Uploaded by satelite phone – more photos soon…

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2017 . Rangiroa atoll, Tuamotus
16.00 14°58’S 147°38’ W Βρισκόμαστε στο αγκυροβόλιο έξω από το Kia Ora Resort, στο χωριό Tiputa. Σήμερα ο καιρός είναι πραγματικά υπέροχος, ο ασυννέφιαστος ουρανός έχει ένα γαλάζιο, λιλά χρώμα και η θάλασσα το χρώμα της aqua marina. Αφού κολυμπήσαμε περίπου μια ώρα στα ρηχά κοντά στο Kia Ora και γυμναστήκαμε, μπήκαμε στο zodiac, εξοπλισμένοι με κοντές φόρμες neopren, βατραχοπέδιλα και μάσκες και πηγαίνουμε στο Tiputa pass για snorkeling. Αυτή την ώρα το ρεύμα είναι εισερχόμενο από τον ωκεανό (incoming current) οπότε η διαύγεια είναι πολύ καλή. Η επιφάνεια της θάλασσας στο κανάλι του περάσματος είναι λεία σαν καθρέφτης και σε πολλά σημεία σχηματίζονται δίνες (eddies). Πέφτουμε στα διάφανα νερά, κρατώντας το βαρκάκι από το σχοινί.
Παρατηρούμε τον βυθό, περίπου 6-10 μέτρα βαθιά, με τα κοράλια και τα τροπικά ψάρια, ενώ το ρεύμα μας παρασέρνει ταχύτατα, προς την εσωτερικό του lagoon. Η αίσθηση αυτής της ταχύτητας είναι καταπληκτική, κάπως κινηματογραφική, αφού νιώθουμε σαν να στεκόμαστε ακίνητοι ενώ ο βυθός περνάει από μπροστά μας με ταχύτητα 3-4 kts!!! Κοιτάζουμε προς το κέντρο του περάσματος, μήπως δουμε την φάλαινα που ακούσαμε από τους δύτες πως τριγυρνάει εδώ τις τελευταίες μέρες, μα δεν βλέπουμε παρά έναν ξεχασμένο μελανόπτερο καρχαρία. Ξανανεβαίνουμε στο βαρκάκι και πάμε λίγο πιο πέρα στον ύφαλο που βρίσκεται γύρω από το μικρό νησάκι, το motu Nuhi Nuhi.
Μαγεία και σήμερα εδώ, ο ύφαλος είναι κανονικό ενυδρείο και το πιο απίθανο είναι που τα ψάρια αντί να φεύγουν μακριά μας πλησιάζουν, πιθανότατα αυτοί που φέρνουν τους τουρίστες για snorkeling να τα ταίζουν. Δίπλα μας περνά ένα τεράστιο ψάρι Ναπολέων και πιο κάτω είναι μαζεμένοι κάμποσοι black tip sharks. Η ώρα περνά, αρχίζουμε να κρυώνουμε. Επστέφουμε στο Φιλίζι για ζεστό ντους και φαγητό.
20.00 Πάλι ακούγεται ρυθμικός ήχος τυμπάνων από την ακτή, όπως και χτες. Ισως να υπάρχει κάποιο event, σε ένα από τα 3 μικρά εστιατόρια – μάλλον παράγκες – της παραλίας. Ο Γιώργος προτείνει να βγούμε εξω να δούμε τι γίνεται. Αλλωστε είναι βράδυ Παρασκευής απόψε, έχει απόλυτη μπουνάτσα και η Rangiroa είναι η μεγαλύτερη και μάλλον η πιο ανεπτυγμένη από τις ατόλες των Tuamotus. Ετοιμάζομαι ταχύτατα, άσχετα που ο καπετάνιος μου παραπονιέται οτι αργώ τρομερά και μετά από 10 λεπτά μπαίνουμε στο βαρκάκι. Φτάνουμε στον μικρό ντόκο του λιμανιού.
Εκτός από την φωτισμένο εστιατόριο δίπλα στο νερό, το λιμανάκι και όλο το χωριό είναι κατασκότεινα, κάτι που δεν το περιμέναμε. Προχωράμε λίγο ακολουθώντας τον ήχο των τυμπάνων. Δίπλα μας παιρνούν σαν σκιές τρία παιδιά με ποδήλατα. Ο αέρας μοσχοβολά λουλούδια, ποτέ δεν φανταζόμασταν οτι οι ατόλες αυτές θα είχαν τόσο πολλά λουλούδια και δένδρα. Φτάνουμε σε ένα μισοσκότεινο, άδειο οικόπεδο όπου είναι μαζεμένος κόσμος. Στην μια μεριά είναι καθισμένοι οι μουσικοί, τρείς με τύμπανα , άλλοι δυο με γιουκαλίλι και κιθάρα. Κοντά τους υπάρχει το μοναδικό φώς στο οικόπεδο, μια λάμπα νέον. Απέναντί τους είναι περιπου τριάντα χορεύτριες, κάτοικοι του χωριού δηλαδή, κορίτσια και γυναίκες όλων των σωματότυπων που χορεύουν μια χορογραφία του απίστευτα ερωτικού ΤαΪτινού χορού που ονομάζεται Tamure.
΄Ολες φορούν αντί για φούστα παρέο, δεμένα στο πλάι χαλαρά, ένα ρούχο που τονίζει πολύ την κίνηση τους. Ο ρυθμός των τυμπάνων γίνεται όλο και πιο γρήγορος, οι γοφοί των χορευτριών ακολουθούν το τέμπο και το θέαμα έχει κάτι που μαγνητίζει. Μπροστά χορεύουν δυο κοριτσάκια περίπου 12 χρονών. Η μια έχει λεπτό σωματάκι, φοράει κοντό μπλουζάκι που αφήνει την κοιλιά της γυμνή και για φούστα ένα κοντό μαντήλι δεμένο κόμπο στον γοφό. Η άλλη μικρή είναι κάπως χοντρούλα και αυτή παρόμοια ντυμένη. Τα κορίτσια χορεύουν καταπληκτικά, γνωρίζου τέλεια την πολύπλοκη χορογραφία και οι κινήσεις των χεριών τους έχουν την χάρη εξωτικού πουλιού. Πιο πίσω είναι μια πανέμορφη κοπέλα με σώμα φιδίσιο και δίπλα της μια άλλη πάρα πολύ χοντρούλα, που και οι δυο κατέχουν τέλεια την τεχνική του ταϊτινού χορού και κουνούν τους γοφούς τους με απίστευτη ταχύτητα και ομορφιά! Απο όσα έχω δει ως τώρα θεωρώ βέβαιο πως και οι δύο κοπέλες έχουν θαυμαστές ανάμεσα στο κοινό. Είναι υπέροχο που στην Γαλλική Πολυνησία δεν υπάρχει κανενός είδους ρατσισμός ούτε για την εμφάνιση των ανθρώπων, ούτε για το φύλλο του καθενός. Στο κέντρο τέσσερα αγόρια χορεύουν «χάκα», τον ανδρικό χορό. Οι περισσότεροι χορευτές είναι ξυπόλυτοι και κάθε τόσο στρώνουν το χώμα κάτω με τα πόδια τους. Τα σώματα ιδρώνουν, ο ρυθμός των τυμπάνων φτάνει σε ένα κρεσέντο και σταματά. Μια γυναίκα που στέκεται όρθια στο κέντρο και μοιαζει να είναι η δασκάλα του χορού δίνει οδηγίες. Σε λίγο αρχίζει νέο χορευτικό μαζί με τραγούδι. Ένας mahu, (άνδρας με τρόπους και ντύσιμο γυναίκας) που έχει μακριά μαλλιά, στολισμένα με ένα κόκκινο ιβίσκο, είναι ο βασικός τραγουδιστής. Ενα εξάχρονο παιδάκι, έρχεται κοντά μου και μου χαιδεύει τα μαλλιά. Είμαστε οι μόνοι ξένοι θεατές, οι μόνοι επισκέπτες εδώ. Μετά από μισή ώρα ο χορός σταματά. Είμαστε μαγεμένοι με το θέαμα που παρακολουθήσαμε. Κάπως έτσι περνούν τα βράδια τους οι κάτοικοι της Ρανγκιρόα.
Ξεκινάμε να γυρίσουμε στο βαρκάκι μας. Στο σκοτεινό ντόκο κάθονται περίπου δέκα νέοι. Ο ένας παίζει γιουκαλίλι, ένας άλλος κιθάρα και οι υπόλοιποι τραγουδούν μαζί με κέφι γέλια και αστεία. Τους ζητώ να τραβήξω βίντεο και μου λένε ναι και φαίνεται να το απολαμβάνουν. Ο κιθαρίστας μου δίνει την κιθάρα, μα δεν θέλω να παίξω. -«Να τραγουδήσουμε?», ρωτάει ένας -«Ξέρεις το Hotel California?”, ρωτάω και επεφημούν όλοι. Ο κιθαρίστας παίζει την υπέροχη εισαγωgή του τραγουδιού των Eagles και σε λίγο μπαίνω και εγώ. Η παρέα τραγουδά μαζί μου, μόνο την λέξη CALIFORNIA και κάπου – κάπου πετάνε ένα «Yo” ή ένα “Oh Yeah” σαν rappers. Όταν το κομμάτι τελειώνει χειροκροτούν με ενθουσιασμό και με φιλούν όλοι στην σειρά. Πόσο απλά, πόσο υπεροχα ενώνει τους ανθρώπους η μουσική! Hotel California , λοιπόν.
Μέσα στο βαρκάκι επιστρέφοντας στο Φιλίζι, σκέφτομαι τον γείτονά μου στη Βαγία, τον Γιώργο,, που παιδάκια 12 χρονών μαθαίναμε μαζί τους στίχους αυτού του τραγουδιού – το πρώτο τραγούδι που έμαθα στα αγγλικά στην ζωή μου. Πού να φανταζόμουν τότε οτι θα το τραγουδώ με τα παιδάκια στο Hapatoni της Tahuata και στο χωριό Tiputa της Rangiroa….

Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 15.30
Σηκώνουμε την άγκυρα, με σχετική προσπάθεια, καθώς έχει μπλέξει σε ένα νεκρό coral head, και ξεκινάμε για να διασχίσουμε το Tiputa Pass για να βγούμε από το lagoon της ατόλης στον ωκεανό. Οι πληροφορίες για το πώς και πότε είναι ασφαλέστερο να περάσει ένα σκάφος το κάθε πέρασμα είναι συγκεχυμένες . Η βιβλιογραφία λέει οτι η κατάλληλη στιγμή εισόδου ή εξόδου είναι η ώρα του slack water – του χαλαρού ρεύματος, κοντά στην ώρα της εναλλαγής από πλημμυρίδα σε άμπωτη και ανάποδα (between high and low tide) και υπάρχουν σχετικοί πίνακες που δείχνουν τα στοιχεία αυτά. Η ένταση των ρευμάτων όμως και των φαινομένων που αυτά δημιουργούν, όπως μεγάλα κύματα ή δίνες, εξαρτώνται και από την φάση της σελήνης και από τις καιρικές συνθήκες και από την τοποθεσία του περάσματος (αν είναι πάνω στον άνεμο κλπ). Πρίν από τρεις μέρες, όταν μπήκαμε από το Tiputa Pass στην Rangiroa, μπήκαμε στην ώρα του low tide, πιστεύοντας οτι θα πετύχουμε το slack water. . Αντ’ αυτού, αντιμετωπίσαμε κοφτά, ψηλά κύμματα και αντίθετο ρεύμα 4 kts!! Προφανώς, το ίδιο νόμιζαν και τα άλλα σκάφη που μπήκαν και βγήκαν εκείνη την ώρα, ένα εμπορικό πλοίο, και δυο ακόμη ιστιοπλοικά, που χτυπήθηκαν κι αυτά για τα καλά! Σήμερα ο καπετάνιος έχει αποφασίσει άλλη τακτική, αφού έχει κάνει πια διατριβή πάνω στο Tiputa Pass, μετά από τόσες φορές που το περάσαμε με το zodiac ή κάνοντας drift snorkeling. Ετσι λοιπόν σήμερα θα βγούμε με εισερχόμενο ρεύμα. Και επειδή θέλει να κόψουμε δρόμο και να περάσουμε μέσα από το κανάλι του motu Nuhi Nuhi, μόλις ξεκινήσαμε ανέβηκα στο κατάρτι για να βλέπω καλύτερα τους ύφαλους. Από εκεί ψηλά αποχαιρέτησα τα καρχαριάκια και τους μονόκερους και τα άλλα υπέροχα ψαράκια που μας έκαναν παρέα τις τελευταίες ημέρες. Βγαίνουμε υπέροχα και στρωτά, το νερό στο πέρασμα είναι λείο παρά το εισερχόμενο ρεύμα (αντίθετο μας) 3 kts. . Από ότι φαίνεται, το σημαντικότερο σε κάποια από τα περάσματα είναι το ρεύμα να μην έρχεται κόντρα στο ωκεάνιο κύμα. Η εμπειρία μαζί με την γνώση είναι ένας ανεκτίμητος συνδυασμός Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017. 01.00 15°23’S 148°07’W Βρισκόμαστε 45 ΝΜ από το Tiputa Pass της Rangiroa, εν πλώ 156 ΝΜ από την Tahiti. Έχουμε ανατολικό- νοτιοανατολικό άνεμο 15 kts, ταξιδεύουμε όρτσα (60°) γλυκά με 5,5 – 6,0 κόμβους ταχύτητα κάτω από ένα λαμπρό φεγγαρόφωτο. Εδώ και μια ώρα κάθομαι βάρδια, ο καπετάνιος ξάπλωσε να ξεκουραστεί στο κόκπιτ. Στο μυαλό μου τριγυρνούν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τα μαθήματα diving που κάναμε στην Fakarava, οι υπέροχοι και φιλόξενοι κάτοικοι της Rangiroa από την μια και από την άλλη ο τυφώνας Irma που κατέστρεψε μερικά από τα πολύ αγαπημένα μας νησιά στην Καραιβική, εκεί από όπου ξεκινήσαμε τον Φεβρουάριο την πορεία μας προς τον Ειρηνικό ωκεανό. Μου είναι αδύνατο να βγάλω από το μυαλό μου την συμμαθήτριά μου την Βίλλη που ζει στην Φλόριντα και αυτή την στιγμή θα ζει τον τρόμο της Ίρμα, τον Bill, που έχει το σκάφος του Bonnie Lass στην Tampa bay, που σύντομα θα χτυπηθεί από τον τυφώνα, τον Rene & την Cheryl που ζούν στο Saint Martin με σπίτι το σκάφος τους. Και τους αγαπημένους μας φίλους στο Saint Bart’s που τόσα πέρασαν και ακόμη περνούν μετά την τεράστια καταστροφή του νησιού. Μαζί με όλα αυτά, πονώ και για την φύση, τα ζώα, τα ψάρια, τα φυτά που χάθηκαν από αυτό το καταστροφικό τυφώνα. 03.00 Ο άνεμος δυναμώνει και μουδάρουμε την τζένοα– αποφασίσαμε να κάνουμε στάση στο μικρό νησί Makatea και δεν θέλουμε να φτάσουμε πριν το ξημέρωμα. Το φεγγάρι τέσσερις ημέρες μετά την πανσέληνο ,λάμπει τόσο δυνατά που έχουν χαθεί όλα τα άστρα εκτός από τον Δία. Ο Σταυρός του Νότου έχει πέσει κάτω από τον ορίζοντα, το ίδιο και ο αστερισμός του Σκορπιού.

15°49’ S 148° 16’ W Φτάνουμε στην Makatea, το τελευταίο από τα Tuamotus, ένα απομονωμένο νησί χωρίς καταφύγιο σκαφών και χωρίς ύφαλο γύρω του. Μας μίλησε για αυτό ο Jerome, ο skipper από την Raiatea, κανένα από τα βιβλία μας δεν το αναφέρει σαν στάση στον δρόμο για την Ταιτή. Όπως το περιμέναμε από τα λεγόμενα του Jerome, στα βορειοδυτικά του νησιού, δίπλα στα ερείπια της σκάλας φόρτωσης του παλαιού λατομείου υπάρχουν τρία mooring balls. Πλησιάζουμε με προφύλαξη, τα πολύ βαθιά νερά ρηχαίνουν απότομα και τα κύματα σπάζουν με ορμή πάνω στα απομεινάρια από τα γιγάντια θεμέλια. 07.00 Πιάνουμε το ρεμέτζο, κατεβάζουμε το βαρκάκι και βγαίνουμε στο νησί. Το σκηνικό είναι παράξενο για Tuamotus, και πολύ εντυπωσιακό. Το νησί είναι σαν ένας πλατύς, επίπεδος στην κορυφή του βράχος που κατεβαίνει κάθετα στο νερό, καταλήγοντας σε άλλα σημεία σε διαυγή βαθιά μπλε νερά και σε αλλού σε μια στενή λωρίδα γης, κατάφυτη με φοινικόδεντρα και κατάλευκη άμμο. Εδώ στο λιμάνι τα ερειπια δημιουργούν μια αίσθηση εγκατάλειψης. Ενα αυτοκίνητο πλησιάζει και βγαίνουν τρεις νέοι. Ο ένας έρχεται να μας βοηθήσει να δέσουμε το βαρκάκι.
“Welcome”, λέει στα αγγλικά και μας ξαφνιάζει.
«Iaorana”(καλημέρα), απαντάμε στα ταϊτινά και τον ξαφνιάζουμε. Την ώρα που κουβεντιάζουμε τα τυπικά (από πού ερχόμαστε, πού πάμε κλπ), έρχεται ένα ακόμη αμάξι από το οποίο κατεβαίνει ένας άνδρας γύρω στα εξήντα.
-«Ο δήμαρχος», μου ψυθιρίζει συνωμοτικά ο ένας από τους νέους.
-«Good morning! Welcome! , λέει ο άνδρας με καταπληκτική αμερικάνικη προφορά. Μόλις ακούει ο δήμαρχος, που ονομάζεται Julian, οτι είμαστε Ελληνες και πως ήρθαμε στην Makatea από την Ελλάδα, «την άλλη άκρη του κόσμου» , όπως λέει, προσφέρεται να μας κάνει μια σύντομη ξενάγηση.
-«Είσαστε οι πρώτοι Ελληνες που ήρθαν ποτέ στο νησί μας! Ο μόνος Ελληνας που γνωρίζω είναι ο Ωνάσης» , λέει ο Julian.
-«Ξάδερφός μου!», αστειεύεται ο Γιώργος και γελάμε πολύ Ο Julian μας έδειξε πολλά, το όμορφο , εύφορο νησί του, κάποιες από τις παλιές εγκαταστάσεις του εγκαταλελειμένου λατομείου, τον υβριδικό σταθμό ηλιακής ενέργειας που κατασκεύασε με κρατικά κονδύλια, το σχολείο, το ιατρείο του μικρού οικισμού, όλα καλοφτιαγμένα και νοικοκυρεμένα. Μετά πήγαμε στο σπίτι του όπου κουβεντιάσαμε για τα σχέδια που προσπαθεί να υλοποιήσει για ανάπτυξη της μικρής Makatea, των ογδόντα κατοίκων. Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, που έχει ταξιδέψει πολύ, έχει γνωρίσει τον κόσμο και γύρισε στην πατρίδα του με όνειρα μεγάλα και όρεξη για δουλειά ώστε να τα υλοποιήσει. Ο Γιώργος λέει πως άνθρωποι σαν αυτόν μπορούν να δώσουν ζωή σε έναν τόπο ξεχασμένο και πράγματι. Μακάρι να τα καταφέρει και όσα προσπαθεί να πραγματοποιηθούν, του το ευχόμαστε ειλικρινά.
12.00 Αφήνουμε το ρεμέτζο και είμαστε ξανά εν πλω προς Tahiti. Το δελτίο καιρού έχει αλλάξει κάπως, ο άνεμος το βράδυ θα γυρίσει πιο νότιος, δηλαδή περισσότερο όρτσα μας, και θα δυναμώσει, μα πιστεύουμε πως θα μας βγάλει ως το πέρασμα της Papeete, της πρωτεύουσας της Ταϊτής. Η απόσταση είναι 125ΝΜ, χονδρικά ένα ταξίδι του ενός εικοσιτετραώρου. Ή για να το πω πιο ελληνικά σαν Πειραιάς – Σαντορίνη…