17° 30.503’ S 149° 45.853 W – Taramea reef, Vaiare’, Moorea
Society islands, French Polynesia
20 Μαρτίου 2018
17.30 Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ’την σκεπασμένη με ένα στεφάνι νεφών κορυφή Mouaputa. Ακουμπώ το kindle στο τραπέζι και κλείνω τα μάτια. Το δροσερό αεράκι φέρνει από την στεριά μυρωδιά λουλουδιών και βρεγμένης γης. Μια βάρκα περνά και τα απόνερά της λικνίζουν το Φιλίζι. Χαμογελώ. Ζήσαμε κοντά 4,5 μήνες μακριά από την θάλασσα και απ’ το πλωτό μας σπίτι. Μου είχε λείψει πολύ  το αρόδου. Χθες καταφέραμε να φύγουμε από την μαρίνα και  μόλις ρίξαμε άγκυρα στο Taramea, η διάθεσή μας απογειώθηκε. Κάναμε άπειρες δουλειές στο Φιλίζι τις προηγούμενες 2 εβδομάδες, service, πλυσίματα, επισκευές, προμήθειες κι η αλήθεια είναι πως έχουμε ακόμη άλλες τόσες. Οι δουλειές στο σκάφος δεν τελειώνουν ποτέ, ειδικά άν το χρησιμοποιείς σαν ωκεανοπόρο οπότε  όλα πρέπει να λειτουργούν τέλεια.

DCIM/100MEDIA/DJI_0040.JPG

Δυο λευκά θαλασσοπούλια πετούν πάνω απ’ το Φιλίζι, σε τέλεια συγχρονισμένη πτήση. Τα κύματα κουλουριάζονται αφρίζοντας πάνω στον ύφαλο και ο ωκεανός τραγουδά. Ο άνεμος έπεσε γαλήνεψε η μέρα. Μοιάζει απίστευτο οτι η μικρή μαρίνα, όπου έμεινε το Φιλίζι όσο είμασταν στην Ελλάδα απέχει μόλις μισό μίλι . Την λατρεύω την Moorea.
-“Φι φι ου, φι φιου”, ακούγεται το σφύριγμα του Γιώργου, το σινιάλο μας. Έλειψε πάνω από μια ώρα και όταν, νωρίτερα, πήρα τα κυάλια δω πού είναι, με τα βίας κατάφερα να τον εντοπίσω, μακρινή μικρή κουκίδα, πολύ πέρα από τα bungalows του Sofitel. Βγαίνω από το cockpit και τον βλέπω πέρα από την πλώρη, να πλησιάζει με το μπλέ καγιάκ. Με χαιρετά γελαστός σηκώνοντας το κουπί ψηλά με τα δυο χέρια. Η φιγούρα του καθρεφτίζεται τέλεια στην λεία επιφάνεια του νερού. Το καγιάκ όλο και πλησιάζει αφήνοντας πίσω μια μακριά ουρά από ιριδίζοντες κυματισμούς. Φτάνοντας, πιάνεται από το σκαλάκι και μου δίνει το κουπί.
-«Σε έχασα, έλειψες πάνω από μια ώρα», λέω
– «Παρασύρθηκα, ήταν υπέροχα. Έφτασα μέχρι πέρα στο ακρωτήρι, είναι πολύ όμορφα εκεί. Σε κάποιο σημείο με πλησίασε ένα spotted eagle ray, (ένα σαλάχι με …βούλες) και έμεινε να κολυμπά δίπλα μου αρκετή ώρα. Με παρατηρούσε, νομίζω»

-«Καλύτερα να σε παρατηρεί ένα ray παρά ένας black tip” (shark), σχολιάζω γελώντας. Γελά. Πιάνει το σχοινάκι και ξεκινάει να φτιάξει μια καντιλίτσα (bowline knot) για να δέσει το καγιάκ στο σκάφος μα σταματά.
-“Πάρε, πήγαινε μια βόλτα. Μην πας μακριά, να ως εκεί στην ασπρόμαυρη σημαδούρα. Έχει ακόμα καλό φως», λέει και μου δίνει το σχοινάκι.
Κοιτάζω δυτικά. Στην κορυφή του βουνού, ανάμεσα σε ροζ σύννεφα στέκεται η Νέα Σελήνη, το φωτεινό χαμόγελο του ουρανού.
Στα ανατολικά, 10 μίλια μακριά, η καταπράσινη Ταϊτή φωτίζεται ακόμη απ΄τον ήλιο. Στον κοντινό ύφαλο, ένας νέος έχει σταθεί πάνω στον βράχο και ψαρεύει με ένα καλάμι και δείχνει ατρόμητος έτσι που τα πόδια του βυθίζονται μέσα στους λευκούς αφρούς του swell. Η βάρκα του, μια ξύλινη ταλαίπωρη πιρόγα με παμπάλαια εξωλέμβια, είναι δεμένη λίγο πιο κάτω σε μια σημαδούρα. Πιο εκεί, περνά με ταχύτητα μια κόκκινη παραδοσιακή βάρκα, VA’A όπως τις ονομάζουν εδώ, εξαιρετικά μακριά και στενή, με έναν πλωτήρα στην αριστερή πλευρά. Οι δέκα κωπηλάτες κάνουν κουπί με δύναμη και τέλειο ρυθμό. Είναι η ώρα της προπόνησης.
-«Έχεις δίκιο, οι συνθήκες είναι ιδανικές! Πάω»
Δεξί, αριστερό, δεξί, αριστερό, το κουπί μου μπαίνει και βγαίνει ρυθμικά στο νερό, και το καγιάκ μου γλυστρά απαλά προς τα ρηχά του υφάλου. Σύντομα το βάθος μειώνεται απότομα και πλέουμε στα τυρκουάζ νερά, πάνω από τα κοράλια. Η διαύγεια της θάλασσας είναι απόλυτη, συγκλονιστική. Σαν προβολή ταινίας ντοκυμαντέρ, οι εικόνες γύρω απ’ το καγιάκ εναλλάσονται, αμέτρητα είδη από κοράλια, άλλα με εκτυφλωτικό μώβ χρώμα άλλα κίτρινα, πράσινα, όλα υπέροχα, μαγικά.
Γύρω τους κολυμπούν μικρά και μεγαλύτερα εξωτικά ψάρια, butterfly fish, parrotfish, damshels, grunts, humlets, surgeons, μόνα ή σε κοπάδια, όλα με απίθανα σχήματα και χρώματα. Κάποια, μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία μου στέκονται ακίνητα για μερικά δευτερόλεπτα, πριν κρυφτούν τρομαγμένα σε κάποια τρύπα, ενώ άλλα μένουν να τσιμπολογούν αμέρυμνα την άλγη. Το πέρασμα του καγιάκ τρομάζει τα – σφηνωμένα πάνω στα κίτρινα κοράλια – εξωτικά clams και τα σαρκώδη ιριδίζοντα χείλη τους ζαρώνουν μέσα στα δαντελωτά τους όστρακα. Ένα πορτοκαλί damselfish με κοιτά καλά-καλά μέσα από το νερό. Με ξετρελλαίνουν τα γαλάζια του τα ματάκια. Η ομορφιά είναι πέρα από λόγια, τα κοράλια σε αυτό τον ύφαλο είναι ανέλπιστα υγιή. Ολοζώντανα. Σκέφτομαι με φρίκη τα δυο Crown of Thorns που είδαμε νωρίτερα κολυμπώντας, αυτούς τους τρομερούς αστερίες με τα τοξικά αγκάθια που κατασπαράσουν τα κοράλια. Μόνος τους εχθρός ένα κοχύλι, ο Γιγάντιος Τρίτων. Ξαφνικά, καθώς είμαι χαμένη σε σκέψεις, συνειδητοποιώ οτι έχω έρθει επικίνδυνα ρηχά. Βρίσκω γρήγορα πέρασμα και με μεγάλη προσοχή για να μην ακουμπήσω και τραυματίσω τα κοράλια, κάνω την μανούβρα και γυρνώ πιο βαθιά. Παραλίγο!
Έξω, η αμμουδιά με τα ψηλά φοινικόδεντρα έχει ερημώσει, η ώρα πέρασε. Η θάλασσα είναι βελούδινη, με θερμοκρασία περίπου 27°. Κοιτάζω πίσω το Φιλίζι το αγαπημένο που μας έφερε μακριά, στην άλλη άκρη του πλανήτη – από εδώ φαίνεται μικρό σαν ένα παιχνίδι.
Κωπηλατώ πίσω προς το σκάφος. Δίπλα μου επιπλέουν 2-3 ξερές καρύδες και πιο πέρα ένα μακρύ κλωνάρι φοινικόδεντρου. Από την στεριά ακούγονται τύμπανα, και υποθέτω πως θα έχουν εκδήλωση με χορούς haka στο όμορφο ξενοδοχείο Sofitel, με τις εξωτικές πολυτελείς καλύβες τις χτισμένες πάνω στο νερό. Ένα τεράστιο χρυσό σύννεφο φωτίζει τον ουρανό και το Φιλίζι επιπλέει πάνω στην χρυσαφιά αντανάκλαση. Χρυσό κι αυτό, ο θησαυρός μας…