---

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017
Puerto Ayora, Santa Cruz, Galapagos
Κοιτάζω το ημερολόγιό μου και ξαφνιάζομαι: βρισκόμαστε μόλις 16 ημέρες εδώ μα μοιάζει μήνας ολόκληρος. Έχουμε ζήσει εμπειρίες απίστευτες στα  Galapagos, τα Enchanted Islands όπως τα ονομάζουν και κάθε μέρα μοιάζει βγαλμένη από ντοκυμαντέρ του BBC ή του National Geographic (το σκάφος του National Geographic ήταν αγκυροβολημένο δίπλα μας, χθες. Πώς να περιγράψω αυτή την εμπειρία πραγματικά δεν ξέρω και στο μυαλό μου ακόμα δεν χωρά οτι έχουμε φτάσει ως εδώ με το μικρό μας Φιλίζι.
 Θυμάμαι πόσο είχα γοητευτεί απ’ τα βίντεο των φίλων μας Dan & Laura από το ταξίδι του εδώ, βλέποντας τα ιγκουάνα καιτ’ αξιολάτρευτα πουλιά blue footed boobies (μπούφοι με γαλάζια πόδια) να χορεύουν τον χορό του ζευγαρώματος, άφοβα δίπλα στους ανθρώπους. Τότε θεώρησα πως ήταν τυχαίο γεγονός, γιατί πώς θα μπορούσα να φανταστώ οτι τα πλάσματα της φύσης στα Galapagos, ζώα πουλιά θηλαστικά ακόμη και τα ψάρια δεν φοβούνται τους ανθρώπους;

 Τα νησιά Γκαλάπαγκος είναι ένα μοναδικό μέρος του πλανήτη μας. Είναι γνωστά σε όλο τον κόσμο ως ο τόπος όπου ο Charles Darwin εμπνεύστηκε για το βιβλίο του «Για την προέλευση των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής”, ένα επαναστατικό βιβλίο που άλλαξε την επιστημονικά σκέψη για πάντα.
Τα Γκαλάπαγκος, 13 μεγάλα και μερικά μικρότερα νησιά, είναι πολύ απομονωμένα, βρίσκονται παπνω στον ισημερινό της Γης περίπου 900 ναυτικά μίλια από την ακτή του Ecuador, πάνω σε μια γεωλογική πλατφόρμα. Γύρω από αυτή την πλατφόρμα βρίσκεται η τεκτονική πλάκα Nazca, η τρύπα Carnengie, η τεκτονική πλάκα Cocos και η κορυφογραμμή Cocos, ένα σημείο όπου συναντιούνται σημαντικά θαλάσσια ρεύματα, το Cromwell Equatorial Countercurrent, το Νότιο Ισημερινό Ρεύμα, το Παράκτιο Ρεύμα του Περού, το ρεύμα Humbolt. Η γεωλογική μορφολογία των νησιών, η γεωγραφική απομόνωση και το αξιοσημείωτο πρότυπο κρύων νερών που τα περιβάλλουν, καθοδηγούν το εξαιρετικό κλίμα των Γκαλαπάγκος, και δημιουργούν τα μοναδικά οικοσυστήματά του. Το 1959 η κυβέρνηση του Ισημερινού κήρυξε τα νησιά , το πρώτο εθνικό πάρκο της, και την ίδια χρονιά επιστήμονες από όλο τον κόσμο δημιούργησαν το Διεθνές Κέντρο Charles Darwin – Charles Darwin Research Center.
Επιστήμονες όπως ο Peter και η Rosemary Grant, εδώ και 25 χρόνια μελετούν τα μικροσκοπικά πουλάκια, τους διάσημους Charles Darwin finches (σπίνοι) στα νησιά, προσπαθώντας να βρουν μια απάντηση στο «μυστήριο των μυστηρίων, την πρώτη εμφάνιση νέων όντων στη γη» όπως λέει ο Darwin στο βιβλίο του. Η  «Εξέλιξη των Ειδών» εξακολουθεί να συμβαίνει και στα Γκαλάπαγκος είναι εμφανής. Στο Εθνικό Πάρκο το 97% όλων των εκτάσεων θα διατηρηθεί για πάντα… (Πηγή: GALAPAGOS – Preserving Darwin’s Legacy», by Tui de Roi).
Γράφω λοιπόν το ημερολόγιό μας:
27/05/2017 10.30 πμ Μετά από οκτώ ημέρες ταξίδι φτάνουμε σχεδόν συγχρόνως  με το ιστιοπλοικό Freja στο Puerto Baquerizo Moreno στο νησί Σαν Κριστόμπαλ. Ρίχνουμε άγκυρα δίπλα σ’ ένα  τοπικό cruise ship που λέγεται CARINA  και ένα ιστιοπλοικό που τo γνωρίζουμε από την μαρίνα Shelter Bay του Παναμά.
Πίσω στην πλατφόρμα του ιστιοπλοικού, κοιμάται ένα μικρό θαλάσσιο λιοντάρι!!
Μετά από κάποια ώρα, πλησιάζει μια κίτρινη βάρκα με μπλε τέντα. Ενας άνδρας στέκεται όρθιος στην πλώρη:
-“Karina, Giorgos, bienvenidos!”,  λέει ο άνδρας με  μια  βαθιά, υπέροχη φωνή. Ο άνδρας είναι  ο πράκτοράς μας ο Μπολίβαρ και  φέρνει το πολύτιμο έγραφο, το AUTOGRAFO που μας δίνει δικαίωμα παραμονής στα Γκαλάπαγκος για δυο μήνες και άδεια να επισκευτούμε τρία από τα τέσσερα κατοικημένα νησιά του Αρχιπελάγους: San Cristobal, Santa Cruz & Isabela.
-” Είσαστε από την Ελλάδα, λοιπόν!” λέει ο Μπολίβαρ κοιτάζοντας την μεγάλη  μας σημαία. “Η τελευταία φορά που είδα σκάφος με  Ελληνική σημαία ήταν πριν απο τριάντα χρόνια!”.
-“Ισως ήταν το σκάφος του Γιώργου Γκρίτση”, σχολιάζει ο καπετάν Γιώργος.
Τις επόμενες ώρες μας επισκέπτονται διαδοχικά για έλεγχο οι Αρχές, λιμεναρχείο, τελωνείο, υπηρεσία καραντίνας, και ένας δύτης ελέγχει άν είναι καθαρά τα ύφαλα του σκάφους – ευτυχώς όλα ήταν εντάξει. Οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά φιλικοί και ανεπιτήδευτοι, κάτι που δεν ξανασυναντήσαμε πουθενά στον κόσμο στις επαφές μας με τις Αρχές
.Ο ένας μάλιστα έφερε και τα παιδιά του, δυο πιτσιρίκια 4 και 5 ετών και έτσι παραπλληλα με τα έγγραφα  που συμπληρωναμε, παιζαμε ολοι μαζι παιχνίδια!!!
Μετά γίνεται το Fumigation, ο ψεκασμός του σκάφους  με ειδικό φάρμακο, κάτι που γίνεται για να προστατευτεί το τοπικό οικοσύστημα από πιθανά ζωύφια !! Ο υπεύθυνος του υγειονομικού εξηγεί πως να διαχωρίζουμε τα απορρίμματα, σε οργανικά, σκουπίδια και ανακύκλωσιμα. Τα σκουπίδια μας από εδώ και πέρα θα τα παραλαμβάνει ο Bolivar.
28/05/2017. Με το που ξυπνήσαμε βρήκαμε δυο νεαρά θαλάσσια λιοντάρια να ξεκουράζονται στην πίσω πλατφόρμα του σκάφους και μετά ανέβηκαν πάνω στο καγιάκ μας.
Όταν έπεσα στο νερό ήρθαν δίπλα μου.
Κολυμπήσαμε και παίξαμε για πολλή ώρα, και το ένιωσα σαν κάτι μαγικό και απόλυτα φυσικό συγχρόνως.Έξω στο λιμάνι, προβλήτα, αμμουδιές, παγκάκια και βραχάκια είναι όλα κατειλλημένα από αμέτρητα γλυκύτατα θαλάσσια λιοντάρια, μικρά και μεγάλα
. Εκεί βρίσκεται η κατοικία τους και η κοινωνική ζωή τους: μαμάδες θηλάζουν τα μικρά τους, ζευγαράκια ερωτοτροπούν, νταήδες αγριεύουν…. Μαζί με τα παιδιά του Freja επισκεπτόμαστε το Interpretation Center και διαβάζουμε για την ιστορία των νησιών και των κατοικων τους. Ενδιαφέρον!
Το βράδυ όταν επιστρέψαμε στο Φιλίζι, τα δυο μικρά sea lions κοιμούνται πίσω στην πλατφόρμα.
29/05/17 Νοικιάζουμε ποδήλατα με τα παιδιά από το Freja και πάμε στην παραλία La loberia, με την κατάλευκη άμμο και τα κατάμαυρα βράχια από λάβα. Τα sea lions παίζουν στην ακροθαλασσιά, και ένα προσπαθεί να μας διώξει, ίσως έχει κάποιο μικρό να προστατέψει.
Ένα άλλο θέλησε να δαγκώσει το πόδι μου, όπως παίζουν τα σκυλάκια δηλαδή, και καθώς δεν βρισκόμασταν μέσα στο νερό όπου είναι ευκίνητο μα στην παραλία, του ξέφυγα εύκολα. Στον γυρισμό κάπου πέφτει το καπέλο μου, το ιστιοπλοικό μου καπέλο που αγόρασα στην Μαρτινίκ. Γυρίζουμε να το ψάξουμε αλλά είναι άφαντο – ελπίζω να έπεσε σε καλά χέρια.http://www.sailingfilizi.gr/wp-admin/media-upload.php?post_id=4012&type=image&TB_iframe=1
Τρέχω στην προβλήτα, έφτασε η Βάσω και θα μείνει μαζί μας 15 ημέρες. Η αγαπημένη φίλη μας κουβαλάει τρείς αποσκευές, γεμάτες με πράγματα που της έχουμε παραγγείλει: εργαλεία, ένα ανταλλακτικό για τον αφαλατωτή, καφέ ελληνικό, ελιές Θάσου, σιμιγδάλι για χαλβά και, το καλύτερο, ένα mini projector!!!
Το βράδυ πίσω στο Φιλίζι, ο Γιώργος προσπαθεί να σετάρει το projector. Ενα όνειρο ετών γίνεται πραγματικότητα: το CINE FILIZI ετοιμάζεται για πρεμιέρα!!
30/5/17: Τριγυρνάμε στο όμορφο χωριό και ρωτάμε για diving – θα θέλαμε πολύ να δούμε καρχαρίες και ελπίζω να είμαστε τυχεροί και να δούμε σφυροκέφαλους καρχαρίες που εδώ τους ονομάζουν tiburones martillos!
Μετά από έρευνα αγοράς, καθώς όλες οι δραστηριότητες μας φαίνονται πανάκριβες, κανονίζουμε αύριο το πρωί να πάμε για κατάδυση (BUSEO στα ισπανικά) στο Kicker Rock, τον εμβληματικό και πολύ εντυπωσιακό βράχο του San Cristobal, μια μοναδική εμπειρία ζωής! Η Βάσω έχει σχετική εμπειρία στις καταδύσεις και έχει δίπλωμα PADI. Εμείς από την άλλη έχουμε κάνει δυο βουτιές πριν πολλά χρόνια. Οι divers δέχονται να κατεβάσουν εμένα και τον Γιώργο ως τα δώδεκα μέτρα βάθος.
12.00 Περπατάμε σε ένα πέτρινο μονοπάτι ανάμεσα σε αιωνόβιους κάκτους – OPUNTIA – και φτάνουμε στην παραλία Tijeretas. Δηλαδή όχι ακριβώς παραλία, ένας μικρός κόλπος τριγυρισμένος από μαύρα βράχια. Ακολουθούμε ένα μονοπάτι και αυτό οδηγεί σε μια πλατφόρμα. Έδώ υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα του Δαρβίνου  μαζί με τα ζώα του νησιού.
Το νερό είναι πολύ δροσερό 22°. Κολυμπάμε με sea lions και marine iguanas. Τα ψάρια είναι ΤΕ-ΡΑ-ΣΤΙ-Α, τόσο φιλικά που σχεδόν τα αγγίζουμε και είναι όλα διαφορετικά από εκείνα της Καραιβικής. Συναντάμε πρώτη φορά, αστερία με χρώμα μπλέ ελεκτρίκ, ένα πλάσμα σαν ζωγραφιά. Ορκίζομαι να μην ξαναπάω για κολύμπι χωρίς την GoPro μου…
31/5/2017 Στις 7.30 πμ φεύγουμε για το Kicker rock, που στα ισπανικά ονομάζται Leon Dormido (κοιμισμένο λιοντάρι) αλλά επειδή μοιάζει σαν παπούτσι (??) τον ονόμασαν έτσι… Η μικρή Ελένα, έτσι ονόμασα το θαλάσσιο λιονταράκι μας, κοιμάται πίσω στην πλατφόρμα. Θα ήθελα πολύ να την χαιδέψω, όμως αυτό απαγορεύεται. Στις επιγραφές του Marine Park διαβάζουμε πως άν χαιδέψουμε ένα μικρό sea lion, θα αλλιώσουμε την μυρωδιά του και ίσως μετά δεν το αναγνωρίζει μετά η μητέρα του…
DIVE A’ Με τον diver Jens πάμε για μάθημα και τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα. O diver μας αφήνει στην τύχη μας ενώ είμαστε εντελώς άπειροι και το ρεύμα δυνατό. Ευτυχώς έχω μαζί την Go Pro και χαλαρώνω φωτογραφίζοντας τις ομορφιές γύρω. Τα κοράλια είναι και εδώ νεκρά όμως υπάρχουν πάρα πολλά ψάρια που δεν έχουμε ξαναδει, ενώ κάποια απο αυτά μοιάζουν εντελώς προιστορικά. Οι αστερίες εδώ είναι πανέμορφοι  και αλλιώτικοι.
DIVE B’ Φτάνουμε στο Leon Dormido, Kicker Rock. Από κοντά η θέα του τεράστιου βράχου μας κόβει την ανάσα. Βουτάμε με τον δεύτερο diver, τον Ronnie και νιώθουμε καλύτερα. Μπαίνω πρώτη στο νερό και βλέπω αμέσως από κάτω μου τρεις καρχαρίες. Με βλέπουν και αυτοί αλλά παραμένουν αδιάφοροι. Η διαύγεια είναι γύρω στα δέκα μέτρα, λόγω της μεγάλης πυκνότητας σε πλαγκτόν. Έρχεται ο Γιώργος και ο Ronnie και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε στα δώδέκα μέτρα βάθος. Ο Ronnie με κρατά απ’ το χέρι. Πρέπει να υπάρχουν γύρω κάθε στιγμή γύρω στους πέντε με δέκα καρχαρίες κι αμέτρητα ψάρια. Η ομορφιά είναι συγκλονιστική, μέσα και έξω απο το νερό.Σε μια στιγμή αντιλαμβάνομαι, νιώθω αυτό κάτι πολύ μεγάλο να πλησιάζει. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά όχι από φόβο μα από δέος. Ένας τεράστιος σφυροκέφαλος  καρχαρίας περνά δίπλα μας αργά, μεγαλοπρεπής. Σφίγγω το χέρι του Ronnie και πιάνω τον Γιώργο. Μένουμε ακίνητοι να τον κοιτάμε.Το βράδυ έχουμε MOVIE NIGHT με το ντοκυμαντέρ Oceans και άπειρο ποπκορν από τα χέρια του καπετάν Γιώργου.
02/06/17 Η θάλασσα είναι τόσο πλούσια που η λευκή ίσαλος γραμμή του σκάφους έγινε καφέ μέσα σε ελάχιστες ημέρες, πράγμα πρωτοφανές ακόμα και για τους τροπικούς!! Σε κάθε δεδομένη στιγμή που αγναντεύω την θάλασσα βλέπω τουλάχιστον ένα ψάρι να πηδά έξω απ’το νερό, ένα πουλί να βουτά για να ψαρέψει, μια θαλάσσια χελώνα, ένα sea lion…
Ο Bolivar μας οργανώνει. Το πρωί στέλνει με τον γιο του πετρέλαιο μέσα σε τεράστια μπιτόνια και γεμίζουμε τις δεξαμενές του Φιλίζι. Μετά κανονίζει έναν οδηγό ταξί να μας δείξει το νησί.
Πρώτα πάμε στην λίμνη El Junco, που βρίσκεται μέσα σ’ έναν κρατήρα ηφαιστείου. Κάνουμε διαδρομή μισής ώρας μέσα σε καταπράσινη φύση, κάτι που μας ξάφνιασε καθώς στην δυτική πλευρά του νησιού που την είδαμε φθάνοντας με το Φιλίζι, είδαμε μόνο μαύρα βράχια και κρατήρες ηφαιστείων. Η Βάσω εξηγεί πως στα περισσότερα Γκαλάπαγκος το κλίμα είναι διαφορετικό στην δυτική πλευρά. Στην νότια – ανατολική όπου φτάνει ο νοτιοανατολικός άνεμος με την υγρασία του υπάρχει άφθονη βλάστηση. Το αυτοκίνητο σταματά και περπατάμε ένα καταπράσινο ανηφορικό μονοπάτι σαν σε όνειρο, καθώς βρισκόμαστε μέσα στην nublita, το ομίχλη που καλύπτει τα Galapagos σε χαμηλό ύψος – αιτία για την ονομασία Enchanted Islands. Γύρω πετούν σπίνοι που μας παρατηρούν με περιέργεια, οι διάσημοι σπίνοι του Δαρβίνου (Darwin’s finches) και εξωτικά έντομα σε χορό ζευγαρώματος.
Δεύτερη στάση η Galapaguera – το εκτροφείο για γιγάντιες χελώνες. «Galapagos” στα παλιά ισπανικά σημαίνει «χελώνες»! Τα προιστορικά αυτά πλάσματα έφθασαν εδώ πριν από πολλούς αιώνες επιπλέοντας στην θάλασσα για 600 και πλέον ναυτικά μίλια όπως αλλωστε και όλα τα άλλα ζώα στα Γκαλάπαγκος. Από τότε προσαρμόστηκαν στις συνθήκες του κάθε νησιού τόσο πολύ, με την διαδικασία της Φυσικής Επιλογής που ακόμη και ο ίδιος ο Δαρβίνος είχε εντυπωσιαστεί όταν του είπαν οι ισπανόφωνοι κάτοικοι οτι ξεχωρίζουν από πιο νησί προέρχεται κάθε γιγάντια χελώνα από το καβούκι της. Οι χελώνες είναι εξαιρετικά δυνατά και ανθεκτικά πλάσματα, μπορούν να αντέξουν χωρίς τροφή έως και 12 μήνες, μετατρέποντας το λίπος τους σε ενέργεια και για αυτό έχουν καταφέρει να επιζήσουν στα νησιά ακόμη και σε περιόδους φοβερής ξηρασίας, όπου η βλάστηση χάνεται. Τώρα είναι μεσημέρι ο ήλιος είναι καυτός, οι περισσότερες χελώνες κρύβονται στις δροσερές σκιές δέντρων και θάμνων. Πιο πέρα δυο μεγάλες ενήλικες ζευγαρώνουν. Υπάρχουν ειδικά προστατευμένα κλουβιά όπου μεγαλώνουν χελωνάκια από διάφορα νησιά. Τα μωρά μοιάζουν με τις μεγάλες χελώνες που έχουμε στην Ελλάδα. Τις αγαπώ τις χελώνες, πάντα είχαμε μια χελώνα Τιτίκα στο πατρικό μου και η γιαγιά Μαργαρίτα την θεωρούσε μεγάλο γούρι. Κάποτε στο σπίτι μας στην Βούλα βρεθήκαμε μ’ένα mini εκροφείο χελωνών. Τότε που ζευγάρωσε η δική μας Τιτίκα με την Ισιδώρα. Που ήταν τελικά Ισίδωρος…
Στάση τρίτη: Playa Chino. Περπατάμε σε ένα μονοπάτι από πέτρα, συντροφιά με finches, σαύρες, πεταλούδες. Οι επιγραφές του National Park ζητούν να μην βγαίνουμε απ’ τα μονοπάτια, να μην ακουμπάμε, μην ενοχλούμε και να μην ταίζουμε τα ζώα. Το απαλό αεράκι που ευωδιάζει κάτι σαν χαμομήλι χαιδεύει την πυκνή χαμηλή βλάστηση, τους ανθισμένους θάμνους και τους αιωνόβιους κάκτους Opuntia με τον κορμό σαν κόκκινο πεύκο. Ανασαίνω βαθιά όταν ένα μικροσκοπικό πουλάκι στέκεται μπροστά στο πρόσωπό μου φτερουγίζοντας και με κοιτά στα μάτια. Μένουμε να κοιταζόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κάθεται σε ένα κοντινό κλαδάκι.
-“Απίστευτα πράγματα…” σχολιάζει ο Γιώργος. Πράγματι
Φτάνουμε στην αμμουδιά και είναι η ώρα της άμπωτης. Δυο blue footed boobies βουτούν σαν βολίδες στο νερό για να ψαρέψουν, αψηφώντας τα αφρισμένα κύματα. Ανεβαίνοντας στα βράχια στην άκρη της παραλίας, συναντάμε έναν μοναχικό blue footed boobie. Μας αφήνει να τον πλησιάσουμε και μας κοιτάζει με περιέργεια.
-“Ισως του κάνουν εντύπωση τα γαλάζια σου παπούτσια” λέει ο καλός μου. Η φύση είναι γαλήνια και μαγευτική.
Το βράδυ έχουμε ξανά προβολή στο CINE FILIZI, με το αγαπημένο Master and Commander που έχει πολλές σκηνές γυρισμένες στα Γκαλάπαγκος.
03/6/17 18.00 Απόπλους για το νησί Isabela, 83 ΝΜ δυτικά, το νησί με τα έξι ενεργά ηφαίστεια και τους πιγκουίνους (ΣΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ!!) Ταξιδεύουμε όλη νύχτα με 15 κόμβους άνεμο από τις 90°- 60°. Στην πρώτη βάρδια της νύχτας είμαστε παρέα με την Βάσω και τραγουδάμε Ν. Καββαδία και Σταυρό του Νότου κάτω απ’ το φως του Άστρου του Νοτιά.
04/06/17 Στις 8.00πμ περνάμε δίπλα από την μισοβυθισμένη καλντέρα της Tortuga, και πιο πέρα διακρίνονται οι γαλανές απότομες φιγούρες των νησιών Grossman και του βράχου Rocca Burra. Δίπλα μας πετούν χαμηλά τρεις NAZCA BOOBIES τα αγέρωχα ασπρόμαυρα πουλιά με την «μάσκα» στα μάτια.
ISABELA Στις 10 πμ φουντάρουμε στο Puerto Villamil, όμως αυτό μόνο πουέρτο (λιμάνι) δεν είναι, αφού προστατεύεται μόνο από τον βοριά. Ο εκπρόσωπος του ατζέντη μας Μπολίβαρ στο νησί δεν απαντά στα μηνύματά μας ίσως επειδή είναι Κυριακή σήμερα, οπότε κάνουμε μια μικρή παρατυπία, μπαίνουμε σε μια λάτζα – ταξί και βγαίνουμε έξω. Πλέοντας προς την προβλήτα, πλησιάζουμε σ’ ένα σμήνος από blue footed boobies. Τα πουλιά ψαρεύουν πέφτοντας με ορμή στο νερό ενώ η θάλασσα βράζει γεμάτη από παγιδευμένα ψάρια.

Το θέαμα είναι φοβερό. Ο βαρκάρης κάνει ένα κύκλο για να αποφύγει τα ρηχά και προχωρά προς την ξύλινη προβλήτα. Δυο μικρά πιγκουινάκια, κάνουν συγχρονισμένη βουτιά τρομαγμένα από την μηχανή της βάρκας. Sea lions και πελεκάνοι κολυμπούν στα ρηχά νερά του λιμανιού. Βγαίνουμε στην στεριά και ανηφορίζουμε το μονοπάτι με τα mangroves. Πάνω στην λευκή άμμο κοιμούνται στοιβαγμένα σχεδόν το ένα πάνω στ’ άλλο κατάμαυρα ιγκουάνα με μουσούδες γεμάτες αλάτι. Λίγο πιο πέρα, ξαπλωμένο αναπαυτικά σε ένα ξύλινο παγκάκι είναι ένα sea lion. Κι εμείς έχουμε αρχίσει  να συνηθίζουμε το θέαμα ….
Κάνουμε βόλτα στο χωριό και μοιάζει έρημο,  ίσως επειδή Κυριακή μεσημέρι
05/06/17 07.30 Επιβιβαζόμαστε σε ένα μικρό ταχύπλοο με προορισμό τα Tuneles. Όταν βγαίνουμε από το λιμάνι, το μικρό σκάφος αναπτύσει ταχύτητα, το χτύπημα είναι πολύ δυνατό και ανησυχώ για τον αυχένα μου που πονάει αυτές τις μέρες. Μου λείπει το κολύμπι. Μετά από 30’ περίπου ο καπετάνιος κόβει ταχύτητα. Βρισκόμαστε δίπλα σε έναν υπέροχο βράχο. Τα κύματα χτυπούν με ορμή τον επιβλητικό βράχο.
-“This is Union Rock and here you can see the Nazca Boobies” εξηγεί η οδηγός μας η Andea. Ο καπετάνιος κάνει τον γύρο του βράχου αργά και μετά αναπτύσει ταχύτητα. Πλησιάζοντας την στεριά το σκάφος ξανακόβει ταχύτητα. Εχουμε μπει σε πιο ρηχά νερά και για αυτό τα κύματα έχουν μεγαλώσει και σπάζουν αφρίζοντας. Κουνιόμαστε πολύ. Ο καπετάνιος κάνει ζιγκ-ζαγκ.
-“Τί συμβαίνει? Γιατί σταματήσαμε?” ρωτάει κάποιος
-“Περιμένουμε το τέλειο κύμα – we are waiting for the perfect wave…”” απαντά η Andrea. Πριν καταλάβω καλά καλά τί είπε, ο καπετάνιος κάνει πρόσω ολοταχώς με όλη την δύναμη της μηχανής του. Με ταχύτητα γύρω στα 20 μίλια καβαλάμε το «τέλειο κύμα» και κατευθυνόμαστε προς την ακτή. Από πίσω  ακολουθούν τεράστια αφρισμένα κύματα. Κρατιέμαι γερά και κρατάω την αναπνοή μου. Αυτό είναι μια τρέλλα…
-“Το κάνει συχνά αυτό ο καπετάνιος σας?” ρωτάω την Andrea που κάθεται δίπλα μου .
-«Όλη του την ζωή αυτό κάνει. Όλοι οι καπετάνιοι μας είναι πρώην ψαράδες και αυτή εδώ η περιοχή ήταν δική τους, γιατί έχει πολλά ψάρια και αστακούς. Πριν από δέκα χρόνια οι άνθρωποι του Marine Park ζήτησαν στους ψαράδες να σταματήσουν το ψάρεμα, τους καθοδήγησαν να αλλάξουν απασχόληση και να ασχοληθούν τον τουρισμό.. Εκπαιδεύτηκαν και να’μαστε τώρα…»
Υπέροχο, σκέφτομαι και θυμάμαι μια παρόμοια κατάσταση στην ταινία – ντοκυμαντέρ Racing extinction, όπου ένα ολόκληρο χωριό ασχολείται με το ψάρεμα γιγάντιων Manta Rays, τα οποία σκοτώνουν για τα πολύτιμα βράγχιά τους. Πολύτιμα γιατί σε κάποια επαρχία της Κίνας υπάρχει η δοξασία πως το τσάι από βράγχια Manta Ray γιατρεύει τον καρκίνο!?! Ακτιβιστές και περιβαντολόγοι τους έδειξαν πως μπορούν να ζήσουν ακόμη καλύτερα τις οικογένειές τους εάν αντί να σκοτώνουν τα Manta, φέρνουν τουρίστες να τα θαυμάσουν από κοντά.
Πλησιάζουμε την ακτή και παρακολουθούμε με θαυμασμό τις επιδέξιες μανούβρες του καπετάνιου ανάμεσα στα στενά ανοίγματα των βράχων. Το σκαφάκι δένει και κατεβαίνουμε στα Tuneles, όπως λέγεται το μέρος. Γύρω διάφανα νερά, άγρια μαύρα βράχια που σχηματίζουν ανοίγματα, αψίδες, γέφυρες, λοφάκια. Πάνω στο μαύρο των βράχων, υπάρχουν χαμηλοί θάμνοι, κάκτοι και πουλιά! H περιοχή είναι γεμάτη με γαλαζοπόδαρους blue footed boobies! Παρακολουθούμε τον περίφημο χορό του φλερτ, όπου το αρσενικό επιδεικνύει στο θηλυκό τα  γαλάζια πόδια του και τα όμορφα φτερά του. Η θηλυκιά, που είναι πιο μεγαλόσωμη τον παρακολουθεί μάλλον ασυγκίνητη. Πιο πέρα ένα πουλί κλωσσά ένα νεογέννητο. 
-“Το πουλί που κλωσσά είναι αρσενικό”, εξηγεί η Andrea, ”τα ζευγάρια μοιράζονται την φροντίδα του παιδιού τους. Πριν λίγες μέρες υπήρχαν δυο αυγά. Τώρα το δεύτερο αυγό είναι σπασμένο και το δεύτερο πουλάκι νεκρό, σκοτωμένο από το αδερφάκι του. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι δύσκολο για ένα ζευγάρι να ταίσει και να μεγαλώσει δυο δυνατά παιδιά…”
Τριγυρνάμε μαγεμένοι στο απίστευτα όμορφο σκηνικό.

Επιστρέφουμε στο σκάφος και πηγαίνουμε σε κάποιο άλλο σημείο κοντά για να κάνουμε snorkeling. Βουτάμε όλοι με τις μάσκες στην θάλασσα. Έχει συννεφιά και τα νερά είναι πολύ δροσερά. Κολυμπάω δίπλα σ’ ένα κοπάδι από τεράστια Sergeant fish και σχεδόν τα χαιδεύω. Μετά από λίγο χορεύουμε κάτω από το νερό με ένα παιχνιδιάρικο sea lion. Τα νερά είναι ανακατεμένα από την άμπωτη και τα βατραχοπέδιλα όλων μας. Μέσα στην θολούρα διακρίνουμε πάρα πολλές θαλάσσιες χελώνες να βόσκουν στον βυθό. Οι οδηγοί μας μας δείχνουν πέντε καρχαριάκια που ξεκουράζονται κάτω από ένα βράχο. Τα καρχαριάκια δεν φαίνεται να φοβούνται και μας αφήνουν να τα φωτογραφίσουμε. Απομακρινόμαστε από την ομάδα και για να φτιάξουμε ένα βίντεο με ευχές στους κουμπάρους μας που έχουν επέτειο, παρέα με έναν τεράστιο πελεκάνο. Τί ζούμε…
Όταν η βόλτα τελειώνει και η ομάδα ανεβαίνει στο σκάφος, οι οδηγοί μας μοιράζουν φαγητό: ένα κουτάκι με χυμό, σάντουιτς με ζαμπον τυρί για τους άλλους και ένα χορτοφαγικό για εμένα. Δαγκώνω πεινασμένη την μπουκιά μου: το σάντουιτς είναι ψωμί με μαρμελάδα, περιποίηση special δηλαδή…
Η βάρκα μας αφήνει στην προβλήτα και ο Γιώργος παίρνει  την λάτζα για να πάει τα βρεμένα μας στο Φιλίζι. Όταν επιστρέφει το λεωφορείο του πρακτορείου έχει φύγει. Πάλι με τα πόδια εμείς…
Επιστρέφουμε στο ήσυχο χωριό με τους δρόμους από άμμο. Ανακαλύπτουμε ένα  εστιατόριο – πανσιόν πάνω στην αμμουδιά,  το Casa Rosita. Πάνω στο πέτρινο πεζούλι λιάζεται μια μεγάλη ομάδα iguanas με τα μωρά τους. Πινουμε εξαιρετικό τοπικό καφέ  – Galapaguenio! –  και τρώμε πεντανόστιμες πατάτες…
06/06/17  Με την ίδια ομάδα που πήγαμε στα Tuneles, σήμερα πηγαίνουμε για  trekking στο ηφαίστειο Sierra Negra (μαύρο βουνό).Το ηφαίστειο αυτό έχει  την μεγαλύτερη καλντέρα των Galapagos και η τελευταία  του έκρηξη έγινε τον Οκτώβριο του 2005. Ο οδηγός μας  είναι ένας απίθανος τύπος πολύ διαβασμένος. Μας εξηγεί πως μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ψαράς και η καλύτερη διαδρομή του είναι τα Tuneles όπου νιώθει σαν στο σπίτι του. Μας μαθαίνει πως να κάνουμε έναν ήχο για να καλούμε κοντά μας τους σπίνους – finches  και μας μιλά  για τις διαφορετικές ζώνες της χλωρίδας στα Γκαλάπαγκος. Το τοπίο έχει  άγρια ομορφιά. Αν και έχουμε όλοι κουραστεί πολύ τον πείθουμε να μας πάει ακόμα  πιο πέρα στο Vulcan Chico. Συνολικά περπατήσαμε  18 χλμ σήμερα, ζόρικη η βόλτα

07/06/17 Αποπλέουμε από την Isabela  με προορισμό το λιμάνι Puerto Ayora  στο νησί Santa Cruz 40 NM απόσταση. Η Santa Cruz είναι το περισσότερο ανεπτυγμένο  τουριστικά νησί των Γκαλάπαγκος και ή Βάσω το έχει τριγυρίσει, όταν έφτασε με το αεροπλάνο στo αεροδρόμιο της Baltra.  Λυπάμαι που φεύγουμε από την Isabela. Αυτό το νησί με γοήτευσε πραγματικά, στο λίγο που το είδα. Στις 17.00 ρίχνουμε άγκυρα στο λιμάνι. Ο ουρανός είναι πολύ βαρύς, η θάλασσα  φουρτουνιασμένη και κουνάει φοβερά. Μιλάμε με τον agent, τον πράκτορα βοηθό του Bolivar  και δίνουμε ραντεβού έξω. Υπάρχουν πάρα πολλά σκάφη γύρω, μεγάλα σκάφη από αυτά που κάνουν κρουαζιέρες στα νησιά αλλά και ιστιοπλοικά.  Καλούμε θαλάσσιο ταξί στο κανάλι VHF 14. Σε δυο λεπτά έρχεται μια κίτρινη βάρκα με μπλέ τέντα. Το κούνημα είναι φοβερό και η επιχείρηση επιβίβασης από το Φιλίζι στο ταξί είναι τρομακτική.
08/06/2017 Κάνουμε βόλτα με την Βάσω. Το χωριό είναι όμορφο, πάρα πολύ καθαρό, οι δρόμοι είναι πλακοστρωμένοι με κόκκινη πέτρα και υπάρχουν παντού ποδηλατόδρομοι. Σταματάμε στην ψαραγορά,  η Βάσω θέλει να αγοράσει ψάρι για το μεσημεριανό και  το θέαμα που βλέπουμε είναι εξωπραγματικό. Θαλάσσιοι λέοντες, ιγκουάνα, φρεγάτες (frigate birds) και  πελεκάνοι  είναι στημένοι στην σειρά και περιμένουν τους  ψαράδες που καθαρίζουν και φιλετάρουν τα ψάρια. Κάθε φορά που ο ψαράς ρίχνει ένα ψάρι αρχίζει ένας απίθανος ανταγωνισμός, το sea lion παίρνει το ψάρι, η φρεγάτα ορμά να του το  κλέψει, από κάτω το iguana  τραβά κι αυτό. Το θέαμα είναι ξεκαρδιστικό. Νιώθω τις φτερούγες της φρεγάτας να αγγίζουν τα μαλλιά μου. Τί  βλέπουν τα μάτια μας…
Las Grietas Μετά από ένα υπέροχο γεύμα, τα παιδιά ψάρι από την ψαραγορά και εγώ  αυγά τηγανητά, γυρνάμε στο Φιλίζι, ετοιμαζόμαστε και παίρνουμε θαλάσσιο ταξί για να πάμε για μπάνιο στο Las Grietas. Οι ομορφιές που έχει αυτό το νησί μοιάζουν ατέλειωτες. Περνάμε από μια όμορφη αμμουδιά  την Finch Beach όπου βρίσκεται και το  εξαιρετικά όμορφο αρχιτεκτονικά ομώνυμο ξενοδοχείο. Πέρνουμε το πέτρινο μονοπάτι  για Las Grietas, δίπλα σε μια αλυκή με απίστευτα ροζ- κόκκινα νερά. Το μονοπάτι, τώρα γίνεται ξύλινο, και περνάμε πάνω από άλλες λιμνούλες-αλικές μια με πράσινο και μια άλλη με καφέ νερό. Ανεβαίνουμε έναν λόφο από μαύρη πέτρα και  πανύψηλους κάκτους – Opuntias Gigantes.Διαβάζουμε στην σχετική πινακίδα πως μεγαλώνουν μερικά χιλιοστά κάθε χρόνο και καταλαβαίνουμε πως τα φυτά  γύρω μας πρέπει να έχουν ηλικία αρκετών εκατοντάδων ετών!Γύρω μας πετούν πουλιά και πεταλούδες και έχει μια ησυχία μαγική. Όταν πλησιάζουμε στην κορφή ακούγονται φωνές παιδιών και παφλασμός νερού. Φτάνουμε στην κορυφή, κατεβαίνουμε μια ξύλινη σκάλα και βλέπουμε την Grietas :τα βράχια ανοίγουν και καταλήγουν σε μια μακρόστενη λίμνη. Το μέρος είναι πανέμορφο και έχει πολύ κόσμο. Κολυμπάμε με τις μάσκες μας, επιτέλους κολύμπι μετά από τόσες μέρες. Το νερό είναι θαλασσινό και γλυκό μαζί, όμως υπάρχουν πάρα πολλά ψάρια,  πολύχρωμα παπαγαλόψαρα, τεράστια ασημί ψάρια που μοιάζουν με κεφαλόπουλα και μπλέ μικρά που δεν έχουμε ξαναδεί.  Απολαμβάνω το κολύμπι και σκέφτομαι πόσο πολύ θα άρεσε εδώ στην φίλη μου την Βαλέρια.
Στην προβλήτα συναντάμε την οικογένεια του Freja και τα αγόρια  με τραβάνε  μαζί με την Αννα  και μας βάζουν  πάνω σε μια  μεγάλη κούνια. Αρχίζουν να μας κουνάνε πολύ ψηλά. Εγώ νιώθω τον αυχένα μου να τραντάζεται και τους ζητώ να σταματήσουν
-“Μην φοβάσαι Καρίνα, είναι πολύ γερή η κούνια, προχθές είμασταν πάνω τέσσερα κορίτσια μαζί…”, με καθησυχάζει η  μικρή Αννα.
-“Αγαπημένα μου παιδιά, σας πιστεύω όμως πονάει ο αυχένας μου, έχω πρόβλημα. Και  σε λίγες μέρες φεύγουμε για το πιο μεγάλο ταξίδι της ζωής μας και πρέπει να είμαστε υγιείς!” Είναι πολύ δυνατά τα συναισθήματά μου, εν όψη του ταξιδιού. Νιώθω για πρώτη φορά πως το σώμα μου πόσο σημαντικό είναι να προσέξουμε την υγεία μας.
09/06/17 Η Βασούλα μας φεύγει και πάμε νωρίς νωρίς στο χωριό να την βοηθήσουμε με τις αποσκευές – άδειες πια. Περνάμε την ημέρα μας στο Darwin Research Centre.
Το απόγευμα που γυρνάμε με το θαλάσσιο ταξί στο Φιλίζι, το ταξί δυσκολεύεται να προσεγγίσει το σκάφος λόγω του κύματος, εγώ δυσκολεύομαι να ανέβω. Τελικά  γλυτώνω να μην με χτυπήσει η μεταλλική τέντα της βάρκας, όμως η βάρκα πέφτει πάνω στην πλώρη μας και σπάει το αριστερό – κόκκινο φωτάκι ναυσιπλοίας και αυτό βυθίζεται στην θάλασσα. Ο οδηγός  του ταξί συνεχίζει τον δρόμο του χωρίς να πει λέξη. Εγώ χτύπησα το χέρι μου και τρόμαξα πολύ. 10/06/17 Δεν κοιμήθηκα πολύ καλά το βράδυ, έχει πολύ κύμα και παρ΄όλο που έχουμε ρίξει δεύτερη άγκυρα κουνάει πάρα πολύ. Χθες βράδυ, μετά από πολλή σκέψη, αποφασίσαμε να αποπλεύσουμε για  τις Marquesas μαζί με το Freja  και άλλα δυο σκάφη  σε πέντε ημέρες, την Πέμπτη 15 Ιουνίου. Σήμερα  Σάββατο γίνεται το farm market,  μια υπαίθρια αγορά για φρούτα, λαχανικά και τοπικά προιόντα και είναι ευκαιρία να πάρουμε φρέσκιες προμήθειες για το μεγάλο ταξίδι 3.00 ναυτικών μιλίων και των 25 περίπου ημερών.  Επιστρέφουμε με το θαλάσσιο ταξί φορτωμένοι. Η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη. Ο Γιώργος πηδάει  και ανεβαίνει στο Φιλίζι πρώτος. Εγώ, κάπως τρομαγμένη σηκώνω το φορτωμένο και πολύ  καροτσάκι  με τα ψώνια κι εκείνος το αρπάζει με μια κίνηση. Μια κίνηση αψήφιστη δυστυχώς. Το πρόσωπό του συσπάται από πόνο.
-“Η μέση μου…” λέει και παραπατά…
Ανεβαίνω όπως όπως, πιασμένη από τα ξάρτια. Το Φιλίζι κουνιέται τόσο, που με δυσκολία τον πλησιάζω. Εκείνος έχει μπει στο κοκπιτ και  έχει ξαπλώσει κάπως στο μαξιλάρι. Το πρόσωπό του είναι χλωμό.
Ευτυχώς, τις  επόμενες ημέρες βρήκαμε  μια γυναίκα από την Ταιλάνδη  και μετα απο τρεις  επίπονες θεραπείες  Thai massage ο καπετάνιος  συνέφερε…