17°53 N 62°51W Gustavia, Saint Barth
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου, 2017

05.00 Δεν κράτησε πολύ η καλοκαιρία , ο αέρας δυνάμωσε, το κύμα μεγάλωσε και το δυνατό κούνημα με ξύπνησε πριν ξημερώσει. Πάλι καλά όμως. Η, σπάνια για την εποχή μπουνάτσα των τελευταίων ημερών βοήθησε πολύ να κάνουμε τις δουλειές μας στο Saint Martin.

Το όμορφο, μικρό νησί διάσημο για τον ιστιοπλοικό αγώνα Sint Maarten Heineken Regatta, είναι χωρισμένο στα δύο: το Γαλλικό (Saint Martin) στα δυτικά -βορειοδυτικά και το Ολλανδικό (Sint Maarten) στα ανατολικά- νοτιοανατολικά.

Κάναμε τις περισσότερες προμήθειες από την ολλανδική μεριά του νησιού, 2,5 μίλια μακριά από το γαλλικό Marigot όπου αγκυροβολούμε, διασχίζοντας την λιμνοθάλασσα με το μικρό, μόλις 2,4 μ. (8 ft) zodiac βαρκάκι μας συχνά φορτωμένο στα όρια. Ήμασταν τυχεροί λοιπόν, όταν φυσάει δυνατά, όπως τα περασμένα Χριστούγεννα, τα κύματα μας έκαναν μούσκεμα σε κάθε διαδρομή.

Μετά από τρείς μήνες προετοιμασίας, είμαστε σχεδόν έτοιμοι, αν μπορεί να το πει αυτό κάποιος για ένα σκάφος. Λέω σχεδόν γιατί έχουμε κανονίσει να βγάλουμε έξω το Φιλίζι στο καρνάγιο του Shelter Bay, κοντά στην διώρυγα του Παναμά από την μεριά του Ατλαντικού. Εκεί θα καθαρίσουμε τα ύφαλα, θα τα βάψουμε με φρέσκια μουράβια και για ασφάλεια θα αλλάξουμε τις παλιές βάνες. Τις καινούργιες βάνες τις αγοράσαμε την περασμένη εβδομάδα στο Saint Martin γιατί ο κύριος Chavez, ο υπεύθυνος στο Shelter Bay του Παναμά, προειδοποίησε πως ίσως δεν βρούμε κατάλληλες στον Παναμά.
Είναι φανερό, από όσα μας έχουν πει και όσα έχουμε διαβάσει πως, φεύγοντας από τα Γαλλικά νησιά της Καραιβικής, θα βρεθούμε σε έναν άλλο κόσμο όπου θα είναι δύσκολο να βρούμε ανταλλακτικά, και έτσι ο καπετάν Γιώργος φρόντισε να αγοράσει τα απαραίτητα. Αυτό βέβαια είναι ένα παιχνίδι μυαλού όπως λέει, a mind game, μια εξίσωση με μεταβλητές το τί μπορείς να κουβαλήσεις και τί μπορεί να χρειαστεί.

Κατά τα άλλα έχουμε αγοράσει τρόφιμα για μήνες, μακαρόνια, κονσέρβες, τσιπς κλπ, φάρμακα “δια παν ενδεχόμενον» και άλλα πολλά που χρειάζονται σ’ένα πλωτό σπίτι. Για σιγουριά και περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια αλλάξαμε τις μπαταρίες του Φιλίζι και προσθέσαμε μια ακόμη. Αγοράσαμε μπιτόνια για καύσιμα τα γεμίσαμε και τα αποθηκεύσαμε, μπιτόνια για νερό, εξτρα φιάλες γκαζιού, καινούργιες φωτοβολίδες, σωσίβια, αναγομώσαμε τους πυροσβεστήρες, και τέλος πήραμε ένα δεύτερο VHF για το cockpit. Είμαστε φορτωμένοι όσο δεν πάει άλλο!

Πολύ σημαντικές για μας ήταν οι συμβουλές, η φιλία και η βοήθεια του Rene και της Cheryl από το s/y Gypsy Blues, με τον τρόπο που ιστιοπλόοι βοηθούν τους ιστιοπλόους. Η πολύτιμη αλληλεγγύη των ανθρώπων της θάλασσας, δημιουργεί φιλίες που κρατούν για πάντα.

Προχτές, εκεί που ο Γιώργος μελετούσε το δελτίο καιρού γυρνάει και  λέει:
-«Την ερχόμενη εβδομάδα ο καιρός θα είναι τέλειος για να ταξιδέψουμε προς Κολομβία.»
Το στομάχι μου σαν να γέμισε πεταλούδες. Ο κύβος ερρίφθει λοιπόν, φεύγουμε! Νιώθω για λίγο ξαφνιασμένη, κάπως μουδιασμένη και η καρδιά μου χτυπά δυνατά. Είναι λοιπόν αλήθεια, το όνειρο τόσων ετών ξαναμπαίνει σε τροχιά, το Φιλίζι και εμείς ξαναγινόμαστε ιστιοπλόοι, ταξιδευτές στην απέραντη θάλασσα? Ένα σφίξιμο αγωνίας σχεδόν σαν πόνος διατρέχει το στομάχι μου. Μαλακώσαμε, καλομάθαμε. Τέσσερις μήνες στην Ελλάδα σε σπίτι κανονικό και απ’τον Νοέμβριο στην Μαρτινίκ, με πυρετώδεις προετοιμασίες μα πάντα σε λιμάνια με φίλους και παρέες. Μαλακώσαμε.
-«Μου φαίνεται σαν ψέμματα οτι το Φιλίζι μας θα φτάσει στην Κολομβία και τον Παναμά…» ψελίζω και καθώς οι λέξεις βγαίνουν απ’τα χείλη μου  η εικόνα καθαρίζει μέσα στο μυαλό μου. Με πλημμυρίζει χαρά,  και νιώθω φοβερή συγκίνηση μαζί  μικρά τσιμπηματάκια  φόβου Κάθομαι δίπλα του και ξαναβλέπουμε τον καιρό στο iPad.
-“Κοίτα! Θα χρειαστούν πέντε με έξι ημέρες για να φτάσουμε στην Santa Marta.  Όπως βλέπεις, πλησιάζοντας στην  στην Κολομβία, ο άνεμος  δυναμώνει και τα κύματα επίσης. Οπότε θα κάνουμε μια στάση, θα μελετήσουμε τον καιρό και μετά θα συνεχίσουμε προς Καρταχένα.»

Η απόσταση από το Saint Barth στην Santa Marta  είναι 780ΝΜ. Άν η πρόγνωση είναι σωστή και ο άνεμος πνέει με 15-20 kts, λογαριάζοντας μέση ταχύτητα 6 κόμβους, θα διανύουμε 144 ΝΜ την ημέρα, και θα πρέπει να φτάσουμε  μετά από 5,5 εικοσιτετράωρα (130 ώρες), το απόγευμα της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου.

Τώρα πίνω ελληνικό καφέ και περιμένω να δω τον ήλιο να ανατείλει πάνω από το Fort Oscar. Έχω μια βαθιά πίκρα για τα άσχημα νέα που διαβάζω για την πατρίδα μας.  Και  μελαγχολία  που αποχαιρετούμε το  νησί, τους  φίλους που βρήκαμε εδώ αλλά και  στα άλλα νησιά της Καραιβικής.

Θα μας λείψουν, είναι βέβαιο, μα η ζωή μας έχει ήδη ανοίξει  πανιά, έτοιμη να ξαναταξιδέψει  με τον άνεμο στην απέραντη θάλασσα. Σε λίγες μέρες, ολομόναχοι, θα θαυμάζουμε την ανατολή με έναν ορίζοντα 360 μοιρών, παρέα με τα χελιδονόψαρα να πετούν πάνω από τα κύματα.

Μετά, όταν πια φτάσουμε στα νησιά San Blas του Παναμά, θα γνωρίσουμε τους ινδιάνους Kunas  και ίσως δούμε να κολυμπούν γύρω από το Φιλίζι κροκόδειλοι και καρχαρίες. Και  πιο κάτω όταν πάμε στα νησιά Γκαλάπαγκος, θα βρεθούμε στο πιο παρθένο και απομακρυσμένο  οικοσύστημα του πλανήτη μας.  Χαρούμενη με αυτές τις σκέψεις ξανανοίγω τα βιβλία που μας έφερε ο Dan: το Galapagos-preserving Darwin’s Legacy και το The Beak of the Finch και το δικό μας The Panama Cruising guide και βυθίζομαι στις σελίδες τους.
Αύριο, Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017 αποπλέουμε για την Κολομβία.