Σάββατο 7 Απριλίου 2018
Fare, Huahine
16°42.781’S 151°02.26’W
08.30 Αποπλέουμε από το Faré με προορισμό μας  την ανατολική ακτή του νησιού,  σε ένα αγγυροβόλιο που μας έχουν δείξει  οι φίλοι του sy Jacaranda. Το γενικότερο πλάνο  είναι να μείνουμε εκει 2-3 ημέρες, μετά πίσω ξανά στο Baie Avea και μετά να φύγουμε για Raiatea και Bora Bora. Ο καιρός είναι οτι πρεπει, 3-4 knots ανατολικός άνεμος με καθαρό ουρανό και ελάχιστο swell.
10.00 Πλέουμε για εννέα ναυτικά μίλια, παρέα με ένα κοπάδι δελφίνια. Αν ήταν εδώ η Περκάν θα έκανε μεγάλες χαρές και θα τους γάβγιζε ασταμάτητα .
11.00 Περνάμε το passe Farerea με απόλυτη μπουνάτσα. Είναι καλή εποχή για εξερεύνηση,   απλά πρέπει να παίρνουμε καθημερινά το δελτίο καιρού, αφού το cyclon season δεν έχει τελειώσει ακόμη. Κάνουμε μια στροφή U γύρω από το όμορφο motu Topati και κατευθυνόμαστε νότια. Ανεβαίνω στο κατάρτι ως τον πρώτο σταυρό για να ελέγχω για κινδύνους μπροστά μας. Το μέρος είναι απίστευτο. Μετά από 30’ φτάνουμε στο σημείο που μας έδειξε ο Chuck. Ένας μικρός καρχαρίας κολυμπάει λίγο πιο πέρα, για το καλωσόρισμα. Κατεβαίνω και προετοιμάζω την άγκυρα. Ο Γιώργος κάνει έναν μεγάλο κύκλο για να ελέγξει το βάθος.
Φουντάρουμε την άγκυρα στα 4 μέτρα περίπου και πάμε για κολύμπι. Ελπίζω το καρχαριάκι να μην έχει και παρέα. Ξεσυνήθισα να κολυμπάω μαζί τους.
Κυριακή 8 Απριλίου 2018
Tefarerii – Huahine Iti
07.00 Ένα ξημέρωμα στο  Tefarerii με απόλυτη μπουνάτσα. Σήμερα είναι Κυριακή του Πάσχα στην Ελλάδα και ανταλλάσουμε μηνύματα και ευχές με φίλους και οικογένεια. Ο καλός μου έχει λίγο πυρετό, τον πονάει ο λαιμός του και νιώθει εξαντλημένος. Φτιάχνω πρωινό και μετά απλώνω όλα τα ρούχα του στον ήλιο να αεριστουν γιατί μυρίζουν υγρασία.
09.30 Ακούμε ήχο από εξωλέμβια και βγαίνουμε στο cockpit. Είναι το ζευγάρι από το σκάφος που είναι αγκυροβολημένο πιο πέρα. Μας συστήνονται ως Annie και Eric, Γάλλοι και μας λένε πως είναι αγκυροβολημένοι εδώ πολύ καιρό. Η Annie φοράει ένα υπέροχο, ολόσωμο rush guard, μια λεπτή, ολόσωμη φόρμα για προστασία από τις ακτίνες του ήλιου. Το αγόρασε 17 $!!! από το lightinthebox.com. Πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσω ένα τέτοιο, εδώ ο ήλιος δεν αστειεύεται. Και η Βασούλα επίσης για να μην καίγεται. Ο Ερίκ και η Αννί πηγαίνουν εκδρομή με το βαρκάκι τους έως το Marae, έναν αρχαιολογικό χώρο βόρεια, περίπου μια ώρα διαδρομή.
09.00 Με ταχύτητα μεγάλη, αδειάζω το ψυγείο, το καθαρίζω με σαπούνι και ξύδι και το ξαναγεμίζω, προσπαθώντας να μην χαθεί εντελώς η ψύξη του και ταλαιπωρήσω τις μπαταρίες του σκάφους που είναι κάπως πεσμένες. Ο Γιώργος βρήκε πάλι νερά πίσω στον άξονα. Βγάζουμε το ντουσάκι, εκείνος ρίχνει νερό σε πιθανά σημεία διαρροής και εγώ κάτω παρακολουθώ να δώ πότε θα τρέξει νερό. Bingo! Η διαρροή προερχόταν από το κάλυμα του εξαερισμού της γεννήτριας. Με λίγη μονωτική ταινία, το πρόβλημα λύθηκε, τουλάχιστον προσωρινά.
13.30 Ο καπετάνιος νιώθει καλύτερα, η δουλειά και μια βουτιά του έριξαν τα δέκατα οπότε πάμε βόλτα, να εξερευνήσουμε το motu μας.
Κατευθυνόμαστε νότια, πλέοντας παράλληλα με την ακτή του. Τα νερά εδώ είναι ρηχά και εξαιρετικά διαυγή, το βαρκάκι μας περνά πάνω από τα κοράλια και βλέπω σαν μέσα από γυαλί τα χρωματιστά τροπικά ψάρια να κολυμπούν γύρω τους. Σύντομα πλησιάζουμε μια μικρή αμμουδιά, όπου είναι αραγμένες δυο μεγάλες πιρόγες. Βγάζουμε το βαρκάκι έξω και χαιρετάμε τους ανθρώπους που είναι μαζεμένοι εκεί
“Ia orana! Τί είναι εδώ παρακαλώ? Είναι εστιατόριο?» ρωτάω έναν άνδρα με τατουάζ σε όλο του το σώμα.
-«Όχι, είναι privé”, ιδιωτικός χώρος, απαντά ο άνδρας. Ελάτε, maeva, καλωσήρθατε», λέει χαμογελώντας. Κοιτάζουμε το φανταστικό μπαράκι που έχουν κατασκευάσει πάνω στο νερό. Πιο μέσα είναι ένα όμορφο σπίτι και πίσω μια απέραντη έκταση στρωμένη με γρασίδι και στις άκρες τις σειρες από φοινικόδεντρα. Πραγματικός Παράδεισος. Ο άνδρας μας εξηγεί οτι παίρνει τουρίστες από το Faré με την μεγάλη πιρόγα, τους πηγαίνει σε διάφορα μέρη του νησιού και τους φέρνει εδώ για φαγητό. Μας πλησιάζει μια όμορφη κοπέλα με δυο πιάτα,
-«Αυτά για εσάς», λέει και αφήνει τα πιάτα στο τραπέζι δίπλα. Ενα πιάτο γεμάτο φρούτα, καρπούζι, πεπόνι, παπάγια, μπανάνες και passion fruit και ένα άλλο με ψάρι, breadfruit, ρύζι με γάλα καρύδας και άλλα φαγητά.
Ο άνδρας μας φέρνει δυο ποτήρια και ένα μεγάλο μπουκάλι χυμό! Αυτοί είναι οι Πολυνήσιοι…
Τρώμε το νόστιμο φαγητό, που δεν ήταν για Πασχαλινό τραπέζι μα ήταν όμως θείο δώρο. Μιλάμε με την όμορφη κοπέλα, ονομάζεται Andrea και ζει απέναντι στο χωριό Tefarerii. Μας λέει οτι στην άλλη πλευρά του motu, στην πλευρά που είναι ο εξωτερικός ύφαλος και ο ωκεανός έχουν κάποια bungalows και οτι μπορούμε να πάμε να τα δούμε. Αυτή την ώρα ο ήλιος καίει πάρα πολύ και είμαστε και οι δυο κουρασμένοι. Θα έρθουμε σίγουρα μια άλλη φορά
16.00 Πίσω στο Φιλίζι, τρώμε καρμπονάρα και σαλάτα με αβοκάντο. Τσουγκρίζουμε και αυγά, μόνο που δεν τα βάψαμε κόκκινα. Μετά από λίγο έρχονται οι Γάλλοι, έχουν φορτώσει την βάρκα τους με καρύδες, και μας δείχνουν με καμάρι μια που έχει βλαστήσει – la coeur η καρδιά της καρύδας θεωρείται μεγάλη λιχουδιά.
«Είναι νόστιμη? Δεν έτυχε να δοκιμάσουμε ποτέ»
Οι Γάλλοι απαντούν οτι ναι, είναι πολύ νόστιμη η καρδιά της καρύδας. Λέμε να συναντηθούμε κάποια μέρα και οι Γάλλοι φεύγουν.
Μετά από μισή ώρα έρχονται πίσω και μας φέρνουν την καρδιά της καρύδας καθαρισμένη
-«Για να την δοκιμάσετε, ελπίζω να σας αρέσει. Bonne soirée» λένε. Η βάρκα φεύγει. Η καρδιά της καρύδας είναι νόστιμη, και έχει κάπως παράξενη, διαφορετική γεύση και υφή. Την δεύτερη φορά που θα φάμε, θα την καταλάβουμε καλύτερα
Δευτέρα 16 Απριλίου
Tefarerii – Huahine Iti
05.30 Ξυπνήσαμε νωρίς και απολαμβάνουμε τον καφέ μας στην πρωινή δροσιά.
07.30 Βάζω στο back pack μου δυο φέτες από το super νόστιμο ψωμί brioche που έφτιαξε χτες ο καπετάνιος μου και δυο τυράκια la vache qui rit, φορτώνουμε τα ποδήλατα στο βαρκάκι και ξεκινάμε για ποδηλατάδα στο Iti. Διασχίζουμε το κανάλι ανάμεσα στο νησί και το motu και πλησιάζουμε την ακτή, πολύ προσεκτικά, τα κοράλια εδώ είναι πάρα πολύ ρηχά. Μικρά μπουκάλια νερού δεμένα με σχοινάκι είναι η μόνη σήμανση για το περασμα στον μικρό μώλο! Δένουμε μα αφήνουμε το βαρκάκι ξεκλείδωτο, σε αυτό το μέρος ειμαστε ασφαλείς.
Γεμάτοι χαρά, ξεκινάμε όπως κάθε φορά που πάμε βόλτα με τα ποδήλατα. Δεν έχουμε προσωρήσει πολύ, όταν ακούμε κάποιον να μας φωνάζει. Είναι η Titanina, μια γυναίκα που γνωρίσαμε πριν κάποιες μέρες να ψάρευει στον μώλο. Το όνομά της αποτυπώθηκε στην μνήμη μου «να θυμάσαι τον Τιτανικό» μου είπε και πράγματι δουλεύει το κόλπο. Είναι καθισμένη σε ένα τραπέζι μαζί με μια φίλη της εξω από μια κατασκευή από bamboo και πλαστικό αδιάβροχο, που μας λέει οτι είναι το σπίτι της. Στην αγκαλιά της κρατά ένα μωρό σκυλάκι.
“Ηθελα να σου δώσω κάτι, περίμενε ένα λεπτό”λέει και σκέφτομαι οτι θα θέλει να μου δώσει το αδερφάκι του σκύλου
Η Τιτανίνα βγαίνει ξανά «Πάρε το, εγώ δεν το χρειάζομαι» μου λέει και βάζει στην παλάμη μου ένα μαργαριτάρι baroque. Την κοιτάζω απορρημένη
-«Πάρε το σου λέω, τί να το κάνω εγώ? Δώρο, δεν θέλω χρήματα» συνεχίζει.
-«Ευχαριστώ πάρα πολύ, είναι όμορφο», λέω. Κοιτάζω τον Γιώργο
-«Σε πειράζει να μην φας κολατσιό?» τον ρωτάω
-«Όχι δεν με πειράζει» . Βγάζω από το back pack το brioche και τα τυράκια και τα δίνω στις γυναίκες. Εκείνες τα παίρνουν και δοκιμαζουν
-«Exellant!! Τέλειο , maruuru
και τα τρώνε με μεγάλη απόλαυση. Τί να πώ, ανταλλάσουμε μαργαριτάρια ένα κομμάτι ψωμί.
Αυτοί είναι οι Πολυνήσιοι…
Πέμπτη 19 Απριλίου –Huahine Nui – Tefererii
04.30 Ανοίγω τα μάτια, βλέπω οτι είναι ακόμα σκοτάδι και σηκώνομαι αμέσως. για να προλάβω να απολαύσω την ώρα αυτή που αγαπώ. Παράξενο πώς αλλάζουμε οι άνθρωποι, όταν ήμουν μικρή ήθελα να κοιμάμαι ως αργά το μεσημέρι. Ετοιμάζω ελλληνικό καφέ, βάζω ένα πιατάκι πάνω στο φλυτζάνι του καπετάνιου για να μην κρυώσει ο δικός του και βγαίνω στο cockpit.  Έβρεξε πολύ την νύχτα και τώρα η ατμόσφαιρα είναι τόσο καθαρή που νομίζω πως μπορώ να ακουμπήσω τα άστρα στον ουρανό. Παρατηρώ τους ήχους του ξημερώματος, ένας κόκκορας κακαρίζει και μετά άλλος ένας, κι άλλος ένας, τα πουλιά τιτιβίζουν και πάντα παρών ο βόμβος του ωκεανού. Στα ανατολικά ο ουρανός φωτίζεται αχνά και μπροστά από χρυσοκόκκινη ανταύγεια του, εμφανίζεται το περίγραμμα των φοινικόδενδρων του motu Tefarerii. Αυτό το σημείο είναι εκπληκτικά όμορφο, μερικές φορές δεν πιστεύουμε τα ίδια μας τα μάτια. Έχουμε ρίξει άγκυρα σε 4 μέτρα βάθος, σε ένα μεγάλο πλάτωμα καθαρής άμμου. Αυτές είναι σπάνιες συνθήκες καθώς στα νησιά του Ειρηνικού πάντοτε υπάρχει φόβος να μπλέξει η άγκυρα και η καδένα στα κοράλια. Μπουνάτσα και σήμερα, πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας που είναι λεία σαν γυαλί καθρεφτίζεται ουρανός , τα σύννεφα και όλα τα χρώματά τους. Μαγεία. Ήρθαμε για να μείνουμε 2-3 ημέρες και δεν μπορούμε να ξεκολήσουμε από εδώ. Το μέρος είναι ήσυχο, γαλήνιο. Στην στεριά απέναντι υπάρχει ένας μικρός μώλος για βάρκες και κάποια ελάχιστα σπίτια. Στα νότια είναι το χωριό Tefarerii, λίγα σπίτια, ένα λιμανάκι, μια εκκλησία, ένα μονοτάξιο σχολείο, ένα γήπεδο και ούτε ένα μαγαζί.
Το motu από την άλλη μεριά, είναι στενό αλλά αρκετά μακρύ. Κάτω από την πυκνή του βλάστηση κρύβονται κάποια σπίτια. Ο ύφαλος προστατεύει από παντού το όμορφό μας αγκυροβόλιο και προχθές που φυσούσε όλη μέρα ένας δυνατός βοριάς 25knots με gusts 35 knots, εδώ δεν νιώσαμε κύμα καμιά στιγμή. Στο αγκυροβόλιο μας υπάρχει μόνο ένα σκάφος, το Petohmi, 200 μέτρα μακριά.
Ακούγεται ένας δυνατός παφλασμός ΠΛΑΦ! Ομόκεντροι κύκλοι απλώνονται στην επιφάνεια του νερού. Ένα κοπάδι ψαράκια πηδά ξανά και ξανά σαν βροχή ασημένια. Όλη την ημέρα αλλά περισσότερο την νύχτα, τα πλάσματα της θάλασσας κυνηγούν και κυνηγιούνται ασταμάτητα, κάνοντας την θάλασσα να αφρίζει με παφλασμούς και εμάς να πεταγόμαστε πάνω. Ξαπλώνω στα μαξιλάρια και χάνομαι μέσα στο βιβλίο μου, το συναρπαστικό Two years before the mast, του Richard Henry Dana.
07.00 Βουτάω στην θάλασσα για να δροσιστώ, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω το χρώμα και την διαύγεια του νερού. Τότε βλέπω κάτω από το Φιλίζι δυο μεγαλόπρεπα σαλάχια, spotted rays που ψάχνουν τροφή χώνοντας τις μουσούδες τους στην άμμο. Μιλάω στον Γιώργο κι  εκείνος φέρνει την Go pro,  φοράει τα βατραχοπέδιλα του και μπαίνει ήσυχα  στο νερό.  Το ένα ray φεύγει μόλις μας αντιλαμβάνεται, το δεύτερο συνεχίζει να ψάχνει μέσα στην άμμο. Κάνω βουτιά και για λίγο κολυμπάμε δίπλα δίπλα…
08.00 Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η Ρόζη και η αδερφή της Έλενα και η μαμά τους, η Τατιάνα. Η Ρόζη λέει οτι έγραψε μια έκθεση στο σχολείο, για τα όσα έζησαν πριν από έναν χρόνο στο μικροσκοπικό νησάκι Utsutupu Pipigue, στην Guna Yala (San Blas) του Panama πριν επιβιβαστούν στο Φιλίζι. Τα κορίτσια είναι δίδυμα, σχεδόν 13 ετών και εκείνο ήταν το πρώτο εξωτικό ταξίδι τους με το Φιλίζι.
-“Περάσαμε πραγματικά φανταστικά στην Guna Yala”, λέει η Ρόζη.
“Είναι πάντα φανταστικά όταν είμαστε μαζί στο Φιλίζι”, πάω να πω μα το σήμα χάνεται και η γραμμή κλείνει, όπως συμβαίνει τόσο συχνά. Η έπαθε βλάβη η Vini (τοπική εταιρία) ή τελείωσαν τα data μου και πρέπει να κάνω recharge. Είναι πολύ ακριβό το internet εδώ, τα 200 megabytes κοστίζουν 1.000 cfp (8,4€)! Όμως είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε και μιλάμε, έστω και αν το σήμα δεν είναι πάντα καλό. Πριν κάποια χρόνια αυτό το τηλεφώνημα ήταν επιστημονική φαντασία.
08.30 Ακούγεται ήχος μηχανής, πλησιάζει η βάρκα του Eric από τo γειτονικό μας σκάφος s/y Petohmi. Ο Eric είναι ένας πολύ συμπαθητικός τύπος, με χιούμορ και μεγάλη όρεξη να βοηθήσει. Μας δίνει ένα usb-stick, με διευθύνσεις και τηλέφωνα καταστημάτων με ανταλλακτικά και υπηρεσίες στην Papeete και μας εξηγεί με λεπτομέρεια πού βρίσκεται το κάθε ένα. Ετοιμάζεται να γεμίσει τις μικρές φιάλες του camping gaz από την μεγάλη (30 κιλά) φιάλη βουτανίου που έχει εγκαταστήσει. Μήπως θέλουμε να δούμε την διαδικασία? Βέβαια και θέλουμε, γιατί ίσως κάποτε χρειαστεί να το κάνουμε και εμείς. Είναι τόσο δύσκολο να γεμίσουμε τις φιάλες.
Όταν φτάνουμε στο Petohmi, η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Η μεγάλη φιάλη κρέμεται από την αλουμινοκατασκευή των ηλιακών πάνελ και με μια διάφανη σωλήνα γεμίζει την μικρή. Πόσα επικίνδυνα πράγματα κάνουν οι ιστιοπλόοι!
–«Εδώ χρειάζεται μια πινακίδα «Απαγορεύεται το κάπνισμα», λέω στον Γιώργο.
Η Αννί βγαίνει στο cockpit.
-“Bonjour Georges et Karina!”
-«Καλημέρα Αννί. Ήρθαμε να σας χαιρετήσουμε, αποφασίσαμε να φύγουμε αύριο το πρωί»
-«Το έχουμε πει και εμείς αυτό, πολλές φορές», λέει ο Ερίκ γελώντας. Οι φίλοι μας πέρασαν εδώ όλη την περίοδο των κυκλώνων, από τον Νοέμβριο του 2017!!
Ο Ερικ εξηγεί στον Γιώργο πώς γεμίζει τις φιάλες και του δείχνει την βάση για τα solar panels που κατασκεύασε ο ίδιος από αλουμίνιο. Παρατηρώ το άψογο, αδιάβροχο bimini (τέντα του σκάφους) που έραψε η Anni στην μηχανή της, και φωτογραφίζω λεπτομέρειες από την κατασκευή του Eric για την συλλογή του νερού της βροχής. Είναι σαν να βρισκόμαστε στο σκάφος του Κύρου Γρανάζη. Ο Eric και η Anni δεν μιλούν αγγλικά, μαζί τους μιλάμε μόνο γαλλικά. Κοιτάζω τον Γιώργο με πόσο ενδιαφέρον ακούει τις τεχνικές εξηγήσεις του Γάλλου και θαυμάζω που καταλαβαίνει μια γλώσσα που μέχρι πριν 2 χρόνια γνώριζε ελάχιστα. Έχει ταλέντο, άν και ο ίδιος δεν το ξέρει.
Έχουμε συναντηθεί 3-4 φορές με τους Γάλλους και η συζήτηση μαζί τους είναι πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ο Ερίκ είναι μηχανικός, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, μαραγκός, ένας άνθρωπος πολυτεχνίτης καθώς έχει κάνει ΟΛΑ αυτά τα επαγγέλματα στην ζωή του! Καπετάνιος είναι η Annie, με βαθιά γνώση γύρω απ τα σκάφη, την πλοήγηση, την κατασκευή και την λειτουργία τους. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους από την Γαλλία το 2011, και για την Αννί είναι η δεύτερη φορά που κάνει τον Γύρο του Κόσμου. Το πρώτο ταξίδι της ξεκίνησε το 1984, στα 23 της χρόνια, μαζί με τον τότε σύζυγό της. Εκείνος ήταν ξυλουργός, μαζί κατασκεύασαν το ξύλινο σκάφος τους 29 πόδια και μαζί με την κόρη τους 3 ετών, ξεκίνησαν για κάνουν το Tour de Monde.. Εκείνα τα χρόνια τα βιβλία του ταξιδευτή Bernard Moitessier ήταν εξαιρετικά δημοφιλή και είχαν κάνει το Γαλλικό έθνος να ονειρεύεται εξωτικά ταξίδια και θαλασσινές περιπέτειες στα πέρατα της Γης. Έτσι πολλά νέα ζευγάρια Γάλλων έφευγαν για να κάνουν το ταξίδι αυτό. Ρωτάω την Αννί για την κόρη της. Με γοητεύει να ακούω για παιδιά που μεγάλωσαν σε ιστιοπλοϊκά, ίσως κάπου μέσα μου θα ήθελα να είχα μεγαλώσει και εγώ έτσι, μέσα σε μια βάρκα στην θάλασσα. Η μικρή Συλβί έζησε πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και το σχολείο της το έκανε…εν πλώ. Στην Γαλλία υπάρχει «Σχολείο δι’ Αλληλογραφίας», για παιδιά που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν κανονικό σχολείο. Έτσι, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, σε όποιο μέρος του κόσμου και άν βρίσκονταν, παρελάμβαναν τα ετήσια βιβλία για την μαθήτρια και εκείνα για τον γονέα-δάσκαλο. Κάθε ημέρα από τις 7 πμ έως 12 το μεσημέρι ήταν η ώρα της μελέτης. Μετά κολύμπι, παιχνίδι και ελευθερία.
Η οικογένεια έφτασε στην Γαλλική αποικία Mayotte, δίπλα στην Μαδαγασκάρη και σταμάτησαν εκεί για να εργαστούν. Εκεί το παιδί πήγε για πρώτη φορά σε κανονικό σχολείο σε ηλικία 9 ετών. Το μαθησιακό της επίπεδό της σε σχέση με τα συνομήλικα παιδιά ήταν πολύ ανεβασμένο και δυσκολευόταν να βρει ενδιαφέρον στο μάθημα…..»
Ακούω την ιστορία και θυμάμαι πώς ξεκίνησε για μένα το όνειρο της ζωής σε ιστιοπλοϊκό, όταν γνώρισα στην Μήλο το καλοκαίρι του 1984 εκείνη την Γαλλίδα ιστιοπλόο που ζούσε 20 χρόνια σε ένα μικρό σκάφος κάνοντας τον Γύρο του κόσμου. Τυχερή η Αννί, ξεκίνησε τόσο νωρίς.
-«Στα 80’s, βέβαια», συνεχίζει η Γαλλίδα,» ήταν εύκολο να δουλέψουμε για κάποιους μήνες και να μαζέψουμε χρήματα για το ταξίδι. Τώρα οι οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει. Από την άλλη η τεχνολογία, το GPS και οι χάρτες μας επιτρέπουν να πάμε σε μέρη που πριν ήταν απροσπέλαστα για μας», λέει.

10.00 Βουταμε για κολύμπι με μάσκα και αναπνευστήρα χωρίς βατραχοπέδιλα, αφού το ρεύμα σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Οταν έχουμε ήδη απομακρυνθεί θυμάμαι την GoPro. Πάλι ξεχάσαμε την υποβρύχια κάμερα, κάθε φορά που δεν την έχουμε μετανιώνουμε, γιατί βλέπουμε κάτι εκπληκτικό. Ακόμα μια απλωτή, το νερό είναι βελούδινο σε αυτό το γαλήνιο και ασφαλές αγγυροβόλιο, με νερά διαυγή, σμαραγδένια και τόσο μα τόσο παρθένο. Περνά από κάτω μας ένα μεγαλόπρεπο σαλάχι λεοπάρδαλη, πιο κάτω ένα απλό σαλάχι.

Στις δυο εβδομάδες που έχουμε περάσει στο Huahine έχουμε μαζέψει υλικό για ολόκληρη ταινία underwater, με ανεμώνες, sea clowns, δαντελωτά clams και βέβαια σαλάχια. Μόλις χθες, κολυμπώντας στα ρηχά, ο Γιώργος εντόπισε σε μια τρύπα της άμμου ένα θαλάσσιο «ζευγάρι» που την συμβίωσή του είχαμε παρακολουθήσει πριν από άπειρα χρόνια σε ένα ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ2. Σε αυτή την φωλιά στην άμμο, συμβιώνουν ένα μικροσκοπικό ψαράκι με εξαιρετική όραση, ο «Ακατάστατος» Γοβιός» και η «τακτική» Γαριδούλα του, μια γαρίδα που επειδή δεν βλέπει πολύ καλά ζει κάτω την προστασία του, φροντίζοντας το σπιτικό τους, καθαρίζοντάς το ασταμάτητα (QUIZ: Μαντέψτε γιατί ο Γιώργος και εγώ δεν ξεχάσαμε ποτέ αυτό ντοκυμαντέρ 🙂  ).

Κοντά στην ακτή και στο κέντρο του καναλιού που χωρίζει το μικρό motu με το Huahine Iti, υπάρχουν αμέτρητα coral heads (βράχοι με κοράλια) τα οποία οι Γάλλοι ονομάζουν αστειευόμενοι patates. Στα κοντινά patates ζουν αμέτρητα ψαράκια. thank 
Βγάζουμε τους αναπνευστήρες κάνουμε ένα γρήγορο κολύμπι πίσω και βγαίνουμε από το νερό. Βράζουμε τα Fe‘í, τις κόκκινες μπανάνες που αγοράσαμε χθές με την Αννί όταν πήγαμε με autostop στο Faré για προμήθειες – ήταν μια διαφορετική εμπειρία.

Ετοιμάζουμε και μια ομελέττα και είμαστε ΟΚ
14.00 Πριν από μια εβδομάδα κολυμπώντας κοντά στην ακτή γνωρίσαμε δυο παιδιά, τον Tehiarii 9 ετών και τον Aruatei 6 ετών που ζούν στο μικρό αυτό motu (νησάκι) με τους γονείς τους. Παίξαμε όλοι μαζί, κάναμε βουτιές και τους δείξαμε την τεχνική της ελεύθερης κολύμβησης. Από εκείνη την ημέρα τους συναντάμε σχεδόν καθημερινά, έρχονται με το καγιάκ τους ως το Φιλίζι, ή πάμε εμείς κοντά στο σπίτι τους και κάνουμε αγώνες, μακροβούτια και άλλα παιδικά παιχνίδια της ηλικίας μας. Κάθε πρωί στις 6.30 πμ, ο πατέρας περνά με την βάρκα τα δυο αγόρια απέναντι από όπου παίρνουν το λεωφορείο και πηγαίνουν στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού. Απο το σχολείο επιστρέφουν στην 1μμ και από εκείνη την ώρα και μετά είναι συνέχεια μέσα στην θάλασσα, κολυμπούν και παίζουν. Οπως και τώρα, δηλαδή.
-«Λέω να τους κάνω ένα αστείο», λέει ο Γιώργος με σκανταλιάρικο ύφος. «Θα τους στείλω το drone!!”
-“Ναι, θα τους αρέσει πολύ!! Μήπως να τους πάμε για δώρο αποχαιρετισμού το φουσκωτό στρώμα?”
-“Ωραία ιδέα! Δεν έχουμε ξαναδεί παιδιά στην Πολυνησία που να αγαπούν την θάλασσα τόσο πολύ. Στο Huahine άλλωστε δεν υπάρχουν τέτοια παιχνίδια”, λέει εκείνος τρυφερά.
Τα παιδιά δεν έχουν τηλεόραση στο σπίτι τους, όμως το drone το γνώριζαν. Χθές βγήκαμε στο νησάκι να το πετάξουμε μαζί τους, μα κάτι επαθε το drone αποσυντονίστηκε, και δεν το είδαν να πετά. Σε 10 λεπτά το μικρό dji spark είναι από πάνω τους και εμείς παρακολουθούμε τις αντιδράσεις τους μέσα από την κάμερα. Μόλις καταλαβαίνουν τα παιδιά από πού έρχεται ο βόμβος που ακούνε, χαιρετούν και χοροπηδούν ενθουσιασμένα. Ο Γιώργος παίρνει μερικά ωραία πλάνα, τα παιδιά, το motu, το Filizi το σκάφος των φίλων… Πόση ομορφιά.
Με την τρόμπα του ποδιού, φουσκώνουμε το φουσκωτό στρώμα που βρήκαμε ένα μαγικό καλοκαίρι να επιπλέει στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα από Ρόδο και Χάλκη! Το δένουμε με ένα σχοινάκι, βουτάμε και πάμε κολυμπώντας να τους το δώσουμε. Ο Tehiari’i μας βλέπει και έρχεται με το καγιάκ να μας συναντήσει. Μόλις φτάνει κοντά ρωτάει με την παράξενη γαλλική προφορά των Πολυνήσιων
-«Πού πηγαίνετε? Θα έρθετε σπίτι μου λέει και κοιτάζει το στρώμα
-«Μπορώ να το δεσω στο καγιάκ μου για να μην το κρατάτε…», ξαναλέει
-«Eίναι δικό σας, δώρο για εσένα και τον αδερφό σου», του λέμε εμείς
Ο μικρός γυρνά και μιλά στους γονείς του που κάθονται στην σκιά των δέντρων, έξω από το σπίτι. Μετά παρατάει το καγιάκ και ανεβαίνει στο καινούγιο παιχνίδι μαζί με τον αδερφό του. thank 
Η μαμά τους η Elianne έρχεται στην ακροθαλασσιά και βγαίνουμε από το νερό για να της μιλήσουμε. Η Ελιάν είναι από την Ταϊτή και ήρθε στο Huahine με άνδρα της. Το σπίτι τους είναι μικρό, μια απλή ξύλινη κατασκευή, όμως το μέρος είναι πολύ όμορφο, έχουν ρεύμα από ηλιακά και τρεχούμενο, πόσιμο νερό που έρχεται από απέναντι στην στεριά! Κάνουμε βόλτα στο κτήμα και μου δείχνει τα δέντρα noni, που ο χυμός των καρπών του είναι πολύτιμος για καλλυντικά. Ζητώ πληροφορίες για το πως γίνεται το copra – copra ονομάζεται η αποξηραμένη σάρκα της καρύδας. Ο Henry στο Taiohae της Nuku Hiva μας έλεγε οτι μόλις άρχισε η κρατική επιδότηση του copra, ξαναζωντάνεψαν τα φτωχά μικρά νησιά, καθώς οι κάτοικοι που είχαν φύγει έξω για να δουλέψουν, άρχισαν να επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Η Ελιάν εξηγεί οτι πάνω στον πάγκο αυτή την στιγμή είναι περίπου 50 καρύδες, ποσότητα που αντιστοιχεί σε έναν σάκο 24 κιλών.
-«Χρειάζεται πολλή και σκληρή δουλειά για να τις μαζέψουμε και να τις καθαρίσουμε. Μετά θέλουν περίπου 4-7 ημέρες για να ξεραθούν, ανάλογα με τον ήλιο και την υγρασία.¨, εξηγεί η νέα γυναίκα.
Την δουλειά αυτή την κάνουν μια φορά τον μήνα, αφού τόσο επιτρέπουν τα δένδρα τους. Απορώ με αυτό, γιατί βλέπω πολλά φοινικόδεντρα γεμάτα καρπούς και της το λέω.
-«Εκείνα έχουν πολλές καρύδες, μα δυστυχώς βρίσκονται πολύ ψηλά για να τις πιάσουμε», απαντά. Προφανώς, πώς δεν το σκέφτηκα. Και η τιμή του κιλού του copra? Είναι 140cfp, περίπου 1,2 € το κιλό. Δύσκολα τα πράγματα.

17.00 Κολυμπάμε πίσω στο Φιλίζι, σήμερα περιμένουμε την Nadine και τον φίλο της William για φαγητό. Η Nadine είναι Γαλλίδα γυμνάστρια και την γνωρίσαμε πριν λίγες ημέρες, κάνοντας βόλτα με τα αγόρια και έχουμε κάνει παρέα. Μένει στο motu περίπου 1 χρόνο, σε ένα υπέροχο σπίτι που νοίκιασε άδειο και διακόσμησε η ίδια. Ο William είναι Πολυνήσιος, το σπίτι του είναι κοντά στο ίδιο motu. Εχει μια όμορφη παραδοσιακή βάρκα, με την οποία διοργανώνει εκδρομές για τουρίστες γύρω από το νησί.
18.00 Το φαγητό είναι έτοιμο, σπαγκέτι με ντοματίνια (κονσέρβα φυσικά, αφού εδώ δεν υπάρχουν ντομάτες), σκόρδο, παρμεζάνα regiano, αβοκάντο με ελληνικό αγνό παρθένο λάδι Κρήτης και χυμό lime και κρασί Riesling από την Αλσατία.
Οι Nadine και ο William έρχονται, ο William είναι ντυμένος με Χαβανέζικο πουκάμισο και μακρύ παρεό, η Nadine φορά ένα φόρεμα σε χρώμα κοραλί. Και οι δυο φορούν λουλούδια στο αυτί. Μας προσφέρουν μικρά καρπούζια, παπάγια, και αρωματικά φρούτα του πάθους.
Καθόμαστε για φαγητό λίγο πριν δύσει η Αφροδίτη, και η λάμψη της ζωγραφίζει μια μακριά ασημιά γραμμή, από τους λόφους του Ιτι ως το Φιλίζι. Μαζεύουμε το bimini, δεν έχει καθόλου υγρασία απόψε, μόνο απόλυτη άπνοια, καθαρό έναστρο ουρανό και ένα φεγγαράκι χαμόγελο λεπτό που λάμπει όμως δυνατά και φωτίζει τα πάντα γύρω. Ο αστερισμός του Ορίωνα του Κυνηγού, γιου του θεού Ποσειδώνα και της Ευρυάλης λάμπει, αν και ακόμα χαμηλά στον ορίζοντά μας.
-« Πώς ονομάζεται ο Ωρίων στην γλώσσα σας?», ρωτάω τον William
-“PIRI PIRI MA”, απαντά εκείνος και μετά ρωτάμε άλλες λέξεις
MATA: ΜΑΤΙΑ
VAKA: η ΒΑΡΚΑ
E: ΝΑΙ
AITA: ΟΧΙ
MITI: ΘΑΛΑΣΣΑ/ΑΛΑΤΙ
MAHANA: ΗΛΙΟΣ/ΗΜΕΡΑ/ΣΗΜΕΡΑ
TATAUROU: Ο ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Ο William γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Huahine, δουλεύει από παιδί με σκάφη και γνωρίζει τα πάντα για το νησί και την θάλασσά του.

Μας δείχνει στον χάρτη τα πιο όμορφα μέρη για να κολυμπήσουμε και μας μιλά για τους συνήθεις ανέμους στο Huahine την κάθε  εποχή, Απρίλιο – Μάιο μπουνάτσες, Ιούνιο: βορειοδυτικοί, Ιούλιο – Αύγουστο: νοτιάδες, Σεπτέμβριο-Νοέμβριο : Ανατολικοί , Δεκέμβριο – Ιανουάριο Maraamu (δυνατός νοτιοανατολικός ).
Μια μαγική νύχτα σε μια  άκρη του κόσμου
….