Μάιος 1η, 2018.
16° 42’. 72 S 151°02.34 W Fare- Huahine

09.30  Λύνουμε τα σχοινιά από το ρεμέτζο και αποπλέουμε με προορισμό μας την Raiatea.

Πλέουμε με τζένοα και μηχανή τα 22 μίλια, με άνεμο ανατολικό 10 kts ενώ το αγαπημένο Huahine απομακρύνεται αργά πίσω από την πρύμνη του Φιλίζι. Ο καπετάνιος έχει βάλει waypoint στο Teavapiti, ένα από τα ανατολικά ανοίγματα του υφάλου . Η Raiatea και η Taha’a περικλείονται από έναν κοινό barrier reef που έχει 9 ανοίγματα, κατάλληλα για σκάφη.

Το ταξίδι είναι χαλαρό, άν και αρκετά …κουνιστό, μα δεν πτοούμαι. Καθαρίζω ένα μάτσο τοπικά φρέσκα φασολάκια, πολύ λεπτά και μακριά μισό μέτρο μακρύ το καθένα και τα μαγειρεύω με λίγο λάδι και κρεμμύδι. Αφήνω το φαγητό να σιγοβράζει και βγαίνω έξω, η ζέστη μέσα στο Φιλίζι είναι τρομερή, όταν ανάβουν τα μάτια της κουζίνας. Η Ραϊατέα έρχεται όλο και πιο κοντά. Φέρνουμε τα βιβλία μας και διαβάζουμε για το νησί.
Οι Πολυνήσιοι θεωρούσαν την Ραϊατέα ιερή , λίκνο του πολιτισμού τους, ως το πρώτο νησί όπου εγκαταστάθηκαν οι θαλασσοπόροι πρόγονοί τους, πάνω από 1.000 χρόνια πριν. Το όνομα που της έδωσαν τότε ήταν Havai’i Nui, που σημαίνει «μεγάλο νερό που αναβλύζει». Στην Raiatea βρίσκεται το marae TAPUTAPUATEA (marae: αρχαίος ανοιχτός λατρευτικός χώρος) το οποίο από τον Ιούλιο 2017, βρίσκεται στην λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

H Taputapuatea θεωρείται ως η καρδιά του πολιτισμού Ma’ohi και κέντρο του «Πολυνησιακού Τριγώνου» που εκτείνεται από την Νέα Ζηλανδία στα δυτικά, την Χαβάη (Hawaii) βόρεια και το Νησί του Πάσχα (Rapa Nui) στα ανατολικά.
Σύμφωνα με τους θρύλους των Maōri, ο Kupe , ο άνθρωπος που ανακάλυψε την Νέα Ζηλανδία ερχόταν από το Hawaiki – Havai’i -δηλαδή από την Raiatea. Ο Κούπε, ένας σπουδαίος αρχηγός του Hawaiki, έκλεψε την Kuramarotini, γυναίκα του ξαδέρφου του και μαζί σάλπαραν με το Matawhourua (Ματαβοουρούα), το μεγάλο της κανό (great canoe) και έπλευσαν δυτικά. Στο μεγάλο τους ταξίδι πάλεψαν και νίκησαν τέρατα και θαλάσσιους δαίμονες, όπως το γιγάντιο χταπόδι που ονομαζόταν Te-Wheke –a- Muturangi. Το έτος 925 μΧ έφτασαν σε ένα ακατοίκητο νησί την  Aotearoa, δηλαδή στην Νέα Ζηλανδία.
Η Ραϊατέα ήταν και η γεννέτειρα του Tupia, του νεαρού Πολυνήσιου ιερέα που ταξίδεψε με το Endeavour του captain James Cook, στο πρώτο του ταξίδι το 1769. Ο Cook ονομάσε τα νησιά Society Islands και το σύνολό τους ως Society Archipelago, προς τιμήν της Royal Society που ήταν ο σπόνσορας της αποστολής με ονομασία Transit of Venus Expedition. Η βρετανική αποστολή είχε σαν πρωταρχικό στόχο την μελέτη της διάβασης της Αφροδίτης μπροστά από τον Ήλιο, ένα σπάνιο ουράνιο φαινόμενο (σημ πρώτη παρατήρηση έγινε το έτος 1639, κατόπιν το 1761, 1769… Για τον 21 αιώνα η διάβαση έγινε το 2004 και ξανά το 2012. Επόμενη το 2117!!!) η μελέτη του οποίου θα επέτρεπε στους επιστήμονες να υπολογίσουν την απόσταση Γης – Ήλιου, όνειρο όλων των αστρονόμων από την εποχή του Αρίσταρχου.

Το νησιά του αρχιπελάγους χωρίζονται σε δυο ομάδες, τα
ILES DU VENT (προσήνεμα ) : Tahiti, Moorea, Teiaroa, Maiao & Mahetia και
ILES SOUS LE VENT (υπήνεμα): Raiatea, Huahine, Taha’a, Bora Bora, Maupiti & Tupai

14.30 Περνάμε το passe που ορίζεται από δυο νησάκια (motu) γεμάτα φοινικόδεντρα. Τα κύματα σπάζουν με βοή κεραυνού πάνω στον ύφαλο και το νησί είναι σκεπασμένο με βαριά συννεφα. Στα ρηχά, με τα πόδια τους μέσα στους αφρούς δυο άνδρες ψαρεύουν.

Η συννεφιά περιορίζει την δυνατότητά μας για πλεύση με τα μάτια (eyeball navigation), η θάλασσα τώρα έχει πάρει χρώμα σαν του μολυβιού. Ο Γιώργος ευτυχώς ξέρει αγκυροβόλιο εδώ ακριβώς, στα δυτικά του motuTaoru, από φίλο ιστιοπλόο. Δυστυχώς μόλις πλησιάζουμε το νησάκι ένας άνδρας έρχεται τρέχοντας στην αμμουδιά και φωνάζει οτι απαγορεύεται εδώ και πρέπει να φύγουμε. Αρχίζει ψιλή βροχή. Ο καπετάνιος μου στρίβει το τιμόνι και ψάχνει τον χάρτη. Μετα από λιγο εντοπίζει  εναλλακτικό μέρος για απόψε, στο 1,5 μίλι νότια. Το ψιλόβροχο συνεχίζεται. Φάροι κόκκινοι και πράσινοι αλλά και  απλά πλαστικά μπουκάλια  σηματοδοτούν τα ρηχά, επικίνδυνα νερά….

15.30 Μπαίνουμε στον κόλπο VAIRAHI. Τα βάθη εδώ είναι μεγαλούτσικα για άγκυρα και στον χάρτη γράφει m για τον βυθό, δηλαδή mud = λάσπη.

Τρία ιστιοπλοικά σκάφη είναι δεμένα σε moorings και πλησιάζουμε να τα ελέγξουμε. Τα moorings, τα ρεμέτζα φαίνονται γερά, με χοντρά σχοινιά καλοσυντηρημένα – χάρη σε αυτή την υπέροχη και πολυαγαπημένη γαλλική ναυτική κουλτούρα – οπότε πιάνουμε ένα και επιτέλους χαλαρώνουμε.
Ο καιρός ανοίγει και βγαίνει ήλιος καυτός. Ο άνεμος πέφτει εντελώς και ο μικρός κόλπος γίνεται λίμνη. Πηγαίνουμε μπροστά στην πλώρη όπου έχουμε ανεβασμένη την βάρκα και βάζουμε κόλα στα velcro που συγκρατούν το dinghy chap, το προστατευτικό κάλυμα για τον ήλιο. Ζεσταίνομαι πολύ αλλά θάλασσα σκούρα και βαθιά όπως εδώ με αγριεύει , οπότε δροσίζομαι με το ντουσάκι.
17.00 Μένω να μαγειρεύω και ο Γιώργος φεύγει με το κανό για εξερεύνηση. Όταν επιστρέφει έχει σχεδόν σκοτεινιάσει. Μου διηγείται τις εντυπώσεις του
-«Ξεκίνησα από εκεί στα ανατολικά, όπου εκβάλει ένα μικρό ποτάμι που θα μπορούσαμε να το ανέβουμε με το βαρκάκι. Είναι πολύ όμορφο μέρος, έχει μερικές καλύβες κατοικημένες και είδα παιδιά να παίζουν στην αμμουδιά.

Μετά πήγα μακριά, ως το βάθος του κόλπου και στην επιστροφή έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να έρθω με οδηγό μου  τον ήχο του ωκεανού. Τα κατάφερα,  περίπου δηλαδή…», λέει και γελά.
Σκεπάζει το βαρκάκι με το αδιάφροχο κάλυμα για να μην βραχεί η κόλα αν βρέξει την νύχτα.

Η νύχτα πέφτει, γύρω μας απόλυτη ησυχία εκτός από κανένα ξεχασμένο κοκόρι και κάπου κάπου ένα παφλασμό ψαριού. Μόλις τελειώνουμε το φαγητό ένα ολόλαμπρο φεγγάρι ανατέλλει πάνω από τις κορυφές των φοινικόδεντρων.

Κοιμόμαστε ήσυχοι, τόσο ακίνητοι σαν να βρισκόμαστε πάνω στην στεριά.

Μάιος 2, 2018
07.00 VAIRAHI Απόλυτη μπουνάτσα και τεράστια ομορφιά

09.30 Αποπλέουμε για την βορειοδυτική πλευρά της Ραϊατέα.

Σε 3 ΝΜ φτάνουμε στην UTUROA το χωριό πρωτεύουσα του νησιού.

Τα βάθη εδώ αλλά και παντού στο lagoοn της Raiatea (lagοon, γαλλικά lagon: η λιμνοθάλασσα γύρω από το νησί που δημιουργείται από τον ύφαλο – φράγμα barrier reef) είναι πολύ μεγάλα για να ρίξουμε άγκυρα 30 με 40 μέτρα.

Δυστυχώς ούτε στο λιμάνι βρίσκουμε μέρος να δέσουμε στο λιμάνι, η σχετικά μικρή διαθέσιμη προβλήτα είναι κατειλλημένη από τρία σκάφη. Στα ξάρτια των δυο από αυτά, ανεμίζουν οι μεγάλες σημαίες του ARC WORLD RALLY 2018-2019, , ο στόλος του ραλλυ έχει καταφτάσει πριν λίγες μέρες στα Societys
Συνεχίζουμε δυτικά και μετά, περνάμε την μαρίνα Apooiti με τα charter boats και φτάνουμε στον κόλπο που βρίσκονται τα δυο ναυπηγεία του νησιού, Chantier Naval des Iles Sous le Vent και Raiatea Carenage Services, για τα οποία τόσα  έχουμε διαβάσει και ακούσει. Πέρισυ είχαμε σκοπό να αφήσουμε εδώ το Φιλίζι, ώσπου βρήκαμε θέση στην μαρίνα της Μoorea.
14.30 16° 44.04’ S 151° 29.02’ W Φτάνουμε έξω από τα ship yards , που βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο και πιάνουμε ένα από τα moorings που πάνω γράφει CN, Chantier Naval. Τώρα που είμαστε κοντά στους ειδικούς μπορούμε  να ξεκινήσουμε την επισκευή της γεννήτριας, που έχει κάποια διαρροή τις τελευταίες εβδομάδες.
Ο καπετάνιος ανοίγει την θυρίδα πίσω στην μικρή πλατφόρμα της πρύμνης, βγάζει τα καπάκια της γεννήτριας, στριμώχνεται στο άνοιγμα και αρχίζει να ξεβιδώνει τα διάφορα κομμάτια, για να φτάσει στην αντλία που πρέπει να βγει για να αλλαχτεί η τσιμούχα της.
Σε ένα πάγκο εργασίας αυτή ή έστω σε μια μαρίνα, η διαδικασία θα ήταν πιο απλή, μα εδώ, πάνω σε ένα σκάφος που κουνιέται από τα απόνερα κάθε περαστικής βάρκας και με έναν ανελέητο τροπικό ήλιο από πάνω τα πράγματα δυσκολεύουν. Αν συνυπολογίσουμε οτι αν πέσει κάποιο κομμάτι ή εργαλείο στο νερό θα πρέπει να το ψαρέψουμε από βάθος 27 μέτρα (αδύνατο δηλαδή) τότε η πίεση που νιώθει ο καπετάνιος μου είναι σαφής. Ο βοηθός, εγώ δηλαδή, με βοήθεια ένα μακρύ κουπί και το ‘πολυμορφικό’, ένα μπλέ ύφασμα που χρησιμοποιούμε για αντιηλιακή τέντα, φτιάχνω σκιά για τον μάστορα και μένω απίκο για ότι χρειάζεται .

17.30 Ο Γιώργος χρειάζεται να μιλήσει με τον μηχανικό μας τον Στέφανο στην Αθήνα οπότε δουλειά τέλος για σήμερα. Συμμαζεύουμε τα εργαλεία, αράζουμε στο cockpit να διαβάζουμε για την Raiatea και την Bora Bora στο Society’s Compendium ( σσ ψηφιακό αρχείο που έφτιαξε το σκάφος s/v Soggy Paws με συλλογή πληροφοριών από τους ίδιους αλλά και άλλους ιστιοπλόους
17.45 Έρχεται η δύση η όμορφη, η μαγική η ώρα και ο ήλιος πάει και κρύβεται πλάι στην Bora Bora.

Μάιος 3, 2018
05.30 Ετοιμάζω καφεδάκι ελληνικό και βγαίνω στο κόκπιτ. Πόση ομορφιά σήμερα πάλι? Το φεγγάρι όλόλαμπρο φωτίζει την πλάση. Ο ουρανός μπλε, μωβ ροζ σκεπάζει απαλά την ακίνητη θάλασσα και την ραίνει με χρώμα.
07.00 Επισκευής συνέχεια με ανοιχτή γραμμή με τον Στέφανο τον μηχανικό για τεχνικές λεπτομέρειες. Στις 10 πμ , μετά από 3 ώρες η δουλειά έχει τελειώσει και θα πρέπει να περιμένουμε μια μέρα ώσπου να στεγνώσει η υγρή φλάτζα για να ελέγξουμε με βεβαιότητα την επιτυχία.
Αυτή η δουλειά ΔΕΝ θα γινόταν ποτέ χωρίς:
– Τις ανταλλακτικές τσιμούχες  (seals)
– Το κομμένο 6άρι allen που κόντυνε ο μάστορας στo καρνάγιο Grenada Marine στην Καραϊβική
– Το εργαλείο «ασφαλειοτσιμπίδα» που αγόρασε ο Γιώργος πέρισι
– Το σωληνάριο υγρής φλάτζας (gasket maker) υψηλής θερμοκρασίας
– Το ειδικό γράσσο αντοχής σε αλμυρό νερό
– Γυαλόχαρτο 1000 άρι
– Φαντασία, αυτοσχεδιασμό και επιμονή
– Την βοήθεια του Στέφανου
Ελπίζουμε πως όλα θα έχουν πάει καλά. Μετά μια σύντομη βουτιά να δροσιστούμε (είναι πολύ βαθιά εδώ για ωραίο κολύμπι) και πρωινό γιαουρτι ελληνικό με μούσλι και μέλι και κομμάτια ζουμερής παπάγια που μας έδωσε ο Olivier από το χωριό Parea του Χουαχίνε. Θεϊκό

Κατεβάζουμε το βαρκάκι και την μηχανή και βγαίνουμε για στεριά.
11.30 Δένουμε σε μια ετοιμόρροπη προβλήτα, περνάμε κάτω από δυο τεράστια και καταμαράν ανεβασμένα σε ξύλινους τάκους και βγαίνουμε σε ανοιχτό χώρο. Σκάφη διαφόρων μεγεθών και τύπων, είναι στριμωγμένα δίπλα δίπλα, άλλα πάνω σε σχάρες και άλλα σε τάκους.
Στο γραφείο του Chantier Naval βρίσκουμε την υπεύθυνη που ονομάζεται Καρίν. Αφού πληρώνουμε 1500 cfp για την διανυκτέρευση στο mooring,  ρωτάμε για τον ηλεκτρολόγο τους, πρέπει να επισκευάσουμε την κεραία του δεύτερου VHF, πάνω στο κατάρτι. Η Καρίν λέει οτι αυτή την εποχή έχουν πάρα πολλή δουλειά, καθώς είναι αρχή της σεζόν  να όλοι βιάζονται να ετοιμάσουν τα σκάφη τους και να τα ρίξουν στο νερό. Και εκτός από αυτό  σε δυο μέρες ξεκινά η Reggatta Raiatea- Taha’a & Bora Bora.
-“Καλύτερα να έρθετε ξανά σε 15 ημέρες» ,  μας λέει
Τριγυρνάμε στο καρνάγιο και μπαίνουμε σε ένα μαγαζάκι με τα ναυτιλιακά και έχει τόσο έλάχιστα πράγματα, που με έπιασε  άγχος. Ευτυχώς, δίπλα στο Carenage Services βρήκαμε  δεύτερο μαγαζί, μικρό μα αρκετά καλά εξοπλισμένο.

Βγαίνουμε από την πύλη στον δρόμο και αρχίζουμε να προχωράμε με κατεύθυνση την Uturoa. Όταν ακούμε αμάξι σηκώνουμε το χέρι για ωτοστοπ και μετά από λίγη ώρα σταματά ένα παλιό σαραβαλάκι Renault με οδηγό μια γαλλίδα που ονομάζεται Κορίνν. Τρίτωσε το όνομα. Η γυναίκα λέει οτι έφτασε στην Raiatea πριν από 10 χρόνια, με ένα ιστιοπλοικό από τον Παναμά και από τότε δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η φύση και εδώ είναι υπέροχη, το νησί ένας τεράστιος κήπος της Εδέμ και στο κέντρο του ένα τα κατάφυτο βουνό που η κορυφή του κρύβεται μέσα στα σύννεφα.
UTUROA

12.00 Η Κορίνν μας αφήνει στο λιμάνι και τριγυρνάμε. Με θαυμασμό βλέπουμε δίπλα στην προβλήτα ένα μαγαζί που γράφει έξω Boulangerie γιατί έχουμε πολύ καιρό να δούμε φούρνο, στην Πολυνησία ψωμί πουλιέται στα σουπερμάρκετ.
H Uturoa έχει περίπου 10.000 κατοίκους, πολύ μεγάλος πληθυσμός για νησί της Πολυνησίας. Αφού μοιραζόμαστε ένα πιάτο poisson cru σε ένα εστιατόριο δίπλα στο λιμάνι εξερευνούμε τα περισσότερα μαγαζιά της πόλης, ναυτιλιακά, σουπερμάρκετ σε ένα γρήγορο πέρασμα και βλέπουμε πως και εδώ όπως και στο Huahine και την Tahiti οι περισσότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις ανήκουν σε κινέζους.
Αγοράζουμε μερικά δώρα για παιδιά και ένα μπλουζάκι με logo Raiatea για μένα. Μπαίνουμε  στο σουπερμάρκετ για λιγες προμήθειες και πέφτουμε πάνω στην Κορίνν που ψωνίζει. Κάνουμε τα ψώνια μας και γυρνάμε μαζί της πίσω στο καρνάγιο. Ούτε ραντεβού να είχαμε δώσει. Μέσα στο αμάξι συζητάμε, η Κορίνν  λέει οτι το σπίτι της είναι ψηλά σε ένα λόφο και από όπου ύφαλο και το motu (νησάκι) Tahunaoe, όπου αράζουν πάντα ιστιοπλοικά και έχει ωραία νερα . Ωραία ιδέα,  θα πάμε  εκεί για να κολυμπήσουμε.
16.00 Πίσω  στο Φιλίζι, λύνουμε από το ρεμέτζο και κατευθυνόμαστε στο motu, 1 μίλι πιο πέρα. Κάνουμε κύκλους ελεγχοντας το βάθος . Βρίσκουμε ένα σημείο και φουντάρουμε την άγκυρα στα 3,5 μέτρα, σε άμμο καθαρή ενώ πιο πέρα το βάθος γίνεται 1 μέτρο (σ. το Φιλίζι έχει βύθισμα 2 μέτρα) και μετά πέφτει στα  35 μέτρα!! Δύσκολο το lagoon της Raiatea, ή του ύψους ή του βάθους.
Βουτάμε για κολύμπι μα το κολύμπι είναι  δύσκολο από το δυνατό ρεύμα. Εδώ που είναι αμμούδα, τα κοράλια  και τα ψάρια είναι ελάχιστα, όμως υπάρχουν πολλά μεγάλα όστρακα που σέρνοντας το καβούκι τους ζωγραφίζοντας γραμμές στον βυθό.  Και τα σπάνια βραχάκια που συναντάμε μοιάζουν σαν κοσμήματα στολισμένα με διάφορα πολύτιμα  κοράλια όπου γύρω τους σαν σύννεφο πεταλούδες κολυμπούν ψαράκια με χρώμα μπλε ρουα!
Ο Γιώργος σφίγγει το χέρι μου για σινιάλο:
-«Κοίτα!!».
Μέσα από την άμμο ξεπετάγονται σε ομάδες λεπτά, λευκά θαλάσσια φίδια, που κινούνται συγχρονισμένα σαν σε χορογραφία. Το θέαμα είναι μοναδικό, τα έχουμε δεί μόνο στο ντοκυμαντέρ Blue Planet !
17.45 Αλλη μια υπέροχη δύση με απόλυτη μπουνάτσα, ο καιρός είναι ανέλπιστα γλυκός.
Ο ηλιος βυθίζεται αργά στον ωκεανό και δίπλα του, μέσα από τον χρυσοπόρφυρο ορίζονται αναδύονται οι δραματικές, απότομες κορυφές της Bora Bora, του μικρού νησιού με το τεράστιο lagoon και τα ρηχά σμαραγδένια νερά, που θεωρείται ένα από τα ομορφότερα του κόσμου. Στα ηχεία ακούγεται  η βελούδινη φωνή της Melody Gardot που τραγουδά απογειώνοντας  τις αισθήσεις μας. 
-«Σκεφτόμουν  μήπως φύγουμε για την Bora αύριο, τώρα που ο άνεμος είναι πεσμένος και θα μπορέσουμε να την εξερευνήσουμε με άνεση»
Το πλήρωμα συμφωνεί. Φύγαμε!