8 Απριλίου 2017
9.3697 ° Ν, 79.9511 ° W   Shelter Bay Marina, Panama
07.30 – “Καρίνα, έρχεσαι? Έχουμε αργήσει, δεν θα βρούμε θέση στο λεωφορείο “, λέει ο Γιώργος ανυπόμονα, καθώς κατεβαίνει την αλουμινένια  σκάλα, που είναι δεμένη στην πρύμνη του Φιλίζι.
– ” Έρχομαι!” απαντώ ενώ κλειδώνω το χατς. Το Φιλίζι είναι έξω απ’το νερό στο καρνάγιο του  Shelter bay, εδώ και τέσσερις μέρες, και είμαστε τόσο απασχολημένοι, που σήμερα είναι η πρώτη φορά που πάμε στο Colon. Φοράω τα crocs σανδάλια μου και κατεβαίνω προσεκτικά. Χθες σκόνταψα και παρά λίγο να πέσω. Ακολουθώ τον Γιώργο προς το λεωφορείο βαδίζοντας  γρήγορα. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, μα κάνει  ζέστη και έχω ιδρώσει.
Περπατάμε  στο παχύ χορτάρι, κάτω από  πανύψηλους φοίνικες. Ξαφνικά, μέσα από το δάσος  στα βορειοδυτικά του ναυπηγείου, ακούγεται ένας φριχτός  βρυχηθμός, μετά άλλος ένας, κι άλλοι πολλοί. Το εφιαλτικό κάλεσμα δυναμώνει όλο και περισσότερο! Ένα νεαρό ζευγάρι,  που περπατά πέρα στην αποβάθρα, σταματούν  και κοιτούν γύρω με φρίκη. Η γυναίκα πλησιάζει τον άντρα, και σφίγγεται πάνω του. Ο Γιώργος χαμογελάει. Και εμείς κάπως έτσι είχαμε αντιδράσει πριν από χρόνια. Περπατούσαμε ολομόναχοι σε ένα μονοπάτι στη Montezuma της Costa Rica, όταν  ακούσαμε για πρώτη φορά τον βρυχηθμό … των howler monkeys (μαϊμούδες που ουρλιάζουν)! Προκειται για χορτοφάγα θηλαστικά που φωνάζουν για να κατοχυρώσουν την περιοχή τους.
Δυο  πουλιά μαύρα με μακριά ουρά περπατούν δίπλα – δίπλα στο χορτάρι. Το ένα  απ’τα δύο, πιάνει με το ράμφος του ένα μικρό κλαράκι   και πετάει μακριά. Το ζευγάρι του μένει πίσω μόνο. Πρέπει να χτίζουν τη φωλιά τους, σκέφτομαι και  αυτή τη σκέψη με αγγίζει βαθιά για κάποιο λόγο. Πουλιά πολλά, πετούν γύρω μας  και η εκπληκτική πληθώρα των κελαιδισμάτων  τους συνθέτει την εκπληκτική πρωινή  συναυλία  της ζούγκλας. Τα καρνάγια  είναι συνήθως βρώμικα, άθλια μέρη μα αυτό εδώ, το Shelter bay, είναι διαφορετικό. Το καλύτερο που βρεθήκαμε ποτέ.
Φτάνουμε στο λεωφορείο και μπαίνουμε μέσα.
– “Καλημέρα!”, λέμε σε όλους μα λίγοι απαντούν καθώς  η μουσική στο ραδιόφωνο παίζει δυνατά. Το μικρό λεωφορείο, ευγενική προσφορά της μαρίνας στους πελάτες της, είναι γεμάτο και ο εσωτερικός αέρας είναι ζεστός και αποπνικτικός. Βρίσκουμε δύο καθίσματα χωριστά στο πίσω μέρος. Κάθομαι δίπλα σε έναν άνδρα και τον μικρό γιο του. Ο οδηγός, ο Mauricio, ξεκινάει το λεωφορείο των 28 θέσεων και παίρνουμε τον δρόμο για το Κολόν. Ο κλιματισμός έχει ανάψει και ο κρύος αέρας φυσάει πάνω στην ιδρωμένη πλάτη μου. Τρεις άνθρωποι φτερνίζονται ταυτόχρονα. Θα παγώσουμε εδώ μέσα.
Προχωράμε στον στενό  όλο λακούβες δρόμο, μέσα σ’ ένα πανέμορφο δάσος με κάθε είδους τροπικούς φοίνικες και φυτά. Μετά από μερικά λεπτά φτάνουμε σε ένα μέρος όπου βρίσκονται πολλά  εγκαταλελειμμένα όμοια κτίρια. Τα διόροφα σπίτια από σκυρόδεμα φαίνονται καλοχτισμένα και έχουν ακόμα τις ωραίες τους κεραμοσκεπές, μα μέσα από τις τρύπες στους τοίχους, από εκεί  όπου κάποτε υπήρχαν τα παράθυρα, μπορεί κανείς να δει μέσα τους  φυτά να μεγαλώνουν. Γυρνάω πίσω στον Γιώργο
– «Έχω παγώσει!» του λέω στα ελληνικά
Ο άνθρωπος, που κάθεται δίπλα μου, παίζει ένα παιχνίδι γεωγραφίας με το γιο του.
– “Πού είναι το Shelter bay; Στην ανατολική ή στην δυτική ακτή; “Το αγόρι κοιτάζει έξω, αφηρημένα
– “Eμμμμ …”
– “Συγνώμη που διακόπτω. Ξέρετε τι είναι αυτά τα κτίρια;”, ρωτώ τον άντρα με το παιδί.
– “Είναι μία από τις τέσσερις αμερικανικές βάσεις του Παναμά. Εγκαταλείφθηκαν όλες όταν οι Αμερικανοί παρέδωσαν το κανάλι”, απαντά
– “Ανατολή!”, λέει το αγόρι
– “Σωστά!”, λέει ο πατέρας με καμάρι, και φιλά τα μαλλιά του παιδιού. “Από πού είσαστε;” ρωτά, γυρνόντας πάλι σε μένα.
– «Απ’ την Ελλάδα» απαντώ
– «Η κυρία έρχεται  από μια χώρα που σε ενδιαφέρει πολύ», λέει ο άνδρας στον γιο του. Το αγόρι φαίνεται να βαριέται. “Είναι γοητευμένος με τον Ποσειδώνα, τον Ηρακλή και τον Λεωνίδα”, συμπληρώνει.
Μιλάμε για λίγο. Ο άνδρας , η γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, το 10χρονο αγόρι και ένα κορίτσι  13 ετών ξεκίνησαν, πριν από έξι μήνες από τις Grate Lakes  στη Βόρεια Αμερική για ένα δωδεκάμηνο ιστιοπλοικό ταξίδι στον κόσμο. Υπέροχα!
– “Ποιο μέρος σου άρεσε περισσότερο ως τώρα;”, ρωτώ  τον πιτσιρίκο.
– “Η Νέα Υόρκη!”, απαντά.
– “Πράγματι!” Ο άνδρας συμφωνεί με το γιο του, χαμογελώντας. Μου μιλάει για το ταξίδι τους στις λίμνες και για τη διαμονή τους στο Μανχάταν. Ο Γιώργος, που κάθεται στο  κάθισμα πίσω μας, ρωτάει τον άνθρωπο για τη Νέα Υόρκη.
Όσο μιλούν γυρίζω και κοιτάζω πίσω. Δίπλα στον Γιώργο κάθονται δυο άντρες που μοιάζουν κοντά στα εξήντα. Ο πρώτος, ένας ψηλός,  γενειοφόρος βορειοευρωπαίος  φαίνεται πολύ λυπημένος. Ο σύντροφος του, ένας άνδρας με μαύρα πυκνά μαλλιά και λαμπερά μάτια  μου χαμογελά.
– “Bonjour”
– “Bonjour” απαντώ. Ο φίλος του, ο ψηλός, μου δείχνει το κινητό του τηλέφωνο. Υπάρχει μια εικόνα στην οθόνη. Ξαφνιάζομαι  για ένα δευτερόλεπτο,  κοιτάω  την οθόνη και μετά τον πίσω τον ψηλό άνδρα. Δυο δάκρυα αυλακώνουν το πρόσωπό του, μα μένει σιωπηλός. Γυρίζω το βλέμμα μου πίσω στην οθόνη. Στην φωτογραφία φαίνεται ένα ιστιοφόρο, που έχει εξωκείλει πάνω σε έναν ύφαλο. Ένα ναυάγιο! Πάνω στο σκάφος διακρίνονται τρεις φιγούρες.
– “Τι ….;” ψελλίζω ξαφνιασμένη
– “Αυτό είναι το βάρκα μου” λέει ο άνθρωπος σε φτωχά αγγλικά. “C’est mon bateau!”. Η φωνή του σπάει από έναν λυγμό.
– “Συνέβη πριν από πέντε μέρες” εξηγεί ο φίλος του, “καθώς πλησιάζαμε το Puerto Escribanos, στην Guna Yala. Λίγο πριν περάσουμε την στενή είσοδο του κόλπου, με αβαθή και υφάλους παντού γύρω μας, ο κινητήρας σταμάτησε. Νεκρός! Πριν προλάβουμε να σηκώσουμε  πανιά, ο άνεμος έσπρωξε το σκάφος στον ύφαλο. Σε λιγα λεπτά, ένα κύμα σήκωσε το σκάφος και το ακούμπησε πάνω στα κοράλια. Ήμασταν πια παγιδευμένοι πάνω  στον ύφαλο και το κάθε κύμα μας  έσπρωχνε όλο και περισσότερο. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Σοκαρισμένοι, καθώς βρισκόμαστε πια έξω από το νερό,  είδαμε την αιτία αυτής της καταστροφής: ένα σχοινί είχε μπλεχτεί στην προπέλα. Πριν από δύο μήνες, ο φίλος μου Alain και εγώ, ξεκινήσαμε από τον Saint Martin για να κάνουμε  ένα τριετές ταξίδι στον κόσμο. Μα δεν ήταν  γραφτό. Το σκάφος είναι δικό του… “λέει ο άνθρωπος με ένα πικρό χαμόγελο. Ο Alain, ο ιδιοκτήτης σκάφους, μοιάζει κι αυτός ένα ναυάγιο. Αισθάνομαι μια ανατριχίλα στην σπονδυλική μου στήλη  και το το στομάχι μου έχει σφιχτεί. Ένας πραγματικός εφιάλτης .
– “Je suis desolée” ψιθυρίζω, αγγίζοντας το χέρι του Αλέν.
– “Ils ont tout volé!” Έκλεψαν τα πάντα, λέει ο Alain, τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα.
– “Είμαστε και οι δύο τραυματισμένοι στα πόδια, στην προσπάθειά μας να σπρώξουμε το σκάφος. Όταν πήραμε απόφαση ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα πια, ζητήσαμε από τους ινδιάνους να πάνε στο νοσοκομείο. Τους ζητήσαμε να προσέχουν το σκάφος όσο θα λείπουμε. Χθες, μετά από μεγάλη προσπάθεια, νοικιάσαμε μια βάρκα και  ξαναπήγαμε  πίσω.  Βρήκαμε τρία άτομα μέσα. Το σκάφος ήταν σχεδόν άδειο. Ο ένας από αυτούς  με κοιτούσε, με κοιτούσε και χαμογελούσε. Είναι φοβερό, φοβερό … ” Ο άνθρωπος κρύβει το πρόσωπό του στα χέρια του. Ο Γιώργος και εγώ κοιταζόμαστε. Η καταστροφή μπορεί να έρθει την κάθε στιγμή, δεν υπάρχει χώρος για λάθη στη θάλασσα. Ρωτάμε αν το σκάφος είναι ασφαλισμένο. Χθες συμπτωματικά μιλούσαμε για το θέμα αυτό με έναν άλλο ιστιοπλόο,  τον Γιώργο Ναούμ, έναν Ελληνομερικανό με καταγωγή από τον Βόλο, που έχει το σκάφος του στο Shelter bay.  Ο Ναούμ μας είπε ότι κάτω από τον Παναμέζικο νόμο, όταν ένα σκάφος εξωκείλει, ακουμπήσει δηλαδή στον βυθό, στην στεριά, γίνεται αυτόματα ιδιοκτησία της χώρας του  Παναμά. Αν κάποιος θέλει να το σώσει, πρέπει να αγοράσει το δικαίωμα διάσωσης.  Ο Alain απαντά πως το σκάφος  είναι ασφαλισμένο στην Pantaenius. Η διαδικασία είναι αργή και πολύ περίπλοκη. Έχει προσλάβει δικηγόρο για να βοηθήσει. Νιώθω τον πόνο του, λυπάμαι πραγματικά για τον άνθρωπο αυτό. Μακάρι να μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε…
Ο κινητήρας του λεωφορείου σβήνει. Κοιτάζω έξω. Φτάσαμε στο πρώτο lock του καναλιού του Παναμά και μπροστά μας περνά ένα τεράστιο φορτηγό πλοίο. Οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν και οι περισσότεροι επιβάτες βγαίνουν έξω. Φαίνεται πως  θα  περιμένουμε για λίγο. Ο Γιώργος και εγώ βγαίνουμε για να δούμε  το κανάλι για πρώτη φορά.
Το πλοίο περνάει αργά, λίγα μέτρα μακριά. Φαίνεται εξωπραγματικό.  Περπατώ γύρω και φωτογραφίζω την σκηνή. Ένας άνδρας πλησιάζει
– “Υπέροχο θέαμα, έτσι δεν είναι;” λέει
– “Ναι, πράγματι! Ανυπομονούμε να διασχίσουμε το κανάλι με το σκάφος μας “, λέω .
-” Είναι ένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα της μηχανικής! Οι πόρτες του Lock είναι πάνω από εκατό ετών. Και εξακολουθούν να λειτουργούν άψογα! Πότε θα περάσετε; “ρωτάει
-“Δεν ξέρουμε ακόμα. Το σκάφος μας είναι ακόμα έξω στο καρνάγιο”
-” Μήπως θα σας ενδιέφερε να με βοηθήσετε ως “χειριστές σχοινιών”; Ταξιδεύω μόνος ( single-handed sailor). Το πέρασμα είναι προγραμματισμένο  για την Παρασκευή 14 Απριλίου “.
Κοιτάω τον άνδρα με τα γκρίζα μαλλιά και το γλυκό χαμόγελο και για κάποιο λόγο αισθάνομαι βέβαιη πως θα ταιριάξουμε μαζί.
– “Θα θέλαμε πολύ. Θα ήταν πολύ χρήσιμη εμπειρία πριν το δικό μας πέρασμα. Μόνο που πρέπει να το κουβεντιάσω με τον σύζυγό μου. Έχουμε  πολλές δουλειές αυτές τις μέρες στο σκάφος”, λέω κοιτάζοντας γύρω να βρω τον Γιώργο. Τον εντοπίζω πιο πέρα, να μιλά με κάποιους
– “Φυσικά, καταλαβαίνω. Το όνομά μου είναι  Patrick Callahan και το όνομα του σκάφους  είναι Traveller. Πρόκειται για  ένα σιδερένιο σκάφος  39 πόδια. Μπορείτε να περάσετε μία από αυτές τις μέρες και να με δείτε;” Ο Γιώργος έρχεται κοντά μας. Κάνω τις συστάσεις και του λέω την πρόταση του Partick. Καθώς μιλάμε οι χαλύβδινες πόρτες της πρώτου lock κλείνουν. Η δεξαμενή  γεμίζει με νερό και το τεράστιο πλοίο ανεβαίνει ψηλότερα, στο ύψος του δεύτερου lock.  Στην συνέχεια θα ανέβει περισσότερο, ως  το τρίτο lock, την τρίτη δεξαμενή. Το πλοίο  θα  έχει σηκωθεί 26 μέτρα συνολικά πάνω από τη στάθμη της θάλασσας, ώστε να περάσει στην  τεχνητή λίμνη Gatun. Ο Mauriciοus, ο οδηγός, κορνάρει. Ξαναμπαίνουμε όλοι  στο μικρό λεοφωρείο.
Δευτέρα 17 Απριλίου  2017
Επιστρέφουμε στο Φιλίζι μετά από μια υπέροχη  επίσκεψη στα ντους  της μαρίνας , όπου ξεφορτωθήκαμε τη βρωμιά μιας ακόμη μέρας σκληρής  εργασίας. Το πρωί, πήραμε το λεωφορείο προς τον Colon, σε μια πολύπλοκη αναζήτηση: ψάχνουμε τρόπο για να ενισχύσουμε τη κολώνα του ραντάρ και ψάχνουμε και μια καινούργια βάνα μιάμισι ίντσα. Ευτυχώς, είχαμε τη βοήθεια του Γιώργου Ναούμ, του ελληνοαμερικανού ιστιοπλόου που γνωρίζει καλά τα κατατόπια του Κολόν. Όταν ο άνδρας μου  ανέφερε το ραντεβού μας  με τον Patrick Callahan Γιώργος Ναούμ είπε:
-“Είναι πολύ ωραίος άνθρωπος. Σας είπε πως φτάνοντας στο Σαν Φρανσίσκο, μετά το πέρασμα του καναλιού, θα  ολοκληρώσει τον περίπλου της Γης, ταξιδεύοντας μόνος;”
Ο καλός μου και εγώ κοιταζόμαστε
-“Όχι, δεν  ανέφερε κάτι “απαντά. Από εκείνη την στιγμή είμαι  ενθουσιασμένη.  Θέλω να ακούσω για το ταξίδι του. Όταν επιστρέψαμε στο Φιλίζι, άρχισα να δουλεύω πάνω στο κατάστρωμα, αφαιρώντας κάποια παλιά, κατεστραμένα λάστιχα από τα παλιά που καταστρέφονται. Μια σκληρή και βρώμικη δουλειά.  Δεν τέλειωσα, φυσικά. Έχει πολλή δουλειά το teak deck,  Το ραντεβού με τον Patrick Callahan είναι στις 6μμ, σε 45 λεπτά. Και είμαι τόσο πεινασμένη
– “Μαγειρεύω πένες με σάλτσα από τυρί gorgonzola και μπρόκολο!”, Λέω στον Γιώργο που δουλεύει ακόμα στο κόκπιτ.
– “Ωραία! Πεινάω σαν λύκος “λέει
17.40 ” Το φαγητό ήταν υπέροχο! “λέει ο καλός  μου, παίρνοντας το τελευταίο μπουκιά από το πιάτο του.
-“Θα πρέπει να πάμε λίγο φαγητό στον Πάτρικ. Αναρωτιέμαι τι τρώει ένας άνθρωπος μόνος … “, σχολιάζω
-“Ελα. Πρέπει να πηγαίνουμε”. Βάζω μια μερίδα penne σε ένα δοχείο τροφίμων και φεύγουμε βιστικοί. Όπως πάντα…
18.00 Κάπως λαχανιασμένοι μα στην ώρα μας φτάνουμε  στην προβλήτα Ε στην θέση 19, όπου  είναι αγκυροβολημένο το Traveller. Ο Πάτρικ μας χαιρετά.
– “Καλώς ορίσατε, ελάτε!”. Βγάζουμε τα crocs  μας και μπαίνουμε στο cockpit όπου δεσπόζει μια μακριά  ξύλινη λαγουδέρα  και μια μαγνητική πυξίδα.
-“Θα θέλατε να πιείτε κάτι? Μια μπύρα ίσως;” ρωτά ο Patrick
– “Μόνο νερό, παρακαλώ. Δεν πίνουμε αλκοόλ συχνά, τον τελευταίο καιρό”, απαντώ. Το πρόσωπο του Πάτρικ φωτίζεται.
– “Χαίρομαι  γι’αυτό! Ούτε εγώ πίνω. Και δεν θα μου άρεσε να πίνουν  οι επιβάτες, στην  διέλευση από το κανάλι του Παναμά”. Βάζουμε τα γέλια, ταιριάξαμε!. Ο Πάτρικ μας λέει να περάσουμε  μέσα για να μας δείξει τα κατατόπια. Το Traveller είναι όμορφο, ένα γερό σκαρί  με Σπαρτιάτικη λιτότητα. Ο Γιώργος ρωτά σε ποιό ναυπηγείο χτίστηκε
– «Το  έχτισα με τα δικά μου τα χέρια, μαζί με έναν πολύ καλό τεχνίτη», απαντά ο Patrick. «Είμαι 76 χρονών και στην εποχή μου, όταν κάποιος ήθελε  σκάφος έπρεπε να το κατασκευάσει, δεν υπήρχαν ακόμη βλέπετε το  fiberglass. Το Traveller πάντως βασίζεται σε σχέδιο του Charles Whitholz. Έχει μήκος 39 πόδια. 
Ήταν ένα όνειρο που είχαμε, η γυναίκα μου και εγώ. Αγοράσαμε τα  σχέδια και εγώ άρχισα την κατασκευή του. Η κατασκευή ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1993 στην πατρίδα μου την Σανταρόσα, της βόρειας Καλιφόρνια.  Δυστυχώς, λίγο αργότερα πήραμε διαζύγιο και δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ με το σκάφος.  Δύο χρόνια αργότερα άρχισα να το δουλεύω ξανά. Το σκάφος ήταν έτοιμο το 1999, χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια δουλειά. Το πρώτο μας ταξίδι στην ανοιχτή θάλασσα ήταν από την Καλιφόρνια ως την Χαβάη. Στο ταξίδι της επιστροφής βρέθηκα χωρίς πλήρωμα και έτσι έφυγα από τη Χαβάη μόνος (single-handed) για το Σαν Φρανσίσκο (2.500 NM). Μου άρεσε πολύ εκείνο το ταξίδι. Πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκίνησα από το Σαν Φρανσίσκο για τα νησιά Marquesas, της Γαλλική Πολυνησία. Δεν είχα σχεδιάσει να φτάσω τόσο μακριά σκεφτόμουν να πάω ως την Νέα Ζηλανδία μα, να που βρίσκομαι εδώ.” λέει ο Patrick με μεγάλη απλότητα σαν να μιλάει για ένα ταξίδι… Καλαμάκι -Σέριφο. Μπαίνει μέσα και επιστρέφει, κρατώντας ένα μικρό φωτογραφικό άλμπουμ.
– «Πολλοί άνθρωποι  ρωτούν πώς κατασκευάζεται ένα σκάφος. Έτσι έχω  αυτές τις φωτογραφίες», λέει.
– “Ωστε  είναι αλήθεια αυτό που άκουσα οτι  πρόκειται να ολοκληρώσεις τον περίπλου του πλανήτη μόνος όταν φτάσεις στο San Francisco?” ρωτά ο Γιώργος.
– “Ναι μα έχουμε ακόμη το κανάλι και μετά άλλα 5.000ΝΜ  για να πάμε ως το Σαν Φρανσίσκο” λέει γελώντας.
-“Πέντε χιλιάδες μίλια, τεράστιο ταξίδι. Σε πόσο χρόνο υπολογίζεις να φτάσεισ?” τον ρωτάω
-“Σε εξήντα μέρες περίπου¨απαντά ο Patric. Και εμείς λέμε πως οι 25 μέρες του Galapagos0 Marquesas είναι πολλές….
– “Θέλεις πραγματικά να επιστρέψεις στην Santarosa; Αφού είπες πως είναι πολύ μακριά από την θάλασσα”τον ρωτώ
-“Θέλω. Μου έχει λείψει το σπίτι και η μοτοσικλέτα μου”απαντά και μας αφήνει έκπληκτους. “Έκανα μοτοκρος για πολλά χρόνια, μεγάλα ταξίδια εκτός δρόμου και μου λείπει. Δεν το αποκλείω πάντως, μετά από ένα- δύο χρόνια, να κάνω μια ανακατασκευή στον Traveller και να φύγω για την Νέα Ζηλανδία»
-« Έχεις συναντήσει  άγριες θάλασσες στα ταξίδια σου;»τον ρωτώ και σκέφτομαι οτι η ερώτηση πρέπει να ακούγεται αφελής .
-« Έχω δει  ανέμους ως 70 κόμβους. Δεν ήταν εύκολο. Βλέπετε δεν έχω SSB, ούτε δορυφορικό τηλέφωνο και δεν μπορώ να πάρω δελτίο καιρού. Για μένα αυτό είναι φυσιολογικό, έτσι γεννήθηκα, έτσι έμαθα σ’ όλη μου τη ζωή. Μην νομίζεται, δεν είμαι  σπουδαίος ιστιοπλόος. Απλά κάνω το καλύτερο που μπορώ»λέει ταπεινότητ – “Λοιπόν παιδιά, έχετε αποφασίσει αν θα έρθετε μαζί μου;” προσθέτει
– “Ναι, βέβαια και θα έρθουμε!” λέει ο Γιώργος .
– “Πολύ ωραία, χαίρομαι πάρα πολύ. Με το που σας είδα σκέφτηκα οτι θα ήθελα να περάσω το κανάλι με δυο ανθρώπους σαν εσάς. Σας ευχαριστώ.  Θα ζητώσω στον πράκτορα να  δύο επαγγελματίες line handlers, χειριστές  σχοινιών (σσ Συμφωνα με τους κανόνες του Panama Canal σε κάθε ιστιοπλοικό που κάνει το transit,  εκτός από τον καπετάνιο και τον transit advisor, τον πιλότο δηλαδή, πρέπει να υπάρχουν και 4 χειριστές σχοινιών). Μαζί τον σύμβουλο θα είμαστε έξι . Θα αγοράσω προμήθειες, ώστε να μπορέσουμε να φτιάξουμε σάντουιτς με τόνο, ζαμπόν ή  αυγά. Θα μαγειρέψω κάτι εκ των προτέρων για το δείπνο το βράδυ της Παρασκευής, στη λίμνη Gatun. Τι λες εσύ, Καρίνα;”ρωτά  και καταλαβαίνω πως έχει αγχωθεί. Κοιτάζω τον ναυτικό με βαθύ σεβασμό
– “Μην ανησυχείς  Πατρικ, θα σε βοηθήσουμε, θα κάνουμε το καλύτερό μας. Εσύ να επικεντρωθείς στο να  διασχίσουμε το κανάλι με ασφάλεια. “,  απαντώ. Το πέρασμα του καναλιού είναι πολύπλοκη διαδικασία, και προφανώς για έναν μοναχικό single-handed sailor θα είναι  ακόμη πολυπλοκότερη, έχοντας  πέντε αγνώστους πάνω στο σκάφος του.  Ο Πάτρικ χαμογελά, φαίνεται  πιο χαλαρός τώρα.
– “Σας ευχαριστώ! Θα είναι ένα ωραίο πέρασμα και εμείς θα είμαστε ένα χαρούμενο καράβι. Σύμφωνοι, λοιπόν.  Παρασκευή 14 Απριλίου περνάμε.” Δίνουμε χέρια  και λέμε καληνύχτα.
Θα είμαστε ένα χαρούμενο καράβι! Μου αρέσει αυτό.