Ημερολόγιο Φιλίζι 2022

Παρασκευή 26 Αυγούστου

Malekula isl-  SW bay to Malua bay – 41 NM

16° 29′ S  167° 25’E

08.00 Με  καρδιές  γεμάτες από  τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε στο χωριά του SW Bay και το Φεστιβαλ Nalawan, βιράρουμε και παίρνουμε  πορεία   για το Malua, έναν κόλπο  στα βόρεια. Πυκνή βλάστηση καλύπτει την ακτή, το νησί Malekula είναι ορεινό, δυσπρόσιτο  τόσο από  στεριά  όσο κι  από  θάλασσα.  Αν και σήμερα οι φιλόξενοι κάτοικοι του είναι κατά πλειοψηφία Χριστιανοί,  το Malekula φημίζεται ως το νησί των Κανιβάλων και το τελευταίο γνωστό συμβάν κανιβαλισμού έγινε μόλις το 1969!! Ο φίλος μας Ροζέ,  έλεγε  οτι  σε αυτή, τη  δυτική,  πλευρά του νησιού, υπάρχουν  ακόμη χωριά όπου οι άνθρωποι κρατούν το “Kastom”  των πατέρων τους, οι άνδρες φορούν  μόνο  namba* και οι γυναίκες είναι γυμνόστηθες και φορούν  φούστες  από φύλλα.

*Τα έθιμα των φυλών του νησιού Malekula, τις διαχώριζαν σε δυο είδη:  Big Namba  και   Smol Namba.Namba ονομάζεται το  διακοσμητικό & τελετουργικό  κάλυμμα πέους, φτιαγμένο από φύλλα, στηργμένο στο σώμα με μια ζώνη, φτιαγμένη επίσης από φύλλα, που φορούσαν παραδοσιακά οι άνδρες τα παλιά χρόνια.

Βάζουμε  το καλάμι και ρίχνουμε  συρτή. Δεν ψαρεύουμε συχνά, ψαρεύουμε  συνήθως  για να   προσφέρουμε  στο χωριό που θα επισκεφτούμε. Στα μικρά μέρη, εκεί όπου  οι άνθρωποι έχουν μόνο   πιρόγες ή δίχτυ της ακτής,   ρωτούν συχνά αν μας περισσεύει  ψάρι και ικανοποιούνται ακόμα και με το  κεφάλι του.  Διαρκής και δύσκολος ο αγώνας των ανθρώπων  για  πρωτεΐνη.

Μετά από μια ώρα,  η καστάνια του καλαμιού κροταλίζει. Πιάστηκε ψάρι!! Πιάνω  τη μανέλα  και μειώνω την  ιστιοφορία  στο minimum, για να κόψουμε ταχύτητα.  Ο Γιώργος γυρνά το καρούλι, προσεκτικά για να κουράσει και  να φέρει το ψάρι που – από την μεγάλη αντίσταση που φέρνει –  μοιάζει να είναι αρκετά μεγάλο. Μετά από 10- 15  λεπτά  σκληρής προσπάθειας, ακούγεται ένα σναπ και η πετονιά σπάζει.  Χάθηκε Κρίμα!

11.00 Ο άνεμος γυρνάει  πρίμα, φέρνουμε τα πανιά σε πλεύση πεταλούδα και βάζουμε  preventer και  whisker. Απαιτητική   ιστιοπλοΐα με ταχύτητα 6 kts.

14.00  Ο Damien, στέλνει μήνυμα με ευχαριστίες, ετοιμάζουν , λέει, επαναληπτικό mini Nalawan  Festival!  Λίγες μέρες νωρίτερα, φέραμε σε επαφή   τον Damien με τον Filippo  του sy Falabrah,  έναν Ιταλό ταξιδευτή που γνωρίσαμε το 2019  στο Palmerston, Cook islands – ο κακόμοιρος αποκλείστηκε  από την πανδημία στην Ιταλία και   το σκάφος του  παρέμενε 2 χρόνια στην Vuda marina, δίπλα στο Φιλίζι!! Το Falabrah  λοιπόν και  ακόμα  έξι   ιστιοπλοϊκά, έφτασαν από τα Φίτζι στο Βανουάτου πριν από  λίγες μέρες   και μας παραπονιόταν γιατί  δεν πρόλαβαν το  Nalawan Festival.

-“Τώρα που όλα είναι έτοιμα, οι μάσκες, ο χώρος, ο κόσμος, δεν θα μπορούσατε  να  οργανώσετε  μια  επαναληπτική εκδήλωση για τους ταξιδευτές από τα Φίτζι?”, είπα στον Ντάμιεν μετά το Φεστιβάλ κι εκείνος συμφώνησε. Η χαρά μας είναι μεγάλη!

15.00 Φτάνουμε στο  Malua bay και ρίχνουμε άγκυρα   στα  8 μέτρα βάθος, σε καθαρή άμμο. Το  νερό είναι τόσο  διαυγές που διακρίνω ένα μικρό κοχύλι που σέρνεται στο βυθό! Μέσα σε λίγη ώρα ο μικρός, έρημος κόλπος γεμίζει από  ιστιοπλοϊκά, Making Memories, An Cala, Intrinsic, Moanaroa, Sancta Ana. Έξω στην ακτή έχουν μαζευτεί μια ντουζίνα άντρες και παιδιά,   μπαίνουν στις ξύλινες  πιρόγες τους (dugout outrigger canoes) κι έρχονται να  μας μιλήσουν.  Χαμός!. Πιάνουμε κουβέντα με έναν άνδρα, τον  Melden και τον γιο του Tsounia που  μας προσκαλούν να επισκεφτούμε το χωριό τους.

17.30 Μαζευόμαστε  για “sundowners” στο Making Memories.

Σάββατο 27 Αυγούστου – Malua

08.00  Η θάλασσα  στον κόλπο Malua έχει ένα φωτεινό, υπέροχο μπλε χρώμα.    Οι κοφτεροί  βράχοι  της δαντελωτής  ακτογραμμής  κατεβαίνουν ως το νερό, όπου σχηματίζουν μια ρηχή πλατφόρμα  καλυμμένη  με  κοράλλια,  θέαμα υπέροχο!  Μια αμμουδιά με κατάλευκη άμμο  δεσπόζει  στο κέντρο   του μικρού  κόλπου και  στην μια άκρη  της εκβάλλει ένα ρυάκι. Κολυμπάμε απολαμβάνοντας την διαύγεια. Ο Γιώργος με σκουντάει, με νόημα “κοίτα εκεί!

Πάνω στην άμμο του βυθού,  εξέχουν λεπτά, μακρουλά  χέλια με χρώμα ασημίι (spaghetti garden eel).  Ταλαντεύονται  απαλά στο ρυθμό του σουέλ  σαν χορευτές! Δεν τα έχουμε δει ξανά ποτέ ζωντανά, παρά μόνο στο Planet Earth του David Attenborough! Μας  προσπερνά ένα  κοπάδι ψάρια. Ένας μπλε αστερίας σέρνεται στο βυθό και παραδίπλα του, ένα κοχύλι. Φανταστικό κολύμπι!

10.00 Ανεβαίνουμε στα πλωτά  και κωπηλατούμε προς τα ρηχά. Πλέουμε κοντά στα βράχια, σε    θάλασσα με   κρυστάλλινη διαύγεια , πάνω από γιγάντια κεφάλια κοραλλιών που υψώνονται μέσα από βάθος δέκα μέτρων, μια ομορφιά συγκλονιστική.

Στην αμμουδιά, καθώς έχει πέσει αυτή την ώρα το tide, χρειάζεται να σύρουμε  τα πλωτά μας  για να μπούμε  μέσα στην εκβολή.  Κωπηλατούμε μέσα σε ένα ρυάκι με σμαραγδένιο νερό που σχηματίζει λιμνούλες και μικρούς καταρράκτες Πλέουμε κάτω από την σκιά  ψηλών δέντρων, μέσα σε βλάστηση πυκνή, με soundtrack το τραγούδι των πουλιών και το γουργούρισμα του νερού.

Βγαίνουμε από το νερό και  τραβάμε τα πλωτά  ψηλά στην άμμο, για μην τα πάρει η παλίρροια. Μπροστά μας, δίπλα στην παραλία, απλώνεται  ένα λιβάδι  με παχύ  χορτάρι και πολλά λουλούδια.  Έξω από  μια μικρή εκκλησία, συναντάμε πέντε  παιδιά και έναν νέο άνδρα, ντυμένους με τα καλά ρούχα της Κυριακής. Ο άνδρας, που  ονομάζεται Patik,  μας καλωσορίζει,  ρωτά για την πατρίδα μας και για το ταξίδι μας.

Λέει οτι η δουλειά του είναι το πιπέρι  κι οτι  μόλις επέστρεψε από ένα σεμινάριο στην πρωτεύουσα Port Vila,  όπου δίδαξε  την τεχνική  καλλιέργειας πιπεριού σε νέους καλλιεργητές! Ο Patik μας προσκαλεί  να  επισκεφτούμε το σπίτι τους στο χωριό  και φεύγει μαζί με τα παιδιά.   Περπατάμε  προς την  ίδια κατεύθυνση, σε ένα ανηφορικό μονοπάτι, ανάμεσα σε βράχους. Μετά από λίγο  βλέπουμε καλύβες και τον Melden,  τον άνδρα με την πιρόγα που γνωρίσαμε χθες

-“Welcome to Malua village!”, λέει εγκάρδια.

O Μέλντεν μας ξεναγεί. Μπαίνουμε σε μια  καλύβα   πραγματικά όμορφη  που είναι η κουζίνα τους – στα χωριά του Ειρηνικού Ωκεανού,  μαγειρεύουν  σε  χώρο  χωριστό από εκεί που κοιμούνται.   Αυτή η καλύβα- κουζίνα  είναι κατασκευασμένη με εξαιρετική τέχνη,  έχει  στέγη από πλεγμένα φύλλα,  τοίχους από πλεκτά  μπαμπού, χοντρά, λεία δοκάρια  δεμένα περίτεχνα με σχοινί από φλοιό δέντρου. Και είναι η  πιο καθαρή και πιο οργανωμένη κουζίνα  που έχουμε επισκεφτεί.

Σε ένα πάγκο είναι  τοποθετημένα  τρόφιμα, τζιντζερ, μπανάνες, γιαμ, κολοκύθες. Στην  μια γωνία, στρογγυλές πέτρες στοιβαγμένες σε τέλειο κύκλο, που χρησιμεύουν για τον γήινο φούρνο. Δίπλα είναι ακουμπισμένο  ένα μεγάλο  ταψί  που έχει μέσα τυλιγμένα φύλλα γεμάτα με  λαπλάπ,  το εθνικό φαγητό του Βανουάτου.   Οι τοίχοι  είναι πλεγμένοι  με  αραιή πλέξη για καλύτερο εξαερισμό. Η μαυρισμένη από τον καπνό σκεπή μοιάζει καινούργια

-“Σκεπή  δέκα χρόνια. Καλή  δέκα ακόμα. Δύο κυκλώνες”, λέει η γυναίκα του με σπαστά αγγλικά

Μπαίνουμε στην δεύτερη καλύβα όπου περνάνε την ημέρα και μας κάνει εντύπωση πόση  δροσιά έχει! Σε μια γωνιά υπάρχει ένας σωρός από ξερά φύλλα. Το  χωμάτινο πάτωμα είναι  καλυμμένο με  ταπέτα από  πλεγμένα φύλλα pandanus. Όλα είναι καθαρά και πολύ περιποιημένα, ο Μέλντεν   και η γυναίκα του είναι  σπουδαίοι νοικοκύρηδες.

Μας προσκαλούν να καθίσουμε σε ένα παγκάκι, κάτω από μια μεγάλη πέργκολα. καλυμμένη με φοινικόφυλλα. Η γυναίκα του πιάνει μια μακριά ματσέτα, καθαρίζει στη στιγμή δυο καρύδες και μας  προσφέρει να πιούμε. Είναι ψηλή με  σώμα δυνατό. Το δέρμα της είναι πολύ  σκούρο, τα μαλλιά της  είναι κουρεμένα πολύ κοντά. Ο Μέλντεν μας μιλά για τη ζωή στο νησί Malekula

-“Πριν Ανεξαρτησία (1980),  άνθρωποι εδώ  συνέχεια εχθροί, πολεμούσαν για  γυναίκα, για  εκδίκηση . Σκότωναν εχθρό, τον   έτρωγαν  λαπλαπ”, λέει ο Μέλντεν με αμήχανο χαμόγελο.

-“Μετά, κρανίο εχθρό   στο Nakamal (ιερός χώρος τελετουργιών). Δικό μας Νακαμάλ  πολλά κρανία! Πατέρας μου είπε, ήρθε  άντρας λευκός από  Αυστραλία,  έμαθε ανθρώπους οχι σκοτωμό”

Το ζευγάρι έχει τρια παιδιά, ο μεγάλος γιος τους πάει στο γυμνάσιο  στο Luganville  στο νησί Espiritu Santo.

-“Σχολείο πολύ ακριβά Βανουάτου.  Μέλντεν  τρια χρόνια πριν  Νέα Ζηλανδία, εργάτης  φρούτα. Ανδρες  Βανουάτου πάνε  εργάτες  φρούτα, Νέα Ζηλανδία και  Αυστραλία. Σκληρη δουλεια βγάζει λεφτά. Όχι εργάτης φρούτα, όχι λεφτά.

Αγοράζουμε από τον Μέλντεν μια κολοκύθα και συνεχίζουμε την  περιήγηση  στο μικρό χωριό.

Σύντομα βρισκόμαστε στο περιβόλι του Patik  και της οικογένειας του. Κάτω από ένα υπόστεγο σκεπασμένο με πυκνά φύλλα, κάθονται μερικές γυναίκες. Γύρω   τους τρέχουν και παίζουν  μια δεκαριά  πιτσιρίκια.  Ο Πατίκ μας  υποδέχεται με εγκάρδια χειραψία. Μαζί με τον πατέρα του μας ξεναγούν  στο κτήμα.  Η οικογένεια τους, λέει, γνωρίζει την καλλιέργεια του πιπεριού πολλά  χρόνια και έχουν πολλές χιλιάδες  ρίζες. Στεκόμαστε κάτω από ένα δέντρο γύρω από τον κορμό του οποίου έχει αναρριχηθεί ένα φουντωτό φυτό με όμορφα, πλατιά  φύλλα.

-“Το φυτό που βλέπετε γύρω από τον κορμό  του δέντρου είναι το πιπερόδεντρο. Το πιπερόδεντρο είναι  κλήμα αναρριχητικό.  Αυτοί εδώ είναι οι καρποί του, το πιπέρι”, λέει και πιάνει ένα τζαμπί από πράσινους  καρπούς.

-“Για  να παράγουμε μαύρο πιπέρι, συλλέγουμε τους κόκκους   του πιπερόδεντρου όταν είναι ακόμη φρέσκοι, πράσινοι. Μετά, τους ρίχνουμε σε βραστό νερό για 5-10 δευτερόλεπτα, τους βγάζουμε με σουρωτήρι   και  τους  τοποθετούμε σε  τα στον ήλιο για μια ημέρα όπου ξεραίνονται και γίνονται  μαύροι”. Μας πάει δίπλα σε ένα άλλο φυτό και πιάνει ένα τσαμπί από  κόκκινους καρπούς.

-“Για να παράγουμε λευκό πιπέρι αφήνουμε τους καρπούς να ωριμάσουν και να γίνουν κόκκινοι. Μετά κάνουμε ξανά την ίδια επεξεργασία και γίνονται λευκοί”

Μας δίνει δώρο  ένα σακουλάκι  με λευκό πιπέρι και ένα με μαύρο που μυρίζουν υπέροχα! Ευχαριστούμε θερμά τον Πατίκ και τον πατέρα του, είμαστε μεγάλοι λάτρεις του πιπεριού. Τους ακολουθούμε ως  μια  μεγάλη καλύβα, βγάζουμε  τα παπούτσια μας και  μπαίνουμε. Τρεις  νέοι άνδρες και  μερικά παιδιά κάθονται ανέμελα κα χαλαρά  σε κύκλο κάτω στο ταπέτο. Καθόμαστε δίπλα τους. To  σκηνικό  μου θυμίζει  μια συνάντηση με τους αρχηγούς των Lau islands,  πριν δυο χρόνια, στο νησί Ogea στα, Fiji.

-“Εδώ είναι ο πατέρας μας Belden Jo  και οι τρεις  αδερφοί μου, Wily, Kensly, Pol. Η αδερφή μας ζει σε άλλο νησί”, κάνει συστάσεις ο Πατίκ.

Κουβεντιάζουμε, μας ρωτούν για  το ταξίδι μας και για την Ελλάδα. Δίνω το κινητό μου στο  αγόρι που κάθεται δίπλα μου  για να μας πάρει φωτογραφία.  Ο μικρός ενθουσιάζεται, πρώτη φορά βλέπει smartphone. Ο πατέρας Τζο είναι  ένας άνδρας με ασκητική φυσιογνωμία. Στην λίγη ώρα που  μιλάμε μαζί του, μας δίνει εντύπωση ανθρώπου με σοφία και ενσυναίσθηση.

Ο πατέρας Τζο μας εύχεται να έχουμε την βοήθεια του θεού για να φτάσουμε με ασφάλεια πίσω στην πατρίδα μας. Μετά οι άνδρες σηκώνονται. Η συνάντηση έχει τελειώσει. Τους ευχαριστούμε  για την φιλοξενία. Περπατάμε στο κτήμα με τον Πατίκ και τον πατέρα του. Μας δείχνουν τα φυτώρια τους και τα υπόστεγα αποξήρανσης.

-“Ο πατέρας, οι  αδερφοί μου κι εγώ  έχουμε   ξεχωριστά σπίτια   μέσα στην οικογενειακή γη. Ο καθένας  μας ζει με την οικογένεια του,  κάθε αδερφός   έχει δικά του  φυτά  που καλλιεργεί. Βοηθάμε αν χρειαστεί, μα ο καθένας κάνει την δική του παραγωγή”, λέει ο Πατίκ

-“Ζείτε  πάντα όλοι μαζί?”, ρωτάω

-“Ναι! Φυσικά!”

-“Ωραίο να ζει μια οικογένεια αγαπημένη κι ενωμένη.  Αν τσακωθούν όμως…”

-“Παράξενη σκέψη, αλήθεια. Δεν  μπορώ να φανταστώ  αιτία για να τσακωθώ με τα αδέρφια μου”, απαντά ο άνδρας, με ένα αφοπλιστικά αθώο χαμόγελο.

Κυριακή 28 Αυγούστου  Malua bay, Malekula isl – Ratua island  – 30 ΝΜ

06.00 Το ένα μετά το άλλο, τα ιστιοπλοϊκά της  ομάδας  αναχωρούμε από το Malua Bay. Το Φιλίζι παίρνει κατεύθυνση βόρεια – βορειοανατολική  προς το Ratua, ένα  νησάκι στα νότια του Espititu Santo, του  δεύτερου μεγαλύτερου  νησιού της χώρας . Πάμε εκεί γιατί ακούσαμε οτι είναι πολύ όμορφα και γιατί βρίσκεται κοντά στην  Luganville, την  δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Vanuatu, όπου θα πρέπει να πάμε άμεσα γιατί  τα τρόφιμα μας έχουν  εξαντληθεί.

Σύννεφα γεμάτα βροχή έχουν σκεπάσει τον ουρανό, ο άνεμος έσβησε. Ταξιδεύουμε  με την μηχανή σε χαμηλές στροφές. Μετά από 6,5 ώρες φτάνουμε στο αγκυροβόλιο του νησιού. Κατεβάζουμε τα πλωτά, κωπηλατούμε έξω, σε μια μικρή προβλήτα. Περπατάμε στην ακτή. Εκεί, χτισμένο πάνω στο νερό, είναι  ένα πολύ όμορφο μπαρ διακοσμημένο με απλότητα και   στυλ που θυμίζει Απω Ανατολή.  Γνωριζόμαστε με την  γυναίκα που διευθύνει το ξενοδοχείο, μας λέει ότι το  Ratua island resort and spa είναι νησί  ιδιωτικό,  ανήκει σε κάποιους Αυστραλούς. Το resort παρέμεινε κλειστό για δυο χρόνια λόγω του lockdown του Covid19 και σαν να μην έφτανε αυτό,  έπαθε  μεγάλες ζημιές από τον κυκλώνα Harold”.

-“Ήσασταν εδώ?”  ρωτάμε την γυναίκα. Ο κυκλώνας Harold είναι ο πρώτος κυκλώνας που ζήσαμε με το Φιλίζι, στην Vuda Marina στα Fiji, δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ (Youtube Sailing Filizi Κυκλώνας Haroldhttps://youtu.be/sL1aVjvOoBI)

-‘Ναι Ήταν 6 Απριλίου 2020! Για να προστατευτούμε, κρυφτήκαμε με τον άνδρα μου   στο κελάρι, έναν χώρο σκαμένο κάτω από τη γη. Ο Χάρολντ ήταν τροπικός κυκλώνας κατηγορίας 5 (δηλαδή άνεμοι με ταχύτητα 250  χλμ/ώρα), η  μανία του ανέμου ήταν τόσο μεγάλη που νιώθαμε τη γη να τρέμει. Μετά από  ώρες- που φάνηκαν  αιώνας- ξαφνικά όλα ησύχασαν, μα δυστυχώς ήταν μόνο το “μάτι του κυκλώνα”. Μετά από λίγο,  ο άνεμος ήρθε ξανά ακόμα πιο δυνατός. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα”, λέει η γυναίκα.

Μας λέει οτι οι – Αυστραλοί –   ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου είχαν αποκλειστεί  στη χώρα τους για χρόνια. Τώρα προσπαθούν να κάνουν τις απαραίτητες επισκευές  για να ανοίξει  το ξενοδοχείο. Μακάρι να τα καταφέρουν, σκέφτομαι.  Τα ξενοδοχεία δίνουν δουλειές σε πάρα πολύ κόσμο από τα γειτονικά χωριά. Περπατάμε στο  νησί, βλέπουμε  τον μικρό σταύλο με τα άλογα , τον αεροδιάδρομο που ορίζεται από  πανύψηλα φοινικόδεντρα, την ανατολική ακτή που χωρίζεται από το νησί Aore με ένα ρηχό ύφαλο,  το στενό κανάλι με τα σμαραγδένια νερά, τα mangroves και την απέναντι  ακτή  όπου  στέκουν ως τρομακτικοί μάρτυρες της δύναμης της φύσης, τρία, σκουριασμένα, ναυαγισμένα καράβια.

Δευτέρα 29 Ιουλίου  – Ratua island

06.00 Πολλή βροχή  τη νύχτα κι ο άνεμος δυνατός. Ευτυχώς, η άγκυρα κράτησε καλά  και μαζέψαμε  σαράντα λίτρα βρόχινο νερό!  Τα πουλιά ξεκινούν το τραγούδι τους. Ο ουρανός φωτίζεται διαγράφοντας τις κορυφές των φοινικόδεντρων.  Περνάμε το πρωί κάνοντας διάφορες  δουλειές στο σκάφος και μετά ετοιμαζόμαστε για να πάμε να δούμε τα κοράλλια,  μάσκες, αναπνευστήρες, βατραχοπέδιλα και  ολόσωμα λύκρα  για να μην μας κάψει ο ήλιος. Ετοιμοι με full εξάρτηση, στεκόμαστε στο transom, την μικρή πλατφόρμα πίσω στην πρύμνη και κοιτάζουμε  σκεπτικοί το σκοτεινό νερό από κάτω μας.  Βυθίζω την γάμπα μου στο νερό, βρισκόμαστε στα 15 μέτρα βάθος, το νερό  έχει ελάχιστη διαύγεια και  δεν διακρίνω ουτε τα δάχτυλα μου –  το χειρότερο μου.

-“Με το 1-2-3 βουτάμε  συγχρόνως και παίρνουμε  το 50-50, ΟΚ?”, λέει ο Γιώργος γελώντας.

Κολυμπάμε γρήγορα   για περίπου είκοσι μέτρα απόσταση. Εκεί,  το βάθος μειώνεται απότομα στα   πέντε μέτρα – ουφ!-   λευκή άμμος στο βυθό και το νερό  είναι  πιο διαυγές. Διακρίνουμε ένα σύμπλεγμα από bommies (κεφάλια κοραλλιών)  με  παράξενο   σχήμα . Ξαφνικά συνειδητοποιούμε τί βλέπουμε: τρια bommies όπου πάνω τους   κοιμούνται  τέσσερις  μεγάλες θαλάσσιες χελώνες! Οπισθοχωρούμε ήσυχα  για να μην   ξυπνήσουν.  Κολυμπάμε για  δυο ώρες μαγεμένοι από τα όμορφα κοράλλια, την διαύγεια του νερού στα ρηχά  και την αίσθηση ασφάλειας – τόσο ρηχά δεν έρχονται καρχαρίες!

17.30 Οι Lisl & Andy από το sy An Cala και το Φιλίζι μαζευόμαστε στο σκάφος των   Jeff & Debby sv Making Memories που είναι καταμαράν με άπλετο χώρο. Σήμερα κάνουμε “Pot luck” που σημαίνει οτι κάθε σκάφος μαγειρεύει ένα φαγητό, το βάζει στο κοινό τραπέζι και τα μοιράζονται όλοι, μια συνηθισμένη και ενδιαφέρουσα πρακτική στην κοινωνία των ταξιδευτών, που βασίζεται γενικά  στο BYO, Bring Your Own, δηλαδή ο καθένας φέρνει  δικό του (ποτό κλπ).

Περνάμε  ωραία και γελάμε πολύ. Εχουν κάτι πολύ ιδιαίτερο οι παρέες των ταξιδευτών,  άνθρωποι με κοινό ενδιαφέρον τη θάλασσα και το ταξίδι, μοιραζόμαστε κι ανταλλάσουμε  πληροφορίες, γνώσεις, κάνουμε παρέες, φιλίες ώσπου μια μέρα αποχαιρετιόμαστε  και ίσως να μην   συναντηθούμε ποτέ ξανά.  Σε λίγες μέρες οι φίλοι μας θα φύγουν, οι AnCala θα πάνε στην Νέα Καληδονία και οι Making Memories θα πάνε στη Νέα Ζηλανδία.

Η Νέα Ζηλανδία δεν είναι εύκολος προορισμός,  η απόσταση είναι μεγάλη και δεν είναι εύκολο να προβλεφτούν τα συστήματα καιρού στην διαδρομή. Ο Jeff και η Debby  είναι τολμηροί, πώς άλλωστε θα έφταναν  ως εδώ δυο άνθρωποι με μικρή ιστιοπλοϊκή εμπειρία με ένα τόσο μεγάλο σκάφος  (Fountaine Pajot 44) ?

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022

Οι Making Memories  ετοιμάζονται να αποπλεύσουν  προς Luganvile κι εμείς  έχουμε βγει στο κόκπιτ να τους αποχαιρετήσουμε. Η Debbie σηκώνει  την άγκυρα  και ενώ η καδένα  τους είναι ακόμη   2-3 μέτρα μέσα στο νερό, ο Jeff βάζει πρόσω. Το καταμαράν περνάει μπροστά από το Φιλίζι.  Νιώθουμε ένα τράνταγμα και καταλαβαίνουμε οτι έχουν πιάσει την άγκυρα μας. Σε ένα λεπτό έρχεται το χάος! Το Making Memories έχει πέσει πάνω μας, ο Γιώργος προσπαθεί να εξηγήσει  στον Jeff  τί να κάνει, εγώ μπαίνω  στο καγιακ  και πάω κάτω από το MM, ανάμεσα από τους πλωτήρες του,  για  να ξεμπλέξω την άγκυρα τους από την καδένα μας. Μετά από δέκα λεπτά γεμάτα στρες, μανούβρες και  φωνές, οι άγκυρες ξεμπλέκονται  και το ΜΜ αναχωρεί. Ευτυχώς  γλυτώσαμε με μόνο με γρατζουνιές στην πλώρη του Φιλίζι…

Για να ηρεμήσουμε, ανεβαίνουμε στα πλωτά και κωπηλατούμε στα σμαραγδένια νερά του Ratua  ως το βορινό κανάλι. Πάμε κοντά στα ναυαγισμένα πλοία, το θέαμα  κάνει το στομάχι μου να σφίγγεται . Ο Γιώργος  πλησιάζει ένα σπασμένο, μισοβυθισμένο καράβι. Ξαφνικά, πίσω από τα συντρίμμια πετάγεται  ένας τεράστιος  κάβουρας και   τρέχει τρομαγμένος,  ξαφνιάζοντας κι εμάς! Ζωή.  Η φύση φέρνει νέα ζωή μέσα από κάθε τέλος….

. ¨Οταν επιστέφουμε στο Φιλίζι  τηλεφωνεί ο Norbert Napong, συνεργάτης του αρχηγού Σεκόρ.

-“Το  Φεστιβάλ   Back to my Roots του νησιού Ambrym θα πραγματοποιηθεί  στις 15 Σεπτεμβρίου. Κατεβάσαμε την τιμή θα είναι 4.000 vatu το άτομο. Μπορείτε να μας βοηθήσετε να το δημοσιεύσετε ?”

-“Ευχαρίστως θα βοηθήσουμε! Ανυπομονούμε να έρθουμε στο Φεστιβάλ του Ambrym”.

Ο Norbert Napong μας στέλνει στο email  φωτογραφίες και το πρόγραμμα του  φεστιβάλ που θα είναι mini,  μονοήμερο, χωρίς το παραδοσιακή θυσία γουρουνιού.. Οι φωτογραφίες του είναι σπουδαίες αλλά η ποιότητα τους πολύ κακή για δημοσίευση. Ψάχνω το διαδίκτυο, βρίσκω μια καλύτερη φωτογραφία και ανεβάζω post στα διάφορα  Facebook groups

Σπουδαίο νέο! Το νησί Ambrym φημίζεται για τα εντυπωσιακά μεγάλου μεγέθους ανθρωπόμορφα τύμπανα  slit drums, φτιαγμένα από κορμό δέντρου και για το  μυστικιστικό  Rom Dance όπου οι χορευτές φορούν επιβλητικές μάσκες και τρομακτικούς μανδύες!

Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου     – Ratua to Luganville. 8NM

07.30 Αποπλέουμε από το  νησί Ratua  νιώθω σαν να φεύγουμε από τον Παράδεισο. Δεν  υπάρχουν πολλά αγκυροβόλια σαν αυτό, χωρίς swell, ασφαλές για κολύμπι, με σχετική διαύγεια και σπουδαίο βυθό. Αραγε όταν ανοίξει το resort, θα επιτρέπουν στα  ιστιοπλοϊκά να αράζουν εδώ?

Η μπουνάτσα απόλυτη, η θάλασσα έγινε καθρέφτης του συννεφιασμένου ουρανού. Πλέουμε στο Δεύτερο Κανάλι, ανάμεσα στα νησιά  Espiritu Santo & Aore. Η διαδρομή ως το Luganville είναι  μόνο  οκτώ ναυτικά μίλια μα όχι χωρίς εμπόδια:  έχουμε δυο κόμβους κόντρα  ρεύμα επειδή  το tide ανεβαίνει και   πολλούς κορμούς δέντρων που επιπλέουν στο νερό μισοβυθισμένοι, σημάδι ότι κάπου κοντά έπεσε δυνατή βροχή.

Μελετάμε την περιοχή  στο Google Earth. Το Luganville  είναι η δεύτερη σε μέγεθος  πόλη της χώρας. Στο λιμάνι δεν υπάρχουν σπουδαίες υποδομές,  μόνο μια  μεγάλη προβλήτα κατά μήκος της ακτής, όπου μπορούν  να δέσουν  εμπορικά πλοία και  κρουαζιερόπλοια.  Δεν υπάρχει  μαρίνα για σκάφη, η μοναδική μαρίνα της χώρας είναι η Yahting World στην πρωτεύουσα Port Vila , υπάρχουν μόνο κάποια  σημεία στο κανάλι όπου επιτρέπεται να αγκυροβολήσουν  τα σκάφη αναψυχής.

Φουντάρουμε  μπροστά στο Beachfront resort, κοντά στο sv Making Memories. Είναι χάλια εδώ! Έχει σηκώσει αέρα, κύματα,  η  θάλασσα  είναι πολύ αναστατωμένη και το Φιλίζι κουνά σαν να ταξιδεύουμε!  Μήπως να φύγουμε??? Ο καπετάνιος μου επιμένει να μείνουμε, χρειαζόμαστε προμήθειες.

Οι Making Memories σηκώνουν άγκυρα, φεύγουν για  Peterson Bay όπου βρίσκονται και τα υπόλοιπα σκάφη της παρέας. Φουσκώνουμε το zodiac, το ρίχουμε στο νερό, βάζουμε την εξωλέμβια, την άγκυρα, το ρεζερβουάρ καυσίμων, τα κουπιά  παίρνουμε μαζί  το Χανιώτικο φούξια καρότσι με  τις ρόδες και φεύγουμε για Luganville. Πέφτει  ψιλή βροχή. Πλέουμε ένα μίλι – που μοιάζει με πέντε –  κόντρα στον άνεμο,  και το κύμα, πάνω από υφάλους με ρηχά νερά. Ο Γιώργος εντοπίζει την πινακίδα  SANTO HARDWARE και στρίβει προς την ακτή. Δένουμε τη βάρκα σε μια μικρή – μικρή  προβλήτα, μπροστά από το κατάστημα  Santo Hardware, ανάμεσα σε ντόπιες, μακριές  αλουμινένιες βάρκες. Πλήθος  άνθρωποι από τα  γύρω νησιά φορτώνουν βασικές προμήθειες στις βάρκες τους, σακιά με ρύζι, αλεύρι, καύσιμα. Εμείς μούσκεμα από κύμα και βροχή, διασχίζουμε έναν χωμάτινο δρόμο με  λακούβες γεμάτες λάσπη  ώσπου βγαίνουμε σε ένα φαρδύ  κεντρικό  με άσφαλτο και πεζοδρόμια! Ο ήλιος ξεμυτάει δειλά μέσα από τα σύννεφα, φωτίζοντας τα έντονα χρώματα της μικρής πόλης. Αυτοκίνητα, κίνηση, εμπορικά μαγαζιά , ανταλλακτήριο συναλλάγματος, τράπεζα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, η Luganville τα έχει όλα. Πάμε με ταξί στο γραφείο του Customs. Το κτήριο είναι άδειο, έρημο και πολύ μεγάλο, προφανώς φτιαγμένο για να εξυπηρετεί τους τουρίστες των κρουαζιερόπλοιων. Σε ένα γραφείο στον πρώτο όροφο βρίσκουμε δυο υπαλλήλους και  κάνουμε την απαραίτητη γραφειοκρατική διαδικασία : παραδίδουμε την Άδεια Πλόων  (Cruising Permit) δικαιοδοσίας  Port Vila και παραλαμβάνουμε το Cruising Permit δικαιοδοσίας Luganville.

Επιστρέφουμε στο κέντρο και περπατάμε, μας λείπει πολύ το περπάτημα. Σταματάμε σε ένα μαγαζί και αγοράζουμε 3 μπάλες βόλλευ  για δώρα στα χωριά. βρίσκουμε και το super market  LCM από όπου αγοράζουμε όσες προμήθειες αντέχουμε να κουβαλήσουμε.  Φορτώνουμε τη βάρκα και ξεκινάμε για το Φιλίζι. Ο γυρισμός είναι ευκολότερος, έχουμε τον άνεμο και το κύμα πίσω μας και δεν βρέχει.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2023  –    Luganville to  Peterson bay 17,5 NM

04.30 Κύμα, άνεμος και βροχή δεν με άφησαν να κοιμηθώ καλά. Απολαμβάνω την πρωινή μοναξιά γράφοντας Ημερολόγιο του Φιλίζι.

07.00  Με βροχούλα, άνεμο, κύμα και ρεύμα αντίθετα πλέουμε με τη βάρκα προς Luganville για να πάμε στην Αγορά με τα φρέσκα προϊόντα. Φτάνοντας στην  δυτική άκρη της πόλης βρίσκουμε την εκβολή του ποταμού Sarakata και  μπαίνουμε μέσα. Περιπέτεια! Μέσα σε μια στιγμή,  κύμα και άνεμος εξαφανίζονται και πλέουμε σε γαλήνια νερά. Πιο μέσα, στην ακροποταμιά,  βρίσκουμε το σημείο κοντά στην αγορά και  δένουμε τη βάρκα μας στο κλαδί ενός δέντρου.

Δίπλα, 5-6 άνδρες και γυναίκες από ένα χωριό του νησιού  Malo, ξεφορτώνουν από μια  βαρυφορτωμένη βάρκα  σακιά  γεμάτα με καρύδες και αμέτρητα  καλάθια πλεκτά από φύλλα γεμάτα   φρούτα και καρπούς.

Αυτή η Αγορά έχει τα πάντα σε αφθονία και σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Τριγυρνάμε για ώρα ανάμεσα στους πάγκους με τα προϊόντα, θαυμάζοντας  την απλότητα, την φροντίδα  και την ομορφιά  του στησίματο τους, τα  εξωτικά  προϊόντα, τα όμορφα καλάθια.   και αγοράζουμε όσα μπορούμε να κουβαλήσουμε: μικρές μπανάνες, ντομάτες, σαλάτες, φρέσκες καρύδες έτοιμες καθαρισμένες, φρέσκα και ξερά φυστικια peanuts, φασολάκια, αγγούρια, ginger, κουρκουμά,  βασιλικό, μελιτζάνες, γλυκοπατάτες και lime  μέσα σε  υπέροχα πλεχτά καλάθια  και νόστιμα τσιπς από μπανάνα, υπέροχη νοστιμιά.

Φορτωμένοι και χαρούμενοι, επιστρέφουμε στο Φιλίζι, σηκώνουμε άγκυρα κι ανοίγουμε πανιά για Peterson bay. Βγαίνουμε από το κανάλι και παίρνουμε πορεία βόρεια. Ψήνω στο φούρνο τις ολόφρεσκες μελιτζάνες και  φτιάχνω την μελιτζανοσαλάτα με τα 15 συστατικά, συνταγή  της λατρεμένης μου γιαγιάς Μαργαρίτας. Την βάζω στο ψυγείο  για κρυώσει και  να δέσει η γεύση και βγαίνω στο κοκπιτ.  Το Φιλίζι ταξιδεύει γρήγορα με  τα πανιά του μουδαρισμένα. Δυο λευκά πανιά  διακρίνονται στον ορίζοντα, σε λίγο ακούγεται μια φωνή   στο  κανάλι 16 του VHF

-“Filizi, Filizi this is An Cala. Let’s go to 1-7”

Πάμε στο κανάλι 17 και μιλάμε με την  Lisle & τον Andy.

-“Να πάτε οπωσδήποτε στο Blue Hole. Είναι υπέροχο!”, λέει η γλυκύτατη Lisl  και ο ενθουσιασμός της  τονίζει την Νεοζηλανδέζικη προφορά της. Μαζί  με το Moanaroa ταξιδεύουν  προς το Port Vila. Σε λίγες μέρες θα αποπλεύσουν  προς τη Νέα Καληδονία και μετά  στην Αυστραλία. Ανταλλάσουμε ευχές. Ελπίζω να συναντηθούμε στην Αυστραλία, είναι πολύ καλά παιδιά.

-“Safe sailing! See you  Down Under!!”

13.00 Πλησιάζουμε  στο Peterson Point με χαμηλό tide,  συννεφιασμένο ουρανό  και  κακή ορατότητα.  Αποφασίζουμε να μην διασχίσουμε τα ρηχά του και να μείνουμε στο  εξωτερικό αγκυροβόλιο που σχηματίζεται από δυο  μικρά νησιά. Ρίχνουμε άγκυρα στα 11 μέτρα βάθος. Το μέρος είναι ειδυλλιακό μα ο καιρός είναι κακός. Έρχεται  δυνατό μπουρίνι, με δυνατό άνεμο και πολλή βροχή. Στην ώρα του  high tide, το κούνημα  γίνεται ανυπόφορο, μα δεν έχουμε εναλλακτική.  Όταν κοπάζει  η βροχή, βγαίνουμε να απολαύσουμε την άγρια ομορφιά της καταιγίδας.  Μετά το νόστιμο δείπνο, βλέπουμε την  τρυφερή ταινία About time του σκηνοθέτη Richard Curtis (Notting Hill, 4 Weddings and a funeral) που γλυκαίνει τη διάθεση μας.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου

08.00 Μπουμπουνάει, βρέχει και κουνάει όλη τη νύχτα. Κοιμόμαστε ελάχιστα. Ο  ουρανός είναι τόσο  βαρύς, η θάλασσα τόσο ανακατεμένη που είναι αδύνατο  να διακρίνουμε το πέρασμα  προς το ασφαλές αγκυροβόλιο, πιο μέσα.  Ο Γιώργος παίρνει το κινητό του τηλέφωνο, που έχει εφαρμογή Navionics και κωπηλατεί με το s.u.p. ως τα ρηχά, για να ελέγξει το βάθος. Τον παρακολουθώ που αγωνίζεται για να το  κρατήσει σε σταθερό σημείο, το  s.u.p. μας είναι φουσκωτό κι  ελέγχεται  δύσκολα όταν φυσάει  κι έχει ρεύμα. Πάω κοντά του με το καγιάκ και αφού πρώτα κωπηλατούμε  ως την  υπήνεμη ακτή, συνεχίζουμε  για να δούμε το μέρος. Περνάμε πάνω από  κοράλλια και  ρηχά με λευκή άμμο, κωπηλατούμε κόντρα στο ρεύμα από τη μια νησίδα στην άλλη, ενώ, λίγο πιο έξω τα κύματα  σπάζουν αφρίζοντας πάνω στους υφάλους. Το μέρος είναι υπέροχο και λέμε οτι είναι μεγάλο  προνόμιο να το απολαμβάνουμε μόνοι,  ολομόναχοι.  Ώσπου  εμφανίζεται ένα  αγόρι  ανάμεσα στα mangroves που στεφανώνουν την ακτή και σταματάμε την ανόητη ονειροπόληση. Βρισκόμαστε στην γη των κατοίκων της χώρας, την γη των Ni-Vanuatu.

10.30 Τα σύννεφα αραιώνουν. Μια  ηλιαχτίδα, ως άγγιγμα από  μαγικό ραβδί, μεταμορφώνει  το τοπίο, η  επιφάνεια της θάλασσας που έμοιαζε παγωμένο   ατσάλι, αστράφτει σαν σμαράγδι . Σε μια ώρα έρχεται  high tide,  αν ο ήλιος μας κάνει τη χάρη, θα καταφέρουμε να  μπούμε με το Φιλίζι στο ήσυχο αγκυροβόλιο Peterson.

11.40 Ο  ήλιος εμφανίζεται  μέσα  από τα σύννεφα

-“Ή τώρα ή ποτέ!”, λέει ο καπετάνιος μου.

Προσεκτικά, με πολύ  χαμηλή ταχύτητα ξεκινάμε για να διασχίσουμε τα ρηχά  του υφάλου. Ο καπετάνιος μου πατά το “track”  στην εφαρμογή πλοήγησης Navionics, για να καταγράψει την πορεία ώστε να την έχουμε σαν οδηγό μας, στην έξοδο.  Το βυθόμετρο δείχνει  2,30m,   η καρένα του Φιλίζι (2,20m) περνά ξυστά πάνω από το βυθό! Λίγα μέτρα ακόμη και το βάθος αρχίζει να μεγαλώνει. Ο Γιώργος ξεφυσά με ανακούφιση, περάσαμε! Το νερό  εδώ είναι ήσυχο  σαν λίμνη, χωρίς κύμα, χωρίς swell, μα η διαύγεια του  είναι μηδενική, δυστυχώς. Προχωράμε πιο μέσα, στο αγκυροβόλιο που σχηματίζεται ανάμεσα  στην ακτή του Santo και στο μικρό νησί  Malvepe. Στην ακτή του Malvepe, οι εγκαταλειμένες  καλύβες του Oyster Island Resort, υπενθυμίζουν   το – όχι τόσο μακρινό – lockdown του Covid ενώ η   καλοφτιαγμένη  μεταλλική προβλήτα   μαρτυρά ότι το νησί  υποδεχόταν πολλούς τουρίστες. Λίγο πιο πέρα,  βλέπουμε γερμένο  στην ρηχή άμμο,  ένα ναυαγισμένο,  ιστιοπλοϊκό  σκάφος χωρίς κατάρτι, θέαμα φριχτό!

Ρίχνουμε άγκυρα στα 8,5m βάθος, πίσω από  το Making Memories. Η Debbie καλεί στο VHF:

-“Πάμε στο  Blue Hole με την βάρκα?”.

-“Πάμε!!”

Blue Hole, Μπλε Τρύπα, ονομάζεται η φυσική πισίνα με γλυκό νερό που σχηματίζεται  στις πηγές ενός μικρού ποταμού. Υπάρχουν τρία Blue Holes στο νησί Santo,  το  κοντινό  ονομάζεται Matevulu και η εκβολή του ποταμού του βρίσκεται  1/4 του μιλίου μακριά.

Με τη βάρκα των Αμερικάνων  φίλων  μπαίνουμε στην εκβολή του μικρού ποταμού και πλέουμε αργά μέσα. Φτάνουμε σε μια  σκουριασμένη μεταλλική γέφυρα, περνάμε από κάτω της σκυφτοί  και συνεχίζουμε. Το τοπίο είναι  όμορφο, γαλήνιο. Το νερό του ποταμού σκοτεινό, αντανακλά τον συννεφιασμένο ουρανό. Πλέουμε για αρκετή ώρα, πάνω από βράχια, ξυστά από  βυθισμένους κορμούς δέντρων ή από κλαριά που κρέμονται. Ώσπου ξαφνικά φτάνουμε σε αδιέξοδο, μπροστά μας είναι κάτι που θυμίζει  καταπράσινο λιβάδι μα….

-“Είναι οπτική απάτη! Αυτά είναι ….νούφαρα!”

Η Debbie κι εγώ, ανοίγουμε δρόμο με τα κουπιά  σπρώχνοντας τα φυτά που επιπλέουν, δεν είναι εύκολο μα το καταφέρνουμε. Η βάρκα μας προχωρά κι αμέσως  μόλις περνάμε,  το πέρασμα πίσω μας κλείνει ξανά.  Το ποτάμι  στενεύει και το νερό  γίνεται διάφανο, κρυστάλλινο.  Δεξιά και αριστερά, επιπλέουν μακριά “χαλιά”  από σφιχτά πλεγμένα φυτά  που  κυματίζουν απαλά από τα απόνερα την βάρκας. Γύρω  απλώνεται μια μικρή πεδιάδα όπου όλα τα δέντρα  είναι καλυμμένα από  αναρριχητικά φυτά. Θαυμάζουμε την  εικόνα νιώθοντας δέος, εδώ θα πρέπει να είναι  τόπος ιερός για τους ντόπιους, τόπος όπου ζουν τα πνεύματα της φύσης. Ο ήλιος βγαίνει μέσα από τα σύννεφα, τονίζοντας την ομορφιά του τοπίου.

Στην επόμενη στροφή του ποταμιού εμφανίζεται μπροστά μας μια μικρή, λίμνη  που το νερό της έχει εκτυφλωτικό  μπλε  χρώμα! Στο βάθος φαίνεται ένα υπόστεγο και κάποιοι άνθρωποι.  Ένα αγόρι βουτά  από μια  ξύλινη προβλήτα και κολυμπά ως την απέναντι ακτή όπου δεσπόζει  ένα γιγάντιο  banyan tree.

DCIM100GOPROGOPR1262.JPG

Στη  βάση του banyan υπάρχει μια μεταλλική σκάλα, το αγόρι την ανεβαίνει, πιάνεται από ένα  χοντρό σχοινί  και πηδά βγάζοντας μια ιαχή. Το σώμα του διαγράφει τροχιά  σαν εκκρεμές, ώσπου αφήνει το σχοινί και βουτά μέσα στη λίμνη.  Τέλειο!!

Δένουμε τη βάρκα  και πάμε προς το υπόστεγο όπου μας υποδέχονται τέσσερα fern figures, επιβλητικά τοτέμ  στο ύψος του Γιώργου, σκαλισμένα σε μαύρο, ξύλο κάποιου τύπου φτέρης, όπως συνηθίζεται στα μέρη αυτά .  Πληρώνουμε  λίγα βάτου σαν εισιτήριο, βγάζουμε τα ρούχα μας, μένουμε με τα μαγιώ, φοράμε μάσκες και πέφτουμε στο νερό. Τι θέαμα !

Η διαύγεια του νερού είναι σαν…. σαν να μην υπάρχει νερό! Και το  χρώμα του  βαθύ και  φωτεινό  μπλε που όμοιο του δεν έχουμε δει πουθενά, είναι πιο μπλε κι από το νερό στο Μεταλλείο της Πολυαίγου! Κολυμπάμε  και απολαμβάνουμε. Ο Γιώργος και οι Αμερικάνοι κάνουν  βουτιές από το δέντρο, χαρούμενοι σαν παιδιά. Εγώ, δεν τολμώ,  οι ώμοι μου δεν έχουν αποθεραπευτεί ακόμα.

19.00 Απο το μεσημέρι ο άνεμος  έσπασε εντελώς, χαρίζοντας μας ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Δειπνούμε κάτω από το  φεγγαρόφωτο και κοιμόμαστε εξαντλημένοι στις 20.30 !

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου

05.30 Όταν είμαστε στο Φιλίζι, αγαπώ να ξυπνάω  πριν  ξημερώσει, μαζί με τα πλάσματα της  Φύσης. Να είμαι ξύπνια  εκείνο το δευτερόλεπτο  που   η  πρωινή χορωδία των πουλιών ξεκινά σπάζοντας την απόλυτη ησυχία  της νύχτας και όταν  αρχίζει η τελετουργία της ανατολής στον ορίζοντα. Φτιάχνω  γρήγορα δυο κούπες ελληνικό καφέ, η θέα έξω από το παράθυρο με τραβά να βιαστώ. Ξυπνάω τον καπετάνιο μου, βγαίνουμε και  καθόμαστε πάνω, όπου έχουμε 360 μοίρες οπτική. Στα δυτικά είναι ακόμα  σκοτάδι μα, στα ανατολικά,  με την συμβολή της απόλυτης άπνοιας, εξελίσσεται  ένα αληθινό  υπερθέαμα.

06.40 Ένας άνδρας ψαρεύει από την ακτή με ένα δίχτυ και ένα καμάκι. Πετά το δίχτυ στα ρηχά κι όταν  πιαστεί ψάρι. το σκοτώνει με το καμάκι. Πετά το δίχτυ  του ξανά και ξανά, μαζεύει ψάρια και τα  ρίχνει σε ένα κουβά. Μετά από ώρα  παίρνει τα σύνεργα του  και  χάνεται πίσω από τα δέντρα, όπου φαίνεται να υπάρχει οικισμός.

08.00 Μεγάλες απώλειες σήμερα! Πρώτον,  χάλασε το μοτέρ της ηλεκτρικής τουαλέτας  του Γιώργου, που σημαίνει οτι  θα χρησιμοποιεί την δική μου και, δεύτερον, το μεγάλο MacBook Pro είναι κλινικά νεκρό που σημαίνει οτι ο Γιώργος θα χρησιμποιεί το μικρό μου MacBook Air!! Για να ηρεμήσω, τρίβω με κρέμα  και γυαλίζω το fiberglass του κοκπιτ  και μετά βάζω μπουγάδα. Όση ώρα κάνω για να πλύνω και να ξεπλύνω  τα αγαπημένα μας, λεπτά, μπλε σεντόνια του Παναμά, τόση ώρα κωπηλατεί  ένας άνδρας με  πιρόγα, από την νότια  ακτή, περίπου ένα μίλι ως το Φιλίζι. Τον παρακολουθώ  να αγωνίζεται κόντρα στο ρεύμα ώσπου φτάνει ιδρωμένος

-“Hello! What country your flag?”

Ο νέος άνδρας  ονομάζεται Tonal και είναι  19 χρονών. Ζει στον οικισμό που φαίνεται πίσω από τα δέντρα, και είχε πάει στα  νότια του κόλπου γιατί  εκεί βρίσκονται οι καλλιέργειες της  οικογένειας του. Του ζητάμε και μας  φέρνει paw paw (παπάγια) και καρύδες. Σωθήκαμε!

10.00 Αργήσαμε και σηκώθηκε άνεμος. Φορώντας μαγιώ, ολόσωμα  αντηλιακά rash guard, καπέλα και γυαλιά, ανεβαίνουμε στα πλωτά μας s.u.p. & kayak και  φεύγουμε  ξανά για Blue Hole!Κωπηλατούμε 20 λεπτά  κόντρα στον άνεμο και το κύμα, ώσπου φτάνουμε  στην εκβολή του ποταμού. Μπαίνουμε στην γαλήνια κήτη κι αμέσως ο άνεμος χάνεται.

Ο ήλιος λάμπει σήμερα  και η διαδρομή είναι ακόμα πιο μαγευτική. Σταματάμε κάθε λίγο, για να θαυμάσουμε το τοπίο ή να  βγάλουμε φωτογραφίες και βίντεο. Στο μέσον της διαδρομής, στο πιο υπέροχο σημείο, εκεί που πιστεύουμε οτι  ζουν τα πνεύματα του δάσους,  ένα σύννεφο μαύρο και βαρύ εμφανίζεται στον ουρανό και πολεμάει  να κρύψει τον ήλιο. Φτάνουμε στο Blue Hole μετά από μια ώρα, και πάμε κάτω από το υπόστεγο την στιγμή ακριβώς που αρχίζει μια καταρρακτώδης βροχή. Ο Γιώργος  κάνει βουτιά και αρχίζει να κολυμπάει, απολαμβάνοντας το  πιο ασφαλές κολύμπι σε ολόκληρο το Βανουάτου.  Είμαστε ολομόναχοι σήμερα εδώ, το Blue Hole είναι όλο δικό μας! Επιστρέφουμε στο Φιλίζι  κωπηλατώντας στην βροχή. Μια περιπέτεια μοναδική!.

Τρίτη 6  Σεπτεμβρίου – Peterson bay – Hog harbour    – 21 NM

05.00 Ακόμη ένα αξέχαστο πρωινό στο Matevulu, να πίνουμε τον πρωινό μας καφέ στην ωραιότερη βεράντα του πλανήτη, στο κόκπιτ του Φιλίζι, παρακολουθώντας με δέος τα στοιχεία της  Φύσης  να μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου, τον  ουρανό, τα σύννεφα με τα παράξενα σχήματα και φυσικά,  την  θάλασσα.

07.00 Οι δουλειές του σκάφους δεν τελειώνουν ποτέ. Ο καπετάνιος μου αλλάζει τα λάδια της Yanmar,  του μοτέρ του σκάφους κι εγώ συνεχίζω τo γυάλισμα, τρίβοντας το fiberglas  του transom, της πλατφόρμας στην πρύμνη.

10.00 Με τρομερό άγχος και στομάχι σφιγμένο από αγωνία, διασχίζουμε τα ρηχά του υφάλου και βγαίνουμε στα ανοιχτά. Όλα καλά!  Ταξιδεύουμε 21 ΝΜ βόρεια ώσποου  φτάνουμε  στον κόλπο Lanoc bay, σε ένα σημείο που ονομάζεται Hog Harbour. Η θάλασσα  έχει εξαιρετική διαύγεια, φαίνονται ξεκάθαρα η λευκή άμμος του βυθού  και τα αραιά μα επικίνδυνα bommies (κεφάλια κοραλλιών). Μετά από  δυο αποτυχημένες προσπάθειες αγκυροβολίας – η καδένα τριβόταν πάνω σε βράχο –  ανεβαίνω στον πρώτο σταυρό του καταρτιού και καθοδηγώ τον καπετάνιο μου για να βρει σημείο  καθαρό. Τελικά, φουντάρουμε στα 12 μέτρα βάθος με 60 μέτρα καδένα. Γύρω από το Φιλίζι έχει μαζευτεί ένα κοπάδι  μωρά καλαμάρια, κι όταν κάνω βουτιά η θάλασσα γεμίζει μελάνι!  Ο  καπετάνιος μου δίνει  τρία μπαλόνια (fenders)  που τα δένω στην καδένα της άγκυρας, για να  την κρατούν ψηλά, μακριά από κοράλλια.  Τώρα είμαστε τέλειοι.

Φοράμε μάσκες και βατραχοπέδιλα και πάμε προς το Champagne Beach, ένα μακρύ και απολαυστικό κολύμπι αν και τα κοράλλια  εδώ δεν είναι σε καλή κατάσταση. Η παραλία  είναι έρημη και πανέμορφη, σμαραγδένια νερά, χρυσή άμμος, πανύψηλα φοινικόδεντρα και  λουλουδιασμένα δέντρα.

DCIM100GOPROGOPR1302.JPG

Οι πολυτελείς εγκαταστάσεις  στην ακτή, μαρτυρούν οτι  στο Champagne Beach, έρχονται  κρουαζιερόπλοια και πολλοί τουρίστες. Την επόμενη ημέρα έρχεται το sy Intrinsic  των Lynn & G (Andrew). Ρίχνουν άγκυρα δίπλα μας και έρχονται στο Φιλίζι. Πίνουμε  Tanna Coffee , εξαιρετικό  καφέ από το νησί  Tanna του Βανουάτου,   με τους φίλους ταξιδευτές, κουβεντιάζοντας  για ταξίδια και για τα σχέδια τους να  επιστρέψουν, σε 1-2 μήνες στην Νέα Ζηλανδία  για να ζήσουν σε ένα  σπίτι μέσα σε ένα παρθένο δάσος, ακραία αλλαγή ζωής!  Περνάμε τρεις ημέρες στο Hog Harbour, με πολύ κολύμπι, γράψιμο και  editing της ταινίας Sailing Filizi in New Caledonia.

DCIM100GOPROGOPR1314.JPG

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου  Hog Harbour  to Surunda bay   – 30 NM

Μένουν μόνο έξι ημέρες μέχρι το φεστιβάλ  στο νησί Ambrym.  Το  Ambrym βρίσκεται στα νοτιο-ανατολικά του Espiritu Santo,  αυτές τις μέρες φυσά διαρκώς  ανατολικός- νοτιοανατολικός άνεμος, τα ιστιοπλοϊκά  δεν ταξιδεύουν κόντρα  στον άνεμο, άρα: Problem! Μελετάμε τον χάρτη, τα grib files  πρόγνωσης  καιρού και αποφασίζουμε να πάμε  νότια, ώστε να βελτιώσουμε  την κατοπινή γωνία πλεύσης προς Ambrym.

07.30  Ανοίγουμε πανιά και αρμενίζουμε  με κατεύθυνση νότια, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό ακόμα. Μετά από ιστιοπλοΐα 30 ναυτικών μιλίων, κάνουμε  στάση στο μικρό νησί Aese, σε έναν κόλπο με  υπέροχα, διαυγή νερά, όπου δυστυχώς  δεν βρίσκουμε σημείο για ασφαλή αγκυροβολία διανυκτέρευσης, λόγω πολλών επικίνδυνων bommies. Τελικά  πάμε απέναντι στον κόλπο Surunda, στην ακτή του μεγάλου νησιού Santo. Εδώ, διαύγεια της θάλασσας μηδέν. Αχ…

Το πέρασμα μέσα στον  κόλπο Surunda  δεν είναι εύκολο, το  βάθος είναι μόλις 2,10 m, πράγμα που σημαίνει  οτι  στο low tide η καρένα του Φιλίζι θα βρει στο βυθό . Ελέγχουμε την φάση του tide στο Navionics, ευτυχώς  τα νερά έχουν ανέβει  0,60 m, δηλαδή μάλλον περνάμε. Ο καπετάνιος μου κόβει ταχύτητα κι εγώ πάω στην πλώρη για να ελέγχω. Πλησιάζουμε στα  ρηχά, το νερό γίνεται  τυρκουάζ μα η διαύγεια είναι ελάχιστη. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά, το νερό ρηχαίνει περισσότερο, ώσπου βλέπω κάτω  το βυθό κι αμέσως ένα βράχο με κοράλλια!

-“Πέντε μοίρες δεξιά!!”, φωνάζω  για να με ακούσει ο Γιώργος στην πρύμνη. Εντάξει, παρά τρίχα γλυτώσαμε!

Ρίχνουμε άγκυρα στα 10 μέτρα βάθος, με την ελπίδα να είναι καθαρός ο βυθός. Ακούω ένα σπλας, ένα ακόμη κι ακόμα ένα. Ο κόλπος είναι γεμάτος από θαλάσσιες χελώνες! Ξεκουραζόμαστε  στο κόκπιτ, παρακολουθώντας σε repeat  τις χελώνες που βγάζουν το κεφάλι τους για  αναπνοή και – μόλις μας βλέπουν –  τρομάζουν και βουτούν με παφλασμό.

15.00 Κωπηλατούμε με τα πλωτά μας. Δεν νιώθω άνετα που το νερό είναι  θολό και δεν βλέπω τίποτα μέσα, μα με παρηγορεί οτι είναι πολύ ρηχά,  κάτω από 2 μέτρα βάθος.   Η παλίρροια έχει ανέβει στο max αυτή την ώρα, η θάλασσα έχει ανέβει ως τις ρίζες των δέντρων.  Μια παρέα ντόπια πιτσιρίκια έχουν σκαρφαλώσει στα κλαριά ενός δέντρου και κάνουν ακροβατικά. Ενα γελαστό κοριτσάκι η Μυριάμ, κάνει ανάποδες  βουτιές στην ακροθαλασσιά. Μπαίνουμε στην εκβολή ενός ρυακιού. Πίσω από τα δέντρα, διακρίνεται ένας οικισμός, ταλαιπωρημένες τσίγκινες παράγκες, σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα και πολλά σκουπίδια. Η εγγύτητα με την μεγαλούπολη Luganville δεν κρύβεται.

Ο ουρανός γεμίζει μαύρα σύννεφα κι επιστρέφουμε βιαστικά στο Φιλίζι.  Όση ώρα  μαγειρεύω για δείπνο, ο ουρανός καθαρίζει. Τρώμε έξω στο κόκπιτ κάτω από το  φεγγαρόφωτο. Μαγεία!  Γράφω blog post για την Καληδονία, είναι σχεδόν έτοιμο.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου

07.00 Μένουν πέντε ημέρες ως το Φεστιβάλ του Ambrym. Ο  Γιώργος κατεβάζει την   πρόγνωση καιρού, ο άνεμος αύριο  θα είναι ιδανικός για να ταξιδέψουμε. Καθώς οι προμήθειες μας σε φρούτα και λαχανικά έχουν τελειώσει, αποφασίζουμε να πάμε ξανά στην Luganville που απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από το Surunda. Φουσκώνουμε τη βάρκα μας  βγαίνουμε στην ακτή  και την τραβάμε έξω  στην άμμο, δίπλα σε ένα σπίτι. Μια  νέα γυναίκα Ni-Vanuatu που εκείνη τη στιγμή απλώνει την μπουγάδα της στον ήλιο μας χαιρετά. Τα δυο αγόρια της μας πλησιάζουν και περιεργάζονται με ενδιαφέρον  την βάρκα μας. Ο Γιώργος τους προσφέρει γλυφιτζούρια, έχει πάντοτε γλυφιτζούρια στο σακίδιο του  για τα  παιδιά και για τον εαυτό του.  Αρχίζουμε να περπατάμε. Μετά από λίγο  μας προσπερνά  ένα HILUX TOYOTA –  το πιο συνηθισμένο αυτοκίνητο σε αυτά τα μέρη – γεμάτο νέους άνδρες, στην καμπίνα και στην  καρότσα του.

-” Welkam!”(welcome) φωνάζουν όλοι με χαμόγελα.   Μετά από λίγη ώρα περνά ακόμα ένα αμάξι φορτωμένο με άνδρες και  μας χαιρετούν με ενθουσιασμό. Οιι άνθρωποι του Βανουάτου  ίσως είναι οι πιο  φιλόξενοι άνθρωποι του κόσμου! Μας κάνουν να αισθανόμαστε  καλοδεχούμενοι και ασφαλείς, παρόλο  που η  χώρα  μόλις άνοιξε τα σύνορα της. Ακούγεται ήχος  αυτοκινήτου, γυρνάω,  βλέπω να έρχεται ένα ακόμη  Hilux  μόνο με τον οδηγό μέσα και σηκώνω το χέρι μου.  Ο οδηγός ανοίγει το παράθυρο

-“Πάτε στο Luganville? Ελάτε”

Ο άνδρας ονομάζεται Levi,  μιλάει  καλά αγγλικά και μας δίνει πληροφορίες. Ο Λέβι λοιπόν  έχει  οικογένεια και δυο παιδιά και καθώς στη χώρα του δεν υπάρχουν επιλογές  για άλλη δουλειά  από   αγρότης στο δικό του χωράφι, για να μπορέσει να χτίσει  σπίτι  και να αγοράσει  αυτοκίνητο –  πήγε στη Νέα Ζηλανδία δυο φορές,  εργάτης στα σταφύλια. Tα  συμβόλαια είναι  για τέσσερις ή για επτά μήνες δουλειά  και η αμοιβή 1800 ΝΖD το δεκαπενθήμερο, περίπου 2.050 ευρώ το μήνα.

-“Τα χρήματα είναι καλά μα η δουλειά σκληρή και το  κρύο φοβερό!”, λέει ο Λέβι και  λύνει  την απορία  μου γιατί  στα σουπερμάρκετ της τροπικής αυτής  χώρας, δίπλα στα ταμεία, πωλούνται μάλλινα  γάντια και σκουφιά για πολύ κρύο.  Ο Λέβι μας αφήνει στην πόλη για  να ψωνίσουμε και  συμφωνούμε να έρθει  μετά από δυο ώρες για να μας πάει πίσω.

Όταν επιστρέφουμε  στην ακτή του  Surunda, βλέπουμε οτι   την πατήσαμε σαν αρχάριοι γιατί η θάλασσα έχει κατέβει πολύ και η βάρκα μας είναι τριάντα μέτρα μακριά από το νερό! Κι εκείνη τη στιγμή  έρχονται τρέχοντας τα δυο αγόρια από το διπλανό σπίτι και  με τα λεπτά, μα  δυνατά τους χέρια  μας βοηθούν  να την τραβήξουμε.Τι καλά παιδιά! Φτάνουμε στο Φιλίζι χαρούμενοι  για   τις υπέροχες  λιχουδιές που αγοράσαμε και για το  Vodafon Top Up 5GB + 8 GB δώρο  που κόστισε μόνο  1.200 Vatu, δηλαδή μόνο 10 ευρώ!  Το Βανουάτου και το Φίτζι έχουν το φθηνότερο και καλύτερο Ίντερνετ στον  Ειρηνικό Ωκεανό.

Ο Γιώργος κατεβάζει ξανά τον καιρό και χαμογελά.

-«Ο άνεμος γύρισε. Αύριο το μεσημέρι αποπλέουμε για το Ambrym!”

24β ΒΑΝΟΥΑΤΟΥ ΜΕΡΟΣ 2 – Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΡΟΜ HDyoutu.be