Σάββατο 10 Μαρτίου, 2018
MARINA VAIARE, MO’OREA
17°31.39’ S 149°46.612’ W

DCIM/100MEDIA/DJI_0040.JPG

09.00 Η μέρα δεν ξεκίνησε καλά. Πήρα άσχημα νέα από Αθήνα, όχι κάτι πολύ σοβαρό αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω καθώς είμαι τόσο μακριά και στεναχωριέμαι. Κάθομαι στο cockpit λυπημένη και τότε έρχεται ο Cyril, ένας Γάλλος που μένει στην μαρίνα στο ιστιοπλοϊκό του πολλά χρόνια. Του δώσαμε ένα δώρο επειδή πρόσεχε το Φιλίζι και εκείνος για να μας ευχαριστήσει αγόρασε παγωμένες Hinano και ήρθε για να πιούμε. Τώρα! Είναι πολύ νωρίς, λέμε εμείς, έχουμε πολλές δουλειές , μα εκείνος απαντά :
-«Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ»
Μόλις ακούει ο Γιώργος την ατάκα που κι ο ίδιος λέει συχνά, γελάει και πιάνει ένα μπουκάλι μπύρα
-“Manuia!”, στην υγειά μας», λέει και πίνει (προφέρεται μανούγια)

Οπότε λέω κι εγώ «Manuia!” και πίνω μαζί τους. Όχι θα κάτσω να σκάσω. Μετά από λίγο έρχεται μια γυναίκα και ζητά τον Cyril, είναι η φίλη του Μο-ί, που μένει στην δεύτερη προβλήτα. Την προσκαλούμε στο Φιλίζι. Η Μο-ί έχει γεννηθεί στην Tahuata, στα νησιά Μαρκίζες. Μιλάμε για την πατρίδα της και για την Ελλάδα. Η Μο-ί έχει ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου και υποστηρίζει οτι ο πολιτισμός των Μαρκιζών έχει στοιχεία Ελληνικά!

-“Κοιτάξτε το tatoo στο πόδι του Cyril!’, λέει και μας δείχνει έναν ζωγραφισμένο Μέανδρο!
10.00 Ο Cyril και η Moi έχουν φύγει από ώρα και εμείς κάνουμε δουλειές, ελέγχουμε τα φάρμακα και τα τρόφιμα, καθαρίζουμε το water tank central, το φίλτρου νερού, πλένουμε όλα τα σκεύη μαγειρικής και βάφουμε την σιδερένια σχάρα στο ντουλάπι της κουζίνας.
14.00 Έρχεται ο μηχανικός ο Jacques και τον πληρώνουμε. Ανοίγουμε μαζί το κεντρικό VHF που δυστυχώς δεν δουλεύει. Υπόσχεται να ξανάρθει σύντομα να ρίξει μια ματιά.
16.00 Πάμε με τα ποδήλατα προς τα νότια του νησιού – όχι πολύ μακριά. Στις άκρες του δρόμου περπατούν αμέτρητα καβούρια και μόλις μας αντιλαμβάνονται, τρέχουν βιαστικά να κρυφτούν στις τρύπες τους, μέσα στο χώμα. Ένα πολύ μεγάλο καβούρι μένει ατρόμητο έξω από την τρύπα και σταματάμε για να το δούμε. Μια γυναίκα μαζί με ένα παιδί πάνω σε ποδήλατο πλησιάζει κοντά και μας μιλά. Το όνομά της είναι Pricilia, ο μικρός είναι γιος της, Heriari-ί είναι το όνομά του (είναι εξαιρετικά να δύσκολο να θυμόμαστε τα Πολυνησιακά ονόματα). Η Pricilia λέει οτι τα καβούρια είναι πολύ νόστιμα και στην Πολυνησία τα τρώνε. Ο εξάχρονος Heriari-i λέει πως δεν φοβάται καθόλου τα καβούρια και οτι μπορεί να τα πιάνει μόνος του με τα χέρια του.

Η Pricilia είναι ξαδέρφη της όμορφης Taputea, που μένει και αυτή στην μαρίνα κοντά σε εμάς. Μικρό νησί η Mo’orea.
18.00 Βγαίνουμε από την μαρίνα και πηγαίνουμε προς το λιμάνι, μας έχει λείψει πολύ το περπάτημα. Ο ήλιος έχει δύσει πριν από αρκετή ώρα, ο ουρανός έχει χρώμα κόκκινο και οι κορυφές των βουνών γύρω από το Vaiaré έχουν κρυφτεί μέσα σε σύννεφα. Δυο αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα στο γεφυράκι και από τις ανοιχτές πόρτες ακούγεται μουσική ραπ. Δίπλα, πέντε – έξι αγόρια και κορίτσια κάθονται στο χορτάρι ακροθαλασσιά. Πλησιάζοντας στο λιμάνι μας, βλέπουμε το φως της roulotte να αναβοσβήνει σαν πρόσκληση και μας τυλίγουν μυρωδιές από ψητό κρέας. Καθώς έχουμε ακούσει από τους Jacaranda οτι το φαγητό είναι καλό πηγαίνουμε να το δοκιμάσουμε.
Καθόμαστε στο τραπέζι πίσω από την Roulotte και παραγγέλνουμε και σε λίγο μας φέρνουν ένα καλάθι με φωμί baguette, βούτυρο με σκόρδο και μετά μια ψητή μπριζόλα με πατάτες τηγανητές και νόστιμη sauce roquefort. Αντιστέκομαι και ΔΕΝ παραγγέλνω Cola Zero. Το φαγητό είναι καταπληκτικό και η ποσότητα – “φαγητό ενός ανθρώπου” όπως λέει ο καπετάνιος μου – είναι ότι πρέπει για ένα τέλειο δείπνο.

Κυριακή 11 Μαρτίου
08.30 Σήμερα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τον γύρο του νησιού με τα ποδήλατα, μια διαδρομή με μήκος 60 χιλιόμετρα, χωρίς πολλές ανηφόρες.
Πηγαίνουμε στο Champion, τρώμε ένα croissant και ξεκινάμε με κατεύθυνση νότια- ανατολική. Δεν φυσάει καθόλου και ο ουρανός είναι απόλυτα καθαρός χωρίς ούτε ένα σύννεφο, κάτι που σπάνια βλέπουμε στον ουρανό των τροπικών. Ευτυχώς, με την πορεία που έχουμε πάρει ο ήλιος βρίσκεται πίσω μας. Ο δρόμος είναι σε πολύ καλός και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την θάλασσα, ακουλουθώντας την ακτή, συχνά με θέα τα σμαραγδένια νερά της θάλασσας. Η βόλτα με το ποδήλατο είναι απολαυστική με υπέροχα τοπία γύρω, πλούσια βλάστηση, αμέτρητα λουλούδια, κατάφυτα ψηλά βουνά που υψώνονται σχεδόν κατακόρυφα. Οι κάτοικοι που συναντούμε μας χαιρετούν και εμείς τους απαντάμε Ia orana, πάντα τραγουδιστά
12.30 Στάση 30’ για βουτιά και ξεκούραση στο Fare Miti bungalows, όπου δουλεύει η Fabi, μια φίλη της Birgitt.
Η αμμουδιά είναι υπέροχη μα το νερό δυστυχώς είναι θολό. Το κατάφυτο motu απέναντι είναι σαν ζωγραφιά.

14.00 Έχουμε ψηθεί από τον ήλιο και εδώ και αρκετή ώρα κάνουμε ποδήλατο φορώντας τα παρεό μας σαν μανδύα, να καλύπτουν πλάτη και χέρια. Έχουμε πια φτάσει στα μέρη που γνωρίζουμε καλά από το ταξίδι μας εδώ τον Οκτώβριο 2017, περνάμε από το Intercontinental resort και μετά από το χωριό PAPETOAI.
Οι δυνάμεις μου έχουν αρχίσει να με εγκαταλείπουν, από την ζέστη και τον ήλιο και όλο κοιτάζω πίσω, μήπως έρχεται κάποιο αυτοκίνητο για να κάνω οτοστόπ (hitch hike). Δυστυχώς, καθώς σήμερα είναι Κυριακή, όλοι ξεκουράζονται στα σπίτια τους ή σε κάποια παραλία και τα λεωφορεία δεν δουλεύουν. Ο δρόμος είναι άδειος!
-«Κουράγιο λίγο ακόμα, παληκάρι μου», αστειεύεται ο Γιώργος.
-«Μην ανησυχείς καπετάνιε, αντέχω. Αν δεν με είχε κουράσει η μικρή σέλα του ποδηλάτου και ο ήλιος, θα έκανα δυο φορές τον γύρο του νησιού”, λέω γελώντας.
Μετά από λίγο μπαίνουμε στον κόλπο Opunohu και φτάνουμε στο σημείο όπου είναι αγκυροβολημένα τα δυο μικρά ιστιοπλοικά της Birgitt.
-“Poco Locoooo!”, φωνάζω από την ακτή. Η φίλη μας βγάζει το κεφάλι της από το hatch και μας χαιρετά. Μετά από 2’ είναι πάνω στο κανό και κάνει κουπί για την παραλία. Αγκαλιαζόμαστε χαρούμενοι. Την ρωτάμε για το άτυχο ταξίδι της. Μας διηγείται οτι ξεκίνησε με το σκάφος να πάει στην Χαβάη, 2.200 ναυτικά μίλια περίπου με πορεία 350° μα ο άνεμος ήρθε κόντρα, βόρειος και μετά από περιπέτεια 30 ημερών, αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στην Moorea.
14.30 Συνεχίζουμε την διαδρομή και όταν φτάνουμε στην παραλία TA’AHIAMANU του OPUNOHU, σταματάμε για κολύμπι και ξεκούραση. Απλώνουμε τα παρεό μας πάνω στην άμμο, κάτω από την δροσερή σκιά ενός κοκοφοίνικα. Η παραλία έχει αρκετό κόσμο, ντόπιους κυρίως. Γύρω στα 10-15 ιστιοπλοϊκά είναι αγκυροβολημένα στα ήσυχα, σμαραγδένια νερά του υφάλου VAIPEU. Εγώ προσπαθώ χωρίς επιτυχία να εντοπίσω το s/y Jacaranda, το σκάφος των φίλων μας Chuck & Linda που γνωρίζω οτι βρίσκονται εδώ.
Μια όμορφη νεαρή κοπέλα με μικροσκοπικό μαγιώ κάθεται ακριβώς μπροστά μας. Ο Γιώργος την φωτογραφίζει με το κινητό και λέει:
-“To Jacaranda είναι στο βάθος αριστερά. Εδώ δεξιά στα κοράλια κολυμπάει η Linda. Πάμε να της μιλήσουμε!”. Είναι πολύ γρήγορος ο καπετάνιος μου, δεν τον προλαβαίνω μερικές φορές.
Μια από τις ωραιότερες εμπειρίες του ταξιδιού μας με το Φιλίζι είναι οτι συναντάμε ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου. Ειδικότερα με τους ιστιοπλόους, καθώς έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα περνάμε πάντα όμορφα και ανταλλάσουμε μαζί τους σημαντικές και χρήσιμες πληροφορίες. Ο Chuck και η LInda ταξιδεύουν πολλά χρόνια και είναι πραγματικά πολύ ωραίοι τύποι. Εκείνη την στιγμή η φίλη μας βγαίνει από την θάλασσα και πηγαίνουμε να της μιλήσουμε.
16.00 Είμαστε ξανά πάνω στα ποδήλατα στον δρόμο προς Marina Vaiare, πιο ξεκούραστοι αλλά πιασμένοι μετά από τόσες ώρες στην σέλα. Στο μεταξύ, η ώρα έχει περάσει, και πρέπει να βιαστούμε γιατί στις 6μμ περιμένουμε φίλους στο Φιλίζι για φαγητό και πρέπει να μαγειρέψουμε. Σε λίγο φτάνουμε στο ξενοδοχείο Hilton, που – όπως όλα τα πολυτελή ξενοδοχεία της Πολυνησίας – είναι ένα resort με καλύβες χτισμένες πάνω στο νερό. Σταματάμε, συζητάμε το θέμα και τελικά πάμε στην reception και ζητάμε να καλέσουν ένα ταξί για μας. Μέσα σε δυο λεπτά, διπλώνουμε τα ποδήλατα, τα φορτώνουμε στο ταξί και ξεκουραζόμαστε στο πίσω κάθισμα πηγαίνοντας στο Vaiaré .
Διανύσαμε με τα ποδήλατά μας 42 από τα 60 χιλιόμετρα, την μεγαλύτερη απόσταση που κάναμε ποτέ. Not bad at all.
18.00 Spaghetti με sauce roquefort, σαλάτα με λάχανο, καρότο και πράσινη παπάγια με sauce vinegrette και για desert γιαούρτι με μέλι Ελληνικό από την Χάλκη. Αυτό είναι το menu για απόψε. Oι καλεσμένοι μας, Susanne και Paul ζουν σε ένα σπίτι εδώ στην Μοορέα, ο Paul όμως εργάζεται στην Papeete και χρησιμοποιεί το ferry boat καθημερινά. Τους γνωρίσαμε τον Αύγουστο στην Fakarava, στα Tuamotus, ήταν εκεί με το ιστιοπλοϊκό τους. Η όμορφη ιταλο-καναδή Susanne, φέρνει ένα μπουκάλι Veuve Cliquot, χαμογελά και λέει με την ιδιαίτερη προφορά της στα αγγλικά
-“Για να γιορτάσουμε την επιστροφή σας»…
Δευτέρα 12 Μαρτίου
09.00 Ηρθε η ώρα να επικοινωνήσουμε με το κατάστημα ναυτιλιακών (chandlery) Sin Tung Ηing στην Papeete, στο οποίο δώσαμε παραγγελία και προκαταβολή τον Οκτώβριο (2017) για 80 μέτρα καδένα άγκυρας lofrans. Πρέπει να τους ενημερώσουμε οτι είμαστε έτοιμοι να την παραλάβουμε. Πρέπει εναγωνίως να αλλάξουμε καδένα, η παλιά έχει σκουριάσει εντελώς και μας ταλαιπωρεί πάρα πολύ, και εμένα ακόμη πιο πολύ αφού στην άγκυρα και τον εργάτη (windlass) είμαι πάντα εγώ και ο Γιώργος στο τιμόνι. Η μεγάλη της φθορά έγινε εμφανής στον Παναμά. Μοιάζει απίστευτο αλλά ψάξαμε παντού, στο Panama City και στην Colon, μα καδένα άγκυρας κατάλληλη για το Φιλίζι δεν υπήρχε πουθενά! Ούτε στην Papeete βρήκαμε καδένα με τις προδιαγραφές που ζητούσαμε και στο chandlery Sin Tung Hing απάντησαν πως χρειάζονται 3- 4 μήνες για να την φέρουν. Fixing your boat in exotic locations, όπως λέμε πάντα… Το αστείο είναι πως τώρα η εταιρία Lofrans ανήκει στο Lalizas Group, μια εταιρία Ελληνική.
Κάτι έχει συμβεί και το τοπικό μας τηλέφωνο δεν δειτουργεί, οπότε δεν μπορούμε να μιλήσουμε με τον Κινέζο manager του Sing Tung Hing. Στην Γαλλική Πολυνησία τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα στην Πολυνησία ανήκουν σε Κινέζους. Πρέπει να αγοράσουμε νέα sim card για τοπικά τηλεφωνήματα. Βγαίνουμε με τα ποδήλατα και ψάχνουμε τα κοντινά μαγαζίά. Μας λένε οτι εδώ κοντά δεν θα βρούμε κάρτα, πρέπει να πάμε στο Vini Shop, στην Maharepa, 20 χιλιόμετρα μακριά.
Συνεχίζουμε προς το λιμάνι, για να βρούμε τον διευθυντή και να μιλήσουμε για την παραμονή μας στην marina. Πηγαίνοντας προς τα εκεί, δίπλα στο γεφυράκι κατω από την σκιά μεγάλων almond trees, οι παραγωγοί πουλούν τα προιόντα τους, starfruit, lime, μικρές μπανάνες και κατακόκκινα lychee. Δίπλα οι γυναίκες συνδιάζουν ευωδιαστά tiare (η γαρδένια της Πολυνησίας), ιβίσκους και άλλα υπέροχα εξωτικά λουλούδια και φτιάχνουν κολιέ, που τα ονομάζουν LEI και τα προσφέρουν στους επισκέπτες για καλωσόρισμα ή στεφάνια για το κεφάλι, που τα λένε courons και τα φορούν καθημερινά και παντού.
Στο λιμάνι, στην δροσερή σκιά του χώρου αφίξεων, μια γυναίκα τοποθετεί σε έναν πάγκο μεγάλα πράσινα αβοκάντο, τσαμπιά από μικρές μπανάνες και τεράστια pumplemousse. Το pumplemousse είναι το πιο αγαπημένο μου από όλα τα εξωτικά φρούτα, πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσουμε μερικά. Σε ένα πεζούλι κάθονται μερικοί άνδρες και τραγουδούν τραγούδια της Πολυνησίας, παίζοντας κιθάρες και γιουκαλίλι και μια γυναίκα δίπλα τους κρατά τον ρυθμό κτυπώντας δυο κουτάλια μεταξύ τους, όπως είδαμε πρώτη φορά στο Toau στα Tuamotus. Στεκόμαστε να τους ακούσουμε, είναι πραγματικά υπέροχοι. Μετά ανεβαίνουμε στο γραφείο, βρίσκουμε τον Rocky τον manager και αφού μιλάμε για τον λογαριασμό μας, του ζητάμε να μας βοηθήσει με την καδένα. Εκείνος, πολύ εξυπηρετικός όπως πάντα, τηλεφωνεί στο μαγαζί πολλές φορές μα δυστυχώς οι γραμμές είναι απασχολημένες. Υπόσχεται να προσπαθήσει αργότερα.
-«Άν έχετε κάποια νέα, να τηλεφωνήσετε στον Coco”, του λέω. Θα ησυχάσουμε μόνο όταν πάρουμε επιβαίωση οτι η καδένα έχει φτάσει στην Papeete.
12.00 Επιστρέφουμε στο Φιλίζι για δουλειές. Τα σεντόνια, οι πετσέτες και όλα τα ρούχα μας που έμειναν κλεισμένα στο σκάφος αυτούς τους 4 μήνες, μυρίζουν έντονα από την υγρασία. Δυστυχώς, laundry στην μαρίνα αυτή δεν υπάρχει, υπάρχουν κάποια πλυντήρια δηλαδή, αλλά είναι όλα ιδιωτικά, κλειδωμένα με λουκέτα! Ο καιρός είναι συνήθως συννεφιασμένος και βροχερός, οπότε δεν μπορούμε να απλώσουμε τα ρούχα στον ήλιο να ξεμυρίσουν. Φοβάμαι οτι πάλι θα τα πλύνουμε όλα ξανά στο χέρι. Για ποιόν χτυπά η καμπάνα?
Πάμε στο Champion αγοράζουμε μια baguette και φτιάχνουμε σάντουιτς.
16.00 Τρίψαμε και καθαρίσαμε το σκαφάκι μας εξωτερικά, 3 ώρες δουλειά και τώρα δείχνει υπέροχο και αστραφτερό. Τώρα καθόμαστε στο βρεμμένο cockpit να πάρουμε μια ανάσα και την στιγμή που λέω στον Γιώργο οτι με πόνεσε η μέση μου, έρχεται η Μ. και λέει οτι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το δικό της πλυντήριο ρούχων και ρωτά αν θέλω να το ξεκλειδώσει τώρα! Πώς να πω όχι? Βάζω στην λεκάνη μερικά ρούχα, το απορρυπαντικό και την ακολουθώ ως το κτίριο που βρίσκονται τα ντους, οι τουαλέττες. Θέλω να κάνω 2 σύντομες πλύσεις. Μακάρι να μην μου αρνηθεί.
20.30 Έρχεται sms στο κινητό του Γιώργου από άγνωστο τοπικό αριθμό. Το διαβάζουμε και μένουμε παγωτό:
“Ia orana. Le Haut Commissaire a appelle la population ; respecter strictement le consignes de sécurité, diffusées par météo France. Nous sommes en vigilance JEUNE. Attention aux enfants, en voiture, et sortie en mer”, που μεταφράζεται περίπου «Ο ανώτερος κομισάριος ενημέρωσε τον πληθυσμό: ακολουθήστε αυστηρά τους κανονισμούς ασφαλείας που έχει δώσει η Μετερεολογική υπηρεσία της Γαλλίας. Βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση κίτρινου βαθμού, προσέχετε τα παιδιά, όταν οδηγείτε και τις εξόδους στην θάλασσα». Ο καπετάνιος μου κοιτάζει το δελτίο καιρού στο τοπικό www.meteo.pf και βλέπει ένα σύστημα δυνατού αέρα στα νοτιοδυτικά των Society, αλλά τίποτα κοντά μας. Στέλνω μήνυμα στην Birgitt και την ρωτάω αν ξέρει κάτι. Όχι δεν έχει δει τίποτα επικίνδυνο στον καιρό.
21.00 Πηγαίνω στο σπίτι του Coco, στην είσοδο της μαρίνας και βρίσκω την Jean, την γυναίκα του. Μου λέει να μην ανησυχώ, Vigilance Jeune σημαίνει έντονα φαινόμενα, δυνατή βροχή ή άνεμο, αλλά όχι κάτι πολύ σοβαρό. Επιστρέφω στο Φιλίζι και βρίσκω τον Γιώργο στην πλώρη να τραβά τα ρεμέτζα (mooring lines) για να απομακρυνθεί το σκάφος από την προβλήτα.
Η νύχτα πέρασε και ήταν ήσυχη τελικά
Τρίτη 13 Μαρτίου
05.00 Ξυπνάω από βροντές και αστραπές και βγαίνω έξω νυσταγμένη να μαζέψω τα ρούχα πριν τα βρέξει η βροχή. Μήπως έρχεται τώρα ο άσχημος καιρός? Οχι, μετά από λίγο ο ουρανός καθαρίζει.
07.00 Αποφάσισα να πάω σήμερα στην Maharepa, το πιο μεγάλο χωριό της Moorea περίπου 20 χλμ μακριά, για να αγοράσω νέα sim card για το τηλέφωνο. Λεωφορεία στο νησί δεν κυκλοφορούν συχνά, μόνο όταν έρχεται το πλοίο Aremiti στο λιμάνι και έτσι αποφάσισα να πάω με το ποδήλατο, και υπολογίζω περίπου 3 ώρες για να πάω και να γυρίσω. Το κακό είναι οτι ο Γιώργος έχει πολλές δουλειές και δεν θα έρθει μαζί και ακόμη – ο Νόμος του Μέρφυ- σήμερα που χρειάζομαι λίγη συννεφιά για δροσιά, ο ουρανός είναι γαλανός και ο ήλιος καίει. Άλλα μας είπε το δελτίο καιρού….
Περνά από την προβλήτα η νεαρή γειτόνισσα μας Taputea, στέκεται, σκύβει το κεφάλι της, πιάνει τα μακριά μαύρα μαλλιά της στην κορυφή του κεφαλιού σαν αλογοουρά και με μια κίνηση θαυμάσια αέρινη και σχεδόν χορευτική, τα γυρνά σε μια περιέλιξη τέλεια και τα δένει σε ένα χτένισμα κόμπο και κότσο. Κάνει δηλαδή το κλασικό γυναικείο χτένισμα της Ταϊτής.
-“Bonjour Taputea!”, λέω και την ρωτάω αν ξέρει τί ώρα ανοίγουν τα μαγαζιά στην Maharepa και της εξηγώ το πρόβλημά μας. Εκείνη χαμογελά, μου λέει να περιμένω και επιστρέφει πίσω στο ιστιοπλοικό τους. Σε δυο λεπτά έρχεται μαζί με τον Jason, τον άνδρα της, και μας δίνουν μια καινούργια sim card, κλειστή στο κουτί της! Με το ζόρι δέχθηκαν να πάρουν χρήματα για την κάρτα! Αυτή είναι η γεναιοδωρία των Πολυνήσιων!
Καθώς είναι ακόμη νωρίς, κάνουμε κάποια τηλέφωνα στην Αθήνα, όλα για δουλειές, όλα με άγχος.
09.00 Ώρα Ελλάδος 10 μμ, τέλος για σήμερα. Ξεκινάμε δουλειές συντήρησης στο Φιλίζι, με τον Γιώργο μάστορα, μηχανικό, ηλεκτρολόγο. Εγώ η ταπεινή βοηθός του 🙂
-Αλλάζουμε την κλειδαριά στην θυρίδα της γεννήτριας με καινούργια ίδια που φέραμε από την Αθήνα.
-Αλλάζουμε το impeller της γεννήτριας. Έλεγχος λειτουργίας γεννήτριας, όλα ΟΚ
– Yanmar έλεγχος. Λειτουργία ΟΚ
-Τηλεφωνούμε στον Rocky, τον manager της μαρίνας και του δίνουμε τον αριθμό του καινούργιου μας τηλεφώνου. Εκείνος λέει πως θα το δώσει αμέσως στο chantlery shop.
12.00 Αρχίζουμε να λύνουμε (dismatling) την booster pump του αφαλατωτή νερού για αλλαγή των ρουλεμάν (ball bearing).
17.00 Το Φιλίζι μοιάζει εργοτάξιο και η επισκευή της αντλίας άλυτος γρίφος. Μετά το μεσημέρι έρχεται μεγάλο μπουρίνι, με αστραπές, δυνατό άνεμο και καταρρακτώδη βροχή. Να το το Vigilance Jeune!!
Μαγειρεύω noodles με λαχανικά και ginger. Έχω πυρετό 37,2, φτερνίζομαι συνέχεια και η μύτη μου τρέχει.
Συνεχίζουμε με την αντλία και την τακτοποίηση. Η βροχή κρατά όλη την νύχτα.
Τετάρτη 14, Μαρτίου
06.00 Η ημέρα ξημερώνει ηλιόλουστη. Μιλάω πολλή ώρα με την Αθήνα μέσω Skype, για ένα πρόβλημα στο πατρικό σπίτι στον Πειραιά. Ζαλίστηκα.
07.00 Συνέχεια με την booster pump. Το τσιμουχάκι (sealer) μπήκε στην θέση του, τα ρουλεμάν αλλάχτηκαν. Δοκιμή λειτουργίας watermaker: ΟΚ! Oh, captain my super dooper captain, είχες μεγάλη ιδέα να ζητήσεις αναλυτικές οδηγίες από τον Θανάση, τον ταλαντούχο τεχνικό του Πάρη Δράκου. Να είναι καλά οι άνθρωποι!
10.00 Τηλεφωνεί η Cynthia από το chantlery shop: η καδένα μας βρίσκεται εκεί και μας περιμένει! Δίνουμε ραντεβού στην Papeete σε λίγες μέρες. Μεγάλη χαρά.
Ο καιρός άλλαξε και βρέχει ασταμάτητα Καθαρίζουμε και τακτοποιούμε τους αποθηκευτικούς χώρους.
16.00 Τηλεφωνούμε σε έναν ειδικό στις αναγομώσεις και έρχεται στο Filizi. Αγοράζουμε έναν καινούργιο πυροσβεστήρα αφρού και δίνουμε τους άλλους δυο για αναγόμωση.
Το μάτι δειλό, το χέρι τολμηρό. Βάζουμε σε μια σακούλα παλιά DVD, CD, χάρτες νησιών Καραϊβικής, και διάφορα άλλα και τα αφήνουμε στον ειδικό χώρο της μαρίνας για…ανακύκλωση. Το Φιλίζι είναι πολύ βαρύ, πρέπει να αρχίσουμε να πετάμε όσα δεν χρησιμοποιούμε
Δεύτερη μέρα σήμερα που δεν κολυμπήσαμε στην θάλασσα. Κάνει πολλή ζέστη και έχει υγρασία
19.00 Τρώμε τα υπόλοιπα noodles και βλέπουμε την ταινία που θέλαμε να ξαναδούμε εδώ και πολύ καιρό, το Taxi Driver του Martin Scorsese. Δεν θυμόμουν πόσο εκπληκτική ταινία είναι, 5 αστέρια στο Filizi Film Review
Πέμπτη 15 Μαρτίου
06.00 Άπνοια σήμερα, ιδανικές συνθήκες για να βάλουμε τα πανιά στην θέση τους
Ο Γιώργος ανεβαίνει στο κατάρτι –όχι μόνος του δηλαδή, τον ανεβάζω με την μανέλα – και λύνει τα σχοινάκια που κρατούν το in-mast furling ώστε αυτό να μην χτυπιέται όταν το πανί βγαίνει. Σπουδαίο κόλπο, παλιά που δεν το γνωρίζαμε, ο θόρυβος του furling μέσα στο κατάρτι μας τρέλλαινε κανονικά.
Τοποθετούμε το ανταλλακτικό clevis pin (μεταλλικός γάτζος που κρατά την μαϊστρα μέσα στο furling τou καταρτιού) που είχε σπάσει στο πέρασμα από Galapagos προς Marquesas και ταίριαξε σωστά! Το ανταλλακτικό clevis pin, όπως το ονομάζει η Sparcraft το φέραμε από την Αθήνα, γιατί εδώ δεν μπορέσαμε να το βρούμε ούτε κατάφεραν να μας το στείλουν οι riggers μας από την Martinique…Εντελώς εξωτικές καταστάσεις…
06.30 Τοποθετούμε την μαϊστρα – η άπνοια συνεχίζεται
07.00 Σηκώνουμε την genoa και μόλις τελειώνουμε το τύλιγμα της στο reefing, ένα μαύρο σύννεφο σκεπάζει το βουνό και φέρνει ένα μπουρίνι με δυνατό άνεμο και βροχή. Perfect timing! Μην πιστεύοντας την τύχη μας τα μαζεύουμε και μπαίνουμε μέσα για να συνεχίσουμε
10.00 Καθάρισμα και ξεκαθάρισμα στο chart table, στα ντουλάπια της καμπίνας μας, και στα ντουλάπια των wc
15.00 Ερχεται ο μηχανικός Jacques και λέει πως δυστυχώς δεν έχει χρόνο να κάνει τον έλεγχο του VHF και προτείνει να ανέβουμε εμείς στο κατάρτι και να δούμε την σύνδεση. Λίγο νωρίτερα να μας το έλεγε πόσο καλά θα ήταν.
18.00 Η βροχή συνεχίζεται, ιδανική μέρα για να συνεχίσουμε το ξεκαθάρισμα. Γεμίζουμε μια ακόμη τσάντα με πράγματα που δεν χρειαζόμαστε πια. Σκέφτομαι μήπως πρέπει να δώσω την νιτσεράδα μου που έχει παλιώσει και έχει σκιστεί. Ετοιμάζω σαλάτα με πράσινη παπάγια, καρότο, αυγό και καλαμπόκι.
19.00 Πόσα πράγματα έχουμε μαζέψει στο πλωτό μας σπίτι? Γεμίζω ξανά την τσάντα και την αδειάζω στου Coco.
20.00 Είδαμε ένα πολύ ιδιαίτερο film απόψε, Fish Tank και του δώσαμε 4 αστέρια στο FFR
Παρασκευή 16 Μαρτίου
Αλλη μια μέρα που ξεκίνησε με ήλιο και συνέχισε με ασταμάτητη βροχή. Το πρωί πλύναμε και απλώσαμε στον ήλιο τις νιτσεράδες και όλα τα ιστιοπλοικά μας ρούχα. Έραψα το dinghy chap, το αντιηλιακό κάλυμα τoυ dinghy μας.
Ταχτοποιήσαμε τα πανιά στην cabin 2. Εκτός από τα πανιά που φορά το Φιλίζι, έχουμε στην cabin 2 ένα set πανιά Incidences, που είναι παλιά αλλά σε καλή κατάσταση, το ασύμετρο πανί, το workind jib, το πανί θυέλλης και την μαϊστρα που μας πέρασε τον Ατλαντικό, φτιαγμένη από τον Κακίτση στην Αθήνα. Το πανί είναι πια φθαρμένο και εμείς πολύ φορτωμένοι, οπότε φωνάζουμε τον Coco και του το χαρίζουμε.
14.00 Έρχεται δυνατό μπουρίνι και βροχή, ευτυχώς προλαβαίνουμε και μαζεύουμε τα ρούχα. Βρέχει ακατάπαυστα έως αργά την νύχτα

Σάββατο και Κυριακή 17-18 Μαρτίου
Σαββατοκύριακο και χαλαρώνουμε με κολύμπι στην παραλία και πλύσιμο ρούχων στο χέρι. Την Κυριακή η Ma-I κα ο ο Coco  μας καλούν  σε barbeque.

Δευτέρα 19 Μαρτίου
Πηγαίνουμε στο Champion και αγοράζουμε τρόφιμα, μετά στο λιμάνι και ταχτοποιούμε τον λογαριασμό
Στις 1μμ το Filizi αποπλέει από την Marina Vaiare όπου βρισκόταν από τις 9 Οκτωβρίου, 2017. Το αγαπήσαμε το Vaiare και όλους εδώ. Μακάρι να ξανάρθουμε κάποτε.
Συνέχεια στο blog: At anchor again (posted April 7, 2018)