DAY 16 (3/JULY/2017)
06.30 7°14’ S  124°24 W Βαριά σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό. Άπνοια και ασταμάτητη βροχή. Με την ευκαιρία, πλένουμε το κόκπιτ με κουβάδες θαλασσινό νερό, τρίβουμε με βούρτσα το ντεκ και αφήνουμε την βροχή να ξεπλύνει το αλάτι. Ετοιμάζουμε πρωινό, με την νοστιμότερη granola του κόσμου, Granola Del Llano, Ecuador– δυστυχώς τελευταίο πακέτο που αγοράσαμε από το St Cristobal. Τρώμε στο – μούσκεμα ακόμα – κόκπιτ, παρακολουθώντας ένα θαλασσοπούλι να κάνει εκπτηκτικές πτήσεις. Ένας αξιοθαύμαστος πιλότος.

08.30 Γράφουμε email στον Πάτρικ, τον single handed sailor που γνωρίσαμε στο Shelter Bay του Παναμά. Όταν το σκάφος του Traveller πέρασε το κανάλι, πήγαμε μαζί για να βοηθήσουμε σαν line handlers,– κάθε ιστιοπλοικό είναι υποχρεωμένο να έχει τέσσερεις χειριστές για τα σχοινιά εκτός από τον καπετάνιο του. Αποχαιρετιστήκαμε έξω από το Balboa Yacht Club, εκείνος θα συνέχιζε μόνος για το San Fransisco, ένα ταξίδι 5.000 ναυτικών μιλίων που υπολόγιζε πως θα διαρκέσει δυο μήνες. Δυο μήνες μόνος εν πλω, μόνος στα 76 του χρόνια. Απίστευτος άνθρωπος. Μετά γράφουμε μειλ στον Gaetan της Caraibe Marine στην Μαρτινίκ. Ρωτά πού να μας στείλει το ανταλλακτικό για την επισκευή της μαίστρας. Άραγε στην Ταιτή? Μήπως θα μπορούσε να μας το στείλει στην Nuku Hiva? Θα μπορέσουμε άραγε να το αντικαταστήσουμε μόνοι μας? Το τρίτο email ειναι για το δελτίο καιρού και η απάντηση έρχεται άμεσα. Ο άνεμος θα παραμείνει Ανατολικός –Νοτιοανατολικός και αύριο θα πέσει η ένταση και θα γίνει περισσότερο Νοτιοανατολικός. Ας είναι όπως θέλει. Μπουρίνια να μην έχει. Ανησυχώ για τον βασιλικό μας, πολλά φυλλαράκια έπεσαν σήμερα.
10.30 Βροχή, σύννεφα, βροχή, κούνημα, άπνοια. Πέρασα μια ώρα έξω στο κόκπιτ να μουσκεύω με το ψιλόβροχο, δεν ήθελα ν’ ανοίξω το χατς μην ξυπνήσω τον Γιώργο. Στο τέλος δεν άντεξα, άνοιξα το χατς, μπήκα μέσα και ξύπνησε. Ανοίγουμε την τζένοα, σβήνουμε μηχανή: άπνοια. Πάμε με 3 kts ταχύτητα, το πανί χτυπιέται και το κούνημα κάνει το κάθε μας βήμα άσκηση θάρρους. Μαζεύουμε την τζένοα, ανάβουμε μηχανή.
11.00 Πεινάσαμε. Ζεσταίνω τα μακαρόνια από χτές και η νοστιμιά τους μας φτιάχνει το κέφι. Ανησυχώ για τον Γκαλαπαγκένιο μας βασιλικό. Το κύμα που τον έβρεξε χθές του έκανε κακό. Βρήκα πολλά φυλλαράκια του πεσμένα στο πάτωμα. Ξαπλώνω στον καναπέ και κοιμάμαι βαριά.
13.00 Πλέουμε ξυλάρμενοι (τα πανιά μαζεμένα) με την μηχανή να δουλεύει. Άπνοια, κύμα και ψιλόβροχο. Σε μια ανάπαυλα της βροχής, βγάζουμε τα ρούχα να στεγνώσουν μα, πριν περάσουν πέντε λεπτά η βροχή ξαναρχίζει. Είμαστε πολύ, πολύ κουρασμένοι. Ο Γιώργος ξαπλώνει μέσα στον καναπέ. Μένω στο κόκπιτ με το αδιάβροχα. Δυό θαλασσοπούλια μας τριγυρίζουν. Αναρρωτιέμαι άν μας αντιλαμβάνονται και πώς. Σύννεφα, σύννεφα παντού. Όμως χαμηλά στον ορίζοντα, στα ανατολικά, βλέπω μια πινελιά γαλάζια στον ουρανό. Λες?
15.00 Κούνημα και μηχανή. Κύματα μεγάλα μας ακολουθούν. Ο Γιώργος διαβάζει το appendix από το βιβλίο του Moitessier και είναι εντελώς απορροφημένος.
17.00 Σαν να φύσηξε δυνατά ο Αίολος, ο θεός του ανέμου και τα σύννεφα διαλύθηκαν με μιας! Είναι πραγματικά δύσκολο να πιστέψουμε πως είναι η ίδια μέρα όπως λίγες ώρες πριν. Ανατολικός άνεμος 10 kts φουσκώνει το πανί μας και επιτέλους σβήνουμε την μηχανή. Ετοιμάζουμε τσάι μαλωτήρα και βάζουμε ελληνική μουσική στο stereo.
18.00 Αυτά τα ηλιοβασιλέματα του ωκεανού, το ένα πιο όμορφο απ’ το άλλο. Ο ήλιος πέφτει θεαματικά, κάτω από βαριά σύννεφα. Ανοίγουμε το bimini. Το φεγγάρι είναι ψηλά και ο ουρανός, που έχει πάρει το χρώμα της λεβάντας, είναι όλος δικός μας. Ξαπλώνουμε ανάσκελα κοιτάζοντας τα χρώματα και τα περαστικά συννεφάκια. Είμαστε τόσο χαρούμενοι που ο καιρός άλλαξε
-«Τί θα έλεγες να βλέπαμε μια ταινία?», ρωτάω
-«Με χαρά! Πάω να ετοιμάσω pop corn?”
21.00 Το pop corn ήταν απολαυστικό,το ίδιο και η ταινία, μα σταματάμε την προβολή πριν τελειώσει γιατί είναι ώρα να αρχίσουμε βάρδιες και ύπνο εκ περιτροπής, άν θέλουμε να βγάλουμε την νύχτα. Φέρνουμε έξω το sleeping bag, ύπνος με θέα τον ουρανό. Σε λίγο όλος ο θόλος έχει καλυφθεί από μια ελαφριά νέφωση, και το φεγγαράκι έχει ένα κίτρινο – κόκκινο δαχτυλίδι γύρω του. Το Φιλίζι ίσα που κουνάει διασχίζοντας την χλωμή θάλασσα. Κάνω τις ασκήσεις μου για να κρατηθώ.
22.30 Ο καπετάνιος ξυπνά και σηκώνεται αργά κάνοντας προσπάθεια. Ξαπλώνω. Η μουσική παίζει δυνατά. Κοιτάζω πάνω τη όμορφη εικόνα, το φωτεινό σύννεφο, το δαχτυλίδι γύρω απ’ το φεγγάρι. Αν κλείσω τα μάτια μου γρήγορα, μπορεί άραγε να την ονειρευτώ?

Τρίτη 4 Ιουλίου, 2017.
01.15 Πόσο μα πόσο δύσκολα σηκώνομαι. Πάω στο μπάνιο παραπατώντας και ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου. Βγαίνω έξω. Εντάξει είμαι, σκέφτομαι, θα αφήσω τον καπετάνιο μου να κοιμηθεί τρείς ώρες, ως τις 4 πμ και μετά θα ξαναπέσω. Ανάβω το φως του plotter, απομένουν ακόμα 774 ΝΜ ως την Hiva Oa. Ανάβω την μηχανή για να φορτίσουν οι μπαταρίες.
03.30 Πλεύση γλυκειά, ταχύτητα 5kts και ελάχιστο κούνημα. Υπέροχη αλλαγή. Η σελήνη δύει κρυμένη πίσω από ένα βαρύ σύννεφο, μου την έκλεψε το άτιμο. Φέρνω την κιθάρα μου, και παίζω επιτέλους μετά από δυο μέρες. Τα παιδιά από τα άλλα σκάφη μας έγραψαν πως έχουν βαρεθεί. Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι λίγο παραπάνω ύπνο. Μια χαραμάδα στο σύννεφο, και μια πορτοκαλιά ακτίδα φεγγαριού μας φωτίζει.
Το kettle κάτω σφυράει, έβρασε το νερό. Φτιάχνω τσάι, έτσι για την ζεστασιά της παρέας του, τώρα που το φεγγάρι με αφήνει μόνη στην συννεφιασμένη νύχτα. Κιθάρα ξανά, προσπαθώ να μάθω να παίζω το καινούριο κομμάτι το Let’s sail west, μα δεν βρίσκω τα σωστά ακόρντα και το παίζω σε λάθος τόνο. Δεν το έχω με την κιθάρα, όλα δύσκολα γίνονται. Θα είμαι για πάντα αρχάρια. Θυμάμαι πώς μου ήρθε η ιδέα της κιθάρας. Ηταν ένα πρωινό πριν από μερικά χρόνια και πηγαίναμε στην Γαύδο, στην Κρήτη. Είχαμε, θυμάμαι βγεί άυπνοι από το ονονύκτιο ταξίδι με το πλοίο της γραμμής και το ξημέρωμα σταματήσαμε σε ένα χωριουδάκι για καφέ. Ο καφετζής, ένας καλοστεκούμενος γέροντας, άνοιγε εκείνη την ώρα το καφενείο του. Μας έφτιαξε καφέ, κέρασε παξιμαδάκι και ως να καπνίσουμε εμείς τα τσιγάρα μας (τότε ακόμα είμασταν καπνιστές), έβγαλε την κιθάρα του έπαιξε και τραγούδησε υπέροχα. Όταν σταμάτησε τον χειροκρότησα με ενθουσιασμό
-«Τί όμορφο! Παίξτε μας ένα ακόμα!», είπα καμαρώνοντάς τον που έπαιζε ακόμα σε τέτοια ηλικία . Φαινόταν πάνω κοντά στα ογδόντα .
-«Σ’άρεσε κοπελιά?», είπε χαρούμενος εκείνος. «Δεν πάνε πολλά χρόνια που μαθαίνω να παίζω, πέντε μόνο». Μείναμε άφωνοι. Μετά το σκεφτόμουν. Άν αυτός ξεκίνησε να μαθαίνει στα 70 του εγώ στα 35 μήπως…?
03.30 Ελπίζω ο άνεμος να μην πέσει περισσότερο, η τζένοα χτυπά. Πλέουμε με ταχύτητα 4,5 kts, με τον άνεμο από τις 140°, ήδη αρκετά πιο νότια από την πορεία μας. Τραβάω το σχοινάκι της Hydrovane να ορτσάρουμε λίγο ακόμα και να πάρουμε ταχύτητα. Όχι οτι με πειράζει που ταξιδεύουμε αργά. Το μωρό μου δεν θέλω να ξυπνήσει.
04.50 Ο Γιώργος ξυπνάει και λέει πως τον πονάει η μέση του, δυστυχώς. Κοιμάμαι 5.00 -6.45’.
06.00  7°40’S 126°24’W Διανύσαμε 123 ΝΜ το 16ο εικοσιτετράωρο. Ξοδέψαμε 10 lt νερό
Ώρες ύπνου Καρίνα1,45’+2,30’+1,45’=6,00 Γιώργος 1,30’+1,15’+4,00+1,00=7,45

DAY 17 (4/7/17)
10.00 Ο καλός μου ξεκουράζεται. Πλέουμε με 5,5 -6,5 kts στις 260°, καρφί στην πορεία μας δηλαδή, με τον άνεμο από τις 130°. Ο ουρανός έχει ένα απίστευτο, σχεδόν τυρκουάζ χρώμα και κάμποσα λευκά cumulus. Η θάλασσα ολοζώντανη μας σπρώχνει με αφρισμένα κύματα προς τις Μαρκίζες.
11.20 Καθάρισα και έβρασα τις τελευταίες μας πατάτες. Φοβερή άσκηση για τα πόδια, η όρθια στάση στην πλεύση. Φαίνεται για αυτό οι αγγλόφωνοι χρησιμοποιούν την έκφραση «sea legs” για να περιγράψουν την εξοικίωση με την ζωή στο σκάφος.
12.30 Μαγείρεψα φασόλια με γάλα καρύδας, τζίντζερ και πιπεριές. Νοστιμότατο. Ο καλός μου ξυπνάει με το που σβήνω την φωτιά στην κουζίνα. Τρώμε στο τραπέζι μέσα στο σκάφος βλέποντας την υπόλοιπη ταινία από χθες βράδυ. Και το Φιλιζάκι ταξιδεύει με τον Captain Stubby.
18.20 Αυτό το κάθαρμα η δύση… Ο ήλιος, κατακόκκινη φλογισμένη σφαίρα βυθίζεται αργά – αργά στον ορίζοντα. Ένα λεπτό σεντόνι από νέφη καλύπτει τον ουρανό. Μαζεύουμε το bimini και αμέσως η ματιά μας πετά ελεύθερη, πάνω, γύρω παντού. Μαγεία. Ετοιμάζω τσάι. Ο καλός μου είναι ταλαιπωρημένος, η ιστορία αυτή με την μέση του τον έχει καταβάλλει. Ώρα για κιθάρα. 8-10μμ κοιμάμαι στον καναπέ.
22.15 Βγαίνω για βάρδια. Ευτυχώς δεν έχει βρέξει παρ’ όλη την συννεφιά. Ο ουρανός είναι φωτεινός, το φεγγάρι, μεγάλο πια, διακρίνεται καθαρά μέσα από το νέφος. Φορά πάλι το κόκκινο δαχτυλίδι του. Έχουμε πορεία 255°, άνεμο 12-15 kts και ταχύτητα 5,6 kts. Υπάρχει ένα ελάχιστο ρεύμα που μας σπρώχνει βόρεια. Απομένουν 664ΝΜ. Οι φίλοι μας με το Freja πρέπει να φτάνουν αύριο βράδυ.

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017.
00.00 Ήσυχη βραδιά. Γράφω email στην Βάσω και την Τάτυ και στις 12.15 ξυπνάω τον Γιώργο. Μπαίνω στο sleeping bag πολύ νυσταγμένη και κοιμάμαι στο λεπτό.
03.00 Με τα χίλια ζόρια με σήκωσε ο καλός μου στις 2.30 πμ για βάρδια, δεν ξυπνούσα με τίποτα. Μα τώρα απολαμβάνω μια παραμυθένια εικόνα, το φεγγαράκι μπροστά απ’ την πλώρη μας, χαμηλά στον ορίζοντα, δίπλα του δυο συννεφάκια και η χρυσή αντανάκλασή του στην θάλασσα. Ποίημα… Ανάβω την μηχανή για να φορτίσουμε. Πώς μπλέξαμε έτσι με τις μπαταρίες? Ο καλός μου πάει να ξαπλώσει. Η μέση του είναι κάπως καλύτερα, λέει.
03.50 Το φεγγάρι, βουτά χλωμή πορτοκαλί σφαίρα στην θάλασσα. Με μιας ανάβουν τ’ αστέρια, όμως δεν είναι το ίδιο. Σε λίγες μέρες θα έχουμε πανσέληνο, σκέφτομαι, και θα πλέουμε όλη την νύχτα μαζί με το φεγγαρόφωτο. Στο μεταξύ, ένα βαρύ σύννεφο μας φτάνει από πρίμα και ξαφνικά η ταχύτητα ανεβαίνει απότομα στα 7,5 kts. Το Φιλιζάκι ορμά πετώντας πάνω στα κύματα, ατρόμητο θαλασσοπούλι. Μετά από δέκα λεπτά το σύννεφο ξεθυμαίνει και το Φιλίζι γίνεται ξανά κύκνος.
04.50 Κατεβαίνω να ελέγξω τις μπαταρίες, η ένδειξη δείχνει 12,31. Αναστενάζω με ανακούφιση, το 12,31 είναι καλύτερο από το 12,12 που είχαμε δει χτες. Και μετά γελάω μόνη μου που σκέφτομαι πως με την μέθοδο του σαλαμιού, λίγο λίγο δηλαδή, αρχίζουμε να συνηθίζουμε την άθλια κατάστασή τους. Πριν δέκα ημέρες η μικρότερη ένδειξη που μας χτυπούσε συναγερμό θα ήταν 12,60.
05.00 Βάζω κινόα να βράσει για το πρωινό. Ο Γιώργος ρωτάει άν όλα είναι καλά.
-«Ναι, κοιμήσου, έχεις άλλη μια ώρα»
06.00 Διανύσαμε 131 ΝΜ στο 17^ο εικοσιτετράωρο. Κατανάλωση νερού 19 λίτρα, αλλά γεμίσαμε πολλά μπουκάλια.
Ώρες ύπνου Καρίνα 2,00’+2,30’+2,20’=6,50’
Γιώργος 1,15’+0,30’+2,00’+2,20=6,05’

DAY 18 (5/7/17)
08.30 8°00’S 128°35W Ξυπνάω και βλέπω τον Γιώργο να κρατά την φωτογραφική μηχανή.
-«Καλημέρα»
-«Καλημέρα! Πρέπει να σου πω τί έζησα την τελευταία ώρα. Καθόμουν στο κόκπιτ και περίμενα να κατέβει ο καιρός στο δορυφορικό. Τότε είδα ένα μεγάλο θαλασσοπούλι να προσγειώνεται στην θάλασσα, δέκα μέτρα μπροστά και δεξιά μας.Το πουλί έκατσε εκεί και ακολουθούσε με το βλέμμα το σκάφος που περνούσε από μπροστά του. Μόλις το προσπεράσαμε, πέταξε, έκανε ένα μεγάλο κύκλο, ξαναπροσγειώθηκε πάλι δέκα μέτρα πιο μπροστά και δεξιά, κάθισε πάνω στο νερό και μας κοίταζε να περνάμε. Αυτό έγινε άλλες δυο φορές και εγώ εντυπωσιασμένος φυσικά με την απίστευτη συμπεριφορά του, πήγα και έφερα την κάμερα. Το πουλί άνοιξε τα φτερά του, άρχισε να κάνει κύκλους γύρω από το Φιλίζι και να επεξεργάζεται τα πάντα, τα πανιά, το κατάρτι, το wind vane και εμένα. Κάθε φορά που πλησίαζε κοντά μου, φρέναρε κάπως με τα φτερά του και μένοντας σε μια απόσταση περίπου τέσσερα μέτρα, με κοιτούσε στα μάτια! Δες τις φωτογραφίες και το βίντεο. Νομίζω πως είναι Nazca booby»(μπούφος Nazca).
Κοιτάζω τις καταπληκτικές φωτογραφίες του πανέμορφου πουλιού. Σκεφτόμαστε πως ίσως να έβλεπε σκάφος με πανιά για πρώτη φορά.
Ανοίγω το σπουδαίο βιβλίο Galapagos – Preserving Darwin’s Legacy και διαβάζω το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο ειδικά στους Nazca Boobies. Τα πουλιά αυτά έχουν συμπεριφορά άξια για μελέτη: την αδερφοκτονία (sibliside) και την “. Διαβάζω συνεπαρμένη, Τα άκουσα περιληπτικά όλα αυτά όταν βρεθήκαμε στα Tuneles στο νησί Isabella των Γκαλάπαγκος αλλά δεν ήξερα τις λεπτομέρειες. Τα ζευγάρια Nazca Boobies γεννούν συνήθως 2 αυγά όμως επιζεί μόνο ένα γιατί το πρώτο πουλάκι που θα βγεί, σκοτώνει το δεύτερο, διώχνοντάς το από την φωλιά και αφήνοντάς το να λιμοκτονήσει. Σε εξετάσεις αίματος που έγιναν σε νεογένητα nazca boobies, βρέθηκε πως έχουν τρείς φορές υψηλότερο επίπεδο τεστοστερόνης από τα νεογέννητα blue booted boobies, κι αυτό εξηγεί εν μέρει την εξαιρετικά επιθετική τους συμπεριφορά. Η αδελφοκτονία μπορεί να φαίνεται πολύ σκληρή μα, στην φύση υπάρχει βαθιά σοφία: καθώς η τροφή είναι πραγματικά δύσκολο να αποκτηθεί στο περιβάλλον που ζούν, οικογένειες με ένα μόνο παιδί σημαίνει γονείς υγιείς, παιδιά με εύρωστους απογόνους και μια αποικία δυνατή! Η δεύτερη συμπεριφορά των nazca boobies, που τα ξεχωρίζει από όλα τα άλλα πουλιά, είναι το NAV (non parental adult visit), η επίσκεψη ξένων ενήλικων πουλιών στις φωλιές με τα μικρά, μια επίσκεψη που καταλήγει κάποιες φορές στον τραυματισμό και τον θάνατο του μικρού! Πάντως άν το πουλάκι επιζήσει, όταν φτάσει σε ηλικία 150 ημερών θα φύγει από την αποικία και για ταξιδέψει σε μέρη μακρινά, και να μάθει να επιβιώνει και να τρέφεται μόνο του. Τα boobies που περνούν με επιτυχία αυτή τη δοκιμασία της εφηβίας, ξαναγυρίζουν στην αποικία για να ζευγαρώσουν. Σκεφτόμαστε πως ο booby μας ίσως βρίσκεται σ’ αυτήν την ηλικία της ανεξαρτητοποίησης. Η μαγική πολυπλοκότητα της Φύσης…
10.00 Ταχτοποιούμε τα σκουπίδια μας, μαζεύτηκαν πολλά πια. Σε μια μικρή σακούλα βάζουμε το χαρτί και σε μια μεγάλη τις πλυμένες και καθαρές συσκευασίες, αλουμίνιο, γυάλινα μπουκάλια, πλαστικά ανακυκλούμενα, κονσέρβες. Ελπίζουμε να βρούμε ανακύκλωση στην Ταιτή. Μετά από 2,5 εβδομάδες εν πλώ, τα πραγματικά σκουπίδια είναι μόνο μια σακούλα τύπου super market, μισογεμάτη. Εννοείται πως τα οργανικά τα πετάμε στην θάλασσα.
Ο καιρός είναι υπέροχος, καθαρός ουρανός και σταθερός άνεμος
01.00 Έρχεται email από το Freja, έφτασαν στην Hiva Oa.
14.00 8°02’S 129°20W Έχουμε ευνοικό ρεύμα 0,5, πλέουμε με full genoa από 120°. Είμαι μέσα και ξεκαθαρίζω φωτογραφίες και βίντεο στον υπολογιστή μου. Πολύ βαρετή δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.
18.30 Βάρδια και ο καλός μου κοιμάται. Άνεμος 13 kts από τις 100 °-120°, αντί να μας έρθει πρίμα γύρισε νότιος ξανά. Προβλέψεις… Ο ήλιος έχει δύσει και ο ουρανός έμεινε γαλάζιος – ροζ με αφράτα συννεφάκια, σαν παιδικό δωμάτιο. Το φεγγάρι μεσουρανεί. Μαζεύω το bimini, δεν θέλω να χάσω ούτε ακτίδα φεγγαρόφωτο απόψε.
20.00 Πλέουμε στο όνειρο. Μαγεία. Ο καλός μου ξυπνά. Πάω στον καναπέ μέσα για ύπνο.
23.00 Ξυπνάω δύσκολα στις 2,30’ ύπνου. Έξω στο κόκπιτ βλέπω όλα τα σχοινιά απλωμένα κάτω.
-«Προσπάθησα να ανοίξω την μαίστρα, η πλεύση μας έχει μεγάλες αποκλίσεις και πιστεύω οτι λείπει το πανί. Όμως δεν τα κατάφερα κόλησε. Και δεν ήθελα να ανέβω στην μάτσα την ώρα που κοιμάσαι…», εξηγεί. Φοβάμαι μην τραυματίσει χειρότερα την μέση του. Αποφασίζουμε να το ξαναδούμε όταν ξημερώσει και πάει μέσα να κοιμηθεί. Βάζω μουσική. Ταξιδεύουμε ωραία με 6,5 – 7,0 kts και άνεμο 13-17 kts (φαινομενικό). Η θάλασσα, ανάλογα με τις μοίρες της γωνίας ανέμου κάθε στιγμή, μια βρυχάται και μια γουργουρίζει, ποδίζω: μπουνάτσα γουργούρισμα, ορτσάρω: αντάρα βρυχηθμός. Όπως πάντα δηλαδή. Κυματάρες μας ακολουθούν. Στον ουρανό που απόψε δεν κρύβει το γαλανό του χρώμα, χαμογελούν τα αστέρια. Και μπροστά μόνο το φεγγάρι, η ασημένια λάμψη του και η ελπίδα της στεριάς.

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017.
01.30 –«Τί ώρα είναι?» μουρμουράει νυσταγμένος ο καλός μου. Το Φιλίζι κουνιέται απότομα, και πέφτω στον καναπέ δίπλα του
-«Ώρα για βάρδια…»
04.00 Πάλι στο κοκπιτ μετά από ακόμη δυο ώρες ύπνο. Ο καπετάνιος με ενημερώνει
-«Θα δεις οτι οι μοίρες αλλάζουν πολύ, 240° σε 270° αλλά είναι που λείπει η μαίστρα, αυτό που σου έλεγα. Πηγαίνουμε πάνω από 7kts κάποιες στιγμές, μα δεν νομίζω πως χρειάζεται μουδάρισμα. Ότι θέλεις με ξυπνάς…»

Βάζω μουσική και δένομαι με τον ιμάντα ασφαλείας. Πολύ κούνημα απόψε.
05.00 Το φεγγάρι κύλισε αργά αργά στον ολοκάθαρο, απόλυτα ασυννέφιαστο ουρανό ώσπου χάθηκε κάτω από την γραμμή του ορίζοντα – πάει να συναντήσει τους κατοίκους της Hiva Oa. Σκέφτομαι τους πολυνήσιους και ανυπομονώ. Η ζωή στην Καραιβική είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, όσον αφορά στις σχέσεις με τους κατοίκους των νησιών, απόλυτα συνυφασμένη με την κουλτούρα τους και με τους περιορισμούς που απέρρεαν από την σχέση τους με τους λευκούς αποικιοκράτες. Στα νησιά του ειρηνικού περιμένουμε κάτι διαφορετικό, εδώ οι λαοί, είναι απόγονοι, ελεύθερων και θαραλέων θαλασσοπόρων, που ταξίδεψαν και εποίκησαν τις άκρες του πλανήτη με μόνα όργανα ναυσιπλοίας τα ουράνια σώματα, τον ουρανό και το ένστικτό τους. Για να γίνουν κάτοικοι μικρών παραδείσων, ειδικά στις Μαρκίζες. Εμείς θα βρεθούμε στα νησιά τους περαστικοί, θα μείνουμε λίγο και μετά θα φύγουμε προς την δύση. Θα ήθελα πραγματικά να τους γνωρίσουμε. Ελπίζω να τα καταφέρουμε…

Δεμένη με τον ιμάντα κάνω τις ασκήσεις μου. Νιώθω πολύ καλύτερα τον αυχένα μου μετά από τόσες μέρες γυμναστική. Ζεστάθηκα, βγάζω το αντιανεμικό και μένω με το t shirt και το γιλέκο. Κοιτάζω τον ουρανό. Η Κασσιόπεια δεσπόζει στα δεξιά μας, ενώ πιο χαμηλά στον ορίζοντα, ο λαμπρός Vega αλλάζει χρώματα σαν φωτορυθμικό, σημάδι οτι υπάρχουν δυνατοί άνεμοι στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Στα ανατολικά, μόλις ανέτειλε ο – αγαπημένος μου – Ορίων, ενώ δίπλα του λάμπει η Αφροδίτη, ακριβώς πάνω στον αστερισμό του Ταύρου. Ούτε αστρολόγος …
06.00   8°17’S 130°51 W Διανύσαμε 137ΝΜ στο 18^ο εικοσιτετράωρο. Κατανάλωση νερού 12lt
Ώρες ύπνου Καρίνα 0,30’+2,30’+2,00=4,30’ Γιώργος 1,30’+2,00+2.00=5,30