09°35.313N 78°52.935 W Chichime Cays– Uchutupu Dumat
06.00 Ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάζω γύρω μέσα στο μισοσκόταδο και προσπαθώ να προσανατολιστώ. Το επόμενο δευτερόλεπτο έρχομαι στην πραγματικότητα. Κοιμηθήκαμε στην δεύτερη πρυμνιά καμπίνα, αυτή που κανονικά είναι η αποθήκη γιατί όλα τα κρεββάτια του Φιλίζι μέχρι και ο καναπές είναι γεμάτα από αγαπημένους φίλους που ήρθαν από την Ελλάδα. Στην πλωριά καμπίνα (master) κοιμάται ο Έντυ, στην καμπίνα-1 η Τατιάνα με την Έλενα, η Ρόζη που είναι πρωινός τύπος σαν εμένα στον καναπέ και στην καμπίνα-2 ο Γιώργος και εγώ. Ο Γιώργος είχε μαγική ιδέα και η αποθήκη ξανάγινε πάλι καμπίνα – 2 : ταχτοποιήσαμε στρωτά πάνω στην βάση του κρεββατιού τα έξτρα πανιά, σχοινιά και σακ βουαγιάζ, βάλαμε από πάνω τα στρώματα και bingo!! Έχουμε ξανά τρίτη καμπίνα.
Aπό κακή συγκυρία, οι φίλοι μας ταλαιπωρήθηκαν πολύ μέχρι να φτάσουν στο Φιλίζι. Μια ομάδα φοιτητών έκλεισαν τα σύνορα της Guna Yala στα πλαίσια διαμαρτυρίας. Ο φίλος μας είχε την ατυχία να φτάσει στα σύνορα τα χαράματα της Πέμπτης, ακριβώς μόλις ξεκίνησε ο αποκλεισμός και έζησε μια απίστευτη περιπέτεια. 
Μετά από πολλές ώρες αναμονής και μετά από πολλά μηνύματα whatsapp, ο αρμόδιος για την μεταφορά Johnny Rojas πρότεινε εναλλακτική διαδρομή. Έτσι λοιπόν έκαναν έναν τεράστιο κύκλο με το αυτοκίνητο, ώσπου έφτασαν στο παραθαλάσσιο Miramar. Όπως μας διηγήθηκε, τη ώρα που έφτασαν εκεί, στο μικρό λιμάνι έφταναν βάρκες (λάτζες) πολλές, φορτωμένες με ανθρώπους που έφευγαν απ’ την Guna Yala.
Ήταν όλοι τους τρομοκρατημένοι γιατί το Miramar βρίσκεται έξω από την Punta San Blas, έξω απ’ τον κόλπο, στην ανοιχτή θάλασσα και οι λάτζες που μεταφέρουν τους επιβάτες δεν έχουν προδιαγραφές για πλεύση σε τέτοια κύματα. Ο Έντυ και λίγοι ακόμοι επιβάτες, πολύ σοφά, αρνήθηκαν να ταξιδέψουν τόσο αργά και διανυκτέρευσαν σε ένα απερίγραπτο hostel.
Την επόμενη ημέρα, στις 5.30 ξεκίνησαν για ένα ταξίδι 2,5 ωρών όμως η λάτζα τους έμενε τρεις φορές, είτε από μηχανή είτε από καύσιμα. Μετά από ώρες έφτασε επιτέλους στο Waisaladup του Green island όπου τον περιμέναμε με αγωνία, ανοιχτές αγκαλιές και μενού σπέσιαλ. Ένα ταξίδι τεσσάρων ωρών Panama City -Guna Yala κράτησε τριάντα ολόκληρες ώρες. Τρομερή ταλαιπωρία.
Το ταξίδι με την βάρκα από το Miramar ήταν ακόμα πιο ζόρικο για τα κορίτσια, γιατί ο καιρός χθες το πρωί χάλασε πολύ. να γίνει το ταξίδι τους πιο σύντομο, ταξιδέψαμε με το Φιλίζι δυτικά, ως τα νησιά Chichime. 
Κάναμε μια στάση στα αγαπημένα μας Coco Bandero για κολύμπι, ψάρεμα και για να χαιρετήσουμε τον φίλο μας τον Giancarlo.
Ο καιρός δυστυχώς ήταν κακός, μα ακόμα και έτσι τα νησιά είναι παραδεισένια.
Με τα κορίτσια συναντηθήκαμε χθές το απόγευμα και ήταν ψύχραιμες παρ’όλα όσα πέρασαν.
Οι βαλίτσες και τα ρούχα τους, παρ’ότι ήταν τυλιγμένα με σακούλες και πλαστικά ήταν όλα μούσκεμα. Η βάρκα τους χτυπούσε δυνατά κόντρα στα κύματα και έμπαζε νερά από παντού.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τους βρήκαν εν πλώ δυο δυνατά μπουρίνια με καταρρακτώδη βροχή.
Με 30 βαθμούς θερμοκρασία, η Τατιάνα έτρεμε, είχε πάθει υποθερμία… Την διαδρομή Miramar – Guna Yala, με ωκεάνειο κύμα και άνεμο κόντρα, την έχουν ονομάσει Suicide Ride. Ευτυχώς το όνομα αυτό, το μάθαμε κατόπιν εορτής. Όπως μάθαμε, ήταν όλες τους ψύχραιμες, εμψύχωναν μάλιστα τους υπόλοιπους επιβάτες της λάτζας. Είναι φανερό πως και οι τρεις τους είναι αληθινά γενναίες ταξιδεύτριες!
Σηκώνομαι από το κρεββάτι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Η Ρόζη είναι ξύπνια, ξαπλωμένη στον καναπέ και παίζει με το ipad. Clasic!
-«Επιτέλους, ξύπνησες νονά! Δεν ξέρεις πόση ώρα σας περιμένω! Πάμε για βουτιά?». Η σχεδόν 12χρονη Ρόζη φοράει ήδη το μαγιώ της.
-«Καλημέρα αγαπημένη μου» της λέω και την αγκαλιάζω. Από την καμπίνα ακούγεται η φωνή του Γιώργου.
-«Καλημέρα κορίτσια!» λέει με χαρούμενη φωνή.
Η Ελενα, βαφτιστήρα μου βγαίνει από την καμπίνα
-«Καλημέρα νονά!»
-«Καλημέρα αγαπούλα μου!» Την φιλώ και ανασαίνω την λατρεμένη παιδική της μοσχοβολιά. Ευτυχία!
Σε λίγο είναι όλοι ξύπνιοι και κάνουμε βουτιά στα διάφανα, τυρκουάζ νερά. Τα κορίτσια και ο Γιώργος πάνε για κολύμπι στον κοντινό ύφαλο. Πιο μετά νονός ετοιμάζει σπέσιαλ πρωινό, ομελέτα, ψωμί ζυμωτό, ανανά και καρπούζι. Η Τατιάνα και εγώ προσπαθούμε να στεγνώσουμε τα ρούχα, όμως ο ήλιος μισοκρύβεται πίσω από τα σύννεφα και τίποτα δεν στεγνώνει. Δυστυχώς δεν μπορώ να απολαύσω την ημέρα χαλατή, γιατί έχω άγχος να βρούμε τρόπο για να φτάσει ο Εντυ στο αεροδρόμιο αύριο. Η πτήση του φεύγει στις 09.30 πμ
Χτες βράδυ έμαθα από απόλυτα έμπιστη πηγή – τον Ortiz, τον μανάβη μας – πως, αν και δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημα, τα σύνορα θα ανοίξουν σίγουρα αύριο το πρωί. Τα σύνορα της Guna Yala ανοίγουν πάντα στις 7πμ και τα αυτοκίνητα που έρχονται από Παναμά φτάνουν στο Carti το νωρίτερο στις 7.45 οπότε είναι σχεδόν αδύνατο να προλάβει την πτήση ο Έντυ.
Το τέλειο θα ήταν να βρούμε είναι ένα αμάξι που θα βρίσκεται ΗΔΗ στο Carti, ένα αμάξι που να ξεκινήσει στις 6.30 πμ, να περάσει τα σύνορα στις 7 πμ μόλις ανοίξουν και να φτάσει στο αεροδρόμιο στις 8.00.
Δεύτερη εναλλακτική είναι να πάμε στο Miramar, 25 ΝΜ από εδώ δηλαδή περίπου πέντε ώρες ταξίδι και να βρούμε αυτοκίνητο να πάει τον Έντυ από εκεί στο αεροδρόμιο. Κανείς δεν θέλει να ξαναπάει στο Miramar όμως, ήταν τραυματική εμπειρία για όλους. Ευτυχώς εδώ στο Chichime το κινητά μας έχουν λίγο σήμα 3G για internet και έτσι μπρούμε κουτσά-στραβά να στέλνουμε μηνύματα με whatsapp και face time.
Αμέσως μετά το πρωινό, ξεκινάμε να επικοινωνούμε με όλους για να βρεθεί λύση. Ο Έντυ να αλλάξει την πτήση του για αργότερα. Μετά σκέφτεται και μια τρίτη λύση: να τον πάμε με το Φιλίζι στο νησί Porvenir και από εκεί να πάρει βάρκα για Miramar.
Η Τατιάνα επιστρέφει μαζί με τα κορίτσια από το κολύμπι στον ύφαλο. Ακούει την αγχωμένη κουβέντα μας και σχολιάζει:
-«Η καλύτερη λύση είναι να πάμε στο Carti,” λέει. Και έχει σωστή προαίσθηση η Τάτη.
12.00 Σηκώνουμε άγκυρα και πλέουμε δυτικά προς Porvernir, συνεχίζοντας το ψάξιμο.
Η travel agent Judy Lam, κάνει ότι μπορεί να μας βοηθήσει παρ’ότι είναι Κυριακή. Μετά από αρκετά μυνήματα μας λέει πως μίλησε με έναν guna τον Nibo και την διαβεβαίωσε οτι θα προσπαθήσει να φτάσει στο Carti αύριο στις 7.30 πμ.
Η ώρα περνά. Ο Johny Rojas στέλνει μήνυμα πως δεν υπάρχει οδηγός ή αμάξι για Miramar. Οι αποκλεισμένοι τουρίστες και κάτοικοι έχουν γεμίσει όλα τα αυτοκίνητα . Ο καπετάν Γιώργος στρίβει νότια προς το Carti και όλοι αναστενάζουμε από ανακούφιση. Το λιμάνι αυτό απέχει μόλις δέκα ναυτικά μίλια από εδώ, οπότε μπορούμε να κάνουμε στάση στα Lemons για κολύμπι και μεσημεριανό φαγητό.
14.00 Ο ουρανός έχει καθαρίσει και ο ήλιος καυτός, στεγνώνει επιτέλους το Φιλίζι και τα ρούχα των κοριτσιών. Σε λίγη ώρα ρίχνουμε άγκυρα στα Lemon Cays, δίπλα στο Dog island, ανάμεσα σε τρία παραδεισένια νησάκια. Όλοι βουτάμε για κολύμπι και εγώ επιστρέφω γρήγορα για να οργανώσω φαγητό, noodles με λαχανικά και guacamole για σαλάτα. Εχουν μείνει και λίγα κεφτεδάκια από φακή από χθές. Ξανακάνω βουτιά να δροσιστώ. Ο καιρός είναι υπέροχος, ο ήλιος λάμπει και τα νερά είναι διάφανα και γεμάτα ψαράκια. Σε λίγο όλοι επιστρέφουν από το κολύμπι με όρεξη μεγάλη.
15.00 Μόλις τελειώσαμε το φαγητό και μας πλησιάζει ένα ulu με τρείς άνδρες. Ο ένας από αυτούς, ένας μικροκαμωμένος ινδιάνος που δείχνει δυνατός, και φορά ένα μενταγιόν από δόντια καρχαρία στον λαιμό, σηκώνει από την βάρκα ένα τεράστιο ψάρι και μας το δείχνει:
-“Pescado?”
Το ulu τους είναι γεμάτο μεγάλα ψάρια που μερικά φαίνονται φρέσκα και άλλα κάπως πιο μπαγιάτικα. Ανάμεσα στα άλλα είναι και δυο πανέμορφα ψάρια παπαγάλοι (Parot Fish) με μπλέ-πράσινο χρώμα και πολύχρωμη ουρά. Στεναχωριέμαι που τα βλέπω ψόφια, είναι από τα αγαπημένα μου.
Ο Γιώργος του δείχνει ένα κοκκινωπό που μοιάζει με συναγρίδα και ρωτάει
-“Quando costa?” Η ψαρούκλα πρέπει να ζυγίζει δυο κιλά και είναι σίγουρα ολόφρεσκη. Οι τρεις ινδιάνοι κοιτάζονται μεταξύ τους και συνεννούνται σιωπηλά.
-«Dies” απαντά ο ψαράς, δέκα δολλάρια.
Το ψάρι αλλάζει χέρια και ο καλός μου καταπιάνεται να το καθαρίσει. Δύσκολη δουλειά. Τα λέπια του είναι τρομερά σκληρά.
Αποπλέουμε για Carti αμέσως για να προλάβουμε να φτάσουμε νωρίς, ώστε να βγούμε στο λιμάνι και να ψάξουμε για αυτοκίνητο. Καθήκοντα first mate αναλαμβάνει ο καπετάν -Έντυ και εγώ με τις οδηγίες του ειδικού ψήστη- καπετάνιου ετοιμάζω το ψάρι: το αλείφω με λίγο λάδι, το πασπαλίζω με χοντρό αλάτι μαζεμένο στα Κουφονήσια και το βάζω στον φούρνο – τόσο μεγάλο ίσα που χώρεσε στο ταψί.
16.00 Η Έλενα και η Ρόζη έχουν πάει στην καμπίνα να προστατευτούν από τον καυτό ήλιο και έχουμε μείνει οι μεγάλοι να πλέουμε προς τα Carti Islands με μηχανή και τζένοα. Μετά από μια ώρα φτάνουμε και ο καπετάνιος είναι σε μεγάλη εγρήγορση καθώς το βάθος σε κάποια σημεία πέφτει στα πέντε μέτρα. Με την βοήθεια του χάρτη του Bauhaus περνάμε ανάμεσα από τα Carti Yandup, Carti Tupile και Carti Sugdup.
Τα μικροσκοπικά νησάκια είναι πολύ πυκνοκατοικημένα και χτισμένα με καλύβες από καλάμια και φύλλα, με προσθήκες από πλαστικό. Όσοι κάτοικοι βρίσκονται στην ακροθαλασιά κοιτούν το Φιλίζι που περνά και εμείς από το Φιλίζι παρατηρούμε εκείνους. 
Στο νησί δεξιά μας βρίσκεται το σχολείο, το μοναδικό κτίριο από μπετόν και στην αυλή του τα παιδιά κάνουν ασκήσεις γυμναστικής κάτω από το πρόσταγμα της σφυρίχτρας του δασκάλου τους. Στο νότιο άκρο του διπλανού νησιού υπάρχει μια μικρή προβλήτα κατασκευασμένη από κορμούς δέντρων. 
-« Εδώ σταμάτησε η βάρκα μας για καύσιμα!» λέει η Τατιάνα αναγνωρίζοντας το μέρος.
Η θάλασσα έχει χρώμα καφετί, προφανώς από το χώμα που έφερε η τριήμερη βροχή και τα ποτάμια, μα είναι πάντα γεμάτη από ζωή. Δελφίνια κολυμπούν δίπλα μας, κυνηγόψαρα πηδούν έξω από το νερό, όπως και κοπάδια από μικρά ασημί ψαράκια που μοιάζουν με ψιλή, μεταλλική βροχή. Στη νότια πλευρά των νησιών είναι αγκυροβολημένα τέσσερα ιστιοπλοικά.
-«Θα έχουν και αυτοί επιβάτες αποκλεισμένους στην Guna Yala. Αλλιώς γιατί να έρθουν εδώ που ούτε να κολυμπήσουν θα μπορούν ?”
16.00 Κοιτάζω με τα κυάλια έξω. Έξω στην παραλία διακρίνω δυο μικρές ξύλινες προβλήτες για βάρκες. Πιο πέρα στα αριστερά βρίσκεται άλλη μια μικρή προβλήτα και αυτοκίνητα.
-«Υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα έξω στο Carti. Ισως βρούμε κάποιον από τους οδηγούς να σε πάρει αύριο» λέω στον Έντυ και του δίνω τα κυάλια. Ο καπετάνιος προσεγγίζει με μεγάλη προσοχή . Ρίχνουμε άγκυρα δυο φορές, την πρώτη δεν μας κράτησε, και κατεβάζουμε στα γρήγορα το βαρκάκι και την μηχανή, βάζουμε όλοι αντικουνουπικό και βγαίνουμε έξω.
17.30 Δένουμε το βαρκάκι στην μικρή προβλήτα. Ένας άνδρας πλησιάζει και μας χαιρετά
-«Hola!”.
-«Hola! Χρειαζόμαστε αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο» του λέμε στα ισπανικά. Κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Φτάνουμε σ’ ένα υπόστεγο από καλάμια. Πίσω από ένα γραφείο κάθονται τρεις άνδρες. Ο νεαρότερος, που φορά ένα t-shirt και γυαλιά ηλίου με καθρέφτη παρ’όλο που έχει σκοτεινιάσει, φαίνεται να κάνει κουμάντο. Ο άνθρωπος που μας έφερε εκεί του λέει σε διάλεκτο guna οτι ψάχνουμε αυτοκίνητο. Ο νεαρός, μας κοιτάει με ύφος πολύ cool
-«Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα στο Carti”
-“Μα, όλα αυτά που είναι παρκαρισμένα?” ρωτάω
-“Αυτά είναι αυτοκίνητα privado. Ιδιωτικά. Τουριστών»
-« Και τί μπορούμε να κάνουμε για να μην χάσει ο φίλος μας το αεροπλάνο του αύριο?» τον ξαναρωτώ
-«Ελάτε νωρίς, 6πμ το αργότερο για να ψάξετε μήπως τον πάρει κάποιος μαζί».
Ολα στον αέρα μα και όλα πιθανά …
Επιστρέψαμε στο Φιλίζι με ελπίδα και αισιοδοξία. Η ψαρούκλα φαγώθηκε, τα κορίτσια κουρασμένα απ’ το jet lag έπεσαν νωρίς για ύπνο και εμείς τελειώσαμε την παρτίδα whist που ξεκινήσαμε χθες. Εντελώς επεισοδιακή παρτίδα, μάχη στήθος με στήθος. 
Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017
Puerto de Carti
05.45 Το ξυπνητήρι χτυπά και στα δυο κινητά μας. Ετοιμάζω στα γρήγορα καφέ και ο Γιώργος βάζει μούσλι και αμυγδαλόγαλα για πρωινό. Ο ουρανός αρχίζει να χαράζει και ένα χρώμα λιλά βάφει τα σύννεφα στα ανατολικά. Ξαφνικά το μελωδικό τραγούδι των εξωτικών πουλιών σταματά και ακούγεται δυνατός θόρυβος από μηχανή. Δίπλα μας περνάει μια μεγάλη, ξύλινη βάρκα φορτωμένη με gunas. Οι γυναίκες είναι όλες ντυμένες με τα παραδοσιακά ρούχα. Η βάρκα πηγαίνει στην προβλήτα και ο κόσμος αποβιβάζεται. Σε δυο λεπτά περνά και άλλη βάρκα, μετά και άλλη. Πρέπει να βιαστούμε! 
Χωρίς να χάσουμε χρόνο, μπαίνουμε και οι τρείς στο φουσκωτό, και ευτυχώς χωράμε γιατί η αποσκευή του Έντυ είναι μια μικρή, σκληρή βαλίτσα καμπίνας από αυτές με τα τέσσερα ροδάκια. Φτάνουμε στην προβλήτα και δένουμε. Ο Γιώργος και ο Έντυ κοιτούν για αυτοκίνητο και εγώ πηγαίνω στο υπόστεγο που είμασταν χθες όπου είναι ήδη μαζεμένος πολύς κόσμος. Πίσω απ’το γραφείο κάθεται τώρα μια γυναίκα και ένας άνδρας. Εκείνη γράφει ονόματα σε μια λίστα και εκείνος εισπράτει χρήματα και δίνει ρέστα. Μπροστά απ’ το γραφείο έχει σχηματιστεί μια ουρά κι όλοι κρατούν κάποιο χαρτί με μια σφραγίδα και χρήματα. Πλησιάζω για να ρωτήσω. Η γυναίκα πίσω από το γραφείο με κοιτάζει αυστηρά και μου φωνάζει
-“En la cola!!” Δεν καταλαβαίνω. Οι γυναίκες στην ουρά με κοιτάζουν και κρυφογελούν. Ένας ηλικιωμένος άνδρας με κοιτάει κλεφτά και μου κάνει νόημα να περάσω πίσω του. Η γυναίκα που είναι πίσω του όμως στριμώχνεται και μου κλείνει τον δρόμο. Κοιτάζω το κινητό μου . Η ώρα έχει πάει 6.25 και έχω μήνυμα από την Judy Lam
-“Good morning Karina. Nibo’s driver name is Giovanni and he has a black pick up truck. I hope he gets Eddy on time. Οr any other driver”
-“ Πρέπει να πληρώσουμε οπωσδήποτε για το λιμάνι? Εχει ουρά” την ρωτάω
-“ Ναι αλλά μίλα στον Johnny, αυτός είναι ο υπεύθυνος στο λιμάνι. Πες του οτι περιμένετε το αυτοκίνητο του Nibo ή το πρώτο αυτοκίνητο που φεύγει για να σε βοηθήσει. Και πληρώνετε 2$ φόρο για τον Εντυ»
Η Judy Lam μας έσωσε!
-«Πού θα βρώ τον Johnny το αφεντικό?» ρωτάω τον κύριο που με βοήθησε.
Εκείνος μου δείχνει στην άλλη πλευρά του λιμανιού, εκεί που είχα δει με τα κυάλια τα παρκαρισμένα αμάξια.
Δίνω τα δυο δολάρια και τρέχω, στην προβλήτα όπου βρίσκεται ο Γιώργος στο βαρκάκι με την βαλίτσα του φίλου μας και φεύγουμε να βρούμε τον Έντυ που έχει προχωρήσει στην άλλη πλευρά του λιμανιού. Φτάνουμε σε μια διαλυμένη τσιμεντένια προβλήτα και τα νερά είναι τόσο ρηχά πια, που σηκώνουμε το ποδάρι της εξωλέμβιας. Έχει σηκωθεί αέρας και έχει βγάλει κυματάκι. Ο Εντυ πλησιάζει να βοηθήσει. Εγώ βγαίνω από το βαρκάκι και προχωρώ να βρώ τον Johnny το αφεντικό. Ο Έντυ παίρνει την βαλίτσα από τον Γιώργο, την ακουμπάει στον μώλο και πιάνει το σχοινί να δέσει το βαρκάκι ενώ η μικρή βαλίτσα με τα ροδάκια κυλάει πάνω στον μώλο και πέφτει μέσα στην θάλασσα. Ο Γιώργος την αρπάζει στο δευτερόλεπτο και του γλυστρά απ’ τα χέρια. Στην επόμενη προσπάθεια την πιάνει και την βγάζει απ’ το νερό. Ακούω τις φωνές τους, γυρνάω και βλέπω την σκηνή. Τα αγόρια έχουν σκάσει στα γέλια. Τί άλλο θα μας συμβεί πιά?
Πλησιάζουμε το τσιμεντένιο υπόστεγο με την τεράστια επιγραφή Bienvenido
Puerto Terminal Niga Kantule – Gardi Sugduo Gunayala. Ρωτάω μια κοπέλα στο γκισέ για τον Johnny. Εκείνη μου δείχνει έναν άνδρα και τρέχω να του μιλήσω.
Του εξηγώ πως χρειαζόμαστε αυτοκίνητο για να φύγει ο φίλος μας άμεσα. Ο Johnny λέει εντάξει και με οδηγεί στο γκισέ, όπου ταμίας ζητάει ακόμα δυο δολλάρια. Μέχρι να πληρώσω ο senior Johnny έχει φύγει.
06.35 Ο Γιώργος μου δείχνει πιο πέρα ένα αυτοκίνητο, ένα λευκό pick up truck που έχει βάλει μπρος την μηχανή του και τρέχω εκεί. Στο πλάι του αυτοκινήτου υπάρχει η επιγραφή SOLO PARA USO OFFICIAL- MEDUCA – MINISTERIO DE EDUCATION. Ο οδηγός είναι μέσα
-«Por favor, puedes ayudarnos?” Παρακαλώ μπορείτε να μας βοηθήσετε? του λέω και εξηγώ οτι ο φίλος μας πρέπει να φύγει γιατί πετάει για την Ελλάδα, στη άλλη άκρη του κόσμου. Εκείνος με κοιτάζει αναγνωριστικά
-«Ευχαρίστως, αν μου δώσει το ΟΚ ο Τζώνυ» απαντά
Πηγαίνω στα αγόρια και τους λέω τα νέα. Εκείνοι προσπαθούν να ξεπλύνουν την βαλίτσα με γλυκό νερό και να σκουπίσουν ότι βράχηκε. Ευτυχώς, πέρασε ελάχιστο νερό μέσα. Ρωτάω την κοπέλα στο ταμείο και μου λέει οτι ο Johnny βρίσκεται στο εστιατόριο, απέναντι.
Τον βρίσκω να τρώει πρωινό, ένα μεγάλο hot dog με κέτσαπ. Διστάζω να τον διακόψω όμως η ώρα περνά και δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.
-“Συγνώμη senior Johnny.Μπορείτε να πειτε στον οδηγό του αυτοκινήτου Meduco να πάρει τον φίλο μας?» του λέω ελπίζοντας οτι ο πληθυντικός θα απαλύνει την αγένειά μου. Εκείνος μου ρίχνει μια ματιά και ξαναγυρνάει στο πιάτο του .
Το λευκό αμάξι προχωρά και σταματά μπροστά από μια γυναίκα guna που κουβαλάει ένα μεγάλο μπόγο. Η γυναίκα πετά τον μπόγο στην καρότσα και μπαίνει στο κάθισμα του συνοδηγού. Το αμάξι ξαναξεκινά και πλησιάζει κοντά μας αργά. Ο Γιώργος μπαίνει μπροστά και το σταατά. Ο senior Johnny σηκώνεται, σκουπίζει τα χείλη του προςχωρά προς το λευκό φορτηγάκι και του κάνει νόημα. Ο οδηγός σταματά, κάτι λένε και ο senior Johnny γυρνάει και με κοιτά.
-«Το αυτοκίνητο θα πάει πρώτα τον φίλο σας στο αεροδρόμιο, χωρίς άλλη στάση» μου λέει. Τον ευχαρίστησα και μόνο που δεν τον φίλησα.
-«Εντυ, έλα, φεύγετε αμέσως» λέω
Η ώρα είναι 6.40 πμ και προλαβαίνει την πτήση του άνετα. Αγκαλιαζόμαστε και χαιρετιόμαστε.
Κοιτάζουμε το αυτοκίνητο που απομακρύνεται. Τρεις μέρες με τον φίλο μας , τρεις όμορφες μα και επεισοδιακές μέρες. Ποιός ξέρει πού και πότε θα ξαναβρεθούμε. Προχωράμε προς το βαρκάκι.
Στην ακροθαλασσιά έχουν κουρνιάσει ένα κοπάδι από μεγάλα, μαύρα πουλιά. Ενα αυτοκίνητο περνά με ταχύτητα, τα πουλιά τρομάζουν και απογειώνονται όλα μαζί στον ουρανό με ορθάνοιχτα τα τεράστια φτερά τους. Μια ομάδα από γυναίκες guna ντυμένες με τα εντυπωσιακά τους ρούχα περνούν μας κοιτούν και γελούν. Ολα καλά! Μπαίνουμε στο βαρκάκι και ξεκινάμε για το Φιλίζι.
Μας περιμένουν τα κορίτσια μας.
0 Comments