Day 6
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου
9:00 Αλλιώς μας τα ειχε πει το δελτιο καιρού: περιμεναμε εξι μποφωρ και εχουμε τεσσερα- πραγμα αβολο οταν πλεουμε πριμα, με τον ανεμο πισω δηλαδη, αφου η πλευση γινεται πολυ αργή.
Μενουν περιπου 70 ναυτικα μιλια ως τον προορισμο μας και με αυτην την ταχυτητα θα φτασουμε βραδυ πια, άβολο κι αυτό να φτανεις σε ενα αγνωστο λιμανι μεσα στο σκοταδι.
Αναβουμε την μηχανη για να φορτισουν οι μπαταριες του σκαφους και αυτή την φορά ο καπεταν Γιωργος βαζει και προπελα σε λειτουργια, για να μας δωσει δρομο

Η ημερα ειναι ηλιολουστη κι ο ουρανος ασυννεφιαστος, όμως, παραξενο, το χρωμα της θαλασσας δεν ειναι το προηγούμενο ζωντανο μπλε αλλα ένα χρωμα πιο πρασινωπό. Νιωθω λιγο κουρασμενη, μα δεν μου αρεσει να αφηνω τις δουλειες. Ετσι ξεκιναω, καθαριζω το ενα μπανιο μας, την κουζινα και το ντουλαπι των πιατων (και με το κουνημα τα πιατα εκαναν πατιναζ πανω στον παγκο) , ταχτοποιώ γενικά και πλε’νω μερικά μπλουζακια του Γιωργου. Μαζί πλενω και το αφορετο, ολοκαινουργιο λευκο Gustavia Yacht Club polo shirt που του χαρισαν. Ο καλος μου ειναι στο κοκπιτ και μελετάει το Ocean Passages and Landfalls ελεγχοντας παντα την πορεια .
– “Σου έπλυνα και το καινουργιο μπλουζάκι!” του λέω και παίρνω γλυκό φιλάκι και ενα χαρουμενο χαμόγελο. Απλωνω την μπουγαδα στα ρελια να στεγνωσει.
11:00 Πλεουμε προς την Santa Marta και ο καιρος αλλαζει. Οχι ο ανεμος δεν δυναμωσε δυστυχως, εχουμε ακομα την μηχανή μαζι με το πανι, ομως πλησιαζει μια συννεφια, μια καταχνια σαν ομιχλη πηχτη , που νομιζει κανεις οτι θα ξεπροβαλει απο μεσα της ξαφνικα το Black Perl. Με την ιδεα πως θα βρεξει, μαζευουμε τ’απλωμενα στα ρέλια ρούχα, τα μαξιλαρια, τα βιβλια. Περνα μιση ωρα και τιποτα δεν συμβαινει, παρα η καταχνια αραιωνει. Απλωνω ξανα την μπουγαδα και μετά ξαπλωνω στο κοκπιτ, κλεινω τα ματια και αφηνω τον ηλιο να με ζεστανει. Ο καλος μου ετοιμαζει αγαπημενη μακαροναδα, aglio, olio & pepperoncini, extra καυτερή.
-“Οπως ειπαμε, βάλε μπολικο σκόρδο, μόνοι μας ειμαστε”, του παραγγελνω.
Την ωρα που απολαμβανουμε το φαγητό, ενα κυμα σπαει στα αριστερα, διπλα στα απλωμενα ρούχα.
– “Τα ρούχα” λεω , αφηνω το φαγητο και πεταγομαι στα γρηγορα να τα μαζεύψω
-” Απλωσέ τα στην δεξια μεριά, εκει δεν κινδυνεύουν απο κύμα” προτείνει μιλωντας ορθως, βεβαίως
Πάω ν’απλώσω το λευκο καινουργιο polo shirt και βλεπω εναν κατακκοκκινο λεκέ στο μανικι, σαν απο κετσαπ!
– Ωχ! Πώς λερώθηκε το μπλουζακι;”
Κοιταζω καλυτερα και δεν εχει μόνο εναν, μα τέσσερις λεκεδες. Με πιάνει φρίκη!
-” Μου λερωσες το μπλουζακι! Μηπως  το απλωσες πανω σε σκουριες; ” λεει ο Γιωργος  και το παιρνει απ’τα χερια μου .
-” Όχι βέβαια! Η σκουριά άλλωστε δεν εχει τοσο κόκκινο χρωμα” απαντω και γυρναω να τον κοιταξω.
-“Καρίνα έχεις γεμισει αίματα! ” λεει εκεινος ξαφνιασμένος. Κοιτάζω κατω και σαν σε ταινια splatter, αίμα τρεχει απο τον λαιμο μου σχεδον ως την κοιλια. Τρεχουμε στο μπάνιο, καθαριζουμε την πληγή που δεν ήταν κατι σοβαρο, παρα μια απλή γρατζουνιά, με τρομερη αιμορραγια ομως. Πλενω το ρουχο αμεσως ενώ ο Γιωργος πιεζει την γρατζουνια για να σταματησει το αιμα και μετα βαζει εναν επιδεσμο
-“Καθαρισε! Το μυστικό είναι στο κρύο νερό όπως ελεγε η κοπέλα στην ταινια “Lobster” που ειδαμε πριν λιγες μερες. Να’ναι καλά ο Λανθιμος ” λεω ξεφυσώντας…
14:00 Ο ανεμος ειναι περιπου 15 kts ακριβως πισω μας, υπαρχει δυνατο αντίθετο ρεύμα και παμε παρα πολυ αργά, με 4,5 kts εχοντας σβησει την μηχανή. Σηκώνουμε την μαιστρα σε πεταλουδα για ταχυτητα και ασφαλιζουμε την ματσα με το preventer, μα το ρευμα και το κυμα δυσκολευουν πολυ την πλευση και δεν καταφερνουν να κρατησουν το τιμονι ουτε ο Otto ( ηλεκτρονικος αυτοματος) ούτε ο Stubby ( Hydrovane). Ο καπτεν αναλαμβανει τιμονιερης
15:30 Προσπαθω ματαια να κοιμηθω πρωτα στην καμπινα και μετα στο κοκπιτ. Ο καλος μου συνεχιζει το τιμονεμα για 1,5 ωρα ωσπου τελικά μαζευει το πανί να κρατησει δυναμεις. Αλλωστε δεν εδωσε παρα ένα παραπανω κομβο σε ταχυτητα. Εγω κοβω μηλα για dessert και με φωναζει :
– ” Ελα γρηγορα να δεις ένα απιστευτο θεαμα!” Τρεχω έξω και ακολουθω με το βλεμμα το δαχτυλό του. Στο βαθος, ενα μιλι πισω στα ανατολικα , αμετρητα ψάρια, πηδούν πανω απο τα κυματα. Το κοπάδι, απλωμένο σε 500 μετρα μηκος, πλησιαζει σαν τεραστιο κυμα από ασημενια βέλη, αμετρητα ψαρακια πηδούν, βουτουν, ξαναπηδούν σε μια συνεχή πτηση επιβίωσης. Παρακολουθουμε μαγνητισμενοι ελπιζοντας να πλησιασουν πιο κοντα, μα το κοπαδι απομακρυνεται και χάνεται στο βαθος του οριζοντα.
17:00 Κατεβαινω να ζεστανω τα υπολοιπα μακαρόνια να φαμε. Στο μεταξύ ο Γιωργος ξανανοιγει την μαιστρα αφου τωρα στριψαμε λιγο και αλλαξε και η γωνια με τον ανεμο πιο δευτεροπριμα.
Τρωμε κρατωντας τα πιατα μας, η κινηση του σκαφους ειναι δυνατη. Μετα από λίγο ακουω μπιπ στο κινητο του,
-“Πιασαμε σήμα Κολομβια!! λεω και βγαινω εξω. Ομως στερια δεν φαινεται πουθενα, μονο αυτη η παραξενη καταχνια.
-” Μα, πού πάμε, μωρο μου; ” λεω
-” Στο πουθενα! ” αστειεύεται ο Γιώργος και εγω θυμαμαι το καταπληκτικο τραγουδι “Στο πουθενά” της φιλεναδας μου Βαλεριας και το τραγουδάω. Ο Γιωργος βιντεοσκοπει την στιγμη και ξαφνικα μεσα απο ένα μεγάλο κύμα που σκαει δίπλα μας ξεπηδούν δυο δελφίνια!
-” Κοίτα!!” Εξι επτα δελφίνια κάνουν απίθανα κολπα και εχουμε ξετρελλαθει
-” Welcome to Colombia!!” λεμε και αγκαλιαζομαστε

18:00 Ο ανεμος εχει παει 25-30 kts κι εχει δυναμωσει το αντίθετο ρεύμα , σχεδον 3 kts κοντρα μας. Ο ηλιος ετοιμαζεται να δύσει μα ευτυχως το φεγγαρι ειναι ηδη ψηλα και εχει μεγαλωσει αρκετα. Εχουμε μπει σε πιο ρηχά νερα και το swell ειναι τεραστιο.
19:00 Ζούμε μια πρωτογνωρη κατασταση, τα κυματα σπανε γυρω μας και φυσα τρομερα δυνατα. Το ανεμομετρο δειχνει τον φαινομενο ανεμο ( apparent wind) 35-45 kts οποτε ο κανονικος θα ειναι πανω απο 50. Ο Γιωργος μου δινει το τιμόνι και αποσυνδέει το Hydrovane.

Tιμονεύω το σκαφος, κρατώντας με μεγαλη προσπαθεια την πορεια ενω τα κυματα προσπαθουν να το στριψουν και να το ορτσάρουν. Βλεπω στο plotter διπλα μας το Maracaibo, μου ερχεται στο μυαλο το παλιο τραγούδι και τραγουδω. Καποια στιγμη, μια δυνατη ριπη ανεμου και ενα μεγαλο κυμα τραβουν το τιμονι στ’ αριστερα. Ο Γιωργος απλωνει το χερι και στριβει δυνατα δεξια ποδιζοντας το σκαφος.

-“Να παρω το τιμονι να βοηθησω;” ρωταει και δεν φερνω καμμια αντιρρηση.
Βρισκομαστε σε μεγάλη υπερενταση. Ο καπετανιος ειναι απολυτα συγκεντωμενος , περιθωριο λάθους δεν υπαρχει! Τα φωτακια της Santa Marta φαινονται αχνα μεσα στο spray της θύελλας.
-“Ας ελπισουμε μολις περασουμε το νησάκι να σπασει το κυμα . Το ρεύμα πάντως χειροτερευει πολυ την κατασταση” μου λεει σχεδον φωναζοντας για να ακουστει η φωνη του πανω σπ’το ουρλιαχτο του ανέμου.
Εχω το iPad στα χερια ανοιγμενο στον χαρτη και προσπαθούμε να δουμε την πορεια.

Με ανακούφιση βλεπουμε το κυμα να σπαει μόλις περναμε το νησακι , όμως ο ανεμος ακομα κατεβαζει τρομαχτικες σπηλιαδες.
20:00 Εχουμε μπει πια στον κολπο της Santa Marta και προσπαθούμε να εντοπισουμε την μαρίνα. Ο Γιωργος ποδιζει και μαζεύω την γεματη αερα genoa με μια ανεση και δυναμη που δεν ηξερα οτι ειχα. Οταν ο ανεμος μας κανει την χαρη και πεφτει για δυο λεπτακια μονο, μαζευουμε και την μαιστρα μας – ανελπιστη τυχη αφου το καινουργιο μας πανι δεν ταλαιπωρηθηκε. Πηγαινω στο VHF στο καναλι 72
-” Marina Santa Marta, Marina Santa Marta, Marina Santa Marta this is sail yacht Filizi, over”
– ” This is Marina Santa Marta ” ακουγεται η φωνη και μετα λεει κατι στα ισπανικα.
” Hola! Soy Barca Vella Filizi y tenemos reservazion” λεω με τα φτωχα ισπανικα μου. Ευτυχως ερχεται καποιος αλλος που μιλαει αγγλικα.
-” Hola Filizi! Come to the fuel dock” ελατε στον ντοκο των καυσιμων, λενε.
Εντοπιζουμε την εισοδο της μαρινας και στην χαμηλη πλωτη προβλητα μας περιμενουν πεντε ανθρωποι.
Οσο ο Γιωργος κανει μια μανούβρα εγω δενω μπαλονια
-“Να δεσουμε απο δεξια να μπαινει αερακι στην καμπινα μας” προτεινω

Σε λιγο είμαστε δεμενοι και οι ανθρωποι της μαρίνας μας καλωσοριζουν. Ο Γιωργος τους κερνάει μπυρες.
– ” Bienvenido a Colombia!”
Τα καταφεραμε…