March 27, 2015 Trellis Bay, Beef Island Tortola BVI
Ξυπνάω, ανασηκώνω την μάσκα ύπνου, ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω τον ουρανό μέσα από το hatch πάνω από το κρεββάτι. Ο ήλιος είναι ήδη ψηλά και πολλά λευκά σύννεφα τρέχουν στον ουρανό. Συμπέρασμα: άργησα να ξυπνήσω και φυσάει. Ο Γιώργος δίπλα μου κοιμάται ακόμη. Η ανάσα του ανεβοκατεβάζει ρυθμικά το γυμνό του στήθος και το μαυρισμένο από τον ήλιο δέρμα του δείχνει ακόμη πιο σκούρο πάνω στο λευκό σεντόνι. Προσεκτικά για να μην τον ξυπνήσω, κάνω την ακροβατική στροφή και κατεβαίνω από το κρεββάτι.

Βάζω νερό για καφέ, ανοίγω τα πορτάκια του χατς και βγαίνω έξω. Το Trellis Bay με καλημερίζει με μια εντυπωσιακή απογείωση lear jet και δυο λεπτά αργότερα ενός μονοκινητήριου. Πίνω τον καφέ μου διαβάζοντας τα νέα στο ipad: το αεροπορικό δυστύχημα της Germanwings μονοπωλεί την ειδησεογραφία. Κοιτάζω το τρίτο αεροπλάνο που απογειώνεται από τον μικρό αεροδιάδρομο του Beef Island, 200 μέτρα μακριά και αναρρωτιέμαι τί συζητούν μεταξύ τους οι πιλότοι αυτές τις μέρες.

Ο Γιώργος ξυπνάει πιο αργά σήμερα και όσο πίνει καφέ μου διηγείται πως ξύπνησε στις 3πμ για να ρίξει μια ματιά επειδή σήκωσε αέρα, σκέφτηκε οτι στην Αθηνα είναι 9 πμ και έμεινε ξύπνιος ώς τις 4πμ κάνοντας κάποια επαγγελματικά τηλεφωνήματα. Μετά από λίγο ένα μήνυμα επαγγελματικό έρχεται στο κινητό μου. Τώρα πρέπει κι εγώ να μιλήσω με Ελλάδα. Ανοίγω hotspot στο ipad, ανοίγω το wifi του iphone και τα συνδέω. Μπαίνω στο application του Skype Unlimited Calls που καλεί επίγειες γραμμές και το έχω με μηνιαία συνδρομή. Η σύνδεση είναι σχετικά καλή, χωρίς πολλές διακοπές, Πειραιάς – Tortola με λίγα kbytes. Μετά από ένα μισάωρο κλείνω. Τεχνολογία! Πόσο έχει αλλάξει την ζωή των ταξιδευτών.
Δουλειές τέλος. Έχουμε από χτές αποφασίσει να φύγουμε από το Trellis Bay (που δεν έχει σπουδαίο κολύμπι ) και να πάμε κάπου με ωραίο βυθό για εξερεύνηση. Ο Γιώργος ψάχνει τον χάρτη για να δει σε ποιά μέρη θα στεκόμαστε καλά με αυτόν τον καιρό, φυσάει ένα γεμάτο 5άρι ανατολικό- νοτιοανατολικό. Σκέφτεται το ενδεχόμενο να ανεβούμε 2,4 μίλια βορειοδυτικά στο Monkey Point, το νότιο ακρωτήρι του νησιού Guana, όπου είδαμε ένα όμορφο αγγυροβόλιο πριν δυο μέρες, όταν επιστρέφαμε με την Βασούλα από το Jost Van Dyke.

B.V.I.

Εγώ θα’ θελα να ξαναπάμε στο Cooper Island, εκεί που είδαμε τον καρχαρία. Προς το Cooper η πλεύση θα είναι σφιχτά όρτσα, προς το Guana, πρίμα. Το συζητάμε για λίγο και επικρατεί το Cooper (:-)…) με τον υπέροχο βυθό του. Εφόσον θα πάμε όρτσα λέμε να μην ρισκάρουμε να σέρνουμε πίσω το βαρκάκι μας με την μηχανή, οπότε το κατεβάζουμε – την νύχτα το σηκώνουμε με το μαντάρι για ασφάλεια – το πάμε πίσω, ανεβάζουμε την μηχανή με το παλάγκο και την ασφαλίζουμε στην θέση της. Μετά ανεβάζουμε το βαρκάκι στο κατάστρωμα μπροστά και το δένουμε. Κάνουμε ένα καλό μάζεμα μέσα γιατί θα γύρουμε δεξιά και είμαστε έτοιμοι. Όταν πια βιράρουμε την άγκυρα, η ώρα έχει πάει 12 .30, μεσημέριασε, αλλά ευτυχώς το νησί είναι μόλις 5 μίλια μακριά.

Trellis Bay, B.V.I.

18° 22 84 N – 64° 31 01 W British Virgin Islands
Πλέουμε αργά όρτσα προς το Cooper Island με την μαίστρα και την τζένοα σε 2η μούδα. Δοκιμάζω τα polarised γυαλιά ηλίου που μας άφησε η Βάσω, πολύ χρήσιμα για να διακρίνουμε καλύτερα επικίνδυνες ξέρες και υφάλους. Το χρώμα των φακών τους με απογειώνει, σύννεφα στις 50 αποχρώσεις του γκρι αρμενίζουν στον ουρανό και τα κύματα αφρίζουν με εκτυφλωτικές τυρκουάζ ανταύγιες. Ο Γιώργος ξεμουδάρει λίγο την τζένοα. Γέρνουμε δεξιά για τα καλά και πάμε με 5,5 Kts.

Φτάνουμε πάλι στο Manchioneel Bay του Cooper Island και φουντάρουμε όπως την προηγούμενη φορά, στα 11 μέτρα βάθος με 50 μέτρα καδένα. Έχει λίγο συννεφιά, φυσάει και δεν βιάζομαστε να βουτήξουμε, ο Γιώργος άλλωστε σκοπεύει να φιάξει φωμί. Όση ώρα ο ζύμωνει, εγώ γράφω. Μέχρι να ετοιμάσει το ψωμάκι και να το βάλει στον φούρνο η ώρα έχει πάει 5 μμ. Έχουμε σαράντα λεπτά καιρό και μπορούμε επιτέλους να πάμε για κολύμπι. Φοράμε μάσκες και βατραχοπέδιλα. Βουτάω πρώτη και έχω το νου μου, για τον γνωστό καρχαρία της περιοχής. Ο νοτιοανατολικός μας έχει γυρίσει, απομακρύνθήκαμε ακόμα περισσότερο από τον βράχο και το βάθος κάτω από το Φιλίζι είναι τώρα 16 μέτρα. Κολυμπώντας προς τον ύφαλο, ελέγχουμε την άγκυρα και βλέπουμε πως έχει χωθεί καλά μέσα στην άμμο και φαίνεται εντάξει. Πλησιάζουμε και μας προυπαντεί ένα βλοσυρό barracuda – εντελώς παλιόφατσα το άτιμο. Ο Γιώργος με σκουντάει και γυρνάω.

-¨Κοίτα!!!”. Ακολουθώ με το βλέμμα το τεντωμένο του δάχτυλο και βλέπω ένα δελφίνι να κολυμπά στον βυθό, οκτώ μέτρα κάτω! Κοιτάμε μαγνητισμένοι το θέαμα. Το υπέροχο πλάσμα έχει γυρίσει ανάσκελα και φαίνεται πως τρίβει την πλάτη του στον βυθό δείχνοντας μας την κοιλίτσα του. Ο Γιώργος μου σφίγγει το χέρι! Λίγα μέτρα μακριά κολυμπούν τρία νέα παιδιά και τους ειδοποιώ.
-“Τhere’s a dolphin down here!” τους φωνάζω – αφού το Καλό πρέπει να το μοιραζόμαστε, όπως λένε οι ινδιάνοι. Παίρνω μια ανάσα και κάνω βαθιά βουτιά για να πλησιάσω. Το δελφίνι μόλις με βλέπει έρχεται κοντά και κάνει ένα κύκλο γύρω μου. Το δέρμα του φαίνεται λείο και απαλό και παρατηρώ πως στην κοιλιά και την πλάτη του έχει μικρά σημάδια, όπως είχαν τα γόνατά μας όταν είμασταν παιδιά. Απλώνω το χέρι να το αγγίξω, μα το δελφίνι κάνει μια τέλεια υπολογισμένη κίνηση και απομακρύνεται ελάχιστα, κρατώντας μια σταθερή απόσταση δέκα πόντων από το χέρι μου. Τα τρία παιδιά πλησιάζουν κολυμπώντας. Το αγόρι κρατάει μια κάμερα Go Pro, και βιντεοσκοπεί. Κρίμα να μην έχουμε και εμείς μια υποβρύχια κάμερα. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ πως έχουν μαζευτεί πάρα πολλά ψάρια γύρω μας, κάμποσα μεγάλα tarpon με μήκος κοντά στο ένα μέτρο, η γνωστή συμμορία των barracuda, διάφορα μεγέθη jacks με μπλέ ρίγα, μπλέ sergeofishes και η περιοχή μοιάζει με γιγάντιο ενυδρείο. Τα barracuda με τα στόματά τους μισάνοιχτα δείχνουν τα απειλητικά τους δόντια και μοιάζει να ανταγωνίζονται το δελφίνι. Κοιτάζω τον Γιώργο, και τα μάτια του γελούν μέσα στην μάσκα. Πάντα αγαπούσαμε τα δελφίνια, τα έχουμε συναντήσει πολλές φορές και πάντα είναι μεγάλη χαρά να τα βλέπουμε να παίζουν κάτω απ’ την πλώρη μας. Σήμερα όμως ζούμε κάτι άλλο και δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, μα νιώθω τόσο άνετα, σαν να συνάντησα έναν παιδικό φίλο. Μόλις το δελφίνι κάνει να με πλησιάσει, κάνω βουτιά και στροβιλίζομαι γύρω του. Κάνει το ίδιο και μένουμε να χορεύουμε μια υποβρύχια χορογραφία για δέκα λεπτά. Κοιταζόμαστε στα μάτια. Πτερύγια, βατραχοπέδιλα, ουρά και χέρια ανακατεύονται μέσα σε ένα σύννεφο από φυσαλίδες που λάμπουν με τις απογευματινές ακτίνες του ήλιου. Για μια στιγμή, για λίγα δευτερόλεπτα ανησυχώ λίγο, γιατί σκέφτομαι πως θα μπορούσε να με χτυπήσει κατά λάθος με την ουρά του ή με τον όγκο του. Είναι πολύ μεγάλο, σίγουρα 2.5 μέτρα μήκος, και ποιός ξέρει πόσα κιλά θα ζυγίζει. Αποφασίζω να το εμπιστευτώ. Μέσα από τον αναπνευστήρα βγάζω μικρές κραυγές και εκείνο απαντά! Η φατσούλα του είναι σαν να χαμογελά. Προσπαθώ πάλι να το αγγίξω αλλά με αποφεύγει κάνοντας μια πιρουέτα. Ο Γιώργος πλησιάζει κάνει βουτιά και παίζει μαζί του. Όσο παίζουν κολυμπάω μέχρι το φουσκωτό των παιδιών με την κάμερα, που ετοιμάζονται να φύγουν. Τους δίνω προφορικά το email μας και τους παρακαλώ να μας στείλουν κάποια φωτογραφία. Λένε πως θα το κάνουν με χαρά και εγώ εύχομαι να μην ξεχάσουν την διεύθυνσή μας. Ο Γιώργος με πλησιάζει και μου δείχνει τον καρπό του σαν να φοράει ρολόι: η ώρα έχει περάσει και ο φούρνος είναι αναμένος!. Κοιτάζω το δελφινάκι που παίζει τώρα μόνο του στον βυθό και σκέφτομαι πόσο κρίμα θα είναι να μην το δει η Περκάν που ξετρελλαίνεται για δελφίνια. Εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να το πολυσκεφτώ, βουτάω, το πλησιάζω, του γνέφω ¨έλα” και αρχίζω να κολυμπάω προς το Φιλίζι με τα μάτια μου πάνω του. Το δελφίνι ακολουθεί. Κατάλαβε! Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά από χαρά και συγκίνηση. Βγάζω το κεφάλι και φωνάζω στην μικρή

-“Πέρκανε δελφίνι!!”
Η Περκάν πετάγεται όρθια, αρχίζει να τρέχει πάνω κάτω και να ψάχνει την επιφάνεια της θάλασσας με το βλέμμα. Γυρνάω να δω αν το δελφίνι ακολουθεί και το βλέπω λίγα μέτρα πίσω να κολυμπάει δίπλα- δίπλα με τον Γιώργο. Η εικόνα των δυο τους μαζί είναι εξωπραγματική. Λίγα μέτρα ακόμη και φτάνουμε κάτω από την πλώρη. Η Περκάν μας βλέπει και αρχίζει ένα έξαλλο γάβγισμα ενθουσιασμού. Απέραντη οικογενειακή ευτυχία μέσα και έξω από το νερό!

Η ώρα έχει περάσει, πρέπει να βγούμε και σαν από ένστικτο, το δελφίνι νιώθει την ανησυχία μας – η γλώσσα του σώματός μας ίσως. Πλησιάζει, κάνει άλλη μια πιρουέτα, γυρνά και φεύγει βόρεια. Κοιτάζω την φιγούρα του που χάνεται και αναρωτιέμαι αν θα το ξαναδώ.
-“Γεια σου φιλαράκι …”
Βγαίνουμε από το νερό, ο Γιώργος τρέχει μέσα να σβήσει τον φούρνο. Είμαστε και οι δυο σαν χαμένοι ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. –
“Νομίζω πως είναι θηλυκό !” λέει ο Γιώργος.

Τηλεφωνούμε στην Βάσω στο Λονδίνο για να της πούμε τί συνέβει. Η φίλη μας μοιράζεται την χαρά μας – μια εβδομάδα πριν είμασταν εδώ μαζί. Στρώνουμε τραπέζι έξω και τρώμε με το ηλιοβασίλεμα. Κάθομαι στο mac και προσπαθώ να καταγράψω αυτό που συνέβει…