Las Palmas, Gran Canaria – Mindelo, Cape Verde (865 ΝΜ – 6 ημέρες)
1ο σκέλος του αγώνα ARC+
Εκκίνηση
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014 – Η ημέρα που σκεφτόμουν με δέος εδώ και μήνες έφτασε και κατά ένα περίεργο τρόπο ξύπνησα ήρεμη και χαρούμενη Σήμερα ξεκινάμε το πρώτο σκέλος του αγώνα, 865 ΝΜ από την Las Palmas- του νησιού Gran Canaria ως το λιμάνι Mindelo του νησιού Sao Vicente, στο Πράσινο Ακρωτήρι. Εκεί θα κάνουμε μια στάση για 4-5 νύχτες και στις 19 Νοεμβρίου θα αποπλεύσουμε για την St Lucia της Καραιβικής, 2.090 ΝΜ μακριά.
Το Φιλίζι είναι έτοιμο. Πριν λίγους μήνες εγκαταστήσαμε ηλιακά πάνελς, ανεμογεννήτρια και το σύστημα αποφυγής συγκρούσεων AIS. Τοποθετήσαμε led φως τρικολόρ στην κορυφή του καταρτιού.
Aγοράσαμε καινούργιο life raft με προδιαγραφές ωκεανού και dan buoy για την περίπτωση ΜΟΒ (άνθρωπος στην θάλασσα). Στην καμπίνα 3, που την έχουμε κάνει αποθήκη, έχουμε ένα σετ ανταλλακτικά πανιά, ένα ολοκαίνουργιο working gib με σκυλάκια για τον δεύτερο πρότονο, το ασύμμετρο και τον φλόκο θυέλλης.
Το rigging μας, που είναι ήδη 14 ετών, είναι ελεγμένο τρεις φορές και σε άριστη κατάσταση. Το μόνο που κάναμε, πριν μια εβδομάδα και περισσότερο για …ψυχολογικούς λόγους, είναι να αλλάξουμε τον ένα επίτονο.
Ακόμα αγοράσαμε μερικά bulldogs και κομμάτια συρματόσχοινου να υπάρχουν σε περίπτωση ζημιάς στο rigging. Στην δεξαμενή πετρελαίου έχουμε 400 λίτρα καύσιμα, αρκετά για περίπου 700 ΝΜ, αν και δεν περιμένουμε μπουνάτσα.
Λαχταρώ να αποπλεύσουμε. Οι τελευταίες δέκα ημέρες ήταν γεμάτες ένταση και τρέξιμο, με την προετοιμασία του σκάφους, τα σεμινάρια, τα πάρτυ, τις εκδηλώσεις του ARC+ και φυσικά τις τελευταίες προμήθειες σε τρόφιμα. Είμαστε ευχαριστημένοι με τις προμήθειες που έχουμε οργανώσει.
Επειδή ξέρουμε πως θα μας λείψουν οι γεύσεις της χώρας μας, πριν φύγουμε απ’ την Ελλάδα, αγοράσαμε απ’ τα Χανιά άφθονο ελαιόλαδο (στην Καραιβική το ελαιόλαδο, ιταλικό ή ισπανικό, πουλιέται σε μπουκάλι …γαλλικού αρώματος με αντίστοιχη τιμή), μέλι, ρίγανη και μαλωτήρα. Από την Σαμοθράκη πήραμε μπόλικο ταχίνι. Στην αποθήκη μας έχουμε όσπρια, ελιές Θάσου και ελληνικό καφέ για καιρό. Αγοράσαμε εξαιρετικά τυριά για τους επόμενους μήνες, σε καλή τιμή, πρώτα από την Λήμνο και μετά από την Σικελία. Στην Ιταλία οργιάσαμε εντελώς με τα ζυμαρικά.
Τα super market στην Las Palmas είναι φτηνότερα απ’ τα ελληνικά και έχουν μεγάλη ποικιλία, έτσι πριν 2 μέρες κάναμε καλές προμήθειες, μια και στο Μιντέλο δεν θα βρούμε παρά μόνο φρούτα και λαχανικά. Τέλος χτες, φορτώσαμε το ψυγείο με αυγά, σαλατικά, γιαούρτι και μπόλικο hamon cerano για τον καπετάνιο.
Από νερό, αποθηκεύσαμε πολλά μπουκάλια εμφιαλωμένο, θα γεμίσουμε τις δυο δεξαμενές και έχουμε και τον αφαλατωτή μας. Με το πολύ καλό φίλτρο που βάλαμε μπορούμε να πίνουμε με ασφάλεια το νερό που φιάχνουμε ή αποθηκεύουμε. Είμαστε απόλυτα καλυμμένοι. Το Φιλίζι είναι γεμάτο με όλα τα καλά, ούτε μπακάλικο να ήταν.
Είμαστε έτοιμοι. Σχεδόν. Πίνουμε τον καφέ μας συζητώντας τις τελευταίες εκκρεμότητες. Στις 9.00 πμ, όπως κάθε πρωί εδώ και εννέα μέρες, στο κανάλι 72 του VHF ξεκινάει η τελευταία εκπομπή του ARC+ από τη Las Palmas. Η εκκίνηση των catamaran είναι στις 12:45, των monohull στις 13.00. Ακολουθεί το δελτίο καιρού: “…. άνεμος βορειοανατολικός, πέντε με έξι μποφώρ, με την έντασή του να μεγαλώνει στα acceleration zones (ζώνες επιτάχυνσης του ανέμου). Θα έχετε ένα γρήγορο πέρασμα για το πρώτο μπράτσο μέχρι το Μιντέλο. Μακάρι να μπορούσα να έρθω μαζί σας. Καλό ταξίδι σε όλους!” ακούγεται η φωνή του Chris Tibbs, του μετερεωλόγου – θαλασσοπόρου. Αυτό είναι πράγματι ένα πολύ ωραίο δελτίο καιρού! Συχνά κάποιο χαμηλό βαρομετρικό σύστημα διαταράσσει τον συνήθη βορειοανατολικό άνεμο (prevailing wind) που φυσάει στην περιοχή. Αυτή άλλωστε ήταν και η αγωνία μας στο να έχουμε συγκεκριμένη ημερομηνία εκκίνησης.
Ο χρόνος τρέχει και πρέπει να βιαστούμε. Όσο μαγειρεύω και πλένω το σκάφος, ο Γιώργος ταχτοποιεί διάφορα στο γραφείο της μαρίνας. Επιστρέφει και την ώρα που γεμίζουμε το δεύτερο τάνκ νερού με το λάστιχο, ακούμε “Hello Filizi!”. Είναι ο Edwin και η Marjo, η ομάδα του Ocean Conservation και έφεραν τα μπλουζάκια που ζητήσαμε. Τα φοράμε και μας φωτογραφίζουν.
Μιλάμε μαζί τους για το project τους Marine Microplastics και μας τονίζουν πόσο σημαντική είναι η εθελοντική συμμετοχή μας – των σκαφών του ARC – στην συλλογή δειγμάτων νερού από τον ωκεανό. Χαίρομαι πραγματικά που θα βοηθήσουμε στην έρευνά τους. Αποχαιρετιόμαστε και μετά από λίγο ξανακούμε:
“Hello Filizi! Good morning!”.
Αυτή τη φορά είναι ο Jerry “the Rigger”, συνεργάτης του ARC, που πέρασε για να μας ευχηθεί καλό και ασφαλές ταξίδι. Απίθανος τύπος ο Jerry και με τεράστια εμπειρία. Στο πιο απολαυστικό από τα σεμινάρια του ARC, μας μετέδωσε απλά, κατανοητά και με χαρακτηριστικό εγγλέζικο χιούμορ το απόσταγμα των γνώσεών του. Όταν ήρθε στο Φιλίζι για rigging check το έκανε με τρομερή προσοχή και μας έδειξε λεπτομερέστατα πώς να κάνουμε τον καθημερινό έλεγχο στο πέρασμα. Ήταν πολύ σημαντικό που ακούσαμε από το στόμα του οτι το rigging μας είναι σε άριστη κατάσταση. Αστέρι ο Jerry!
Ώρα ν’ αποπλεύσουμε. Λέω στην Περκάν να έρθει μαζί μου για να βγάλουμε τα σκουπίδια και εκείνη με ακολουθεί βαριεστημένα. Ανησυχώ πολύ για το πώς θα τα βγάλει πέρα στο μακρύ ταξίδι που θα κάνουμε. Η ώρα έχει πάει 12.00, έχουμε ακόμη μια ώρα! Μαζεύουμε την πασαρέλα, την δένουμε γερά και την ασφαλίζουμε.
Από τα κοντινά σκάφη μας εύχονται καλούς ανέμους. Λύνουμε τους κάβους, αφήνουμε το ρεμέτζο και πάμε προς την γραμμή εκκίνησης που ορίζεται από μια κίτρινη σημαδούρα και ένα μεγάλο κόκκινο ναυαγοσωστικό. Πενήντα τόσα σκάφη γύρω, άλλα σηκώνουν πανιά, άλλα μανουβράρουν και όλοι περιμένουν ανυπόμονα τον πυροβολισμό και την σειρήνα της εκκίνησης.
Στο VHF αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την εκκίνηση των καταμαράν. Το σύνθημα δίνεται. Φεύγουν! Μετά από λίγο έρχεται η σειρά των monohull – εμείς δηλαδή. Γύρω μας γίνεται χαμός. Όλοι προσπαθούν να στηθούν στην καλύτερη θέση και κοιτάω με αγωνία κάποια σκάφη που περνάνε πολύ κοντά μας, σαν να μην νιώθουν κίνδυνο σύγκρουσης. Όπως είπε ο Chris Tibbs:
“Είναι να απορείς πώς κάποιοι διεκδικούν με τόση μανία την καλύτερη θέση εκκίνησης, όταν μπροστά τους έχουν τόσες πολλές μέρες αγώνα».
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά, ανοίγουμε τη μαίστρα στην πρώτη μούδα, τη τζένοα όλη. Ακούγεται το σινιάλο σειρήνα-πυροβολισμός. Καλό μας ταξίδι!!
1η μέρα – 28° 07 63Ν 015° 25.61W Ο αέρας φυσάει από πίσω μας, κάποια σκάφη είναι σε δεξί και κάποια άλλα σε αριστερό τακ οπότε πλησιάζοντας στη γραμμή εκκίνησης οι πορείες αναπόφευκτα συγκλίνουν. Δύο σκάφη έρχονται από δεξιά και μας κλείνουν την πορεία και είναι σαν να στοχεύουμε και οι τρεις στο ίδιο ακριβώς σημείο. Κάνουμε τσίμα τη μαίστρα μόνο, τα πανιά γίνονται πεταλούδα και αποφεύγουμε τη σύγκρουση. Ο καπετάνιος τιμονεύει χαμογελαστός, με άνεση και ψυχραιμία μέσα σε τούτη την τρελλή κατάσταση και εγώ ακολουθώ πιστά τις οδηγίες του. Περνάμε την γραμμή εκκίνησης και προχωράμε. Ο άνεμος είναι βόρειος 5 μποφώρ και τα κύματα μικρά – είμαστε ακόμη προστατευμένοι από το λιμάνι. Η πλειοψηφία των σκαφών παίρνει πορεία προς τα ανατολικά και σιγά σιγά ξεμακραίνουν από το νησί.
Ο Γιώργος έχει αποφασίσει άλλη τακτική, να μείνουμε κοντά στην ακτογραμμή έως το αεροδρόμιο, δέκα μίλα μακριά για να εκμεταλλευτούμε απόλυτα την ζώνη επιτάχυνσης του ανέμου. Συνεχίζουμε την πλεύση πεταλούδα, με preventer στην μουδαρισμένη μαίστρα και στη τζένοα το κοντό σπινακόξυλο (wisker) που κατασκευάσαμε ειδικά. Πράγματι, με το που πλησιάζουμε το αεροδρόμιο ο αέρας δυναμώνει και φτάνει τα 25-35 kts. Πλέουμε γρήγορα, το ταχύμετρο SOG δείχνει 7 kts, 9 kts και κάποια στιγμή 10,5 kts! Ομορφιά! Γύρω στις 16.00 χτυπάει το κινητό και είναι ο φίλος μας ο Γιάννης. Μας βλέπει στο site του αγώνα και είμαστε στην πρώτη θέση! Η βαφτιστήρα του Γιώργου, η Κλεοπάτρα, στέλνει φωτογραφία.
Η ώρα περνά, η μεγάλη υπερένταση υποχωρεί. Ο Γιώργος είναι συνέχεια στο τιμόνι, ο αυτόματος πιλότος δεν μπορεί να κρατήσει πορεία καθώς ο άνεμος μεταβάλλεται διαρκώς. Τριμάρω τα πανιά, σύμφωνα με τις οδηγίες του και σε κάποια στιγμή ηρεμίας τρώω ένα πιάτο αρακά στα όρθια.
19:00 Ο ήλιος γέρνει στη δύση, έχουμε πια αφήσει το Gran Canaria πίσω μας. Η πορεία μας είναι νοτιοδυτική, 220°- 230° και ο άνεμος πρίμα. Ο Γιώργος έχει βάλει τις συντεταγμένες του Μιντέλο στο plotter και έτσι μπορούμε να ελέγχουμε ανά πάσα στιγμή την απόκλιση από την πορεία (ΧΤΕ). Καθώς πέφτει το σκοτάδι και μακραίνουμε από το νησί, ο άνεμος δυναμώνει περισσότερο και δίνει σπηλιάδες μέχρι 40 kts. Κατεβαίνω, ανάβω τα φώτα ναυσιπλοίας και φέρνω τα σωσίβιά μας, τους ιμάντες ασφαλείας και τους φακούς κεφαλής. Έχουμε συμφωνήσει οτι την νύχτα θα φοράμε σωσίβια και θα είμαστε δεμένοι.
Το Φιλίζι ταλαντεύεται βίαια, από το swell και τα κύματα και ο καπετάνιος που πείνασε πια μου δίνει το τιμόνι για να φάει, στα όρθια κι αυτός. Η ένταση του ανέμου μεταβάλλεται ασταμάτητα και η πλεύση είναι πολύ απαιτητική. Πάμε γρήγορα και τα κύματα έχουν μεγαλώσει τόσο, που δεν κοιτάω πίσω από την πρύμνη γιατί τρομάζω. Στις 20:45 ένα πανέμορφο χρυσό φεγγάρι ανατέλλει μέσα από τη θάλασσα και μισοκρύβεται πίσω από χαμηλά σύνεφα. Μεμιάς η σκοτεινή, ανεμοδαρμένη νύχτα γίνεται φιλική. Το νησί μακραίνει γοργά, τα φωτάκια της Masspalomas τρεμοσβήνουν.
22.00 27°14 84 N 15°45 72 W Ο άνεμος αρχίζει να πέφτει και μέχρι τα μεσάνυχτα έχει σπάσει εντελώς.
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014 – 2η μέρα
00:00 Μεσάνυχτα και ο άνεμος έπεσε εντελώς – Hava Dindi, που λέμε. Δεν περιμέναμε να πέσουμε σε άπνοια απόψε. Πιθανολογούμε – και ευχόμαστε – οτι βρισκόμαστε στην “σκιά” του νησιού και οτι ξαναφυσήξει σύντομα. Έχουμε φουλ ιστιοφορία μα η ταχύτητα σταδιακά πέφτει και όταν πια φτάνει στους 3,5 κόμβους, βάζουμε μπρος τη μηχανή, σε χαμηλές στροφές ώστε να πιάσουμε τους 5 κόμβους για να μην μας κοπανάει τόσο το κύμα. Στο cruising division του αγώνα, επιτρέπεται η χρήση της μηχανής, απλά είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε τις ώρες που δούλεψε η προπέλα. Κατεβαίνω κάτω να ξεκουραστώ και η Περκάν προσπαθεί να με ακολουθήσει. Την βοηθάω να κατέβει την σκάλα κρατώντας την από το σωσίβιό της. Ξαπλώνω, μα το κούνημα είναι έντονο, η υπερένταση μου μεγάλη και έτσι απλά ισιώνω το κορμί μου με τα μάτια κλειστά, ρολάροντας πάνω στο κρεββάτι. Ακούω την Περκάν να μπαίνει μουλωχτά στην καμπίνα – κάτι που της απαγορεύουμε – μα δεν την μαλώνω. Η καημενούλα ξαπλώνει, μα γλυστράει πότε δεξιά. πότε αριστερά, δεν μπορεί να βολευτεί κι όλο σηκώνεται, κάνει ένα κύκλο και ξανά κάτω. Ίσως φοβάται, γι αυτό και θέλει να βρίσκεται κοντά μου. Δύσκολη η πρώτη νύχτα για όλους μας, μα θα συνηθίσουμε. Ακούω από πάνω όλους τους ήχους, ακούω τον Γιώργο να μαζεύει τα πανιά και μέσα στη νύστα και την κούρασή μου δεν συνειδητοποιώ πως βγάζει το σπινακόξυλο από τη τζένοα, μια δουλειά πολύ επικίνδυνη για να την κάνει μόνος, στο σκοτάδι, με τέτοιο κούνημα…
02.30 25º58 98 Ν 16°38 79 W Ανοίγω τα μάτια μου – τελικά κοιμήθηκα. Βγαίνω στο cockpit και βλέπω πως τα πανιά είναι μαζεμένα, η θάλασσα έχει γαληνέψει και ο άνεμος είναι μόνο 2 kts. O καλός μου χαίρεται πάρα πολύ που με βλέπει – νυστάζει φοβερά. Μου δίνει ένα φιλί και κατεβαίνει να ξαπλώσει.
Η νύχτα είναι ήσυχη πια και το Φιλίζι ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά με το κύμα που έρχεται από τα βορειοανατολικά. Το swell, που έρχεται από το βορρά, αφρίζει στα δεξιά μας και το πλαγκτόν φωσφορίζει σαν αστερόσκονη στη σκοτεινή θάλασσα. Ο ουρανός μια φωτεινή δαντέλα κεντημένη με δισεκατομμύρια άστρα. Πλέουμε στον απέραντο Ωκεανό, πάνω στον μικρό πλανήτη μας, μέσα στο άπειρο διάστημα, μια τριπλή συντεταγμένη μέσα στο σύμπαν. Νιώθω εντελώς μικροσκοπική. Ίσως κάπως έτσι ένιωθαν όλοι οι θαλασσοπόροι πριν από μένα κι εμείς ακολουθούμε τα υδάτινα χνάρια που άφησαν στους αιώνες. Νιώθω ήρεμη, ασφαλής και σε εγρήγορση. Οι αισθήσεις μου είναι απόλυτα συγκεντρωμένες στην πλεύση και στο σκάφος, παρακολουθώ κάθε ήχο και αντιλαμβάνομαι κάθε κίνηση. Αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία αυτή την στιγμή.
03.15 Αρχίζει να φυσάει πάλι ο βορειοανατολικός 15 kts, ανοίγω τη τζένοα αριστερήνεμη και σβήνω τη μηχανή, μα ο άνεμος πέφτει μετά από λίγο πάλι και την ξανανάβω. Το πανί το κρατώ βοηθητικό, Ο Γιώργος, που ακούει τα πάντα μέσα στον ύπνο του, σηκώνεται κι έρχεται έξω.
-“Τί γίνεται?” ρωτάει
-“Έβγαλε αέρα για λίγο μα ξανάπεσε, μην ανησυχείς, άν χρειαστώ οτιδήποτε θα σε ξυπνήσω αμέσως. Κοιμήσου λίγο ακόμα”.
Γυρνά στην καμπίνα και μένω πάλι μόνη. Κοιτάζω την σκοτεινή θάλασσα, τα φωτάκια από τα σκάφη γύρω, ανασαίνω βαθιά, και νιώθω την ψυχή μου γεμάτη με απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη. Που βρίσκομαι εδώ, στον ωκεανό, που ξεκινήσαμε το πέρασμα του, κάτι που ονειρευόμουν από τα 19 μου χρόνια. Τι παράξενους, τι αναπάντεχους δρόμους παίρνει το ταξίδι της ζωής. Εκεί που ανηφορίζεις βαριανασαίνοντας στην έρημο, φτάνεις σε μια δροσερή, καταπράσινη όαση. Μουρμουράω ένα σκοπό, ένα στίχο ” If I hadn‘t met you, I would never sail these latitudes, these longitudes…”
Θα ήθελα να φέρω την κιθάρα μου, μα ούτε λόγος. Το κούνημα είναι τόσο δυνατό που, ή θα πέσω, ή θα σπάσει. Ψάχνω να βρώ τις λέξεις με τα μάτια κολλημένα στην πυξίδα.
2η μέρα – 06.30 Οι ώρες περνούν και αρχίζει να χαράζει. Κοιτάζω το ρολόι μου: τέσσερις ώρες βάρδια. Ο Γιώργος βγάζει κεφαλάκι απο την φάλκα.
-“Καλημέρα!” λέει γελαστός.
Του λέω για την βάρδια μου, για το μισοτελειωμένο τραγούδι και κατεβαίνω να κοιμηθώ στην πλωριά καμπίνα, την καμπίνα μας. Σε τούτη την πλεύση, επειδή έχουμε τον άνεμο πίσω μας κουνάει παντού το ίδιο και έτσι δεν χρειάζεται να κοιμόμαστε στην πρυμνιά, όπως κάναμε στο μεγαλύτερο κομμάτι του ταξιδιού ως τα Κανάρια. Όμως είναι δύσκολος ο ύπνος. Όχι, δεν έχω πια αγωνίες, δεν έχω σκέψεις για κινδύνους και καταστροφές. Αυτά όλα, με ένα τρόπο παράξενο μα και μαγικό είναι σαν να έμειναν πίσω στη στεριά. Το δύσκολο είναι να βολέψω το σώμα μου πάνω στο κρεββάτι για να μην κυλάει δεξιά κι αριστερά. Δοκιμάζω διάφορες στάσεις, απλώνω χέρια, πόδια, ανάσκελα, στο πλάι και στο τέλος ξαπλώνω διαγώνια και μάλλον είναι το καλύτερο, γιατί αποκοιμιέμαι.
07.30 Μετά την ανατολή σηκώνεται αεράκι βορειοανατολικό. Ο Γιώργος σβήνει την μηχανή και συνεχίζει με τη τζένοα. Γύρω πλέουν ακόμη κάμποσα σκάφη, τα μεγαλύτερα και γρηγορότερα μας προσπερνούν.
09.30 Σηκώνομαι μετά από 2 ώρες και έχει ξημερώσει μια μέρα γκρίζα, συννεφιασμένη. Ο ήλιος ίσα που φαίνεται, ο άνεμος είναι λιγοστός, τα κύματα μεγάλα και το μπότζι πολύ δυνατό. Βρέχει, σταματάει και ξανά πάλι βρέχει και τα πάντα είναι μούσκεμα. Ο άνεμος δυναμώνει λίγο, ανοίγουμε τη μαίστρα για πεταλούδα και ενώνουμε το preventer με το spectra της μάτσας. Ο Γιώργος πάει στην πλώρη, λύνει το whisker – σπινακόξυλο και το ασφαλίζει με τα τρία σχοινιά του fore guy, aftguy, μαντάρι. Το σπινάκωμα της τζένοας είναι έτοιμο.
“Πόσες ώρες κοιμήθηκες?” με ρωτάει. “Aποφάσισα να σημειώνω καθημερινά τις ώρες ύπνου μας σε κάθε 24ωρο, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε”.
“Γράψε 2 ώρες,” του απαντώ. Αλλά όχι οτι κοιμήθηκα τόσο, σκέφτομαι. Κατεβαίνω να φτιάξω πρωινό. Το να ετοιμάσω οτιδήποτε με τέτοιο κούνημα, είναι μια άσκηση ισορροπίας, υπομονής και χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία. Το σκάφος τραμπαλίζεται ασταμάτητα, και κάθε τι που βγαίνει απ’ το ψυγείο ή τα ντουλάπια πρέπει να στηριχτεί καλά, αλλιώς …πηγαινοέρχεται. Απλώνω αντιολισθητικά πλαστικά παντού, στηρίζω και σφηνώνω όλα τα απαραίτητα, και τελικά καταφέρνω να φιάξω σαντουιτσάκια με πολύσπορο ψωμί, αβοκάντο, αυγό, έμενταλ, λίγο ελαιόλαδο, τριμμένο πιπέρι και μαγιονέζα. Τα ξαναβάζω όλα στη θέση τους προσπαθώντας να μην κρατήσω το ψυγείο ανοιχτό πολύ ώρα και χαθεί η ψύξη του. Βγαίνω στο κόκπιτ, βρέχει πάλι. Μαζευόμαστε κοντά – κοντά, κάτω από την τέντα και τρώμε το πρωινό μας. Πόση νοστιμιά έχει το φαγητό του κουρασμένου ταξιδευτή!
2η μέρα – 12.30 UTC Η διοργάνωση πρέπει να έχει στείλει τα καθημερινά δύο email, το ένα με δελτίο καιρού και το δεύτερο με την κατάταξη των σκαφών, σύμφωνα με τις συντεταγμένες τους, όπως αυτές φαίνονται από τον δορυφορικό πομπό Yellow Brick, που εγκατέστησε η διοργάνωση σε όλα τα σκάφη. Βρέχει ακόμα δυστυχώς, οπότε αφήνουμε τον Otto – χαιδευτικό του auto pilot – να κάνει τη δουλειά του και μπαίνουμε μέσα για να κάνουμε την σύνδεση του δορυφορικού τηλεφώνου Iridium με το laptop. Το Iridium μας το έστειλε πριν λίγες μέρες ο φίλος μας ο Φώτης, δανεικό για το πέρασμα και είναι η πρώτη φορά που θα το χρησιμοποιήσουμε σε πραγματικές συνθήκες. Ανάβω τον υπολογιστή και το τηλέφωνο. Οι πέντε μπάρες στην οθόνη δείχνουν οτι έχει πολύ καλό σήμα. Συνδέω το τηλέφωνο με το mac, πατάω CONNECT IRIDIUM 555 HANDSET και μετα GET MAIL. Χρειάστηκαν 3 λεπτά σύνδεσης με τον δορυφόρο για να παραλάβουμε τα email, μια χαρά δηλαδή. Το μεγαλείο της τεχνολογίας. Η πρόγνωση δεν προβλέπει μεγάλες αλλαγές:
14.30 25°58 98Ν 16°38 79W Άνεμος 11-15 kts βορειοανατολικός. Η θάλασσα πολύ αναστατωμένη, το κούνημα έντονο και τα πανιά μας χτυπάνε με θόρυβο πάνω στα ξάρτια και τους σταυρούς. Πλέουμε αργά με ταχύτητα 3 ως 5 kts. Ο άνεμος είναι τόσο άστατος που ο Όττο σφυράει κάθε τόσο “wind shift, wind shift” – ο άνεμος άλλαξε. Ο Γιώργος ανοίγει το λαζαρέτο, βγάζει ένα κόκκινο μακρύ σχοινί, παλιό μαντάρι, και αντικαθιστά τα σχοινιά του preventer. Τα κύματα είναι μεγάλα και το σκάφος ταλαντεύεται δυνατά. Τα πανιά αδειάζουν από αέρα, ξαναγεμίζουν, χτυπάνε με δύναμη και ανησυχούμε μην γίνει ζημιά. Τρώμε για μεσημέρι τον υπόλοιπο αρακά μαζί με τσιπς.
Οι ώρες περνούν αργά. Σκοτεινιάζει. Τα όργανα δείχνουν πώς έχουμε αντίθετο ρεύμα 0,5 kts.. Γύρω μας πλέουν σκάφη που τα ξέρουμε καλά – τα AYAMA, LILY, OYNAS, DREAM CATCHER – τα βλέπουμε στο AIS και τα φώτα τους λάμπουν σαν αστεράκια στο σκοτάδι.
Ώρες ύπνου 10/11
Καρίνα 7 ώρες,
Γιώργος 4,5 ώρες
ΤΡΙΤΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ- 3η ΜΕΡΑ
02.30 O άνεμος πέφτει στα 5 -10 kts και πάμε τόσο αργά που ανάβουμε την μηχανή. Mε την αλλαγή της ταχύτητας, ο φαινομενικός άνεμος αλλάζει γωνία και το σπινακόξυλο πρέπει να φύγει. Ο Γιώργος πάει στην πλώρη να το μαζέψει κι εγώ παρακολουθώ την κάθε του κίνηση με κομμένη την ανάσα, φοβάμαι μην χτυπήσει με τέτοιο μπότζι. Όταν έρχεται πίσω στο κόκπιτ, ανασαίνω με ανακούφιση. Η ασφάλεια είναι το σημαντικότερο, είμαστε οι δυό μας μόνοι στον Ωκεανό και η ασφάλεια σημαίνει επιβίωση. Συνεχίζουμε την πορεία με τα πανιά για δευτερόπριμα και τη μηχανή σε χαμηλές στροφές. Φέρνω μπισκότα σοκολάτας να γλυκαθούμε. Έχουμε μαζέψει την τέντα, έχει υπέροχη φεγγαράδα και το κατάστρωμα είναι στεγνό.
-“Τελικά τα Χανιά έχουν περισσότερη υγρασία από τον ωκεανό” λέει ο Γιώργος και σκάμε στα γέλια με το δικό μας αστείο.
(σ.σ. Κατά την παραμονή μας τον χειμώνα στα Χανιά, το κατάστρωμα κάθε ξημέρωμα ήταν εντελώς στεγνό, την ώρα που όλοι οι ντόπιοι φίλοι μας γκρίνιαζαν για την υγρασία. Για μας τα Χανιά απλά δεν έχουν υγρασία!)
Στις 5.30 πάω για ύπνο. Ελπίζω να καταφέρω να κοιμηθώ.
24°54 18Ν 17°43 41 W Η ώρα είναι 6.30, έχει αρχίζει να χαράζει και ο άνεμος γυρνάει βόρειος. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, νιώθω τον παλιό γνώριμο πόνο του αυχένα μου να επανέρχεται δυνατός. Αλλάζω θέση στο μαξιλάρι μήπως σταματήσει, αλλά δεν γίνεται τίποτα, οπότε σηκώνομαι και φοράω το ειδικό κολάρο. Σηκώνομαι και βγαίνω στο κόκπιτ την ώρα που ο ήλιος ανατέλλει.
“Καλημέρα καπετάνιε μου!” λέω και του δίνω ένα φιλί. Καλημέρα ωκεανέ!” Ο άνεμος δυναμώνει και ο Γιώργος σβήνει τη μηχανή. Πάμε ωραία με 6 kts αριστερήνεμοι στις 130° με τον άνεμο. Στον γαλανό ουρανό αρμενίζουν λιγοστά αφράτα συννεφάκια και μέσα σε λίγη ώρα ο ήλιος λάμπει ήδη ψηλά!
Φιάχνω ελληνικό καφέ και πάω έξω να τον πιω. Η Περκάν γαβγίζει βραχνά κάτω στη σκάλα, θέλει κι αυτή να έρθει παρέα μας. Κατεβαίνω ξανά, της φοράω το σωσίβιό της και την ανεβάζω. αγκαλιά Το σκυλάκι πάει αμέσως μπροστά στην πλώρη να κάνει τα “μπράβο” του, ισορροπώντας με δυσκολία. Θαρραλέο σκυλάκι. Ο Γιώργος πάει να ξεκουραστεί, η Περκάν θέλει να κοιμηθεί κοντά του και την ξανακατεβάζει.
“Καλημέρα καπετάνιε μου!” λέω και του δίνω ένα φιλί. Καλημέρα ωκεανέ!” Ο άνεμος δυναμώνει και ο Γιώργος σβήνει τη μηχανή. Πάμε ωραία με 6 kts αριστερήνεμοι στις 130° με τον άνεμο. Στον γαλανό ουρανό αρμενίζουν λιγοστά αφράτα συννεφάκια και μέσα σε λίγη ώρα ο ήλιος λάμπει ήδη ψηλά!
Φιάχνω ελληνικό καφέ και πάω έξω να τον πιω. Η Περκάν γαβγίζει βραχνά κάτω στη σκάλα, θέλει κι αυτή να έρθει παρέα μας. Κατεβαίνω ξανά, της φοράω το σωσίβιό της και την ανεβάζω. αγκαλιά Το σκυλάκι πάει αμέσως μπροστά στην πλώρη να κάνει τα “μπράβο” του, ισορροπώντας με δυσκολία. Θαρραλέο σκυλάκι. Ο Γιώργος πάει να ξεκουραστεί, η Περκάν θέλει να κοιμηθεί κοντά του και την ξανακατεβάζει.
Αρχίζω τη βάρδιά μου και θυμάμαι τα λόγια του Jerry the Rigger:
“Για τον έλεγχο του rigging, όπως σας τον έδειξα, αρκούν 3 λεπτά την ημέρα, δηλαδή 60 λεπτά σε 20 ημέρες ταξιδιού. Σας ζητώ να αφιερώσετε όλοι, ο καθένας από το πλήρωμα, 60 από τα 28.800 λεπτά που διαρκεί το ταξίδι για τον καθημερινό έλεγχο. Από αυτό εξαρτάται η ασφάλειά σας.”
Κάνω το rigging check, σύμφωνα με τις οδηγίες. Αρχίζω από την πρύμνη αριστερά, ελέγχω ένα – ένα τα κλειδιά και ψηλαφώ με τα δάχτυλα τις απολήξεις από τα συρματόσχοινα. Προχωρώ προς την πλώρη προσεκτικά, ασφαλίζοντας πάντα τον ιμάντα του σωσιβίου μου και μαζί με το rigging ελέγχω και τις σκότες για φθορές. Όλα είναι εντάξει. Το κολάρο κάνει τον λαιμό μου να ιδρώνει και το βγάζω. Νιώθω ήδη καλύτερα. Έπρεπε να το περιμένω πως θα χειροτερέψει ο αυχένας μου, μετά από τόσο καιρό χωρίς κολύμπι. Όταν φτάσουμε στην Καραιβική θα κολυμπάω κάθε μέρα και έτσι ελπίζω να θα στρώσει.
Η ώρα πάει 10.00 και ο άνεμος έχει πέσει πάλι στα 3 μποφώρ. Ο Γιώργος ξυπνάει. Όσο πίνει τον καφέ του κουβεντιάζουμε για την πλεύση. Προτείνει να σηκώσουμε το ασύμμετρο και ξεκινάμε αμέσως. Φέρνουμε πάνω τον σάκο με το πανί και τον δένουμε στα ρέλια της πλώρης. Τοποθετούμε τις μακριές του σκότες στη θέση τους – πιο εύκολα το λες παρά το κάνεις – τις δένουμε στο clue, δένουμε το ειδικό σχοινί στο tack του πανιού και το περνάμε από το ράουλο μπροστά από την άγκυρα. Τώρα μένει να νετάρω το λευκό σχοινί της κάλτσας του ασύμμετρου, το σχοινί που μισώ, μισώ, μισώ, γιατί πάντα μπλέκεται με όλους τους δυνατούς τρόπους. Έτοιμοι! Μαζεύουμε τη τζένοα, μουδάρουμε τη μαίστρα, λέμε “πάμε”. Ο Γιώργος βιράρει το μαντάρι στα γρήγορα κι εγώ αμολάω προσεκτικά το πανί, μην στριφογυρίσει και γίνει κοκορέτσι.
Το ασύμμετρο σηκώνεται καλυμένο με την κάλτσα του. Τραβάω το λευκό σχοινί, η κάλτσα μαζεύεται ψηλά στην κορυφή του άλμπουρου και το γαλανόλευκο πανί ελευθερώνεται και γεμίζει αέρα. Το σκαφάκι παίρνει αμέσως ταχύτητα, σαν να βάλαμε μπρος την μηχανή με πολλά γκάζια.
-‘Downwind Diesel το ασύμμετρο” λέει ο Γιώργος γελώντας.
Πιάνουμε τα 6 kts με τόσο λίγο άνεμο! Κουραστήκαμε μα άξιζε. Η πλεύση είναι γρήγορη και γαλήνια. Σε λίγο ακούμε παφλασμό και βλέπουμε ένα μεγάλο κοπάδι από δελφίνια.
-“ΔΕΛΦΙΝΙΑ” φωνάζει ο Γιώργος και η Περκάν φεύγει σφαίρα προς την πλώρη γαβγίζοντας σε έξαλλη κατάσταση. Τα δελφινάκια είναι μικρά, κάνουν συνέχεια άλματα στον αέρα και μας δείχνουν τις ροζ κοιλίτσες τους! Τέτοια δεν έχουμε ξαναδεί. Το πλήρωμα ζει στιγμές χαράς, η ουρά της μικρής χτυπιέται σαν παντιέρα στον δυνατό βοριά κι ο Γιώργος την κρατάει γερά από το σωσίβιο να μην βουτήξει στη θάλασσα.
Ευτυχία σκυλίσια! Όταν κάποτε τα δελφίνια φεύγουν και η κατάσταση ηρεμεί, έχουμε όλοι ψηθεί από τον ήλιο. Κάνουμε αναζωογονητικό ντουσάκι έξω στο ντεκ και μετά κατεβαίνω να ετοιμάσω πρωινό, μούσλι με αμυγδαλόγαλα, σταφίδες, αμύγδαλα και ξερά σύκα.
-“ΔΕΛΦΙΝΙΑ” φωνάζει ο Γιώργος και η Περκάν φεύγει σφαίρα προς την πλώρη γαβγίζοντας σε έξαλλη κατάσταση. Τα δελφινάκια είναι μικρά, κάνουν συνέχεια άλματα στον αέρα και μας δείχνουν τις ροζ κοιλίτσες τους! Τέτοια δεν έχουμε ξαναδεί. Το πλήρωμα ζει στιγμές χαράς, η ουρά της μικρής χτυπιέται σαν παντιέρα στον δυνατό βοριά κι ο Γιώργος την κρατάει γερά από το σωσίβιο να μην βουτήξει στη θάλασσα.
Ευτυχία σκυλίσια! Όταν κάποτε τα δελφίνια φεύγουν και η κατάσταση ηρεμεί, έχουμε όλοι ψηθεί από τον ήλιο. Κάνουμε αναζωογονητικό ντουσάκι έξω στο ντεκ και μετά κατεβαίνω να ετοιμάσω πρωινό, μούσλι με αμυγδαλόγαλα, σταφίδες, αμύγδαλα και ξερά σύκα.
Η πλεύση με το ασύμετρο συνεχίζεται και ο Γιώργος στέκεται πίσω απ’ το τιμόνι ελέγχοντας τον Όττο και την πορεία. Ξαφνικά, έρχεται κάτω βιαστικός, μπαίνει στην καμπίνα, ξαναβγαίνει κρατώντας την ΝΙΚΟΝ, βγαίνει έξω γρήγορα και φωνάζει κάτι στα αγγλικά! Βγαίνω και βλέπω το Lily, ένα δικάταρτο Amel, να πλέει πολύ κοντά με μηχανή και τα πανιά μαζεμένα. Ο καπετάνιος του είναι κρεμασμένος στην πλώρη και κάτι επισκευάζει. Η θάλασσα λάμπει ασημένια και οι φωτογραφίες πρέπει να είναι καταπληκτικές. Το ζευγάρι των Ολλανδών μας χαιρετά και σε λίγο απομακρύνονται παίρνοντας πορεία ανατολική.
Είναι 12.30, ώρα για τα email του ARC, μα σήμερα θέλουμε και δελτίο καιρού σε μορφή grib από το mailasail. Ετοιμάζουμε το email με τον ειδικό τρόπο. Στην θέση του subject βάζουμε τις συντεταγμένες της περιοχής, τα στοιχεία που ζητάμε, δηλαδή άνεμο, ατμοσφαιρική πίεση και το χρονικό διάστημα σε ώρες:
grib gfs 15N:26W:28N:15W 12,24,36,48,60,72,96,120,144,168 GRD,PRMSL.
Σε λίγα λεπτά λαμβάνουμε τα τρία μηνύματα,
ARC+ position for all vessels,
ARC+ weather report (σε μορφή text) και
GRIB weather απ’ το mailasail
Το δελτίο για την περιοχή μας προβλέπει άνεμο 10-15 kts ΒΑ. Φαίνεται πως το ασύμμετρο θα δουλέψει πολύ.
Σβήνω το mac, το Iridium, τα μαζεύω και ξεκινάω να μαγειρέψω. Βράζω πέννες ολικής άλεσης, τσιγαρίζω φρέσκα μανιτάρια με λίγο σκόρδο, τα σβήνω με κονιάκ, και μόλις βράσουν, προσθέτω λίγο γάλα καρύδας. Τέλος, τρίβω παρμεζάνα και είμαστε έτοιμοι. Η ώρα έχει πάει 15.15. Στρώνουμε το τραπέζι με τα αντιολισθητικά και αρχίζουμε να τρώμε με τρομερή όρεξη – η θάλασσα την ανοίγει ως γνωστόν – μα πριν προλάβουμε να τελειώσουμε το φαγητό, ο άνεμος σπάει και το ασύμετρο αρχίζει τις …επικίνδυνες πτήσεις. Παρατάμε τα πιάτα μας όπως- όπως, εγώ τρέχω στην πλώρη κι ο Γιώργος λασκάρει το μαντάρι. Κατεβάζω το πανί προσεκτικά, το ξαναβάζω στον σάκο, τον δένω γερά στα ρέλια και το αφήνω εκεί. Ο καπετάνιος βάζει μπρος τη μηχανή και εγώ μαζεύω το τραπέζι. Ο άνεμος μπορεί να έσπασε μα το κύμα δεν σταμάτησε, και κάνω την λάτζα σαν ζογκλέρ, κάνοντας όσο μπορώ, οικονομία στο νερό. Μισή ώρα μετά, όλα είναι πλυμένα, σκουπισμένα και στη θέση τους, όπως πρέπει να είναι σε ένα σκάφος που πλέει στα κύματα. Το φαγητό δεν το ευχαριστηθήκαμε με όλα αυτά, ας απολαύσουμε το επιδόρπιο, σκέφτομαι, κόβω ένα τεράστια μάνγκο, βγαίνω έξω και σωριάζομαι στο μαξιλάρι. Ο καλός μου απολαμβάνει.
-“Πολύ νόστιμο, ωραία ιδέα!” λέει και φορώντας το πιό αθώο χαμόγελό του με ρωτά ” Τί θα έλεγες να ξανανεβάσουμε το ασύμμετρο ? Σήκωσε αεράκι”. Τί να πω….
Στις 16.00 το ασύμετρο είναι πάλι πάνω και μας πάει ωραιότατα με 5 kts. Σήμερα, 3η μέρα του ταξιδιού, θα πάρουμε το πρώτο δείγμα νερού, αφού συμμετέχουμε εθελοντικά – όπως και πολλά άλλα σκάφη του ARC+ και του ARC, στην έρευνα του Ocean Conservation για την περιεκτικότητα των Ωκεανών σε microplastics, δηλαδή μικροσκοπικά υπολείμματα πλαστικού. Βγάζω την τσάντα με τα 6 μπουκάλια που μας έχουν δώσει. Τα δύο δείγματα πρέπει να ληφθούν στο πέρασμα Las Palmas –Mindelo και τα άλλα τέσσερα στο Mindelo – St Lucia. Φέρνω τον καθαρό κουβά, ένα χωνί και το πρώτο ειδικό μπουκάλι. Μαζί με το Γιώργο αρχίζουμε την διαδικάσία σύμφωνα με τις οδηγίες: ο κουβάς και το μπουκάλι ξεπλένονται τρεις φορές με θαλασσινό νερό. Γεμίζουμε το μπουκάλι με θάλασσα και μετά γράφουμε στην ετικέτα του τα στοιχεία του λήψης του δείγματος, δηλαδή ημερομηνία, ώρα, συντεταγμένες, θερμοκρασία του νερού, ένταση και κατεύθυνση του ανέμου αριθμό δείγματος και βέβαια το όνομα του σκάφους. Τα ίδια στοιχεία τα συμπληρώνω και σε μια ξεχωριστή φόρμα. Κοιτάμε το διάφανο μπουκάλι με το νερό που φαίνεται ολοκάθαρο. Μοιάζει απίθανο να υπάρχουν μικροσκοπικά κομμάτια πλαστικού εδώ μέσα, πολύ φοβάμαι όμως, μετά από αυτά που ακούσαμε από τους ειδικούς του Ocean Conservation, πως θα υπάρχουν πολλά.
Η ώρα είναι πια 18.00 και ο Γιώργος πάει να κοιμηθεί. Ο άνεμος είναι 7-9 kts βορειοανατολικός και πλέουμε ήσυχα με το ασύμμετρο. Ο ήλιος βασιλεύει. Η Περκάν, που έχει μείνει κοντά μου, πετάγεται ξαφνικά, βγαίνει στο πλάι, ψάχνει τον ορίζοντα, δεν βλέπει τίποτα και γυρνάει πίσω στο κόκπιτ βαριεστημένα. Πέφτει το σκοτάδι, το φεγγάρι δεν έχει ανατείλλει ακόμα. Γύρω μας δεν διακρίνω πια κανένα φως, ούτε στο AIS φαίνεται κανένα σκάφος. Το ασύμμετρο μας τραβά μπροστά απαλά, στέκεται όμορφο και πετά ψηλά με τα σχοινιά του, κάνει τα σκέρτσα του, τα τσαλίμια του, κάνει πως πάει να βουτήξει στη θάλασσα, μα αμέσως ταλαντεύεται, ξαναπαίρνει το σχήμα του και φουσκώνει με χάρη. Κάποιες στιγμές που ο άνεμος δυναμώνει μας τραβά δυνατά και σταθερά και η ταχύτητα πάει στους 5 κόμβους με μόλις 7 κόμβους άνεμο από πρίμα. Ολα τούτα τα κάνει μόνο του, έτσι ωραία που το έχει σετάρει ο καπετάνιος, όμως εγώ δεν τολμώ να το αφήσω στιγμή από τα μάτια μου και μένω δίπλα στο τιμόνι σε επιφυλακή.
21.00 Ο Γιώργος εμφανίζεται στο χατς, πολύ νυσταγμένος, τον ξύπνησε η σκέψη να κατεβάσουμε το ασύμμετρο.
-“Δεν είναι ο ωκεανός για πειράματα” λέει και χασμουριέται.
Τελικά το αφήνουμε μια ώρα ακόμη, καθώς μας ταξιδεύει όμορφα. Γύρω στις δέκα, ανάβουμε deck light και engine light. για να φωτιστεί κατάστρωμα και πανί και πηγαίνω στην πλώρη, να το κατεβάσω. Πάνω στην ώρα, ο άνεμος αρχίζει να δυναμώνει. Ο Γιώργος ποδίζει για να χάσει το πανί τον αέρα του πίσω από την μαίστρα. Εγώ προσπαθώ με όλη μου τη δύναμη να κατεβάσω την κάλτσα του πανιού, αλλά δεν τα καταφέρνω και κρεμιέμαι από το σχοινί. Για λίγα δευτερόλεπτα φαίνεται πως θα πετάξω, αλλά τελικά το βάρος μου νικάει, η κάλτσα αρχίζει να κατεβαίνει και το ασύμετρο κλείνεται μέσα της. Ο καπετάνιος λασκάρει το μαντάρι του πανιού, έρχεται μπροστά, το ελευθερώνει και μαζεύει τις σκότες, όσο εγώ διπλώνω το πανί ζιγκ ζαγκ μέσα στον σάκο του, ακολουθώντας τη γραμμή που σημαδεύει την κάλτσα. Το μάζεμα του ασύμμετρου πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά, αφού ξέρουμε -εκ πείρας -πως άν δεν μαζευτεί σωστά θα μπλέξουμε σε μεγάλες περιπέτειες, την επόμενη φορά που θα το χρειαστούμε. Αφού δένουμε τον σάκο καλά, ανοίγουμε πάλι τη τζένοα και ξεμουδάρουμε την μαίστρα. Πάμε πίσω στο κόκπιτ και κουβεντιάζουμε ικανοποιημένοι το πόσο ωραία δουλειά έκανε το πανάκι μας. Στην Ελλάδα δεν κάναμε συχνά τέτοιες πλεύσεις και το είχαμε παρατημένο. Τώρα παντού γύρω υπάρχουν σχοινιά. Ποτέ δεν είχαμε τόσα πολλά σχοινιά στο Φιλίζι σε ταυτόχρονη χρήση. Συνήθως έχουμε τις δυο σκότες της τζένοας, την μια της μαίστρας, ένα του reefing της μαίστρας, το outhaul, δυο στο σιδηρόδρομο, δηλαδή επτά. Τώρα έχουμε και τα extra: δυο για το preventer, δυο σκότες του ασύμμετρου, ένα στο tack του ασύμμετρου, ένα το μαντάρι του ασύμμετρου, τα τρία σχοινιά του σπινακόξυλου, δηλαδή εννιά. Το σύνολο δεκάξι σχοινιά σε συνεχή καθημερινή χρήση – χωρίς να υπολογίσουμε τα σημαντικά, αλλά όχι συχνά χρησιμοποιούμενα άλλα σχοινιά, μαντάρια, επιπλέοντα ασφαλείας κλπ που υπάρχουν γύρω. Πρέπει να προσέχουμε που πατάμε! Ο ελεύθερος χώρος είναι πια ελάχιστος.
Αράζουμε για λίγο και απολαμβάνουμε τη θέα του ουρανού. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ποτέ τόσα πολλά αστέρια.
-“Κοίτα μωρό μου τί μοναδικό θέαμα. Αυτό εκεί λές να είναι γαλαξίας?” λέω δείχνοντας ένα σημείο του ουρανού.
-“Δεν είμαι σίγουρος, άν αυτό είναι γαλαξίας” απαντάει ο καπετάνιος, “όμως, ξέρω πως υπάρχουν διακόσια δισεκατομμύρια γαλαξίες και ο καθένας τους έχει από διακόσια δισεκατομμύρια ηλιακά συστήματα”.
Μένω με το στόμα ανοιχτό από την κατάρτιση του αγαπημένου μου και τα στρονομικά νούμερα μου προκαλούν ίλιγγο.. Ίσως ο ίλιγγος να είναι και από πείνα. Πάω στην κουζίνα και φιάχνω σάντουιτς με συσκευασμένα πολύσπορα ψωμάκια, που σίγουρα έχουν ένα σωρό συντηρητικά, μά είναι τέλεια τα άτιμα και τα τρώμε με απόλαυση.
23°58 51Ν 018°32 22 W Στις 22.00 πάω να ξαπλώσω και κοιμάμαι αμέσως. Ανοίγω τα μάτια μου τα μεσάνυχτα. Αυτό που ξυπνάω στο δίωρο χωρίς ξυπνητήρι μου κάνει τρομερή εντύπωση.
Ωρες ύπνου 11/11
Καρίνα 2.15’+2.30’+2.00’= 6.45′
Γιώργος 3.15’+1.00= 4.15′
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου – 4η μέρα
00.00 Βγαίνω στο κόκπιτ.
-“Καλώς την καπετάνισσα!” λέει ο Γιώργος.
Το φεγγάρι, μισοκρύβεται πίσω από τα σύννεφα. Έχει μαζέψει τα πανιά καθώς ο άνεμος έχει πέσει εντελώς και έχει ανάψει την μηχανή σε χαμηλές στροφές. Μου λέει πως είδε τα σκάφη Μαγγελάνος και Ocean Bird στο AIS στα τρία μίλια ανατολικά. Τα φώτα πορείας τους αχνοφαίνονται στον ορίζοντα. Ωραίος ο ωκεανός με παρέα! Στις 00.30 πηγαίνει να κοιμηθεί. Βάζω μουσική στα ακουστικά και κάθομαι πίσω από το τιμόνι. Η ώρες περνούν αργά. Κάποια στιγμή, κατεβαίνω να πάρω καμιά λιχουδιά να παρηγορήσω την μοναξιά και την νύστα μου. Τη στιγμή που βγαίνω πάλι έξω με μια γκοφρέτα στο χέρι, βλέπω στο βάθος του ορίζοντα στα ανατολικά ένα υπέρλαμπρο αστέρι να κάνει βουτιά από τον ουρανό, αργά- αργά, με την ουρά του να στάζει ασήμι. Συγκλονιστικό θέαμα! Αναρωτιέμαι άν το είδαν τα άλλα σκάφη που είναι κοντά μας. Δεν περνάει πολλή ώρα και, με την άκρη του ματιού μου, βλέπω ακόμα μια λάμψη στο ίδιο σημείο, πιο μικρή αυτή τη φορά. Είναι δυνατόν? Μήπως αυτά που είδα ήταν φωτοβολίδες? Κατεβαίνω αμέσως στο VHF, δυναμώνω την ένταση, ψάχνω τα κανάλια 16 και 72. Τίποτα. Ησυχία. Η λευκή φωτοβολίδα –search flare – χρησιμοποιείται για να φωτίσει την περιοχή για κάποια αναζήτηση. Μήπως έχει συμβεί κάτι? Ο Γιώργος, σηκώνει λίγο το κεφάλι και ρωτάει νυσταγμένα
-“Ολα καλά?”
-“Ναι μωρό μου”, του απαντώ, γιατί δεν θέλω να τον αναστατώσω. Η νύχτα είναι ήσυχη και έχει φοβερή υγρασία. Κρυώνω. Ίσως αυτό να είναι το κρύο της κοντινής ερήμου. Δεν βάζω ξανά μουσική στα ακουστικά, για να ακούω το VHF. Μένω πίσω από το τιμόνι να κοιτώ με δέος την αιώνια υδάτινη έκταση που τόσες χαρές μα και τόσους κινδύνους κρύβει. Κάπου κάπου κοιτώ πίσω στα βορειοανατολικά μήπως κάτι ξαναφανεί
.
5.30 Ο Γιώργος έρχεται να με σκατζάρει. Χωρίς πολλά λόγια κατεβαίνω να κοιμηθώ.
23°25 62Ν 019°09 52W Στις 8.00 που ξυπνώ, βγαίνω έξω και βλέπω μια πανέμορφη μέρα. Ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός είναι ολοκάθαρος, καταγάλανος. Ο άνεμος έχει γυρίσει ανατολικός-βορειοανατολικός 4 μποφώρ. Το Φιλίζι κάνει μια υπέροχη πλεύση – είμαστε αριστερήνεμοι, έχοντας τον άνεμο από τις 120° και πάμε με ταχύτητα 6,5- 6,7 kts. Νυσταγμένη ακόμη, ξαπλώνω στα μαξιλάρια και λιάζομαι. Ο καλός μου, που είναι σε μεγάλα κέφια με την ωραία ιστιοπλοία, κατεβαίνει και μου φιάχνει καφέ. Αυτά είναι! Κρουαζιέρα !
Σε λίγο ακούμε ομιλίες στο VHF και κατεβαίνω να ακούσω. Συνομιλούν δύο σκάφη, δεν ξεχωρίζω ποιά, κάτι λένε για red distress flare – κόκκινη φωτοβολίδα κινδύνου. Η λήψη δεν είναι καθαρή, τα λόγια τους χάνονται. Μετά μπαίνει και τρίτος στην κουβέντα. Το σήμα χάνεται και πάλι. Μεταφέρω τον διάλογο στο Γιώργο, δεν πρόλαβα να του πω για το λαμπρό πεφταστέρι που είδα τη νύχτα, που όμως άν ήταν φωτοβολίδα, ήταν σίγουρα λευκή. Εκείνος με μαλώνει που δεν τον ενημέρωσα εκείνη την ώρα.
Έχουμε αγωνία να μάθουμε τί συνέβει. Οταν αργότερα παίρνουμε τα email με το δορυφορικό, διαβάζουμε:
Dear Fleet,
At around 0320 UTC 12 Nov, ARC+ yacht ……………was in position 23 19.4 N 19 15.4W and sighted a red distress flare. They passed on the information to MRCC Las Palmas. A Search and Rescue plane has been deployed to the area.
Ευτυχώς δεν αναφέρει να υπάρχει εκπομπή SOS. Ήταν τόσο ήσυχη νύχτα χθες, μπουνάτσα και καλοσύνη. Ας ελπίσουμε όλα αυτά ήταν ένα false alarm.
Ο καιρός σήμερα είναι ονειρεμένος, ο άνεμος τόσο σταθερός που δεν έχουμε πειράξει τα πανιά καθόλου, τις τελευταίες έξι ώρες. Πάμε στρωτά, γρήγορα, ξεκούραστα. Αυτός είναι λοιπόν ο αλιγής άνεμος, ο άνεμος που ταξίδεψε τον Χριστόφορο Κολόμβο, τους πρώτους τολμηρούς θαλασσοπόρους, στην άγνωστη ήπειρο. Επιτέλους τον συναντάμε. Ο Αλιγής του Ατλαντικού, δηλαδή “αυτός που δεν σταματά ποτέ” γεννιέται στο “Υψηλό των Αζορών”, το βαρομετρικό σύστημα στα νησιά Αζόρες. Κινείται με τη φορά των δεικτών του ρολογιού και κάνει έναν μεγάλο κύκλο πάνω από τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό.
Ο Γιώργος μου λέει την ιστορία που του διηγήθηκε ένας ιστιοπλόος, οτι δηλαδή στο πέρασμα του Ατλαντικού δεν ακούμπησε καθόλου τα πανιά του για δέκα ολόκληρες μέρες. Είναι άραγε δυνατόν? Μένει να το δούμε. Το σημερινό δελτίο καιρού λέει πως το χαμηλό πάνω από την Αφρική θα γίνει πιο αδύναμο, οπότε ο άνεμος θα πέσει περισσότερο. Ευχόμαστε να πέφτει έξω. Το Φιλίζι θέλει αέρα για να ζωντανέψει. Όπως είπε ο Chris Tibbs, όταν ο άνεμος είναι καλός “the rich get richer” δηλαδή τα γρήγορα σκάφη ταξιδεύουν ακόμη πιο γρήγορα.
Πάμε στην πλώρη και ο Γιώργος μου κάνει μάθημα πώς να βάζω και να βγάζω το whisker – το σπινακόξυλο. Ζόρικο πράγμα, όταν η τζένοα παίζει με τον αέρα. Οι δυνάμεις είναι μεγάλες. Τα καταφέρνω, αλλά δεν θα το έκανα εύκολα μόνη μου.
Μαγειρεύω και τρώμε το μεσημεριανό μας χαλαροί, σπαγκέτι με κόκκινη σάλτσα και σαλάτα με iceberg, αχλάδι και φρέσκο καλαμπόκι. Ευτυχώς το κούνημα είναι κάπως λιγότερο σε αυτή την πλεύση, οπότε η λάτζα γίνεται σχετικά πιο εύκολα.
22°15 56 Ν 020°14 27 W Η ώρα πάει 18.00 και σκάφος δεν έχουμε δει σήμερα, ούτε στον ορίζοντα, ούτε στο AIS. Η θεωρία του καπετάνιου είναι πως επειδή ξεκινήσαμε καλά και είμασταν πολύ μπροστά, τις πρώτες τρεις μέρες, συναντούσαμε πολλά σκάφη, μας έφταναν τα καταμαράν και τα μεγαλύτερα ιστιοπλοικά και μας προσπερνούσαν. Τώρα πια, τέταρτη μέρα, άλλος με τα πανιά του, άλλος με τη μηχανή, όλοι έχουν λίγο ως πολύ πάρει τις θέσεις τους. Οπότε είμαστε μόνοι μας από δω και πέρα. Φυσικά άν οι φίλοι μας μπαίνουν στο το site του ARC θα βλέπουν πολλά σκαφάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Όμως είμαστε ολομόναχοι…. Ο άνεμος δυναμώνει. Γυρνάμε τα πανιά σε πεταλούδα με τη μάτσα στα αριστερά και πάμε με 6 μίλια. Ο ρυθμιστής φόρτισης ειδοποιεί πως οι μπαταρίες έχουν πέσει – ο αυτόματος που δουλεύει ακατάπαυστα καταναλώνει πολλή ενέργεια και δυστυχώς στην πλεύση πρίμα η ανεμογεννήτρια δεν αποδίδει τίποτα. Ανάβουμε τη γεννήτρια να φορτίσουμε.
-“Σβήσε την σε μια ώρα, άν δεν έχω ξυπνήσει” λέει ο Γιώργος και πηγαίνει να κοιμηθεί.
Η πορεία μας είναι 240° στην πυξίδα και εμείς ακολουθούμε τον ήλιο που ετοιμάζεται να δύσει. Πλέουμε κάτω απ’ τον ουράνιο θόλο που ο μισός είναι κατακόκκινος, ο άλλος μισός γαλαζιo με γκρι και εκεί που αγγίζει τη θάλασσα έχει μια γιρλάντα από μικρά ροζ σύννεφα. Υπερθέαμα. Τόσο κόκκινο ουρανό θυμάμαι να έχω δει δυο φορές, ένα δειλινό στο Σούνιο και άλλο ένα στην Πρέσπα. Πόσο μακρινά μέρη αυτά, μα ο ουρανός ένας. Το Φιλίζι τραμπαλίζεται ασταμάτητα, πάνω στα ωκεάνεια κύματα. That‘s rock & roll baby, σκέφτομαι, κατεβαίνω, ανάβω φώτα πορείας, φοράω σωσίβιο και φέρνω την κιθάρα μου. Κάθομαι ξανά πίσω από το τιμόνι, προσπαθώντας να βρω βολική στάση για σωσίβιο, δεμένο ιμάντα ασφαλείας και κιθάρα.
Η πορεία μας είναι 240° στην πυξίδα και εμείς ακολουθούμε τον ήλιο που ετοιμάζεται να δύσει. Πλέουμε κάτω απ’ τον ουράνιο θόλο που ο μισός είναι κατακόκκινος, ο άλλος μισός γαλαζιo με γκρι και εκεί που αγγίζει τη θάλασσα έχει μια γιρλάντα από μικρά ροζ σύννεφα. Υπερθέαμα. Τόσο κόκκινο ουρανό θυμάμαι να έχω δει δυο φορές, ένα δειλινό στο Σούνιο και άλλο ένα στην Πρέσπα. Πόσο μακρινά μέρη αυτά, μα ο ουρανός ένας. Το Φιλίζι τραμπαλίζεται ασταμάτητα, πάνω στα ωκεάνεια κύματα. That‘s rock & roll baby, σκέφτομαι, κατεβαίνω, ανάβω φώτα πορείας, φοράω σωσίβιο και φέρνω την κιθάρα μου. Κάθομαι ξανά πίσω από το τιμόνι, προσπαθώντας να βρω βολική στάση για σωσίβιο, δεμένο ιμάντα ασφαλείας και κιθάρα.
Ο άνεμος όλο και δυναμώνει και φτάνει τα 28 kts σε ριπές. Η ταχύτητα ανεβαίνει κι αυτή, 7,7 kts – 8 kts. Πάμε όμορφα, γρήγορα μα αν δυναμώσει κι άλλο ο αέρας? Μέσα στη νύχτα, μέσα στον ωκεανό, με τα πανιά πεταλούδα, με το preventer στην μάτσα και 3 σχοινιά στο σπινακόξυλο, πόσο γρήγορα μπορώ να μουδάρω, αν ο αέρας ξαφνικά δυναμώσει πολύ? Μήπως το σκάφος ζορίζεται?
Κατεβάζω την κιθάρα και μπαίνω ακροπατώντας στην καμπίνα μας. Η ώρα πλησιάζει 20.00, ο Γιώργος ίσα που πρόλαβε να κοιμηθεί και ενώ λυπάμαι να τον ξυπνήσω, νομίζω πως πρέπει. Το σκέφτομαι λίγο, σκύβω κοντά και ψιθυρίζω
-“Μωρό μου?”.
-“Ναί?” απαντά αμέσως, μισανοίγοντας τα μάτια.
Αυτό είναι το marine sleep, ο ύπνος του ναυτικού. Του εξηγώ την κατάσταση,
-“‘Εκανες πολύ καλά που με ξύπνησες” λέει.
Ρίχνει νερό στο πρόσωπό του, ντύνεται, φοράει σωσίβιο, γάντια, φακό κεφαλής και βγαίνει έξω.
-“Πάρε ” λέει και μου δίνει τον δεύτερο φακό.
Ανάβουμε τους φακούς στο κόκκινο λαμπάκι, για να βλέπουμε τί κάνουμε χωρίς να μειώνουμε την νυχτερινή μας όραση. Αρχίζω να μουδάρω τη μαίστρα στην 1η μούδα. Όσο γυρνάω τη μανέλα στο βιτζιρέλο, βλέπω το πανί να τρίβεται πάνω στους σταυρούς και τα ξάρτια και παρ’όλο που έχουμε τυλίξει για τον λόγο αυτό, τους σταυρούς με αεροπλάστ, ανησυχώ μήπως γίνει ζημιά. Αποφασίζουμε στο επόμενο μουδάρισμα πρώτα να παίρνουμε μέσα το δυνατόν τη σκότα της μαίστρας. Ο σκοπός επετεύχθει, η ταχύτητα πέφτει στα 6,7 kts, πάμε γρήγορα και με ασφάλεια.
-‘Μήπως είμαστε υπερβολικά συντηρητικοί?” τον ρωτάω, κοιτώντας την ένδειξη στο ταχύμετρο.
“Να σου θυμίσω το μότο του Jaques και της Chantal? “Άν βιάζεσαι πάρε αεροπλάνο” απαντά ο Γιώργος γελώντας. “Κάποτε που ήθελαν να πάνε γρήγορα, ζόρισαν το σκάφος, και έσπασε το άλμπουρό τους”.
Τον Jaques και την Chantal, γάλλοι γιατροί και οι δυο, τους γνωρίσαμε τον Νοέμβριο του 2013, στα Χανιά, όπου έφτασαν με το ιστιοπλοικό τους. Κάποια μέρα μας κάλεσαν στο σκάφος τους για φαγητό.
Πάνω απ’ το καθιστικό, κρεμόταν μια υδρόγειος και πάνω της είχαν ζωγραφίσει με μαρκαδόρο τις διαδρομές τους στους ωκεανούς του πλανήτη. Η ιστορία της ζωής τους συναρπαστική. Στα τριάντα τους, παραιτήθηκαν από το νοσοκομείο όπου δούλευαν κοντά 14 ώρες την ημέρα, πήραν τα δυο πιτσιρίκια τους και με το μόλις 38 πόδια ιστιοπλοικό τους έφτασαν στην Καραιβική. Μετά από πολλά, κατέληξαν στην γαλλική Μαρτινίκ, όπου έμειναν είκοσι ολόκληρα χρόνια, δούλεψαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Τον Ατλαντικό τον πέρασαν κάμποσες φορές Και όταν πια τα παιδιά έφυγαν για σπουδές, εκείνοι άνοιξαν πανιά για τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου ταξίδεψαν και έζησαν για αρκετά χρόνια. Το καλοκαίρι του 2014, έχοντας κάνει πια τον γύρο του κόσμου – και με το παραπάνω – έφτασαν στην Ελλάδα. Όταν ρώτησα την Chantal αν συνάντησαν δυσκολίες στα περάσματα του Ατλαντικού, μου απάντησε:
«Καγινά, ντε Ατλαντίκ πασάζ ιζ του σογτ».
“Να σου θυμίσω το μότο του Jaques και της Chantal? “Άν βιάζεσαι πάρε αεροπλάνο” απαντά ο Γιώργος γελώντας. “Κάποτε που ήθελαν να πάνε γρήγορα, ζόρισαν το σκάφος, και έσπασε το άλμπουρό τους”.Τον Jaques και την Chantal, γάλλοι γιατροί και οι δυο, τους γνωρίσαμε τον Νοέμβριο του 2013, στα Χανιά, όπου έφτασαν με το ιστιοπλοικό τους. Κάποια μέρα μας κάλεσαν στο σκάφος τους για φαγητό.
Πάνω απ’ το καθιστικό, κρεμόταν μια υδρόγειος και πάνω της είχαν ζωγραφίσει με μαρκαδόρο τις διαδρομές τους στους ωκεανούς του πλανήτη. Η ιστορία της ζωής τους συναρπαστική. Στα τριάντα τους, παραιτήθηκαν από το νοσοκομείο όπου δούλευαν κοντά 14 ώρες την ημέρα, πήραν τα δυο πιτσιρίκια τους και με το μόλις 38 πόδια ιστιοπλοικό τους έφτασαν στην Καραιβική. Μετά από πολλά, κατέληξαν στην γαλλική Μαρτινίκ, όπου έμειναν είκοσι ολόκληρα χρόνια, δούλεψαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Τον Ατλαντικό τον πέρασαν κάμποσες φορές Και όταν πια τα παιδιά έφυγαν για σπουδές, εκείνοι άνοιξαν πανιά για τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου ταξίδεψαν και έζησαν για αρκετά χρόνια. Το καλοκαίρι του 2014, έχοντας κάνει πια τον γύρο του κόσμου – και με το παραπάνω – έφτασαν στην Ελλάδα. Όταν ρώτησα την Chantal αν συνάντησαν δυσκολίες στα περάσματα του Ατλαντικού, μου απάντησε:
«Καγινά, ντε Ατλαντίκ πασάζ ιζ του σογτ».
Ο Γιώργος βολεύεται στο κάθισμα απέναντί μου και βάζει ένα μαξιλάρι πίσω από την πλάτη του.
-‘Έπαιζες κιθάρα?” με ρωτάει. “Νομίζω πως σε άκουγα μέσα στον ύπνο μου. Θα μου παίξεις λίγο?”
Εγώ, νυστάζω φοβερά μα, απ’ την άλλη, μπορώ να χαλάσω χατήρι στο κοινό μου?Φέρνω την κιθάρα, παίζω δυο – τρία τραγούδια, και μετά παρασύρομαι και προσπαθώ να βγάλω την Νεφέλη της Αλεξίου που άκουγα νωρίτερα. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, είμαι ένα πτώμα και τα παρατάω. Πάω να ξαπλώσω και παρά τον πόνο στον αυχένα μου, με πήρε ο ύπνος μόλις ακούμπησα στο μαξιλάρι.
22° 15 56 Ν 020° 14 27 W Ανοίγω τα μάτια – το εσωτερικό μου ξυπνητήρι φαίνεται πως χτύπησε. Ανάβω το κόκκινο φωτάκι κεφαλής που το έχω δίπλα μου και ψάχνω να βρώ το ρολόι μου: 22.30. Μιάμιση ώρα βαθύς ύπνος, καλά είναι. Φοράω ένα t–shirt, βερμούδα, αμάνικο fleece γιλέκο και το σωσίβιό μου στα γρήγορα: πρέπει να σκατζάρω τον καπετάνιο, να ξεκουραστεί λιγάκι. Βγαίνω στο κόκπιτ,
-“Καλώς την! Κάνουμε ένα ταξίδι του ονείρου’ λέει με κέφι, “Ο άνεμος είναι σταθερός, πάμε συνέχεια με 6,8-7,0 kts!”.
Η νύχτα είναι σκοτεινή, το φεγγάρι δεν έχει ανατείλει ακόμα. Ο Γιώργος μου δείχνει ένα πράσινο φωτάκι στα αριστερά μας
-“Έχουμε και παρέα! Σκάφος στον ορίζοντα! Το φως μοιάζει να πλησιάζει, μα σε λίγο φαίνεται πως αλλάζει πορεία και πάει νότια “Δεν πρέπει να είναι από τους δικούς μας, δεν τον είδα στο AIS” , σχολιάζει. Σε λίγο κατεβαίνει στο chart table, γράφει log και πηγαίνει για ύπνο.
22°15 56N 020°14 27W Πάω κάτω, ρίχνω μια ματιά στο iPad το AIS και τον χάρτη του Navionics. Το στίγμα μας κατεβαίνει όλο και πιο νότια.
Ξαναβγαίνω, κάθομαι πίσω από το τιμόνι και δένω τον ιμάντα στον επίτονο. Γυρνάω το βλέμμα και παρακολουθώ το φωσφορίζον φυτοπλαγκτόν που στροβιλίζεται πίσω από την προπέλα. Ξαφνικά μέσα στα απόνερα, ανάμεσα στις μικροσκοπικές λάμψεις, σκάει μια μεγάλη φωτεινή μπάλα και η φως της με τυφλώνει για λίγο. Μετά από λίγο σκάει κι άλλη, κι άλλη, δυο, τρεις, πέντε, όχι μόνο στην πρύμνη πια μα στα αριστερά και στα δεξιά μας. Παρακολουθώ το εξωπραγματικό θέαμα μαγεμένη, κι αναρωτιέμαι αν οι λάμψεις είναι από ψάρια που κυνηγιούνται. Μακάρι να ήταν ξύπνιος ο καλός μου να το έβλεπε.
Στο μεταξύ ο άνεμος έχει γλυκάνει, έχει πέσει στα 13 με 15 kts. Ξεμουδάρω τη μαίστρα, αφήνω όμως μια βόλτα μέσα στο reefing, γιατί, όπως λέει ο καπετάνιος έτσι είναι πιο εύκολο να ξαναμουδάρουμε, αν χρειαστεί.
23.45 Ανατέλλει ένα παράξενο μισοφέγγαρο που βγαίνει μέσα από τη θάλασσα σαν χρυσό κύπελο γεμάτο φως. Από το κάθισμα του τιμονιού έξω βλέπω το κόκκινο φωτάκι να ανάβει στην καμπίνα: ο Γιώργος ξύπνησε και ετοιμάζεται κι ενώ απ’ τη μια χαίρομαι που θα έρθει να μου κάνει παρέα, απ’ την άλλη στεναχωριέμαι που κοιμήθηκε πάλι τόσο λίγο. Έχει συνέχεια το νου του είναι σε μένα, στο σκάφος και ποτέ δεν ησυχάζει. Τον βλέπω να μελετάει τον χάρτη στο iPad και βάζω το κεφάλι μου μέσα στο χατς
-“Αυτή την ανατολή του φεγγαριού δεν πρέπει να την χάσεις! Είναι πολύ μεγάλη η ομορφιά”.
-“Απόψε είναι η πιο γλυκειά βραδιά που έχουμε δει ως τώρα στο πέρασμα”, σχολιάζει, με το βλέμμα στα ωκεάνεια κύματα που αστράφτουν ασημένια στο φεγγαρόφωτο.
‘Ωρες ύπνου 12/11
Καρίνα 2.30’+2.00 = 4.30′
Γιώργος 4.00 + 1.15′ +1.00 = 6.15′
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου – 4η μέρα
00.30 Κουβεντιάζουμε για την πλεύση μας, για το μοναχικό σκαφάκι που συναντήσαμε και δεν φαίνεται πια, για τις φωτεινές εκρήξεις του πλαγκτόν και τα κυνηγητά των ψαριών. Είμαστε ήσυχοι απόψε. Το Φιλίζι προχωράει γλυκά και γρήγορα προς το Πράσινο Ακρωτήρι και η κρουαζιέρα συνεχίζεται
-“Πεινάω! Κάνει όμως να φάμε τόσο αργά?”
-“Δεν υπάρχει νωρίς και αργά στο πέρασμα, μωρό μου” απαντάει ο Γιώργος. “Κι εγώ πεινάω. Μάλιστα πριν λίγο σκεφτόμουν μήπως τσιμπήσουμε κάτι βλέποντας ένα ταινιάκι. Τι θα’λεγες να φέρουμε το mac εδώ έξω?”
Τι λέω ? Πετάω την σκούφια μου! Βάζουμε σ’ένα πιάτο τυράκι και ελιές, ανοίγουμε, ένα μεγάλο πακέτο τσιπς και διαλέγουμε ταινία. Έτσι, 200 ναυτικά μίλια δυτικά της Αφρικής, ξεκινάει η προβολή στο Σινεμά ο Ωκεανός με την ταινία Πράσινες Τηγανητές Ντομάτες, που την είχα δει πιτσιρίκα, και μου είχε αρέσει πολύ. Σιγοτρώμε, βλέπουμε ταινία κάτω από το φεγγαρόφωτο και κάπου κάπου κοιτάμε γύρω και δεν πιστεύουμε το πού βρισκόμαστε. Η Περκάν, συμμετέχει, στην ευτυχία μας, ξαπλωμένη από κάτω. τρώγοντας τσιπς που πέφτουν …”κατά λάθος”.
Το Φιλίζι πλέει με 6,8 nm ταχύτητα, φουλ ιστιοφορία πεταλούδα και ο ωκεανός κυλά μαζί μας. Η Αφρική φέρνει δροσιά κι απόψε. Σκεπαζόμαστε με μια λεπτή fleece κουβερτούλα και είναι τόση η γλύκα που ο καπετάνιος αποκοιμιέται. Διάλειμα μισής ώρας…
21°47 93Ν 020°39 18 W Στις 5.30 κατεβαίνω για ύπνο μα, αυτή τη φορά η Περκάν δεν ακολουθεί και μένει να κοιμάται μακάρια στο κόκπιτ. Όταν ξυπνάω στις 7.30 έχει ξημερώσει. Κοιμήθηκα 2 ολόκληρες ώρες! Με το που με βλέπει ο Γιώργος, σκάει χαμόγελο. Πρέπει να είναι πολύ κουρασμένος, μα δείχνει κεφάτος.
-“Καλημέρα! Πάμε πάρα πολύ ωραία. Πριν λίγο πήρα μια μούδα στη μαίστρα. Ο άνεμος δυνάμωσε και πάμε σαν τραίνο! Είδα και “Δ” (δελφίνια) – λέει ψιθυριστά μην ακούσει η Περκάν την μαγική λέξη και φύγει για την πλώρη- “αλλά δεν (της) είπα τίποτα, μην αρχίσει το γάβγισμα και σε ξυπνήσει”.
Μου δίνει ένα φιλί. «Αναλαμβάνεις βάρδια. Τα λέμε σε 2-3 ώρες».
Βέβαια, δεν πήγε κατευθείαν για ύπνο. Μισή ώρα αργότερα είναι σκυμένος πάνω στον μεγάλο χάρτη του Βόρειου Ατλαντικού και σημειώνει το στίγμα μας. Ο χάρτης αυτός δεν είναι Μερκατορικός και έτσι, ενώ στο plotter φαίνεται η πορεία μας μια απόλυτα ευθεία (rumbline), εδώ είναι εμφανές πως κάνουμε λοξοδρομία. Μετά, αφού γράφει τα στοιχεία της πλεύσης στο log book πηγαίνει να ξαπλώσει.
Πάμε πράγματι πολύ ωραία, Ο άνεμος είναι Α-ΒΑ, το κύμα μας ακολουθεί κι εμείς ταξιδεύουμε με 6,5 kts. Ένα κοπάδι χελιδονόψαρα πηδάει έξω από το νερό, μετά κι άλλο, κι άλλο. Η μέρα είναι όμορφη, η ατμόσφαιρα ολοκάθαρη. Ένα στεφάνι από μικρά σύννεφα μοιάζει να συγκρατεί τον ουράνιο θόλο να μην βουτήξει στον Ωκεανό. Το σκάφος ανεβοκατεβαίνει με χάρη τα υδάτινα βουνά, μα αυτή την κίνηση τώρα πια λίγο την νιώθω. Κατεβαίνω στο chart table και κοιτάω τον χάρτη στο ipad: έχουν μείνει 355 μίλια ως το Mindelo. Μόνο! Μπαίνω στην πλωριά καμπίνα και κοιτάζω τον καλό μου που κοιμάται βαθιά. Το σώμα του ταλαντεύεται απαλά, κυλά λίγο δεξιά, λίγο αριστερά πάνω στο σεντόνι. Παλιά, στο σπίτι μας στη Βούλα, θα ξυπνούσαμε με το παραμικρό τράνταγμα. Εδώ, έχουμε γίνει ένα με τη θάλασσα.
Παίρνω τον χάρτη του Imray, βγαίνω έξω, κάθομαι πίσω από το τιμόνι, και διαβάζω για τον προορισμό μας. Τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου δεν αποτελούσαν ποτέ κομμάτι της Αφρικής και είναι πολύ νέα από γεωλογική άποψη. Δημιουργήθηκαν πριν από μόνο (?) 120 εκατομμύρια χρόνια, από την καυτή λάβα που ανάβλυζε από το Ρήγμα του Ατλαντικού. Το λιμάνι Mindelo, πατρίδα της Cesaria Evora, στο νησί Sao Vicente “είναι ένα κόσμημα”, σχολιάζει η Anne Hammick, συγγραφέας του χάρτη και του βιβλίου Atlantic Islands που επίσης έχουμε. Τα ανατολικά νησιά, τα Προσήνεμα (Windward), είναι επίπεδα κι έχουν ατέλειωτες παραλίες ιδανικές για surfing & kite surfing. Τα δυτικά – τα Υπήνεμα (Leeward) έχουν πανύψηλα βουνά και πυκνά δάση. Η κα Hammick τα έχει λατρέψει. Το Mindelo βρίσκεται στο Sao Vicente, ένα από τα ορεινά δυτικά νησια.
10.30 Ο καπετάνιος σηκώνεται και έρχεται κάπως νυσταγμένος στο κόκπιτ μα η πλεύση του ονείρου τον συνεφέρει και του φιάχνει το κέφι. Η πεταλούδα μας πετάει ακούραστα με 6,6 kts πάνω από τα κύματα και η πορεία μας έχει μηδενική απόκλιση!! Κανένα σκάφος δεν φαίνεται στο AIS.
Σήμερα που το κούνημα είναι κάπως λιγότερο είναι ευκαιρία να κάνουμε δουλειές. Ο Γιώργος κάνει τον καθημερινό πρωινό έλεγχο στο rigging και μετά ταχτοποιεί την εργαλειοθήκη. Εγώ αδειάζω και καθαρίζω τα συρτάρια της κουζίνας και παρ’ ότι στέκομαι στο ίδιο σημείο, όλοι οι μύς μου είναι σε λειτουργία για να κρατήσω ισορροπία. Κάθε κίνηση, κάθε στάση ακόμη και το να καθόμαστε μέσα στο κινούμενο σκάφος, απαιτεί λίγη η περισσότερη προσπάθεια, γυμναστική κανονική.
Όταν τελειώνω το καθάρισμα, ανοίγω το ψυγείο για έμπνευση, βλέπω ένα πακέτο φρέσκο σπανάκι και ξεκινάω να φιάξω σπανακόρυζο, Θυμάμαι πως η μανούλα μου το συνδύαζε πάντα με τηγανητές, πατάτες μα επειδή τηγάνισμα και μπότζι είναι επικίνδυνος συνδυασμός σκαρφίζομαι εναλλακτική λύση. Κόβω τις πατάτες σε ψιλές ψιλές ροδέλες και τις βάζω στο φούρνο με ελάχιστο λάδι και ρίγανη να ξεροψηθούν. Στρώνουμε στο τραπέζι αντιολισθητικά, και πάνω βάζουμε όλα τα καλά: ελιές Θάσου, ισπανικό τυρί curado (όνομα κι αυτό…), σπανακόρυζο, πατάτες τραγανές… Restaurant Filizi, ανοίξαμε και σας περιμένουμε . “Κι αφού θεράπεψαν του φαγητού και του πιοτού τον πόθο…” – όπως λέει ο Ν. Καζαντζάκης στην Οδύσσεια- ξαπλώσαμε αναπαυτικά στα μαξιλάρια και απολαμβάνουμε την πλεύση. Ο Γιώργος χαμογελά ευτυχής,
-“Σαν ψέμα, μου φαίνεται, οτι το Φιλίζι ανεβοκατεβαίνει με τόση χάρη και σβελτάδα τα ωκεάνεια κύματα” λέει με καμάρι.
Φέρνω το βιβλίο για τα νησιά του Ατλαντικού και διαβάζουμε ξανά για το Πράσινο Ακρωτήρι.
Νιώθω μια παράξενη μελαγχολία σήμερα, συγκίνηση ίσως. Το ταξίδι σύντομα θα τελειώσει. Δυο μέρες και δυο νύχτες έμειναν. Καλά μου το έλεγε η Σαντάλ: Είναι πράγματι πολύ μικρός ο Ατλαντικός.
Στις 20.30 ο Γιώργος πηγαίνει να ξεκουραστεί. Μετά από λίγο, Περκάν ανεβαίνει το σκαλοπάτι και στέκεται στο άνοιγμα του χατς – θα ‘θελε να τον ακολουθήσει μα δεν τολμά να κατέβει μόνη της τα σκαλιά. Την πιάνω από το σωσίβιο να την κατεβάσω, κρατιέμαι, με το ένα χέρι, στο άλλο κρέμεται το σκυλάκι και σε μια απότομη κίνηση του σκάφους, ίσα που γλυτώνουμε να πέσουμε άσχημα. Μέσα κάνει πολλή ζέστη και της βγάζω το σωσίβιο. Δεν περνάνε πέντε λεπτά και ο ρυθμιστής της μπαταρίας σφυράει τρείς φορές : πρέπει να φορτίσουμε. Θα έπρεπε να βάλω την γεννήτρια, ώστε να μην πέσουν περισσότερο οι μπαταρίες, μα δεν θέλω να ξυπνήσω τον Γιώργο και λεω να περιμένω. Ο άνεμος δυναμώνει και η ταχύτητά μας ανεβαίνει στα 8 kts. Παρακολουθώ τα όργανα και σκέφτομαι πως, άν σε πέντε λεπτά δεν πέσει ο άνεμος, θα μουδάρω την μαίστρα. Ο άνεμος σπάει και η ταχύτητα γυρνά στα 6,5 kts.
21.30 ο Γιώργος ξυπνά. Τώρα μπορούμε να φορτίσουμε. Κατεβαίνω στην καμπίνα να κοιμηθώ. Ο βόμβος της γεννήτριας με νανουρίζει.
20°25 37Ν 021°57 36 W.
22.30 Σταθερά η ίδια πλεύση και η ταχύτητα 6,0 kts. Κανένα σκαφάκι στον ορίζοντα, τίποτα στο AIS, τίποτα στο radar. Στις 23.30 ξυπνάω. Ο Γιώργος πεινάει και του βάζω το υπόλοιπο σπανακόρυζο με μπόλικο λεμονάκι. Μόλις κάθεται στο τραπέζι να φάει, ανοιγοκλείνει τα ρουθούνια του σαν να ψάχνει τον αέρα.
-“Μυρίζει ψαρίλα! Εσένα σου μυρίζει?” ρωτάει γελώντας. Ανάβει τον φακό κεφαλής και φωτίζει το deck, και η αιτία βρίσκεται ακριβώς δίπλα του, στο μαξιλάρι, όπου έχει προσγειωθεί ένα μεγάλο χελιδονόψαρο. Το κακόμοιρο, έχει πια κοκκαλώσει. Η Περκάν σηκώνεται, πλησιάζει φευγαλέα το μυτάκι της στο ψάρι και ξαναξαπλώνει αδιάφορη κάτω από τα πόδια μου. Το πιάνω και το πετάω στη θάλασσα. Ο Γιώργος ετοιμάζει μια ωραία πηρουνιά και μου την δίνει στο στόμα. “Πριν σηκωθείς” λέει “είδα μια πάλι φωτεινή βολίδα στο νερό, δελφίνι νομίζω. Καταπληκτικό θέαμα!» Ο τυχερός! Εγώ ποτέ μου δεν είδα δελφίνι τη νύχτα…
Πάω κάτω και φέρνω ένα κομμάτι μαύρη σοκολάτα να μοιραστούμε. Ανασαίνω τον ολοκάθαρο, ζωογόνο αέρα του ωκεανού. Κλείνω τα μάτια και σαν να βλέπω το οξυγόνο να κυλά μέσα μου, μέχρι τα πιο λεπτά αγγεία. Νιώθω την κούρασή μου να χάνεται, νιώθω δυνατή και ευδιάθετη. Πιστεύω πως στο πέρασμα για την St Lucια, ο οργανισμός μου θα έχει συνηθίσει και θα κοιμάμαι περισσότερο.
Ώρες ύπνου 13/11 Καρίνα 2.00+2.00 = 4.00 Γιώργος 0.30+2,15+1.30 = 4.15
Παρασκευή 14 Νοεμβρίου – 5η μέρα
Τα μεσάνυχτα αναλαμβάνω βάρδια. Έχει δροσιά πάλι απόψε, φοράω σκούφο και αμάνικο γιλέκο fleece. Τα πανιά μας είναι άγγιχτα, η ίδια πεταλούδα πάντα φτερουγίζει ανάλαφρα πάνω από τα κύματα. Τις πρώτες δυο ώρες παλεύω με την κιθάρα μου, τα τραγούδια ξεφεύγουν, κρύβονται πίσω από το φεγγαρόφωτο και το μπότζι. Μετά ακούω Goenka και γλυκαίνεται η ψυχή μου όμως η κούραση έχει αρχίσει να με καταβάλλει. Τα μάτια μου κλείνουν, με δυσκολία κρατιέμαι και πρέπει να κρατηθώ ώστε ο καλός μου να κοιμηθεί σερί ένα τετράωρο. Βάζω μουσική στα ακουστικά, και τραγουδάω μαζί με την Αλεξίου έξω φωνή. Με πιάνουν τα γέλια, “φαντάσου να προσελκύσω καμιά φάλαινα με το τραγούδι μου” σκέφτομαι. Μάλλον η πιθανότητα αυτή θα είναι το αντίστοιχο ενός Jack pot. Με πιάνει μια μεταμεσονύκτια λιγούρα, manchees manchees, μασουλάω μηχανικά κράκερς, αμύγδαλα, σταφίδες μέχρι που νιώθω σκασμένη στο φαί. Βαρυστομάχιασα. Ξαφνικά, στο βάθος του ορίζοντα στα δεξιά μας διακρίνω ένα αχνό φως. Κίνηση στον ωκεανό!! Τρέχω κάτω στο AIS, δύο στίγματα πλοίων. Το ένα στίγμα στην οθόνη είναι πορτοκαλί, πρόκειται για ένα τεράστιο πλοίο MAERSK με μήκος 958 πόδια. Το άλλο στίγμα είναι ρόζ, ιστιοπλοικό δηλαδή. Και είναι το OYNAS – δικό μας! Στα τέσσερα μίλια.Yuppee!
19°56 24 Ν 022°20 91W Η ώρα πάει 4.00 και βλέπω το κόκκινο φωτάκι να ανάβει κάτω στην καμπίνα, ξύπνησε ο Γιώργος. Ετοιμάζεται, φοράει τον εξοπλισμό και έρχεται έξω. “Ο μετρητής της μπαταρίας έκανε τρία μπίου, θέλουμε φόρτιση, το OYNAS είναι στα 4 μίλια, πάω για ύπνο” του λέω με μια ανάσα και κατεβαίνω να ξαπλώσω σκουντουφλώντας απ’ τη νύστα. Η Περκάν με ακολουθεί και ξαπλώνει απ’έξω, ξέρω όμως πως, μόλις καταλάβει οτι αποκοιμήθηκα, θα μπεί στα μουλωχτά στην απαγορευμένη καμπίνα για να κοιμηθεί κοντά μου. Εγώ πάλι κάνω τα στραβά μάτια, ανεβαίνω στο ονειρεμένο κρεββατάκι και με παίρνει ο ύπνος αμέσως.
Ο Γιώργος μετακινεί τα σχοινιά για να μην φθείρονται στα ίδια σημεία.
8.00 πμ και ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι και πάλι. Κατάφερα και κοιμήθηκα τέσσερις ολόκληρες ώρες. Επίτευγμα! Βγαίνοντας έξω αντικρύζω άλλο ένα πανέμορφο κιτρινωπό πρωινό.
-“Καλημέρα!”
Ο καπετάνιος μου, κεφάτος και φρεσκότατος (!) δεν θέλει, λέει, να κοιμηθεί αμέσως και κατεβαίνει να μου φιάξει καφεδάκι. Η θάλασσα σήμερα έχει το χρώμα του ατσαλιού. Κάθομαι στο κάθισμα του καπετάνιου, και κοιτώ τα όργανα: speed 6,5-7,0 kts, θερμοκρασία νερού 24,4 °C, XTE 0,02 . I LOVE YOUR XTE, BABY! λέω στο μωρό μου, γελάμε και φιλιόμαστε. (Χ.Τ.Ε. είναι ο εκπεσμός από την πορεία προς το waypoint) Έχουμε ξεφύγει από την πορεία μας μόνο 0,02 του nm. Στις αποστάσεις που διανύουμε αυτό ακούγεται σαν ψέμμα. Η πεταλούδα μας καλά κρατεί, πετάει κεφάτη και το κύμα την ακολουθεί. Ένα κοπάδι χελιδονόψαρα απογειώνεται μέσα από τα κύματα. Ακολουθώ ένα απ’ αυτά με το βλέμμα μου, υπολογίζω πως έκανε 200 μέτρα πτήση! Ακούγεται το βραχνό γάβγισμα της Περκάν σαν να λέει με παράπονο “Ει εσείς οι δυο! Εμένα κάτω θα με αφήσετε? Της φοράω το σωσίβιο, πιάνω το χερούλι και την ανεβάζω πάνω σαν βαλιτσάκι.
Η μικρή κοιτάει ένα γύρο τα κύματα και παρ’ όλο το κούνημα πηγαίνει στην πλώρη να κάνει τα “μπράβο” της. Ο Γιώργος την ακολουθεί με τον κουβά στο χέρι. Και οι δυο παραπατάνε σαν μεθυσμένοι. Στο γυρισμό το σκυλί στέκεται και κάτι μυρίζει. Ο Γιώργος σκύβει και μαζεύει κάτι
-“‘Εχουμε και καλαμαράκι στο ντεκ σήμερα” λέει δυνατά για να τον ακούσω. Το πετάει στο νερό. Καλαμαράκι! Καλά τα χελιδονόψαρα πετάνε, το καλαμαράκι πώς βρέθηκε εδώ πάνω?
19°31 02 Ν 022°45 30 W Η ώρα πήγε 10.00 και έχουν μείνει μόνο 203 ΝΜ μέχρι το Mindelo, κάτι σαν Αθήνα – Ρόδος δηλαδή. Νιώθω συγχρόνως χαρούμενη και λυπημένη. Το πρώτο σκέλος του ταξιδιού, πλησιάζει στο τέλος του.
Ο Γιώργος ξεκινά να κάνει τον καθημερινό έλεγχο του rigging και κινείται από την πρύμνη προς την πλώρη. Ακούγονται ομιλίες στο VHF και κατεβαίνω κάτω για να ακούσω καλύτερα. Φαίνεται πως κάποιο από τα σκάφη του αγώνα έχει πρόβλημα με το τιμόνι του και έχει ζητήσει βοήθεια, Ευτυχώς δεν κινδυνεύει. Ξεκινάω να βγώ έξω για να πω στον Γιώργο τί άκουσα, μα εκείνος προλαβαίνει και με φωνάζει να μου δείξει. Πλησιάζω στην πλώρη. Η σκότα της τζένοας έχει φθαρεί πολύ στο σημείο που περνάει από το σπινακόξυλο, είναι έτοιμη να κοπεί. Σκεφτόμαστε πώς θα την επισκευάσουμε. Πρώτα φέρνουμε την δεύτερη σκότα από την ίδια πλευρά για να κρατήσει το πανί στη θέση του, Μετά λασκάρουμε και λύνουμε την φθαρμένη σκότα, κόβουμε το χαλασμένο μέρος της, περνάμε από πάνω ένα κομμάτι λαστιχένιο σωλήνα για να προστατεύσει το σημείο που τρίβεται με το σπινακόξυλο και την ξαναδένουμε στην τζένοα με μια καντηλίτσα πιο σφιχτή αυτή τη φορά. Ας ελπίσουμε να κρατήσει, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε, γιατί αλλιώς άν κόψουμε κι άλλο κομμάτι, η σκότα μας δεν θα έχει αρκετό μήκος. Ο καθημερινός έλεγχος μας γλύτωσε από μεγάλη ζημιά.
Είμαστε σε μεγάλη υπερένταση και μόνο οι δουλειές μπορούν να ηρεμήσουν το μυαλό μας. Βγάζουμε το εξωτερικό ντουσάκι και κάνουμε μπάνιο την Περκάν. Μετά κάνουμε και εμείς κρύο ντούς, έξω στο κόκπιτ, βρέχουμε το ντεκ με κουβάδες θαλασσινό νερό, τρίβουμε το τικ με βούρτσες, και ξεπλένουμε με γλυκό νερό για να φύγει το αλάτι- αν και το νερό του ωκεανού έχει σημαντικά χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλάτι από ότι η Μεσόγειος. Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ, κατεβαίνω στην κουζίνα και συνεχίζω, σαπουνίζω την πιατοθήκη, το ψυγείο, ταχτοποιώ τα ντουλάπια τροφίμων και προετοιμάζω το φαγητό, βάζοντας καστανό ρυζάκι να μουλιάσει.
Στις 12.30 ανοίγουμε το mac και το Iridium για να πάρουμε τα email του ARC. Πόσο εύκολη μας φαίνεται τώρα η διαδικασία αυτή, να είναι καλά ο Adrian και η Jackie που μας βοήθησαν να κάνουμε τις απαραίτητες ρυθμίσεις. Να ειναι καλά και ο Φώτης που μας έδωσε το δορυφορικό του τηλέφωνο. Τα μηνύματα κατεβαίνουν αμέσως και είναι τρία αυτή τη φορά. Το ένα αφορά την ζημιά στο σκάφος …. -ένα BAVARIA– το τιμόνι του δεν κινείται. Το σκάφος βρίσκεται 355 ναυτικά μίλια μακριά από το Mindelo και έχει γίνει κάποιος συντονισμός για την ρυμούλκησή του. Δύσκολα τα πράγματα…Όσο για εκείνη την φωτοβολίδα, οι έρευνες σταμάτησαν χωρίς να βρεθεί κάτι. Δεν ξαφνιαστήκαμε καθόλου με αυτό….
13.00. Είχα σκεφτεί να μαγειρέψω ρύζι με λαχανικά- χρονοβόρο φαγητό στην προετοιμασία του. Δεν υπολόγισα καλά το μενού σήμερα σε σχέση με την κούραση και το χρόνο .
-“Σε πόση ώρα τρώμε?” ρωτάει ανυπόμονα ο Γιώργος, κουρασμένος και πεινασμένος κι αυτός και όταν του απαντάω “σε καμιά ώρα” λέει πως δεν αντέχει τόσο. Φιάχνει γιαούρτι με μέλι, να καλμάρει την πείνα του και τη στιγμή που πάει να βάλει την πρώτη κουταλιά στο στόμα, το Φιλίζι γέρνει απότομα. Τρέχει έξω, και αρπάζει το τιμόνι. Τα πανιά έχουν κάνει αντιμονή. η μαίστρα έχει φουσκώσει ανάποδα και το σκάφος έχει ορτσάρει.
-“Τί συνέβει? Το stand by το πάτησα εγώ ασυναίσθητα ή μήπως ο αυτόματος πιλότος έπαθε βλάβη και μπήκε σε κατάσταση αναμονής?” αναρωτιέται φωναχτά.
Προσπαθούμε να καταλάβουμε, έτσι που όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Σκεφτόμαστε, κάνουμε υποθέσεις, μα δεν έχουμε κάποια θετική απάντηση. Το να πάθει βλάβη ο αυτόματος πιλότος είναι μεγάλο πρόβλημα. Πάντως όταν τον ξαναθέτει σε λειτουργία, όλα φαίνονται εντάξει. Νύστα και κούραση ξεχάστηκαν. Σε λίγο, ξεκινάω το μαγείρεμα, και μετά από καμιά ώρα καθόμαστε στο τραπέζι και τρώμε Ταιλανδέζικο τηγανητό ρύζι με λαχανικά. Και ήταν τόσο νόστιμο που φάγαμε από δυο πιάτα. Η ώρα της απόλαυσης. Μαζεύω, πλένω την μπόλικη λάτζα, σκουπίζω, και μετά οργανώνουμε να πάρουμε το δεύτερο δείγμα νερού για το Ocean Conservation. Η ώρα πια έχει πάει 16.30 και νιώθω εντελώς αδύναμη, σαν Ποπάυ χωρίς σπανάκι, σαν Σούπερμαν δίπλα σε κρυπτονίτη όμως στέλνω τον καπετάνιο για υπνάκι (που του είναι απαραίτητο μετά από ένα λουκούλειο γεύμα), Εγώ θα ξαπλώσω αφού ξυπνήσει.
Σκοπεύω να κάτσω στην θέση του τιμονιέρου να παρακολουθώ τον Otto μην και ξαναβγεί εκτός λειτουργίας. Κατεβαίνω να πάρω το βιβλίο Atlantic Islands του Imray, να διαβάσω για το Cape Verde και ακούω ομιλίες στο VHF. Συνομιλούν δυο προπορευόμενα καταμαράν και καμαρώνουν για τις επιτυχίες τους στο ψάρεμα. Ο ένας έπιασε, λέει, 2 τονάκια 14 κιλά, ο άλλος ένα μεγάλο Mahi Mahi. Κάποιος τρίτος μπαίνει στην κουβέντα και λέει πως δεν έπιασε τίποτα και μαγείρεψαν πάπια ψητή. Ευτυχώς ο άντρας μου δεν έχει ρίξει καν το καλάμι σε αυτό το πέρασμα. Ευτυχώς για τα ψαράκια δηλαδή. Ξαναπάω στο τιμόνι, ανοίγω το βιβλίο και διαβάζω παράξενα και ενδιαφέροντα στοιχεία για τον προορισμό μας. Το Αρχιπέλαγο του Cape Verde απέχει από την ακτή της Αφρικής 325 μίλια και αποτελείται από 10 κύρια και 4 μικρότερα νησιά, όλα ηφαιστειογενή. Όπως συνέβει με τα περισσότερα νησιά του Ατλαντικού, η ύπαρξή τους ήταν γνωστή πριν “ανακαλυφθούν” επίσημα μεταξύ 1451-1460 μ.Χ.. Πήραν τ’ όνομά τους από το Cap Vert το κοντινό ακρωτήρι της Αφρικής, οι Άραβες όμως τα ονόμαζαν RAS ELKHADER – πράσινη κορυφή. Τα νησιά ήταν πάντοτε φτωχά, με μικρή αγροτική παραγωγή, λόγω των μεγάλων περιόδων ξηρασίας και της καταστροφικής υλοτομείας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το 90% των τροφίμων να εισάγεται. Η ξένη βοήθεια, που είναι πολύ σημαντική, έρχεται κυρίως σε είδος, τρόφιμα ή υποδομές. Σημαντικό είναι και το συνάλλαγμα που στέλνουν στις οικογένειές τους οι μετανάστες Καβοβερντιανοί, που υπολογίζεται οτι είναι περισσότεροι από τους κατοίκους που έχουν παραμείνει στη χώρα. Ο μέσος όρος ηλικίας του πληθισμού δεν είναι μεγαλύτερος από 19 χρόνια (!) και το 70% του πληθισμού είναι κάτω των 30 ετών! Το Πράσινο Ακρωτήρι είναι πρώτο στην λίστα των Ηνωμένων Εθνών σε ποιότητα ζωής στις χώρες της Δυτικής Αφρικής και έχει το χαμηλότερο ποσοστό αναλφαβητισμού – 15% στο γενικό πληθυσμό και μόνο 1% στους κάτω από 25 ετών!! Παρ’ όλα αυτά η ανεργία και η φτώχια μαστίζει τον πλυθισμό, κυρίως στις πιό απομονωμένες περιοχές. Η γλώσσα που μιλούν είναι η Crioulo, που είναι μίξη Δυτικοφρικάνικης διαλέκτου με Πορτογαλικές επιρροές.
Παίρνω μια τεράστια σοκολάτα αμυγδάλου και την σιγοτρώω διαβάζοντας. Ξεχνιέμαι και τρώω την μισή και μετά από λίγο πονάει το στομάχι μου. Λαιμαργία, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα… Ευτυχώς ο αυτόματος πιλότος συνεχίζει τη δουλειά του, και ταξιδεύουμε γρήγορα και στρωτά με 7-7,5 kts ταχύτητα. Μετά από μια ώρα ο καπετάνιος ξυπνάει, και έρχεται να σκατζάρουμε. Κατεβαίνω στην καμπίνα, ξαπλώνω, προσπαθώ να χαλαρώσω, μα έχω υπερέντασή και δεν με παίρνει ο ύπνος.
19.00. Καλύτερα να κάνω παρέα στον Γιώργο.
Τον βρίσκω στην πλώρη να κοιτά τη σκότα της τζένοας. Το λάστιχο που βάλαμε για προστασία, έχει σχεδόν διαλυθεί. Δοκιμάζουμε να βάλουμε κάποιο κομμάτι από άλλους λαστιχένιους σωλήνες, το πρώτο είναι μικρό, το δεύτερο είναι εντάξει και το σφηνώνουμε μέσα στην σκανδάλη του σπινακόξυλου. Καλύτερα που δεν κοιμήθηκα τελικά και μπόρεσα να τον βοηθήσω. Όλα καλά.
Ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει, η μέρα τελειώνει. Έχουν μείνει 150 μίλια για το Μιντέλο και αν ταξιδεύουμε με 6 κόμβους μέσο όρο, αύριο τέτοια ώρα θα φτάσουμε. Μακάρι να προλάβουμε να μπούμε στο λιμάνι πριν σκοτεινιάσει. Είναι ζόρικο να φτάνει κανείς σε ένα άγνωστο μέρος μέσα στο σκοτάδι. Η ταχύτητά μας έχει πέσει εδώ και λίγη ώρα, 5,5 – 5,8 kts. Μήπως να βάλουμε μηχανή αντί γεννήτρια για την φόρτιση? Άλλωστε ο Γιώργος έχει την υπόνοια πως η γεννήτρια μας δεν αποδίδει όπως πριν.
-“Αν δώσουμε και λίγο γκάζι θα πάμε πιο γρήγορα”, προτείνω, .
-«Θα δούμε» λέει ο Γιώργος που δεν θέλει να χρησιμοποιήσει τη προπέλα
. Βλέπουμε τον ήλιο να χάνεται στο βάθος του ορίζοντα, η θάλασσα βάφεται πορφυρή, μετά μωβ και σε λίγο σκοτεινιάζει. Είμαστε ολομόναχοι. Οι τρείς μας, ο ωκεανός και τα αστέρια στον ουρανό. Σιγά σιγά νιώθω τα μάτια μου να βαραίνουν. Στις 21.00 κατεβαίνω στην καμπίνα για ύπνο.
Ξυπνάω στις 22.30, σκέφτομαι τον καλό μου μόνο στη βάρδια και πετάγομαι από το κρεββάτι. Φοράω το σωσίβιο, κρεμάω τον φακό στο λαιμό και βγαίνω έξω με τη σκέψη ότι θα είναι πολύ κουρασμένος, όμως εκείνος ακούει στα ακουστικά ποίηση, Μανώλη Αναγνωστάκη και απόλαμβάνει.
-«Να το βάλω στα ηχεία να ακούσουμε παρέα?» λέει και κατεβαίνει να συνδέσει το ipod. Όταν τελειώνει η απαγγελία, του λέω τα όσα διάβασα για το Αρχιπέλαγο, πως έχει πολλές φάλαινες και δελφίνια, πως έχει συμβεί να επιτεθεί όρκα σε σωσίβια λέμβο, και τις οδηγίες για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί ένα ιστιοπλοικό όταν συναντήσει φάλαινα: να χαμηλώσει τις στροφές της μηχανής, να παραμείνει τουλάχιστον εκατό μέτρα μακριά της και ποτέ μα ποτέ να μην μπει ανάμεσα σε μια ομάδα φαλαινών, ούτε μπροστά τους. Το Φιλίζι συνεχίζει τον δρόμο του, στοχεύοντας ευθεία για Μιντέλο. Η ταχύτητά μας 6,2 kts και απόκλιση σχεδόν μηδενική. Τραίνο!
Ωρες ύπνου
Καρίνα 4.00+1.30=5.30
Γιώργος 3.30+1.00= 4.30
Σάββατο 15 Νοεμβρίου – 6η μέρα
00.15 Ο ρυθμιστής της φόρτισης ξαναρχίζει τα μπίου του. Ανάβουμε την γεννήτρια να φορτίσουμε. Ο καπετάνιος μου λέει να την σβήσω σε 45’ και πάει να ξαπλώσει. Νιώθω τόσο κουρασμένη που νομίζω πως θα αποκοιμηθώ όρθια στο τιμόνι. Βάζω στα ακουστικά μουσική, τα μάτια μου κλείνουν, βάζω ποίηση, τα μάτια μου κλείνουν. Πάω στο μπάνιο, βρέχω το πρόσωπό μου και παίρνω ένα μπουκάλι με κρύο νερό από το ψυγείο. Σηκώνομαι και περπατάω γύρω από το τραπέζι στο κόκπιτ, βρέχω τα μάτια μου, στο τέλος ρίχνω χαστουκάκια στο πρόσωπό μου για να ξυπνήσω. Κατεβαίνω κάτω, σβήνω την γεννήτρια και παίρνω μερικά κράκερς. Αυτή είναι η δυσκολότερη βάρδια μου από άποψη νύστας από την αρχή του ταξιδιού. Το ΧΤΕ μας είναι 6,7 μίλια δεξιότερα από την πορεία, η γωνία όμως με τον άνεμο είναι 174 port και δεν γίνεται να πάμε αριστερότερα γιατί θα γίνει τσίμα. Και κάθε φορά που ο άνεμος σπάει, δίνω 2-3 μοίρες ακόμη πιο δεξιά για να πάμε καλύτερα και μόλις δυναμώνει πάλι διορθώνω. Αργά, βασανιστικά. με μπουγέλα και περπάτημα πέρασε η ώρα. Στις 03.15 βλέπω το κόκκινο φωτάκι του Γιώργου να ανάβει. Κατεβαίνω στην καμπίνα,
-«Λίγο κοιμήθηκες, μωρό μου, μην σηκώθεις ακόμη» του λέω, μα εκείνος αρχίζει να ντύνεται.
-«Τί γίνεται έξω?» ρωτάει.
-«Πάμε τέλεια!» Σε λίγο βγαίνει στο κόκπιτ και έρχεται δίπλα μου στο τιμόνι.
-«Πονάει ο λαιμός μου. Νιώθω λίγο άρρωστος». Τα λόγια του με ταράζουν και ξυπνώ. Τα μάτια του είναι κόκκινα και κουρασμένα. Ακουμπάω το μάγουλό μου στο μέτωπό του, και η θερμοκρασία του μου φαίνεται κανονική.
-«Θα σου στύψω χυμό πορτοκάλι» λέω και κατεβαίνω στην κουζίνα. Τα πορτοκάλια που αγοράσαμε στο Las Palmas είναι τεράστια και σκληρά. Σαν να στύβω πέτρες. Όλα μου μοιάζουν δύσκολα αυτή τη νύχτα. Δίνω το μεγάλο ποτήρι με τον χυμό στον Γιώργο και, μόλις το πίνει, χαμογελά και λέει πως ήδη νιώθει καλύτερα. Η Φροντίδα, λέει, τον συνέφερε. Χαλαρώνω, κάπως ησυχασμένη. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι μπορεί να αρρωστήσει τώρα που φτάνουμε. Με διαβεβαιώνει ότι είναι εντάξει.
-«Πρέπει να πάς να κοιμηθείς. Έχουμε μεγάλη μέρα μπροστά μας!» λέει.
Η ώρα έχει πάει 3.30. Κατεβαίνω τα σκαλιά και βλέπω την Περκάν όρθια έξω απ’ την ανοιχτή πόρτα του μπροστινού μπάνιου να κοιτάει μέσα. Έτσι που γέρνει μια δεξιά, μια αριστερά κρατώντας ισορροπία και τα μαλλάκια της σκεπάζουν τα μάτια, μοιάζει σαν υπνωτισμένη.
«Πέρκανε?» λέω μα δεν αντιδρά. «Αύριο βράδυ θα πάμε βόλτα και θα κοιμηθείς σε λιμάνι, καλή μου» της λέω. Μόλις ακούει την λέξη «βόλτα» γυρνάει και με κοιτά. «Σε λίγο, όμως» συμπληρώνω, μην νομίζει ότι της λέω ψέμματα – το «σε λίγο» το ξέρει. Την χαιδεύω και της δίνω πεταχτό φιλί στο μυτάκι. Μοσχοβολάει φρεκοπλυμένη και το τρίχωμά της είναι απαλό, λές και είναι λούτρινο παιχνίδι. Την τραβώ απαλά από το μπάνιο και την φέρνω δίπλα μου κάτω από το κρεββάτι. Βγάζω τον εξοπλισμό και τα ρούχα μου, ξαπλώνω, τεντώνομαι, ισιώνω τα μέλη μου και η απόλαυση που νιώθω είναι απερίγραπτη! Αποκοιμιέμαι αμέσως, μα ξυπνάω ξανά και ξανά…
Στις 7.30 σηκώνομαι. Βγαίνω στο κόκπιτ
-«Καλημέρα» λέει ο Γιώργος. «Καλοκοιμήθηκες! Ευτυχώς γιατί είναι Σάββατο σήμερα και θα το κάψουμε!» λέει και γελάμε.
Έχουμε καταπληκτική και γρήγορη πλεύση, 7.0 – 7,7 kts συνέχεια. Το ΧΤΕ μας, η απόκλιση από την πορεία έχει διορθωθεί και είναι ελάχιστο. Ο άνεμος είναι σταθερά βορειοανατολικός 5 μποφώρ και το κύμα πολύ μεγάλο, 2 με 2.5 μέτρα, και όχι 1.0- 1.5 που έλεγε στο δελτίο καιρού. Σε λίγο ανατέλλει ένας αχνός κίτρινος ήλιος πίσω από μικρά αφρικάνικα σύννεφα. Η θερμοκρασία έχει ανέβει αισθητά. Φιάχνω ελληνικό καφέ μόνο για μένα – ο καπετάνιος πρέπει να κοιμηθεί. Έχουν μείνει 69 ναυτικά μίλια μέχρι το Μιντέλο και αν συνεχίσουμε με αυτή την ταχύτητα θα φτάσουμε στο λιμάνι πριν σκοτεινιάσει. Μακάρι. Ο Γιώργος φέρνει τη σημαία του Cape Verde, και αναρωτιέται πώς μπαίνει, ποια είναι η πάνω της πλευρά.
«Πάω να φέρω το βιβλίο Σημαίες του Κόσμου. Θυμάσαι που μας έλεγε ο Νίκος ο Ελβετός, για ένα σκάφος που συνάντησε και είχε βάλει την σημαία του St. Vincent ανάποδα? Μην γίνουμε και ρεζίλι» συμπληρώνει γελώντας. Φέρνει το βιβλίο, βρίσκει την σημαία. «Η λωρίδα μπαίνει κάτω. Πάω για υποστολή σημαίας Ισπανίας και έπαρση σημαίας Πράσινου Ακρωτηρίου». Οι σημαία – courtesy flag – αλλάζει. Κανονικά βέβαια θα έπρεπε να σηκώσουμε πρώτα την κίτρινη σημαία, την Q- flag (quarantine) φτάνοντας σε μια καινούργια χώρα αλλά έχουμε απλοποιήσει την διαδικασία.
Στις 8.45 ο Γιώργος κατεβαίνει να ξαπλώσει και μένω να κοιτάω τα φουσκωμένα μας πανιά, τα χελιδονόψαρα που πετούν ασταμάτητα γύρω και τα ωκεάνεια κύματα. Παίρνω το κινητό μου και τραβάω βίντεο τα κύματα, για να τα δείξω στην Τατιάνα που με ρωτάει για αυτά, όταν ξανασυναντηθούμε.
Η ώρα είναι 9.40 και μένουν 57 μίλια. Η πλεύση είναι υπέροχη, η καθημερινή ωκεάνεια ρουτίνα επίσης. Πραγματικά δεν θέλω να τελειώσει.
Μετά από μια ώρα ο καπετάνιος είναι όρθιος και έτοιμος για δράση. Ελέγχει το rigging, τα σχοινιά, όλα είναι εντάξει. Ο άνεμος είναι σταθερός και η ταχύτητά μας 6,5 με 6,7 kts. Κάνει ζέστη, ο ήλιος είναι καυτός.
17 23 64 Ν 024 45 03 W Ώρα 13.00. Απομένουν 31 ναυτικά μίλια ακόμη. Γυρνάμε τα πανιά μας δευτερόπριμα. Στο AIS βλέπουμε το OYNAS, 3,8 μίλια μπροστά μας, αλλά βλέπουμε κι άλλα δυο πλοία, ένα εμπορικό και ένα επιβατηγό. Πλησιάζουμε. Αλλάζουμε την ώρα στα ρολόγια μας, μια ώρα πίσω ( UTC-1).
Στον ορίζοντα δεξιά μας, μέσα σε ένα τεράστιο σύννεφο, αχνοφαίνεται μια πανύψηλη βουνοκορφή. Ο σφυγμός μου επιταχύνεται. Μήπως τα μάτια μου με γελούν? “Γιώργο ! Κοίτα!” φωνάζω. “Η στεριά!! Land Ho!” λέει, σηκώνει τα χέρια “Κόλα το καπετάνισσα, τα καταφέραμε!” Όσο πλησιάζουμε η εικόνα γίνεται πιο ξεκάκαθαρη. Σύμφωνα με το χάρτη, το νησί που βλέπουμε είναι το Sao Antao που βρίσκεται βορειοδυτικά από το Sao Vicente.
Η πλεύση είναι καταπληκτική, γρήγορη και σταθερή. Σε λίγο βλέπουμε καθαρά το νησί μας το Sao Vicente. Τρώμε στα όρθια, φαγητό που περίσσεψε από την προηγούμενη. Η σκέψη της άφιξης στο Πράσινο Ακρωτήρι μας έχει συνεπάρει. Ο Γιάννης, ο φίλος που θα έρθει μαζί μας στο επόμενο μπράτσο του αγώνα – πρέπει να έχει ήδη φτάσει.
Ο άνεμος, που ακολουθεί την καμπύλη των νησιών αλλάζει κατεύθυνση και φαίνεται πως θα μας βγάλει ακριβώς στο λιμάνι. Ξαναδιαβάζουμε τις οδηγίες στο φυλλάδιο για το Mindelo: «2 ναυτικά μίλια πριν την γραμμή τερματισμού, ενημερώστε το Rally Control στο κανάλι 72 του VHF για την επικείμενη άφιξή σας. Μόλις περάσετε την γραμμή τερματισμού, καλέστε πάλι το CH 72 και δώστε τον χρόνο τερματισμού σας.»
Στις 17.00 που φτάνουμε στα 2 μίλια έξω από το λιμάνι κατεβαίνω κάτω και πάω στο VHF. Παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές να χαλαρώσω και σηκώνω το ακουστικό. Η φωνή μου βγαίνει παράξενη: «Rally Control, Rally Control, Rally Control, this is sail yach Filizi. We are 2 miles from the finish line. Over!”. Περιμένω απάντηση, όμως το VHF μένει βουβό. “Δεν απαντούν. Μήπως πρέπει να ξαναδοκιμάσω?” ρωτάω τον Γιώργο. “Δεν νομίζω πως χρειάζεται. Μπορεί να μας άκουσαν. Σε λίγο φτάνουμε άλλωστε”, απαντά. Βλέπουμε μπροστά το σκάφος “OYNAS” να πλησιάζει τον τερματισμό. Λίγα μίλια πίσω μας έρχεται το “Fortune Cookie”. Κοιτάμε και ξανακοιτάμε το σχεδιάγραμμα στο φυλλάδιο. Με ταχύτητα 7 kts πλησιάζουμε τη βραχονησίδα Ilheu de Passaros που, μαζί με τον βράχο απέναντι στη στεριά (Ponta Joao Ribeiro), σχηματίζουν την νοητή γραμμή του τερματισμού.
16°53.169Ν 24° 59.681 W
Τερμαtσμός! Αγκαλιές, φιλιά και χοροπηδητά στο κόκπιτ. Το σκυλάκι μας αναστατώνεται, τρέχει στην πλώρη κοιτά γύρω, μυρίζει τον αέρα και ξαναγυρνά πίσω …καλπάζοντας. Κατάλαβε!
-«Πέρκανε, φτάσαμε! Πάμε βόλτα σε λίγο» της λέει ο Γιώργος χαιδεύοντάς την.
Εγώ κατεβαίνω και σηκώνω το ακουστικό του VHF:
-“Rally Control, this is Filizi. We crossed the finish line. The time is 17.17.” Η απάντηση έρχεται αμέσως.
-«Welcome to Mindelo, Filizi. Nice to hear your voice, chief mate!!!”.
Μένω άναυδη! Η φωνή συνεχίζει, στα ελληνικά
-“Καλώς ήρθατε, παιδιά! Σας περιμένουμε».
-« Γιάννη! Καλώς σε βρήκαμε! It’s good to be here!“!
Ο φίλος μας -πολυμήχανος όπως πάντα- απάντησε στο VHF του Rally Control!
Σε λίγο ακούμε την φωνή του “yellowshirt” Oscar να μας καλωσορίζει. Του λέμε πως θέλουμε να βάλουμε κάυσιμα και δίνουμε ραντεβού στην αντλία. Μπαίνουμε στον κόλπο του Μιντέλο λίγα λεπτά πριν να δύσει ο ήλιος.
Ο καπετάνιος γυρνάει το σκάφος πρίμα και εγώ μαζεύω την τζένοα άνετα χωρίς να χτυπιέται με τον αέρα, Αυτός είναι ο νέος τρόπος μας να μαζεύουμε την τζένοα χωρίς φθορά και τον ανακαλύψαμε φέτος μετά από τόσα χρόνια στην θάλασσα. Μετά ορτσάρει και μαζεύω τη μαίστρα. Βάζουμε μπαλόνια και χαλαροί πια παρατηρούμε γύρω τον νέο τόπο. Αυτό είναι ένα λιμάνι της Αφρικής, αλλιώτικο από αυτά που έχουμε δει ως τώρα στη ζωή μας. Γύρω είναι αγκυροβολημένα κάμποσα μικρά εμπορικά και επιβατηγά πλοία και τα περισότερα δείχνουν παλιά, ταλαιπωρημένα σκουριασμένα, με τα χρώματά τους ξεφτισμένα. Πλησιάζουμε την αντλία πετρελαίου, την πρώτη που βλέπουμε πάνω σε πλωτή προβλήτα! Εκεί μας περιμένει ο Γιάννης και ο Oscar.
Πετάμε πριμάτσες και πλαγιοδένουμε. Την επόμενη στιγμή καταφθάνει μια ομάδα από ντόπιους πιτσιρικάδες με τύμπανα και παίζουν για το καλωσόρισμα μας. Πανδαιμόνιο! Ο Γιάννης ανεβαίνει στο Φιλίζι και αγκαλιαζόμαστε και οι τρεις.
Σε λίγο ακούμε την φωνή του “yellowshirt” Oscar να μας καλωσορίζει. Του λέμε πως θέλουμε να βάλουμε κάυσιμα και δίνουμε ραντεβού στην αντλία. Μπαίνουμε στον κόλπο του Μιντέλο λίγα λεπτά πριν να δύσει ο ήλιος.
Ο καπετάνιος γυρνάει το σκάφος πρίμα και εγώ μαζεύω την τζένοα άνετα χωρίς να χτυπιέται με τον αέρα, Αυτός είναι ο νέος τρόπος μας να μαζεύουμε την τζένοα χωρίς φθορά και τον ανακαλύψαμε φέτος μετά από τόσα χρόνια στην θάλασσα. Μετά ορτσάρει και μαζεύω τη μαίστρα. Βάζουμε μπαλόνια και χαλαροί πια παρατηρούμε γύρω τον νέο τόπο. Αυτό είναι ένα λιμάνι της Αφρικής, αλλιώτικο από αυτά που έχουμε δει ως τώρα στη ζωή μας. Γύρω είναι αγκυροβολημένα κάμποσα μικρά εμπορικά και επιβατηγά πλοία και τα περισότερα δείχνουν παλιά, ταλαιπωρημένα σκουριασμένα, με τα χρώματά τους ξεφτισμένα. Πλησιάζουμε την αντλία πετρελαίου, την πρώτη που βλέπουμε πάνω σε πλωτή προβλήτα! Εκεί μας περιμένει ο Γιάννης και ο Oscar.
Πετάμε πριμάτσες και πλαγιοδένουμε. Την επόμενη στιγμή καταφθάνει μια ομάδα από ντόπιους πιτσιρικάδες με τύμπανα και παίζουν για το καλωσόρισμα μας. Πανδαιμόνιο! Ο Γιάννης ανεβαίνει στο Φιλίζι και αγκαλιαζόμαστε και οι τρεις.
Η Περκάν του κάνει τρομερές χαρές. Είναι από τους αγαπημένους της. Ο Γιάννης φοράει την ” Στολή”, με μπλε μπλούζα πόλο Filizi ARC+ και θυμάμαι με χαρά πως φέρνει και τις δικές μας – γιατί δεν προλάβαμε να τις παραλάβουμε πριν φύγουμε απ’ την Αθήνα. Επιτέλους θα έχουμε και εμείς στολή όπως όλα τα άλλα πληρώματα!
-“Ωραίο polo shirt!” του λέω
-“Με έσωσε που το φορούσα, θα σας τα διηγηθώ μετά. Είχα περιπέτειες!” απαντά εκείνος γελώντας.
Στο μεταξύ ο Γιώργος έχει τελειώσει με τα καύσιμα, “Φουλάρουμε μόνο με 75 λίτρα – δεν κάψαμε και πολλά” λέει . “Γιάννη έλα, πάμε να δέσουμε στην θέση μας”
-“Ωραίο polo shirt!” του λέω
-“Με έσωσε που το φορούσα, θα σας τα διηγηθώ μετά. Είχα περιπέτειες!” απαντά εκείνος γελώντας.
Στο μεταξύ ο Γιώργος έχει τελειώσει με τα καύσιμα, “Φουλάρουμε μόνο με 75 λίτρα – δεν κάψαμε και πολλά” λέει . “Γιάννη έλα, πάμε να δέσουμε στην θέση μας”
Η συνέχεια στο log Mindelo & Sao Antao
0 Comments