31 Μαρτίου 2018

Opunohu bay, Moorea
17° 29.08’ S 149° 51.162’ W

16.00 –«Βίρα την άγκυρα καπετάνισσα! Φύγαμε», λέει δυνατά ο Γιώργος, από πίσω στο cockpit. Πατώ το κουμπί Up στο control του «εργάτη» (windlass) της άγκυρας και παρακολουθώ την καδένα να ανεβαίνει. Μέσα από την απόλυτη διαύγεια της σμαραγδένιας θάλασσας, βλέπω την άγκυρα που είναι καλά χωμένη στην άμμο στα 3 μετρα βάθος και δίπλα της 2-3 μεγάλα κοχύλια και ένα puffer fish. Μετά από λίγο, η άγκυρα τραβιέται σηκώνοντας ένα σύννεφο άμμου
-«Απίκο!!», λεω δυνατα να ακούσει ο καπετάνιος μου. Λίγα μέτρα ακόμα και η άγκυρα είναι επάνω. Την δένω και ρίχνω το control στην πλωριά καμπίνα από το ανοιχτό hatch (κόλπο καταπληκτικό που μας γλύτωσε από την οξύδωση των επαφών του control!!). Δένω καλά  την βάρκα και τρέχω στην πρύμνη, γιατί ο ήλιος με έχει ψήσει.
17.00 Πλέουμε με άνεμο 12 – 15 kts ανατολικό – βορειοανατολικό από τις 150°. Έχουμε ανοίξει μόνο την genoa και το κούνημα είναι ανεκτό. Η φίλη μας η Βάσω που έχει έρθει από το Λονδίνο για  να μας δει, είναι μεγάλος θαλασσόλυκος και δεν ζαλίζεται ποτέ,κι  έτσι μετά το φαγητό κατεβαίνει στην καμπίνα της να δουλέψει στο laptop και να γλυτώσει από τον ήλιο που την έχει κάψει.

Η αγαπημένη μας Moorea απομακρύνεται αργά.

-«Φέρνεις παρακαλώ τα κυάλια? Κάτι βλέπω εκεί μπροστά…», λέει ο Γιώργος. Με τα κυάλια διακρίνει μια βάρκα και μερικές σημαδούρες για δίχτυα. Ο καπετάνιος μου στρίβει,
-«Φαντάσου τί θα παθαίναμε άν είχε σκοτεινιάσει…», λέει βάζοντας τα κυάλια πίσω στην θήκη τους
19.30 Ενα φεγγάρι κατακόκκινο, ολοστρόγγυλο, τεράστιο και ονειρεμένο ανέτειλε μέσα από τον Ωκεανό – χτές ήταν πανσέληνος. Υπέροχη ιστιοπλοία θα κάνουμε απόψε.
21.00 Ο καπετάνιος μου αποκοιμήθηκε στο cockpit και η Βάσω πήγε για ύπνο. Ξεκινάω την βάρδια λίγο νυσταγμένη. Ο άνεμος έχει πέσει και όταν η genoa αδειάζει από αέρα και χτυπά, ο Γιώργος ξυπνά και ρωτά άν πάμε καλά
-«Όλα καλά, ξεκουράσου», του απαντώ και εκείνος κλείνει τα μάτια ως την επόμενη φορά που θα χτυπήσει το πανί. Αυτός είναι ύπνος του ναυτικού, το marine sleep.

Είμαι χαρούμενη που πηγαίνουμε στο Huahine. Από οτι έχω διαβάσει στο Charlies Charts και στο Societies compendium πιστεύω οτι θα μας ταιριάξει πολύ, φαντάζομαι το νησί όμορφο, με μικρή τουριστική ανάπτυξη, κι ας είναι μόνο 40 ναυτικά μίλια από την διάσημη Bora – Bora και 90 απο την Tahiti. Κάτι σαν τα Ρήνεια δίπλα στην Μύκονο, ή την Ηρακλειά κοντά στην Πάρο. Στην πραγματικότητα το Huahine δεν είναι ένα αλλά δύο νησιά: το Huahine Nui- το μεγάλο, και το Huahine Iti που τα ενώνει μια μικρή γέφυρα και τα εμπερικλύει ένας κοινός κοραλιογενής ύφαλος. Πιστεύω οτι η απόφαση που πήραμε να παραμείνουμε στην Γαλλική Πολυνησία για την επόμενη χρονιά και να μην προχωρήσουμε δυτικά είναι σωστή. Τα νησιά είναι πανέμορφα και βρίσκονται τόσο μακριά στον πλανήτη – στο κέντρο του Ειρηνικού Ωκεανού. Κοιτάζω τα ασημένια κύματα καθώς περνούν, λουσμένα στο φως του φεγγαριού, απολαμβάνοντας την γλυκειά νύχτα σε γεωγραφικό πλάτος 16°S και μου έρχεται στο μυαλό μια άλλη βραδιά στο Marigot του Saint Martin της Καραϊβικής με τον René και την Cheryl να διηγούνται το δικό τους ταξίδι στον Ειρηνικό Ωκεανό. Τρελλή ιστορία. Έκαναν με το ιστιοπλοϊκό τους την κλασική διαδρομή Panama – Galapagos – Marquesas – Tuamotus – Society Islands (εδώ) – Cook islands – Tonga – Fiji – New Zealand και όταν έφτασαν στην Νέα Ζηλανδία συνειδητοποίησαν οτι το ωραιότερο μέρος που είδαν στο ταξίδι τους ήταν οι Marquesas – τα νησιά Μαρκίζες. Και γύρισαν εκεί ταξιδεύοντας ανατολικά σε γεωγραφικό πλάτος 37°- 40°, στα ζόρικα «roaring forties”, όπου φυσούν άνεμοι δυτικοί με ένταση “roaring” δηλαδή βρυχηθμού, και κύματα και καταιγίδες είναι η συνήθης κατάσταση. Απο το σφυροκόπημα των κυματων έσπασε κάτι πίσω στην πρύμνη του σκάφους τους και έμπαζαν νερά για δυο μέρες ωσπου να καταφέρουν να βρούν το πρόβλημα και να το επισκευάσουν πρόχειρα. Φρίκη. Τους σκεφτόμαστε με αγάπη, τον René και την Cheryl, ζουν ακόμα στο Saint Martin που χτυπήθηκε άσχημα από τον τυφώνα Irma και ευτυχώς είναι καλά. Εμείς δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει που θα περάσουμε την επόμενη περίοδο των κυκλώνων (οι τυφώνες της Καραϊβικής ονομάζονται hurricanes, του Ειρηνικού cyclones και της Ιαπωνίας typhoons) άν θα γυρίσουμε βορεια – ανατολικά προς τις Μαρκίζες που θεωρητικά είναι ασφαλείς, αν θα πάμε νότια – ανατολικά στα Gambier που είναι σχετικά ασφαλή ή άν θα μείνουμε εδώ στα Societé παίρνοντας το ρίσκο.

Τεντώνομαι να ξεμουδιάσω. Το φεγγάρι μεσουρανεί όμως φαίνονται και τόσα πολλά αστέρια στον ουρανό! Εκεί ο Σταυρός του Νότου και δίπλα του οι δυο λαμπροί Δείκτες- άραγε αυτούς εννούσε ο Νίκος Καββαδίας όταν μιλούσε για τα “αστράλια ή μήπως το Τρίγωνο Australes ακριβώς δίπλα τους? Και πάντα μεγαλόπρεπος ο αστερισμός του Σκορπιού, το “αγκίστρι του ημίθεου Maoui” από την ταινία Moana που είδαμε μαζί την Βάσω. Πλησιάζουν σύννεφα και πάνω που λέω θα βρέξει, την τελευταία στιγμή ο άνεμος τα σπρώχνει μακριά. Στις 11μμ ο καλός μου ξυπνά, έρχεται για βάρδια και εγώ ξαπλώνω στο ζεστό μαξιλάρι του cockpit.
Κυριακή 1 Απριλίου 2018
02.00 Η βάρδια μου ξανά και ο καπετάνιος ξαπλώνει. Η Βασω μου κάνει παρέα ως τις 3.30 πμ. Είναι ευχάριστο το νυχτερινό ταξίδι με παρέα .
06.00 Land Ho! Οι κορυφές του Huahine διαγράφονται γαλάζιες και δίπλα το φεγγάρι λάμπει στον μωβ ουρανό. Ο ήλιος ανατέλλει πίσω από βαριά σύννεφα και ένα κρουαζιερόπλοιο πλησιάζει. Είμαστε και οι τρεις στο κοκπιτ και παρακολουθούμε το θαύμα της νέας ημέρας. Τι ζούμε…
09.00 Περνάμε πάνω από την βόρεια ακτή του Huahine Nui και στρίβουμε νότια για να μπούμε μέσα στο δυτικό lagoon (στα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού, lagoon, λίμνη, ονομάζεται η προστατευμένη και σχετικά ρηχή θάλασσα μεταξύ του νησιού και του υφάλου του). Μαζεύουμε το πανί και μπαίνουμε από το Passe Avemoa, το κύριο άνοιγμα του υφάλου, έξω από το Faré το κεντρικό χωριό στα βορειοδυτικά του νησιού. Ανεβαίνω στο κατάρτι, ώς τον πρώτο σταυρό, καθώς από ψηλά και φορώντας γυαλιά ηλίου με φακούς polarised, μπορώ να ξεχωρίζω τέλεια τα βαθιά νερά από τα ρηχά και τους υφάλους. Ο καπετάνιος στο τιμόνι ακολουθεί την σήμανση από κόκκινους και πράσινους φάρους που ορίζουν έναν δίαυλο με νερά πιο βαθιά και σχετικά ασφαλή για την ναυσιπλοία. Με το τιμόνι στα χέρια του, με χαμηλή ταχύτητα και τα μάτια του συγχρόνως στον χάρτη, στο βυθόμετρο και γύρω, πλέουμε νότια για 9 ναυτικά μίλια προς τον προορισμό μας, το Baie Avea, έναν όρμο με ωραίο βυθό για snorkeling, όπως έχουμε μάθει. Μερικές στιγμές το Φιλίζι περνά ελάχιστα μέτρα από κοράλια ή βράχους που βγαίνουν σχεδόν στην επιφάνεια.
Στο μέσον της διαδρομής και στα δεξιά μας, το lagoon έχει γίνει πολύ πλατύ, νερά ρηχά με εκτυφλωτικό τυρκουάζ χρώμα, απλώνονται ως ένα μίλι μακριά ώσπου συναντούν τα κύματα του ωκεανού που σηκώνονται και κυλούν σε αφρισμένες έλικες και σπάζουν με βόμβο τρομερό πάνω στο barrier reef. Αυτός ο βόμβος, είναι το υπέροχο soundrack ζωής μας στην Πολυνησία
12.00 Φτάνουμε στο Avea συγχρόνως με ένα καταμαράν που παίρνει το τελευταίο διαθέσιμο mooring οπότε ρίχνουμε άγκυρα στα 12 μέτρα βάθος σε ένα πλάτωμα άμμου, όπως γράφει ο χάρτης μας. Σβήνω τα όργανα ναυσιπλοίας και βγάζω στον ήλιο τα σωσίβια, το sleeping bag και τις νιτσεράδες να στεγνώσουν από την υγρασία. Πέφτουμε στο νερό, και αφού βουτάμε όπως πάντα για να ελέγξουμε την άγκυρα ξεκινάμε για εξερεύνηση. Η θάλασσα δυστυχώς δεν είναι πολύ διαυγής μα στα ρηχά είναι υπέροχα με κοράλια και αμέτρητα ψαράκια. Ποτέ και πουθενά δεν έχουμε δει τόσες πολλές θαλάσσιες ανεμώνες !!!
14.00 Καθόμαστε στα τραπέζια του όμορφου μικρού ξενοδοχείου Le Mahana,  πάνω στην άμμο, κάτω από την δροσερή σκιά των γιγάντιων δένδρων. 

Τα τραπέζια είναι όλα γεμάτα, από Γάλλους τουρίστες αλλά και πολλούς Πολυνήσιους, αφού σήμερα είναι Κυριακή του Πάσχα για τους Καθολικούς.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2018
07.30 Όλοι μέσα στο βαρκάκι, το δένουμε στην προβλήτα του ξενοδοχείου και βγαίνουμε να περπατήσουμε, τώρα που ήλιος δεν έχει ακόμα ανέβει ψηλά. Η βλάστηση είναι όνειρο, φράκτες από ιβίσκο στην άκρη του δρόμου και μπανανιές, δένδρα breadfruit και κοκοφοίνικες. Ο Γιώργος προσπαθεί να κόψει μια πράσινη παπάγια από ένα δένδρο πάνω στον δρόμο. Ένας άνδρας βγαίνει από το απέναντι σπίτι και πλησιάζει
-«Ωχ δικό του θα είναι το δέντρο», λέω στους άλλους Ελληνικά
– «Ia orana”, λέμε όλοι μαζί
-“Ia orana!”απαντά ο άνδρας με πλατύ χαμόγελο «Κόψε την μεγάλη κίτρινη παπάγια, που είναι ώριμη», λέει στον Γιώργο.
Μετά το περπάτημα, ξαναπερνώντας από το σπίτι του άνδρα που ονομάζεται Edwin, κόβουμε μαζί του mango, καρύδες και papaya από τα δένδρα του και μας δείχνει πώς να καθαρίζουμε το νόσστιμο breadfruit.
3 Απριλίου 2018
Huahine Iti – Baie de Avea
16°49,05’S 150° 59.722’W
06.00 Ξημέρωσε μα ο ήλιος είναι κρυμένος πίσω από τον λόφο Την νύχτα που πέρασε έπεσε πολλή βροχή, ευτυχώς είχαμε κατεβάσει στην cabin 2 όλα τα μαξιλάρια του cockpit και τώρα είναι στεγνά.
Βγαίνω έξω με το φλυτζάνι καφέ στο χέρι. Μια φουσκωτή βάρκα πλησιάζει και ένας άνδρας ψηλός σηκώνει το χέρι. Τον κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου.
-“Stefan?”

“Karina!!” Είδα το μπλέ σκάφος, την Ελληνική σημαία και σκέφτηκα οτι θα είσαστε εσείς!!»

Ο φίλος ανεβαίνει στο Φιλίζι. Ο Stefan και η γυναίκα του Anne από την Σουηδία, με το σκάφος τους s/y Ayama, ήταν μαζί μας το 2014 στον ARC + Rally, από Las Palmas στα Κανάρια Νησιά, στο Mindelo στο Πράσινο Ακρωτήρι και πέρα από τον Ατλαντικό ως την St Lucia. Μετά το Ayama συνέχισε και με το ARC WORLD RALLY έκανε τον γύρο του κόσμου. O Stefan λέει πως ήρθαν στο Huahine με ένα καταμαράν νοικιασμένο για 15 ημέρες από το διπλανό νησί Raiatea για ένα ταξίδι δυο εβδομάδων. Δίνουμε ραντεβού σήμερα το απόγευμα στο Happy Hour 5-6 μμ για sundowners (Αμερικάνικη ονομασία για το cocktail την ώρα του ηλιοβασιλέματος) στο Huahine Yacht Club στο Faré και μετά από λίγο φεύγει. Πόσο μικρός είναι κόσμος!!
09.00 Κολυμπάμε 1,5 ώρα με την Βάσω και εξερευνούμε πλήρως την γύρω περιοχή. Όνειρο. Προετοιμασία απόπλου και ξεκινάμε για το Faré γιατί αύριο η φίλη μας πετά πίσω για Tahiti και μετά Λονδίνο.
Πλέουμε βόρεια ξανά στο lagoon με τα επικίνδυνα περάσματα, μα τώρα στην επιστροφή, ο καπετάνιος είναι πιο άνετος:

-“Την διαφορά την κάνει η Κοντορεβυθούλιος Μέθοδος (the “Little Thumb” Method) των τεσσάρων σημείων”, μας εξηγεί και σκάμε στα γέλια. Παρακολουθήστε με:

“1. Ακολουθώ το ίδιο track, την ίδια πορεία αντεστραμένη, τα «βότσαλα» που έριξα μπαίνοντας, στον χάρτη Navionics App στο iPad
2. Πολύ σημαντικό, διασταυρώνω την θέση μας με τους χάρτες Google Earth με την εφαρμογή Ovitalmap App που έχω στο κινητό μου
3. Επιβεβαιώνω με το βυθόμετρο
4. Τελευταίο μα πολύ σημαντικό, ελέγχω με τα μάτια, δηλαδή με eyeball navigation, εάν όλα τα παραπάνω είναι σωστά.
Αστέρι ο καπετάνιος μου, πολύ επιστημονική η Κοντορεβυθούλειος Μέθοδος του.
Παρασκευή 6 Απριλίου
Fare, Huahine Nui
16°42.52’ S 151° 02.43’W
07.30 Παρακοιμηθήκαμε σήμερα και τώρα πρέπει να βιαστούμε. Έχουμε αποφασίσει να πάμε για εξερεύνηση του νησιού με τα ποδήλατα και ο ήλιος πρέπει να είναι ήδη ψηλά στον ουρανό. Σηκώνομαι να ετοιμάσω καφέ, κοιτάζω στην cabin 1 για να δω άν ξύπνησε η Βάσω, μα το άδειο κρεββάτι μου υπενθυμίζει οτι η αγαπημένη φίλη έφυγε χθες και αυτή την ώρα πετάει προς το Λονδίνο. Πίνουμε γρήγορα καφέ, τρώμε από μια πεντανόστιμη μικρή μπανάνα “με γεύση σαν φράουλα” όπως λένε ο Νίκος και η Colette και ετοιμαζόμαστε. Βγάζουμε τα ποδήλατα από την cabin 2, τα ανεβάζουμε πάνω στο κόκπιτ και μετά προσεκτικά μέσα στο βαρκάκι (dinghy). Εκείνη την στιγμή μια βάρκα περνάει πολύ κοντά μας με ταχύτητα, τα απόνερά έρχονται αφρίζοντας, το φορτωμένο dinghy μοιάζει να έπεσε σε φουρτούνα και ο Γιώργος βαστά τα ποδήλατα να μην πέσουν μέσα στο νερό. Όταν το κούνημα ησυχάζει, μπαίνω και ξεκινάμε .
08.00 Δένουμε στην προβλήτα του Huahine Yacht Club, κλειδώνουμε την βάρκα και το ντεπόζιτο καυσίμου με συρματόσχοινο και λουκέτο και βγαίνουμε έξω.
-“Ia orana!” Η όμορφη γυναίκα που σερβίρει στο restaurant μας χαιρετά με τον χαρακτηριστικό τραγουδιστό τρόπο της Ταϊτινής διαλέκτου. Είναι ντυμένη με ένα παρεό με σχέδια από λουλούδια και τα μαλλιά της είναι μαζεμένα στην κορυφή του κεφαλιού σε ένα κότσο που τον στολίζει ένας τεράστιος κόκκινος ιβίσκος. Όλος ο κόσμος του χωριού μοιάζει να είναι έξω την ώρα αυτή και τα μαγαζιά έχουν όλα ανοίξει – γιατί αντίθετα με τα Γαλλικά νησιά της Καραϊβικής που ξυπνούν αργά, όπως για παράδειγμα στην Μαρτινίκ, στην Γαλλική Πολυνησία η ημέρα ξεκινά πάρα πολύ νωρίς.
Αγοράζουμε δυο παγωμένες καρύδες (150 cfp περίπου 1,2€ καθεμιά) και ένα σάντουιτς , καθόμαστε σε ένα παγκάκι και τρώμε κοιτάζοντας τον κόσμο γύρω. Στον δρόμο γύρω από το μικρό λιμάνι του Fare είναι στημένα διάφορα «μαγαζάκια», πάγκοι που πουλούν φρούτα και λαχανικά, αβοκάντο, μακριά πράσινα φασολάκια, ανανά, καρύδες, μπανάνες, γλυκοπατάτες, πίτες με ανανά, firi-firi (κάτι σαν τηγανητό donut), φρέσκα ψάρια και φιλέτα τόννου, κολιέ από κοχύλια, courone από λουλούδια. Ακόμα υπάρχουν και οι καντίνες, άλλες μέσα σε καλύβες από bamboo και οι περισσότερες σε roulottes (τροχόσπιτα) και οι μυρωδιές μας έχουν σπάσει την μύτη. Με την υπόσχεση του καπετάνιου μου οτι θα φάμε εδώ το μεσημέρι, ξεκινάμε την βόλτα. Ο ήλιος είναι ήδη ψηλά μα οι σκιές από τα δένδρα μας προστατεύουν ακόμα αρκετά. Συνεχίζουμε τον δρόμο που προχωρά δίπλα στην θάλασσα και κατευθυνόμαστε νότια. Περνάμε έξω από την Gendarmerie, το αστυνομικό τμήμα, το σχολείο και από το κτίριο όπου χτες βράδυ έγινε η πολιτική συγκέντρωση του κόμματος πλειοψηφίας Tapura Huiraatira, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές στις 22 Απριλίου.
Βγαίνουμε από τον οικισμό. Μέσα από την βλάστηση ξεφυτρώνουν μικρά, φτωχικά σπίτια που ενώ είναι σχεδόν παράγκες, δείχνουν όμορφα με τους τόσο περιποιημένους κήπους, με όμορφα λουλούδια και στρωμένους με ένα πυκνό μαλακό γρασίδι, που σπέρνει η φύση και καλύπτει την γη παντού ώς την ακροθαλασσιά. Κάθε λίγο σταματάμε για να παρατηρήσουμε ένα όμορφο λουλούδι ή για να φωτογραφίσουμε το τοπίο. Σε ένα σημείο που ο δρόμος κάνει μια στροφή παράλληλα με τον κοραλένιο ύφαλο και τα σμαραγδένια νερά του, τρεις άνδρες ντυμένοι με κάποιου τύπου στολή κάνουν μια τοπογραφική μέτρηση. Μια πινακίδα δείχνει το τέλος του χωριού Fare, και η επόμενη αναγγέλλει το χωριό Fitii. Στα νησιά αυτά η έννοια του χωριού είναι αρκετά διαφορετική με αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη, τα σπίτια είναι πολύ αραιά χτισμένα, μακριά το ένα από το άλλο και συνήθως δεν υπάρχει κάπου ένα κέντρο, με μια πλατεία ή μια εκκλησία.
Φτάνουμε σε ένα μικρό λιμανάκι όπου είναι μαζεμένος κόσμος, ντόπιοι. Στην άκρη της προβλήτας, μερικά παιδιά κάθονται κατάχαμα και ψαρεύουν με καλάμι. Δίπλα τους και σε περίοπτη θέση έχουν ακουμπήσει το μεγάλο τρόπαιο: ένα ψάρι baracuda, μακρύ σχεδόν 70cm! Στον μώλο είναι δεμένες δυο παραδοσιακές μακριές βάρκες, σύγχρονες πιρόγες, με πλωτήρα στην αριστερή τους πλευρά.
Πιο κάτω στον δρόμο, υπάρχει μια κατασκευή από λαμαρίνα. Απ’ έξω υπάρχει μια πινακίδα με ζωγραφισμένες αριστερά και δεξιά δυο μεγάπτερες φάλαινες και στο κέντρο γράφει GYM TOHORA! Η μεγάλη πόρτα εισόδου είναι ορθάνοιχτη οπότε σταματάμε και κατεβαίνουμε από τα ποδήλατα για να το δούμε. Με έκπληξη βλέπουμε ένα γυμναστήριο ανοιχτό από παντού, πολύ καθαρό, εξοπλισμένο με πάρα πολλά όργανα. Μέσα δεν υπάρχει κανείς, ακούγονται μόνο ανεμιστήρες και η χαρακτηριστική ραπ μουσική που ακούν οι νέοι στην Πολυνησία.
Συνεχίζουμε στον ήσυχο δρόμο δίπλα στην θάλασσα, περνάμε μια ακόμη στροφή και τότε ο ορίζοντας ανοίγει αποκαλύπτωντας το καμπυλωτό βουνό, την ξαπλωμένη θεα Tafiti της ταινίας Moana! Κάθε τόσο στην άκρη του δρόμου υπάρχει κάποιο σπίτι και εκεί σχεδόν πάντα κάποιος ασχολείται να καθαρίζει τον κήπο, να μαζεύει φύλλα ή να κλαδεύει. Αργότερα, το απόγευμα συνήθως, θα ανάψουν μια μικρή φωτιά, θα κάψουν κλαδιά, φύλλα και πεσμένες καρύδες και ο κήπος θα καθαρίσει και μια κορδέλα  λευκου καπνό θα ανέβει στον ουρανό.
Φτάνουμε σε μια διασταύρωση. Εδώ ο δρόμος χωρίζει και ή θα πάμε νότια πάντα δίπλα στην ακτή ή ανατολικά για να διασχίσουμε το μεγάλο νησί – το Huahine Nui όπου βρισκόμαστε. Ο Γιώργος προτείνει να πάμε ανατολικά μα εγώ που έχω διαβάσει το Society Islands Compendium, ξέρω από τα γραπτά άλλων ιστιοπλόων με ποδήλατα πως από εδώ θα βρούμε δύσκολη ανηφόρα. Ο καπετάνιος επιμένει όμως και δεν του χαλώ το χατήρι. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε – στην αρχή η κλιση είναι μικρή και είμαστε άνετοι. Πιο κάτω βλέπουμε ένα μαγαζί και στην αυλή του πολλές φιάλες γκαζιού.
Μια και το γέμισμα των φιαλών γκαζιού είναι μια δύσκολη ιστορία για μας – που μας ανάγκασε να πάμε αυθημερόν από Moorea στην Papeete και πίσω (βλέπε προηγούμενο post MOOREA – TAHITI), κάνουμε στάση για να ρωτήσουμε μήπως εδώ γεμίζουν φιάλες. Ουπς! Στο σπιτάκι παραμέσα βλέπουμε ένα νεαρό ζευγάρι αγκαλιά να φιλιούνται. Μόλις μας βλέπουν σηκώνονται, ταχτοποιούν τα ρούχα τους και έρχονται για να μας μιλήσουν. Ο νεαρός είναι αδύνατος γυμνασμένος, με μαλλιά βαμμένα ξανθά – τοπική μόδα. Πλησιάζει τον Γιώργο και του δίνει το χέρι
-“Ia orana, maeva” , λέει προφανώς για να βελτιώσει τις εντυπώσεις.
-“Ia orana”, του απαντά ο καλός μου σφίγγοντας το χέρι του. Η νεαρή κοπέλα έρχεται χαμογελαστή. Είναι ψηλή, χοντρούλα, έχει πολύ μακριά μαλλιά και φοράει ένα φόρεμα ελαστικό, κολλητό που δεν κρύβει καμιά από τις καμπύλες του κορμιού της. Στην Πολυνησία η παχυσαρκία είναι συχνό φαινόμενο, αποτέλεσμα της αλλαγής του τρόπου ζωής και διατροφής, μα οι άνθρωποι αυτοί, συνηθισμένοι από την κουλτούρα τους στο γυμνό σώμα και ελεύθεροι από φύση, δεν ντρέπονται για τα κιλά τους. Μάλιστα οι χοντρούλες και οι χοντρούληδες πρέπει να αρέσουν πολύ, γιατί έχουμε δει πολλά ερωτευμένα ζευγάρια με τον έναν από τους δυο να είναι χοντρούλης. Παρόμοια πρότυπα ομορφιάς έχουν και στην Καραϊβική, στην St Lucia θυμάμαι. Ρωτάω την κοπέλα για το γκάζι και εκείνη απαντά οτι μπορούν να στείλουν τις φιάλες μας στην Παπεέτε για γέμισμα, αρκεί να μην βιαζόμαστε πολύ. Οχι δεν βιαζόμαστε, όχι πια, της απαντώ.
Ο δρόμος πιο μετά ανηφορίζει πολύ και δεν πάμε μακριά. Είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα, και έχω κουραστεί. Η κατηφόρα της επιστροφής μας δροσίζει και ο γυρισμός στο λιμάνι του Fare κρατάει λίγα λεπτά.
Ο Γιώργος συνεχίζει στον δρόμο προς το αεροδρόμιο ενώ εγώ μπαίνω στο supermarche U για να αγοράσω κουδουνάκι για το ποδήλατο. Τα U μας αρέσουν πολύ, είναι super market με δικά τους προϊόντα ετικέτας και τεράστια ποικιλία, τα έχουμε συναντήσει στα γαλλικά νησιά της Καραϊβικής, στην Martinique και στο Saint Barth, μα στο μικρό Huahine δεν το περιμέναμε. Το μαγαζί έχει πάρα πολύ κόσμο και η ουρά στα ταμεία είναι τεράστια. Ψάχνω παντού για το κουδουνάκι που μου είπε ο Γιώργος μα δεν το βρίσκω. Ευτυχώς συναντώ ένα από τα παιδιά που τραγουδούσαν χτες βράδυ στην προβλήτα και εκείνος με καθοδηγεί πού να το βρω. Φτάνω στο ταμείο με το κουδουνάκι ποδηλάτου και δυο πακέτα ξυλομπογιές ζωγραφικής «χωρίς ξύλο» όπως γράφουν, δώρο για παιδιά που συναντάμε στα διάφορα μέρη. Μέχρι να φτάσω στο ταμείο ο καλός μου έχει επιστρέψει και πηγαίνουμε για φαγητό.
12.00 Περνάμε από όλες τις καλύβες και τις roulotte και καταλήγουμε σε μια που σερβίρει μόνο ένα φαγητό, το παραδοσιακό «poisson cru”, ωμό φιλέτο ψαριού από τόνο ή mahi mahi ή marlin μέσα σε γάλα καρύδας ολόφρεσκο, φτιαγμένο από την τριμμένη σάρκα ώριμης καρύδας! Καθώς ήμουν χορτοφάγος κάποια χρόνια, δεν είχα δοκιμάσει το φαγητό αυτό ως τώρα, ούτε στις Μαρκίζες ούτε στα Tuamotus. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος, δηλαδή για να δοκιμάσω τα φαγητά στους τόπους που ταξιδεύουμε, που αποφάσισα να ξαναρχίσω να τρώω, σπάνια όμως, κρέας και ψάρι. Η καλύβα αυτή έχει μόνο ένα τραπέζι, πιασμένο ήδη από ντόπιους οπότε η γυναίκα μας σερβίρει τα πιάτα στον πάγκο. Το φαγητό είναι θεσπέσιο, υπέροχα κομμάτια φρέσκου τόνου, γάλα καρύδας, τραγανό αγγούρι, καρότο, μωβ λάχανο και ρύζι ατμού και η τιμή του απίστευτη επίσης 500cfp (4,3€!!!) το κάθε πιάτο – στις roulotte κοστίζει 1.000 cfp και στα εστιατόρια 2.000 cfp. Μετά από αυτή την απόλαυση περπατάμε λίγο και φτάνουμε σε μια άλλη καλύβα –εστιατόριο. Ζητάμε να αγοράσουμε μια παγωμένη καρύδα – coco glacé – για να πιούμε τον χυμό της. Δίπλα μας στέκονται δυο έφηβοι και πίνουν κι αυτοί coco glacé. Στα πόδια τους δίπλα είναι ακουμπιισμένα δυο surf board, για surfing στα κύματα.
-«Εχουμε ωραία φρέσκα ψάρια, άν πεινάτε. Τα ψάρεψα εγώ σήμερα το πρωί!», μας λέει ο μικρός με καμάρι και μας δείχνει σε φωτογραφία στο κινητό του μια πιατέλα γεμάτη ψάρια.
-«Καταπληκτικό! Δυστυχώς μόλις φάγαμε. Που θα πάτε για surfing?”, ρωτάμε.
-“Να εδώ έξω απ’τον ύφαλο. Εκεί που ψαρεύω το πρωί πάω για surfing το μεσημέρι!», λέει γελώντας.
-«Ωραίες οι πασχαλινές διακοπές από το σχολείο», σχολιάζω. «Ωραία περνάτε στο Huahine”
-“Πράγματι. Σας αρέσει το νησί μας», ρωτάει ο μικρός. Όλοι μας κάνουν αυτή την ερώτηση, γιατί καμαρώνουν για το νησί τους που είναι ελάχιστα ανεπτυγμένο τουριστικά, κι ας βρίσκεται δίπλα στην διάσημη Bora-Bora (Pora-Pora την λένε οι ντόπιοι) και την Tahiti. Πίνουμε την παγωμένη καρύδα μας και παρ’ ότι είμαστε έτοιμoι για siesta, ξαναμπαίνουμε στο U για να αγοράσουμε σαλατικά. Αύριο θα αποπλεύσουμε για την ανατολική πλευρά του νησιού και εκεί δεν υπάρχει ούτε χωριό ούτε μαγαζί .

14.00 Φορτώνουμε τα ποδήλατα στο βαρκάκι και επιστρέφουμε στο Φιλίζι. Τα διπλώνουμε και τα κατεβάζουμε στην καμπίνα 2. Ο Γιώργος ανοίγει το πάτωμα για να ελέγξει τον άξονα και δυστυχώς βρίσκει πολλά νερά εκεί αλλά και στο bilge. Πιθανολογούμε οτι το νερό είναι από την βροχή που έπεσε χθες βράδυ, καθώς δεν είναι αλμυρό. Πρέπει να εντοπίσουμε οπωσδήποτε την διαρροή, ο Γιώργος πιστεύει πως είναι κάπου πίσω στην πρύμνη.

Ιδρωμένοι και πολύ ζεσταμένοι ετοιμαζόμαστε, φοράμε αντιηλιακές μακρυμάνικες μπλούζες(rush guards), εγώ φορώ και αντιηλιακό μαντήλι, μάσκες, βατραχοπέδιλα και camera GoPro και βουτάμε για κολύμπι. Κολυμπάμε ως την κοντινή παραλία που σήμερα είναι ήσυχη πολύ. Τα ψαράκια εδώ είναι πολύ φιλικά, γιατί έχουν συνηθίσει τους κολυμβητές και δεν τρομάζουν πολύ όταν τα πλησιάζουμε. Ενα μπαρμπούνι ( goat fish, poisson chèvre) σκαλίζει την άμμο με τα μουστάκια του και δίπλα του ένα άλλο ψάρι με εξωπραγματικά χρώματα ανασηκώνει τα βοτσαλα για να το βοηθήσει! Τα κοράλια εδώ δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση, όμως ψαράκια υπάρχουν αρκετά γύρω τους. Σε κάποιους βράχους έχουν πιαστεί μεγάλες θαλάσσιες ανεμώνες, τέτοιες υπάρχουν πάρα πολλές εδώ στο Huahine. Ανάμεσα στα πλοκάμια τους κολυμπούν μικρά ψάρια κλόουν (clown fish) και κάποια ακόμη πιο μικροσκοπικά μαύρα με fluo μπλε ρίγες. Προσπαθώ χωρίς επιτυχία να καταγράψω στο video τα χρώματα που αλλάζει για καμουφλάζ το ψάρι τρομπέτα. Ομως βιντεοσκοπώ άνετα το …bullying που μας κάνει ένα μικροσκοπικό Damselfish όταν πλησιάζουμε στο κοράλι – φωλιά του. Το ατρόμητο ψαράκι που έχει μήκος έως 10cm για να προστατέψει τα αυγά του θηλυκού δεν διστάζει μπροστά στο δικό μας μέγεθος και χτυπά την οθόνη της κάμερας ξανά και ξανά. Ευτυχώς που δεν μεγαλώνει!!

Η ώρα περνά και όταν επιστρέφουμε στο Φιλίζι βλέπουμε οτι μείναμε στην θάλασσα για μια ώρα. Ο Γιώργος που δεν φόρεσε αντιηλιακό μαντήλι παραπονιέται ότι τον χτύπησε ο ήλιος που σ’ αυτό το γεωγραφικό πλάτος, είναι πολύ δυνατός.
17.30 Η νύχτα της Παρασκευής είναι παραδοσιακά νύχτα βραδυνής εξόδου και γλεντιού στα νησιά του Ειρηνικού και ετοιμαζόμαστε να βγούμε έξω να δούμε τί συμβαίνει. Δένουμε το dinghy μας στο Yacht Club. Τρία αγόρια που φορούν μακρυμάνικα rash guards και έχουν κάτασπρο δέρμα, προφανώς νεοφερμένοι τουρίστες, κάνουν βουτιές από την προβλήτα την ώρα που ο ήλιος δύει. Στο μπαρ του HYC είναι ακόμα Happy Hour (17.00-18.00) με μειωμένες τιμές σε ποτά οπότε είναι γεμάτο από τουρίστες αλλά και ντόπιους. Πίνουμε από ένα ποτό εγώ Mai Tai (που στην τοπική γλώσσα σημαίνει “καλό”) και ο Γιώργος μια μπύρα Hinano. Το Mai Tai είναι ιδιαίτερα εύγευστο και τόσο ευχάριστα δροσερό που ασυναίσθητα το πίνω γρήγορα. Μετά από λίγο νιώθω λίγο ζαλισμένη, λίγο ζεσταμένη και θέλω να περπατήσω. Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει, Θάλασσα και ουρανός γίνονται ένα στην αρχή ματζέντα και μετά βαθύ μωβ. Ένα κατάφωτο μικρό φορτηγό πλοίο μπαίνει στο λιμάνι από το βόρειο άνοιγμα του υφάλου, το Passe Avamoa.
-“Ο καπετάνιος του πρέπει να έχει μεγάλη εμπειρία, για να μπαίνει σε τέτοια επικίνδυνα νερά μέσα στο σκοτάδι”, σχολιάζει ο Γιώργος σκεπτικός.
Στο λιμάνι το πλοίο δένει και αμέσως αρχίζει να ξεφορτώνει εμπορεύματα και κάποιους ελάχιστους επιβάτες. Το όνομά του HAWAIKI NUI – PAPEETE είναι γραμμένο με ξεφτισμένα γράμματα ενώ από κάτω φαίνεται και το παλαιότερο όνομά του πλοίου SAINT PIERRE MIQUELON. Μερικοί επιβάτες περνούν δίπλα μας και μπαίνουν σε ένα Toyota Hilux, το πιο δημοφιλές μοντέλο αυτοκινήτου στην Πολυνησία. Το φορτηγό πλοίο Hawaiki Nui είναι το μοναδικό που ταξιδεύει από Tahiti, Raiatea προς Huahine και το αεροπλάνο κοστίζει σίγουρα πιο ακριβά.
Οι roulottes του λιμανιού είναι γεμάτες κόσμο. Στην μια δυο γιγάντόσωμοι άνδρες πίσω από μεγάλα wok μαγειρεύουν Chow Mein, τηγανητά ρυζομακάρονα, άλλοι σερβίρουν το ….”παραδοσιακό” φαγητό steak frites (μπριζόλα με πατάτες τηγανητές – πολύ αγαπημένο πιάτο εδώ ακόμα και για πρωινό!!) Σε διπλανή roulotte ένας άνδρας ετοιμάζει pizza, πιο πέρα πάλι wok αλλά και poisson cru και μας κάνει μεγάλη εντύπωση οτι οι τιμές για δείπνο είναι σχεδόν διπλάσιες από ότι για μεσημεριανό φαγητό. Oι κάτοικοι του νησιού φαίνεται να έχουν μαζευτεί όλοι στο Fare απόψε, τρώνε, πίνουν, ψαρεύουν. Διακριτικά παρκαρισμένο στην άκρη του λιμανιού βρίσκεται ένα περιπολικό και τέσσερις αστυνομικοί στέκονται χαλαρά γύρω του. Περνάμε από δίπλα τους και επιστρέφουμε στο Yacht Club.
Το μαγαζί είναι γεμάτο εκτος από ενα τελευταίο τραπεζι για δυο.. Μια νεαρή μας χαιρετά
“Ia orana”, απαντώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ποιά είναι. Εκείνη σηκώνεται και έρχεται κοντά μας
«Ειμαι η μαμά της Tepoe”, λέει «δεν με καταλάβατε?» Γελά και το όμορφο πρόσωπό της στο χρώμα του μελιού φωτίζεται από ένα γλυκό χαμόγελο με κατάλευκα τέλεια δόντια. Τα μάτια της λάμπουν σαν μαύρα μαργαριτάρια. Ένα κοντό λουλουδάτο φόρεμα ντύνει χαλαρά το νεανικό λεπτό της σώμα. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της είναι λυτά. Στο δεξί αυτί έχει περασμένο ένα μεγάλο κόκκινο ιβίσκο, το οποίο δηλώνει οτι είναι διαθέσιμη!!! Γιατί εμείς οι παντρεμένοι φοράμε τα λουλούδια στο αριστερό μας αφτί…
Την μικρή Tepoe (προφέρεται Τεπόε που στην γλώσσα της Ταϊτής σημαίνει μαργαριτάρι) μια εξάχρονη πιτσιρίκα την γνωρίσαμε στο Avea, όταν πήγαμε με την Βάσω να δούμε παρεό ζωγραφισμένα στο χέρι. Η μικρή είναι πολύ γλυκειά και μου θύμισε κάπως την ανηψιά μου που μου λείπει πολύ. Αρχίσαμε να παίζουμε κυνηγητό και γαργαλητό, γίναμε φίλες και της δώσαμε χρωματιστές κιμωλίες για δώρο. Η όμορφη κοπέλα γυρνά στην παρέα της και εμείς τελειώνουμε το φαγητό και πάμε μέσα να παίξουμε μια παρτίδα μπιλιάρδο. Φυσικά κέρδισε ο καπετάνιος που έχει έχει master σε αυτό το σπορ. Μόλις τελειώνουμε δυο παιχνίδια έρχεται ένας ντόπιος και ζητά στον καλό μου να παίξουν. Δεν ήξερε ο καημένος τί τον περιμένει. Μετά από μια θεαματική νίκη, γυρνάμε στο μπαρ. Η μικρή ορχήστρα παίζει το Despacito &  όλοι  χορεύουν.   Εμείς οι ιστιοπλόοι κουραστήκαμε πολύ , είναι πολύ αργά για μας πήγε 9μμ….
‘Ωρα να γυρίσουμε στο Φιλιζάκι μας.
…