Ισπανία, Βαλεαρίδες: Από Mahon, Minorca προς Palma de Mallorca (94,39 nm)

Το μεσημέρι του Σαββάτου, αφήνουμε τό εντυπωσιακό calla (όρμος) Covas της Μινόρκα και αποπλέουμε με προορισμό την Πάλμα της Μαγιόρκα (Palma di Mallorca), πρωτεύουσα των Βαλεαρίδων. Πρέπει να καλύψουμε 100 μίλια περίπου, οπότε με 5 kts  (μέσος όρος ταχύτητας για μεγάλα περάσματα), θα χρειαστούν γύρω στις 20 ώρες. 

Φυσάει ένας ελαφρύς νοτιάς 2 Μποφώρ (5-6 κόμβοι), οπότε έχουμε μηχανή  σε χαμηλές στροφές και πανιά για βοήθεια. Πεινάμε. Πρέπει οπωςδηποτε  (!!) να περιορίσω το φαγητό, δεν γίνεται να συνεχίσω να τρώωπρωινό σαν βασίλισσα, μεσημεριανό σαν πριγκίπισσα και βραδινό σαν γουρούνα, τί είμαι πια έφηβη? Έτσι μαγειρεύω μια περίπου παραδοσιακή καρμπονάρα για το αγόρι μου (μπέικον αντί για guanciale, ωμό αυγό χτυπημένο, παρμεζάνα αντί για πεκορίνο) και μια σαλατούλα για μένα και τρώμε χαλαροί. Κατά τις 14.00, ο άνεμος δυναμώνει λίγο, σβήνουμε τη μηχανή και πάμε γλυκά με 4,7 kts σε σφιχτά όρτσα. Ο Γιώργος κατεβαίνει για σιέστα και εγώ με τον αγαπημένο μου Όττο (….auto pilot) κάνουμε ήρεμη βάρδια. Πλέουμε ολομόναχοι στη θάλασσα των Βαλεαρίδων, ούτε πανί ούτε πουλί τριγύρω. 

Μια και δεν φυσάει πολύ, ούτε  γέρνουμε ιδιαίτερα, φέρνω την κιθάρα μου και το τετράδιό μου να μελετήσω. Πιάνω το “Αγόρι μου” του Λοίζου που μου έμαθε ο φίλος μας ο Δημήτρης και αφού για  μια ακόμα φορά δεν μου βγαίνει να το τραγουδήσω, τολμώ και αλλάζω τον τόνο. Πόσες φορές μου τα έχει πει η Βαλέρια: είναι απλό! Σημειώνω τις αλλαγές στα ακόρντα και ανυπομονώ να ξυπνήσει ο Γιώργος να το ακούσει.  Ενθουσιασμένη σαν  παιδί,  σηκώνομαι να πιώ λίγο νεράκι και τότε βλέπω το καράβι. Μα από πού εμφανίστηκε αυτό? Κατεβαίνω στα γρήγορα  για να συμβουλευτώ το σύστημα AIS  στο iPad :Σε 15 λεπτά, θα περάσει πίσω μας στις 110°  σε απόσταση 0,5 του μιλίου. Αυτή η πληροφορία που φαίνεται τόσο απλή είναι πολύ δύσκολο να την καταλάβω με γυμνό μάτι. Οι αποστάσεις, η γωνία με το πλοίο, είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστούν, πόσο μάλλον τη νύχτα. Υπέροχη  τεχνολογία! Από τον ενθουσιασμό μου, λίγο το τραγούδι, λίγο η τεχνολογία, τσακίζω μισό πακέτο από κάτι πεντανόστιμα μπισκότα σοκολάτας …

 

Αρχικά, το πλάνο μας ήταν να πάμε  στην Cabrera, μικρό νησάκι νότια της Μαγιόρκα και αυστηρά προστατευόμενο καταφύγιο θαλάσσιας ζωής – RESERVA NATURALE-, ο  φίλος μας ο Ολιβιέ όμως επέμενε πως πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτούμε την Πάλμα, που εκτός από  παγκόσμιο  επίκεντρο του yachting  είναι  μια πανέμορφη πόλη. Οπότε πάλι περπάτημα και τριγύρισμα, πάλι αναβολή στην ξεκούραση, αλλά και εμάς τα θέλει ο ….. μας, σκέφτομαι χαμογελώντας.

 

Ο Γιώργος ανεβαίνει για βάρδια και είναι η σειρά μου να ξαπλώσω – η οικονομία δυνάμεων είναι απαραίτητη στα περάσματα. Το σκάφος γέρνει δεξιά, προσπαθώ να βολέψω τα μαξιλάρια, να βρω μια αναπαυτική θέση. Το κούνημα με νανουρίζει. Mεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ονειρεύομαι τη γιαγιά μου Μαργαρίτα που χάσαμε πριν 13 χρόνια και  ξαφνικά η απουσία της μοιάζει αβάσταχτη. Πότε άραγε σταματά ο πόνος της απώλειας, σε 20, σε 30 χρόνια? Μήπως ποτέ ? Ένας – ένας έρχονται στο μυαλό μου όλοι οι αγαπημένοι που έχω χάσει..  Ανοίγω τα μάτια ανήσυχη: γιατί ήρθαν όλοι να με βρουν? Μήπως είναι  κάποιο σημάδι, μήπως πρόκειται να τους συναντήσω ? Η μήπως ο φόβος του άγνωστου, το δέος από την σκέψη του ωκεανού παίζουν παιχνίδια με το μυαλό μου? Για να διασκεδάσω την ανησυχία μου, θυμήθηκα το άρθρο  σε γνωστό ξένο περιοδικό  του Yachting που μου είχε διαβάσει ο Γιώργος: Σε έρευνα που έγινε για την επικινδυνότητα των σπορ, το πέρασμα του ωκεανού με ιστιοπλοϊκό βγήκε  λιγότερο επικίνδυνο από το  golf!  Άλλωστε, σκέφτομαι, θυμήσου πόσοι κάνουν το πέρασμα κάθε χρόνο, πολλοί μαζί με τα παιδιά τους. Αυτό που με φοβίζει είναι μην πέσουμε σε καμιά τρομερή καταιγίδα με μεγάλη διάρκεια ή σε drifting κοντέινερ, όπως ο καντέμης ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στην  ταινία του. Μόνο αυτό. Όλα καλά θα πάνε όμως….Τελικά αποκλείεται να κοιμηθώ. Βγαίνω έξω..

 

19.00  Διαπλέουμε την ανατολική πλευρά της Μαγιόρκα. Ο άνεμος έχει δυναμώσει και γυρνάει ακόμη πιο όρτσα και έτσι αναγκαστικά τον ακολουθούμε με πλάνο να κρατήσουμε την πορεία προς την ακτή και αργότερα να κάνουμε τακ. Πάνω από το νησί έχουν μαζευτεί  σύννεφα και ο ήλιος που ετοιμάζεται να δύσει  τα χρωματίζει εντυπωσιακά. Πώς να αποτυπώσεις τόση ομορφιά σε μια φωτογραφία? Κάνουμε τακ και γίνεται το θαύμα, ο άνεμος γυρνάει λίγο και η πορεία μας βγάζει να περάσουμε  το φάρο του Cap de Ses Salines,  στο νότιο ακρωτήρι του νησιού!

Κλείνουμε το τηλέφωνο  και αρχίζω να νυστάζω, δεν έχω άλλωστε καμιά σοβαρή ιστιοπλοϊκή δουλειά να με κρατήσει ξύπνια.  Σηκώνομαι, βάζω στα ακουστικά το καινούργιο αγαπημένο cd των Empty Frame  και αρχίζω  γυμναστική, το νέο μου αποτελεσματικό όπλο κατά της νύστας! Με τις πάνβαριες ανοξείδωτες μανέλες κάνω ασκήσεις για ώμους και δικέφαλους και ότι άλλο μου κατέβει: ωραία! Ευτυχώς δεν με βλέπει κανείς μέσα στο πέλαγο, να με πάρει για τρελή που κάνει ασκήσεις μέσα στη νύχτα! . Η αδρεναλίνη ανεβαίνει και αυτό είναι το ζητούμενο, ξυπνάω για τα καλά! Οι νυχτερινές βάρδιες μας είναι δίωρες

Εγώ  επιμένω και τον σπρώχνω να πάει να ξεκουραστεί. Αυτή είναι άλλωστε, η αγαπημένη μου βάρδια;  οι ώρες πριν από το ξημέρωμα. Έχουμε περάσει πια το ακρωτήριο Cap de Ses Salines και αλλάζουμε τις μοίρες πηγαίνοντας δυτικά. Μένουν 28 μίλια ακόμη μέχρι τις Illetes, μικρές νησίδες- αγκυροβόλιο 2 μίλια δυτικά από την Palma, όπου λέμε να κάνουμε μια σύντομη στάση για βουτιά και ξεκούραση πριν μπούμε στη μαρίνα.  Στο AIS βλέπω ένα πλοίο κοντά μας, που θέλει κάποια προσοχή. Κάποια άλλα φωτάκια αριστερά μας, ίσα που τα πιάνει το ραντάρ, ίσως  είναι ψαροκάικα. Λίγη ώρα αργότερα και ενώ το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα, περνάει αριστερά στο μισό μίλι ένα ιστιοπλοϊκό. Πιο πολύ σαν μαγική εικόνα μέσα στο σκοτάδι,  δύο μικρά φωτάκια: ένα κόκκινο (άρα βλέπω την αριστερή του πλευρά και αυτός τη δική μου)   και το λευκό engine light στο μέσον του καταρτιού. Μετά από λίγο χάνεται.

– “Γεια σου ταξιδιώτη”, μονολογώ.  Ο Sivert Hoyem μου τραγουδά στα ακουστικά ενώ γλυκοχαράζει. Αυτά είναι!  Θα ήθελα ένα διπλό ελληνικό καφέ σκέτο  και ντ’  αυτού τρώω μια καραμέλα, φοβάμαι την καφεΐνη στις βάρδιες.. Πλέουμε πλέον  στον κόλπο της Palma di Mallorca και τα δυνατά φώτα της  βάφουν τον ουρανό κίτρινο – ένα θέαμα μεγαλούπολης που έχω  καιρό να  δω. Τέσσερα αεροπλάνα που μάλλον περιμένουν να προσγειωθούν, στολίζουν σαν εξωτικός αστερισμός την πόλη και με παραπλανούν προς στιγμή. Αργά, ξεκινά  η  μεγαλειώδης αλληλουχία χρωμάτων της αυγής και ακόμα μια φορά νιώθω τυχερή που μπορώ να την παρακολουθήσω μέσα από τον ανοιχτό ορίζοντα της θάλασσας,  πού αλλού βρίσκει κανείς τέτοιο εύρος? 

Σκάφη, σκαφάκια, το ένα δίπλα  στο άλλο, θαλάσσια ποδήλατα, κανό, wind surf. κολυμβητές, παιδάκια που στριγγλίζουν παίζοντας, ένας χαμός. Κολυμπάμε για μια ώρα και φεύγουμε  για το λιμάνι.

14.00  Είμαστε δεμένοι και ταχτοποιημένοι στη μαρίνα. Ο Γιώργος συνδέει το λάστιχο για να ξεπλύνει το σκάφος και εγώ φεύγω με το ποδήλατο να βρω   laundry για να πλύνουμε τα ρούχα μας. Ο άνθρωπος της μαρίνας μου έδειξε “Εκεί!” αλλά πώς πάμε εκεί? Βγαίνω από την πλωτή προβλήτα που έχουμε δέσει και  βγαίνω από την πολυτελή ανοξείδωτη πόρτα ασφαλείας. 



Μεγάλα και καλογυαλισμένα γράμματα R C N P στο κτίριο αριστερά και καμιά δεκαριά σημαίες  με τα αρχικά, στολίζουν την είσοδο του Real Club Nautico de Mallorca. Μεγαλείο! Δεξιά είναι το boat yard (καρνάγιο) με γερανό  και  travel lift που χρησιμοποιούνται για να  βγάζουν τα σκάφη από το νερό. Αναρωτιέμαι αν είναι ειδικών προδιαγραφών για  super yachts,  αφού πάνω σε ειδική σχάρα ένα πανέμορφο τεράστιο σκαρί.  Στρίβω αριστερά σε ένα δρομάκι και βρίσκομαι σε έναν ποδηλατόδρομο. Ο ποδηλατόδρομος, ναι μεν δεν οδηγεί στο laundry, πηγαίνει όμως παράλληλα με την θάλασσα, και φαίνεται ατελείωτος. 




Αριστερά το νερό, βαρκούλες,  σκαφάκια, σκαφάρες ενώ δεξιά πεζόδρομος, πανύψηλοι εξωτικοί φοίνικες -εξ ου και το όνομα Palma. Πιο πέρα ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος και ψηλά κτίρια τα περισσότερα ξενοδοχεία.  Από το 2006 που πούλησα την μηχανή μου, όλη η αγάπη μου για τις 2 ρόδες έχει γίνει …ποδήλατο.  Με τα σπαστά ποδηλατάκια, ο Γιώργος και εγώ, κυκλοφορούμε παντού εδώ και χρόνια, από την Αθήνα ακόμη. Θα χαρεί πολύ για τον ποδηλατόδρομο, σκέφτομαι και γυρνάω πίσω να βρω το laundry.

Το βραδάκι βγαίνουμε  με τα ποδήλατα για μια βόλτα στην πόλη και μαγευόμαστε. Η παλιά πόλη βρίσκεται μέσα σ’ ένα μεσαιωνικό κάστρο! Τριγυρνάμε στα μικρά, πλακόστρωτα  δρομάκια με τα ποδήλατα. Όμορφα εστιατόρια, wine  bar, tapas bar  και καφέ είναι γεμάτα με κόσμο. Στον παραλιακό δρόμο έξω από το κάστρο γίνεται κάποιο φεστιβάλ, και υπάρχουν παντού περίπτερα που πουλούν τοπικά προιόντα και tapas. Ο Γιώργος δοκιμάζει τάπας με hamon & με λουκάνικο. Εγώ, μένω νηστική η χορτοφάγος. Παίρνουμε τον παραλιακό ποδηλατόδρομο που απλώνεται για χιλιόμετρα. Βρισκόμαστε στο στοιχείο μας. Τις επόμενες μέρες έχουμε καταλήξει: η Πάλμα της Μαγιόρκα είναι μια πόλη στην οποία θα θέλαμε να ζήσουμε. Η δεύτερη πόλη  που μας έκανε να το νιώσουμε αυτό, μετά τα Χανιά.