110. From Maldives to Socotra Yemen, Arabian Sea 1250 NM

Uligan , Maldives 7° 4.92Ν – 72°55’ Ε

Κυριακή 9 Μαρτίου 2025

07.30 Με ελαφρύ ΒΑ άνεμο, ξεκινάμε από το μικρό νησάκι Uligan (Uligamu) για το  πέρασμα ως την Σοκότρα της Υεμένης, περίπου 1250 ναυτικά μίλια μακριά. Νιώθουμε ξεκούραστοι και  είμαστε πολύ χαρούμενοι που φεύγουμε, η παραμονή μας στις όμορφες Μαλδίβες δεν ήταν ότι καλύτερο, δεν φταίει το μέρος μα οι συνθήκες δεν ήταν καλές για μας. Ο φίλος μου  Τζινο στέλνει μήνυμα την είδηση  ότι «οι Χουθι απειλούν με επιθέσεις σε εμπορικά πλοία αν δεν ξαναρχίσει η παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας  στη λωρίδα της Γάζας». Οι Χούθι είναι στην Υεμένη, στη χώρα που ανήκει η  Socotra, ο προορισμός μας.

Μαζί με το Φιλίζι (43ft), ξεκινούν τρία ακόμα σκάφη, το NOK (46ft Heinze & Anneke -NL), το Sabbatical 2 (46ft – Andrew & Janet -NZ) και το En Dian (49ft – Tan & Rose – Singapore), με τα δυο πρώτα γνωριζόμαστε καλά.  Ο άνεμος είναι Β-ΒΔ και αναγκαζόμαστε να  πάρουμε μια πιο νότια πορεία που μας βγάζει  XTE  περίπου 35 ΝΜ πιο νότια. Το En Dian προπορεύεται. Το Sabbatical έχει αναμμένη μηχανή και κρατά πορεία πιο βόρεια. Το NOK  δεν φαίνεται πουθενά και  έχουμε αρχίζει να ανησυχούμε. Μετά από δυο ώρες  έρχεται  ένα email από τους NOK, σκίστηκε ένα από τα πανιά τους, που ήταν 17 ετών και το αντικατέστησαν με το παλιό 22 ετών, που το είχαν μαζί για back up. Εδώ ο καπετάνιος μου με κοιτάζει με το γνωστό ύφος  «πάλι δίκιο έχω», κι εγώ που τόσα χρόνια  του γκρινιάζω να ξεφορτωθούμε την 23 ετών  παλιά μαΐστρα μας που γεμίζει την καμπίνα-αποθήκη κι έχω τη φωλιά μου πολύ λερωμένη, αλλάζω θέμα ότι πάω να μαγειρέψω  και του στέλνω  φιλί στον αέρα.

Η πρόγνωση του καιρού προβλέπει ελαφρύ άνεμο για αυτό το πέρασμα,  μα ευτυχώς η πραγματικότητα αποδεικνύεται  πολύ καλύτερη. Την πρώτη μιάμιση ημέρα  ταξιδεύουμε  με δυνατό άνεμο όρτσα με μεγάλα κύματα.  Όταν  νυχτώνει  βλέπουμε με χαρά τα φώτα πορείας των Sabbatical&  En Dian  στον ορίζοντα.  Ομολογώ ότι το θέαμα τους ζεσταίνει την καρδιά μου.  Την τρίτη ημέρα  το En Dian έχει απομακρυνθεί πολύ  μα τα NOK & Sabbatical πλέουν σε απόσταση …VHF, σε ακτίνα 3-6 μιλίων.

Ο άνεμος μας κάνει τη χάρη, ακόμα κι όταν πάμε αργά  μας ταξιδεύει  με  τα πανιά.

Οι μέρες και οι νύχτες περνούν όμορφα και ήρεμα ώσπου σιγά -σιγά βγαίνουμε από τον  Ινδικό Ωκεανό και πλέουμε στην θάλασσα της Αραβίας.

16 Μαρτίου 2025 – Day 8

05.30 Στα ανατολικά  ο ορίζοντας αρχίζει να ξανοίγει ενώ στα δυτικά  η σελήνη λάμπει μεγάλη και φωτεινή, σχεδόν γεμάτη.  Έχουμε ωραία  παρέα, το Sabbatical  πλέει λίγο πιο μπροστά και το Nok λίγο πιο πίσω, σε έναν συγχρονισμό αβίαστο και φυσικό που δεν μας έχει ξανασυμβει ποτέ..   Η βάρδια μου ξεκίνησε στις 3 τα ξημερώματα, έχω κοιμηθεί  7-9μμ και 00 – 03 πμ., σύνολο πέντε ώρες- ούτε πολύ ούτε λίγο.  Φυσάει 10-15 kts από τις 100°, έχουμε δέσει τα πανιά με whisker & preventer, γενικά η πλεύση είναι ήσυχη και δεν χρειάζεται  να κάνω πολύ δουλειά, οπότε ακούω το audiobook μου.  Όταν αρχίζω να νυστάζω  πολύ,  κάνω φοβερό καινούργιο κόλπο: ψεκάζομαι ξανά και ξανά με νερό, με το ψεκαστήρι του ψωμιού και ξυπνάω. Α. έχω βρει κι άλλο κόλπο για να ξυπνάω: τρώω. Τρώω  τσιπς, μπισκότα, αποξηραμένα φρούτα, αλμυρές και γλυκές νοστιμιές. Το κόλπο  αυτό είναι αποτελεσματικό  μα κι επικίνδυνο, έχουμε πολλές ολονύχτιες πλεύσεις  μπροστά μας και φοβάμαι μην φτάσω στην Ελλάδα ψεκασμένη και  χοντρή.

ΠΛΑΦ!! ακούγεται δυνατός παφλασμός, ένα κοπάδι από  δελφίνια παίζει δίπλα στο Φιλίζι. Αναρίθμητα  δελφίνια σε τούτη τη θάλασσα.

Ξημέρωνει κι ο καπετάνιος μου ξυπνά. Στις 6.30 καταγράφουμε την απόσταση που διανύσαμε στο 7^οεικοσιτετράωρο 134 ΝΜ. Ανάβουμε το Starlink  για να πάρουμε δελτίο καιρού και  ερχεται   η είδηση ότι ο Trump βομβαρδίζει τους Χούθι.

13.00 Filizi,  Sabbatical  και ΝΟΚ  πλέουν  δίπλα – δίπλα σαν σε σχηματισμό, τί ωραία! Απολαμβάνουμε  Ελληνική σαλάτα με νόστιμες ντομάτες, αγγούρι, φέτα, κάπαρη, ελιές θρούμπες,  ρίγανη και αγνό παρθένο ελαιόλαδο και φρέσκο ζυμωτό ψωμί  του Γιώργου  -χλιδή! Ξαπλώνουμε εναλλάξ, να συμπληρώσουμε ώρες ύπνου.

Ο David  καλεί στο VHF, λέει ότι βλέπει στο AIS  μακριά δίχτυα… Ένα ψαράδικο με το όνομα Al Ikranπλέει αργά μπροστά  μας. Αποφασίζουμε να το αφήσουμε αριστερά  και να κινηθούμε βόρεια, να κάνουμε ένα κύκλο για να αποφύγουμε τα δίχτυα. Οι Νok   μας αποχαιρετούν, θα συνεχίσουν  πορεία πιο βόρεια, αφού δεν θα σταματήσουν στη Σοκότρα. Πλέουμε παράλληλα με τις σημαδούρες των διχτυών που φαίνονται ατελείωτες. Μετά από 30 λεπτά συνειδητοποιούμε ότι δεν τελειώνουν.  Ο ήλιος έδυσε κι αρχίζει να σκοτεινιάζει . To Sabbatical κάνει στροφή 180°  και ξαναγυρνά νότια  με σκοπό  να παρακάμψει  το ψαράδικο AL Ikran. Εμείς επιμένουμε λίγο ακόμη, μα στο τέλος αναγκαζόμαστε να τον ακολουθήσουμε, αυτά τα δίχτυα πρέπει να συνεχίζουν πολλά μίλια ακόμη και δεν έχουν φώτα ούτε AIS.  Μαζεύουμε τα πανιά και στρίβουμε με σκοπό  να φτάσουμε και να παρακάμψουμε το ψαράδικο και τα δίχτυα του. Ξαφνικά, βλέπουμε λίγα μέτρα μπροστά μας έναν πίδακα νερού. Μετά  ακόμα έναν.

-«Φάλαινες!»

«Στρίψε γρήγορα!»

Ο Γιώργος γυρνά το τιμόνι και κάνει στροφή 90°. Η τεράστια φάλαινα  κάνει βουτιά, η καμπούρα της διαγράφεται  στο λιγοστό φως του δειλινού σαν μικρό νησί! Η δεύτερη φάλαινα είναι πιο μικρή, είναι σίγουρα  μητέρα και μωρό καμπουρωτές φάλαινες (humpback whales). Τις κοιτάζουμε που  απομακρύνονται νιώθωντας  δεος και  ανακούφιση.  Εχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μας επαφή με φάλαινες.  Μεγάλη  τύχη  που τις συναντήσαμε, κι ακόμη μεγαλύτερη που  αποφύγαμε τη σύγκρουση  μαζί τους . Καημενούλες, πώς θα γλυτώσουν με τόσα  δίχτυα γύρω?

Ο ήλιος δύει.  Τρώμε το απολαυστικό βραδινό μας, ρύζι basmati  με  φρέσκα λαχανικά  και κρέμα καρύδας σε δυο μπωλ, γιατί ο άνεμος έχει δυναμώσει πολύ,  έχει κύμα  και κούνημα και δεν μπορούμε να σταθούμε στο τραπέζι. Κοιμόμαστε 7-9, 9,20-11.20, 11.30-02.30

Τρίτη 18 Μαρτίου 2025 – Day 9

02.30 Το ξυπνητήρι χτυπάει και σηκώνομαι  για βάρδια. Βγαίνω από την καμπίνα, μα τι βρωμάει? Βρίσκω τα ρούχα και το σωσίβιο μου στο σκοτάδι με το  κόκκινο φως από το  φως κεφαλής που φοράω πάνω από το σκούφο μου. Βρωμάει κάτι αλλά τί? Βγαίνω στο κόκπιτ.

-«Ακου τί έγινε», μου λέει ο Γιώργος. «Πριν λίγη ώρα, έτσι όπως καθόμουν εδώ,  ήρθε κι έσκασε πάνω μου ένα χελιδονόψαρο (flying fish)!. Θυμάσαι τους John  & Frances που μας είπαν στο πέρασμα του Ειρηνικού μπήκε ένα χελιδονόψαρο από το παράθυρο κι έπεσε πάνω τους, στο κρεββατι τους ενώ κοιμόντουσαν?  »

-«Να τι βρωμάει!» , λέω σαν να ξύπνησα μόλις. Μπαίνω μέσα, ψάχνω με το φακό και βρίσκω ένα μεγάλο χελιδονόψαρο  ψόφιο κάτω από το τραπέζι και πολλά λέπια παντού. Το καημενάκι, μπήκε από το μικρό παράθυρο δίπλα στο κατάρτι.

05.30 Συντροφιά με το μαγικό φεγγάρι  πλέουμε τα τελευταία   μίλια  ως τη Socotra.  Ένα μεγάλο κοπάδι από δελφίνια μας υποδέχεται με άλματα εντυπωσιακά. Η νέα ημέρα τινάζει το σκοτάδι από πάνω της  και   το νησί αποκαλύπτεται  μεγαλοπρεπές με λαυκούς αμμόλοφους και πανύψηλα βουνά με πριονωτή κορυφογραμμή.  Αλλάζουμε την ώρα  στα ρολόγια μας, ακόμα μια ώρα πίσω  UTC+ 3,  φαίνεται απίστευτο ότι έχουμε μόνο μια ώρα διαφορά από την Ελλάδα! Τακτοποιούμε, καθαρίζουμε, πλένουμε τη τζένοα  που την λέρωσε κάποιο θαλασσοπούλι με  κουτσουλιές  και κάνουμε μπάνάκι στο κόκπιτ, ασταμάτητη, με τόση  ενέργεια που απορώ με τον  ίδιο μου εαυτό.

Socotra, Yemen

12°40’N – 054º04 E

07.30 Μετά από εννέα μερόνυχτα ταξίδι  φτάνουμε στο αγκυροβόλιο της Socotra και   φουντάρουμε στα 6 μέτρα σε καθαρή άμμο, κοντά στα  SY En Dian και SY Despoina, το δεύτερο σκάφος με Ελληνική σημαία στο πέρασμα, απίστευτο! Σε λίγα λεπτά καταφθάνει το Sabbatical κι αναρωτιόμαστε αν έχουν ξαναδεί 4 σκάφη συγχρόνως στο νησί. Καθόμαστε στο κοκπιτ να απολαύσουμε το εξωπραγματικό   τοπίο, τον  τεράστιο αμμόλοφο από κατάλευκη άμμο πάνω από το λιμάνι,  τα τουρκουάζ διαυγή νερά, τον καθαρό ουρανό όπου πετούν κοπάδια από  ταξιδιάρικα πουλιά. Ρίχνω ένα κομμάτι ψωμί στο νερό   κι έρχεται  και το τρώει ένα 3κιλο ψάρι, που μοιάζει με τσιπούρα

10.30 Έρχεται ένας βαρκάρης, μας παίρνει και  μας βγάζει στην προβλήτα  του λιμανιού μαζί με τους Sabbatical.  Το μέρος μοιάζει έρημο,  έρημα κι άδεια μοιάζουν και τα 5-6 καράβια που είναι δεμένα στο ντόκο. Τα μόνα σημείο ζωής  είναι η μικρή κατσίκα που ψάχνει στα σκουπίδια, οι δυο άντρες μέσα σε στο κοντέινερ που λειτουργεί σαν καντίνα και ο   χαμογελαστός ατζέντης μας Ghanem Ali ,με τον οποίο νιώθω σαν να γνωριζόμαστε αφού έχουμε ανταλλάξει πολλά μηνύματα.  Ο Ghanem Ali,  είναι  ψηλός, λεπτός άνδρας  γύρω στα 40 με ωραία χαρακτηριστικά. Είναι  ντυμένος όπως οι άλλοι δυο με πουκάμιστο και σαρονγκ. Μετά από τα τυπικά μπαίνουμε στο αυτοκίνητο του, και ξεκινάμε για να δούμε τα αξιοθέατα του νησιού.  Μας εξηγεί ότι επειδή είναι  ραμαζάνι, το νησί μοιάζει έρημο. Πράγματι, εκτός από το  αυτοκίνητο του, στον δρόμο κυκλοφορούν  μόνο κατσίκες και καμήλες. Περνάμε δίπλα σε δυο στρατιωτικά τζιπ βαμμένα με χρώματα παραλλαγής και οπλισμένα με πολυβόλα.  Ο Ghanem Ali πατά  το γκάζι μα κάθε λίγο  φρενάρει  εντελώς , για να περάσει μια από  λακούβα,  Περνάμε μια λιμνοθάλασσα όπου υπάρχουν φλαμίνγκο.   Προσπερνάμε δυο καμήλες. Άλλος κόσμος, η Σοκότρα.

-« Θεωρείτε το νησί σας Ασία ή Αφρική?», τον ρωτά ο Γιώργος

-«Ασία μάλλον, επειδή η Υεμένη βρίσκεται εκεί. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε πιο κοντά στην Αφρική. Εδώ, μιλάμε την  δική μας γλώσσα, Σοκότρι.  Το 1970 μας κατέκτησε η Υεμένη.»

Ανεβαίνουμε στο βουνό, μια ώρα διαδρομή σε ένα τοπίο  γεμάτο ήλιο, άνεμο,  πέτρες, μικρούς οικισμούς από πέτρινα σπίτια που δύσκολα διακρίνονται στο τοπίο, δέντρα ελάχιστα. Σκόρπια κατσίκια βόσκουν εδώ κι εκεί. Τα βουνά απέναντι, με την συναρπαστική κορυφογραμμή τους μου θυμίζουν  τα νησιά Matrquesas  στον  Ειρηνικο. Ο Ghanem Ali  σταματά στην άκρη του δρόμου για να δούμε κάποια  απίστευτα φυτά, τα «τριαντάφυλλα της ερήμου» Adenium Bohemianium. Μετά συνεχίζει και φτάνει σε ένα  μέρος σαν οροπέδιο όπου υπάρχουν διάσπαρτα τα περίφημα  ενδημικά  Socotra Dragon  BloodTree ( Dracaena Cinnabari),  «δένδρα με  αίμα του Δράκου»,   τα χαρακτηριστικά δένδρα  της Σοκότρα που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον πλανήτη!

Βγαίνουμε να τα θαυμάσουμε. Ο Ghanem τρίβει τον φλοιό του δέντρου και βγάζει και μας δίνει κόκκους από ρετσίνι

-«Το κόκκινο ρετσίνι το χρησιμοποιούμε σαν φάρμακο και σαν βαφή. Make up για τις γυναίκες», λέει γελώντας. « Η ηλικία  αυτού του δένδρου είναι περίπου 500 χρόνια. Δυστυχώς δεν έχουμε πολλά νέα δένδρα, τα τρώνε οι  κατσίκες».

Συνεχίζουμε, μπαίνουμε σε ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο,  στρίβουμε μετά από  έναν οικισμό.

«Εδώ βλέπετε  το φαράγγι της Σοκότρα», λέει ο Ghanem. Δυο τεράστιο Αιγυπτιακοί γύπες ( Egyptian vultures) πετούν  στον ουρανό . Το  τοπίο είναι πολύ άγριο, εντυπωσιακό, και λυπάμαι πολύ που έχουμε τόσο λίγο χρόνο. Ο Ghanem στεκεται στην σκιά ενός μεγάλου δέντρου Σκοπεύουμε θα μείνουμε μόνο 48 ώρες για να προλάβουμε τον άνεμο και τις εχθροπραξίες.  Δυο  κοριτσάκια, 6-7 χρονών  κατεβαίνουν τρέχοντας το  κατηφορικό έδαφος κι έρχονται δίπλα μου..

 -«Πως είναι το όνομα σου» ρωτάω

-« Το όνομα μου είναι Sarah είμαι 6 χρονών», λέει η μία με σπαστά αγγλικά

 -« Το όνομα μου είναι Fatima και είμαι 7 χρονών” απαντά η άλλη. Με πιάνουν από το χέρι  και πάμε προς τον Γιώργο. Με κοιτάζουν με μάτια  τεράστια, γεμάτα γλύκα. Εχω λιώσει!

Ο Γιώργος βγάζει και τους δίνει γλυφιτζούρια και σε δευτερόλεπτα εμφανίζονται ακόμη 3 κοριτσάκια. Όλες φορούν  παλιά φορέματα, είναι πολύ αδύνατες,  ξυπόλυτες με μαλλιά άπλυτα και πρόσωπα σκονισμένα .

-«Make up, make up”, λένε όλες μαζί τείνοντας μας σακουλάκια με κόκκινη σκόνη από τα δένδρα. Μας κοιτούν με μάτια  χαμογελαστά. Αγοράζω δυο σακουλάκια βαφή και τρια με λιβάνι, για την Τατιάνα μου.

Παίρνουμε τον μακρύ δρόμο του γυρισμού. Mετά από μισή ώρα φτάνουμε στην πρωτεύουσα Hadiboh,  ένα χωριό από πέτρα, σκόνη, ημιτελή κτίρια, μερικά  ωραία κτίρια  και πολλά σκουπίδια.  Αγοράζουμε φρέσκα φρούτα και λαχανικά, ντομάτες, μάνγκο, πατάτες και ζεστό  τοπικό ψωμί, σε πίτες.  Δυο στρατιώτες ντυμένοι με στολή παραλλαγής και οπλισμένοι με αυτόματα στέκονται στην γωνία απέναντι.  Πέντε έξι γυναίκες ντυμένες με μπούργκα κάθονται ανακούρκουδα στην ακρη του δρόμου,  και πουλούν πήλινα  καντηλάκια για λιβάνι, ζωγραφισμένα στο χέρι με κόκκινη μπογιά.  Πλησιάζω και περιεργάζομαι τα καντηλάκια και τις γυναίκες με την άκρη του ματιού μου. Αναρρωτιέμαι τι να σκέφτονται για  εμάς τις ξένες, μας βλέπουν  άραγε ως άπιστες,  αμαρτωλές που θα πάμε στην κόλαση?  Ευτυχώς φοράμε μαντήλια και μακριά ρούχα που μας σκεπάζουν. Μετά μπαίνουμε στην κρεαταγορά να αγοράσουμε λίγο κρέας.  Αν και  είμαστε οι μόνες γυναίκες εκεί μέσα, δεν  μας κοιτούν έντονα, νομίζω επειδή στην  μουσουλμανική ηθική τους είναι αμαρτία   να κοιτάζεις την γυναίκα άλλου άνδρα. Ευτυχώς , η Janet κι εγώ είμαστε ντυμένες όπως πρέπει κι έχουμε τα μαλλιά καλυμμένα με μαντήλια. Η επίσκεψη στην κρεαταγορά είναι πραγματικό πολιτισμικό σοκ, αλλά δεν έχω χρόνο  τώρα να επεκταθώ. Αγοράζουμε  κρέας και συνεχίζουμε . Ζητώ στον Ghanem Ali  να με πάει να αγοράσω ένα μαντήλι σαν το δικό του και όταν δεν βρίσκω κάποιο να μου αρέσει βγάζει το δικό του, μου το φορά στο κεφάλι και μου το χαρίζει!

Απόπλους προς Bab El Mandeb  670NM & Suakin 560NM

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2025

07.00 Είμαστε έτοιμοι για  τον απόπλου. Αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε   μαζί με τα υπόλοιπα σκάφη Sabbatical, En Dian, Despoina και το  καταμαράν Thetis, ισχύς εν τη ενώσει.

Το ταξίδι που έχουμε μπροστά μας είναι το πιο επικίνδυνο που έχουμε κάνει ως τώρα στον περίπλου της Γης, ευτυχώς έχουμε παρέα. Επίσης είμαστε συντονισμένοι με την Διεθνής Δύναμη  Προστασίας.

Καλή μας τύχη!