρίς καλοκαίρι…

Η συνέχεια στο επόμενο