Τρίτη 8 Μαϊου, 2018
16°28.62’ S 151° 42.09 W
Motu Ome, Bora Bora-east lagoon
03.00 Ανοίγω τα μάτια νυσταγμένη και κοιτάζω την ώρα, είναι ακόμη πολύ νωρίς. Τραβάω το κουρτινάκι και η καμπίνα φωτίζεται από μια αστραπή. Περνούν λίγα δευτερόλεπτα και ακολουθεί μια βροντή. Βρέχει εδώ και ώρες. Απλώνω το χέρι, ο Γιώργος έχει σηκωθεί. Τον βρίσκω έξω στο κοκπιτ

-«Ήρθα να δω τί γίνεται. Μας γύρισε ο άνεμος και χτύπησε το Anchor Drift. Όλα ΟΚ όμως”, λέει με φωνή βραχνή (anchor drift , application Plan2Nav).
08.00 Μόλις η βροχή σταματά, βάζουμε σε λειτουργία την γεννήτρια και πάμε στην πλατφόρμα της πρύμνης. Ο Γιώργος ανοίγει τα πορτάκια της γεννήτριας
-“Όλα εντάξει, καμιά διαρροή. Μπορείς να σβήσεις”, λέει ενώ κοιτάζει το μηχάνημα προσεκτικά.
-“Αμέσως”, απαντώ, γεμάτη χαρά που πήγε καλά η επισκευή μας. Ο καπετάνιος τοποθετεί τα ειδικά καλύματα για τον θόρυβο, δουλειά – μπελάς, γιατί μπαίνουν πραγματικά δύσκολα, έτσι στενός που είναι ο χώρος.
09.00 Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, για να πάμε ξανά δυτικά προς το κεντρικό χωριό Vaitape. Πατάω 2 δευτερόλεπτα το UP-ΠΑΝΩ στο κοντρόλ του εργάτη (windlass). Η καδένα ανεβαίνει ένα μέτρο, βγάζω τον προστατευτικό γάτζο και την ελευθερώνω (σ.σ. Όταν το σκάφος είναι στην άγκυρα, πιάνουμε πάντα την καδένα με έναν γάτζο, που συγκρατείται από δυο σχοινιά δεμένα στα κοτσανέλα της πλώρης. Μετά χαλαρώνουμε την καδένα ώστε η δύναμη να μην πηγαίνει στον εργάτη, αλλά στα σχοινιά).
-“Βίρα και μείνε στην πλώρη να έχεις τον νου σου”, λέει ο Γιώργος δυνατά για να τον ακούσω. Πιέζω το UP ξανά, η καδένα αρχίζει να ανεβαίνει και να στοιβάζεται μέσα στο στρίτσο της.
-«Απίκο!»,  ειδοποιώ, δλδ η άγκυρα ξεπιάστηκε από τον βυθό. Λίγα μέτρα ακόμη και η άγκυρα ανεβαίνει και μπαίνει στην θέση της.
-«Πάνω!», του λέω και σκύβω για να την δέσω με το σχοινάκι της.
Εκείνος βάζει πρόσω και στρίβει την πλώρη βόρεια. Για να ξαναβγούμε από εδώ, από τα επικίνδυνα ρηχά νερά του ανατολικού lagoon, ο καπετάνιος θα πρέπει να ακολουθήσει την ίδια γραμμή, την ίδια πορεία που κάναμε για να έρθουμε. Ανοίγει την εφαρμογή NAVIONICS που χρησιμοποιούμε για πλοήγηση, για να δει την πορεία

-«Ελα λίγο να δεις, κάτι έπαθε το iPad», λέει δυνατά να τον ακούσω και κόβει ταχύτητα. Περνάμε μπροστά από τις «καλύβες» του ξενοδοχείου Meridien και σταματά. Τρέχω πίσω στο κόκπιτ
-«Το iPad δεν δουλεύει. Έβγαλε ένα μήνυμα, ότι θέλει set up. Τί σημαίνει αυτό? Πρώτη φορά το βλέπω”, λέει εκνευρισμένος.
-“Για να γίνει set up, χρειάζεται σύνδεση με internet ”
-“Νομίζω έπιασα το free wi fi του Meridien», λέει κοιτάζοντας το κινητό του.
Ρίχνουμε δεκαπέντε μέτρα άγκυρα για σταθούμε, μήπως το φτιάξουμε. Δυστυχώς το σήμα του wi-fi είναι αδύναμο και το iPad δεν καταφέρνει να συνδεθεί. Αρχίζει να βρέχει και σηκώνουμε το sprayhood. Εκείνη την στιγμή πλησιάζει ένα jet ski. Ο οδηγός του, ένας μεγαλόσωμος Πολυνήσιος σταματάει δίπλα μας:
-“Good morning. Έρχομαι εκ μέρους της διοίκησης. Θα πρέπει να μετακινηθείτε πιο πέρα, για να μην ενοχλούνται οι πελάτες…”
-“Συγνώμη, έχουμε ένα πρόβλημε και χρειαζόμαστε internet για πολύ λίγο. Μήπως θα μπορούσαμε να έρθουμε έξω για…”, απαντώ μα ο άνδρας σηκώνει τα χέρια.
-«Δυστυχώς δεν γίνεται, το ξενοδοχείο έχει κάνει «sold out”, είναι κλεισμένο ολόκληρο από μια ιδιωτική εταιρία. Λυπάμαι. Ευχαριστώ», λέει και απομακρύνεται.
Κατεβαίνω στην καμπίνα και φέρνω το μικρό iPad. Ανοίγω το app Navionics Asia & Africa.
-«Γιατί στεναχωριέσαι? Αφού έχουμε την πορεία στο μικρό”, λέω ενώ στηρίζω το iPad πάνω στο plotter.
-“Πρώτη φορά μπλόκαρε το μεγάλο και έτυχε να έχουμε κρατήσει την πορεία στο μικρό. Απίστευτη σύμπτωση», λέει βάζοντας μπρος την μηχανή.
12.15 Φτάνουμε στην δυτική πλευρά του νησιού και δένουμε σε ένα από τα moorings της Mai Kai Marina. Ο ουρανός είναι βαρύς και τα 20-25 μέτρα βαθιά νερά γύρω μας έχουν πάρει χρώμα σαν αδιαπέραστο μολύβι. Το βουνό έχει κρυφτεί κάτω από ένα χαμηλό σύννεφο και έχει σκοτεινιάσει. Ταχτοποιούμε τα σχοινιά και μπαίνουμε κάτω από το bimini, για να προφυλαχτούμε από την βροχή που αρχίζει να πέφτει. Δίπλα στο motu Toopua, κάτω από το πέπλο της βροχής, το κρουαζιερόπλοιο Paul Gaugen μοιάζει σαν πλοίο φάντασμα. Άτυχοι οι επιβάτες, άσχημο καιρό έχουν στην κρουαζιέρα τους στην Bora Bora.

15.30 Δένουμε το βαρκάκι στην μικρή προβλήτα, όπου είναι δεμένο ένα ιστιοπλοϊκό και ένα εικοσάμετρο motor yacht. Διασχίζουμε μια βεράντα από ξύλο τικ που έχει δει καλύτερες ημέρες και μπαίνουμε σε ένα πολύ όμορφο καφέ εστιατόριο, άδειο αυτήν την ώρα.
Για να δίνουμε εικόνα στις λέξεις, η Marina Mai Kai είναι αυτό, ένα μπαρ- εστιατόριο, δίπλα ένα μικρό ξενοδοχείο με μια μικρή πισίνα, η προβλήτα όπου μπορούν να δέσουν 3-4 σκάφη και τα moorings. Το Yacht Club λίγο πιο βόρεια, έχει ακόμα λιγότερα moorings και στην προβλήτα του δένουν μόνο βάρκες. Τα moorings, τα ρεμέτζα τα τοποθέτησε και τα διαχειρίζεται ένας ευχάριστος τύπος, ένας αμερικανο – μποραμποριανός ο Francis, γέννημα θρέμα Vaitapeζος.
Καθόμαστε σε ένα τραπέζι και η σερβιτόρα μας φέρνει καφέ με φρέσκο γάλα καρύδας. Συνδεόμαστε στο internet που είναι σέρνεται μεν, αλλά κάνουμε την δουλειά μας και το iPad λειτουργεί ξανά κανονικά.

16.00 Κάνουμε βόλτα στο χωριό που μοιάζει με τα περισσότερα χωριά της Πολυνησίας, δηλαδή αραιοχτισμένο, με μικρά, ισόγεια σπίτια φτιαγμένα από κόντρα πλεκέ μέσα σε φροντισμένους κήπους.
Περνάμε δυο σουπερμάρκετ, ένα φαρμακείο, μια  Καθολική εκκλησία.
Ο δρόμος ανοίγει σε μια χωμάτινη πλατεία, λασπωμένη τώρα από την βροχή. Στην μια πλευρά της, βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο κοσμηματοπωλεία, με βιτρίνες γεμάτες υπέροχες πέρλες Ταϊτής, μαργαριτάρια σκούρα γεννημένα από το όστρακο που εδώ ονομάζουν nacre (Pinctada Margaritifera).
Απέναντι είναι στημένες μερικές καντίνες -roulottes – και μια μικρή ανοιχτή αγορά με πάγκους που πουλούν φρούτα, φτηνά μαργαριτάρια, παρεό, κοσμήματα από όστρακα κλπ
Κατεβαίνουμε στο λιμανάκι όπου οι λάτζες του κρουαζιερόπλοιου φορτώνουν ηλικιωμένους αμερικάνους τουρίστες.
Παραδίπλα είναι δεμένο ένα πολυτελές ξύλινο καραβάκι. Στο πλάι γράφει με χρυσά γράμματα Four Seasons.0
Γυρνάμε προς τα πίσω. Μπαίνουμε για λίγο στο σουπερμάρκετ Chin Lee και συνεχίζουμε στο σουπερμάρκετ U που είναι πιο κοντά στο Φιλίζι. Από ότι φαίνεται εδώ χτυπάει η καρδιά του χωριού, η κίνηση μεγάλη, ημιφορτηγά αυτοκίνητα, παλιά αμάξια, πολυτελή jeep και ποδήλατα, μπαινοβγαίνουν στο πάρκινγκ του μαγαζιού. Κάνουμε καταπληκτικά ψώνια και οι τιμές στα τρόφιμα μας φαίνονται χαμηλότερες από τα άλλα Iles Sous le Vent (υπήνεμα νησιά). Φτάνουμε στο ταμείο φορτωμένοι, η ταμείας χτυπά τα ψώνια μας και βγάζει λογαριασμό 7.777 cfp . Κρίμα που είναι ταμειακή και όχι κουλοχέρης….

19.00 Το δείπνο μας στο Φιλίζι είναι λουκούλειο, είχε κέφια η μαγείρισσα, και ετοίμασε τραγανές tortilla με πικάντικο κιμά σόγιας, guacamole με ginger, hummous με μπόλικο λεμόνι χωρίς σκόρδο και σαλάτα. Η λάντζα είναι και αυτή εξίσου… χορταστική

Τετάρτη 9 Μαϊου
Vaitape, Bora Bora
09.30 Ο καιρός έφτιαξε κάπως. Ο Γιώργος πάει με το βαρκάκι ως το παραλιακό βενζινάδικο και γεμίζει δυο μπιτόνια βενζίνη για την εξωλέμβια. Εγώ καθαρίζω και συγυρίζω. Όταν ο χώρος είναι τόσο μικρός η τάξη είναι απαραίτητη.

13.00 Φορτώνουμε τα ποδήλατα στο βαρκάκι έτοιμοι για μεγάλη βόλτα. Περνώντας από το χωριό σταματάμε σε ένα μαγαζί που πουλάει γιουκαλίλι, τα μικρά της Χαβάης και τα παραδοσιακά Πολυνησιακά.
Ο ήχος τους μας αρέσει πολύ, ίσως θα έπρεπε να πάρουμε ένα. Συνεχίζουμε τον δρόμο και απομακρυνόμαστε από το χωριό.
Έξω από τα περισσότερα σπίτια που συναντάμε υπάρχουν συχνά τραπέζια όπου πουλούν φρούτα και λαχανικά από τον κήπο τους, pamplemousse, breadfruit, μπανάνες, φρούτα του πάθους, ταρό ή ακόμα και ψάρια. Στην άκρη του δρόμου, είναι μια πινακίδα με σχήμα σαν τεράστιο παγωτό χωνάκι. Περνάμε απέναντι στο εμπορικό κέντρο και έτσι ξεκίνησε η ιστορία μιας μεγάλης αγάπης, ανάμεσα σε εμάς και τα ιταλικά παγωτά του Iaorana.´
Ανεβαίνουμε στα ποδήλατα ξανά και προχωράμε τον ήσυχο δρόμο που ακολουθεί την δυτική ακτογραμμή του νησιού. Ευτυχώς η κίνηση είναι ελάχιστη και τα λίγα αυτοκίνητα που περνούν μας προσέχουν, αφού το ποδήλατο είναι βασικό μέσο μεταφοράς σε αυτά τα νησιά. Η βόλτα μας είναι υπέροχη, η φύση μαγική.
Κάθε τόσο σταματάμε, θέλουμε να δούμε τα πάντα και να μιλήσουμε με όλους.
Συναντάμε μια ομάδα 10χρονα αγόρια που κάνουν προπόνηση κωπηλασίας με πιρόγες
Σταματάμε να δούμε το νεόχτιστο college (λύκειο) του νησιού που φαίνεται να έχει μόλις λειτουργήσει.
Ρίχνουμε μια ματιά στο περίφημο restaurant BLOODY MARY’S
Βλέπουμε τις δημιουργίες του πιο διάσημου κοσμηματοπώλη της Πολυνησίας του  Robert Van
αλλά και του πιο μοντέρνου κοσμηματοπωλείου The Farm

15.00 Φτάνουμε στην παραλία Matira,
κολυμπάμε και μετά καθόμαστε σε ένα μικρό εστιατόριο όπου μοιραζόμαστε ένα πιάτο poisson cru και δυο παγωμένες καρύδες.

16.30 Συνεχίζουμε τον δρόμο ώσπου περνάμε το νότιο ακρωτήρι του νησιού
και κατευθυνόμαστε ανατολικά ως στο Sofitel όπου αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω.
Ο γυρισμός χωρίς στάσεις είναι πολύ πιο γρήγορος. Το νησί είναι πραγματικά πολύ μικρό. Και πανέμορφο.

19.30 Έχει νυχτώσει από ώρα και το φεγγάρι θα αργήσει να φανεί απόψε. Φυσάει και το βουνό κατεβάζει τον άνεμο σε ριπές που σηκώνουν κοφτό κυματάκι στην σκοτεινή επιφάνεια της θάλασσας. Η κοντινή ακτή είναι σκοτεινή και αυτή, εκτός από το διακριτικά φωτισμένο Mai Kai, τα αραιά κίτρινα φώτα του δρόμου, ένα restaurant πιο μακριά και πέρα τα φώτα του λιμανιού. Ξαφνικά, αρχίζουν να χτυπούν τύμπανα. Ο Γιώργος φέρνει τα κυάλια και ψάχνει την ακτή ώσπου εντοπίζει ανάμεσα στα δέντρα φωτισμένες φιγούρες . Ο ρυθμός γίνεται καταιγιστικός.
-«Θυμάσαι εκείνη την βραδυά πέρισυ τον Αύγουστο στα Tuamotus, στο χωριό Tiputa (Rangiroa)? Πήγαμε να δούμε τα τύμπανα και βρήκαμε όλο το χωριό να χορεύει. Τί λές, πάμε?”, λέει με κέφι μα εγώ δεν σηκώνομαι.
Ίσως έχουν αρχίσει τις πρόβες για το φεστιβάλ Heiva, που είναι η μεγαλύτερη γιορτή των νησιών της Πολυνησίας. Από ότι έχουμε ακούσει η Heiva ξεκινά στο τέλος Ιουνίου και διαρκεί έναν μήνα, με διαγωνισμούς στον χορό, το τραγούδι, την κωπηλασία και το ακόντιο.
Δυστυχώς δεν του έκανα το χατήρι απόψε. Η νύχτα πολύ σκοτεινή, φυσάει πολύ και είμαι πάρα πολύ κουρασμένη…
Πέμπτη 10 Μαϊου, 2018.
Vaitepe, Bora Bora
10.00 Δένουμε το βαρκάκι απέναντι από το σουπερμάρκετ και προχωράμε προς το χωριό. Στο χρωματοπωλείο αγοράζουμε έναν ρυθμιστή για φιάλες γκαζιού. Ισως χρειαστεί να αγοράσουμε κι εμείς μεγάλη φιάλη για να γεμίζουμε με αυτήν τις μικρές camping gaz, όπως κάνουν οι φίλοι από τα σκάφη Jacaranda και Imhotep.
Φτάνοντας στο λιμάνι ακούγεται μουσική και κόσμος μπαινοβγαίνει σε ένα υπόστεγο. Μαθαίνουμε οτι γίνεται εκδήλωση με αφορμή την γιορτή των γονέων.
Καλλιτέχνες του νησιού έχουν συγκεντρωθεί και πουλούν χειροτεχνήματα και προϊόντα. Προχωρώ σ’ έναν πάγκο όπου έχουν μαζευτεί πολλές γυναίκες. Ο πωλητής έχει μπροστά του μπουκάλια και μπουκαλάκια από το περίφημο Monoϊ de Tahiti, αγνό έλαιο καρύδας – φτιαγμένο από το copra – αρωματισμένο με εκχυλίσματα από λουλούδια ή φρούτα. Ο άνδρας ψεκάζει τον καρπό μου με monoϊ άρωμα Tiare, το ευωδιαστό λουλούδι σύμβολο της Tahiti που στο άρωμά του κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί. Λέγεται πως αυτό το λάδι είναι το μυστικό όπλο ομορφιάς των Πολυνήσιων.
Ψάχνω να βρώ τον καλό μου μα εκείνος στέκεται στην ουρά για να αγοράσει ένα σουβλάκι από συκώτι, Η φιγούρα του χάνεται μέσα στον καπνό της ψησταριάς. Κρίμα το Monoϊ μου.
Μπροστά μου στέκεται ένα κοριτσάκι που φορά μια όμορφη κουρόν (στεφάνι λουλουδιών) στα μαλλιά και ζητάω άδεια απ’τους γονείς της για να την φωτογραφήσω. Τελικά πιάνουμε κουβέντα, ο Γιώργος ρωτά πληροφορίες για το τοπικό φεστιβάλ Heiva και την σημερινή γιορτή. Εκείνοι προθυμοποιούνται να μας στείλουν το πρόγραμμα της Heiva με email.
Στο κέντρο του υπόστεγου, πάνω σε μια σκηνή μια ομάδα μουσικών, με χαβανέζικα πουκάμισα και λουλούδια στα μαλλιά, παίζουν με κιθάρες, γιουκαλίλι και pahu (τύμπανο), τοπικά τραγούδια με χαρούμενες μελωδίες. Μόλις τελειώνει το επόμενο τραγούδι τους, μια mahu (άντρας – γυναίκα) πλησιάζει στην σκηνή. Οι μουσικοί σταματούν και ακούνε με προσοχή αυτά που τους λέει. Η γυναίκα που μιλάμε η Poerani εξηγεί οτι αυτός ο mahu είναι ο υπεύθυνος της οργάνωσης και οτι μπορεί να μας δώσει ότι πληροφορίες θέλουμε. Πλησιάζω τον mahu και τον ρωτώ. Η εκδήλωση θα κρατήσει τρεις ημέρες και όχι χορός δεν υπάρχει στο πρόγραμμα.
Ευχαριστούμε την οικογένεια και συνεχίζουμε στην έκθεση.
Το επίπεδο χειροτεχνημάτων του νησιού είναι πραγματικά πολύ υψηλό υπάρχουν εξαιρετικά tifaifai (τεχνική patchwork), μεταξωτα παρεό ζωγραφισμένα στο χέρι, πίνακες ζωγραφικής, φορέματα, κοσμήματα από μαργαριτάρια μπαρόκ, ξυλόγλυπτα, τοπικό μέλι και μαρμελάδες από εξωτικά φρούτα και άλλα πολλά. Ο Γιώργος με τραβάει να φύγουμε γιατί βλέπει το μάτι μου που έχει κολλήσει σε όμορφα πράγματα που καθόλου δεν χρειάζομαι. Τον ακολουθώ σέρνοντας τα πόδια μου στην άμμο. Ηταν υπέροχη εκείνη η τσάντα…
11.00 Τα ιστιοπλοϊκά της Tahiti Pearl Regatta κατέφθασαν και καθώς ο Francis έχει κρατημένα όλα τα ρεμέτζα για αυτούς, πρέπει να φύγουμε.
Βάζουμε μπρος την μηχανή, λύνουμε τα σχοινιά και αφήνουμε την σημαδούρα. Κοιτάμε πέρα τα περίπου 25 σκάφη που στέκονται ακίνητα με τα πανιά τους ολάνοιχτα.
-« Ταλαίπωροι ιστιοπλόοι, τί τραβάτε με τέτοια μπουνάτσα », λέει ο καπετάνιος μου.
Με την μηχανή σε χαμηλές στροφές, κατευθυνόμαστε προς ένα σημείο που είχαμε δει προχθές, ανατολικά του νησιού Toopua Iti, στα 2 ναυτικά μίλια νότια. Όσο προχωράμε ο άνεμος αρχίζει να δυναμώνει και σύννεφο βαρύ σκεπάζει τον ως τώρα καταγάλανο ουρανό.
Φτάνουμε κοντά στις σημαδούρες των divers και κάνουμε  κύκλους σελέγχοντας το βάθος και τα κοράλια. Μετα απο λιγη ώρα βρίσκουμε σημείο καθαρό
Φουντάρουμε στα 4 μέτρα με 25 μέτρα καδένα (σσ: μήκος καδένας για την αγκυροβολία = (βάθος + 1 μέτρο) x 5. Αν έχει πολύ δυνατό άνεμο τότε = (βάθος + 1 μέτρο) x 7 ) . Περνάω τον ειδικό γάτζο στην καδένα, ο Γιώργος βάζει ανάποδα στην μηχανή και δίνει γκάζι.
Το Φιλίζι κινείται προς τα πίσω και μετά μένει ακίνητο. Αυτός είναι ο τρόπος για να σιγουρευτούμε οτι η άγκυρα θα χωθεί καλά μέσα στην άμμο και οτι δεν υπάρχει κίνδυνος να ξεσύρουμε άν σηκωθεί δυνατός άνεμος. Την διαδικασία αυτή την τηρούμε ευλαβικά κάθε φορά που ρίχνουμε άγκυρα.
13.00 Έρχεται μπουρίνι με άνεμο και δυνατή βροχή. Το τρελλό είναι που από αλλού φυσάει – ανατολικά και από αλλού έρχεται το ρεύμα – από νότια με αποτέλεσμα να γινόμαστε μούσκεμα στο κόκπιτ.
15.00 Η βροχή σταμάτησε και ο άνεμος κόπασε. Μπαίνουμε στο βαρκάκι, πάμε και το δένουμε στα mooorings των δυτών. Εδώ το βάθος είναι περίπου 3 μέτρα αλλά κάποια coral heads βγαίνουν σχεδόν στην επιφάνεια. Το νερό είναι εξαιρετικά διαυγές, το ρεύμα νερού από τον ωκεανό έχει πέσει λίγο μα είναι ακόμη δυνατό. Βουτάμε και αμέσως μας πλησιάζουν αμέτρητα ψάρια. Το θέαμα είναι απίστευτο, πραγματικά παράξενο. Προφανώς οι δύτες ταϊζουν τα ψάρια, δεν εξηγείται αλλιώς οτι έρχονται κατα πάνω μας αντί να απομακρύνονται!

Δεν μένουμε πολύ στο νερό, από τα ανατολικά έρχονται μαύρα, κατάμαυρα σύννεφα. Επιστρέφουμε στο Φιλίζι κάτω από βροχή.
Όλη την νύχτα φυσάει και σηκώνεται κύμα.
Παρασκευή 11 Μαϊου
09.00 Φυσάει φυσάει φυσάει. Πάμε για snorkeling απέναντι στο Toopua Iti. Εδώ τα νερά είναι πολύ ρηχά και τα κοράλια δυστυχώς δεν είναι σε καλή κατάσταση.
Κολυμπάμε με δυσκολία αντίθετα στο δυνατό ρεύμα φτάνοντας κοντά σε ένα μικρό ξενοδοχείο με καλύβες πάνω στο νερό.
Όταν γυρνάμε για να επιστρέψουμε στο βαρκάκι, το ρεύμα μας σπρώχνει. Κινούμαστε τόσο γρήγορα που νιώθω σαν να πετάω εικόνες, κοράλια, βραχάκια και ψάρια περνούν με ταχύτητα μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία. Αυτό το κολύμπι λέγεται drift snorkeling.
Πίσω στο Φιλίζι που κουνάει σαν παλαβό από το κύμα και το ανάποδο ρεύμα.

-«Νομίζω δεν μας πολυσηκώνει το Toopua Iti”, λέω. Ο καπετάνιος κοιτάζει το ύφος μου και γελά
-“Λέω να πάμε για παγωτό στο χωριό. Πώς σου φαίνεται η ιδέα?», με ρωτάει και βάζει αμέσως μπρος την μηχανή.
Με χαμόγελο ώς τα αυτιά κατεβαίνω, ανάβω τα όργανα και τρέχω στην πλώρη να πάρω την άγκυρα.

14.00 Φτάνουμε στο αγαπημένο παγωτατζίδικο Iaorana. Παραγγέλνω ένα μεγάλο φρέσκο χωνάκι με δυο μπάλες, μια μπάλα παγωτό καρύδα, φτιαγμένο βεβαίως από φρέσκια καρύδα και η άλλη μπάλα βανίλια, φτιαγμένο με βανίλια του διπλανού νησιού Taha’a. Η κοπέλα που μας σερβίρει, βάζει μεγάλες και χορταστικές μπάλες. Το όνομά της είναι Κιάρα και είναι από την Ιταλία. Αυτή την ώρα στο μαγαζί είμαστε οι μόνοι πελάτες, αφού έχει περάσει η ώρα του φαγητού και πιάνω κουβέντα με την Κιάρα. Μαθαίνω οτι και οι τέσσερις που δουλεύουν στο μαγαζί είναι Ιταλοί, και εκτός από παγωτά φτιάχνουν γλυκά, pizza, panini, sushi και βέβαια hamburger γιατί οι Πολυνήσιοι δεν κάνουν χωρίς κρέας. Στο μεταξύ το internet δουλεύει θαυμάσια, κάτι πρωτόγνωρο για Πολυνησία. Μπαίνω στο κανάλι μας στο youtube και ανακαλύπτω με φρίκη οτι η ταινία μας Sailing Filizi from Greece to the Caribbean- Part 3 έχει εξαφανιστεί. Απλά δεν υπάρχει πουθενά. Χάθηκε!!!

20.00 Περπατάμε τον μισοσκότεινο δρόμο προς το χωριό ακολουθώντας τον ήχο των τυμπάνων. Ο δρόμος άδειος και σκοτεινός και φωτίζω με τον φακό του κινητού μου. Τόσο ασφαλείς έχουμε να νιώσουμε από την Ελλάδα. Περνάμε έξω από ένα μικρό σπίτι. Στην αυλή του ένας άνδρας και μια γυναίκα παίζουν γιουκαλίλι και τραγουδούν
-“Iaorana!”, χαιρετάμε
-«Iaorana», απαντούν και οι δυο. Πλησιάζει ένας νεαρός με ποδήλατο, σιωπηλά χωρίς φώτα
-«Iaorana”, λέει
-“Iaorana”, απαντάμε.
Περπατάμε μερικά λεπτά ακόμη ώσπου φτάνουμε σε ένα άδειο οικόπεδο δίπλα στην θάλασσα. Κάπου στο βάθος, ένας άνδρας και ένα παιδί χτυπούν δυο τύμπανα. Πλησιάζουμε και μιλάμε, η πρόβα θα αρχίσει σύντομα, λέει ο άνδρας, σε λίγο θα έρθουν και οι υπόλοιποι…τυμπανιστές. Όχι πρόβα χορού δεν θα γίνει απόψε.
Περιμένουμε. Το ένα μετά το άλλο, καταφθάνουν αυτοκίνητα Άνδρες ξεφορτώνουν τα τύμπανά τους και μαζεύονται κάτω από το διπλανό υπόστεγο. Μέσα σε 15 λεπτά είναι μαζεμένοι περίπου είκοσι άνδρες και παιδιά και η πρόβα ξεκινά.
Ο άνδρας που μιλούσαμε εξηγεί τα ονόματα των τυμπάνων, αυτό είναι pahu, εκείνο toere, tari prau, pahu tupai, faa tete, toere rima, toere fahi. Μετά πιάνει το μεγάλο pahu και κάθεται δίπλα στους άλλους. Ένας από την ομάδα, ένας άνδρας γιγάντιος σε μέγεθος, δίνει το πρόσταγμα του ρυθμού και η μουσική ξεκινά.
Αρχίζει να ψιχαλίζει. Ο άνδρας μας γνέφει και μπαίνουμε κάτω από το υπόστεγο για να προστατευθούμε. Μέσα σε δευτερόλεπτα η βροχή γίνεται καταρρακτώδης. Κάτω από το υπόστεγο ο ήχος των τυμπάνων είναι ακόμη πιο δυνατός, σχεδόν πονούν τα αυτιά μας. Περνούν 10 λεπτά και η βροχή σταματά, όσο απότομα ξεκίνησε. Απομακρυνόμαστε και απολαμβάνουμε τον καταπληκτικό ρυθμό. Είναι όλοι καταπληκτικά συντονισμένοι, αναρρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν. Μετά από μια ώρα η πρόβα τελειώνει.
Ο άνδρας μας προσκαλεί να έρθουμε την Τρίτη να παρακολουθήσουμε την πρόβα χορού.
Σάββατο 12 Μαϊου
Mai Kai Marina, Vaitape
07.00 Κουνούσε τόσο πολύ χθες το βράδυ που ξύπνησα ζαλισμένη. Σαν να ταξιδεύαμε.
09.30 Δένουμε στον σταθμό καυσίμων TOTAL και γεμίζουμε καύσιμα το Φιλίζι.
Ο Γιώργος δίνει το έγγραφο του Τελωνείου που επιτρέπει να αγοράζουμε καύσιμα πληρώνοντας ελάχιστο φόρο αφού είμαστε περαστικοί, “yacht in transit”. Πληρώνουμε 11.500 cfp δηλαδή 96 € για 142 λίτρα diesel, δηλαδή 0,67€/lt. Not bad…
Φεύγουμε για το motu Toopua.
13.00 Η φίλη μου Βαλέρια μου στέλνει το μήνυμα που είδε όταν έψαξε την χαμένη ταινία μας (Part 3) στο you tube. Μπλέξαμε…

Κυριακή 13 Μαϊου
motu Toopua
Ο Γιώργος ανεβαίνει στην κορυφή του καταρτιού, για να ελέγξει τα καλώδια του VHF. Κατεβαίνει

-«Ολα φαίνονται εντάξει. Το πρόβλημα της κεραίας δεν πρέπει να προέρχεται από την σύνδεση επάνω (στο κατάρτι)
Εγώ ταχτοποιώ τα αρχεία με φωτογραφίες και βίντεο. Περνάω την ημέρα με αναπολώντας αναμνήσεις και αγαπημένα πρόσωπα. Ταξίδι στον χρόνο.

Δευτέρα 14 Μαϊου
Motu Toopua
06.15 Ένα χρυσό φως απλώνεται στα ανατολικά, διαγράφοντας το περίγραμμα των φοινικόδεντρων στον κάβο του μικρού νησιού.
Ο ήλιος ακόμα δεν έχει φανεί, μα το παιχνίδι της αυγής με τα σύννεφα κάνει γιορτή στον ουρανό και όλα βάφονται κόκκινα. Παρακολουθώ το θαυμάσιο θέαμα, που λόγια δεν έχω να περιγράψω.
07.00 Αποπλέουμε για το Vaitape. Εχουμε δώσει ραντεβού με το συνεργείο για να μας κάνουν service στην εξωλέμβια μηχανή του zodiac και θέλουμε να φτάσουμε νωρίς.
08.30 Παραδώσαμε την μηχανή μας, μια Johnson 5 ίππων, αγορασμένη το 1998, στο συνεργείο Taxi Motu.
Στην 1μμ είμαστε έτοιμοι και οι άνθρωποι του συνεργείου μας φέρνουν την εξωλέμβια ως το λιμάνι που έχουμε το βαρκάκι μας. Ο Γιώργος τραβάει το σχοινάκι αλλά τίποτα. Αλλη μια φορά, πάλι τίποτα. Ο μηχανικός κάτι πάει να πει μα ο Γιώργος ξαναδοκιμάζει ακόμα μια φορά και η μηχανή παίρνει μπρος κανονικά.
Ξεκινάμε να γυρίσουμε στο Φιλίζι. Μετά από λίγο ανοίγει το γκάζι φουλ και εγώ σκύβω μπροστά, ελπίζοντας να αρχίσει να πλανάρει, μα εκεί που φαίνεται πως είναι έτοιμη, εκεί χάνει το momentum.
-« Θα πλανάρει πιστεύω. Απλά τώρα η θάλασσα είναι πολύ αναστατωμένη και είμαστε φορτωμένοι με πολλά καύσιμα και την άγκυρα…”, λέει ο καλός μου με αισιοδοξία. Με αφήνει στο Φιλίζι και ξεκινά να δοκιμάσει μόνος. Το βαρκάκι πετιέται μπροστά σαν δαιμονισμένο. Μετά από μια μεγάλη βόλτα έρχεται πίσω χαρούμενος.
15.00 Το κάλυμα του life raft, της σωσίβιας λέμβου του σκάφους, έχει ξηλωθεί ή μάλλον έχει λιώσει από τον ήλιο και ήρθε η ώρα να το φτιάξω. Το κάλυμα είναι φτιαγμένο από μπλε sunbrella, ένα αδιάβροχο ύφασμα με τεράστια αντοχή στις ακτίνες του ήλιου και ευτυχώς αγοράσαμε ένα τόπι πολλά μέτρα τέτοιο ύφασμα στο Πάναμα City. Ο Γιώργος με βοηθά να κόψω το ύφασμα. Ξεκινώ να ράβω
17.30 Έχω τελειώσει τα ¾ της δουλειάς. Piece of cake. Ο καλός μου ετοιμάζει pizza του ονείρου.
Τρίτη 15 Μαϊου –
Mai Kai Marina, Vaitape
05.30 Ξύπνησα από τις 5 πμ σήμερα και μόλις ξημέρωσε ξανάπιασα το ράψιμο.
06.30 Ο Γιώργος έχει μια ιδέα, να φτιάξουμε μια ταινία για το φεστιβάλ Heiva εδώ στα μικρά νησιά, τις πρόβες, τους ανθρώπους τις ετοιμασίες και βέβαια το θέαμα. Πολύ ενδιαφέρον. Το ράψιμο προχωρά και στις 7.30 το κάλυμα είναι έτοιμο! Είμαι ικανοποιημένη.
09.00 Ο Γιώργος ανάβει τον αφαλατωτή για να φτιάξουμε νερό. Ξαφνικά εκεί που δουλεύει το μηχάνημα αρχίζει να τρέχει νερό μέσα στο σκάφος. Πολύ νερό. Ο καπετάνιος μου προσπαθεί να εντοπίσει την διαρροή.
Προς το παρόν αφαλατωτή δεν έχουμε. Πηγαίνουμε στην πλώρη και δένουμε το πλαστικό συλλογής νερού, που φτιάξαμε στον Παναμά, ένα αδιάβροχο πλαστικό με σχοινιά γύρω γύρω και στο κέντρο του μια σωλήνα που την βάζουμε μέσα στο ντεπόζιτο του νερού.
9.30 Μπαίνουμε στο βαρκάκι και πάμε έξω για internet. Στον δρόμο μας προλαβαίνει βροχή και γινόμαστε μούσκεμα. Το καλό είναι οτι τόσο δυνατά που έβρεξε, ίσως να μαζέψε νερό και το Φιλίζι.
12.00 Μπήκα στο youtube με το computer και επιτέλους βρήκα γιατί εξαφανίστηκε η ταινία μας. Η εταιρία που έχει τα δικαιώματα για το τραγούδι Cocomo των Beach Boys που χρησιμοποιήσαμε σ’αυτήν, μας έκανε worldwide block για το copyright. Το youtube δίνει οδηγίες, αν κάνω edit στην ταινία και αφαιρέσω το τραγούδι, το πρόβλημα θα λυθεί. Και το κάνω. Καλή μας τύχη
20.00 Δένουμε το βαρκάκι στην προβλήτα Mai Kai και προχωράμε βιαστικά προς το χωριό, τα τύμπανα έχουν αρχίσει να χτυπούν πριν από λίγα λεπτά. Φτάνοντας στο οικόπεδο βλέπουμε πολύ κόσμο και πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Προχωράμε μέσα. Δίπλα στα αυτοκίνητα οι οικογένειες έχουν στήσει καρέκλες και σκαμνιά όπου κάθονται οι πιο ηλικιωμένοι και τα παιδιά.
Στην απέναντι μεριά του δρόμου έχουν ανάψει μια ψησταριά και ψήνουν κρέας. Ο καπνός και η μυρωδιά έχει απλωθεί παντού. Η πρόβα μοιάζει σαν γιορτή .
Κάτω απ’ το φως δυο προβολέων χορεύουν περίπου 20 άνδρες και 40 γυναίκες.
Οι γυναίκες φορούν μαύρα αμάνικα μπλουζάκια και κοντά πορτοκαλί παρεό δεμένα χαλαρά. Μπροστά από τις δυο ομάδες στέκεται και δίνει οδηγίες μια raerae, άνδρας – γυναίκα, ντυμένη όπως οι υπόλοιπες γυναίκες του χορού που όπως φαίνεται είναι η χορογράφος. Στην ομάδα των ανδρών, βρίσκεται και ένας mahu, άνδρας- γυναίκα με ρούχα ανδρικά αλλά με κινήσεις και μακιγιάζ γυναίκας. Το διαφορετικό αυτό φύλλο αυτό το συναντάμε πολύ συχνά στα νησιά της Πολυνησίας και είναι εμφανές οτι η κοινωνία δείχνει ανοχή και σεβασμό στα μέλη του.
Με την σκέψη στην ιδέα του Γιώργου για την ταινία, αρχίζουμε να βιντεοσκοπούμε σκηνές από την πρόβα του χορού.
Ο χορός που χορεύουν ονομάζεται Tamure και  είναι ο  χορός της Ταϊτής. Οι γοφοί των γυναικών  ταλαντεύονται στον γρήγορο ρυθμό των τυμπάνων, οι ώμοι τους μένουν ακίνητοι και τα χέρια τους κινούνται με χάρη. Ακόμη και ανδρικός χορός που συνήθως δεν μας εντυπωσιάζει σήμερα φαίνεται ωραίος. Η χορογράφος έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.
21.00 Η μουσική σταματά, η πρόβα τελείωσε. Η ομάδα συγκεντρώνεται, όλοι σκύβουν τα κεφάλια σιωπηλοί και φαίνεται να προσεύχονται. Μόλις τελειώνει η σύντομη προσευχή η ομάδα διαλύεται.
Μας πλησιάζει μια νέα γυναίκα και ρωτά από πού είμαστε. Μιλάμε. Το όνομά της είναι Αρόμα και συμμετέχει στην διοργάνωση. Την ρωτάμε για την Heiva, της λέμε οτι θέλουμε να κάνουμε μια μικρή ταινία για το youtube, γύρω από αυτό το θέμα και εκείνη δείχνει να ξαφνιάζεται ευχάριστα για το ενδιαφέρον μας. Στο φεστιβάλ, λέει, διαγωνίζονται 6 ομάδες από 6 διαφορετικές γειτονιές της Bora Bora που θα διαγωνιστούν. Η ομάδα εδώ λέγεται TAMAHIRI’I NUNUE, όπως ονομάζεται η περιοχή. Κάθε γκρουπ διαλέγει ένα θέμα για την ετήσια παρουσίαση. Φέτος το Nunue διάλεξε την καρύδα (tahitien: ha’ari). Η πρεμιέρα της Heiva θα γίνει στις 29 Ιουνίου.
Λίγο πιο πέρα, έχει ξεκινήσει η πρόβα των κουστουμιών. Μια από τις χορεύτριες στέκεται πάνω σε μια καρέκλα και φαίνεται κάνει πρόβα για την στολή της ομάδας
. Έχει φορέσει μια μακριά παραδοσιακή φούστα χορού από φυτικές ίνες σε έντονο πορτοκαλί χρώμα. Δίπλα του, μια γυναίκα σκύβει και κονταίνει την φούστα, δημιουργώντας ένα σχέδιο. Θυμάμαι με τρυφερότητα τα κοριτσάκια της παρέας μας στην Ελλάδα, να μας κάνουν χορευτικό show ντυμένες με παρόμοιες φούστες που τους φέραμε σαν δώρο. Ρωτάμε την Αρόμα από τί υλικό γίνονται οι φορεσιές. Εκείνη κάνει νόημα να έρθει κοντά μας, ένα κορίτσι που κρατά δυο σακούλες λευκές και πορτοκαλί ίνες που μοιάζουν σαν άχυρα.
-«Τα κοστούμια από αυτό το υλικό ονομάζονται more (μορέ) και τα φτιάχνουμε μόνοι μας από τα λεπτά, νεαρά κλαριά του purau (hibiscus tiliaceus), που υπάρχει παντού στο νησί. Βουτάμε τα κλαριά σε νερό και τα αφήνουμε για μια εβδομάδα. Μετά ξεφλουδίζουμε τον φλοιό, τον πλένουμε πολλές φορές ώσπου γίνεται λευκός και τον χτυπάμε ώσπου χωρίζεται σε λεπτές ίνες όπως αυτές εδώ. Μετά τις βουτάμε μέσα σε χρώμα, τις αφήνουμε να ξεραθούν και είναι έτοιμες», εξηγεί η Αρόμα και εμείς την παρακολουθούμε εντυπωσιασμένοι. Οι φούστες που αγόρασα στα κορίτσια ήμουν βέβαιη πως ήταν από πλαστικό.
-«Εδώ στην Bora Bora, η Heiva γίνεται όπως παλιά, με τον τρόπο των προγόνων μας. Αύριο έχουμε πρόβα στο τραγούδι, άν θέλετε να έρθετε»

-«Με χαρά! Αύριο θα είμαστε εδώ», απαντάμε ενθουσιασμένοι.
Τις επόμενες ημέρες θα παρακολουθήσουμε πρόβες τραγουδιού και πρόβες χορού στο quartier Nunue αλλά και αλλού στα άλλα νησιά.
Σάββατο 19 Μαϊου
Motu Toopua Iti -east

04.00 Δύσκολη νύχτα. Φυσάει δυνατός ανατολικός άνεμος 25 kts και έχει σηκωθεί κύμα μέσα στο lagoon.
Κάθε τόσο έρχονται δυνατές σπηλιάδες ανέμου (gusts, rafales) 35 kts , το Φιλίζι γυρνά 360° γύρω από την άγκυρα, το alarm του “anchor drift” (plan2nav app) χτυπάει και ο καπετάνιος όλο σηκώνεται και βγαίνει έξω. Μιλάμε με την Βάσω στο Λονδίνο.Σήμερα έγινε  ο γάμος του prince Harry και τα media έχουν τον γάμο σε απευθείας μετάδοση.

07.00 Πάμε με το βαρκάκι ως τις σημαδούρες των δυτών και κάνουμε drift snorkeling με δυνατό ρεύμα.Δυστυχώς, ούτε σήμερα είδαμε μάντα, είδαμε όμως ένα κοπάδι τεράστια μαγιάτικα (jacks), ένα γιγάντιο napoleon fish, και αμέτρητα buterfly και  clams με πολύ σαρκωδη χείλη σε εντυπωσιακα χρωματα.»
16.00 Ο καπετάνιος έχει βγάλει όλα τα βιβλία μας στο chart table και μελετά το ταξίδι επιστροφής στην Ελλάδα. Μελετά τις πιθανές διαδρομές, τους ανέμους, τους κινδύνους.
Μεταφέρω στο iPad   τα compendium   για τα  Cook islands , Papua New Ginney και Ινδονησία. Το ταξίδι θα είναι μακρύ και συναρπαστικό.
Η απόσταση ως την πατρίδα, άν πάμε από την Ερυθρά  Θάλασσα,  είναι περίπου   13.000 ναυτικά μίλια….