Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020

17° 46’S 177 11’ E

Musket Cove Resort anchorage, Malolo Lailai island, Mamanuca group, Fiji

07.00 Βρέχει. Βαριά μπλε σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό, απομεινάρια της δυνατής καταιγίδας που κράτησε δυο ημέρες. Λύνω τις πριμάτσες από το ρεμέτζο του Musket Cove,  βάση της περίφημης Fiji Regatta. Τώρα είναι  τα πάντα κλειστά. Ερημιά.  Τινάζω τις σταγόνες της βροχής από τη νιτσεράδα μου. Ο Γιώργος παίρνει πορεία. Τα μάτια του χαμογελούν, είναι χαρούμενος.

-«Καλό μας ταξίδι, καπετάνισσα!»

-«Καλό μας ταξίδι, καπετάνιε μου!»

Επιτέλους θα ταξιδέψουμε μετά από μήνες αποκλεισμού, μετά από μήνες προετοιμασίας.. Ο καιρός  θα βελτιωθεί.. Υπάρχει ένα διήμερο ευνοϊκό παράθυρο καιρού, με ήπιους ανέμους από νότιες κατεύθυνσεις, που θα μας επιτρέψει να πλεύσουμε ανατολικά ως τον προορισμό μας, τo νησί Vulaga (Βουλάνγκα), που λένε οτι είναι το ωραιότερο νησί στα Φίτζι. Η Vulaga βρίσκεται 300 ναυτικά μίλια μακριά, στην άλλη άκρη της χώρας,  στα ανατολικά νησιά του Lau Group. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι οι μήνες των δυνατών trade winds, των αληγών ανέμων που πνέουν από  ανατολικά – νοτιοανατολικά,  φαινόμενο αντίστοιχο με το Ελληνικό μελτέμι.

Η συννεφιά  δυσκολεύει την ναυσιπλοία και η κατεύθυνση μας, ανατολική- νοτιοανατολική μας φέρνει κόντρα  στο ελάχιστο φως. Οι ύφαλοι  που θα φαινόνταν ξεκάθαρα με  ηλιοφάνεια και γυαλιά polarized,  έχουν τώρα κρυφτεί κάτω από το μολυβί χρώμα της θάλασσας. Ο Γιώργος τιμονεύει με την βοήθεια  του «τυφλοσούρτη», όπως ονομάζει αστειευόμενος το track, δηλαδή κάθε πορεία που κρατά στην μνήμη του Navionics, από προηγούμενη πλοήγηση στο ίδιο σημείο. Το Track είναι πολύ σημαντική βοήθεια σε μέρη όπως τα Φίτζι. Συχνά η χαρτογράφηση είναι τόσο ελλιπής και λανθασμένη που η πορεία φαίνεται να περνάει πάνω από υφάλους!! Γνωρίζουμε πολύ καλά  τα νερά αυτού του κόλπου, μα ο καπετάνιος μου ποτέ δεν επαναπαύεται.

Βγαίνουμε στα ανοιχτά και παίρνουμε πορεία  για το  πέρασμα Navula, ανάμεσα στο  Malolo barrier reef  και στο νοτιοδυτικό barrier reef  του μεγάλου νησιού Viti Levu. Ανοίγουμε μαϊστρα χωρίς να σβήσουμε την μηχανή. Δεξιά και αριστερά, η θάλασσα σπάζει πάνω στους υφάλους. Κοιτάζω με τα κυάλια. Το κύμα σηκώνεται υδάτινος τοίχος, γίνεται διάφανο με χρώμα aqua marina, τυλίγεται σε κύλινδρο λευκού αφρού και πέφτει με δύναμη πάνω στους βράχους. Η κίνηση  συνεχής, ασταμάτητη, το κύμα μέτρο – μέτρο ξετυλίγεται λευκή κορδέλα αφρού σε υφάλους μιλίων. Ένας από αυτούς τους υφάλους, 3 μίλια νότια από το νησί Namotu είναι  το περίφημο Cloudbreak, και το κύμα του συμπεριλαμβάνεται στο TOP 10  για τους surfer του πλανήτη. Δέος!

13.30 Απολαυστική ιστιοπλοΐα! Ο ουρανός καθάρισε, ο ήλιος λάμπει κι ο νοτιάς δυνάμωσε13-15 kts. Πριν λίγο ξεπεράσαμε το Viti Levu οπότε μπορέσαμε επιτέλους να ξεκλέψουμε  κάμποσες μοίρες  ανατολικά. Το Φιλίζι αρμενίζει θαυμάσια, με  ταχύτητα 6 kts.

23.00 Μα γιατί να χρειαζόμαστε ύπνο? Τόσος χαμένος χρόνος! Κάτι νύχτες όπως απόψε που το φεγγάρι είναι νέο, που ο ουρανός  απλώνεται πελώριος με όλα τα  άστρα του, τους αγαπημένους φωτεινούς συντρόφους μας στις ξάγρυπνιες βάρδιες στα τόσα  μήκη και  πλάτη της Γης.  Να αντέχω, να μένω ξύπνια, να κρατώ πορεία συντροφιά με τον Δία, τον γείτονα του  Κρόνο, την συναρπαστική Αφροδίτη. Ειδικά όταν υπάρχουν τόσα εμπόδια γύρω, ο ύφαλος του Bega (Μμπένγκα) ανατολικά, δυτικά το νησί Vatulele…

Τρίτη 21 Ιουλίου 2020

18º45 S  178°27΄Ε

Great Astrolabe reef, Vurolevu island

05.45 Έχουμε διανύσει 115 ναυτικά μίλια. Το φως της  πορφυρής αυγής διαγράφει το περίγραμμα των νησιών μπροστά μας και σβήνει, το ένα μετά το άλλο, τα άστρα του αστερισμού του  Ωρίωνα που στέκεται στα ανατολικά. Μένουν 15 μίλια ως το μικρό νησί Vurolevu, όπου  θα κάνουμε μια σύντομη στάση για τεχνικούς λόγους αλλά και με την ελπίδα να κολυμπήσουμε με manta rays. Ο βόμβος του υφάλου ακούγεται επιβλητικός στο σκοτάδι.

Μελετάμε τον χάρτη Navionics και την πολύτιμη εφαρμογή Ovital maps. Το νησάκι Vurolevu μαζί με άλλα νησιά  περικλείονται  από τον  ύφαλο Μεγάλο Αστρολάβο, Great Astrolabe, που  είναι ένας από τους μεγαλύτερους  του πλανήτη. Για την προέλευση του ονόματος του υφάλου, πάμε  πολύ πίσω στον χρόνο, στην νύχτα της 5^ης Ιουνίου 1827, όταν ο Γάλλος εξερευνητής Dumont d’Urville με το πλοίο του Astrolabe, πέρασαν δίπλα στον ύφαλο και σώθηκαν από βέβαιο χαμό την τελευταία στιγμή. Ο θαρραλέος Γάλλος μπορεί να γλύτωσε το ναυάγιο μα, η μοίρα του επιφύλασσε ένα τέλος ακόμη πιο παράξενο: o  d’ Urville  ήταν ένα από τα πρώτα θύματα σύγκρουσης τραίνων στην ιστορία!

06.30 Μαζεύουμε τα πανιά, βάζουμε μηχανή. Με τρομερή προσοχή διασχίζουμε το ΒΔ πέρασμα του υφάλου  και  διανύουμε   6.5 μίλια   ανάμεσα σε μικρά νησιά ως το Vurolevu. Κοντά στο νησί, διακρίνουμε το  ένα και μοναδικό σκάφος, το  καταμαράν O2  των Ophelia και Greg, που γνωρίσαμε στην μαρίνα και βρίσκονται  εδώ ήδη  3 εβδομάδες. Οι υποβρύχιες φωτογραφίες  που ανεβάζει ο Greg (Ocean Soldiers), είναι εκπληκτικές!

07.30 Χτυπά μήνυμα  “welcome Filizi” και  ένα drone πετάει δίπλα μας.  Φουντάρουμε στα 5 μέτρα σε καθαρή άμμο. Τα νερά εδώ είναι διαυγή, σμαραγδένια,  κάτι που μας είχε λείψει για πολύ καιρό. Το νησί είναι μικροσκοπικό. Η κατάλευκη άμμος, οι μαύροι βράχοι   στην ακτή συνθέτουν μια εικόνα υπέροχη. Η βλάστηση είναι  διαφορετική από εκείνη στο Malolo  και είναι εμφανής η δοκιμασία της από τον πρόσφατο κυκλώνα.

Η Oφηλία και ο Γκρεγκ φεύγουν για κατάδυση.

-«Σας περιμένουμε»

Εμείς προσπαθούμε να ενεργοποίησουμε το δορυφορικό iridium και  έχουμε κολλήσει. Θα μας είναι απαραίτητο το δορυφορικό  στα νησιά Lau. Στην Vulaga δεν λειτουργούν ούτε κινητά, ούτε ίντερνετ. Περνούν δυο ώρες. Ο  Γκρέγκ επιστρέφει  και έρχεται να μας δει.

-«Αργήσατε! Tα manta ray δεν είναι πια εκεί»

10.30  Ρίχνουμε την μικρή άγκυρα του tender στην βόρεια πλευρά του νησιού, εκεί που οι φίλοι συναντούν τα μάντα. Βουτάμε κακοδιάθετοι, έχουμε προεξοφλήσει οτι  μάλλον χάσαμε την σπουδαία ευκαιρία. Το νερό έχει θερμοκρασία περίπου 23°C, σχετικά κρύο. Είναι χειμώνας εδώ στο νότιο Ημισφαίριο της Γης και ο νοτιάς που φυσά τις τελευταίες ημέρες, έχει φέρει την ανάσα  της Ανταρκτικής εδώ ψηλά, στους τροπικούς. Η διαύγεια δεν είναι σπουδαία και τα κοράλια δεν είναι σε καλή κατάσταση.  Μια σκοτεινή μορφή πλησιάζει από το βάθος. Νιώθω ένα ρίγος να με διαπερνά. Το manta ray έρχεται  κοντά, πολύ κοντά  κολυμπώντας αργά σαν σε τροχιά γύρω μας, με τα μάτια του  συνέχεια πάνω μας. Τα  “φτερά”  του πρέπει να έχουν άνοιγμα τρία μέτρα.

Τα πτερύγια που έχει στο κεφάλι του δίνουν μια όψη  τρομακτική,  για αυτό και το ονόμασαν διαβολόψαρο (manta). Η πλεύση του είναι μεγαλοπρεπής,  γαλήνια. Κάνουμε βουτιές δίπλα δίπλα του. Αυτό μας παρατηρεί χωρίς να φεύγει. Μετά από λίγο πλησιάζει ακόμη ένα μάντα, λίγο μικρότερο.  Κολυμπάμε όλοι γύρω σαν σε  υποβρύχιο κυκλικό χορό, αίσθηση μαγική. Μικρά ψαράκια «καθαριστές» κολυμπούν μαζί με τα manta και φροντίζουν την υγιεινή τους. Η αρμονία της Φύσης!

11.30 Κολυμπάμε πίσω στο Φιλίζι σέρνοντας το tender από το σχοινί, ώρα να αποπλεύσουμε. Στρίβοντας  σε έναν βράχο από κοράλι, πέφτουμε σχεδόν πάνω  σε  ένα ακόμη  manta  και ξαφνιαζόμαστε όλοι.  Είναι πανέμορφο, λίγο μικρότερο σε μέγεθος από τα άλλα κι έχει λευκά πτερύγια και ολόλευκη κοιλιά. Τί ζούμε…

Πίσω στο Φιλίζι, μαγειρεύω  κάρρυ με φασόλια, λαχανικά, με φρέσκο κουρκουμά, τζίντζερ και τσίλι, μυρωδάτο ρύζι μπασμάτι, για να έχουμε έτοιμο φαγητό στην διαδρομή. Συγχρόνως γράφω και στέλνω ενημερωτικό email  σε φίλους και οικένεια, τηλέφωνο και ίντερνετ τέλος. 13.30 Αποχαιρετούμε τους Ο2 και φεύγουμε με βαριά καρδιά. Μακάρι να γινόταν  να μείνουμε λίγο ακόμα μα, αν δεν φύγουμε τώρα, θα αποκλειστούμε από τον άνεμο ποιός ξέρει για πόσες μέρες. Υπολογίζουμε  να φτάσουμε στην Vulaga μετά από 40-45 ώρες.

16.15 Πλέοντας με την μηχανή, διασχίζουμε το πέρασμα ανάμεσα στους δυο υφάλους, τον Βόρειο και τον Μεγάλο Αστρολάβο. Παρά τη μπουνάτσα, η θάλασσα  βράζει, γεμάτη τεράστιες δίνες  από τα  θαλάσσια ρεύματα.

Στο κέντρο του στρογγυλού Βόρειου Αστρολάβου υψώνεται μοναχικός ο τεράστιος φάρος SOLO, χτισμένος πάνω σε ένα νησί  μικροσκοπικό σαν μεγάλος βράχος. Φαίνεται αρμονικό το όνομα, solo δηλαδή μόνος.  Στην γλώσσα του Kadavu όμως, solo σημαίνει βράχος.

Ταξιδεύουμε με μηχανή, άνεμο ελάχιστο κόντρα , SE 5 kts  σε έναν ωκεανό γαλήνια λίμνη. Ξεκινάμε βάρδιες. Είμαστε άυπνοι από χθες και είναι ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Από 17.00 – 20.00  κοιμάται ο καπετάνιος μου στο κόκπιτ με το sleeping bag, εγώ 20.30 – 23.30.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

18° 44’S 179º18 E

01.00 Στους τροπικούς κάνει ζέστη και  έχει υγρασία, λένε. Εδώ κάνει  τόσο κρύο που εκτός από fleece και νιτσεράδα φόρεσα ζεστό κολάν και κάλτσες. Κάλτσες με crocs, τραγικό!  Ευτυχώς δεν υπάρχει ψυχή γύρω να με δει. Το καλό είναι οτι  με το κρύο  όλα είναι στεγνά. Μαζεύω το bimini και το Φιλίζι λούζεται στο αστρικό φως. Στα νότια, ένα άστρο μαγνητίζει το βλέμμα μου, αλλάζοντας χρώματα. Ανοίγω το app  Skyview. Είναι ο Canopus,  δεύτερο σε φωτεινότητα άστρο του νυχτερινού ουρανού μετά τον  Σείριο και ανήκει στον  αστερισμό Carina. Μεγαλεία! Ο ήχος της μηχανής χαλάει τη μαγεία της βραδιάς. Υπομονή, να φυσήξει, να ανοίξουμε  πανιά.

03.45 Εγώ νάνι μου κι αναλαμβάνει ο καπετάνιος. Έρχεται αέρας και βροχή. Ανοίγει την τζένοα. Ο άνεμος πέφτει, μαζεύει την τζένοα. Και πάει λέγοντας. Καμία σχέση με κρουαζιέρα…

19° 5 S 179º52 W

07.00 Μόλις περάσαμε ξανά στο Δυτικό Ημισφαίριο της Γης, 4^η φορά μέσα σε λίγους μήνες. Πατήσια – Κολιάτσου το έχουμε κάνει. Εχει έρθει άνεμος νότιο – ανατολικός.   Ταξιδεύουμε σφιχτά όρτσα στις 45°, με  τζένοα ολόκληρη και μαΐστρα σε πρώτη μούδα. Βρισκόμαστε ανάμεσα στα νησιά Matuku και Totoya. Σε πρώτη ματιά, η πορεία που  κρατάμε  φαίνεται ασφαλής όμως, κάνοντας zoom  στον χάρτη, αποκαλύπτεται πως τα  νησιά, περικλύονται το καθένα σε έναν υφάλο φράγμα, αόρατο σχεδόν τώρα που υπάρχει high tide. Εν ολίγοις, πηγαίνουμε καταπάνω στον ύφαλο της Totoya! Κάνουμε τακ τρεις φορές, Totoya – Matuku, Matuku –Totoya, μέχρι να καθαρίσουμε τις στεριές. Από εδώ και πέρα η πορεία είναι ελεύθερη, χωρίς κινδύνους.Vulaga ερχόμαστε! Κατεβαίνω και ετοιμάζω πρωινό, ανανά, παπάγια και ρυζογκοφρέτες με φυστικοβούτυρο και μέλι.

12.00 Αυτό τώρα πρέπει να είναι ο ορισμός της  υπέροχης ιστιοπλοίας,  σταθερός άνεμος όρτσα, ελάχιστο κύμα. Όνειρο!

16.00 Έχει γυρίσει καθαρός νοτιάς  – ΤΕΛΕΙΑ! – και  τα κύματα μεγάλωσαν. Ο Γιώργος  κρατά πιο νότια πορεία στις 130°, ώστε να έχουμε αργότερα καλύτερη γωνία πλεύσης, όταν  ο άνεμος  γυρίσει.

23.30 Μένουν μόνο 27 ναυτικά μίλια ως την Βουλάνγκα και πρέπει να κόψουμε ταχύτητα ώστε να φτάσουμε αφού θα έχει ξημερώσει. Παίρνουμε δυο μούδες στην μαίστρα,  τρεις στην τζένοα και η ταχύτητα πέφτει στα 3,5 kts. Ώραία. Αναλαμβάνει ο καπετάνιος μου και πέφτω να κοιμηθώ.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2020

02.15 Ξυπνάω μετά από 3 ολόκληρες ώρες. Ξεκουράστηκα. Ταξιδεύουμε υπέροχα,  μένουν ακόμη 12 ναυτικά μίλια. Ασημένια ποτάμια φωτίζουν τον ωκεανό, αντανακλάσεις του γιγάντιου  Δία, του Σείριου και του κατακόκκινου Άρη, που μόλις ανέτειλε. Ο Γιώργος λέει πως, όταν κοιμόμουν, έπεσε βροχή αστεριών κι ένα από τα αστέρια έκανε μια φοβερή έκρηξη, ένα θέαμα  συγκλονιστικό. Έπεσαν πολλά άστρα πριν, στη βάρδια μου, «βροχή αστεριών» όμως δεν έχω δει ποτέ.

Μια λάμψη! Ένα άστρο με ουρά μακριά σαν κομήτης  περνά αργά από τον ουρανό. Το ακολουθώ με το βλέμμα από μπροστά στην πλώρη ως πίσω στην πρύμνη, που σβήνει σχεδόν 6 δευτερόλεπτα. Φαντασμαγορία!

04.00 Σύμφωνα με το plotter απέχουμε 4 μίλια από το νησί. Το σκοτάδι είναι απόλυτο. Προσπαθώ να εντοπίσω τον βόμβο του υφάλου ανάμεσα στους ήχους του ανέμου και της θάλασσας, άδικα όμως. Με τα κυάλια  διακρίνω  το περίγραμμα του νησιού. Είμαστε κοντά κι αυτό με φοβίζει. Τα καράβια είναι πιο ασφαλή όσο βρίσκονται μακριά από την στεριά.

Ένα φως! Ένα δυνατό κόκινο φως στην άκρη του νησιού! Κάποιος φάρος? Μήπως μας είδαν και το άναψαν σαν  προειδοποίηση? Το φως χάνεται και εμφανίζεται ξανά. Να ξυπνήσω τον καπετάνιο μου ή να τον αφήσω λίγο ακόμα? Τα λεπτά περνούν. Το φως ανεβαίνει ολοένα ψηλότερα, γίνεται πιο λευκό, ώσπου χάνεται πίσω από ένα σύννεφο. Ανόητη εγώ! Πέρασα την ανατέλλουσα Αφροδίτη για φάρο!

06.00 Με το πρώτο  φως της ημέρας διακρίνουμε μια  ομάδα μικρών νησιών. Ένα από αυτά είναι ο προορισμός μας, η Vulaga. Έχουμε μαζέψει τα πανιά και πλέουμε με ταχύτητα ελάχιστη κόντρα στον άνεμο, περιμένοντας να ανέβει ο ήλιος πιο ψηλά.

07.30 O άνεμος έχει δυναμώσει, μα ευτυχώς η θάλασσα δεν έχει αγριέψει ακόμα. Πλησιάζουμε στην βορειο – ανατολική πλευρά του νησιού, εκεί όπου βρίσκεται το μοναδικό ασφαλές πέρασμα (pass) του barrier reef, που  δεν έχει καμιά σήμανση. Προσπαθούμε με τα κυάλια να εντοπίσουμε αυτό το άνοιγμα ανάμεσα στα πολλά μικρά νησάκια που απλώνονται σε σειρά, σαν συνέχεια του κυρίως  νησιού, που έχει  σχήμα ημισέληνου ή μάλλον  σχήμα του ω.  Σύμφωνα με τον χάρτη,  high water  1,8 μέτρα θα είναι  στις 08.30. Εκείνη την ώρα το εισερχόμενο  ρεύμα του νερού  μπορεί να φτάσει τους 3 κόμβους, κάνοντας το πέρασμα επικίνδυνο. Ο κανόνας λέει  να περιμένουμε το slack water (μηδέν ρεύμα στο μέσον high-low tide), τρεις ώρες αργότερα.

-“Να περιμένουμε ως τις 11.30? Μήπως να πλησιάσουμε για να δούμε την κατάσταση από κοντά? ”

Καλούμε στο VHF τους φίλους μας στο s/y Sawadiva που ξέρουμε οτι βρίσκονται εδώ ήδη 3-4 ημέρες. Ο Erwin απαντά  χαρούμενος που μας ακούει. Έρχεται  να μας καθοδηγήσει!

19° 7΄S 178°32΄W Vulaga island, Lau, Fiji

07.45 Με τον ήλιο πίσω  μας και καλό φως, διασχίζουμε το 500 μέτρα μακρύ και 50 μέτρα πλατύ πέρασμα του υφάλου, με τον Erwin να προπορεύεται στο φουσκωτό του. Εισερχόμενο  ρεύμα δεν υπάρχει. Ευτυχώς!

Είμαι  ανεβασμένη στο κατάρτι, στην αγαπημένη μου θέση  στον πρώτο σταυρό, ελέγχω για τυχόν κινδύνους  και θαυμάζω το υπέροχο νησί.  Η Vulaga  είναι  μια  κυκλική ατόλη  που περικλύει μια τεράστια  θαλάσσια  λίμνη (lagoon) έκτασης 19 τετραγωνικών χιλιομέτρων! Το lagoon  έχει αμμώδη βυθό, σμαραγδένια νερά και  διάσπαρτο με αμέτρητα, καταπράσινα, μικροσκοπικά νησάκια και βράχους που λόγω διάβρωσης έχουν πάρει σχήμα σαν γιγάντια μανιτάρια.  Η Vulaga είναι ένα θαύμα της φύσης  και ένα μοναδικά ασφαλές αγκυροβόλιο.

Sandy Bay

Ρίχνουμε άγκυρα στο νοτιοανατολικό (SE)  άκρο του lagoon, που προστατεύεται καλύτερα από τον άνεμο, κοντά στα σκάφη του Sawadiva), Blue Spirit, Ximula 3, Optimist of London, που γνωρίζουμε από την μαρίνα και ένα ακόμα σκάφος, άγνωστο. Το  Blue Spirit μας καλεί στο VHF, πρέπει να μας μιλήσουν. Kατεβάζουμε το βαρκάκι και πηγαίνουμε εκεί. Ο Rene και η  Brigitt  μας εξηγούν τί συμβαίνει:

-« Ο αρχηγός του νησιού ανησυχεί για το Covid. Όταν πήγαμε για sevusevu μας ζήτησε Πιστοποιητικά Υγείας. Φυσικά, δεν είχε κανείς εκτός από τον T.C.  που έφτασε από την Σιγκαπούρη στα Φίτζι, αφού ταξίδεψε μόνος δυο μήνες χωρίς να τον αφήσουν να σταματήσει σε καμιά χώρα. Κι όταν έφτασε στην μαρίνα, τον πήραν  αμέσως με ασθενοφόρο και περιπολικό συνοδεία για να του κάνουν τεστ για κορονοϊό. (βλέπε προηγούμενο άρθρο Ζωή στην Vuda Marina). Δεν ξέρουμε τί θα γίνει. Να μας διώξουν από το νησί? Καλή σας τύχη στο sevusevu!”

Φεύγουμε να πάμε στο χωριό για  sevusevu, δηλαδή να προσφέρουμε kava (ρίζα του φυτού piper methysticum) στον αρχηγό, ζητώντας έτσι άδεια για να μείνουμε στο νησί του. Το sevusevu είναι  ένα από τα σημαντικότερα  έθιμα  στα Φίτζι και είναι υποχρέωση όλων των επισκεπτών. Από σεβασμό και ακολουθώντας την παράδοση, πρέπει να έχουμε το κεφάλι γυμνό χωρίς καπέλο ή γυαλιά. Οι άνδρες πρέπει να φορούν  sulu (φούστα  παρεό). Οι γυναίκες  πρέπει να έχουν καλυμένους τους ώμους και να φορούν παρεό που σκεπάζει τα πόδια. Η ρίζα της kava αποξηραίνεται, μετατρέπεται σε  σκόνη και αναμιγνύεται με νερό σε  ειδικό  ξύλινο δοχείο, δημιουργώντας ένα κοινωνικό ποτό πολύ δημοφιλές στα νησιά του Ειρηνικού. Η χρήση της έχει συγκεκριμένη ιεροτελεστεία. Όλοι κάθονται οκλαδόν πάνω σε ψάθινο χαλί  (ibe). Ένας αναλαμβάνει να  ετοιμάσει την μίξη cava με νερό. Μετά, χρησιμοποιώντας ένα μικρό μπωλ φτιαγμένο από κέλυφος καρύδας (bilo), σερβίρει το ποτό σε κάθε έναν. Αυτός, μόλις  πιεί  λέει «άδειο» (maca  – μάδα) και οι υπόλοιποι χτυπούν τα χέρια αργά τρεις φορές (cobo – κόμμπο). Οι τελετές kava διαρκούν πολλές ώρες,  συνοδεύονται πάντα από συζητήσεις, ιστορίες, αστεία, τραγούδια και είναι  κομμάτι σημαντικό της ζωής των Φιτζιανών.

Στο χωριό Monocake (Μονοδάκε)

Η πλεύση – 2 μίλια ως το λιμανάκι – είναι μεγάλη για το μικρό μας tender, μα η νέα μας (μεταχειρισμένη) εξωλέμβια 8 ίππων εκμηδενίζει τις αποστάσεις! Η παλίρροια κατεβαίνει όσο η ώρα περνά, με αποτέλεσμα να βρεθούμε παγιδευμένοι μέσα σε ένα δαίδαλο από πανέμορφα νησάκια – μανιτάρια  και αβαθή νερά – θέαμα εξωγήινο.

Τελικά με βοήθεια από τα κουπιά και το Google Earth, φτάσαμε στον προορισμό μας, μια μικρή παραλία. Δυο ψαράδες που μας δίνουν  ρεμέτζο για να δέσουμε το tender. Η  αμμουδιά  είναι εντελώς καλυμμένη  με αμέτρητα, μεγάλα κοχύλια. Ένας  γέροντας με καλωσυνάτα μάτια, ο Michael,  μας καλωσορίζει και μόλις βλέπει την ρίζα της kava καταλαβαίνει τον προορισμό μας.

-«Ήρθατε για sevusevu. Ανεβείτε από εδώ», λέει  δείχνει το  μονοπάτι λίγο πιο πέρα. «Το χωριό μας δεν είναι μακριά».

Περπατάμε περίπου μισή ώρα μια ελαφρά ανηφορική διαδρομή,  άλλοτε στην σκιά ψηλών δένδρων, άλλοτε σε ηλιόλουστα ξέφωτα. Ο αέρας δονείται από εξωτικά τιτιβίσματα πουλιών και από τα φτερά αμέτρητων  γαλάζιων, κίτρινων και ασπρόμαυρων πεταλούδων. Η βλάστηση του νησιού είναι πανέμορφη.

Κατηφορίζοντας τον λόφο μας υποδέχεται ο βόμβος του υφάλου: φτάσαμε στην προσήνεμη, νότια ακτή όπου βρίσκεται το χωριό. Συναντάμε μια γυναίκα, ο Alfreti και η Bale, ευγενικοί και χαμογελαστοί μας καλοσωρίζουν, κόβουν μιακαρύδα και μας την προσφέρουν για να πιούμε και να φάμε. Όσο προχωράμε συναντάμε  περισσότερα πλατειά χαμόγελα  και θερμό καλωσόρισμα.

Το χωριό απλώνεται από την ακτή ως τους πρόποδες του χαμηλού λόφου. Τα σπίτια είναι μικρά σπίτια, φτιαγμένα  από κόντρα πλακέ, ελενίτ, ξύλο  και τσίγκο, απλωμένα αραιά πάνω στο πυκνό γρασίδι που σκεπάζει τη γη. Γύρω μας εκτυλίσσονται εικόνες ζωής από άλλη εποχή

Υπαίθριες κουζίνες με κατσαρόλες που βράζουν  πάνω στα αναμμένα ξύλα. Γυναίκες  καθισμένες κάτω από τη σκιά ενός δέντρου να ετοιμάζουν  φύλλα pandanus για να πλέξουν χαλιά και στρώματα Ανδρες που γυρνούν από το χωράφι κουβαλώντας καλάθια από πλεγμένα φρέσκα φύλλα γεμάτα  casawa, γλυκοπατάτες  και μπανάνες. Όλοι έρχονται να μας γνωρίσουν.

Ένας νέος, ο Aqula, μας πιάνει κουβέντα και  αφού ζητά πληροφορίες για μας, προσφέρεται να μας οδηγήσει στον αρχηγό.

-«Ωραία γυαλιά φοράς», λέει στον Γιώργο, «χρειάζομαι γυαλιά για τον ήλιο».

-«Πιστεύω πως έχω. Θα ψάξω να τα βρω και θα σου φέρω», απαντά ο Γιώργος . Ο Αquila  τυλίγει ένα sulu (παρεό)  πάνω από  το παντελόνι του. Φοράμε κι εμείς τα δικά μας και τον ακολουθούμε ξυπόλυτοι μέσα σε ένα bure (καλύβα).

Ο αρχηγός, ο turaga (τουράνγκα), ένας γιγαντόσωμος  55 χρονών και  ένας ακόμη τεράστιος άνδρας, ο turaga ni koro, ο εκπρόσωπος του χωριού περιμένουν καθισμένοι οκλαδόν πάνω σε ένα πολύ όμορφο χαλί. Ο Ακουίλα κρατά το κεφάλι  του σκυμμένο, χτυπά τα χέρια 3 φορές, κίνηση που δείχνει σεβασμό και αποδοχή και εξηγεί στα Φιτζιανά ποιοί είμαστε και από πού ερχόμαστε, όπως καταλαβαίνουμε από διάσπαρτες λέξεις. Ο  εκπρόσωπος λέει αρκετά λόγια που ακούγονται σαν τελετουργία κι όλοι  ξαναχτυπούν τα χέρια 3 φορές,. Μετά παίρνει από τον Aquila το πακέτο με την κάβα και τα 50  Φιτζιανά δολάρια που προσφέραμε, λέει κάποια λόγια ακόμη και  χτυπούν τα χέρια ακόμα τρεις φορές. Τότε αρχίζει να μιλά ο αρχηγός πρώτα  στα Φιτζιανά  και μετά  σε καλά Αγγλικά. Ρωτά αν έχουμε Πιστοποιητικό Υγείας. Εξηγούμε οτι βρισκόμαστε  στα Φίτζι από τον Μάρτιο και πως έχουμε πιστοποιητικό από την Ελλάδα.  Μας ακούει ψύχραιμος . Στην Vulaga υπάρχει μόνο μια νοσοκόμα και ελάχιστες υποδομές, εξηγεί. Εμείς, τα πέντε ιστιοπλοϊκά, είμαστε οι πρώτοι τους επισκέπτες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας. Εάν ο κορονοϊός φτάσει στο νησί τους, χάθηκαν. Όμως όλα καλά. Λέει πως μπορούμε να μείνουμε όσο θέλουμε, έναν, δύο, τρεις, έξι μήνες (!) και  για όσο μείνουμε θα μας φροντίζει σαν οικοδεσπότης μας ο Ακουίλα.

Η ζωή εδώ κυλά απλά Οι κάτοικοι του νησιού ζούν  από το ψάρεμα, το copra και την καλλιέργεια της γης που τους προσφέρει πολλά: καρύδες, kasawa, γλυκοπατάτες, κινέζικο λάχανο, τοπικό σπανάκι, παπάγια (pawpaw), μπανάνες, breadfruit,ανάλογα με την εποχή. Τα μάνγκο δυστυχώς τα τρώνε οι γιγάντιες νυχτερίδες, που αφθονούν στα νησιά Lau. Για τα άλλα απαραίτητα,  γάλα, ζάχαρη, ρύζι, αλεύρι και φυσικά για την kava, χρειάζονται χρήματα και εδώ υπάρχει πρόβλημα, ειδικά αυτή τη χρονιά. Οι  προμήθειες έρχονται με πλοίο μια φορά το μήνα από την πρωτεύουσα Suva. Αυτή την στιγμή, έχουν όλα τελειώσει, το μοναδικό μαγαζί του χωριού είναι άδειο και κλειστό. Το 2019 ήρθαν 100  σκάφη και superyacht στην Βουλάνγκα (σ.σ. όπως το Dragonfly του Mr Google !!!), έκαναν δωρεές,  αγόρασαν χειροτεχνήματα, έδωσαν χρήματα στο χωριό. Δύσκολη η χρονιά φέτος. Και η επικοινωνία τους με την πρωτεύουσα δύσκολη. Το τηλέφωνο του νησιού και το ιντερνετ δεν λειτουργούν  δυο μήνες.

-«Είσαστε ελεύθεροι να πάτε όπου θέλετε στο νησί μας. Όμως θα πρέπει  να σεβαστείτε τους κανόνες μας για την ημέρα της Κυριακής. Τις Κυριακές, μουσική, γιορτές,  κολύμπι και  κατάδυση δεν επιτρέπονται. Μπορείτε να κολυμπήσετε κοντά στο σκάφος σας, αν το θέλετε αλλά έως εκεί.  Θα σας περιμένουμε την  Κυριακή στην εκκλησία. Ο Ακουίλα και η οικογένεια του θα σας προσφέρουν φαγητό στο σπίτι τους.», λέει ο αρχηγός.  Η τελετή έχει τελειώσει.

Περπατάμε ξανά στο χωριό και οι χωρικοί  βγαίνουν από τα σπίτια για να μας μιλήσουν, να μας σφίξουν το χέρι.  Ένα ζευγάρι, ο Νίκο και η Σούζαν μας προσφέρουν ζεστές γλυκοπατάτες. Ο Ακουίλα μας προσκαλεί για τσάι. Το σπίτι του είναι μικρό, ένας κεντρικός χώρος χωρίς  έπιπλα και ένα δωμάτιο που χωρίζεται από μια κουρτίνα, με ένα πλεγμένο από φύλλα ψάθινο στρώμα για τον ύπνο. Kουβεντιάζουμε  πίνοντας ωραίο  τσάι από φύλλα lemongrass  και βρασμένο νερό. Το νερό  είναι βρόχινο, κάθε σπίτι έχει το δικό του ντεπόζιτο νερού, που γεμίζει από την στέγη με νερό από την βροχή. Ο οικοδεσπότης μας είναι αγρότης. Γεννήθηκε στην Suva και ήρθε στο χωριό, στην  Vulaga, καταγωγή της μητέρας του,  πριν μερικά χρόνια

– « Η ζωή στο χωριό είναι  εύκολη, καρύδες, kasawa, ψάρια είναι όλα  δωρεάν, από τη Φύση», λέει γελώντας.  Ζει με την αδερφή τηςμητέρας του και τα ξαδέρφια του. Μας προσφέρει τρεις μεγάλες παπάγιες  μέσα σε ένα ωραίο καλάθι  από φρέσκα φύλα pandanus, πλεγμένο από την θεία του. Σηκωνόμαστε. Η κούραση αρχίζει να  μας βαραίνει.

14.00 Στο μονοπάτι του γυρισμού συναντάμε  4 παιδάκια του νηπιαγωγείου και δυο   δασκάλες του μοναδικού σχολείου του νησιού. Τα μικρά περπατούν μακριά από τις δασκάλες, παίζουν, μιλούν, τρέχουν και η συμπεριφορά τους αποπνέει αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας, σαν να είναι μεγαλύτερα παιδιά. Τους δίνουμε γλυφιτζούρια, τα παίρνουν με χαρά και τρέχουν χαρούμενα μακριά!  Οι δασκάλες έρχονται να μας μιλήσουν και μαθαίνουμε πολλά. Στο χωριό Monocake ζουν 80  άνθρωποι. Ο συνολικός πληθυσμός του νησιού είναι 200 άτομα σε τρία χωριά. Το δικό τους χωριό είναι μακριά και πηγαινοέρχονται με βάρκα. Στο σχολείο φοιτούν 70 παιδιά  από 6 -13 ετών. Μετά  τα 14 χρόνια όλα τα παιδιά φεύγουν  στην πρωτεύουσα για να πάνε γυμνάσιο. Ακριβή η ζωή στην πρωτεύουσα. Εκεί για να φάνε πρέπει να πληρώσουν. Μιλάμε με την Mary, την δασκάλα του νηπιαγωγείου.

– ¨Γεννήθηκα  στην  Βουλάνγκα, εδώ θα ζήσω ολόκληρη  την ζωή μου και μάλλον δεν θα ξαναφύγω ποτέ», λέει κι εγώ αναρρωτιέμαι άν υπάρχει μια κάποια πικρία στην φωνή της.

15.00 Το τοπίο στο μικρό λιμάνι έχει αλλάξει. Η θάλασσα έχει τραβηχτεί  μέσα από την άμπωτη και η βάρκα μας βρέθηκε στα ρηχά. Η  διαδρομή που ακολουθήσαμε νωρίτερα  είναι πια αδιαπέραστη και κάνουμε  κύκλο για να γυρίσουμε.

Πλανάνουμε  σε τιρκουάζ νερά, 3-5 μέτρα βάθος. Γύρω παντού νησάκια  από υψωμένο κοράλι, που τώρα φαίνονται ολόκληρα λόγω της άμπωτης και μοιάζουν σε σχήμα με γιγάντια μανιτάρια:  πέτρωμα λευκοκίτρινο με άγρια υφή, σκεπασμένο με μοναδικά δένδρα και φυτά, βάση λεπτή λόγω της διάβρωσης, τόσο λεπτή που κάποτε σάει. σαν λεπτό κοτσάνι  που μοιάζει έτοιμο να σπάσει και  πράσινο, φουντωτό «κεφάλι», γεμάτο   με μικρά πευκοειδή δένδρα και μοναδικά στα Φίτζι φοινικοειδή, ένα θέαμα πραγματικά απίστευτο.  Διαπλέουμε μια συστάδα από  τέτοια «μανιτάρια» που έχουν ανάμεσα   ένα νησί χρυσής άμμου ζωγραφιστό. Η Βουλάγκα είναι απίστευτα όμορφη

Μόλις φτάνουμε στο Φιλίζι έρχεται ο T.C. μαζί με τους κινέζους φιλοξενούμενους  του. Χαμογελαστός, ευγενικός και με την  ακατάληπτη προφορά στα αγγλικά,  μας προσκαλεί στις 4μμ στο Ximula 3, το σκάφος του, ένα Leopard καταμαράν 52 πόδια.  Θα έρθουν όλοι. Θα ψήσει τρια  τεράστια καβούρια coconut crabs, που αγόρασε από τους οι ντόπιους ψαράδες. Υπέροχη πρόσκληση μα θα αντέξουμε να πάμε από την κούραση?

Τρώμε τις γλυκοπατάτες που μας προσέφεραν  στο χωριό, πέφτουμε στο κρεββάτι και  κοιμόμαστε  15  ολόκληρες ώρες χωρίς να ξυπνήσουμε ούτε μια φορά. Από τις Πανελλήνιες έχω να κοιμηθώ έτσι. Ο Γιώργος από το στρατό.

Παρασκευή 24 Ιουλίου

07.00 Βγαίνω  στο cockpit, ζαλισμένη και τσαλακωμένη από τον μακρύ ύπνο. Ο ήλιος έχει μόλις σηκωθεί, ξημερώνει λίγο αργότερα εδώ, βρισκόμαστε πολλά μίλια πιο ανατολικά.  Η γαλήνια θαλάσσια λίμνη της Vulaga απλώνεται απέραντη. Τα σκάφη των φίλων, στην άγκυρα μακριά το ένα από το άλλο, μου  δίνουν αίσθηση  συντροφικότητας και ασφάλειας.

–«Good morning!”, φωνάζει ο λευκός άνδρας από τη βάρκα. Του κάνω νόημα να πλησιάσει.

-«Καλώς ήρθατε! Είμαι ο Umberto από το καταμαράν El Hollandes Errante (περιπλανώμενος Ολλανδός), εκεί πέρα», λέει με χαμόγελο. Είναι μικροκαμωμένος, περίπου 60 χρονών, αδύνατος και μυώδης, με  πρόσωπο χαραγμένο από τον ήλιο και τον άνεμο. Ο Γιώργος έρχεται έξω για να γνωρίσει τον επισκέπτη. Έχουμε ακούσει για αυτόν από το Blue Spirit και τον αρχηγό του χωριού χθές. Ο Umberto  έρχεται χρόνια στην Βουλάνγκα.

-«Η ψαριά ήταν καλή! Διαλέξτε!» λέει. Ο   κουβάς του έχει μέσα μια δεκαριά  μεγάλα ψάρια.Τον ευχαριστούμε χαρούμενοι και παίρνουμε δυο που μοιάζουν με μπαρμπούνια,  μισό κιλό το καθένα.

-«Τα έπιασα με δίχτυα. Δεν επιτρέπονται στους ξένους αλλά εγώ είμαι σαν ντόπιος εδώ.». Μας ρωτά και τον ρωτάμε, μικρές διακριτικές ερωτήσεις που κάνουν οι ταξιδευτές για να πάρουν  βασικές, αναγνωριστικές πληροφορίες. Ο Umberto είναι Ολλανδός και ζούσε  πολλά χρόνια στην Καταλονία. Δεν σκοπεύει να ξαναγυρίσει ποτέ  στην Ευρώπη.

-«Η τσέπη μου είναι άδεια μα έχω μάθει να επιβιώνω. Υπάρχουν άφθονα  ψάρια και καρύδες στο νησί, δεν μου λείπει τίποτα». Ευτυχισμένος άνθρωπος! «Το απόγευμα θα κάψουμε  σκουπίδια  έξω στην παραλία, φέρτε οτι έχετε, εκτός από κονσέρβες και γυαλί. Πηγαίνω τώρα, είναι ώρα για το πρωινό. Ψάρι ψητό.»

09.00 Ο ήλιος λάμπει και φυσάει ανατολικός γύρω στα 10 kts. Απλώνω στον ήλιο τον εξοπλισμό της ιστιοπλοίας, νιτσεράδες, σκούφους, ιμάντες ασφαλείας, για να στεγνώσουν από την υγρασία του ωκεανού. Καθαρίζω, ταχτοποιώ, ο  Γιώργος ανάβει την γεννήτρια και τον αφαλατωτή για να φτιάξει νερό. Ξαφνικά ο ήχος του αφαλατωτή αλλάζει. Ο Γιώργος τον σβήνει βιαστικά. Μετά από λίγο τον βάζει σε λειτουργία ξανά. Ο ήχος δεν είναι σωστός. Μας ζώνουν τα φίδια. Αν βρεθούμε χωρίς αφαλατωτή εδώ στην άκρη του κόσμου, θα έχουμε  σοβαρό πρόβλημα.

-«Μέχρι να το φτιάξω πρέπει να κάνουμε μεγάλη οικονομία. Μπαίνουμε σε mode περάσματος ωκεανού. Ξοδεύουμε μάξιμουμ 15 λίτρα την ημέρα, μαζί με το πόσιμο»

-«Ωχ, ωχ, ωχ…»

10.15 “Good morning Filizi!” Η Brigitt και ο Rene πλησιάζουν κωπηλατώντας όρθιοι πάνω σε δυο paddle boards και τους προσκαλούμε για τσάι και μπισκότα.  Κουβεντιάζουμε για τα νέα και τα παλιότερα, έχουμε να τα πούμε από κοντά σχεδόν ένα μήνα! Το πρόβλημα με το πιστοποιητικό υγείας τους έχει αγχώσει. Εμείς είμαστε πιο χαλαροί, πιστεύουμε πως η λογική θα θριαμβεύσει.

14.00 Μεσημεριανό φαγητό, μπαρμπούνια στην ψησταριά και σαλάτα με αγγούρι και ελιές Καλαμάτας. Τα μπαρμπούνια είναι  τεράστια και πεντανόστιμα! Να ήταν εδώ η mommy Μαίρη να τα φάμε παρέα, είναι τα πιο αγαπημένα της ψάρια.

15.30  Ο ήλιος  καυτός, ούτε σύννεφο στον βαθύ γαλανό ουρανό. Το αγκυροβόλιο μας  βρίσκεται  στην ανατολική άκρη της Vulaga, κοντά στην μύτη του “μισοφέγγαρου”, κι οι ιστιοπλόοι το  ονομάζουν Sandy bay.

Τα νερά είναι ρηχά, περίπου 3,5 μέτρα, ο βυθός καθαρή άμμος. Η διαύγεια είναι εκπληκτική αυτή την ώρα που έρχεται  incoming tide, παλίρροια που φέρνει  καθαρό νερό του ωκεανού μέσα στο lagoon.  Φοινικόδεντρα  με λεπτούς πανύψηλους κορμούς  στεφανώνουν την χαμηλή ράχη του νησιού, την σκεπασμένη από  αδιαπέραστη ζούγκλα.  Τεράστιοι βράχοι  σε σχήμα  μανιταριού χωρίζουν την ακτή σε μικρές παραλίες. Η άμμος  ακτινοβολεί κατάλευκη κάτω από τις ακτίνες του ήλιου. Στην μια παραλία, σπρωγμένες ψηλά κοντά στα δέντρα, σκουριάζουν δυο μεταλλικές προβλήτες.  Εκεί δίπλα  ο Umberto και ο TC, ετοιμάζουν  φωτιά με ξερόκλαδα και driftwood, ξύλα που έχει ξεβράσει η θάλασσα. Σε λίγο έχουν μαζευτεί όλοι, Bettina & Erwin, Brigit & Rene, Karen & Creg, Umberto, TC, Bonnie & Vincent.  Απίστευτο που  βρισκόμαστε  όλοι μαζί  σε αυτό το συναρπαστικό νησί. Αγκαλιαζόμαστε   με την  Bettina, κι ανταλλάσουμε  τρία  φιλιά, αντί για δύο, όπως στην Ελλάδα. Αυτό, ακόμη να  το συνηθίσουμε…

Σάββατο 25 Ιουλίου

07.15–“The rinoceros is looking at the moon”, ο Erwin ονομάζει την επόμενη άσκηση με ήρεμη φωνή και μας δείχνει άλλη μια φορά  πώς  να διπλώσουμε τις παλάμες  μας πίσω από την πλάτη. Όλοι, εκτός από την Karen που έρχεται πρώτη φορά,ξέρουμε καλά τις ασκήσεις του Tai Chi, μετά από  δίμηνη προπόνηση  στη μαρίνα. Ένας όμορφος, μεγάλος κάβουρας περνά λοξά  ανάμεσα από την ομάδα. Τα μάτια του έχουν σηκωθεί ψηλά: τί κάνουν εδώ όλα αυτά τα τεράστια ζώα?   Το σκηνικό  είναι πέρα από φαντασία. Βρισκόμαστε στην ακτή, πάνω σε μια μεγάλη γλώσσα χρυσής άμμου (sand bar) που  προχωρά βαθιά  ώσπου βυθίζεται στην σμαραγδένια θάλασσα. Η μουσική από το ηχείο του Erwin γίνεται ένα με το θρόισμα του ανέμου  στα φύλλα των δέντρων.

Ακόμη μια ανάσα εναρμονισμένη με την νέα άσκηση. Το σώμα  γεμίζει με οξυγόνο και η ψυχή με αρμονία.  Ο ήλιος ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, το ίδιο κι η παλίρροια.  Με κάθε λεπτό που περνά, η  γλώσσα της άμμου βυθίζεται κάτω από την θάλασσα. Το νερό  μας πλησιάζει γοργά. Μετακινούμαστε κοντά στα δέντρα στην παραλίας για τις τελευταίες  ασκήσεις. Ευλογία!

-“Namaste”…

13.00 Ο  άνεμος  έχει δυναμώσει πολύ κι ο ουρανός συννέφιασε.  Αύριο Κυριακή  θα πάμε στην εκκλησία, οπότε είναικαλύτερα να μετακινηθούμε κάπου πιο κοντά στο χωριό. Σηκώνουμε άγκυρα και κατευθυνόμαστε δυτικά, μέσα στο lagoon. Μετά από λίγη εξερεύνηση, βρίσκουμε ένα σημείο προστατευμένο  και φουντάρουμε σε 10 μέτρα βάθος. Έχουν μια σπάνια ομορφιά τούτοι  οι βράχοι. Μέσα από  τρύπες στο άγριο πέτρωμα  ξεφυτρώνουν δένδρα ολόκληρα και φυτά μεγάλα. Απίστευτο θέαμα. Ο άνεμος σφυρίζει και σκουραίνει τη θάλασσα, μοναχικές γιγάντιες νυχτερίδες – άφθονες στα νησιά Lau –  πετούν από νησί σε νησί.  Το  τοπίο  θα ήταν ιδανικό σκηνικό για ταινία  τρόμου.

17.00 Ο ήλιος ξεμυτά μέσα από τα σύννεφα, η πλάση ομορφαίνει γλυκαίνει. Είμαι ξαπλωμένη στο  κόκπιτ και διαβάζω το βιβλίο μου. Δυο καγιάκ  πλησιάζουν. Πάνω τους δυο γυναίκες από το χωριό που όπως  φαίνεται έχουν βγει για ψάρεμα. Η μια έρχεται κοντά.

-“Bula! Hello! Καλώς ήρθατε στην Βουλάνγκα! Είμαι η Salote”. Πιάνουμε κουβέντα. Ωραίος τύπος η Σαλότε. Της προσφέρουμε κρύο νερό  και μπισκότα. Ρωτά άν μας περισσεύει μισινέζα για ψάρεμα, μα αυτή που έχουμε δεν της κάνει. Ο Γιώργος της χαρίζει μια καλαμαριέρα. Μιλά αρκετά καλά αγγλικά και αστειευόμαστε. Ο άνδρας της είναι, μας λέει,  ο καλύτερος ξυλογλύπτης του νησιού!!

Κυριακή 26 Ιουλίου – Κυριακάτικη λειτουργία

Ανηφορίζουμε το μονοπάτι που οδηγεί στο χωριό Monocake μαζί με τους Ολλανδούς  από το Blue Spirit. Είναι σπουδαία εμπειρία να παρακολουθούμε την  Κυριακάτικη Λειτουργία στα διάφορα μέρη του πλανήτη. Εκεί αγγίζουμε  την καρδιά των ανθρώπων του τόπου.  Κι εκείνοι πάντοτε μας αγκαλιάζουν. Ανυπομονώ να δω την εκκλησία της Βουλάνγκα. Ακούγεται ο βόμβος του υφάλου. Ευτυχώς, πλησιάζουμε. Το σακίδιο  μου είναι  βαρύ, όπως και του Γιώργου. Φέρνουμε τρόφιμα και δώρα για τους οικοδεσπότες μας, ρύζι, κονσέρβες τόννο, noodles, φακές, σαπούνι και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου για τον Ακουίλα.

Οι οικοδεσπότες των Ολλανδών  περιμένουν  έξω από το  σπίτι τους χαμογελαστοί και εγκάρδιοι, ντυμένοι με  Κυριακάτικα  ρούχα τους.

Ο δικός μας, ο Aquila μας περιμένει στην πόρτα. Σοβαρός, σκοτεινός, με σκούρο πρόσωπο,  φουντωτό μούσι, μακριά  μαύρη φούστα sulu, η μορφή του  θυμίζει  πολεμιστή παπά της Ελληνικής Επανάστασης. Μικροί και μεγάλοι προχωρούν  σιωπηλοί προς την εκκλησία.

10.00 Γκουπ γκουπ γκουπ, ένα  lali  (κορμός δέντρου σκαμένος στο κέντρο) ηχεί ρυθμικά  πάνω σκεπάζοντας τον ήχο της θάλασσας και το θρόισμα των  δέντρων. Τώρα χτυπά  για την έναρξη της δεύτερης λειτουργίας. Η πρώτη  ξεκινά  στις 4 το πρωί, δεύτερη στις 10 πμ και η τρίτη στις 3 μμ.  Στα νησιά Lau η Κυριακή είναι ημέρα προσευχής και περισυλλογής

Αφήνουμε  τα παπούτσια έξω από την εκκλησία, μπαίνουμε στην εκκλησία και καθόμαστε δίπλα στους ολλανδούς. Μέσα η εκκλησία είναι απλή, πάνω μια στέγη, γύρω   τοίχοι  λευκοί  και δέκα σειρές πάγκοι δεξιά και αριστερά, για να κάθονται οι πιστοί. Στην  δεξιά πλευρά, κάθονται όλοι οι άνδρες και μπροστά οι άνδρες και οι γυναίκες της χορωδίας. Στην αριστερή οι γυναίκες και μπροστά τα παιδιά, όλα μαζί σε τρεις σειρές.   Σε λίγο έρχονται και οι φίλοι από τα υπόλοιπα σκάφη.  Ο ιερέας  καλωσορίζει εμάς τους ξένους στα αγγλικά και μας ευχαριστεί που ήρθαμε στη εκκλησία τους. Η λειτουργία συνεχίζεται στην Φιτζιανή γλώσσα. Ξαφνικά, άνδρες και γυναίκες σηκώνονται όρθιοι και  αρχίζουν να τραγουδούν τόσο  δυνατά που πετάγομαι επάνω. Ο Ρενέ δίπλα σκάει στα γέλια

-«Εγώ σας προειδοποίησα!»

Η λειτουργία τελειώνει και βγαίνουμε από την εκκλησία. Οι ντόπιοι  μας χαιρετούν όλοι δια χειραψίας. Ο Γιώργος κουβεντιάζει με έναν συμπαθητικό νέο άνδρα τον συνονόματο George,  τον διευθυντή του σχολείου Το George λέγεται Joji (Τσότσι) στα Φίτζι. Οπότε Τσότσι  και ο καπετάνιος μου!

Στο σπίτι του Aquila η οικογένεια μας περιμένει. Καθισμένοι σε κύκλο, η θεία  Κοκο, οι δύο ξάδερφοι και  ο Aquila που κουνά μια βεντάλια προσπαθώντας να κρατήσει μακριά τις άπειρες μύγες. Το Κυριακάτικο γεύμα είναι  ψάρι βραστό, τοπικό «σπανάκι» μέσα σε γάλα καρύδας, βρασμένες ρίζες από kasawa και γλυκοπατάτες. Κατά την διάρκεια της εβδομάδας οι άνθρωποι τρώνε πολύ πιο απλά, μια καρύδα, μια βραστή kasawa.

Φεύγοντας από το σπίτι, συναντάμε την Karen και τον Greg και  τον ηλικιωμένο οικοδεσπότη τους τον Maika. Μας προσκαλούν και τους ακολουθούμε ως την παραλία.

Ο Maika μας δείχνει  το drua του χωριού, ένα όμορφο ξύλινο παραδοσιακό καγιάκ. Όλα τα υλικά που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του είναι φριαγμένα απο τους ανθρώπους της Βουλάνγκαμε, ακόμη και τα σχοινιά που είναι πλεγμένα από ίνες κοκοφοίνικα.

Κάτω στην παραλία  έχει έρθει high tide, και έχει σηκώθει αέρας και κύμα. Σηκώνω το φουστάνι  και προσπαθώ να φτάσω στο tender χωρίς να βραχώ. Ο Γιώργος βλέπει πως μια από τις μακριές βάρκες του χωριού  είναι έτοιμη να βουλιάξει. Κάποιος άπειρος από θάλασσα,  την έδεσε με την πρύμνη στον καιρό. Κάθε  κύμα που  έρχεται  την γεμίζει με νερό.

-«Πρέπει να κάνουμε κάτι!», λέει ο Γιώργος. Η βάρκα  ίσα ίσα  κρατιέται στην επιφάνεια και η εξωλέμβια μηχανή της σύντομα θα πάθει ζημιά!  Κρατιόμαστε πάνω της, την τραβάμε με το  τέντερ και ο Γιώργος την γυρνά και την δένει όπως πρέπει, με την πλώρη. Μετά πηδά μέσα και προσπαθεί να αδειάσει  το νερό με ένα κομμένο πλαστικό μπιτόνι. Τρεις γιγάντιες κατσαρίδες  πάνε να ανέβουν  στο πόδι του για να σωθούν.  Βάζω τις φωνές και εκείνος τις διώχνει. Αυτός είναι ηρωισμός!  Μετά από  10 λεπτά  έχει αδειάσει αρκετό  νερό. Προχωράμε ως το καταμαράν του TC, οπου έχουν σταματήσει και οι Blue Spirit.

Ο Γιώργος παρακινεί  τον TC και τον Rene, και μαζί μπαίνουν στο τέντερ μας και πηγαίνουν  με δυο κουβάδες πίσω και  σώζουν εντελώς την   βάρκα του απρόσεχτου ψαρά.  Εμείς πινουμε το ωραίο γιαπωνέζικο τσάι που μας προσφέρουν οι κινέζοι φιλοξενούμενοι του TC  Bony (Ζhao) και Vincent (Yü).

Παίρνουμε το Φιλίζι και επιστρέφουμε στον παράδεισο, στο όμορφο  αγκυροβόλιο Sandy Beach.

Δευτέρα 27 Ιουλίου

Φυσάει πολύ και κάνει λίγο κρύο μα είναι τόσο, μα τόσο πολύ όμορφα!

Ειδικά εκείνες τις στιγμές που  ο ήλιος εμφανίζεται πίσω από τα σύννεφα και όλα φωτίζονται με το μαγικό φως του, το νερό, η χρυσή άμμος, τα φοινικόδεντρα, ο απίστευτος βράχος  λίγο πιο πέρα που ανάλογα με το tide μοιάζει είτε με μοντέρνο παπούτσι αντρικό είτε  με παπούτσι LOUIS XIV!

Κάθομαι και γράφω για τη Vulaga. Το  Φιλίζι μοσχοβολά από το ψωμί που  ψήνει ο καλός μου  για τον Umberto, τους Blue Spirit και για εμάς.  Ο Umberto και μας φέρνει ένα μεγάλο ψάρι  treveli.  Ο ήλιος βγαίνει λίγο  και κολυμπάμε ως την ακτή. Εκεί, η  πυκνή βλάστηση κόβει  τον άνεμος και είναι μαγικά!  Μαζεύω μωβ κοχύλια – μου θυμίζουν  την ανιψιά μου –  και μεγάλες κατάμαυρες ελαφρόπετρες.

19.00 Φυσάει πολύ, το σκοτάδι απόλυτο το φεγγάρι χαμένο στον βαρύ ουρανό. Μόλις  τελειώσαμε το δείπνο μας, πεντανόστιμο ψάρι treveli στο φούρνο με πατάτες, κρεμμύδι και μαγιονέζα. Ο Umberto καλεί στο VHF

-«Έχει έρθει ο Soki, ο εκπρόσωπος του χωριού. Λέει πως είίναι ανάγκη να επικοινωνήσει ο αρχηγός  με  την  Suva. Μπορείτε να βοηθήσετε με το δορυφορικό τηλέφωνο?»

-«Ευχαρίστως!»

-«Set!,(εντάξει) Ο αρχηγός  μαζί με τον Soki θα έρθουν αύριο 9 πμ   στο Φιλίζι»

Τρίτη 28 Ιουλίου 2020 – Συνάντηση κορυφής

07.00 Ο Γιώργος και ο Umberto επιστρέφουν από τα δίχτυα. Φέρνουν πολλά υπέροχα ψάρια,  δύο μεγάλα μπαρμπούνια είναι για εμας. Άδικα μούλιασα την οσπριάδα. Όταν υπάρχει φρέσκο ψάρι…

10.30 Οι Simon και Soki φτάνουν με καθυστέρηση 1,5 ώρας, δηλαδή σε  χρόνο “Fiji time” όπως  το λένε εδώ. Καθόμαστε  όλοι έξω στο κόκπιτ. Τους προσφέρουμε τσάι και μπισκότα και ξεκινάμε τα τηλεφωνήματα.

Ο αρχηγός μιλάει με  ταχυδρομεία σε διάφορες περιοχές  και δίνει εντολές  μεταφοράς χρημάτων από τους χωρικούς, χρήματα για αγορά των προμηθειών του μήνα. Τα ποσά που δίνει κάθε οικογένεια είναι 100 $fj, 75$fj, 150$fj. Με δεδομένη ισοτιμία 100$ fj = 42 € και  τιμές των τροφίμων αντίστοιχες με αυτές της Ελλάδας, είναι φανερό οτι  παραγγέλνουν τα ελάχιστα, τα απολύτως απαραίτητα.

11.00 Τα τηλεφωνήματα έγιναν, η δουλειά τελείωσε και ο Simon περιμένει τον υπαρχηγό να επιστρέψει. Δεν φαίνεται να βιάζεται. Βγάζουμε  δυο πιάτα  με ότι υπάρχει από φαγητό, ψάρι, ψωμί, ελιές  και κουβεντιάζουμε μαζί του. Ο Simonείναι  αρχηγός ολόκληρου του νησιού, ένας άρχοντας,  σοβαρός, γλυκός και υπερήφανος για την θέση του. Οι αρχηγοί του νησιού προέρχονται πάντοτε από την οικογένεια του. Ο πατέρας  του ήταν  turaga (αρχηγός)  για πάρα πολλά χρόνια και πέθανε πριν από αρκετούς μήνες. Κανονικά, διάδοχος για την αρχηγία θα ήταν κάποιος από τους μεγαλύτερους σε ηλικία αδερφούς του, όμως, μετά από διαβουλεύσεις, το συμβούλιο της οικογένειας έδωσε στον Simon αυτόν τον ρόλο,  αφού οι πρεσβύτεροι  κατοικούν στην Suva. Ζει στο χωριό Μονοδάκε με την δεύτερη γυναίκα του – τα διαζύγια και οι δεύτεροι γάμοι είναι κάτι απόλυτα φυσικό για τους άνδρες και τις γυναίκες στα Φίτζι.

Ο Soki επιστρέφει και  οι επισκέπτες μας ετοιμάζονται να φύγουν. Αστειευόμαστε οτι το Φιλίζι είναι το Ταχυδρομείο  της Βουλάνγκα.

-«Θα χρειαστεί να ξανάρθουμε στο Post Office σε λίγες ημέρες», λέει ο Soki.”Θα τα ξαναπούμε σύντομα».  Ευτυχώς είναι τέλος του μήνα και έχουμε έχουμε περίσσευμα αρκετά λεπτά ομιλίας στο Iridium.

17.00 Η Brigit  μας έχει ετοιμάσει υπέροχα φαγητά απόψε στο Blue Spirit (Dufour 39,  2006) : κρύα σούπα gaspazo, sashimi τόνου με washabi για πρώτο, δύο μεγάλα μπαρμπούνια(mullet) στο φούρνο με λαχανικά (καλή σήμερα η ψαριά του Umberto) και για επιδόρπιο ζεστό κεϊκ μπανάνας και κρέμα pashion fruit παγωμένη. Αυτά είναι. Εμείς προσφέρουμε ένα βάζο με κριτσινιστά  taralli  που έφτιαξε ο Γιώργος χθες. Δείπνο πέντε αστέρων στην άκρη του κόσμου!

Σάββατο 1 Αυγούστου – Sandy bay

04.30 Ο δυνατός άνεμος με ξύπνησε. Εδώ και πέντε μέρες  περνά ένα βαρομετρικό χαμηλό σύστημα  και μοιάζει σαν να έχει “χειμωνιάσει”. Φτιάχνω ελληνικό καφέ και γράφω για το ταξίδι μας. Μου αρέσει  πολύ όταν ξυπνώ  νωρίς. Απολαμβάνω οτι  μπορώ να  συγκεντρωθώ  απερίσπαστη  και οτι ο καλός μου κοιμάται κοντά μου στην καμπίνα.

06.30  Έρχεται ο Ουμπέρτο και μας παίρνει με την βάρκα και πάμε  για τα  δίχτυα.  Όχι πολύ μακριά, πέντε άνδρες με μια μακριά βάρκα από το χωριό σηκώνουν κι αυτοί το δίχτυ  τους. Ο Ουμπέρτο λύνει ένα σχοινί, το  τραβά και φτάνει στην άκρη του διχτιού. Αρχίζουν  το σηκώνουν, μέτρο μέτρο. Το δίχτυ  έρχεται  στην βάρκα άδειο, καθαρό. Ούτε φύκι.

-“Φαίνεται πως τα ψάρια προτίμησαν το δίχτυ του Soki”, αστειεύεται ο Ουμπέρτο, τραβώντας πάντα. Και τότε  να! το πρώτο μπαρμπούνι (mullet) εμφανίζεται σπαρταριστό και πολύ μεγάλο. Τα πρόσωπά των ανδρών φωτίζονται κι αρχίζουν τα αστεία. Να και το δεύτερο. Λίγο λίγο  το δίχτυ μπαίνει στην βάρκα φέρνοντας ψάρια κι όταν τελειώνει, μετράμε εννέα μεγάλα μπαρμπούνια. Ο Ουμπέρτο μας δίνει δυο μεγάλα, μας αφήνει στο Φιλίζι  και φεύγει να μοιράσει τα υπόλοιπα. Χρόνια έχουμε να φάμε τόσα ψάρια!

09.00 Έρχεται ο TC για να πάρει από τον  Γιώργο  πληροφορίες και waypoints για το Vurolevu και άλλα νησιά. Κανονίζουμε να μας δώσει καύσιμα Ο TC έχει στο σκάφος του  πολλά  λίτρα  diesel, που γέμισε στην Samoa. Tώρα που ταξιδεύει μέσα στα Φίτζι, τα ξεφορτώνεται ευχαρίστως και  μας βολεύει όλους. Πάμε  στο Ximula κι επιστρέφουμε με 5 μπιτόνια των 20 λίτρων. Κάνουμε μετάγγιση στο ντεπόσιτο καυσίμων, παίζοντας κρυφτό με τα σύννεφα που μας καταβρέχουν κάθε τόσο. 100 λίτρα, είμαστε γεμάτοι ξανά.

11.00 -«Filizi Filizi, Holades Erante”, καλεί o Umberto στο VHF. «Έρχεστε να πάμε στον TC?  Νομίζω οτι  έπιασε ένα τεράστιο ψάρι!»

Ο  TC κάθεται στον δεξιό πλωτήρα του καταμαράν  του Ximula, όλος χαμόγελα. Λογικό, αφού αξίζει  το μέγα βραβείο  κολοφαρδίας, να είναι καλά! Ο χαρακτηρισμός τεράστιο υποτιμά το μέγεθος του ψαριού, είναι  ένα γιγάντιο treveli 32 κιλά!

Όπως μας λέει, το  ψάρι  τριγυρνούσε από το πρωί κάτω από το σκάφος. Όταν οι δυο φίλοι του έφυγαν  να μαζέψουν κοχύλια για  μεσημεριανό, ο TC έριξε το καλάμι με δόλωμα για να το δελεάσει,  έβαλε την κάμερα  στο νερό και περίμενε για να  τραβήξει βίντεο. Το τρεβέλι αφού τριγύρισε λίγο ήρθε και δάγκωσε το δόλωμα on camera! Τρελλό! Αν δεν υπήρχε το βίντεο, όλα αυτά θα φάνταζαν σαν ένα κλασικό ψέμα  ψαράδων!

Ο TC δεν σταματά να χαμογελά ενθουσιασμένος. Είναι  ασιάτης, περίπου 60 χρονών, αδύνατος αλλά  δυνατός, ένας  ευγενικός και  μετρημένος άνθρωπος, που πάντα προσφέρεται  να βοηθήσει.  Η σχετική δυσκολία του  να εκφραστεί στα Αγγλικά  και η διαφορετική κουλτούρα δεν στάθηκαν  εμπόδιο στο να αποκτήσει καλούς  φίλους.Ένας καλός άνθρωπος.

Έρχονται οι φίλοι από το Blue Spirit, δεν πιστεύουν στα μάτια τους βλέποντας το μέγεθος του ψαριού. Φωτογραφίζονται όλοι με το τρόπαιο. Εγώ βλέπω  τα βράγχια του να κινούνται και συνειδητοποιώ  οτι είναι ακόμα ζωντανό, το καημένο.

-¨Πρέπει  να το σκοτώσουμε για να μην υποφέρει!”. Ευτυχώς οι φίλοι συμφωνούν.

Ο Umberto πάει  και φέρνει ένα ειδικό σουβλί. Με μεγάλη προσοχή το μπήγει βαθιά στο κεφάλι του ψαριού και αυτό, αφού τινάζεται δυνατά, ξεψυχά αμέσως. Ευτυχώς. Ο γίγαντας ησύχασε τώρα.

Σε λίγο οι κινέζοι φίλοι  Bony και  Vincent επιστρέφουν. Ο TC και ο Γιώργος στέκονται μπροστά στο ψάρι για να το κρύψουν και να  τους κάνουν έκπληξη. Όταν κάνουν στην άκρη  οι άλλοι το βλέπουν και δεν το πιστεύουν! Αργότερα ο Umberto σχολιάζει:

-“Τα μάτια του Vincent από σχιστά έγιναν στρογγυλά από την έκπληξη!»

17.00 Η 1^η Αυγούστου είναι μεγάλη εθνική γιορτή στην Ελβετία, η Bettina και ο Erwin μας έχουν καλέσει  όλους στο Sawadiva. Παίρνουμε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί  και πάμε στην γιορτή. Πολύ όμορφη βραδυά με μπόλικο αλκοόλ, παραδοσιακό φαγητό της Ελβετίας  και sashimi  από ολόφρεσκο treveli.

Δευτέρα 3 Αυγούστου – Θερινό σινεμά

Επιτέλους ο άνεμος έσπασε, μετά από μέρες ο ήλιος λάμπει ξανά σε γαλανό ουρανό.  Ο Γιώργος και ο Erwin έχουν βγει στην παραλία να κάψουν σκουπίδια, ο Ρενέ προσπαθεί να κάνει kite surf, η Brigit είναι κοντά του με την βάρκα και περιμένει να τον σώσει γιατί είναι αρχάριος. Εγώ προσπαθώ να τρομάξω και να διώξω τα δυο λευκά παραδείσια  πουλιά που θέλουν να παίξουν με τον ανεμοδείκτη στην κορυφή του άλμπουρου.

Πριν λίγο έφτιαξα χαλβά για να κεράσουμε το βράδυ: απόψε θα κάνουμε  προβολή έξω στο κόκπιτ με το projector και είναι όλοι καλεσμένοι. Θερινό σινεμά και μάλιστα με πανσέληνο! Διαλέγουμε αγαπημένες μας ιστιοπλοϊκές ταινίες, Wind 2016 και το κλασικό  Master and Commander

17.30 Φωτεινό φεγγάρι υψώνεται  στον ροζ ουρανό κι ο άνεμος έσβησε. Η θάλασσα μοιάζει γαλήνια σμαραγδένια λίμνη με την απόλυτη μπουνάτσα και το φεγγαρόφωτο. Μαγεία. Το ένα μετά το άλλο φτάνουν τα φουσκωτά των φίλων και δένουν στην πρύμνη. Αγκαλιές,  φιλιά  και η προβολή ξεκινά μέσα στο ονειρικό σκηνικό της Βουλάνγκα. Η πρώτη ταινία τελειώνει και κανείς δεν θέλει να φύγει. Η μαραθώνια προβολή κρατά ως τις 23.00  συνοδευμένη από  άφθονο pop corn

Τρίτη 4 Αυγούστου –  Mosquito bay και  χωριό

09.00-«Φούντο!». Η άγκυρα κατεβαίνει στα 4 μέτρα σε καθαρή άμμο. Ηρθαμε στο Mosquito bay (Κόλπο του Κουνουπιού) επειδή είναι κοντά στο χωριό και θέλουμε να  επισκευθούμε το σχολείο. Ο Γιώργος φουσκώνει μια τεράστια υδρόγειο και  σχεδιάζει πάνω της την διαδρομή που έχουμε κάνει με το Φιλίζι, από την Ελλάδα ως τα Φίτζι και εγώ γράφω μιαν αφιέρωση.

Μια υδρόγειος είναι απαραίτητη στα παιδιά. Τους δίνει μια …σφαιρική εικόνα του πλανήτη στον οποίο κατοικούν.  Γεμίζουμε τα σακίδια  με δωράκια για μικρούς και  μεγάλους και φεύγουμε για το χωριό.

Φτάνοντας στο χωριό συναντάμε την Σαλότε. Μας δείχνει που βρίσκεται το σχολείο και μας προσκαλεί να πάμε  μετά στο σπίτι της για φαγητό!

Στο σχολείο μας υποδέχεται ο Joji (George) , ο διευθυντής, ένας καλλιεργημένος  νέος άνθρωπος που γνωρίσαμε την Κυριακή στην εκκλησία.

Ο Τσότσι διδάσκει τις τάξεις 7 και 8 – στο  μικρό αυτό νησί, οι τάξεις είναι συμπτυγμένες. Τα  μιλούν  αγγλικά  αν και όχι πολύ καλά . Κρεμάμε την υδρόγειο στην τάξη τους, από το ταβάνι ψηλά. Τα παιδιά δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον, είναι άλλωστε η πρώτη υδρόγειος που βλέπουν. Στο σχολείο έχουν έναν  παγκόσμιο χάρτη, όμως δεν είναι το ίδιο. Στην απεικόνιση στο επίπεδο χαρτί, τα μεγέθη  παραμορφώνονται (Μερκατορικοί χάρτες).

Μετά, επισκεπτόμαστε την τάξη της Μαίρης, το νηπιαγωγείο και μοιράζουμε γλυφιτζούρια και δωράκια. Τα παιδία τραγουδούν  για μας. Είναι 12.00 η ώρα, ώρα  για διάλειμα φαγητού. Τα παιδιά  πάνε στα σπίτια τους ή, άν είναι από άλλο χωριό, τρώνε το φαγητό που τους έδωσαν  το πρωί από το σπίτι συνήθως βραστή κασάβα (kasawa), ή  μπανάνες. Η Μαίρη μας δίνει έναν hard drive για να της γράψουμε ταινίες και σειρές.

-«Έχω πολλές ωραίες ταινίες στον δίσκο. Όποια  θέλετε αντιγράψτε την!», λέει. Ευχαρίστως!

Ο Μίνι, ο ξυλογλύπτης σύζυγος της Σαλότε έρχεται να μας πάρει. Έχουν έρθει οι φίλοι μας από τα άλλα σκάφη. Το φαγητό είναι έτοιμο.Καθόμαστε όλοι γύρω και στην μέση τα φαγητά, σπανάκι μαγειρεμένο με lolo (φρέσκο γάλα καρύδας_ και ψητά καβούρια, μαγειρεμένα σε lovo, φούρνο μέσα στην γη, φτιαγμένο από πέτρες και ξύλα. Τρώμε, πίνουμε τσάι και κουβεντιάζουμε. Όλοι προσφέρουμε κάτι στο σπίτι, φαγητά, ζάχαρη ή αγοράζουμε ξυλόγλυπτα.

Το σπίτι της  Σαλότε και του Μίνι πρέπει να είναι  το πλουσιότερο σπίτι του χωριού. Σε μια γωνιά υπάρχει μια  κουζίνα γκαζιού. Κανονικά η Σαλότε την νοικιάζει για  μαγείρεμα, μα τώρα έχει μείνει από γκάζι. Δίπλα είναι ακουμπισμένη μια κιθάρα με σπασμένες χορδές.

-«Μήπως σας περισσεύουν χορδές να μας φέρετε?»

Ο Μίνι φτιάχνει όμορφα ξυλόγλυπτα, αναμνηστικά μπωλ για kava, χελώνες, δελφίνια, ξύλινα σκεύη. Τα πουλά σε τιμές  χαμηλές, οι φίλοι μας αγόρασαν ήδη πολλά από τα χειροτεχνήματα του. Μετά το φαγητό πηγαίνουμε δίπλα στον χώρο που δουλεύει για να διαλέξουμε κάτι για εμάς.  Η Σαλότε μου χαρίζει ένα υπέροχο κοχύλι, έναν μεγάλο Ναυτίλο! Στην Βουλάνγκα ελάχιστοι  πιάνουν μετρητά χρήματα στα χέρια τους, τράπεζα στο νησί δεν υπάρχει.

Είναι σπουδαία επειρία να βρισκόμαστε στο χωριό και να μοιραζόμαστε στιγμές από την ζωή αυτών των ανθρώπων. Έστω για λίγο.

Φεύγοντας  συναντάμε τον Σόκι, τον εκπρόσωπο. Είναι ωραίος τύπος. Ανταλλάσουμε μερικές κουβέντες κι αστεία. Πότε θα έρθει πια το πλοίο? Η γυναίκα του γκρινιάζει,  κουράστηκε να πίνει το τσάι της πικρό χωρίς ζάχαρη, λέει γελώντας. Βγάζω από το σακίδιο ένα γυάλινο βαζάκι ζάχαρη και του το προσφέρουμε. Μα πόσο χάρηκε δεν περιγράφεται!!

Τετάρτη 5 Αυγούστου

Ο Γιώργος πετάει το drone. Η εικόνα από ψηλά είναι  εντυπωσιακή. Έχουμε έρθει από χθές σε ένα  αγκυροβόλιο, στην μέση του lagoon.  Το μέρος είναι πανέμορφο και έχει και ωραίο κολύμπι στα κοράλια γύρω από τους βράχους.

Απόλυτη μπουνάτσα σήμερα. Από εδώ που βρισκόμαστε είναι απόσταση ως το  πέρασμα του υφάλου της Vulaga είναι μικρή, οι συνθήκες ιδανικές και πηγαίνουμε με την βάρκα για  snorkeling στο πέρασμα.

Η σωστή ώρα  είναι ανάμεσα στο high καιlow tide, όταν  το διαυγές νερό του ωκεανού έχει γεμίσει ήδη το lagoon και το ρεύμα βρίσκεται σε σημείο μηδέν ή ελαφριά εισερχόμενο. Το χειρότερο είναι το ρεύμα να είναι εξερχόμενο, δηλαδή να μας σπρώχνει με δύναμη έξω στον ωκεανό. Μπρρρ!

Σταματάμε έξω από το πέρασμα και πέφτουμε στο νερό στον ανοιχτό ωκεανό, αφήνοντας το ρεύμα να μας παρασύρει προς το εσωτερικό του νησιού. Το πέρασμα είναι  γεμάτο με αμέτρητα είδη ολοζώντανα  κοράλια και πολλά πολλά ψάρια,  πολύ μεγάλους ροφούς, χελώνες. Αριστούργημα! Τέτοια ζωή είδαμε μόνο στο Νότιο Πέρασμα της  Fakarava, στην ατόλλη των Tuamotus  της Γαλλικής Πολυνησίας μόνο που εκεί είχε πολύ περισσότερους  καρχαρίες. Κολυμπώντας πιο μέσα, φτάνουμε σε έναν απίθανο υποβρύχιο «κήπο» κοραλιών. Η ομορφιά αυτή δεν περιγράφεται με λόγια.

14.00  Φτιάξαμε μια πεντανόστιμη «σπανακόπιτα»! Την γέμιση την ετοίμασα  με ένα τοπικό λαχανικό που μας έδωσαν και μοιάζει με σπανάκι. Το υπέροχο τραγανό φύλλο το άνοιξε ο Γιώργος. Μεγάλη επιτυχία!

Έρχεται  μια βάρκα, είναι ο Σόκι και μας φέρνει μια  κολοκύθα από το χωράφι του. Η γυναίκα του χάρηκε πάρα πολύ με την ζάχαρη. Το χαμόγελό του τα λέει όλα!

Πέμπτη 6 Αυγούστου – Ήρθε το πλοίο!

Μαγικό ξημέρωμα σε ένα τόπο γεμάτο απέραντη ομορφιά

.

Ήρθε το πλοίο!! Το παλιό καράβι διασχίζει  το lagoon και κατευθύνεται προς Mosquito Bay, κοντά στο χωριό. Επιτέλους! Ημέρα χαράς  και ανακούφισης η σημερινή για τους κατοίκους την Βουλάγκα. Περίεργοι εμείς, σηκώνουμε άγκυρα και το ακολουθούμε.

Ρίχνουμε άγκυρα δίπλα στο pass, στο πέρασμα του υφάλου, σε  5 μέτρα  βάθος με βυθό καθαρή άμμο.  Εδώ έχουν αγκυροβολήσει ήδη  δυο μέρες τα σκάφη των φίλων μας, που πηγαίνουν καθημερινά για diving  με μπουκάλες, έξω από τον ύφαλο, η για κολύμπι και snorkeling  στο πέρασμα.  Είναι πάρα πολύ όμορφα  και η θάλασσα απόλυτα διαυγής.

Μπροστά αμέτρητα νησάκια σε σχήμα μανιταριού, δημιουργούν ένα δαίδαλο ιδανικό για εξερεύνηση με το καγιάκ. Ο ύφαλος και το πέρασμα δίπλα μας, απολαυστικό  snorkeling και εξερεύνηση.

Η ευγνωμοσύνη μας απέραντη για την ομορφιά και τα δώρα της φύσης και τις όμορφες στιγμές που μοιραζόμαστε με τους φίλους ταξιδευτές

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

09.00 Μετά από ένα φανταστικό drift snorkeling  στο πέρασμα, με το ρεύμα να μας σπρώχνει με μεγάλη ταχύτητα, παίρνουμε το drone  και πάμε να το πετάξουμε σε μια παραλία που βρίσκεται πίσω από  αμέτρητα νησάκια. Αφήνουμε το βαρκάκι στην άγκυρα πιο βαθιά. Σύντομα θα έρθει low tide και η στάθμη του νερού θα πέσει. Περπατάμε στην έρημη παραλία με την  χρυσή άμμο. Η βλάστηση του μικρού νησιού είναι πυκνή, αδιαπέραστη. Ο Γιώργος πετάει το drone.Περπατάω στην ακτή  ψάχνοντας τα  κοχύλια. Συναρπαστικό νησί.

14. 00 –“Hello Joji Τσότσι, Karina!”, μας φωνάζει από τη βάρκα ο Σόκι με την γελαστή αγριοφωνάρα του. Δίπλα του κάθεται η γυναίκα του Ba και η εγγονή του Tiko.  «Ηθελα  να στείλω  φαξ από το δορυφορικό του Sawadiva. Αλλά  λείπουν…».

-«Ελάτε!». Οι ντόπιοι απολαμβάνουν πολύ τις επισκέψεις στα σκάφη, λογικό αφού όλοι τους δίνουμε κεράσματα που δεν βρίσκουν στο νησί τους. Τους προσφέρουμε παγωμένο χυμό φράουλα και μπισκότα. Για την μικρή Τσίκο ένα γλυφιτζούρι και μια φορεσιά  ρούχα, που τα φορά αμέσως.  Η ώρα περνά και οι Ελβετοί φίλοι μας αργούν.

-«Μήπως θέλετε να δοκιμάσετε φασολάδα, ένα Ελληνικό φαγητό που έχουμε φτιάξει?». Φυσικά!

-«All boats this is Optimist of London. Τις επόμενες ημέρες ο άνεμος θα είναι ήπιος οπότε λέμε να  πάμε  στην Ogea, 6 ναυτικά μίλια ανατολικά για εξερεύνηση και diving στον barrier reef. Ενδιαφέρεστε?»

Ναι! Όλοι!

Σάββατο 8 Αυγούστου 2020

Ανεβήκαμε  στο χωριό, αποχαιρετήσαμε και  αποπλεύσαμε. Διασχίζουμε το πέρασμα του barrier reef  παρέα με τα υπόλοιπα σκάφη, είμαστε πέντε όλοι μαζί. Απίθανο! Sota tale, Vulaga!