Ίμπιζα – Γιβραλτάρ, 400NM, 66 ώρες
24-27 Σεπτεμβρίου 2014
38°58′51″N 1°18′2″E Sant Antoni de Portmany – Ibiza Ξυπνήσαμε κατά τις 10 το πρωί μετά από 4 ώρες ύπνο μόνο, αλλά νιώθουμε ακμαιότατοι, άλλο ένα από τα καλό του να μην κάνει κανείς καταχρήσεις.
Είμαστε φουνταρισμένοι αρόδου στον κόλπο του λιμανιού Sant Antoni, ανάμεσα σε πάρα πολλά σκάφη, άλλα στην άγκυρα και άλλα σε ρεμέτζα. Ο καιρός έχει χαλάσει πάλι, ο ουρανός είναι βαρύς, βρέχει και φυσάει. Για 2-3 ώρες ταχτοποιούμε διάφορες εκκρεμότητες μέσω internet για προσωπικά και για θέματα του αγώνα. Μετά, ο Γιώργος μιλάει στο τηλέφωνο με τον αδερφικό φίλο, Γιάννη: Ο κύβος ερρίφθη! Ο Γιάννης θα έρθει να μας συναντήσει στο Πράσινο Ακρωτήρι (Cape Verde) και θα μας συντροφέψει στο δεύτερο σκέλος του αγώνα ARC+, από Mindelo στην St Lucia της Καραιβικής!!.
Ξαφνικά, ο άνεμος δυναμώνει, το σκάφος γέρνει απότομα και ξεσπάει ένα δυνατό 10λεπτο μπουρίνι, Η θάλασσα ασπρίζει και άνεμος 25 kts φυσά τρελλά από όλες τις κατευθύνσεις. Είναι η στιγμή που οι άγκυρες όλων των σκαφών δοκιμάζονται, Ο Γιώργος πάει έξω να ελέγξει και επιστρέφει μούσκεμα. Μετά από 20 λεπτά όλα ηρεμούν και βγαίνει ήλιος. Μια ώρα αργότερα έρχεται άλλο ένα μπουρίνι. Κατά τις 3 μμ ο ήλιος λάμπει ξανά και ο ουρανός είναι σχετικά καθαρός.
Στρώνουμε τραπέζι έξω στο cockpit και τρώμε, καστανό ρύζι με φρέσκα μανιτάρια και σαλάτα με iceberg, καρότο και πεκορίνο με πιπέρια από την Συρακούσα. Είμαστε προβληματισμένοι, τί να κάνουμε τελικά. Τα δελτία καιρού δίνουν για τις επόμενες 3 μέρες ΒΑ άνεμο 4-5 μποφώρ, ιδανικό αέρα για να μας πάει στο Γιβραλτάρ. Και μάλιστα μετά από πολλές μέρες που φυσάει νοτιοδυτικός, κόντρα στην πορεία μας. Το πλάνο μας είναι να αποπλεύσουε απόψε. Ο καπετάνιος πιστεύει πως πρέπει να φύγουμε, και να μην χάσουμε αυτό το “παράθυρο” στον καιρό. Κι όταν μιλάει ο καπετάνιος …
Αποπλέουμε στις 7 το απόγευμα με ελαφρύ αεράκι από ΒΑ. Ανεβαίνουμε 3 μίλια ΒΔ κόντρα στο κύμα, περνάμε βόρεια από κάποια νησάκια στα δυτικά του λιμανιού και μετά παίρνουμε πορεία ΝΔ Ο ήλιος έχει μόλις βασιλέψει και ο ουρανός παίρνει τα πιό μεγαλόπρεπα χρώματά του. Σήμερα δεν υπάρχει καθόλου φεγγάρι και όταν πια νυχτώνει βλέπουμε στα αριστερά τον σκοτεινό όγκο του νησιού να στεφανώνεται από την δυνατή αναλαμπή της πόλης της Ίμπιζα, πίσω από τους λόφους. Δεν την είδαμε την πρωτεύουσα. Την επόμενη φορά..
21.00 Ο άνεμος δυναμώνει λίγο και ανοίγουμε τη μαίστρα. Πίσω μακριά στα ΒΑ, γιγάντια καταιγιδοφόρα σύννεφα έχουν σκεπάσει τον ουρανό. Αστραπές και κεραυνοί σε φοβερή συχνότητα κάνουν τη νύχτα μέρα. Κοιταζόμαστε: κανένα καράβι δεν θέλει να είναι μεσοπέλαγα με τέτοια καταιγίδα. Ο καλός μου πεινάει. Βράζω λίγα μακαρόνια ολικής άλεσης και από πάνω ωμό λάδι με πιπερίτσες, aglio, olio e peperoncin. Πικάντικη νοστιμιά.i
23.00 Γιώργος πάει να ξαπλώσει και αναλαμβάνω βάρδια με το τιμόνι στον αυτόματο και ταχύτητα γύρω στα 5 kts. Ο ουρανός είναι πιά συννεφιασμένος και σκοτεινός ενώ σπάνια ξεμυτά κάποιο αστέρι. Σαν να αντικρύζω το θέαμα πρώτη φορά, μένω μαγεμένη: το Φιλίζι πλέει κι έτσι όπως γλυστρά πάνω στην σκοτεινή σαν μαύρο μετάξι επιφάνεια της θάλασσας σκορπά γύρω αμέτρητα λαμπερά διαμαντάκια! Δεξιά, αριστερά, πίσω από την πρύμνη, το φυτοπλαγκτόν φωσφορίζει καθώς περνάμε και για λίγα δευτερόλεπτα ην θάλασσα γεμίζει με αστερόσκονη, πρίν ξαναγίνει σκοτεινή, όπως η νύχτα. Πίσω από την πρύμνη, η προπέλα στροβιλίζεται εκτοξεύοντας εκτυφλωτικές πρασινωπές μπάλες μέσα στο νερό. Θυμάμαι, πρέπει να ήμουν γύρω στα 8 όταν μαζί με τον μεγάλο μου αδερφό και τους φίλους μας, έκανα το πρώτο μου βραδυνό μπάνιο στη Βαγία της Αίγινας, τότε που τα νερά του Σαρωνικού ήταν ακόμη ολοκάθαρα και γεμάτα ζωή. Με τα μάτια ανοιχτά μέσα στο νερό κουνούσαμε τα χέρια και σαν να κρατούσαμε το μαγικό ραβδί μιας νεράιδας και σκορπίζαμε γύρω νεραιδόσκονη…
Κοιτάζω πίσω από την πρύμνη: στα τρία σημεία του ορίζοντα γιγάντιες δυνάμεις εξαπολύονται, αστραπές φωτίζουν τα τεράστια σύννεφα και κεραυνοί, ο ένας μετά τον άλλο, πέφτουν μέσα στην ανοιχτή θάλασσα. Ανατριχιάζω από δέος μα νιώθω και τυχερή που είμαι θεατής αυτής της επίδειξης της φύσης από απόσταση ασφαλείας.
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου
01.00 Σκατζάρουμε, ίσα που κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά. Το χτεσινό ξενύχτι στο στο PASCHA Club μου έπεσε βαρύ, τελικά . Αξιζε όμως.
02.30 Περισσότερο νιώθω παρά ακούω τις στροφές της μηχανής να δυναμώνουν και πετάγομαι απ’ το κρεββάτι. Φοράω το σωσίβιο και ξεκινώ να βγώ έξω. Το σκυλί, που κοιμάται πάντα έξω από την καμπίνα μας, σηκώνεται και μου ζητά να την ανεβάσω μαζί. Αγύριστο κεφάλι η Περκάν. Δεν θέλει ποτέ να μείνει κάτω χωρίς εμάς και δυστυχώς εδώ και έναν χρόνο δεν καταφέρνει να ανέβει μόνη της την σκάλα. Βγαίνουμε. Αμέτρητες αστραπές φωτίζουν απανωτά τον βαρύ ουρανό και προς στιγμή με τυφλώνουν. Αμέτρητοι κεραυνοί πέφτουν στα ανοιχτά, τρομακτικοί, μεγαλιώδεις. Ο Γιώργος, σε κατάσταση εγρήγορσης, με ενημερώνει
-“Κάνω συνεχώς ελιγμούς αποφυγής μπουρινιών και την γλυτώσαμε μέχρι τώρα. Ανέβασα ταχύτητα και αλλάξα πορεία 3 φορές, μελετώντας στο ραντάρ την κίνηση του κάθε μπουρινιού. Κανονικός μπουρινολόγος, δηλαδή” λέει και γελάμε.
Κάτω, η οθόνη του ραντάρ δείχνει καθαρά τα γιγάντια σύννεφα με βροχή γύρω μας.
Πάμε με 8 kts με την τζένοα μουδαρισμένη. Στο κανάλι 11 του VHF ακούμε τον καιρό από το Alicante : No gale / thunderstorms. Μάλιστα αυτό το ξέραμε…
03.30 Σβήνουμε την μηχανή και ανοίγουμε και τη μαίστρα. Ανεβοκατεβαίνουμε συνέχεια για να παρακολουθούμε το ραντάρ γιατί για να αποδόσει η τακτική, πρέπει να υπολογίσουμε καλά την ταχύτητα και την κατεύθυνση που έχει το κάθε μπουρίνι.
05.00 Αξημέρωτα ακόμα, ο άνεμος έχει δυναμώσει κι άλλο (ΒΑ5), πάμε με 7 kts και κάνουμε ωραία ιστιοπλοία. Είμαστε ακόμα στεγνοί! Με μεγάλη προσπάθεια πείθω τον καπετάνιο μου να πάει να ξεκουραστεί και ΟΧΙ, να μην βάλει ξυπνητήρι σε μια ώρα.
-“Άν χρειαστώ βοήθεια θα σε ξυπνήσω αμέσως,” τον καθησυχάζω…
Συνεχίζω μόνη μου. Παρακολουθώ ασταμάτητα το ραντάρ, φιάχνω τα πανιά, κινούμαι πάνω κάτω, ξύπνια εντελώς από την ένταση. Το μάτι μου πέφτει στο βυθόμετρο: 4 μέτρα, 5 μέτρα, 8 μέτρα …. σταματά. Τί να είναι άραγε από κάτω μας? Κατεβαίνω τσεκάρω ipad & ραντάρ, φιάχνω ελληνικό καφέ. Ο άνεμος σπάει κάπως. Το βυθόμετρο πάλι τα ίδια: 10 μ., 7 μ., 6 μ., 7 μ….. Αυτό συνεχίζεται για μια ώρα. Μονολογώ και το σκυλί με κοιτάζει απορημένο
“Τί να είναι άραγε τόση ώρα κάτω από το σκάφος? Κοπάδι από σαρδέλες που μεταναστεύει δυτικά” Κάποιο τονάκι μήπως? Μήπως καμιά φάλαινα? Μήπως είναι Δ…” ευτυχώς η σκέψη προλαβαίνει τη γλώσσα και δεν προφέρω τη λέξη ολόκληρη, γιατιί η Περκάν μόλις ακούσει την λέξη ΔΕΛΦΙΝΙΑ φεύγει τρέχοντας στην πλώρη, όσο και να φυσάει, όσο και να γέρνει το σκάφος. Τρελλαίνεται μαζί τους τα γαβγίζει, κουνάει ουρά, χτυπιέται ολόκληρη από ενθουσιασμό. Θα έλεγα οτι είναι η μεγαλύτερη χαρά της ζωής της, τώρα που ζει μέσα στο σκάφος , γιατί όσο ζούσαμε στη Βούλα είχε τα “ξου ξου”, τα γατιά. Ο Γιώργος υποστηρίζει οτι η Περκάν τα μυρίζεται τα δελφίνια και αυτό είναι πολύ πιθανό, αφού συχνά αντιλαμβάνεται την παρουσία τους πριν από εμάς. Τα νούμερα στο βυθόμετρο συνεχίζουν το παιχνίδι. Για άλλη μια φορά θα μείνω με την απορία…
07.30 πμ και ο καπετάνιος σηκώνεται, μετά από 2.5 ώρες ύπνου – προφανώς τον ξύπνησε που ξεμουδάρισα τη τζένοα. Ψιλοβρέχει. Πάω να ξαπλώσω. Κοιμάμαι 8.00 -9.30 πμ
Στις 11.20 πμ περνάμε στο Δυτικό Γεωγραφικό Μήκος! Μέχρι εδώ όλα καλά.
Το βαρόμετρο έχει ανέβει, ο ουρανός έχει καθαρίσει και φυσάει ένα πενταράκι από πίσω μας που μας πάει τέλεια με ταχύτητα 7-7,5 kts με τα πανιά “πεταλούδα”. Το όνειρο του ιστιοπλόου.
Εγώ στην κουζίνα, κόβω σε λεπτές φέτες το υπόλοιπο από το ψωμί που ζύμωσε ο Γιώργος, και το ψήνω να γίνει φρυγανιές, δυστυχώς χωρίς μεγάλη επιτυχία. Αλείφουμε τις φρυγανιές με ταχίνι και μέλι, από δίπλα μερικά αμύγδαλα και έτοιμο το πρωινό μας. Το μεσημέρι απολαμβάνουμε διεθνή κουζίνα: χωριάτικη σαλάτα με ντομάτες από την Πάλμα, αγγούρι από την Ίμπιζα, κάπαρη από την Αμοργό, φέτα καλαθάκι από την Λήμνο, ρίγανη και ελιές από τις Συρακούσες και λάδι από τα Χανιά. Τρομακτικό κάπως, ε?. Κάποια στιγμή η Περκάν πετάγεται και τρέχει στην πλώρη γαβγίζοντας: 3-4 δελφίνια χοροπηδούν μα δυστυχώς δεν μένουν μαζί μας. Απογοητευμένη, μένει να ψάχνει τον ορίζοντα. Μετά γυρνά στο κόκπιτ, ξαπλώνει στα πόδια μας κι αναστενάζει. Ο Γιώργος πάει να κοιμηθεί.
Ησυχία! Το μόνο που ακούγεται είναι ο ελαφρύς παφλασμός της θάλασσας, έτσι όπως το Φιλίζει ανοίγει το αφρισμένο μονοπάτι του. Ένα μικρό πουλάκι πετά από πάνω μας και μετά από λίγο φεύγει. Ένα καράβι αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Δυο χελιδονόψαρα κάνουν μια απίθανη πτήση πάνω από την επιφάνεια του νερού. Μετά ένα ξερό κλαδί δένδρου – άραγε να είναι από την Αφρική?. Ένα κομμάτι λευκό φελιζόλ επιπλέει και ένα πουλάκι πάνω του, ξεκουράζεται. Μας αντιλαμβάνεται και πετά ψηλά μα μόλις απομακρυνόμαστε ξαναπάει στη σχεδία του. Ο ήλιος δύει, κόκκινη μπάλα βου βουτά μές την απέραντη θάλασσα.
Το κύμα μας ακολουθεί, ρυθμικό, αέναο, σιωπηλό, φιλικό ανεμίζοντας λευκούς αφρούς και δροσερό σπρέυ.
Η ώρα έχει πάει 8 το βράδυ αλλά δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει, Λογικό, αφού πάμε όλο και πιο δυτικά. Κάτι μαυρίζει μέσα στο νερό, Δελφίνια? Δεν ξέρουμε πάντως αυτά είναι πολύ μεγαλύτερα. Φεύγουν κι αυτά και μοιάζει σαν όλα τα πλάσματα της θάλασσας να κινούνται ανατολικά σήμερα, ίσως να έρχονται από τον Ωκεανό λαχταρώντας να εισχωρήσουν στην μικρή ζεστή Μεσόγειο.
Πεινάσαμε. ¨Εχω έμπνευση τί να κάνω με το υπόλοιπο καστανό ρύζι από χτές, ψιλοκόβω καρότα, άσπρο κρεμμύδι, πατάτα και μπόλικο τζίντζερ και τα μαγειρεύω στην κατσαρόλα -αφού δεν έχω γουοκ- με λίγη σόγια. Ρίχνω μέσα και το ρύζι και voila ! Πεντανόστιμο!
23.00 μμ Κατεβαίνω να ξαπλώσω και ο Γιώργος με αφήνει να κοιμηθώ μέχρι τις 3πμ. Marine sleep και πάλι, ξύπνησα επειδή μάζεψε τα πανιά. Ντύνομαι και πάω έξω.
-“Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω τραβήξει εδώ και μια ώρα! Μας κυνηγούν τα μπουρίνια, είμαστε σαν τη γάτα με το ποντίκι. Ειδικά το ένα μπουρίνι ήταν πολύ τρομακτικό,. Να, έβγαλα φωτογραφία την οθόνη του ραντάρ για να στο δείξω. Μοιάζει με δράκο και εμείς είμαστε ανάμεσα στα δόντια του” λέει και μένω με ανοιχτό το στόμα βλέποντας τη φωτογραφία!!
“Τα κατάφερα πάντως και κρατήθηκα στα δεξιά του, παίρνοντας τον βολικό αέρα του, χωρίς τη βροχή. Και έπεσαν απίστευτα πολλές αστραπές, απίστευτα πολλές!” .
Πραγματικά, το θέαμα είναι τρομερό, μια φοβερή ηλεκτρική καταιγίδα μας έχει περικυκλώσει σχεδόν από όλες τις κατευθύνσεις. Αστραπές και κεραυνοί φωτίζουν ασταμάτητα τον κατά τα άλλα κατασκότεινο ουρανό, φυσάει πολύ και ψιλοβρέχει οπότε έχουμε αναγκαστικά ανοιχτό και το spray hood και η ορατότητά μας περιορίζεται σημαντικά. Πάμε μαζί στο ραντάρ, συζητώντας ποια τακτική θα μας γλυτώσει από το μπουρίνι αυτό, μήπως αν κόψουμε ταχύτητα μας προσπεράσει ? Μήπως να ανοίξουμε γκάζι ? Μήπως….
Cabo de Gata 036º 43.19 Ν 002°11.35 Ε
08.00 Ως το πρωί είμαστε στο κόκκινο, μα τα καταφέραμε. Ίσως αν δεν ήταν η ιστορία του ιστιοπλοικού σκάφους κάποιου φίλου που χτυπήθηκε από κεραυνό μέσα στο λιμάνι και έπαθε ολική καταστροφή στα ηλεκτρικά του συστήματα, να μην είχαμε τόσο άγχος. Ίσως. Σίγουρα δεν θα ήταν εύκολα για μας αν μας έπιανε τέτοιο μπουρίνι. Δεν το λένε τυχαία άλλωστε και Λαίλαπα!
09.00 Βρισκόμαστε λίγο έξω από την Αλμερία
11.00 Τίποτα δεν θυμίζει την χτεσινή περιπέτεια. Καθαρός ουρανός, ήλιος και ένας ταξιδιάρικος ανατολικός άνεμος 5 μποφώρ. Όπως χτές και προχτές. Άν όμως το βράδυ ξαναρχίσουν τα μπουρίνια? Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, δεν λένε? Μήπως να σταματήσουμε σε κάποιο λιμάνι? Μιλάμε στο τηλέφωνο με τη μαρίνα του Almerimar μετά την Almeria και άν θέλουμε μπορούμε να πάμε. Η πλεύση μας όμως είναι ονειρεμένη και ψηφίζουμε ταξίδι και Γιβραλτάρ.
Με τα πανιά πεταλούδα και preventer στη μαίστρα ταξιδεύουμε υπέροχα με 6-7 kts. όμως σιγά σιγά αρχίζει να συννεφιάζει.
15.00 Μπουνατσιάζει, μαζεύουμε τη μαίστρα και αφήνουμε μόνο την τζένοα.
Ο άντρας μου μαγειρεύει μια μακαρονάδα θεσπέσια, χρησιμοποιώντας μια μάρκα σπαγγέτι κάποιου μικρού παρασκευαστή, που αγοράσαμε στο Carloforte. Κρατιέμαι να μην βάλω δεύτερο πιάτο. Ανάβουμε γεννήτρια για να φιάξουμε νερό με τον αφαλατωτή. Πολλά τα μαγειρέματα, πολλή η λάτζα, μεγάλη και η κατανάλωση νερού. Ο αφαλατωτής δυστυχώς δεν λειτουργεί. Ο Γιώργος μιλάει με τον τεχνικό στην Ελλάδα. Η διάγνωση είναι πως κάηκε ένας πυκνωτής και πως αν τον βρούμε στο Γιβραλτάρ μπορούμε να τον αλλάξουμε μόνοι μας.
Κατά τις 5 το απόγευμα μας πλησιάζει ένα κοπάδι από 10 μικρές φάλαινες με αργές ήρεμες κινήσεις. Μοιάζουν αρκετά με δελφίνια, μα το κεφάλι τους είναι εντελώς στρογγυλό και η ουρά τους η χαρακτηριστική φαλαινοουρά.
Το σκυλάκι μας στην αρχή τα έχασε, ούτε γάβγιζε ούτε κουνούσε ουρά, μόνο κοίταζε μαρμαρωμένο.
Σιγά σιγά πήρε θάρρος και άρχισε τα γαβγίσματα, Προσπαθώ να τις προσελκύσω σφυρίζοντας – χάλια αφού δεν ξέρω να σφυρίζω – αλλά φαίνεται σε εκείνες αρέσει (?) και έρχονται κοντά μας. Ο Γιώργος σβήνει τη μηχανή και εγώ μαζεύω την τζένοα. Η θάλασσα είναι ασύσπαστη, Μέσα στην απόλυτη ησυχία το μόνο που ακούγεται είναι οι ανάσα τους, καθώς αναδύονται και εκπνέουν. Σε μιά στιγμή 4 από αυτές βυθίζονται ακριβώς κάτω από το σημείο που έχουμε σταθεί στην πλώρη, βγάζουν από μια τεράστια γαλάζια φυσαλίδα αέρα και αρχίζουν να τραγουδούν!!!
Απορροφημένη και μαγεμένη ούτε καν το REC δεν μπόρεσα να πατήσω. Πρέπει να μείναμε παρέα μια ώρα μαζί τους, πριν να τραβήξουν αυτές το δρόμο τους και εμείς τον δικό μας. Αλλά δεν μείναμε για πολύ μόνοι αφού η θάλασσα του Αλμποράν – όπως λέγεται η δυτική περιοχή της Μεσογείου που βρίσκεται ανάμεσα στο Μαρόκο, την Αλγερία και τις νότιες ακτές της Ανδαλουσίας – σαν δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στον Ατλαντικό Ωκεανό και την Μεσόγειο έχει μεγάλους πληθυσμούς από φάλαινες, δελφίνια και θαλάσσιες χελώνες. Για μεγάλη χαρά της Περκάν, μια παρέα από δελφίνια ήρθαν στην πλώρη μας και έκατσαν τόση ώρα που η μικρή βράχνιασε.
19.00 Η ώρα έχει περάσει και δεν έχουμε κοιμηθεί καθόλου μέσα στην ημέρα. Ο άντρας μου με πιέζει να ξαπλώσω και πηγαίνω στο κρεββάτι απρόθυμα αφού νιώθω ξεκούραστη. Εκείνος άλλωστε δεν έχει κοιμηθεί πάνω από 3-4 ώρες, όλο το εικοσιτετράωρο. Σαν να έχουν περάσει λίγα λεπτά, όταν ακούω τη μηχανή να ανεβάζει στροφές, πετάγομαι όρθια. Κοιτάω το ρολόι 11.30 το βράδυ. Πάω έξω και βρίσκω τον Γιώργο σε μεγάλη κινητικότητα “Μας κυνηγάνε κι απόψε τα μπουρίνια, αλλά τώρα έχουμε και το δυνατό αντίθετο ρεύμα του Γιβραλτάρ. Αυτή τη στιγμή, το SOG (speed over ground) είναι 4.5 kts, έχω ανεβάσει 2.500 στροφές και το Boat Speed (η ταχύτητα του σκάφους) είναι 6,5 kts. Έχουμε δηλαδή 2 μίλια αντίθετο ρεύμα, ευτυχώς όχι συνέχεια!!! ” λέει. Κατεβαίνω στο ραντάρ και βλέπω ένα σύννεφο μήκους 14 μιλίων και πλάτους 6! Πώς να ξεφύγει από τέτοιο γίγαντα ένα αργό ιστιοπλοικό?
Νυστάζεις?” τον ρωτάω “Ναί, πολύ αλλά λέω να φέρω το sleeping bag, να ξαπλώσω εδώ έξω κοντά σου” απαντάει, ενώ κοιτάζει μια το ραντάρ και μια το AIS.
Σάββατο 26 Οκτωβρίου, 2014.
Μισή ώρα αργότερα, εκείνος είναι ακόμα ξύπνιος και εγώ στο τιμόνι παλεύω με τον άνεμο που γυρνάει από όλες τις κατευθύνσεις. Αρχίζει να ψιχαλίζει και φωνάζω στο Γιώργο που είναι κάτω, να φορέσει νιτσεράδα και παντελόνι ειδικό. Μέσα σε 1 λεπτό οι ψιχάλες έχουν γίνει καταρρακτώδης βροχή και εγώ είμαι ακόμα με το μπουφάν. Σε χρόνο μηδέν το μαύρο μπουφάν μου, το καταπληκτικό αυτό “εργαλείο” που με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη ακόμα και στους -20° στα βουνά, έχει γίνει μούσκεμα και κρύα ρυάκια νερού κατεβαίνουν την σπονδυλική μου στήλη. Ευτυχώς ο Γιώργος με σκατζάρει αμέσως και αφού ντύνομαι κατάλληλα, πρόβλημα ουδέν. Δεν ξέρω ακριβώς πόση ώρα κράτησε το μπουρίνι, αλλά φάγαμε τόσο πολύ νερό που μισογέμισε ο κουβάς που έχουμε κάτω από την τέντα!!! Απόψε ευτυχώς δεν είδαμε κεραυνούς. Το σύννεφο σιγά σιγά ξεθυμαίνει και η βροχή ξαναγίνεται ψιλόβροχο. Έχουν μπει κάποια νερά μέσα και ο καπετάνιος προσπαθεί να τα μαζέψει και να διαγνώσει την πηγή του κακού.
-“Μάλλον είναι από το αριστερό παράθυρο” λέει. Θα πρέπει να το κοιτάξουμε άμμεσα.
03.30 Ο ουρανός ξάνοιξε. Μετά από πολλά παρακάλια, το αγόρι μου πηγαίνει για ύπνο. Φιάχνω καφεδάκι. Ακούω στα ακουστικά Καββαδία, τον Σταυρό του Νότου και ο λόγος του με συναρπάζει γι’ άλλη μια φορά. Ωραία παρέα.
Όσο πλησιάζουμε στο Γιβραλτάρ η κίνηση από τα πλοία αυξάνεται. Παρακολουθώ στενά το AIS. και έχω την εντύπωση οτι όλοι έχουν την ίδια πορεία με εμάς. Στα δεξιά μας τα φώτα μιας πολιτείας φωτίζουν τη νύχτα. Νιώθω ωραία που πλέουμε κοντά σε στεριά, ή μάλλον νιώθω πιο οικεία. Πρέπει να είναι η Marbella. Στις 4.30 ο Γιώργος βγάζει κεφαλάκι από το χάτσ “Όλα καλά?” “Ναί όλα είναι ήσυχα, κοιμήσου λίγο ακόμα” του απαντώ. Εκείνος ελέγχει πρώτα χάρτη, AIS, ραντάρ, βλέπει πως έχουν δημιουργηθεί κάποια καινούργια μπουρίνια πιό μακριά και τελικά ξαπλώνει ντυμένος στην πρυμνιά καμπίνα, για να είναι …ετοιμοπόλεμος. Συνεχίζω τη βάρδια μου ακούγοντας την πολυαγαπημένη μου Κική Δημουλά να απαγγέλει την ποίησή της στην Αγκαλιά της Άκρης….Τί νύχτα!
05.30 Ο Γιώργος ξυπνάει, φτιάχνει καφέ ελληνικό για τους δυο μας. Καθόμαστε στο κόκπιτ παρέα και προσπαθεί να μου εξηγήσει το πολύπλοκο σύστημα του ρεύματος και της παλίρροιας στο Στενό του Γιβραλτάρ. Πολύ πολύπλοκο όμως!
Έχει πια ξημερώσει για τα καλά, όταν αρχίζει να αχνοφαίνεται ο εντυπωσιακότατος βράχος, κρυμένος μέσα στα σύννεφα και τη βροχή. Ο βράχος του Γιβραλτάρ. Οι Ηράκλειες στήλες, τέλος κάποτε του κόσμου.
Στην ανατολική του πλευρά, που τα νερά είναι πιο ρηχά είναι αγγυροβολημένος ένας απίθανος αριθμός από μεγάλα, από τεράστια καράβια. Η κίνηση από και προς το λιμάνι, συνεχής. Μέσα στην ομίχλη ακούγεται αμυδρά ένας ρυθμικός ήχος. “Ακούς? ” ρωτάει σιγανά ο Γιώργος ενώ το ψηλόλιγνο κορμί του τεντώνεται σαν τόξο, σαν για να ακούσει καλύτερα. “Ακούς? Είναι ο Φάρος του Γιβραλτάρ, το διάσημο Europa Point που εκτός από φώς έχει και σειρήνα λόγω της συχνής ομίχλης. Φτάσαμε στο Europa Point! ” λέει και λάμπει ολόκληρος
Το Γιβραλτάρ, παρ’ ότι βρίσκεται στην Ιβηρική χερσόνησο ανήκει στην θαλασσοκράτειρα Μεγάλη Βρετανία. και έχει δύο μαρίνες, τις Queensway και Ocean Village. Επικοινωνήσαμε και με τις δυο, όμως καμιά δεν είχε θέση. Έτσι, κατευθυνόμαστε προς την Puerto Deportivo (που σημαίνει μαρίνα στα ισπανικά) Alacaidesa που έχει θέση και βρίσκεται δίπλα, στα 500 μέτρα από τα σύνορα του Γιβραλτάρ, στην πόλη La linea de Concepsion, σε ισπανικό έδαφος.
Καλύτερα έτσι αφού δεν θα χρειαστούν διατυπώσεις. Ενημερώνουμε για την άφιξή μας στο VHF και δένουμε έξω από τα γραφεία, όπου βρίσκεται και η αντλία πετρελαίου. Μέχρι να τελειώσει ο Γιώργος με τα γραφειοκρατικά, γεμίζουμε πετρέλαιο. Καταφθάνουν άλλα δυο ιστιοπλοικά, το ένα από τα Κανάρια. “Πέντε μέρες μπουνάτσα” μας λέει ένας από το πλήρωμά του. “Τυχεροί ήταν που βρήκαν αυτή την άπνοια” λέει ο Γιώργος. “Όπως λέει ένα παλιό ρητό, ο συντομότερος δρόμος από τα Κανάρια στο Γιβραλτάρ είναι μέσω Καραιβικής”. Λύνουμε και πάμε λίγο πιό κάτω, στην θέση που μας έχουν υποδείξει. Η μαρίνα που άρχισε να λειτουργεί το 2010 έχει τεράστια χωρητικότητα και εκτός από τον τσιμεντένιο λιμενοβραχίονα, αποτελείται εξολοκλήρου από πλωτές προβλήτες, ενώ έχει θέσεις μόνο για πλαγιοδεσία. Άψογα. Μόλις δέσαμε, παρατηρώ τις ειδικές μεταλλικές στήλες, σημάδι πως και εδώ ανεβοκατεβαίνει η στάθμη του νερού από την παλλίροια. ‘Μικρές διακυμάνσεις της στάθμης” λέει ο Γιώργος. Θυμάσαι στην Brest? Οι στήλες εκεί ήταν πανύψηλες, καθώς η στάθμη της θάλασσας ανεβοκατέβαινε 6 ολόκληρα μέτρα!”
Μετά από τρεις περιπετειώδεις νύχτες θα θέλαμε να κοιμηθούμε λίγο, όμως η υπερένταση και ο ενθουσιασμός για το καινούργιο λιμάνι δεν μας αφήνει. Αψηφώντας τα βαριά σύννεφα παίρνουμε μια ομπρελίτσα και ξεκινάμε για βόλτα πεζοί. Η μπόρα μας άφησε να πάμέ μέχρι το Coffe Lounge της μαρίνας, μια υποτυπώδη κατασκευή κάπως σαν αυθαίρετο, που σέρβιρει λίγο απ’ όλα. Φαίνεται πως κι άλλοι πήγαν εκεί για να προστατευθούν από τη βροχή, γιατί το μαγαζί είναι εντελώς γεμάτο. Μια μυρωδιά από πολυτηγανισμένο λάδι τριγυρνάει τη μύτη μου.
Ζητάμε σε έναν ψαρομάλλη βορειοευρωπαίο άν μπορούμε να καθήσουμε μαζί του. “By all means” απαντά τραβώντας δυο καρέκλες. Πιάνουμε κουβέντα για ταξίδια και προορισμούς. Τελικά μάθαμε πως είναι νοτιοαφρικάνος και ταξιδεύει μόνος. Μας αποτρέπει να περάσουμε βράδυνή ώρα από τη La Linea.: “It is a low income city and made me feel unsafe”, μας συμβουλεύει. Πάω στο ψυγείο με τα παγωτά και παίρνω μια μπάλα σοκολάτα μα ήταν τόσο χάλια που το πέταξα. Γυρνάμε στο σκαφάκι για ύπνο
0 Comments