DAY 13 (30/06/2017)
09.00 6° 05’ S 117°57’W Ξυπνάω από έναν βαθύ τρίωρο ύπνο. Ξεκουράστηκα. Ο Γιώργος προσπαθεί να μιλήσει με το δορυφορικό με κάποιον απ’ τους ηλεκτρολόγους που συνεργαζόμασταν στην Αθήνα, τον Κλέαρχο ή τον Τάσο.
-«Δεν κατάφερα να μιλήσω, δεν με ακούνε, η γραμμή κλείνει» λέει απογοητευμένος. Τελικά καταφέρνει να ανταλλάξει δυο κουβέντες με τον Κλέαρχο. Εκείνος δεν ακούει καλά όμως προλαβαίνει να πει πως μια χαλασμένη μπαταρία ανεβάζει υψηλή θερμοκρασία.
-«Να ανοίξουμε για να ελέγξουμε τις μπαταρίες» λέει μετά το τηλεφώνημα. Μια κουβέντα είναι αυτό, βέβαια. Οι μπαταρίες βρίσκονται κάτω από τα κρεββάτια στις cabin 1 και 2 (αποθήκη) και το να ανοίξουμε τις θυρίδες τους θα είναι άθλος Α) Επειδή από πάνω υπάρχουν ένα σωρό βαριά πράγματα, τα πανιά, η βάρκα κλπ και ο Γιώργος δεν πρέπει να σηκώσει βάρος για να μην ξανατραυματίσει την μέση του και Β) Γιατί το σκάφος κουνιέται πάρα πολύ, το κύμα είναι πολύ μεγάλο αυτή την στιγμή. Τεντώνομαι και κάνω διατάσεις να ζεσταθώ, είμαι πανέτοιμη να σηκώσω τα πάντα. Ευτυχώς είμαι δυνατή και καλοκοιμισμένη.
Μετά από μια ώρα περίπου έχουμε αποσυνδέσει την 4η μπαταρία που μας φάνηκε η πιο ύποπτη. Είναι παράξενο πάντως να χαλάσει κάποια, τις αγοράσαμε τον Ιανουάριο στο Saint Martin, είναι καινούργιες. Παρακολουθούμε τις ενδείξεις στον μετρητή. Τώρα όλες είναι φορτισμένες, τα ηλιακά δουλεύουν φουλ με τόση ηλιοφάνεια.
12.00 Τρώμε τα υπόλοιπα noodles από χθές, ενισχυμένα με έξτρα γάλα καρύδας και λίγα peanuts. Yummy! Τρελλαίνομαι για noodles και chopsticks. Ίσως σε κάποια άλλη μου ζωή να ζούσα στην Άπω Ανατολή
12.30 Η ημέρα είναι απλά απίστευη, δεν υπάρχει ούτε ίχνος σύννεφου στον ουρανό που έχει ένα υπέροχο, βαθύ, γαλάζιο χρώμα. Το Φιλιζάκι τραμπαλίζεται αριστερά, δεξιά, αριστερά, ταξιδεύοντας πάνω σε απαλά ωκεάνεια κύματα. Και επιτέλους φοράω μαγιώ, ξαναγυρίσαμε στο καλοκαίρι. Ο καπετάνιος ξεκουράζεται δίπλα μου στο cockpit
14.00 Ο άνεμος έχει γυρίσει Ανατολικός και έχουμε στρίψει πιο νότια στις 250° και το ΧΤΕ μας έχει ανέβει μα, δεν τολμώ να ποδίσω, μην αρχίσει να χτυπά η genoa και μου τον ξυπνήσει.
Εδώ και τριάντα λεπτά κυνηγάω να συγκρατήσω τον ήλιο που θέλει να ξυπνήσει το αγόρι μου. Δένω το μπλε τεντάκι, το «πολυμορφικό» όπως το λέμε, πάνω στους επίτονους. Στο τέλος σηκώνω το spray hood. Παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου, μια ακτίδα ξεφεύγει και μπαίνει κατ’ευθείαν στο μάτι του.
«Μμμμμ…» διαμαρτύρεται μες τον ύπνο του. Ξανά πάλι δέσιμο. Κάπως καλύτερα τώρα.
15.00 Το Φιλίζι ταξιδεύει με τον Stubby στο τιμόνι. Εμείς είμαστε και οι δυο μέσα, κάνω backup γιατί παραλίγο να χάσω όλα μου τα αρχεία και ο Γιώργος ζυμώνει: φωμί ολικής άλεσης, ψωμί τσουρέκι με σοκολάτα και ζυμάρι για πίτσα. ΑΧ! Η καμπίνα ευωδιάζει και ανυπομονώ να τα δοκιμάσω όλα.
20.00 Έτοιμα! Ετοιμάζουμε το τραπέζι στο κόκπιτ, τσάι με τσουρέκι εγώ, τονοσαλάτα με ψωμάκι ο καλός μου. Ο ήλιος έδυσε νωρίτερα και ο καθαρός ουρανός μοιάζει με ζωγραφιά. Στρώματα χρωμάτων μπλε, πορτοκαλί, κίτρινο, ρόζ γαλάζιο εναλλάσονται πάνω στην ουράνια παλέτα και εμείς οι τυχεροί θεατές της αιθέριας συμφωνίας. Το κοινό μου μου ζητά να παίζω κιθάρα και δεν μπορώ να αρνηθώ, βεβαίως. Το φεγγάρι είναι ήδη ψηλά, και περιμένει το σινιάλο για να λάμψει.
20.50 Hava dindi, ο άνεμος έπεσε και το regulator χτυπά τρεις φορές, μπιπ, μπιπ, μπίπ οι μπαταρίες χρειάζονται φόρτιση. Το κύμα έχει πέσει πολύ και δοκιμάζουμε να ανάψουμε την γεννήτρια. Μόλις δουλεύει για μισό λεπτό, ένα κύμα μας γέρνει λίγο και ακούγεται σαν να πάει να σβήσει. Την σβήνουμε αμέσως. Ο καλός μου βάζει μπρος την μηχανή σε χαμηλές στροφές και μουδάρει λίγο την τζένοα για να μην χτυπάει. Ταξιδεύουμε με 5,0 kts
21.30 Πλέοντας στο όνειρο! Το φεγγαράκι φωτίζει τον ωκεανό, τα άστρα λάμπουν από ψηλά και το Φιλίζι ταξιδεύει προς τίς Μαρκίζες. Ο καλός μου ξαπλώνει στο κόκπιτ. Παίζω κιθάρα και αισθάνομαι υπέροχα, γεμάτη χαρά, ευγνωμοσύνη, αγάπη για όλους και για όλα.
22.45 Motoring με την genoa. Ταχύτητα SOG 5,1 kts Boat speed 4,5. Θερμοκρασία νερού 26,1!!! Συνεχίζω την βραδινή βάρδια παίζοντας κιθάρα και φοράω κοντομάνικο. Ζέστη ερχόμαστε! Ο καλός μου κοιμάται χαμογελαστός και εγώ του τραγουδάω. Η θάλασσα, ο ουρανός, τα θαλασσοπούλια που τριγυρνούν κοντά μας, η μοναξιά του ταξιδευτή, αυτοί είναι οι ακροατές μου. Πάντα αυτοί.
23.30 Το φεγγαρι κυλά στον ορίζοντα. Οι ακτίνες του φωτίζουν τα μπαμπακένια σύννεφα που μαζεύτηκαν στον ουρανό, όμορφα, φουσκωτά, από αυτά που βλέπουμε στην εικονογράφιση παιδικών βιβλίων. Παίζω κιθάρα ασταμάτητα

Σάββατο 1^η Ιουλίου 2017.
00.00 Ο καπετάνιος μου ανοίγει τα μάτια, βλέπει εμένα να παίζω, το φεγγάρι που λάμπει πάνω στον ήρεμο ωκεανό, τα φωτισμένα σύννεφα
-«Πόση ομορφιά! Μπορώ άραγε να την κρατήσω σε μια φωτογραφία?» λέει και φέρνει την camera ΝΙΚΟΝ.
-«Καλό μας μήνα, μωρό μου!»

01.00 Πώς να κοιμηθώ μια βραδιά σαν αυτή? Πώς να χάσω τέτοιες εικόνες? Μένουμε ξαπλωμένοι στο κόκπιτ κουβεντιάζοντας για μέρες περασμένες, για όνειρα που τώρα μοιάζουν αλήθεια και για την δύναμη της αγάπης. Φέρνουμε και σοκολατένιο τσουρέκι να το γιορτάσουμε. Όταν η ζωή σου δίνει δώρο μια νύχτα και μια μέρα σαν αυτή, είναι γιορτή.
02.00 Διαβάζουμε Moitessier εναλλάξ. Και κατά τις 2.30 αποκοιμιέμαι.
05.30 Ξυπνάω και βλέπω απέναντί μου την Αφροδίτη, ηδη ψηλά στον ουρανό, γοητευτική μέσα στο φωτεινό της φόρεμα. Η βραδυά είναι ζεστή. Πλέουμε με μηχανή σε χαμηλές στροφές με την genoa λίγο μουδαρισμένη και τον captain Stubby ((Hydrovane) κλειδωμένο.
Ο καπετάνιος μου ξαπλώνει. Η πορεία είναι στις 250°. Πρέπει να ορτσάρω, και κλέβω μερικές μοίρες στον auto pilot. Λύνω τις πλεξίδες μου, χτενίζω τα μαλλιά μου που, άν και άλουστα είναι στιλπνά και απαλά, από το ειδικό λάδι που μου έφερε η Τάτυ. Τις ξαναπλέκω και φοράω τον σκούφο μου. Πόσο βολικό χτένισμα είναι οι πλεξίδες, κάτι ήξεραν οι ινδιάνες της Αμερικής. Τα μαλλιά μου δεν με ενοχλούν, δεν μπερδεύονται από τον άνεμο και μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τις ξεπλέξω, σωτηρία για τα μακρινά ταξίδια όπου η περιποίηση των μαλλιών είναι πολυτέλεια.
Πορεία 250° και το ΧΤΕ στα 2,06 μίλια. Κατεβάζω 3° στον AUTO για να βρούμε την γραμμή του rumbline, της πορείας δηλαδή, μα το ΧΤΕ συνεχίζει να αυξάνεται. Προφανώς το ρεύμα μας σπρώχνει πιο βόρεια. Άλλες δυο μοίρες αριστερά. Το ΧΤΕ αρχίζει να μειώνεται αργά. Απομένουν 1.155 ΝΜ για το λιμάνι Atuona της Hiva Oa, δηλαδή αύριο Κυριακή θα μπούμε στα τελευταία 1.000 ναυτικά μίλια! Κάνω τις ασκήσεις μου, έχω βάλει στόχο να κάνω 300 κοιλιακούς την ημέρα, αλλιώς καταστραφήκαμε με τις λιχουδιές που φτιάχνει ο καλός μου, κοιλιά ακούς?
06.30 Χαράζει. Δεν χορταίνω να παρακολουθώ την μαγική συμφωνία χρωμάτων κάθε πρωί, πάντα αλλιώτικη, μοναδική. Κόκκινα, χρυσά και κίτρινα χρώματα εναλλάσονται στα ανατολικά και λίγο πιο ψηλά πάνω τους, η φίλη μου η Αφροδίτη λάμπει ακόμα πανέμορφη. Πουπουλένια σύννεφάκια αρμενίζουν στον βιολετί ουρανό. Ποίημα. Και δίπλα κοιμάται το μωρό μου. Τί ωραία!
07.00   Διανύσαμε 118 ΝΜ στο 13^ο εικοσιτετράωρο, το αρνητικό μας ρεκόρ ως τώρα μα δεν πειράζει γιατί το απολαύσαμε πραγματικά. Ξοδέψαμε 11 λίτρα νερού – ένα παραπάνω
Ώρες ύπνου Καρίνα 2,45’ Γιώργος 1,40’+2,30’+1,20’=6,15’

DAY 14 (01/07/17)
07.00 6°23’ S 119° 51’W Ο Γιώργος ξυπνά και με μαλώνει που τον άφησα να κοιμηθεί τόσο πολύ.
-“Εχεις ανάγκη από ύπνο. Τώρα που ξημέρωσε πώς θα κοιμηθείς?” με ρωτάει. Είναι αλήθεια οτι με τον ύπνο δεν τα πάω πολύ καλά, παλιά είχα πρόβλημα αυπνίας. Πάντως τώρα κοιμάμαι κανονικά, μόνο που συνήθως κοιμάμαι λιγότερο από οκτώ ώρες.
-”Νιώθω τέλεια. Ας μην το κάνουμε θέμα. Ο ύπνος όταν χρειαστεί, θα έρθει” του απαντώ. Ο ήλιος ανατέλει ολοστρόγγυλος μέσα από τον ορίζοντα και φέρνει αέρα. Ο καλός μου σβήνει την μηχανή του σκάφους και ξεμουδάρει. Ταξιδεύουμε στην πορεία μας με 5,0 kts. Ελέγχω τις μπαταρίες, 13,20 V, είναι πολύ δυνατές γιατί η μηχανή του σκάφους τις φόρτιζε τόσες ώρες. Κάνουμε τις δουλειές του πρωινού, στίγμα, email. Ξαναελέγχω τις μπαταρίες, μισή ώρα αργότερα 12,70V
-«Αυτό δεν γίνεται, μήπως δεν φορτίζουν σωστά? Μήπως το alternator δεν επισκευάστηκε σωστά? Το πρόβλημα πάντως εμφανίστηκε με το που σταματήσαμε να φορτίζουμε με την γεννήτρια», λέει ο καπετάνιος .
Στο μεταξύ η πλεύση έχει γλυκάνει και τα κύματα έχουν σχεδόν χαθεί. Είναι  ευκαιρία για να ανάψουμε την γεννήτρια. Η γεννήτρια παίρνει εμπρος και φαίνεται να δουλεύει σωστά. Ο Γιώργος τότε θέτει σε λειτουργία τον αφαλατωτή, τον απασχολεί καθημερινά οτι δεν έχει δουλεψει το μηχάνημα τόσες μέρες. Πριν περάσει ένα λεπτό, η γεννήτρια κάνει έναν ήχο σαν να χάνει στροφές και ο αφαλατωτής σβήνει μόνος του. Σβήνουμε την γεννήτρια,
-«Δοκίμασε πάλι» του λέω, «ένα κυματάκι ήταν. Στην Gustavia δούλευε κανονικά με απίστευτο κούνημα….». Την ξανανάβει και περιμένουμε. Κάνει μερικές διακοπές, περιμένουμε, στρώνει και μετά λειτουργεί κανονικά. Ο Γιώργος ανάβει τον αφαλατωτή. Ολα καλά, φτιάχνουμε νεράκι!!
08.30 Ο αφαλατωτής δούλεψε 45’ και έβαλε 40 λίτρα στο τεπόζιτο «central” και άλλα 30 στο «avant”.
-“Καλύτερα να συνεχίσουμε το …δελτίο νερού. Δεν ξέρουμε αν ο καιρός θα μας επιτρέψει να ξαναδουλέψουμε το water maker”, σχολιάζω
08.50 Δεκαπέντε λεπτά μετά το σβήσιμο, οι μπαταρίες πέσαν πάλι στο 12,82. Άσχημα τα πράγματα. Ξαπλώνω μα δεν αποκοιμιέμαι και μετά λίγη ώρα βγαίνω στο κόκπιτ. Ο καλός μου πηγαίνει να κοιμηθεί, αυτός μπορεί. Ετοιμάζω σάλτσα ντομάτα, το μεσημεριανό μενού έχει πίτσα!
14.00 Φάγαμε την καλύτερη πίτσα των τελευταίων μηνών, μόνο στο L’Isoletta ήταν καλύτερη, και αυτό λόγω της ανώτερης mozzarella. Ο καπετάνιος έλεγε πως θα φτιάξει δυο πίτσες, για να περισσέψει για το βράδυ. Αστεία πράγματα, δεν έμεινε ούτε ψίχουλο. Κοιλιά ακούς? Αύριο θα φας ξανά.
17.00 Καθόμαστε παρέα στο κόκπιτ και διαβάζουμε μαζί το βιβλίο του Moitessier. Το βιβλίο τελειώνει. Έχω άλλο ένα βιβλίο στο Kindle που πρέπει να διαβάσουμε τώρα, πριν φτάσουμε στις Μαρκίζες, το έχω αρχίσει πριν δυο μήνες και το άφησα. Τώρα είναι η στιγμή για το Typee, a peak in Polynesian life του Herman Melvil. Η πλοκή του βιβλίου έχει ως εξής: o ήρωας, αφού πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο ταξιδεύοντας με ένα φαλαινοθηρικό, δεν ανέχεται άλλο τις κακουχίες του ταξιδιού και όταν το πλοίο φτάνει στην Nuku Hiva (θα πάμε μετά από την Hiva Oa), αποφασίζει να δραπετεύσει μαζί με έναν ακόμη ναύτη. Οι δυο φυγάδες ανεβαίνουν τα κατάφυτα βουνά της Nuku Hiva, προσπαθώντας να κρυφτούν από τον καπετάνιο τους και τους άγριους κατοίκοιυς του νησιού…» . 17.30 Κάνω βάρδια και ο καλός μου ξεκουράζεται. Υπέροχη πλεύση, ο captain Stubby δουλεύει αγόγγυστα.
18.40 Speed SOG 6,7 Boat Speed 5,9 Ο καπετάνιος σηκώνεται και με βρίσκει να τραγουδάω «Βρήκαμε το ρεύμα, βρήκαμε το ρεύμα» σε ρυθμό mambo. Γελάμε πολύ
19.15 Απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα πίνοντας τσάι μαλωτήρα. Σύντομα αποκοιμιέμαι και κοιμάμαι για τρεις ολόκληρες ώρες.
22.30 Ανοίγω τα μάτια, σηκώνομαι. Ο Γιώργος μου λέει γελώντας
-«Μόλις πριν δυο λεπτά, έπεσε ένα χελιδονόψαρο εδώ δίπλα μου στο κατάστρωμα. Και ήταν το πιο μεγάλο που έχω δει ποτέ. Κατάφερα να το πιάσω με την τρίτη προσπάθεια και το πέταξα στο νερό. Με κουρασμένες κινήσεις βγάζει το σωσίβιο του και μου παραδίδει τα ηνία για να κοιμηθεί. Έχουμε αναμένη την μηχανή για φόρτιση, χωρίς προπέλα. Ο άνεμος πνέει 14-17 kts, speed SOG 5,5 – 6,5 kts. Βάρδια με απίθανη φεγγαράδα, ½ σελήνη απόψε. Ένα λαμπρό ποτάμι φωτός διαγράφεται ακριβώς μπροστά μας. Ακολούθα το φως Φιλιζάκι, σε πάει στον προορισμό σου. Το νερό γουργουράει τραγουδιστά πίσω από την πρύμνη μας, ο καπετάν Στούμπης τρίζει και ξανατρίζει μα κρατά πηδάλιο και εγώ, κρουαζιέρα. Βουτάω στο βιβλίο μου αν και κάθε λίγο σηκώνω τα μάτια από το kindle. Πώς να διαβάσω όταν υπάρχει τέτοια ομορφιά γύρω?
23.00 Σβήνω την μηχανή και ποδίζω λίγο, επιτέλους ησυχία. Η νύχτα είναι φωτεινή και το νερό γουργουράει χαδιάρικα πίσω απ’ την πλώρη. Η σελήνη παιχνιδίζει με τα σύννεφα. Ανοίγω το kindle στο Typee. Στο σημείο που διαβάζω, ο Melvile γράφει με τις χαρακτηριστικές τεράστιες προτάσεις του: “Ο μοναχικός κόλπος της Nukuheva, διάστικτος εδώ και εκεί από τα μαύρα πλοία του Γαλλικού στόλου, αναπαυόταν στην βάση μιας κυκλικής σειράς υψωμάτων, των οποίων οι κατάφυτες πλαγιές, διάτριτες από βαθιά λαγκάδια εναλλάσονταν με χαρούμενες κοιλάδες, σχηματίζοντας συνολικά την πιο όμορφη εικόνα που είχα δει ως τότε, και, ακόμα και άν είναι να ζήσω εκατό χρόνια, ποτέ μου δεν θα ξεχάσω το αίσθημα θαυμασμού που ένιωσα εκείνη την στιγμή» (μεταφράζω από τ’αγγλικά). Χμ… Έτσι λοιπόν…
23.30 Μπαταρίες 12,51, όλο και πιο χαμηλά. Πλέουμε πάνω στο λαμπρό ποτάμι του σεληνόφωτος. Ένα βαρύ σύννεφο περνά από δεξιά, αλλά δεν μας αγγίζει. Η πλεύση είναι ονειρική. Βρισκόμαστε πάνω στην πορεία που οι ιστιοπλόοι ονομάζουν Coconut Milk Run. Και δεν ακούγεται περίεργο με τόση γλύκα που ζούμε.

Κυριακή 2 Ιουλίου, 2017.
00.00 Σκάτζα βάρδια. Εγώ πέφτω για ύπνο και στο μεταξύ συμβαίνουν διάφορα. Ο καπετάνιος σώζει κι άλλο χελιδονόψαρο, μπήκε μέσα στο κόκπιτ αυτή την φορά. Η μηχανή ξανανάβει 30’ για φόρτιση. Ο καπετάνιος αλλάζει τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω. Την αλλαγή της ώρας μου την χαρίζει σε ύπνο και ο ύπνος μου γίνεται από δίωρο, τρίωρο. Τυχερούλα!
03.00 Νέα ώρα Πασιφικού Ωκεανού. Βάζω τον καπετάνιο μέσα στον υπνόσακο και αναλαμβάνω. Πλέουμε ωραία με 6,5-7,0 kts, με τον φαινόμενο άνεμο 15-18 kts. Το φεγγάρι έχει δύσει προ πολλού, μα ο ουρανός είναι φωτεινός και τα άστρα λάμπουν. Απ’ τα ηχεία ακούγεται μουσική, Rolling Stones, μετά Alan Parsons, Diana Ros, musica Colombiana, ο καλός μου έβαλε ένα USB stick να παίζει shafle (ανακατεμένα τραγούδια). Μας αρέσει το shafle, έχει μια γεύση αναπάντεχου. Κουνιέμαι με τον ρυθμό και νιώθω να ξυπνάω. Ξαφνικά αρχίζει να παίζει Καζατζίδης «Το τελευταίο βράδυ μου, απόψε το περνάω». Αμαν
04.15 Κάνω ασκήσεις, κοιλιακούς με τα πόδια στο ρέλι για αντίσταση. Ο άνεμος έχει δυναμώσει 22 kts και το Φιλίζι επιταχύνει 7, 0 – 7,5 – 8,0 kts. Βάζω την μανέλα στο βιτζιρέλλο και παίρνω δυο βόλτες μούδα, τόσο νομίζω πως μπορώ να πάρω χωρίς χρειαστεί να λασκάρω το aft guy, το πίσω σχοινί που κρατάει το whisker pole. Η ταχύτητα δεν μειώνεται όμως, πρέπει να το λασκάρω περισσότερο και για να γίνει αυτό, πρέπει να βγώ έξω από το κόκπιτ, να φτάσω στο πλαινό κοτσανέλο, περνώντας πάνω από τον καπετάνιο που κοιμάται. Σκέφτομαι οτι δεν πρέπει να ρισκάρω, αν πέσω στο νερό εκείνος να κοιμάται? Τον σκουντάω απαλά. Σηκώνεται και μου λασκάρει την σκότα. Βγαίνω στο πλάι, ετοιμάζω το σχοινί και μετά τραβώ την σκότα της τζένοας ως την πρώτη μούδα. Ο καλός μου ξαπλώνει ξανά και αποκοιμιέται αμέσως, η κούραση είναι τέτοια που δεν του είναι καθόλου δύσκολο αυτό. Συνεχίζω τις ασκήσεις μου. Ανοίγει τα μάτια.
-«Πάλι φαντάρος, μωρό μου…» λέει και ξαναπέφτει.
06.00    Διανύσαμε 140 ΝΜ το 14^ο εικοσιτετράωρο. Κατανάλωση νερού 10 lt
Ώρες ύπνου Kαρίνα3,00’+3,00’+1,30’=7,30
Γιώργος 1,00’+1,00’+2,00’+2.00’+1,20’=7,20’

DAY 15 (2/7/17)
08.00 6° 45’ S 122°97W Άνεμος ανατολικός – νοτιοανατολικός 16 kts (apparent) και πλέουμε γρήγορα με 6,5 – 7,5 kts Ο καλός μου κοιμάται στην πλωριά καμπίνα και εγώ βρίσκομαι στο κόκπιτ. Διαβάζω το email που έστειλαν τα παιδιά από το Freja, ο Victor, το μεγαλύτερο παιδί, έκλεισε τα 14. Τους σκεφτόμουν χθες βράδυ, μάλιστα σκάρωσα ένα στιχάκι και μια μελωδία:
There’s a lovely blue sail boat
Making a journey round the world
Μέχρι εκεί έφτασα. Αρχίζω να γράφω την συνέχεια

THE FREJA   SONG
There’s a lovely blue sail boat
Making a journey round the world
She’s Danish and she’s pretty fast
She has one keel and one tall mast
…
Her name is Freja and she set sails
And where she goes she makes good friends
Captain and chief mate left back everything
They quit their jobs and they’re gone sailing (blog   gonesailing.dk)
…
Her captain is Anders the father
First mate is Merete the mother
As for the rest of the brave crew
The story is this and all is true
…
Anna is a young blond sea mermaid
All the sea lions are her friends
She’s not afraid of wind or storm
She loves pastitsio and pop corn
…
Victor the mighty in his teens
Yesterday he became fourteen
He’s master of the paddle board
And a great fisherman onboard
…
Last but not least Ludvig the brave
He’s only eight but he can sail
He’s funny and he likes exploring
Sometimes he thinks grown-ups are boring
…
And so we send you this new song
As present for the elder son
Sail safely, beautifuly and easy
Yorgos, Karina and Filizi

Είμαι καθισμένη πάνω στο τραπέζι του κόκπιτ και διασκεδάζω πολύ γράφοντας το τραγουδάκι. Και την στιγμή που γράφω την τελευταία λέξη, ΣΠΛΑΣ! Ακούγεται ήχος δυνατός και ένα κύμα μας χτυπά αλύπητα στο αριστερό πλάι. Το Φιλίζι γέρνει, το κύμα καβαλά το σκάφος. Ένα μέρος μπαίνει ζωντανό μέσα στο cockpit και μέσα στις πρυμνιές καμπίνες από τα μικρά φινιστρίνια. Ένα άλλο ανεβαίναι από την υπερκατασκευή, τρυπώνει κάτω από το spray hood από την σχισμή που βγαίνουν τα μαντάρια, και μπαίνει μέσα στο σκάφος από το ανοιχτό hatch!! Σοκαρισμένη, αρπάζω το τιμόνι και το στρίβω λίγο δεξιά, μα η Hydrovane έχει ήδη επαναφέρει την πορεία. Ο Γιώργος πετάγεται από το κρεββάτι
-«Τί συνέβει? », ρωτά
-«Ένα freak wave, ένα παράξενο κύμα μας χτύπησε από το πλάι. Δεν φυσάει και πάρα πολύ» απαντώ. Συμβαίνει κάπου-κάπου να μας μπουγελώνει ένα κύμα. Κατεβαίνω κάτω να δω τα νερά, ευτυχώς δεν είναι τίποτα φοβερό, και τα σκουπίζω όπως μπορώ. Το χειρότερο είναι που βράχηκε από θαλασσόνερο ο βασιλικός μας. Κλείνουμε τα παραθυράκια για καλό και για κακό και ποδίζουμε. 12.00 Ο Γιώργος έρχεται έξω, του τραγουδάω το Feja Song και το ηχογραφούμε παρέα. Το στέλνουμε στους φίλους μας με email, δυστυχώς δεν μπορώ να στείλω την μελωδία. Μεγάλη πλάκα.
13.00 Μαγειρεύω σπαγκέτι bolognese με κιμά σόγιας, δεν έχω κουράγιο για τίποτα πιο πολύπλοκο. Τα κύματα έχουν μεγαλώσει πάρα πολύ και το κούνημα είναι εξαιρετικά βίαιο. Πλυντήριο ξανά. Τρώμε, μάλλον πολύ. Εγώ μέχρι αύριο πρωί δεν ξανατρώω πάντως. Μαζεύω την κουζίνα, ξαπλώνω και κοιμάμαι ως τις 15.30
16.00 Ο άνεμος συνεχίζει από την ίδια πιο νότια κατεύθυνση. Πλέουμε στις 120°, έχοντας ένα δύο κύματα, το νότιο στο πλάι και το ανατολικό στην πρύμνη. Κάθε λίγο κάποιο κύμα μας χτυπά και μας βρέχει και έχω κάπως αγχωθεί. Ο καπετάνιος κάνει transfer καυσίμου από το πλαινό (δεξί) ντεπόσιτο στο κεντρικό, για να βελτιώσει το κέντρο βάρους και να το φέρει πιο χαμηλά. Θέλει να ξεκουραστεί όμως, αυτή την φορά δεν πάει στην καμπίνα αλλά έρχεται έξω στο κόκπιτ, για να είναι κοντά μου, παρ όλο που έχει λίγο ήλιο. Ποδίζω
18.00 Άλλη μια μέρα τελειώνει στον ωκεανό, άλλο ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα χαιδεύει τα μάτια μας. Ο άνεμος πέφτει. Ξεμουδάρω. Ο Γιώργος ανοίγει τα μάτια
-«Την ασφάλεια να σκέφτεσαι, Καρίνα, μαραθώνιο κάνουμε όχι αγώνα ταχύτητας». λέει. Μετά από λίγο έρχεται μια ριπή ανέμου και μας πατά. Μουδάρω ξανά. Ο καπετάνιος έχει πάντα δίκιο! Κοιμάται ως τις 18.30.
19.00 Τσάι παρέα στο μπαλκόνι με θέα τον ωκεανό. Όμως, το κούνημα είναι φοβερό, οι κυματάρες μας ακολουθούν και στον ορίζοντα πίσω στα ανατολικά έχουν μαζευτεί πολύ βαριά σύννεφα. Άραγε θα έχουμε βροχερή νύχτα? Πέφτω για ύπνο στις 8μμ και κοιμάμαι ως τις 11μμ
23.00 Αναρρωτέμαι πως κοιμήθηκα, χτυπιόμαστε τόσο δυνατά.
-«Ευτυχώς ο άνεμος άλλαξε διεύθυνση, και γύρισε πιο ανατολικός 18-21 (φαινόμενος) από τις 130°» μου λέει ο καπετάνιος μου και με καθησυχάζει . Φέρνουμε το στρώμα και το sleeping bag έξω. Δένω το σχοινί για ασφαλεία από πάνω του.
Τί θαύμα βλέπουμε πάλι απόψε, ολόκληρος ο θόλος του ουρανού είναι λουσμένος στο φεγγαρόφωτο. Και αυτό το φεγγάρι έχει ξεκινήσει την καθοδική πορεία του προς την δύση, αφού όλη την ημέρα ταξίδευε δίπλα στα σύννεφα. Από κάτω του ακριβώς βρίσκεται ο υπέρλαμπρος Δίας, που πάντα βιάζεται να δύσει πρώτος. Το Άστρο του Νοτιά, ο Σταυρός του Νότου βρίσκεται κάτω από την γραμμή του ορίζοντα, αυτή την ώρα, και έχω για οδηγό μου το Triangulum Australis και τον φωτεινότατο Rigilkent του Κενταύρου.
Ο άνεμος έπεσε στα 15-20 kts Κοιτάζω πίσω από την πρύμνη, τα ωκεάνεια κύματα που μας ακολουθούν. Ευτυχώς που δεν τα έχουμε πια στο πλάι. Το Φιλίζι τραμπαλίζεται, τα κύματα περνούν κάτω από την καρένα, και μερικές φορές, σπάνε δεξιά και αριστερά με δυνατό βρυχηθμό και τότε μας τυλίγουν λευκοί αφροί γεμάτοι φωσφορισμούς. Ο Moitessier γράφει πως το πιο επικίνδυνο είναι την ώρα που ένα σκάφος πλανάρει πάνω στο κύμα. Ασχετα άν μιλάει για πιό υψηλές ταχύτητες, καταλαβαίνω πόσο ανεξέλεγκτο είναι το πλανάρισμά μας.
-«Δυνάμωσε ο άνεμος? Να σε βοηθήσω να μουδάρουμε?» ρωτάει ο αγαπημένος μου
-«Μην ανησυχείς, είναι όλα ΟΚ τώρα» τον καθησυχάζω και τον σκεπάζω. Σε λίγες ημέρες θα κοιμόμαστε ξανά μαζί στο κρεββάτι μας και ο βραδυνός ύπνος μας θα επιστρέψει στην κανονικότητά του. Είμαι όμως σίγουρη πως η γλύκα αυτών των ήμερών, παρ’ όλες τις ξαγρύπνιες, θα μας λείψει. Έως το επόμενο πέρασμα βέβαια που δεν θα είναι και πολύ αργότερα, τώρα μπήκαμε στο παιχνίδι με τα μακρινά ταξίδια. Από το Saint Barth που ξεκινήσαμε τον Φεβρουάριο του ’17 έχουμε διανύσει 5.500 ναυτικά μίλια. Όσα δηλαδή από Αθήνα έως την Saint Lucia της Καραιβικής. Και το μήκος της Γης στον Ισημερινό είναι 21.600 ΝΜ…

Δευτέρα 3/7/17
00.15 Κουνάει τόσο πολύ που ούτε στο κάθισμα δεν μπορώ να σταθώ. Ο καλός μου κοιμάται, ευτυχώς – όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Μπαίνω μέσα και κλείνω την μουσική, άρχισε να παίζει κολομβιάνικα, Diomedes Dias και φοβάμαι μην σηκωθεί ο captain να αρχίσει τον χορό. Βγάζω το USB stick από το stereo. Πόσο λυπάμαι που καταστράφηκε το iPod μας εκείνη την ημέρα με την μεγάλη βροχή, στο πέρασμα από Παναμά για Galápagos. Συνδέω στο stereo το κινητό μου και βάζω να ακούσω Aquarelles από τον Δημήτρη Αρώνη (Moa Bones), μουσική σαν δροσερό ντουσάκι για τα αυτιά μουΚοντοστέκομαι μια στιγμή να πάρω δύναμη και ξανά έξω στο κόκπιτ. Είμαι πολύ κουρασμένη.
01.00 Σύννεφα γέμισαν τον ουρανό, το φεγγαράκι χάθηκε και η νύχτα σκοτείνιασε. Φυσάει.
-«Ξύπνα μωρό μου» λέω στον καπετάνιο.
03.15 Αρχίζω ξανά βάρδια. Βλέπω πως είναι πραγματικά κουρασμένος απόψε. Επιμένω να κοιμηθεί μέσα στον καναπέ, δεν θέλει αρχικά όμως επιμένω πολύ. Όμως είναι κατηγορηματικός:
-“Ξύπνα με σε δυο ώρες ακριβώς, Θέλω να πας να κοιμηθείς” λέει. Ο άνεμος είναι άστατος σε ένταση. Πίσω μας έχουμ μαζευτεί βαριά σύννεφα
03.45 Το σύννεφο έχει πλησιάσει πολύ. Προλαβαίνω και φοράω το αδιάβροχα ρούχα ακριβώς πριν η ψιχάλα γίνει μπόρα.. Ευτυχώς που είχα βάλει τα πάντα, στρώμα, μαξιλάρια sleeping bag, μέσα. Ο Γιώργος δεν ξυπνά, ή έτσι νομίζω, ευτυχώς που ξάπλωσε στον καναπέ. Μα πού είναι οι καραμέλες μου?
05.00 Σύννεφα, σύννεφα και άλλα σύννεφα και μόνο μια σταλίτσα ουρανός και δυο αστεράκια. Πίσω στα ανατολικά, μαύρο σκοτάδι, ή μάλλον μαύρα σκοτεινά νέφη. Ο άνεμος γυρνά και ξαφνικά αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε στις 210°, Ανταρκτική ερχόμαστε. Η genoa χτυπάει. Βγαίνω προσεκτικά έξω από το κόκπιτ και πηγαίνω στο πλαινό κοτσανέλο να σφίξω το aft guy. Μετά τραβάω την σκότα. Καλύτερα αλλά το πανί συνεχίζει να χτυπά.
05.30 Ο Γιώργος βγάζει κεφαλάκι από το χάτς
-¨Πώς τα πάς?»
-«Έρχεται ένα πολύ βαρύ μέτωπο, νομίζω.
-«Έρχομαι» μου λέει. Και πόσο ωραία είναι να είμαστε παρέα τέτοια ώρα. Μετά από λίγα λεπτά, έρχεται ετοιμος έξω. Βάζει μπρος την μηχανή,
-«Να φορτίσουμε και να αποφύγουμε το σύννεφο» λέει. Τί να αποφύγουμε όμως? Η βροχή που ξεκίνησε στις 5.30 θα κρατήσει πολλές ώρες.
06.00 7°14’ S  124°24 W Διανύσαμε 124 ΝΜ το 15^ο εικοσιτετράωρο. Και ξοδέψαμε 25 λίτρα νερό, μια μικρή μπουγάδα και ένα ντουσάκι.
Ώρες ύπνου Καρίνα 1,30’+3,00’+2.00=6,30’
Γιώργος 0,30’+2,00’+2,20’1,00’=5,50’