November 21, 2016
6.30 πμ Ξυπνάω από την δυνατή μπόρα – τόσο δυνατή που το ειδικό τεντάκι πάνω απο το χατς της καμπίνας μας μπάζει – και οι σταγόνες πιτσιλούν το κρεββάτι μας.. Αυτό βέβαια συνέβει τουλάχιστον 3 φορές χτες την νύχτα: χατς ανοιχτό – βροχή – ξυπνάμε & κλείνουμε το χατς – αφόρητη ζέστη – σταματάει η βροχή – ανοίγουμε το χατς – θερμοκρασία τέλεια – πάλι βροχή – ξυπνάμε & κλείνουμε το χατς και πάει λέγοντας.
Ανοίγω την πόρτα της καμπίνας, και τα ρουθούνια μου γεμίζουν απ’την βαριά μυρωδιά του βερνικιού.  Εδώ και πέντε μέρες, παράλληλα με τις άλλες δουλειές, κάνουμε συντήρηση των ξύλινων επιφανειών του σκάφους που είχαν καταστραφεί είτε απ’ τον ήλιο ή απ’ τα νύχια της Περκάν.

Η βροχή έχει σταματήσει και ανοίγω όλα τα παράθυρα να αεριστεί ο χώρος. Πάνω στον καναπέ είναι ακουμπισμένα το ξύλινο κάλυμα του chart table και δυο πανιόλα ( κομμάτια απ’ το πάτωμα). Αγγίζω με την παλάμη μου τις βερνικωμένες επιφάνειες. Είναι όλα έτοιμα, γυαλοχαρτισμένα και βερνικωμένα  τρείς φορές και ανυπομονώ να μπουν στην θέση τους, το Φιλίζι αυτές τις μέρες είναι γεμάτο …παγίδες. Κουραστήκαμε αλλά άξιζε. Άλλωστε δεν έχω παράπονο, δουλεύουμε στο πιο όμορφο εργαστήρι. Και όπως λένε οι ιστιοπλόοι “Yachting is about fixing your boat in exotic locations.”

Ο Γιώργος σηκώνεται, πίνουμε καφέ και κουβεντιάζουμε για τις δουλειές της ημέρας. Είμαστε ευχαριστημένοι – σε γενικές γραμμές -με την πορεία του refit (της αναβάθμισης) του Φιλίζι δηλαδή.

Το κατάρτι βγήκε και  επισκευάστηκε η ζημιά στο in-mast furling της μαίστρας,  το rigging (συρματόσχοινα) αλλάχτηκε, το κατάρτι ξαναμπήκε και η ηλεκτρολογική επανασύνδεση λειτουργεί σωστά.

Ακόμα τοποθετήθηκαν  σκαλιά ως τον πρώτο σταυρό κάτι που ήθελα εδώ και καιρό. Αλλάχτηκε το σπασμένο deck light πάνω στο κατάρτι. Η μάτσα ξαναμπήκε στην θέση της και το πανιά επίσης. Το ανταλλακτικό δυναμό – alternator της Yanmar μηχανής μας διορθώθηκε και η ρεβέρσα της (transmition) επισκευάστηκε.

Ο Γιώργος αλλάξε λάδια και φίλτρα στην μηχανή. Με μεγάλο κόπο επισκεύασε την WC1, 4 φορές χρειάστηκε να λύσει τον μηχανισμό, μέχρι να εντοπιστεί ο ένοχος: ένα κουκούτσι ελιάς που προφανώς κατάπια, αφού έσπασε το προπελάκι της αντλίας (centrifugal impeller) έφραξε την αντεπίστροφη βαλβίδα (jocker valve) του σωλήνα ακαθάρτων.


Αρχίζουμε να ξανατοποθετούμε τα ξύλα στις θέσεις τους και τα βιδώνουμε. Είναι υπέροχο το αποτέλεσμα και είμαστε πολύ χαρούμενοι.
-«Μπράβο καπετάνιε!»
-«Μπράβο καπετάνισσα!»
ΦΩΤΟΟΟΟ
Τρώμε πρωινό φρυγανιές με μέλι Χάλκης και ταχίνι και αμύγδαλα από τα Χανιά. Μετά σηκώνουμε την εξωλέμβια και ανεβάζουμε το βαρκάκι μπροστά στην πλώρη για να στεγνώσει. Κάνουμε ένα σύντομο κολύμπι – θεραπεία για τον αυχένα μου που πονάει αυτό τον καιρό και βιράρουμε την άγκυρα για το λιμάνι του Μαρέν. Έχουμε δουλειές που για να γίνουν χρειάζεται να βρισκόμαστε σε προβλήτα:

1. Nα επισκευάσουμε το βαρκάκι και να μείνει 72 ώρες έξω από το νερό για να στεγνώσει.
2. Να τοποθετήσουμε την HYDROVANE, τον καινούργιο αυτόματο πιλότο μας
3. Να καθαρίσουμε το teak deck (κατάστρωμα απο ξύλο τικ) με οξαλικό οξύ και να περάσουμε το ειδικό προστατευτικό. Και ιδανικά θέλαμε να τα προλάβουμε αυτά πριν έρθουν οι φίλοι μας από Ελλάδα την Τετάρτη το βράδυ, σε τρείς μέρες δηλαδή. Δύσκολο δηλαδή
4. Να πάρουμε συμπληρωματικές προμήθειες. Το μεγάλο φόρτωμα που κάναμε προχτές δεν είναι αρκετό.

Ο καπετάνιος μου είναι στο τιμόνι και κάνει το γνωστό σλάλομ ανάμεσα στις σημαδούρες που σηματοδοτούν τους πολυάριθμους υφάλους του κόλπου του Μαρέν. Εγώ γονατισμένη στο κατάστρωμα, συνεχίζω το κόψιμο των λάστιχων του teak deck με το κοπίδι και τώρα που το βλέπω από τόσο κοντά, αντιλαμβάνομαι την μεγάλη επιδείνωση της κατάστασής του. Ο αδυσώπητος ήλιος των τροπικών και η υγρασία έχουν δυστυχώς επιταχύνει την φυσική φθορά του καταστρώματος και των λάστιχων. Βρέχει πάλι – και τρέχω να κλείσω τα παράθυρα και το χατς.

Φτάνουμε κοντά στην μαρίνα, μιλάμε στο VHF με την Capitainerie και λίγο στέλνουν τον αρμόδιο με την βάρκα.
-«Bonjour Alain!” του φωνάζει ο Γιώργος και απορώ για άλλη μια φορά που θυμάται τα ονόματα των πάντων.
Μας οδηγεί στην προβλήτα 5. Εγώ μένω στην πλώρη και με την βοήθεια του Alain δένω τον μακρύ κάβο στην σημαδούρα. Ο καπετάνιος μου πηδάει στην προβλήτα και την ώρα που δένει τις πριμάτσες ακούγεται ένας σύντομος μα δυνατός θόρυβος. Η ανεμογεννήτριά μας που είναι πίσω αριστερά χτύπησε πάνω στην ανεμογεννήτρια του διπλανού σκάφους. Τρέχω να δω από κοντά. Ευτυχώς δεν έγινε ζημιά, Ουφ!
12.00 Είμαστε δεμένοι στην θέση 572 και δίπλα μας ακριβώς βρίσκεται το όμορφο σκάφος North του Nejat και της Melike, ένα συμαθέστατο ζευγάρι τούρκων που γνωρίσαμε πέρυσι.
-«Από μέρα σε μέρα θα πρέπει να έρθουν οι γείτονές μας. Κάτι είδα στο facebook» λέω στον Γιώργο.
13.00 Βγάζουμε το ZODIAC έξω στην πλωτή προβλήτα – ευτυχώς είναι ελαφρύ.   Διάλειμα για φαγητό πατάτες φούρνου από χτές, αυγά τηγανητά & αβοκάντο με λάιμ. Κάπου διάβασα οτι είναι μύθος πως τα αυγά έχουν χοληστερίνη και μακάρι να είναι αλήθεια γιατί η χοληστερίνη μου έχει ανέβει πολύ – κληρονομικό το χάρισμα. Πριν τελειώσουμε το φαγητό, αρχίζει μπόρα πολύ δυνατή και μπαίνουμε μέσα τρέχοντας. Αν συνεχιστεί η βροχή δεν θα μπορέσουμε να κολήσουμε το βαρκάκι. Μαγικά ουράνια τόξα γεμίζουν τον ουρανό. Η βροχή σταματά και ο ήλιος λάμπει ξανά.

(picture Yorgos Skipper)
Βγαίνουμε στην προβλήτα και πιάνουμε δουλειά: με γυαλόχαρτο και ασετόν προσπαθούμε να καθαρίσουμε την παλιά κόλα σε δυο σημεία, τα σημεία επαφής των πλωτήρων με την καρένα του ZODIAC ώστε να τα ξανακολήσουμε. Η κόλα έχει γίνει σαν τσίχλα και προχωράμε πολύ αργά .
-«Νομίζω πως τα χέρια μου θα βγάλουν φουσκάλες από το τρίψιμο» παραπονιέμαι
-«Και τα δικά μου. Καθαρίζει πάντως» απαντάει ο Γιώργος – πάντα πιο αισιόδοξος.

Θυμάμαι τον ειδικό επισκευαστή φουσκωτών εδώ στο Μαρέν, όταν πήγαμε, πριν 10 μέρες, να συνεννοηθούμε μαζί του για την επισκευή. Εμείς βιαστικοί και αγχωμένοι με τις δουλειές κι εκείνος, εντελώς χαλαρός, αφού μελέτησε το σημειωματάριο του πάνω από δεκαπέντε λεπτά, απάντησε στο τέλος οτι δεν μπορεί να το αναλάβει γιατί έχει πάρα πολλή δουλειά και μετά φεύγει διακοπές!
-“Je suis desole’, c’est pas possible!”
Πάντως μας έδωσε οδηγίες πώς να το φτιάξουμε μόνοι μας, να χρησιμοποιήσουμε κόλα δύο συστατικών και να το αφήσουμε να στεγνώσει 3 μέρες. Το βαρκάκι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ώς έχει, μπάζει κάποια νερά μα σαν φουκωτό δεν κινδυνεύει να βουλιάξει. Άν δεν είχαμε φιλοξενούμενους, μπορεί να το επισκευάζαμε αργότερα, στο St Martin για παράδειγμα. Με τέσσερις επιβάτες όμως…
Συνεχίζω το καθάρισμα μια με το γυαλόχαρτο μια με ασετόν μα η κόλα «τσίχλα» δεν λέει να φύγει.
Ένας περαστικός στέκεται από πάνω μας και μας παρακολουθεί με ενδιαφέρον.
-“Bonjour!”
-“Bonjour”απαντάμε.
Εκείνος συνεχίζει μιλώντας πολύ γρήγορα γαλλικά, λέει – από όσα καταλαβαίνω- οτι και το δικό του βαρκάκι ξεκόλησε και χρειάστηκε να επισκευάσει και τους δύο πλωτήρες. Εγώ κουνάω το κεφάλι κάνοντας οτι κατάλαβα.
“Bonne chance” , καλή τύχη μας εύχεται και φεύγει
Συνεχίζουμε το τρίψιμο και ο ήλιος το ψήσιμο. Διάφοροι περαστικοί ιστιοπλόοι κοντοστέκονται από πάνω μας, χαζεύουν την δουλειά και σχολιάζουν και συζητούν – γάλλοι όλοι. Το καθάρισμα προχωρά αργά.
-«Μόνο να χαιρετάνε και να λένε τα δικά τους. Κανείς δεν προσφέρθηκε να βάλει ένα χεράκι. Μήπως να έγραφα σε χαρτόνι ένα HELP!” λέω γελώντας.
-«Κάνε το. Και εγώ γράψω σε ένα άλλο FREE HUGS» λέει ο Γιώργος.
Το καθάρισμα τελειώνει. Ευτυχώς δεν έχει ξαναβρέξει και ο ουρανός στα ανατολικά, από όπου φυσάει ο αληγής που φέρνει τα σύννεφα, είναι καθαρός.
-«Θα ετοιμάσω την μίξη της κόλας. Φέρε μου το λεπτό πινελάκι » λέει ο καλός μου.
Μέχρι να τελειώσει εγώ προσπαθώ να τελειώσω την δουλειά στο ντεκ με το κοπιδάκι μου και χέρια και τα γόνατα έχουν γίνει κατάμαυρα από τα ξεραμένα λάστιχο. Ο Γιώργος μου μιλάει από την προβλήτα:
-“ Τέλειωσα με το βαρκάκι. Έχουμε κάτι άλλο να κολήσουμε? Περίσσεψε λίγη κόλα.»
-«Βέβαια. Πρέπει να κολήσουμε το ηχομονωτικό της μηχανής, πίσω από την σκάλα.»
Το κόλημα τελειώνει εύκολα και γρήγορα. Το ειδικό αυτό ηχομονωτικό με τον καιρό έχει παλιώσει και η εξωτερική λεπτή μεμβράνη του μαδάει και γεμίζει τον χώρο της μηχανής με κομματάκια μαύρα πλαστικού.
-«Ο μηχανικός της Yanmar προχτές μου είπε πως όλα τα μονωτικά έτσι γίνονται και εκτός από το αισθητικό κομμάτι δεν υπάρχει πρόβλημα» λέει ο Γιώργος
-«Μήπως να το ξεκολήσουμε όλο? Για να μην λερώνει την μηχανή?»
-«Ναι αλλά πώς?» ρωτάει ο καλός μου
-«Έχω ιδέα!» του λέω. Φέρνω την ταινία συσκευασίας, κόβω ένα κομμάτι, το κολάω πάνω στο μονωτικό, μετά το τραβάω και η μεμβράνη έχει κολήσει όλη πάνω στην ταινία.
-«Χαλάουα!»
Πιάνουμε αμέσως δουλειά και σε δέκα λεπτά όλο το ηχομονωτικό έχει καθαρίσει από την παλιά μεμβράνη.
« Πάω μέχρι το Caraibe Marine να αγοράσω τις βίδες για να βάλουμε το Hydrovane, αύριο » λέει ο καλός μου και βγαίνει στην προβλήτα. Συνεχίζω με τα λάστιχα.
17.30 Ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει, δύσκολο να τελειώσω με το λιγοστό φώς. Κοιτάζω προς τον ουρανό, ένα βαρύ σύννεφο πλησιάζει. Τρέχω να προλάβω να βρώ το κάλυμα και να σκεπάσω το βαρκάκι. Ο Γιώργος έρχεται τρέχοντας κι αυτός. Καλύπτουμε το zodiac με την αδιάβροχη θήκε του και για σιγουριά βάζουμε και ένα αδιάβροχο τεντάκι από πάνω και τα δένουμε με μακρύ σχοινί. Προλαβαίνουμε ίσα ίσα πριν αρχίσει η μπόρα. Σκοτεινιάζει. Στις 19.00 περιμένουμε την Μαρία και τον Σταύρο και πρέπει   να μαγειρέψω.
…..