19˚ 02’ S 169˚55’W
Niue, South Pacific Ocean
Αποπλεύσαμε από το Palmerston στις 14.00 την Τρίτη 30 Ιουλίου. Προορισμός μας το Niue, 400 ναυτικά μίλια δυτικά. Ξεκινήσαμε με έναν ωραίο ανατολικό- βορειοανατολικό 20 kts, με πλεύση πεταλούδα, μα τις επόμενες δυο ημέρες  ο άνεμος έπεσε σε ένταση,  οπότε κάναμε motor sailing, για να προλάβουμε να φτάσουμε στο Niue νωρίς την Παρασκευή.(συνέχεια από το άρθρο Αγαπημένο Palmerston)

Παρασκευή 2/8/2019
08.30 Μετά από 15 συναρπαστικά λεπτά,  το μεγαλειώδες ουράνιο τόξο χάνεται. Βαριά σύννεφα  φερμένα απ’τον νοτιά  ρίχνουν  βροχή  πίσω στον ωκεανό. Νερό, άνεμος, ήλιος, ένα αέναο παιχνίδι εκτυλίσσεται γύρω,  κάθε φωτεινή αχτίδα και όλα γίνονται μπλέ, κάθε σύννεφο και το γκρί σκεπάζει τα πάντα. Ο ήλιος εμφανίζεται  για μια στιγμή και ο γκρίζος όγκος του νησιού εμφανίζεται στο βάθος του ορίζοντα .
-«Land Ho, στεριά!”
Η μορφολογία του  Niue είναι διαφορετική,  θυμίζει ένα νησί των Tuamotus,  το παράξενο Makatea. Μοιάζει με υποθαλάσσιο βουνό που αναδύεται από τον ωκεανό και αντί για κορυφή έχει ένα επίπεδο, πράσινο  οροπέδιο.   Οι  ακτές του  υψώνονται κάθετα από 30 έως 60μ πάνω από την θάλασσα,  καταφύγιο πλοίων δεν υπάρχει στο νησί. Το Niue με τους 1.500 κατοίκους, είναι μια από τις μικρότερες αυτοδιοικούμενες χώρες του πλανήτη μας και υπό την προστασία  της Νέας Ζηλανδίας.
Το sy Pakele Loa  πλέει περίπου 3 μίλια πίσω. Μιλάμε με  τον Tim  και την Anna στο VHF, ήταν ωραία που είχαμε επαφή κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Τα φώτα ναυσιπλοίας και τα πανιά τους, δεν μπορούσαμε να τα δούμε.
Γυρνάμε στο κανάλι 72 και καλούμε το Niue Yacht Club.  Μετά από αρκετή ώρα, απαντά μια  γυναίκα,  ζητά να μάθει  το call sign του VHF, πόσοι είμαστε οι επιβαίνοντες και το τελευταίο λιμάνι. Οι οδηγίες της είναι να πιάσουμε mooring  (ρεμέτζο) μόλις φτάσουμε στο  Alofi, να κατεβάσουμε το βαρκάκι και να  τους ειδοποιήσουμε όταν θα είμαστε έτοιμοι για να βγούμε έξω.

12.00 Περνάμε το βόρειο ακρωτήρι, στρίβουμε νότια, και κατεβαίνουμε την υπήνεμη, δυτική ακτή ως το Alofi,  πρωτεύουσα και μοναδικό αραξοβόλι του  νησιού. Έχουμε διαβάσει οτι στο Alofi υπάρχουν 16 moorings,  τώρα είναι ήδη εδώ δέκα σκάφη. Δένουμε στο  mooring με  αριθμό 11,  το μόνο  ελεύθερο. Τί θα κάνει το Pakele Loa? Το βάθος  είναι  30 μέτρα. Λένε οτι τα ρεμέτζα του Niue είναι από τα καλύτερα συντηρημένα στον Ειρηνικό και  ελέγχονται συστηματικά με ειδική υποβρύχια ρομποτική κάμερα, λόγω του μεγάλου βάθους! Ο Γιώργος βουτά για έλεγχο, το ρεμέτζο δείχνει εντάξει. Αράζουμε στο κόκπιτ για να πάρουμε μια ανάσα.
Πριν περάσουν 15 λεπτά, φτάνει και το  Pakele Loa. Ο Tim καλεί στο VHF το Nieue Yacht Club, γυρεύοντας βοήθεια, mooring ελεύθερο δεν βρίσκει. Μετά από ώρα ένας άνδρας  απαντά, τους λέει να ρίξουν άγκυρα κοντά στην προβλήτα ή να πάνε στο mooring   που βρίσκεται βόρεια από αυτήν, το οποίο όμως είναι ιδιωτικό και δεν έχει ελεγχθεί πρόσφατα. Το Pakele Loa κάνει κύκλους, ο Tim και η  Anna είναι αναποφάσιστοι. Τους μιλάμε στο VHF, ο Γιώργος τους λέει να πιάσουν το βορινό mooring ή να δέσουν πάνω μας, μέχρι να δουν τί θα κάνουν. Αυτοί  αποφασίζουν να ανοίξουν πανιά και να ξαναβγούν στον ωκεανό. Αύριο, ίσως έχουν καλύτερη τύχη. Είμαι άϋπνη, πολύ κουρασμένη, φαντάζομαι το ίδιο θα είναι και αυτοί και λυπάμαι για την ταλαιπωρία τους.  Μετά από δέκα λεπτά, ένα μικρό καταμαράν το INSPIRE με σημαία Νέας Ζηλανδίας, δένει στο βορινό mooring, αυτό  που δεν εμπιστεύθηκαν οι Pakele Loa. Δεν το ξέρουμε ακόμα αλλά με το πλήρωμα του Inspire, θα μας δέσει  μια συγκλονιστική εμπειρία.

-«Κουράγιο παληκάρι μου»,  μου λέει ο Γιώργος χαριτολογώντας, «έλα να φέρουμε πάνω τη βάρκα,  να την φουσκώσουμε, να την ετοιμάσουμε για να βγούμε  για  το Clearance. Δεν θέλεις να μείνουμε όλο το Σαββατοκύριακο σε καραντίνα, έτσι?». Κουράγιο, ναι. Μετά από 20’ η βάρκα είναι έτοιμη  και ενημερώνουμε το κανάλι 72.  Μας ειδοποιούν να βγούμε σε μισή ώρα για το Clearance, εμείς και το πλήρωμα του Inspire. Μπαίνουμε στη βάρκα και κατευθυνόμαστε προς την προβλήτα. Η προβλήτα βρίσκεται στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ σημείο του νησιού όπου υπάρχει μια – ας την πούμε – εσοχή  στην ακτή, το μοναδικό άνοιγμα στον κοραλιογενή ύφαλο που περικλείει όλη την ακτή του νησιού, σε απόσταση 30 ως 50 μέτρων από αυτήν.
Το σουέλ, η ρεστία του ωκεανού σπάζει αφρίζοντας πάνω στα κοράλια, μετά φτάνει στα σκαλοπάτια  της προβλήτας και τα ανεβαίνει ως πάνω. Ακριβώς πάνω απ’ τα σκαλοπάτια βρίσκεται  ένας μικρός γερανός, με τον οποίο θα πρέπει να σηκώσουμε την βάρκα  για να την ανεβάσουμε πάνω στον ντόκο, μόνο εκεί θα είναι ασφαλής. Η διαδικασία είναι  τρομακτική, μα τα καταφέραμε. Βάζουμε το βαρκάκι πάνω στο ειδικό καρότσι και το τραβάμε πιο πέρα, δίπλα στ’άλλα tender. Τρελλή κατάσταση!

Οι ευγενικές κυρίες του Customs  & Immigration μας υποδέχονται κάτω από μια  πέργκολα στην προβλήτα:
-“ – Fakaalofa lahi atu,  hello!”, λένε. Ακούγεται δύσκολη η πολυνησιακή γλώσσα του Niue. Το Iaorana- hello  της Γαλλικής Πολυνησίας, ήταν τόσο πιο απλό.  Μας σφραγίζουν τα χαρτιά, πληρώνουμε και η άδεια παραμονής είναι στα χέρια μας. Έχω ξεχάσει εντελώς την κούρασή μου. Ο Γιώργος είναι όπως πάντα ασυγκράτητος, όταν πρόκειται για εξερεύνηση.

Ξεκινάμε για μια  βόλτα στο χωριό. Ανεβαίνουμε ένα δρομάκι και διασχίζουμε  τον  δρόμο.  Ένα αυτοκίνητο έρχεται καταπάνω μας και τότε συνειδητοποιούμε οτι εδώ οδηγούν αριστερά, όπως στην Νέα Ζηλανδία. Απέναντι  βρίσκεται το Niue Yacht Club (NYC),  το «μικρότερο μεγάλο yacht club” του κόσμου” όπως είναι το logo του Brian, ιδρυτή  του NYC και  οδηγού  ταξί.

Στον τοίχο στην είσοδο, υπάρχουν  αφίσες από το World ARC Rally,  στην μια απ’ αυτές (2015-2016) τα ονόματα AYAMA, HUGUR, JUNO, GARLIX, EXODY, MAKENA,  σκαφών που ήταν μαζί μας στο ARC+ 2014!!!  Στον τοίχο που  είναι  γεμάτος με σημαίες διαφόρων χωρών, αναμνηστικά από  τα σκάφη  που βρέθηκαν εδώ, βλέπουμε μια τουρκική σημαία και πάνω της γραμμένο το όνομα  sy North. Το North είναι το Halberg Rassy του Nejat και της Melike, φίλων από την Martinique.  Πόσο μικρός είναι ο κόσμος!!   Προχωράμε ως την πλατεία,  στο Telecom Niue και αγοράζουμε τοπική sim card  για ιντερνετ. Ο Γιώργος είναι ΟΚ, μα εγώ μένω εκτός γιατί,  δεν υπάρχει  ακόμα set up για τα  iphone. Αίσχος!!

Συνεχίζουμε την βόλτα στο χωριό, όπως πάντα  το πάμε μέχρι τελευταίας πτώσεως. Ευτυχώς πάντως, γιατί στο Organic Market, μια τοπική αγορά που ανοίγει κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, τρώμε μια εξαιρετικά νόστιμη σαλάτα paw paw με dressing coconut –basil (!) και  πρωτότυπα,  πεντανόστιμα burgers, φτιαγμένα με φροντίδα και αγάπη από δυο ηλικιωμένους νεοζηλανδούς. Εγγύηση!

Σάββατο 3/8
-“Filizi, Filizi this is ARKA”, ακούγεται η φωνή του  Luigi  στο VHF. Τον Luigi και την παρέα του, τους γνωρίσαμε  στο Palmerston. Ρωτά μήπως μπορούμε να βγάλουμε αυτόν και άλλον έναν έξω με το βαρκάκι – το σουέλ είναι  μεγάλο  και αγχώνονται με την προβλήτα και  τον γερανό. Ο Γιώργος πηγαίνει στο Arka και παραλαμβάνει τους δυό ιταλούς. Με τόσο βάρος το μικρό μας tender πλέει «ίσα βάρκα ίσα νερά»….
12.00 Με …φόβο και πάθος ανεβάζουμε την βάρκα στην  προβλήτα. Η ομάδα του Arka  είναι εκεί και μας καλούν για βόλτα στο νησί με το νοικιασμένο van.  Aρνούμαστε την ευγενική προσφορά. Έχουμε  ανάγκη να περπατήσουμε.

Ξανασυναντάμε  αργότερα την παρέα του Arka, 3 χλμ έξω από το χωριό στο super market. Οι ιταλοί  μας έχουν μεγάλη πλάκα. Φορτώνουν τις προμήθειες στο mini van τους, όλο φωνές και χειρονομίες. Πιάνουμε κουβέντα στα αγγλο-ιταλικά – ελληνικά, αγαπούν και έρχονται συχνά στην Ελλάδα. Μετά,  φεύγουν για ένα  tour στο νησί.

Κατηφορίζουμε  προς το χωριό, παρέα με ένα γλυκύτατο σκυλάκι.  Πέφτει  ψιλή βροχή, το χώμα μυρίζει, οι σταγόνες κάνουν τα φύλλα των δέντρων να λάμπουν. Υπέροχη, τροπική βλάστηση και παντού λουλούδια. Το Niue  είναι πολύ όμορφο.Ξαφνικά, σταματά δίπλα μας ο Brian (Niue Yacht Club) με το ταξί του.
–«Ψάχνω τους Έλληνες, μήπως είδατε τους Έλληνες?», λέει και το εσωτερικό μου καμπανάκι κινδύνου αρχίζει να χτυπά.
-«Εμείς είμαστε οι Έλληνες!», του απαντώ
-«Sorry, μπερδεύτηκα! Τους ιταλούς ψάχνω. Μήπως τους είδατε? Τo σκάφος τους ξέσυρε και κινδυνεύει να πέσει στον ύφαλο!»
-«Έφυγαν προς τα εκεί…», ψελίζει ο Γιώργος σοκαρισμένος. Ο Brian  πατά τέρμα γκάζι  και φεύγει.  Έχω μουδιάσει, η αμφιβολία με τρώει, ποιό σκάφος έχει ξεσύρει τελικά,  το ελληνικό ή το ιταλικό? Σηκώνω το χέρι στο πρώτο αμάξι που  περνά και  ευτυχώς ο άνθρωπος σταματά και μας παίρνει ως το λιμάνι.  Την στιγμή που κατεβαίνουμε τον δρόμο για την προβλήτα,  ανεβαίνει ένα αυτοκίνητο που σέρνει  trailer και πάνω του  ένα μικρό ψαράδικο. Μιλάμε με τον άνδρα, λέει οτι αυτός έπιασε το Arka,  μόλις ένα λεπτό πριν πέσει στον ύφαλο. Αιτία για την παρά λίγο καταστροφή ήταν οτι το mooring που ήταν δεμένο το σκάφος κόπηκε από άγνωστη αιτία.  Τον συγχαίρουμε θερμά. Ο  άνδρας χαμογελά, έκανε απλά ότι καλύτερο μπορούσε. Οι αστυνομικοί κάτω στην προβλήτα μας λένε το χρονικό. Αρχικά, το Arka παρασύρθηκε από τον άνεμο και έπεσε πάνω στο, με δανέζικη σημαία σκάφος, Gwendoline M, που είναι αραγμένο δίπλα στο Φιλίζι.

Το πλήρωμα του Gwendoline M, προστάτευσαν το σκάφος τους από την σύγκρουση, μα  δεν κατάφεραν να  συγκρατήσουν το Arka και αυτό συνέχισε  ακυβέρνητο προς τον ύφαλο.  Τότε, μια γενναία καπετάνισσα το προσέγγισε με  tender, ανέβηκε και προσπάθησε να βάλει μπρος την μηχανή του, μα δεν τα κατάφερε. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή, έφτασε ο άνδρας με το ψαράδικο, έδεσε σχοινί και  ρυμούλκησε το Arka  ως το FAD (fish aggregating device), πιο πέρα. Ακούμε την ιστορία σοκαρισμένοι, το ιταλικό σκάφος γλύτωσε από μεγάλη καταστοφή  και το πλήρωμά του δεν ακόμα έχει ιδέα. Πηγαίνουμε στο yacht club να βρούμε τον  Brian αλλά λείπει. Εκεί γνωριζόμαστε μ’ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι, τους Νορβηγούς Bjorn και Marianne. Το σκάφος τους, το καταμαράν KATTA, το έχουμε συναντήσει σε διάφορα μέρη στην Γαλλική Πολυνησία και ήμασταν δίπλα – δίπλα  στο καρνάγιο Chantier Naval des Iles, στην Raiatea.

Αργότερα, στην πλατεία του χωριού, συναντάμε τον Tim  και την Anna από το sy Pakele Loa.  Ο Tim  μας λέει πολύ άσχημα  νέα : Στις 4 πμ της Πέμπτης 30 Ιουλίου, το καταμαράν Ki, που είχε ξεκινήσει από το Palmerston λίγες μέρες πριν από εμάς, έπεσε πάνω στον ύφαλο της ανατολικής ακτής του Niue. Το ηλικιωμένο ανδρόγυνο εγκατέλειψαν το σκάφος  και βγήκαν στην ακτή, σοβαρά τραυματισμένοι στα πόδια από τα κοφτερά κοράλια.  Η επιχείρηση διάσωσής τους ήταν πολύ δύσκολη, αφού  όλη η ακτή του Niue είναι ένας απότομος γκρεμός. Οι επιβαίνοντες Brian και  Lorraine,διακομίστηκαν στο νοσοκομείο. Τώρα βρίσκονται στην Αυστραλία με την οικογένειά τους.  Το Ki  έπαθε ανεπανόρθωτη καταστροφή στους πλωτήρες και από το σημείο που έπεσε είναι  αδύνατο να απεγκλωβιστεί.  Ένα ακόμη από μια σειρά  άσχημα περιστατικά που θα συμβούν μέσα σε λίγες ημέρες…
Κυριακή 4/8
Δεύτερη  νύχτα σε αυτό το τόσο εκτεθειμένο στο σουέλ αγκυροβόλιο, πάλι  δεν κοιμήθηκα καλά. Φυσάει πολύ κι ο ουρανός είναι κατασκότεινος και συννεφιασμένος. Λαχταρώ να βρεθούμε στα προστατευμένα νερά της Tonga. Αύριο το μεσημέρι θα αποπλεύσουμε. Ανυπομονώ!
10.00 Ο Γιώργος παλεύει να βάλει μπρος το εξωλέμβιο τραβώντας το σχοινάκι της ανάφλεξης μα αυτό τίποτα! Μετά τις πέντε προσπάθειες, φέρνω το μπουζόκλειδο, τα ξέρουμε πια, το θέμα έχει γίνει καθημερινότητα. Φταίει  άραγε το καύσιμο, φταίει το  καινούργιο λάδι?  Αλλάζει το μπουζί κι η μηχανή ξεκινά. Με αυτά και με τον γερανό,  ίσα που προλάβαμε  το τελευταίο δεκάλεπτο της κυριακάτικης λειτουργίας στην κοντινή εκκλησία. Το Niue δεν μας πάει.


16.30 Ο Bjorn και η Marianne έρχονται στο Φιλίζι. Το πρωί πήγαν με αυτοκίνητο για να δούν το καταμαράν Ki. Ηταν μια περιπέτεια,  οδήγησαν μέσα σε  ζούγκλα,  περπάτησαν 4 χιλιόμετρα σε πολύ δύσκολο έδαφος, κατέβηκαν τον γκρεμό με τις εναέριες σκάλες που έχουν στήσει οι διασώστες και αφού περπάτησαν πάνω στα κοφτερά κοράλια του υφάλου, έφτασαν στο σημείο που βρίσκεται το κατεστραμένο σκάφος. Οι φωτογραφίες  που έβγαλαν είναι συγκλονιστικές.

Δευτέρα 5/8 Απόπλους για Tonga και η διάσωση του πληρώματος του Gwendoline M
09.00 Κόσμος πολύς σήμερα στο Niue yacht club, μαζί και εμείς να περιμένουμε τους αρμόδιους για το clearance, την έξοδο από την χώρα. Δίνουμε στον Brian μια ελληνική σημαία και την τοποθετεί πάνω στον τοίχο.  Είναι εδώ και το πλήρωμα του καταμαράν Inspire, η Abby, μια γλυκύτατη νεαρή Νεοζηλανδή με φουσκωμένη κοιλίτσα, είναι έγκυος πέντε μηνών, ο μνηστήρας της  Rohan και οι γονείς του, Tresna και Greg.
Φεύγουν κι αυτοί σήμερα για Tonga, όπως  και οι νορβηγοί του Katta και οι ιταλοί του Arka. Ο καιρός δείχνει καλός, με άνεμο αρκετά δυνατό. Ελπίζουμε οτι είναι ένα γρήγορο ταξίδι ως το Neiafu, του νησιού Vava’u, της Tonga. Η απόσταση είναι 250 ΝΜ, θα χρειαστούμε περίπου δύο εικοσιτετράωρα σύν ένα που θα χάσουμε στο date line.

14.00 Αφήνουμε το ρεμέτζο και ανοίγουμε πανιά. Το Niue σιγά – σιγά ξεμακραίνει. Όσο οι ώρες περνούν,  ο άνεμος φορτώνει και ταξιδεύουμε γρήγορα.
16.00 Ένα πανί φαίνεται στον  ορίζοντα, το AIS δείχνει οτι είναι το Inspire. Πλέουν με ταχύτητα 5 ΝΜ, στην ίδια πορεία με εμάς.
18.00 Απολαυστική  πλεύση με τα πανιά για δευτερόπριμα και  αεράκι δροσερό από τα νοτιοανατολικά. Ξαφνικά, στα εκατό μέτρα μπροστά, φαίνεται ένας πίδακα νερού, μετά από λίγο ένας δεύτερος. Φάλαινες! Ο καπετάνιος μου αποσυνδέει τον πιλότο,  παίρνει το τιμόνι στα χέρια και στρίβει αριστερά για να μην τους κλείσουμε τον δρόμο. Ένα τεράστιο πτερύγιο βγαίνει από το νερό, κάνει μια ολόκληρη περιστροφή  και ξαναμπαίνει   με δύναμη πετώντας σπρέυ. Στα δεξιά, πολύ κοντά μας εμφανίζεται μια γαλάζια σκιά

Καλούμε το Inspire στο VHF και τους ενημερώνουμε για να έχουν τον νου τους. Είναι υπέροχα τα γιγάντια αυτά πλάσματα μα,  πολύ είναι τρομακτικό να είσαι τόσο κοντά τους, εν πλώ στον ωκεανό. Οι πίδακες των φαλαινών δεν φαίνονται πια,  έμειναν μόνο  τα κύματα  και οι αφροί τους.

Μια ηλιακτίδα  περνά το  φράγμα των νεφών, τα πανιά του Inspire φωτίζονται χρυσά μέσα στον γκρίζο ωκεανό. Ξεμουδάρουμε την genoa,για να πλησιάσουμε το καταμαράν και να τους φωτογραφίσουμε. Τους μιλάμε ξανά: τί θα λέγατε να φωτογραφήσουμε αλλήλους? Ωραία ιδέα! Είναι τόσο σπάνιο να συναντήσουμε σκάφος  κοντά μας, στα περάσματα.

Ο ήλιος έδυσε πριν από ώρα. Σύννεφα βαριά έχουν σκεπάσει τον ουρανό, κρύβοντας το φεγγάρι και όλα τα αστέρια. Ταξιδεύουμε με 6 kts με την τζένοα σε 2η μούδα, την μαϊστρα σε 3η μέσα σε απόλυτο σκοτάδι.  Νυστάζω πολύ. Φέρνω το sleeping bag, βγάζω το σωσίβιο και ξαπλώνω στο κόκπιτ, «για δυο ώρες max”, λέω στον καπετάνιο μου.
19.20 Δεν έχω προλάβει να κλείσω τα βλέφαρά μου, όταν ακούγεται ένα  εκκωφαντικό,  επαναλαμβανόμενο σφύριγμα  από το VHF.
-“Τί είναι αυτό?. Μπορεί να είναι distress  (σήμα κινδύνου)?”.  Στην οθόνη εμφανιζεται  το  μήνυμα:
From 219040000
RCVD CALL LOG
Undersignated
18˚57 S    170˚41 W

Πιάνει αμέσως το ipad και σημειώνει στον χάρτη Navionics το σημείο που καταδεικνύουν οι συντεταγμένες. Το  σκάφος με MMSI 219040000βρίσκεται  10 μίλια δυτικά . Η τρομακτική επιβεβαίωση  του distress signal έρχεται μετά από λίγα λεπτά.
-«MAYDAY, MAYDAY, MAYDAY. This is sailing vessel Gwendoline. We are sinking. Our coordinates are 18˚57S 170˚41W, over”(Καλώ από το ιστιοπλοϊκό Γκουέντολιν. Βυθιζόμαστε.Οι συντεταγμένες μας είναι 18˚57Ν 170˚41Δ, έτοιμος»)
Το αίμα μου παγώνει!  Η σκέψη οτι  ένα σκάφος  βυθίζεται σε μια σκοτεινή κι ανταριασμένη νύχτα σαν την αποψινή, με γεμίζει τρόμο.
Ο Γιώργος αρπάζει το μικρόφωνο
-«Καπετάνιε του Gwendoline, είμαστε το sy Φιλίζι. Βρισκόμαστε 10 ναυτικά μίλια μακριά σας. Σε 1,5 ώρα θα είμαστε εκεί, over!»
-«Ευχαριστώ! Ευχαριστώ Φιλίζι!», απαντά ο άνδρας με τρεμάμενη φωνή.
-«Πόσα άτομα είστε στο σκάφος?, over»

-«Δύο άτομα. Δεν μπορώ να μιλήσω άλλο, το σκάφος έχει πλημμυρίσει. Το εγκαταλείπουμε τώρα και μπαίνουμε στο liferaft (σωσίβια λέμβος), over”!
Η ανατριχιαστική σιωπή στο VHF,σκεπάζεται απ’ το  σφύριγμα του  ανέμου και τον παφλασμό των κυμάτων. Καλούμε το Inspire, άκουσαν το distress  και την συνομιλία μας με το Gwendoline. Λένε οτι τηλεφώνησαν στο RCCNZ (Rescue Coordination Centre New Zealand) και αυτοί απάντησαν οτι είναι  ενήμεροι για το SOS του Gwendoline, κι   θα στείλουν  αεροπλάνο F16 για τον εντοπισμό των ναυαγών.  Το Inspire τους είπε οτι  βρισκόμαστε κοντά και  πηγαίνουμε για την διάσωση.
Ξεμουδάρουμε τα πανιά και η ταχύτητα ανεβαίνει στα 7-8 kts. Οσο πιο γρήγορα φτάσουμε κοντά τους, τόσο το καλύτερο. Έχουμε 1,5 ώρα για να προετοιμαστούμε. Oργανώνω την cabin 1, με πετσέτες, σεντόνια και μαξιλάρια για τους ναυαγούς.  Ο Γιώργος  συνδέει  τον ισχυρό φακό εντοπισμού στην  πρίζα  των 12 Volt του κόκπιτ, για να σιγουρευτεί οτι  λειτουργεί καλά. Ο φακός φωτίζει την θάλασσα με μακριά δέσμη φωτός. Είναι εντάξει. Στο VHF  ακούγεται η φωνή της Abby.
-“ Filizi, Filizi,  Inspire. Εντοπίσαμε την σωσίβια λέμβο, βρίσκεται εδώ,  ανάμεσα σε εμάς και το Φιλίζι, οver»
-«Inpire, Inspire,  Filizi.  Η λέμβος πρέπει να βρίσκεται μίλια μακριά. Πιστεύω πως  είδατε την λάμψη από τον  φακό εντοπισμού που μόλις δοκιμάσαμε.  Θα συνεχίσουμε την πορεία μας, over.»
-«Μάλλον έχετε δίκιο, αλλά για να  είμαστε σίγουροι, θα  ψάξουμε την περιοχή. Standing by 1-6”.
Έχει περάσει περίπου μισή ώρα και απέχουμε ακόμα 6-7  ναυτικά μίλια από το στίγμα του Gwendoline. Ο άνεμος έχει ένταση  25 κόμβους, τα κύματα είναι μεγάλα, 6 μποφώρ γεμάτα στον ανοιχτό ωκεανό. Σβήνουμε όλα τα  φώτα,  σκεπάζουμε ακόμα και το φωτάκι της  πυξίδας  για να συνηθίσουν τα μάτια μας, κι η νυχτερινή μας όραση να έρθει στο maximum.  Γύρω  απόλυτο σκοτάδι, εκτός το μακρινό φως  του Inspire, τα φώτα πορείας  στην κορυφή του καταρτιού μας και τους φωσφορισμούς  του φυτοπλαγκτόν πάνω στα κύματα.  Ο καπετάνιος μου αναρρωτιέται πού να βρίσκεται η  λέμβος και πόσο  να την παρασύρει ο άνεμος και το ρεύμα.
Το σκοτάδι μπροστά από  την πλώρη σκίζεται από μια μικρή έκρηξη,  την δυνατή   λάμψη μιας κόκκινης φωτοβολίδας αλεξιπτώτου. Ο ορίζοντας φωτίζεται μαζί και η καρδιά μας. Η λέμβος βρίσκεται εκεί, πάμε σωστά. Το Inspire καλεί στο VHF, το είδατε? Ναι! Οι φωνές  στρογγυλεύουν από  ανακούφιση.
Η ώρα περνά, ο Γιώργος υπολογίζει οτι απέχουμε περίπου 5-6 μίλια, υπολογίζοντας μικρό  εκπεσμό του life raft από το ρεύμα. Στο μεταξύ παρακολουθούμε από το VHF  την συνομιλία  του Inspire – που βρίσκεται 3-4 μίλια πίσω – με το KATTA των νορβηγών. Η Abby δίνει στον Bjorn του KATTA τον δορυφορικό αριθμό iridium  του Inspire και τις συντεταγμένες  της σωσίβιας λέμβου. Το KATTA που βρίσκεται 20 μίλια μακριά,  μπορεί και ενημερώνει το Niue yacht club. Είναι καθησυχαστικό οτι κι αυτοί βρίσκονται κοντά. Όλοι μαζί, θα καταφέρουμε  να βοηθήσουμε τους ναυαγούς. Λόγω της μεγάλης απόστασης, η συνομιλία τους έχει παράσιτα και χρειάζεται να επαναλαμβάνουν συνέχεια τα νούμερα και τις συντεταγμένες.  Ανησυχώ  που το κανάλι 16 είναι απασχολημένο  τόση ώρα, είναι  το παγκόσμιο κανάλι κινδύνου.Η συνομιλία τους τελειώνει. Το κανάλι μένει ελεύθερο. Η επόμενη εκπομπή  είναι  μια υπέροχη έκπληξη.
_”This is the life raft … Gwendoline, this is … life raft of Gwendoline, do you copy?(Eδώ  σωσίβια λέμβος του Γκουέντολιν. Λαμβάνει κανείς??), ακούγεται η ανδρική φωνή με παράσιτα.
-“Life raft of Gwendolin, this is Inspire”
-«Σας μιλά…. από φορητό VHF. Η θέση μας αυ….. την στιγμή είν…. 18˚5…….S 170˚4…… W. Είδατε το flare ….αμε? over”
-“Το είδαμε.  Παρακαλώ επαναλάβετε τις συντεταγμένες σας, over”. Κατεβαίνω κάτω  και ανάβω το καινούργιο VHF.  Η αντέvνα του βρίσκεται πάνω στο κατάρτι και η λήψη του είναι πιο δυνατή.
-«Η θέση μας είναι 18˚57.04S 170˚43.03 W. Υπολογίζω οτι η λέμβος παρασύρεται από ρεύμα ενός κόμβου, over»
-«Ελήφθη! Το Φιλίζι προπορεύεται, πρέπει να απέχει 5 μίλια από εσάς, over”, απαντά η κοπέλα.
-«Εντάξει! Θα σας ενημερώνουμε για το στίγμα μας, over”. Η συνομιλία τους  ακούγεται καθαρά..
-“Life raft of Gwendoline, λέμβος του Γκουέντολιν, εδώ Φιλίζι. Η θέση σας ελήφθη. Έχετε άλλες φωτοβολίδες μαζί ? ‘Ή  κάποιον φακό?, over”
-“Φιλίζι, εδώ λέμβος του Gwendoline. Έχουμε, νομίζω, ακόμα πέντε φωτοβολίδες. Έχουμε  και έναν ανακλαστήρα ραντάρ, οπότε ίσως μπορείτε να μας δείτε. Φακό δεν έχουμε, μα στην σκεπή της λέμβου υπάρχει   φως που αναβοσβήνει, over»
-“Ελήφθη. Δεν έχουμε  ραντάρ, ίσως έχει το Inspire. Είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση για να σας εντοπίσουμε, over. Standing by 1-6”. Το ραντάρ μας, ακόμα μια απώλεια.  Σταμάτησε να δουλεύει στην Πολυνησία, πριν  λίγους μήνες.  Ο τεχνικός στην Ταϊτή δεν μπόρεσε δυστυχώς να το επισκευάσει.
Το Inspire  καλεί την σωσίβια λέμβο, εντόπισαν  το στίγμα τους στο ραντάρ. Πάμε καλά, σύντομα θα βρισκόμαστε κοντά τους. Συζητάμε με τον Γιώργο το πώς θα τους προσεγγίσουμε  και πώς θα  φέρουμε  τους ανθρώπους πάνω στο Φιλίζι. Η καλύτερη λύση είναι να τους ανεβάσουμε από την πρυμνιά πλατφόρμα. Εύκολο δεν θα είναι. Τα κύματα είναι μεγάλα, 3 μέτρα ψηλά και φυσάει πολύ.
21.00 Ο καπετάνιος μου υπολογίζει οτι απέχουμε γύρω στα 3 μίλια από την σωσίβια λέμβο. Είμαι καθισμένη σε ένα ψηλό σημείο του κόκπιτ και κοιτάζω ευθεία μπροστά μέσα στο σκοτάδι μήπως  διακρίνω κάτι. Φοβάμαι  μην  κάτι πάει στραβά και πέσουμε πάνω τους. Σε μια στιγμή διακρίνω  φως που αναβοσβήνει.
-“ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ!!! ΤΟΥΣ ΕΙΔΑ!!!” . Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελλή.
-“Πού?”, ρωτά ο Γιώργος και προσπαθεί να δει.
-“Εκεί! Εκεί!”, λέω ενώ προσπαθώ να εντοπίσω τις μικρές διακεκομένες λάμψεις πίσω απ’ τα ωκεάνεια κύματα που ανεβοκατεβαίνουν. Τίποτα! Μόνο σκοτάδι.
-“ Τους είδα, είμαι σίγουρη! Πάω στο VHF  κάτω, να τους το πω για να χαρούν»
-«Σωσίβια λέμβος του Gwendoline, εδώ Φιλίζι. Μόλις είδαμε το φως της λέμβου σας, over. Είμαστε κοντά ”.
-‘”Φιλίζι, εδώ σωσίβια λέμβος του Gwendoline. Αυτό είναι υπέροχο νέο, Φιλίζι. Διακρίνουμε  τα φώτα στο κατάρτι σας τώρα. Σας περιμένουμε!, Over”.
Μένουμε να ψάχνουμε στο σκοτάδι και μετά από πέντε αγωνιώδη λεπτά, το φως της σωσίβιας λέμβου φαίνεται ξανά, ολοκάθαρα μπροστά από την πλώρη.  Η χαρά  και η ένταση  κορυφώνεται.  Μαζεύουμε τα πανιά και ανάβουμε την μηχανή του σκάφους.
21.30 Η λέμβος βρίσκεται  30 μέτρα μακριά. Ο Γιώργος μανουβράρει το Φιλίζι ώστε να έρθουμε από την υπήνεμη πλευρά της σωσίβιας λέμβου και ο άνεμος να την παρασύρει  προς εμάς.  Σε λίγο η λέμβος βρίσκεται σε απόσταση 10 μέτρων στα αριστερά και βγαίνω στο πλάι του καταστρώματος (midships) με την χοντρή μπλε πριμάτσα έτοιμη στο χέρι. Από αυτή την απόσταση, βλέπω καθαρά  δυο άτομα  μέσα στην λέμβο, με αναμένους φακούς κεφαλής γύρω απ’ τα μέτωπά τους.  Ο άνδρας κάτι φωνάζει και μου πετά  ένα λεπτό σχοινί που έχει στην άκρη δεμένο ένα βαρύ δαχτυλίδι  από καουτσούκ, με διάμετρο περίπου 20 εκατοστά. Πιάνω το δαχτυλίδι και  τραβάω για να φέρω την λέμβο πίσω από την πρύμνη. Η αντίσταση λόγω του όγκου της  λέμβου και του ανέμου είναι τρομερή, τα εμπόδια πάνω στο σκάφος πολλά. Το δαχτυλίδι ξεφεύγει απ’ τα χέρια μου και πέφτει μαζί με το σχοινί στην θάλασσα.
-«Γιώργο! Τους έχασα!», του λέω κοιτάζοντας  απογοητευμένη την λέμβο που απομακρύνεται.
-«Μην ανησυχείς, θα τους φέρουμε καλύτερα», λέει ο Γιώργος ψύχραιμα.  Κάνει έναν κύκλο με το σκάφος, περνά μπροστά απ΄τον άνεμο. Η λέμβος είναι τώρα στην υπήνεμη, δεξιά πλευρά του Φιλίζι, από όπου η πρόσβαση στην πλατφόρμα είναι πολύ πιο εύκολη. Ο άνδρας ξαναπετά το σχοινί με το δαχτυλίδι, το πιάνω και με την βοήθεια του Γιώργου, τους φέρνουμε κοντά, πίσω από την πρύμνη. Ο καπετάνιος μου με το ένα χέρι τραβά το σχοινί και το άλλο το απλώνει κάθε τόσο στο χειριστήριο, και κάνει  ανάποδα την μηχανή. Μόλις η ταχύτητα κατεβαίνει στο μηδέν αρχίζει η μεγάλη μάχη. Το σκάφος ανεβαίνει  ένα κύμα, η σωσίβια λέμβος μένει δύο μέτρα πιο χαμηλά, μετά  το σκάφος κατεβαίνει το κύμα, η λέμβος βρίσκεται δυο μέτρα πιο ψηλά, ενώ ήδη το επόμενο κύμα σκάει με αφρούς κάτω απ’ την πλατφόρμα της πρύμνης. Μέσα σε αυτόν τον χαμό, προσπαθούμε να κρατηθούμε και να κρατήσουμε την σωσίβια λέμβο, και να την φέρουμε πιο κοντά, για  να ανέβει  η γυναίκα.

Ο Γιώργος κάθεται κάτω στο deck, στο άνοιγμα του κόκπιτ προς την πλατφόρμα της πρύμνης. Δένω το σχοινί με το δαχτυλίδι  στο βιτζιρέλο-  είναι τόσο λεπτό που μου έχει κόψει τα χέρια παρ’ ότι φοράω γάντια ιστιοπλοϊας –  και πετάω την χοντρή πριμάτσα στον άνδρα. Εκείνος την πιάνει,  τραβά  και έρχονται πιο κοντά. Με τα κύματα να μας χτυπούν πάνω – κάτω, φέρνουμε με την πριμάτσα την λέμβο σε επαφή με το σκάφος. Η γυναίκα κάνει τεράστια προσπάθεια για να σταθεί  στα γόνατα και να βγεί απ’την λέμβο, που είναι σαν ένα  φουσκωτό  στρώμα θαλάσσης μέσα στον ωκεανό. Ο άνδρας την σπρώχνει, αυτή απλώνει τα χέρια  και ο Γιώργος την αρπάζει  από τους ιμάντες του σωσιβίου της και την τραβά με δύναμη πάνω στο σκάφος. Η γυναίκα πέφτει πάνω στην πλατφόρμα και  στον Γιώργο και για μια ατέλειωτη στιγμή, μοιάζει  βέβαιο ότι  θα πέσει στην θάλασσα, μόνη ή παρασύροντας κι αυτόν μέσα.  Ο Γιώργος όμως κρατά αντίσταση,  η αδρεναλίνη μιλά και με ένα τελευταίο τράβηγμα, σηκώνει την γυναίκα και σχεδόν την πετάει μέσα  στο κόκπιτ. Εκείνη παραπατά λίγο και μετά σηκώνεται  όρθια.
-“Ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ πολύ!”, ψελίζει, σοκαρισμένη
-“Κάθισε, ησύχασε! Είσαι ασφαλής, τώρα”, της λέει  ο Γιώργος και γυρνάει το βλέμμα  στην λέμβο. Ο άνδρας μας δίνει τα πράγματά τους,  τρεις μαύρες σακούλες σκουπιδιών και ένα αδιάβροχο σακίδιο (grab bag).  Ξαφνικά, για λίγα δευτερόλεπτα, γίνεται ένα μικρό θαύμα, το κύμα πέφτει και η θάλασσα ησυχάζει! Ο άνδραςβγαίνει απ’ την σωσίβια λέμβο και με τις οδηγίες του Γιώργου, πιάνεται από τον βραχίονα του ανεμοτίμονου, και ανεβαίνει στο Φιλίζι, όρθιος και ατσαλάκωτος σαν τον James Bond, όπως είπε ο ίδιος αργότερα. Το Inspire και το πλήρωμά του που έχουν φτάσει από ώρα, παρακολουθούν από κοντινή απόσταση,  με φώτα και μηχανές αναμένα.
Η σωσίβια λέμβος είναι ακόμα δεμένη πίσω απ΄το Φιλίζι. Οι δυο καπετάνιοι συζητούν τί πρέπει να κάνουμε, μήπως προσπαθήσουμε να  την σκάσουμε.  Τα κύματα έχουν αγριέψει και πάλι,  σκάζουν με δύναμη πάνω στο life raft και την πρύμνη. Σκεφτόμαστε οτι μια άδεια φουσκωτή σωσίβια λέμβος δεν θα είναι κίνδυνος για την ναυσιπλοία. Την τραβάω κοντά, κόβω σύριζα  το σχοινί και την αφήνω στον άνεμο. Μετά από τόσο μεγάλη ένταση, νιώθω για λίγο σαν χαμένη.
Παίρνουμε αγκαλιά τους δυο απρόσμενους επισκέπτες μας.
-«Welcome on board FIlizi, καλωσήρθατε στο Φιλίζι”
-“Σας ευχαριστώ τόσο πολύ, σας ευχαριστώ τόσο πολύ!» λέει ο άνδρας. “Το όνομά μου είναι Kim”
-«Μας σώσατε, δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω.Είμαι η Lene”, λέει η γυναίκα και πέφτει στην αγκαλιά του άνδρα. Εκείνος της μιλά ήρεμα σε κάποια – μάλλον σκανδιναβική – γλώσσα και εκείνη  σφίγγεται  πάνω στον ψηλό άνδρα και κρύβει το πρόσωπό της στο στήθος του.
Ο καπετάνιος μου παίρνει  το τιμόνι στα χέρια και βάζει πρόσω. Φέρνω στους ανθρώπους  πετσέτες να σκουπιστούν. Η Lene είναι μούσκεμα και την κατεβάζω στην cabin 1για  να αλλάξει.
-“Μπορείτε να κοιμηθήτε εδώ, η καμπίνα είναι δική σας. Παρακαλώ,  νιώστε σαν στο σπίτι σας. Ότι χρειαστείτε να μας το ζητήσετε”.
-“Σ’ ευχαριστώ για όλα. Πώς σε λένε?”
-“Καρίνα. Και τον άνδρα μου Γιώργο, άν σου φαίνεται δύσκολο μπορείς να τον φωνάζεις George”
Ο Γιώργος καλεί το Inspire στο VHF, τους λέει οτι οι άνθρωποι είναι ασφαλείς πάνω στο Φιλίζι,  καλά στην υγεία τους.  Εκείνοι  απαντούν με πανηγυρισμούς  και συγχαρητήρια. Όλη την επόμενη ώρα, η Abby και το υπόλοιπο πλήρωμα κάνουν απανωτές  επαφές με εμάς, με τοKatta,το Niue και το RCC New Zealand, για να διασαφηνίσουν και να μεταφέρουν  πληροφορίες για την θέση και την κατάσταση του Gwendoline Μ, που όπως φαίνεται δεν  έχει βυθιστεί ακόμα και  το στίγμα του φαίνεται στο ΑΙS. Ακούω την γλυκειά, ψύχραιμη φωνή της κοπέλας. Την νιώθω τόσο οικεία και  καθησυχαστική, σαν να γνωριζόμαστε από πολλά χρόνια.
Ετοιμάζω  τσάι και το ανεβάζω στο κόκπιτ μαζί με μπισκότα. Ο  Γιώργος παίρνει το φλυτζάνι και με τραβά κοντά του, πονάει πολύ  λέει, χτύπησε την ώρα που ανέβαζε την Lene και πρέπει να έσπασε κάποιο πλευρό. Ταράζομαι. Πώς θα τα καταφέρουμε με τον καπετάνιο  τραυματισμένο? Όλη την επόμενη ώρα του είναι αδύνατο να καθίσει από τον πόνο και αναγκαστικά ακούει την τρομακτική διήγηση του Kim και της Lene όρθιος, πίσω από το τιμόνι.
-«Ήταν λίγο μετά το δείπνο και βρισκόμασταν στο κόκπιτ. Ταξιδεύαμε ωραία με ταχύτητα περίπου  6 kts, όταν ξαφνικά συγκρουστήκαμε με κάτι με τόση δύναμη που το Gwendoline  σταμάτησε σαν να  χτυπήσαμε πάνω σε τοίχο!! Ευτυχώς,  ήμασταν καθισμένοι και δεν τραυματιστήκαμε. Αρχίσαμε να ψάχνουμε την θάλασσα γύρω με τους φακούς, μα ήταν απόλυτο σκοτάδι, τα κύματα μεγάλα και δεν διακρίναμε τίποτα. Το σκάφος γύρισε στο πλάι, οπότε  απενεργοποίηση τον αυτόματο πιλότο,  πήρα το τιμόνι στα χέρια και κατάλαβα οτι ήταν  μπλοκαρισμένο. Κατέβηκα κάτω, έλεγξα τις καμπίνες στην πλώρη που ήταν  ΟΚ, ύστερα το σαλόνι και ήταν εντάξει.  Μετά μπήκα στην τραπεζαρία, πίσω στην πρύμνη, όπου ακριβώς κάτω απ’ το τραπέζι φαγητού βρίσκεται το τιμόνι του σκάφους. Η τραπεζαρία ήταν πλημμυρισμένη με νερά. Προσπάθησα να δω από πού μπαίνουν. Έβγαλα τις τάβλες του τραπεζιού και  τότε είδα  μια τρύπα στην θέση του τιμονιού και  νερό να αναβλύζει σαν σε τζακούζι! Έθεσα αμέσως σε λειτουργία τις αντλίες του σκάφους, έχουμε τρεις πολύ ισχυρές αντλίες.  Μετά προσπάθησα να φράξω την τρύπα για να μειωθεί η εισρροή νερού,  έβαλα σχοινιά, πετσέτες, κουβέρτες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Ανέβηκα  και είπα τα άσχημα νέα στην Lene. Από την σύγκρουση, ίσως με   κάποιο container,φαίνεται πως έσπασε το τιμόνι. Της είπα να μαζέψει τα απαραίτητα,  ίσως  χρειαστεί να εγκαταλείψουμε το σκάφος. Η Lene πανικοβλήθηκε, αλλά για μια στιγμή μόνο. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές,  στα χρόνια που ζούμε στο σκάφος, κάνουμε και ασκήσεις ετοιμότητας κάθε τόσο,  γιατί  πάντα φιλοξενούμε κόσμο  και πρέπει να φροντίζουμε  για την ασφάλειά τους.»
-«Μετά από αυτό που συνέβει στο καταμαράν Ki,», συμπληρώνει η Lene,  «όπου οι άνθρωποι βρέθηκαν ναυαγοί στο Niue, χωρίς διαβατήρια, ρούχα κλπ, ήθελα να είμαστε έτοιμοι για ότι και αν συμβεί.»
-« Έτσι είναι!» συνεχίζει ο Kim. «Μετά από  μια ώρα περίπου, το νερό είχε φτάσει πάνω από την μέση του σκάφους, και ήξερα οτι όταν φτάσει στις μπαταρίες όλα τα συστήματα, πλοήγησης και επικοινωνιών θα σβήσουν. Ήταν ολοφάνερο πια, το Gwendoline ήταν καταδικασμένο. Πάτησα το κουμπί SOS  στο δορυφορικό Iridium GO  και  τηλεφώνησα στο GEOS Alarm Center στοTexas. Αυτό το τηλεφώνημα ήταν δοκιμασία. Το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές και όταν επιτέλους απαντήθηκε, η γυναίκα στο ακουστικό  με ρώτησε  με ψυχρή φωνή «Ποιός είσαι, πες μου το όνομά σου». Της έδωσα το όνομά μου, της είπα «καλώ από το σκάφος Gwendoline Μ,  βυθιζόμαστε, στέλνω SOS!”. Όταν έκλεισα την γραμμή  έδωσα το Iridium  στην Lene να το βάλει στην τσάντα. Στα όργανα δεν φαινόταν κανένα σκάφος γύρω, όμως μέσα στην αγωνία μου, πάτησα το κουμπί Distress  στο  VHF. Ξαναπήγα στην Lene και της είπα  να ρίξουμε αμέσως την σωσίβια λέμβο στην θάλασσα.  Μόλις την ρίξαμε, είδαμε με φρίκη οτι έχει πέσει ανάποδα. Ευτυχώς γύρισε μόνη της σχεδόν αμέσως, το μοντέλο είναι φαίνεται καλό, Viking.  Δέσαμε την σωσίβια λέμβο,  η Lene έφερε τα πράγματα  και μπήκε μέσα».
-«Νομίζαμε», συμπληρώνει η Lene, “οτι μπορεί να περνούσαμε  2-3 μέρες εκεί μέσα. Ήταν φρικτό! Με έπιασε ναυτία αμέσως, τόσο άσχημα  κουνιόταν η λέμβος  απ’ τα κύματα. Μόνοι μας, μέσα στο σκοτάδι, στον ωκεανό. Ήταν φρικτό, φριχτό!»
-«Την στιγμή που πήγα να μπω στην λέμβο , σκέφτηκα οτι ήταν λάθος να μην δοκιμάσω τα πάντα. Γύρισα πίσω τρομερά φοβισμένος από την μια γιατί το νερό είχε ανέβει πάνω απ’ την μέση, και το Gwendoline μπορεί να βυθιζόταν από στιγμή σε στιγμή και απο την άλλη  γιατί σκεφτόμουν οτι αν  κοβόταν εκείνη την στιγμή το σχοινί που κρατούσε την σωσίβια λέμβο, θα ήμουν χαμένος.!  Ενεργοποίησα το VHF και έδωσα το MAYDAY. Και τότε άκουσα την ωραιότερη πρόταση που έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου,  εσένα   Γιώργο να  λές οτι είσαστε δέκα μίλια μακριά και έρχεστε να μας σώσετε! Ευχαριστώ θεέ μου, είπα μέσα μου. Δεν είμαστε μόνοι! Μετά μπήκα στην σωσίβια λέμβο,  έκοψα το σχοινί και ο άνεμος μας πήρε μακριά απ΄το Gwendoline. Κι αυτή ηταν η τελευταία φορά που είδα το ωραίο μου σκάφος …  »
-«Σας ευχαριστούμε, μας κάνατε το καλύτερο και πολυτιμότερο δώρο, την ζωή μας», λέει η Lene χαμογελώντας.
-“Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω από το χρέος μας σαν συνάδελφοι θαλασσινοί”, απαντά ο Γιώργος .
Το Inspire καλεί  ζητώντας τις συντεταγμένες μας για να ενημερώσουν το RCC New Zealand και το Niue, μέσω  του sy Katta.
-“Καρίνα, πρέπει να ανοίξουμετα πανιά»,  λέει ο καπετάνιος μου. Ανοίγω την τζένοα  σε δεύτερη μούδα, εκείνος ρυθμίζει  την Hydrovane και σβήνει την μηχανή. Ο δυνατός άνεμος  φουσκώνει το πανί και τo Φιλίζι παίρνει ταχύτητα.
Οι επισκέπτες μας είναι εξαντλημένοι. Τους κατεβάζω στην καμπίνα, τους δείχνω τα απαραίτητα και τους αφήνω να ησυχάσουν. Ο Γιώργος μένει  στο κόκπιτ, κατάφερε να βρει μια κάπως βολική στάση και  να καθίσει. Του δίνω ένα αναλγητικό, μήπως λίγο τον βοηθήσει.
-«Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι ο Kim  τα έκανε όλα «by the book”, μου λέει πολύ σοβαρός. “Ο άνθρωπος έκανε όλες τις σωστές κινήσεις που, εκ των υστέρων, μπορεί να φαίνονται αυτονόητες ή απλές, αλλά την ώρα του κινδύνου άν δεν είσαι σωστά προετοιμασμένος,  αυτό το λάθος μπορεί να σου στοιχίσει την ζωή σου. Σκέψου τα! Είχε  δορυφορικό για να στείλει SOS. Είχε σωστό VHF  και  έστειλε αυτόματο distress call με συντεταγμένες και  χειροκίνητο MAYDAY. Φορούσαν και οι δύο σωσίβια. Είχαν μαζί τους  στην λέμβο το EPIRB, το δορυφορικό  iriduumGo, κινητά και τα φορητά VHF  με ενσωματωμένο GPS, με τα οποία επικοινώνησαν με εμάς και  έδωσαν το νέο στίγμα τους. Πήραν στην λέμβο έναν φορητό  ανακλαστήρα ραντάρ, αρκετά λίτρα πόσιμο νερό και φυσικά το grab bag με τα απαραίτητα! Και βέβαια είχαν ένα πολύ καλό «self righting» life raft, που τους έσωσε”.

(σσ “Grab bag”, ονομάζεται ένας απόλυτα αδιάβροχος σάκος (dry bag) τον οποίο οφείλουμε να έχουμε πάντα έτοιμο όταν βρισκόμαστε εν πλω, για να τον πάρουμε μαζί σε περίπτωση που χρειαστεί να εγκαταλείψουμε το σκάφος. Στον σάκο εμείς θα βάζαμε τα έγγραφα του σκάφους, τα διαβατήρια, φωτοβολίδες κινδύνου, σύστημα πλοήγησης και σύστημα εντοπισμού θέσης – στην περίπτωσή μας ένα  iPad ή κινητό τηλέφωνο με χάρτες – που πρέπει να είναι πάντα φορτισμένο, VHF  χειρός, δορυφορικό τηλέφωνο και EPIRB, σύνεργα ψαρέματος, πόσιμο νερό,γυαλιά ηλίου, τα απαραίτητα φάρμακα και κάποιο τρόφιμο με μικρό όγκο και μεγάλη θερμιδική αξία και οδοντόβουρτσα. )
-«Είναι σπουδαίο να έχεις τα σωστά σωστικά μέσα. Όμως πρέπει να πας κάτω και να  προσπάθησεις να ξαπλώσεις και να κοιμηθείς. Πρέπει να πάρεις δυνάμεις, έχουμε ταξίδι μπροστά μας.»
Μετά από ώρα, η κούραση νικά τις αντιρρήσεις του και κατεβαίνει στην καμπίνα. Με προσπάθεια μεγάλη γιατί το Φιλίζι  κουνιέται πολύ από τα κύματα, τα καταφέρνει, βρίσκει μια  βολική στάση και ξαπλώνει.
Τρίτη 6 Αυγούστου 2019
01.00 Είμαι στο κόκπιτ και κάνω βάρδια, αυτή η νύχτα είναι η χειρότερη που έχω ζήσει ως τώρα εν πλω. Ο τραυματισμός του καπετάνιου μου μου έχει μαυρίσει την ψυχή. Το  ναυάγιο του Gwendoline, ο εφιάλτης που έζησαν  ο Kim και η Lene με έχει συγκλονίσει. Τρομακτικές σκέψεις, φόβοι ανείπωτοι με βασανίζουν, εφήμερα όλα, όλα όσα αγαπώ μπορεί χαθούν σε μια  στιγμή, κάθε στγμή. Να φτάσουμε ασφαλείς στην Tonga, αυτό για τώρα μου αρκεί. Κάθε μισή ώρα, κατεβαίνω στην καμπίνα  να δω τί κάνει ο Γιώργος. Στην αρχή τον βρίσκω ξύπνιο, να  βογκά σε κάθε κούνημα απ’ το κύμα. Ευτυχώς, κάποια στιγμή αποκοιμιέται. Δοκιμάζω να ακούσω μουσική, η γεύση της  είναι πικρή και βγάζω τα ακουστικά. Γύρω μου  απόλυτο σκοτάδι, αέρας, κύματα.  Κι άστρο κανένα στον κατάμαυρο ουρανό.

07.00 Οι ώρες περνούν αργά ώσπου αρχίζει να χαράζει η μέρα. Στα ανατολικά τα σύννεφα αραιώνουν    και ο ουρανός γεμίζει πορφυρές ανταύγιες. Ο Γιώργος εμφανίζεται χαμογελαστός στο άνοιγμα του hutch.
-“Καλημέρα! Είμαι  κάπως καλύτερα!”, λέει κι επιτέλους παίρνω ανάσα.  Ετοιμάζω καφέ για τους δυο μας.  Εκείνος ελέγχει την πορεία στον χάρτη και  κοιτάζει τα πανιά.
-“Πρέπει να αλλάξουμε το preventer, να ανοίξουμε την μαϊστρα από αριστερά και να βάλουμε το whisker pole (μικρό σπινακόξυλο) στην genoa. Σήμερα αυτά θα πρέπει να τα κάνεις εσύ, εγώ δεν μπορώ», λέει σκεπτικός.

-“Κανένα πρόβλημα”, του απαντώ. “Δεν σου είπα πως θέλω να εμβαθύνω στο ιστιοπλοϊκό μου ταλέντο?”. Με αυτά και με αυτά, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο γέμισα νέες εμπειρίες, άλλες κακές και άλλες καλές. Στο μεταξύ οι φιλοξενούμενοί μας σηκώνονται, άυπνοι κι αυτοί. Τους ετοιμάζω καφέ,  μούσλι με γάλα για πρωινό και καθόμαστε όλοι στο κόκπιτ. Ρωτάμε τον Kim για το σκάφος τους

-«Το  Gwendoline Μ, είναι σιδερένιο σκαρί  50 πόδια μήκος και  «One of”, φτιαγμένο κατά παραγγελία από το γερμανικό ναυπηγείο Ubbe Vozz το 1982”.Τον ακούω που μιλάει στον ενεστώτα για το σκάφος τους, όπως ακριβώς έκανε και η Lene, λίγο πριν. Νομίζω πως τους είναι αδύνατο, να πιστέψουν οτι το Gwendoline χάθηκε, οτι βρίσκεται κάτω στον βυθό  του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Πώς να αντέξουν αυτή την πραγματικότητα? Το Gwendoline ήταν το σπίτι τους για πάνω από μια δεκαετία. Ανατριχιάζω στην σκέψη και μόνο. Αγαπημένο μας Φιλιζάκι να είσαι γερό! Κοιτάζω τα χαμογελαστά τους πρόσωπα τώρα που κουβεντιάζουν με τον Γιώργο, είναι τόσο ψύχραιμοι που μου φαίνεται παράξενο, εξωπραγματικό. Άλλος λαός οι Δανοί. Οι Έλληνες είμαστε πολύ πιο εκδηλωτικοί.

Κατεβαίνω  στην καμπίνα και κοιμάμαι για μια ώρα.
10.00  Ταξιδεύουμε με τα πανιά πεταλούδα, ανατολικό άνεμο 17 kts  και  κύμα λίγο πιο πεσμένο, ακολουθώντας  μια ελαφρά πιο νότια πορεία, για να αποφύγουμε την περιοχή του  Capricorn Seamount.

Capricorn seamount

Απομένουν περίπου 130 ναυτικά μίλια ως τον προορισμό μας, το χωριό Neiafu, του νησιού Vava’u της χώρας Kingdom of Tonga.  Ο Kim και η Lene είναι μαζί μας στο κόκπιτ.  Ο Γιώργος δεν πονάει πολύ  και έχω ηρεμήσει κάπως…
-«Σκεφτόμουν να καλέσω το Inspire. Να τους πούμε καλημέρα και να τους ευχαριστήσουμε για χθές»
-«Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ, Καρίνα!», λέει ο Kim.  Μιλάμε λίγο με την  Abby και  δίνω το μικρόφωνο στον Kim. Η συνομιλία τους είναι συγκινητική, τα συναισθήματα της χθεσινής βραδιάς  που πνίγηκαν μέσα στην ένταση και τις δυσκολίες της διάσωσης, απλώνονται  και ξεδιπλώνονται στο κόκπιτ του Φιλίζι, παρασέρνοντάς μας σαν ωκεάνειο κύμα. Ζήσαμε μια πολύ δυνατή εμπειρία, μακάρι να μην την ζούσαμε ποτέ, μα ότι έγινε δεν αλλάζει. Οι  δανοί μας  υπέστησαν μια τεράστια απώλεια, μα είναι ζωντανοί και πολύ καλά στην υγεία τους, εκτός από μια τεράστια,  επίπονη μα άκακη μελανιά στο πόδι της Lene. Κοιτούν μπροστά και δεν μεμψιμοιρούν
-“Αφού γλυτώσαμε τον εφιάλτη της σωσίβιας λέμβου μέσα σε δυο ώρες, νιώθω πολύ τυχερή”, λέει η κοπέλα με χαμόγελο.

Στο VHF ακούγεται συνομιλία ανάμεσα στο Inspire  και το Katta. Το Katta  έχει φτάσει το Inspire και αλληλοφωτογραφίζονται. Ο Bjorn ρωτά τον Rohan, άν είδε αλλαγή στην ημερομηνία  των οργάνων τους.  Από ώρα σε ώρα πρέπει να περάσουμε το date line του πλανήτη και ο χρόνος θα πηδήξει 24 ώρες μπροστά! Όχι, ο Rohan δεν είδε αλλαγή ακόμα. Το Katta προσπερνά το catamaran Inspire (43 πόδια) σαν σταματημένο, με ταχύτητα 10 kts.  Το Katta είναι καταμαράν Catana 43 πόδια και αυτό, σκάφος γρήγορο και αξιόπιστο. Πριν περάσει μια ώρα φτάνει και εμάς, με μοναδική  ιστιοφορία ένα ωραίο κόκκινο μπαλόνι (spinaker).
–“Filizi, Filizi , Katta”, ακούγεται  η φωνή του Bjorn.
-“Good morning Katta”, απαντά ο Γιώργος.
– «Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι να πάτε πιο γρήγορα? Θέλω να  σας φωτογραφήσω και όλο μου κουνιέστε», λέει  γελώντας.

21.00 Απολαύσαμε το δείπνο, πέννες με μανιτάρια, σκόρδο, κρέμα γάλακτος και μπόλικη παρμεζάνα,  πλύναμε τα πιάτα  και τώρα έχω ξαπλώσει – ένα  πτώμα – στο κρεββάτι που ανεβοκατεβαίνει σαν roller coaster. Την ώρα που πάω να αποκοιμηθώ, ακούω το  Katta  στο VHF, βρίσκονται, λέει, 15 ΝΜ πιο μπροστά και συνάντησαν ψαρόβαρκες να πλέουν χωρίς φώτα  στο σκοτάδι. Την πατήσαμε! Τελικά αποκοιμιέμαι και ξυπνάω μόνη μου μετά από δυο ώρες.
Πέμπτη 8/8 (και ο χρόνος πήδηξε μια μέρα)
05.30 Περάσαμε μια πολύ ταλαίπωρη νύχτα, ο καπετάνιος μου και εγώ, πλέοντας κάτω από έναν βαρύ, συννεφιασμένο ουρανό – που ευτυχώς όμως δεν μας έβρεξε –  να κοιτάζουμε κατάματα  στο κατασκόταδο την κατασκότεινη θάλασσα, για να μην πέσουμε πάνω σ’ αυτές τις  αφώτιστες ψαρόβαρκες που  είπε, που να μην  έλεγε, το Katta. Μάτια κομμάτια και νύστα μεγάλη. Τώρα ευτυχώς ήρθε παρέα μου ο Kim. Κοιτάζω μπροστά από την πλώρη, την αναλαμπή στον ορίζοντα. Πιστεύω οτι είναι τα φώτα του χωριού Neiafu. Μένουν ακόμα τριάντα μίλια.
08.00 Πλέουμε στα βόρεια του νησιού Vava’u και ο άνεμος έχει κόψει εντελώς, από τον όγκο του νησιού. Mπροστά  πλέει το Arka, που μόλις μας προσπέρασε με φουλ ιστιοφορία, σαν να κάνουν αγώνα Κάποια μίλια πιο πίσω πλέει το Inspire. O Κim  κοιτάζει το νησί σκεφτικός. Δεν θα φανταζόταν ποτέ πως θα έφτανε στην Tonga σαν επιβάτης. Η Lene  είναι χαρούμενη που  φτάνουμε, ανυπομονεί  να πατήσει στεριά. Νομίζω πως δεν θα ξαναμπεί ποτέ της σε σκάφος. Ο Γιώργος στέκεται πίσω απ’ το τιμόνι,  κι εγώ αφού έβγαλα το σπινακόξυλο και μάζεψα τα πανιά,  απολαμβάνω  τον δεύτερο καφέ μου. Ξαφνικά ακούγεται ένα φύσημα
-Φάλαινα! Πίσω, στα δέκα μέτρα! Και άλλες δύο δεξιά μας», λέει ο καπετάνιος μου. Κοιτάζω την τεράστια  ράχη να  αναδύεται αργά  πίσω απ΄την πρύμνη και μετά να βυθίζεται ξανά, το ίδιο σιωπηλά. Μπροστά και πιο μακριά, μια άλλη φάλαινα πηδάει σχεδόν ολόκληρη έξω από το νερό. Το θέαμα είναι μεγαλειώδες!
10.00 Μπαίνουμε μέσα στον κλειστό σαν φιόρδ κόλπο του Neiafu και τα νερά είναι γαλήνια σαν λίμνη. Μετά από 23 ημέρες στον ωκεανό,  φτάσαμε επιτέλους  σε ασφαλές και ήσυχο λιμάνι…