Τετάρτη 7 Μαρτίου, 2018
GOAT ISLAND, NEW ZEALAND

36°15.936’ S 174°47.909 E
06.00 Σήμερα είναι η τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας στην Νέα Ζηλανδία. Η χώρα μας έχει εντυπωσιάσει, έχει πανέμορφα, συγκλονιστικά τοπία και πολύ φιλικούς ανθρώπους. Όπου κι άν πήγαμε υπήρχε απόλυτη καθαριότητα, στους δρόμους και στην φύση, σκουπίδια δεν υπήρχαν πουθενά. Στην Νέα Ζηλανδία αυστηροί νόμοι καθορίζουν τα πάντα, προστατεύουν τα δάση, το οικοσύστημα και τους πολίτες. Πάντως, δεν βλέπω την ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο για να επιστρέψουμε στην Γαλλική Πολυνησία και στην ζωή μας με το Φιλίζι. Το ταξίδι αυτό ήταν μια σπουδαία η ιδέα του Γιώργου. Όταν βγάζαμε τα εισητήρια για την Ελλάδα από Ταιτή, τον Οκτώβριο του 2017, η οικονομικότερη πτήση που βρήκαμε ήταν μέσω Auckland και Doha.

Έτσι, στην επιστροφή προς Ταϊτή, σταματήσαμε την Νέα Ζηλανδία με πληρωμένο εισητήριο. Άλλωστε, το πιο πιθανό είναι να μην έρθουμε στην ΝΖ με το Φιλίζι αλλά να πλεύσουμε πιο βόρεια προς Fiji, Vanuatu και Brisbane, στην Αυστραλία.

 Εκεί, νοικιάσαμε ένα camper van, ένα τροχόσπιτο και με αυτό τριγυρίσαμε στο βόρειο νησί, όσο προλάβαμε σε αυτόν τον λίγο χρόνο.

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε στο ιδυλιακό, καταπράσινο Goat Island Holiday Park και σε λίγο φεύγουμε για να γυρίσουμε στο Ώκλαντ. Όλες τις διανυκτερεύσεις εκτός από μία, τις κάναμε σε κάποιο από τα αμέτρητα Holiday Park της χώρας, καθώς οι νόμοι για το ελεύθερο παρκάρισμα των campers είναι αυστηροί, πολύπλοκοι και τα πρόστιμα για τους παραβάτες είναι μεγάλα. Το camper van μας, όπως όλα τα οχήματα στην ΝΖ έχει το τιμόνι δεξιά κατά το εγγλέζικο σύστημα, είναι 7 μέτρα μακρύ, είναι φαρδύ σαν φορτηγό και πολύ δύσκολο στην οδήγηση μέχρι να το συνηθίσουμε. Οι αυτοκινητόδρομοι στο βόρειο νησί της ΝΖ, έχουν τέλειο οδόστρωμα και άψογη άν και φλύαρη σήμανση. Με όριο ταχύτητας τα 100, μόνο μια λωρίδα σε κάθε κατεύθυνση, οδήγηση στα αριστερά και ακατάπαυστη βροχή, η οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο την πρώτη μέρα ήταν για μένα εφιάλτης.
Κάπου είδαμε μια πινακίδα που έγραφε, οδηγούν γρήγορα αλλά έχουν χιούμορ
“100 klm/h is a speed limit not a goal” (τα 100 χλμ/ώρα είναι το Όριο όχι ο Στόχος σας)…

TAKAPUNA
Παρκάρουμε το camper van στο Takapuna Beach Holiday Camp, παίρνουμε το λεωφορείο και μέσα σε 15 λεπτά βρισκόμαστε στο κέντρο της πόλης. Το Auckland το λένε “Τhe city of sails” και όχι άδικα. Στην μαρίνα και στο αγκυροβόλιο υπάρχουν αμέτρητα ιστιοπλοικά αφού για τους Νεοζηλανδούς είναι αυτονόητο να ταξιδεύουν στην θάλασσα. Κάποιος μας είπε οτι οι περισσότεροι κάτοικοι του Auckland έχουν κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο σκαφάκι, και αυτό δεν σημαίνει οτι είναι όλοι πλούσιοι. Στην Ελλάδα όποιος έχει σκάφος αντιμετωπίζεται σαν πλουτοκράτης ακόμη και αν αυτό είναι ένα παλιό σκαρί…
AUCKLAND
Κάνουμε μια βόλτα στην πόλη – και στα μαγαζιά της – και μετά κατευθυνόμαστε προς την βόρεια προβλήτα – North Warf – στο λιμάνι. Εκεί, στο Volvo Ocean Race Village που έχει φτιαχτεί για το Auckland Stopover του αγώνα, βλέπουμε το εκπληκτικό θέαμα: όλα τα σκάφη του Volvo Ocean Race το ένα δίπλα στο άλλο, πάνω σε σχάρες έξω από το νερό! Πανέμορφα! Μέσα σε ατμόσφαιρα γιορτής παρακολουθούμε μια συναυλία και ένα documantary γύρω από τον φετινό αγώνα, τα πληρώματα, τα σκάφη αλλά και τον στόχο τους να εντείνουν την επαγρύπνηση των ανθρώπων για την μόλυνση των ωκεανών από πλαστικά. Στις 18 Μαρτίου τα 7 απόλυτα όμοια σκάφη του Volvo Ocean Race θα αποπλεύσουν από το Auckland για το 7ο σκέλος (leg) του αγώνα, 7.600 ΝΜ με πορεία από δυτικά προς ανατολικά, στην άγρια και παγωμένη θάλασσα του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού, για να διαπλεύσουν το περιβόητο Cape Horn με προορισμό το Itajai της Βραζιλίας. Ένας αγώνας για αξιοθαύμαστους άνδρες και γυναίκες, με τεράστια δύναμη και αντοχή. Καλή τύχη και καλές θάλασσες να έχουν.
Πέμπτη 8 Μαρτίου, 2018
09.00 Βάζουμε τα πράγματα στις αποσκευές, καθαρίζουμε το camper van, ξεκινάμε από την Takapuna και στις 11πμ φτάνουμε στο Kiwi Campers, δίπλα στο αεροδρόμιο του Auckland και το παραδίδουμε. Ανεβαίνω στον πάνω όροφο όπου έχουμε αφήσει την μεγάλη μου βαλίτσα, γεμάτη όχι με ρούχα αλλά με ανταλλακτικά, φίλτρα μηχανής, impeller και διάφορα πράγματα χρήσιμα για το Φιλίζι. Η βαλίτσα ευτυχώς είναι εκεί και άθικτη! Όλα καλά!
14.00 Η πτήση μας αναχωρεί για την Papeete της Ταϊτής, μια πτήση πάνω από το International Date Line, τον μεσημβρινό της Γης με γεωγραφικό μήκος 180°, που καθορίζει την αλλαγή της ημερομηνίας. Μετά από 5,5 ώρες πτήσης προσγειωνόμαστε στο …χτες.
Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018
TAHITI – FAAA AIRPORT
17°33.40 S 149°36.24’ W
23.00 Ταξίδι στον χρόνο! Η αεροσυνοδός μας καλωσορίζει στην Ταϊτή εξηγώντας οτι η ημερομηνία έχει πάει πίσω μια ημέρα: ώρα και ημέρα σήμερα 11μμ της Τετάρτης 7 Μαρτίου!!! Κατεβαίνουμε τις σκάλες του αεροπλάνου φορτωμένοι και προχωράμε προς το μικρό κτίριο του αεροδρομίου Faaa. Εκεί μας υποδέχονται με μουσική, δυο άνδρες και μια γυναίκα ντυμένοι με παραδοσιακά ρούχα και λουλούδια στα μαλλιά, τραγουδούν παίζοντας γιουκαλίλι.
Νιώθω συγκινημένη, μου είχε λείψει πραγματικά πολύ η ζεστασιά και το χαμόγελο των πολυνήσιων. Ανασαίνω βαθιά και κοιτάζω γύρω. Η θερμοκρασία είναι περίπου 25°C και ο ουρανός γεμάτος με αστέρια. Κουβαλώντας τα ασήκωτα μπαγκάζια μας, δυο μεγάλες βαριές βαλίτσες, 2 μικρές βαριές και αυτές και τα δυο ασήκωτα back pack μας, σκαρφαλώνουμε τα ατέλειωτα σκαλιά, έναν μικρό Γολγοθά, ως το Tahiti Airport Motel το κοντινότερο και οικονομικότερο ξενοδοχείο για την αποψινή μας διανυκτέρευση –αναγκαστικά αφού ferry boat για την Μοορέα δεν υπάρχει τόσο αργά. Όταν φτάνουμε στο δωμάτιο είμαστε εξαντλημένοι μα πραγματικά πανευτυχείς που επιστρέψαμε στο καλοκαίρι.
Πέμπτη 8 Μαρτίου (Ξανά) – Ταϊτή & Μοορέα
09.30 Παίρνουμε ταξί για το λιμάνι και οδηγός είναι μια γιγάντια Πολυνήσια. Στην θέση του συνοδηγού μισοκοιμάται ένα όμορφο κοριτσάκι, η κόρη της. Ζητάμε να σταματήσει για λίγο στο κέντρο, για να αγοράσουμε 2 κάρτες sim της τοπικής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας για να έχουμε ίντερνετ, email, viber whatsapp στα κινητά μας. Η γυναίκα εξηγεί οτι είναι αδύνατο να κάνει στάση: σήμερα γίνεται γενική απεργία και ο κεντρικός δρόμος της Papeete είναι μπλοκαρισμένος από πολίτες που διαμαρτύρονται για τις συντάξεις. Για αυτό έχει μαζί της το παιδί της. Classic…
10.45 Φτάνουμε στο λιμάνι αφήνουμε τις βαλίτσες και γυρνάμε πίσω προς το κέντρο περπατώντας γρήγορα. Το πλοίο μας φεύγει στις 11.30 και πρέπει να βιαστούμε γιατί το επόμενο είναι στις 14.30 – στην Πολυνησία 12.00 – 14.00 οι εργαζόμενοι κάνουν διάλειμμα φαγητού. Έχουμε λίγο χρόνο μα όλα είναι εύκολα όταν ξέρεις τα κατατόπια και έτσι στις 11.30 είμαστε καθισμένοι στις θέσεις μας στο πλοίο. Μετά από 30’ το καταμαράν περνά από το άνοιγμα του υφάλου και μπαίνει στο μικρό λιμάνι του Vaiare. Κοιτάζουμε με λαχτάρα τα κατάρτια στην διπλανή μαρίνα
¨Είδα το Φιλίζι!» , λέει ο Γιώργος με ενθουσιασμό στην φωνή του.
Στεκόμαστε στην προβλήτα του λιμανιού και περιμένουμε να έρθει ο Coco, ο υπεύθυνος της μαρίνας, να μας πάρει. Αυτοκίνητα pick-up έρχονται και φεύγουν το ένα μετά το άλλο και άνθρωποι ντυμένοι με λουλουδάτα πουκάμισα ή φορέματα και λουλούδια στο κεφάλι και νέα παιδιά που κρατούν σανίδες για surf στο κύμα. Οι φίλοι αγκαλιάζονται λέγοντας “Ia orana” (γιαοράνα -γειά σου- hello) και “Maeva” – καλώς ήρθες). Όταν πια το λιμάνι έχει αδειάσει, πλησιάζει το λευκό Toyota Hilux του Coco – το πιο συνηθισμένο μοντέλο αυτοκινήτου στην Γαλλική Πολυνησία. Ο Coco βγαίνει με αστραφτερό χαμόγελο και μας καλωσορίζει την παράξενη αγγλική προφορά του. Είναι γύρω στα πενήντα, ψηλός, σχετικά αδύνατος με γκρίζα κοντά μαλλιά. Σηκώνει τις βαλίτσες μας σαν παιχνιδάκι
“Welcome Filizi!!” λέει και ξεκινάει το αμάξι.
MARINA VAIARE
17°31.39’ S 149°46.612’ W
Σε δυο λεπτά βρισκόμαστε στην πρώτη προβλήτα της μαρίνας. Κοιτάζουμε το Φιλίζι και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας: η λευκή ίσαλος γραμμή είναι ολοκάθαρη και τα ύφαλα (below water hull) είναι καθαρά σαν να βγήκε μόλις από το καρνάγιο. Εχουμε δέσει πολύ μακριά το Φιλίζι για να μην κινδυνεύει να χτυπήσει στην προβλήτα οπότε Γιώργος μπαίνει στο διπλανό και από εκεί πηδά στο δικό μας. Μετά πηγαίνει στην πλώρη, λασκάρει τα τέσσερα ρεμέτζα και έρχεται πίσω να τραβήξει τις πριμάτσες.
Μετά από λίγο οι αποσκευές ειναι στο cockpit και ξεκλειδώνουμε τα πορτάκια να μπούμε μέσα. Μυρίζω τον αέρα να εντοπίσω μυρωδιά μούχλας όμως δεν υπάρχει.
-«Ολα φαίνονται εντάξει», λέει ο Γιώργος
-«Στο πάτωμα του μπάνιου υπάρχουν πολλά ψόφια μικροσκοπικά έντομα». .
-«Πρέπει να βγάλουμε έξω το καγιάκ και την εξωλέμβια για να μπορέσουμε να φέρουμε μέσα τις βαλίτσες, έλα!».
Το Φιλίζι δεν δείχνει σημάδια υγρασίας και σίγουρα έπαιξε ρόλο οτι δώσαμε κλειδιά στον Jacques να το προσέχει και να το αερίζει κάθε εβδομάδα. Ο Jacques είναι μηχανικός σκαφών και μένει χρόνια εδώ στην μαρίνα με την οικογένειά του.
Αδειάζουμε τις βαλίτσες και ταχτοποιούμε για να ανοίξει ο χώρος και ξέρουμε οτι θα χρειαστούμε αρκετό χρόνο γιατί έχουμε φέρει πολλά πράγματα. Το σκάφος πρέπει να καθαριστεί. Πριν φύγουμε τον Οκτώβριο πλύναμε και απλώσαμε στον ήλιο όλα τα ρούχα, τα σεντόνια, τις πετσέτες, ακόμα και τα κουρτινάκια, μια δουλειά που χρειάστηκε πολύ χρόνο, γιατί στην μαρίνα δεν υπάρχει πλυντήριο και δυστυχώς, φοβάμαι οτι πρέπει όλα να ξαναπλυθούν γιατί μυρίζουν  από την υγρασία. Ακόμα πρέπει να καθαρίσουμε τα ντουλάπια των τροφίμων και ελέγξουμε το φαρμακείο για ληγμένα φάρμακα.

Ο ήλιος καίει, δεν φυσάει καθόλου, έχει φοβερή ζέστη μέσα και είμαστε μούσκεμα από τον ιδρώτα. Όταν η πείνα μας αναγκάζει να σταματήσουμε, πηγαίνουμε απέναντι στο Champion supermarket -το μεγαλύτερο του νησιού – και ψωνίζουμε μπανάνες, φρέσκια baguette, τυρί brie, βούρυτο, jambon de Paris.
Θαυμάζω τις κοπέλες στο ταμείο, με τα όμορφα λουλουδάτα φορέματα και τα λουλούδια στα μαλλιά και χαίρομαι που αναγνωρίζω τα πρόσωπά τους. Ο Γιώργος έρχεται κρατώντας ένα παγωτό Tip Top!
-«Το τελειότερο παγωτό σοκολάτα στον κόσμο! Το θυμάσαι φυσικά», λέει και ψάχνει την συσκευασία για να βρεί το μικρό κουτάλι. Πώς θα μπορούσα να το ξεχάσω?
Επιστρέφουμε στο Φιλίζι, τρώμε λίγο και συνεχίζουμε. Ανοίγω την ντουλάπα, βγάζω το μαγικό μου σκουπάκι (duster) Black & Decker με πρίζα 12 volt και μέσα σε 10 λεπτά έχω σκουπίσει όλους τους χώρους του Φιλιζι. Πόσο πιο όμορφο και πιο απλό είναι να ζούμε σε ένα μικρό σκάφος από ότι σε ένα μεγάλο σπίτι?

16.00 Δουλειές τέλος για σήμερα, με διαταγή του καπετάνιου! Η στιγμή που ονειρευόμασταν τόσους μήνες έφτασε: φοράμε μαγιώ, παίρνουμε τις μάσκες μας, μια πετσέτα, βγάζουμε τα ποδήλατα στην προβλήτα και φεύγουμε για την παραλία. Μόλις βγαίνουμε και προχωράμε στον παραλιακό δρόμο στην δροσερή σκια από αμέτρητους κοκοφοίνικες, τροπικές αμυγδαλιές, κι έχουμε μόνιμο χαμόγελο στα πρόσωπά μας.

Είμαστε ξανά εδώ, στην αγαπημένη μας γνωστή διαδρομή,! Άσφαλτος άψογη, επίπεδος δρόμος, ελάχιστη κίνηση, εντυπωσιακή φύση και δίπλα η θάλασσα θελκτική, με διαυγή νερά και ιριδισμούς από κοράλια. Σε τέσσερα χιλιόμετρα φτάνουμε και περνάμε από την είσοδο του ξενοδοχείου Sofitel, που μοιάζει σαν ένα όμορφο χωριό με καλύβες χτισμένες στην άμμο και πάνω στο νερό. Αφήνουμε τα πράγματα στην παραλία με την λευκή ψιλή άμμο και βουτάμε χωρίς καμιά καθυστέρηση.

Το νερό αγκαλιάζει το σώμα μας απαλά, η θερμοκρασία του περίπου 27°C. Η διαύγεια της θάλασσας εκπληκτική, και στον ρηχό βυθό μωβ κοράλια και πολύχρωμα ψαράκια μας καλωσορίζουν. Μετά από 10 λεπτά κολύμπι η κούραση έχει εξαφανιστεί και διάθεσή μας απογειώνεται. Ξαπλώνουμε ανάσκελα στην επιφάνεια του νερού και επιπλέουμε χαλαρά, κοιτάζοντας τα χρυσά – ροζ συννεφάκια που ταξιδεύουν στον ουρανό.

DCIM100GOPROGOPR4914.

Ευτυχία…