DAY 18 (5/7/17)

08.30 8°17’S 130°51 W Ξυπνάω και βλέπω τον Γιώργο να κρατά την φωτογραφική μηχανή.
-«Καλημέρα»
-«Καλημέρα! Έλα να σου πω τί  έζησα την τελευταία ώρα. Καθόμουν στο κόκπιτ και περίμενα να κατέβει ο καιρός στο δορυφορικό. Τότε, είδα ένα τεράστιο θαλασσοπούλι να προσγειώνεται στην θάλασσα δέκα μέτρα μπροστά και δεξιά μας, να κάθεται  και να παρακολουθεί  το σκάφος να περνάει από μπροστά του. Αφού το προσπεράσαμε, μετά από λίγο πέταξε, έκανε ένα μεγάλο κύκλο,  ξαναπροσγειώθηκε στην ίδια απόσταση, κάθισε στο νερό και κοίταζε να περνάμε. Αυτό έγινε άλλες δυο φορές και εγώ εντυπωσιασμένος με την απίστευτη συμπεριφορά του,  πήγα  και έφερα την κάμερα.  Το πουλί άρχισε να πετάει κάνοντας κύκλους γύρω από το Φιλίζι και να επεξεργάζεται τα πάντα, τα πανιά, το κατάρτι, το wind vane  και εμένα. Κάθε φορά που πλησίαζε κοντά μου, φρέναρε με τα φτερά του και με κοιτούσε στα μάτια από απόσταση μόλις τέσσερα  μέτρα. Να, κοίτα τις φωτογραφίες και το βίντεο. Είναι ένας booby,  μάλλον Nazca booby (μπούφος Nazca)», λέει  με ενθουσιασμό.
Κοιτάζω τις καταπληκτικές φωτογραφίες.  Σκεφτόμαστε πως το πουλί ίσως έβλεπε πρώτη του φορά σκάφος.
Ανοίγω το εξαιρετικό βιβλίο “Galapagos -Preserving Darwin’s Legacy” και διαβάζω το κεφάλαιο αφιερωμένο στους Nazca Boobies. Τα πουλιά αυτά έχουν  μοναδικές συμπεριφορές άξιες για μελέτη: την αδερφοκτονία (sibliside) και το NAV (Non parental Adult Visit). Διαβάζω συνεπαρμένη. Τα ζευγάρια Nazca Boobies γεννούν συνήθως  2 αυγά και το πρώτο πουλάκι που θα βγεί, σκοτώνει το δεύτερο εκδιώχνωντάς το από την φωλιά, ώστε να λιμοκτονήσει. Αυτό φαίνεται εξαιρετικά σκληρό όμως σε ένα περιβάλλον όπου η τροφή αποκτιέται με τεράστια προσπάθεια, είναι πολύ λιγότερο εξαντλητικό για τους γονείς να θρέψουν ένα μικρό και το καλύτερα ταισμένο παιδί είναι πιο δυνατό, ώστε να φτιάξει  με την σειρά του υγιείς απογόνους. Μετά, το μικρό Nazca Booby θα πρέπει να αντιμετωπίσει το NAV, την επίσκεψη ενηλίκων Nazca, που εκείνη την χρονιά δεν τεκνοποιούν. Οι επισκέπτες NAV, επισκέπτονται την φωλιά όταν οι γωνείς λείπουν για να βρούν τροφή. Κάποιες φορές μπορεί να παίξουν με το μικρό όμως, συχνά του επιτίθενται και το τραυματίζουν. Άν το μικρό επιζήσει και από αυτό, όταν πια φτάσει σε ηλικία 150 ημερών, θα φύγει μακριά από την αποικία και θα μάθει να συντηρείται μόνο. Αν τα καταφέρει θα επιστρέψει για να ζευγαρώσει. Σκεφτόμαστε  πως ο booby μας πρέπει να βρίσκεται στην φάση της  ανεξαρτητοποίησης. Η μαγική πολυπλοκότητα της Φύσης…
10.00 Ταχτοποιούμε τα σκουπίδια μας. Σε μια μικρή σακούλα βάζουμε το χαρτί και σε μια μεγάλη τις καθαρές συσκευασίες,  αλουμίνιο, γυάλινα μπουκάλια, πλαστικά, κονσέρβες. Τα πραγματικά  σκουπίδια, μετά από 2,5 εβδομάδες εν πλώ, μισογεμίζουν μια σακούλα super market. Εννοείται πως τα οργανικά τα πετάμε στην θάλασσα.
Ο καιρός είναι υπέροχος, καθαρός ουρανός και σταθερός άνεμος
01.00 Έρχεται email από το Freja, έφτασαν στην Hiva Oa.
14.00  8°02’S 129°20W Έχουμε ευνοικό ρεύμα 0,5, πλέουμε με full genoa από 120°. Είμαι μέσα και ξεκαθαρίζω φωτογραφίες και βίντεο στον υπολογιστή μου. Πολύ βαρετή δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.
18.30 Βάρδια και ο καλός μου κοιμάται. Άνεμος 13 kts από 100-°120°, αντί να μας έρθει πρίμα γύρισε νότιος ξανά. Προβλέψεις… Ο ήλιος έχει δύσει και ο ουρανός έμεινε γαλάζιος – ροζ με αφράτα συννεφάκια,  σαν παιδικό δωμάτιο. Το φεγγάρι μεσουρανεί. Μαζεύω το bimini, δεν θέλω να χάσω ούτε ακτίδα φεγγαρόφωτο απόψε.
20.00  Πλέουμε στο όνειρο. Μαγεία. Ο καλός μου ξυπνά. Πάω στον καναπέ μέσα να κοιμηθώ.
23.00 Ξυπνάω δύσκολα στις 2,30’ ύπνου. Έξω στο κόκπιτ βλέπω όλα τα σχοινιά απλωμένα κάτω.
-«Προσπάθησα να ανοίξω την μαίστρα, η πλεύση μας έχει μεγάλες αποκλίσεις και φταίει που λείπει το πανί. Δεν τα κατάφερα όμως, το πανί κόλησε και δεν ήθελα να ανέβω στην μάτσα την ώρα που κοιμάσαι…», εξηγεί. Φοβάμαι μην τραυματίσει χειρότερα την μέση του. Συμφωνούμε να το ξαναδούμε όταν ξημερώσει και πάει μέσα να ξαπλώσει.
Βάζω μουσική. Ταξιδεύουμε  γρήγορα με 6,5 – 7,0 kts και άνεμο 13-17 kts (φαινομενικό). Η θάλασσα μια βρυχάται, μια γουργουρίζει, ανάλογα με τις μοίρες της γωνίας ανέμου κάθε στιγμή:  ποδίζω μπουνάτσα γουργούρισμα, ορτσάρω αντάρα βρυχηθμός. Όπως πάντα δηλαδή. Κυματάρες μας ακολουθούν. Στον ουρανό που απόψε δεν κρύβει το γαλανό του χρώμα, χαμογελούν τα αστέρια. Και μπροστά το φεγγάρι, η ασημένια λάμψη του  και η προσμονή της στεριάς.

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017.
01.30 –«Τί ώρα είναι?», ρωτάει με βραχνή φωνή  ο καλός μου. Το Φιλίζι κουνιέται απότομα, και πέφτω στον καναπέ πάνω του.
-«Ώρα για βάρδια…»
04.00 Πάλι στο κόκπιτ μετά από  δύο ώρες ύπνο. Ο καπετάνιος με ενημερώνει
-«Θα δεις οτι οι μοίρες αλλάζουν πολύ, 240° σε 270° αλλά είναι που λείπει η μαίστρα, όπως σου έλεγα. Πηγαίνουμε πάνω από 7kts κάποιες στιγμές, μα δεν νομίζω πως χρειάζεται μουδάρισμα. Ότι θέλεις με ξυπνάς…»
Βάζω μουσική και δένομαι με τον ιμάντα ασφαλείας. Πολύ κούνημα απόψε.
05.00 Το φεγγάρι κύλισε αργά αργά στον ολοκάθαρο, απόλυτα ασυννέφιαστο ουρανό ώσπου χάθηκε κάτω από την γραμμή του ορίζοντα – πάει να συναντήσει τους κατοίκους της Hiva Oa. Σκέφτομαι τους πολυνήσιους  και ανυπομονώ. Η ζωή στην Καραιβική είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, όσον αφορά στις σχέσεις  με τους κατοίκους των νησιών, απόλυτα συνυφασμένη με την κουλτούρα τους και με τους περιορισμούς που απέρρεαν από την σχέση τους με τους λευκούς αποικιοκράτες. Στα νησιά του Ειρηνικού περιμένουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Εδώ οι λαοί  είναι απόγονοι ελεύθερων, θαραλέων θαλασσοπόρων που ταξίδεψαν μακριά και εποίκησαν τις άκρες του πλανήτη, με μόνα όργανα ναυσιπλοίας τα ουράνια σώματα, τον ουρανό και το ένστικτό τους. Φυσικά εμείς θα βρεθούμε στα νησιά περαστικοί, όπως άλλοι πριν από εμάς.  Θα ήθελα πραγματικά να τους γνωρίσουμε. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.
Δεμένη με τον ιμάντα κάνω τις ασκήσεις μου. Νιώθω πολύ καλύτερα τον αυχένα μου μετά από τόσες μέρες γυμναστική.  Ζεστάθηκα, βγάζω το αντιανεμικό και μένω με το t shirt και το γιλέκο. Η Κασσιόπεια δεσπόζει στα δεξιά μας, ενώ πιο χαμηλά στον ορίζοντα, ο λαμπρότατος Vega αλλάζει χρώματα σαν φωτορυθμικό, σημάδι οτι υπάρχουν δυνατοί άνεμοι στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Στα ανατολικά, μόλις ανέτειλε ο Ορίων, ενώ δίπλα του λάμπει η Αφροδίτη, ακριβώς πάνω στον αστερισμό του Ταύρου. Ούτε αστρολόγος …
06.00     Διανύσαμε 137ΝΜ στο 18ο εικοσιτετράωρο. Κατανάλωση νερού 12lt
Ωρες ύπνου Καρίνα 0,30’+2,30’+2,00=4,30’ Γιώργος 1,30’+2,00+2.00=5,30

DAY 19 (6/7/17)
06.00 8°17’S 130°51W Ο καπετάνιος μου ξυπνάει. Αρχίζει να χαράζει, μια φούξια  γραμμή γράφει τον ορίζοντα και τον χωρίζει απ’ τον ασυννέφιαστο ουρανό. Χρώματα, μουσική, θάλασσα, όλα γίνονται ένα σε μια θεσπέσια γαλήνια στιγμή που τα έχει όλα γιατί είναι όλα. Σε αυτό το ταξίδι ζώ αισθήσεις νέες, και  όμορφες,  και πόσο παράξενο  φαίνεται αυτό στα χρόνια αυτά τα ώριμα!
07.00 Κοιμήθηκα? Δεν είμαι σίγουρη. Με καλούν τα κύματα έξω και η μέρα που τραγουδά σαν θάλασσα. Τρώμε πρωινό, νομίζω το πιο νόστιμο που έχω φάει στην ζωή μου (από αυτά που έλεγα νωρίτερα). Ξανακουβεντιάζουμε το θέμα της μαίστρας αλλά στο μεταξύ ο άνεμος έχει γυρίσει από 130°-140°
13.00 Το αστέρι μου μαγειρεύει πεινιρλί. Η χοληστρίνη μου θα γράψει ρεκόρ μα δεν με νοιάζει, η ψυχολογία θα την ρίξει.
17.00 Το Φιλίζι ταξιδεύει και εμείς έξω στο cockpit  διαβάζουμε για τους Πολυνήσιους στο βιβλίο του Μέλβιλ – ο ήρωας έχει φθασει στον καταυλισμό της  διαβόητης, τρομερής φυλής κανιβάλων Typee, στην Nuku Hiva. Αναρρωτιέμαι άν έχει απομείνει κάτι στους σύγχρονους κατοίκους των νησιών από εκείνη την εποχή. Θυμόμαστε το βίντεο των φίλων μας Nezad & Melike  από το sv North, πριν λίγους μήνες όταν έφτασαν εδώ. Ετοιμάζω τσάι.
18.00 Άλλο ένα ηλιοβασίλεμα  στο μπαλκονάκι του ονείρου και ο ουρανός  σιγά-σιγά σκοτεινιάζει.
23.50 Αρχίζει η βάρδια μου. Απομένουν 399 ΝΜ και πραγματικά ανυπομονώ να φτάσουμε, το βιβλίο μου έχει κινήσει φοβερά το ενδιαφέρον. Η ομορφιά γύρω είναι απερίγραπτη,  ένας ουρανός να μην χορταίνεις να τον κοιτάς, το φεγγάρι λάμπει, λευκά σύννεφα αρμενίζουν, μοναχικά άστρα στολίζουν το γαλάζιο πέπλο του θόλου κι εμείς οι τυχεροί θεατές. Και άλλος κανείς.

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017.
01.00 Αδύνατον να παίξω κιθάρα απόψε, αδύνατον να παίξω καλά, είμαι  κουρασμένη. Ξαπλώνω ανάσκελα και κοιτάζω τον ουρανό. Μετά από λίγο ο Γιώργος ανοίγει τα μάτια και με κοιτά.
-«Έλα να ξαπλώσεις» λέει και σηκώνεται. Σε 5’ μπαίνω στον υπνόσακο που είναι ακόμη ζεστός.
03.10 Πλέουμε αργά με φουλ τζένοα και τον άνεμο στις 150°. Οι μπαταρίες είναι ξανά πεσμένες και ο καπετάνιος άναψε μηχανή 30’ για φόρτιση, μαζί με  προπέλα για βοήθεια. Η ώρα περνά, την σβήνει. Μετά με σκουντά
-«Ξύπνα chief mate, ώρα για βάρδια!»  Τα μάτια μου δεν ανοίγουν. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και ντύνομαι. Στο stereo παίζει μουσική, μάλλον δυνατά. Πηγαίνω στο τιμόνι, κοιτάζω τα όργανα. Ο καπετάνιος μιλάει μα η φωνή του πνίγεται από την μουσική
-«Στρίψε το τιμόνι……»
-«Δεν άκουσα…»
-«Στρίψε το τιμόνι δεξιά γιατί το είχα στρίψει πριν που δούλευε η προπέλα», λέει. Εγώ νυσταγμένη ακόμη κοιτάζω την πυξίδα που δείχνει 285°, πάμε αλλού, παλεύω να τον ακούσω και η μουσική με τρέλλανε. Στρίβω λίγο το – κλειδωμένο – τιμόνι, κατεβαίνω να χαμηλώσω τον ήχο και ξανά πάνω στο κόκπιτ με βήματά  βαριά, 200 κιλά το καθένα.Το Φιλίζι έχει τώρα ορτσάρει πολύ, λίγο ακόμα το τιμόνι, λίγο το σχοινάκι του vane
-«……η  Hydrovane….”
-“Δεν σε ακούω, μίλα λίγο πιο δυνατά!” λέω  και πάω κάτω όπου σβήνω την μουσική εντελώς.
-“Τώρα πες μου. Δεν ξύπνησα καλά-καλά και μου βάζεις ασκήσεις αντοχής” , λέω μάλλον απότομα και το μετανιώνω αμέσως. Ο καπετάνιος όμως δεν απαντά και ασχολούμαι να ισορροπήσω το Φιλίζι που ταξιδεύει μια στον βορρά και μια στο νότο.
Το νερό γουργουρίζει πίσω από την πρύμνη
-‘΄Θύμωσες μαζί μου?”, ρωτάει το Φιλιζάκι
-“Όχι, αγάπη μου, ποτέ δεν θυμώνω μαζί σου. Να, ήμουνα νυσταγμένη και κουρασμένη…”. Το Φιλίζι επιτέλους ορτσάρει και βρίσκει πορεία. Ετσι είναι. Γλυκόλογα χρειαζόμαστε όλοι. Πορεία 250°, ΧΤΕ 10,61ΝΜ και ακόμη 366 ΝΜ to go…
05.20 Διάβασα αρκετά και τώρα κάνω γυμναστική. Το φεγγάρι κυλά προς την  δύση του, και μισοκρύβεται πίσω από αφράτα λευκά συννεφάκια, ένα ποίημα αληθινό. Πλέουμε με 5,8-6,3 kts λίγο πιο όρτσα για να ξεκλέψουμε τον εκπεσμό. Φαινομενικός άνεμος 12-16 kts  και ελάχιστο κύμα. Ένα θαλασσοπούλι πετά δίπλα μας κρώζοντας. Το ακούω μες το σκοτάδι μα δεν μπορώ να το εντοπίσω.
05.30 Μιλάω στον Γιώργο για να τον ξυπνήσω, μα  δεν αντιδρά, κοιμάται πολύ βαριά. Πάω στην κουζίνα, γεμίζω το kettle με νερό  να φτιάξω τσάι. Πάω να ανάψω το γκάζι μα το ειδικό αναπτηράκι δεν δουλεύει, χάλασε. Το περιμέναμε. Ψάχνω μέσα στο chart table για αναπτήρα, να ένας, μα δεν δουλεύει. Ψάχνω άλλον , είχαμε έναν διαφημιστικό από το Hondos Center, πουθενά.  Ωραία θα είναι να βρεθούμε στην μέση του ωκεανού χωρίς φωτιά, έ? Σκέφτομαι και με πιάνουν τα γέλια. Δοκιμάζω ένα πιο παλιό ειδικό αναπτηράκι. Τσαφ τσαφ, άναψε! Για φαντάσου σκέφτομαι γελώντας μόνη μου
05.45 Το φεγγάρι δύει πίσω από ένα στρώμα νεφών, και με το που χάνεται από τον ορίζοντα έρχεται μια δυνατή ριπή ανέμου, πάνω από 20 kts. Το Φιλίζι επιταχύνει αμέσως 7,5 kts. Μετά από δέκα λεπτά ο άνεμος πέφτει.
06.00 Διανύσαμε 134 ΝΜ το 19ο εικοσιτετράωρο
Ώρες ύπνου Καρίνα 2,20’+2,00’+3,00’=7,20’ Γιώργος 1,00+1,30’+3,00’=5,30

DAY 20
06.00 8°39’S  133°03’W  Speed SOG 5,6,  άνεμος S 12-14 120°,  262NM to go. Ο καλός μου άνοιξε τα μάτια και βρίσκεται για λίγο μέσα στο όνειρό του.  Λέει διάφορα φανταστικά και γελάμε μέχρι δακρύων. Μετά από λίγη ώρα κατεβαίνω στον καναπέ να κοιμηθώ.
09.30 Πόσο καλύτερα νιώθω, τρείς ολόκληρες ώρες ύπνος! Ο Γιώργος είναι στο κόκπιτ και τρώει πρωινό, muesli με κινόα. Φυσάει ωραία και φαίνεται να ταξιδεύουμε πολύ γρήγορα. Κοιτάζω, έχει ανοίξει την μαίστρα σε 2η μούδα και την genoa στην 1η. Το Φιλίζι πετάει με ταχύτητα 7-8 kts, με άνεμο 16kts, εκεί που χθές με ίδια ένταση ανέμου κάναμε 5,5-6,0 kts. Τέλεια. Έχω μεγάλα κέφια και ενέργεια. Πάω μέσα και πάρ’ όλο το κούνημα κάνω καθαριότητα.
11.00 Παίρνουμε email από το Due West,  μας γράφουν οτι φτάνουν στην Hiva Oa Σάββατο απόγευμα. Ανυπομονώ. Διαβάζοντας το Typee, έχω αρχίσει να φτιάχνω εικόνα για τα νησιά και τους κατοίκους  τους.
11.30 Ο καπετάνιος πάει να ξαπλώσει. Ταξιδεύουμε γρήγορα 7,9 – 7,5 kts με άνεμο 15-18 kts. Η θάλασσα αφρίζει γεμάτη ζωή, ψάρια, κύματα, σπρευ και θαλασσοπούλια. Ο άνεμος φορτώνει περισσότερο 28 kts true  και η ταχύτητα πάει 8,6 – 8,7 kts. Ο Γιώργος σηκώνεται, προφανώς μέσα στο σκάφος θα ακούγεται δυνατά η ταχύτητα αυτή. Στο VHF ακούω κινέζους να μιλούν.
-«Πεινάω!» λέω
-«Πάω να φτιάξω την pizza τότε» απαντά ο Γιώργος. Τί να λέμε? Η καλύτερη pizza του Ειρηνικού με στοίχημα.
14.45 Φάγαμε βασιλικά και τώρα ο καπετάνιος πήγε να κοιμηθεί. Κοιτάζω  την αγριεμένη θάλασσα, τα κύματα που μας ακολουθούν αφρίζοντας και νιώθω το δέος βαθιά σε όλη μου την ύπαρξη. Ο Γιώργος   μου έλεγε νωρίτερα για ένα βιβλίο που διάβαζει, Storm Tacktics, τακτικές για καταιγίδες και εύχομαι να μην συναντήσουμε ποτέ τέτοιες συνθήκες. Βέβαια εμπειρία από gale στο Αιγαίο Πέλαγος έχουμε μεγάλη, όμως πώς θα είναι να βλέπεις κύματα 15 μέτρα ψηλά να σε κυκλώνουν? Εγώ νιώθω δέος με τα κύματα των 3 μέτρων, τώρα εδώ. Ευτυχώς έχουμε καλό δελτίο  και δεν ανησυχώ. Gale περιμένουμε να συναντήσουμε στην Νέα Ζηλανδία, κι αυτή είναι ακόμη πολύ μακριά.
8°52’ S   134°02’ W Απόψε το βράδυ ή αύριο πρωί θα πρέπει να αλλάξουμε την ώρα στα ρολόγια μας, -1 ώρα
15.30 Βρισκόμαστε 300 ναυτικά μίλια από το λιμάνι Atuona της Hiva Oa. Όλο και πιο κοντά! Για να φτάσουμε Κυριακή απόγευμα θα πρέπει να κάνουμε μέσο όρο ταχύτητας  6,25 kts. Για να δούμε. Στέλνω email  στην Βαλέρια να μοιραστώ την ευτυχία μου.
19.00 Μόλις ζήσαμε ένα συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα, ο ήλιος βυθίστηκε αργά αργά, μέσα στην θάλασσα. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο καθαρή που είδαμε κάθε χιλιοστό από την θεαματική βουτιά του.
Τώρα ο ουρανός στα δυτικά έχει πλυμμυρίσει από αποχρώσεις του κόκκινου και του ματζέντα μα εμείς κοιτάζουμε στα ανατολικά. Εκεί, το φεγγάρι είναι ψηλά, ήδη τεράστιο  δυο μέρες πριν την πανσέληνο.
Ο ουρανός έχει πάλι αυτά τα απίστευτα χρώματα, χαμηλά στον ορίζοντα βελούδινο γαλάζιο και πιο πάνω ονειρικό, απαλό ροζ. Με κάθε λεπτό που περνά τα αφράτα νέφη γύρω από το φεγγάρι φωτίζονται πιο λευκά, πιο αιθέρια.
20.45 Ο Ερμής λάμπει πάνω στον πορτοκαλί ορίζοντα της δύσης, πιο πορτοκαλί ουρανό δεν έχουμε ξαναδει ποτέ. Ο ουρανός είναι πολύ φωτεινός μα τα στολίδια του λάμπουν κι αυτά, ο Δίας, η Μεγάλη Άρκτος, οι Rigil και Hadar του Κενταύρου και δίπλα τους ο Σταυρός του Νότου. Ο καπετάνιος  λέει να έχω το νου μου για Κινέζους και ξαπλώνει να κοιμηθεί στο κόκπιτ.
21.00 Δυνατή πλεύση, αφροί, κύματα, άνεμος δροσερός. Νιώθω δεος, μεγάλη ένταση και βρίσκομαι όρθια πίσω από το τιμόνι για τις επόμενες δυο ώρες. Σε μια στιγμή μας χτυπά ένα κύμα πολύ δυνατό, και το κλειδωμένο τιμόνι λύνεται. Ευτυχώς είμαι από πάνω.
23.30 Ο καπετάνιος σηκώνεται και βλέπω από τις αργές κινήσεις του πως είναι πολύ κουρασμένος ακόμη . 23.45 κατεβαίνω να κοιμηθώ μέσα στον καναπέ.

Σάββατο 8 Ιουλίου, 2017.
02.00 Πιάνω  βάρδια και ο καλός μου ξαπλώνει στο κόκπιτ. Η βραδιά είναι πανέμορφη έτσι όπως το φως του φεγγαριού φωτίζει τον ωκεανό. Είμαι πιο χαλαρή τώρα, ξεκουράστηκα. Ακούω μουσική, διαβάζω το βιβλίο μου, όμως βρίσκομαι πάντα πίσω από το τιμόνι σε εγρήγορση.  Θα αφήσω τον Γιώργο να κοιμηθεί παραπάνω, κερδίζουμε άλλωστε μια ώρα απόψε.
05.00 09° 15’S 135°33’ W Σημειώνω το στίγμα.  Διανύσαμε 154 ΝΜ στο 20ο εικοσιτετράωρο.  Οι ελπίδες μου να φτάσουμε Κυριακή απόγευμα αναπτερώνονται!

DAY 21
05.00 /  04.00  Ο καπετάνιος σηκώνεται. Αλλάζουμε την ώρα στα ρολόγια και τα κινητά, στέλνουμε email το στίγμα μας στο Marine Traffic. Μένουν ακόμη 164 ΝΜ.  Πέφτω στον καναπέ και κοιμάμαι ως τις 7,30’, τρεις ολόκληρες ώρες
09.00 Παίρνουμε τον καιρό με email, φαίνεται πως θα κρατήσει SE 17kts. Ωραία! Πλέουμε με καλή ταχύτητα 6,5 – 7,3 ελπίζοντας να την διατηρήσουμε ως αύριο το απόγευμα. Με μέσο όρο 6,3 θα φτάσουμε αύριο Κυριακή το απόγευμα. Αν όχι… Στο βιβλίο  μας Ocean Passages and Landfalls, ο Rod (the God) Heikel συμβουλεύει να μην μπούμε στο λιμάνι της Atuon νύχτα. Αυτό βέβαια ισχύει για τα περισσότερα λιμάνια. Βρίσκομαι στο κόκπιτ και η θάλασσα γύρω είναι γεμάτη κύματα και αφρούς. Είμαστε ακριβώς πάνω στο rumbline, στην ευθεία γραμμή της πορείας μας. Αν ο άνεμος πέσει δεν θα έχουμε περιθώριο να ορτσάρουμε για να πάμε πιο γρήγορα. Είδωμεν.
Σύννεφα μαζεύονται στα ανατολικά ενώ μπροστά υπάρχει  ο υπέροχος ουρανός  του Ειρηνικού, με  το ασύγκριτο χρώμα, σαν αυτό της aqua marina. Το μυαλό μου ταξιδεύει στο λατρεμένο γαλάζιο χρώμα του ουρανού του Αιγαίου. Οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ.
10.00 Η genoa αδειάζει από αέρα και χτυπά, ο άνεμος είναι ασταθής 14-18 kts apparent, 20-28 kts true. Το Φιλίζι κυλά μαζί με τα κύματα  SOG  8,1….7,0 ….6,5 kts. Σύννεφα πολλά γύρω και στα ΒΔ βρέχει μα νομίζω πως θα την γλυτώσουμε γιατί χαμηλά στον ορίζοντα  ανατολικά, ο ουρανός είναι καθαρός.  Όταν τα σύννεφα προσπεράσουν ο αέρας θα γίνει πιο σταθερός. Νιώθω δυνατή και πάρα πολύ χαρούμενη, με μια χαρά βαθιά. Hiva Oa ερχόμαστε
11.30 Ο καπετάνιος μου σηκώνεται και έρχεται έξω στο κόκπιτ.
-«Αναλαμβάνω. Θα πας να ξαπλώσεις?»
-«Θα ήθελα να γράψω log, όμως πεινάω»
Έτσι και με ιδέα του αγοριού μου μαγειρεύω κρέας σόγιας με ντομάτα και χυλοπίτες και σαλάτα λάχανο και καρότο. Το τελευταίο κομμάτι λάχανο, κατάφερε να φτάσει ολόφρεσκο ως τις Μαρκίζες σχεδόν, όπως και τα καρότα. Είμαι κάτω και μαγειρεύω κάνοντας ακροβατικά γιατί κουνάει πολύ, όταν ο καπετάνιος με φωνάζει έξω
-«Γύρισε πρίμα πάλι ο άνεμος. Πάμε για πεταλούδα?» Περνάει το 2ο preventer  από το πρυμνιό κοτσανέλο, μετά πηγαίνει στην πλώρη, το περνάει και από το πλωριό κοτσανέλο. Την άλλη άκρη την ασφαλίζει πάνω στο ειδικό σχοινί spectra που έχουμε βάλει πάνω στην μάτσα για αυτή την δουλειά. Ρυθμίζει τη Hydrovane σε πλεύση πρίμα. Λασκάρω το δεξί preventer, η μαίστρα έρχεται στην μέση και την τραβά αριστερά. Η πεταλούδα στήθηκε (wing to wing)  και το Φιλίζι ταξιδεύει πρίμα, καρφί στην πορεία του!
15.30 Μένουν 140 ΝΜ ως τον όρμο Tahauku, το λιμάνι της Atuona δηλαδή.
18.00 Ο ήλιος δύει και το φεγγάρι ανατέλλει τεράστιο. Το παραμύθι που ζούμε ξαναρχίζει: μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα ζευγάρι πολύ ταιριαστό, η θάλασσα και ο ουρανός. Ζούσαν αιώνια αγαπημένοι και όταν το φεγγάρι γέμιζε και ήταν οι μέρες της πανσελήνου, η θάλασσα χαιρόταν πάρα πολύ. Τότε ο ουρανός για να  υποδεχτεί το φεγγάρι, φορούσε τα ρούχα του ονείρου, γαλάζιο της λεβάντας, ροζ του κουφέτου, έπαιρνε και μερικά λευκά σύννεφα και χόρευε με την θάλασσα  αγκαλιά. Εμείς παρακολουθούμε ξανά και ξανά μαγεμένοι, θεατές στο θαύμα που εκτυλίσσεται μπροστά μας, το ποίημα της φύσης. Μαγεία.
Μας έρχεται email από το Due West, τα παιδιά περιγράφουν το αγγυροβόλιο και μας δίνουν οδηγίες για αύριο, σε περίπτωση που φτάσουμε μετά την δύση του ηλίου. Είναι ενθουσιασμένοι με την ομορφιά της Hiva Oa. Ανυπομονούμε πραγματικά.
Το κούνημα δυνατό στα πρίμα, μια δεξιά μια αριστερά και δεν μπορούμε πια να ξαπλώσουμε με ασφάλεια στο κόκπιτ. Ο καλός μου ξαπλώνει και εγώ καθισμένη δίπλα, τον κρατώ και. του διαβάζω Μέλβιλ Αποκοιμιέται βαθιά.
20.00 Ο άνεμος γύρισε πιο νότιος και μας πάει πιο βόρεια. Φέρνουμε την μαίστρα δεξιά, για δευτερόπριμα αριστερήνεμοι (port tack). Ο άνεμος στα 13 kts. 22.30 Μένουν 99 ΝΜ. Ο Γιώργος κοιμάται, μα με κάθε χτύπημα της τζένοας σηκώνεται, τσεκάρει την πορεία, τριμάρει τα πανιά.
Είμαι ξύπνια, άνετα. Διαβάζω και το βιβλίο μου που είναι τρομερά ενδιαφέρον:  “Οι Πολυνήσιοι άγριοι, περιτριγυρισμένοι από τα άφθονα αγαθά της φύσης, απολάμβαναν μια ζωή απείρως πιο χαρούμενη – αν και λιγότερο πνευματική – από τους αυτάρκεις Ευρωπαίους…”
23.00 Ο καπετάνιος μου ξυπνά, σκάτζα βάρδια. Χώνομαι στο sleeping bag και απλώνω απολαυστικά τα κουρασμένα μου μέλη.

Κυριακή 9 Ιουλίου 2019.
02.20 Ξυπνάω. Σηκώνομαι και ρίχνω νερό στα μάτια μου προσπαθώντας να συνέλθω.
-«Ο άνεμος άλλαξε και γύρισα πάλι τα πανιά σε πεταλούδα. Ότι χρειαστείς μίλα μου» λέει ο Γιώργος και ξαπλώνει.  Κοιτάζω το plotter, απομένουν 69,6 ΝΜ. Yuppi!!
03.00 Ένα κύμα, ακόμα ένα κύμα μας κουνά δυνατά, ο Γιώργος σηκώνεται
–“Πώς τα πάμε?”
-“Ένα κύμα ήταν. Όμως πάμε πορεία 280° και το XTE μεγάλωσε. Μήπως γυρίσουμε τα πανιά» τον ρωτώ. Σηκώνεται και γυρίζουμε σε δευτερόπριμα.
03.30 Κατεβαίνω να πάρω νερό, το regulator των μπαταριών σφυράει, μπιπ μπιπ , πέντε φορές, Ανάβω την μηχανή, σε χαμηλές στροφές χωρίς προπέλα για  να φορτίσουν οι μπαταρίες και στις 4 πμ την σβήνω. Γαλήνεια πλεύση πάνω στο ασημένιο μονοπάτι του φεγγαρόφωτου. Το ταξίδι πλησιάζει στο τέλος του, αυτό το κομμάτι δηλαδή. Ένα όνειρο, ένας στόχος, μια κατάκτηση  σε σχέση  με το Φιλίζι, τον Γιώργο,  εμένα, τις αντοχές μας και τις δυνάμεις μας. Που άν το συνοψίσω σε μια λέξη, παρ’ όλες τις μικρές ζημιές θα το ονομάσω Ευτυχία. Ή Γαλήνη. Τρεις εβδομάδες χωρίς τα αυτονόητα, ειδήσεις, ιντερνετ, τηλέφωνο, ανέσεις, καλόν ύπνο. Κι όμως εδώ ήταν  όλα αυτά που μετράνε, ο καπετάνιος μου, η Θάλασσα, η Φύση, τα μηνύματα από τους δικούς μας ανθρώπους που  μας νοιάζονται.
05.00 9° 36’ S  137°59’ W Διανύσαμε 147 ΝΜ στο 21ο εικοσιτετράωρο. Νερό 10lt
Ωρες ύπνου Καρίνα 2,40’+1,45’=4,25’  Γιώργος 2,45’+2,40=5,25’

DAY 22 (9/7/17)
05.00 Ο καπετάνιος μου ξυπνά και σηκώνεται για βάρδια. Στέλνουμε email  στο Marine Traffic το στίγμα μας.  Κατεβαίνω να κοιμηθώ.
08.20 Αλλάζουμε ξανά τα πανιά σε πεταλούδα. Τώρα πια έχει γίνει προφανές: το πρωί ο άνεμος γυρνά ανατολικός και το βράδυ πιο νότιος.
-«Πόσα μίλια απομένουν?»
-«Μόνο 36, μωρό μου»
-«Καλαμάκι – Τζιά, λέω γεμάτη χαρά. »
Ο Γιώργος ψάχνει τον ορίζοντα. Ο ουρανός είναι αρκετά καθαρός, εκτός από ελάχιστα λευκά cumulus.
-«Γη! Μπροστά στο παρά πέντε!»  λέει. «Ή μήπως είναι σύννεφο»
– «Είναι το νησί, η Hiva Oa!».  Φαίνεται απίστευτο, μα διακρίνεται από  τόσο μακριά, το μεγαλύτερό της βουνό άλλωστε υψώνεται  στα 1.213 μέτρα.
13.00 Το αγκυροβόλιο,  TAHAUKU bay, βρίσκεται  στα νότια του νησιού. Ο άνεμος έχει πέσει σε ένταση και η πεταλούδα μας οδηγεί πιο βόρεια από όσο θέλουμε. Ή θα πρέπει να κάνουμε πόντζα,  πολλή δουλειά εφόσον υπάρχει το whisker ή θα πρέπει απλά να μαζέψουμε την μαίστρα, ώστε να δουλέψει πιο καλά η τζένοα και να ανάψουμε την μηχανή για μεγαλύτερη ταχύτητα. Διαλέγουμε το δεύτερο, φυσικά.
14.00 Τρώμε μεσημεριανό, το φαγητό από χθές και μετά πίνουμε από ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ, τον πρώτο  αληθινό καφέ που πίνω μετά από 21 ημέρες. Νιώθω ξεκούραστη, χαρούμενη και δυνατή. Ταχτοποιώ, μαζεύω και τώρα το κούνημα δεν μου φαίνεται τόσο έντονο.  Η χαρά είναι μεγάλη.
15.00 Ο καπετάνιος πηγαίνει στην πλώρη. Χαλαρώνω το μαντάρι που κρατάει το whisker και εκείνος τραβά την σκανδάλη και το ελευθερώνει από την σκότα της τζένοας. Με απίθανη ισορροπία σηκώνει το μακρύ σωλήνα και τον δένει στην θέση του, πάνω στα ρέλια. Ελέγχουμε την σκότα για φθορά στο σημείο επαφής με το whisker – το σημείο που είχαμε προστατέψει με  μια λωρίδα από δέρμα. Η σκότα είναι τέλεια, άφθαρτη. Ευχαριστούμε whisker, μας βοήθησες πάρα πολύ. Ευχαριστούμε τζένοα, δούλεψες ασταμάτητα 21 ημέρες, για 24 ώρες την ημέρα και 12 ώρες ακόμη!
16.00 Μπαίνουμε στα πιο ρηχά νερά, το βάθος αλλάζει από 4.000  μέτρα αρχικά σε 200 και μετά  σε 90 μέτρα. Το swell μεγαλώνει αισθητά!
16.30 Πλησιάζουμε στον προορισμό μας, το plotter σφυρά, WAYPOINT, high five, αγκαλιά και φιλί μεγάλο. Καπετάνιε μου τα καταφέραμε!! Το νησί είναι πια δίπλα μας.  Είναι καταπράσινο, με πυκνή τροπική βλάστηση μεγάλης ομορφιάς και το ανάγλυφο της μορφολογίας του είναι τόσο χαρακτηριστικά ηφαιστειακό που μας γεμίζει δέος. Υψώματα, κατακριμνύσεις, απαλές καμπύλες και πιο ψηλά  μια  γυμνή πριονωτή βουνοκορυφή που θυμίζει  μυτερά δόντια γιγάντιου τέρατος. Ένα κοπάδι πουλιά πετάει γύρω. Mας πλησιάζουν ένα – ένα και μας περιεργάζονται – επιτροπή καλωσορίσματος στις Μαρκίζες.
17.00 Μπαίνουμε στον κόλπο Tahauku, που βρίσκεται κάτω από μια εντυπωσιακή, απότομη βουνοκορυφή μισοκρυμένη μέσα σε πυκνά σύννεφα. Προχωράμε μέσα από τον μικρό λιμενοβραχίονα. Στα δεξιά, ανάμεσα στην οργιώδη βλάστηση διακρίνονται τα κατάρτια του μικρού καρνάγιου που διαβάσαμε στο βιβλίο μας.  Μπροατά μας, ανάμεσα στα αγκυροβολημένα ιστιοπλοικά, βρίσκεται το δανέζικο σκάφος Margethe, που πρωτοσυναντήσαμε στο Shelter bay του Παναμά και παραδίπλα το Due West με τον Paul, την Genny και τον Jamie, που μιλούσαμε μαζί τους τόσες ημέρες. Ακούμε φωνές, γυρνάμε το βλέμμα και βλέπουμε ψηλά πάνω από τους βράχους, ανάμεσα στην τροπική βλάστηση τρεις γνώριμες φιγούρες – οι τρεις του Due West  βρίσκονται  στο μονοπάτικαι μας χαιρετούν.
-«Welcome Filizi!! Good to see you!”
-“It’s good to see you, toο, Due West! It’s great to be here!” απαντώ και αρχίζω να χοροπηδάω από χαρά.

Προετοιμάζω την άγκυρα. Μόνο μην πάει κάτι στραβά τώρα, τελευταία στιγμή και δεν δουλεύει ο μηχανισμός της. Κρατώντας την αναπνοή μου, πατάω στιγμιαία το κουμπί του εργάτη: η καδένα φεύγει κάτω, ουφ! Πατάω το διπλανό κουμπί, η καδένα ανεβαίνει, όλα καλά! Ανασαίνω.  Ο καπετάνιος κάνει ένα διερευνητικό μικρό κύκλο για να βρει το κατάλληλο σημείο  να ρίξουμε την άγκυρα.

-“Εδώ!”,  λέει.
17.00 Φουντάρουμε, κάνουμε ανάποδα και ρίχνουμε την δεύτερη άγκυρα πίσω για να μας κρατάει κόντρα στο swell και να μην κουνιόμαστε πολύ. Σβήνουμε την μηχανή και τα όργανα. Ηρεμία και βαθιά χαρά. Κουνάει ελάχιστα και το Φιλίζι είναι σχεδόν ακίνητο. Μπροστά στην πλώρη του σκάφους – απίστευτο!! –  η ίσαλος  γραμμή έχει γεμίσει πρασινάδα,  γρασίδι κανονικό. Καθόμαστε στην πλώρη και κοιτάζουμε γύρω την ομορφιά. Είμαστε πολύ κοντά σε ένα όμορφο κετς με αγγλική σημαία.
-“Sorry to be so close to you, there isn’t so much space available” λέει ο Γιώργος στον άνθρωπο που βρίσκεται στο  σκάφος.
-«No problem. You have a stern anchor, right?” (Κανένα πρόβλημα, έχετε ρίξει άγκυρα από την πρύμνη, σωστά?»
-“Ναι βέβαια!” απαντάει ο Γιώργος
-“Καλωσήρθατε στην Hiva Oa! Είσαστε Έλληνες, σωστά? Στα 28 χρόνια που ταξιδεύω είναι η πρώτη φορά που συναντάω ελληνικό σκάφος.
Καθόμαστε στην πλώρη και κοιτάζουμε γύρω με μια αίσθηση σαν να βρισκόμαστε σ’ένα άλλο πλανήτη. Τόσο μακριά, Τόσο διαφορετικά. Το σουελ χτυπά στα μαύρα βράχια και το σπρευ πετά ψηλά ως τα ψιλόλιγνα φοινικόδεντρα. Ένα ψάρι πηδάει έξω από το νερό.
Ο Γιώργος σκύβει και δίνει ένα φιλί στο Φιλίζι, το ίδιο και εγώ.
-«Ευχαριστούμε που μας έφερες ως εδώ, αγαπημένο Φιλίζι», λέει
-«Ευχαριστώ που μας έφερες ως εδώ, αγαπημένε μου καπετάνιε»