Tahauku bay, Atuona port, Hiva Oa island, Marquesas

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017
9° 48’S 139° 01’W   Είμαστε αγκυροβολημένοι στο νησί Hiva Oa, στο λιμάνι της Atuona στον μικρό όρμο Tahauku μαζί με περίπου οκτώ ακόμα ιστιοπλοικά. Το αγκυροβόλιο προστατεύεται από έναν μικρό λιμενοβραχίονα και απορώ με αυτούς που το κατηγορούν για δυνατό swell. Εμείς μετά το κούνημα στον ωκεανό, εδώ νιώθουμε τόσο ακίνητοι σαν πάνω σε μπετόν. Το μέρος είναι πολύ όμορφο μα δυστυχώς, το νερό είναι χάλια, έχει χρώμα καφέ και επιπλέουν ένα σωρό φύλλα, καθώς στο βάθος του όρμου εκβάλλει ένα ποτάμι. Απέναντι απο τον λιμενοβραχίονα, στα δεξιά μας, το κύμα σπάζει αφρίζοντας πάνω στους κατάμαυρους βράχους και ακριβώς από πάνω τους ξεκινάει μια πλαγιά με οργιώδη βλάστηση, με τα φοινικόδεντρα να κρέμονται σχεδόν πάνω απ’ τη θάλασσα. Η πλαγιά κόβεται από έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο και πιο πάνω ξεκινά μια καταπράσινη πλαγιά, γεμάτη κάθε είδους φυλλώματα, εξωτικά λουλούδια που αρωματίζουν τον αέρα με τα υπέροχά τους αρώματα.
Ακόμα πιο ψηλά, ξεκινά ένα ύψωμα, σκεπασμένο με πρασινάδες και αραιά δέντρα, που ανεβαίνει σχεδόν κάθετα, καταλήγοντας σε μια κορυφή από μαύρους βράχους κρυμένους μόνιμα στα σύννεφα – ομορφιά που κόβει την ανάσα. Στην απέναντι μεριά, ανάμεσα στις απαλές κατάφυτες καμπύλες των υψωμάτων ξεχωρίζουν οι στέγες ενός μικρού ξενοδοχείου. Κάτω στην θάλασσα, υπάρχει ένα μικρό καρνάγιο, που μάθαμε οτι άνοιξε πριν λίγους μήνες, το σηματοδοτεί ένας γερανός πάνω σε ερπίστριες και τα κατάρτια από τα σκάφη που βρίσκονται έξω από το νερό.
Κλείνουμε το Φιλίζι και ξεκινάμε για την Atuona με το φουσκωτό βαρκάκι. Η προβλήτα τώρα βρίσκεται ακριβώς στο επίπεδο της θάλασσας,   μα ξέρουμε πως αργότερα το νερό θα την καλύψει εντελώς, όπως έγινε χθες το απόγευμα. Ο Γιώργος ρίχνει πίσω το αγκυράκι, για να μην χτυπήσει το φουσκωτό μας έξω από το swell. Πηδάμε στην προβλήτα όπως – όπως και δένουμε ένα μακρύ σχοινί. Ήδη ζούμε μια περιπέτεια, ακόμα δεν αρχίσαμε την ημέρα μας.
Η Atuona βρίσκεται τρία χιλόμετρα μακριά, πάνω από τον επόμενο όρμο. Κάνει πολλή ζέστη και ο ήλιο καίει, μα το περπάτημα μας χρειάζεται μετά από τρεις εβδομάδες στην θάλασσα.
Περπατάμε στον ήσυχο δρόμο απολαμβάνοντας την ομορφιά της βλάστησης. Πόσα χρώματα ιβίσκοι υπάρχουν? Οι θάμνοι, τα δέντρα είναι όλα ανθισμένα, ιβίσκοι λευκοί, κόκκινοι, κίτρινοι πορτοκαλί, λουλούδια άγνωστα στα κλαδιά υπέροχων δέντρων και θάμνων, λουλούδια πεσμένα κάτω, εξωτικές γαρδένιες, και ροζ φούλια (franjipani), ο τόπος μοσχοβολά από τα υπέροχα αρώματα. Ένα μικρό ρυάκι τρέχει μέσα στο γρασίδι στην άκρη του δρόμου. Ανάμεσα στις πρασινάδες, περπατούν κότες και όμορφοι κόκκορες με γυαλιστερά φτερά. Στον ουρανό πετούν κοπάδια φρεγάτες (frigatte birds) με τα τεράστια φτερά τους και στα σύρματα των στύλων κάθονται μικροσκοπικά πουλάκια που τιτιβίζουν.
Η ανηφόρα τελειώνει, ο δρόμος γίνεται ευθεία. Πάνω από το ύψωμα που βρισκόμαστε βλέπουμε κάτω αριστερά, την μεγάλη παραλία της Atuona. Μαύρη άμμος, μαύροι τεράστιοι βράχοι και ωκεάνεια κύματα που έρχονται με ορμή και υψώνονται σε ψηλές κορυφές πριν σπάσουν αφρίζοντας στα ρηχά. Κύμα κατάλληλο για surfers. Δίπλα είναι ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με φυσικό γρασίδι. Πιο φυσικό δεν γίνεται.
Μπαίνουμε στο χωριό. Δεξιά είναι ένα μαγαζί, caffe restaurant ΜΑΚΕ-ΜΑΚΕ free wifi γράφει η ταμπέλα, εδώ θα έρθουμε σε λίγο. Δίπλα βρίσκεται ένα μινι μάρκετ, αριστερά το Ταχυδρομείο, πιο πάνω η εκκλησία, μια τράπεζα, το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Στην διασταύρωση των μικρών δρόμων ο χώρος ανοίγει. Εκεί υπάρχει ένας ανοιχτός χώρος με μεγάλα πέτρινα αγάλματα γύρω, και στα άκrα δυο χώρους σκεπαστούς, με σκεπές από φύλλα φοίνικα που στηρίζονται σε ξυλόγλυπτες κολώνες σαν τοτέμ. Απέναντι βρίσκεται το μουσείο Gaugen, το Espace Jaques Brel, και το σχολείο.
Μπαίνουμε στο ταχυδρομείο. Ο Γιώργος αγοράζει από την ευγενέστατη και τεράστια κυρία μια SIM κάρτα για σύνδεση ιντερνετ στο κινητό του, 20 ευρώ για 100 MB! Πανάκριβα. Περνάμε απέναντι, στο μινι μάρκετ. Ένας ψηλός άνδρας πάει να μας σταματήσει, μα μια γυναίκα του κάνει νόημα να μας αφήσει.
-“Περάστε άν θέλετε, μόνο βιαστείτε γιατί σε πέντε λεπτά κλείνουμε”, λέει η γυναίκα στα αγγλικά. Η γυναίκα είναι η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού, ονομάζεται Christina και φορά ένα στεφάνι από λουλούδια στα μαλλιά της. Ο Γιώργος την ρωτά για την ανθισμένη κορώνα της. Η Christina απαντά πως την φτάχνει κάθε πρωί με φρέσκα λουλούδια από τον κήπο της.

Μπαίνουμε στο μαγαζί και ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά, φαίνεται να υπάρχουν σχεδόν τα πάντα σε τιμές ανεβασμένες μα όχι εξωφρενικές. Τα πάντα εκτός από φρέσκα λαχανικά, μόνο μήλα εισαγωγής, αγγούρια, κρεμμύδια ξερά και πατάτες υπάρχουν. Τα λαχανικά θα πρέπει να τα ξεχάσουμε εδώ, δυστυχώς. Το νόμισμα είναι το franc της Πολυνησίας (1 euro = 120 franc polynesie)
Σταματάμε στο ΜΑΚΕ ΜΑΚΕ, και παραγγέλνουμε φρέσκιες καρύδες για να πιούμε το γάλα τους. Μας εξυπηρετεί η Aila μια πολύ όμορφη και ψηλή κοπέλα που εκ των υστέρων μάθαμε πως φέτος εξελέγει Μις Hiva Oa. Όλοι οι ντόπιοι που βρίσκονται στο καφέ έχουν κάποιο τατουάζ ζωγραφισμένo στο δέρμα τους. Οι Μαρκίζες φημίζονται για τα tatoo στην Πολυνησία.
Όπως γράφει ο Melvil, στο παρελθόν οι άνδρες της φυλής Typee στην Nuku Hiva είχαν το σώμα και τα πρόσωπό τους εντελώς καλυμένο με τατουάζ. Τα σχέδια των tatoo, απεικόνιζαν την ταυτότητα και την ιστορία του καθενός, καθώς τότε δεν υπήρχε άλλου είδους γραφή. ‘Οσο πίνουμε τις καρύδες μας παίρνουμε τον κωδικό και συνδεόμαστε στο wifi. Η σύνδεση είναι πάρα πολύ αργή, το ίντερνετ στην Hiva Oa παρέχεται από την Ταιτή μέσω δορυφόρου με ταχύτητα 2G που την μοιράζονται οι 1.500 κάτοικοι του νησιού, και εμείς οι επισκέπτες. Σε λίγο φτάνουν στο καφέ ο Paul, η Genny και ο Jamie από το σκάφος Due West. Λένε πως θα φύγουν σήμερα για την Tahuata, όπως και εμείς. Σε λίγο παίρνουμε τον δρόμο για το αγκυροβόλιο. Περπατάμε κάτω από τον καυτό ήλιο μα τώρα ευτυχώς είναι κατηφόρα. Ένα αυτοκίνητο σταματά δίπλα μας, μήπως θέλουμε να μας πάει στο λιμάνι? Ευχαριστούμε την οδηγό και την καλή μας τύχη και μπαίνουμε στο τετραθέσιο αγροτικό pick-up truck. Τί καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι αυτοί οι Μαρκεζανοί.
Στις 2μμ αποπλέουμε από το Τaahuku της Hiva Oa με προορισμό το νησάκι Tahuata, 10 ναυτικά μίλια στα νοτιοδυτικά. Στο νησί θα βρούμε όμορφα αγκυροβόλια για κολύμπι, πριν φύγουμε από το Saint Martin μας τα σημείωσε πάνω στον χάρτη ο René. Αυτός και η γυναίκα του η Cheryl, έζησαν έξι ολόκληρους μήνες στις Μαρκίζες. Νιώθω μεγάλη ανάγκη να κολυμπήσω και ανυπομονώ πραγματικά.
TAHUATA ISLAND, HANAMOENOA BAY
9°54’ S   139° 62’ W Βγαίνοντας από το λιμάνι Tahαuku, το ωκεάνειο κύμα μας χτυπάει σαν καρυδότσουφλο
-«Φταίει το αντιμάμαλο. Το κύμα χτυπάει στους βράχους και επιστρέφει κόντρα», σχολιάζει ο Γιώργος. Το Due West πλέει μπροστά μας. Ανοίγουμε την τζένοα για σταθερότητα και διανύουμε την μικρή απόσταση, αργά, έχοντας κόντρα ρεύμα. Πλησιάζοντας τον πρώτο όρμο στην βορειοδυτική μεριά του νησιού, βλέπουμε αρκετά κατάρτια. Πλησιάζοντας αναγνωρίζουμε το Freja, και το Margrethe, εδώ είμαστε λοιπόν. Ένα φουσκωτό πλησιάζει με ταχύτητα, τα κατάξανθα μαλλιά του άνδρα είναι χαρακτηριστικά, ο Anders από το Freja
-“Welcome! Well done! Nice grass you have around the boat”, αστειεύεται για την πρασινάδα που έχει πιάσει η λευκή ίσαλλος γραμμή του Φιλίζι. Ο Γιώργος ανυπομονεί να βουτήξει και να καθαρίσει το σκάφος
e West. Λένε πως θα φύγουν σήμερα για την Tahuata, όπως και εμείς. Σε λίγο παίρνουμε τον δρόμο για το αγκυροβόλιο. Περπατάμε κάτω από τον καυτό ήλιο μα τώρα ευτυχώς είναι κατηφόρα. Ένα αυτοκίνητο σταματά δίπλα μας, μήπως θέλουμε να μας πάει στο λιμάνι? Ευχαριστούμε την οδηγό και την καλή μας τύχη και μπαίνουμε στο τετραθέσιο αγροτικό pick-up truck. Τί καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι αυτοί οι Μαρκεζανοί.
Στις 2μμ αποπλέουμε από το Τaahuku της Hiva Oa με προορισμό το νησάκι Tahuata, 10 ναυτικά μίλια στα νοτιοδυτικά. Στο νησί θα βρούμε όμορφα αγκυροβόλια για κολύμπι, πριν φύγουμε από το Saint Martin μας τα σημείωσε πάνω στον χάρτη ο René. Αυτός και η γυναίκα του η Cheryl, έζησαν έξι ολόκληρους μήνες στις Μαρκίζες. Νιώθω μεγάλη ανάγκη να κολυμπήσω και ανυπομονώ πραγματικά.

TAHUATA ISLAND, HANAMOENOA BAY
9°54’ S   139° 62’ W Βγαίνοντας από το λιμάνι Tahαuku, το ωκεάνειο κύμα μας χτυπάει σαν καρυδότσουφλο
-«Φταίει το αντιμάμαλο. Το κύμα χτυπάει στους βράχους και επιστρέφει κόντρα», σχολιάζει ο Γιώργος. Το Due West πλέει μπροστά μας. Ανοίγουμε την τζένοα για σταθερότητα και διανύουμε την μικρή απόσταση, αργά, έχοντας κόντρα ρεύμα. Πλησιάζοντας τον πρώτο όρμο στην βορειοδυτική μεριά του νησιού, βλέπουμε αρκετά κατάρτια. Πλησιάζοντας αναγνωρίζουμε το Freja, και το Margrethe, εδώ είμαστε λοιπόν. Ένα φουσκωτό πλησιάζει με ταχύτητα, τα κατάξανθα μαλλιά του άνδρα είναι χαρακτηριστικά, ο Anders από το Freja
-“Welcome! Well done! Nice grass you have around the boat”, αστειεύεται για την πρασινάδα που έχει πιάσει η λευκή ίσαλλος γραμμή του Φιλίζι. Ο Γιώργος ανυπομονεί να βουτήξει και να καθαρίσει το σκάφος
Ρίχνουμε άγκυρα στον αμμώδη βυθό. Έξω υπάρχει μια όμορφη παραλία με λευκή άμμο, κοκοφοίνικες και πυκνή βλάστηση. Τα νερά είναι γαλανά μα δεν είναι απόλυτα διαυγή.
-«Σήμερα άλλαξε χρώμα η θάλασσα. Πρέπει να είναι κάποιο ρεύμα. Εχει πολύ ωραίο snorkeling εδώ» λέει ο Anders.
17.00 Μετά από ένα απολαυστικό κολύμπι, όπου είδαμε υπέροχα ψαράκια πολύ διαφορετικά από εκείνα της Καραιβικής, κατεβάζουμε το καγιάκ και βγαίνουμε στην παραλία. Περπατάμε στην ψιλή υπέροχη άμμο και βλέπουμε μια πινακίδα, PRIVATE PLEASE STAY ON THE BEACH. Ανάμεσα στα φυλλώματα διακρίνουμε έναν άνδρα καθισμένο πάνω σε έναν κορμό δένδρου. Σηκώνεται, έρχεται κοντά και μας δίνει το χέρι.
-«Kaoha!” λέει
-«Καρίνα”, λέω κι εγώ που νομίζω πως μας συστήνεται
-«Yorgos, Georges” λέει και ο καλός μου και του δίνει το χέρι. Ο άνδρας σκάει στα γέλια.
-«Kaoha, means hi, good morning”, απαντά στα αγγλικά. ‘΅Welcome, to Hanamoenoa. My name is Steven”. Είναι νέος, γύρω στα 35 ψηλός, αδύνατος, με μακριά ίσια μαλλιά πιασμένα σε αλογοουρά και πολύ σοβαρό βλέμμα, παρ’ ότι χαμογελά.

Τις επόμενες ημέρες γνωρίζουμε την εξαιρετική φιλοξενεία του Steven που από εμάς ζητάει μόνο το χαμόγελό μας, όπως λέει. Ο Steven προσφέρει σε όλους εμάς από τα ιστιοπλοικά, τον χώρο έξω από το σπίτι του, ένα μεγάλο τραπέζι κάτω από δροσερή σκιά των δέντρων, με πάγκους για κάθισμα, ανάβει φωτιά με κλαδιά πάνω στην άμμο για τον ζεστό καφέ που μας κερνά με υπέροχο γάλα που βγάζει επιτόπου από την σάρκα φρέσκιας καρύδας. Όσοι έρχονταν προσφέρουν ο καθένας από κάτι, μαγειρεμένο φαγητό, γλυκά, ψωμιά ζυμωτά, ποτά. Στο όμορφο Hanamoenoa, ή μάλλον το Steven’s Bay, ζήσαμε πολύ ενδιαφέροντα breakfast mornings και dinner parties γνωριμίας με ταξιδευτές από όλον τον κόσμο.

Παρασκευή 14 Ιουλίου, 2017.
06.00 Hanamoenoa Bay, Tahuata Ο Γιώργος με σκουντάει να ξυπνήσω. Ξημέρωσε και πρέπει να φύγουμε το συντομότερο για την Hiva Oa γιατί αρχίζουν οι εορτασμοί του Bastile Bay, με παρέλαση του πληθυσμού. Σηκώνομαι με δυσκολία. Κανονικά το πλάνο ήταν να πάμε στην Atuona από χτες αλλά προέκυψε κάποιο πρόβλημα στο mac και ο Anders προσπαθούσε όλο το μεσημέρι να το λύσει. Σηκώνουμε άγκυρα και αποπλέουμε. Ο όρμος είναι σχεδόν έρημος, δυο σκάφη απόμειναν. Οι άλλοι φίλοι έφυγαν χτές για να πάνε στην Nuku Hiva για την γιορτή.
Tahauku bay, Atuona port, Hiva Oa
08.00 Ρίχνουμε άγκυρα δίπλα στο s/y Utopia του φίλου μας του Marco από την Βραζιλία. Ετοιμάζουμε το βαρκάκι και πάμε έξω όπου μας περιμένει και μαζί ξεκινάμε να περπατάμε προς το χωριό.
-«‘Οταν έφτασα στο San Cristobal στα Galapagos είδα στο AIS το Φιλίζι στα δυτικά της Isabella. Είχατε ήδη ξεκινίσει για Μαρκίζες», λέει. Marco. Πριν από δέκα χρόνια ο Μάρκο έκανε τον περίπλου της γης, μόνος με ένα άλλο σκάφος. Τώρα με το σιδερένιο Utopia, έχει ξεκινήσει να το ξανακάνει. Είναι ένας απίθανος τύπος.
08.30 Περπατάμε την ανηφόρα, έχουμε αργήσει και φοβάμαι πως η παρέλαση έχει ήδη τελειώσει. Ενα pick up truck κατεβαίνει από το αντίθετο ρεύμα και σταματά δίπλα μας. Ο οδηγός, ένας μεγαλόσωμος ντόπιος με πλατύ χαμόγελο μας καλημερίζει.
-«Εχετε αργήσει, η γιορτή έχει ξεκινήσει και σε λίγο θα βγούν δωρεάν φαγητά και ποτά για όλους!! Είσαστε καλεσμένοι μας!» λέει με κέφι
-«Ω! Τελείωσε η παρέλαση? Τί κρίμα. Ανεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε!» του απαντώ. Και βέβαια τα χάσαμε και οι τρεις όταν ο οδηγός έκανε μια επιτόπια στροφή και γύρισε να μας πάρει:
“-Ελάτε να σας πάμε εμείς για να μην αργήσετε περισσότερο» λέει. Με το που φτάνουμε στο χωριό το αυτοκίνητο στρίβει, κατεβαίνει τον δρόμο προς την παραλία και σταματά έξω από τα γήπεδα.
-«Να περάσετε καλά! Kaoha nui” λέει και μας αφήνει. Κόσμος πολύς και αρκετά αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα γύρω. Προχωράμε στο γήπεδο αριστερά και φαίνεται πως φτάνουμε στην κατάλληλη στιγμή. Μια ομάδα ανδρών ξεκινά μια επίδειξη πολεμικού χορού με την υπόκρουση τυμπάνων.
Όλοι τους είναι γυμνοί από την μέση και πάνω, με τους ώμους και τα πόδια στολισμένα με φύλλα από φοίνικες. Οι χορευτές δείχνουν πρωτόγονοι. Οι ιαχές τους θυμίζουν βρυχηθμούς άγριων θηρίων και όλοι μαζί σαν ομάδα είναι πραγματικά τρομακτικοί.   Οι χορογραφίες τους έχουν μια άγρια ομορφιά. Στην σκηνή μπαίνει μια ομάδα από νέα κορίτσια με γαλάζιες φορεσιές που θυμίζουν ιέρειες μιας άλλης εποχής. Το τραγούδι τους μας μαγεύει

Οταν η απολαυστική γιορτή τελειώνει, ο δήμαρχος του χωριού προσκαλεί όλον τον κόσμο να απολαύσει τα φαγητά και τα ποτά που προσφέρει η κοινότητα. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τους κατοίκους ενώ εκείνοι δεν φαίνεται να ασχολούνται μαζί μας. Τρώμε σαντουιτσάκια, πίνουμε χυμό ανανά και φωτογραφιζόμαστε με τους χορευτές. Λίγο αργότερα πηγαίνουμε στο ΑΤΜ, και εκεί γνωριζόμαστε με τους ανθρώπους από το sy Slice of Life που είδαμε αγκυροβολημένο στο Tahauku, τον Mike, την Kylie, τον Murray, την μικρή Lily και τον Sebastian. Πηγαίνουμε μαζί τους βόλτα στο νεκροταφείο για να βρούμε τους τάφους των Paul Gaugen και Jacques Brel. Καθόμαστε δίπλα στον τάφο του Gaugen μιλάμε και γνωριζόμαστε. Η οικογένεια είναι από την Αυστραλία και οι δυο άντρες ασχολούνται και οι δυο επαγγελματικά με την αγωνιστική   ιστιοπλοία. Ωραία δουλειά, πραγματικά, ζούνε από κοντά τους πιο συγκλονιστικούς αγώνες του πλανήτη. Κατεβαίνουμε όλοι μαζί στο χωριό και μπαίνουμε στο Artisanat όπου οι ντόπιοι καλλιτέχνες πωλούν τις χειροτεχνίες τους. Βγαίνοντας από εκέι μας πιάνει μια δυνατή μπόρα και κρυβόμαστε κάτω από την στέγη του χώρου τελετών.
Ο Γιώργος θαυμάζει την τέχνική της σκεπής από φύλλα φοίνικα και συνειδητοποιεί πως τα φύλλα είναι από πλαστικό μάρκας Palme. Οταν η βροχή σταματά, επιστρέφουμε στην γιορτή. Όλος ο κόσμος έχει καθίσει στα εστιατόρια που βρίσκονται ανάμεσα στα δυο γήπεδα. Ο Γιώργος και ο Mike παίρνoυν ένα παραδοσιακό πιάτο του τόπου, poisson cru, λεπτές λωρίδες από ωμό φιλέτο τόνου μέσα και γάλα καρύδας που σερβίρεται μαζί με φρέσκια σαλάτα. Ο καλός μου λέει οτι το πιάτο είναι συγκλονιστικά νόστιμο. Το πλήρωσε 1.000 fr (8 euro). Εγώ δυστυχώς δεν βρίσκω να φάω κάτι χορτοφαγικό και βολεύομαι με πατάτες τηγανιτές και παγωτό βανίλια. Σαν παιδί.
Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017.
08.00 Hanamoenoa Bay Την νύχτα έβρεξε αρκετά και φαίνεται πως και η μέρα θα είναι βροχερή. Ο Γιώργος πηγαίνει με το κανό ώς έξω στην παραλία, για να πάρει το πιάτο που αφήσαμε χτες στον Steven, μετά το υπέροχο δείπνο που μοιραστήκαμε με άλλα σκάφη. Μόλις ο καλός μου επιστρέφει, σηκώνουμε άγκυρα. Οι φίλοι μας από το s/y Slice of Life και ο Marcos με το s/y Utopia έχουν ξεκινήσει λίγο νωρίτερα, έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε στο επόμενο όρμο όπου βρίσκεται ένα από τα τέσσερα χωριά του νησιού Tahuata, περίπου 2ΝΜ στα νότια από εδώ.
9°56’ S 139°06’ W     VAITAHU
11.00 Δεν περνάει πολλή ώρα και βλέπουμε τα σκάφη των φίλων μας αγκυροβολημένα, Baie (bay – όρμος) Vaitahu, γράφει o χάρτης. Ο μικρός όρμος περικλύεται από υψώματα που η κορυφή τους είναι χαμένη μέσα στα σύννεφα. Ανάμεσα τους σχηματίζονται δυο κοιλάδες. Το θέαμα είναι καταπληκτικό, μέσα από κάθε κοιλάδα ξεχύνεται ένα πανέμορφο, πυκνό δάσος από ψηλά φοινικόδεντρα που φτάνει ως τον μικρό οικισμό.
Ρίχνουμε άγκυρα σε άμμο δίπλα στο Utopia και το Slice of life. Μετά από λίγο έρχεται ένα δυνατό μπουρίνι με αέρα και βροχή. Ευκαιρία για δουλειές μέσα στο Φιλίζι. Ο Γιώργος συνδέει την τέταρτη μπαταρία στο service. Οι μπαταρίες φαίνεται να δουλεύουν καλά, ίσως όχι όπως το πρώτο δίμηνο που τις αγοράσαμε μα καλά. Από τις κουβέντες που κάναμε με τα άλλα σκάφη, όλοι είχαν έλλειμα ενέργειας στο πέρασμα για τις Μαρκίζες. Εγώ φοράω το μαγιώ μου και όσο πέφτει η βροχή δοκιμάζω το ειδικό τεντάκι για συλλογή νερού που κατασκευάσαμε στον Παναμά. Έγινα μούσκεμα μα νερό δεν μαζέψαμε.

15.00 Δένουμε το βαρκάκι στον μικρό μόλο. Μέχρι να ρίξουμε το αγκυράκι πίσω και να δέσουμε, έρχονται ο Marco από την Βραζιλία, ο Murray από την Αυστραλία και ο καπετάνιος από τις Αζόρες που το όνομά του δεν το θυμάμαι.
Ενα αγόρι και ένας άνδρας είναι καθισμένοι στα μαύρα βράχια του μώλου.
-“Kaoha!”, λέει ο πιτσιρίκος.
-“Kaoha nui!”, απαντάμε.
-“Πώς λέγεται το χωριό σας?”
-“Vaitahu” απαντά ο μικρός. Κοιτά τον φίλο του κλεφτά και γελά. Περπατάμε όλοι μαζί στον χωμάτινο δρόμο δίπλα στην θάλασσα. Μοιάζει σαν να βρισκόμαστε σ’ έναν υπέροχο κήπο, ο αέρας μοσχοβολά λουλούδια, γαρδένιες και φούλια και λαιμ. Περνάμε από κάποια σπίτια με τοίχο από μπετόν και στέγες από χρωματιστή λαμαρίνα. Φτάνουμε στο κέντρο του χωριού όπου υπάρχει ένα σύμπλεγμα κτισμάτων που μιμούνται τα παραδοσιακά πολυνησιακά κτίσματα σε μοντέρνα εκδοχή. Το μεγαλύτερο κτίριο είναι το μουσείο, με τοίχους από μαύρες στρογγυλές πέτρες και εκπληκτική πλεχτή στέγη από μοιάζει να είναι φτιαγμένη από φοινικόφυλλα ενώ στην πραγματικότητα είναι κατασκευασμένη από ανθεκτικό ανακυκλωμένο πλαστικό! Δίπλα βρίσκεται το δημαρχείο το νηπιαγωγείο το σχολείο του χωριού. Έξω από το δημαρχείο υπάρχει η επιγραφή:
Η Fenua Enata
(Terre des Hommes – Γη των Ανθρώπων),
το έτος 1595 ονομάστηκε Iles Marquises,
όνομα με το οποίο έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο.
Σήμερα θέλουμε ο κόσμος να γνωρίσει την γνήσια ονομασία της.

Πιο πέρα υπάρχει ακόμη μια επιγραφή
”Ici le 4 Aout 1838…
Εδώ, στις 4 Αυγούστου 1838,
ο πληθυσμός του Vaitahu και ο αρχηγός τους IOTETE,
υποδέχθηκαν τον ναύαρχο Dupetit – Thouars
στην πρώτη αναγνωριστική αποστολή
στο όνομα της Γαλλίας».
Πώς μπορούν να μιλήσουν σήμερα οι Πολυνήσιοι για την κατάκτησή τους από την Γαλλία? Οι αριθμοί τα λένε όλα, από τους 80.000 ευτυχείς κατοίκους της Fenua Enata επέζησαν μόνο 8.000, αποδεκατισμένοι μέσα σε λίγες δεκαετίες από τις αρρώστιες που έφεραν οι ευρωπαίοι. Όμως στον αιώνα μας, η οικονομική υποστήριξη της Γαλλίας δεν θα τους είναι αδιάφορη.
Λίγο πιο μέσα βρίσκεται η εκκλησία, και είναι πραγματικά η πιό όμορφη από όσες έχουμε δει στα γαλλικά νησιά που επισκευτήκαμε ως τώρα ταξιδεύοντας. Δίπλα της βρίσκεται το σχολείο, παιδιά και δάσκαλοι βρίσκονται όλοι έξω και φαίνεται σαν να έχουν κάποια γιορτή. Στεκόμαστε στην είσοδο της εκκλησίας και κοιτάζουμε τον υπέροχο χώρο. Μετά δυο λεπτά έρχεται ένας ψηλός άνδρας

-“Περάστε άν θέλετε”, λέει με χαμόγελο Πάνω από την τράπεζα στέκεται ένας σταυρωμένος Ιησούς – η επιγραφή πάνω από το ακάνθινο στεφάνι γράφει IETU NATARETI HAKAIKI O TE ATI NUTA – Ιησούς Ναζωραίος Βασιλιάς των Ιουδαίων? Τον ξυλόγλυπτο εσταυρωμένο κοιτάζει από ψηλά, μια Πολυνήσια Παναγία, ζωγραφισμένη στο υπέροχο βιτρώ μαζί με εξωτικά λουλούδια, χελώνες και κοχύλια.
Βγαίνουμε έξω, ο Μάρκος προτείνει να περπατήσουμε ως τον μεγάλο σταυρό που βρίσκεται στον λόφο πάνω από το χωριό και συμφωνούμε όλο
Τα παιδιά του σχολείου έχουν παραταχθεί για κ αναμνηστική φωτογραφία. Όλοι μαζί τραγουδούν έναν σκοπό. Αρχίζει μια απαλή βροχή και σχηματίζεται ένα διπλό ουράνιο τόξο που αγκαλιάζει όλο το χωριό. Νομίζω πως αυτή την στιγμή πήραμε μια γεύση από τον παράδεισο της FENUA ENATA.

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017
TAHUATA ISLAND, HANATEFAU BAY – HAPATONI VILLAGE
9°57’ S 139°07’ W Οι φίλοι μας έφυγαν προς την Nuku Hiva, εμείς όμως θέλουμε να εξερευνήσουμε την Tahuata και ειδικότερα το χωριό Hapatoni, για το οποίο μας έχει μιλήσει προχθές ο Steven και παλίτερα ο Rene στο Saint Martin. Ξεκινάμε από το Vaitahu και σε λιγότερο από μισή ώρα φτάνουμε. Ο κόλπος χωρίζεται σε δυο όρμους και ο Ρενέ έχει σημειώσει για αγκυροβόλιο τον βόρειο όρμο, HANATEFAU bay. Πλησιάζουμε το μοναδικό ιστιοπλοικό που είναι αγκυροβολημένο εκεί, ένα Beneteau με σημαία γερμανική και ρωτάμε τον άνδρα που βρίσκεται πάνω του για τον βυθό. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και με το λιγοστό φως που υπάρχει, δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι ο βυθός, άμμος, βράχια ή κοράλια?
-«Εδώ από κάτω είναι άμμος» απαντά. Τον ρωτάω που βρίσκεται το χωριό και εκείνος δείχνει πέρα στην νότια άκρη του όρμου. Το χωριό είναι πραγματικά κρυμμένο μέσα σε πυκνή βλάστηση.
-«Είναι όμορφα εδώ, ένα πολύ ήσυχο αγκυροβόλιο γεμάτο με δελφίνια», λέει ο άνδρας. Γυρνάμε το βλέμμα και βλέπουμε δυο δελφίνια να πηδούν στον αέρα.
Τον ευχαριστούμε, φεύγουμε και πλησιάζουμε προς τα δελφίνια με το Φιλίζι. Φοράω μάσκα, βατραχοπέδιλα, μικρή στολή νεοπρέν και πέφτω στο νερό. Το κοπάδι είναι τεράστιο και είναι απλωμένο σε όλο το πλάτος του όρμου Hanatefau. Δυστυχώς κάθε φορά που τα πλησιάζω βουτούν βαθιά. Και από κάτω το βάθος μοιάζει αμέτρητο. Mπρρρ
Μετά από μισή ώρα παιχνιδιού με τα δελφίνια, πάμε προς τα έξω και ρίχνουμε άγκυρα.   Χωρίς να χάσουμε χρόνο, για να προλάβουμε πριν το μεσημεριανό φαγητό των κατοίκων, μπαίνουμε στο βαρκάκι και κατευθυνόμαστε προς τον διπλανό όρμο. Πλησιάζοντας διακρίνουμε το καμπαναριό της εκκλησίας ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Το Hapatoni βρίσκεται στούς πρόποδες ενός καταπράσινου βουνού.
Δένουμε στον μικρό μώλο που βρίσκεται στο νότιο άκρο του όρμου. Στο λιμανάκι υπάρχουν τρεις ακόμη βάρκες, δυο σύγχρονες και μια ξύλινη παραδοσιακή από αυτές με τον βοηθητικό πλωτήρα στην μια τους πλευρά. Εξω υπάρχει ένα μεγάλο υπόστεγο με στέγη από κλαριά φοίνικα, για να προστατεύει τους ταξιδιώτες από την βροχή και δίπλα ένα μικρό ιερό με το άγαλμα μιας Παναγίας που κρατά τον Ιησού μωρό στα χέρια της. Παίρνουμε τον στενό, χωμάτινο δρόμο για το χωριό που έχει δεξιά και αριστερά λουλουδιασμένους θάμνους, κοκοφοίνικες, δέντρα με bread fruit, μάνγκο, μπανανιές και λαιμ. Κοκκόρια, κότες και μικρά κοτοπουλάκια κυκλοφορούν ελεύθερα. Στα δεξιά, κάτω από ένα μεγάλο δέντρο, μικρά γουρουνάκια σκάβουν την λάσπη με τις μουσούδες τους, γρυλίζοντας και κουνώντας τις ουρές τους. Μετά από λίγο, περνάμε έξω από ένα σπίτι που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην θάλασσα. Στην αυλή βρίσκονται δυο γυναίκες   και ένα μωρό που μπουσουλάει. Μας χαιρετούν.
-“Bonjour!”
-“Kaoha”, απαντάμε
Ρωτάω τις γυναίκες άν έχουν φρούτα και λαχανικά να μας δώσουν. Πολύ συχνά στα μικρά μέρη όπως αυτό, οι άνθρωποι δίνουν τα προιόντα τους χωρίς να ζητούν χρήματα μα τα ανταλλάσουν με πράγματα που τους λείπουν. Στην τσάντα μου έχω ένα αχρησιμοποίητο lipstic, ένα μικρό μπουκάλι άρωμα, ένα κουτί σε σχήμα καρδιάς, γλυφιτζούρια και χρυσά λαστιχάκια για τα μαλλιά. Και ο Γιώργος έχει φέρει διάφορα πράγματα μαζί του.
Οι γυναίκες απαντούν πως δεν έχουν, μας δείχνουν όμως ένα σπίτι πιο πέρα. Εκεί θα μας δώσουν μπανάνες και λαιμ, λένε.
Προχωράμε και περνάμε έξω από το νεκροταφείο του χωριού. Οι τάφοι εδώ αντί για ταφόπλακες έχουν χώμα με φυτεμένα λουλούδια και ο Γιώργος σχολιάζει πόσο όμορφο είναι αυτό. Δίπλα στο νεκροταφείο βρίσκεται η πολύ όμορφη εκκλησία και αριστερά το σχολείο. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα σε ένα ξέφωτο, σε ένα πλάτωμα του εδάφους σκεπασμένο με πυκνό γρασίδι. Βγάζουμε τα παπούτσια μας και περπατώντας ξυπόλυτοι στο δροσερό από την βροχή χορτάρι, ανεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλιά της εκκλησίας. Ανοίγουμε την πόρτα και από μέσα ξεχύνεται μια υπέροχη ευωδιά φρέσκων λουλουδιών. Το λιγοστό φως της συννεφιασμένης ημέρας περνάει από τα κίτρινα τζάμια. Ο χώρος είναι γεμάτος γαλήνη και ευωδιά. Απ’ έξω ακούγονται οι φωνές των παιδιών και κελαηδίσματα πουλιών. Παράδεισος.
Βγαίνουμε στον δρόμο ξανά και προχωράμε. Ένας άνδρας μας φωνάζει, από ένα σπίτι στα δεξιά.
-“Kaoha! Ελάτε!”, λέει και γνέφει χαμογελώντας.
Οι τοίχοι του σπιτιού είναι βαμμένοι πράσινοι και πάνω τους είναι ζωγραφισμένα σχήματα και λουλούδια. Το σπίτι είναι ισόγειο, με σκεπαστή βεράντα, στέγη από λαμαρίνα και κουφώματα από αλουμίνιο. Μπαίνουμε στην βεράντα όπου μας υποδέχεται α άνδρας. Είναι ψηλός, εύσωμος – όπως οι περισσότεροι Πολυνήσιοι – τα χέρια του είναι ζωγραφισμένα με τατουάζ, ονομάζεται Marc και είναι καλλιτέχνης.. Στον πάγκο εργασίας που έχει στημένο στην βεράντα υπάρχουν γλυπτά δικά του και του 16χρονου γιού του, πραγματικά κομψοτεχνήματα. Τα υλικά που σκαλίζουν είναι κόκκαλα από ψάρια, δόντια φάλαινας κλπ. Μιλάει γαλλικά και λίγα αγγλικά. Περιεργάζομαι ένα όμορφο γλυπτό, κάποιο είδος κοκκαλάκι για τα μαλλιά. Αυτό το έφτιαξε ο γιός του, λέει, που τρώει μέσα με την υπόλοιπη οικογένεια, η ώρα έχει πάει πια 12 το μεσημέρι. Ο Marc έχει δουλειά, πρέπει να τελειώσει μια παραγγελία για έναν έμπορο από την Ταιτή. Ο Γιώργος θαυμάζει το κέρατο που σκαλίζει τώρα, ο Marc κάνει εξαιρετική δουλειά.

Μετά από λίγο βγαίνουν στην βεράντα μια γυναίκα και ένας μικρός 2-3 χρονών. Η γυναίκα λέγεται Sandra, χαμογελά και μένει διακριτικά στην άλλη άκρη της βεράντας. Ο Marc λέει πως την γνώρισε στην Ταιτή και την έφερε μαζί του. Ρωτάω αν προτιμά την ζωή στην Tahuata από την Tahiti.
-«Ναι, φυσικά και την προτιμάμε! Στην Tahiti τα πάντα είναι πανάκριβα, οι άνθρωποι πρέπει να πληρώσουν ακριβά για να φάνε μια καρύδα και για να έχει κάποιος σπίτι δικό του πρέπει να είναι πλούσιος. Εδώ έχουμε γη, έκταση για όλους μας και τροφή υπάρχει παντού, δωρεάν» απαντά ο Marc.
Ο μικρός στέκεται αμίλητος και μας κοιτάζει καλά καλά με τα όμορφα μεγάλα μάτια του. Είναι γυμνός, και από τον λαιμό του κρέμεται μια χρυσή αλυσίδα με ένα σταυρό. Ονομάζεται Ariihaou.
Δύσκολο. Ο Γιώργος του δίνει ένα γλυφιτζούρι, εκείνος το παίρνει και τρέχει χαρούμενος να το δείξει στην μαμά του. Ο Marc ρωτάει από πού είμαστε. Οχι, την Ελλάδα δεν την έχει ακούσει ποτέ. Ρωτάμε άν έχουν φρούτα και λαχανικά, δυστυχώς λαχανικά δεν έχουν. Η γυναίκα αρχίζει να κόβει μπανάνες από ένα δέντρο και σε λίγο μας φέρνει μια σακούλα γεμάτη μπανάνες (τουλάχιστον 3 κιλά), μια ακόμη γεμάτη λαιμ (άλλα 3kgr) και δυο μεγάλες papaya.
-«Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Τί να σας δώσουμε για όλα αυτά?», ρωτάει ο Γιώργος
-«Έχεις σχοινί? Χρειάζομαι σχοινί για τα γουρούνια» απαντά ο άνδρας
-«Εχεις πολλά γουρούνια?» ρωτάω
-«Ναι,έχω περίπου τριάντα. Δεν χρειάζεται να είναι πολύ χοντρό, να τόσο», κάνει ο Marc και δείχνει ένα πάχος του σχοινιού σαν το δάχτυλό του.
-«Έχω, θα στο φέρω αύριο το πρωί» απαντά ο Γιώργος. Ο Marc σκύβει πιο κοντά και τον ρωτά

Ένας άνδρας πλησιάζει την βεράντα, κρατώντας ένα ταψί στα χέρια. Ο Marc σηκώνεται και χαιρετά εγκάρδια τον καλό του φίλο
-«Έλάτε να δοκιμάσετε το φαγητό μας, λέει»
-«Αυτό εδώ είναι κατσίκι μαγειρεμένο σε γάλα καρύδας και ρύζι γλυκό», λέει ο άνδρας που ονομάζεται ΚΑΛΙΝΟ. Τα φαγητά στο ταψί είναι ότι απόμεινε από αυτό που μαγείρεψε για τα παιδιά του σχολείου. Όσο για το κατσίκι, υπάρχουν πάρα πολλά στο νησί, και κυκλοφορούν ελεύθερα, άγρια. Ο Γιώργος δοκιμάζει το κρέας, και λέει πως είναι πολύ νόστιμο. Εγώ το ρύζι, που είναι νόστιμο και αυτό μα πολύ γλυκό για το γούστο μου. Οι Πολυνήσιοι αγαπούν πολύ την ζάχαρη. Η παχυσαρκία είναι πολύ συχνή και είναι στοιχείο καλοζωίας και όμορφιάς. Ο διαβήτης από την άλλη είναι από τις πιο διαδεδομένες ασθένειες.
Παραγγέλνουμε στον Marc να μας φτιάξει ένα μικρό τίκι για μενταγιόν. Αύριο που θα φέρουμε το σχοινί θα το έχει έτοιμο. Χαιρετάμε την οικογένεια και φεύγουμε για να επιστρέψουμε στο Φιλίζι φορτωμένοι με κεράσματα.
Στον δρόμο βρίσκουμε τον Kalino, Δίπλα του περπατάει ένας σκύλος που σέρνει την αλυσίδα του στον χωμάτινο δρόμο. Ο Κalino είναι άνθρωπος κεφάτος και έξω καρδιά. Μας λέει πως ο σκύλος του είναι φίλος και δεν θα τον έτρωγε ποτέ.
-«Μια ημέρα κάθε χρόνο, όταν γίνεται το μεγάλο φεστιβάλ τρώμε και άλογα. Άλογα υπάρχουν πολλά στο νησί μας, άγρια πάνω στα βουνά», λέει ο Καλίνο.
Λίγο πριν το λιμανάκι, κάτω από την σκια ενός τεράστιου bread fruit tree βρίσκεται ένας μικρός εκσκαφέας. Παραδίπλα, είναι καθισμένοι δυο εργάτες με μπλέ στολές και φαίνεται να κάνουν διάλειμα για φαγητό.
-«Kaoha!”, μας χαιρετούν
-«Kaoha nui!”
Ο ένας σηκώνεται και μας πλησιάζει. Στο ένα του χέρι κρατά ένα μπουκάλι και στο άλλο ένα πλαστικό πιάτο γεμάτο με κάποιο φρούτο που μοιάζει με τεράστιο γκρέιπφρουτ.
-«Είναι pamplemousse και χυμός pample mousse”, εξηγεί. Δοκιμάζω ένα κομμάτι. Το φρούτο είναι νόστιμο, ζουμερό, και πιο γλυκό από το grapefruit.
-«Πάρτε τα όλα, για σας», επιμένει ο άνδρας.
Επιστρέφουμε στο Φιλίζι φορτωμένοι με τα κεράσματα των ανθρώπων του χωριού Hapatoni, κεράσματα που μας τα έδωσαν με καλή καρδιά. Τέτοια φιλοξενεία δεν συναντήσαμε ως τώρα πουθενά στον κόσμο.