Παρασκευή 4 Μαιου, 2018
16°45.00‘ S 151°29.72’ W
Motu Tahunaoe, Raiatea
06.30 Βγαίνουμε στο cockpit για να προετοιμασουμε τον απόπλου μα αντικρύζουμε ένα δυσοίωνο  θέαμα: ένα μαύρο σύννεφο έχει σκεπάσει τα πάντα, το βουνό , το όμορφο νησάκι, τον ωκεανό. Ξεκινά δυνατή βροχή, το bimini (τέντα cockpit) αρχίζει να στάζει, οπότε μπαίνουμε μέσα και περιμένουμε να σταματήσει.
Το δελτίο έχει δώσει πρόβλεψη για καθαρό καιρό και ελαφρύ ανατολικό άνεμο και το πλάνο μας είναι να αποπλεύσουμε για την Bora Bora, που βρίσκεται μόλις 20 ναυτικά μίλια στα βορειοδυτικά μας.
 H BORA BORA ΑΠΟ ΨΗΛΑ
Ανοίγω το βιβλιαράκι μας και διαβάζω. Από γεωλογική άποψη, η Bora Bora, με ηλικία περίπου 7 εκατομμυρίων χρόνια, είναι σχεδόν ατόλη, δηλαδή σε γεωλογικό στάδιο ανάμεσα στις ατόλες των Tuamotu (10-40 εκατ ) και τα «υψηλά νησιά» όπως η Tahiti και η Raiatea (2-3 εκατ ). Γύρω από το νησί υπάρχει ένας πλατύς κοραλιογενής ύφαλος-φράγμα που δημιουργεί την εντυπωσιακή, τεράστια λιμνοθάλασσα της Bora Bora με σμαραγδένια νερά και αμμουδιές με κατάλευκη άμμο όπως η περίφημη Matira. Στο κέντρο του νησιού υψώνονται δυο βουνά, το Otemanu και το Pahia, με τις απότομες κορυφές τους.
Οι πρώτοι κάτοικοι έφτασαν στο Archipelago (σσ αρχιπέλαγο: το πρώτο αρχαίο όνομα του Αιγαίου Πελάγους, το οποίο με το πέρασμα των αιώνων χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίζει ομάδες νησιών) τον 9οΜΧ αιώνα με τα va’a τους, μεγάλα ξύλινα κανό με πανιά και δυο κύτη, μετά από ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι χιλιάδων μιλίων μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό. Οι τολμηροί θαλασσοπόροι εξερεύνησαν και εποίκησαν σχεδόν όλα τα νησιά του απέραντου Ειρηνικού Ωκεανού. Το 1976 κατασκευάστηκε στην Χαβάη μια μοντέρνα εκδοχή του ένα va’a χωρίς μηχανή και με τιμόνι ένα μακρύ κουπί . Το διπλή αυτή πιρόγα ονομάστηκε Hokule’a.

Το Hokule’a έπλευσε στο παρθενικό του ταξίδι 2.500 ναυτικά μίλια ως την Ταϊτή, με την καθοδήγηση του πολύ σημαντικού Mau Piailug, από το νησί Satawai, των Carolina της Μικρονησίας, του ανθρώπου που διέσωσε την τεχνική ναυσιπλοίας των προγόνων του, που ως τότε περνούσε από στόμα σε στόμα. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιεί τον ήλιο, και τα άστρα, τους ανέμους και τα σύννεφα, τα κύματα και το swell, τα ψάρια και τα πουλιά. Το Hokulea έκανε πολλά ταξίδια ερευνώντας την ανθρωπολογική θεωρία της καταγωγής των Χαβανέζων και των Πολυνήσιων από την Ασία, δείχνοντας οτι η εποίκηση αυτή δεν έγινε τυχαία. Τα επόμενα χρόνια το Hocule’a έκανε πολλά ταξίδια, φτάνοντας ως την Νέα Ζηλανδία, τα νησιά Tonga, τα νησιά Samoa και την δυτική ακτή της Αμερικής.
Η προέλευση του ονόματος της Bora Bora καλύπτεται από μύθους αιώνων. Πριν την άφιξη των Ευρωπαίων, το νησί ονομαζόταν Vavau ή και Mai te Pora που σημαίνει «φτιαγμένο από τους θεούς». Με το πέρασμα του χρόνου, το όνομα άλλαξε σε Pora Pora και μετά Bora Bora. Οι τρεις φυλές του νησιού πολεμούσαν μεταξύ τους για αιώνες. Ο βασιλιάς Puni νίκησε τους αντιπάλους τους φέρνοντας ειρήνη στο νησί , λίγο πριν την άφιξη του Cook το έτος 1769.
Μετά τον βομβαρδισμό του Pearl Harbour, στις 7 Δεκεμβρίου του 1941 από τους Ιάπωνες, μια αρμάδα πλοίων, 2 καταδρομικά, 2 επιβατηγά, 2 μεταγωγικά, 2 φορτηγά και ένα τάνκερ, στα οποία μετέβαιναν 4.450 Αμερικανοί στρατιώτες και 178 αξιωματικοί, διοικούμενοι από τον ναύαρχο Turner, απέπλευσαν από το λιμάνι Charleston με προορισμό την Bora, σε μια επιχείρηση που ονομάστηκε “Operation Bob Cat”. Έφτασαν στο νησί τον Φεβρουάριο του 1942, όπου οι ανυποψίαστοι κάτοικοι μπήκαν στις πιρόγες τους και έσπευσαν να τους υποδεχθούν. Για την λειτουργία της αμερικανικής αεροπορικής βάσης χρειάστηκε να κατασκευαστουν δρόμοι γύρω από το νησί και άλλες υποδομές όπως ντεπόζιτα καυσίμων και νερού, όλα καλά καλυμένα κάτω από τα πυκνά φυλλώματα των φοινικόδεντρων, αλλά και έναν αεροδιάδρομο στο μικρό motu Mute. Η αεροπορική βάση ήταν έτοιμη ως τον Απρίλιο του 1943.
Διαβάζω όλα αυτά και στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από πιρόγες φορτωμένες με εξωτικά φρούτα και όμορφες πολυνήσιες να προσφέρουν γιρλάντες από ευωδιαστά άνθη σε στρατιώτες με πολεμική περιβολή.
-«Θα πρέπει να έπαθαν σοκ οι άνθρωποι, βλέποντας την αρμάδα να καταφθάνει»
-«Σίγουρα! Πάντως, με τέτοιες εγκαταστάσεις έτοιμες ήταν αναμενόμενο να γίνει η Bora εξωτικό θέρετρο για τους Αμερικανούς», σχολιάζει ο καπετάνιος.
Η αλήθεια είναι οτι είμαστε λίγο επιφυλακτικοί, έχουμε ακούσει οτι το νησί έχει μεγάλη τουριστική κίνηση, πολλά πολυτελή ξενοδοχεία και ακριβές τιμές.

Ένας ελαφρύς ανατολικός άνεμος σπρώχνει το σύννεφο προς τον ωκεανό και η βροχή σταματά. Ο ήλιος βγαίνει λαμπρος. Πέρα στον ορίζοντα η Bora έχει χαθεί πίσω από μια κουρτίνα βροχής.
07.30 Διασχίζουμε το πέρασμα Rau Toa Nui και βγαίνουμε στον ωκεανό. Κάνουμε ωραία ιστιοπλοϊα για δυο ώρες, με άνεμο από τις 120°. Μετά ο άνεμος σπάει και ανάβουμε την μηχανή χαμηλά στις 1800 στροφές και κρατάμε μόνο την μαϊστρα..
11.30 Ένα ακόμα βαρύ σύννεφο πλησιάζει από τα ανατολικά. Παρακολουθούμε την πορεία του για να είμαστε έτοιμοι να μαζέψουμε το πανί.
12.00 Ο άνεμος σπάει εντελώς Το μαύρο σύννεφο πλησιάζει και τα βουνά της Taha’a χάνονται πίσω από την βροχή. Στον ορίζονται δυο πανάκια, δυο σκάφη μια κρύβονται και μια ξαναφαίνονται από το 1,5 μέτρο swell που έρχεται από τα νότια. Ο μισός ουρανός καλύπτεται από σκούρα νέφη και βροχή και ο άλλος μισός είναι καταγάλανος και ηλιόλουστος, ένα τρελλό θέαμα.
16°29.54’ N 151°46.83’ W Bora Bora
13.00 Περνάμε το Te Ava Nui, το μοναδικό πέρασμα στον υφάλο, που βρίσκεται στα βορειοδυτικά, κοντά στο κεντρικό χωριό Vaitape.
Μπαίνουμε στο lagoon της Bora Bora και αρχινά μεγάλη μπόρα.
Ευτυχώς δεν κρατά πολύ, ίσα – ίσα για να γίνουμε μούσκεμα και να ανεβοκατεβάσουμε το sprayhood. Το σύννεφο περνά πάνω απ’ τα νότια του νησιού και φεύγει δυτικά. Ο καιρός αρχίζει να ξανοίγει. Πλέουμε κοντά στην στεριά για να δούμε το μέρος, οι σημαδούρες του Yacht Club είναι όλες πιασμένες και πιο κάτω στην Mai Kai marina και σχεδόν όλες. Βλέποντας πως εδώ τα νερά εδώ είναι πολύ βαθιά για κολύμπι, στρίβουμε και φεύγουμε για το κοντινό motu Toopua.
Περνάμε τους δυο φάρους, πράσινο και κόκκινο, ανοιχτά από τον ύφαλο του μικρού νησιού, στρίβουμε νότια και ακολουθούμε άλλους φάρους που σηματοδοτούν ένα «κανάλι» ανάμεσα σε ρηχά και υφάλους. Πολλοί φάροι.

Βρισκόμαστε πια κοντά στο ύφαλο- φράγμα και δίπλα στους φάρους τα νερά ρηχά, πολύ ρηχά για το Φιλίζι και πλέουμε προσεκτικά, ψάχνοντας μέρος με σωστό βάθος χωρίς κοράλια, για να αράξουμε. Ανεβαίνω πάνω στο κατάρτι και μετά από ώρα βρίσκουμε ένα ασφαλές σημείο για να ρίξουμε άγκυρα, στα 5 μέτρα βάθος.
14.30 Μόλις σβήνουμε την μηχανή και τα όργανα ο Γιώργος παίρνει έναν φακό, πάει στην πλατφόρμα της πρύμνης και ανοίγει την θυρίδα της γεννήτριας για να την δοκιμάσουμε. Εγώ κάνω προθέρμανση: ενας ελέφαντας, δύο ελέφαντες, …δέκα ελέφαντες» και βρρρρουμ, την ανάβω. Η γεννήτρια ξεκινά να δουλεύει .
-«Επιτυχία! Καμια διαρροή», φωνάζει ο καπετάνιος. «Μπορείς να σβήσεις. Πάμε για κολύμπι!»
16.00 Το Φιλίζι μοσχοβολά από ψωμάκι που ψήνεται στον φούρνο. Ο Γιώργος έχει πάρει τα κυάλια, κοιτάζει τα σκάφη που είναι αραγμένα πιο πέρα για να εντοπίσει το Jacaranda των φίλων μας – μας έστειλαν μήνυμα οτι βρίσκονται κάπου εδώ.
-«Να΄τοι!» λέει και δείχνει το μοναδικό monuhul μισοκρυμένο ανάμεσα σε 5-6 καταμαραν. Τους καλούμε στο VHF και πριν περάσει μια ώρα βρισκόμαστε μαζί με τον Chuck και την Linda στο κοκπιτ του Φιλίζι, να λέμε ιστορίες να γελάμε και να τρώμε με απόλαυση το λαχταριστό ψωμάκι που μόλις βγήκε από τον φούρνο μας, μαζί με βούτυρο, μαρμελάδα και τυρί brie. Τέλεια.

Σάββατο 5 Μαϊου, 2018
07.30 Οι φίλοι μας με το Jacaranda αποπλέουν για την Raiatea. Ο καιρός είναι πολύ καλός, σχεδόν μπουνάτσα και ο ουρανός καθαρός, ότι πρέπει δηλαδή για να ταξιδέψουν ανατολικά, κόντρα στον συνήθη άνεμο.
11.30 Αποπλέουμε για να εξερευνήσουμε το lagoon. Κατεβαίνουμε νότια ως την άκρη του νησιού Toopua και του Toopua Iti.
Διασχίζουμε προσεκτικά ένα στενό και ρηχό πέρασμα και φτάνουμε στα νότια της λιμνοθάλασσας και μοιάζει σαν να μπήκαμε σε μια τεράστια πισίνα.
Λίγο πιο πέρα βρίσκονται τρεις βάρκες δεμένες σε ρεμέτζα. Ο χάρτης έχει σημείωση Diving Spot.
-“Εδώ έρχονται για να δουν τα Manta Rays”, λέει ο καπετάνιος μου. “Θα ξανάρθουμε σε λίγες μέρες”, συμπληρώνει και στρίβει το τιμόνι προς τα πίσω.

Πλέουμε προς τα πίσω, αφού έχουμε αποφασίσει να δούμε σήμερα την ανατολική πλευρά του lagoon, εκεί που βρίσκονται τα περισσότερα ξενοδοχεία αλλά και τα πιο τυρκουάζ νερά.
Ανοίγουμε την μαίστρα και πλέουμε βόρεια. Προσπερνάμε το Passe Te Ava Nui, το ιδιωτικό motu Teveiroa. Στα αριστερά, το ένα δίπλα στο άλλο, νησάκια μινιατούρες, ίσα εξέχουν από τα σμαραγδένια ρηχά νερά του υφάλου, όλα τους κατάφυτα με φοινικόδεντρα.
Πλέουμε ασφαλείς ακολουθώντας τους πράσινους και κόκκινους φάρους σε ένα δίαυλο βάθους 15-25 μέτρων ώσπου περνάμε στην ανατολική πλευρά του νησιού. Μαζεύουμε το πανί.
13.00 Τα πράγματα σκουραίνουν, ο καπετάνιος βλέπει τα βάθη να μειώνονται δραματικά κι έχει αρχίσει να ιδρώνει.
Κατεβάζει την ταχύτητα στα 2,5- 1,5 kts και με στέλνει να ανεβώ στο κατάρτι. Η πορεία είναι τρομακτική. Σε κάποια σημεία ο χώρος από την καρένα του Φιλίζι ως στον βυθό γίνεται μόνο 50 πόντοι και ο Γιώργος κόβει εντελώς το γκάζι. Εγώ, καθισμένη πάνω στον πρώτο σταυρό του καταρτιού, ελέγχω μπροστά, και τον ειδοποιώ όταν πλησιάζουμε κοραλιογενείς βράχους (οι ιστιοπλόοι τα λένε coral heads ή boomies” στα αγγλικά, και pates corail ή «patates” στα γαλλικά) που φαίνονται επικίνδυνα. Εκείνος τιμονεύει και κρατά την πορεία στο iPad. Θα την χρειαστούμε απαραίτητα για να ξαναβγούμε από αυτόν τον λαβύρινθο.

Παρά την δυσκολία η θέα του τεράστιου lagoon με τα εκτυφλωτικά τυρκουάζ νερά με έχει συνεπάρει. Η περίμετρος της γαλήνιας θαλάσσιας “λίμνης” ορίζεται από χαμηλά νησάκια και πάνω τους, μέσα σε δάση από κοκοφοίνικες βρίσκονται ξενοδοχεία με ονόματα πασίγνωστα. Τα δωμάτιά τους είναι «καλύβες» στηριγμένες σε πασάλους πάνω από το νερό, με θέα στις δίδυμες κορυφές του νησιού.
Ένα ταχύπλοο πλησιάζει και έρχεται δίπλα μας. Ο νέος άνδρας στο τιμόνι σηκώνει το χέρι και χαιρετά!
-«Iaorana! Τί βύθισμα έχετε?»
Ο Γιώργος του απαντά (2 μέτρα) και εκείνος συνεχίζει
-«Την γνωρίζω καλά την διαδρομή, συνεργάζομαι με το Meridien. Προχωρώ μπροστά και αν θέλετε ακολουθείτε να σας δείξω από που να περάσετε. Πέρα από εκείνο τον φάρο (δείχνει μισό μίλι πιο μακριά) δεν θα έχετε πρόβλημα, βαθαίνει. Και εγώ σε ιστιοπλοϊκό ζω», λέει χαμογελώντας .
Τον ευχαριστούμε και ακολουθούμε την πορεία του. Πράγματι μετά τον επόμενο φάρο το βάθος μεγαλώνει, ώσπου πλέουμε στα 3-4 μέτρα.π
Συνεχίζουμε, περνάμε τις καλύβες του Four Seasons, μετά τις καλύβες του St Regis και φτάνοντας στο διπλανό motu ρίχνουμε άγκυρα. Είμαι τσουρουφλισμένη από τον ήλιο – και απ’ το άγχος! – και λαχταρώ να πέσω στο νερό. Μια απόσταση για 3,3 μίλια σε 1,5 ώρα. Ουφ.
14.00 Φοράμε μάσκες, βουτάμε και όπως πάντα πάμε πρώτα να ελέγξουμε πώς έπιασε η άγκυρα. Όλα καλά, είναι χωμένη εντελώς στην άμμο και έτσι κολυμπάμε άνετοι προς τα έξω. Όσο προχωράμε προς τα ρηχά, το ρεύμα από τον ωκεανό γίνεται πιο δυνατό. Ένα convoy από jet ski περνά λίγο πιο πέρα μα, μέσα στο νερό ο ήχος μοιάζει πιο κοντά, πιο δυνατός και επιταχύνουμε τον ρυθμό.
Φτάνουμε στο πέρασμα ανάμεσα στα δυο νησάκια και κολυμπάμε παρακολουθώντας τα πιτσιρίκια που παίζουν στην ακροθαλασσιά.Έξω στο νησάκι, μέσα σε πυκνή βλάστηση μισοφαίνονται 3-4 ταλαιπωρημένες καλύβες, που έχουν μουσαμάδες πάνω από τα Niau (παραδοσιακές σκεπές καλύβας από φύλλα κοκοφοίνικα). Μπροστά, αραγμένοι στην άμμο ή πάνω σε πλαστικές καρέκλες, άνδρες και γυναίκες με μελένιο δέρμα και πολύχρωμα ρούχα ψήνουν φαγητά σε ψησταριά. Η παρέα κεφάτη, όλο πειράγματα και γέλια, αν και οι φωνές τους σκεπάζονται από δυνατή μουσική. Ακριβώς απέναντι, καθισμένοι έξω από μια ολόλευκη κουζίνα, κάνουν διάλειμμα οι εργαζόμενοι του St Regis, ντυμένοι όλοι με λευκά ρούχα και σκούφους.
Γυρνάμε στο Φιλίζι, ξαπλώνουμε και κοιμάμαι σχεδόν δυο ώρες, εντελώς σπάνιο για μένα
Κυριακή 6 Μαϊου
Τρομερή όρεξη για δουλειές σήμερα. Καταγράψαμε με απόλυτη λεπτομέρεια όλα τα φάρμακα του φαρμακείου μας και την λήξη τους. Αερίζουμε τα σωσίβια και αδειάζουμε όλα τα πράγματα κάτω από το κρεββάτι της καμπίνας μας. Είναι πολύ άτιμη η υγρασία, τρυπώνει παντού με αυτό το κλίμα. Νιώθω ένα πτώμα από την κούραση, είμαι όρθια τουλάχιστον 4 ώρες και ταχτοποιώ…

13.00 Βόλτα με το βαρκάκι με μάσκες και GoPro. Πέφτουμε για κολύμπι στον ύφαλο που βρίσκεται προς το κέντρο του lagoon και παθαίνουμε πλάκα ΕΝ-ΤΕ-ΛΩΣ
Τι κοράλια υπέροχα, διαύγεια εξαιρετική και άπειρα ψάρια και όστρακα clams με παχιά χείλη. Μαγεία 
Μετά το κολύμπι πάμε πιο νότια, μετά το Meridien. Στο όμορφο motu μια οικογένεια οργανώνει pic nic με παραδοσιακά φαγητά.
Επιστρέφοντας στο Φιλίζι, μας ακολουθούν δυο 12 χρονα αγόρια με τις πιρόγες τους,  προσπαθώντας   να πιάσουν το κύμα από τα απόνερά μας για να πάνε πιό γρήγορα. Τους κάνουμε βόλτα λοιπόν και δίνουμε ραντεβού να παίξουμε το παιχνίδι αύριο.

Δευτέρα 7 Μαϊου
06.00 Μαύρη μαυρίλα κι άραχνη, βρωμόκαιρος και πάλι, έτοιμος για βροχή και αντάρα ο ουρανός.
Όμως ο βρεμμένος την βροχή δεν την φοβάται και έτσι ετοιμαζόμαστε να πάμε για βουτιά στο σημείο που συχνάζουν τα Manta Rays! Η Linda και ο Chuck χρειάστηκε να έρθουν εδώ τρία πρωινά, όμως στο τρίτο συνάντησαν 7 μεγαλόπρεπα μάντα.
07.00 Μπαίνουμε στο βαρκάκι και κατευθυνόμαστε προς το σημείο που μας έχουν δείξει, κοντά σε δυο σημαδούρες. Ψιλοβρέχει και φυσάει και το σύνεφο είναι τόσο δυσίωνα μαύρο πάνω από το βουνό που μας πιάνουν τα γέλια
Δενουμε το βαρκάκι σ’ ένα ρεμέτζο, μπαίνουμε στο νερό και κολυμπάμε λίγο πέρα από τον ύφαλο, εκεί που τα νερά σκουραίνουν. Περιμένουμε αλλά δυστυχώς το μόνο που βλέπουμε εκτός από ψαράκια είναι μια νεαρή θαλάσσια χελώνα.
Ο ύφαλος πάντως είναι ονειρεμένος, ίσως ο πιο όμορφος που έχουμε δει μετά τα Tuamotus
Συνεχίζεται…