Puerto Ayora, Isla Santa Cruz, Galápagos
Puerto Ayora, Isla Santa Cruz, Galápagos
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017 – DAY 1
0° 44 S 90°17 W Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα άν χαμογέλασα με το που ξύπνησα ή αν χαμογελούσα ακόμη και κοιμισμένη. Σήμερα έχω μεγάλη χαρά στην καρδιά μου. Κοιτάζω το πρόσωπο του Γιώργου, δίπλα μου βλέπω το ίδιο: μάτια γελαστά και κέφια μεγάλα.
-«Καλημέρα chief mate! Πώς νιώθεις?» ρωτά με φωνή βαριά απ’ τον ύπνο
-«Ανυπομονώ να βρεθούμε στην θάλασσα ξανά. Να ξαναγίνουμε ταξιδευτές…»

Σήμερα είναι μια μέρα πολύ ξεχωριστή. Σαλπάρουμε με το Φιλίζι για το μακρύ πέρασμα προς την Γαλλική Πολυνησίαμ με πρώτη μας στάση τα νησιά Μαρκίζες (Marquesas),το βόρειο-ανατολικό σύμπλεγμα νησιών. Το πέρασμα αυτό υπολογίζουμε να διαρκέσει κάτι παραπάνω από τρείς εβδομάδες. Η απόσταση είναι περίπου 3.000 ναυτικά μίλια, χωρίς στεριά ενδιάμεσα παρά μόνο τον απέραντο Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτό το ταξίδι από τα Γκαλάπαγκος στις Μαρκίζες, ήταν πάντοτε για μας κάτι το μυθικό. Παλιά το κουβεντιάζαμε σαν ένα όνειρο μάλλον άπιαστο. Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που το μελετούσαμε η ψυχή μας γέμιζε δέος, προσμονή και, φυσικά, ανησυχίες. Σήμερα που ξεκινάμε πάντως, το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η χαρά και μαζί μια τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτό το υπέρτατο της ύπαρξης, που μας έφερε εδώ, σήμερα να σαλπάρουμε προς την Δύση. Προορισμός μας είναι το νησί Hiva Oa και το λιμάνι Atuona στον όρμο Tahauku, το πρώτο port of entry στην Πολυνησία, στην πορεία από τα Galapagos, εκεί που έζησαν ο Gaugen και ο Jaques Brel.. Μετά την Hiva Oa, θα ταξιδέψουμε στα άλλα νησιά Μαρκίζες, Tahuata, Fatu Hiva, το νησί που έγινε γνωστό από την ιστορία του Kon Tiki, στην Ua Huka, στην Nuku Hiva – ακολουθώντας τις διηγήσεις τον Herman Melvil – πρίν φύγουμε για τις ατόλες του αρχιπελάγους Tuamotus, το λεγόμενο Dangerous Archipelago, για την Rangiroa, Apataki, Niaou (!) και μετά για τα Society Islands, δηλαδή Tahiti, Moorea, Raiatea, Bora Bora, Huahine. Η διαδρομή αυτή με κατεύθυνση δυτικά προς την Πολυνησία, αναφέρεται στην βιβλιογραφία ως The Coconut Milk Run, ίσως επειδή όλα τα νησιά της διαδρομής είναι γεμάτα – αν μη τι άλλο – με κοκοφοίνικες.
08.00 Ο ουρανός πάνω από το νησί είναι συννεφιασμένος, όπως κάθε πρωί άλλωστε. Κάνουμε προετοιμασία απόπλου και ανάβουμε τα όργανα ναυσιπλοίας. Μετά, πάω στην πλώρη, λασκάρω την καδένα της άγκυρας και ο καπετάνιος μαζεύει το σχοινί της δεύτερης άγκυρας Fortress που είχαμε ρίξει από την πρύμνη με 45° γωνία, για να μας κρατάει σταθερούς στο swell. Όταν η άγκυρα φτάνει «απίκο» τρέχω πίσω να την σηκώσω. Η μέση του Γιώργου είναι καλύτερα, μα όχι εντελώς καλά ακόμη και πρέπει να προσέχει. Εδώ και μια εβδομάδα όλα τα κουβαλήματα τα κάνω εγώ, θέαμα για μεγάλο γέλιο, να περνάω μπροστά φορτωμένη όσο δεν πάει με προμήθειες και ένα τεράστιο μπόγο άπλυτα για το laundry και ο Γιώργος να ακολουθεί κρατώντας ένα σακουλάκι με 6 αυγά…. Στους ντόπιους που κοιτάζουν με απορία εξηγώ γελώντας “This is the Greek way…” στη Ελλάδα έτσι το κάνουμε!
Πίσω στην πλώρη, βιράρουμε την άγκυρα και ξεκινάμε για το μακρύ ταξίδι σε ατμόσφαιρα γιορτής. Σήμερα 18 Ιουνίου, ανήμερα στα γεννέθλια της μητέρας μου που έφυγε πολύ νωρίς.
Η πορεία είναι στις 245° για να περάσουμε βόρεια από την βυθισμένη καλντέρα Tortuga και νότια από το νησί Isabela και μόλις βγούμε στον ανοιχτό ωκεανό θα πάμε στις 260° προς Hiva Oa. Φυσάει άνεμος νότιος 15kts, από τις 90°. Ανοίγουμε όλη την τζένοα και την μαίστρα σε πρώτη μούδα.
12.30 Ο Γιώργος τοποθετεί το κόκκινο πτερύγιο της Hydrovane, την ρυθμίζει και κλειδώνει το τιμόνι του σκάφους. Το Φιλίζι ταξιδεύει γρήγορα προς την Isabela. Ο ουρανός εδώ στα ανοιχτά είναι καταγάλανος και ο ήλιος λάμπει.
17.00 Έχουμε μπει στα ρηχά νερά της Tortuga (120-170 μ) και η θάλασσα είναι πολύ αναστατωμένη. Τα κύματα είναι μεγάλα και έρχονται από μπροστά και από πλάι. Το Φιλίζι χτυπιέται και μαζί του κι εμείς.
-“Καλύτερα να αφήσουμε την Tortuga δεξιά, να φύγουμε όσο πιο γρήγορα από τα ρηχά» λέει ο Γιώργος και δίνει 15° αριστερά.
18.00 01°02 S 91°06 W Ο άνεμος σπάει απότομα και μένει το κύμα και το τρελλό κούνημα. Μαζεύουμε την τζένοα, ασφαλίζουμε το vane και ανάβουμε την μηχανή με 1.800 rpm και μαζί με ένα ρεύμα ευνοικό 0,8 kts απομακρυνόμαστε από τα ρηχά. Πλέουμε νότια απ’ την Tortuga που κόβει την ανάσα με την άγρια ομορφιά της. Γύρω μας παντού πετούν θαλασσοπούλια. Μικρές ομάδες από blue footed boobies, μοναχικά πανέμορφα nazca boobies, και ένα κοπάδι μικροσκοπικά storm petrels που κάνουν απίθανες πτήσεις, και προσγειώνονται στα κύματα ακουμπώντας την επιφάνεια του νερού με τα λεπτεπίλεπτα ποδαράκια τους σαν να περπατούν. Μπαίνουμε στα 1.000 μέτρα βάθος, το άστατο κύμα εξαφανίζεται ως δια μαγείας και την θέση του παίρνει ένα μακρύ, γλυκό, ωκεάνειο swell . Τα πουλιά έρχονται όλο και πιο κοντά και είναι όλο και περισσότερα. Ο ήλιος πέφτει πίσω από το ηφαίστειο Cero Azul και απ’ το σύννεφο που κρύβει πάντα την κορυφή του. Ουρανός και θάλασσα βάφονται χρυσάφι. Στα 200μ βλέπουμε έναν πίδακα νερού, πέντε μεγάλες φάλαινες pilot whales περνούν κολυμπώντας αργά. Ο Γιώργος κόβει ταχύτητα για να μην τις τρομάξουμε. Τα γυαλιστερά μαύρα πτερύγια βυθίζονται στο νερό και μετά βγαίνουν σε μια κίνηση σαν χορογραφία. Οι φάλαινες χάνονται στο λυκόφως του δειλινού. Η ταχύτητά μας έχει ανέβει boat speed 4,5 και SOG speed 6,00 έχουμε ευνοικό ρεύμα 1,5 kts.
20.00 Αρχίζουμε βάρδιες, που αποφασίσαμε να τις κάνουμε δίωρες, τουλάχιστον για την αρχή. Τα νησιά Γκαλάπαγκος είναι πια πίσω μας, έχουν γίνει ήδη άλλη μια αγαπημένη ανάμνηση που ζεσταίνει την καρδιά μας. Το φεγγάρι δεν έχει ανατείλει ακόμη μα το μικρό, τεράστιο σύμπαν μας φωτίζεται από τα αμέτρητα άστρα του ουρανού. Ο Δίας ετοιμάζεται να δύσει και η λάμψη του ζωγραφίζει χρυσό ποτάμι μπροστά από την πλώρη μας. Αριστερά έχουμε πάντα τον Σταυρό του Νότου. Η θάλασσα αντανακλά την λάμψη του Γαλαξία. Τραγουδάω δυνατά για να μείνω ξύπνια Let’s sail west, let’s sail to the west to the Pacific…
Ωρες ύπνου Καρίνα 1,00’+2,00+1,00’1,00=5,00’
Γιώργος 1,00’+2,00’+1,45’+1,00=5,45’
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2017 – DAY 2
08.00 01°25 S 92°23 W Το ευνοικό ρεύμα έχει χαθεί και κατεβαίνουμε νότια για να το ξαναβρούμε. Οι φίλοι μας από το Freja που έφυγαν τρεις μέρες νωρίτερα, μας έστειλαν μήνυμα με το δορυφορικό πως βρήκαν ευνοικό ρεύμα στις 2,5° S.
15.00 Η μέρα είναι υπέροχη, μπορεί άραγε να είναι έτσι αυτό το ταξίδι? Να είναι τόσο γλυκός ο Ωκεανός και εμείς να επιπλέουμε, χαρούμενο καραβάκι πάνω στα γαλανά του νερά? Με σταθερό άνεμο 12-13 kts από S-SW, ταξιδεύουμε με 6,5 – 7,0 kts ταχύτητα πάνω σε ψηλά, ωκεάνεια κύματα, με το 1,5 μίλι δώρο απ’ το ευνοικό ρεύμα. Δυο μικρά storm petrels μας ακολουθούν κατά πόδας, ψαρεύοντας στ’απόνερά μας ψαράκια και ασπόνδυλα της επιφάνειας., Διαβάζουμε το Long Way του Bernard Moitesier και αφηνόμαστε στον γεμάτο θάλασσα και σοφία λόγο του «Είμαι πολίτης……….»
18.00 Βαριά σύννεφα έχουν μαζευτεί στα δυτικά κρύβοντας το ήλιο μα, όταν αυτός ετοιμάζεται για μια ακόμη βουτιά στον ορίζοντα, τους ξεφεύγει και το θέαμα είναι μεγαλειώδες. Πλέουμε γρήγορα προς την Hiva Oa με μια πλεύση θαυμάσια στρωτή και απολαυστική. `Εχω δυνατό πονοκέφαλο, το ίδιο και ο Γιώργος και πιστεύω πως είναι από την κίνηση του σκάφους. Παίρνουμε από ένα παυσίπονο. Το ίδιο νιώσαμε και στο προηγούμενο ταξίδι και πιστεύουμε πως θα στρώσει στο τρίτο 24ωρο.
19.00 Ο άνεμος ανεβαίνει στα 18kts (ο φαινόμενος άνεμος) σε ριπές και η ταχύτητά μας είναι SOG 7,0- 7,7 ενώ BOAT SPEED είναι μόνο 5,5 – 6,0!!!
-«We are gonna make her fly, kyrio Haled” λέω με ενθουσιασμό, με την σκέψη στον φίλο μας τον Γιάννη που μας συντρόφεψε στο πέρασμα του Ατλαντικού.
-«We are flying, kyrio Haled!” λέει γελώντας ο καπετάν Γιώργος και ετοιμάζει την σκότα της μαίστρας για μουδάρισμα. Να ησυχάσουμε για την νύχτα που έρχεται.
22.00 Ο άνεμος έσπασε στα 10kts μα ευτυχώς έχουμε το ρεύμα και ταξιδεύουμε ωραία. Ο Γιώργος ετοιμάζεται να ξαπλώσει στο κόκπιτ, βγάζει τα παπούτσια του και νιώθει κάτω από την πατούσα του κάτι γλυστερό.
-«Μα τί….?» λέει και ανάβει το φωτάκι κεφαλής. «Ένα καλαμαράκι! Είναι ακόμα ζωντανό!» Το πιάνει αστραπιαία και το πετάει στην θάλασσα. «Αυτό θα ζήσει!» λέει ικανοπουημένος
23.15 Κοιμάμαι και ο καλός μου με σκουντά
-«Ξύπνα!» Ανοίγω νυσταγμένα το ζεστό sleeping bag και ανασηκώνομαι. Κάνει κρύο! Μισό μίλι αριστερά φαίνεται ένα πολύ δυνατό φως και λίγα μέτρα πίσω του ένα δεύτερο φώς που αναβοσβήνει.
-“Δεν φαίνεται στο AIS. Πρέπει να είναι ψαράδικο» λέει ο Γιώργος. Πλησιάζουμε. Το σκάφος μια χάνεται πίσω από τα κύματα και μια εμφανίζεται κατάφωτο όλο και πιο κοντά μας. Αρχίζει να πέφτει ψιλή βροχή και ο άνεμος δυναμώνει απότομα. Το Φιλίζι γέρνει , ορτσάρει και γυρνά να προς το ψαράδικο.
-«Τα έχασε η Hydrovane, το squall έφερε άλλο άνεμο» Ο Γιώργος βλέποντας τον άνεμο να αλλάζει κατεύθυνση και ένταση λόγω του squall, ξεκλειδώνει το τιμόνι του σκάφους και τιμονεύει για να διορθώσει την πορεία. Όλα μαζί στην λάθος στιγμή! Κοιτάζουμε το ψαράδικο που σιγά σιγά ξεμακραίνει. Το μπουρινάκι ξεσπά και σε δέκα λεπτά ο άνεμος γυρνά στην γνώριμη νότια κατεύθυνσή του.
-«Πόσο πιθανό είναι να περάσουμε δίπλα από άλλο σκάφος τελικά?» ρωτάω τον καπετάνιο μου.
-«Θεωρητικά είναι απίθανο, αλλά ο κανόνας έχει πάντα εξαιρέσεις, όπως βλέπεις. Βρισκόμαστε ακόμα αρκετά κοντά στα Γκαλάπαγκος και πρέπει να έχουμε τον νου μας» . Σκουπίζω με μια πετσέτα το sleeping bag και αψηφώντας το ψιλόβροχο ξαναχώνομαι μέσα και αποκοιμιέμαι αμέσως.
Τρίτη 20 Ιουνίου 2017
03.00 Η βάρδια μου ξεκίνησε στην 01.30 με ωραίο άνεμο 13 kts και ταχύτητα 6,5 kts μα στην πορεία ο άνεμος έσπασε εντελώς. Τώρα πάμε αργά με την μηχανή, και το ρεύμα να μας σπρώχνει. Συννεφιά σκεπάζει τον ουρανό και στα σημεία που τα νέφη αραιώνουν διακρίνονται θαμπά κάποια αστέρια. Διαβάζω Moitessier και τα μάτια μου κλείνουν. Σηκώνομαι και κάνω διατάσεις και ασκήσεις για να συνέλθω. Ξανακάθομαι στο κάθισμα του καπετάνιου. Κάνει πολύ κρύο ακόμη, ο καπετάνιος λέει πως μετά από λίγες μέρες, που θα φύγουμε από τα θαλάσσια ρεύματα, θα ξαναβρούμε την ζέστη των τροπικών. Αναπολώ τις ιστορίες που ακούσαμε πριν λίγες μέρες, από έναν ντόπιο που γνωρίσαμε στo Puerto Ayora. Είχαμε πάει για φαλάφελ στο μαγαζί του Valerio και κουβεντιάζαμε με τον Γιώργο για το ντοκυμαντέρ που είδαμε το προηγούμενο βράδυ The Galapagos affair, μια πραγματική ιστορία που συνέβει γύρω στα 1930. Η ιστορία έχει ως εξής: Στις αρχές του 19ου αιώνα, τα απομονωμένα νησιά Γκαλάπαγκος έχουν ελάχιστους κατοίκους, ανθρώπους αντισυμβατικούς που αποζητούν να ζουν μακριά από τις οργανωμένες κοινωνίες της Δύσης. Στην Santa Cruz υπάρχει μια μικρή αποικία Νορβηγών που ασχολούνται με την φαλαινοθηρία. Ένας διανοούμενος Γερμανός γιατρός και η ερωμένη του αφήνουν την προπολεμική Γερμανία και πηγαίνουν να ζήσουν στο ακατοίκητο τότε νησάκι Φλωρεάνα, νότια της Santa Cruz, εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο τα ερείπια κάποιας παλιάς φυλακής. Μετά από λίγο καιρό, το πλοίο κάποιου πλούσιου αμερικανού επιχειρηματία με επιβάτες μια ομάδα επιστημόνων, σταματά στην Φλωρεάνα. Οι επιβάτες γνωρίζονται με το ζευγάρι και τους καλούν στο σκάφος. Φεύγουν και όταν επιστρέφουν στον πολιτισμό διαδίδουν την είδηση: η ιστορία του Αδάμ και της Εύας αναβιώνει στην Floreana των νησιών Galapagos. Το θέμα γίνεται πρωτοσέλιδο στην Ευρώπη. Μετά από κάποιους μήνες, φτάνει στην Floreana ένα δεύτερο ζευγάρι Γερμανών, με σκοπό φτιάξουν την ζωή τους στο νησί. Έχουν διαβάσει για τον γιατρό, και ελπίζουν να έχουν την φροντίδα του. Ο διανούμενος γιατρός και η σύντροφός του ενοχλούνται από τον ερχομό των νεοφερμένων και τους αντιμετωπίζουν ανάλογα. Η ιστορία περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, όταν καταφθάνει στο νησί μια ωραία και μοιραία νεαρή βαρόνη, συνοδευόμενη απ’ τους δύο εραστές της, όλοι τους Γερμανοί. Η βαρόνη εξηγεί σε όλους πως τ’ όνειρο της είναι να χτίσει ένα ξενοδοχείο και γίνει η βασίλισσα της Φλωρεάνα. Ο καιρός περνά και στο νησί βασιλεύει διχόνοια και μίσος. Ώσπου κάποια μέρα η Βαρόνη και ο ένας απ’ τους δυο εραστές της εξαφανίζονται. Τα ίχνη τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Λίγο καιρό μετά, ο γιατρός βρίσκει τραγικό θάνατο από δηλητηρίαση.
Ο Βαλέριο ξέρει καλά την ιστορία αυτή από τους γονείς του. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι πραγματικά έγινε, λέει. Μας διηγείται πως τα Γκαλάπαγκος ήταν πάντοτε καταφύγιο πειρατών και πως ακόμα και τώρα, συμπατριώτες του βρίσκουν θαμένους θησαυρούς. Τον ρωτάω πως βρέθηκε στα Γκαλάπαγκος. Απαντά γελώντας πως γεννήθηκε στην Santa Cruz και πως οι γονείς του, ο Ιταλός πατέρας και η Εκουαδοριανή μητέρα του ήταν θεότρελλοι, που έφυγαν απ’ την πρωτεύουσα Quito εκείνη την εποχή για να έρθουν να μείνουν εδώ. Ο Βαλέριο γνωρίζει καλά όλα τα νησιά και έχει κάνει καταδύσεις στα περισσότερα. Μας μιλά για την θάλασσα και για τον αγώνα των ανθρώπων του Marine Park ενάντια στα σκάφη που ψαρεύουν παράνομα στο πλούσιο σε θαλάσσια ζωή Αρχιπέλαγος. Έχει ιδιαίτερη αγάπη στους καρχαρίες και συνεργάστηκε στην ταινία Sharkwater σαν location manager, ταινία που γυρίστηκε εδώ με θέμα το shark finning. Υπολογίζεται πως σκοτώνονται 100 εκατομμύρια καρχαρίες κάθε χρόνο για το πτερύγιό τους, που στις αγορές της Απω Ανατολής, πουλιέται για να γίνει σούπα από πτερύγιο καρχαρία!! Το shark finning είναι ένα φρικτό έγκλημα κατά της φύσης. Τα ψαράδικα πιάνουν τους καρχαρίες, τους κόβουν τα πτερύγια και τους ξαναπετούν στον ωκεανό. Τα ακρωτηριασμένα ψάρια δεν μπορούν να κολυμπήσουν πια, και βυθίζονται ώσπου να πεθάνουν αργά και βασανιστικά από ασφυξία, ακινητοποιημένα στον βυθό. Οι καρχαρίες είναι τρομερά σημαντικοί για την ισορροπία της ζωής των ωκεανών και η βάναυση σφαγή τους έχει φοβερές συνέπειες για το οικοσύστημα. Στην πυραμίδα της θαλάσσιας ζωής, οι καρχαρίες βρίσκονται στην πλατιά βάση και τροφή τους είναι τα μεσαίου μεγέθους ψάρια και ζώα. Τα μεσαία ψάρια και ζώα με την σειρά τους τρώνε τα μικρότερα χορτοφάγα ψάρια που είναι στην ολιγομελή κορυφή της πυραμίδας. Οταν οι καρχαρίες εκλείπουν, τα μικρά χορτοφάγα ψάρια αποδεκατίζονται και οι χλωρίδα των θαλασσών χάνει τον … κηπουρό της. Η φρικτή αυτή πρακτική με πονά και με συγκινεί φοβερά. (sourse Oscar winning documentariew Oceans και Racing Extinction).
Συζητάμε με τον Valerio για το Darwin Research Center, το επιστημονικό κέντρο ερευνών εδώ στο Puerto Ayora.
-«Το ταξίδι του Δαρβίνου στα Γκαλάπαγκος έχει πάρει μυθικές διαστάσεις. Στην πραγματικότητα ο Δαρβίνος δεν την ήθελε την θάλασσα, γιατί υπέφερε από ναυτία» λέει Βαλέριο.
–«Και πως βρέθηκε να ταξιδεύει με το Beagle?” ρωτάει ο Γιώργος
-«Ο έρωτας! Ο νεαρός Δαρβίνος είχε συνάψει σχέσεις με την εξαδέλφη του. Ο πατέρας της, ο θείος του δεν ήθελε καθόλου αυτή την σχέση και τα κανόνισε με τον πατέρα του καπετάνιου να τον πάρουν μαζί. Για να καταλάβετε, κάτι που δεν το γράφουν τα περισσότερα βιβλία, ο ταλαίπωρος ο Δαρβίνος, ήταν τόσο άρρωστος από την ναυτία όταν το πλοίο έφτασε στα Κανάρια νησιά που προσπάθησε να κατέβει. ¨Ομως, καθώς εκείνη την εποχή υπήρχε κάποια φοβερή επιδημία στην Ευρώπη, το πλοίο έμεινε σε καραντίνα και έτσι δεν τα κατάφερε. Με το που έφτασαν στην Αμερική ο Charles κατέβηκε απ’ το πλοίο, και με άλογο έφτασε ως την Γή του Πυρός. Και όταν το Beagle ξεκίνησε για το Ακρωτήριο Horn , o Darwin προτίμησε να διασχίσει τις Άνδεις έφιππος παρά να επιβιβαστεί» λέει ο Valerio. Αυτά είναι. Μαθαίνουμε και τα κουτσομπολιά της Ιστορίας.
Απολαμβάνω το νοστιμότατο Shawarma, κάτι σαν το δικό μας τυλιχτό σουβλάκι στα Αφγανικά. Δυο κοριτσάκια έρχονται και αγκαλιάζουν τον Βαλέριο.
-“Οι κόρες μου, οι μεγάλες αγάπες της ζωής μου” λέει και συμπληρώνει “μαζί με την γυναίκα μου” . Η γυναίκα του πλησιάζει και μας χαιρετά.
-”Τα κορίτσια σήμερα τελείωσαν το νηπιαγωγίο και του χρόνου θα πάνε στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου”, εξηγεί ο Βαλέριο. Ρωτάμε άν τα παιδιά θα χρειαστεί να φύγουν για το Ecuador για να πάνε γυμνάσιο. Η γυναίκα του χαμογελά με αισιοδοξία
-“Ολοι οι γονείς αγωνιζόμαστε για να βελτιωθούν τα σχολεία στα Γκαλάπαγκος ώστε να μην χρειαστεί να φύγουν τα παιδιά μας. Ελπίζω σε λίγα χρόνια, ώσπου να μεγαλώσουν τα κορίτσια μας, να τα έχουμε καταφέρει” απαντά σε πολύ καλά αγγλικά. Οι μικρές κάνουν βόλτες στο μικρό δρομάκι με τα ποδήλατά τους. Ο πατέρας τους σηκώνεται να δει που πάνε.
-“Πριν λίγες μέρες έβγαλαν τις βοηθητικές ρόδες και δεν έχουν σταματημό”
λέει και είναι φανερό πως τις καμαρώνει. Η ζωή είναι ίδια παντού, παντού αγωνίες, καημοί και χαρές. Μόνο το μέτρο που τα μετράμε αλλάζει. Και ο Παράδεισος είναι μόνο μέσα στην ψυχή μας.
04.00 -“Πώς πάμε μωρό μου?” ακούω την νυσταγμένη φωνή του Γιώργου.
-“Ολα καλά! Κοιμήσου, νωρίς είναι ακόμα”. Ένα σύνεφο πλησίασε και ψιχαλίζει πάλι. Σηκώνω το spray hood προσεκτικά για να μην τον ξυπνήσω
05.00 Μια στιγμή φάνηκε ένα φεγγαράκι σαν χαμόγελο στον ουρανό, κι αμέσως πάλι κρύφτηκε πίσω απ΄τα σύννεφα. Στ’ανατολικά αρχίζει να χαράζει, άργησε η ανατολή σήμερα. Λογικό. Κάθε 15° που θα προχωράμε δυτικά, θα αλλάζουμε και μια ώρα στα ρολόγια μας. Γιατί ο 15° είναι η απόσταση που διανύει ο ήλιος σε μια ώρα. Και οι εννιά ώρες διαφορά (-) με την Ελλάδα στα Γκαλάπαγκος, θα γίνουν 13 όταν φτάσουμε στην Ταιτή. Ίσως τότε να είναι πιό εύκολα τα πράγματα, σκέφτομαι. Ο Γιώργος ξυπνάει, σειρά μου να ξεκουραστώ.
06.30 Ανοίγω τα μάτια. Ο καλός μου είναι όρθιος στο άνοιγμα του χατς και κοιτάζει μπροστά με τα κυάλια.
-“Καλημέρα!” λέω
-“Καλημέρα! Κοίτα εδώ. Αυτό τώρα μοιάζει σαν ανέκδοτο, κι άλλο σκάφος μπροστά μας, ψαράδικο μάλλον” απαντά ο Γιώργος προβληματισμένος. Σηκώνομαι. Το μικρό αλιευτικό έρχεται προς εμας. Στην μέση του ωκεανού. Μια φωνή ακούγεται στο VHF
-«Sailing boat, sailing boat” Ο Γιώργος πιάνει το μικρόφωνο
-«Σας είδα. Σέρνετε δύχτια πίσω?» ρωτά στα αγγλικά. Μετά από λίγο απαντούν
-«Fishing line”
-“Θα περάσω από μπροστά σου – θα σε αφήσω αριστερά”, τους λέει ο Γιώργος. Το ψαράδικο συνεχίζει την πορεία του προς τα πάνω μας. Ισως δεν καταλαβαίνουν καλά αγγλικά. Να περάσουμε από πίσω θα είναι τρομερά επικίνδυνο, γιατί δεν ξέρουμε πόσο μακριά είναι η συρτή τους. Από την άλλη, δεν δείχνουν καμιά πρόθεση να στρίψουν για να μην συγκρουστούμε. Ο καπετάνιος μου ανεβάζει ταχύτητα προσπαθώντας να περάσει. Έχουμε φτάσει σε απόσταση 200 μέτρων και τα πράγματα είναι οριακά, ευτυχώς έχουμε μόνο την μαίστρα. Ο Γιώργος είναι έτοιμος να στρίψει για να τους αφήσει να περάσουν. Τελευταία στιγμή το ψαράδικο κάνει 20° δεξιά και δείχνει οτι κατάλαβε, και οτι μας αφήνει να περάσουμε. Μόλις περνάμε στρίβει ξανά και μοιάζει σαν να μας ακολουθεί. Νιώθω ένα τσίμπημα φόβου μα το καταπολεμώ.
-«Φαίνεται πως αυτή είναι η πορεία του» σχολιάζω
-«Anyone speak spanish?” ακούγεται η φωνή στο VHF.
-«Μήν μιλήσεις!» μου λέει κοφτά ο Γιώργος και μετά στο μικρόφωνο λέει
-«Νο»
Μετά από αυτό, σιωπή. Το ψαράδικο απομακρύνεται μέσα στην μολυβιά θάλασσα και τα κύματα.
08.00 Διανύσαμε 142ΝΜ μέσα στο δεύτερο εικοσιτετράωρο DAY 2
Ώρες ύπνου Καρίνα 1,00’+3,00+1,00+1,00=6,00’
Γιώργος 1,20’+4,00=5,20’
DAY 3 (20/6/17)
08.00 02° 01 S 94°30 W Πλέουμε με φουλ ιστιοφορία, με άνεμο SE 7kts από τις 90° και ευνοικό ρεύμα 1,5kts και πορεία COG 240°. Πηγαίνουμε αργά μα αυτό βολεύει αφού έχουμε ανάψει γεννήτρια και φτιάχνουμε νερό με τον αφαλατωτή. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με την ποιότητα του νερού του αφαλατωτή, μετά την αλλαγή της μεμβράνη του. Να είναι καλά ο φίλος μας ο Donald που πήγε και αγόρασε την μεμβράνη στο Λονδίνο και η Βάσω που μας την έφερε. Σωθήκαμε. Στον Παναμά στάθηκε αδύνατο να βρούμε ανταλλακτικό.
17.30 02°22S 95°27W Ταξιδεύουμε με ιδανικές συνθήκες και η ομορφιά είναι απερίγραπτη. Είμαι μόνη μου στο κόκπιτ και γράφω ημερολόγιο ενώ το Φιλίζι σχίζει τα νερά απαλά, η θάλασσα γουργουράει χαρούμενη από κάτω μας και ο ήλιος είναι χαμηλά στον ορίζοντα. Ο ουρανός έχει ένα υπέροχο γαλανό χρώμα και είναι στολισμένος με αφράτα και άκακα cumulus. Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι μια κίνηση με την άκρη του ματιού μου, γυρνάω και βλέπω ένα πανέμορφο πουλί πίσω από την πλώρη να με κοιτά!
-«Τι όμορφο πλάσμα είσαι εσύ?» Σηκώνομαι, πιάνω το κινητό και προσπαθώ να τον βιντεοσκοπήσω. Το πουλί πετά γύρω από το Φιλίζι, κάνει μια πτήση προς τον ήλιο και μετά έρχεται ξανά πίσω από την πλώρη, δίπλα μου σχεδόν. Είναι πανέμορφο και σχετικά μεγάλο, το άνοιγμα των φτερών του πρέπει να είναι γύρω στο ένα μέτρο. Το κεφάλι του είναι μαύρο – σαν να φορά σκούφια! – και έχει μακρύ κίτρινο ράμφος, μαύρα λαμπερά μάτια, η κοιλιά του είναι κατάλευκη και τα πόδια του κόκκινα. Από την πάνω πλευρά τα λευκά φτερά του έχουν στην βάση τους γκρίζα πούπουλα και στις άκρες τους μαύρα. Κούκλος. Το πέταγμά του είναι μεγαλόπρεπο και αριστοτεχνικό. Αναρρωτιέμαι άν νιώθει περιέργεια για το πλάσμα με το κόκκινο κεφάλι – φοράω έναν κόκκινο σκούφο. Παίζει γύρω μας για δεκαπέντε περίπου λεπτά και μετά κάθεται στην θάλασσα να ξεκουραστεί. Το Φιλίζι μακραίνει και ο φτερωτός φίλος δεν ξανάρχεται. Λυπάμαι που δεν τον είδε ο Γιώργος. Ψάχνω το φυλλάδιο Galapagos Birds, νομίζω πως ο κούκλος λέγεται Shearwater.
18.00 Ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει και όλος ο θόλος του ουρανού γεμίζει με κόκκινες ανταύγιες. Κανονικά πρέπει να ξυπνήσω τον Γιώργο, στις έξι μου είχε πει, όμως κοιμάται τόσο βαθιά και η πλεύση είναι τόσο γλυκιά που λυπάμαι να του στερήσω τον ύπνο. Βγαίνω έξω στο κατάστρωμα και μαζεύω πέντε καλαμαράκια κοκκαλωμένα, φαίνεται θα πάρουν την θέση των χελιδονόψαρων, που μαζεύαμε στο πέρασμα του Ατλαντικού. Είμαι ακόμα μαγεμένη από τον όμορφο Shearwater και στην αρχή μπερδεύομαι όταν αντιλαμβάνομαι πουλί από πάνω μας. Τελικά είναι άλλο πουλί, ένα πουλί ολόμαυρο με παράξενο πέταγμα, κάπως σαν τσαλαφό. Πετάει, μακραίνει, με κρυφοκοιτά από μικρή απόσταση, ξαναγυρνά, ξαναφεύγει. Το πουλί έρχεται πραγματικά δίπλα μου και προσπαθώντας να σταθεί στο ίδιο σημείο για να με παρατηρήσει, το πέταγμα δείχνει αστείο. Διασκεδάζω μέχρι που το βλέπω να πλησιάζει στην κορυφή του καταρτιού, όπου και τινάζει τα φτερά του σαν να προσπαθεί να προσγειωθεί εκεί ψηλά. Το χαμόγελο μου κόβεται απότομα, άν πλησιάσει κι άλλο μπορεί να κάνει ζημιά στο λεπτεπίλεπτο όργανο του ανέμου και τότε ο ηλεκτρονικός αυτόματος πιλότος των πανιών, δεν θα μπορεί να δουλέψει!
-«Ξου! Σου!’ του φωνάζω κουνώντας τα χέρια μου. Το πουλί φεύγει μα μετά από λίγο ξανάρχεται και ξαναπηγαίνει ψηλά, δίπλα στο κατάρτι
-«Ξου! Ξού! Φωνάζω ακόμα πιο δυνατά, και χτυπάω την μαίστρα με το χέρι μου. Το πουλί απομακρύνεται και ευτυχώς δεν ξαναγυρνά. Με όλα αυτά κατάφερα να ξυπνήσω και τον καπετάνιο.
-« Τί συμβαίνει? Σε ποιόν μιλάς?» ρωτάει νυσταγμένος
-«Πού να στα λέω…»
20.00 Ταξιδεύουμε υπέροχα με τον άνεμο και φουλ ιστιοφορία. Φεγγάρι δεν υπάρχει, είναι στην χάση του και θα βγεί τα ξημερώματα όμως η νύχτα είναι φωτεινή από τα μυριάδες αστέρια τ’ουρανού. Καθόμαστε στο κόκπιτ και εγώ παίζω κιθάρα
– «Παράξενο, έχει περάσει τόση ώρα απο την δύση του ήλιου και ακόμα δεν έχει σκοτεινιάσει στα ανατολικά. Δεν το έχουμε ξαναδεί ποτέ αυτό το φαινόμενο» λέει ο Γιώργος. Γυρνάω το βλέμμα προς την ανατολή. ‘Εχει δίκιο, είναι απίστευτο το θέαμα. Στα δυτικά, κάτω στην βάση του ορίζοντα φαίνεται ένα τρομερά δυνατό φώς, σαν κάτι εκπληκτικά φωτεινό να κρύβεται κάτω από την καμπύλη της Γης.
-«Τί μπορεί να είναι? Πλοίο», ρωτάω τον Γιώργο
-« Γίνεται ένα πλοίο τόσο φωτεινό στην μέση του ωκεανού?» απαντά ο καλός μου.
Τετάρτη 21 Ιουνίου 17
03.00 Ο άνεμος έχει σπάσει εντελώς και ταξιδεύουμε με μηχανή σε χαμηλές στροφές, την μαίστρα σε πρώτη μούδα για να μην χτυπά και τζένοα μαζεμένη. Η νύχτα είναι γλυκειά και η θερμοκρασία έχει ανέβει κάπως. Κοιτάζω την δυνατή λάμψη στα δυτικά σαν μαγνητισμένη. Έχουν περάσει επτά ώρες που έδυσε ο ήλιος και δεν έχει χάσει παρά ελάχιστη από την αρχική φωτεινότητα. Προσπαθώ να σκεφτώ τί μπορεί να προκαλεί την λάμψη αυτή ο νους μου δεν μπορεί να το συλλάβει. Όταν ξημερώσει θα στείλουμε μήνυμα στα άλλα ιστιοπλοικά με τα οποία συνταξιδεύουμε, για να δούμε τί γνωρίζουν. Προσπαθώ να διαβάσω το βιβλίο μου μα, στις πρώτες γραμμές τα μάτια μου κλείνουν. Κάνω μερικές ασκήσεις για τον αυχένα και ασκήσεις διατάσεων και μετά φέρνω την κιθάρα μου, τραγουδάω νοερά εδώ και ώρες τον Σταυρό του Νότου και πρέπει να δοκιμάσω να το παίξω. Τί είναι ο άνθρωπος άλλωστε χωρίς τις εμμονές του?
Στις 4 πμ ανατέλει η όμορφη Αφροδίτη και σε λίγο ακολουθεί το ελάχιστο φεγγαράκι.
05.00 Παίζω την κιθάρα μου με μαγικές συνθήκες αφού το κύμα είναι ελάχιστο και έχω απαλό φώς από το φεγγάρι και την λάμψη στα δυτικά. Δεν ξέρω πώς μα πιάνω κομμάτια που δεν είχα «ακουμπήσει» ποτέ και απολαμβάνω,. Κάθε λίγο σηκώνομαι και ελέγχω την πορεία, το ρεύμα μας δίνει μισό κόμβο δώρο και o άνεμος παραμένει γύρω στα 8-10 kts με ελάχιστο κύμα και κούνημα. Ο Γιώργος κοιμάται βαθιά κουκουλωμένος μέσα στο sleeping bag. Εγώ με την κιθάρα και τα μέσα- έξω ζεστάθηκα σχετικά, και φοράω μόνο το αντιανεμικό μπουφάν και σκούφο χωρίς fleece από μέσα.
08.00 02°34S 96°40W Διανύσαμε 136ΝΜ μέσα στο τρίτο 24ωρο
Ώρες ύπνου Καρίνα 4,45’+2,00’=6,45’
Γιώργος 2,00’+3,45=5,45’