Τετάρτη 23 Μαίου 2018 – Προς  Raiatea
16° 29.98’ S 151°45.37’W
Vaitape, Bora Bora
Οι τελευταίες ημέρες ήταν πολύ έντονες. Ο καπετάνιος είναι δοσμένος στην μελέτη του ταξιδιού του γυρισμού προς την Ελλάδα και το συζητάμε διαρκώς. Τις νύχτες δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και όταν τελικά με παίρνει ο ύπνος βλέπω όνειρα έντονα και πολύ ζωντανά. Στο μεταξύ προκύπτουν συνέχεια επισκευές στο σκάφος. Βρήκαμε την αιτία της διαρροής του αφαλατωτή, ήταν ένα σπασμένο μανόμετρο και όπως ήταν αναμενόμενο, ανταλλακτικό στην Bora δεν υπάρχει.

Ευτυχώς, ο εφευρετικός καπετάνιος μου έκανε μια πατέντα και προς το παρόν μπορούμε και φτιάχνουμε νεράκι. Μετά, πριν από δυο μέρες η μηχανή του Φιλίζι έμεινε από μπαταρία. Για καλή μας τύχη, αυτό έγινε μόλις φτάσαμε στο χωριό, οπότε αγοράσαμε καινούργια μπαταρία και τώρα είμαστε ΟΚ.
Τα μεσημέρια πηγαίνουμε για ιταλικό παγωτό στο Iaorana και με το σχετικά γρήγορο wifi, κατεβάζουμε χάρτες και πληροφορίες για το μελλοντικό μας ταξίδι.

09.30 Αφού κάναμε μερικές τελευταίες προήθειες, και πετάξαμε την παλιά μπαταρία της Yanmar, αποπλέουμε για την Raiatea, 25 NM απόσταση. Πλέουμε με “λίγο πανιά, λίγο μηχανή, λίγο αντίθετο ρεύμα, λίγη θάλασσα, λίγη ταχύτητα 3,5-4.0 kts, και μετά από 6,5 ολόκληρες ώρες μπαίνουμε στο δυτικό πέρασμα της Raiatea, το Rautoa Nui

16.00 Φτάνοντας στα καρνάγια, πιάνουμε το τελευταίο ελεύθερο ρεμέτζο του Chantier Naval des Iles και κάνουμε μια βουτιά για να το ελέγξουμε, γιατί υπάρχει μια ξέρα ανησυχητικά κοντά. Ρεμέτζο και ξέρα ΟΚ, μόνο που μας τσίμπησαν αμέτρητες μικροσκοπικές μέδουσες.
18.30 Εχουμε ετοιμάσει το πρώτο μας σπιτικό poisson cru και το μοιραζόμαστε με τους φίλους Eric και Annie από το σκάφος Petohmi. Το Petohmi βρίσκεται έξω στο καρνάγιο για επισκευές. Σε δυο εβδομάδες η Annie και ο Eric ξεκινούν για το μεγάλο τους ταξίδι προς την Νέα Καληδονία και την Ινδονησία και καθώς το μελετούν πολλούς μήνες, μας λένε πολλά και ενδιαφέροντα.

Παρασκευή 25 Μαϊου- Προς Taha’a

07.00 Αφήνουμε το ρεμέτζο και ξεκινάμε με πορεία βόρεια προς τo νησί Taha’a, πλέοντας μέσα στο κοινό lagoοn που περικλύει τα δυο νησιά. Από όσα έχουμε διαβάσει και ακούσει, η Taha’a είναι νησί ελάχιστα τουριστικό. Τα βιβλία μας την λένε «île vanille», από τις φυτείες μαύρης βανίλιας που υπάρχουν στο νησί. Προσπερνάμε το δημοφιλές αγκυροβόλιο Apu όπου βρίσκονται κάμποσα ιστιοπλοϊκά και συνεχίζουμε πλέοντας αργά, κοντά στην ακτή. Το lagoon, η λίμνη γύρω από την Taha’a έχει βάθη τέτοια που επιτρέπουν να γίνει ο περίπλους της.
09.30 Ρίχνουμε άγκυρα κοντά στο μικρό νησάκι Tautau, όπου μας έχουν πει πως είναι ωραίο αγκυροβόλιο. Το νησάκι είναι ξενοδοχείο, το Taha’a Island Resort and Spa, με όμορφες καλύβες πάνω σε σμαραγδένια νερά. Η θάλασσα δεν είναι ιδιαίτερα διαυγής και ο βυθός αμμώδης.
Μετά από ένα σύντομο κολύμπι σαλπάρουμε για εξερεύνηση. Διαβάζουμε τα Charlie’s Charts και Society’s compendium μήπως μας δώσουν κάποια ιδέα για αγκυροβόλιο. Φτάνουμε στο πιο βόρειο σημείο της Taha’a και στρίβουμε ανατολικά. Ο άνεμος ολοένα και δυναμώνει.
Το βόρειο τμήμα του barrier reef του νησιού είναι διάσπαρτο από μικρά motu, κατάφυτα με κοκοφοίνικες, μια εικόνα πανέμορφη.
Δοκιμάζουμε να πλησιάσουμε σε κάποιο σημείο που αναφέρει το βιβλίο, όμως τα βάθη είναι απαγορευτικά για το Φιλίζι, τα κοράλια βγαίνουν σχεδόν στην επιφάνεια του νερού.
Συνεχίζουμε ανατολικά, περνάμε μια φάρμα μαργαριταριών και δυο χωριά που ελάχιστα διακρίνονται μέσα από την πυκνή βλάστηση. Πλέουμε αργά και ο καπετάνιος κάνει slalom ανάμεσα σε πράσινους και κόκκινους φάρους που σηματοδοτούν επικίνδυνα ρηχά.
14.00 Έχουμε κάνει σχεδόν τον γύρο του νησιού. Πλησιάζουμε στο ανατολικό πέρασμα Toahotu και ρίχνουμε άγκυρα κοντά στο νησάκι Mahaea. Τα βουνά του Huahine διαγράφονται γαλανά πέρα στον ορίζοντα.
Μπαίνουμε στην θάλασσα και το ρεύμα είναι πολύ δυνατό για να κολυμπήσουμε ως το όμορφο motu, οπότε κατεβάζουμε το βαρκάκι. Κούκλα.


Σάββατο 26 Μαϊου – Taha’a
motu Mahaea
06.00 Κουνούσε τόσο πολύ όλη νύχτα που ονειρεύτηκα πως ταξιδεύαμε. Ο ήλιος ανατέλει μέσα από τον ωκεανό. Καθόμαστε με τον Γιώργο στην πλώρη και παρακολουθούμε την μεγάλη ομορφιά.
07.00 Τελειώνουμε πολλές δουλειές σκαφίσιες και πάμε για αθλητικό κολύμπι κόντρα στο ρεύμα – αθλητικό λέμε το κολύμπι χωρίς αναπνευστήρα και βατραχοπέδιλα. Τρώμε γιαούρτι με μούσλι και τις τελευταίες κουταλιές από το υπέροχο μέλι Χάλκης, αγορασμένο από το Λουλούι. Από τώρα και στο εξής, θα τρώμε μέλι Ταϊτής.
09.30 Σηκώνουμε άγκυρα, ανοίγουμε τζένοα και ξεκινάμε για το Haamene με τον άνεμο πρίμα. Διασχίζουμε το lagoon και σύντομα μπαίνουμε μέσα σ’έναν βαθύ κόλπο, τριγυρισμένο από βουνά.

Σύμφωνα με το compendium , στο βάθος υπάρχει ένα μικρό χωριό και από εκεί μπορούμε να περπατήσουμε ως μια κοντινή φυτεία βανίλιας.
Πλησιάζουμε στο χωριό και μαζεύουμε το πανί. Η θάλασσα έχει ένα παράξενο, καταπράσινο χρώμα, σαν να την ανακάτεψαν με γρασίδι. Ο χάρτης γράφει οτι ο βυθός είναι mud-λάσπη. Τελικά δεν χρειάστηκε να ρίξουμε άγκυρα,γιατί υπάρχουν ελεύθερα moorings σε καλή κατάσταση.
Δένουμε το zodiac έξω στην πλωτή προβλήτα και το κλειδώνουμε. Ψυχή δεν φαίνεται γύρω, έρημη η καλοφτιαγμένη promenade, έρημος και ο δρόμος, ίσως γιατί είναι Σάββατο. Όταν επιτέλους βρίσκουμε έναν άνθρωπο, ρωτάμε και απαντά οτι η φυτεία έκλεισε πριν από λίγους μήνες.
Τριγυρνάμε στο ήσυχο χωριουδάκι. Περνάμε έξω από ένα σπίτι. Στον κήπο κάθεται ένας ασπρομάλλης γέροντας και δίπλα δυο μάστορες στρώνουν μπετόν πάνω από έναν τάφο. Ετσι γίνεται στα χωριά των νησιών της Πολυνησίας. Όποιος έχει γη κρατάει τους νεκρούς του κοντά του.
Παραπέρα, στην αυλή κάποιου άλλου σπιτιού υπάρχουν διάσπαρτα μικρά κλουβάκια, κατασκευασμένα από κοτετσόσυρμα. Σε καθ’ένα από αυτά βρίσκεται και από ένας κόκκορας. Απ’ το σπίτι βγαίνει ένα κορίτσι και την ρωτάμε.
-«Ο παππούς μου τους έχει για κοκκορομαχίες», απαντά η μικρή. Το χωριό μας θυμίζει το Hakahetau της Ούα Πόου (Ua Pou), στις Μαρκίζες.
Στο γυρισμό μπαίνουμε στο μοναδικό ανοιχτό μαγαζί αυτή την ώρα, ένα κινέζικο σουπερμάρκετ. Όσο και άν ακούγεται απίστευτο, σε αυτό το μικρό χωριουδάκι , στην μικρή Taha’a βρήκαμε επιτέλους τον στίφτη λεμονιού που ψάχνουμε εδώ και μήνες. Τέλειo!
Κυριακή 27 Μαϊου – Απόπλους για το Huahine
05.30 Το alarm στο τηλέφωνο του Γιώργου χτυπάει με τον συνηθισμένο χορευτικό ρυθμό. Σηκωνόμαστε. Αν θέλουμε να φτάσουμε άνετα στο Huahine που βρίσκεται 26 ΝΜ στα ανατολικά, θα πρέπει να φύγουμε νωρίς πριν δυναμώσει ο ανατολικός άνεμος.
Η θάλασσα είναι λάδι και βλέπουμε υπέροχες εικόνες.
12.30 Φτάνουμε στο αγαπημένο Huahine και μαζεύουμε την μαϊστρα που είχαμε ανοίξει για να μας δίνει σταθερότητα στα κύματα. Ο Γιώργος μου δείχνει έξω στην στεριά τις δυο ειδικές ψηλές κολώνες:
-«Για να διασχίσουν τα πλοία αυτό το πέρασμα του υφάλου, θα πρέπει να έρθουν από τέτοια γωνία ώστε οι δυο κολώνες να ευθυγραμμίζονται. Οι κολώνες ορίζουν το navigation line, την γραμμή πλεύσης για το ασφαλές πέρασμα του passe Avamoa”, εξηγεί.
Περνάμε κοντά στον ύφαλο που περικλείει ολόκληρο το νησί σαν ένα τεράστιο δαχτυλίδι. Παρ΄όλο που δεν φυσάει δυνατά, τα κύματα σπάζουν με τρομερή δύναμη πάνω στα βράχια του. Δίπλα στο πέρασμα τολμηροί νέοι κάνουν surf με τις σανίδες τους. Πρέπει να είναι εκπληκτικό συναίσθημα να κυλάς κάτω από ένα τέτοιο «βαρέλι» νερού!
13.00 Πιάσαμε ένα υπέροχο ρεμέτζο, λίγο πιο κοντά στην ακτή αυτή την φορά, όπου το βάθος είναι 3-4 μέτρα και το νερό σμαραγδένιο. Κολυμπάμε πολλή ώρα και βλέπουμε πολλά ψάρια, σαλάχια, κοράλια και θαλάσσιες ανεμώνες.
Έξω στην παραλία, δίπλα στο μικρό ξενοδοχείο Lapita, είναι μαζεμένος πολύς κόσμος και πριν καταλάβουμε καλά καλά τι συμβαίνει, έχουν παραταχθεί μπροστά στην πλώρη μας γύρω στις 10-15 αγωνιστικές πιρόγες.
Μια φωνή ακούγεται από κάποιο μεγάφωνο, οι αθλητές παίρνουν θέση, μια σφυρίχτρα σφυρίζει και ο αγώνας ξεκινά. Οι Πολυνήσιοι το λατρεύουν αυτό το σπορ.
Τρίτη 29 Μαϊου
10.00 Αλλη μια μέρα με δυνατό αθλητικό κολύμπι κόντρα στο ρεύμα. Έχω αρχίσει να δυναμώνω.
Την ώρα που επιστρέφουμε μας φωνάζει ο αμερικανός από το κοντινό καταμαράν, ζητώντας μας βοήθεια. Πάμε κολυμπώντας και τον βοηθάμε να ξαναβάλει το δεξί επισκευασμένο πηδάλιο του σκάφους στην θέση του, κάτω από τον πλωτήρα. Έτοιμος! Πόσο ευκολότερα γίνονται όλα όταν έχουμε βοήθεια. Ο άνδρας ονομάζεται Michael και ήρθε πρώτη φορά με σκάφος στο Huahine πριν από τριάντα χρόνια!
17.00 Το απόγευμα πάμε στο δημαρχείο όπου έχει δωρεάν ιντερνετ, ο καπετάνιος για να κατεβάσει χάρτες και εγώ για το blog. Όταν τελειώνουμε καθόμαστε στο Huahine Yacht Club για happy hour, όπου γνωρίζουμε την Βικτώρια και τον Angus. Η Βικτώρια κάνει κάθε χρόνο παρουσιάσεις γύρω από την Πολυνησιακή κουλτούρα, στο κρουαζιερόπλοιο Aranui στα νησιά Μαρκίζες. Η κουβέντα μαζί τους είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
18.30 Αφήνουμε την ωραία παρέα, μάλλον απρόθυμα και πηγαίνουμε προς το σουπερμάρκετ. Εκεί κάνουμε ωτοστόπ και μας παίρνει ένας ντόπιος νέος και όπως καταλαβαίνουμε από την σανίδα που κάθεται δίπλα μου στο πίσω κάθισμα, είναι surfer και τον λένε John. Πιάνουμε κουβέντα – ο John μιλάει αγγλικά, σπάνιο πράγμα
–“My girlfriend is from California”. Μας λέει πόσο αγαπά να παίζει με τους φίλους του στα κύματα του Huahine και πόσο του την σπάει ο τρομερός ανταγωνισμός ανάμεσα στους διεθνείς surfers που συνοστίζονται επικίνδυνα στο διάσημο τεράστιο κύμα του Teahupo’o, στα νοτιοδυτικά της Tahiti Iti.
-“Πάτε στην παράσταση των μοναχών Saolin? Όλο το νησί θα βρίσκεται εδώ απόψε” , λέει γελώντας ο John.
Ο στενός δρόμος έχει πολλή κίνηση μα η απόσταση είναι μικρή. Το αυτοκίνητο μας αφήνει δίπλα στον σταθμό της Πυροσβεστικής. Πράγματι όλο το νησί είναι εδώ. Εξω από το κλειστό γήπεδο, κόσμος πολύς είναι στημένος στην ουρά μπροστά σε ψησταριές που καπνίζουν και πάγκους που πουλούν φαγητά.
Μπαίνουμε στο γήπεδο και ψάχνουμε για κάθισμα. Mια γυναίκα περνά δίπλα μας φορτωμένη μ’ ένα χαρτοκιβώτιο με “steak-frites”: μπριζόλα πάνω σ’ ένα βουνό κρύες πατάτες τηγανητές μέσα σε πιατάκι φελιζόλ μιας χρήσεως τυλιγμένο σε πλαστικό wrap. Απορίας άξιον πώς τρώνε τέτοιο φαγητό στις κερκίδες. Ευτυχώς βρίσκουμε δυο καρέκλες και καθόμαστε.
Το θέαμα άρχισε με μια ώρα καθυστέρηση. Στην σκηνή εκτός από τους Saolin ανέβηκαν όλοι οι σπόνσορες της παράστασης. Μετά από μια ώρα τράβηξα τον καπετάνιο και περπατήσαμε πίσω στο χωριό, κάτω από το φως του φεγγαριού.
Παρασκευή 1 Ιουνίου
04.30 Ξύπνησα αξημέρωτα γεμάτη ενέργεια και όρεξη. Διαβάζω για τον Mau Pialung από την Μικρονησία και τον Nainoa Thomson από την Xαβάη, τους ανθρώπους που αναβίωσαν την αρχαία τέχνη της ναυσιπλοϊας χωρίς όργανα.
12.00 Συναντιόμαστε με την Βικτώρια και τον Angus στο Yacht Club, και κάνουμε μια αποχαιρετιστήρια και πάντα απολαυστική κουβέντα. Σε δυο ώρες πετάνε για Papeete και μετά για το σπίτι τους, στο παγωμένο Akaroa, στο νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας. Λυπάμαι που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε περισσότερο.
13.00 Ηρθαμε στο mairie για ιντερνετ και συμπτωματικά αντιληφθήκαμε οτι στην μέσα αίθουσα γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση βιβλίου. Αγοράσα ένα βιβλίο που το ήθελα εδώ και μήνες.
15.00 Καταπληκτικό κολύμπι σήμερα, το ρεύμα που ήταν πολύ δυνατό τις προηγούμενες μέρες έχει σπάσει αισθητά. Πουθενά δεν απολαύσαμε το κολύμπι όπως στο Huahine. Παραδόξως, παρ’ότι βρισκόμαστε δίπλα στο πέρασμα του υφάλου, δεν έχουμε δει ούτε έναν καρχαρία
16.00 Πλησιάζουμε με το zodiac προς τον ύφαλο και ο Γιώργος πετάει το drone πάνω από τους surfers. Δύσκολο το σπορ, θέλει περισσότερη εκπαίδευση, πόσο μάλλον που το προσγειώνουμε πάνω σε ένα μικρό βαρκάκι που κουνιέται από τα κύματα.
19.00 Ξανά στο mairie όπου βλέπουμε προβολή του ντοκυμαντέρ Dance little Chief, στα πλαίσια του φεστιβάλ FIFO. Το εξαιρετικό φίλμ, παρουσιάζει την ζωή του Little Chief, του γιου και διαδόχου του αρχηγού κάποιας φυλής, στην σύγχρονη Νέα Καληδονία. Για άλλη μια φορά θαυμάζουμε την Γαλλική κουλτούρα.
21.00 Ο καπετάνιος είναι αμίλητος εδώ και ώρα, χωμένος στα βιβλία του. Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι και λέει
-«Είμαι έτοιμος να σου παρουσιάσω μια πρώτη εκδοχή του ταξιδιού μας:
Μάρτιος 2019 , αναχώρηση από Μαρκίζες
………
Ιούνιος 2020 άφιξη στην Ρόδο

Κυριακή 3 Ιουνίου
09.00 Ντυμένοι, χτενισμένοι και κόσμιοι, βγαίνουμε στο χωριό και φτάνουμε στην πιο κοντινή εκκλησία του Fare, μια εκκλησία καθολική.
Μια γυναίκα με λουλούδια στα μαλλιά, μας κάνει νόημα να καθίσουμε κοντά της. Είναι μια θαυμάσια μέρα σήμερα και όχι πολύ ζεστή. Το φώς του ήλιου μπαίνει από τα ορθάνοιχτα παράθυρα και φωτίζει τους λευκούς τοίχους. Απ΄τον κήπο ακούγεται κελάηδισμα πουλιών, που κάθε τόσο σκεπάζεται από τους ψαλμούς των πιστών. Ο Γιώργος μου δείχνει τον τοίχο απέναντι όπου γίνεται προβολή με τα λόγια των ψαλμών. Πρόοδος! Γύρω από την Αγία Τράπεζα στέκονται λευκοντυμένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά . Δεν το γνωρίζουμε ακόμη μα σήμερα είναι μια πολύ ξεχωριστή μέρα γιατί κάνουν την πρώτη τους μετάληψη περίπου δέκα παιδάκια του χωριού. Η ενορία γιορτάζει το γεγονός εγκαινιάζοντας έναν χώρο που κτίστηκε εθελοντικά προσφέροντας ένα λουκούλειο γεύμα! Η λειτουργία προχωρά με όμορφους ύμνους. Για πρώτη φορά άκουσα το “Πιστεύω” τραγουδιστά στην Γαλλική γλώσσα
Τα παιδιά παίρνουν την θεία μετάληψη και κατεβαίνουν από το ιερό σαν μικροί άγγελοι. με τα λευκά τους ρούχα και τα λουλούδια στα μαλλιά,. Μέσα σε ατμόσφαιρα γιορτής, η τελετή τελειώνει. Όλοι σφίγγουν τα χέρια, αγκαλιάζονται και φιλούνται. Πρόσωπα άγνωστα μας δίνουν το χέρι για χειραψία. Άλλοι μας αγκαλιάζουν. Η εκκλησία αρχίζει να αδειάζει, ακούγεται ένας χαρούμενος ψαλμός και η ένταση στα μεγάφωνα δυναμώνει. Κάποιοι χορεύουν. Ένας από τους ιερείς πιάνει το μικρόφωνο και τραγουδά gospel με την καρδιά του.
Βγαίνοντας έξω από την εκκλησία συναντάμε την Kalamanί, ένα κοριτσάκι που γνώρισαμε πριν λίγες μέρες και πιάνουμε κουβέντα.
-«Μείνετε να φάτε μαζί μας», λέει η μικρή και βλέπω στα μάτια της κάποια προσμονή. Κοιτάζω τον Γιώργο που είναι μάλλον ξαφνιασμένος απ’ την πρόσκληση. Η γλυκειά Kalamani βλέποντας την παύση, απομακρύνεται και γυρνά αγκαλία με ένα μωρό, τον αδερφό της. Εκείνη την στιγμή πλησιάζει μια γυναίκα
-«Iaorana! Eίμαι η Angelina. Μείνετε να φάτε μαζί μας, έχουμε ετοιμάσει υπέροχα παραδοσιακά φαγητά», λέει με εύθυμη βαθιά φωνή. Την συμπαθήσαμε από το πρώτο λεπτό.
-“Με χαρά, ευχαριστούμε”, απαντά ο Γιώργος. Έτσι μετά από λίγη ώρα βρισκόμαστε καθισμένοι σε ένα τραπέζι με ανθρώπους που σύντομα θα γίνουν φίλοι. Συνεχίσαμε μαζί τους για καφέ. Μετά μας πήγαν μια μεγάλη βόλτα στο νησί με αυτοκίνητο
. Οταν μας έφεραν πίσω στο Fare συνεχίσαμε κάνοντας βόλτα στο marae Tahu’ea στο μικρό μουσείο του ξενοδοχείου Lapita. Υπέροχη Κυριακή
Σάββατο 9 Ιουνίου 2018
08.00 Ξυπνάω με το κεφάλι κάπως βαρύ, από το χθεσινό happy hour με την παρέα του Huahine, που κατέληξε σε γλέντι και χορό. Θυμάμαι την Falaί που μου έδειχνε πώς να χορέψω ταμουρέ και γελάω μόνη μου. Ξεβιδώθηκα εντελώς. Η Falai είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα. Ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνουμε την γλώσσα της, μας μιλάει με το χαμόγελό της. Ανοίγω αφηρημένα το mac μα μόλις συνειδητοποιώ τί ώρα είναι το ξανακλείνω. Έχουμε καλεσμένους για φαγητό την παρέα που γνωρίσαμε στην εκκλησία και πρέπει να μαγειρέψω.
Η παρέα του Huahine, που παραδόξως κανένας τους δεν γεννήθηκε στο νησί, είναι ο Xavier είναι από την Γαλλία, η γυναίκα του, η Falai, από το νησί Wallis, της μικρής χώρας Wallis and Futuna, στην δυτική Πολυνησία, η Angelina είναι από την Taha’a και η Hélène από την Mo’orea.

10.00 Ο καιρός μας κάνει δώρο έναν ασυνέφιαστο ουρανό και μια υπέροχη μπουνάτσα. Το φαγητό είναι έτοιμο, παστίτσιο και σαλάτα. Ελπίζουμε να το απολαύσουν όπως το ιμαμ μπαϊλντί, το τζατζίκι και το ζυμωτό ψωμί που φάγαμε στο σπίτι του Ζαβιέ και της Φαλαϊ την Τρίτη.

10.30 Η Angelina και η Hélène φτάνουν στην παραλία Bali Hai και προχωρούν στην προβλήτα του ξενοδοχείου Lapita. Ο Γιώργος πηγαίνει με το βαρκάκι και τις φέρνει στο Φιλίζι. Τα κορίτσια δεν ήρθαν με άδεια χέρια, έφεραν τα γιουκαλίλι τους, ένα cooler με αναψυκτικά και μπύρες η Hélène και η Angelina διάφορα φρούτα, taro, γλυκοπατάτες, μέχρι και ένα μπουκέτο βασιλικό από τον κήπο της!
11.00 Ο Γιώργος ξαναβγαίνει με το βαρκάκι και φέρνει τον Xavier και την Falai. Η κοπέλα φορά μια υπέροχη couron στα μαλλιά και το άρωμα των λουλουδιών είναι μεθυστικό.
-«Συγνώμη που αργήσαμε, βλέπαμε τον αγώνα (ποδόσφαιρο Παγκόσμιο Κύπελο) με τον Moana (τον γιο τους) και Falai έπλεκε για τρεις ώρες”, απολογείται ο Xavier.ΗFalai βγάζει από μια τσάντα τρεις κουρόν και μας τις μοιράζει.
we Είναι από τις πιο όμορφες και πιο πολύπλοκες κουρόν που έχω δει. Με έχει συγκινήσει, γιατί ξέρω οτι τις έφτιαξε για μας. Στολιζόμαστε όλες με λουλούδια στα μαλλιά. Πιάνουμε να πιούμε να το γιορτάσουμε
-«Gia mas”, λέει η Αντελίνα γελώντας και με κοιτά στα μάτια καθώς τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας
-«Manuia”, απαντώ κοιτώντας την κι εγώ στα μάτια, μην πάθουμε κανένα κακό.
Και έτσι περάσαμε άλλη μια όμορφη Κυριακή στο Huahine, με ζεστή φιλία, μουσική και τραγούδι. Και το Φιλίζι είναι πολύ χαρούμενο
Κι όλα αυτά επειδή η μικρή Kalamani μας κάλεσε για φαγητό…