Δευτέρα 8 Μαΐου 2017
9° 22’ N, 79° 57’ W Παναμάς, Shelter Bay Marina, θέση D19
04.30 Ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω την ώρα και σηκώνομαι για να ελέγξω τον υπολογιστή: μεταφέρω τις φωτογραφίες του περασμένου μήνα σε έναν εξωτερικό δίσκο, σαν αντίγραφο ασφαλείας και για οικονομία στον χώρο μνήμης. Άπειρες οι φωτογραφίες, πολύτιμες αναμνήσεις των όσων ζήσαμε στα εξωτικά νησιά της Guna Yala του Παναμά, περισσότερο γνωστά σαν νησιά San Blas. 

Αναστενάζω, έχουν περάσει τόσες ώρες και η αντιγραφή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Ξαπλώνω και μένω να κοιτάζω το φεγγάρι μέσα από το hatch που είναι πάνω από το κρεββάτι. Απόλυτη άπνοια πάλι απόψε, όπως κάθε βράδυ εδώ και τρεις εβδομάδες και η ζέστη είναι αφόρητη. Είμαι κουρασμένη από τους ρυθμούς προετοιμασίας, μα και πολύ ενθουσιασμένη. Η ημερομηνία ορίστηκε, μεθαύριο φεύγουμε για να διασχίζουμε το κανάλι του Παναμά! Το φεγγάρι κρύφτηκε πίσω από τα σύνεφα. Μια αστραπή φωτίζει τον ουρανό. Σύντομα θα βρεθούμε στον Ειρηνικό Ωκεανό και οι τωρινές μας προσπάθειες θα ανταμειφθούν. Νιώθω ένα φτερούγισμα στην καρδιά, ένα μείγμα ευτυχίας, προσμονής και δέους. Η στιγμή πλησιάζει. Ω, ψυχή μου…
05.30 Οι σκέψεις έδιωξαν τον ύπνο μου για τα καλά και έτσι σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ και βγαίνω στο cockpit. Άλλη μια αστραπή σχίζει τον ουρανό και σε λίγα λεπτά ακολουθούν πολλές ακόμη και το λυκόφως γίνεται μέρα. Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε νύχτα, όλη τη νύχτα και το θέαμα είναι φοβερό γιατί το ITCZ – Intertropic Convergence Zone – η Ζώνη Διατροπικής Σύγκλισης, αυτή η περιβόητη περιοχή χαμηλής πίεσης και υψηλής θερμοκρασίας, με συχνές καταγίδες και πολυήμερες άπνοιες, αυτή την εποχή έχει ανεβεί βόρεια εδώ στον Παναμά. Σιγά- σιγά, ο ουρανός από γκρίζος γίνεται μωβ.

Τα σύννεφα καθρεφτίζονται στην γαλήνια επιφάνεια του νερού. Τα πουλιά κελαηδούν με φωνές εξωτικές, το δάσος που απλώνεται πίσω από τα κτίρια της μαρίνας είναι γεμάτο ήχους. Ακούγεται ένας τρομακτικός βρυχηθμός και χαμογελώ γιατί είναι αστείο το πόσο δυσανάλογα τρομερή είναι η κραυγή των μικροσκοπικών, άκακων μαϊμούδων howler. Ξημέρωσε και το όμορφο τοπίο φωτίστηκε, θαυμάσια βλάστηση, όσο φτάνει το βλέμμα. Σαράντα μέρες στην μαρίνα του Shelter Bay, είδαμε και χορτάσαμε το πράσινο. Είμαστε έτοιμοι, έτοιμοι για το απέραντο μπλε. Ο κόσμος είναι όμορφος.
7.30 Η καθημερινή εκπομπή των επισκεπτών της μαρίνας στο κανάλι 72 ξεκινά και ο Γιώργος δυναμώνει την ένταση στο καινούργιο, εφεδρικό VHF που εγκαταστήσαμε στο cockpit. Επιτέλους μπορούμε να ακούμε και να μιλάμε στο VHF ακόμη και αν είμαστε στο τιμόνι, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ιστορία που διάβασα κάποτε σε ένα περιοδικό: ένα σκάφος βρέθηκε σε κίνδυνο εν μέσω καταιγίδας και εξέπεμψε SOS. Ένα δεύτερο το καλούσε στο VHF ζητώντας να επαναλάβει το στίγμα, μα ο καπετάνιος και το πλήρωμα που κινδύνευαν ήταν έξω στο κόκπιτ και δεν άκουγαν την εκπομπή του.
“… και μην ξεχάσετε το ραντεβού μας σήμερα στις 5 μμ στο Sailors Palapa. Και όπως πάντα να έχετε μαζί το ποτό σας, αλλά και κάποιο σνακ για να το μοιραστείτε …”, ακούγεται η JoAnne, με τη γλυκιά, σέξι φωνή της. Υπάρχουν καθημερινές κοινωνικές εκδηλώσεις στη μαρίνα, για όσους έχουν χρόνο και αντέχουν. Το πλήρωμα του Φιλίζι είναι συνήθως πολύ κουρασμένο για να συμμετάσχει. Έχουμε κάνει πάρα πολλές δουλειές όσο μείναμε στο Shelter Bay, και τις περισσότερες μόνοι μας

1. Τρίψαμε τα ύφαλα του σκάφους και περάσαμε καινούρια μουράβια.
2. Αλλάξαμε έξι από τις βάνες through – hull.
3. Κάναμε σέρβις στον κινητήρα Yanmar, αλλαγή impeller και λαδιών.
4. Τοποθετήσαμε καινούργια εξάτμιση στην γεννήτρια.
5. Κάναμε καθαρισμό του διαχωριστή νερού – πετρελαίου και αλλάξαμε τα φίλτρα του.

6. Ενισχύσαμε την κολώνα των κεραιών και του ραντάρ με εξωτερικό σωλήνα από ανοξείδωτο χάλυβα και με ανοξείδωτα συρματόσχοινα.
7. Τρίψαμε και καθαρίσαμε το κατάστρωμα τικ και το περάσαμε με ειδικό προστατευτικό λάδι αφού πρώτα βγάλαμε το λάστιχο, δηλαδή τους ελαστικούς αρμούς του ξύλου τικ, όπου ήταν κατεστραμμένο και περάσαμε καινούριο.

8. Εγκαταστήσαμε το νέο VHF στο cockpit (ηλεκτρολόγος).
9. Επισκευάσαμε το δεύτερο ψυγείο – καταψύκτη που σταμάτησε να δουλεύει όταν ήμασταν στην Κολομβία. Αυτό το έκανε ο Γκρεγκ, ο «γητευτής κινητήρων», όπως αυτοαποκαλείται
10. Επισκευή του δυναμό (alternator Hitachi) του κινητήρα Yanmar από τεχνικούς στην πρωτεύουσα Panama City

11. Τρίψαμε και περάσαμε νέο βερνίκι στα πανιόλα
12. Στεγανώσαμε τα παράθυρα με Sikaflex.
13. Καθαρίσαμε τις δεξαμενές καυσίμου

14 . Καθαρίσαμε τις δεξαμενές νερού

15. Αγοράσαμε, μεταφέραμε και τακτοποιήσαμε τρόφιμα για τους επόμενους πέντε μήνες, δουλειά μεγάλη και δύσκολη.

Και οι δουλειές δεν έχουν τελειώσει. Χθες, έπεσε μια πολύ δυνατή βροχή και μπήκε νερό από το hatch που βρίσκεται στην οροφή του σαλονιού. Πρέπει οπωσδήποτε να το επισκευάσουμε σήμερα. Ελπίζω να τα καταφέρουμε…
– “Τα ζυμαρικά πρέπει να είναι έτοιμα, πέρασαν τρεις μέρες, λέω να τα βγάλουμε από την κατάψυξη“, λέει ο Γιώργος. Εδώ και μια εβδομάδα, τοποθετούμε λίγα – λίγα ζυμαρικά, ρύζι και αλεύρι στην κατάψυξη ελπίζοντας οτι έτσι θα σκοτώσουμε τα αυγά από τα ζωύφια. Μακάρι. Στο τροπικό κλίμα η συντήρηση των τροφίμων είναι δύσκολη.
Αλλάζω την ασφάλεια από ψύξη σε συντήρηση. Ο Γιώργος βγάζει τα πακέτα και εγώ τα σκουπίζω. Σε λίγο έχουμε στοιβάξει 45 πακέτα ζυμαρικών, ένα τρίκιλο ρύζι και 15 πακέτα αλεύρι του ενός κιλού. Τα ντουλάπια είναι ήδη γεμάτα. Ποτέ δεν είχαμε τόσες πολλές προμήθειες και το Filizi δεν ήταν ποτέ τόσο βαρύ. Είμαστε ένα πλωτό παντοπωλείο! Αναρρωτιέμαι πού θα χωρέσουν όλα αυτά.
– “Μόλις λιώσει ο πάγος, θα βάλουμε μέσα  φρούτα και λαχανικά. Πιστεύω πως οι μπαταρίες μπορούν να υποστηρίξουν το δεύτερο ψυγείο για λίγες μέρες “, λέει ο Γιώργος.
11.00 Καθώς συγκεντρώνουμε τα απαραίτητα εργαλεία για την επισκευή του hatch, ακούμε έναν γδούπο από το κατάστρωμα. Κοιτάζουμε από τα παράθυρα και βλέπουμε δύο παναμέζους να στοιβάζουν χοντρά μπλε σχοινιά και μεγάλα μπαλόνια (fenders) στην πλώρη.
Με αυτά τα τέσσερα ισχυρά σχοινιά, 50 μέτρα μήκος το καθένα θα δεθεί αύριο το Φιλίζι κατά τη διέλευση του καναλιού. Βγαίνουμε έξω τρέχοντας. Στην προβλήτα στέκεται ο βοηθός του Eric του πράκτορά μας.
-“Hola! Buenos dias! Έχω νέα, η αυριανή διέλευση αναβάλλεται. Ο Eric σας έχει στείλει email….»
-“Γιατί; Τι συνέβη; ” λέμε με μια φωνή ενώ παράλληλα ψάχνω τα email στο κινητό μου. Βρίσκω το μήνυμα του πράκτορα, το ανοίγω μα, πριν προλάβω να το διαβάσω, το τηλέφωνο χτυπά. Είναι αυτός, και εξηγεί τί συνέβει: κάποιοι από τους συμβούλους δεν εμφανίστηκαν για τις σημερινές διελεύσεις, με αποτέλεσμα να αναβληθούν για αύριο. Λέει ακόμα οτι θα φέρει το “Zarpe” μας, το έγγραφο εξόδου από τη χώρα. Το τηλέφωνο κλείνει. Μένουμε για λίγο αμίλητοι.
– “Κάθε εμπόδιο για καλό. Θα έχουμε χρόνο να ολοκληρώσουμε την ταινία μας (Sailing Filizi to Panama) και να την ανεβάσουμε στο youtube “, λέω στον καλό μου
– “Ναι, μάλλον έχεις δίκιο. Έχουμε και την επισκευή του hatch, ο μηχανισμός του είναι πραγματικός γρίφος. Όσους έχω ρωτήσει, κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς λειτουργεί”, απαντά ο καπετάνιος μου.
Μπαίνουμε μέσα, ανοίγω τον καταψύκτη για να βάλω τα πολύτιμα αβοκάντο μου και μου κάνει εντύπωση που η πλάκα είναι σχεδόν ζεστή. Ελέγχω τον διακόπτη, είναι στο ON. Το λέω στον Γιώργο κι εκείνος ανοίγει το μικρό ντουλάπι όπου βρίσκονται οι συμπιεστές των ψυγείων. Ο Greg το επισκεύασε μόλις δέκα ημέρες πριν και δεν μας χρέωσε λίγα.
– “Όχι πάλι …” λέει ο Γιώργος. “Πάω να τον ειδοποιήσω να έρθει”.
-“Εντάξει, εγώ πάω να ενημερώσω τον John και την Frances”, λέω και πηδάω στην προβλήτα.
Για τον διάπλου της διώρυγας, σε κάθε σκάφος επιβάλλεται να βρίσκονται ο καπετάνιος, ο απεσταλμένος από την εταιρία Canal de Panama, Σύμβουλος Διέλευσης και τέσσερα ενήλικα άτομα για τον χειρισμό των ειδικών σχοινιών, οι line handlers όπως ονομάζονται. Για το transit του Φιλίζι, στα σχοινιά θα βοηθάμε εγώ, ένας επαγγελματίας και δυο έμπειροι εθελοντές, ο John & η Frances που τους γνωρίσαμε εδώ στο Shelter Bay, Ήρθαν από τα Virgin Islands με το σκάφος τους Kia Ora, ένα ιστιοπλοικό Beneteau 47ft. Τελικός τους προορισμός είναι η Αυστραλία, η πατρίδα τους και το ταξίδι αυτό το έκαναν ξανά πριν μερικά χρόνια με προηγούμενο σκάφος. Την περασμένη εβδομάδα ξεκίνησαν με το Kia Ora να περάσουν το κανάλι μα δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Βάσει κανονισμού, τα σκάφη είναι υποχρεωμένα να μπορούν να διατηρήσουν ταχύτητα άνω των 6 κόμβων για τον διάπλου της λίμνης Gatun. Στην φάση αυτή ο κινητήρας του Kia Ora υπερθερμάνθηκε και μετά από μια διήμερη περιπέτεια αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο Shelter Bay για επισκευή. Ήταν μια ζημιά, μια ατυχία που κόστισε πολύ ακριβά, η επισκευή από την μια, τα χρήματα της διέλευσης που πήγαν χαμένα και το πρόστιμο που πλήρωσαν. Τώρα, έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο, αποφάσισαν να αναβάλλουν το transit για την επόμενη χρονιά. Τουλάχιστον έτσι θα έχουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν τον υπέροχο Παναμά, την Guna Yala και τα Bocas del Torro.
Ο John και η Frances έχουν κάνει πολλές διελεύσεις του καναλιού, βοηθώντας άλλα σκάφη σαν line handlers. Τώρα θα βοηθήσουν εμάς και το Filizi. Είμαστε χαρούμενοι που θα τους έχουμε μαζί μας. Είναι και οι δύο αξιολάτρευτοι. Τους λέω τα νέα της αναβολής και δεν ξαφνιάζονται καθόλοι, αυτά συμβαίνουν συνέχεια, λέει η Φράνσις.
Επιστρέφοντας στο Φιλίζι σκέφτομαι το μενού, θα πρέπει να φροντίσω φαγητό, σνακ, καφέ, χυμούς, αναψυκτικά για όλους για δυο μέρες. Και όπως γράφει το φυλλάδιο, εάν ο σύμβουλος δεν ευχαριστηθεί από το φαγητό που του παρέχεται μπορεί να παραγγείλει φαγητό απ’ έξω! Πόσο να κοστίζει άραγε μια pizza με delivery στην λίμνη Gatun?

12.00 Μπαίνοντας στο σκάφος βλέπω τον Γιώργο και τον «γητευτή» σκυμμένους πάνω από τον συμπιεστή.
– “Βγήκε η γνωμάτευση?»
– “Φαίνεται πως ο ασθενής είναι νεκρός”, απαντά ο Γιώργος.
Ο Greg μαζεύει τα εργαλεία του.
– «Το κομπρεσέρ χάλασε, πράγμα διόλου παράξενο μια και είναι ήδη 16 ετών. Λυπάμαι. Μπορείται να αγοράσετε ένα φορητό ψυγείο, είναι πιο οικονομική λύση από νέο κομπρεσέρ.”
Ο Greg φεύγει. Είμαστε λυπημένοι, το ταξίδι μπροστά είναι μακρύ και νιώθαμε πιο ασφαλείς έχοντας εφεδρικό ψυγείο. Και τα χρήματα της επισκευής, άδικα. Κοιτάζω την ώρα.
– “Ο John έρχεται να βοηθήσει με το hatch, καπετάνιε μου. Εμπρός να οργανωθούμε”

16.00 Η επισκευή βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Γιώργος παλεύει να αντικαταστήσει τους πύρους στο hatch της οροφής του σαλονιού, με τον John βοηθό του και εγώ βοηθός Νο 2 και συγχρόνως καταγράφω τη διαδικασία με το κινητό. Οι πύροι του συγκεκριμένου χατς για κάποιο λόγο διαλύθηκαν έγιναν σκόνη και ανταλλακτικό δεν βρήκαμε πουθενά στην Καραιβική! Ευτυχώς, το βρήκε ο Λουκάς από τον Ναυτίλο στην Αθήνα και μας το έφερε στην Guna Yala η φίλη μου η Τατιάνα. Ο Γιώργος έλυσε τον γρίφο για το πώς λειτουργεί ο μηχανισμός και τώρα προσπαθούν με τον John να τοποθετήσουν τους καινούργιους. Μετά από μία ώρα ο πρώτος από τους τέσσερις είναι στη θέση του.
-“Πέντε λεπτών δουλίτσα!” αστειεύεται ο καπετάνιος μου.
– “Ευκολάκι!” λέει ο John.
-“Είναι η εμπειρία που μετράει, John”, λέει ο Γιώργος
– “Κάνουμε πέντε – έξι αποτυχημένες προσπάθειες, κάποια στιγμή τα καταφέρνουμε και το παίζουμε ότι ήταν ευκολάκι. Στο σπίτι μας, πάνω στην πόρτα του ψυγείου έχουμε ένα μαγνητάκι, ένα κόκκινο κουμπί που όταν το πατάς «μιλάει» και λέει «That was easy»! Κάθε φορά που τελειώνω μια ζόρικη δουλειά, περνάω και το πατάω. Έχει μεγάλη πλάκα», λέει ο John με την χαρακτηριστική αυστραλέζικη προφορά του.
Βάζουμε τα γέλια.. That was easy! Ένα ακόμη ανταλλακτικό και το hatch λειτουργεί, όπως παλιά. Μετά από τόσους μήνες. Ευκολάκι!

 
Τετάρτη 10 Μαΐου 2017
Η διέλευση της διώρυγας του Παναμά 
03.30 Ανοίγω τα μάτια και σηκώνομαι από το κρεβάτι για να ελέγξω αν η ταινία που ετοιμάσαμε – Sailing Filizi to Panama – έχει ανέβει στο youtube. Η μόνη ώρα που λειτουργεί καλά το wifi της μαρίνας είναι αργά τη νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται. Ελέγχω την οθόνη: η αποστολή απέτυχε για άλλη μια φορά. Βγαίνω στο cockpit μήπως βρω καλύτερο σήμα και βλέπω online την Βαλέρια – στην Ελλάδα είναι οκτώ ώρες αργότερα, δηλαδή 1.30 μμ. Ανταλλάσουμε μηνύματα. Μου λείπει, μου λείπει η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα στη ζωή μου, αυτή την στιγμή. Ακουμπάω στο μαξιλάρι του κόκπιτ και κοιτάζω τη σιωπηλή νύχτα. Μια αστραπή σχίζει τον ουρανό. Το φεγγάρι μισοκρύβεται πίσω από σύννεφα. Ακούγεται ένας παφλασμός, κάποιο ψάρι πήδηξε έξω από το νερό. Πέρα στο δάσος μια μαϊμού howler βρυχάται. Αναπνέω βαθιά. Σήμερα το απόγευμα το Φιλίζι και εμείς θα ξεκινήσουμε να διασχίσουμε το κανάλι του Παναμά, θα περάσουμε ανάμεσα στην Βόρεια και την Νότια Αμερική και θα βρεθούμε σε νέα, άγνωστα ύδατα. 
Η διώρυγα του Παναμά έχει συνολικό μήκος 77 χλμ και ενώνει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό ωκεανό. Στις δυο άκρες της υπάρχουν δεξαμενές που ονομάζονται «Locks», τρεις σε κάθε κατεύθυνση, οι οποίες πρώτα ανυψώνουν και κατεβάζουν τα πλοία προς και από την τεχνητή λίμνη Gatún που βρίσκεται 26 μέτρα ψηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας.
Η πρώτη αναφορά στην κατασκευή μιας διώρυγας στον ισθμό του Παναμά, που θα γλύτωνε τα πλοία από το μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι γύρω από το Ακρωτήριο Χορν, γίνεται το 1534. Στο βιβλίο The path between the seas (μονοπάτι ανάμεσα στους ωκεανούς), ο συγγραφέας David Mc Cullough περιγράφει τα γεγονότα μεταξύ των ετών 1870 και 1914, που οδήγησαν στην κατασκευή και ολοκλήρωση του καναλιού του Παναμά:
“Η δημιουργία της διώρυγας του Παναμά ήταν κάτι περισσότερο από ένα τεράστιο και πρωτοφανές επίτευγμα της μηχανικής, ήταν ένα σημαντικότατο ιστορικό γεγονός, ένα σαρωτικό ανθρώπινο δράμα παρόμοιο με αυτό του πολέμου. Η κατασκευή της ήταν η μεγαλύτερη και η πιο δαπανηρή ανθρώπινη δραστηριότητα που έγινε ποτέ στον πλανήτη, μετά από τους Παγκόσμιους Πολέμους. Συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του κόσμου για περισσότερα από σαράντα χρόνια και έχει επηρρεάσει τη ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, σχεδόν σε κάθε φυλή και εθνικότητα και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Μεγάλες φήμες ανθρώπων χτίσθηκαν και γκρεμίστηκαν. Για πολλούς άνδρες και γυναίκες ήταν η περιπέτεια μιας ολόκληρης ζωής. Λόγω αυτής, ένα έθνος, η Γαλλία, σείστηκε στα θεμέλιά του. Ένα άλλο, η Κολομβία, έχασε την πιο ακριβή κατοχή της, τον Ισθμό του Παναμά. Η Νικαράγουα, που βρέθηκε στα πρόθυρα να γίνει παγκόσμιο σταυροδρόμι, αφέθηκε να περιμένει κάποια μελλοντική ευκαιρία. Η Δημοκρατία του Παναμά γεννήθηκε ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινήσαν έναν ρόλο παγκόσμιας παρέμβασης…”
Η διώρυγα εγκαινιάστηκε στις 15 Αυγούστου του 1914. Το πρώτο πλοίο που πέρασε ήταν το SS Ancon και πιλότος του ήταν ο φημισμένος καπετάν Νικήτας Μαυράκης (1850-1930) από την Κάσσο, που όμως για λόγους γοήτρου, η αμερικανική διοίκηση της εποχής άλλαξε το όνομα του σε John A. Constantine. Η προτομή του καπετάν Νικήτα κοσμεί την είσοδο της Λέσχης Πιλότων του Παναμά.

Η προτομή στο μπαλκόνι της λέσχης των πιλότων

Το 2006 ξεκίνησε το έργο κατασκευής της επέκτασης του καναλιού, το Expanded Panama Canal, που επιτρέπει την διέλευση μεγαλύτερων πλοίων, των Neopanamax. Στις 26 Ιουνίου 2016 το νέο κανάλι εγκαινιάστηκε με την διέλευση του πλοίου Ανδρόνικος, που είχε ξεκινήσει από το λιμάνι του Πειραιά. Προς τιμήν των εγκαινίων, το πλοίο μετονομάστηκε σε Cosco Shipping Panama.

05.45 Ακούγεται η φωνή του Γιώργου, από μέσα.
– “Καλημέρα! Πού είσαι?”
– “Καλημέρα! Να φτιάξω καφέ?”.
Είμαστε και οι δύο σε εγρήγορση. Χθες πήγαμε ξανά στην Colon για επιπλέον προμήθειες, κάναμε την επεξεργασία της τριαντάλεπτης ταινίας Sailing Filizi to Panama, και μια δεύτερης έκδοσης των 15 λεπτών. Οι ταινίες στο youtube είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε οτι οι φωτογραφίες και τα βίντεό μας δεν θα χαθούν, ακόμα και άν ο εξωτερικός δίσκος που τις κρατάμε καταστραφεί.
ΦΩΤΟ 6652
Βγαίνουμε στο cockpit. Στα νοτιοδυτικά, ο συννεφιασμένος ουρανός φωτίζεται από συνεχείς αστραπές.
– “Φεύγουμε λοιπόν, η ώρα έφτασε. Περνάμε τον Παναμά, ή μάλλον τον ξαναπερνάμε, και αυτή τη φορά με το Filizi! Είναι πραγματικά φανταστικό…”, λέει ο Γιώργος.
Πριν από περίπου ένα μήνα, βοηθήσαμε τον Patric Calahan, να περάσει το κανάλι. Ο Patric είναι 76 χρονών και κάνει τον γύρο του πλανήτη μόνος του με το Traveller, ένα σιδερένιο σκάφος με μήκος 39 πόδια που έχτισε με τα ίδια του τα χέρια μέσα σε έξι χρόνια, πάνω σε σχέδιο του Charles Whitholz. Αυτή την ώρα ο Patric και το s/y Traveller είναι εν πλω προς την Καλιφόρνια όπου, θα ολοκληρώσουν τον μοναχικό τους περίπλου του πλανήτη.
– “Ναι, πραγματικά είναι φανταστικό. Σαλπάρουμε για την μεγαλύτερή μας περιπέτεια!». Ο ενθουσιασμός μας είναι μεγάλος, όμως υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν, να τακτοποιηθούν οι τελευταίες προμήθειες, να πληρωθεί ο λογαριασμός της μαρίνας, να βάλουμε σιλικόνη στο μπροστινό παράθυρο, να γεμίσουμε τις δεξαμενές με νερό, να πλύνουμε το σκάφος και να μαγειρέψουμε κι άλλα πολλά.
12.00 Το σκάφος είναι πλυμένο και η καμπίνα Α είναι έτοιμη Το φαγητό είναι έτοιμο κι αυτό, σάντουιτς με τονοσαλάτα και μπριάμ για δείπνο… Η σιλικόνη στα παράθυρα στεγνώνει. Ελπίζω να μην βρέξει. Κάνει τρομερή ζέστη…
12.15 Αρχίζει να ψιχαλίζει και βγαίνουμε τρέχοντας να μαζεύψουμε την μεγάλη αντιηλιακή τέντα, πριν μουσκέψει. Η βροχή κρατά 10 λεπτά. Αναρρωτιέμαι αν η σιλικόνη έχει στεγνώσει, έχουν περάσει δύο ώρες. Ανάποδη μέρα. Νωρίτερα ο Γιώργος έβαλε τον αφαλατωτή να δουλέψει, όπως κάνει κάθε μέρα, και είδε στο μανόμετρο μια ένδειξη που σημαίνει οτι η μεμβράνη του δεν δουλεύει σωστά. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει ανταλλακτικό στον Παναμά, μάλλον δύσκολο αφού εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Ο Γιώργος γεμίζει τις δυο δεξαμενές νερού με το λάστιχο όταν ξαφνικά βλέπω να βγαίνει νερό από την υπερχείλιση της σεντίνας. Του το λέω κι εκείνος ανοίγει αμέσως το πανιόλο στο πάτωμα: η σεντίνα είναι πλημμυρισμένη! Ανοίγοντας το δεύτερο πανιόλο βλέπουμε μια ρωγμή στην κορυφή της δεξαμενής και το νερό να πετάγεται με πίεση. Ο καπετάνιος μου ξεστομίζει μια βρισιά.
– “Γρήγορα άνοιξε την βρύση να τρέξει, να αδειάσει λίγο η δεξαμενή “, λέει.
-“Αυτό είναι το μόνο εύκολο! Ήθελα πολύ να κάνω ντους εδώ στο Φιλίζι”. Ουδέν κακόν αμιγές καλού…
– “Πάω να βρω τον John. Χρησιμοποίησε περίπου 20 λίτρα” λέει και φεύγει. Μπαίνω να πλυθώ νιώθοντας ανήσυχη. Το τάνκι του νερού τρύπησε και ο αφαλατωτής μας κάνει νερά. Πολύ καλά δεν πάμε…
12.50 Η ομάδα καταφθάνει σύσσωμη
– “Bienvenidos!», λέω και βοηθώ τον χειριστή με το σακίδιο του. Ο John ανοίγει ένα κουτί, βγάζει δύο μπουκαλάκια, ένα με εποξικό στόκο και ένα δεύτερο με ειδικό σκληρυντικό και αναμιγνύει μια μικρή ποσότητα σε ένα κομμάτι χαρτόνι. Ο Γιώργος το εφαρμόζει στην ρωγμή, που ευτυχώς βρίσκεται στο πάνω μέρος της δεξαμενής οπότε η πρόσβαση είναι εύκολη.
–«Έτοιμο! Τώρα δεν μένει παρά να σταυρώσουμε τα δάχτυλά μας για να κρατήσει», λέει

13.00 – «Time to go, everyone! Σαλπάρουμε!» “, λέει ο Γιώργος, και βάζει μπρος την μηχανή. Ανάβω τα όργανα ναυσιπλοϊας και φορώ τα (ιστιοπλοϊκά) γάντια μου. Λύνουμε τους κάβους και ξεκινάμε! Γνωστοί και άγνωστοι από τα γύρω σκάφη μας χαιρετούν.
-«Goodbuy, Filizi!»
– “Αντίο Shelter Bay! Ελπίζω να σε ξαναδούμε ” λέω κοιτάζοντας το υπέροχο μέρος που αφήνουμε πίσω.
– “Αντίο Shelter Bay!”, λέει ο Γιώργος.
17.00 Είμαστε αγκυροβολημένοι στα Flats, ένα αγγυροβόλιο ανάμεσα στο λιμάνι Cristóbal και στην είσοδο των δεξαμενών Gatun Locks, όπου είναι το ραντεβού με τον transit advisor (σύμβουλος διέλευσης). Ο Juan, η Frances και ο John, έχουν νετάρει τα μακριά σχοινιά και τα έχουν κουλουμιάσει, έτοιμα για χρήση. 
Εμείς παρακολουθούμε συνέχεια το κανάλι 12 του VHF για οδηγίες γιατί ο advisor έχει καθυστερήσει δυο ώρες, άν και αυτό είναι συνηθισμένο από οτι μαθαίνουμε. Κοντά μας υπάρχουν δύο ακόμη σκάφη, ένα ιστιοπλοϊκό και ένα μηχανοκίνητο γιοτ. 
– “Πες μας, Juan, έχεις περάσει πολλές φορές το κανάλι;” ρωτάω τον νεαρό.
– “Μέχρι τώρα έχω 250 διελεύσεις”, απαντά εκείνος.
-«250 και μισό, για τη μισή διέλευση που έκανε μαζί μας”, αστειεύεται ο John. Ένα σκάφος, μια πιλοτίνα μας πλησιάζει, μανουβράρει με ευελιξία και φτάνει κοντά μας. Στην πλώρη της στέκονται όρθιοι δυο άνδρες και ο ένας ετοιμάζεται να πηδήξει στο Φιλίζι. Ο καπετάνιος μου απλώνει το χέρι και τον βοηθά να περάσει.

– “Καλώς ήλθατε στο Φιλίζι, ονομάζομαι Γιώργος, είμαι ο καπετάνιος”
-“Χάρηκα για τη γνωριμία. Ονομάζομαι Reggie ” λέει ο άνδρας και μας χαιρετά όλους δια χειραψίας! Ο άνδρας ταχτοποιεί τα πράγματά του και κρεμά στον λαιμό του το ειδικό φορητό VHF που έχουν οι advisors που επικοινωνεί σε ειδική συχνότητα με το Canal Control και τους υπόλοιπους συμβούλους.
-“Θα κάνουμε τη διέλευση μαζί με το μηχανοκίνητο Sundance και το ιστιοφόρο “Utopia”,λέει δείχνοντας τα σκάφη παραδίπλα.
-«Καπετάνιε ξεκινάμε!», λέει μετά από πέντε λεπτά.
-«Βίρα την άγκυρα, chief mate!», προστάζει ο καπετάνιος μου. Ξεκινάμε. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Ο κύβος ερρίφθει!
18.15 Πλέουμε με ταχύτητα 6,5 κόμβων προς την είσοδο των φραγμάτων Gatún. Ο ήλιος δύει, χάνεται και ο ορίζοντας στην δύση γεμίζει εκπληκτικά χρώματα. Από την μεριά του Ατλαντικού όμως έρχονται βαριά, μαύρα σύννεφα.
 
18.30 Σκοτεινιάζει και αμέσως ο Γιώργος παρατηρεί ότι έχει ανάψει η φωτεινή ένδειξη του alternator (δυναμό).
– «Είναι αναμμένο το κόκκινο λαμπάκι, φοβάμαι οτι το alternator του κινητήρα μας δεν δουλεύει”, μου λέει με ανήσυχο τόνο στη φωνή. «Πάρε τιμόνι, κατεβαίνω να ελέγξω αν φορτίζουν οι μπαταρίες”. Ανοίγει την σκάλα και κοιτάζει μέσα στο μηχανοστάσιο.
– “Τίποτα, το alternator δεν δουλεύει! Στείλε αμέσως e-mail στον Edwin να τον ενημερώσεις”, μου λέει ο Γιώργος και έρχεται πίσω στο τιμόνι. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τί συνέβει, μόλις πριν τρεις εβδομάδες δώσαμε αυτό το Hitachi alternator στον Edwin Chavez, τον υπεύθυνο της μαρίνας, και εκείνος το έστειλε για συντήρηση. Πληρώσαμε ένα σημαντικό ποσό για την επισκευή που όμως προφανώς δεν έγινε σωστά. Έχουμε και δεύτερο, ανταλλακτικό alternator στο Φιλίζι, το αγοράσαμε στην Martinique πριν λίγους μήνες, εν όψη του μεγάλου ταξιδιού.
Χωρίς αυτό οι μπαταρίες του σκάφους δεν φορτίζουν από την μηχανή και αυτό είναι τεράστιο πρόβλημα. Στο Φιλίζι φτιάχνουμε ρεύμα με τέσσερις τρόπους, την μηχανή, την γεννήτρια, τα ηλιακά πάνελς και την ανεμογεννήτρια, μα το alternator είναι πολύ απαραίτητο ειδικά για τον χειρισμό της άγκυρας. Και τί τραβάει ο Γιώργος κάθε φορά για να το βγάλει και να το ξαναβάλει, εκεί στριμωγμένο που βρίσκεται. Μπλέξαμε καπετάνιε μου, τρίτωσαν οι αναποδιές. Ευτυχώς που δεν είμαστε προληπτικοί.
18.45 Το δευτερόλεπτο που μπαίνουμε στο προσεγγιστικό κανάλι, αρχίζει μια καταρρακτώδης βροχή. Μπροστά μας βρίσκονται τα τρία Gatún Locks, οι τρείς δεξαμενές Gatún, που θα μας ανυψώσουν 26 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, για να μπούμε στη λίμνη. Κάθε δεξαμενή έχει μήκος περίπου 320 μέτρα.
19.00 1^ο Gatun LOCK : Μπαίνουμε στην πρώτη δεξαμενή, το πρώτο Lock. Tα τρία σκάφη ερχόμαστε κοντά και δενόμαστε με τα μπλε σχοινιά. Δεξιά, κοντά στο τοίχωμα του καναλιού είναι το Sundance που είναι πιο βαρύ από όλους μας. Στην μέση έρχεται το, επίσης σιδερένιο, Utopia και στα αριστερά είμαστε εμείς με το Φιλίζι. Εκατό μέτρα μπροστά από εμάς είναι μεγάλο φορτηγό πλοίο. Στην πρύμνη του γράφει με τεράστια γράμματα “Everest Bay” και το όνομα μου φαίνεται αστείο. 
Κοιτάζω πίσω από την πρύμνη, οι τεράστιες πόρτες των 103 ετών κλείνουν αργά, σταθερά πίσω μας. Για λίγο όλα μοιάζουν ακίνητα κάτω από το πέπλο της βροχής που πέφτει ασταμάτη όμως με μιας αρχίζει να μπαίνει νερό στην δεξαμενή με δυνατή ροή. Αστραπές φωτίζουν τον ουρανό. 
Ο καπετάνιος μου με κοιτά με μάτια που λάμπουν από ικανοποίηση. Θα χρειαστούν 100.000 κυβικά μέτρα νερού, που προέρχεται από την λίμνη, για να γεμίσει κάθε δεξαμενή, ώστε να σηκώσει τα πλοία στην στάθμη της επόμενης. Η ροή του νερού είναι δυνατή, γύρω μας σχηματίζονται ισχυρές δίνες και το Φιλίζι κλειδωνίζεται.
Η βροχή συνεχίζει να πέφτει μα τώρα πιο απαλά. Η διάθεσή μας είναι σπουδαία, παρ’ όλες τις αναποδιές. Ο John και η Frances και χειρίζονται τo σχοινί που μας δένει με το s/y Utopia στην πλώρη ενώ ο Juan έχει τα υπόλοιπα, τα σπρίνγκ και το σχοινί της πρύμνης. Ο μεγαλόσωμος John δεν πρόλαβε να φορέσει νιτσεράδα και είναι μούσκεμα, μα δεν τον πειράζει, λέει, αφού η νύχτα είναι ζεστή. Οι αστραπές πέφτουν απανωτά, κι ο ουρανός φωτίζεται σαν από πυροτεχνήματα κάποιας γιορτής. 
-“Ωραία βροχή, ότι πρέπει για να γεμίσει η λίμνη μας”, λέει με ικανοποίηση ο σύμβουλος. «Ευτυχώς, στα New Locks, (το Νέο κανάλι) κατασκευάστηκαν εξελιγμένες δεξαμενές, που αποθηκεύουν το νερό για πολλαπλές χρήσεις”, εξηγεί. Προσωπικά δεν με έχει ενθουσιάσει που βρέχει καρεκλοπόδαρα, μα κουνώ καταφατικά το κεφάλι, κάνοντας οτι συμφωνώ. 
Μετά από περίπου δέκα λεπτά, η στάθμη του νερού μέσα στο lock έχει αυξηθεί περίπου 8 μέτρα, φτάνοντας την στάθμη του επόμενου. Η θέα πίσω από την πρύμνη μας δεν είναι πια οι πανύψηλες πόρτες, μα ο Ατλαντικός και τα φώτα του λιμανιού Κολόν. Ακούγεται ένα κουδούνι από μακριά. Οι πόρτες μπροστά ανοίγουν μα δεν τις βλέπουμε, γιατί τις κρύβει το πλοίο Everest bay.

2o Gatun LOCK: Λυνόμαστε από τα άλλα σκάφη και προχωρούμε ανεξάρτητα προς την επόμενη δεξαμενή. Τα πάντα γύρω γυαλίζουν από την βροχή και απ’ τους κίτρινους προβολείς του καναλιού. Είμαστε πολύ χαρούμενοι, το πρόσωπο του καπετάνιου μου λάμπει, κάτω από την κουκούλα της νιτσεράδας του που στάζει. Μετά από λίγο το μηχανοκίνητο Sundance πλευρίζει ξανά στο τοίχωμα της δεξαμενής.
Οι χειριστές που βρίσκονται έξω στην στεριά, ψηλά πάνω στον τοίχο, πετούν στο Sundance δυο ιβιλάι (monkey fist), και οι άνθρωποι στο γιωτ δένουν σε αυτά τους μπλέ κάβους. Οι χειριστές στην στεριά τραβούν πίσω τα σχοινιά και δένουν το μότοργιωτ. Αμέσως, το Ουτοπία δένει πάνω του και έπειτα εμείς δενόμαστε μεταξύ στο Utopia με τέσσερα σχοινιά, ένα στην πρύμνη, ένα στην πλώρη και δύο στην μέση για spring. Η δεξαμενή αρχίζει να γεμίζει νερό και δίνες και εμείς ανεβαίνουμε όλο και πιο ψηλά. Μετά από λίγα λεπτά έχουμε ανέβει στην στάθμη του τρίτου lock .
20.15 3o Gatun LOCK: Λυνόμαστε ξανά και προχωράμε προς την επόμενη δεξαμενή. Η βροχή έχει πια σταματήσει, ο αέρας μυρίζει βρεγμένο χώμα. Η Frances και ο John είναι πάντα στη πλώρη κάνοντας τον χειρισμό σαν επαγγελματίες, αφού έχουν διασχίσει την διώρυγα εννιά φορές, βοηθώντας φίλους. Το νερό γεμίζει το lock και οι δίνες είναι τόσο ισχυρές που τα τρία σκάφη στρέφουμε λίγο στο πλάι.
– “Γιατί συμβαίνει αυτό; “ρωτάω τον advisor.
– “Μην ανησυχείς Καρίνα, δεν υπάρχει κίνδυνος”, απαντά εκείνος.
Η στάθμη του νερού αυξάνεται, λεπτό με το λεπτό, τα ψηλά τείχη γύρω μας χαμηλώνουν. Το ψηλό κτίριο στα αριστερά μας γράφει με μεγάλα γράμματα Gatun Locks Panama Canal 1913. Πάνω στον τοίχο που μας χωρίζει από την αντίθετη κατεύθυνση, πάνω σε ράγες, κινείται ένα τραινάκι, και πάνω του είναι δεμένο ένα τεράστιο φορτηγό πλοίο. Το τραινάκι μοιάζει με παιχνίδι. Το σύστημα λειτουργεί άψογα. 
Λίγα λεπτά περνούν, μετά χτυπά ένα κουδούνι, οι πόρτες ανοίγουν και βλέπουμε μπροστά την λίμνη Gatún.
_ “That was easy!” λένε ταυτόχρονα ο Γιώργος και ο Jonh, κάνωντας “high five”.

23.00 Gatún Lake Βρισκόμαστε μέσα στη λίμνη δεμένοι πάνω σε μια κόκκινη τσαμαδούρα από καουτσούκ. Από την άλλη της πλευρά είναι δεμένο το s/y Utopia. Μόνο εγώ είμαι ξύπνια, όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται, ο Χουάν στον καναπέ, η Φράνσις στην καμπίνα και ο Τζον έξω, παρ’ ότι ψιχαλίζει. Ο σύμβουλος έφυγε πριν το δείπνο, ήρθε και τον πήρε μια πιλοτίνα. Νυστάζω μα προσπαθώ να παρατείνω αυτήν την νύχτα, το Φιλιζάκι κι εμείς ψηλά πάνω στην λίμνη Γκατούν! Αφουγκράζομαι τις σταγόνες της βροχής πάνω στο ντεκ, το νερό κάτω απ’ το hull, τις μαιμούδες που κάθε τόσο ουρλιάζουν, πέρα στη ζούγκλα. Κάθε τόσο ανασηκώνομαι και κοιτάζω από το φινιστρίνι, τα κίτρινα φώτα του Νέου Καναλιού. Τα βλέφαρά μου βαραίνουν.

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017
09 ° 11 Β 79 ° 53 Β Λίμνη Gatún

05.45 Το ξυπνητήρι στο κινητό τηλέφωνο του Γιώργου χτυπά και ο χορευτικός ρυθμός του είναι το πιο ευχάριστό μου ξύπνημα. Σηκώνομαι στο λεπτό, είναι μια μεγάλη μέρα, σήμερα. Ο σημερινός advisor θα έρθει γύρω στις 6 πμ.
– “Καλημέρα καπετάνιε μου.Πώς νιώθεις?»
– “Τέλεια! Καλημέρα μωρό μου, πάω να ετοιμάσω καφέ”, απαντά ο Γιώργος.
Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζει. Ένα κολοσσιαίο πλοίο neopanamax, διασχίζει τη λίμνη με κατεύθυνση προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Η τεχνητή λίμνη Gatún δημιουργήθηκε με την κατασκευή του Φράγματος του Παναμά στον ποταμό Chagres και μέσα σε αυτή, τα πλοία καλύπτουν απόσταση 21 μιλίων – 33 χλμ. προς την άλλη πλευρά. Σηκώνομαι και ντύνομαι όσο πιο ήσυχα μπορώ γιατί οι άλλοι κοιμούνται ακόμη.
Βγαίνω στο cockpit και κρεμάω τα βρεγμένα ρούχα να στεγνώσουν. Το πλήρωμα της Ουτοπίας με καλημερίζουν. Ένα μαύρο πουλάκι προσγειώνεται στην Ουτοπία, και μετά έρχεται στο Filizi. Το δάσος έχει ξυπνήσει και τα πουλιά τραγουδούν.
06.21 Όλοι έτοιμοι και περιμένουμε τον σύμβουλο τρώγοντας πρωινό. Η ώρα περνά μα αυτός καθυστερεί.

08:00 Η πιλοτίνα προσεγγίζει και οι σύμβουλοι επιβιβάζονται, ένας στην Ουτοπία και ένας στο Filizi. Δύο ώρες καθυστέρηση, καλά είναι για χώρα της νοτίου Αμερικής.
-“Καλημέρα. Το όνομά μου είναι Βίκτορ” λέει ο άνδρας. Είναι ψηλός, πολύ αδύνατος, με ευγενική φυσιογνωμία.

08.15 Προχωράμε με ταχύτητα 6,1 κόμβων, όπως μας έχει υποδείξει ο σύμβουλος Βίκτωρ. Η μέρα είναι ζεστή και ο ουρανός συννεφιασμένος, η θερμοκρασία του νερού της λίμνης είναι 28,6°C! Το καταπράσινο ανάγλυφο του τοπίου στολίζεται υπέροχα από τα κόκκινα λουλούδια των αμέτρητων δέντρων flamboyant (royal poinciana).
13.00 Πλησιάζουμε ένα τεράστιο πλοίο, το Galveston Highway και σύντομα φτάνουμε να πλέουμε πλάι του σε απόσταση περίπου 80 μέτρων από αυτό. Η όψη του τεράστιου πλοίου από αυτή την απόσταση είναι συντριπτική, ο Δαβίδ δίπλα στον Γολιάθ.
Η ταχύτητά του είναι 5,7 kts – όπως φαίνεται στο AIS – και δεν αφήνει πίσω του παρά ελάχιστο κυματισμό. Οι ναυτικοί του πλοίου μας χαιρετούν. Καθώς εμέις έχουμε ταχύτητα 6,1 κόμβων, αρχικά φαίνεται πως θα το προσπεράσουμε μα το πλοίο αρχίζει να επιταχύνει οπότε συνεχίζουμε παράλληλη πορεία για τα επόμενα λεπτά. Πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον γιγαντιαίο Galveston, μετά από συνεννόηση με τον advisor, ο Γιώργος μειώνει την ταχύτητά μας στα 4,7 kts αλλά μετά από λίγο, το πλοίο μειώνει κι αυτό την ταχύτητα και βρισκόμαστε πάλι δεξιά του! Είναι περίεργα όλα αυτά, δεν μπορεί να συμβαίνουν τυχαία. Ο καπετάνιος μου, σε μια προσπάθεια να παραμείνει μακριά από το πλοίο, επιταχύνει μέχρι 6,5 κόμβους και αρχίζουμε να το ξεπερνάμε.

Tο Galveston σφυρίζει πέντε φορές
– “Victor, νομίζεις ότι σφυρίζει για μας;”, ρωτάει ο Γιώργος τον σύμβουλο.
– “Δεν ξέρω πραγματικά…”, απαντά εκείνος μπερδεμένος. Πριν περάσει ένα λεπτό ακούγεται μια φωνή από το VHF του συμβούλου:
– “Λάβετε προφυλάξεις, λάβετε προφυλάξεις! Είστε επικίνδυνα κοντά μας, σχεδόν σε σημείο πρόσκρουσης!!”, λέει ο πιλότος του Galveston Highway. Οι δυο άνδρες ανταλλάσουν μερικές κουβέντες στα ισπανικά. Όταν η συνομιλία τους τελειώνει, ο Βίκτωρ είναι πολύ ανήσυχος.
Οι πιλότοι είναι ανώτεροι στην ιεραρχία από τους συμβούλους και φοβάται μήπως του κάνουν άσχημη αναφορά. Τρελλή κατάσταση, ένα ανόητο παιχνίδι εξουσίας και εμείς στην μέση. Τo Galveston Highway μένει πίσω και απομακρυνόμαστε από αυτό.

12.00 Culebra Cut Μπαίνουμε στο σημείο της διώρυγας που ονομάζεται Culebra Cut, ένα τμήμα του καναλιού μήκους 12,6 χιλιομέτρων μεταξύ της λίμνης Gatun και των δεξαμενών Pedro Miguel, που πήρε το όνομά του από το βουνό που διασχίζει. Παλαιότερα το σημείο αυτό ήταν γνωστό ως “Gaillard Cut”, από τον Αμερικανό μηχανικό Gaillard, που ανέλαβε την δύσκολη διάνοιξη μα, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν τον έλεγχο του καναλιού στους Παναμέζους, το 1999 το άνοιγμα (cut) πήρε το τελικό του όνομα. Η προσπάθεια διάνοιξης του Culebra Cut ξεκίνησε από τους Γάλλους το 1881. Το εγχείρημα είχε επικεφαλής τον θρυλικό Ferdinand de Lesseps, τον ένδοξο δημιουργό της διώρυγας του Σουέζ.
Οι Γάλλοι, που σχεδίαζαν να κατασκευάσουν ένα κανάλι στην στάθμης της θάλασσας χωρίς δεξαμενές, υποτίμησαν τη δυσκολία της διάνοιξης, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην οικονομική κατάρρευση της επιχείρησης και την χρεωκοπία. Το 1904 το έργο ανέλαβαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το δύσκολο «άνοιγμα» ανετέθει στον Guillard.
– “Καρίνα, βλέπεις αυτό τον λόφο εκεί;», με ρωτάει ο Βίκτωρ, δείχνοντας λίγο πιο πέρα. «Ο λόφος ονομάζεται Pico de Oro, «η κορυφή του χρυσού». Την εποχή των εργασιών διάνοιξης του καναλιού, όταν οι ασθένειες είχαν σκοτώσει πολλούς εργαζόμενους και το εργατικό δυναμικό άρχισε να μειώνεται επικίνδυνα, κάποιος είχε τη… φαεινή ιδέα, να διαδώσει οτι πάνω στον λόφο βρέθηκε χρυσάφι. Ήταν τότε η εποχή του Gold Rush, του «πυρετού του χρυσού» στην Καλιφόρνια, και οι άνθρωποι ταξίδευαν στην άλλη άκρη του κόσμου για μια ευκαιρία να πλουτίσουν.Το κόλπο έπιασε, εκατοντάδες χρυσοθήρες έσκαβαν δωρεάν για μήνες και το βουνό πήρε το όνομα Pico de Oro… “, διηγείται ο Victor.
13.10 Καθώς πλησιάζουμε την είσοδο του φράγματος Pedro Miguel, βαριά σύννεφα μαζεύονται στον ουρανό και σε λίγο αρχίζει βροχή. Μαζευόμαστε όλοι κάτω από την τέντα στο κόκπιτ. 
– “Για τη διέλευση αυτή, το s/y Filizi, το s/yΟυτοπία και το s/y Milly θα πλαγιοδετηθούν μαζί. Το Utopia, που είναι σιδερένιο και επομένως βαρύτερο, θα μπει στη μέση και εμείς δεξιά του (starboard)», εξηγεί ο Βίκτορ αφού συνεννοείται στο VHF με τους άλλους δυο συμβούλους. Τα σκάφη έρχονται κοντά. Δενόμαστε με το Utopia σε πρύμνη, πλώρη και στο μέσον με spring. Το s/y Milly δένεται στην αριστερή πλευρά του Utopia.
Ο John, η Frances και ο Juan τοποθετούν στη δεξιά πλευρά του Filizi τα μακριά μπλε σχοινιά, στην πλώρη και την πρύμνη. Μόλις μπαίνουμε στην δεξαμενή, οι χειριστές που βρίσκονται ψηλά στα τοιχώματα μας ρίχνουν λεπτά σχοινιά με ιβιλάι (monkey fist). Ο Τζον και ο Χουάν δένουν τα ιβιλάι στα μπλε σχοινιά, και οι χειριστές τα τραβούν έξω.

Το Galveston Highway πλησιάζει και μπαίνει κι αυτό στο Pedro Miguel Lock, πίσω μας.
Οι τεράστιες πόρτες κλείνουν αργά και η δεξαμενή αδειάζει από νερό, για να κατέβει στο επίπεδο της επόμενης.

Η βροχή συνεχίζεται και σήμερα είναι η σειρά της Φράνσις να γίνει μούσκεμα. Πειράζω το ζευγάρι ότι κάνουν σέξυ εμφανίσεις με βρεμμένα μπλουζάκια και γελάμε πολύ.
Μετά από λίγο, η στάθμη του νερού έχει πέσει κατά περίπου εννέα μέτρα και οι τοίχοι γύρω μας φαίνονται πανύψηλοι. Ένα κουδούνι χτυπά δυνατά και παρατεταμένα.
Παρακολουθούμε τις γιγάντιες, διπλές χαλύβδινες πόρτες να ανοίγουν, ώσπου ανοίγουν διάπλατα και σχεδόν χάνονται, εφαρμόζοντας τέλεια στο τοίχωμα. Αριστουργήματα της μηχανικής 103 ετών! !!

14.30 Οι χειριστές έξω λύνουν τα σχοινιά και η δικοί μας τα μαζεύουν πίσω στο Φιλίζι. Το πλήρωμα του Utopia λύνει τα σχοινιά που μας δένουν μαζί του. Χωριζόμαστε, προχωράμε μέσα στην δεξαμενή Miraflores προς το κτίριο Miraflores Visitor Center, ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα του Παναμά. Η βροχή σταματά.

Η θέα από εδώ ψηλά είναι εκπληκτική, ο Ειρηνικός Ωκεανός απλώνεται μπροστά μας, 600 μέτρα μακρύτερα και 20 μέτρα χαμηλότερα.

Πετιούνται ξανά τα ιβιλάι και δένονται ξανά τα μπλέ σχοινιά. Η διάθεση όλων μας είναι υπέροχη! Μιλάμε με τον Μάρκο τον καπετάνιο και ιδιοκτήτη του s/y Utopia που έχει ξεκινήσει από την πατρίδα του την Βραζιλία για να κάνει μόνος τον γύρο του πλανήτη. Συμφωνούμε να συναντηθούμε κάποια μέρα στη Γαλλική Πολυνησία.

Οι πόρτες πίσω μας κλείνουν και η στάθμη του νερού αρχίζει να πέφτει. Σε λίγο δεν βλέπουμε πια τον ωκεανό, μα μόνο τις τεράστιες πόρτες που όλο και ψηλώνουν. Περιμένουμε ώσπου ακούγεται το κουδούνι τρεις φορές. Μετά από ένα λεπτό οι διπλές πόρτες ανοίγουν. Τα μπλέ σχοινιά λύνονται και προχωράμε στο δεύτερο Miraflores lock, στο τελευταίο βήμα πριν το τέλος.
15.42 Η διαδικασία γίνεται ξανά ώσπου οι πόρτες του δεύτερης δεξαμενής Miraflores ανοίγουν. Τα σχοινιά λύνονται και το Φιλίζι εισέρχεται στον Ειρηνικό Ωκεανό!

Ο Γιώργος στο τιμόνι χαμογελάει πλατιά. Αγκαλιαζόμαστε συγκινημένοι. Οι φίλοι μας συγχαίρουν.
-«Όλη η ομάδα ήταν εξαιρετική. Σας ευχαριστούμε Juan, Frances, John, Reggie και Victor. Είσασταν όλοι υπέροχοι!», λέει ο καπετάνιος.

Προχωράμε προς το λιμάνι Balboa και περνάμε κάτω από την Bridge of the Americas, την γέφυρα που ενώνει τη Βόρειο με τη Νότιο Αμερική.

Σε λίγο έρχεται μια πιλοτίνα για να παραλάβει τον σύμβουλο. Πλευρίζει το Φιλίζι με προσοχή γιατί το νερό είναι πολύ αναστατωμένο από την μεγάλη κίνηση σκαφών και πλοίων.
Προχωράμε και όταν πια φτάνουμε στο Balboa Yacht Club μας πλησιάζει μια μεγάλη βάρκα με τρεις άνδρες. Ο Juan τους δίνει τα σχοινιά και τα μπαλόνια με την βοήθεια του John, μετά μας χαιρετά και αποβιβάζεται. Μένουμε μόνοι με τον John και την Frances που θα διανυκτερεψουν μαζί μας.

08° 56’ Ν, 79° 33’ W Τις επόμενες μέρες θα μείνουμε στο Balboa Yacht Club και στο αγκυροβόλιο Las Brisas, ώσπου να βρούμε κατάλληλο δελτίο καιρού για να αποπλεύσουμε προς τον Ισημερινό της Γης και τα νησιά Galápagos, ένα ταξίδι 920 ναυτικών μιλίων μέσα στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Ακολουθήστε μας
www.sailingfilizi.gr