Bora Bora , French Polynesia to Palmerston, Cook Islands 660 NM

Δευτέρα 15/7/2019 Permis de Sortie International Plaisance

16˚30.023’ S   151˚45.238W’  Το Φιλίζι είναι δεμένο σε ένα από τα ρεμέτζα του Mai Kai Marina,  κοντά στο χωριό Vaitape, πρωτεύουσα  της Bora.  Από εδώ θα ξεκινήσουμε  αύριο για το πρώτο σκέλος της διαδρομής  προς την Αυστραλία,  το πρώτο  μεγάλο πέρασμα στον ωκεανό,  δύο ολόκληρα χρόνια μετά από το  Panama – Galapagos – Marquesas-Tuamotus – Society islands.  Πέρασε πολύς καιρός, κοντέψαμε να βγάλουμε ρίζες στην όμορφη αυτή χώρα, κάτι που ούτε δύσκολο ούτε δυσάρεστο θα ήταν. Φεύγουμε όμως!

Η διαδρομή που θέλουμε να κάνουμε  είναι :

Bora Bora  – Palmerston, Cook islands – 670 ΝΜ

Palmerston – Niue  μια από τις μικρότερες αυτοδιοικούμενες χώρες του πλανήτη – 390 NM

Niue – Tonga  (the friendly islands)   – 240 NM

Ο  πρώτος σταθμός  είναι το Palmerston των  Cook islands, μια απομακρυσμένη ατόλη, κοριαλιογενής ύφαλος σε σχήμα ρόμβου που πάνω στην περίμετρό  έχει 5-6  νησάκια.   Κατοικήθηκε  για πρώτη φορά το 1863 από έναν εγγλέζο βαρελοποιό, τον  William Marsters  και τις τρείς πολυνήσιες γυναίκες του.  Αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι  γέννησαν 17 παιδιά και  54 εγγόνια και οι σημερινοί κάτοικοι  είναι όλοι απόγονοι τους.

07.30 Φτάνουμε  με το βαρκάκι στο μικρό λιμανάκι του Vaitape. Στα τυρκουάζ νερά είναι αραγμένες 2-3  πολυτελείς βάρκες, που πηγαινοφέρνουν τους πελάτες των πολυτελών ξενοδοχείων που βρίσκονται στα ανατολικά και ένα καταμαράν που εκτελεί την τοπική γραμμή με την Raiatea. Περνάμε απέναντι στην Gendarmerie  και συμπληρώνουμε τα απαραίτητα έγγραφα για  την άδεια εξόδου από την Γαλλική Πολυνησία. Ρωτάμε  την αστυνομικό  άν  μπορούμε να γράψουμε σαν προορισμό το  Palmerston.

  Το Palmerston  δεν είναι port of entry των Cook Islands,  port of entry είναι μόνο το Aitutaki, νησί που  με lagoon  πολύ ρηχό για το Φιλίζι ή η Rarotonga, που βρίσκεται 350 ΝΜ νοτιότερα και δεν βολεύει την δυτική πορεία μας. H όμορφη  Rarotonga άλλωστε βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος  21˚, άλλοι οι καιροί εκεί κάτω.

-“Να γράψετε Palmerston”, απαντά η γυναίκα. «Σε περίπτωση που σας συμβεί κάτι να ξέρουμε προς τα πού να  ψάξουμε»…

Τα χαρτιά θα σταλούν  στο λιμεναρχείο  στην Ταϊτή. Το μεσημέρι  η άδεια θα είναι έτοιμη. Βγαίνουμε από την gendarmerie

-«Ο κύβος ερίφθη» λέει ο Γιώργος

Αγοράζουμε  φρούτα από τον δρόμο και από το σουπερμάρκετ Chin Lee τετράδια, μολύβια, γάλα σκόνη και ρύζι, για τους κατοίκους των νησιών.

Πίσω ξανά, δένουμε μπαλόνια στα ρέλια, ετοιμάζουμε δυο πριμάτσες, λύνουμε  το  ρεμέτζο και  πάμε  με το Φιλίζι στο  κοντινό βενζινάδικο. Εκεί, βάζουμε  πετρέλαιο στις δεξαμενές του σκάφους, βενζίνη στα μπιτόνια για το βαρκάκι, αγοράζουμε μερικές εξάδες μπουκάλια νερό για ασφάλεια.

Ξαναγυρνάμε στο ρεμέτζο και αρχίζουμε ετοιμασίες για τον απόπλου. Για προστασία της μαϊστρας στα πρίμα, κόβουμε κομμάτια λάστιχο, σκαρφαλώνουμε στο κατάρτι και τα βάζουμε με ταινία στον κάτω σταυρό.

Βάζουμε  λάστιχα και στα ρέλια, για να προστατευθούν οι σκότες της τζένοας. Ο Γιώργος τοποθετεί τα σχοινιά preventers που  στερεώνουν την μάτσα και να την προστατεύουν από   την ταλάντευση και από  jibe κατά λάθος.

15.00 Στην χωροφυλακή ξανά. Το έγγραφο PERMIS DE SORTIE INTERNATIONAL PLAISANCE με ημερομηνία εξόδου αύριο Τρίτη 16 Ιουλίου 2019 είναι στα χέρια μας. Η αστυνομικός μας δίνει ένα αντίγραφο των εγγράφων που συμπληρώσαμε.

-«Πρέπει να το πάτε απέναντι στο OPT  (ταχυδρομείο), να του κολήσετε ένα γραμματόσημο των 80 xpf, και να το ταχυδρομήσετε. Είστε έτοιμοι!». Οι Γάλλοι  έχουν απλοποιήσει καταπληκτικά την γραφειοκρατεία για τα σκάφη που επισκέπτονται τις αποικίες τους. Να  βλέπουμε να μαθαίνουμε και εμείς οι Έλληνες…

Βγαίνοντας από το τμήμα   νιώθω πεταλουδίτσες στο στομάχι μου.

-“Αυτό ήταν λοιπόν”, λέει ο Γιώργος. «Τον αφήνουμε  τον  παράδεισο της Γαλλικής Πολυνησίας. Ίσως  και να βρούμε  άλλους μπροστά. Το βασικότερο είναι οτι θα ξαναγίνουμε ταξιδευτές, chief mate μου!».

-«Ταξιδευτές of the high seas. Να είναι καλά το Φιλιζάκι. Και εμείς!», απαντάω μα αυτό που νιώθω νομίζω πως ονομάζεται χαρμολύπη.

Περπατάμε αμίλητοι. Αγοράζουμε δυο παγωμένες καρύδες απ’τον δρόμο, να γλυκάνουμε την καρδιά μας.  Συνεχίζουμε  προς λιμανάκι όπου έχουμε αφήσει το βαρκάκι. Το νερό της καρύδας μου  είναι πικρό και αυτή του Γιώργου δεν είναι σπουδαία.

-«Να  πάρουμε δυο coco glacé από εδώ?» λέει  και μπαίνουμε στο εστιατόριο που έχει στηθεί για το φεστιβάλ Heiva,  δίπλα στην προβλήτα. Τις  γλυκές καρύδες του τις δοκιμάσαμε χθές το απόγευμα μαζί με τους ιταλούς, τον  Filippo  και τις κόρες του Aurora & Lavinia και τον φίλο τους Marco, από το σκάφος Falabrah. Μπαίνουμε  στην σκεπαστή με πλεγμένα φύλλα αυλή. Όλα τα  τραπέζια είναι άδεια, εκτός από ένα  όπου κάθονται τέσσερεις απ’ το προσωπικό και παίζουν χαρτιά. Πλησιάζω στο μπαρ.

-“Iaorana!”, χαιρετάμε.

-“Είμαστε κλειστά αυτή τη ώρα!”, λέει η όμορφη νεαρή mahu  (mahu : άνδρες που νιώθουν και ζουν σαν γυναίκες, κάτι συνηθισμένο και εντελώς φυσικό στην Πολυνησία).

-«Παρακαλώ θα θέλαμε  δυο coco glacé. Αγοράσαμε αυτές  μα  δεν πίνονται. Οι δικές χθές ήταν υπέροχες…»,  της λέω και  ακουμπάω τις καρύδες στον πάγκο. Εκείνη χαμογελά.

-«Σας τις φέρνω αμέσως». Βγάζει δυο μικρούλες καρύδες απ’ το ψυγείο, τις σπάει στη κορυφή με μια μεγάλη ματσέτα – όπως είναι η συνήθης τεχνική – και μας τις δίνει. Ο Γιώργος κάνει να πληρώσει.

-«Όχι όχι, είναι κέρασμα. », λέει χαμογελώντας. «Καθίστε στο τραπέζι, αν θέλετε, για να τις απολαύσετε καλύτερα».

Ευχαριστούμε  το γλυκύτατο πλάσμα και καθόμαστε να ξεδιψάσουμε  με τον χυμό του θείου καρπού. Δίπλα στα βράχια, ένας κάβουρας βγάζει με τρομερή επιμονή την άμμο από την τρύπα του.  Μόλις βλέπει την κάμερα του κινητού, μένει ακίνητος να μην χαλάσει η λήψη. Η όμορφη mahu ταχτοποιεί τα τραπέζια τραγουδώντας  πολύ όμορφα . Μετά έρχεται.

-«Θα θέλατε να τις σπάσω για να τις φάτε?»,  ρωτά

-«Ναι, mauruuuru, ευχαριστούμε!». Επιστρέφει με τις καρύδες ωραία ανοιγμένες  πάνω σε πιατάκια και κουταλάκια τυλιγμένα σε χαρτοπετσέτα.

-«Ta ma’a mai tai», μας λέει καλή όρεξη

-«Aita pea pea”, παρακαλώ…

Αυτή είναι η φιλοξενία των πολυνήσιων!!!

Πίσω στο Φιλίζι. Ο Γιώργος ξαναπαίρνει  το δελτίο καιρού για την επόμενη εβδομάδα. Η πρόγνωση δίνει  δυνατό αληγή άνεμο – τον trade wind  που είναι πάντα ανατολικός – νοτιοανατολικός σε τούτα τα γεωγραφικά πλάτη του Ειρηνικού ωκεανού –  με ένταση 20-25 kts.  Σύμφωνα με αυτό και θεωρώντας  μέση ταχύτητα τα 6ΝΜ/ώρα, θα φτάσουμε στο Palmerston σε πέντε μέρες, δηλαδή  Κυριακή  πρωί.   Υπάρχουν όμως και άσχημα νέα  στο  νέο δελτίο,    την Κυριακή το απόγευμα, αναμένεται ένα χαμηλό βαρομετρικό με άνεμο βόρειο – βορειοδυτικό 20 kts και ριπές ως 30 kts. Η ατόλη του Palmerston  δεν έχει πέρασμα.

Εάν έρθει κάποιο  σκάφος,  δένει  έξω στον ωκεανό, πάνω σε ρεμέτζα που βρίσκονται στα δυτικά του νησιού, ασφαλή για  τους αλιγείς, αλλά για τον δυτικό…

-«Δεν θα μπορούμε να σταθούμε αν πράγματι ο άνεμος γυρίσει σε βορειοδυτικό. Φαίνεται και πολλή βροχή, από το βράδυ της Κυριακής ως το βράδυ της Δευτέρας. Προτείνω να ετοιμαστούμε γρήγορα, να φύγουμε  κατά τις 5μμμ για να  προλάβουμε να φτάσουμε Σάββατο μεσημέρι»

Να επιταχύνουμε λοιπόν. Αρχίζουμε να συναρμολογούμε τα κομμάτια της Hydrovane, του ανεμοτίμονου, που ήταν αποθηκευμένο για δυο χρόνια. Η διαδικασία κρατά αρκετή ώρα, έχουμε ξεχάσει πόσο πολύπλοκη  είναι. Μετά σειρά έχει το zodiac κι η εξωλέμβια. Με μια μεγάλη δρασκελιά ο Γιώργος πάει πατήσει στον πλωτήρα για να μπει στο βαρκάκι, κάτι που κάνει καθημερινά και  ξαφνικά γλυστράει! Προσπαθεί ισορροπήσει, από κάπου να πιαστεί,  απλώνει το χέρι, γκουπ γκαπ, χτυπάει στην πλατφόρμα και πέφτει στην θάλασσα. Τρέχω κοντά του. Βγαίνει απ’ το νερό  ξαφνιασμένος,  αναστατωμένος.

-«Εντάξει είμαι. Δεν κατάλαβα πώς έγινε. Πονάει το χέρι μου….», ψελίζει. Έχει χτυπήσει τον καρπό του δεξιού χεριού. Πονάει πολύ όταν το κουνά μα φαίνεται οτι δεν έχει σπάσει. Του φέρνω την παγοκύστη. Παίρνει μια ανάσα και μετά σηκώνουμε το βαρκάκι και την μηχανή.

17.30 Ο Γιώργος  ξεκουράζεται στο κόκπιτ. Οι χρυσοκόκκινες ακτίδες του ήλιου που δύει ζωγραφίζουν φωτοστέφανο γύρω απ’ το πρόσωπό του. Πίσω από το βουνό ανατέλλει η πανσέληνος.

–«Κατά μία έννοια ήταν καλό που συνέβει αυτό. Για να μην υπερεκτιμάμε τις δυνατότητές μας…», λέει.

-«Να ξεκουράσεις το χέρι σου, καλύτερα. Ας φύγουμε τα χαράματα», του λέω. Κλείνει τα μάτια.  Πρέπει να είμαστε τρομερά προσεκτικοί  πλέοντας στην μέση του απέραντου ωκεανού.

Τρίτη 16/7/2019

  06.00 Ξημερώνει και η πανσέληνος γέρνει προς την δύση. Λύνουμε  από το ρεμέτζο και πλέουμε προς το πέρασμα Teavanui. Στις 6.30 βγαίνουμε από το lagoon  στον ανοιχτό ωκεανό. Φυσάει Ν-ΝΑ 22 kts και τα κύματα είναι 1,5-2 μ.

Πρώτο waypoint  να περάσουμε νότια από το νησί  Maupiti. Πορεία στις 270˚ με full geona δεμένη με whisker και main στη 2^ημούδα με  μάτσα δεμένη  με preventer. Ο  Γιώργος τριμάρει τα πανιά, ρυθμίζει το σχοινάκι και δίνει το τιμόνι στον κάπτεν Στούμπι (η Hydrovane – το ανεμοτίμονο), που τα πάει μια χαρά! Το GPS του σκάφους δεν δουλεύει πια, οπότε έχουμε  ένδειξη ταχύτητας boat speed  από το προπελάκι κάτω από το σκάφος και  SOG speed από τα iPad μας.

11.00 Ο άνεμος φρεσκάρει 25-30kts και πετάμε πάνω από τα κύματα  με ταχύτηταν SOG 7,5. Περνάμε 1,5 ΝΜ νότια από το Maupiti. Τα σύννεφα πάνω από το νησί έχουν πράσινο χρώμα, από την αντανάκλαση του νερού του lagoon. Μόλις το ξεπερνάμε  ποδίζουμε. Υπέροχη ιστιοπλοϊα! Πιο νότια ο ουρανός έχει βαριά σύννεφα. Θα μας έρθει βροχή άραγε?

18.00  Η δύση είναι μεγαλειώδης. Μόνο στα περάσματα βιώνουμε  αληθινά το ταξίδι του ήλιου γύρω από την γη.

20.10 Πλέουμε πολύ γρήγορα 8,5-9 kts και  παίρνουμε  2^ημούδα στην τζένοα για να μην πιέζουμε το Φιλιζάκι.

Τα κύματα έχουν μεγαλώσει και το κούνημα είναι …ωκεάνειο.  Βαριά σύννεφα στα ανατολικά κρύβουν το φεγγάρι που έχει ανατείλει. Ο Σταυρός του Νότου στέκεται κάθετος στα αριστερά μας. Μετά από λίγο το φεγγάρι εμφανίζεται πίσω από τα σύννεφα και  η νύχτα αλλάζει στο λεπτό. Υδάτινα ασημένια βουνά  μας ακολουθούν πίσω από την πρύμνη,  καμπύλες παράξενες, αφροί, αντανακλάσεις, σχήματα αλλόκοτα, χωρίς κανόνες και φόρμα, μόνο κύματα και φεγγαρόφωτο,ντο γουργούρισμα του απόνερου και το σφύριγμα  του ανέμου στα πανιά. Άγρια, γοητευτική ομορφιά.

Ο Γιώργος κοιμάται  στα μαξιλάρια του κόκπιτ, κοντά μου. Τα πανιά τριμαρισμένα, ο  καπτεν Στούμπι στο τιμόνι και εγώ διαβάζω το  υπέροχο  Tamata et l’Alliance  του Bernard Moitessier  στο kindle. Στο πρωτότυπο! Το kindle με το λεξικό του είναι μεγάλη ανακάλυψη.

Τετάρτη 17/7

06.30 Ξυπνώ λίγα λεπτά πριν ανατέλει ο ήλιος, κοιμήθηκα 1,5 ώρα. Γύρω μας  360˚ απεραντοσύνη,  χρυσό και πορτοκαλί στα ανατολικά, αναγγελία  του βασιλιά,   μωβ  ουρανός, ταξιδιάρικα αφράτα  συννεφάκια και μπροστά από τα πανιά  το  φεγγάρι ολοστρόγγυλο, ολόλαμπρο. Φυσά ωραία, Α-ΝΑ άνεμος 20 kts, ταξιδεύουμε με full genoa και μαϊστρα στην 2^ημούδα. Ετοιμάζω  πρωινό,   μάγκο, μπανάνες και παπάγια με μούσλι. Το χέρι του Γιώργου είναι πολύ καλύτερα. Η ζωή είναι ωραία.

06.30  16˚2394’ S   154˚2110’ W Διανύσαμε 148 ναυτικά μίλια  στο 1^οεικοσιτετράωρο.

11.00 Ο άνεμος μας ταξιδεύει γρήγορα. Είμαστε κουρασμένοι, οι πρώτες τρεις μέρες είναι πάντα δύσκολες, μέχρι να συνηθίσουμε τις βάρδιες και τον σπαστό ύπνο. Χθες κοιμήθηκα συνολικά 3,5 ώρες. Θα το διορθώσω όμως.

16.00 Ο ουρανός συννέφιασε. Κρατάμε πορεία 255˚. Μένουν ακόμη 490 ΝΜ ως το Palmerston.

21.00 Πλέουμε κάτω από έναν  παράξενο, συννεφιασμένο ουρανό φωτισμένο απόκοσμα από το φεαγάρι. Ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός ήχος, σαν σειρήνα ομίχλης. Πεταγόμαστε έξω, ψάχνουμε γύρω μα ο ήχος έρχεται από μέσα! Εντοπίζουμε την πηγή, κάπου στον άξονα της μηχανής. Το στομάχι μου σφίγγεται.  Ο Γιώργος τηλεφωνεί στον μηχανικό  στην Αθήνα.  Η σύνδεση είναι πολύ κακή και είναι πολύ δύσκολο να συννενοηθεί. Ανταλλάσουν sms.  Να μην ανησυχούμε, μας λέει, πιστεύει πως σφυράει η μπούσα που κρατάει τον άξονα, αμέσως πριν την προπέλα. Ανάβουμε την μηχανή για να πάρει στροφές.  Μην και χτυπήθηκε ο άξονας  την ώρα που μας έριχναν στο νερό, στο καρνάγιο της Raiatea? Όταν η μηχανή σβήνει  το απόκοσμο σφύριγμα έχει σταματήσει.

Κοιμάμαι στο κόκπιτ 21.30 – 00.30

Πέμπτη 18/7

Άνεμος Α – ΝΑ 15 kts Ταξιδεύουμε με 5 κόμβους κάτω από έναν παράξενο, συννεφιασμένο και φεγγαροφωτισμένο ουρανό, κάνοντας βάρδιες εναλλάξ. Το βιβλίο μου είναι συναρπαστικό, με κρατά ξύπνια στην  βάρδια ως τις 2.30.

06.30 Ο άνεμος έπεσε στα 14 kts, Ξεμουδάρουμε την τζένοα μα η ταχύτητα δεν ξεπερνά  τα 5 kts. Κρίμα,  ο καπετάνιος ονειρευόταν να κρατήσει ο αέρας για να προλάβουμε να φτάσουμε  το Σάββατο, να οργανωθούμε πριν χαλάσει ο καιρός.  Τώρα φαίνεται δύσκολο.

16˚52 01S 156˚52 20W. Διανύσαμε 152 ΝΜ στο 2^ο  εικοσιτετράωρο.

07.00 Ακόμα μια  ανατολή στον ωκεανό, με ολοκάθαρο ουρανό και το φεγγάρι πάνω απ’ την πλώρη. Τα μάτια μας χορταίνουν   ομορφιά.

09.30 Συννεφιά και ο άνεμος έχει γυρίσει ανατολικός 15 kts. Γυρνάμε τα πανιά σε «πεταλούδα», με την μαϊστρα αριστερά και ξαναδένουμε την μάτσα με το  preventer. Μετά, για  προστασία  της σκότας της τζένοας από την φθορά  που της διμιουργεί  η “σκανδάλη” του whisker, κόβουμε ένα  κομμάτι δέρμα, μαζεύουμε το πανί σχεδόν όλο, τραβάμε και τεντώνουμε τις  δυο σκότες και πάμε στην πλώρη, πολύ προσεκτικά. Ο Γιώργος κρατά την άκρη του πανιού να μην  παίζει απ’τον άνεμο και εγώ ράβω το δέρμα στην σκότα με γερή κλωστή.

Θα χωρέσει να περάσει το σχοινί από την σκάνδάλη του whisker? Γιούπι! Πέρασε! Eίμαστε  πολύ ευχαριστημένοι. Ο ουρανός έχει καθαρίσει εντελώς  και η θάλασσα πήρε τέτοιο χρώμα γαλανό, σαν να πλέουμε στο Αιγαίο. Ετοιμάζω δυναμωτικό πρωινό, φρουτόκρεμα από μπανάνες, μάνγκο και  τζίντζερ και wrap με φυστικοβούτυρο. Απόλαυση!

10.15. Μένουν 350ΝΜ ως το Palmerston. Ο Γιώργος  ξαπλώνει, έχει κοιμηθεί 3 ώρες μόνο.

13.30 Ταξιδεύουμε με 5,5-6,5 kts , πορεία στις 250˚.  Ο καπετάνιος μου είναι κουρασμένος, δεν έχει κατάφερει να κοιμηθεί. Ο άξονας αρχίζει να σφυρίζει και δεν σταματά αυτή την φορά. Πρέπει να καταλάβουμε τί συμβαίνειο. Ανάβουμε την μηχανή, μαζεύουμε την τζένοα, λασκάρουμε preventer  και παίρνουμε μέσα την σκότα της μαϊστρας. Ο Γιώργος στρίβει το τιμόνι και η μαϊστρα φουσκώνει ανάποδα σε αντιμονή. Το  Φιλίζι κόβει ταχύτητα και μόλις σταματά βάζει  ανάποδα (όπισθεν) για να καθαρίσει η προπέλα, κόλπο που κάναμε στο πέρασμα του Ατλαντικού όταν που η προπέλα έπιανε φύκια sargasum.

–«Πρέπει κάποτε να αγοράσουμε με μια folding” προπέλα, σχολιάζω .

-“ Ναι, στον επόμενο γύρο του κόσμου”, απαντά  γελώντας. Μπλοκάρει τον άξονα για να μην γυρνά και στρίβει το τιμόνι, η μαϊστρα φουσκώνει και παίρνουμε ξανά πορεία. Ο ήχος σταμάτησε. Προς το παρόν.

19.00 Μόλις σκοτείνιασε και μυριάδες  άστρα εμφανίστηκαν στον  ουρανό. Ο Γιώργος που έπαιρνε υπνάκι, τεντώνεται και ανοίγει τα μάτια.  Μαζεύω το bimini, θέλω  πολύ να  μοιραστούμε το υπερθέαμα των άστρων και του γαλαξία που τόση ώρα έβλεπα μόνη.   Μπορεί και να είμαστε κάτοικοι του πιο όμορφου πλανήτη  στο άπειρο σύμπαν – τί τύχη για τα ανθρώπινα πλάσματα.

20.10 Η σελήνη,  αυτή η μάγισσα, αναδύεται  μέσα από τον ωκεανό ντυμένη  με φόρεμα πορτοκαλί. 20.45 Τα μάτια μου κλείνουν, πέφτω να κοιμηθώ. Ξυπνώ τα μεσάνυχτα.

Παρασκευή  19/7

04.00 Σηκώνομαι από δεύτερη δόση ύπνου, ξεκούραστη.  Ο Γιώργος είναι μέσα και  ζυμώνει ψωμάκι. Τον μαλώνω γιατί έχει κοιμηθεί ελάχιστα και δεν θέλω να κουράζεται. Εκείνος ακούει την γκρίνια μου στωικά, αφήνει το ζυμαράκι να φουσκώσει και πάει να κοιμηθεί. Κάνω το τρομερό λάθος να ανοίξω  το iridium όπου παίρνω το εξής μήνυμα:  «Αν ακούσατε για τον  σεισμό, μην ανησυχείτε, είμαστε όλοι είναι καλά.». Δεν έχουμε ακούσει τίποτα, δεν βρισκόμαστε άλλωστε και στην καρδιά των γεγονότων.  Εχω ανησυχήσει πάρα πολύ. Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου, δεν ακούγεται καλά αλλά λέει πως εντάξει. Μου στέλνει αμέσως email,  ο σεισμός ήταν μικρός 5,2 ρίχτερ, άν και τους ταρακούνησε για τα καλά.

06.30 17˚0087’S  159˚0331’ W Διανύσαμε 123 NM στο 3ο εικοσιτετράωρο.

Ανατολή του ονείρου με τον  άνεμο  να έχει πέσει στα 6 kts, μπουνάτσα σχεδόν. Μένουν 242 ΝΜ. Μετά από ώρα σβήνουμε την μηχανή και πλέουμε αργά με τα πανιά  πεταλούδα να χτυπάνε κάθε τόσο από το κούνημα του σουέλ. Γαλήνη.

07.30 Κατεβαίνω να κοιμηθώ στην πλωριά καμπίνα μας, βγάζω την  βραδυνή  «στολή»- σωσίβιο, αδιάβροχο  παντελόνι,  αμάνικο γιλέκο, λευκή μακρυμάνικη μπλούζα, φωτάκι κεφαλής  – και ξαπλώνω  στο κρεββάτι   με το απαλό  σεντόνι. Βολεύω τον αυχένα μου στο μαξιλάρι. Χαμογελώ. Μεγάλη πολυτέλεια να κοιμάσαι σε αληθινό κρεββάτι.

09.00 Ξυπνάω από την  βασανιστική μα και θεσπέσια μυρωδιά,  ο καπετάνιος μου  μόλις ξεφούρνισε δύο φρατζόλες πολύσπορο ψωμί με σταφίδες.  Κρατιόμαστε 10 λεπτά για να κρυώσει  και  μετά τρώμε από τρεις καλές φέτες, μαζί με το τελευταίο κομμάτι τυρί brie  του Chin Lee και μαρμελάδα μάνγκο-τζίντζερ από το Huahine. To ψωμί είναι υπέροχο, ο καλός μου φτιάχνει το καλύτερο ψωμί του Ειρηνικού Ωκεανού.

16.00 Ο Γιώργος κοιμάται στην καμπίνα μας. Η ταχύτητα έπεσε στα 2,5 – 3 kts ο άνεμος  στα 6 kts  από πρίμα και τα πανιά, πεταλούδα ακόμη,  κρέμονται άδεια από το κατάρτι. Η θάλασσα έχει ένα πολύ πολύ όμορφο βαθύ μπλέ χρώμα και ο ουρανός είναι ασυννέφιαστος. Έχουμε βάλει το «πολυμορφικό» τεντάκι – ένα μπλέ πανί με ιμάντες στις τέσσερις γωνίες – που κάνει ωραία σκιά στο κόκπιτ και η θερμοκρασία είναι  καλοκαιρινή.  Θα έπρεπε ίσως να ανάψω την μηχανή για να προχωράμε λίγο, από την άλλη δεν θέλω να ξυπνήσω τον καλό μου που ξεκουράζεται,  ούτε και να αναπνέω τα καυσαέρια του κινητήρα αντί για το οξυγόνο του ωκεανού. Άλλωστε, λόγω του καιρού,  θα πρέπει μάλλον να καθυστερήσουμε την άφιξή μας στο Palmerston.  Ο καπετάνιος μου σηκώνεται, ναι πράγματι έχουμε σχεδόν σταματήσει αλλά λέι οτι καλά έκανα που δεν τον ξύπνησα, ξεκουράστηκε. Η ομορφιά του ωκεανού σήμερα είναι συγκλονιστική,  μπλε απέραντη γαλήνη και απόλυτη  ησυχία εκτός από το απαλό παφλασμό της πλεύσης. Ευλογία πραγματική.

Γεμίζουμε τον κουβά θάλασσα και πλένουμε το κόκπιτ και μετά κάνουμε ντουσάκια, λούσιμο εγώ και ξύρισμα ο καπετάνιος μου. Ωραία αίσθηση. Ωραία και η μπουνάτσα.

18.15 Ο ήλιος βουτά στην θάλασσα, χρυσή πύρινη σφαίρα. Ο ουρανός μωβ και ροζ  ξανά, με τα γνωστά συννεφάκια παιδικού δωματίου. Ο Γιώργος πήρε δελτίο καιρού με το δορυφορικό. Μελετάμε τα grib files  με τα γραφήματα του ανέμου : το χαμηλό που θα επιρρεάσει το Palmerston  δείχνει ακόμα πιο δυνατό.  Και άν φτάσουμε την Κυριακή θα  πρέπει να ξαναφύγουμε λίγες ώρες μετά, για να περάσουμε έξω στον ωκεανό  την κακοκαιρία. Γράφουμε μειλ στον νεοζηλανδό μετερεολόγο Bob Mac Davitt για να μας στείλει την γνώμη του.

19.00 Ο καπετάνιος μου πέφτει για ύπνο.  Το φως από τα αμέτρητα άστρα στον ουρανό είναι απίστευτο και στα βόρεια,  η ουρά της Μεγάλης Άρκτου λάμπει σαν κόσμημα  του ουρανού. Ο Σταυρός του Νότου μεσουρανεί, ο Σκορπιός δίπλα του ρίχνει το αγκίστρι του  να πιάσει τον ωκεανό, ο Γαλαξίας φωτεινός και πέρα στην δύση μια υποψία απ’το φως του ήλιου που βρίσκεται ήδη σε μέρη μακρινά. Διαβάζω Moitessier.

21.15 Πορτοκαλί φεγγάρι ανατέλλει πίσω από  τα σύννεφα  του ορίζοντα. Νυστάζω πολύ. Βάζω το ρολογάκι του αυγού στα 10 λεπτά και κλείνω τα μάτια μου. Ντριν! Κοιμήθηκα καθιστή, αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί…

22.00 Ο Γιώργος σηκώνεται και μπαίνω γρήγορα στο sleeping bag. Νάνι μου αμέσως.

Σάββατο 20/7

01.00 Ξυπνάω μετά από 3ωρο ύπνο και βγαίνω από το ζεστό sleepig bag. Ο Γιώργος είναι κάτω και στέλνει email στο ζευγάρι  αμερικάνων από το σκάφος Pu’uhuonua (σημαίνει καταφύγιο στην γλώσσα της Χαβάης) που γνωρίσαμε στην Bora Bora. Τους ρωτά μήπως έχουν  κάποια επαφή  στο Palmerston.  Μετά πέφτει να κοιμηθεί.  To  Φιλιζάκι πλέει αργά με την μηχανή, ξυλάρμενο σε έναν ωκεανό ήσυχο σαν λάδι. Το φεγγάρι λάμπει και ο ουρανός είναι ολοκάθαρος, ασυννέφιαστος. Ο αστερισμός του Σκορπιού έχει γυρίσει ανάποδα πλησιάζοντας την δύση.Ο Δίας δίπλα του, πάντα το πιο φωτεινό,  το πιο μεγάλο άστρο.  Στο βάθος του ορίζοντα στην άκρη του κοίλου ουράνιου θόλου, πίσω απ’ την αργή κίνηση του ωκεάνειου σουέλ, διακρίνεται κάθε τόσο ένα φώς, να είναι άραγε κάποιο σκάφος ή  μήπως  κάποιο αστέρι  που πάει να δύσει?

05.00 Από τα νότια έρχεται βαριά συννεφιά και μέσα σε μια ώρα τα άστρα έχουν χαθεί. Πάω για ύπνο στην καμπίνα. Όσο κοιμάμαι   βρέχει

09.30 Πλέουμε με την μηχανή στις 255˚ πορεία, τα πανιά μαζεμένα και τον  άνεμο στα 3kts από τα νοτιοανατολικά. Το φτερό του ανεμοτίμονου λείπει, ο καπετάνιος έδωσε το πιδάλιο στον Otto, τον αυτόματο πιλότο. Το βουβό ωκεάνειο σουέλ μας λικνίζει απαλά και ο Γιώργος κοιμάται στην καμπίνα.

Ο ήλιος λάμπει σχηματίζοντας   ένα ουράνιο τόξο στον συννεφιασμένο  ορίζοντα στα νότια. Ένα θαλασσοπούλι πετά ξυστά πάνω απ΄το νερό ψάχνοντας την τροφή του. Χελιδονόψαρα πετάγονται από την θάλασσα προσπαθώντας να αποφύγουν με την πτήση τους το ψάρι που τα κυνηγά.  Διαβάζω υπέροχα πράγματα για τα νησιά Cook στο βιβλίο The Pacific Crossing Guide. Τα νησιά Cook  είναι προτεκτοράτο της Νέας Ζηλανδίας και οι κάτοικοί του είναι πολυνήσιοι  και λυπάμαι που δεν θα μπορέσουμε να τα δούμε όλα. Μακάρι να πηγαίναμε στην Rarotonga. Θα’θελα να μαγειρέψω  κάτι νόστιμο  και ο καπετάνιος μου να ξυπνήσει με  την μοσχοβολιά του.

11.00 Πήραμε τα email  από το δορυφορικό. Ο  Bob Mc Davitt  συμβουλεύει να περιμένουμε βόρεια ωσπου να φύγει το σύστημα απ’ την περιοχή. Οι αμερικάνοι  από το sy Pu’uhonua  μας έστειλαν την διεύθυνση email του Will Rowe που ζει στο Palmerston. Ο Γιώργος  γράφει  στον Will, ζητώντας πληροφορίες. Μαζεύουμε το whisker  και ανοίγουμε την μαϊστρα όλη.

13.00 Ταξιδεύουμε αργά, γαλήνια, το κύμα έχει χαθεί. Τρώμε μεσημεριανό, εξωτικό “μπριάμ”, με πατάτες κίτρινη κολοκύθα, κρεμμύδι, σκόρδο και σόγια. Θυμήθηκα οτι ξέχασα να βάλω τζίντζερ, μα πόσο άσχετη. Έβαλα όμως έξτρα δόση σκόρδο, εδώ δεν θα μας μυρίσει κανείς. Ξαπλώνω στην καμπίνα.

17.00 «Kia Orana George and Karina!”. Ο Will Rowe απαντά από το Palmerston: «μείνετε βόρεια κι ελάτε μόλις  περάσει το χαμηλό. Αλλά να έρθετε».  Ο Γιώργος  σχεδιάζει πάνω στον χάρτη του app Νavionics, το plan B’,  μια  περίπουκυκλική πορεία, διαδοχικά  ΒΔ – Δ – ΝΔ – Ανατολικά . Υπολογίζουμε να φτάσουμε στο Palmerston Τρίτη πρωί.

-«Το σημαντικό είναι οτι δεν βιαζόμαστε. ‘Ετσι μόνο μπορούμε να απολαύσουμε  το ταξίδι  με τα πανιά», λέει και το πρόσωπό του λάμπει.

-« Δυο μέρες  παραπάνω, ακόμα καλύτερα». Νιώθω  βαθιά χαρά,  που  περνά  από όλο  το κορμί μου. Κάθε μέρα που περνά ο ωκεανός μπαίνει μέσα μου και όλο πιο βαθιά, το ταξίδι γίνεται πιο σημαντικό από τον προορισμό.

-«Από τις 4πμ της Κυριακής περιμένουμε  βροχές…»

Έχουμε ήδη αλλάξει πορεία, κινούμαστε βορειοδυτικά στις 300˚, ο άνεμος  έχει γυρίσει  βόρειος και μας έρχεται από τις 80˚-90˚.  Μακριά στον ορίζοντα μπροστά απ’ την πλώρη εμφανίζεται ένα φορτηγό πλοίο, το πρώτο που συναντάμε ως τώρα. Το ψάχνουμε στο AIS, το όνομά του είναι Inland Sea

-«Νομίζω πως το έχω δει στo λιμάνι της Papeete”, λέει ο Γιώργος.

19.00 Ο ήλιος δύει και ο καπετάνιος μου  ξαπλώνει.  Εκτελώ την standard procedure   «νύχτα και  βάρδια» : ο αδιάβροχος φακός στο τραπέζι του cockpit, ο ιμάντας ασφαλείας περασμένος στον επίτονο,  σκούφος,  φωτάκι κεφαλής, γιλέκο, σωσίβιο και  γάντια. Μετά από λίγη ώρα  πέφτει  σκοτάδι. Το φτερό του ανεμοτίμονου χορεύει σαν σκιά  μπροστά από το φόντο των αστεριών, το  τιμόνι του σκάφους δεμένο του έχει δώσει το πρόσταγμα, ακολουθώντας τον άνεμο, παίζοντας με το κύμα. Στην πυξίδα ακόμα 300˚ και ο άνεμος ζεστός, έρχεται από τον Ισημερινό.  Το βυθόμετρο  παίζει: 6 μέτρα, 5 μέτρα, 10 μέτρα, κάτι   ακολουθεί  την καρένα μας.  Κάνω βάρδια ως τις 21.00,  παίζοντας κιθάρα, το καλύτερο νανούρισμα για τον καπετάνιο μου. Σκέφτομαι τους κατοίκους του Palmerston. Τί άνθρωποι να είναι? Πώς μοιάζει κάποιος που μεγαλώνει σε ένα όμορφο μα και τόσο απομακρυσμένο νησάκι, στην μέση του ωκεανού? Το παντοτινό καλοκαίρι, τα χρώματα του ουρανού , τα κοράλια, τα ψάρια και τα διαυγή νερά του lagoon περνάνε άραγε στο DNA  των ανθρώπων μια μετάλλαξη ευτυχίας και γαλήνης?

21.45  (Σημείωση του καπετάνιου) Ο άνεμος γύρισε βορειοανατολικός. Ο Will από το Palmerston απάντησε και επιβεβαιώνει την τακτική μας.    Ασυννέφιαστη η νύχτα απόψε. Το φεγγάρι δεν έχει φανεί μα η γραμμή του ορίζοντα διακρίνεται καθαρά κάτω από το φως των  άστρων και του γαλαξία. Ξαφνικά, ένα απόκοσμο κόκκινο φως έρχεται απ’ τα ανατολικά και όλο και μεγαλώνει, όλο και απλώνεται παντού ακόμα και στην δύση, θέαμα μοναδικό. Δεκαπέντε λεπτά περνούν και ένα κατακόκκινο φεγγάρι ανατέλει μέσα από τον ωκεανό. Παρακολουθώ συνεπαρμένος . Πόσο κρίμα που η Καρίνα δεν το είδε. Αλλά δεν θέλω να την ξυπνήσω…

Κυριακή 21/7

06.30 Ξυπνώ στο κόκπιτ κάτω από έναν υπέροχο ουρανό μετά από δυο ώρες ύπνο. Ο Γιώργος έχει συνδεθεί στο δορυφορικό. Στο πρόσωπό του υπάρχει μεγάλη ένταση.

-«Όλα καλά?», τον ρωτάω.

– «Όχι και πολύ καλά. Η Χ. μας έστειλε email,   έρχεται θύελλα, γράφει και πρέπει να φύγουμε αμέσως  νότια. Δεν έχω δει τίποτα τέτοιο στο δελτίο, αλλά με έχει αναστατώσει. Πήρα μήνυμα και από τον Bob. Το δελτίο παραμένει ίδιο. Την Τρίτη που θα φτάσουμε στο Palmerston θα είμαστε ΟΚ. Για θύελλα δεν λέει τίποτα»

Οι φίλοι μας ανησυχούν για μας. Η επαφή με τον  «έξω κόσμο» πάντως είναι δύσκολο πράγμα, Ετοιμάζω  φρουτόκρεμα. Η γλύκα των φρούτων  γλυκαίνει τον καπετάνιο μου.

08.00 Άνεμος 12-14 kts και πορεία στις 290˚. Ο Γιώργος κάνει τον γύρο του Φιλίζι  ελέγχοντας το rigging.  Μετά, κάνουμε δοκιμές με τα πανιά για αντιμονή. Τα πανιά φουσκώνουν ανάποδα και το σκάφος σταματά. Ασκήσεις στον ωκεανό. Και είμαι άυπνη σχεδόν.

11.00 Το απόκοσμο βουητό ξανά – ο άξονας, τί  εφιάλτης!   Ο καπετάνιος μου ανοίγει την θυρίδα. Πιάνει από εδώ, φωτίζει από εκεί μελετώντας τον άξονα που γυρνά. Βάζει γράσσο με μια σύριγγα στον στυπιοθλίπτη και το βουητό σταματά. Η καρδιά μου ξανά στην θέση της.

15.00 16˚03,00S 163˚2090 W  Άνεμος βόρειος 25 kts, πλεύση πλαγιοδρομία με  τζένοα στην 3^ημούδα, μαϊστρα στην 2^η  και ταχύτητα SOG 4 kts. Πορεία βορειοδυτική, στον κύκλο αποφυγής του χαμηλού. Τα κύματα έχουν μεγαλώσει πολύ και το κούνημα είναι άγριο.Είμαι πολύ κουρασμένη,  το κόκπιτ ψήνεται από τον ήλιο και βρέχεται από το σπρέυ. Ξαπλώνω στην καμπίνα και το κρεββάτι είναι  σαν ράχη αφηνιασμένου ταύρου ροντέο σε ταινία γουέστερν. Αδύνατο να κοιμηθώ, μα τουλάχιστον μου ήρθαν οι  υπόλοιποι στίχοι και μελωδία για το «Fiji”. Κάτι είναι και αυτό.

23.00 Βάρδια με κιθάρα και  απέναντι μου ένα φεγγάρι κόκκινο που μόλις ανέτειλε. Ευλογία. Η ψυχή μου, το μυαλό μου  έχουν γίνει ένα με τον ωκεανό και όλα τα πρόσωπά του. Το Φιλιζάκι πλέει στην ασημένια θάλασσα,  κάτω από τα άστρα και  το φεγγάρι,  τα ξάρτια του τραγουδούν και η πλώρη του γουργουρίζει. Αρμονία. Αργότερα περιμένουμε βροχή,  μα ο ουρανός είναι  ακόμα  καθαρός.

Ο «Κεμάλ» είναι ΟΚ (κάτι δικά μου…)

Δευτέρα 22/7 Και η βροχή δεν ήρθε

05.00 Ξυπνάω στο κόκπιτ, κοιμήθηκα 2,5 ώρα. Ο Γιώργος φορά  αδιάβροχα ρούχα έτοιμος για την βροχή.  Βαριά σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό και στο βάθος του ορίζοντα αστράφτει. Το χειρότερό μας είναι οι κεραυνοί, είναι πολύ επικίνδυνοι για ένα σκάφος. Ετοιμάζω ελληνικό καφέ και σκατζάρω τον Γιώργο για να ξεκουραστεί.

06.00 Ακόμη ένα στίγμα GPS  στην πορεία, που το σχήμα της  μοιάζει αρχιζει να  με κοχλία. Πλέουμε στις 210˚ όρτσα με τα πανιά μουδαρισμένα πολύ. 

Ο ουρανός έχει ξανοίξει αν και υπάρχουν κάποια τεράστια σύννεφα γύρω. Πέφτουν λίγες ψιχάλες, τόσο λίγες που  Γιώργος  δεν ξυπνά. Αυτή ήταν όλη η βροχή, δεν θυμάμαι να ξανάδαμε τόσες πολλές στεγνές μέρες στην Πολυνησία. Απέχουμε 80 ΝΜ από το νησί.

11.00 Ο άνεμος έπεσε και γύρισε νοτιοδυτικός πολύ νωρύτερα από ότι περιμέναμε. Ξεμουδάρουμε και  βάζουμε πορεία COG στις 125˚, πάνω στο νησί. Θα πρέπει να πλεύσουμε με τέτοια ταχύτητα ώστε να φτάσουμε στο νησί το πρωί με καλό φως καθώς οι χάρτες που υπάρχουν είναι ανεπαρκείς.

17.00 Επικοινωνούμε με τον  administrator του νησιού και τον Will, τους δίνουμε ETA  περίπου 7 πμ και απαντούν πως  θα έρθει κάποιος να μας οδηγήσει σε ρεμέτζο! Τί ωραίο να σε βοηθούν όταν μπαίνεις σε τόσο αχαρτογράφητα νερά! Έχουμε διαβάσει, κάθε σκάφος που επισκέπτεται το Palmerston  το «υιοθετεί» μια από τις οικογένειες, φροντίζοντας το mooring  του και τις μετακινήσεις προς το νησί. Αναρρωτιέμαι τί άνθρωποι να είναι οι Παλμερστιανοί πως να έχει επιρρεάσει τα γονίδια τους  το ότι ζουν σε μια απομονωμένη ατόλη. Αύριο θα τους γνωρίσουμε. Ανυπομονώ!

21.00 Μένουν ακόμη 40 ΝΜ, είμαστε πολύ κοντά. Μαζεύουμε την genoa για να επιβραδύνουμε. Δεν θέλουμε να πέσουμε πάνω στο νησί μέσα στο σκοτάδι!! Παρ΄ότι κοιμήθηκα μόνο 3,5 ώρες χθές  είμαι γεμάτη ενέργεια. Ο Γιώργος ανησυχεί οτι θα εξαντληθώ και με πιέζει να ξαπλώσω. Υπακούω αλλά δεν με παίρνει ο ύπνος οπότε  πιάνω βάρδια και τον βάζω να κοιμηθεί αυτός. Τι  βραδιά αυτή απόψε. Φυσά ελάχιστα, πλέουμε με 2,5 kts πάνω σ’  ένα βουβό ωκεάνειο σουελ, τα άστρα λάμπουν σε έναν ουρανό τόσο καθαρό που μοιάζει κρυστάλλινος και ξαφνικά αστράφτει και μετά ξανά και ξανά, στα νοτιοδυτικά. Παράξενο, πολύ παράξενο.

06.30 –«Palmerston, Palmerston, this is sail yacht Filizi, over”, λέω στο μικρόφωνο του VHF στο κανάλι 16. Η απάντηση έρχεται με παράσιτα και η έντονα βρετανική προφορά μας ξαφνιάζει.

-«Welcome Filizi. We will meet you on the north of the main island”. Ωραίο που μας μιλούν  αγγλικά μετά από τόσα χρόνια.

07.00 –«LAND HO!», φωνάζει ο καπετάνιος μου και βγαίνω έξω τρέχοντας. Τα χαμηλά νησάκια της ατόλης διακρίνονται αμυδρά στο λυκόφως.

18˚1.566’ S   163˚12.694’ W Palmerston, Cook Islands

08.00 Βρισκόμαστε  έξω από το barrier reef , τον ύφαλο φράγμα της ατόλης Palmerston. Τα κύπατα σπάζουν με δύναμη πάνω στο barier reef  και το swell είναι τεράστιο . Μια βάρκα με δυο άνδρες, βγαίνει  από το laggon, πλανάροντας με μεγάλη ταχύτητα πάνω στα κύματα που σπάζουν πάνω στον ύφαλο, κύματα του  ανέμου που έχει πια γυρίσει νότιος. Η βάρκα  πλησιάζει

-“Kia orana! Welcome to Palmerston, I am  Andrew”, λέει ένας, «I  am John»,  λέει ο δεύτερος.  Μετά από πολλή σκέψη για το άν με αυτόν τον καιρό είναι πιο σωστό να  πιάσουμε  ρεμέτζο ή να φουντάρουμε, αποφασίζουμε να κάνουμε και τα δύο, με την καθοδήγηση του άνδρα που μας μιλά στο  VHF που, όπως μαθαίνουμε μετά, είναι ο πατέρας του  Andrew, αρχηγός της οικογένειας που  θα είναι οι οικοδεσπότες μας και θα μας φροντίζουν. Οι νέοι φεύγουν. Ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο νερό,  για να ελέγξουμε το ρεμέτζο και τον βυθό.  Ο Arthur  είπε πως πρέπει να ρίξουμε την άγκυρα  για ασφάλεια, τα ρεμέτζα αυτά δεν είναι πολύ ασφαλή. Το βυθόμετρο δείχνει 50 μέτρα εδώ πάνω απ’ τα κοράλια, πέντε μέτρα πιο πέρα όμως, το βάθος είναι 1.200 μέτρα, σύμφωνα με τον χάρτη.  Άβυσσος!  Τα  κύματα σπάνε με ορμή  στα βράχια  και στα κοράλια. Ο Γιώργος βουτά πρώτος.

-“ Έλα! Είναι συγκλονιστικό! Δεν έχεις ξαναδεί τέτοιο βυθό!!”. Το θέαμα  κόβει την ανάσα. Ο βυθός είναι ένα απέραντο στρώμα από κοράλια ολοζώντανα, υγιή, και παντού αμέτρητα  τροπικά ψάρια.  Ένας τρίκιλος ροφός και ένα πεντόκιλο napoleon μας παρατηρούν άφοβα,  ελάχιστα μέτρα μακριά μας. Η διαύγεια είναι εκπληκτική, κάπου στα τριάντα μέτρα.

10.00 Ο Bob, ο οικοδεσπότης μας φέρνει τις “Αρχές” με την αλουμινένια του βάρκα: τον administrator του νησιού Arthur και την Melvil,  μια νεαρή νοσοκόμα από την Papua New Guinea. Ο πρώτος ελέγχει τα χαρτιά του σκάφους και  διαβατήρια και μας δίνει άδεια παραμονής για μια εβδομάδα. Η δεύτερη ψεκάζει το Φιλίζι και μας δίνει πιστοποιητικό biocsecurity. Ο Bob φωνάζει

-«Whales!”. Λίγα μέτρα μακριά  περνά ένα κοπάδι από 4-5 μεγάπτερες φάλαινες.

Νόμιμοι πια μπορούμε να βγούμε έξω στο νησί, κι έτσι αφήνουμε μόνο το Φιλιζάκι που ρολάρει τρελλά στο σουέλ και  φεύγουμε μαζί τους. Ο Bob  ανοίγει το γκάζι, η βάρκα μας προχωρά με ταχύτητα προς τον ύφαλο.  Πλησιάζουμε και επιταχύνει ακόμα περισσότερο ενώ τα κύματα μπροστά αφρίζουν τρομακτικά.p

Με εκπληκτικό χειρισμό, περνώντας ξυστά από βράχια και κοράλια πάνω από τα breakers ο Bob  μας περνά  μέσα στο lagoon. Τρελλό! Στο lagoon  η κατάσταση είναι  τέλεια, θάλασσα λάδι με χρώμα σμαραγδιού και διαύγεια απόλυτη. 

Η βάρκα περνά από τα ρηχά και μας κατεβάζει. Πλατιά αμμουδιά από    κατάλευκη  άμμο  περιτριγυρίζει το κατάφυτο μκρό νησί. Προχωράμε προς τον μοναδικό οικισμό κουβεντιάζοντας με τον Arthur. Μας μιλά για τον πρόγονό του William Marsters και μαθαίνουμε από πρώτο χέρι πια όλη την ιστορία του Palmerston.

-«Εδώ είναι το σπίτι του Bob. Αυτός είναι ο κεντρικός δρόμος του οικισμού, εκεί η εκκλησία και δίπλα το πρώτο σπίτι του  Marsters, που το ονομάζουμε tin house”. Ο  Bob λέει στην  οκτάχρονη κόρη  Madinia και τον 7 χρονο εγγονό του  Henry να μας ξεναγήσουν στο  νησί  που τώρα έχει 30 κατοίκους.  Στην σύντομη βόλτα που κάνουμε  γνωρίζουμε πολλούς από αυτούς.

  Ο Bob, η γυναίκα του Tupo και η 16 χρονη κόρη May μας κάνουν το τραπέζι!! Λουκούλιο γεύμα: αφράτες τηγανίτες, κατσίκι με πατάτες με κάρρυ, ένα προτόγνωρο πιάτο  από πεντανόστιμο μαγειρεμένο και μετά τηγανισμένο με αλεύρι  κιτρινόπτερο τόννο και αλεύρι  και ρύζι. Εμείς ρωτάμε άν τους λείπει κάτι, μήπως έχουμε να τους δώσουμε. Πλοίο έρχεται στο Palmerston μια φορά κάθε τέσσερις μήνες.  Τους λείπουν σκόρδα, κονσέρβες ντομάτα και φιλτράκια για τσιγάρα. Θα τους φέρουμε απ΄όλα αύριο.

Είμαστε κουρασμένοι, πρέπει να γυρίσουμε στο σκάφος.  Η βάρκα μας ξαναπερνά τα κύματα του υφάλου και νιώθω σαν να βρίσκομε σε λούνα παρκ..  Το σουέλ δεν έχει πέσει ακόμα και το  Φιλίζι ρολάρει σαν τρελλό. Να’ τες και οι φάλαινες πάλι, ξεφυσούν ανάσα και νερό.

Οι λεπτομέρειες της υπέροχης φιλοξενίας που ζούμε θα γραφτούν στο επόμενο άρθρο. -)