Παρασκευή 23 Μαρτίου, Vaiaré reef, Moorea
17°30.49’S 149° 45.84’W

06.00 Σηκώνομαι από το κρεββάτι, σβήνω το anchor light. Μετά ανοίγω τα πορτάκια, σύρω το hatch και βγαίνω έξω. Έχει άπνοια αυτή την ώρα και τα κύματα του ωκεανού σπάζουν με απαλό ρυθμικό βόμβο πάνω στον ύφαλο, 100 μέτρα μακριά. Το Filizi μοιάζει να αιωρείται ακίνητο πάνω από ένα διαυγές γαλανό κρύσταλλινο σύμπαν. Μαγεία! Είναι τόσο ευλογημένα αυτά τα νησιά, τα «Iles de la Societé”, δηλαδή Tahiti, Moorea, Huahine, Bora – Bora, Raiatea, Tahaa, Mupiti, τόσο ευλογημένοι και οι κάτοικοι τους που ζουν γλυκειά ζωή στο ατέλειωτο καλοκαίρι τους. Tο εύφορό τους χώμα είναι κατάφυτο από αμέτρητα λουλούδια και καρποφόρα δένδρα. Από τα καταπράσινα βουνά τους που συχνά υψώνονται απότομα σαν γιγάντια ξίφη στον ουρανό, κυλούν νερά και καταρράκτες. Ο ύφαλος χτισμένος από αμέτρητα κοράλια απλώνεται σαν δακτυλίδι γύρω από κάθε νησί, δημιουργώντας μια σμαραγδένια ατάραχη λίμνη όπου το κύμα του ωκεανού δεν φτάνει ποτέ.

Μέσα στα πολύχρωμα κοράλια και τα βελούδινα, ρηχά νερά βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο πανέμορφα τροπικά ψάρια, σαλάχια και όστρακα, όλα τα πλάσματα δηλαδή που ήταν η συντροφιά μας τις 4 ημέρες που περάσαμε εδώ.

«Κικιρίκοοοοο, κικιρίκοοοο», λαλούν οι αμέτρητοι κόκορες που κυκλοφορούν ελεύθεροι, έξω στην στεριά. Κοιτάζω γύρω μην μπορώντας να χορτάσω το τοπίο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω οτι είμαστε εδώ. Κατεβαίνω κάτω και ετοιμάζω καφέ.

Τέσσερις μέρες και ήδη το σώμα μου αλλάζει, νιώθω πως αρχίζω να δυναμώνω και πως ο ήλιος και η θάλασσα γιατρεύουν κάθε μέρα και περισσότερο το σώμα και την ψυχή μου από την αφύσικη ζωής της πόλης. Πίνουμε καφέ και βουτάμε στο νερό. Σε λίγο θα αποπλεύσουμε για την Papeete, την πρωτεύουσα της Ταϊτής, ακριβώς απέναντι στα 12 ναυτικά μίλια για να παραλάβουμε την νέα μας καδένα!
-“Κοίτα πόσο βρώμισε πάλι η λευκή γραμμή!”, λέει ο Γιώργος κοιτώντας απορρημένος την ίσαλο γραμμή του σκάφους που έχει γεμίσει καφέ σημάδια. Η βρωμιά προέρχεται από τα φύκια που επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας, φύκια που λειτουργούν καταστροφικά για τα κοράλια και την ζωή σε αυτά. Δυστυχώς στην Moorea τα φύκια έχουν πολλαπλασιαστεί πολύ, λόγω της χρήσης φυτοφαρμάκων στις καλλιέργειες της γης.
-“Πάω να φέρω τα σφουγγάρια για να καθαρίσουμε”, λέω και κολυμπάω προς την πρύμνη. Είναι πραγματικά ανεξήγητο το γεγονός οτι μετά από 4 μήνες στην μαρίνα μέσα στο νερό, τα ύφαλα του σκάφους μας ήταν πιο καθαρό από ότι ήταν πριν, δηλαδή τον Οκτώβριο. Και ακόμη πιο ανεξήγητο οτι σήμερα, μετά από μόνο 4 ημέρες στην άγκυρα, τα ύφαλα έχουν αρχίσει να χορταριάζουν!! Τρίβουμε την λευκή γραμμή απαλά και σε 10’ έχουμε τελειώσει.
-«Το μυστικό για να καθαρίζει εύκολα είναι να την καθαρίζουμε συχνά», λέει ο Γιώργος και βγαίνει από το νερό. «Πάμε τώρα γιατί αργήσαμε και ο άνεμος θα αρχίσει να φυσάει κόντρα»
Κάνουμε ντους, ντυνόμαστε και αρχίζουμε προετοιμασία απόπλου. Τακτοποιώ τα πράγματα μέσα στο Φιλίζι για να μην πέσουν, όταν το σκάφος αρχίσει να κουνάει και κλείνω τα παράθυρα.
-«Γάντια, όργανα και έλα γρήγορα να πάρεις την άγκυρα», φωνάζει απ’ έξω ο καπετάνιος μου. Ανάβω τα navigation instruments, φοράω τα ιστιοπλοϊκά γάντια και πάω στην πλώρη για να σηκώσω την σκουριασμένη μας καδένα για τελευταία φορά – έτσι ΕΛΠΙΖΩ δηλαδή !!

09.00 Ξεκινάμε και πριν προλάβουμε να βγούμε από το άνοιγμα του υφάλου, αποπλέει από το λιμάνι το ταχύτατο καταμαράν που κάνει την γραμμή Vaiare -Papeete. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και στο χειρότερο και στενότερο σημείο του περάσματος, περνά δίπλα μας και μας ταρακουνά με το κύμα του. Καθώς είναι κόκκινο και γράφει VODAFON με τεράστια λευκά γράμματα στο πλάι του, μας φέρνει στο νου το λιμάνι του Πειραιά…
09.30 Όπως τα είπε ο καπετάνιος, έτσι έγιναν. Αργήσαμε, η άπνοια τελείωσε και άρχισε να φυσάει άνεμος ανατολικός – βορειοανατολικός κόντρα μας, ευτυχώς όχι πολύ δυνατός. Πλέουμε με την μηχανή με ταχύτητα 5 kts και για να μην κουνάμε πολύ ανοίγουμε την μισή μαίστρα και κρατάμε γωνία 20° με τον άνεμο.

11.00 Είναι μια καθαρή, ηλιόλουστη ημέρα σήμερα και η Ταϊτή φαίνεται όμορφη και καταπράσινη. Ο Γιώργος μιλάει με το Port Control στο κανάλι 12 VHF , και ζητά άδεια εισόδου στο λιμάνι.
-“ΟΚ Filizi, you may proceed”, απαντά o ελεγκτής του λιμανιού. Μειώνουμε την ταχύτητα στα 5 knots και στρίβουμε αριστερά. Σε δυο λεπτά βρισκόμαστε στην Papeete Marina, την μαρίνα που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσας και καλούμε το κανάλι της μαρίνας VHF 9 μα καθώς δεν απαντά κανείς, συνεχίζουμε. Πλησιάζοντας στην εξωτερική προβλήτα, βλέπουμε δεμένο το s/y Jacaranda και δίπλα τον Chuck και την Linda να μας χαιρετούν. Πλησιάζουμε στο κοντινό finger pontoon C17 που είναι ελεύθερο. Ο Γιώργος στην πρύμνη και εγώ στην πλώρη ετοιμάζουμε τους κάβους. Πλησιάζουμε με την πλώρη, πετάμε τα σχοινιά στους φίλους μας και πλαγιοδένουμε με την βοήθειά τους. Όλα γίνονται παιχνιδάκι όταν έχεις βοήθεια και ο άνεμος είναι ήπιος
Πηδάμε στην πλωτή προβλήτα, δένουμε τα spring, και αγκαλιάζουμε τους φίλους ξανά μετά από πολλούς μήνες. Ο Chuck μας δανείζει την δική του πλαστική κάρτα – κλειδί για την πόρτα εισόδου της μαρίνας και είναι πολύ σωστή η σκέψη του γιατί η παλιά κάρτα που είχαμε είχε απενεργοποιηθεί.
12.00 Μας τηλεφωνεί η Cynthia για την καδένα της άγκυρας, θα μας περιμένει στις 13.30 αφού επιστρέψει από το διάλειμμα φαγητού της. Γαλλικές καταστάσεις.
Βγάζουμε τα σπαστά μας ποδήλατα, τα ξεδιπλώνουμε και τα πάμε στην κεντρική προβλήτα που είναι σταθερή και φαρδιά. Η πλαϊνή πλωτή προβλήτα (finger pontoon) είναι πολύ στενή και κουνιέται με το παραμικρό κύμα και αγχώνομαι μην πέσουν τα ποδήλατα στην θάλασσα.
Φτάνουμε στο γραφείο της μαρίνας, που βρίσκεται έξω από την κεντρική πόρτα, δίπλα στο πάρκο για να ενημερώσουμε για την άφιξή μας. Εκεί μιλάμε με τον manager τον Ken, έναν πολύ ικανό άνθρωπο που γνωρίσαμε τον Σεπτεμβριο 2017 όταν ήρθαμε πρώτη φορά στην Ταϊτή. Του λέμε οτι θα μείνουμε 4 βράδια και εκείνος ετοιμάζει τον λογαριασμό. Πληρώνουμε συνολικά 60 €. Φαίνεται απίστευτο να μένεις στην Ταϊτή με 15€ την βραδιά!!! (Τιμή off season).

12.30 Καθόμαστε σε ένα καφενείο στην κεντρική αγορά, μοιραζόμαστε ένα σάντουιτς και μια coco glacé και ακούμε μια ομάδα μουσικών που τραγουδούν και παίζουν τοπικά τραγούδια. Ο Γιώργος βγάζει μερικά κέρματα από την τσέπη του και τα ρίχνει στο καπέλο που έχουν ακουμπήσει σε ένα σκαμνί. Οι μουσικοί τραγουδούν με κέφι, η μουσική της Πολυνησίας μοιάζει να μην γνωρίζει μελεγχολία
13.00 Πηγαίνοντας προς το chandlery σταματάμε σε ένα βενζινάδικο, όπου ξέρουμε οτι αναλαμβάνουν το γέμισμα φιαλών camping gaz που χρησιμοποιούμε για μαγείρεμα. Στο Φιλίζι έχουμε συνολικά 5 φιάλες και αυτήν την στιγμή οι τέσσερις είναι άδειες. Εδώ στην Tahiti υπάρχει ένα νέο σύστημα, με φιάλες πράσινες πλαστικές μεγαλύτερης χωρητικότητας και ασφαλέστερες. Ο Γιώργος βγάζει από την τσέπη του ένα μέτρο και μετράμε τις διαστάσεις . Κρίμα! Από ότι φαίνεται οι νέες φιάλες δεν χωρούν στο λαζαρέτο του γκαζιού. Ρωτάμε τον νεαρό κινέζο ιδιοκτήτη του σταθμού, πόσες ημέρες χρειάζονται για να γεμίσουν τα camping gaz.
-“Να τα φέλετε Δευτέλα, να τα πάλετε Πέμπτη», απαντά.
Κοιτάζω τον Γιώργο. Αποκλείεται να περιμένουμε στην marina ως την Πέμπτη. Την Κυριακή έρχεται η φίλη μας από το Λονδίνο και θέλουμε να την πάμε στην Moorea, για να κολυμπήσει και να ευχαριστηθεί.
13.30 Πήραμε τον δρόμο που οδηγεί στο λιμάνι, περάσαμε την γέφυρα και φτάσαμε στο chandlery Sin Tung Hing. Η καδένα μας ήταν εκεί, 200 κιλά αστραφτερή, καινούργια αλυσίδα για την άγκυρά μας, μέσα σε ένα βαρέλι με το όνομα του Γιώργου απ΄εξω. Τέλεια.
Εξοφλήσαμε τον λογαριασμό και τώρα επιστέφουμε με τα ποδήλατα στο Filizi μα πρέπει να βιαστούμε, γιατί το φορτηγό θα φτάσει από λεπτό σε λεπτό. Είναι Παρασκευή σήμερα και οι κάτοικοι της Papeete ετοιμάζονται για το Σαββατοκύριακο γιατί μοιάζει να είναι όλοι έξω και να βιάζονται πολύ. Αυτοκίνητα, φορτηγά, μοτοσυκλέτες, κίνηση μεγάλη στον δρόμο του λιμανιού, κι έτσι εμείς για σιγουριά οδηγούμε πάνω στο πεζοδρόμιο. Η Papeete είναι μια πόλη με εντυπωσιακά άσχημα κτίρια στο κέντρο της. Βέβαια γίνονται κάποιες σοβαρές προσπάθειες να ομορφύνει, με την marina και το εκπληκτικό πάρκο δίπλα της, με τα φεστιβαλ Grafiti που στολίζουν άσχημους τοίχους της πόλης. Για τους κατοίκους των μικρών νησιών της Πολυνησίας, η πρωτεύουσα είναι ένα αναγκαίο κακό, μια πόλη πανάκριβη και σκληρή. Για εμάς είναι μια πόλη όαση από άποψη προμηθειών, μια όαση μέσα στην απέραντη έρημο χωρίς τρόφιμα, ανταλλακτικά και υπηρεσίες των υπόλοιπων νησιών του Ειρηνικού Ωκεανού.
Βγάζω την κάρτα – κλειδί, ανοίγω την πόρτα εισόδου και πριν κατέβουμε την κεντρική πλωτή προβλήτα, βλέπουμε το φορτηγό να μπαίνει στο ειδικό parking. Ο Γιώργος συνεχίζει στο Φιλίζι και εγώ πηγαίνω να συναντήσω τον μεταφορέα. Πλησιάζοντας το φορτηγό βλέπω να κατεβαίνει η υπάλληλος του chandlery η Cynthia, μια γιγάντια πολυνήσια και ο οδηγός ένας δυνατός ξανθός νέος άνδρας. Μαζί, η Cynthia και ο ξανθός κατεβάζουν το ασήκωτο βαρέλι και το ακουμπούν σε ένα καρότσι που ίσα αντέχει το βάρος του. Ο άνδρας σπρώχνει το καρότσι με όλη του την δύναμη, κάθε μέτρο και προσπάθεια, ιδρώτας και αγώνας. Αργά αργά φτάνουμε στο Φιλίζι. Εκεί ο Γιώργος μάχεται να αποσυνδέσει την παλιά καδένα από την άγκυρα μα το κλειδί έχει σφίξει από το LOCKTITE και δεν ανοίγει με τίποτα. Ο ξανθός και η Cynthia ακουμπούν το βαρέλι στην προβλήτα. Νομίζω σήμερα είναι η πιο ζεστή μέρα που έχω ζήσει στην Πολυνησία. Ο Γιώργος κατεβάζει την άγκυρα πάνω στην προβλήτα, αρχίζει να βγάζει την παλιά καδένα από το στρίτσο και να την δίνει στον ξανθό άνδρα. Ο ήλιος καίει ανελέητα. Οταν καδένα και άγκυρα είναι κάτω στην προβλήτα, προσπαθούν και οι δυο μαζί να ανοίξουν το κλειδί, με όλων των ειδών τα εργαλεία. Η δουλειά του κλειδιού αυτού είναι να ασφαλίζει την άγκυρα και την κάνει πολύ καλά και έχουμε μπλέξει. Η ώρα περνά με προσπάθειες άκαρπες και η Cynthia φωνάζει έναν γνωστό της, έναν τεράστιο τύπο που δουλεύει σε διπλανό σκάφος, για να βοηθήσει. Οι μύες του σφίγγονται, οι φλέβες του φουσκώνουν μα το κλειδί μένει κλειστό ώσπου παραιτείται κι αυτός.
‘Μισό λεπτό έρχομαι», λέει ο καπετάνιος μου και πηγαίνει πίσω στο κόκπιτ. Ανοίγει το λαζαρέτο, βγάζει από μέσα ότι υπάρχει, σχοινιά, κάβους, σκούπες, άλλα σχοινιά, μπαίνει μέσα σχεδόν ολόκληρος και βρίσκει αυτό που ψάχνει.
-«Εύρηκα!» , λέει και σηκώνει ψηλά τον τεράστιο κόφτη για τα συρματόσχοινα του rigging.
– «Bon idée! Un pince monseigneur”, λέει η Συνθιά
-«Ώστε από τους Γάλλους πήραμε το όνομα πένσα….», μονολογώ.
Με την βοήθεια του δυνατού αυτού εργαλείου, ο Γιώργος κόβει τον γόρδιο δεσμό, και χωρίζει την παλιά καδένα από την άγκυρα. Η Cynthia και ο ξανθός άνδρας βγάζουν την καινούργια, αστραφτερή καδένα μας και την στοιβάζουν στην προβλήτα και μόλις τελειώνουν τοποθετούν την παλιά στο βαρέλι. Ογδόντα μέτρα και ογδόντα ακόμα, εκατόν εξήντα μέτρα είναι πολλά μα κάποτε επιτέλους τελειώνουν, η Cynthia και ο ξανθός νέος πίνουν ένα παγωμένο αναψυκτικό, πλένουν τα χέρια τους και φεύγουν χαμογελαστοί. Είναι άνετοι και όμορφοι οι νέοι άνθρωποι ακόμα και μετά από τόση σκληρή δουλειά.
14.45 Οι νέοι φεύγουν και αναλαμβάνουμε εμείς! Παίρνω σφουγγάρι, βούρτσα, και δυνατό απορρυπαντικό και μπαίνω μέσα στο στρίτσο (ο χώρος που μπαίνει η καδένα) της άγκυρας, που είναι τρομερά λερωμένο από σκουριά με σκοπό να το κάνω καινούργιο! Το στρίτσο είναι τόσο στενό, τόσο μικρό που γονατίζω και δεν μπορώ να ακουμπήσω κάτω, παρά μόνο μπροστά από τις πατούσες μου και πίσω από την πλάτη μου.
16.00 «Karina, would you like to go to a Thai restaurant for dinner, tonight?”, ακούω. Βγαίνω από το ντουλάπι μου ιδρωμένη και βρώμικη και βλέπω στην προβλήτα την Linda μαζί με τον Chuck, χαμογελαστούς.
-«I’d love to, dear! If I can walk by then, that is”, αστειεύομαι. «Θέλουμε πολύ να σας δούμε σήμερα, τα λέμε στις 7μμ », λέω και ξαναμπαίνω στην τρύπα μου.
17.30 Καρίνα – Σκουριά 1-0 ! Είμαι ευτυχής, πραγματικά πολύ χαρούμενη με το αποτέλεσμα . Ετοιμάζουμε την καδένα και την βάζουμε μέσα στο καθαρό στρίτσο. Καλορίζικη
Σάββατο 24 Μαρτίου, 2018.
07.00 Η Marina Papeete είναι μια από τις ωραιότερες μαρίνες που έχουμε βρεθεί, τόσο ήσυχη και συγχρόνως μέσα στην καρδιά της πόλης! Ο Γιώργος έχει πάει δίπλα στην αγορά για ν’αγοράσει κρουασάν και φρέσκια baguette. Πίνω τον καφέ μου παρατηρώντας μια τεράστια χήνα με παράξενο ράμφος που κάνει βόλτες στην προβλήτα. Ο ήλιος βρίσκεται ακόμη πίσω από το βουνό. Μια γυναίκα στο απέναντι ιστιοπλοικό βγαίνει στην προβλήτα και δίνει στην χήνα ένα μπωλ νερό και φαγητό. Όπως πάω να ακουμπήσω τον καφέ μου στο τραπέζι παρατηρώ μια κίνηση, ένα μωρό σαύρα περπατάει στην θήκη των ποτηριών. Είναι τόσο μικροσκοπικό που το δέρμα του είναι σχεδόν διάφανο. Η γιαγιά μου έλεγε οτι οι σαύρες (σαμιαμίδια τα έλεγε) είναι καλή τύχη για το σπίτι. Ελπίζω και για το σκάφος.
10.00 Σάββατο σήμερα και τα μηχανουργία είναι κλειστά μα είμαστε τυχεροί και βρήκαμε το μοναδικό ανοικτό. Ο Γιώργος δίνει το κλειδί της άγκυρας στον μάστορα και εκείνος το τοποθετεί στην μέγκενη (vice). Μετά από λίγα λεπτά το κλειδί έχει ανοίξει. Τα εργαλεία κάνουν τον μάστορα, σωστά?
Πάμε στο ACE Hardware store Sin Tung Hing και αγοράζουμε, γυαλόχαρτα, πριμερ και ειδικό χρώμα για να βάψουμε τις σκουριασμένες φιάλες camping gaz. Και πρέπει να τις ξεκινήσουμε σήμερα για να είναι έτοιμες την Δευτέρα. Συντηρητές χωρίς σύνορα
17.30 Πηγαίνουμε με τα ποδήλατα προς το όμορφο πάρκο, δίπλα στην μαρίνα. Εκεί είναι μαζεμένος πάρα πολύς κόσμος, οικογένειες, παρέες παιδιά και φαίνεται πως παίζουν κάποιο παιχνίδι.
Προχωράμε λίγο πιο πέρα και όταν φτάνουμε στο Grand Teâtre βλέπουμε να μπαίνουν στα παρασκήνια όμορφα κορίτσια ντυμένα με υπέροχες φορεσιές! Mαθαίνουμε οτι απόψε είναι η ετήσια παράσταση της σχολής χορού της Ταϊτής Vaheana.
Αποφασίζουμε να αγοράσουμε εισητήρια και μπαίνουμε για να παρακολουθήσουμε την παράσταση. Πρώτες εμφανίζονται οι μικρές μαθήτριες που πρέπει να είναι 4 έως 7 ετών, και το κοινό ενθουσιάζεται με τα κουνήματά τους. Μετά χορεύουν πιο μεγάλα κορίτσια και τέλος οι πιο μεγάλες, που θα είναι περίπου 20 χρονών.

Το θέαμα είναι συναρπαστικό, 50 αιθέρια πλάσματα με δέρμα στο χρώμα του μελιού, πλούσια, μακριά μαύρα μαλλιά και πρόσωπα ζωγραφιστά που χαμογελούν με σαγήνη, ντυμένες με εξωτικές φορεσιές σε εκθαμβωτικά χρώματα που αναδεικνύουν όλη την ομορφιά του γυναικείου σώματος, να χορεύουν με απαράμιλλη χάρη, κουνώντας τους γοφούς τους με έναν πυρετώδη ρυθμό και εκπληκτική τεχνική. Σε κάθε νούμερο, οι κοπέλες είναι ντυμένες διαφορετικά και πάντα φαίνονται πανέμορφες. Άλλοτε φορούν τις γνωστές Ταϊτινές φούστες από ίνες του φλοιού του φυτού pūrau, δηλαδή του ιβίσκου, άλλοτε φορούν κοντές φούστες από πράσινα φύλλα, ή μακριά παρεό. Ο Ταϊτινός χορός ονομάζεται TAMURE. Σε τούτο τον πολιτισμό που δεν είχε γραπτό λόγο, οι χοροί σαν κυρίαρχη έκφραση της ζωής των ανθρώπων, διηγήθηκαν και διαφύλαξαν τους μύθους και τις παραδόσεις των νησιών. Στις Μαρκίζες μας είπαν πως κάθε κίνηση έχει συγκεκριμένη ερμηνεία, για παράδειγμα ένας κυματισμός του καρπού σημαίνει «θάλασσα» και ένας άλλος σημαίνει «μακρινό ταξίδι». Αυτό πάντως που έμεινε σαν επίγευση από αυτή την βραδιά, πέρα από την απόλαυση των ματιών μας είναι θαυμασμός για το πώς ο χορός tamure μπορεί να σαγηνεύει χωρίς να γίνεται χυδαίος.
Κυριακή 25 Μαρτίου, 2018
05.30 Η φίλη μας Βάσω έφτασε μετά από 30 ώρες ταξίδι και την υποδεχόμαστε με το Ταϊτινό καλωσόρισμα, δηλαδή της φοράμε στον λαιμό ένα κολιέ από ευωδιαστά λουλούδια.
07.00 Περπατάμε ως απέναντι στην κεντρική αγορά. Κάθε Κυριακή, στους δρόμους γύρω από το κτίριο της Αγοράς μαζεύονται ντόπιοι παραγωγοί για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Ο δρόμος είναι γεμάτος από κόσμο, κάτοικοι της Papeete και τουρίστες, ψωνίζουν τα φρέσκα τρόφιμα της εβδομάδας εδώ που η αφθονία είναι τεράστια. Οι πάγκοι έχουν μεγάλη ποικιλία, άγνωστα και γνωστά φρούτα, εξωτικά λαχανικά που μερικά τα βλέπουμε πρώτη φορά, παράξενα φαγητά, πολύχρωμα ρούχα, παρεό, στολίδια και φυσικά αμέτρητα κοσμήματα με μαύρα μαργαριτάρια από τα νησιά Tuamotus ή από τα νησιά Gambier..
Στην σκιά του κτιρίου μια ομάδα μουσικών παίζουν γιουκαλίλι και τραγουδούν και πιο πέρα κάποιες γυναίκες πλέκουν στεφάνια και κολιέ από ιβίσκους, γαρδένιες και λουλούδια tiaré με μεθυστικό άρωμα. Πίνουμε τον ευεργετικό χυμό από παγωμένες καρύδες (coco glacé), δοκιμάζουμε ψητό uru και παραδοσιακό φαγητό popoi. Προχωράμε μέσα στο σκεπαστό κομμάτι της αγοράς, όπου πωλούνται τα θαλασσινά και αγοράζουμε 4 μεγάλα ψάρια με 1.000cfp (8,5 €)
08.30 Οι τσάντες μας γέμισαν με avocado, ginger, αγγούρια, μικρές μπανάνες και βέβαια καρύδες Η ώρα έχει περάσει, οι παραγωγοί αρχίζουν να μαζεύουν τους πάγκους τους και η αγορά που άνοιξε στις 4.30 το πρωί ετοιμάζεται να κλείσει. Στις 9 πμ ξεκινά η Κυριακάτικη λειτουργία και οι κάτοικοι θα πάνε στην εκκλησία
10.30 Στρώνω ένα πλαστικό κάλυμμα για προστασία στην πλαϊνή προβλήτα, τοποθετώ πάνω τις φιάλες και αρχίζω το βάψιμο. Ο ήλιος και το κούνημα της προβλήτας δεν βοηθούν το βάψιμο και αυτοσχεδιάζουμε ασταμάτητα.
Δευτέρα 26 Μαρτίου
08.00 Η Βάσω πηγαίνει βόλτα στην πόλη και εμείς, εκμεταλλευόμαστε την άπνοια, κατεβάζουμε την καδένα της άγκυρας στην προβλήτα και την βάφουμε με σπρέυ σημάδια για να ξεχωρίζουμε τα μέτρα της, 1 πορτοκαλί για τα 15 m, 1 κίτρινο για τα 30 m, 2 πορτοκαλί για τα 45m και 2 κίτρινα για τα 60m. Αφήνουμε το χρώμα να στεγνώσει, φορτώνουμε τις 4 άδειες φιάλες camping gaz στα ποδήλατα, τις πάμε και τις αφήνουμε στο βενζινάδικο για γέμισμα. Μετά πηγαίνουμε σε ένα μηχανουργείο δίπλα και παραγγέλνουμε να μας φτιάξουν ένα ράουλο από έρταλον, για να αντικαταστήσουμε το χαλασμένο. Θα είναι έτοιμες, γεμάτες την Τετάρτη το απόγευμα και μπορούμε να τις παραλάβουμε την Πέμπτη το πρωί. Συνεχίζουμε στον δρόμο και φτάνουμε λίγο πιο έξω από την πόλη, στην περιοχή του εμπορικού λιμανιού και ο αέρας μυρίζει από το λάδι της καρύδας, καθώς περνάμε έξω από το εργοστάσιο επεξεργασίας του copra. Περνάμε μια γέφυρα και φτάνουμε στο Douane, το Τελωνείο, όπου ζητάμε το έγγραφο που μας επιτρέπει να αγοράσουμε καύσιμα ατελώς, χωρίς φόρους δηλαδή, καθώς είμαστε σε status yacht in transit. Εκεί βρίσκουμε έναν τελωνειακό πολύ εξυπηρετικό και του ζητάμε πληροφορίες για τα νησιά. Και έτσι, κουβέντα στην κουβέντα, μας διηγείται πως έφτασε στην Ταϊτή. Ο παππούς του λάτρευε την θάλασσα και όταν ήταν νέος, γύρω στο 1950 κατασκεύασε μόνος του ένα ξύλινο σκάφος με πανιά (σ.σ. εκείνα τα χρόνια σκάφη παραγωγής δεν υπήρχαν, ούτε σκάφη από fiberglass, οπότε όσοι ήθελαν να ταξιδέψουν έπρεπε να κατασκευάσουν το σκάφος τους από την αρχή, από ξύλο ή από σίδερο) και έφυγε να κάνει τον γύρο του πλανήτη. Τα χρόνια πέρασαν, ο παππούς ολοκλήρωσε εκείνο το ταξίδι και ζούσε πια στην Γαλλία με την οικογένειά του όταν αρρώστησε. Οι γιατροί του σύστησαν να πάει σε κρύο κλίμα και έτσι μετακόμισαν οικογενειακώς στον παγωμένο Καναδά (!). Όταν μετά από κάποια χρόνια έγινε καλά, έφυγαν για να μετοικίσουν στην Νότια Αμερική, μα κάπου στην Costa Rica το αυτοκίνητό τους χάλασε. Εκεί, κάποιος του πρότεινε να αγοράσει το αυτοκίνητο, δίνοντας για αντάλλαγμα ένα παλιό δικάταρτο ξύλινο σκάφος, που όμως χρειαζόταν πολλές επισκευές. Η ανταλλαγή έγινε, ο παππούς επισκεύασε το σκάφος και ξεκίνησε ταξίδι στον Ειρηνικό Ωκεανό μαζί με τον γιο του, την νύφη και τον εγγονό του. Το 1975, όταν ο εγγονός (ο τελωνειακός μας) ήταν ακόμα μικρό παιδί, έφθασαν στο Νησί του Πάσχα (Rapa Nui), μετά στα Tuamotus, την Moorea και την Tahiti, όπου και ζουν από τότε. Αυτά…..
11.00 Το καινούργιο ράουλο είναι έτοιμο και ο καπετάνιος χαρούμενος, γιατί το παλιό θα δημιουργούσε πρόβλημα στην καινούργια καδένα μας. Κάνουμε μια στάση στην αγορά όπου συναντάμε την Βάσω. Εκεί αφήνουμε τον καπετάνιο και εμείς τα κορίτσια πάμε στα μαγαζιά να δούμε τα μαργαριτάρια ª
Τρίτη 27 Μαρτίου
08.00 Αποπλέουμε και πηγαίνουμε πίσω στην Moorea. Μόλις μπαίνουμε στο pass Vaiaré μας υποδέχονται ένα κοπάδι από δελφίνια με άλματα και απίθανα κόλπα. Στρίβουμε δεξιά και φουντάρουμε στον ύφαλο κοντά στο Sofitel.
Έτσι περνούν οι επόμενες ημέρες. Κολυμπάμε απολαμβάνοντας τα υπέροχα θαλάσσια πλάσματα.

Πέμπτη 29 Μαρτίου
MOOREA – TAHITI – MOOREA
05.45 Σηκώνουμε άγκυρα με το ξημέρωμα για να προλάβουμε τον άνεμο και στις 8.30πμ είμαστε δεμένοι στην μαρίνα της Papeete. Βγάζουμε τα ποδήλατα, περνάμε από το γραφείο της μαρίνας για να ενημερώσουμε οτι θα μείνουμε μόνο 2-3 ώρες και κάνουμε πενταλ για το βενζινάδικο όπου παραλαμβάνουμε τις φιάλες camping gaz. Επιστρέφουμε ξεφορτώνουμε τα ποδήλατα από τις φιάλες και γυρνάμε στην αγορά. Εκεί ψωνίζουμε φρούτα, ψωμί, τρώμε από ένα παγωτό και γυρνάμε στην marina για να φύγουμε. Στεκόμαστε στην πλαϊνή στενή πλωτή προβλήτα, η Βάσω πάει να ανέβει στο Φιλίζι, ο Γιώργος πάει να την βοηθήσει με την τσάντα της και τότε
ΠΛΑΦ
Το ποδήλατό του πέφτει στην θάλασσα! Η Βάσω βάζει μια φωνή, ο Γιώργος πέφτει κάτω αμέσως και αρπάζει το ποδήλατο που έχει αρχίσει να βυθίζεται. Το τραβά έξω από το νερό, το σηκώνει και το ακουμπά στην μεγάλη προβλήτα αυτή τη φορά, που είναι πιο σταθερή. Για μεγάλη μας τύχη, στην κάρτα – κλειδί της μαρίνας είχαν μείνει χρήματα, οπότε φέρνουμε την σωλήνα νερού, βάζουμε την κάρτα στο μηχάνημα και αρχίζουμε να ξεπλένουμε το αγαπημένο Dahon. ΠΑΡΑ ΛΙΓΟΟΟΟ.

12.30 Κάπως μουδιασμένοι αποπλέουμε από το λιμάνι. Πλέουμε με ελάχιστο άνεμο και μεγάλο swell κάτω από έναν καυτό ήλιο.
15.00 Φτάνουμε στο Cook’s Bay της Moorea. Περνάμε το pass Avaroa, εκεί που πριν λίγους μήνες συναντήσαμε μια μεγάπτερο φάλαινα με το μικρό της

Ρίχνουμε 60 μέτρα καδένα πολύ κοντά στο ξενοδοχείο Bali Hai, γιατί ο βυθός εδώ είναι 20 m βαθύς. Κολυμπάμε πολλή ώρα για να δροσιστούμε, στο Cook’s δυστυχώς η θάλασσα δεν είναι ποτέ διαυγής, γιατί κατεβαίνουν ποτάμια.
Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018
COOK’s BAY, MOOREA
Μπουνάτσα, άπνοια και η θάλασσα γυαλί να κατοπτρίζει σαν καθρέφτης τα βουνά γύρω, ένα θέαμα που κόβει την ανάσα με την άγρια ομορφιά του. Αναρρωτιέμαι πώς θα ένιωσαν ο captain Cook και το πλήρωμά του όταν μπήκαν σε αυτόν τον βαθύ, μαγευτικό όρμο το έτος 1768.

Κάνουμε πρωινή βουτιά, και μετά ο Γιώργος βγάζει την Βάσω έξω στο Hotel Bali Hai. Δίπλα ακριβώς, πάνω στον παραλιακό δρόμο βρίσκεται το βενζινάδικο από όπου θα πάρουμε καύσιμα για το Φιλίζι.
Ο καπετάνιος επιστρέφει, βγάζουμε από το bildge, κάτω από το πάτωμα, τρία άδεια μπιτόνια (jerry cans) των 20 λίτρων, τα βάζουμε στο βαρκάκι και βγαίνουμε έξω στην μικρή προβλήτα

Πηγαίνουμε απέναντι στο βενζινάδικο, γεμίζουμε 60 λίτρα diesel, μετά
πίσω πάλι στο βαρκάκι, πάνω στο Φιλίζι και άδειασμα στο ντεπόζιτο καυσίμου. Αυτή η διαδρομή έγινε τέσσερις φορές, ώσπου το ντεπόζιτο γέμισε αλλά και τα μπιτόνια ξαναμπήκαν γεμάτα πια ξανά κάτω από το πάτωμα. Ο καπετάνιος είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα, κουβάλησε – όπως και εγώ δηλαδή – 240 λίτρα καυσίμου, αλλά έχει ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Εξωτικές καταστάσεις…
Ανεβάζουμε το βαρκάκι και την εξωλέμβια, σηκώνουμε άγκυρα και αποπλέουμε από το Cool’s bay. Μετά από μια ωρα φτάνουμε στον όρμο Opunohu και ρίχνουμε την άγκυρά μας στα τυρκουάζ διάφανα νερά.
thank 
Στον ορίζοντα απέναντι δεσπόζει η εμβληματική κορυφή Muaroa, που σημαίνει «δόντι του καρχαρία», και βρίσκεται πάνω στα νομίσματα της Πολυνησίας. Βουτιά και κολύμπι στις ανεμώνες των κοραλιών
20.00 Απόψε είναι πανσέληνος και το φεγγάρι φωτίζει την θάλασσα τόσο απόλυτα, που βλέπουμε την άμμο κάτω στον βυθό.
Αύριο αποπλέουμε για να εξερευνήσουμε το νησί το άγνωστο μικρό Huahine, 80 ναυτικά μίλια μακριά.