Τετάρτη 29 Μαρτίου, 2017
09°35.918 78°46.418 W   Waisaladup, West Holandes
07.00 «Μαμά τσίμπα με! Αυτός ο βυθός είναι σαν ζωγραφιά» λέει η Έλενα, η βαφτιστήρα μου στην μαμά της. Η αδερφή της η Ρόζη τις ακούει, βγάζει τον αναπνευστήρα της και σχολιάζει:
-«Είναι πραγματικά φανταστικά!»
Τα κορίτσια έχουν ξετρελαθεί με τα West Holandes, όπως και εμείς άλλωστε. Είναι ο πιο υπέροχος βυθός που έχουμε δει στην Καραιβική. Κολυμπάμε όλοι μαζί, στα δυο-τρία μέτρα βάθος.
Ακολουθούμε ξανά το σαλάχι με τα στρογγυλά σχέδια (spotted eagle ray) και το τραυματισμένο πτερύγιο, που μας έχει μαγέψει με τα σκέρτσα του εδώ και ώρα. Γύρω, αμέτρητα πολύχρωμα ψάρια κολυμπούν αμέριμνα γύρω από τα κοράλια τσιμπολογώντας άλγη, κοράλια όλων των είδων και αμέτρητες μωβ θαλάσσιες βεντάλιες. Η νωχελικά τους κίνηση μοιάζει να γνέφει: “έλα κοντά μου έλα κοντά μου …».
Κάθε βραχάκι κρύβει ένα μυστικό, και μόλις ψάξεις από κοντά, βλέπεις μικροσκοπικά seargeant fishes με κιτρινόμαυρες ρίγες. Μωρά yellowtail damshelfishes με εκτυφλωτικές μπλε ελεκτρικ βουλίτσες, κρύβονται ανάμεσα στις δαντέλες των κοραλλιών. Κάτω από έναν βράχο στριμώχνονται άτσαλα πέντε -έξι αστακουδάκια, που τα προδίδουν εύκολα οι μακριές κεραίες τους.
Κολυμπάμε με τα μάτια μας να κοιτούν αχόρταγα την πολύπλοκη, πολυποίκιλη ζωή του μικρού παραδείσου. Η θερμοκρασία του νερού είναι υπέροχη, 26°, και δεν θα βγαίναμε απ’ την θάλασσα άν δεν μας έκαιγε ο ήλιος. Παρ’ ότι φοράμε αντιηλιακές μπλούζες κινδυνεύουμε δυστυχώς από ηλιακό έγκαυμα και  ηλίαση.
Ο Γιώργος μας αφήνει και γυρνάει να πάρει το ψαροντούφεκό του και να πάει για ψάρεμα. Στις χλιαρές μου διαμαρτυρίες απαντά
-«Έχουμε πολλά στόματα να θρέψουμε και εδώ υπάρχουν τόσο πολλά ψάρια»
Η Τατιάνα, τα κορίτσια και εγώ κολυμπάμε πέρα απ’ τα κοράλια, σε ένα πέρασμα στην αμμουδιά του Waisaladup. Εδώ στα ρηχά, υπάρχουν αναρίθμητα μικροσκοπικά ψαράκια, που είναι σχεδόν διάφανα και μόνο τα ματάκια τους φαίνονται. Κάπου κάπου πλησιάζει ύπουλα στα κάποιο πεινασμένο baracuda ή ένα ευκίνητο jack. Ο γόνος έχει γεμίσει την πλούσια θάλασσα της Guna Yala και τα κυνηγόψαρα έχουν βγεί παγανιά.
Βγάζουμε τις μάσκες και τα βατραχοπέδιλα, και τα αφήνουμε στην ψιλή, κατάλευκη άμμο. Στα άλλα νησιά της Καραιβικής θα παίρναμε μαζί μας τον εξοπλισμό μας μα εδώ, νιώθουμε ασφαλείς, οι άνθρωποι είναι φιλικοί και δεν κλέβουν. Διασχίζουμε το νησί ως την απέναντι ακτή, την προσήνεμη, 200 μέτρα πιο πέρα. Πόσο μικρό! Περπατάμε ξυπόλυτες πάνω στο αμμώδες μονοπάτι κάτω από πανύψηλους κοκοφοίνικες. Διασταυρονόμαστε με έναν guna . Σηκώνει το χέρι και μας χαιρετά.
-«Buenas!”
-“Buenos dias” απαντώ. “Tiene coco para beber?” έχετε καρύδες για να πιούμε?.
Απαντά ναι και μας γνέφει να τον ακολουθήσουμε. Προχωράμε πίσω του. Περνάμε δίπλα από ένα μικρό υπόστεγο από καλάμι και φοινικόφυλλα, που από κάτω έχει δυο αιώρες. Δίπλα, αχνίζουν ακόμη τα αποκαίδια της φωτιάς από χθές βράδυ – η παρέα από το διπλανό ιστιοπλοικό έκαναν barbeque εδώ. Λίγο πιο πέρα, χτισμένες δίπλα δίπλα είναι δυο μικρές καλύβες από καλάμι.
Το νησί είναι περιποιημένο και καθαρό. Στο πλάι της πρώτης καλύβας, πάνω σε έναν ξύλινο στύλο είναι τοποθετημένο ένα ηλιακό πάνελ, και σε έναν δεύτερο στύλο, μια δορυφορική κεραία τηλεόρασης. Από κάτω υπάρχει ένα βουναλάκι από ξερές καρύδες έτσι για αντίθεση. Εξω απ’την μια καλύβα κάθεται μια μεγάλη γυναίκα ντυμένη παραδοσιακά. Δίπλα της έχει απλωμένη την πραμάτια της, χάντρες περασμένες σε λεπτό σχοινί για wini και μερικά molas για τους τουρίστες. Οι μικρές κοιτάζουν τις χάντρες
-«Μπορούμε να κάνουμε wini εδώ (παραδοσιακό στολίδι από χάντρες για το πόδι) αντί στο Tigre?» ρωτά η Έλενα που έχει ήδη διαλέξει το δικό της. Ρωτάω την γυναίκα πόσο κοστίζει. Εκείνη μου απαντά με ένα καταιγισμό άγνωστων λέξεων στην διάλεκτο των guna. Το ύφος της είναι παράξενο, μοιάζει σαν θυμωμένη και νομίζω πως το ύφος αυτό το έχω ξαναδεί και σε άλλες γυναίκες της φυλής της. Ενας νεαρός έρχεται να βοηθήσει. Είναι μικροκαμωμένος, φοράει μαύρο κοντό παντελόνι και είναι γυμνός από την μέση και πάνω. Τον ρωτάω άν η γυναίκα είναι μητέρα του και απαντά αρνητικά. Η γυναίκα συνεχίζει να μιλάει σαν θυμωμένη με μικρές, κοφτές συλλαβές και δείχνει με τα δάχτυλα το αριθμό δέκα. Η Τατιάνα προσπαθεί να κάνει παζάρι στα ιταλικά
-“Tre wini per quindici dolares. OK?” Quince, 15 μεταφράζω, μα συνεννόηση δεν υπάρχει και η γυναίκα μας κοιτά σαν θυμωμένη. Νομίζω πως είναι ο τύπος της τέτοιος.

Ο άνδρας πλησιάζει με δυο καρύδες στα χέρια. Η μια είναι πολύ μεγάλη και πράσινη. Η άλλη είναι μαυριδερή και ξερή.
-«Coco o pipa?» ρωτάει.
Κοιταζόμαστε με την Τατιάνα έτοιμες να σκάσουμε στα γέλια. Ρωτάω τί διαφορά έχει το coco από το pipa και ο ινδιάνος απαντά:
-“Pipa es medicina, η πίπα είναι φάρμακο! Πίπα λέμε την πολύ φρέσκια καρύδα που έχει πολύ νερό μέσα. Κάνει πολύ καλό εδώ” λέει και χαιδεύει την κοιλιά του. Συγκρατώντας τα γέλια μας για να μην τον προσβάλουμε του λέμε οτι προτιμάμε τις coco που είναι πιο γλυκές και έχουν πιο νόστιμη σάρκα. Η γυναίκα σηκώνεται αδιάφορα και πηγαίνει προς στην καλύβα ενώ οι μικρές αναρρωτιούνται τί θα γίνει. Ανοίγω το τσεπάκι του μαγιώ μου και βγάζω ένα βρεμένο 20δόλαρο. Οι guna παρακολουθούν, η γυναίκα γυρνά και κοιτά.
-«Έχουμε 20 δολλάρια και θέλουμε τρία wini και δυο καρύδες coco» λέω. «De acuerdo?» σύμφωνοι? Και συμφωνήσαμε.
Η γυναίκα  ζητά με νοήματα στα κορίτσια να διαλέξουν. Η Έλενα κάθεται στην πλαστική πολυθρόνα και παίρνει θέση. Η Ρόζη προσπαθεί να διαλέξει ποιές χάντρες της αρέσουν περισσότερο.
Τα κορίτσια κάνουν τα wini τους, μοιραζόμαστε το νερό απ΄τις καρύδες και μετά ο φίλος μας ο Julio τις ανοίγει για να τις φάμε. Τριγυρνάμε με την Τατιάνα στον μικροσκοπικό οικισμό και πιάνουμε κουβέντα με τον Julio. Λέει πως γεννήθηκε εδώ, στο Waisaladup, πως οι γονείς του έχουν φύγει και ζει με τους δυο αδερφούς του. Μέσα από την καλύβα ακούγεται μουσική ρέγγε .
-«Ωραία μουσική!» λέει η Τατιάνα. Ο Julio μας καλεί να περάσουμε μέσα. Τα μόνα έπιπλα είναι τέσσερις πλαστικές πολυθρόνες. Οι αιώρες, τα κρεββάτια τους δηλαδή, είναι μαζεμένες σε μια γωνία. Στην άλλη, υπάρχει ένα ξύλινο τραπέζι, ιδιοκατασκευή και πάνω βρίσκεται ένα μικρό sound system με ηχεία ξεχωριστά. Τα ηχεία φαίνεται να παίρνουν ρεύμα απο το ηλιακό πάνελ.   Ρωτώ τον Julio αν νιώθει μοναξιά.
-«Όταν θα έρθει η ώρα να κάνω οικογένεια θα πάω στο Corazon de Jesus να βρω γυναίκα» απαντά
-«Και θα πας να μείνεις εκεί? Διάβασα πως εδω στην Guna Yala, οι άντρες πηγαίνουν να μείνουν στο σπίτι της γυναίκας τους.”
-“Όχι! Θα πάρω την γυναίκα μαζί μου και θα γυρίσουμε εδώ. Δεν φεύγω από το νησί μου» απαντά ο Julio. Σκέφτομαι πως το φτωχό, μικροσκοπικό και πυκνά κατοικημένο νησάκι Corazon de Jesus, δίπλα στην Nargana, θα μοιάζει μεγαλούπολη στα μάτια του Julio. Στο Waisaladup μένουν 6 άνθρωποι όλοι κι όλοι.
-«Αν θέλετε ελάτε αργότερα να ανάψετε φωτιά για μπάρμπεκιου. Μπορούμε να ψήσουμε αστακούς.» λέει
Εξηγούμε πως σε λίγη ώρα θα φύγουμε για τα East Holandes.
-“Κάποτε, μετά από χρόνια, θα ξανάρθουμε στο όμορφο νησί σου!” του λέω. Και το εννοώ!
Δίπλα, η γυναίκα αρχίζει να φτιάχνει το wini της Τατιάνας. Η Ρόζη και η Έλενα θαυμάζουν τα δικά τους. Σε λίγες μέρες, όταν θα πάμε στο isla Tigre ίσως κάνουμε από ένα και στα χέρια μας
Κοιτάζω τον καρπό μου ψάχνοντας να δω την ώρα μα ξέχασα να φορέσω ρολόι. Ο Γιώργος θα πρέπει να έχει γυρίσει και να μας αναζητά. Η γυναίκα guna που έχει πια τελειώσει την δουλειά, πηγαίνει στο μεγάλο τραπέζι και κάθεται δίπλα σ’ έναν ηλικιωμένο άνδρα. Της μιλά και εκείνη γελά με την καρδιά της. Το πρόσωπό της φαίνεται αλλιώτικο τώρα. Πρέπει να είναι ο άνδρας της. Την ρωτάω το όνομά της. Εκείνη ακουμπά την παλάμη της στο στήθος και απαντά με τον κοφτή προφορά των guna
-«Laura”.
Την ευχαριστούμε για τα όμορφα wini. Η Laura είναι χαρούμενη τώρα, όλο γέλια και νάζια σαν κοριτσάκι. Ακόμη και έτσι πάντως, είναι φανερό πως οι άνδρες του νησιού την σέβονται και την φοβούνται.
-«Κορίτσια θα πρέπει να γυρίσουμε στο Φιλίζι. Πέρασε η ώρα και σε λίγο θα έρθει ο Ortiz, ο μανάβη και πρέπει να πάω στο Φιλίζι. Έχω παραγγείλει μελιτζάνες, για να μαγειρέψω μπριάμ. Έχουμε καλεσμένους σήμερα για το GREEK NIGHT. Τα κορίτσια γελάνε.
-‘Ποιό Greek night, νονά?»
-“Δεν το ακούσατε που το λέγαμε? Θα φύγουμε σε λίγο για τα East Holandes.
Εκεί σ’ ένα υπέροχο μέρος που ονομάζεται Swimming Pool, είναι αγκυροβολημένα μερικά σκάφη φίλων μας. Είναι μια παρέα ιστιοπλόων που γνωρίζονται περνάνε αρκετούς μήνες στα San Blas εδώ και πολλά χρόνια. Σε ένα από αυτά τα σκάφη μένουν οι φίλες μας Barbara και Connie, δύο εξαιρετικές και πολύ καλλιεργημένες γυναίκες. Έχουν και οι δυο σπίτια στην Ελλάδα, στην Πελλοπόνησο. Η Connie είχε γιαγιά Πειραιώτισσα και μιλάει πολύ καλά Ελληνικά! Έχουμε κανονίσει λοιπόν εδώ και καιρό να κάνουμε ένα Greek Night στο Φιλίζι. Θα έρθουν ακόμη τρία ζευγάρια και όλοι θα φέρουν κάποιο μεζέ και το ποτό τους. Έτσι το κάνουν εδώ: B.Y.O. Bring Your Own! Εμείς λοιπόν θα φτιάξουμε μπριάμ. Αν βέβαια έρθει ο Ortiz. Και έχει αργήσει λίγο…»

10.00 Οταν επιστρέφουμε στο Φιλίζι, ο νονός Γιώργος, έχει ψαρέψει τρία ωραία ψάρια, έχει ετοιμάσει νερό με τον αφαλατωτή γιατί μέναμε, έχει φτιάξει τέλεια ομελέττα, σαντουιτσάκια, έχει κόψει καρύδα και ανανά. Είναι όλα τόσο υπέροχα, τόσο που σκέφτομαι του ζητήσω να γίνει και δικός μου νονός. Τα κορίτσια έχουν έχουν ξεροψηθεί από τον ήλιο. Τις αλείφουμε ξανά με αντιηλιακό με 50 βαθμούς UVA. Ο ήλιος στους τροπικούς δεν αστειεύεται.
10.30 Κατεβαίνω στο VHF και καλώ την Connie στο κανάλι 72
-“Islander, Islander! Filizi”
-“Φιλίζι! Εβδομήντα τέσσερα!” απαντά η Connie με την ελληνοαμερικάνικη προφορά της και ζητά να πάμε στο κανάλι 74 για να μιλήσουμε. Πατάω το 74 στοVHF.
-«Πού είσαστε παιδιά? Θα έρθεται σήμερα? Σας περιμένουν όλοι και ρωτούν! Η Sharday μαγειρεύει μουσακά! Και η Judy κεφτεδάκια!»

-«Και βέβαια θα έρθουμε! Είμαστε στα West Holandes και είναι όνειρο. Κατά τις 4μμ θα είμαστε εκεί. Να σας περιμένουμε στις 6 μμ όπως είχαμε πει?Ήθελα να σε ρωτήσω. Πέρασε από εκεί ο Ortiz ο μανάβης?”
– ¨Ναι πέρασε. Πριν πέντε λεπτά έφυγε. Όταν φτάσετε στο pool, ελάτε να ρίξετε άγκυρα κοντά μας, έχει χώρο. Και στις έξι τα λέμε από κοντά. Φιλάκια!”
Η Τατιάνα ακούει την συνομιλία και δεν πιστεύει στα αυτιά της.
-“Ελληνικά στην άκρη της Guna Yala. Απίστευτο!» απορεί
-« Στο Islander, το σκάφος τους έχουν μια σημαία ελληνική. Όταν φτάσαμε στα San Blas από την Κολομβία, πήγαμε κατευθείαν στο Pool. Όπως μάθαμε μετά, μόλις είδαν την σημαία μας έγινε σούσουρο. Όλοι καλούσαν το Islander στο VHF και τους έλεγαν «ήρθε σκάφος με μια σημαία σαν την δική σας» Μέσα σε ένα 24ωρο τους είχαμε γνωρίσει όλους. Υπέροχοι άνθρωποι, τί να πω…?»
Καθόμαστε όλοι στο κοκπιτ και τα κορίτσια κάνουν εξάσκηση στους ναυτικούς κόμπους τους, καντηλίτσα και ψαλιδιά. Σε λίγο μακριά στα ανατολικά φαίνεται μια βάρκα
-«Ο Ορτίζ!» λέω με ενθουσιασμό.
Ο Γιώργος απορεί που τον είδα απο τέτοια απόσταση. Να’ναι καλά ο χειρουργός μου ο Πέτρος Σμαχλίου που μου έφτιαξε  μάτια αετίσια. Πάντως η πράσινη βάρκα του Ortiz είναι πολύ χαρακτηριστική.
Τσεκάρω την παραγγελία που του έστειλα πριν λίγες μέρες με μήνυμα στο WhatsApp και εύχομαι να μας τα έχει φέρει όλα!

Σε λίγο έχουμε γεμίσει λαχταριστά και ολόφρεσκα φρούτα και λαχανικά. και μόλις τελειώνουμε τα ψώνια και χαιρετιόμαστε με τον συμπαθέστατο Ορτίζ βάζω μπρος να φτιάξω το μπριαμ μπόλικο, όσο χωράει το ταψί μου δηλαδή.

East Holandes – “Swimming poo” anchorage
16.30 Έχουμε ρίξει άγκυρα στο «swimming pool” και τα κορίτσια έχουν ενθουσιαστεί εδώ.
-«Το πιο όμορφο μέρος που έχουμε δει ως τώρα, νονέ!» λέει η Ρόζη.
Τα Holandes, είναι το πιο απομακρυσμένο από την στεριά σύμπλεγμα νησιών της Guna Yala. Προστατεύεται από έναν πολύ μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο και αποτελείται από πολλά παρθένα μικρά νησάκια γεμάτα φοινικόδεντρα. Τα νερά είναι διάφανα και κάθε φορά που ερχόμαστε θυμάμαι την Ελαφόνησο.
Συμμαζεύω το σπίτι μας, το Φιλίζι δηλαδή και περιμένω το μπριάμ να ψηθεί. Ο Γιώργος και τα κορίτσια κολυμπούν γύρω από το σκάφος και χαίρομαι πολύ που ακούω τις χαρούμενες φωνές τους. Η λευκή άμμος του βυθού, στα τρία με τέσσερα μέτρα βάθος είναι σπαρμένη με κοχύλια, μεγάλους τροπικούς αστερίες, sand dollars, εχινόδερμα. Το κολύμπι εδώ είναι σαν παιχνίδι, σαν ένα κυνήγι θησαυρού με βουτιές!Ο καιρός είναι θαυμάσιος, ο ουρανός είναι ασυννέφιαστος και φυσάει ένα απαλό αεράκι. Η Τατιάνα με φωνάζει και μου δείχνει τί έπιασε, ένα τεράστιο κοχύλι με ροζ χείλη. Υπέροχο!

18.30 Οι φίλοι έχουν έρθει και με έναν μαγικό τρόπου έχουμε βολευτεί όλοι στο μικρό μας cockpit. Είναι εδώ η Connie & Barbara (sy Islander), η Liz & ο Alan (sy Kokopeli), η Shardon & ο David (sy Morgan), η Judy & ο Jack (sy Shinnouk). Στο τραπέζι έχουμε εκτός από το δικό μου μπριάμ, κεφτεδάκια , μουσακά, ψωμί ζυμωτό του Γιώργου και της Judy, ελιές, διάφορα τυριά και banana bread για επιδόρπιο. BYO λοιπόν! Και ο καθένας πίνει το ποτό του. Μιά χαρά! Ο Γιώργος κάθεται κοντά μου και μιλά με τους άνδρες. Πιάνουν κουβέντα για ψαρέματα και όταν το αυτί μου πιάνει την λέξη καρχαρίες, πλησιάζω για να ακούσω
-“Όταν ο καιρός το επιτρέπει πηγαίνουμε για ψάρεμα έξω απ’ τον ύφαλο. Καρχαρίες βλέπουμε σχεδόν πάντα. Μυρίζουν το αίμα και έρχονται. Πρέπει πάντα να έχεις τον νου σου, να κοιτάς γύρω, ακόμα και όταν κυνηγάς ένα ψάρι δεν πρέπει να ξεχνιέσαι» λέει ο Αλαν
-«Και τί κάνεις άν δεις οτι πλησιάζει καρχαρίας?» ρωτάει ο Γιώργος
-«Γυρνάς και τον κοιτάς κατάματα. Αυτός τότε φοβάται και φεύγει»
Ωραίο κόλπο…
Η Judy και ο Jack θα πάνε στην Ελλάδα το καλοκαίρι και μας ζητούν πληροφορίες για τα νησιά. Η Connie και η Barbara μας δίνουν ραντεβού για τον ερχόμενο Νοέμβριο. Είναι βραδιά γιορτής και αποχαιρετισμού σήμερα. Αύριο ή το αργότερο μεθαύριο πρωί θα φύγουμε για το Isla Tigre. και μετά τα κορίτσια φεύγουν. Οι φιλίες για εμάς που ταξιδεύουμε συνέχεια, έχουν μια γλυκόπικρη   γεύση, γνωρίζουμε όμορφους ανθρώπους και τους αποχαιρετούμε χωρίς να γνωρίζουμε αν και πότε θα ξανασυναντηθούμε.

Πέμπτη 30 Μαρτίου, 2017
Swiming Pool, East Holandes
…
16.00 Τατιάνα, Ρόζη, Έλενα, νονός Γιώργος και νονά Καρίνα είμαστε όλοι μέσα στο zodiac. Επιστρέφουμε από μια ωραία περιήγηση σε έναν ύφαλο όπου μας πήγαν η Connie , η Barbara και η Judy. Είδαμε ωραία ψαράκια, ένα τεράστιο Queen Angelfish, ένα Spotted Drum (το πιο αγαπημένο μου!), ένα μεγάλο σαλάχι, αστακουδάκια, κι άλλα πολλά.
Βέβαια μπροστά στο West Holandes ο βυθός εδώ φάνηκε φτωχός, τα κοράλια έχουν πάθει σοβαρό bleeching, και δυστυχώς είναι σε μεγάλο ποσοστό νεκρά. Κάνουμε βόλτα να δούμε τα υπέροχα νησάκια από πιο κοντά. Ηταν μια υπέροχη μέρα σήμερα. Το μόνο που με στεναχώρησε είναι που δεν συναντήσαμε καρχαρίες, τα κορίτσια ήθελαν πολύ να δουν τους nurse sharks που τους είπαμε οτι κυκλοφορούν στο pool. Κρίμα.
Πλησιάζουμε προς το Φιλίζι, Ο Γιώργος βλέπει τον Jack από το σκάφος Chinouk να επιστρέφει από το ψάρεμα με το φουσκωτό του. Πηγαίνουμε κοντά του.
-«Γειά σου Jack! Πώς πήγε η ψαριά?» ρωτά ο Γιώργος
-«Μια χαρά. Βγήκε το φαγητό για σήμερα» απαντά εκείνος «Να περάσετε από τον David, έχει ψάρια για εσάς»
Τον χαιρετάμε και σε λίγο φτάνουμε στο Morgan του David και της Shardon. Ο David είναι ακόμα μέσα στην βάρκα, φορώντας την ολόσωμη μαύρη στολή του. Η όμορφη Shardon είναι στο κόκπιτ. Χαιρετιόμαστε εγκάρδια. Η Shardon που έχει συμπαθήσει πολύ, όπως όλοι άλλωστε τις μικρές τους δίνει μια σακούλα με σοκολατάκια. Τυχερές οι μικρές. Ο David ανοίγει το dry bag, την ειδική τσάντα που χρησιμοποιεί στο ψάρεμα για να μην μυρίζουν οι καρχαρίες τα ψάρια του και βγάζει δυο πραγματικά μεγάλα ψάρια. Είναι αυτά που, ο Γιώργος και εγώ, τα ονομάζουμε προιστορικά. Κολυμπάνε πολύ παράξενα.
«Ευχαριστούμε πάρα πολύ! Είναι πολύ δυο ψάρια τόσο μεγάλα….» λέει ο Γιώργος μα ο David επιμένει.
-«Είναι μια χαρά. Αυτά τα ψάρια λέγονται Trigger fish γιατί έχουν αυτό εδώ το κερατάκι που μοιάζει με σκανδάλη. Τις νύχτες που πάνε και κρύβονται κάτω από βράχια, το σηκώνουν και σφηνώνουν. Ξέρεις πως να τα καθαρίσεις? Τα ανοίγεις εδώ, κάτω από το πτερύγιο και ξεκινώντας από εκεί τραβάς το δέρμα τους και το βγάζεις, Έχουν πολύ σκληρό δέρμα σαν δερμα καρχαρία και είναι λίγο μπελάς.» εξηγεί.
Ανταλλάσουμε ευχές και ευχόμαστε να βρεθούμε ξανά κάπου στον πλανήτη,
-«Ίσως στην Ελλάδα!» εύχεται ο καλός μου.
-« Ναι, θέλουμε πολύ να φτάσουμε κάποτε στην Ελλάδα» λένε οι φίλοι μας.
….
Ο Γιώργος έχει κάτσει στην πλατφόρμα της πρύμνης και πασχίζει να καθαρίσει τα δυο ψάρια. Η δουλειά είναι δύσκολη, το δέρμα τους είναι πραγματικά πολύ χοντρό.
Μετά από σκληρή προσπάθεια ξεχωρίζει το λευκό φιλέτο του πρώτου ψαριού και το βάζει σε ένα πλαστικό μπωλ. Το δέρμα του έχει μείνει σαν κέλυφος ανέγγιχτο. Το πετά στο νερό. Η Τατιάνα παρακολουθεί καθισμένη δίπλα. Ξαφνικά ο Γιώργος φωνάζει
-«Καρχαρίας!» Τρέχουμε όλοι. Η επιβλητική σιλουέτα ενός καρχαρία γύρω στο 1,5 m κολυμπά κάτω από το Φιλίζι φαίνεται ολοκάθαρα μέσα απ΄το διάφανο νερό και την λευκή άμμο του βυθού. Ο καρχαρίας κάνει έναν κύκλο γύρω από το ψάρι που πέταξε ο Γιώργος, Ξαφνικά εμφανίζεται και δεύτερος καρχαρίας. Ο πρώτος, με μια αστραπιαία κίνηση ορμά και αρπάζει το θήραμα και φεύγει.
Ο δεύτερος ορμά με ταχύτητα πίσω του. Ερχεται και τρίτος καρχαρίας και μένει να περιπολεί για επόμενο μεζέ. Εμείς αφού τα χάσαμε για λίγο έχουμε βγάλει κινητά και τραβάμε βίντεο. Ο Γιώργος καθαρίζει και το δεύτερο ψάρι αλλά αυτή την φορά το δίνει σιγά σιγά το. Μετά βάζει την υποβρύχια κάμερα GoPro στο νερό. Αυτοί οι καρχαρίες δεν είναι nurse sharks, με σκυλόψαρα μοιάζουν!! Και κολυμπάνε κάτω από το Φιλίζι μας.
Νιώθωντας δέος, κοιτάζουμε τους καρχαρίες να κάνουν  κύκλους κάτω από το σκάφος για τουλάχιστον τριάντα λεπτά. Πριν λίγες  ώρες κολυμπούσαμε ακριβώς  εδώ.
-“Στεναχωρηθήκαμε το πρωί που δεν συναντήσαμε καρχαρίες nurse. Τώρα όμως τους χορτάσαμε!”
Πιάνω το κινητό μου να δω τις φωτογραφίες και ένα διαβάζω στο fb notification απο το group του San Blas. Το ανοίγω και τι να δω
«Επίθεση κροκόδειλου σε γυναίκα στο Green island….”