Οκτώ μερόνυχτα στον Ειρηνικό Ωκεανό -Ωκεανοπορεία από τον Παναμά ως τα νησιά Γκαλάπαγκος  (900 νμ)

08˚ 56. 28’N    79˚ 33.43W   Balboa Yacht Club, Panama

16 Μαϊου 2017

Το Φιλίζι έχει ήδη περάσει την διώρυγα και βρισκόμαστε  στην ακτή του Παναμά στον Ειρηνικό Ωκεανό.  Δεμένοι σε ένα από τα ρεμέτζα του Balboa Yacht Club,  με μεγαλειώδη θέα την Bridge of the Americas, την γέφυρα που ενώνει Βόρεια και Νότια Αμερική και τα αμέτρητα πλοία που πηγαίνουν κι έρχονται από το κανάλι, περνάμε ακόμα πέντε ημέρες πυρετωδών  προετοιμασιών για το μακρύ ταξίδι  στον μεγάλο ωκεανό.  Έχουμε φορτώσει προμήθειες για μήνες.

ΦΩΤΟ 16ΜΑΙΟΥ Α

17.00 Αφήνουμε το άβολο Balboa με το μεγάλο κούνημα  από την ασταμάτητη κίνηση των πλοίων και πηγαίνουμε στο κοντινό αγκυροβόλιο Las Brisas, όπου τα νερά είναι ήσυχα σαν  λίμνη.  Ρίχνουμε άγκυρα στα 8 μέτρα βάθος, γνωρίζοντας οτι αυτή την ώρα βρισκόμαστε σε high tide, σε  πλημμυρίδα. Μετά από περίπου 6 ώρες τα νερά θα κατέβουν και το βάθος θα γίνει 4 μέτρα!! Μας φαίνεται εξαιρετικά παράξενο οτι ενώ δεν υπήρχε καθόλου παλλίρροια στον Παναμά στην ακτή του Ατλαντικού, εδώ στον Ειρηνικό υπάρχει και μάλιστα τόσο μεγάλη.  Όμως έτσι είναι, η παλλίρροια εμφανίζεται πάντοτε στις ανατολικές ακτές των ωκεανών, ένα φαινόμενο που οφείλεται στην περιστροφή της Γης.

Κοντά μας βρίσκεται αγκυροβολημένο το Utopia, το σκάφος του Marco,  ενός 50χρονου βραζιλιάνου πιλότου ελικοπτέρων, που ταξιδεύει με το ιστιοπλοϊκό του “single handed” δηλαδή μόνος, για να κάνει για δεύτερη φορά τον γύρο του κόσμου!  Έχουμε κανονίσει να φάμε μαζί απόψε, εμείς θα του κάνουμε το τραπέζι με χωριάτικη σαλάτα με ελληνικό λάδι – είναι χορτοφάγος – και εκείνος θα μας φέρει ένα  σπουδαίο δώρο,  ένα ολοκαίνουργιο alternator (δυναμό) Hitachi για την μηχανή του σκάφους που αγόρασε μα δεν κάνει για την μηχανή του. Μεγάλη τύχη.

18.00 Ο ήλιος δύει  πάνω από τους ουρανοξύστες  του Panama City, κάτω από βαριά σύννεφα. Τα γυάλινα κτίρια αντανακλούν τις χρυσές ακτίνες του ήλιου και το θέαμα  είναι μεγαλειώδες. Η πόλη του Παναμά, είναι μια πόλη τεράστιων αντιθέσεων, όπου οι γειτονιές των πάμφτωχων βρίσκονται δίπλα -δίπλα με τις γειτονιές των πάμπλουτων. Με δυσκολία αφήνω την συγκλονιστική θέα  και μπαίνω μέσα να ετοιμάσω το δείπνο μας.

Τετάρτη  17 Μαϊου,

Las Brisas anchorage, Panama

08.00 Ο Γιώργος μελετά ξανά τα grib files, το δελτίο καιρού που κατεβάσαμε με το δορυφορικό iridium Go. Σε λίγη ώρα αποπλέουμε για το νησί Pedro Gonzales, στο σύμπλεγμα νησιών Las Perlas, 40 ναυτικά μίλια μακριά. Εκεί θα ελέγξουμε άν τα ύφαλα του σκάφους είναι καθαρά, κι άν χρειαστεί θα τα καθαρίσουμε γιατί στα νησιά Γκαλάπαγκος  είναι πολύ  αυστηροί με το θέμα αυτό. Αν δεν είναι καθαρό το σκάφος, σε στέλνουν ξανά στον ωκεανό μαζί με δύτη να στο καθαρίσει και πληρώνεις και πολύ μεγάλο πρόστιμο.

Πρέπει να καθαρίσουμε και την ίσαλο γραμμή που έχει ήδη βρωμίσει, είναι άλλωστε σχεδόν βυθισμένη κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας αφού το Φιλιζάκι μας είναι τόσο βαρυφορτωμένο, πιο γεμάτο από ποτέ με προμήθειες  και ανταλλακτικά.  Το πέρασμα στα Γκαλάπαγκος έχουμε κανονίσει να το κάνουμε μαζί  με το Freja, ένα δανέζικο racing cruiser του 1992, 43 πόδια. Πλήρωμά του μια οικογένεια, ένα ζευγάρι και τα τρία παιδιά τους. Γνωριστήκαμε στην Shelter Bay Marina του Παναμά και έχουμε κάνει καλή παρέα. Εκείνοι περιμένουν ένα ανταλλακτικό και ελπίζουμε να ξεκινήσουν αύριο για να έρθουν στα Las Perlas.

-“Από ότι βλέπω στο δελτίο, φαίνεται πως θα έχουμε ελαφρούς έως μέτριους  ανέμους κόντρα, σε όλο το πέρασμα για τα Γκαλάπαγκος. Το Σάββατο και την Κυριακή αναμένονται πολλές βροχές, μα αυτό δεν με απασχολεί και πολύ. Η μεγάλη πιθανότητα καταιγίδων με κεραυνούς είναι που με προβληματίζει…», λέει ο καπετάνιος μου σκεπτικός.

09.00 Βιράρουμε την άγκυρα, αποχαιρετούμε  τον Παναμά που μας φιλοξένησε για τρείς αξέχαστους μήνες και αποπλέουμε. Ο άνεμος είναι Ν-ΝΑ περίπου 9 kts., η ημέρα ηλιόλουστη με λίγα σύννεφα.

10.00. Βρέχει εδώ και κάμποση ώρα και φορώντας το εντελώς αδιάβροχο αδιάβροχο που αγόρασα στον Παναμά, κάθομαι μπροστά στην πλώρη και ελέγχω την θάλασσα μπροστά μας. Παντού γύρω επιπλέουν  σκουπίδια,  από σακούλες, μπουκάλια, σαγιονάρες  και κουβάδες ως τεράστιους, πολύ επικίνδυνους, κορμούς δένδρων. Αν χτυπήσει κάποιος τέτοιος την προπέλα μας, ζήτω που καήκαμε. Και δεν φαίνονται καθόλου εύκολα, οι άτιμοι, έτσι μισοβυθυσμένοι που είναι στην θάλασσα.

12.00 Είναι τόσο υπέροχο που ταξιδεύουμε ξανά, είμαστε και οι δυο σε μεγάλα κέφια και εγώ μέσα στην καλή χαρά, σκαρώνω καινούργιο τραγουδάκι

“Let’s sail west to the Pacific

To see new places, new horizons make new friends

Let’s sail west on board Filizi

Blow gentle wind don’t let this journey ever end”

με επική μουσική, ταιριαστή με την διάθεση του πληρώματος. Βρισκόμαστε  επιτέλους εδώ, στον Ειρηνικό Ωκεανό, πλέοντας στο ταξίδι των ονείρων μας. Κάναμε τόσο πολλή δουλειά αυτόν τον μήνα, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί ένα σκάφος σε  τέλεια λειτουργική κατάσταση, εκτός βέβαια από αυτούς που το έχουν κάνει ήδη.

16.00 Πλησιάζουμε το νησί και ένα τεράστιο κοπάδι από δελφίνια μας περικυκλώνει. Ξαφνικά βλέπω στην επιφάνεια του νερού,  λίγα μέτρα πιο μπροστά, μια τεράστια θαλάσσια χελώνα.

-«Στρίψε δεξιά!» , φωνάζω στον καπετάνιο μου, δείχνοντας την. Εκείνος απενεργοποιεί τον αυτόματο και κάνει μια απότομη στροφή. Η χελώνα ξαφνιασμένη, βγάζει το κεφάλι της και μετά βουτά στο νερό.  Μετά από λίγο  με φωνάζει εκείνος και δείχνει πέρα. Γυρνώ και βλέπω ένα μικρό σαλάχι να πηδά ψηλά έξω από το νερό, να κάνει μερικές περιστροφές στον αέρα και να ξαναβουτά.  Μετά από λίγο  ακόμη ένα σαλάχι πηδά, κι άλλο ένα  και μετά κι άλλα. Για τα επόμενα τριάντα λεπτά, κοιτάζουμε το απίστευτο θέαμα, κοπάδι παιχνιδιάρικα μικρόσωμα σαλάχια να πηδούν πάνω από την απόλυτα ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας και να στροβιλίζονται. Απλά μαγικό.

Πέμπτη 18 Μαϊου

Isla Pedro Gonzales, Las Perlas Archipelago, Panama

08° 24N   79° 04W

18.00 Το Freja, το σκάφος των Δανών  ρίχνει άγκυρα κοντά μας και αμέσως κατεβάζουν το βαρκάκι και κωπηλατούν προς το Φιλίζι με λαμπερό χαμόγελο στα πρόσωπά τους.  Το τραπέζι είναι στρωμένο και τους περιμένει. Έχουμε μαγειρέψει το φαγητό που  υποσχεθήκαμε  στα παιδιά πριν από μέρες, παστίτσιο, το πιο αγαπημένο τους ελληνικό φαγητό, όταν έκαναν διακοπές στην Ελλάδα.  Μετά το δείπνο κουβεντιάζουμε με τον Anders και την Merete  για το ταξίδι μας και τα παιδιά, ο  Victor 14, η Anna 11  και ο Ludwig 8, πιάνουν τα tabletκαι αρχίζουν να παίζουν, όπως κάνουν δηλαδή τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας τους. Όμως αύριο, αυτά τα παιδιά θα γίνουν ωκεανοπόροι, θα ξεκινήσουν να διασχίσουν  τα 890 ναυτικά μίλια ως τα νησιά Γκαλάπαγκος και τον Ισημερινό της Γης.

Και εμείς το ίδιο, καπετάνιε μου

Isla Pedro Gonzales, Las Perlas, Panama to Puerto Baquerizo Moreno, isla San Cristóbal, Galapagos

Παρασκευή19 Μαϊου –  Απόπλους

Ημέρα 1η (19-20/5)

12.00 Σηκώνουμε άγκυρες, εμείς και το Freja και ξεκινάμε. Δεν φυσάει καθόλου και  ταξιδεύουμε δίπλα – δίπλα με την μηχανή στις 1.800 στροφές και ένα ευνοϊκό ρεύμα,  κάτω από έναν απέραντο καταγάλανο ουρανό  με ελάχιστα σύννεφα. Κάθε τόσο τα πιτσιρίκια να μας μιλάνε στο VHF  για την φάλαινα ή το δελφίνι που είδαν.  Κρατάμε πορεία στις 188˚ για τα πρώτα 60 ναυτικά μίλια, ως το πρώτο στίγμα που έχουμε θέσει και μετά θα θέσουμε δεύτερο στίγμα έξω από το νησί Malpelo, στα 200 ΝΜ.

19.00 Ο ουρανός σκοτεινιάζει και η πρώτη αστραπή σκίζει τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στα ανατολικά. Δεν περνούν λίγα λεπτά και οι κεραυνοί φωτίζουν τα βαριά σύννεφα στον βορρά.

21.00 Ο άνεμος δυναμώνει και σβήνουμε την μηχανή. Αστράφτει  και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η κατασκότεινη νύχτα κάθε τόσο γίνεται φωτεινή σαν μέρα. Είναι προφανές πως δεν γίνεται να ξεφύγουμε από αυτήν την κακοκαιρία.  Για τις  επόμενες ώρες πλέουμε κάτω από καταρρακτώδη βροχή και έναν ουρανό με αμέτρητες αστραπές.  Στα διαλείμματα της βροχής ξαπλώνουμε εναλλάξ στο κόκπιτ.

Σάββατο 20 Μαϊου

03.30  Ακόμα ένα μπουρίνι και ο άνεμος δυναμώνει ξαφνικά στα 32 kt. Παίρνουε 3^η μούδα στην τζένοα, η μαϊστρα είναι σε 2^η μούδα και πλέουμε όρτσα. Η βροχή είναι κατακλυσμική και συνεχής. Τα κύματα είναι πολύ μεγάλα και η κίνηση του σκάφους πολύ, πολύ δυσάρεστη.

05.30 Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται, καλυμένος με βαριά σύννεφα. To Freja βρίσκεται 2,2 νμ πίσω μας και πολύ φοβάμαι οτι τα παιδιά θα έχουν ναυτία, γιατί τα κύματα είναι πολύ μεγάλα και κοφτά.  Πάω για ύπνο στην πρυμνιά καμπίνα. Ο καπετάνιος ανάβει την μηχανή και ο ήχος της με νανουρίζει για μια ώρα. Πορεία 227˚ , ταχύτητα 4,8 kts.

09.00 Άνεμος δυτικός 3 μποφώρ και ξεμουδάρουμε την τζένοα. Μαζεύουμε ψόφια μικρά καλαμαράκια πάνω από το κατάστρωμα. Καημένα πλάσματα. Κοιμάμαι άλλη μια ώρα. Πόσο να κρατήση η ομορφιά? Ενα τεράστιο σύννεφο πλησιάζει πίσω μας.

Διανύσαμε  130 ναυτικά μίλια το 1^ο  24ωρο.

Ωρες ύπνου Καρίνα 2+1+1=4 Γιώργος 1,0+1,30+0,40=3,10

Ημερα 2^η, (20-21/5)

 12.00 Το σύνεφο έφερε βροχή και τί βροχή. Δεν βλέπουμε τίποτα παρά μόνο βροχή. Ο άνεμος φυσά δυνατά, ακολουθώντας καθώς φαίνεται κάποια κυκλική πορεία, αφού μέσα στις επόμενες πέντε ώρες μας έρχεται απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα. Τα κύμματα χάνονται και η θάλασσα γαληνεύει κάπως.  Κάτω απ’ την δυνατή βροχή, ο  Γιώργος πάει στο κατάρτι να σφίξει το μπαλαντσίνι. Παρακολουθώ κάθε κίνηση του, ανήσυχη γιατί υπάρχει πάντα κάποιος βαθμός κινδύνου, όταν βγαίνουμε από το κόκπιτ. Πεινάμε αλλά είναι αδύνατο να μαγειρέψουμε σε αυτές τις συνθήκες, οπότε τρώμε φυστίκια και κράκερς.

17.30 Ο κατακλυσμός έγινε ψιλοβρόχι μα η θάλασσα είναι σαλάτα και χτυπιόμαστε σαν σε πλυντήριο. Ο Ειρηνικός δεν μοιάζει και τόσο ειρηνικός τελικά. Πλέουμε ξυλάρμενοι με την μηχανή,  και λόγω του ρεύματος που μας σπρώχνει,  για να κρατήσουμε την πορεία στις 226˚ έχουμε το τιμόνι στις 205˚-210˚.  Πονάει το στομάχι μου και νιώθω σαν ψόφια πατάτα. Ο Γιώργος μου δίνει ένα Losec λέγοντας  οτι έφαγα πάρα πολλά  φυστίκια. Ίσως, δεν ξέρω. Το χάπι έπιασε. Νυστάζω

Κυριακή 21 Μαϊου

01.00 Τί νύχτα κι αυτή. Γύρω μας το απόλυτο σκοτάδι, με μόνο φως τον φωσφορισμό του πλαγκτόν. Η κίνηση του σκάφους είναι πολύ απότομη και δυνατή και  πρέπει να κρατιόμαστε καλά συνέχεια αφού όλα είναι βρεγμένα και γλυστερά. Τα κύματα έρχονται κόντρα, έχουμε  δυνατό άνεμο  25-30 kts και πλεύση σφιχτά όρτσα. Από το απόγευμα έχουμε αλλάξει τα πανιά  20 φορές, πραγματικά πολλή δουλειά. Ο ουρανός είναι καλυμένος με βαριά σύννεφα μα ευτυχώς σταμάτησε να βρέχει. Πίσω από την πλώρη,  το μαύρο βελούδο του ωκεανού σχίζεται από μια ολόλαμπρη πρασινωπή γραμμή, την  φωσφορίζουσα πορεία μας ζωγραφισμένη από την κίνηση της προπέλας που στροβιλίζεται ακόμα και όταν η μηχανή είναι σβηστή. Κάνω την βάρδια μου κι ο καπετάνιος μου κοιμάται εδώ δίπλα μου, στο κόκπιτ. Παρ’ ότι φαίνεται να κοιμάται βαθιά, κάθε τόσο σηκώνει το κεφάλι του και ρωτά πώς πάμε

-“Μια χαρά πάμε, κοιμήσου”, του απαντώ, άν και θα προτιμούσα να έπεφτε λίγο ο άνεμος, δεν μου αρέσει και τόσο το 30kts  στην φάτσα μέσα σε τέτοιο σκοτάδι.

Κάπου κάπου διακρίνω πίσω μας το αχνό φωτάκι πορείας του Freja, και η θέα του είναι κάπως καθησυχαστική.

04.30 Τσεκάρω το AIS  και στην οθόνη του βλέπω δυο εμπορικά πλοία  κάποια μίλια μακριά, μα πουθενά το Freja. Ξαναβγαίνω, ψάχνω τον ορίζοντα και κάποια στιγμή, κάποιο κύμα φαίνεται θα τους σήκωσε ψηλά και να, εντόπισα το  πράσινο φωτάκι πορείας τους.

05.00 Το ΦΕΓΓΑΡΙ!!!! Τί όμορφο θέαμα, μάτια μου. Ενα φεγγαράκι ελάχιστο, μια φλιδίτσα μόνο και η καρδιά μου φωτίστηκε! Να και δυο τρία αστέρια, νιώθω σαν να έχουν περάσει αιώνες που δεν είδαμε έναστρο ουρανό.  Τα σύννεφα βαριά και τεράστια, καλύπτουν τον ουρανό πίσω μας. Ο άνεμος έπεσε και ταξιδεύουμε με την υπερηχητική ταχύτητα των 3 κόμβων…

11.30 -«Καρίνα έλα γρήγορα! Έλα να δεις!», φωνάζει ο Γιώργος. Τρέχω έξω και βλέπω το σκούρο  πτερύγιο πάνω  στην ασημένια θάλασσα.

-«Σίγουρα καρχαρίας. Μας τσεκάρει φαίνεται». Μετά από λίγο ψάρι και πτερύγιο χάνονται στα σκοτεινά νερά. Κατεβαίνω να μαγειρέψω.

Συνεχίζουμε την πορεία προς τα νησιά Γκαλάπαγκος, που ως τώρα πάει κόντρα στον άνεμο.

Διανύσαμε 100 νμ  το δεύτερο  24ωρο. Έχουμε ακόμη 660 νμ για να φτάσουμε.

Ημέρα  3η (21-22/5)

5°22N   80°42W

12.00 Ο άνεμος αλλάζει συνέχεια διεύθυνση και τώρα είναι Δ-ΝΔ στα 4 μποφώρ. Σβήνουμε την μηχανή και πλέουμε στις 220˚ πορεία με 4,5 kts ταχύτητα.  Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, δεν έχουμε δει ούτε μια αχτίδα ήλιου εδώ και 24 ώρες.  Μελετάμε τα βιβλία μας για το επόμενο πέρασμα μετά τα Γκαλάπαγκος προς τα νησιά Μαρκίζες, το βορειότερο σύμπλεγμα νησιών της Πολυνησίας, 3.000 ναυτικά μίλια από το δυτικότερο νησί Γκαλάπαγκος, την Isabella.

19.00 Μιλάμε με το Freja, βρίσκονται 8 μίλια μακριά μας και αποφασίζουμε να μικρύνουμε την απόσταση που μας χωρίζει. Κάνουμε τα πανιά αντιμονή και το Φιλίζι αντί να σταματήσει αρχίζει να πηγαίνει προς τα πίσω με ταχύτητα  3,00 kts, έχουμε βρεί  φαίνεται αντίθετο ρεύμα. Το εκμεταλλευόμαστε, φτιάχνουμε τα πανιά και γυρνάμε πίσω για να φτάσουμε κοντά τους πιο γρήγορα.

23.00 Ξαναβλέπουμε το Freja μετά από 24 ώρες.  Βάζουμε κοινή νέα πορεία στις 280˚ με το ρεύμα πάντα αντίθετο. Πλέουμε με μηχανή στις 1.800 στροφές και ταχύτητα 2,9 kts.

Δευτέρα 22 Μαϊου – Γεννέθλια στον ωκεανό

00.00 «Χρόνια πολλά μωρό μου!», με ξαφνιάζει ο καπετάνιος μου με ένα φιλί. Το είχα ξεχάσει!  Ποτέ δεν το φανταζόμουν οτι θα περάσω τα γεννέθλιά μου πλέοντας στον Ειρηνικό Ωκεανό, ακόμη και τώρα που το ζούμε άλλωστε, μας φαίνεται απίστευτο.  Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με βαριά σύννεφα και πέφτει ψιλή βροχή. Ετοιμάζω τσάι και φέρνω ένα πακέτο μπισκότα για να το γιορτάσουμε. Λίγο μετά, ο Γιώργος βγάζει το σωσίβιό του, ξαπλώνει όπως είναι ντυμένος με την νιτσεράδα, σκουφί, αδιάβροχο παντελόνι και γαλότσες και αποκοιμιέται στο δευτερόλεπτο.  Έχει άπνοια αυτή την ώρα και ταξιδεύουμε με μηχανή και την μαϊστρα σε πρώτη μούδα, για να μας δίνει κάποια σταθερότητα. Τα κύματα έχουν σχεδόν χαθεί και χαίρομαι με την σκέψη οτι τα παιδιά θα συνέλθουν από την ναυτία που τα βασανίζει τόσες μέρες.

01.00 Πιάνω το kindle και συνεχίζω το βιβλίο μου για την διάνοιξη της Διώρυγας του Παναμά.  Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι οτι το Freja έχει αλλάξει πορεία  και πάει νότια. Τί κάνουν? Αποφασίζω να περιμένω λίγο για να δω αν θα αλλάξει κάτι. Μετά από 15 λεπτά, βλέποντας οτι συνεχίζουν να απομακρύνονται, τους καλω στο VHF, παρ, όλο που η ώρα είναι περασμένη. Ο Anders απαντά αμέσως, με φωνή νυσταγμένη, είχε αποκοιμηθεί και πήγαινε αλλού. Αφήνω το μικρόφωνο και βλέπω  οτι  στρίβουν. Σύντομα πλέουμε ξανά  μαζί.

03.30 Ο άνεμος δυναμώνει, αλλάζει γωνία και έρχεται από τις 50˚, μήπως είναι  ευκαιρία να ανοίξουμε πανιά και να γλυτώσουμε λίγο από το πολύτιμο καύσιμο? Μιλάμε με τον Anders  στο VHF  αλλά πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι, ο άνεμος γυρνά ξανά κόντρα από τις 25˚-30˚. Ο Γιώργος ξυπνά, βλέπει οτι το ψιλόβροχο σταμάτησε,  μαζεύει το bimini  (τέντα) και ρίχνει το sprayhood. Ξαφνικά, το Φιλιζάκι μας πλέει ευτυχισμένο καραβάκι κάτω από έναν υπέροχο έναστρο ουρανό, αληθινή ζωγραφιά. Το μικρό φεγγάρι ανεβαίνει ντροπαλά από την ανατολή και πάντα δίπλα του προστάτιδα η πανέμορφη, ολόλαμπρη  Αφροδίτη.  Ξαπλώνω στο μαλακό μαξιλάρι και έτσι όπως κοιτάζω το θαύμα της πλάσης μαγεμένη, αποκοιμιέμαι βαθιά.

06.00  Ανοίγω τα μάτια, ξεκούραστη και ευτυχής. Στα ηχεία υπέροχη μουσική και ο ορίζοντας πίσω απ’ την πρύμνη μας, βαμένος φούξια.

-«Καλημέρα birthday girl!”, λέει τρυφερά ο αγαπημένος μου.

-“Καλημέρα!”

Πώς να περιγράψω, τί λόγια να βρώ  να ζωγραφίσουν την ομορφιά της σημερινής ανατολής του ήλιου? Ο πλανήτης μας κάνει δώρο ρίχνοντας τα ωραιότερα χρώματα της παλέτας του κι εμείς οι τυχεροί κοιτάζουμε με μάτια ορθάνοιχτα και καρδιά πλατιά. Οι ακτίνες του ήλιου χρωματίζουν τα σύννεφα με όλους τους τόνους του κόκκινου, του φούξια και του ροζ. Μακριά στα δυτικά, κάτω από ένα  κατάλευκο τεράστιο νέφος, ιριδίζει ένα διπλό ουράνιο τόξο. Σε όποιο σημείο του ορίζοντα και άν κοιτάξουμε, βλέπουμε εικόνες εξαιρετικής ομορφιάς.  Ετοιμάζω κρύο καφέ χωρίς καφεϊνη

-«Να αναλάβω για να πας να ξαπλώσεις?», ρωτάω.

-«Δεν χρειάζεται, είναι μεγάλη η ομορφιά για να κοιμηθώ», απαντά εκείνος.

07.30 Ο άνεμος δυναμώνει και ανοίγουμε την τζένοα όλη. Η ταχύτητα ανεβαίνει στα 4,8. Επιτέλους κάνουμε ιστιοπλοϊα.

11.00 Land Ho! λέω από μέσα μου για να μην ξυπνήσω τον Γιώργο που κοιμάται μέσα, μόλις διακρίνω  το νησάκι Malpelo που άν και βρίσκεται ακόμη 24 νμ μακριά διακρίνεται καθαρά αφού  το βουνό του έχει 250 μέτρα ύψος. To Malpelo είναι  ένα απομακρυσμένο νησί που ανήκει στην Κολομβία και πάνω του, υπάρχει μια  ναυτική βάση την οποία – απ΄ότι διαβάσαμε – καλό θα ήταν να καλέσουμε στο VHF για να ενημερώσουμε για την διέλευσή μας.  Στο μεταξύ πλησιάζει ένα πολύ βαρύ σύννεφο και φαίνεται βέβαιο πως θα πέσει πολλή βροχή. Την στιγμή που φοράω την νιτσεράδα μου, ο Γιώργος ξυπνά και βγάζει το κεφάλι του από το hatch.

-“Τί ντύσιμο είναι αυτό με τέτοια λιακάδα?», λέει κοιτάζοντάς με απορρημένος

-«Κοίτα μπροστά μας», του απαντώ. Εκείνος βλέπει και σφυράει με θαυμασμό

-«Τεράστιο φαίνεται!» Ανάβουμε το ραντάρ για να δούμε το μπουρίνι, μήπως και μπορέσουμε να το αποφύγουμε.

12.00 Διανύσαμε 76 μίλια  στο τρίτο 24ωρο,  το χαμηλότερο ρεκόρ του Φιλίζι ως τώρα.

Είμαστε ήδη 72 ώρες στη θάλασσα.

Ημέρα 4^η, (22-23/5)

12.30 4°28N 81°29W Σηκώνουμε το sprayhood για προστασία από την βροχή και προχωράμε προς το μαύρο σύννεφο. Μελετώντας το ραντάρ βλέπουμε πως το σύννεφο κινείται νότια οπότε στρίβουμε 10˚ ανατολικά για να το αποφύγουμε.  Σε λίγο αρχίζει να πέφτει ψιλή βροχή, όμως το σύννεφο απομακρύνεται. Απ’ ότι φαίνεται, την γλυτώσαμε αυτή την φορά.  Ο Γιώργος παίρνει το δελτίο καιρού με το δορυφορικό.

-«Ο αέρας θα πέσει απόψε. Για αύριο περιμένουμε  άνεμο Ν-ΝΑ 15-20 kts”, λέει μόλις διαβάζει το grib file. Μακάρι να φυσήξει επιτέλους!

13.30 Ταξιδεύουμε με την μηχανή στις 1.800 στροφές και το κόντρα ρεύμα είναι τόσο δυνατό που η ταχύτητά μας είναι 2 kts αντί για 5 kts. Πρέπει να ακολουθήσουμε άλλη τακτική, να φύγουμε το γρηγορότερο από αυτήν την περιοχή πριν εξαντλήσουμε τα καύσιμά μας. Ο καπετάνιος μου ανεβάζει  στροφές  και η ταχύτητα ανεβαίνει στα 4 kts.

-« Όπου φύγει φύγει », λέει ικανοποιημένος.

Κατεβαίνω να μαγειρέψω, noodles με λαχανικά και γάλα καρύδας και μια σαλάτα με αβοκάντο. Το Φιλίζι γέρνει και ανεβοκατεβαίνει στα κύματα και όλα στην κουζίνα είναι έτοιμα να κατρακυλήσουν. Τα  παράθυρα κλειστά  και η ζέστη, με  τα μάτια της κουζίνας αναμένα είναι φοβερή. Κι εγώ ιδρωμένη μούσκεμα και μέσα στην καλή χαρά,  μαγειρεύω τραγουδώντας  Let’s sail west to the Pacific και κάθε τόσο κοιτάζω έξω από τα μεγάλα παράθυρα, τα κύματα που αφρίζουν και την θάλασα που λάμπει στον ήλιο. Όνειρο. Θα φάμε ένα εορταστικό γεύμα γεννεθλίων, χωρίς κεράκια και γλυκό, μα δεν με πειράζει καθόλου. Αυτά τα γεννέθλια θα μας μείνουν αξέχαστα. Βγαίνω να πάρω αέρα,  και παρακολουθώ τον Γιώργο που  δένει το preventer, ένα σχοινί για να κρατά την μάτσα ώστε να μην χτυπά.  Ωραία!

Απέχουμε πια 17 νμ από το νησί Malpelo. Ο καπετάνιος μου καλεί την ναυτική βάση στο κανάλι 16 μα δεν παίρνει απάντηση καμιά. Κουβεντιάζουμε το θέμα με τον Anders, τους καλεί και αυτός μα και πάλι δεν απαντούν. Τελος πάντων, εμείς προσπαθήσαμε.

18.00 Ένα δαχτυλίδι σκούρων νεφών καλύπτει την γραμμή του ορίζοντα από άκρη σε άκρη, κρύβοντας την πορφυρή δύση του  ήλιου  πίσω από την αιθέρια κουρτίνα του. Συγκλονιστικά χρώματα βάφουν κάθε σύννεφο, σε ένα θέαμα που κόβει την ανάσα.  Στην άλλη άκρη του ορίζοντα έχει αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Ο πλανήτης απλώνεται μεγαλειώδης κάτω από τον μενεξελί ουράνιο θόλο του.

Στο VHF ακούγεται η φωνή του μικρού Victor :

-«Έχουμε επισκέπτη, ένα πουλί με γαλάζιο ράμφος και κόκκινα πόδια. Κάθεται στην πλώρη μας εδώ και 15’», λέει μιλώντας γρήγορα χωρίς να σταματά για ανάσα. «Είναι ένας κοκκινοπόδαρος μπούφος,  ένας red footed boobie. Οι μπούμπηδες αυτοί έχουν ειδικές κυψελίδες αέρα στο στήθος τους, για να τους προστατεύουν οταν βουτούν στην θάλασσα με ορμή, για να πιάσουν κάποιο ψάρι, απίθανο, ε?», συνεχίζει ενθουσιασμένος.

19.00 Ένα πανέμορφο λευκό θαλασσοπούλι με κατάμαυρο κεφάλι πετάει γύρω μας, κάνοντας επίδειξη τεχνικής πτήσης. Αργότερα, κατά τις 21.00 ένας κοκκινοπόδαρος boobie  προσγειώνεται και στην δική μας πλώρη και μένει εκεί να ξεκουραστεί. Καθώς το Φιλίζι ανεβοκατεβαίνει και ταλαντεύεται συνέχεια πάνω στα ωκεάνεια κύματα, κάθε τόσο το πουλί χάνει την ισορροπία του, πετάει κάνοντας έναν κύκλο και ξαναπροσγειώνεται στο ίδιο σημείο. Κούκλος! Σε λίγες μέρες που θα φτάσουμε στα Γκαλάπαγκος, θα γνωρίσουμε και τους συγγενής του, τους γαλαζοπόδαρους μπούμπηδες-μπούφους, και περιμένω πώς και τί για να τους δώ από κοντά. Είναι  όμορφα, αστεία και αξιολάτρευτα πουλιά  και το φλερτάρισμά του αρσενικού στο θηλυκό είναι ένας χορός απίθανος.

Ο ουρανός είναι αρκετά καθαρός απόψε, ο αστερισμός Σταυρός του Νότου βρίσκεται στα αριστερά μας και δίπλα του, ο αστερισμός Carina, ο συνοννόματός μου.  Το Freja πλέει πολύ κοντά, μόλις ένα μίλι από εμάς και πόσο όμορφο συναίσθημα να βλέπω τα φωτάκια του μέσα σε τούτη την απεραντοσύνη. Ο Γιώργος κοιτάζει τα όργανα του σκάφους, ταχύμετρο boat speed και SOG speed over ground

-“Επιτέλους, το ρεύμα έπεσε. Τώρα είναι μόνο 0,70 kts  κόντρα. Ας κάνουμε λίγη οικονομία στα καύσιμα.», λέει και χαμηλώνει τις στροφές της μηχανής στις 1.800.

22.00  Ταξιδεύουμε με μηχανή με 4,2 kts και την μαϊστρα σε 2^η μούδα για σταθερότητα. Ο καπετάνιος κοιμάται εδώ στο κόκπιτ και εγώ κάνω βάρδια. Ήσυχη νύχτα απόψε, ο ωκεανός χωρίς καθόλου κύμα και φυσάει απαλά 5kts  άνεμος. Κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και τον αστερισμό του Σκορπιού που λάμπει. Η ψυχή μου είναι  γαλήνια.

Τρίτη 23 Μαϊου

01.30 03° 21N 082° 18W Ο Γιώργος ξυπνά και αναλαμβάνει βάρδια, ευτυχώς γιατί δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Μπαίνω μέσα στο sleeping bag και ακούγοντας τους ήχους της θάλασσας, αποκοιμιέμαι αμέσως .

06.00 Πόσο πολύ κοιμήθηκα? Ανοίγω τα μάτια και αντικρύζω άλλη μια συγκλονιστική ανατολή. Ο καπετάνιος μου είναι μέσα, μπαίνω και τον βρίσκω να ζυμώνει ψωμί. Τί περισσότερο μπορεί να ζητήσει ένας ταξιδευτής. Ο ουρανός είναι καθαρός και ο ήλιος λάμπει. Μια υπέροχη ημέρα ξεκινά και ο μπούμπης ξανά στην πλώρη μας, ο γλυκούλης!

08.30 Το ψωμάκι ψήθηκε και η μυρωδιά είναι να πεθαίνεις. Τρώμε υπέροχο πρωινό, ψωμί ζεστό με βούτυρο και μέλι από τα Χανιά. Ο ουρανός συννέφιασε και στα βόρεια πέφτουν αστραπές. Ο Γιώργος λέει οτι  έχουμε πια περάσει νότια από το ITCZ, (Intertropical Convergence Zone) την Διατροπική Ζώνη Σύγκλισης, που οι ιστιοπλόοι ονομάζουν DOLDRUMS ή CALMS. Το ITCZ  είναι μια ζώνη διαταρραγμένου, ασταθή καιρού, το σημείο που συγκλίνουν  το βόρειο με το νότιο ημισφαίριο και  οι βορειοανατολικοί με τους νοτιοανατολικούς αλιγείς ανέμους. Βρίσκεται συνήθως λίγες μοίρες βόρεια από τον Ισημερινό της Γης, στο σημείο όπου η θερμοκρασία του θαλάσσιου νερού είναι στο maximum. Τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά του καιρού στο ITCZ  είναι καταρρακτώδης βροχή, καταιγίδες με κεραυνούς και δυνατούς ανέμους και άπνοιες.  Τα είδαμε όλα.

11.30   Ο άνεμος είναι νότιος 10-15 kts και ταξιδεύουμε στις 50˚ όρτσα για να μας βγάλει η πορεία. Το δελτίο προβλέπει οτι ο άνεμος θα πέσει ξανά, από το βράδυ και από αύριο θα έχουμε επιτέλους ωραίο άνεμο για ταξίδι. Για να δούμε…

Διανύσαμε 105ΝΜ μέσα στο 4^ο 24ωρο.

Ώρες ύπνου: Καρίνα 4,20 Γιώργος 5,30

Ημέρα 5^η        (23-24/5)

16.00 Κάνουμε υπέροχο ταξίδεμα σήμερα, φυσάει άνεμος 15kts από τις 50˚ αριστερά  μας. Κοιμήθηκα τρείς ώρες στο κόκπιτ και νιώθω ξεκούραστη και πολύ κεφάτη.  Μιλάμε με το Freja και βάζουμε στοίχημα πότε θα περάσουμε τον Ισημερινό: ο Γιώργος λέει πως θα τον περάσουμε τις πρώτες έξι ώρες της Παρασκευής (00-06) ενώ η Merete στις επόμενες έξι (06-12). Το βραβείο για τον νικητή θα είναι κέρασμα παγωτά στο καλύτερο παγωτατζίδικο του Puerto Baquerizo Moreno, στο νησί San Cristóbal, στον Αη Κριστόμπαλο όπως λέμε για πλάκα, που είναι το πρώτο νησί που θα πάμε για να κάνουμε είσοδο στην χώρα.  Οι Freja αποφάσισαν να ακολουθήσουν πιο νότια πορεία για να βρούνε καλύτερο άνεμο, και σύντομα δεν θα μπορούμε να μιλάμε μαζί τους στο VHF, ήμαστε ήδη 9 νμ μακριά τους.

18.00 Κάνω την βάρδια μου και απολαμβάνω τα χρώματα του δειλινού, όταν ο Γιώργος βγάζει το κεφαλάκι του από το χατς και με ρωτάει

-« Τι θα έκανες, αν αυτή τη στιγμή έπεφτα στην θάλασσα?»

-«Θα σταματήσω το σκάφος, θα πατήσω το κουμπί ΜΟΒ man overboard  στο plotter και θα πετάξω το dan buoy  για να πιαστείς…..»

Για την επόμενη μισή ώρα, μου αναλύει – για άλλη μια φορά – τί θα πρέπει να γίνει σε κάθε διαφορετική περίπτωση. Πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για το χειρότερο.

20.00 Ο άνεμος σπάει και η ταχύτητά μας πέφτει στα 4- 4,5 kts. H πορεία μας είναι στις 250˚, λίγο πιο βόρεια από το rumbline που έχουμε σχεδιάσει.

22.00 Ο άνεμος έχει πέσει κι άλλο και προβληματίζομαι μήπως ανάψω την μηχανή για να κρατήσουμε καλύτερη πορεία. Ο Γιώργος κοιμάται βαθιά και το πρόσωπο του είναι όμορφο και γαλήνιο.  Του ψιθυρίζω απαλά και αφού δεν αντιδρά, τον αφήνω να ξεκουραστεί και δεν ανάβω την μηχανή. Η βραδιά είναι ήσυχη, ονειρεμένη. Το απαλό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπό μου και νιώθω τόση ευτυχία, που γεμίζει το στήθος μου. Βάζω μουσική, τον Σταυρό του Νότου και απολαμβάνω. Πόσο ειρηνικός είναι ο Ειρηνικός απόψε, επιτέλους.

23.45 Ο καπετάνιος μου ξυπνά πεινασμένος. Τρώμε φρέσκο ψωμάκι και χωριάτικη σαλάτα. Ο άνεμος πέφτει κι άλλο κι ο καπετάνιος ανάβει την μηχανή.

Τετάρτη 24, 2017

01.00 Πέφτω να κοιμηθώ και ο καπετάνιος μου μένει στην βάρδια για να κάνει το καθήκον του: ιστιοπλοϊα!  Με την μηχανή αναμένη, βελτιώνει την πορεία που εμένα μου ξέφυγε λιγάκι. Πλέουμε με 5,5-6.5 kts με μούδα στην μαϊστρα, γιατί κάθε τόσο έρχεται κάποιο μπουρινάκι. Ολα αυτά πάνω από το κεφάλι μου μα δεν ξυπνώ με τίποτα, η ταλαίπωρη χελώνα.

06.00 Ξυπνώ φρέσκια ολόφρεσκη, μετά από πέντε ολόκληρες συνεχείς ώρες ύπνου! Κατεβαίνω και τσεκάρω την πορεία στο iPad: μένουν μόνο 391 νμ για το San Cristóbal. Η ένταση του  ανέμου έχει ανέβει στα 20-25 kts  μα η διεύθυνσή του –αντίθετα με όσα έγραφε το δελτίο – είναι ακόμα νότια, πολύ σφιχτά όρτσα δηλαδή. Ταξιδεύουμε κόντρα στα κύματα, που έχουν μεγαλώσει τόσο που νιώθουμε σαν  να έχουμε καβαλήσει άγριο ταύρο στο ροντέο. Λέω στον καπετάνιο μου να παει να ξεκουραστεί μα εκείνος είναι πολύ απασχολημένος με τα πανιά.

07.00 Κατεβαίνω  και μέσα στο κοπάνημα του σκάφους παλεύω να ετοιμάσω πρωινό. Ο Γιώργος με φωνάζει να βγώ έξω. Στα 200 μέτρα μακριά, κολυμπούν αμέτρητα δελφίνια, κάποια μαζί με τα μωρά τους, πηδώντας τα αφρισμένα κύματα, κάνουν άλματα ψηλά. Αν ήταν η Περκάν εδώ θα ξετρελλαινόταν!

11.30 Η πλεύση στα τεράστια κύματα συνεχίζεται,  και τα κύματα έχουν μεγαλώσει. Κάθε τόσο, ένα ακόμη μεγαλύτερο κύμα έρχεται και η  πλώρη μας βυθίζεται στο νερό  πετώντας παντού αφρούς και σπρέι. Ακόμη και το να κάθομαι στο κάθισμα του καπετάνιου στο κόκπιτ,  είναι άσκηση ισορροπίας που θέλει δύναμη και προσπάθεια. Ο Γιώργος παίρνει το δελτίο καιρού,  και η πρόγνωση δίνει άνεμο Ν-ΝΔ για τώρα, θα γυρίσει σε Ν-ΝΑ το απόγευμα και θα το βράδυ σπάσει.

Διανύσαμε 126νμ στο 5^ο 24ωρο

Ώρες ύπνου Καρίνα 3,00+3,45+1,45=8.30 Γιώργος 3,30+ 1,30= 5,00

Ημέρα 6^η (24-25/5)

To plotter δείχνει οτι το ΧΤΕ , δηλαδή η απόκλιση μας από την πορεία είναι 12 νμ πιο δυτικά. Με τις υπάρχουσες συνθήκες είναι δύσκολο, για να μην πούμε αδύνατο, να κρατήσουμε την πορεία 235˚ προς το San Cristóbal. Και είναι δύσκολο για δυο λόγους. Πρώτον γιατί παλεύουμε με το ρεύμα που μας σπρώχνει προς τα βορειοανατολικά και δεύτερον γιατί ο άνεμος είναι συνέχεια κατάφατσα. Τα κύματα είναι πολύ μεγάλα πια και το Φιλίζι θαλασσοδέρνεται, χάρτινο καραβάκι σε ομητικά νερά. Είμαστε μούσκεμα συνέχεια από το σπρέυ.

15.00 Η σεντίνα κάτω από το κρεββάτι μας, στην πλώρη του σκάφους  έχει γεμίσει  νερά.  Με μεγάλη προσπάθεια, αδειάζουμε τα νερά στον κουβά ενώ η πλώρη ανεβοκατεβαίνει, χτυπώντας πάνω στα κύματα. Πάω να αδειάσω τον κουβά στην WC1  και βλέπω το καπάκι της σπασμένο. Το Φιλιζάκι περνάει μεγάλη δοκιμασία, το κούνημα είναι φριχτό.  Ο καπετάνιος μου ανησυχεί, γιατί κάτω από το κρεββάτι  σε αυτό το σημείο, βρίσκεται το bow thruster και οι μπαταρίες του και είναι γνωστό πόσο πολύ διαβρώνει το θαλασσινό νερό.  Η WC2 έχει κι αυτή πλημμυρίσει, και τα εφεδρικά πανιά  που έχουμε αποθηκεύσει μέσα στην ντουσιέρα έχουν γίνει μούσκεμα.

16.00 Είμαστε πεινασμένοι και ξεθεωμένοι αλλά για μαγείρεμα ούτε λόγος τέτοια ώρα. Τρώμε κράκερς με φυστικοβούτυρο και ο καπετάνιος πέφτει να κοιμηθεί στο κόκπιτ.

21.00   01°54N 085°17 W Μας ήρθε email από το Freja, βρίσκονται 20 νμ πιο νότια  σε παρόμοιες συνθήκες. Τελικά το δελτίο δεν έπεσε μέσα, έχουμε 20-25 kts  άνεμο κόντρα και έχουμε πάρει μούδες και στα δυο πανιά. Δεν παραπονιόμαστε πάντως, ταξιδεύουμε περίφημα, το κύμα έσπασε κάπως και βρισκόμαστε μόλις 13,5νμ δυτικά από το ΧΤΕ μας. Ξαφνικά ακούγεται ένας γδούπος

-«Τί ήταν αυτό?», ρωτάει ο Γιώργος ξαφνιασμένος. Ανάβουμε τον φακό και βλέπουμε ένα  χελιδονόψαρο  κάτω από το τραπέζι

-«Γρήγορα! Μην το αφήσεις να πεθάνει!», λέω. Εκείνος προσπαθεί να πιάσει το ψάρι και το ψάρι προσπαθεί να ξεφύγει  και τα μεγάλα μπλέ φτερά του χτυπάνε απεγνωσμένα κάτω. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, το πιάνει και το πετά στο νερό. Φέγγουμε την θάλασσα με τον φακό, το ψάρι μένει ακίνητο για μια στιγμή και με μια ξαφνική κίνηση βουτά κι εξαφανίζεται στο βάθος.

-«Τυχερό ψαράκι!»

Σαν τον ζογκλερ που παίζει τις κορίνες στον αέρα, ετοιμάζω μια σαλάτα για δείπνο και την σεβίρω σε δυο μπωλ. Μετά πέφτω στο κόκπιτ, και κοιμάμαι ύπνο βαθύ από τις 23.00 έως τις 3 πμ!

Πέμπτη 25 Μαϊου

03.00 Ταξιδεύουμε με σφιχτά όρτσα από τις 40˚, άνεμο νότιο 20-25 κόμβους. Ο καπετάνιος μου κοιμήθηκε, ήταν εξουθενωμένος. Το Φιλίζι κάνει ότι καλύτερο μπορεί πλέοντας  με ταχύτητα 5,5 kts μα το ρεύμα μας σπρώχνει στα ΒΔ και αντί για 225˚ πορεία πάμε 245˚.  Δυο ολόλευκα θαλασσοπούλια πετούν δίπλα μας μέσα στο σκοτάδι. Πετούν γαλήνια, αθόρυβα  ως φύλακες άγγελοι δίπλα στο μικρό μπλέ καραβάκι μας.

05.00 Ταξιδεύουμε στο απόλυτο σκοτάδι κάτω από  τον συννεφιασμένο ουρανό, με μόνο φως τον φωσφορισμό του πλαγκτόν στα απόνερά μας.  ‘Ωσπου, ανάμεσα στα βαριά σύννεφα εμφανίζεται η  Αφροδίτη και η λάμψη της με γεμίζει χαρά.

-«Καλώς την φίλη μου! Τόσα μίλια έχω ταξιδέψει μαζί σου και ποτέ δεν σε χορταίνω», ψιθυρίζω χαιρετίζοντας το αγαπημένο μου άστρο.

08.30 Ο καπετάνιος ξυπνά και φτιάχνει έναν υπέροχο, μυρωδάτο ελληνικό καφέ. Ποτέ δεν πίνω καφέ με καφεϊνη στα περάσματα, φοβάμαι μην χάσω τον ύπνο μου, μα ζηλεύω και παίρνω δυο μικρές ρουφηξιές.  Όταν ξυπνά καλά, πηγαίνει μπροστά στην πλώρη να ρυθμίσει το rigging – τα ξάρτια – και γυρνά μουσκεμένος από τα κύματα. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μέσα στο σκάφος για να γύρουμε από την αριστερή πλευρά μετά από μια εβδομάδα συνεχούς πλεύσης γέρνοντας δεξιά.  Κάνουμε τακ και στήνουμε τα πανιά. Σιγά σιγά, το ΧΤΕ μειώνεται. Η πορεία μας γίνεται ΝΑ στις 150˚. Το κύμα σπάει κάπως και το κούνημα μειώνεται.  Τώρα που το σκάφος πλέει δεξίνεμο, είναι ευκαιρία και ο καπετάνιος μου ξαναπάει στην πλώρη και ολοκληρώνει την ρύθμιση στα ξάρτια.

Τρώμε πρωινό πανευτυχείς,  αυγά τηγανητά και φρέσκο σπιτικό ψωμί, σίγουρα το τελειότερο πρωινό στον κόσμο όλο. Μετά ξαπλώνω να κοιμηθώ μα δεν αποκοιμιέμαι. Τί τον ήθελα τον καφέ?

12.00 Διανύσαμε 110 νμ στο 6^ο 24ωρο.

Ώρες ύπνου Καρίνα 0,30+4,00=4,30   Γιώργος 1,15+2,00+2,45=6,00

Ημέρα 7^η   (25-26/5)

14.00 Είμαι ξαπλωμένη στο μαλακό μαξιλάρι του κόκπιτ και δεν καταφέρνω να κοιμηθώ, μα ξέρω πως δεν φταίει ο καφές, μα ο ενθουσιασμός που πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Τα νησιά Galápagos είναι μοναδικά. Έγιναν γνωστά σαν ο τόπος όπου έφτασε ο  Δαρβίνος (Charles Darwin) με το πλοίο Beagle και εμπνεύστηκε για να γράψει το περίφημο βιβλίο με την θεωρία του για  την εξέλιξη των ειδών: «Voyage of the Beagle: On the origin ofthe species by means of natural selection”, ένα βιβλίο που έφερε επανάσταση στην επιστημονική σκέψη της εποχής. Τα νησιά Γκαλάπαγκος, 13 μεγάλα και μερικά μικρότερα νησιά βρίσκονται στον Ισημερινό της Γης, περίπου 900 νμ από την ακτή του Equador.  Γύρω από αυτήν  την πλατφόρμα βρίσκονται  η τεκτονική πλάκα Nazca, και το ρήγμα της, η τεκτονική πλάκα Cocos και το ρήγμα της, και το ρήγμα Carnegie. Ανάμεσα σε αυτά τα ρήγματα τεράστιου βάθους, υψώνεται η πλατφόρμα Γκαλάπαγκος πάνω στην οποία βρίσκονται τα νησιά. Μια σειρά ωκεάνεια ρεύματα συναντιούνται στην περιοχή Hamboldt, Cromwell Equatorial Countercurrent, Southern Current, Peru Current με αποτέλεσμα να είναι το μόνο σημείο του Ισημερινού με νερά κρύα!  Η θερμοκρασία της θάλασσας, η μορφολογία του εδάφους,  η γεωγραφική απομόνωση, ο  συνδυασμός όλων αυτών  δημιουργούν το ιδιαίτερο κλίμα και το μοναδικό  στον κόσμο οικοσύστημα των νησιών Galápagos. Από το 1959  η κυβέρνηση του Equador ανακήρυξε τα νησιά Εθνικό Πάρκο και επιστήμονες από ολόκληρο τον κόσμο δημιούργησαν εκεί το κέντρο επιστημονικών ερευνών Charles Darwin Center. Σύμφωνα με τους Peter & Rosemary Grant, που τα τελευταία 25 χρόνια κάνουν μελέτες σε ένα ακατοίκητο νησί των Γκαλάπαγκος:

«Προσπαθούμε εδώ να βρούμε την απάντηση στο μυστήριο των μυστηρίων: την πρώτη εμφάνιση νέων ειδών στον πλανήτη».  Η «εξέλιξη των ειδών» συμβαίνει ακόμη και στα Galápagos είναι εμφανής.

Στο Εθνικό Πάρκο Galápagos το 97% των εδαφών θα μείνουν προστατευμένα για πάντα. Διαβάζουμε τα βιβλία για τα Galápagos που μας έφερε ο φίλος μας ο Dan όταν μας επισκέφτηκε πριν από λίγους μήνες. Ο Dan είναι βιολόγος ερευνητής στην Νέα Υόρκη. Για τους βιολόγους ένα ταξίδι στα Γκαλάπαγκος πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό των αρχαιολόγων στην Ελλάδα.

Μια και είναι αδύνατο να κοιμηθώ, μαγειρεύω μεξικάνικο φαγητό,  chilly con carne, με κιμά σόγιας, tortillas, σαλάτα με καρότο και καλαμπόκι, guacamole και πατάτες ψητές. 18.30  Ο ήλιος δύει και μια θεσπέσια παλέττα χρωμάτων  βάφει τα λευκά συννεφάκια του ουρανού. Τρία θαλασσοπούλια πετούν σε σχηματισμό παράλληλα στο Φιλίζι, πλανάροντας ίσα πάνω απ’τα κύματα. Προσπαθώ να τα φωτογραφίσω, μα το μόνο που μένει είναι μια εικόνα. Το μεγαλείο της πτήσης τους χάθηκε μακριά στον ωκεανό.

20.45 01°.00.03N…01°.00.02N..01°.00.01…00°.60.00 086° 46.93W

Παρακολουθούμε την οθόνη του AIS κοιτάζοντας τις συντεταγμένες να αλλάζουν. Μπήκαμε  στο γεωγραφικό πλάτος μηδέν! Ακόμη μια μοίρα, δηλαδή ακόμα 60 ναυτικά μίλια και θα έχουμε διασχίσει τον Ισημερινό, περνώντας στο Νότιο Ημισφαίριο της Γης, σε έναν άλλο Ωκεανό, τον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό και σε μια άλλη εποχή,  από την άνοιξη στο φθινόπωρο. Κοιτάζουμε το ουρανό

-“Ποτέ στην ζωή μου δεν ξανάδα τόσα πολλά αστέρια”, λέει ο Γιώργος

Ο Σταυρός του Νότου έχει σηκωθεί από τον ορίζοντα στα αριστερά μας, δίπλα του πάντα η Carina, πιο πέρα ο Σκορπιός με την γυρτή ουρά του.  Ανοίγουμε το bimini για να βλέπουμε τον ουρανό, ξαπλώνουμε δίπλα δίπλα, και κοιτάζουμε τα άστρα  και αυτήν την πανέμορφη, την μαγευτική ωκεάνεια νύχτα. Πέντε θαλασσοπούλια πετούν γύρω μας μέσα στο σκοτάδι, αιθέρια παρέα ονειρική. Μετά από λίγο ακόμα ένα χελιδονόψαρο προσγειώνεται στο κόκπιτ, το πιάνουμε και το πετάμε στο νερό. Φωτίζουμε το κατάστρωμα με τον φακό και βλέπουμε ακόμη ένα ψάρι λίγο πιο πέρα. Άτυχο, δεν το προλάβαμε.

Παρασκευή 26 Μαϊου

03.00 Ανοίγω τα μάτια και τεντώνομαι. To sleeping bag είναι τόσο ζεστούλι κι έξω απ’αυτό έχει ψύχρα.

-«Σήκω μωρό μου. Κοιμήθηκες 4 ολόκληρες ώρες!», λέει ο Γιώργος. Ο καλός μου με άφησε να ξεκουραστώ αλλά εγώ νυστάζω ακόμα τόοοσο πολύ. Πλένω το πρόσωπό μου και φοράω το  γιλέκο fleece,  το σωσίβιο και τον σκούφο μου. Εκείνος μπαίνει στο sleeping bag  και αποκοιμιέται αμέσως. Ο άνεμος φυσάει νότιος 3 μποφώρ, η μαϊστρα είναι σε πρώτη μούδα και η τζένοα ολόκληρη. Πλέουμε με την βοήθεια της μηχανής στις 40˚ με τον άνεμο και το ρεύμα να μας σπρώχνει πάντα στα ΒΔ. Νυστάζω. Περπατάω γύρω από το τραπέζι του κόκπιτ, κάνω διατάσεις και τραγουδώ «Let’s sail west”  για να κρατηθώ ξύπνια. Το τραγούδι βοηθά.

04.00 Τσαφ τσαφ πλαφ ακούγονται τρελλά φτερουγίσματα και ανάβω τον φακό κεφαλής. Ένα χελιδονόψαρο έχει μπει κάτω από το sprayhood, πάνω από το κεφάλι του Γιώργου. Προσπαθώ να το πιάσω χωρίς να τον ξυπνήσω, το ψάρι στροβιλίζεται τρομαγμένο και από απίθανη τύχη, περνά κάτω από το άνοιγμα του sprayhood  και πέφτει ξανά στην θάλασσα. Μάλλον το τυχερότερο ψάρι του πλανήτη!

06.45 Ξημερώνει με έναν ουρανό συννεφιασμένο και είμαστε περικυκλωμένοι από θαλασσοπούλια. Ελέγχω το χάρτη navionics, βρισκόμαστε μόλις 155 νμ μακριά από το San Cristóbal.  Μου φαίνεται σαν όνειρο.  Το βυθόμετρο δείχνει 6,6…7,5…10… κάτι βρίσκεται κάτω από το Φιλίζι, ένα μεγάλο ψάρι, μια φάλαινα πιλότος? Η θερμοκρασία της θάλασσας έχει πέσει αισθητά, από τους 27,6˚ του Παναμά, τώρα είναι 22,8˚. Είμαι ξύπνια και γεμάτη ενέργεια. Ταξιδεύουμε στο γεωγραφικό πλάτος 0˚ και σε λίγες  ώρες θα περάσουμε τον Ισημερινό!

11.00 Κάνουμε μια τέλεια ιστιοπλοϊα, επιτέλους! Ήλιος, καθαρός ουρανός και τέλεια γωνία πλεύσης. Ταχύτητα 6,5 kts. Μαγεία! Κάνουμε τα πανιά αντιμονή και πάμε στο ντους της πρύμνης για ντουσάκια για να είμαστε καθαροί, σε λίγο που θα γιορτάζουμε με τον Ποσειδώνα. Ο Γιώργος ξυρίζεται μετά από έξι μέρες. Άλλος καπετάνιος έγινε.

12.00 Διανύσαμε 121 νμ το 7^ο 24ωρο.

Ημέρα 8^η  (26-27/5)

14.56    0°00 S 087°04W Το ρολόι του σκάφους δείχνει  14.56 την ώρα που περνάμε τον Ισημερινό και μπαίνουμε πια στο νότιο ημισφαίριο. Ο Γιώργος ανοίγει ένα μπουκάλι Παναμέζικη σαμπάνια και πίνουμε μια γουλιά προς τιμήν του Ποσειδώνα. Το αλκοόλ μας χτυπάει  στο κεφάλι από την πρώτη σταγόνα και συμφωνούμε πως δεν είμαστε για τέτοια.

-“Είμαστε  μεθυσμένοι από χαρά, άλλωστε”

-“Το υπόλοιπο μπουκάλι για σένα μεγάλε”, λέει ο Γιώργος και αδειάζει το μπουκάλι στην θάλασσα.

ΦΩΤΟ EQUATOR B

17.30 Το τέλειο απόγευμα μιας τέλειας ημέρας. Πλέουμε γρήγορα πάνω στα απαλά ωκεάνεια κύματα με πουλιά και δελφίνια συνοδεία. Ξαφνικά βλέπουμε ένα ψαράδικο στα 200 μέτρα μακριά. Ο Γιώργος απενεργοποιεί τον αυτόματο πιλότο, πιάνει το τιμόνι και στρίβει  μα είναι ήδη αργά. Ένα πράσινο παραγάδι έχει πιαστεί στην καρένα μας.

-«Πρέπει να σταματήσουμε το σκάφος!», λέει και εγώ μαζεύω αμέσως τα πανιά. Οι ψαράδες πλησιάζουν  και κόβουν την χοντρή μεσινέζα. Μας φωνάζουν στα ισπανικά κάτι σαν «το παραγάδι είναι μακρύ 3 μίλια», μα δεν είμαι σίγουρη – έχω κάνει τέσσερις μήνες εντατικά μαθήματα ισπανικών, πριν από είκοσι χρόνια. Τους ευχαριστούμε και φεύγουν. Βάζω την κάμερα GoPro  στο νερό για να ελέγξω την προπέλα.

-«ΟΚ! Είμαστε ελεύθεροι, ευτυχώς. Αν δεν είχαμε μπλοκάρει τον άξονα και γυρνούσε η προπέλα, θα είχαμε μπλέξει άσχημα», λέει ο Γιώργος με ανακούφιση. Πόσο εύκολα μπορεί μια τέλεια μέρα  στην θάλασσα να γίνει καταστροφή? Στα επόμενα 30’ μπλεκόμαστε στο πράσινο παραγάδι άλλες δυο φορές και οι ψαράδες μας ελευθερώνουν ξανά. Ταλαιπωρία.

ΦΩΤΟ 26 ΜΑΙΟΥ ΧΑΡΤΗΣ

21.00 Τα άστρα λάμπουν στον ολοκάθαρο ουρανό και η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά. Ταξιδεύουμε ωραία, με 6,5 kts ταχύτητα. Είμαστε και οι δυο πολύ, πάρα πολύ κουρασμένοι. Διακρίνω ένα αχνό φως στον ορίζοντα πίσω μας.

-«Λες να είναι το Freja?” Ελέγχουμε την οθόνη του AIS και ΝΑΙ! Το Freja βρίσκεται πράγματι  μόλις 3 νμ μακριά.

Ο Γιώργος ξαπλώνει στο κόκπιτ και αποκοιμιέται αμέσως. Κάνω βάρδια ως τις  23.00 και μετά  σκατζάρουμε.

Σάββατο 27 Μαϊου

03.00 Ο καπετάνιος μου με ξυπνά, είναι πολύ κουρασμένος. Κοιμήθηκα 4 ώρες και θα κοιμόμουν εύκολα άλλες 10.

Αναλαμβάνω στο τιμόνι. Φυσάει 15 kts άνεμος από τις 60˚ και ταξιδεύουμε υπέροχα με 6,5-7,0 kts  πάνω σε μια θάλασσα χωρίς κύμα. Κατεβαίνω να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου και το νερό είναι κρύο. Κρύο? Εξω πάλι κοιτάζω τα όργανα, η θερμοκρασία της θάλασσας έπεσε κι άλλο στους  21,6˚. Φτάσαμε λοιπόν στα Γκαλάπαγκος.  Στέκομαι όρθια στο τιμόνι για να κρατηθώ ξύπνια και κάνω ασκήσεις ισορροπίας.

ΦΩΤΟ 27 ΜΑΙΟΥ ΒΑΡΔΙΑ

05.30 Ο ουρανός αρχίζει να φωτίζεται σκεπασμένος από λουλακί σύννεφα. Στο λυκόφως διακρίνουμε την χλωμή σιλουέτα του νησιού, μόνο 2 μίλια μακριά. Η θάλασσα είναι  ασύσπαστη, σαν μια τεράστια απόκοσμη λίμνη με μαύρα νερά.

-«Land Hο! San Cristóbal!!”, φωνάζουμε και οι δυο συγχρόνως. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά.

-«Πάω αμέσως να φτιάξω δυο διπλούς ελληνικούς καφέδες! Έχουμε μεγάλη μέρα μπροστά μας».

Μένουν ακόμα 20 νμ ως το λιμάνι  (Puerto)  Baquerizo Moreno.

06.30 Πλέουμε με 20 kts άνεμο σε κοντινή απόσταση από το νησί. Έξω στην στεριά  δεν υπάρχει βλάστηση καθόλου, μόνο σκουρόχρωμες πέτρες, χώμα και σχηματισμοί σαν  κρατήρες ηφαιστείων.  Ο Victor  μας καλεί στο VHF:

-“Έχουμε μια φάλαινα στα δεξιά μας!» Το Freja βρίσκεται 200μ μπροστά μας. Ο Γιώργος πιάνει τα κυάλια και κοιτάζει γύρω.

-«Κοίτα αριστερά!», λέει σχεδόν ψιθυριστά. Δυο φάλαινες πιλότοι περνούν δίπλα μας με κατεύθυνση βόρεια. Πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας ξεκουράζονται δεκάδες μικροσκοπικά πουλάκια και δεκάδες άλλα πετούν γύρω. Αντιλαμβανόμαστε μια κίνηση στα αριστερά, και γυρνώντας βλέπουμε την φάλαινα που αναδύεται από το νερό και ξαναβουτά κάτω από το σκάφος, αφήνοντας μια τεράστια γαλανή φούσκα. Κρατάμε την αναπνοή μας, ώσπου η φάλαινα εμφανίζεται ξανά από την άλλη   πλευρά. Νιώθουμε μουδιασμένοι. Αυτή είναι η πιο κοντινή επαφή μας ως τώρα με ένα τόσο τεράστιο πλάσμα.  Η φάλαινα εκπνέει έναν πίδακα νερού και απομακρύνεται. Στο βάθος φαίνονται κι άλλοι τέτοιοι πίδακες, κοντά στο σκάφος των φίλων μας.

ΦΩΤΟ 27 ΜΑΙΟΥ ROCA

08.00 Αφήνουμε πίσω μας την Roca Pateadora, έναν τεράστιο βράχo στην μέση της θάλασσας και πλέουμε με την μηχανή αφού ο άνεμος έχει χαθεί εντελώς. Στέλνουμε μήνυμα στον  Bolivar Pesantes τον πράκτορά μας.

«Llegamos al Puerto Baquerizo a las 10 am – Φτάνουμε στις 10 πμ στο λιμάνι»

Ο Μπολίβαρ φρόντισε να μας εκδόσουν  «Autografo,” την επίσημη άδεια πλεύσης στα νησιά Γκαλάπαγκος, που  μας επιτρέπει να επισκευτούμε τρία νησιά: San Cristóbal, Santa Cruz και Isabella. Τα υπόλοιπα, Santiago, Floreana, Fernandina, Espagnola, Pinta, κλπ,  είναι απαγορευμένα στα ιδιωτικά σκάφη, εκτός εάν πάρουν κάποια ειδική άδεια. Έχουμε σχετική αγωνία να τελειώσει επιτυχώς και γρήγορα ο έλεγχος στο Φιλίζι, γιατί μέχρι να πάρουμε το ΟΚ θα πρέπει να εμείς να μείνουμε στο σκάφος σε καραντίνα.

10.30 0˚ 53.73 S   89˚ 36.93 W  Μπαίνουμε στον ανοιχτό κόλπο του λιμανιού Baquerizo Moreno. Φυσάει δυνατά! Ρίχνουμε άγκυρα δίπλα σε ένα μεγάλο cruiser με το όνομα CARINA, σβήνουμε την μηχανή, τα όργανα, μαζεύουμε τα σχοινιά.

-«Τα καταφέραμε! Σ’ευχαριστώ!», λέω αγκαλιάζοντας τον Γιώργο με καμάρι.

-«Γκαλάπαγκος καπετάνισσα! Σαν όνειρο!»

11.00 Πλησιάζει μια βάρκα, πάνω της ένας ασπρομάλης άνδρας και στο κάθισμα δίπλα του κάθεται ένα μικρό θαλάσσιο λιοντάρι με τέτοια άνεση, σαν να είναι το σκυλάκι του.

-«Γκιά σου! Έλινας?», ρωτάει με σπαστά ελληνικά  δείχνοντας την τεράστια ελληνική σημαία μας.

-«Ναί, Έλληνες είμαστε!», του απαντάμε ξαφνιασμένοι. Η κουβέντα συνεχίζεται στα ισπανικά, ο άνδρας είναι από τον Παναμά, και είχε δουλέψει κάποτε στην Ελλάδα. Τρελλό, ο πρώτος άνθρωπος που συναντάμε στο νησί και μας μιλά στα ελληνικά.

 Ένα θαλάσσιο ταξί μας προσεγγίζει

-“Giorgos! Karina! Bienvenidos!” Ο μεγαλόσωμος άνδρας με το πλατύ χαμόγελο ανεβαίνει στο Φιλίζι και μας χαιρετά σφίγγοντας μας εγκάρδια το χέρι.

-“Μην ανησυχείτε για τίποτα, όλα θα πάνε καλά», λέει ο Μπολίβαρ  και η φωνή του είναι βαθιά και πολύ γοητευτική. Ζητά τα διαβατήρια και τα χαρτιά του σκάφους. Όταν ο Γιώργος του τα δίνει, εκείνος τα  μελετά και σχολιάζει

-«Εργάζομαι στα Γκαλάπαγκος τριάντα χρόνια και είναι η δεύτερη φορά που βλέπω ελληνική σημαία στα μέρη μας. Η προηγούμενη ήταν πολύ παλιά, ίσως περισσότερα από 15-20 χρόνια πριν…» Αναρρωτιόμαστε ποιός να ήταν.

-«Ο δύτης θα έρθει να ελέγξει τα ύφαλα του σκάφους σύντομα. Εγώ θα επιστρέψω στις 3μμ μαζί με τις αρχές,τον λιμενάρχη, τον υπεύθυνο του τμήματος αλλοδαπών και τον υπεύθυνο υγείας», λέει  ο Μπολίβαρ και φεύγει ξανά με το θαλάσσιο ταξί.

15.00 Η κίτρινη και κόκκινη βάρκα με την μεγάλη σημαία του Έκουαδορ πλησιάζει και ο πρώτος που ανεβαίνει στο Φιλίζι είναι ο Μπολίβαρ. Τον ακολουθούν 2 παιδάκια, 4-5 χρονών, ένας νέος άνδρας προφανώς ο πατέρας τους, ένας ακόμη άνδρας που φορά λευκή, καλοσιδερωμένη στολή, και οι δυο γύρω στα τριάντα. Κάθονται  στο κόκπιτ και τους ρωτώ τι θα πιούν.

-«Έναν χυμό», λέει ο Μπολίβαρ.

-«Μια μπύρα», λέει ο δεύτερος

-«Κι εγώ μια μπύρα», λέει ο τρίτος. Φέρνω τα ποτά και δυο γλιφιτζούρια για τα μικρά. Οι άνδρες μου δίνουν να συμπληρώσω κάποια έντυπα, αφού μιλώ την γλώσσα τους.

-‘Ωραία μπύρα!», σχολιάζουν, πίνοντας την γαλλική μπύρα που αγοράσαμε στην Μαρτινίκ. Όλοι μιλούν συγχρόνως, οι άνδρες μας φωτογραφίζουν με τα κινητά τους, εμείς φωτογραφίζουμε εκείνους και ο πετέρας των παιδιών βάζει το κινητό του να παίξει τοπική μουσική. Τα παιδιά μιλούν ενθουσιασμένα στον πατέρα τους,  ανακάλυψαν οτι μέσα στα γλυφιτζούρια κρύβεται τσιχλόφουσκα.  Δείχνω στα παιδιά ένα  κόλπο  με τα δάχτυλά μου:

-“Donde dorme il gallo? Πού κοιμάται ο κόκκορας», ξεκινώ με την ερώτηση παγίδα. Τότε συνειδητοποιούμε οτι οι άνδρες σταμάτησαν να γράφουν τα έγγραφα και προσπαθούν να μιμηθούν το κόλπο μου με τα δάχτυλά τους.

ΦΩΤΟ 27 ΜΑΙΟΥ ΑΡΧΕΣ

Κοιταζόμαστε με τον Γιώργο και σκάμε στα γέλια. Οι άλλοι μας κοιτούν και βάζουν και αυτοί τα γέλια. Τα παιδιά γελούν και αυτά, έτσι. Η κατάσταση είναι σουρεαλιστική. Στην Καραϊβική, δεν τολμούσαμε ούτε να χαμογελάσουμε όταν βρισκόμασταν με τις Αρχές.  Ο άνδρας με την στολή ζητά ευγενικά άν μπορώ να του δώσω ακόμη μια μπύρα.

-«Θέλω να την πάρω σπίτι, για την γυναίκα μου», εξηγεί.

Μετά από 30 λεπτά, η δουλειά έχει τελειώσει, όλοι σηκώνονται και μπαίνουν στην βάρκα.  Ο Μπολίβαρ μένει τελευταίος

-«Όλα εντάξει. Σύντομα θα σας επισκευτεί ο υπεύθυνος του τμήματος υγείας και μετά θα έρθει ο ειδικός για το Fumigation.  Όποτε έχετε σκουπίδια θα μου στέλνετε μήνυμα και θα κανονίζω εγώ να τα πάρω”,  λέει και αποβιβάζεται και αυτός στην βάρκα. Όλοι μας χαιρετούν από μακριά και νομίζω οτι βλέπω ταινία του Emir Kusturica. Ποτέ ξανά δεν είχαμε τέτοια εμπειρία με τις Αρχές. Ήταν όλοι τους υπέροχοι.

17.30 Ο ελεγκτής έψαξε όλα τα τρόφιμά μας, πήρε κάποια πακέτα μακαρόνια για να τα πετάξει και μας έδωσε οδηγίες για την διαχείρηση των τροφίμων μας.  Ο υπεύθυνος για το Fumigstion, ήρθε κι αυτός,

ψέκασε το σκάφος μέσα με κάποιο  ειδικό εντομοκτόνο, μέτρο για την προστασία του οικοσυστήματος των Γκαλάπαγκος – και έφυγε. Καλούμε ένα ταξί και πηγαίνουμε στο Freja. Οι φίλοι επιβιβάζονται μαζί μας και αγκαλιαζόμαστε χαρούμενοι

-«Πάμε για παγωτό!» λέει η Άννα

-«Πάμε, φύγαμε!», λέει ο Γιώργος.

Φτάνοντας στην προβλήτα το θέαμα που αντικρύζουμε είναι απίστευτο:  θαλάσσιοι λέοντες παντού, άλλοι ξαπλωμένοι στα σκαλιά και άλλοι κολυμπούν στα  κρυστάλλινα νερά του λιμανιού.

Περπατάμε στον παραλιακό δρόμο, μπροστά στην αμμουδιά και τα μικρά εστιατόρια. Το μέρος είναι αξιαγάπητο

-«Καλώς ήρθες στα Γκαλάπαγκος, καπετάνιε μου»

ΦΩΤΟ SEA LION BEST