Ημερολόγιο Φιλίζι

Σάββατο 23 Απριλίου 2022

Malolo bay, Φίτζι

Ο ήλιος  ανατέλλει. Η ψαλμωδία της Μεγάλης Παρασκευής «Ω, γλυκύ μου Έαρ» δίνει  ένα τόνο  ακόμα πιο βαθύ στο μεγαλειώδες κόκκινο  του ουρανού. Ο καπετάνιος μου  κι εγώ, σκυμμένοι πάνω από το χάρτη  του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, μελετάμε το ταξίδι. Σε λίγες μέρες αποπλέουμε για νησιά μακρινά, μυθικά.

Πρώτος προορισμός μας η Νέα Καληδονία, νησιωτική χώρα εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς με άρωμα Γαλλίας, που άνοιξε πρόσφατα τα  σύνορα της μετά από δυο χρόνια. Αυτό θα είναι ένα ταξίδι  700 ναυτικών μιλίων, δηλαδή  5-6 ημερών,  ανάλογα με τον άνεμο. Τους επόμενους  τρεις μήνες, θα ταξιδέψουμε εκεί, στην μεγαλύτερη λιμνοθάλασσα  του πλανήτη, για να γνωρίσουμε την συναρπαστική θαλάσσια ζωή, τους ανθρώπους και τον τόπο. Μετά θα αποπλεύσουμε για τα νησιά Βανουάτου, που θα ανοίξουν τα σύνορα τους την 1^η Αυγούστου. Και το Νοέμβριο, πριν αρχίσει η εποχή των κυκλώνων, θα συνεχίσουμε για την Αυστραλία.

-«Από την Noumea  της  Nέας Καληδονίας ως το Port Villa,του Vanuatu, είναι απόσταση 300 ναυτικά μίλια, 2-3 μέρες.  Από εκεί ως το Brisbane της Αυστραλίας 1.000 ΝΜ ακόμη»

Η μέρα της αναχώρησης μας πλησιάζει, μόλις βρεθεί το κατάλληλο παράθυρο καιρού. Είμαστε ενθουσιασμένοι κι αγχωμένοι μαζί, γιατί κάθε φορά που λείπουμε μήνες από το Φιλίζι, νιώθουμε μια σχετική ανασφάλεια.  Μαζί με τον ενθουσιασμό για τους νέους τόπους, που περιμένουν να τους ανακαλύψουμε, νιώθουμε την  μελαγχολία του αποχωρισμού. Ζήσαμε πάνω από 20 μήνες στα νησιά Φίτζι, αγαπήσαμε  την όμορφη χώρα, τους  φιλόξενους ανθρώπους  με το φωτεινό χαμόγελο και την ανοιχτή καρδιά, την «οικογένεια» μας  στην  Vuda marina, τους φίλους μας. Ταξιδέψαμε σε πολλά νησιά, πάνω από 2.000 ναυτικά μίλια, βρεθήκαμε σε χωριά όπου ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει, γνωρίσαμε υπέροχους ανθρώπους, κάναμε φίλους, κολυμπήσαμε μαζί με φάλαινες, με διαβολόψαρα manta rays, με καρχαρίες, με υπέροχα τροπικά ψάρια, σε κοραλλιογενείς υφάλους συναρπαστικής ομορφιάς. Ζήσαμε δυο δυνατούς κυκλώνες  και γλυτώσαμε.  Ενόσω  η ανθρωπότητα  δοκιμαζόταν από την τρομακτική πανδημία του Covid 19,  τα Φίτζι μας φιλοξένησαν και μας προστάτευσαν και θα είμαστε  για πάντα ευγνώμονες για αυτό.

Πέρασε ήδη μια εβδομάδα που ζούμε στο  Φιλίζι και νιώθω  σαν να μην φύγαμε ποτέ. Η ζωή μας έχει βρει ρυθμό θαλασσινό, έχει επανέλθει στην γνωστή καθημερινότητα.  Αγκυροβολημένοι άλλοτε στο  κόλπο του Musket,  άλλοτε στους κοντινούς υφάλους, κάνουμε  ένα σωρό δουλειές προσπαθώντας να επαναφέρουμε το σκάφος σε πλήρη λειτουργικότητα μετά την μακριά παραμονή (wintering) στο καρνάγιο. Είναι σπουδαίο  ότι  κάνουμε  επισκευές  μόνοι μας, ο καπετάνιος μου κι εγώ γιατί έτσι μπορούμε να δουλεύουμε και να βρισκόμαστε συγχρόνως στην άγκυρα, κάνοντας  μια βουτιά για δροσιά κάθε τόσο.

Εννοείται ότι  οι «μεγάλες» δουλειές έγιναν ενόσω το Φιλίζι ήταν στο καρνάγιο της μαρίνας Vuda, σέρβις στην μηχανή Yanmar, στην γεννήτρια και φυσικά το βάψιμο των ύφαλων με μουράβια (antifouling). Φέτος μάλιστα κάναμε κάτι που σκεπτόμασταν από καιρό, περάσαμε με μουράβια την λευκή ίσαλο γραμμή του σκάφους, που  ήταν πρόβλημα τα τελευταία χρόνια αφού το Φιλίζι ως σκάφος ωκεανοπόρο  και όχι αναψυχής, είναι πιο γεμάτο και πιο βαρύ, με αποτέλεσμα η παλιά λευκή ίσαλος  να βρίσκεται συχνά μέσα στη θάλασσα και να βρωμίζει από φύκια και στρειδόνα (barnicles).  Έγιναν ωραίες δουλειές, φέτος.   Με την πολύτιμη  βοήθεια του  ολλανδού ιστιοπλόου Heinze (s/y Nok) ολοκληρώσαμε την αναβάθμιση του ηλεκτρικού συστήματος του σκάφους που ξεκίνησε πέρυσι:  ηλιακό  panel SunPower 330W, κι από Victron Energy   τα MPPT Controller, BMV Battery Monitor, Battery Ιsolator, inverter 250 W  και 3 νέες μπαταρίες AGM  110Ah. Έχουμε φτάσει σε μια καλή ισορροπία ενέργειας. Ο ανιδιοτελής και γενναιόδωρος Heinze ή Νοκ όπως  τον φωνάζουν οι περισσότεροι για ευκολία, έσωσε πολλούς στην μαρίνα με τις γνώσεις του. Κι εκτός από όλα τα άλλα, μας βοήθησε να   χαρτογραφήσουμε τα ηλεκτρικά του Φιλίζι! Ιδιοφυής με πολύ γρήγορη σκέψη ο Νοκ και  δεν  ήταν πάντοτε  εύκολο να παρακολουθούμε τις τεχνικές του «διαλέξεις». Εγώ, ένιωθα συχνά το  μυαλό μου να βγαίνει Νοκ out

Στις 11/4 ζήσαμε μια αξέχαστη εμπειρία. Μαζί με φίλους από την μαρίνα, πήγαμε βόλτα με το Uto Ni Yalo, ένα παραδοσιακό πολυνησιακό δικάταρτο κανόε «Vaka Moana” (βάρκα του ωκεανού) με μήκος 72 πόδια. Το Uto Ni Yalo μαζί με 6 ακόμη  ίδια κανόε,   κατασκευάστηκαν το 2010 στην Νέα Ζηλανδία. Ο  στόλος  των 7 κανόε, που ονομάστηκε Te Mana o Te Moana, δηλαδή πνεύμα του ωκεανού, διέπλευσε  τον Ειρηνικό  αναβιώνοντας την παραδοσιακή τεχνική ναυσιπλοΐας των Πολυνήσιων θαλασσοπόρων.

Είχαν πλήρωμα  από 11 νησιωτικές χώρες του Ειρηνικού, Νησιά Κουκ, Κιριμπάτι, Τόνγκα, Φίτζι, Παπούα Νέα Γουινέα, Γαλλική Πολυνησία, Σαμόα, Νησιά του Σολομώντα, Νήσο του Πάσχα, Νέα Ζηλανδία, Βανουάτου και στόχο την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων  για την  προστασία του Ωκεανού.

Η δική μας κρουαζιέρα διήρκεσε μόνο τρεις ώρες, μα η γνωριμία με το σκάφος, το πλήρωμα κι οι ιστορίες που ακούσαμε άξιζαν πολύ. Το δειλινό εκείνο ο ουρανός πήρε ένα εκπληκτικό χρώμα, φαινόμενο που πρέπει να οφείλεται στην έκρηξη του ηφαιστείου Tanna, στα  νησιά Βανουάτου, 450 NM δυτικά. Μετά έγινε κατακόκκινος, όπως και χθές, θέαμα εκπληκτικό.

Στις 12/4  το Φιλίζι μπήκε ξανά στο νερό και παρά την αγωνία μου- έμεινα άυπνη σχεδόν  την προηγούμενη νύχτα –  όλα πήγαν καλά!

Την Παρασκευή 15/4 μετακομίσαμε τα πράγματα μας από το ξενοδοχείο. Πριν φύγουμε, ο  καλλίφωνος Inia  που εργάζεται εκεί  και γνωριζόμαστε πάνω από δυο χρόνια, μας προσκάλεσε σε μια εκδήλωση με τοπικούς χορούς και τραγούδια. Ήταν μια βραδιά αποχαιρετισμού, όμορφη  και  συγκινητική

Μετά από 9 μήνες σε σπίτια  σε σταθερό έδαφος, με άνετα διπλά, «κανονικά» κρεββάτια και  στο king size bed  του ξενοδοχείου First Landing, όπου χάναμε ο ένας τον άλλο, απόψε επιστρέφουμε στο  Φιλίζι, στο «πλωτό μας σπίτι» και κοιμόμαστε στην καμπίνα μας.  Με λίκνισμα γλυκό, με νανούρισμα από τον απαλό παφλασμό της θάλασσας και το τραγούδι του ανέμου, κοιμηθήκαμε ύπνο γαλήνιο και βαθύ στο μικρό, τριγωνικό κρεββάτι της πλώρης, το πιο αγαπημένο κρεββάτι της ζωής μας!

Το  πρωί του Σαββάτου 16 Απριλίου, ήρθαν στο Φιλίζι ο Δανός Niels,η Ταϊλανδή γυναίκα του Mai με τα δίδυμα αγόρια τους (sy Malemuk). Είναι νέοι στα Φίτζι και χρειάζονται   να τους δώσουμε πληροφορίες για αγκυροβόλια στα νησιά. Η Mai σημειώνει στο ipad  τα σημεία που της δείχνει ο Γιώργος.  Δίνω δώρο στα αγόρια, 6 χρονών, μια μπάλα μικρή υδρόγειο.

Οι δίδυμοι δεν μας έχουν μιλήσει ποτέ, κάτι που ίσως εξηγείται λόγω της πολυγλωσσίας στην ζωή τους. Μεγάλωσαν στην Σιγκαπούρη όπου όλοι μιλούν Αγγλικά, πήγαιναν σε Γερμανικό σχολείο, η μητέρα τους μιλάει Ταϊλανδέζικα  κι ο πατέρας τους Δανέζικα. Άντε γειά. Προσπαθώντας να τους κινήσω  το ενδιαφέρον, τους  κάνω ερωτήσεις γεωγραφίας και διαπιστώνω με  μεγάλη έκπληξη ότι γνωρίζουν που βρίσκονται όλες οι χώρες που ρώτησα! Και είναι μόνο έξι ετών!

-«Χρησιμοποιείται το Ovital maps?”, με ρωτάει ο Niels.

Τί μου θύμισε ο άνθρωπος, είναι πολύ μεγάλη απώλεια. Η εφαρμογή Ovital maps,  σπουδαίο εργαλείο  ναυσιπλοΐας, μας έσωζε όποτε πλέαμε σε επικίνδυνα νερά, από την Γαλλική Πολυνησία ως τα Φίτζι. Δυστυχώς σταμάτησε να λειτουργεί πριν από 12 μήνες περίπου. Συνδύαζε την   ακρίβεια  των χαρτών Google, με real time στίγμα  σκάφους  μέσω GPS και όλα αυτά σε  off line mode (στα μέρη που ταξιδεύουμε σπάνια  υπάρχει σήμα ιντερνέτ). Ήταν καταπληκτικό!

-«Ναι, μα…»,  απαντάω.

-«Θα σου δείξω τον τρόπο πώς να την κάνεις να λειτουργήσει  ξανά! Έλα, μπες στην εφαρμογή. Τώρα, πάτα  το Scan QR», λέει ο Neils και φέρνει το κινητό του κοντά στο δικό μου. Η κάμερα του iPhone μου διαβάζει το  QR code. Ο χάρτης Google αρχίζει να φορτώνεται.

-«Μας έσωσες! Ευχαριστώ!!!». Η χαρά μου είναι μεγάλη. Νέα Καληδονία ερχόμαστε με Ovital!

Λίγη ώρα αργότερα αποπλέουμε για το Fantasy island, δίπλα στο Denarau. Εκεί πάμε  στο party του TC  (sy Ximula – Σιγκαπούρη) στο καινούργιο του σπίτι.  Συναντήσαμε  φίλους πολλούς, τους κινέζους Vincent και Bonnie που γνωρίσαμε στην Fulaga και επίσης τον Rene (sy Blue Spirit – Όλλανδία),  τον Martin (sy Vava’u – Γερμανία) στους οποίους  έδωσα το QR code για το Ovital και χάρηκαν πολύ!

Ήταν και οι  φίλοι  από το  sy Olena (Ελβετία) Stefane & Laure  που  κάνουν τον γύρο του κόσμου μαζί με τα τρία παιδιά τους Elina (15), Cyliane (13)  και Timeo (11). Η Laure είναι αγχωμένη,  πρέπει να φύγουν άμεσα γιατί έληξε η visa  τους στα Φίτζι.  Το μεγάλο τους  πρόβλημα είναι οτι  λήγουν και τα διαβατήρια των τριών παιδιών. Τους τελευταίους μήνες κάνουν αγώνα για να  βρουν λύση πού θα ανανεώσουν τα διαβατήρια, όπως κι εμείς (βλέπε προηγούμενο blog post),  πριν από λίγους μήνες.  Ελλάδα -Ελβετία 1-1. Τελικά θα τα ανανεώσουν στην Νέα Καληδονία κι  αποπλέουν σε λίγες μέρες.   Ζητάω από την Laure πληροφορίες για τη διιαδικασίa εισόδου στη χώρα και υπόσχεται να μου προωθήσει τα email. Στα γαλλικά αλλά θα τα καταφέρω! Έχω ήδη  ξεκινήσει πρακτική  στην γλώσσα  διαβάζοντας στα γαλλικά την Νίκη του Χωμενίδη στο kindle.

Την Κυριακή 17 Απριλίου, ημέρα  καθολικού Πάσχα,  πλεύσαμε με  απόλυτη μπουνάτσα ως τον εξωτερικό barrier reef του Malolo, ρίξαμε άγκυρα δίπλα στο πλωτό restaurant-bar Cloud 9 (που σημαίνει state of bliss) κι ανεβήκαμε  στον 7^ο ουρανό βουτώντας στα ρηχά, διαυγή νερά του υφάλου. Για φαντάσου! Το προηγούμενο  θαλασσινό κολύμπι μας  ήταν στην Αίγινα, ανήμερα των Φώτων. Το επόμενο σήμερα ανήμερα Πάσχα. Ούτε τάμα  να το είχαμε.

Πέμπτη 21/4

Πολύ δημιουργικές ημέρες, κάναμε ένα σωρό δουλειές  ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά, καλλωπιστικά κι ως εδώ όλα πάνε καλά. Στείλαμε  email στην αρμόδια συνοριακή υπηρεσία της  Νέας Καληδονίας και αυτοί μας έστειλαν οδηγίες. Ανέβασα τον καπετάνιο μου ως την κορυφή του καταρτιού κι αντικατέστησε  το tricolor (φως πορείας και αγκυροβολίας). Η  πιο δύσκολη δουλειά τελικά, είναι   να τακτοποιήσουμε  τα πράγματα στις καμπίνες.  Η σωστή οργάνωση του χώρου είναι ένας αγώνας συνεχής, και άνισος, ένα παιχνίδι μυαλού και υπομονής.  Πώς   να χωρέσουν τόσα  πολλά πράγματα σε έναν σκάφος από όπου δεν πρέπει να λείπει τίποτα σε ώρα ανάγκης? Στο Φιλίζι έχουμε σχεδόν τα πάντα, έξτρα πανιά ιστιοπλοϊκά, ανταλλακτικά, τέντες σκίασης, βαλίτσες, ποδήλατα, εργαλεία, φάρμακα, τρόφιμα, παιχνίδια & εξοπλισμό θαλάσσης, σωστικά μέσα, σεντόνια κουβέρτες, ρούχα ζεστά, ρούχα καλοκαιρινά. ;Oλα πρέπει να έχουν προβλεφθεί και όλα να υπάρχουν σε ποσότητα ικανή για μέρες. Αυτή τη φορά ευτυχώς  καταφέραμε να τακτοποιήσουμε με σχετική ηρεμία. Σπάνιο.

Καθίσαμε στο cockpit για να φάμε δείπνο. Έχουμε αγκυροβολήσει κοντά στο sandbar και είμαστε μόνοι Το φεγγάρι δεν  ανέτειλε ακόμη, η  ησυχία της νύχτας  διακόπτεται κάθε τόσο από παφλασμούς, η θάλασσα εδώ σφύζει από ζωή. Ξαφνικά, μια ασημένια αντανάκλαση σχίζει το σκοτάδι, κι ένα ψάρι μεγάλο κοντά ένα κιλό πετάγεται από το νερό, περνά σαν βολίδα μπροστά από τον Γιώργο, χτυπάει με δύναμη  στην ανοξείδωτη σωλήνα του spray-hood σκορπίζοντας λέπια, περνά από μπροστά μου κι πέφτει  ξανά στη θάλασσα. Φωτίζουμε με τον δυνατό φακό,  στην επιφάνεια επιπλέουν αμέτρητα μικροσκοπικά ψαράκια και ένα μωρό ψάρι τρομπέτα. Το ιπτάμενο ψάρι  δεν φαίνεται πουθενά,. Eλπίζω να επέζησε.

Σάββατο 23 Απριλίου

Ο ουρανός καθαρός σήμερα,  ημέρα ηλιόλουστη με τέλεια ορατότητα, ιδανική για sailing test. Κάνουμε ιστιοπλοΐα γύρω από τον ύφαλο του Malolo και  δοκιμάζουμε τα πανιά μας. Όλα  καλά εκτός του ότι βρήκαμε μια εγκαταλελειμμένη  σφηκοφωλιά στην βάση της μαΐστρας. Πλέουμε νότια από το  νησί, κάτω από τον γαλανό ουρανό και τον καυτό ήλιο.  Με άνεμο απαλό, το Φιλίζι πλέει  με πανιά ανοιχτά κι  ο καπετάνιος μου τιμονεύει στο στενό πέρασμα ανάμεσα στο καταπράσινο νησί με τις χρυσές αμμουδιές του και τους κοραλλιογενείς υφάλους με τα ρηχά, σμαραγδένια νερά.   Ρίχνουμε άγκυρα στον δυτικό ύφαλο. Το μέρος το γνωρίζουμε καλά, έχουμε  κολυμπήσει ξανά εδώ. Άραγε τα ψάρια, τα κοράλλια μας θυμούνται?   Αχ,  η οικειότητα, αυτή η απάτη.

17.30 Επιστρέφουμε στο  sandbank και ρίχνουμε άγκυρα. Ο ύφαλος  εδώ ονομάζεται έτσι γιατί όταν έρχεται το low tide  (άμπωτη), εμφανίζεται ξαφνικά μέσα από τη θάλασσα – σαν μαγική εικόνα – μια λωρίδα λευκής άμμου, ένα νησί από άμμο. Και απόψε θα μαζευτούμε εκεί για ποτάκι στο ηλιοβασίλεμα.

18.00 Ο ήλιος χαμηλώνει στην δύση. Η λωρίδα άμμου εμφανίστηκε και μεγαλώνει,  είναι  100 μέτρα μακριά και  ως 10 μ πλατιά. Η μια  μετά την άλλη πλησιάζουν οι βάρκες, ο Kurt από την Καλιφόρια με την Carol Anne  από τον Καναδά, κάποιοι άγνωστοι νέοι, όμορφοι και ηλιοκαμένοι, σίγουρα surfers. Σε λίγο έρχεται η οικογένεια του sy Pu’uhonua (Life of Pu), από την Αυστραλία, ο Brad, η  Cass και τα τρία αγόρια, που θα φύγουν την ερχόμενη εβδομάδα για την Νέα Καληδονία. Μιλάμε με την Cass που  συμπαθώ πολύ. Ό άνδρας της κι εκείνη, είναι γεμάτοι χαρά κι ευγνωμοσύνη  που θα ξεκινήσουν από τα Φίτζι για να εξερευνήσουν τον πλανήτη μαζί με τα παιδιά τους. Είναι κάτι που σχεδίαζαν  και οργάνωναν ήδη  από 15 ολόκληρα χρόνια, πριν καν αυτά γεννηθούν. Τα παιδιά δεν ακολουθούν απλά αλλά το απολαμβάνουν απόλυτα. Καθώς φαίνεται, το όνειρο των γονιών  έγινε η δική τους ονειρική πραγματικότητα.

Κρατώντας ένα ποτήρι  αυστραλέζικο κρασί, ο Kurt μιλάει  για  ένα άρθρο που διάβασε πρόσφατα, γραμμένο από τον σπουδαίο Jimmy Cornell,  που έγραφε ότι σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή, περίπου 40.000 άνθρωποι  ζουν σε ιστιοπλοϊκά σκάφη ταξιδεύοντας στις θάλασσες του πλανήτη, ένα  ελάχιστο ποσοστό σε σχέση με τα δισεκατομμύρια  της Γης

-«Αυτός ο μικρός πληθυσμός  είναι η Φυλή μας.  Άνθρωποι όπως εμείς, με παρόμοιο τρόπο σκέψης  που επέλεξαν να ζουν αυτή την ζωή. Είναι  η Φυλή των Ταξιδευτών του Ωκεανού», λέει ο Kurt χαμογελώντας

Τα τρία αγόρια  ξεφορτώνουν από τη βάρκα λίγα ξερά κλαδιά  φοινικόδεντρου. Ο  πατέρας τους  βοηθά   κι ανάβουν   φωτιά.

Ο καπετάνιος μου κουβεντιάζει με τους άλλους, χαλαρός κι ευτυχής.

Κλείνω τα μάτια μου για να κλειδώσω την εικόνα, να την κρατήσω για πάντα, ο Γιώργος, ο ωκεανός, η αμμουδιά και  η θαλασσινή φυλή μας, η Φυλή  των Ταξιδευτών του Ωκεανού.