Η εποχή των βροχών
Ύφαλος Temae , Mo’orea

05.30 Ακόμα μια νύχτα με κάμποσα μπουρίνια, ξαφνικό άνεμο  30 -35 κόμβους και καταρρακτώδη βροχή. Κάθε τόσο με ξυπνά ο ήχος απ’ ένα σχοινάκι με  μεταλλικό κρίκο,  δεμένο στο ρέλι της πλώρης που χτυπιέται στον άνεμο και οι σταγόνες της βροχής που – όταν βρέχει τόσο δυνατά -τρυπώνουν κάτω από το προστατευτικό τεντάκι του παραθύρου, ακριβώς πάνω από το κρεββάτι, και μας πιτσιλούν. Σηκώνομαι, κλείνω  το παράθυρο και  όταν το μπουρίνι ξεθυμαίνει ξυπνάω απ’ την ζέστη και το ξανανοίγω για φρέσκο αέρα. Και όλο κοιτάζω από το φινιστρίνι στο πλάι για  να βεβαιωθώ οτι τα λιγοστά φώτα στην ακτή είναι  εκεί κι εμείς στην θέση μας. Νανουρίζομαι με την σκέψη πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: είμαστε δεμένοι σε  ένα καλό ρεμέτζο σε βάθος 3,5 μέτρων, έχουμε φουντάρει την άγκυρα για έξτρα ασφάλεια και το  “anchor drift” μια εφαρμογή που ο Γιώργος έχει βάλει στο κινητό του,  θα σφυρίξει στην περίπτωση που το Φιλίζι μετακινηθεί πολλά μέτρα. Αλλά όταν ο άνεμος λυσσομανά κι η θάλασσα αγριεύει, ο άνθρωπος αγριεύεται…
Ετοιμάζουμε ελληνικό καφέ, το τελευταία δυο φλυτζάνια 🙁  και βγαίνουμε στο κόκπιτ. Οι σταγόνες του βρόχινου νερού στέκονται πάνω στο  αδιάβροχο μαξιλάρι  του καπετάνιου, την τέντα, κρέμονται απ’ τα ρέλια και στραφταλίζουν σαν διαμάντια.  Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και Ταϊτή απέναντι – μόλις 10 μίλια μακριά- ίσα που διακρίνεται, κρυμμένη πίσω από την βροχή.
Μικρά λευκά θαλασσοπούλια πετούν γύρω τιτιβίζοντας και κάθε τόσο εφορμούν στο νερό κυνηγώντας  αφρόψαρα.  Η κοιλιά και το κάτω μέρος των φτερών τους φαίνονται τυρκουάζ, μα είναι ένα παιχνίδι αντανάκλασης της θάλασσας πάνω στα λευκά τους  πούπουλα.
06.00 Η φωνή στο VHF  μας ειδοποιεί, “appel à tous, appel à tous,  appel à tous- προς όλα τα πλοία, προς όλα τα πλοία…» κι αλλάζουμε κανάλι, από το 16 στο 13 για  το δελτίο καιρού Meteo France. Μα γιατί μιλάνε τόσο γρήγορα? Δεν σκέφτονται και τους ξένους? Το δελτίο προβλέπει για την  περιοχή  «Zone C45 Tahiti – ouest Tuamotu, Tahiti – Fakarava- Anaa”, άνεμο Β-ΒΑ 11-14 kt, με ριπές   25-30 kt, θάλασσα ταραγμένη και βροχοπτώσεις. Το μέτωπο που καλύπτει την Πολυνησία εδώ και μια εβδομάδα έχει αλλάξει την κατεύθυνση του ανέμου, που συνήθως είναι καθαρά ανατολικός. Βολικό για εμάς, που σήμερα θέλουμε να πάμε ανατολικά στην Ταϊτή.

Μέσα απ’ την ασημί επιφάνεια της θάλασσας, αναδύονται μαύρα τριγωνικά πτερύγια –  το κοπάδι δελφινιών που ζουν στη περιοχή μας – και  κολυμπούν γύρω από το Vollavolah (φολαβουάλ που σημαίνει “τρελλή μάγισσα” στην διάλεκτο της Βρετάννης), το σκάφος του Luc και της Nelly. Είναι ένα Catana 47 πόδια, που όπως λέει ο καπετάνιος μου «είναι ένα από τα λίγα καταμαράν που  θα εμπιστευόταν για ταξίδι στον ωκεανό».
Ο Luc ξεκίνησε από την Γαλλία το 2001 και το Vollavolahείναι το δεύτερο σκάφος στο ταξίδι των 18 ετών. Το πρώτο,  ένα καταμαράν που αγόρασαν καινούργιο από την Νότιο Αφρική, έσπασε !! στον ωκεανό και είναι θαύμα  που οι άνθρωποι δεν έπαθαν τίποτα. Στα 70-75 χρόνια τους πια, ο Luc και η Nelly σκοπεύουν να επιστρέψουν σιγά σιγά προς την Ευρώπη. Ποιός ξέρει,  ίσως στο μέλλον συναντηθούμε μαζί τους ξανά, σε κάποιο μακρινό αγκυροβόλιο, στην Ινδονησία, την Ταϋλάνδη…
Λίγο πιο πέρα λικνίζεται το monohul του φίλου τους Guy, ένα Beneteau 46 πόδια. Ο Guy είναι navigateur solitaire,  ταξιδεύει μόνος,έχει πολλές χιλιάδες μίλια  στο ενεργητικό του κι έχει «τρέξει» μόνος ΕΝΝΕΑ φορές τον αγώνα Transat, από την Γουαδελούπη thw Καραϊβική προς Αζόρες και   Ευρώπη. Ο Guy ήταν επιχειρηματίας ως την  1-1-2000, που μπήκε στο σκάφος του Marsouin κι άνοιξε πανιά  για τους τροπικούς.  
07.00 Ψιχαλίζει πάλι και χαίρομαι γιατί οιβροχές της τελευταίας εβδομάδας είναι ευεργετικές για τα νησιά και το κλίμα. Σήμερα,  τις κάθετες πνιγμένες στην βλάστηση πλαγιές  του βουνού Tearai  απέναντι,  σχίζουν τρεις λευκές γραμμές, τρεις καταρράκτες που ξεκινούν από  τις κρυμμένες στα σύννεφα κορυφές και πέφτουν με δύναμη  κάτω  στην κοιλάδα.

Ο Γιώργος πίνει μια γουλιά καφέ και μου διαβάζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο A guide to cruising Northern Austalia:
“….Οι κροκόδειλοι σε αυτά τα μέρη αφθονούν και δεν φοβούνται καθόλου τον άνθρωπο καθώς δεν τους πυροβολούν αφού είναι προστατευόμενο είδος από το 1985. Εαν ακολουθήσετε τους κανόνες της κοινής λογικής, δεν πρόκειται να σας δημιουργήσουν πρόβλημα:
ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊΤΕ  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΡΟΥΤΙΝΑ.
ΜΗΝ ταίζετε τους κροκόδειλους και μην πετάτε αποφάγια από το σκάφος.
ΜΗΝ καθαρίζετε ψάρια πετώντας τα κόκκαλα στο νερό, να τα πετάτε μακριά από το σκάφος σας, θυμηθείτε πως πρόκειται για άγρια ζώα.
ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟ ΒΑΡΚΑΚΙ σας στο νερό, ειδικά εάν είναι φουσκωτό. Οι κροκόδειλοι φαίνεται πως είναι ερωτευμένοι με τις εξωλέμβιες μηχανές και τα φουσκωτά.
Αν την νύχτα φέξετε το νερό με φακό και δείτε κόκκινες κουκίδες να λάμπουν, δεν θα είναι φώτα προσγείωσης αλλά τα μάτια των κροκόδειλων που σας παρακολουθούν. Η τακτική τους είναι να παρατηρούν για κάποιο χρόνο πριν κάνουν οτιδήποτε και είναι γνωστό οτι επιτίθενται στα βαρκάκια. Κάποιες φορές μάλιστα, μπορεί να προσπαθήσουν να ανέβουν από την πρύμνη του σκάφους.
Υπάρχει μια λανθασμένη πεποίθηση οτι οι κροκόδειλοι δεν μπορούν να τρέξουν ή να πηδήξουν, κι άν το πιστεύετε κι εσείς δεν αποκλείεται να γίνετε  το  δείπνο τους. Οι κροκόδειλοι μπορούν να τρέξουν με ταχύτητα 26 χλμ την ώρα! Εσείς μπορείτε?….»
Μπρρρ! Ακούω την αφήγηση και θυμάμαι τις εφιαλτικές ιστορίες που μας διηγήθηκαν οι αυστραλοί Frances  και John, όταν περάσαμε παρέα την διώρυγα του Παναμά.
-«Οι κροκόδειλοι παρακολουθούν τις κινήσεις μας και μαθαίνουν την ρουτίνα μας και ξέρουν ακριβώς πότε να επιτεθούν», μας έλεγαν. Τρέλλα! Όταν σκέφτομαι οτι τα νερά της Αυστραλίας που κρύβουν  αυτούς και άλλους κινδύνους, είναι ο πιο πιθανός επόμενος προορισμός μας, μου περνά από το μυαλό πως θα έπρεπε να μείνουμε για πάντα εδώ, στον ακίνδυνο παράδεισο της Πολυνησίας. Όμως από την άλλη, η αγάπη μας για το μεγάλο ταξίδι, την περιπέτεια και την ανακάλυψη νέων τόπων και ανθρώπων είναι πιο δυνατή. Και είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε.
Τις τελευταίες μέρες συζητάμε καθημερινά την συνέχεια τουταξιδιού. Το επικρατέστερο σενάριο λέει ότι, εαν όλα πάνε καλά,  πρέπει να πάμε  στην Αθήνα τον Μάρτιο,  τέλος Μαϊου θα επιστρέψουμε στην Moorea,θα ετοιμάσουμε το Φιλίζι και θα ξεκινήσουμε το  ταξίδι  προς την Αυστραλία.

Η διαδρομή θα είναι κάπως έτσι:
Απόπλους από την Μοορέα
85 nm Μo’orea– Huahine (Society islands, French Polynesia)
50 nm  Huahine – Bora Bora (Society Islands, F.P. )
670 nm Bora Bora – Palmerston (Cook islands)
400 nm από το Palmerston στο νησί Niue, (νομίζω η μικρότερη χώρα της Γης)
240 nm  για το νησί Vavau των  Tonga
400 nm  Vavau –  Vanu Alevu των  Fiji. Στα Fiji πρέπει να μείνουμε τουλάχιστον έναν μήνα γιατί  είναι συγκλονιστικάκαι θα τριγυρίσουμε
600 nm προς   Efata στα νησιάVanuatu
330 nm προς την Numea  τηςΝέας Καληδονίας
780 ναυτικά μίλια περίπου για τα λιμάνια Βundaberg ή Brisbane της Αυστραλίας.
Σύνολο περισσότερα από  3.500 μίλια, μια  απόσταση αρκετά μεγαλύτερη  από τον διάπλου του Ατλαντικού, από  Γιβραλτάρ στην Καραϊβική.
Μακρύς ο δρόμος  και ας είναι ο μισός Ειρηνικός Ωκεανός…

Η συζήτηση αυτή μας γεμίζει δέος και προσμονή, φόβο και ενθουσιασμό, χαρά και αγωνία, όλα αυτά μαζί. Την υγεία μας να έχουμε και το Φιλιζάκι να είναι καλά. Και μια και το αναφέραμε, για το Φιλίζι πάμε στην Ταϊτή, αφού αύριο το πρωί, έχουμε ραντεβού με τον μηχανικό της Yanmar για μια επισκευή στην μηχανή του σκάφους.

09.00Μετά την πρωινή γυμναστική, κοιλιακοί, ασκήσεις ενδυνάμωσης και διατάσεις, φοράμε βατραχοπέδιλα, μάσκες και αναπνευστήρες και βουτάμε στο νερό. Η θερμοκρασία της θάλασσας γλύκα,  λόγω της βροχής λίγο πιο δροσερό απ’ ότι συνήθως. Ελέγχω την περιοχή γύρω, γιατί πάντα έχουμε τον νου μας για τα καρχαριάκια της γειτονιάς μας. Το πανέμορφο μικρό  βραχάκι από μωβ κοράλι πάντα κάτω από το Φιλίζι, και γύρω του τα  αμέτρητα μικροσκοπικά ψαράκια, τυρκουάζ, μπλέ ρουά και ασπρόμαυρα ριγέ. Πραγματικά φανταστικό!

-«Καλημέρα ψαράκια μου!»
Κάτω από τα ύφαλα σήμερα όπως κάθε μέρα, το γνωστό κοπάδι από μικρά ασημί ψάρια τσιμπολαγάει τις πεταλίδες που έχουν κολλήσει στο σκάφος.

-«Μπράβο τα καλά ψαράκια, καθαρίστε μας καλά!», λέει γελώντας ο Γιώργος.   Κολυμπάμε  βόρεια, κόντρα στην κατεύθυνση του ανέμου. Μετά από λίγα μέτρα βρισκόμαστε ανάμεσα στα κοράλια, ένα  υποβρύχιο κήπο με απίθανα σχήματα & χρώματα, όπου γύρω του  κολυμπούν υπέροχα ψάρια

… και άλλα παράξενα πλάσματα.

Όσο πιο πολύ  βλέπουμε αυτή την εικόνα, τόσο περισσότερο την αγαπάμε.  Στρίβουμε δεξιά και περνάμε απέναντι προς το barrier reef, τον ύφαλο – φράγμα που προστατεύει το νησί από τον ωκεανό. Στο ενδιάμεσο, όπου το ρεύμα είναι μόνιμα πιο δυνατό, τα ψάρια είναι πάντα αμέτρητα και κολυμπούν κατά κοπάδια και η εικόνα μου θυμίζει μια συγκεκριμένη σκηνή από την ταινία Ψάχνοντας τον Νέμο. 

Στον ύφαλο – φράγμα,  αν και το βάθος είναι μικρό 1- 1,5  μ.,  το νερό είναι ακόμα πιο δροσερό και η διαύγεια τέλεια. Τρία μεγάλα (3κιλα?) Napoleon fishπερνούν κολυμπώντας αργά στα 5 μέτρα μακριά μας.  Ο Γιώργος μου κάνει νόημα να πλησιάσω.

-«Κοίτα, κι άλλο new species”, λέει και μου  δείχνει ένα μικροσκοπικό ψάρι που δεν έχουμε ξαναδεί  πουθενά. Κάθε τόσο εντοπίζουμε και κάποιο νέο είδος, τρία σήμερα.
Ο άνεμος δυναμώνει ξαφνικά και αρχίζει να βρέχει. Βγάζουμε το κεφάλι από το νερό, κοιτάμε την αντάρα γύρω  και συνεχίζουμε την βόλτα. Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται.
10.00Το τοπικό  τηλέφωνο χτυπά, κλήση απ’ τον γείτονά μας τον Luc
-«Bonjour! Θα φύγετε σήμερα? Εμείς λέμε να περιμένουμε λίγο, πέφτει πολλή βροχή  απέναντι τώρα», λέει.
-«Ναι, αποφασίσαμε να φύγουμε σήμερα κι εμείς, ώστε αύριο να είναι κρύα η μηχανή για τον μηχανικό», απαντά ο Γιώργος
-«Τα λέμε  στην μαρίνα Pape’ete λοιπόν. A bientôt!”

11.00Αποπλέουμε από την Mo’orea με πορεία ανατολική, βορειοανατολική. Ο καιρός έχει ξανοίξει κάπως κι ένας ήλιος χλωμός αχνοφαίνεται ανάμεσα στα σύννεφα. Διασχίζουμε το πέρασμα του Vaiare με συνοδεία τα δελφίνια που κολυμπούν αργά, μπροστά από την πλώρη μας. Με φαινομενικό άνεμο 23 kts από τις 40˚, ανοίγουμε την τζένοα σε πρώτη μούδα και την μαϊστρα σε δεύτερη, σε αναμονή του squall.  Το Φιλίζι γέρνει, ανεβοκατεβαίνει τα κύματα και αναπτύσει ταχύτητα 6 kts.

-«Ωραία ιστιοπλοία θα κάνουμε!», λέει ο Γιώργος με χαμόγελο, τριμάροντας το πανί με το βιτζιρέλο.
Στο βάθος στα βόρεια όμως έχει εμφανιστεί ένα βαρύ, γκρίζο σύννεφο.
12.00Μέσα στο επόμενο μισάωρο το σύννεφο έχει απλωθεί παντού και έχει σκοτεινιάσει τον  ουρανό.  Ο άνεμος έχει δυναμώσει, η γωνία της πλεύσης έχει ανοίξει στις 50˚και πλέουμε με 7 κόμβους.  Καταλαβαίνοντας ότι πλησιάζει  δυνατό μπουρίνι, μουδάρουμε τα πανιά λίγο ακόμη. Μέσα σε ένα λεπτό ξεκινά το πάρτυ, η θάλασσα ασπρίζει,  ο άνεμος δυναμώνει, το ανεμόμετρο πιάνει τα 30kts και ΤΣΑΦ!! Ο ένας από τους δυο ιμάντες που συγκρατούν το bimini (την τέντα που σκεπάζει το cockpit) ξηλώνεται  και η τέντα αρχίζει να χτυπιέται από τον μανιασμένο άνεμο. Το Φιλίζι ανεβοκατεβαίνει  κύματα μεγάλα, πέφτει βροχή  ψιλή σαν βελονίτσες, κι εγώ είμαι τεντωμένη με το ένα χέρι να συγκρατώ την τέντα και με το άλλο  να προσπαθώ να πιάσω τον  ιμάντα και  να τον δέσω. Ο καπετάνιος μου, αφήνει το τιμόνι στον αυτόματο, ανοίγει το λαζαρέττο, βρίσκει ένα σχοινί και μου το  πετάει. Βλέποντας πως δεν τα καταφέρνω πάει να με πλησιάσει, μα ο αυτόματος πιλότος αδυνατεί να κρατήσει πορεία σε αυτές τις ασταθείς συνθήκες και τα πανιά αρχίζουν να χτυπούν.

-«Θα τα καταφέρω!», τον καθησυχάζω και εκείνος γυρνά στο καθήκον.  Με τα πολλά, καταφέρνω να κάνω κόμπο τον ιμάντα και να δέσω ακόμα δυο σχοινιά για ενίσχυση. Σε  λίγα λεπτά αρχίζει  καταρρακτώδης βροχή, η ορατότητα μειώνεται στα 100 μέτρα κι ο άνεμος πέφτει στους 25 κόμβους»Το σύννεφο είναι τεράστιο, καλύπτει όλον τον ορίζοντά μας,  και άνοιγμα δεν φαίνεται πουθενά. Μετά από 30 λεπτά ακόμη το μπουρίνι ξεθυμαίνει, η βροχή ξαναγίνεται ψιχάλα και  σε μια στιγμή μέσα η επιφάνεια της θάλασσας παίρνει όψη μεταξένιου ονείρου με μεγάλα λεία κύματα – ένα θέαμα μοναδικό.  Μπαίνουμε στο σκάφος εναλλάξ για να φορέσουμε στεγνά ρούχα, έτοιμοι  για το επόμενο μπουρίνι που ακολουθεί.

13.30Ετοιμαζόμαστε να περάσουμε το άνοιγμα του barrier reef  της Pape’ete, και ο Γιώργος αλλάζει το κανάλι του VHFαπό το 16 στο 12
«Βιζί –Βιζί – Βιζί» ακούγεται η φωνή και μετά κάποια πολύ γρήγορα λόγια στα γαλλικά.
«Βιζί ….. Βιζί» απαντάει και ο άλλος και μετά Mauruuru , δηλαδή ευχαριστώ ..
Το Βιζί είναι το Port  Control, ο ελεγκτής κυκλοφορίας στο λιμάνι της Pape’ete.

Ο καπετάνιος μου μιλάει με το “Βιζί”, ζητά και παίρνει  άδεια για να μπούμε στο μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Πολυνησίας. Τα κύματα του ωκεανού σπάζουν αφρίζοντας πάνω στον ύφαλο δεξιά  και αριστερά μας. Η βροχή έχει σταματήσει μα ο ουρανός είναι ακόμα γκρίζος και βαρύς. Κατευθυνόμαστε αριστερά στην κεντρική μαρίνα  η οποία σήμερα είναι πολύ πιο άδεια από την πρωτοχρονιά που είχαμε ξανάρθει. Βρίσκουμε θέση στην εξωτερική προβλήτα και βάζουμε  όλα τα μπαλόνια στα αριστερά. Βγάζουμε από το λαζαρέττο τις 2 πριμάτσες (σχοινιά για δέσιμο του σκάφους στην προβλήτα), ακόμα  δυο πριμάτσες με ελατήρια  και  δυο ακόμα σχοινιά για spring, αφού το ξέρουμε πια το λιμάνι αυτό.
Ένας άνδρας πλησιάζει  και μας βοηθά με τα  σχοινιά. Πηδάω έξω  κι εγώ και ο Γιώργος μου πετάει το πρώτο σπρίνγκ.  Οι συνθήκες είναι δύσκολες γιατί το σουέλ (η ρεστία, το βουβό κύμα) είναι ιδιαίτερα μεγάλο σήμερα. Τα σχοινιά τεντώνουν με τρομερή δύναμη, το σκάφος μια πλησιάζει τον ντόκο και πάει να λιώσει τα μπαλόνια, μια απομακρύνεται και πάει να σπάσει τα σχοινιά. Βάζουμε δίπλα στις πριμάτσες τα σχοινιά με τα ελατήρια, για να απορροφήσουν την μεγάλη τάση και μετά δυο spring ακόμη για να μην φύγει μπρος ή πίσω   το σκάφος και ένα μπροστά για να ισοσταθμίζει το swell.
Στο μεταξύ έχει βγεί ένας ήλιος καυτός που μας ψήνει, μας τσουρουφλά  κι εμείς ούτε καπέλο δεν φοράμε. Την τύχη μου… Μετά από 20 λεπτά το Φιλίζι είναι δεμένο με ασφάλεια αλλά κουνιέται τόσο πολύ, σαν να ταξιδεύει έξω στον ωκεανό. Ανεβαίνουμε στο κόκπιτ ξεθεωμένοι, και σωριαζόμαστε στα μαξιλάρια. Μετά από λίγο, σηκώνομαι ν΄απλώσω τα ρούχα και τις νιτσεράδες να στεγνώσουν στον δυσεύρετο ήλιο των ημερών κι ο Γιώργος φεύγει για το γραφείο της μαρίνας, μην κλείσει καθότι Κυριακή σήμερα και δεν έχουμε κλειδί για την είσοδο.
-«Πάρε και την ομπρέλα, καλού – κακού»
-«Λές?  Καλά…», λέει  και βάζει την  ομπρέλα στο back pack του.
Κατεβαίνω να βάλω νερό να βράσει για μακαρόνια. Πριν περάσουν 2 λεπτά αρχίζει να βρέχει καρεκλοπόδαρα…