Πέμπτη 3/11/2016
05.30 Ανοίγω τα μάτια και μόλις συνείδητοποιώ πως βρίσκομαι στο Φιλίζι χαμογελάω πλατιά: επιτέλους γυρίσαμε στο σπίτι μας! Ο Γιώργος έχει ήδη σηκωθεί και ετοιμάζει καφέ
-¨Καλημέρα!»

Παίρνουμε τα φλυτζάνια μας και βγαίνουμε έξω στο κόκπιτ. Ο ουρανός αρχίζει να χαράζει, αχνογάλαζες ακτίδες φωτίζουν το δάσος από κατάρτια εδώ, στην μαρίνα του Marin. Και πίσω από τα κατάρτια διαγράφονται οι απαλές καμπύλες των κατάφυτων λόφων γύρω από το λιμάνι – ζούγκλα κανονική. Ακούγονται βήματα πάνω στην πλωτή προβλήτα, μια γυναίκα περνά με πετσέτα στον ώμο και ένα νεσεσέρ στο χέρι. Η κοινωνία μας ξυπνά νωρίς και πάει στα ντους της μαρίνας .
-«Bonjour !» μας χαιρετά
-“Bonjour”
Όσο πίνουμε καφέ  οργανώνουμε τις δουλειές της ημέρας. Σήμερα είναι μεγάλη μέρα, το Φιλίζι θα πάει στο καρνάγιο όπου τα παιδιά του Caraibe Marine θα βγάλουν το κατάρτι για να επισκευάσουν την ζημιά στο in-mast furling, τον μηχανισμό που τυλίγει την μαίστρα μέσα στο κατάρτι.
Αυτή η ζημιά ήταν για μας μια μεγάλη περιπέτεια που άρχισε  τον Οκτώβριο του 2015, όταν ρίξαμε το Φιλίζι στο νερό, μετά από την παραμονή του στο καρνάγιο της Grenada Marine στην Γρενάδα, και πήγαμε να τοποθετήσουμε την μαίστρα. Αμέσως καταλάβαμε πως κάτι έχει σπάσει στον μηχανισμό.
Προσπαθήσαμε κάνουμε την επισκευή σε επτά διαφορετικά νησιά – πέντε διαφορετικές χώρες, στην Grenada Marine, μετά στο καρνάγιο του Carriacou, στο Union island, στο Rodney Bay της St Lucia, στο St Martin στην Γαλλική και στην Ολλανδική πλευρά και τέλος εδώ στην Μαρτινίκ.

Η εξέλιξη ήταν κωμικοτραγική. Ο κάθε μάστορας που φέρναμε, μόλις έβλεπε την ζημιά, έλεγε οτι φτιάχνεται εύκολα.
-¨Δεν είναι κάτι δύσκολο, έχω επισκευάσει κι άλλα τέτοια» μας είπε ένας ειδικός στην St Lucia και αφού έσπασε τα χέρια του για τρείς ώρες, έφυγε χωρίς να καταφέρει τίποτα. Η ο άλλος, εδώ στην Μαρτινίκ που αφού πάλεψε με όλους τους τρόπους να βγάλει το σπασμένο κομμάτι, πρότεινε τελικά να κάνουμε οξυγονοκόλληση στο σπασμένο κομμάτι. Και την κάναμε και αυτή, 2 φορές, αλλά χωρίς επιτυχία. Το furling ξανάσπαγε.

Captain’s log 26/5/2016 Ξημερώματα- είμαστε δεμένοι στην Caraibe Marine και βγάζουμε την μαίστρα για πολλοστή φορά. Στις 8 πμ, περνούν ένας ένας από το Φιλίζι, και δίνουν ….λύσεις και σφυριές: ο Philippe (το αφεντικό), o Gaeton (ο υπέυθυνος), ο Daniel (το δεξί χέρι του υπέυθυνου), ο Κορσικανός (ο βοηθός του δεξιού χεριού) και τέλος ο Σταύρος ο έλληνας φίλος μας (ειδικός επισκευαστής ).

Δεν ήταν καθόλου απλό, το σπασμένο κομμάτι, είχε διαβρωθεί με τα χρόνια και είχε ενοποιηθεί με το σώμα του μηχανισμού
Τελικά, καταλάβαμε πως για να επισκευαστεί το furling πρέπει να βγεί το κατάρτι για να αφαιρεθεί ο μηχανισμός. Και συνειδητοποιήσαμε πως κανείς δεν ξέρει να μας πεί ποιά κομμάτια του μηχανισμού χρειάζονται αλλαγή. Κανείς! Απευθυνθήκαμε στην Sparcraft στην Γαλλία μα δεν μπόρεσαν να μας δώσουν απαντήσεις. Ο καπετάνιος μου έψαξε στο internet, βρήκε το exploded view από το site, το … αποκωδικοποίησε και ζήτησε στους riggers να παραγγείλουν τα δύο ανταλλακτικά. Αν δεν είχε ασχοληθεί προσωπικά, πιθανολογώ πως θα μας έφερναν ολόκληρο τον μηχανισμό καινούργιο.

Και καθώς έχουμε αποφασίσει να φύγουμε για τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου εκεί η δυνατότητα για επισκευές είναι πολύ περιορισμένη, και αφού θα κατέβει το κατάρτι, μετά από πολύμηνη σκέψη, αποφασίσαμε να αλλάξουμε και το standing rigging, τα συρματόσχοινα δηλαδή που συγκρατούν το κατάρτι. Αυτή η απόφαση δεν ήταν εύκολη το rigging μας ήταν μεν 15 ετών αλλά όλοι όσοι το έλεγξαν δεν βρήκαν ελάττωμα. Αλλάζεις ένα πράγμα που δουλεύει καλά για ένα καινούργιο μα όχι δοκιμασμένο? Η απόφαση να βάλουμε καινούργιο rigging  πάρθηκε λόγω των τεράστιων αποστάσεων που πρόκειται να διανύσουμε χωρίς καμμία δυνατότητα επισκευής.

7.30 πμ Ντυνόμαστε στα γρήγορα και πάμε να βρούμε ίντερνετ για email και viber. Τα καφέ της μαρίνας είναι ακόμη κλειστά. Σ’ ένα απ’ αυτά, είναι αραγμένοι πέντε-έξι έφηβοι. Δυνατή μουσική από ένα φορητό στέρεο καλύπτει τα πειράγματα και τα γέλια τους. Φορούν στολή σχολείου, ροζ πόλο μπλουζάκι και σκούρο τζήν παντελόνι.  .
-“Bonjour!”τους λέω
-“Bonjour!”
-“Μπορώ να σας φωτογραφίσω?”
-“Από πού είσαι” με ρωτά ένας απ αυτούς
-“Απο την Ελλάδα”
-“ΟΚ !C’est cool”  απαντά ο μικρός !!!

Προχωράμε ως το συνεργείο της Caraibe Marine – ευτυχώς έχουμε τον κωδικό του wifi τους. Τέτοια ώρα το συνεργείο είναι κλειστό, σε αυτά τα μέρη είναι δύσκολο να βρεις μαγαζί ανοιχτό πριν τις 8 ή 9 το πρωί.

Βρίσκουμε σε μια άκρη δυο μεγάλα ξύλινα καρούλια και τα χρησιμοποιούμε για καθίσματα. Μιλάω με viber στην Αθήνα. Στην πατρίδα είναι ήδη 13.45. Το wifi είναι πολύ καλό εδώ στην Caraibe Marine. Σπάνιο για Καραιβική.
Ένας  νεαρός, μαύρος με μαλλιά ράστα πιασμένα κοτσίδα περνάει από δίπλα μου. Κρατά απ’ το χέρι ένα κοριτσάκι.

-”Bonjour!” λέει τραβώντας την λέξη παιχνιδιάρικα. Οι ξανθιές αρέσουν στα μέρη αυτά.
– “Bonjour !|
Ο ήλιος μισοκρύβεται πίσω από τα σύννεφα και σε λίγο αρχίζει να ψιχαλίζει. Τρέχουμε με τον Γιώργο να προστατευτούμε κάτω από το σκέπαστρο και σε δυο λεπτά η βροχούλα σταματά. Ηλιος & βροχή εναλλάσονται συνέχεια στο επόμενο μισάωρο. Τροπικό κλίμα με τα όλα του.
8.30 Γυρνάμε στο Φιλίζι και φεύγω για να συναντήσω την Μαρία. Στην προβλήτα μας, υπάρχει κινητικότητα, οι ιδιοκτήτες των σκαφών επιστρέφουν για την σεζόν.
-«Bonjour!” χαιρετά ο κατάλευκος κύριος με την βερμούδα
-«Bonjour!” απαντώ και συνεχίζω προς την έξοδο της πλωτής προβλήτας. Λατρεύω που όλοι χαιρετιούνται στα νησιά της Καραιβικής.
Ο μπάρμαν του ANNEXE ανοίγει το μαγαζί.
-“Bonjour!” μου χαμογελά.

– «Kalimera! Bonjour! “
Η Μαρία  περιμένει στην είσοδο της μαρίνας , μπροστά απ΄τον φούρνο μέσα στο λευκό Renault Cangoo. Η μυρωδιά φρεσκοψημένης μπαγκέτας με ζαλίζει, μα αντιστέκομαι σθεναρά και μπαίνω στο αμάξι. Η Μαρία ήρθε για να με βοηθήσει να φέρω πίσω τα μαξιλάρια του Φιλίζι που είχαμε δώσει για επισκευή στο Voilerie, στον τοπικό πανά.
Φορτώνουμε τα μαξιλάρια στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε στην DIGICEL την εταιρία κινητής τηλεφωνίας για top-up, να βάλω μονάδες στο τοπικό μου τηλέφωνο. Μετά, κάνουμε μερικές προμήθειες στο Carrefour και πίσω στα γρήγορα για την συνέχεια.

13.00 Φτάνω στο Φιλίζι και ο καπετάνιος μου με μαλώνει επειδή άργησα και τον άφησα μόνο του. Πρέπει να βρισκόμαστε στο καρνάγιο CARENANTILLES στις 13.30 και επειδή είχαμε δέσει το σκάφος πολύ καλά για τους μήνες αυτούς, ήταν μεγάλη ιστορία το λύσιμό του.
-«Και βρώμικη! Δεν μπορείς να φανταστείς τί είχαν πάνω τους τα σχοινιά που έβγαλα. Μύδια, στρείδια, φύκια.» λέει και μου δείχνει τα καθαρισμένα σχοινιά των δύο εκ των τριών μας ρεμέτζων.

Καλούμε την Capitainerie στο VHF, τους ζητάμε να στείλουν κάποιον να λύσει το τρίτο ρεμέτζο. Ανάβουμε την μηχανή και ετοιμαζόμαστε. Σε λίγο έρχεται η βάρκα με τον άνθρωπο της μαρίνας. Πάω μπροστά να λύσω το σχοινί. Κάτω από τα παπούτσια μου νιώθω σαν να πατάω φρύγανα, το ντέκ – που είχαμε καθαρίσει τόσο καλά χτές – είναι τώρα γεμάτο με κλωναράκια από φύκια και στρειδώνα. Κι η μακριά πριμάτσα έχει πρασινίσει εντελώς από την υγρασία.
Ο ήλιος με καίει και ξέχασα να βάλω καπέλο. Πλέουμε προς το καρνάγιο μισο μίλι απόσταση μέσα στον κόλπο – στο Cul de Sac de Marin.
Ο Γιώργος έχει τον χάρτη στο iPad μπροστά του – η πλοήγηση μέσα στον κόλπο του Μαρέν είναι πολύπλοκη, ένα ζιγκ-ζαγκ, αφού παντού βρίσκονται ύφαλοι και αβαθή.

Προσεγγίζουμε την προβλήτα. Δίπλα μας ένα γιγάντιο travel lift φέρνει ένα  καταμαράν για καθέλκυση. Ο ουρανός έχει βαρύνει πολύ, στα ανατολικά έχουν μαζευτεί κατάμαυρα σύννεφα που με προβληματίζουν. Εύχομαι  να τελειώσουν πριν πιάσει βροχή.

Ο Gaeton και ο Beranger τα αστέρια της  Caraib Marine μας περιμένουν στην προβλήτα. Τους πετάμε πριμάτσες και μας δένουν. Πριν περάσουν πέντε λεπτά έρχεται ο γερανός και μέσα σε δεκαπέντε λεπτά το κατάρτι μας έχει φύγει για επισκευή…