ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΦΙΛΙΖΙ

Κυριακή 30 Μαρτίου 2025 –  Eid –Al– Fitr

19°06’N – 37°20’E     Suakin, Sudan

-“Salam alaikum!”, λέει ο Γιώργος

-«Alaikum salam» , απαντoύν οι  άνδρες.

Με τον  παραδοσιακό χαιρετισμό  «ειρήνη σε σένα», υποδεχόμαστε  τον  ατζέντη του Suakin και τον βοηθό του Ibrahim, που φτάνουν  στο Φιλίζι με μια  παλιά, φουσκωτή βάρκα.  Ο Mohamed μας  προσφέρει  μια σακούλα γεμάτη  ζεστά  ψωμιά ( πίτες).

-«Shukran!”, ευχαριστούμε!

O Mohamed  Ahmed είναι  ένας αρχοντάνθρωπος! Πολύ ψηλός, 50-60 χρονών,  φορά κατάλευκη κελεμπία και λευκό, κεντητό κάλυμμα κεφαλής, έχει πολύ σκούρο δέρμα, κατάλευκο χαμόγελο, βαθιά φωνή  και στηρίζεται σε  ξύλινο μπαστούνι, γιατί  έχει προσθετικό πόδι.

 Ο Γιώργος  του δίνει τα διαβατήρια μας,  τα χαρτιά και την σφραγίδα του σκάφους και ο Mohamed συμπληρώνει τις απαραίτητα  έγγραφα.   Μας δίνει δυο  Μπλε Κάρτες.

-«Local Shore Pass η  άδεια σας για να βγείτε  στην ακτή».  Μας δίνει μια   μικρή  σημαία του Σουδάν (curtesy flag) που του είχαμε παραγγείλει και 50 $ σε σε Σουδανέζικες λίρες γιατί  στο  Σουάκιν δεν υπάρχει ΑΤΜ.

-«Είσαστε ελεύθεροι να βγείτε.  Είναι σπουδαία ημέρα σήμερα για μας, «Eid – Al – Fitr»,   η τελευταία ημέρα  του Ramazan!», λέει με έμφαση.

Μόλις φεύγει ο Mohamed, πιάνουμε τα σύνεργα, κουβά, σκούπα και βούρτσες και   καθαρίζουμε το Φιλίζι που έχει  σκεπαστεί από  γνήσια, Αφρικανική σκόνη.  Μετά, ετοιμάζουμε   δεύτερο καφέ και  αυγά  και  ζεστό Σουδανέζικο ψωμί για πρωινό. Πρέπει  να ανακτήσουμε δυνάμεις. Είμαστε πολύ κουρασμένοι από τη δοκιμασία του πολυήμερ περάσματος (9 μερόνυχτα) στο Σουάκιν  και  από όλο το ταξίδι ως εδώ. Από τις 4 Φεβρουαρίου που ξεκινήσαμε από το Langkawi, έχουμε κάνει 4.200 ναυτικά μίλια  (7.778 χλμ) και  30 overnights. Δηλαδή, στις 60 ημέρες ταξίδι, οι  30 νύχτες είναι πλεύση και ελάχιστος ύπνος  σε βάρδιες.

Τρώμε στο κόκπιτ παρατηρώντας το Suakin (ή Sawakin). Ο κόλπος είναι πολύ προστατευμένος και  κλειστός. Από τη μια  βρίσκεται  ο ντόκος του λιμανιού, η στεριά και τα κάπως νεότερα, χαμηλά κτίρια κι από την άλλη, το μικρό, στρογγυλό νησί  στο κέντρο του κόλπου, με τα γκρεμισμένα αρχοντικά κτίρια. Το περισσότερα σκάφη στο  αγκυροβόλιο  μας  είναι γνωστά, Nok (NL), Sabbatical2 (NZ), En Dian (SG), Thetis (USA),  και δυο που δεν γνωρίζουμε Canelle (FR).

To Σουδάν είναι χώρα με αρχαίο πολιτισμό. Ο πόλεμος του  Jebel Sahaba  11.500 π.Χ, είναι ο αρχαιότερος γνωστός πόλεμος ολόκληρου του κόσμου! Το λιμάνι  Suakin  θεωρείται ότι ιδρύθηκε από τους  Πτολεμαίους, Ελληνομακεδονική βασιλική οικογένεια, συνεχιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που κυβέρνησαν την Αίγυπτο από 305 π. Χ έως   30 π.Χ και  το αρχικό του όνομα ήταν Λιμήν Ευαγγελίας (Port of Good Hope). Υπήρξε  σημαντικό Χριστιανικό κέντρο έως τον 13^ο αιώνα όπου εποικήθηκε από Αραβες νομάδες. Τον  14^ος αιώνα το Σουάκιν εξελίχθηκε  στο  πιο σημαντικό λιμάνι της Ερυθράς Θάλασσας, έγινε βάση των  πλούσιων εμπόρων  της Βενετίας και  πέρασμα  των προσκυνητών  προς την Μέκκα, στην απέναντι όχθη. Τον 15^ο αιώνα, όταν  οι Πορτογάλοι εξερευνητές  ανακάλυψαν  τον νέο θαλάσσιο δρόμο προς την Ινδία, πλέοντας  κάτω από την Αφρική (BartolomeuDias 1488, Vasco da Gama 1498), το  Σουάκιν άρχισε να χάνει την  στρατηγική σημασία του. Από τον 18^ο αιώνα το λιμάνι αρχίζει να εγκαταλείπεται και τον 19^ο αιώνα οι Αγγλοι ανέπτυξαν  το   νέο κοντινό λιμάνι Port Sudan.

10.00 Oι Tan & Rose  του SY En Dian  έρχονται να μας πάρουν με τη βάρκα τους, γιατί  η εξωλέμβια  μας έχει βλάβη. Αποβιβαζόμαστε σε μια πλαστική προβλήτα στην άκρη του μικρού νησιού, δίπλα στα  γκρεμισμένα παλαιά κτίρια,  φτιαγμένα από πέτρα   και κοράλλι.

Πιο πέρα στέκονται μερικά χαμηλά σπίτια. Μας υποδέχονται ένας ψηλό  άνδρας  με περήφανο παράστημα,  δυο νεαρές γυναίκες  και μερικά  παιδιά. Οι άνθρωποι είναι   ευγενικοί και χαμογελαστοί. Μοιράζουμε στα παιδιά γλειφιτζούρια και μπαλόνια  και χαιρόμαστε με την χαρά  τους. Οι φίλοι του Nok,  που βρίσκονται  επίσης  εκεί μοιράζουν όμορφα παιχνίδια, πλαστικά ζωάκια, ζέβρες, λιοντάρια κλπ που αγόρασαν από ένα κατάστημα στο Kulhudufushi. Συνεχίζουμε  στον  παραθαλάσσιο  χωματόδρομο, δίπλα  στον ρηχό όρμο με τις αραγμένες, ξύλινες ψαρόβαρκες.

Η πόλη με τα ερείπια είναι γεμάτη από χαρούμενους ανθρώπους, είναι ημέρα γιορτής σήμερα! Ανοίγουμε τα μάτια διάπλατα για να αποτυπωσουμε τις πρωτόγνωρες εικόνες.  Μια παρέα 5-6 νέων, όλοι φορτωμένοι σε ένα μικρό τρίκυκλο περνούν και μας χαιρετούν με ενθουσιασμό!

Ένας  γάιδαρος σέρνει ένα κάρο φορτωμένο  με  ένα μικρό βυτίο νερού. Ξαφνικά,  βρισκόμαστε περικυκλωμένοι από μια ομάδα αγοριών “I love you” μου λένε ξανά και ξανά  και προσπαθούν να βγάλουν σέλφι. Μετά από λίγη ώρα αρχίζω νιώθω δυσάρεστα, πολλά χέρια με ακουμπούν, πολλά  πρόσωπα κοντά μου. Ευτυχώς, μας σώζει ένα παλικάρι  με  κατάλευκη κελεμπία, που  με αυστηρή φωνή,  επαναφέρει τους μικρούς σε τάξη.

Ξεφεύγουμε από το έξαλλο τσούρμο.  Σύντομα  συναντάμε μια ομάδα μεγαλύτερων νεαρών που μας χαιρετούν  χαρούμενα.  Προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με λίγα αγγλικά και ακόμα πιο λίγα αραβικά.  Μετά  έρχονται και  οι «αρχηγοί»,  δύο φωνακλάδες νεαροί  πάνω σε μια    μοτοσυκλέτα με  σέλα  καλυμμένη από φουντωτό τομάρι κατσίκας! Ξανά selfie! Όλοι οι νέοι είναι ξεσηκωμένοι σήμερα, κάτι λογικό και αναμενόμενο. Σήμερα ζουν μια ημέρα ελεύθερη  μετά από έναν ολόκληρο μήνα νηστείας, προσευχής και εγκλεισμού για το Ραμαζάνι.

Στη άκρη του δρόμου, οι  κατσίκες ψάχνουν τροφή ανάμεσα στα χαλάσματα, τα σκουπίδια και τις πέτρες. Παραδίπλα, ένα καφενείο γεμάτο  άνδρες, τσάι, καφέ και τσιγάρα. Άνδρες, νεαροί και  αγόρια παντού, δεν είδαμε ούτε ένα κορίτσι, ούτε  μια γυναίκα εξω στο χωριό! Οι γυναίκες στο Σουδάν είναι κλεισμένες στα σπίτια τους.

 Έρχεται ο Mohamed  με το αυτοκίνητό του και μας πάει στην αγορά  για να αγοράσουμε τρόφιμα. Διασχίζουμε ένα κομμάτι της νεότερης πόλης,  χαμηλά κτίρια, χαμόσπιτα, παράγκες και σκουπίδια παντού. Ο Mohamed παρκάρει μπροστά στην Αγορά, ένα ξεφτισμένο μεγάλο κτίριο  τριγυρισμένη από μικρά μαγαζιά. Στην πίσω πλευρά είναι στημένοι   πάγκοι με φρέσκα προϊόντα, σκιασμένοι με  απλωμένα τσουβάλια

.

Διαλέγω  φρούτα και λαχανικά, καρπούζια, μελιτζάνες, γλυκές ντομάτες, αγγούρια, μπάμιες, νόστιμες μπανάνες και άλλα. Ο Γιώργος, γρήγορος στους υπολογισμούς  και  τις μετατροπές σε ξένα νομίσματα,   συνεννοείται με τους πωλητές και πληρώνει τα ψώνια με σουδανέζικες λίρες   (1$ = 600 Sudanese Pounds).

Ο καπετάνιος μου θέλει να φάει πρωτεΐνη, κρέας. Το λέει στον   Mohamed   κι αυτός μας οδηγεί  δίπλα,  στην κρεαταγορά. Ο  μέσος  άνθρωπος του δυτικού κόσμου θα πάθαινε  σοκ σε  τούτο  το μέρος, παντού   βρωμιά,   αίμα και μύγες,  αμέτρητες μύγες!

-«Το κρέας είναι φρέσκο, μην το φοβάστε!», λέει ο Mohamed . «Το  Σουδάν  φημίζεται για τα εξαιρετικά κρέατα του».

Επιστρέφουμε στο Φιλίζι  με τη βάρκα του Ibrahim. Ακόμα ένα   ιστιοπλοϊκό φτάνει  στο αγκυροβόλιο και η όψη του μας φέρνει τρόμο!  Το κατάρτι του έχει   σπάσει  και  είναι δεμένο πάνω από το σκάφος. Τους χαιρετάμε μα δεν μας αντιλαμβάνονται. Τους παρατηρούμε,  ρίχνουν άγκυρα και μετά κάθονται στο κόκπιτ. Φαίνοντα  ήρεμοι και  ψύχραιμοι. Στην πρύμνη τους  κυματίζει μια μεγάλη Δανέζικη σημαία. Τους λυπόμαστε και τους συμπονούμε, η κατάσταση τους είναι δύσκολη κι επικίνδυνη και το ταξίδι   μπροστά τους μακρύ.

 Τακτοποιούμε τις προμήθειες, χαρούμενοι για όλα  τα φρέσκα φρούτα και τα λαχανικά που βρήκαμε. Σιγομαγειρεύουμε το λεμονάτο μοσχαράκι  για 3 ώρες, φτιάχνουμε  πουρέ από φρέσκες πατάτες και προσκαλούμε για  δείπνο  τους φίλους  του NOK.

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2025

Ο Mohamed  μας φέρνει  φρέσκο ψωμί και καύσιμα, 160 λίτρα diesel  για 240$ (1,5$/ lt). Ο καπετάνιος μου κι εγώ κάνουμε μετάγγιση  από τα μπιτόνια  στο κεντρικό ντεπόζιτο καυσίμου με την νέα, τελειοποιημένη  τεχνική «Καλαμάκι”, με την οποία δεν χρειάζεται να σηκώνουμε βάρος! Για την μετάγγιση χρειάζεται  μια μακριά σωλήνα που μεταφέρει  καύσιμο από το μπιτόνι στο ντεπόζιτο και μια δεύτερη κοντή σωλήνα, που λειτουργεί ως «καλαμάκι». Με ένα καλό φύσημα στο «καλαμάκι», αυξάνεται η πίεση του αέρα μέσα στο γεμάτο μπιτόνι, ο αέρας σπρώχνει το καύσιμο  στην μακριά σωλήνα που πάει κι αδειάζει στο ντεπόζιτο ακολουθώντας τον νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων. Εύκολο και γρήγορο!

Βγαίνουμε  με τους φίλους του En Dian. Συναντάμε τα  πιτσιρίκια που ζουν εκεί και τους δίνουμε  δώρα, παιδικά βατραχοπέδιλα (της  Λυδίας), παιδικά γυαλάκια κολύμβησης, οδοντόβουρτσες, αυτοκινητάκια, χρωματιστούς μαρκαδόρους, μπαλάκια με την υδρόγειο. Τους  προσφέρουμε  νόστιμα ξερά σύκα που αγοράσαμε στην Μαλαισία και μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι τα τρώνε  αργά, απολαμβάνοντας κάθε μπουκιά. Δίνουμε τα υπόλοιπα σύκα στο μεγαλύτερο κορίτσι, «δώσε τα στη μητέρα σου». Εκείνη παίρνει το κουτί  και το κρατά με  δυο χέρια,  πολύ προσεκτικά. Στο Σουάκιν  το  φαγητό είναι πολύτιμο αγαθό.

Θέλουμε να περπατήσουμε, μας έχει λείψει το περπάτημα. Ο δρόμος είναι ήσυχος σήμερα, μόνο κατσίκες  κυκλοφορούν. Φωτογραφίζουμε δυο κανόνια, τα ρημαγμένα κτίρια, τα μελαγχολικά ερείπια της  ένδοξης  ιστορίας του τόπου. Σε ένα μαγαζί, δυο πιτσιρικάδες διαλέγουν δολώματα για να πάνε για ψάρεμα, ο Tan  που είναι μανιώδης ψαράς, πλησιάζει για να δει. Το μαγαζί έχει ελάχιστα πράγματα, μα όλα είναι καλά τακτοποιημένα και καθαρά. Τριγυρνάμε στην ήσυχη πόλη. Ο Γιώργος βλέπει ένα παιδί  που κρατά μια σακούλα με ψωμί κι έτσι εντοπίζει τον φούρνο, χωμένο σε μια  άκρη.  Ο νεαρός που εργάζεται στο φούρνο μας καλωσορίζει

-“Hello”.

-“Salam Aleikum”,  τους χαιρετάμε εμείς

-«Από πού είστε?»,  ρωτά ο νεαρός φούρναρης.

-«From Yunan», απαντά ο  Γιώργος,  έτσι ονομάζουν την  Ελλάδα  στις Μουσουλμανικές και Ασιατικές χώρες.

-«Greece”, λέει  ο νεαρός φούρναρης.  «Μάθαμε την ιστορία της χώρας σας στο σχολείο, η Ελλάδα έχει αρχαία ιστορία, όπως και το Σουδάν».

Ο νεαρός γεμίζει μια σακούλα με ζεστές  πίτες (τοπικό ψωμί) και μας την προσφέρει. Ο Γιώργος πάει να πληρώσει μα ο νεαρός δεν τον αφήνει

_»Για εσάς τους Έλληνες το ψωμί είναι δωρεάν. Και αν έρθετε πάλι αύριο, πάλι δωρεάν θα το πάρετε», λέει και του σφίγγει το χέρι.

Φεύγουμε από το φούρνο συγκινημένοι από την  γενναιοδωρία των φτωχών  ανθρώπων.  Ο Tan και η Rose μας κοιτούν παραξενεμένοι, προσπαθούν  να καταλάβουν τι συνέβη.  Στρίβουμε από ένα δρομάκι και μπαίνουμε σε μια γειτονιά με όψη τραγική, παράγκες, σκουπίδια, ξεραΐλα  και φτώχια. Νερό  τρεχούμενο δεν υπάρχει,  νερό φέρνουν  μόνο με  κάρο και  γάιδαρο.  Για να δώσουμε κάτι στους ανθρώπους αγοράζουμε μερικές μπανάνες, λίγες  πατάτες και κάτι ψημένους καρπούς που  δεν καταφέρνουμε να φάμε.

Πιο πέρα ένας άνδρας έχει στήσει μια παράξενη ψησταριά πάνω σε ένα τραπέζι: μια μεγάλη, μεταλλική λεκάνη που έχει μέσα αναμμένα κάρβουνα σκεπασμένα  με πέτρες. Πάμε κοντά.

-“Salaam aleikum”

-“Aleikum salam”

Ο ψήστης, ένας πολύ αδύνατος και σοβαρός άνδρας, μας χαιρετά  πολύ απλά και συνεχίζει αυτό που κάνει. Κρατά  με μια τσιμπίδα ένα κομμάτι  λιπαρής πέτσας που την ακουμπάει  σε κάθε  μια πέτρα,  μάλλον για να την λιπάνει, να την κάνει αντικολλητική! Μετά βάζει δυο κομματάκια από  συκώτι να ψηθούν πάνω στις πέτρες. Η μυρωδιά είναι υπέροχη.  Όταν ετοιμάζονται, βγάζει τα συκωτάκια από τη φωτιά και τα  προσφέρει στον Γιώργο και τον Tan.

-«Salaat», λέει

Ο Γιώργος μου δίνει το μισό, είναι πάρα πολύ νόστιμο! Μας δίνει δυο κομμάτια ακόμη κι όταν σε λίγο  οι άντρες  βγάζουν χρήματα για  να τον  πληρώσουν, ο ψήστης αρνείται σηκώνοντας  τα χέρια του.

-«La, la”( όχι)

-“Shukran”, ευχαριστώ, του λέμε!  Η  γενναιοδωρία των Σουδανών μας έχει συγκινήσει πραγματικά! Και όλα αυτά σε μια χώρα φτωχή, ρημαγμένη από πολυετείς   εμφυλίους πολέμους οι άνθρωποι μοιράζονται  το υστέρημά τους.

Επιστρέφουμε στο λιμάνι  με ένα τρίκυκλο  tuk -tuk.  Το απόγευμα έρχονται με τη βάρκα ο Chris του  SY Thetis μαζί με την Ashley, την μεσαία κόρη του και μας προσφέρουν  donuts που έφτιαξε,  το κορίτσι  σπουδάζει ζαχαροπλαστική.  Είναι πολύ νόστιμα!!

-«Είμαστε στη διάθεση σου να δοκιμάζουμε ότι φτιάχνεις, Ashley!»

 Το βράδυ βλέπουμε στο YouTube το Under the Red Sea, ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρει  ο οδηγός RedSea Pilot που είναι  γυρισμένο το 1951 στο Suakin και στο Port Sudan. Το ντοκιμαντέρ δείχνει τις περιπέτειες του πρωτοπόρου Αυστριακού δύτη -μυδροβιολόγου   Hans Hass και της καλλονής συζύγου  του Lotte Hass. Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζεται κι ένας Έλληνας, ο  Γιάννης που είχε  φημισμένο  καφενείο στο Port Sudan. Απίστευτη ιστορία!

Τρίτη 1 Απριλίου 2025

Ο Mohamed οργάνωσε  λεωφορείο για να πάμε όλοι μαζί στο μουσείο. Καθόμαστε με το Γιώργο στο τελευταίο κάθισμα. Μπροστά μας κάθονται ο Chris & η Eleanor του SY Thetis,  δίπλα μου η Emma, η μεγάλη κόρη τους  (21) και πιάνουμε κουβέντα. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους πριν από 2,5 χρόνια από την ανατολική ακτή της Αμερικής. Η οικογένεια ζούσε σε μια απομακρυσμένη περιοχή του New Jersey, κοντά σε ένα φημισμένο  δασικό πάρκο. Τα τρία αδέρφια δεν πήγαν  ποτέ σε κανονικό σχολείο, έκαναν μόνο “home schooling” με δασκάλα την μητέρα τους. Σπάνια η περίπτωση τους. Έχουμε γνωρίσει κάμποσες οικογένειες σαν την δική τους, οικογένειες  με παιδιά που κάνουν πολυετές  ταξίδι με σκάφος, μα συνήθως τα παιδιά είναι μικρά και στα 17-18 σταματούν το ταξίδι.

Το λεωφορείο διασχίζει  την μικρή πόλη με τα  χαμηλά σπίτια,  τα ερείπια  τις  παράγκες , τα λιγοστά  μαγαζιά μα οι περαστικοί  φαίνονται  εγκάρδιοι και χαμογελαστοί.  Βγαίνουμε στα περίχωρα, σε μια πλατιά, άνυδρη πεδιάδα. Δένδρο δεν υπάρχει, μόνο  άγριοι θάμνοι  και γεμάτοι σκουπίδια όπου βόσκουν πολλές κατσίκες. Άραγε, με τόσες κατσίκες προλαβαίνει να μεγαλώσει κάποιο δένδρο? Πιο κάτω είναι ένας καταυλισμός,  παραπήγματα από  ξύλα,  πανιά, τσουβάλια, πλαστικά  και χαρτόνια. Ξυπόλυτα πιτσιρίκια παίζουν  στην άκρη του δρόμου, χαρούμενα μέσα  στην  ανεμελιά  της παιδικής  ηλικίας.

-«Οι εκτοπισμένοι…», λέει ο Γιώργος με λύπη.

Το Σουδάν των 50.000.000  κατοίκων είναι μια χώρα που μαστίζεται  από  εμφύλιους πολέμους : 1955-1972 ,  1983-2005, 2023 εως  σήμερα.  Υπήρξε η μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής σε έκταση και πληθυσμό  μέχρι τον δεύτερο εμφύλιο, που οδήγησε στην ανεξαρτησία του Νότιου Σουδάν. Από τότε κρατά την τρίτη θέση  σε μεγέθος και πληθυσμό . Από το 2023 που ξεκίνησε πάλι εμφύλιος  πόλεμος,  έχουν εκτοπιστεί   8,8 εκατομμύρια κάτοικοι και έχουν μεταναστεύσει 3,5 εκατομμύρια. Το πεδίο του  πολέμου βρίσκεται πολύ μακριά από το Σουάκιν, στην περιοχή γύρω από το Khartoum. Εδώ  οι άνθρωποι είναι  πολύ φτωχοί μα είναι ασφαλείς.

Το μικρό μουσείο άνοιξε ειδικά για μας.  Ο χώρος,  σκονισμένος και παρατημένος, είναι γεμάτος  με αντικείμενα των παλαιών κατοίκων, κοχύλια, έπιπλα και πολλές  φωτογραφίες. Ο ένας από τους δυο φύλακες του μουσείου μας φωτογραφίζει, σαν να είμαστε εμείς τα εκθέματα. Η  Faouzia  του  SYCanelle,  είναι από το Μαρόκο  και τα αραβικά είναι η μητρική της γλώσσα κουβεντιάζει με τους  φύλακες.  Βγάζουμε  ωραίες φωτογραφίες μαζί τους και μας μεταφράζει τα λόγια τους:

«Ευχαριστούμε που  επισκεφτήκατε το μουσείο μας. Μιλήστε στους φίλους σας για το Σουάκιν».

Μιλάμε με τους Δανούς του Aegir, που  εμφανώς δεν έχουν μεγάλη διάθεση για κουβέντες. Είναι πολύ πιεσμένοι. Το κατάρτι  του σκάφους  έσπασε  αμέσως μετά τις Μαλδίβες και η αιτία ήταν κάποια  αστοχία υλικού κι όχι δυνατός άνεμος. Έφτασαν στο Djibouti πλέοντας με  μηχανή  κι από εκεί  εδώ στο Suakin. Σκοπεύουν  να πάνε  για επισκευές στην Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο και ζητούν την βοήθειά μας. Ευχαρίστως!

Στο γυρισμό, παίρνουμε ένα  tuk-tuk μαζί με τους En Dian,  πάμε στην γειτονιά με τα μαγαζιά.  Αφού ψάχνουμε σε πέντε- έξι μαγαζιά, βρίσκουμε και αγοράζουμε μια ωραία κελεμπία, δώρο για  τον φίλο μας  Τζίνο που έχει καταγωγή από το Σουδάν.

Όταν επιστρέφουμε στα σκάφη, η Rose κι εγώ  μαζεύουμε  πράγματα μας για να δώσουμε στις δυο οικογένειες που ζουν  δίπλα στην προβλήτα:  παπούτσια, σανδάλια, καπέλα, μάσκες κολύμβησης, διάφορα faux bijoux για τα κορίτσια, γυαλιά, ρούχα και υφάσματα.

Το  απόγευμα βγαίνουμε στην προβλήτα  με την Rose.  Η Faouzia βρίσκεται εκεί μαζί με τις  ντόπιες και λέει ότι μας  προσκαλούν  στο σπίτι. Το σπίτι είναι πολύ φτωχικό αλλά καθαρό κι ευρύχωρο. Τα έπιπλα του ένα τραπέζι  και δυο ντιβάνια. Μοιράζουμε  τα πράγματα, τα παιδιά  χοροπηδούν  χαρούμενα για τα αναπάντεχα δώρα.

Η νεαρές μητέρες χαίρονται  με τις σαγιονάρες μου από τον Παναμά,  στολισμένες  με στρας και φορεμένες  μόνο δυο  φορές και τις Ipanema με τις πλατφόρμες. Η Rose τους χαρίζει ωραία καινούργια καφτάνια. Η γιαγιά στολίζεται με ένα ζευγάρι  σκουλαρίκια,  αγορασμένα  για δώρο, από το αγαπημένο μας  Ινδικό μαγαζί,  στη Lautoka , στα Φίτζι.  Δίνω τα φούξια βραχιόλια στην συμπάθεια μου, την μικρή Najma, ένα κοριτσάκι 6-7 χρονών κι αυτή με έχει αγκαλιάσει, μου χαμογελά, με κοιτά με τα εκφραστικά μάτια της. Η Faouzia λέει  πως το όνομα  Najma σημαίνει αστέρι. Να είσαι καλά Najma, είσαι  αστέρι φωτεινό!

18.00 Ο Γιώργος κατεβάζει το νέο δελτίο καιρού, ο  καιρός μας επιτρέπει   να φύγουμε αύριο για να συνεχίσουμε βόρεια. Έχουμε μακρύ δρόμο ακόμα στην Ερυθρά Θάλασσα, η  διώρυγα του  Σουέζ, απέχει πάνω από 700 ΝΜ  από το Σουάκιν. Οι καπετάνιοι κουράστηκαν να συζητούν   στο VHF (CH 68)  κι έτσι μαζευόμαστε όλοι στο En Dian για να κουβεντιάσουμε για το αυριανό πέρασμα. Το En Dian, Hanse 49   είναι πολύ όμορφο σκάφος!  Η απόφαση βγήκε, αποπλέουμε αύριο  πρωί πρωί. Οι Canelleδεν θέλουν  να φύγουν ακόμα από το Σουάκιν. Το ίδιο και οι Νοκ.

2/4/25  Suakin – Sanganeb Reef 42 NM

06.00 Βιράρουμε  με την ανατολή. Το γλυκό  φως   του ήλιου ομορφαίνει  τα  ερειπωμένα αρχοντικά  του νησιού. Δυο πούλια περνούν κρώζοντας και πάνε στην φωλιά τους,  πάνω σε έναν γκρεμισμένο  τοίχο. Η ζωή συνεχίζεται

Με ελαφρύ άνεμο, full ιστιοφορία  σε κλειστά όρτσα  ταξιδεύουμε  όλη τη διαδρομή και φτάνουμε στον ύφαλο Sanganeb, που έχει στην άκρη του   έναν πανύψηλο φάρο. Καλό και απαραίτητο  το  Google Maps, μα σαν  ανθρώπινο μάτι δεν είναι. Πλησιάζοντας στο πέρασμα του εξωτερικού υφάλου, ανεβαίνω στο κατάρτι για  “eyeball navigation”.  Περνάμε το πρώτο στενό, περνάμε και το δεύτερο. Επικίνδυνο μέρος αυτό, χωρίς καλό φως και ήλιο, δεν πρέπει να το πλησιάσεις.

Φουντάρουμε  στα 13μ. κι αμολάμε 70 μέτρα καδένα. Οι Sabbatical φουντάρουν  παραδίπλα στα 25 μ,  μα δυστυχώς η άγκυρα τους μπλέκει  στα κοράλλια και δυσκολεύονται πολύ να την ξεκολλήσουν. Ο David μας  μιλά στο VHF,  κάτι  έπαθε ο εργάτης της άγκυρας του (windlass) .

Ο Tan, μέγας ψαράς και τυχεράκιας,  μας καλεί στο VHF:  στη διαδρομή έπιασε ένα μεγάλο barracuda, τώρα το καθαρίζει για να δώσει σε  όλους μας,. Ο Chris του SY Thetis, πάει  στο En Dian, παίρνει τα φιλέτα και τα μοιράζει. Μας λέει ότι θα πάνε στον εξωτερικό ύφαλο για κατάδυση, κοντά στον φάρο. Στην περιοχή συχνάζουν  σφυροκέφαλοι καρχαρίες και manta rays. Ελπίζουν να τα δουν!

Φουσκώνουμε το SUP και πάμε κωπηλατώντας στα ρηχά  του υφάλου για snorkeling. Επιτέλους κολυμπάμε! Η θάλασσα  είναι δροσερή, η διαύγεια εκπληκτική. Τα κοράλλια δυστυχώς δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση  αλλά  υπάρχουν  αμέτρητα tridacna clams με φανταστικά χρώματα, ακόμη και τυρκουάζ που δεν έχουμε ξαναδεί πουθενά στον κόσμο!  Τα ψάρια είναι  πολλά  και κάπως διαφορετικά . Λυπάμαι  πολύ που  χάλασαν οι   Go Pro μου (κλαίω…). Καρχαρίες δυστυχώς,  δεν είδαμε, αλλά είδαμε τεράστια κυνηγόψαρα και πάρα πολλά  ψάρια. Φανταστικά!

Πέμπτη 3 Απριλίου 2025  – Sanganeb Reef  to  Marsa Fijab 22,6 NM

01.00 Κάνουμε άσχημο ύπνο απόψε. Φυσάει  πολύ κι ανησυχούμε,  ο καπετάνιος μου σηκώνεται συνέχεια για να ελέγξει την άγκυρα. Το κούνημα είναι χειρότερο από αν ταξιδεύαμε,  είναι  ασυντόνιστο  και κοφτό.

06.00 Ξημέρωσε ημέρα συννεφιασμένη και σκοτεινή. Πίνουμε καφέ και διαβάζουμε το  Red Sea Pilotγια τον  επόμενο προορισμό μας  marsa (marsa: Arabic for bay, κόλπος) Fijab. Κατεβάζουμε χάρτες google για σιγουριά. Ο κόλπος Fijab έχει πολύ ρηχά νερά και πάρα πολλούς υφάλους. Ας ελπίσουμε να ξανοίξει ο ουρανός για να έχουμε καλό φως να μπούμε. Ο σοφός καπετάνιος  μου συντονίζει  τους Tan  & Robert στο VHF.

-«Δεν πρέπει να αργήσουμε να αποπλεύσουμε. Μπαίνοντας στο marsa Fijab, θα έχουμε κατεύθυνση  δυτική. Πρέπει να φτάσουμε πριν τις 2μμ, πριν  χαμηλώσει ο ήλιος και   μας τυφλώνει»

Καλεί ο Chris του  Thetis, θα έρθουν  να μας βρούν αύριο, σήμερα θα  πάνε   για κατάδυση.  Το Σουδάν θεωρείται «Μέκκα των καταδύσεων». Λίγο πιο πάνω  στο Shab Ruemi, βρισκόταν  το υποθαλάσσιο αρχηγείο του Cousteau  όπου γυρίστηκαν τα επεισόδια της τηλεοπτικής τους σειράς The underwaterworld of Jacques Cousteau (1960).

08.00 Ο ουρανός  ευτυχώς καθαρίζει κι αποπλέουμε μαζί με τα En Dian & Sabbatical, ευτυχώς ο εργάτης της  άγκυρας του En Dian δούλεψε ! Πριν φτάσουμε  στο στενό  πέρασμα,  ανεβαίνω  στο κατάρτι, μου αρέσουν  πολύ τα ύψη. Μόλις βγαίνουμε παίρνουμε πορεία 323° . Ετοιμάζω και  στέλνωemail  Filizi Position Report  στο MSCIO  (Maritime Security Centre –  Indian Ocean).

Έρχεται βοριάς και κάνουμε  ωραία  ιστιοπλοΐα! Αναλαμβάνω βάρδια κι ο καπετάνιος πάει κάτω και  φτιάχνει τρεις τέλειες φρατζόλες ψωμί, για να δώσουμε και στους φίλους μας.

 20°02’N 037°11’E    Marsa Fijab,  Sudan

 13.30 Η είσοδος του κόλπου περικλείεται από υφάλους, είναι πολύπλοκη η προσέγγιση. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε το άνοιγμα του καναλιού, υπάρχουν  δυο αχαρτογράφητοι πάσσαλοι σήμανσης αλλά δεν φαίνεται  αν  πρέπει  να τους αφήσουμε  δεξιά ή αριστερά. Πάω στην πλώρη για να δω καλύτερα. Πλησιάζουμε αργά και προσεκτικά. Ο άνεμος έχει δυναμώσει πολύ! Το κύμα αφρίζει σπάζοντας πάνω στους βράχους των υφάλων.

-«Αφήνουμε τους πασσάλους  δεξιά!», λέω στον καπετάνιο μου. Aκολουθoύμε  την δαιδαλώδη διαδρομή του περάσματος ώσπου φτάνουμε στο πιο βαθύ σημείο του  κόλπου. Εδώ  δεν μπαίνει καθόλου swell! Φουντάρουμε στα 6 μ βάθος σε άμμο. Η  θάλασσα είναι θολή κι έχει  εκτυφλωτικό  τυρκουάζ χρώμα. Ο κόλπος είναι ήσυχος, λίγα σπίτια, πολλή άμμος και στο βάθος βουνά.  Το μέρος είναι πανέμορφο. Ο Γιώργος βγάζει τα ψωμιά από τον φούρνο. Perfect timing!

Καλούμε στο VHF τους φίλους που ακολουθούν  και τους ειδοποιούμε

-«Leave both markers to starboard”, αφήστε τους πασσάλους στα δεξιά. Ο  άνεμος  δυνάμωσε πολύ, φτάσαμε πάνω στην ώρα.

 En Dian & Sabbatical  φουντάρουν λίγο πιο πέρα. Ο Ταν καλεί  στο VHF

-«Έπιασα έναν κιτρινόπτερο τόνο στη διαδρομή. Τον καθαρίζω και σας φέρνω φιλέτα». Δεν παίζεται το άτομο! Σε λίγο μας φέρνει  το ψαράκι και παίρνει νόστιμο, φρέσκο ψωμί!

Παρασκευή 4 Απριλίου 2025

Γράφω ένα χιουμοριστικό ποιηματάκι για τα γενέθλια της Μαργαρίτας, της  αδερφής μου, και  της το στέλνω. Μετά  κάθομαι και   γράφω  για το blog.  Ο  Γιώργος πηγαίνει  βόλτα με το  SUP.  Η ώρα περνά, και  βάζω στο φούρνο  ένα ταψί μελιτζάνες που αγοράσαμε στο Suakin, για να φτιάξω  την  νόστιμη μελιτζανοσαλάτα  της γιαγιάς Μαργαρίτας. Μετά από ώρα επιστρέφει ο Γιώργος  και μου διηγείται ενθουσιασμένος ότι πήγε ως την ακτή όπου υπάρχει ένα σπίτι και ότι οι άνδρες που ήταν εκεί τον προσκάλεσαν  για καφέ.  Γνωρίστηκαν,  γέλασαν, συμπαθήθηκαν και μας προσκάλεσαν να πάμε για φαγητό στις 11.30. Οι άνδρες ζουν στο Port Sudan κι έρχονται εδώ για ψάρεμα. Ο Γιώργος σημειώνει τα ονόματα  τους σε ένα χαρτί : Maren, Ali, Mohamed  & Adam.

-«Μας προσκάλεσαν όλους?», ρωτάω.

-«Ναι! Όλους!»

Φεύγει  με το SUP  και πάει να προσκαλέσει τους φίλους μας.

11.30 Ισα που πρόλαβα να ετοιμάσω την μελιτζανοσαλάτα, πολύ μπελαλίδικη. Βγαίνουμε  με την βάρκα των En Dian . Φτάνοντας στην ακτή τα νερά είναι πολύ ρηχά και ζεστά. Οι άνδρες έχουν βγεί στην αμμουδιά και μας  υποδέχονται εγκάρδια, μόνο που δεν είναι τέσσερις αλλά …δέκα!  Το σπίτι είναι απλό και …ιδανικό, μια ξύλινη ευρύχωρη κατοικία χτισμένη  πάνω στην αμμο, με σήτες αντί για παράθυρα, με υπέροχο φως,  θέα στη θάλασσα, γεμάτη  ντιβάνια και καναπέδες για να κοιμούνται φίλοι πολλοί. Το δεύτερο δωμάτιο  είναι η κουζίνα,  δυο μάτια με γκάζι, και  τα απαραίτητα:  πιάτα, ποτήρια, φλυτζάνια, μπαχαρικά, τσάι καφές και ζάχαρη, κρεμμύδια και σκόρδα. Νερό  φέρνουν από το Port Sudan και το βάζουν σε ένα μεγάλο ντεπόζιτο.

Καθόμαστε μιλάμε και γνωριζόμαστε  όσο μας επιτρέπει η γλώσσα.  Δίπλα στην πόρτα καίει  μια ψησταριά με πέτρες για τα κρέατα (salaat) όπου κάθεται κι αναλαμβάνει ψήστης ο Ταν. Εμείς προσφέρουμε  μελιτζανοσαλάτα με  crackers (κράκερς  δεν εχουν ξαναδεί) και ντολμαδάκια γιαλαντζί από κονσέρβα αλλά τέλεια,   οι  En Dian  έχουν φέρει noodles με λαχανικά και οι Sabbatical  ένα κέικ με φρούτα και όλα τ αρέσουν. Τα δικά τους  φαγητά μαγειρεύονται και βγαίνουν ένα- ένα.

Το φαγητό είναι άφθονο και νόστιμο, ψάρια με μπαχαρικά τηγανισμένα και σερβιρισμένα με  ρύζι  με σαφράν, κατσικάκι ψητό, σαλάτα από  χοντροκομμένο λάχανο -καρότο, με γιαούρτι και λεμόνι, κοτόπουλο ψητό, ένα παράξενο φαγητό που δεν δοκίμασα και βέβαια τοπικό  ψωμί.

Η  μουσική δυναμώνει, χορεύουμε  και γελάμε. Απολαμβάνουμε οτι οι άντρες είναι γεμάτοι  κέφι  χωρίς να  πίνουν αλκοόλ.

Μετά το φαγητό καθόμαστε όλοι στα ντιβάνια. Ο Mohamed  και ο Maren κόβουν  ένα τεράστιο γλυκό   καρπούζι και  μας το μοιράζουν. Ο  Ali μας φέρνει τσάι και καφέ.

Οι άνδρες ρωτούν ξανά και ξανά πως μας φαίνεται το Σουδάν  και οι άνθρωποι του.

-« Είναι  πανέμορφη και φιλόξενη χώρα! Μακάρι να τελειώσει ο πόλεμος για να  μπορούν να έρθουν ξένοι. »

-«Το Port Sudan είναι  ασφαλές», απαντούν όλοι.

Ο Ali  ήταν παλιά ναυτικός και  μπορούμε να κουβεντιάσουμε σχετικά άνετα στα  αγγλικά. Μας εξηγεί  ότι όλοι τους  είναι φίλοι από πολύ νέοι.  Οι εργασίες τους διαφορετικές, ο ένας είναι δάσκαλος, ο άλλος έμπορος, ο τρίτος κρεοπώλης, ο ίδιος δουλεύει σε εταιρία που πουλάει ξυλεία.  Στη marsa Fijab,  έρχονται συχνά την  Πέμπτη  για  παρέα και  για   ψάρεμα και το απόγευμα  της Παρασκευής επιστρέφουν  στο Port Sudan.  Τον ρωτάω αν είχε ακούσει για το καφενείο του Γιάννη στο Port Sudanκαι βάζει τα γέλια. Το λέει στους φίλους του,  γελούν κι αυτοί.

-«Ο Γιάννης έχει πεθάνει πολλά χρόνια μα έχει γίνει θρύλος», εξηγεί. « Όταν βλέπουμε   κάποιον  να παραπατάει  μεθυσμένος, τότε λέμε αυτός έρχεται από «του Γιάννη»

 Η ώρα πέρασε και τους αποχαιρετούμε με λύπη. Ο Ali γεμίζει το άδειο τάπερ  μου με ψητό κοτόπουλο  και μας μοιράζει ένα τσαμπί μπανάνες.

-«Να έχετε φαγητό για το βράδυ»,  λέει. Ο Ali και ο   Γιώργος αγκαλιάζονται.

-«Να είσαι καλά αδερφέ, σας  ευχαριστούμε για όλα», του λέει ο Γιώργος. Τα μάτια του Ali γυαλίζουν από συγκίνηση.

«Καλό ταξίδι αδερφέ, να προσέχετε», απαντά.

Υπέροχοι άνθρωποι. Ημέρες σαν την σημερινή γίνονται οι πιο όμορφες αναμνήσεις του ταξιδιού μας.

Σάββατο 5 Απριλίου 2025

Λυσσάει ο βοριάς  σήμερα, 25 knots με σπηλιάδες 30 . Δεν τολμάμε να βγούμε  στο κόκπιτ. Το Φιλίζι έχει σκεπαστεί από ένα καφεκίτρινο στρώμα σκόνης.  Θα μπορέσουμε άραγε να φύγουμε αύριο?

Ο καπετάνιος μου κατεβάζει το νέο  δελτίο καιρού, το μελετάει   και χαμογελά ικανοποιημένος.

-«Λοιπόν! Από σήμερα το βράδυ ο βοριάς θα σπάσει. Αύριο το πρωί θα φύγουμε με 15 ktsβορειοανατολικό, δηλαδή μάλλον θα ανοίξουμε πανιά. Το μεσημέρι θα σπάσει και μάλλον θα βάλουμε μηχανή.  Την Δευτέρα θα γυρίσει ανατολικός και θα κάνουμε ωραία ιστιοπλοΐα»

-«Ωραία!», απαντάω και κοιτάζω από το παράθυρο την αφρισμένη   θάλασσα, έξω στα ανοιχτά. Μακάρι…

Ο ήλιος πέφτει πίσω από τα βουνά της ερήμου. To Marsa  Fijab είναι τόπος μαγικός.

Κυριακή 6 Απριλίου

07.00  Βίρα οι άγκυρες, Filizi, Sabbatical και En Dian  ξεκινάμε. Ο επόμενος προορισμός μας,  το  marsa Alam  της Αιγύπτου βρίσκεται  360 ναυτικά μίλια μακριά κι  υπολογίζουμε να φτάσουμε  εκεί μεθαύριο, πριν από τη δύση του ηλίου. Το Marsa Alam  είναι  το νοτιότερο επιτρεπόμενο αγκυροβόλιο της Αιγύπτου. Τι σημαίνει “επιτρεπόμενο αγγυροβόλιο”? Σήμερα 21/4/25, δεύτερη ημέρα του Πάσχα που δημοσιεύουμε αυτό το άρθρο,  βρισκόμαστε  ήδη 13 ημέρες  σε περιορισμό  μέσα στο σκάφος. Απαγορεύεται αυστηρά  να μπούμε στη θάλασσα, να κολυμπήσουμε, να κατεβάσουμε  βάρκα ή  καγιάκ, να βγούμε στην ακτή, να επισκευτούμε τους φίλους στα διπλανά σκάφη και να έχουμε επαφή με τους ντόπιους για να πάρουμε προμήθειες ή καύσιμα.  Περισσότερα  στο επόμενο άρθρο