HUAHINE ITI – TEFARERI’I
Παρασκευή 20 Απριλίου
16°46.137’S 150°57 280’W
10.00 Μετά από 15 μέρες αφήνουμε με βαριά καρδιά το αγαπημένο αγκυροβόλιο στο motu Tefarerii, στο ανατολικό Huahine Iti. Προορισμός μας το χωριό Fare στην δυτική ακτή του Huahine Nui, δηλαδή στο μεγάλο νησί και μετά νοτιοδυτικά στον κόλπο Avea. 
Μεθαύριο Κυριακή είναι οι εκλογές για την κυβέρνηση της Πολυνησίας. Είμαστε περίεργοι να δούμε τί συμβαίνει στην … πρωτεύουσα
Χαιρετάμε απο μακριά τους φίλους μας Αννί και Ερίκ στο σκάφος Petohmi και σηκώνουμε άγκυρα. Ρίχνω μια ακόμα ματιά στο υπέροχο motu και στα σμαραγδένια νερά γύρω μας. 
Ένα κομμάτι του εαυτού μου θα μπορούσε να μείνει για πάντα εδώ στο Tefarerii. Tο άλλο όμως αναζητά την περιπέτεια, οι ταξιδευτές θέλουν να ταξιδεύουν. Για να βγούμε από το γεμάτο υφάλους κανάλι, ανάμεσα στο motu και το Huahine Iti, ο καπετάνιος μου χρησιμοποιεί ξανά την δοκιμασμένη πια «Κοντορεβιθούλεια μέθοδo”, ακολουθεί δηλαδή ανάποδα την πορεία που χάραξε στον χάρτη (Navionics) μπαίνοντας πριν 15 ημέρες. Έτσι δεν χρειάζεται να ανέβω στο κατάρτι για να ελέγχω τα νερά μπροστά. 
Ταυτόχρονα συμβουλεύεται τον χάρτη Google Earth, στο κινητό, και τα μάτια του τα δεκατέσσερα. Έχει άπνοια σήμερα ξανά. Μόλις περνάμε το μικροσκοπικό motu Topati, διασχίζουμε τους κόκκινους και τους πράσινους φάρους που ορίζουν το pass Farerea, μπαίνουμε στον γαλήνιο ωκεανό που αστράφτει κάτω απ’τον ήλιο.
FARE
14.00 Δένουμε σε ένα απ’τα ρεμέτζα που βρίσκονται κοντά στο Huahine Yacht Club, και αφού κάνουμε μια γρήγορη βουτιά για να δροσιστούμε, ρίχνουμε το βαρκάκι στο νερό, κατεβάζουμε την εξωλέμβια και βγαίνουμε γρήγορα έξω μήπως και προλάβουμε την καντίνα Faré Coco με το τέλειο poisson cru. Δυστυχώς φτάσαμε αργά, το ψάρι έχει τελειώσει. Ο ιδιοκτήτης μας φτιάχνει έναν θεϊκό φρέσκο χυμό από μπανάνα, παπάγια και γάλα καρύδας και εξηγεί οτι θα έρθουμε στις 11.30πμ για να φάμε σίγουρα. 
Προχωράμε στο χωριό, καθόμαστε στο μοναδικό ανοιχτό μαγαζί αυτή την ώρα και παραγγέλνουμε «steak frites” μπριζόλα και πατάτες, που οι Πολυνήσιοι αγαπούν πολύ. Το μαγαζί είναι άθλιο, η ζέστη μέσα αφόρητη και το φαγητό αντίστοιχο με το μαγαζί. Ποτέ δεν πρέπει να τρώμε έξω όταν πεινάμε πολύ,γιατί η κρίση μας είναι κακή . Μπαίνουμε στο σουπερμάρκετ U και αγοράζουμε προμήθειες για το Φιλίζι.
17.30 Παρασκευή σήμερα, ημέρα βραδινής εξόδου στην Πολυνησία οπότε μπαίνουμε στο βαρκάκι και βγαίνουμε έξω για μια βόλτα. Φτάνουμε στο Yacht Club που τέτοια ώρα έχει Happy Hour – δηλαδή πληρώνεις ένα ποτό και παίρνεις δύο – μα περιέργως είναι σχεδόν άδειο εκτός από μια παρέα όμορφα κορίτσια. Περπατάμε στο χωριό μα και εδώ ερημιά, οι roulottes είναι κλειστές, τα μαγαζιά το ίδιο, ο δρόμος έρημος. Ακόμα και στην προβλήτα που εκείνο το βράδυ Παρασκευής πριν 2 εβδομάδες ψάρευαν τόσοι, απόψε ψαρεύει ένας άνδρας μόνο και δίπλα του στέκεται ένας gendarme, ένας αστυνομικός. Τον ρωτάμε τί συμβαίνει, φταίει που είναι οι εκλογές για την ερημιά?
-«IL N’Y A PAS DE SOU – δεν υπάρχει φράγκο”, απαντά ο αστυνομικός. «Είναι 20 του μήνα και τα χρήματα έχουν τελειώσει, λέει εκείνος.
– “ Μας έκανε εντύπωση τόση ησυχία. Μόνο στο Yacht Club έχει λίγο κόσμο»
-«Έχουν κόσμο γιατί κάνουν πίστωση, δίνουν ποτά βερεσέ. Την επόμενη Παρασκευή, όλο το χωριό θα είναι έξω ”, λέει ο άνδρας ενώ ο δίπλανός του που ψαρεύει επαναλαμβάνει “pas de sou, pas de sou”
Οι αφραγκίες είναι παγκόσμιο φαινόμενο…
Σάββατο 21 Απριλίου, 2018..
06.30 Δύσκολα τα πράγματα, ξύπνησα με πόνο την νύχτα. Στις 2 πμ έστειλα μήνυμα στην Βάσω και με συμβούλεψε τι να κάνω, στο Λονδίνο ήταν 1 μμ, έχουμε 11 ώρες διαφορά. Τελικά ξεκίνησα αντιβίωση και νιώθω κάπως καλύτερα.
09.00 Η θάλασσα γύρω μας έχει πλημμυρίσει από πιρόγες, γίνεται κάποιος αγώνας. Κάθε πιρόγα έχει 6 κωπηλάτες, αγόρια και κορίτσια ηλικίας γυμνασίου. Στην Πολυνησία έχουν πραγματικό πάθος για την κωπηλασία.
Έξω στο χωριό υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Εκτός από τα παιδιά που αγωνίζονται, είναι μαζεμένος κι άλλος κόσμος, ντυμένοι όλοι με κόκκινα μπλουζάκια που γράφουν TAPURA HAUIRATIRA (πολιτικό κόμμα). Παντού ανεμίζουν κόκκινες σημαίες που γράφουν με μεγάλα λευκά γράμματα το όνομα του κόμματος. 
Γυναίκες, άνδρες και παιδιά ανεβαίνουν και κάθονται στις καρότσες αγροτικών ημιφορτηγών, για να κάνουν – όπως μαθαίνουμε – περιοδεία γύρω από το νησί. Ο Γιώργος συμπτωματικά φοράει και αυτός κόκκινο μπλουζάκι και δείχνει πολύ ταιριαστός. Ακόμη και τα μπιτόνια της βενζίνης που κουβαλά για το βαρκάκι, είναι κόκκινα και αυτά. Το έχει η μέρα σήμερα
11.00 Απίστευτο! Πέσαμε επάνω στην Marta και τον Rafa, τους Ισπανούς ιστιοπλόους που γνωρίσαμε στην Guna Yala στον Παναμά! Η Μάρτα είναι έγκυος 7 μηνών και ακτινοβολεί ευτυχία. Μας λένε οτι πέρασαν την περίοδο των κυκλώνων στις Μαρκίζες και πως ήταν υπέροχα. Θα αφήσουν το σκάφος τους στην Raiatea και θα γυρίσουν στην πατρίδα τους για την γέννα.
11.30 Αφού προμηθευτήκαμε φρέσκα λαχανικά από τους πάγκους, έξω στο λιμάνι πάμε στο Faré Coco για poisson cru. Ο ιδιοκτήτης μας ετοιμάζει ένα λαχταριστό πιάτο, με ένα βουνό από κομματάκια ολόφρεσκου τόννου μαριναρισμένα σε πράσινο λεμόνι, μέσα σε φρέσκο γάλα καρύδας, με φέτες από τραγανό αγγούρι. Απλά τέλειο! Η πομπή ξεκινά, ένα ένα τα τα αυτοκίνητα περνούν μπροστά απ’ το μικρό μαγαζάκι…
13.00 Αποπλέουμε και κατευθυνόμαστε νότια. Ένα τεράστιο σύννεφο βροχής μας ακολουθεί και δεν την γλυτώνουμε την μπόρα.
Πιάνουμε μια από τις σημαδούρες στα νότια του motu Tarohu, και πάμε με το βαρκάκι στον ύφαλο, σε ένα σημείο που μας έδειξε στον χάρτη ο William, που είναι ντόπιος ξεναγός και γνωρίζει τέλεια το νησί. Τα νερά είναι σμαραγδένια- όνειρο πραγματικό και γεμάτα ψάρια. Διανυκτερεύουμε εκεί, με μόνη παρέα τον ήχο του ωκεανού.
ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
16° 46.93’ S 151° 01.63’ W
Την νύχτα έβρεξε πάρα πολύ και το βαρκάκι γέμισε νερό – ευτυχώς που είναι φουσκωτό γιατί αλλιώς θα είχε βουλιάξει. Πάμε βαρκάδα εξερευνώντας την περιοχή. Πλησιάζουμε και κουβεντιάζουμε με τους ντόπιους. Συναντάμε έναν άνδρα πάνω σε μια πιρόγα που φοράει καπέλο πλεγμένο από φρέσκα φύλλα.Μιλάμε μαζί του και τον ακολουθούμε έξω στην μικρή αμμουδιά. Ο άνδρας ονομάζεται Filippe και είναι ο φύλακας της περιοχής. Εξηγεί οτι εδώ βρισκόταν ένα πολυτελές ξενοδοχείο που καταστράφηκε από έναν σίφουνα (tornado ) το 2010.
Προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα ερείπια, μα είναι πλέον αδύνατο, αφού έχουν χαθεί κάτω από την πυκνή βλάστηση. Ο Φιλίπ έχει φτιάξει στην παραλία ένα μικρό σπιτάκι με την παραδοσιακή τεχνική NIAU, από κλαριά κοκκοφοίνικα. Εδώ οργανώνει barbeque, φτιάχνει καπέλα από φύλλα, κοσμήματα από κοχύλια και ίνες πλεγμένες με βελονάκι! Ρωτάω αν θα μπορούσε να επισκευάσει ένα πλεκτό μου που έχει ξηλωθεί και δέχεται ευχαρίστως. Ο Γιώργος αγοράζει το καπέλο του. Δίνουμε ραντεβού για να μου δώσει το πλεκτό σε λίγες μέρες. Ουρανοκατέβατος…
Αποπλέουμε και μετά από δυο ώρες φουντάρουμε στο Baie Avea, ξανά μετά από 3 εβδομάδες. Το Avea είναι ένα μαγευτικό αγκυροβόλιο. Εδώ που είμαστε έχει καθαρή άμμο στον βυθό χωρίς κοράλια, δηλαδή είναι ασφαλές για την άγκυρά μας, δεν έχει δυνατό ρεύμα που δυσκολεύει το κολύμπι όπως στο Tefarerii και δίπλα έχει ζωντανά κοράλια, ανεμώνες και πολλά ψάρια. Και επίσης σημαντικό έχει το κομψό boutique ξενοδοχείο Le Mahana (mahana: στην γλώσσα της Ταϊτής: ήλιος, ημέρα, σήμερα) όπου έχει καλό φαγητό, τέλεια παγωτά και wifi για μπορέσουμε να ανεβάσουμε μερικά άρθρα στο blog.
Πέμπτη 26 Απριλίου
Τέσσερις μέρες βρέχει και φυσάει πολύ, τόσο άσχημο καιρό δεν ξαναδαμε αυτή την σεζόν. Και εκτός που έχουμε κλειστεί μέσα, όσο βρέχει το wifi δεν δουλεύει καθόλου ή απλά σέρνεται! Σήμερα το πρωί έριξε πάλι μια μπόρα δυνατή, αλλά τώρα βγήκε ήλιος. Βγάζουμε γρήγορα τα ποδήλατα και ξεκινάμε ορεξάτοι για να εξερευνήσουμε γύρω, με κατεύθυνση νοτιοανατολική, προς το κοντινό χωριό Parea.
Η ημέρα είναι λαμπρή, η ατμόσφαιρα απόλυτα καθαρή, τα φύλλα των δένδρων λάμπουν καταπράσινα, στις άκρες του δρόμου τούφες – τούφες το γρασίδι απλώνεται σαν απαλό χαλί. Ο άνεμος στριφογυρνά τα αρώματα των λουλουδιών σε μεθυστικές ανάσες. Σταματάμε στο marae Anini, marae: πολυνησιακός αρχαιολογικός λατρευτικός χώρος με δομικά στοιχεία ογκώδεις μαύρους ηφαιστιακούς βράχους, σμιλεμένους σε παραληλόγραμμα. To marae είναι χτισμένο στο νότιο ακρωτήριο του Huahine Iti σε ένα πολύ όμορφο τοπίο, κυκλωμένο και προστατευμένο από τον ύφαλο και το motu Ara Ara.Ενας νεαρός στέκεται στην ακροθαλασσιά κοιτάζοντας τα τεράστια κύματα που σπάζουν στον ύφαλο. Στα πόδια του είναι ακουμπισμένη μια σανίδα
-«Περιμένω να πέσει λίγο το swell, αυτή την στιγμή δεν γίνεται να πάω», απαντά στην ερώτησή μας. Εμένα μου φαίνεται τρομερά επικίνδυνο, ποτέ δεν θα το τολμούσα. Αλλά ίσως και το πέρασμα του ωκεανού να φαίνεται κάπως έτσι στον νεαρό surfer.
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο μικρό χωριό Parea, με τα καθαρά σπίτακια και περιποιημένους κήπους. Στο mairie του χωριού, το μικρό κτίριο του δημαρχείου δηλαδή κάνουμε μια στάση για ίντερνετ. Εκεί συναντάμε την Lanivei, μια κοπέλα (21) που γνωρίσαμε πριν λίγο καιρό όταν ήμασταν με την Βάσω στο λιμάνι του Faré. Εκείνη την ημέρα ήταν μαζί με την αδερφή της Larissa και την ανηψιά της. Η Λαρίσσα μιλάει αγγλικά και η κόρη της η Grace, 2 μόνο ετών τρέλλανε την Βάσω και εμάς μιλώντας μας γαλλικά, αγγλικά και πολυνησιακά!!
Πανέξυπνη! Η Lanivei έχει έρθει για ιντερνετ και αυτή μαζί με τον άνδρα της τον Marama (19). Παίζουμε με τα παιδιά της, τον Hawaiki (4) και την Mitihau (2) και τους χαρίζουμε μπαλόνια. Τα μικρά χαίρονται να παίζουν μαζί μας, οι πολυνήσιοι είναι πολύ ανοιχτοί και ζεστοί άνθρωποι.
Στέλνουμε χαιρετίσματα στην Larissa και την Grace και συνεχίζουμε.
Πιο κάτω, έξω από την προτεσταντική εκκλησία του χωριού βλέπουμε κόσμο μαζεμένο και σταματάμε. Έξι άνδρες γύρω από ένα πάγκο κόβουν ένα σφαγμένο γουρούνι και σε ένα πάγκο παραδίπλα είναι ακουμπισμένο άλλο ένα.Ρωτάμε τί ετοιμάζουν και μας εξηγούν πρόθυμα οτι η ενορία τους οργανώνει (δωρεάν) φαγητό για όλους το Σάββατο, μετά την λειτουργία και μας καλούν να έρθουμε!
-«Mauruuru, merci beaucoup! Bien sure, nous viendrons avec plaisir” , ευχαριστούμε. Πίσω στην κουζίνα οι γυναίκες μαγειρεύουν. Δέχονται με χαρά να τις φωτογραφήσουμε και μας προσκαλούν και αυτές για το Σάββατο. Το μενού θα είναι κινέζικο, λένε. Poisson cru θα έχετε?, ρωτάμε. Φυσικά και θα έχουν οπότε δεν το χάνουμε με τίποτα.
Συνεχίζουμε. Ο δρόμος οδηγεί έξω από το χωριό Parea. Προς την μεριά της θάλασσας, ζευγάρια νεαροί κοκκοφοίνικες σιαμαίοι, σαν να ξεφυτρώνουν από την ίδια καρύδα, γέρνουν πάνω από την ακροθαλασσιά. Διαυγή, γαλήνια, τα ρηχά νερά ίσα που καλύπτουν τα κοράλια. Στο βάθος το motu Ara Ara επιπλέει πάνω σε μια κατάλευκη αμμουδιά τριγυρισμένη από νερά τυρκουάζ.
-«Στάσου λίγο να βγάλω μια φωτογραφία…» λέω στον Γιώργο και κατεβαίνω από το ποδήλατο.
-«Ia orana!”, ακούμε μια γυναικεία φωνή
Στην απέναντι μεριά του δρόμου, έξω από ένα σπίτι στέκονται δυο κοπέλες, η Lanivei που συναντήσαμε πριν λίγο και η Larissa. Οι δυο αδερφές λένε οτι εδώ είναι το σπίτι τους και μας προσκαλούν. Περνάμε στον κήπο του σπιτιού και γνωρίζουμε τον πατέρα τους τον Olivier (52) τους . Κουβεντιάζουμε μαζί τους για το copra, τις καλλιέργειές τους, μας μιλούν για τους κοκοφοίνικες και πώς γεννιούνται οι καρύδες, μας δείχνουν την εκκλησία τους δίπλα, χτισμένη από πλεκτό niau, όλοι στην οικογένεια είναι βαθιά θρησκευόμενοι Adventistes, Αντβεντιστές Χριστιανοί της Έβδομης Ημέρας. Οι καλοί αυτοί άνθρωποι μας κερνούν χυμό φρέσκιας καρύδας, και μας προσφέρουν δυο λαχταριστές παπάγια, μερικές ρίζες από βασιλικό, χώμα και μια γλάστρα για το Φιλίζι. Τί χαρά έχουμε που τους γνωρίσαμε! Ανεβαίνουμε στα ποδήλατα και η Λαρίσσα μας φωνάζει πίσω
-«Την Κυριακή θα γιορτάσουμε τα γεννέθλια του Marama, του άνδρα της Lanivei. Θα χαρούμε να έρθετε να φάτε μαζί μας» . Αποδεχόμαστε με χαρά την πρόσκληση. Η κοινωνική ζωή στο Huahine έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
10.ΟΟ Φτάνουμε στην Προτεσταντική εκκλησία του χωριού Parea, ιδρωμένοι μούσκεμα από την ποδηλασία κάτω από τον ήλιο. Αφήνουμε τα ποδήλατα κάτω από ένα δένδρο. Ο Γιώργος στρώνει το πουκάμισό του, εγώ δένω ένα παρεό πάνω από την βερμούδα μου σαν φούστα μακριά και στεκόμαστε κάτω από το σκέπαστρο έξω από την είσοδο να δροσιστούμε. Δυο άνδρες καθισμένοι εκεί σε ένα παγκάκι μας καλωσορίζουν σιγανά και μας γνέφουν να περάσουμε μέσα.
Η εκκλησία είναι γεμάτη από κόσμο, όλοι καθισμένοι σε μακριούς πάγκους που στην μέση και στα πλάγια αφήνουν τρεις διαδρόμους. Στον υπερυψωμένο άμβωνα βρίσκονται περίπου 20 ιερείς καθώς πρόκειται για συλλογική λειτουργία όπου παρευρίσκονται και οι 4-5 προτεσταντικές ενορίες του Huahine.Η αίθουσα είναι πλημμυρισμένη με χρώματα και αρώματα, λουλούδια στολίζουν κάθε γωνιά, οι γυναίκες φορούν ψάθινα καπέλα στολισμένα με άνθη εξωτικά ή courone (στεφάνια) λουλουδιών, ή πιο απλά έχουν στο αυτί έναν ιβίσκο, ένα frangipani, ή το άνθος σύμβολο της Tahiti, το μικρό λευκό tiare. Τα ρούχα των περισσότερων μοιάζουν ραμμένα στο σπίτι από υφάσματα με σχέδια φλοράλ, χαρούμενα και πολύχρωμα χαβανέζικα πουκάμισα οι άνδρες, μακριά φορέματα από ίδιο ύφασμα συνδυασμένο με δαντέλες και καπέλα οι γυναίκες.
Κάποιος σηκώνεται στον άμβωνα και μιλά στα Πολυνησιακά, πολύ σοβαρός, ενώ από κάτω όλοι τον ακούν προσεκτικά και κάθε τόσο γελούν με κάποιο αστείο που είπε. Όταν ο λόγος τελειώνει, αρχίζουν όλοι να τραγουδούν ψαλμούς με συνοδεία κιθάρας, γιουκαλίλι και pahu (τύμπανο). Οι φωνές και η μελωδία είναι τόσο συγκλονιστικά που για μια στιγμή πραγματικά ανατριχιάζω. Μένουμε για λίγο σαν μουδιασμένοι και μετά ανοίγουμε το record στο κινητό και την κάμερα. Αυτά τα τραγούδια δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε.
Όταν τελειώνει η λειτουργία όλοι περνάμε δίπλα στην μεγάλη αίθουσα. Τα τραπέζια ειναι ήδη στρωμένα με πιατέλες φαγητά, σκεπασμένα με πλαστική μεμβράνη. Καθόμαστε σε ένα τραπέζι, απέναντι από μια λευκή γαλλίδα, την μόνη λευκή εκτός από εμάς και περιμένουμε να κάνει κάποιος την αρχή.Μετά από ένα νανοδευτερόλεπτο όλες οι πιατέλες έχουν ξεσκεπαστεί και όλοι βάζουν τις Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΕΣ ποσότητες φαγητού στα πιάτα τους, πράγμα που επιτέλους εξηγεί το μέγεθος των Πολυνήσιων. Όταν το φαγητό τελειώνει ο χώρος αδειάζει σε χρόνο μηδέν και μέχρι να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες κάποια πιτσιρίκια και να ανέβουμε στα ποδήλατα τα πιάτα έχουν μαζευτεί, τα τραπέζια και οι καρέκλες έχουν φορτωθεί στα ημιφορτηγά, τα λουλούδια έχουν ξεστολιστεί και όλα μοιάζουν σαν μη γενόμενα.
Αυτή η ταχύτητα του φωτός της ταχτοποίησης μας εξήγησαν οτι οφείλεται στο οτι θέλουν να προλάβουν γιατί το Σαββατιάτικο απόγευμα και η Κυριακή είναι ιερές ώρες ξεκούρασης.
ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ
06.30 Ξυπνάμε κάπως κακόκεφοι, η χθεσινή πανσέληνος μας έπεσε φαίνεται βαριά και είχαμε και μηνύματα για διάφορες αναποδιές στην Αθήνα. Όμως, με το που βγαίνουμε στο κόκπιτ η ομορφιά του τοπίου μας γλυκαίνει και μας γεμίζει ευγνωμοσύνη. Ο Γιώργος ζυμώνει ψωμί και το βάζει στον φούρνο να ψηθεί.
10.30 Το ψωμί έχει κρυώσει, το τυλίγουμε σε μια βαμβακερή πετσέτα και το βάζουμε στο σακίδιο μαζί με ένα t-shirt δώρο για τα γεννέθλια του Marama και για τα μικρά ένα μεταλλικό κουτί λεωφορείο και μέσα μπαλόνια και καραμούζες. Βγάζουμε τα ποδήλατα και φεύγουμε για το σπίτι της Larissa στο Parea.
11.30 Όταν φτάνουμε στο σπίτι της οικογένειας τους βρίσκουμε όλους εκεί, τους γονείς Olivier & Edwige, τις τρεις αδερφές Larissa, Lanivei & Poehere, τους άνδρες τους Marama, Toariro και τα μικρά τους και όλοι ετοιμάζουν το τραπέζι, ενώ πιο πέρα ο Marama ψήνει στην ψησταριά τα ψάρια που ψάρεψε σήμερα νωρίς το πρωί.Μόλις καθόμαστε, ο Toariro φέρνει το ημιφορτηγό του κοντά και η οικογένεια τοποθετεί τα φαγητά στην καρότσα του.
Σηκωνόμαστε να δούμε τί έχουν ετοιμάσει και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας με τις λιχουδιές που βλέπουμε αλλά και από τις ποσότητες:
– Λαχανικά ψητά στον ατμό, μανιόκ που μοιάζει με πατάτα, ταρό με μωβ χρώμα, λαχταριστό uru (bread fruit), fei ( φε-ί )κοκκινωπό σε σχήμα μπανάνας
– Poisson cru, από φρέσκο τόνο που έφτιαξε ο Toariro
– Fafa, σπεσιαλιτέ που μαγείρεψε ο Ολιβιέ, ένα πεντανόστιμο φαγητό φτιαγμένο από τα φύλλα του μανιόκ, με γεύση σαν σπανάκι.
– Poe, ένα παραδοσιακό γλυκό φαγητό που μου αρέσει πολύ και μοιάζει με καραμελωμένο ζελέ φτιαγμένο από breadfruit (uru),taro, διάφορα είδη μπανάνας, παπάγια, μαύρη βανίλια και γάλα καρύδας
– Ψάρι μαγειρεμένο μέσα σε γάλα καρύδας
– Τα ψητά ψάρια του Marama – το Oeo είναι το ψάρι το πιο ωραίο
– Ρύζι ατμού,
-πατάτες τηγανητές ένα βουνό και
-μπιφτέκια
-« Εκτός από τα μπιφτέκια, τις πατάτες όλα τα άλλα φαγητά τα μαγειρέψαμε από υλικά που πήραμε από την φύση. Ολα βιολογικά και δωρεάν », καμαρώνει ο Olivier.
Σερβιριζόμαστε τα πιάτα μας και καθόμαστε στο τραπέζι. Ο Ολιβιέ λέει την προσευχή στα γαλλικά, οι υπόλοιποι χαμηλώνουν τα μάτια και προσεύχονται ψιθυριστά. Αμέσως μετά αρχίζουμε να τρώμε με όρεξη το τόσο νόστιμο φαγητό από τα δώρα της γης, της θάλασσας, όλα φρέσκα και φυσικά. Ο Ολιβιέ είναι καταπληκτικός μάγειρας, τα φαγητά του είναι θεσπέσια αλλά και το ψωμί του καπετάνιου μου γίνεται ανάρπαστο.Μετά η Lanivei φέρνει την νόστιμη τούρτα που έφτιαξε για τα γεννέθλια του άνδρα της και ο Marama σβήνει κεράκια ενώ του τραγουδάμε στα ελληνικά :
Να ζήσεις Μαραμά και χρόνια πολλά
Μεγάλος να γίνεις με άσπρα μαλλιά…και οταν τους το μεταφράζουμε τους φαίνεται περίεργο και σκάνε στα γέλια, ισως δεν μπορουν να τον φανταστούν με ασπρα μαλλιά!!
Σας ευχαριστούμε για όλα, οικογένεια Punuaaitua, περάσαμε μια υπέροχη ημέρα στο σπιτικό σας.Ελπίζουμε να ξαναγυρισουμε στο Huahine.
Αύριο το Φιλίζι θα αποπλεύσει για το Fare και την 1η Μαίου για την Raiatea, 30 ΝΜ μακριά και μετά για την Bora Bora 25 ΝΜ. Το ταξίδι συνεχίζεται…
Καρινα μου, γράφεις υπέροχα, με φέρνεις πάλι κοντά σας μακριά από τη μούχλα, το θορυβο και ανταγωνιστικό συνωστισμό του Λονδίνου oπου επικρατεί το «everybody for himself/herself without consideration and sympathy to anybody around».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ποστ του Χουαχινε!